ေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္း(သခ်ၤာ) – အာဏာ၊ အင္အား၊ လုပ္ပုိင္ခြင့္ဟူေသာ သေဘာတရားမ်ား

 Inspire Myanmar

ေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္း(သခ်ၤာ) –
အာဏာ၊ အင္အား၊ လုပ္ပုိင္ခြင့္ဟူေသာ သေဘာတရားမ်ား
(မိုးမခ) ဧျပီ ၁၀၊ ၂၀၁၅

ႏုိင္ငံေရးေ၀ါဟာရ အျဖစ္အဓိပပၸါယ္သတ္မွတ္မည္ဆုိလွ်င္ အာဏာ (Power), အင္အား (force) ႏွင့္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ (Authority) တုိ႕ကို ေအာက္ပါအတုိင္းသတ္မွတ္ႏုိင္သည္။

Power (အာဏာ) လူတစ္ဦး သုိ႕မဟုတ္ အုပ္စုတစ္ခုကို သူတို႕ဆႏၵအရ မလုပ္ေသာအလုပ္ကို လုပ္ရန္တြန္းအားေပးေသာ အင္အားျဖစ္သည္။ Force (အင္အား) လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ႐ုပ္အားျဖင့္ အႏၱရယ္ျပဳ ျခင္းအားျဖင့္ ၎တုိ႕အစြမ္းကို ယုတ္ေလ်ာ့ေစေသာအရာ။

Authority (လုပ္ပုိင္ခြင့္) အာဏာႏွင့္အင္အားကို တရား၀င္အသံုးျပဳႏုိင္ေသာ အခြင့္အေရး။

ဤအဓိပပၸါယ္သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားသည္ ႏိုင္ငံေရး႐ႈေထာင့္မွေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ Power ႏွင့္ Force တုိ႕ကို ႐ႈပသိပံပၸ႐ႈေထာင့္မွလည္း အဓိပပၸါယ္သတ္မွတ္ႏုိင္ေသးသည္။ ဤေဆာင္းပါးတြင္ သိပံပၸ႐ႈေထာင့္ကို မေျပာေတာ့ဘဲ ႏုိင္ငံေရးေ၀ါဟာရအျဖစ္သာေလ့လာပါမည္။

ႏုိင္ငံေရးေ၀ါဟာရမ်ားအားလံုးသည္ အစဥ္အၿမဲအျငင္းပြားစရာမ်ား႐ွိေနပါသည္။ ၎သည္ႏုိင္ငံေရး ေ၀ါဟာရမ်ား၏ သဘာ၀၊ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ျဖစ္သည့္အတြက္ ေ႐ွာင္လႊဲ၍ရေသာအရာမဟုတ္ပါ။

အာဏာႏွင့္လုပ္ပုိင္ခြင့္သည္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုဆန္႕က်င္ဘက္မာ်းျဖစ္ေနတတ္ သည္။ အာဏာသည္ ေသနပ္ေျပာင္း၀တြင္႐ွိသည္ဟူေသာ အဆုိ႐ွိသကဲ့သုိ႕ လုပ္ပုိင္ခြင့္သည္ သေဘာ တူညီမႈကိုျဖစ္ေစသည္ဟူ၍ အဆုိ႐ွိသည္။ အာဏာႏွင့္လုပ္ပုိင္ခြင့္ကို ႏုိင္ငံေရးႏွင့္လူမႈေရးသေဘာတရား အရ ေလ့လာမည္ဆုိလွ်င္ အာဏာသည္ လူတစ္ဦး သုိ႕မဟုတ္ လူတစ္စုကို ဘာလုပ္ရမည္ကို အမိန္႕ေပး ျခင္းႏွင့္ ဆုိင္သည္ လုပ္ပုိင္ခြင့္သည္ လုပ္ကုိင္ေသာအလုပ္၏ မွန္ကန္ျခင္းတရားမွ်တျခင္းႏွင့္ ဆုိင္သည္ဟု ဆုိႏုိင္သည္။ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို တစ္ခုခုလုပ္ရန္ အာဏာသံုး၍ တြန္းအားေပးႏုိင္သည္။ သုိ႕ေသာ္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ျဖင့္ခုိင္းေသာ အလုပ္ကို သူ႕အလုိဆႏၵအရလုပ္ေစသည္။ ဤသည္ကား အာဏာႏွင့္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ တုိ႕၏ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္ျဖစ္သည္။

ျပင္သစ္ဒႆနပညာ႐ွင္ ဂၽြန္းဂ်ပ္႐ႈးစိုး (Jean Jacques Rousseau, 1712 – 78) က အာဏာႏွင့္ လုပ္ပုိင္ခြင့္တုိ႕သည္ ဒြံတြဲေနသျဖင့္၊ ခြဲ၍ မရႏုိင္ဟုဆုိသည္။ အာဏာႏွင့္လုပ္ပုိင္ခြင့္တုိ႕၏ အဓိပပၸါယ္ဖြင့္ဆုိ ခ်က္မ်ားတြင္ အင္အားမပါမျဖစ္ပါ၀င္ေနသည္။ ႐ႈးစိုး၏ အယူအဆမွာ အင္အားသည္ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ အာဏာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အင္အားသည္ အမွန္တရားႏွင့္တရားမွ်တမႈကို မရ႐ွိႏုိင္ – ဟူ၏။ အင္အားသည္ လူ႕က်င့္၀တ္ ေကာင္းမြန္ျခင္းကို ဘယ္လုိျဖစ္ႏုိင္မည္နည္း – ဟု ႐ႈးစုိးက ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ ေသးသည္။ တစ္ဖက္တြင္လည္း၊ ႐ႈးစုိးက ဤသို႕ဆုိထားသည္ – အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ခံရသူၾကားမွာ လူမႈေရးသေဘာတူညီခ်က္ (social contract) ဆုိတာ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီသေဘာတူညီခ်က္အရ လူတုိင္းဟာ ဥပေဒကို လုိက္နာဖုိ႕တာ၀န္႐ွိပါတယ္။ ဥပေဒကို မလုိက္နာတဲ့လူေတြကို လုိက္နာေအာင္လုပ္ႏုိင္တဲ့ အင္အား မ႐ွိရင္ အဲဒီလူမႈေရးသေဘာတူညီခ်က္ဟာ ဘာမွအဓိပပၸါယ္မ႐ွိျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

ဤေနရာတြင္ ႐ႈးစုိးသံုးသြားေသာ စကားတစ္ခုမွာ – ‘လြတ္လပ္ဖုိ႕အတြက္ အင္အားသံုးရမယ္’ (Forced to be free) ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ အတိအက်ဘာကိုဆုိလုိသည္ဟူသည္ကိုေတာ့ ဒႆနပညာ႐ွင္မ်ား အမ်ိဳးမ်ိဳးေဖာ္ထုတ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ျပန္၍ ေျပာရလွ်င္ အာဏာႏွင့္လုပ္ပုိင္ခြင့္သည္ တစ္ခု ႏွင့္ တစ္ခုဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္ေနၿပီး၊ ဆက္လည္းဆက္စပ္ေန၏။ ခဲြ၍မရေအာင္လည္းတြဲေန၏။

ဤသုိ႕ဆုိလွ်င္ အာဏာႏွင့္လုပ္ပုိင္ခြင့္သေဘာတရားသည္ လြယ္မလုိနဲ႕ေတာ္ေတာ္႐ႈပ္တာဘဲ။ ႏုိင္ငံေရးသိပံပၸဘာသာရပ္ကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕သိလွ်င္ ပိုမ်ား႐ွင္းသြားႏုိင္မလား – ဟု စဥ္းစားႏုိင္သည္။

ႏုိင္ငံေရးသိပံပၸပညာ႐ွင္မ်ားဘက္မွ ဤသုိ႕ဆုိျပန္သည္ – အာဏာႏွင့္လုပ္ပုိင္ခြင့္တုိ႕၏ ဆက္သြယ္ ခ်က္သည္ ထင္သေလာက္ႀကီးက်ယ္ေသာ ျပႆနာမဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံမ်ားထဲတြင္ မည္သည့္ႏုိင္ငံမ်ားသည္ အာဏာေၾကာင့္တည္ေနသနည္း။ မည္သည့္ႏုိင္ငံမ်ားသည္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေၾကာင့္တည္ေနသနည္း – ဟူသည္ ကို ခြဲျခား၍ သိေအာင္ လုပ္လုိက္လွ်င္ ႐ွင္းသြားလိမ့္မည္။

အာဏာႏွင့္လုပ္ပုိင္ခြင့္အေၾကာင္းကို ေရးသားၾကေသာ ႏုိင္ငံေရးသိပံပၸပညာ႐ွင္အမ်ားအျပား႐ွိပါ သည္။ အမ်ိဳးသမီး ႏုိင္ငံေရးပညာ႐ွင္ ေအၿပီကာတာ (April Carter) က Authority and Democracy (1979) (လုပ္ပုိင္ခြင့္ႏွင့္ ဒီမုိကေရစီ)က်မ္းတြင္ ေရးသားထားသည္မွာ – လုပ္ပုိင္ခြင့္ဟူေသာ အရာသည္ သူတစ္ခုတည္းစစ္စစ္မ႐ွိႏုိင္ပါ။ လြတ္လပ္မႈကို အားေပးသည္ဟုဆုိေသာ ဖဲြ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒအရ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အစုိုးရသည္ပင္လွ်င္ လုပ္ပုိင္ခြင့္စစ္စစ္ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္စြမ္းမ႐ွိပါ။ အေၾကာင္းမွာ အစိ္ုးရျဖစ္ လွ်င္ ေနာက္ဆံုး၍ အင္းအားကိုအားကိုးရမည္ျဖစ္သည္။ မည္သည့္အစိုးရမဆုိ၊ မည္ကဲ့သုိ႕ပင္အၾကင္နာ တရား႐ွိေစကာမူ၊ အင္အားသံုးျခင္းကိုေ႐ွာင္၍ မရႏုိင္ပါ။ ႏုိင္ငံေရး႐ႈေထာင့္မွၾကည့္လွ်င္ ဘာနဲ႕မွမေရာေသာ လုပ္ပုိင္ခြင့္စစ္စစ္သည္ အေတြးနယ္ထဲတြင္သာ ႐ွိေသာသေဘာတရားသက္သက္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ၀ိေယာဓိကိုေ႐ွာင္တိမ္း၍မရပါ။ အာဏာႏွင့္လုပ္ပုိင္ခြင့္တုိ႕သည္ ဆန္႕က်င္ဘက္ သေဘာတရားမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း ၎တို႕ကိုခြဲျခားထား၍ ေတာ့မရပါ။ ဤသည္ကားေအၿပီကာတာ၏ ေရးသားခ်က္မ်ားျဖစ္ သည္။

အမ်ိဳးသမီးႏုိင္ငံေရးပညာ႐ွင္ ဘာဘရာဂြတ္ဒြင္ (Barbara Goodwin) က Using Political Ideas (1997) (ႏုိင္ငံေရးသေဘာတရားမ်ားကို သံုးျခင္း) က်မ္းတြင္ ဤသုိ႕ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အာဏာႏွင့္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ကို ခြဲျခားသတ္မွတ္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားသည္ က်ဆံုးဖုိ႕ေသခ်ာသည္။ သာမန္ႏုိင္ငံ ေရးအေျခအေနေအာက္တြင္ ႏွင့္ ႏုိင္ငံဆုိင္ရာအဖြဲ႕အစည္းတုိင္းတြင္ အာဏာႏွင့္လုပ္ပုိင္ခြင့္သည္ အတူ ယွဥ္တြဲ၍ ႐ွိေနၾကၿပီး တစ္ခုကို တစ္ခုပ့ံပိုးေပးေနၾကသည္။ ေနာက္တစ္ဖက္မွ ၾကည့္လွ်င္ ႏုိင္ငံေရးသိပံပၸ သေဘာတရားသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ထက္ က်ယ္ျပန္႕သည္။ ႏုိင္ငံဟူသည္ ႏုိင္ငံေရးသိပံပၸဘာသာ၏ တစ္စိတ္ တစ္ေဒသမွ်သာျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံေရးသိပံပၸတြင္ လူပုဂၢိဳလ္အခ်င္းခ်င္းတုိ႕၏ ဆက္သြယ္ခ်က္မ်ားကုိ ထည့္သြင္း စဥ္းစားသည္။ ဤေနရာတြင္ အာဏာႏွင့္လုပ္ပုိင္ခြင့္တုိ႕ကို ခြဲျခားႏုိင္လိမ့္မည္။ ဤသည္ကား ဘာဘရာဂြတ္ ဒင္၏ေရးသားခ်က္ျဖစ္၏။

ေတလာ (Taylar) သည္ အစိုးရမပါေသာအဖြဲ႕အစည္းမ်ား (Stateless societies) မ်ားကို အထူး စိတ္၀င္စားသူ ျဖစ္သည္။ သူ၏က်မ္း Community, Anarchy and Liberty (1982) အဖြဲ႕အစည္း၊ မင္းမဲ့၀ါဒ ႏွင့္ လြတ္လပ္မႈ) တြင္ ေရးသားထားသည္မွာ အင္အားမသံုးေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမ်ိဳးသည္ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်႐ွိ သည္ဟု ဆုိသည္။ တစ္ဖန္လက္၀ဲ၀ါဒီ မက္ဖါစန္ (Macpherson, 1911-87) ကမူ မိသားစုတုိင္းတြင္ ကုန္ ပစၥည္းမ်ားထုတ္ေရာင္းခ်ရန္လည္းေကာင္း၊ အလံုအေလာက္႐ွိေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ အင္အား မသံုး ဘဲ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္၍ ေနႏုိင္သည္။ ယင္းလူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္ အာဏာမပါ၀င္ေသာ လုပ္ပုိင္ခြင့္ ျဖစ္ရပ္တည္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ ဤအဖြဲ႕အစည္းမ်ိဳးသည္ အရင္း႐ွင္မ်ားႀကီးစိုးေသာ အဖြဲ႕အစည္း မ်ိဳးျဖစ္သည္ဟုကား(လ)မာ့(စ) (Kark Marx, 1818 – 83) ကဆုိသည္။ ကား(လ)မာ့(စ) အဆုိအရ ကုန္ထုတ္လုပ္သူမ်ားသည္ သူတုိ႕၏ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ ဦးစားေပးမႈ၏ တြန္းအားေၾကာင့္ ျပည္သူ႕အက်ိဳးကို မေဆာင္ႏုိင္ဟူ၏။

လူမႈေရးနယ္ပယ္တြင္ မိဘႏွင့္သားသမီး၊ ဆရာႏွင့္တပည့္၊ ဆရာ၀န္ႏွင့္လူနာတုိ႕၏ ဆက္ဆံမႈတုိ႕ သည္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ကို သာအေလးထားၿပီး အာဏာမပါ၀င္ေသာနယ္ပယ္မ်ားျဖစ္သည္ဟူ၍ လူမႈေရး ပညာ႐ွင္မ်ားက ဆုိၾကျပန္သည္။

ဤေဆာင္းပါးတြင္ အာဏာ၊ အင္အား၊ လုပ္ပုိင္ခြင့္ဟူေသာ ေ၀ါဟာရမ်ား၏ အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ခ်က္ မ်ားမွ စတင္ခဲ့ၿပီ။ ဤသေဘာတရားမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္လူမႈေရးပညာ႐ွင္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ႐ႈးစိုး၊ ေအၿပီကာတာ၊ ဘာဘရာဂြတ္ဒင္၊ ေတလာ၊ မက္ဖါစန္၊ ကား(လ)မာ့(စ) တုိ႕၏ အျမင္မ်ားကို ေဖာ္ျပထားပါ သည္။

က်မ္းကိုး

John Hoffman and Paul Graham : Introduction to Political Theory (2006)
Carter, A : Authority and Democracy (1979)
Roussean : Social Contract (1760)
Taylar : Community, Authority and Liberty (1982)