ေမတၱာ၏အတိုုး

 

Aung Ko Latt

 

ေမတၱာ၏အတိုုး
xxxxxxxxxxxxx

အဲဒီတစ္ေန႔၊ ငါးနာရီခြဲ ကားျပန္အပ္ရပါမယ္။ တကၠစီ ဆရာ ဂ်ဳိးဟာ ေခတၱနားမည္ ဆိုုတဲ့ ကပ္ထူဘုုတ္ကိုု ေထာင္လိုုက္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ဟာ ေသာ့ၾကာေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွတ္ ( ၁၄ )ေက်ာင္းက အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားဟာ ေက်ာင္းအျပင္ဘက္ကိုု တစ္ရုုန္းရုုန္း နဲ႔ ထြက္လာေနၾကပါတယ္။ ဂ်ဳိးဟာ အက်င့္ပါေနသလိုုပါပဲ ကားကိုု ရပ္လိုုက္ပါတယ္။ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား သြားလာေနၾကတာကိုု စိုုက္ၾကည့္ေနတတ္ပါတယ္။ သူတိုု႔ေလးေတြ ရိုုးရွင္းတဲ့ ေက်ာင္း၀တ္စံုုကိုု ၀တ္ဆင္ထားၾကပါတယ္။ သူတိုု႔မ်က္နာေလးေတြ အစဥ္အၿမဲ ၾကည္လင္ ၀င္းပေနလိုု႔ပါလား။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေျခေထာက္ ေထာ့ႏွဲ႔ ေထာ့ႏွဲ႔ ေက်ာင္းသူတစ္ဦး ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ေလးလြယ္ၿပီး သူ႔ကားဆီေရာက္လာပါတယ္။ အလ်င္စလိုုအသံနဲ႔ “ ဆရာ၊ ကြ်န္မ ဒီကားစီးခ်င္တယ္။”
ဂ်ဳိးကရွင္းျပပါတယ္။ ကားျပန္အပ္ရေတာ့မယ္ ဆိုုတဲ့အေၾကာင္းပါ။ ေက်ာင္းသူေလး ေခတၱငိုုင္သြားပါတယ္။ “ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ၊ ကြ်န္မ မွတ္တိုုင္တစ္ခုုပဲ စီးခ်င္တာ”
အဲဒီ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုုတဲ့ စကားေလးဟာ ဂ်ဳိးရဲ႕ စိတ္ကိုု လုုပ္ရွားသြားေစပါတယ္။ သူက ေကာင္မေလးကိုု ၾကည့္လိုုက္တယ္။ ျဖဴစြပ္ေအာင္ ေလွ်ာ္ဖြတ္ထားတဲ့ ေက်ာင္း၀တ္စံုုနဲ႔ ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီ ျဖစ္ေသာလြယ္အိတ္ကိုု လြယ္ထားပါတယ္။ မွတ္တိုုင္တစ္ခုုထဲဆိုုေတာ့ ဂ်ဳိးက ျပန္ေျပာလိုုက္ပါတယ္။
“ ကားေပၚတက္”
ေကာင္မေလးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ကားေပၚ တက္လာပါတယ္။ လမ္းအေကြ႔မွာပဲ ရိွေသးတယ္။ သူမက မ၀ံ႔မရဲနဲ႔
“ ဆရာ၊ ကြ်န္မက သံုုးက်ပ္ပဲ ပါတာ၊ မွတ္တိုုင္တစ္၀က္စီးရင္လည္း ရပါတယ္။”
ဂ်ဳိးက ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန ေကာင္မေလးကိုု လွန္းၾကည့္လိုုက္ပါတယ္။ သူမမ်က္နာနီရဲေနပါတယ္။ ဂ်ဳိးဘာမွ ျပန္မေျပာလိုုက္ပါ။ ဒီၿမိဳ႕ ရဲ႕ တကၠစီ တက္တက္ခ်င္း ေစ်းႏူန္းဟာ ငါးက်ပ္ျဖစ္ေနလိုု႔ပါ။
ေကာင္မေလးကိုု အနီးဆံုုး ဘတ္စ္ကားဂိတ္နားတစ္ခုုကိုု ေမာင္းပိုု႔ေပးလိုုက္ပါတယ္။ ဂ်ဳိးကားကိုု ရပ္လုုိက္ပါတယ္။ ကေလးမ ကားဆင္းတယ္။ ကားတံခါးပိတ္ေပးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ေျပာလိုုက္ေသးတယ္။
“ တကယ့္ကိုု ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင့္”တဲ့
သူမ ေျခေထာက္ေထာ့ႏွဲ႔ ေထာ့ႏွဲ႔ နဲ႔ ထြက္သြားတာကိုု ျမင္လိုုက္ရပါတယ္။ ဂ်ဳိး စိတ္ထဲမွာ ေဆြးေျမ႕ သလိုုလိုု ခံစားလိုုက္ရပါတယ္။
အဲဒီေသာ့ၾကာေန႕ ကစလိုု႔ ဂ်ဳိးဟာ ေသာ့ၾကာေန႔ ညေနတိုုင္းလိုုလိုု ေကာင္မေလးကိုု ေတြ႔ရပါတယ္။ သူမဟာ ေက်ာင္းျပင္ဘက္မွာ အၿမဲရပ္ေစာင့္ေနတတ္ပါတယ္။ သူ႔ေရွ႕ ကျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ အျခား တကၠစီကားကိုု တစ္ခ်က္မွ်ပင္ လွည့္မၾကည့္ပါ။ ဂ်ဳိး၏ကားကိုုသာ ေစာင့္ဆိုုင္းေနတတ္ပါတယ္။ ဂ်ဳိးက မိမိကိုု ေစာင့္ဆိုုင္းတာ သတိထားမိေတာ့ စိတ္တြင္းထဲမွာ ေႏြးေထြးသြားသလိုုလိုု ခံစားရပါတယ္။ သူေကာင္မေလးဆီကုုိ ကားေမာင္းသြားလိုုက္ပါတယ္။ ေကာင္မေလး သူ႔ကိုု လက္ရမ္းျပပါတယ္။ ဂ်ဳိးနည္းနည္းေတာ့အံ႔ၾသသြားပါတယ္။ တကၠစီခ်င္း အတူတူ ေကာင္မေလး ဘာေၾကာင့္ သူ႔တကၠစီကိုု ဒီေလာက္မွတ္မိေနပါလိမ့္၊
ခါတိုုင္းလိုုပါပဲ၊ သံုုးက်ပ္နဲ႔ မွတ္တိုုင္တစ္ခုု စီးပါတယ္။ ဂ်ဳိိးဟာ ကေလးမကိုု ဘာေၾကာင့္ကိုုယ့္ကားမွ ေရြးစီးတာကိုု မေမးခဲ့ပါ။ ဘာေၾကာင့္မွတ္တိုုင္တစ္ခုုပဲ စီးသလဲဆိုုတာကိုုလည္း မေမးမိပါ။ ေမးလိုုက္ရင္ ရွက္သြားမွာ စိုုးရိမ္မိလိုု႔ပါ။

တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္၊ သံုုးႀကိမ္၊ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဂ်ဳိးဟာ အက်င့္တစ္ခုုလိုု ျဖစ္လာပါတယ္။ ေသာ့ၾကာေန႔တိုုင္း ေနာက္ဆံုုးခရီးသည္ဟာ ဒီေျခေထာက္ သိပ္မသန္စြမ္းတဲ့ ကေလးမ ျဖစ္တယ္။ ဂ်ဳိးက အရင္ေရာက္ေနရင္လည္း ေခတၱရပ္နားမည္ ဆိုုတဲ့ ဆိုုင္းဘုုတ္ကိုု ေထာင္ၿပီး ေကာင္မေလးကိုု ေစာင့္ေနတတ္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးက အသက္ ၁၄၊ ၁၅ ႏွစ္ခန္႔ ရိွလိမ့္မယ္လိုု႔ ဂ်ဳိးကခန္႔မွန္းပါတယ္။ ကားမွတ္တိုုင္ တစ္ခုုစီးၿပီး ကားေပၚကဆင္းတိုုင္း ေကာင္မေလးက “ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ” လုုိ႔ အၿမဲေျပာဆိုုေလ့ရိွပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဒီစကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္လားမသိ၊ ဘယ္ေလာက္ပင္ေ၀းေ၀း၊ ဂ်ဳိးက အခ်ိန္မွီ ေက်ာင္းေရွ႕ ကိုု အေရာက္ေမာင္းေလ့ရိွပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကားအပ္ဖိုု႔ နည္းနည္းေလး ေနာက္က်သြားေတာေတာင္မွ အေနာက္က်ခံၿပီး ေကာင္မေလးကိုု ကားတစ္ေခါက္ တင္ပိုု႔ေလ့ရိွပါတယ္။
အခ်ိန္ကုုန္ဆံုုးတာ ျမန္ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္တာအခ်ိန္ဟာ ခဏေလးနဲ႔ ကုုန္ဆံုုးသြားပါတယ္။ ေကာင္မေလးကိုု အပတ္စဥ္တင္ေဆာင္လာတာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ တစ္ရက္က်ေတာ့ ေကာင္မေလးက ေလးလံတဲ့ေျခလွမ္း၊ မရႊင္မျပတဲ့မ်က္နာထားနဲ႔ ကားေပၚတက္လာပါတယ္။ ဂ်ဳိးသိလိုုက္ပါတယ္။ ကေလးမ အလယ္တန္းေအာင္သြားၿပီ၊ သူမအထက္တန္းေက်ာင္းကိုု ေျပာင္းရေတာ့မယ္။
“ ဆရာ႔ကိုု အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကြ်န္မဆရာ့ကိုု ဒုုကၡေပးသလိုုျဖစ္တာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္လာပါၿပီ။ ကြ်န္မ ခရိုုင္အထက္တန္းေက်ာင္းကိုု သြားတက္ေတာ့မယ္။ ေနာင္ဆိုုရင္ ႏွစ္၀က္မွ တစ္ေခါက္ အိမ္ျပန္ပါေတာ့မယ္။ ဒီေန႔ ဆရာ့ကားကိုု ေနာက္ဆံုုးစီးတာပါ။ အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ”
ေကာင္မေလးက အဲလိုုေျပာေတာ့ ဂ်ဳိးလည္း စိတ္မေကာင္းပါ။ ၀မ္းသာစရာေကာင္းတာကေတာ့ ေကာင္မေလး ခရိုုင္အထက္တန္းေက်ာင္းသြားတက္ရတယ္ဆိုုေတာ့ စာေတာ္ေတာ္ ထူးခြ်န္လိုု႔ေပါ႔။ အဲဒီ အထက္တန္းေက်ာင္းက ေတာ္ေတာ္ထင္ရွားတဲ့ေက်ာင္းျဖစ္ေနလိုု႔ေလ။
“ မင္းကိုု အိမ္ပိုု႔ေပးမယ္ေလ” ဂ်ဳိးက ေအးေအးပဲ ေျပာလိုုက္ပါတယ္။
ကေလးမ ေခါင္းခါပါတယ္။ သူမွာ သံုုးက်ပ္ပဲ ရိွတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။
“ ဒီတစ္ေခါက္ ပိုုက္ဆံမယူပါဘူး” ဂ်ဳိး လက္ပတ္နာရီကိုု တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုုက္တယ္။ ကားအပ္တာ ေနာက္က်ရင္ က်ပါေစေတာ့၊ ဒဏ္ရိုုက္လည္း ခံလိုုက္ရံုုေပါ႔၊ သူ ကေလးမကိုု ေနာက္ဆံုုးတစ္ေခါက္ အိမ္အေရာက္ ပိုု႔ခ်င္ေနပါတယ္။
ေကာင္မေလး ေနာက္ဆံုုးေတာ့ လိပ္စာေျပာျပပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္အလွမ္းေ၀းပါတယ္။ မွတ္တိုုင္( ၆ ) ခုုခန္႔ ေ၀းပါတယ္။
နာရီ၀က္ခန္႔ ေမာင္းလိုုက္ရပါတယ္။ ဂ်ဳိးက ကားရပ္လိုုက္ပါတယ္။ ေကာင္မေလး သူ႔လြယ္အိတ္နဲ႔ ကားဆင္းပါတယ္။ ဂ်ဳိးက စကၠဴဗူး တစ္ခုု ေကာင္မေလးကိုု ကမ္းေပးလိုုက္တယ္။
“ ဒါ သမီးအတြက္လက္ေဆာင္”
ေကာင္မေလး တစ္ခ်က္ေတြေ၀သြားတယ္။ ၿပီးမွ စကၠဴဗူးကိုု လွမ္းယူလိုုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂ်ဳိးကိုု ဦးညြတ္အေလးျပဳလိုုက္တယ္။
“ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ ဆရာ”
သူမ အိမ္ထဲ၀င္သြားပါတယ္။ ဂ်ဳိးက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ မူတ္ထုုတ္လိုုက္တယ္။ ေနာင္ဆိုုရင္ ေတြ႔ႏိုုင္ေတာ့မည္ မဟုုတ္ပါ။ ေအာ..ကေလးမ၊ မင္းနာမည္ေတာင္ မေမးလိုုက္ရပါလား.....
အခ်ိန္ကုုန္တာ ျမန္ဆန္လြန္းလွပါတယ္။ ဆယ္ႏွစ္၊ ခဏေလးနဲ႔ ေက်ာ္လာခဲ့သလိုုပါပဲ၊ ဂ်ဳိးဟာ တကၠစီ ကားဆက္ေမာင္းေနဆဲပါ။ ဒီေန႔၊ အလုုပ္နည္းနည္းပါးတာနဲ႔ ကားကိုု အ၀တ္နဲ႔ သုုတ္ေနပါတယ္။ ကား ေရဒီယိုုကေန လူရွာတာကိုု ဂ်ဳိးၾကားလိုုက္ရပါတယ္။
“ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က ေအာင္ျမင္သူ တကၠစီကုုမၼဏီမွ ကားအမွတ္ AZxxxx ေမာင္းႏွင္သူ ကားဆရာဂ်ဳိးအား ရွာေဖြျခင္း”တဲ့၊ ဂ်ဳိးတစ္ခ်က္ အံ႔ၾသသြားပါတယ္။ ဟုုတ္တယ္ေလ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္တုုန္းက မိမိ အဲဒီကားကိုု ေမာင္းႏွင္ခဲ့ဖူးသည္ မဟုုတ္ပါလား။
ဂ်ဳိး အသံလြင့္႒ာနကိုု ဖုုန္းဆက္လိုုက္ပါတယ္။ အသံလြင့္႒ာနက သူ႔ကိုုဖုုန္းနံပါတ္တစ္ခုု ေပးလိုုက္ပါတယ္။ သူအဲဒီ နံပါတ္ကိုု ဆက္သြယ္လိုုက္ပါတယ္။ ၀မ္းသာအားရတဲ့ အသံတစ္ခုုကိုု သူၾကားလိုုက္ရပါတယ္။
“ ဆရာလား၊ ကြ်န္မေလ၊ သမီးေလ”တဲ့၊ ဂ်ဳိးရုုတ္တရက္ မမွတ္မိပါ။
“ ေက်းဇူးအရမ္းတင္တယ္ ဆရာ” တဲ့၊ ေအာ..မွတ္မိၿပီ၊ ဟိုုေျခေထာက္ သိပ္မသန္စြမ္းတဲ့ ကေလးမပါ။ သူတိုု႔ အနီးအနားမွာ ရိွတဲ့ ကဖီး ဆိုုင္တစ္ဆိုုင္မွာ ခ်ိန္းေတြ႔ၾကပါတယ္။ ေတြ႔ဆံုုတဲ့အခ်ိန္မွာ ဂ်ဳိးက မမွတ္မိသေလာက္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ မိမိေရွ႕ မွာရပ္ေနတဲ့ ကေလးမဟာ ဟိုု သံုုးက်ပ္နဲ႔ တကၠစီကိုု စီးတဲ့ ကေလးမ မွဟုုတ္ပါရဲ႕လား။ သူမ ဂ်ဳိးကိုုေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ဦးညြတ္အေလးျပဳလုုိက္ပါတယ္။
“ ကြ်န္မအတြင္းစိတ္ကေန တကယ္ကိုု ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင့္”
ေကာ္ဖီေသာက္ရင္းနဲ႔ သူမကရွင္းျပပါတယ္။ သူမအမည္ “အယ္လင္း”ျဖစ္တယ္ဆိုုတဲ့အေၾကာင္း၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ( ၁၂ ) ႏွစ္တုုန္းက သူမဖခင္ဟာ တကၠစီကားဆရာ တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဖခင္ဟာ သူမကိုု တအားခ်စ္တယ္။ ေသာ့ၾကာေနတိုုင္း သူမကိုု ေက်ာင္းႀကိဳေလ့ရိွတယ္။ ႏွစ္သစ္ကူးနီးလာတာနဲ႔ မိသားစုုအားလံုုး အိမ္ျပန္ၿပီးႏွစ္သစ္ကူးပါတယ္။ အေဖဟာ ပစၥည္းပိုုတင္ခ်င္တာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဆီမွာ ေပါင္မူန္႔ကားတစ္စီး ကိုုငွားလိုုက္ပါတယ္။ လမ္းတစ္၀က္ေရာက္ေတာ့ မိုုးနင္းရုုတ္တရက္က်ပါတယ္။ ေပါင္မူန္႔ကားနဲ႔ ကားႀကီးတစ္စီး ၀င္တုုိက္ပါတယ္။ ေဖေဖ ပြဲခ်င္းၿပီးဆံုုးသြားပါတယ္။ သူမေျခေထာက္ဒဏ္ရာႀကီးႀကီး ရခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖ့ကိုု သင္းၿဂိဳလ္လိုုက္ပါတယ္။ ေမေမက မိတ္ေဆြကားဖိုုးကိုု ေပးေလွ်ာ္လိုုက္ပါတယ္။ သူမကိုု ခြဲစိတ္ႏိုုင္ဖိုု႔ အေမအသဲအသန္ အလုုပ္ႀကိဳးစားလုုပ္ရပါတယ္။ အယ္လင္း ဒီလိုုဆက္ရွင္းျပပါတယ္။
“ ကြ်န္မလည္း စာကိုုပိုုမိုုႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ သူမ်ားသနားတဲ့မ်က္စိကိုု သမီးမလိုုလားဘူး၊ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေတြကိုု ဘယ္သူ႔မွ သိပ္မေျပာျပခဲ့ပါဘူး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘာလိုု႔ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ အိမ္ျပန္တာလဲလိုု႔ ေမးရင္ သမီးက အေဖခရီးေ၀းထြက္ေနတယ္လိုု႔ပဲ ေျဖခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ရက္က်ေတာ့ ဆရာဂ်ဳိးကုုိေတြ႔တာပါပဲ။ အဲဒီကားအနီေလးက လမ္းေဘးမွာရပ္ထားတယ္။ အေဖကားေမာင္းလာတာနဲ႔ တူလိုုက္တာ၊ ဆရာဂ်ဳိးေမာင္းတဲ့ကားက အရင္တုုန္းက အေဖေမာင္းခဲ့တဲ့ တကၠစီေလ၊ ဒါေပမဲ့ သမီးမွာ ဘတ္စ္ကားစီးဖိုု႔ သံုုးက်ပ္ပဲ ရိွတယ္။ အရဲစြန္႔ၿပီး သြားေျပာၾကည့္တာ၊ အဲလိုုနဲ႔ ဆရာ့ကားကိုု တစ္နစ္ေက်ာ္စီးလိုုက္ရတယ္။” သူမကမ်က္ရ၀ဲ၀ဲနဲ႔ ဆက္ေျပာပါတယ္။
“ ဆရာ့ေမာင္းခဲ့တဲ့ကားက အေဖ့ေမာင္းခဲ့တဲ့ကားဆိုုေတာ့ အေ၀းႀကီးကေန ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိတယ္ေလ”
“ ၿပီးရင္ ဆရာ့က ေနာက္ဆံုုးစီးတဲ့အေခါက္မွာ ေပးလိုုက္တဲ့ လက္ေဆာင္၊ ဒီေရႊတံဆိပ္နဲ႔ ျပန္ေပးလိုုက္တဲ့ ကားခအားလံုုး”အယ္လင္း အသံဆိုု႔ႏွင့္သြားတယ္။ “ ကြ်န္မ ဒီပိုုက္ဆံေတြကိုု ေတာက္ေလွ်ာက္သိမ္းဆည္းထားတယ္။ ”သူမ အိပ္ကပ္ထဲကေန အမဲေရာင္သန္းေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေရႊတံဆိပ္ေလးတစ္ခုုကိုု ထုုပ္ျပလိုုက္တယ္။” အဲဒီေရႊတံဆိပ္ရဲ႕ ေနာက္မွာ စာတစ္ေၾကာင္း ထိုုးထြင္းထားပါတယ္။
“ မင္းရဲ႕ ဘ၀ ဒီေအာင္ျမင္တဲ့ ေရႊတံဆိပ္လိုု ျဖစ္ပါေစ”
ဒီေရႊတံဆိပ္ဟာ ဟိုုးစကၠဴဗူးနဲ႔ အတူ ဂ်ဳိးကေပးထားခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ပါ။
အယ္လင္းက ဂ်ဳိးကိုုတြဲၿပီး ကဖီးဆိုုင္ကေန ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူမ ႏူတ္ဆက္ၿပီး ကားေမာင္းထြက္သြားကိုု မ်က္စိတစ္ဆံုုး ေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ ဂ်ဳိးကၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ဂ်ဳိးဟာ သူကားကိုု ျပန္ေမာင္းၿပီး လမ္းေဘးတစ္ေနရာကိုု ရပ္လိုုက္ပါတယ္။ သူမ်က္ရည္ကိုု မထိမ္းႏိုုင္ေတာ့ပါ။ မ်က္ရည္ဟာ သူပါးျပင္တစ္ခုုလံုုး စိုုရႊဲသြားေစပါတယ္။ ဂ်ဳိးမွာလည္း အယ္လင္းနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း အရြယ္တူ သမီးတစ္ေယာက္ရိွခဲ့ဖူးပါတယ္။ အယ္လင္းကိုု လက္ေဆာင္ေပးလိုုက္တဲ့ ေရႊတံဆိပ္ဟာ သူ႔သမီးအသက္ရိွစဥ္တုုန္းက အေျပးၿပိဳင္ပြဲမွာ ရခဲ့တဲ့ ေရႊတံဆိပ္ျဖစ္ပါတယ္။ သူသမီးဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္မွာပဲ ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ဆံုုးပါးသြားပါတယ္။ ဂ်ဳိးဟာ အမွတ္ ( ၁၄ ) ေက်ာင္းမွာ သူသမီးကိုု ႀကိဳေနက် ျဖစ္ပါတယ္။ ကားစီးၿပီးတိုုင္း “ ေက်းဇူးပဲေနာ္ ေဖေဖ”လိုု႔ သမီးက အၿမဲေျပာေလ့ရိွပါတယ္။ ေအာ..အယ္လင္းနဲ႔ ပံုုစံခြက္တစ္ခုုထဲက လာလလိုုပါပဲ။ သမီးရဲ႕ ေသဆံုုးမူဟာ ဂ်ဳိးအတြက္ ကမၻာႀကီးတစ္ခုုလံုုး ဆံုုးပါးသြားသလိုု ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မိုု႔လိုု႔ ေသာ့ၾကာေန႔တိုုင္း အမွတ္ ( ၁၄ ) ေက်ာင္းေရွ႕ ျဖတ္တိုုင္း ကားကိုုခဏရပ္ၿပီး ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကိုု ေငးၾကည့္ေလ့ရိွတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ သူ “အယ္လင္း”ကိုု ေတြ႔ခဲ့တာပါပဲ။ အယ္လင္းကိုု ျပန္ေတြ႔ေတာ့ ဂ်ဳိးသမီးကိုု ျပန္ပိုု႔လိုုက္ရသလိုုပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ သူေပးတဲ့ပိုုက္ဆံ သံုုးက်ပ္ကိုု အၿမဲသိမ္းဆည္းထားၿပီး ျပန္ေပးဖိုု႔ သင့္ေတာ္တဲ့အခ်ိန္ကိုု ေစာင့္ဆိုုင္းခဲ့တာပါ။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေတာ့ ပိုု႔လိုုက္ရပါတယ္။ ဂ်ဳိးအတြက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ဟာ တိုုေတာင္းလြန္းလွပါတယ္။ ေအာ..ကံၾကမၼာရဲ႕ ဖန္တီးမူေပါ့ေလ၊ ဂ်ဳိးဒီလိုုပဲ လက္ခံလိုုက္ပါတယ္။
အိမ္ျပန္တဲ့လမ္းမွာ ခါတိုုင္းလိုုပါပဲ ဂ်ဳိးသတင္းစာ တစ္ေဆာင္ကိုု ၀ယ္ယူလိုုက္ပါတယ္။ သတင္းစာ လွန္လိုုက္တာနဲ႔ အယ္လင္းရဲ႕ ဓါတ္ပံုု အႀကီးႀကီးကိုု ေတြ႔ရပါတယ္။ ေရးထားတဲ့ေခါင္းစဥ္က “ အယ္လင္း၊ S ၿမိဳ႕ ရဲ႕ ဂုုဏ္ယူဖြယ္၊ အသက္အငယ္ဆံုုးေသာ T ကုုမၼဏီႀကီး၏ ဒုုတိယ CEO ”တဲ့၊ ဂ်ဳိး ေတာ္ေတာ္အံ႔ၾသသြားပါတယ္။ ခပ္ျမန္ျမန္ ေအာက္ကိုု ဆက္ဖတ္လိုုက္ပါတယ္။
သတင္းစာကိုု ဖတ္ရင္း ဂ်ဳိးဟာ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက စီးကရက္ဘူးကိုု ႏိူ္က္ပါတယ္။ သူ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွာ စာအိတ္ထူထူႀကီးတစ္ခုုကိုု စမ္းမိတယ္။ သူစာအိတ္ကိုု ထုုတ္ၾကည့္လိုုက္တယ္။ အထဲမွာ အေမရိကန္ ေဒၚလာတစ္ရာတန္ ခပ္ထူထူ တစ္ထပ္ ေတြ႔လိုုက္ရတယ္။ အယ္လင္းက ဘယ္အခိ်န္က သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကိုု ဒီပိုုက္ဆံေတြထည့္လိုုက္မွန္း ဂ်ဳိးမသိလိုုက္ပါ။ အဲဒီထဲမွာ စာေရးထားတဲ့ စကၠဴတစ္ရြက္ေတြ႔ရပါတယ္။ စာရြက္ေပၚမွာ ဒီလုုိေရးထားပါတယ္။
“ ေမတၱာ၏တန္ဖိုုးကိုု တိုုင္းတာလိုု႔ မရပါ။ ဒီပိုုက္ဆံေတြဟာ“ ေမတၱာ၏အတိုုး”သက္သက္သာျဖစ္ပါတယ္။ လက္ခံေပးပါရန္ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္လ်က္၊ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ ဆရာရွင့္”တဲ့။
ဂ်ဳိးရဲ႕ မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္လည္ေနျပန္ၿပီ။

Ref: wechat