ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိ (အပုိင္း -၃)
ကၽြန္ေတာ္၏ အစ္ကိုကား စိတ္ျမန္၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကို (၄) ေယာက္ ရွိသည့္ အနက္ ဒုတိယ အစ္ကိုႀကီး သာလွ်င္ စိတ္ရွည္၍ သိမ္ေမြ႕၏။ တစ္သက္လံုး မည္သူ ႏွင့္မွ် ရန္မျဖစ္ဖူး။ ကၽြန္ေတာ္ကား စိတ္ရြတ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုကား သူမ်ားအေျပာမခံ။ သူကသာ ဦးေအာင္ေျပာခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္ကားသူမ်ားအေျပာသာခ
ကၽြန္ေတာ္သည္ လိမ္လည္ေလ့မရွိ။ လိမ္လိုေသာ္လည္း မလိမ္တတ္။ ခဏ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေျဖာင့္ခ်က္ ေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနသည့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဥပုသ္ေန႔တိုင္း ပိတ္၏။ သို႔ေသာ္ ေယာက်္ားကေလး မ်ားမွာ ဥပုသ္ေန႔ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသို႔ သြားရ၍ ေရခပ္၊ ျမက္ႏုတ္ လုပ္ရသည္။ အလုပ္မရွိ လွ်င္လည္း ေက်ာင္းမွာပင္ေနရသည္။ တစ္ေန႔ေသာ္ ေန႔ခင္းတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား အလုပ္မရွိ၍“အလုပ္မရွိရင္ အိပ္ေနၾက၊ မကစားၾကနဲ႔”ဟု ဘုန္းႀကီးက အမိန္႔ ရွိေလသည္။ အားလံုး ေက်ာင္းသားမ်ားအား “မအိပ္ခ်င္ဘူးလား”ေမးသည့္အခ
ကၽြန္ေတာ္သည္ ငယ္စဥ္က ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္ ကပ္၍ မိႈင္ေတြကာ စဥ္းစား၍ ေနေသာ္လည္း ေနတတ္သည္။ ကေလးႏွင့္ မလိုက္။ အမ်ား အားျဖင့္ ဣေႁႏၵႀကီးသည္။ ကစားခုန္စား မ်ားစြာ မေလ့က်င့္။ သို႔ေသာ္ ကစားသည့္ အခါ ၾကမ္းတမ္းသည္။ ၾကမ္းတမ္းေသာ ကစားနည္းမ်ဳိး ကိုမွ ႏွစ္သက္သည္။ တြတ္ထိုးျခင္း၊ က်ည္းသား ႐ိုက္ျခင္း စသည္တို႔ကို ၀ါသနာ ပါသည္။ ျခင္းလံုး ခတ္ျခင္းကို မႀကိဳက္။ ရြရြလုပ္ရေသာ အလုပ္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မျဖစ္။ အခ်ဳပ္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ ကေလးဘ၀မွာ ခ်ီးမြမ္းစရာ အလြန္နည္း၏။ ညစ္ပတ္ေပေရ လွ်ဳိေျမာင္ ေခ်ာက္ေစာင္း ကဲ့သို႔ အဖုအထစ္ အျပစ္အနာအဆာ မ်ားသည္။ စိမ္းလန္းစိုျပည္ ညီညာေသာ ျမက္ခင္းသဖြယ္ ႐ႈခ်င္စဖြယ္ မဟုတ္ေပ။ အသက္ (၁၀) ႏွစ္ခန္႔ အထိ အနာေရာဂါႏွင့္ ကင္းသည္ ဟူ၍မရွိ။ ေသလုမတတ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္ဖူး၏။ ၀ဲနာ အႀကီးအက်ယ္ သံုးလေက်ာ္ စြဲ၏။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ငါ က်န္းက်န္းမာမာ အၿမဲ ေနရပါမည္နည္း ဟု တမ္းတမိ၏။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိကေလးဘ၀ ကပင္ သူပုန္ စိတ္ထား ရွိေလသည္။ အႀကံႀကီးသူ ျဖစ္ေလသည္။ ( ဗမာျပည္ကို အဂၤလိပ္ လက္မွ ျပန္ရရန္ သူပုန္ ထနည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးကို စဥ္းစား စိတ္ကူးခဲ့ေလသည္။ တစ္ခါတစ္ရံလည္း ဟုတ္တိပတ္တိ စိတ္ကူး၏။ တစ္ခါတစ္ရံလည္း ျပဒါးရွင္လံုး စသည္တို႔ကို ရွာေဖြလုိေသာ စိတ္မ်ား ေပၚေပါက္၏။ ျပဒါးရွင္လံုးစေသာ အစြမ္းအားျဖင့္ ဗမာျပည္ကို ကယ္တင္ လို၏။) ကၽြန္ေတာ္ ရန္မျဖစ္တတ္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သတၱိထူးခၽြန္သူဟု မဆိုႏုိင္။ ငယ္ငယ္က သရဲတေစၦ အလြန္ ေၾကာက္တတ္သည္။ ရန္ျဖစ္ခဲ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုကား ရန္ခဏခဏ ျဖစ္၏။ ဦးေအာင္ ႐ိုက္ႏွက္၍ အိမ္ေျပးလာခဲ့၏။ သို႔ႏွင့္ မၾကာမၾကာ အတိုင္ခံရ၍ မိဘမ်ား အ႐ိုက္ခံရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကား ဤကဲ့သို႔ မျဖစ္ဖူး။ ရန္တစ္ခါသာ အႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္ဖူး၏။
ထုိအခါ လူခ်င္း ထိုးသတ္ ပုတ္ခတ္စဥ္၌ကား ကၽြန္ေတာ္ကႏုိင္၏။ လူခ်င္း ျပန္ျဖည္သည့္အခါ မေရွာင္မတိမ္း ထံုေပေပ ေနသျဖင့္ ခံုဖိနပ္ ႏွင့္ အေပါက္ခံရ၍ ေခါင္းေပါက္ဖူး၏။ ထုိအခါမွ ကၽြန္ေတာ္၏ ရန္ျဖစ္ဘက္ကို လိုက္ေလရာ ေခါင္းမူး၍ မမီ။ ထိုလိုက္သည့္ အခ်ိန္ကား သတၱိေကာင္းပါ၏။ ေခါင္းမူးလာ၍ ေခါင္းစမ္း ၾကည့္၍ ေသြးေတြ ျမင္သျဖင့္ ေခါင္းေပါက္မွန္း သိေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ငိုေလေတာ့သည္။ သတၱိေခသြား ေလေတာ့သည္။ ရြယ္တူ ကေလးခ်င္းမ်ား ေပၚတြင္ တစ္ခါတေလ အႏုိင္က်င့္ခ်င္သည့္ စိတ္ကား ရွိသည္။ တစ္ခါတြင္ကား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေနစဥ္ ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ ကစားျခင္းမွ ေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ရာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ထိပ္ေပါက္၏။
သို႔ျဖစ္၍ ထိပ္ေပါက္ခံရေသာ ေက်ာင္းသား မိဘမ်ားက ဘုန္းႀကီးအား ေလွ်ာက္ရာ ဘုန္းႀကီးက ဤကစားမ်ဳိးကို အားလံုး ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းမွာ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အျပင္မွာ ေသာ္လည္းေကာင္း မကစားရဟု ပညတ္ေလသည္။ ထုိပညတ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ညီအစ္ကို ၀မ္းကြဲမ်ားက သေဘာမက်သျဖင့္ အာဏာဖီဆန္ကာ ရြာထဲတြင္ ကစားေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကစားေန သည္ကို အျခား ေက်ာင္းသား တစ္ဦးႏွစ္ဦးက ျမင္၍ ဘုန္းႀကီးထံ သြားေရာက္ တိုင္တန္းေသာ အခါ ဘုန္းႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ႏွင့္ ဦးေလးမ်ားကိုပါ ေခၚ၍ ၎တို႔ေရွ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ျပင္းထန္စြာ ႐ိုက္ႏွက္ ေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္မွာ ပထမ ႀကိတ္ခံေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ သတၱိ မေကာင္းႏုိင္ ေတာ့ဘဲ ငိုေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုသို႔ သြားေရာက္ တိုင္တန္းသူ ေက်ာင္းသားကို ယေန႔တိုင္ အခဲမေက်ခ်င္လွ။ ဤကဲ့သို႔ အလုပ္ပို ေမတၱာကို မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ အထက္လူႀကီးအား တိုင္ျခင္းေတာျခင္းကို ငယ္ငယ္ ကေလးကစ၍ ယေန႔တိုင္ ကၽြန္ေတာ္ အထူး စက္ဆုပ္လွသည္။ ယခု ေခတ္သစ္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ဤအက်င့္မ်ဳိးကို အားမေပးဘဲ ေဖ်ာက္ဖ်က္ ေစသင့္ေလသည္။ ဤ အက်င့္မ်ဳိးကား အက်င့္ယုတ္ ျဖစ္ေလသည္။
အပုိင္း (၄) အား ဆက္လက္ တင္ျပေပးသြားပါမည္။
မွတ္ခ်က္ - စာဖတ္သူမ်ား အဆင္ေျပေစေရး အတြက္ အပုိင္း (၇) ပုိင္းခြဲ၍ တင္ျပေပးသြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ အစ္ကိုကား စိတ္ျမန္၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကို (၄) ေယာက္ ရွိသည့္ အနက္ ဒုတိယ အစ္ကိုႀကီး သာလွ်င္ စိတ္ရွည္၍ သိမ္ေမြ႕၏။ တစ္သက္လံုး မည္သူ ႏွင့္မွ် ရန္မျဖစ္ဖူး။ ကၽြန္ေတာ္ကား စိတ္ရြတ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုကား သူမ်ားအေျပာမခံ။ သူကသာ ဦးေအာင္ေျပာခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္ကားသူမ်ားအေျပာသာခ
ကၽြန္ေတာ္သည္ လိမ္လည္ေလ့မရွိ။ လိမ္လိုေသာ္လည္း မလိမ္တတ္။ ခဏ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေျဖာင့္ခ်က္ ေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနသည့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဥပုသ္ေန႔တိုင္း ပိတ္၏။ သို႔ေသာ္ ေယာက်္ားကေလး မ်ားမွာ ဥပုသ္ေန႔ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသို႔ သြားရ၍ ေရခပ္၊ ျမက္ႏုတ္ လုပ္ရသည္။ အလုပ္မရွိ လွ်င္လည္း ေက်ာင္းမွာပင္ေနရသည္။ တစ္ေန႔ေသာ္ ေန႔ခင္းတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား အလုပ္မရွိ၍“အလုပ္မရွိရင္ အိပ္ေနၾက၊ မကစားၾကနဲ႔”ဟု ဘုန္းႀကီးက အမိန္႔ ရွိေလသည္။ အားလံုး ေက်ာင္းသားမ်ားအား “မအိပ္ခ်င္ဘူးလား”ေမးသည့္အခ
ကၽြန္ေတာ္သည္ ငယ္စဥ္က ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္ ကပ္၍ မိႈင္ေတြကာ စဥ္းစား၍ ေနေသာ္လည္း ေနတတ္သည္။ ကေလးႏွင့္ မလိုက္။ အမ်ား အားျဖင့္ ဣေႁႏၵႀကီးသည္။ ကစားခုန္စား မ်ားစြာ မေလ့က်င့္။ သို႔ေသာ္ ကစားသည့္ အခါ ၾကမ္းတမ္းသည္။ ၾကမ္းတမ္းေသာ ကစားနည္းမ်ဳိး ကိုမွ ႏွစ္သက္သည္။ တြတ္ထိုးျခင္း၊ က်ည္းသား ႐ိုက္ျခင္း စသည္တို႔ကို ၀ါသနာ ပါသည္။ ျခင္းလံုး ခတ္ျခင္းကို မႀကိဳက္။ ရြရြလုပ္ရေသာ အလုပ္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မျဖစ္။ အခ်ဳပ္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ ကေလးဘ၀မွာ ခ်ီးမြမ္းစရာ အလြန္နည္း၏။ ညစ္ပတ္ေပေရ လွ်ဳိေျမာင္ ေခ်ာက္ေစာင္း ကဲ့သို႔ အဖုအထစ္ အျပစ္အနာအဆာ မ်ားသည္။ စိမ္းလန္းစိုျပည္ ညီညာေသာ ျမက္ခင္းသဖြယ္ ႐ႈခ်င္စဖြယ္ မဟုတ္ေပ။ အသက္ (၁၀) ႏွစ္ခန္႔ အထိ အနာေရာဂါႏွင့္ ကင္းသည္ ဟူ၍မရွိ။ ေသလုမတတ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္ဖူး၏။ ၀ဲနာ အႀကီးအက်ယ္ သံုးလေက်ာ္ စြဲ၏။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ငါ က်န္းက်န္းမာမာ အၿမဲ ေနရပါမည္နည္း ဟု တမ္းတမိ၏။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိကေလးဘ၀ ကပင္ သူပုန္ စိတ္ထား ရွိေလသည္။ အႀကံႀကီးသူ ျဖစ္ေလသည္။ ( ဗမာျပည္ကို အဂၤလိပ္ လက္မွ ျပန္ရရန္ သူပုန္ ထနည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးကို စဥ္းစား စိတ္ကူးခဲ့ေလသည္။ တစ္ခါတစ္ရံလည္း ဟုတ္တိပတ္တိ စိတ္ကူး၏။ တစ္ခါတစ္ရံလည္း ျပဒါးရွင္လံုး စသည္တို႔ကို ရွာေဖြလုိေသာ စိတ္မ်ား ေပၚေပါက္၏။ ျပဒါးရွင္လံုးစေသာ အစြမ္းအားျဖင့္ ဗမာျပည္ကို ကယ္တင္ လို၏။) ကၽြန္ေတာ္ ရန္မျဖစ္တတ္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သတၱိထူးခၽြန္သူဟု မဆိုႏုိင္။ ငယ္ငယ္က သရဲတေစၦ အလြန္ ေၾကာက္တတ္သည္။ ရန္ျဖစ္ခဲ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုကား ရန္ခဏခဏ ျဖစ္၏။ ဦးေအာင္ ႐ိုက္ႏွက္၍ အိမ္ေျပးလာခဲ့၏။ သို႔ႏွင့္ မၾကာမၾကာ အတိုင္ခံရ၍ မိဘမ်ား အ႐ိုက္ခံရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကား ဤကဲ့သို႔ မျဖစ္ဖူး။ ရန္တစ္ခါသာ အႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္ဖူး၏။
ထုိအခါ လူခ်င္း ထိုးသတ္ ပုတ္ခတ္စဥ္၌ကား ကၽြန္ေတာ္ကႏုိင္၏။ လူခ်င္း ျပန္ျဖည္သည့္အခါ မေရွာင္မတိမ္း ထံုေပေပ ေနသျဖင့္ ခံုဖိနပ္ ႏွင့္ အေပါက္ခံရ၍ ေခါင္းေပါက္ဖူး၏။ ထုိအခါမွ ကၽြန္ေတာ္၏ ရန္ျဖစ္ဘက္ကို လိုက္ေလရာ ေခါင္းမူး၍ မမီ။ ထိုလိုက္သည့္ အခ်ိန္ကား သတၱိေကာင္းပါ၏။ ေခါင္းမူးလာ၍ ေခါင္းစမ္း ၾကည့္၍ ေသြးေတြ ျမင္သျဖင့္ ေခါင္းေပါက္မွန္း သိေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ငိုေလေတာ့သည္။ သတၱိေခသြား ေလေတာ့သည္။ ရြယ္တူ ကေလးခ်င္းမ်ား ေပၚတြင္ တစ္ခါတေလ အႏုိင္က်င့္ခ်င္သည့္ စိတ္ကား ရွိသည္။ တစ္ခါတြင္ကား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေနစဥ္ ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ ကစားျခင္းမွ ေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ရာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ထိပ္ေပါက္၏။
သို႔ျဖစ္၍ ထိပ္ေပါက္ခံရေသာ ေက်ာင္းသား မိဘမ်ားက ဘုန္းႀကီးအား ေလွ်ာက္ရာ ဘုန္းႀကီးက ဤကစားမ်ဳိးကို အားလံုး ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းမွာ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အျပင္မွာ ေသာ္လည္းေကာင္း မကစားရဟု ပညတ္ေလသည္။ ထုိပညတ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ညီအစ္ကို ၀မ္းကြဲမ်ားက သေဘာမက်သျဖင့္ အာဏာဖီဆန္ကာ ရြာထဲတြင္ ကစားေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကစားေန သည္ကို အျခား ေက်ာင္းသား တစ္ဦးႏွစ္ဦးက ျမင္၍ ဘုန္းႀကီးထံ သြားေရာက္ တိုင္တန္းေသာ အခါ ဘုန္းႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ႏွင့္ ဦးေလးမ်ားကိုပါ ေခၚ၍ ၎တို႔ေရွ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ျပင္းထန္စြာ ႐ိုက္ႏွက္ ေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္မွာ ပထမ ႀကိတ္ခံေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ သတၱိ မေကာင္းႏုိင္ ေတာ့ဘဲ ငိုေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုသို႔ သြားေရာက္ တိုင္တန္းသူ ေက်ာင္းသားကို ယေန႔တိုင္ အခဲမေက်ခ်င္လွ။ ဤကဲ့သို႔ အလုပ္ပို ေမတၱာကို မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ အထက္လူႀကီးအား တိုင္ျခင္းေတာျခင္းကို ငယ္ငယ္ ကေလးကစ၍ ယေန႔တိုင္ ကၽြန္ေတာ္ အထူး စက္ဆုပ္လွသည္။ ယခု ေခတ္သစ္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ဤအက်င့္မ်ဳိးကို အားမေပးဘဲ ေဖ်ာက္ဖ်က္ ေစသင့္ေလသည္။ ဤ အက်င့္မ်ဳိးကား အက်င့္ယုတ္ ျဖစ္ေလသည္။
အပုိင္း (၄) အား ဆက္လက္ တင္ျပေပးသြားပါမည္။
မွတ္ခ်က္ - စာဖတ္သူမ်ား အဆင္ေျပေစေရး အတြက္ အပုိင္း (၇) ပုိင္းခြဲ၍ တင္ျပေပးသြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။