အေမရိကန္ေရြးေကာက္ပြဲကေပးတဲ့ သင့္အတြက္ စီးပြားေရးသင္ခန္းစာ ၅ ခ်က္ ေအာင္ခ်စ္ခင္

 

SFJ Strategy First Journal

အေမရိကန္ေရြးေကာက္ပြဲကေပးတဲ့ သင့္အတြက္ စီးပြားေရးသင္ခန္းစာ ၅ ခ်က္
ေအာင္ခ်စ္ခင္

(၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ Strategy First Journal မွာ ပါ၀င္ခ့ဲတဲ့
ေဆာင္းပါးကုိ ျပန္လည္ေဖာ္ျပတာျဖစ္ပါတယ္)

သင္ခန္းစာ ၁ - လူတိုင္းႀကိဳက္ရန္ မလုိ

လုပ္ငန္းလုပ္တဲ့အခါ - ဒီပစၥည္းေတြ လူတိုင္းဘယ္၀ယ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဒါေတြ လူ
တုိင္းႀကိဳက္ပါ့မလားနဲ႕ ေျပာၾကတာ ႀကံဳဖူးၾကမွာပါ။ လူတုိင္းႀကိဳက္မွ အလုပ္ျဖစ္
တာလား။ ေအာင္ျမင္ၾကတာလား… ဆုိေတာ့ အုိဘားမား အေရြးခ်ယ္ခံရျခင္း
က ဒီလုိ မဟုတ္ေၾကာင္း သက္ေသျပသြားပါၿပီ။

New York Times အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ေျမပံုေတြကုိ
ၾကည့္လုိက္ရင္ နီရဲေနတဲ့ ေျမပံုမွာ ဒီမိုကရက္ပါတီက အျပာသမား အုိဘားမား
တစ္ေယာက္ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီးႏုိင္သြားလဲ ဆုိတာ ေတာင္ စဥ္းစားစရာျဖစ္လာပါ
တယ္။ ဒီပံုက မဲဆႏၵနယ္ အလုိက္ ဘယ္ပါတီအႏိုင္ရလဲဆုိတာ ျပထားတာပါ။

အနီေတြက ရီပတ္ဘလစ္ကန္ သမၼတေလာင္း ေရာမ္နီကုိေရြးခဲ့တာျဖစ္ၿပီး
အျပာေတြက အုိဘားမားကို ေရြးခဲ့တာပါ။ ပံုကုိ ဒီလင့္မွာ http://elections.nytimes.com/2012/results/president သြားၾကည့္လုိ႔
ရပါတယ္။

အရင္ဆံုး အေမရိကန္သမၼတေရြးတဲ့ စနစ္ကိုရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။ သမၼတေရြးပြဲ
မွာ Popular Vote လုိ႕ ေခၚတဲ့ လူတစ္ေယာက္ခ်င္း ထည့္ၾကတဲ့ မဲႏိုင္ဖုိ႔ထက္
Electoral Vote ဆုိတဲ့ မဲဆႏၵနယ္နဲ႕ ေရြးတဲ့ စနစ္မွာ ႏုိင္ဖုိ႕ ပိုအေရးႀကီးပါ
တယ္။ ဥပမာ ၂၀၀၀ခုႏွစ္တုန္းက သမၼတ ဘုရွ္က သူ႕ၿပိဳင္ဘက္ အယ္လ္ေဂါ
ကို Popular Vote မွာ ႐ႈံးၿပီး Electoral Vote နဲ႕ ႏုိင္သြားခဲ့ပါတယ္။

Electoral စနစ္မွာ မဲဆႏၵနယ္အလုိက္ တစ္ႏုိင္ငံလံုး ၅၃၈ မဲေပးႏုိင္တယ္လုိ႕
သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ အဲဒီမွာ မဲ၂၇၀ ရရင္ ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီမဲေတြကို ျပည္
နယ္ ၅၀ လံုးက အညီအမွ်ရထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူဦးေရ အနည္းအမ်ားအ
လုိက္ သတ္မွတ္ခ်က္အလုိက္ ကြာျခားမႈက ႀကီးပါတယ္။ ကယ္လီဖုိးနီးယားက
၅၅ မဲ ကိုင္ထားၿပီး လူအနည္းဆံုးျပည္နယ္ေတြက ၃မဲ ၄ မဲစီပဲရၾကပါတယ္။

ကယ္လီဖုိးနီးယားလုိ ျပည္နယ္ႏိုင္ရင္ Electoral ၅၅ မဲရတဲ့အခ်ိန္မွာ အိုင္ဒဟုိ
မွာ ၄ မဲပဲရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ မိန္းနဲ႕ နီဘရက္စကာ ျပည္နယ္ႏွစ္ခုကလဲြရင္ က်န္တဲ့ ျပည္
နယ္အားလံုးမွာ “Winner Takes All” ႏိုင္သူစားေၾကး စနစ္နဲ႕သြားပါတယ္။

ဆုိလုိတာက ျပည္နယ္တစ္ခုမွာ မဲဆႏၵနယ္ ၁၀ခုရွိရင္ ၆ ခုက ဒီမုိကရက္သမၼ
တ ေလာင္းကို ေရြးလုိက္တာနဲ႕ တစ္ျပည္နယ္လုံုး ဒီမိုကရက္ျဖစ္သြားပါတယ္။
၁၀ မဲလံုး ဒီမုိကရက္ကိုေပးပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီ့ျပည္နယ္ေတြမွာ ရွိတဲ့ မဲဆႏၵ
နယ္ အားလံုးမွာေတာင္ ႏိုင္ဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ အားလံုးႀကိဳက္ဖုိ႕မလုိပါဘူး။

ေအာင္ႏုိင္ေရးအဖြဲ႕ေတြက ကုိယ့္ဘက္ႏုိင္ဖုိ႕ လုိအပ္တဲ့ ေဒသေတြကို ေသခ်ာ
တြက္ခ်က္ပါတယ္။ တစ္ဘက္ဘက္က လံုး၀ ႏုိင္ႏုိင္တဲ့ Safe State လုိ႕ ေခၚ
တဲ့ျပည္နယ္ေတြကို ဒီမုိကရက္ဆုိရင္ အျပာ Blue State၊ ရီပတ္ပလစ္ကန္ဆုိ
ရင္ အနီ Red Stateဆုိၿပီး ခြဲျခားေလ့လာပါတယ္။ လံုး၀မႏုိင္ႏိုင္တဲ့ ျပည္နယ္
ေတြမွာ ပိုက္ဆံမသံုးပါဘူး။ Swing State လုိ႕ ေခၚတဲ့ ဘယ္သူႏိုင္မွန္း မသိ
ေသးတဲ့ ခရမ္းေရာင္ျပည္နယ္ေတြကို အဓိက အာ႐ံုစိုက္ၾကတာပါ။

အိုဘားမားက ေရြးေကာက္ပြဲရက္နဲ႕ ႏွစ္ပတ္အလုိမွာ Swing State ေတြထဲ
ကုိ ပိုက္ဆံေတြ နင္းကန္သံုးပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ခရမ္းေရာင္
ျပည္နယ္ ၉ ခုမွာ ၇ခု ျပာသြားၾကပါတယ္။ အုိဘားမားက Electoral Vote
၃၃၂ မဲ၊ ေရာမ္နီက ၂၀၆မဲနဲ႕ အျပတ္အသတ္ႏုိင္သြားပါတယ္။ Popular Vote
မွာ အိုဘားမားက ၅၀.၆၁% ႏိုင္တာ ဆိုေတာ့ သိပ္မကြာလွပါဘူး။

ဒီလုိပါပဲ သင္လုိခ်င္တဲ့ အေရာင္းပစ္မွတ္တစ္ခုရဖုိ႔အတြက္ ေရာင္းကုန္ေတြကို
တစ္ႏုိင္ငံလံုးရွိသမွ် လူအားလံုး၀ယ္စရာ မလုိအပ္ပါဘူး။ ဦးတည္ထားတဲ့ လူ
ေတြ ႀကိဳက္ၿပီး ၀ယ္ၾကရင္ လံုေလာက္ပါၿပီ။ အဂၤလိပ္စကားပံုတစ္ခုက “one
man’s meat is another man’s poison” တဲ့။ ဒညင္းသီးတို႕ ဒူးရင္းသီး
တုိ႕လုိေပါ့။ မုန္းတဲ့လူေတြရွိေပမယ့္ ႀကိဳက္တဲ့လူက အ႐ူးအမူးႀကိဳက္ရင္ ေစ်း
ကြက္ရွိတာပါပဲ။

သင္ခန္းစာ ၂ - အခ်က္အလက္ေတြသံုးၿပီး ေစ်းကြက္ကို နားလည္ပါေစ

အိုဘားမားက သူ႕ေအာင္ႏိုင္ေရးအဖြဲ႕မွာ မဲဆႏၵနယ္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္
အလက္ေတြစုဖုိ႕ ေလ့လာဖုိ႕ ပညာရွင္ေတြ အမ်ားႀကီး ငွားထားပါတယ္။ ရ
လာသမွ်အခ်က္အလက္ေတြကို ဖုိင္တစ္ဖုိင္ထဲမွာ စုထည့္လုိက္ၿပီး ဘယ္လုိ မဲ
ဆႏၵနယ္ေတြမွာ ဘယ္လုိ အသံုးအႏႈန္းေတြ ဘယ္လုိ စကားေတြ ေျပာရင္
ဘယ္လုိ တုန္႕ျပန္ႏုိင္တယ္ဆုိတာကို ကြန္ပ်ဴတာေတြနဲ႕ ခန္႕မွန္းတြက္ခ်က္ေပး
ပါတယ္။ အသက္အရြယ္၊ က်ား/မ၊ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ အသက္အရြယ္၊ ၀င္ေငြအ
ဆင့္အတန္း၊ ပညာအရည္အခ်င္း စတာေတြနဲ႕ ခြဲျခားေလ့လာပါတယ္။ ဒါေတြ
သိမွ ဘယ္ျပည္နယ္မွာ ဘယ္လုိ ကိစၥေတြ အဓိက ထားေျပာရမယ္၊ ဘာေတြ
ေဆြးေႏြးရမယ္ဆုိတာေတြကို ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။

အလွဴေငြေတြရတာကလည္း ေကာက္ထားတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို အသံုးခ်
တတ္တဲ့အတြက္ပါပဲ။ e-mail ေတြပုိ႕ၿပီး အလွဴခံတဲ့အခါ ေရးထားတဲ့ အေရးအ
သားေတြက e-mail တစ္ေစာင္နဲ႕ တစ္ေစာင္ မတူပါဘူး။ ဘယ္လုိလူေတြဆီ
ဘယ္ လုိေရးရင္ ပိုက္ဆံပိုရလဲဆုိတာ ေသခ်ာေလ့လာၿပီးမွ မတူတဲ့ e-mail
ေတြ ေပးပို႕ပါတယ္။

သင့္လုပ္ငန္းမွာလည္း အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တစ္ခုက ၀ယ္သူေတြနဲ႔ ပတ္သက္
တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို စုေဆာင္းဖုိ႕ပါပဲ။ စၿပီး စုေဆာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ Data
ေတြနည္းေနတဲ့ အတြက္ ခ်က္ခ်င္းအသံုးမ၀င္ေသးေပမယ့္ မ်ားလာတာနဲ႕ အမွ်
ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လုိ ပစၥည္းေတြ ဘယ္ေလာက္ဖုိး ဘယ္အခ်ိန္ဆို မွာ
တတ္တယ္၊ ဘယ္သူေတြကေတာ့ အျမဲအားေပးသူေတြျဖစ္တယ္၊ ဘယ္သူ
ေတြကေတာ့ ေရာင္းသာေရာင္းေနတယ္ အျမတ္သိပ္မရွိဘူး စသည္ျဖင့္ ေဖာ္
ထုတ္နုိင္လာပါလိမ့္မယ္။ စက္ေသနတ္နဲ႕ ပစ္သလုိ ေတြ႕တဲ့လူတိုင္းကို ဆြဲ
ေဆာင္တာဟာ ပိုက္ဆံကုန္ၿပီး သံုးသေလာက္ မထိေရာက္တတ္ပါဘူး။ ဒီလို
Database ကုိ အသံုးျပဳရင္ေတာ့ ၀ယ္သူအႀကိဳက္ကုိ ေသခ်ာ ခန္႕မွန္းလာႏုိင္
ၿပီး ကုန္က်စရိတ္သက္သာၿပီး ထိေရာက္တဲ့ အေရာင္းျမွင့္တင္ေရး အစီအစဥ္
ေတြ ဆြဲႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။

သင္ခန္းစာ ၃ - ဆုိရွယ္ မီဒီယာ သံုးပါ။

၂၀၀၈ တုန္းက ဖ်တ္လတ္တက္ၾကြၿပီး ႏုပ်ဳိေသးတဲ့ အုိဘားမားတစ္ေယာက္ e-
mail ေတာင္ မသံုးတတ္တဲ့ John McCain ကုိ ဆုိရွယ္မီဒီယာအသံုးျပဳၿပီး အ
ႏုိင္ရသြားခဲ့ပါတယ္။ ဆုိရွယ္မီဒီယာ ဆုိတာ Facebook၊ Twitter၊ YouTube စ
တဲ့ ျပည္သူေတြ ႀကီးစုိးတဲ့ website ေတြက လူမႈကြန္ယက္ေတြကို ၫႊန္းတာ
ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ေရွး႐ိုးဆန္တဲ့ ရီပတ္ဘလစ္ကန္ပါတီဘက္ကလည္း ဒစ္ဂ်စ္
တယ္ အဖြဲ႕ တစ္ဖဲြ႕ထားၿပီး ဆိုရွယ္မီဒီယာ ေတြကို ေသခ်ာလုပ္လာပါတယ္။

ေရာမ္နီက သူရဲ႕ ေအာင္ႏုိင္ေရးအဖြဲ႕မွာ အင္တာနက္နဲ႕ ဆက္သြယ္ျပန္ၾကား
ေရးဆုိင္ရာေတြကိုစီစဥ္ေပးဖုိ႕ Zac Moffat ကို ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ဒါ႐ိုက္တာအျဖစ္
ခန္႕ထားပါတယ္။ Zac က ရွင္းျပပါတယ္ - “ဆုိရွယ္မီဒီယာဆုိတာ အေရးႀကီး
လာပါၿပီ။ လူတုိင္းသံုးေနၾကၿပီေလ။ အြန္လိုင္းမွာ မဲေပးသူအမ်ားႀကီးရွိေန
တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က မဲေပးတဲ့ေန႕အထိ သူတုိ႕နဲ႕ ေန႕တိုင္းစကားေျပာ
လုိ႕ရတယ္။ သူတုိ႕က ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ စကားေတြကို သူတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို
ဆင့္ပြား မွ်ေ၀ေပးၾကတယ္။”တဲ့

အိုဘားမားရဲ႕ ေအာင္ႏုိင္ေရးအဖြဲ႕ မန္ေနဂ်ာ Jim Messina ကလည္း ဒီလုိပဲ
ယူဆပါတယ္။ သူက တကၠသုိလ္ေတြသြားရင္ “သမၼတ အိုဘားမားကိုေထာက္
ခံေၾကာင္းျပၾကပါ။ Twitter မွာေရးၾက၊ Facebook မွာတင္ၾကပါလုိ႕” ေျပာေလ့
ရွိပါတယ္။

ဆုိရွယ္မီဒီယာဆိုတာ ကိုယ့္ဘက္က ေျပာဖုိ႕ခ်ည္းပဲမဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြ
ဘာေျပာေနလဲဆုိတာေတြ လည္း နားေထာင္လုိ႕ရပါတယ္။ Facebook
Page ေတြေပၚက သိန္းခ်ီတဲ့ Comments ေတြ Likes ေတြ ကို သူတုိ႕ေလ့
လာပါတယ္။ သမၼတ ၀င္ေရြးခံတဲ့သူေတြရဲ႕ သြားခ်င္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ဘယ္
သူေတြေထာက္ခံလဲ… ဘယ္သူေတြကန္႕ကြက္လဲ… ဘာလုိ႕ ကန္႕ကြက္လဲ
ဆုိတာေတြကုိ အျမဲေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေတြကို အေတာင့္လုိက္ႀကီးေရးမယ့္အစား ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပံုစံ
နဲ႕လည္း ေရးသားထားပါတယ္။ စင္ေပၚတက္ၿပီး ေဟာေျပာတုန္းက စကား
ေတြကို ျပန္ၿပီး မီးေမာင္းထုိးျပသြားသလုိ သြားရင္းလာရင္း သဘာ၀က်က် ပံု
ေလးေတြ၊ ဗီဒီယုိေလးေတြ လည္းတင္ထားၾကပါတယ္။ သမၼတေလာင္းေတြရဲ႕
မိသားစုဘ၀ကုိလည္း တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းေဖာ္ျပေပးပါတယ္။

ဆုိရွယ္မီဒီယာက ဘယ္သူႏုိင္မယ္ဆုိတာကိုလည္း မွန္ကန္စြာ ေဖာ္ျပေပးသြား
ခဲ့ပါၿပီ။ အိုဘားမား က သူ႕ရဲ႕ Facebook မွာ Like ေပါင္း ၃၁.၆ သန္းရွိၿပီး
Twitter မွာ follower ေပါင္း ၂၁. ရြမ္းနီ ကေတာ့ Facebook မွာ ၁၁.၈ သန္း
ပဲရွိၿပီး Twitter မွာ follower ၁.၆ သန္းပဲရွိပါတယ္။ အိုဘားမား ရဲ႕ ဗီဒီယုိဖုိင္
ေတြကို တစ္ဆင့္မွ်ေ၀မႈ ၃.၉သန္းရွိခဲ့ၿပီး ရြမ္းနီကေတာ့ ၂.၃ သန္းပဲရွိခဲ့ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း အင္တာနက္ သံုးတဲ့လူေတြ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာတာကို
ေတြ႕ရပါတယ္။ အင္တာနက္ဆုိတာထက္ Facebook ကိုသံုးၾကတာပါ။
Eleven Media Group ရဲ႕ Facebook Page မွာ ႏို၀င္ဘာလလယ္အထိ
Like လုပ္ထားတဲ့သူ တစ္သိန္းေက်ာ္သြားပါၿပီ။ ဒါဟာ ျပည္တြင္း ျပည္ပက
ျမန္မာေတြ Facebook ေပၚဘယ္ေလာက္ေရာက္ေနၿပီလဲဆိုတာ ခန္႕မွန္းဖုိ႕
အနီးစပ္ဆံုး ကိန္းဂဏန္း တစ္ခုပါပဲ။

ဒီလူေတြၾကားမွာ သတင္းျပန္႕ႏွံ႕မႈက လ်င္ျမန္တယ္။ အခ်င္းခ်င္း ေလ့လာ
တယ္။ ဘယ္သူ ဘာလုပ္လဲဆုိတာ ေစာင့္ၾကည့္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေတြး
အေခၚေတြ၊ သေဘာထားေတြလည္း ကူးစက္ျမန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိမိ လုပ္
ငန္း အတြက္ အလကားရတဲ့ Facebook ကုိ စသံုးထားဖုိ႕ အခ်ိန္က်လာပါၿပီ။

သံုးတဲ့အခါမွာလည္း သံုးသူအခ်င္းခ်င္း ျပန္မွ်ေ၀ခ်င္ေလာက္တဲ့ viral ျဖစ္ေစ
မယ့္ သတင္းမ်ဳိးေတြ၊ ဓာတ္ပံုေတြကို သံုးရပါတယ္။ ဆုိရွယ္မီဒီယာမွာ ႐ံုးဆန္
ဆန္ေတြ မေရးရပါဘူး။ လူငယ္ေတြ ႀကီးစိုးတဲ့ ေနရာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေပါ့ပါး
သြက္လက္တဲ့ အေရးအသားေတြကို သံုးရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ Facebook ေပၚ
မွာ အမ်ားစုက အပန္းေျဖေနတာပါ၊ အလုပ္လုပ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္
စရာေတြကုိ ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားၾကပါတယ္။ အိုဘားမားတုိ႕ လုပ္သလုိ ပရိသတ္
ရဲ႕ တုန္႕ျပန္ခ်က္ေတြကိုလည္း စဥ္ဆက္မျပတ္ေလ့လာၿပီး ေစ်းကြက္သုေတ
သနလုပ္လုိ႕ရပါတယ္။ Facebook ဆုိတာ လုပ္ငန္းရွင္ေတြဘက္ကပဲ ေျပာ
ခ်င္ရာေျပာတဲ့ တီဗီ သတင္းစာေၾကာ္ျငာလုိ one-way မဟုတ္ပါဘူး။
Facebook က အျပန္အလွန္ စကားေျပာၾကတဲ့ ေနရာတစ္ခုဆုိတာကိုေတာ့
သတိခ်ပ္ရပါမယ္။

သင္ခန္းစာ ၄ - ပစ္မွတ္ ေသခ်ာေရြးၿပီး နည္းလမ္းစံုျဖင့္ ဆက္သြယ္ပါ။

၂၀၀၈တုန္းက ဆုိရွယ္မီဒီယာပဲ ဖိသံုးခဲ့တဲ့ အုိဘားမားဟာ ၂၀၁၂ ေရြးေကာက္
ပြဲရက္ မတုိင္မီ ႏွစ္ပတ္အလုိ ေအာက္တိုဘာလ တတိယပတ္က စၿပီး Swing
State ေတြကုိ ပစ္မွတ္ထားၿပီး ေၾကာ္ျငာေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ပါတယ္။ သူသံုး
ေနက် အြန္လုိင္းေၾကာ္ျငာေတြအျပင္ တီဗီမွာလည္း ေၾကာ္ျငာတယ္၊ ေရဒီယုိ
လည္းသံုးတယ္၊ စာေတြလည္းပို႕ ပါေသးတယ္။ ဖုန္းနဲ႕ အင္တာနက္ကေန
ဒစ္ဂ်စ္တယ္ စာသားေလးေတြ ပို႕တယ္။

ထပ္ၿပီးေတာ့ ေရာင္စံု စာမ်က္ႏွာ ၂၀ ပါတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း ေ၀ပါတယ္။ A
Plan for Jobs: Middle Class Security ဆုိတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ေရာမ္နီက အို
ဘားမားထပ္ႏုိင္သြားရင္ လူေတြ အလုပ္ျပဳတ္မယ္လုိ႕ အျမဲေျပာခဲ့တဲ့အတြက္
အိုဘားမားက ေနာက္ ၄ႏွစ္အတြင္း သူဘာေတြ လုပ္ေပးမယ္ ဆုိတာကို တိတိ
က်က်ရွင္းျပတာပါ။

ေမးစရာျဖစ္လာတာက online မွာ အကုန္အက်သက္သက္သာသာနဲ႕ ေျပာခ်င္
တာေတြ အားလံုးတင္ထားလုိ႕ ရရဲ႕သားနဲ႕ ဘာလုိ႕ ဒီလုိ စာအုပ္ကုိ ႐ိုက္ရသ
လဲေပါ့။ စာအုပ္ အေရအတြက္ကလည္း ၃၅သိန္းေတာင္ ႐ိုက္တာပါ။ ဒီစာ
အုပ္ေတြကို Swing State ျပည္နယ္ေတြက အိမ္ေတြ အေရာက္ျဖန္႕ေပးရမယ့္
စရိတ္ကလည္းရွိေသးတယ္ေလ။ ဒီလႈပ္ရွားမႈရဲ႕ ရလဒ္ကေတာ့ အားလံုးသိၿပီး
တဲ့အတိုင္းပါပဲ။
အဲဒီ ေနာက္ဆံုး မဲဆြယ္ပြဲရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာေတြကေတာ့

(က) Focused Target: ပစ္မွတ္ထားတဲ့ လူအေရအတြက္ကုိ အေရးႀကီးတဲ့
တစ္စု အေပၚမွာပဲ ခ်ံဳ႕လုိက္ၿပီး ေငြပိုသံုးျခင္း

(ခ) Short Duration: ေၾကာ္ျငာလုပ္တဲ့အခ်ိန္ကုိ တုိလုိက္ျခင္းျဖင့္ ခဏအတြင္း
မွာ ေငြပို သံုးႏုိင္ျခင္း၊

(ဂ) Deep and Meaningful Engagement: ေငြပိုသံုးလာႏုိင္တဲ့အတြက္ မဲ
ေပးသူေတြနဲ႕ ပုိၿပီး ထဲထဲ၀င္၀င္ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ ဆက္သြယ္ႏိုင္ျခင္း

(ဃ) Preventing Retaliation: အနီးကပ္လုပ္လုိက္တဲ့အတြက္ ၿပိဳင္ဘက္က
တုန္႕ျပန္ခ်ိန္ႏိုင္ေခ်နည္းသြားျခင္း

(c) Last Impression: ေၾကာ္ျငာခ်ိန္ကုိ မဲေပးခ်ိန္နဲ႔ ကပ္ထားလုိက္တဲ့အတြက္
လူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ လတ္ဆတ္တဲ့ ပံုရိပ္က်န္ရစ္ေနျခင္း တုိ႕ပဲျဖစ္ပါတယ္။

သင့္လုပ္ငန္းကိုလည္း ဒီလုိပဲ စဥ္းစားရမွာပါပဲ။ ဦးတည္ခ်င္တဲ့ ေစ်းကြက္ကို
ေသခ်ာေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ အခါ လူအမ်ားႀကီးကို ေၾကာ္ျငာဖုိ႕ ပစ္မွတ္ထားစရာ
မလုိေတာ့ပါဘူး။ ေၾကာ္ျငာခ်ိန္ကိုလည္း လုိအပ္တဲ့ အတုိင္းအတာတစ္ခု အထိ
ပဲ ခ်ံဳ႕လုိက္ဖုိ႕ပါ။ ေစာလြန္း ေနာက္က်လြန္းမျဖစ္ေစဘဲ ေၾကာ္ျငာ စဖုိ႕ အခ်ိန္ကို
လည္း မွန္ကန္စြာေရြးရမွာပါ။ ေသခ်ာ စီစဥ္လုိက္တဲ့အတြက္ သက္သာလာ
တဲ့ေငြေတြကို နည္းမ်ဳိးစံုသံုးၿပီး ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ ရလဒ္ကို ယူႏုိင္ပါၿပီ။ ဒီလုိလုပ္
တာက ရလဒ္တူရင္ ေငြေၾကးသက္သာၿပီး၊ ေငြအတူတူ သံုးရင္ေတာင္ ပိုထိ
ေရာက္ပါတယ္။

သင္ခန္းစာ ၅ - ေငြကုန္ခံလည္း နည္းဗ်ဴဟာ မွားရင္ မထိေရာက္ပါ။

New York Times က ေဖာ္ျပခ်က္အရ ၂၀၁၂ ေအာင္ႏုိင္ေရးအတြက္ ေရာမ္နီ
က ေဒၚလာ ၁၄၂.၆ သန္းေက်ာ္ သံုးခဲ့ၿပီး၊ အုိဘားမားက ၆၆.၄ သန္း ဖုိးပဲသံုးခဲ့
ပါတယ္။ ေရာမ္နီဘက္က ၀ုိင္း ေၾကာ္ျငာေပးတဲ့ Super PAC လို႕ေခၚတဲ့ ျပင္ပ
အဖြဲ႕အစည္း ၃၄ ခုက ၂၉၂.၃ သန္းနဲ႕ အိုဘာမားဘက္က အဖြဲ႕အစည္း ၉ ခု
က ၂၀.၂ သန္းေက်ာ္ သံုးၿပီး ၀ိုင္းေၾကာ္ျငာေပးၾကပါတယ္။ ျခံဳၾကည့္လုိက္ရင္ အို
ဘားမားထက္ ေရာမ္နီဘက္က ၅ဆ သံုးခဲ့ပါတယ္။ ဒါဆိုဘာလုိ႕ ႐ံႈးလဲ။

ေ၀ဖန္သူေတြအဆုိအရ ေရာမ္နီ ႐ံႈးရတာ အိုဘာမား မေကာင္းေၾကာင္းပဲ
ေျပာေနၿပီး သူ႕ကို ဘာေၾကာင့္ မဲေပးသင့္ပါတယ္ဆုိတာကို ေသခ်ာမေျပာခဲ့
တာက အဓိကပဲလုိ႕ ဆုိပါတယ္။

ေနာက္ အုိဘားမားက သူ႕ကုိ ေထာက္ခံတဲ့သူေတြကို မဲထြက္ေပးျဖစ္ေအာင္
ေပးဖုိ႕ စည္း႐ံုးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိုဘားမားေထာက္ခံသူေတြက မဲထြက္
ေပးေပမယ့္ ေရာမ္နီေထာက္ခံသူေတြက မဲေပးဖုိ႕ ပ်င္းေနခဲ့ပါတယ္။

တီဗီေၾကာ္ျငာပိုင္းမွာလည္း ေရာမ္းနီဘက္က ေသခ်ာ႐ိုက္ထားတဲ့ ေၾကာ္ျငာ
ေတြက မဲေပးသူေတြကုိ ႏွိမ္ရာ ေရာက္တယ္လုိ႕ ေျပာၾကပါတယ္။ အိုဘားမား
ဘက္က ေၾကာ္ျငာေတြကေတာ့ တကယ့္ျပည္သူေတြကို ျပၿပီး သူတုိ႕ရဲ႕ စိတ္
လႈပ္ရွားမႈ၊ အားငယ္မႈ၊ မေက်နပ္မႈေတြကို အာ႐ံုစိုက္ေဖာ္ျပသြားပါတယ္။

စကားမ်ားမ်ားေျပာတာနဲ႕၊ ထိေရာက္တဲ့ စကားနည္းနည္းပဲေျပာတာနဲ႕ ဘယ္
ဟာ ထိေရာက္လဲ ဆုိတာ ေမးစရာမလုိပါဘူး။ စကားမ်ားမ်ားေျပာတာ ေၾကာ္
ျငာမ်ားမ်ားထည့္တာက ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားကုန္ပါတယ္။ ေၾကာ္ျငာ ထိေရာက္ဖုိ႕ဆုိ
တာ ေငြဘယ္ေလာက္သံုးႏိုင္လဲဆုိတာထက္ သတင္းစကား message ရဲ႕
အႏွစ္သာရ ၊ ေၾကာ္ျငာရဲ႕ အရည္အေသြး၊ တင္ျပပံုစတာေတြကို အထိေရာက္
ဆံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖုိ႕က ပိုအေရးႀကီးေနတာပါပဲ။

နိဂံုး

အေမရိကန္ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကေတာ့ ၿပီးသြားပါၿပီ။ မားကတ္တင္းနည္း
လမ္းေတြကို ေအာင္ႏိုင္ေရးမွာ အျပည့္အ၀ အသံုးခ်သြားတဲ့ သမၼတ အိုဘား
မားလည္း အႏုိင္ရသြားပါၿပီ။ ဒီ ေစ်းကြက္ မဟာဗ်ဴဟာေတြဟာ စီးပြားေရးလုပ္
ငန္းေတြအတြက္ေတာ့ အတုယူစရာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ေငြမတတ္ႏိုင္တဲ့ လုပ္
ငန္းငယ္ေတြအတြက္ အားက်စရာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးမွာ ဒီလုိနည္းလမ္းေတြနဲ႕ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈကုိ
လိုတာထက္ ပိုၿပီး ထိန္းေၾကာင္းခဲ့သလား… ေငြေၾကးအကုန္အက်မ်ားလွတဲ့
မဲဆြယ္မႈေတြေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ေပၚမွာ ေငြရွင္ေတြလႊမ္းမုိးမႈ မ်ားလာႏုိင္
သလား… ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႕၂၀၁၅ ျမန္မာ့ေရြးေကာက္ပြဲကို ေစာင့္ေမွ်ာ္
လ်က္…
ဓာတ္ပံု-02varvara.wordpress.com
@@@

SFJ Strategy First Journal ကုိ Strategy First Institute က စီစဥ္
တင္ဆက္ေနတာျဖစ္ၿပီး Facebook Page ကုိ Like လုပ္ၿပီး Follow
လုပ္ထားမယ္ဆုိရင္ ေန႔စဥ္ ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲေနတဲ့ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ
သတင္းနဲ႔ အထူးတင္ဆက္မႈေတြကုိ ဖတ္ရႈႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
- - - - -

အမေရိကန်ရွေးကောက်ပွဲကပေးတဲ့ သင့်အတွက် စီးပွားရေးသင်ခန်းစာ ၅ ချက်
အောင်ချစ်ခင်

(၂၀၁၂ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာလထုတ် Strategy First Journal မှာ ပါ၀င်ခဲ့တဲ့
ဆောင်းပါးကို ပြန်လည်ဖော်ပြတာဖြစ်ပါတယ်)

သင်ခန်းစာ ၁ - လူတိုင်းကြိုက်ရန် မလို

လုပ်ငန်းလုပ်တဲ့အခါ - ဒီပစ္စည်းတွေ လူတိုင်းဘယ်ဝယ်နိုင်ပါ့မလဲ။ ဒါတွေ လူ
တိုင်းကြိုက်ပါ့မလားနဲ့ ပြောကြတာ ကြုံဖူးကြမှာပါ။ လူတိုင်းကြိုက်မှ အလုပ်ဖြစ်
တာလား။ အောင်မြင်ကြတာလား… ဆိုတော့ အိုဘားမား အရွေးချယ်ခံရခြင်း
က ဒီလို မဟုတ်ကြောင်း သက်သေပြသွားပါပြီ။

New York Times အင်တာနက် စာမျက်နှာမှာ ဖော်ပြထားတဲ့ မြေပုံတွေကို
ကြည့်လိုက်ရင် နီရဲနေတဲ့ မြေပုံမှာ ဒီမိုကရက်ပါတီက အပြာသမား အိုဘားမား
တစ်ယောက် ဘယ်လိုလုပ်ပြီးနိုင်သွားလဲ ဆိုတာ တောင် စဉ်းစားစရာဖြစ်လာပါ
တယ်။ ဒီပုံက မဲဆန္ဒနယ် အလိုက် ဘယ်ပါတီအနိုင်ရလဲဆိုတာ ပြထားတာပါ။

အနီတွေက ရီပတ်ဘလစ်ကန် သမ္မတလောင်း ရောမ်နီကိုရွေးခဲ့တာဖြစ်ပြီး
အပြာတွေက အိုဘားမားကို ရွေးခဲ့တာပါ။ ပုံကို ဒီလင့်မှာ http://elections.nytimes.com/2012/results/president သွားကြည့်လို့
ရပါတယ်။

အရင်ဆုံး အမေရိကန်သမ္မတရွေးတဲ့ စနစ်ကိုရှင်းပြချင်ပါတယ်။ သမ္မတရွေးပွဲ
မှာ Popular Vote လို့ ခေါ်တဲ့ လူတစ်ယောက်ချင်း ထည့်ကြတဲ့ မဲနိုင်ဖို့ထက်
Electoral Vote ဆိုတဲ့ မဲဆန္ဒနယ်နဲ့ ရွေးတဲ့ စနစ်မှာ နိုင်ဖို့ ပိုအရေးကြီးပါ
တယ်။ ဥပမာ ၂၀၀၀ခုနှစ်တုန်းက သမ္မတ ဘုရှ်က သူ့ပြိုင်ဘက် အယ်လ်ဂေါ
ကို Popular Vote မှာ ရှုံးပြီး Electoral Vote နဲ့ နိုင်သွားခဲ့ပါတယ်။

Electoral စနစ်မှာ မဲဆန္ဒနယ်အလိုက် တစ်နိုင်ငံလုံး ၅၃၈ မဲပေးနိုင်တယ်လို့
သတ်မှတ်ထားပါတယ်။ အဲဒီမှာ မဲ၂၇၀ ရရင် နိုင်ပါတယ်။ ဒီမဲတွေကို ပြည်
နယ် ၅၀ လုံးက အညီအမျှရထားတာမဟုတ်ပါဘူး။ လူဦးရေ အနည်းအများအ
လိုက် သတ်မှတ်ချက်အလိုက် ကွာခြားမှုက ကြီးပါတယ်။ ကယ်လီဖိုးနီးယားက
၅၅ မဲ ကိုင်ထားပြီး လူအနည်းဆုံးပြည်နယ်တွေက ၃မဲ ၄ မဲစီပဲရကြပါတယ်။

ကယ်လီဖိုးနီးယားလို ပြည်နယ်နိုင်ရင် Electoral ၅၅ မဲရတဲ့အချိန်မှာ အိုင်ဒဟို
မှာ ၄ မဲပဲရမှာဖြစ်ပါတယ်။

နောက်ပြီးတော့ မိန်းနဲ့ နီဘရက်စကာ ပြည်နယ်နှစ်ခုကလွဲရင် ကျန်တဲ့ ပြည်
နယ်အားလုံးမှာ “Winner Takes All” နိုင်သူစားကြေး စနစ်နဲ့သွားပါတယ်။

ဆိုလိုတာက ပြည်နယ်တစ်ခုမှာ မဲဆန္ဒနယ် ၁၀ခုရှိရင် ၆ ခုက ဒီမိုကရက်သမ္မ
တ လောင်းကို ရွေးလိုက်တာနဲ့ တစ်ပြည်နယ်လုံုး ဒီမိုကရက်ဖြစ်သွားပါတယ်။
၁၀ မဲလုံး ဒီမိုကရက်ကိုပေးပါတယ်။ ဒီတော့ အဲဒီ့ပြည်နယ်တွေမှာ ရှိတဲ့ မဲဆန္ဒ
နယ် အားလုံးမှာတောင် နိုင်ဖို့ မလိုပါဘူး။ အားလုံးကြိုက်ဖို့မလိုပါဘူး။

အောင်နိုင်ရေးအဖွဲ့တွေက ကိုယ့်ဘက်နိုင်ဖို့ လိုအပ်တဲ့ ဒေသတွေကို သေချာ
တွက်ချက်ပါတယ်။ တစ်ဘက်ဘက်က လုံးဝ နိုင်နိုင်တဲ့ Safe State လို့ ခေါ်
တဲ့ပြည်နယ်တွေကို ဒီမိုကရက်ဆိုရင် အပြာ Blue State၊ ရီပတ်ပလစ်ကန်ဆို
ရင် အနီ Red Stateဆိုပြီး ခွဲခြားလေ့လာပါတယ်။ လုံးဝမနိုင်နိုင်တဲ့ ပြည်နယ်
တွေမှာ ပိုက်ဆံမသုံးပါဘူး။ Swing State လို့ ခေါ်တဲ့ ဘယ်သူနိုင်မှန်း မသိ
သေးတဲ့ ခရမ်းရောင်ပြည်နယ်တွေကို အဓိက အာရုံစိုက်ကြတာပါ။

အိုဘားမားက ရွေးကောက်ပွဲရက်နဲ့ နှစ်ပတ်အလိုမှာ Swing State တွေထဲ
ကို ပိုက်ဆံတွေ နင်းကန်သုံးပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ရွေးကောက်ပွဲမှာ ခရမ်းရောင်
ပြည်နယ် ၉ ခုမှာ ရခု ပြာသွားကြပါတယ်။ အိုဘားမားက Electoral Vote
၃၃၂ မဲ၊ ရောမ်နီက ၂၀၆မဲနဲ့ အပြတ်အသတ်နိုင်သွားပါတယ်။ Popular Vote
မှာ အိုဘားမားက ၅၀.၆၁% နိုင်တာ ဆိုတော့ သိပ်မကွာလှပါဘူး။

ဒီလိုပါပဲ သင်လိုချင်တဲ့ အရောင်းပစ်မှတ်တစ်ခုရဖို့အတွက် ရောင်းကုန်တွေကို
တစ်နိုင်ငံလုံးရှိသမျှ လူအားလုံးဝယ်စရာ မလိုအပ်ပါဘူး။ ဦးတည်ထားတဲ့ လူ
တွေ ကြိုက်ပြီး ၀ယ်ကြရင် လုံလောက်ပါပြီ။ အင်္ဂလိပ်စကားပုံတစ်ခုက “one
man’s meat is another man’s poison” တဲ့။ ဒညင်းသီးတို့ ဒူးရင်းသီး
တို့လိုပေါ့။ မုန်းတဲ့လူတွေရှိပေမယ့် ကြိုက်တဲ့လူက အရူးအမူးကြိုက်ရင် စျေး
ကွက်ရှိတာပါပဲ။

သင်ခန်းစာ ၂ - အချက်အလက်တွေသုံးပြီး စျေးကွက်ကို နားလည်ပါစေ

အိုဘားမားက သူ့အောင်နိုင်ရေးအဖွဲ့မှာ မဲဆန္ဒနယ်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အချက်
အလက်တွေစုဖို့ လေ့လာဖို့ ပညာရှင်တွေ အများကြီး ငှားထားပါတယ်။ ရ
လာသမျှအချက်အလက်တွေကို ဖိုင်တစ်ဖိုင်ထဲမှာ စုထည့်လိုက်ပြီး ဘယ်လို မဲ
ဆန္ဒနယ်တွေမှာ ဘယ်လို အသုံးအနှုန်းတွေ ဘယ်လို စကားတွေ ပြောရင်
ဘယ်လို တုန့်ပြန်နိုင်တယ်ဆိုတာကို ကွန်ပျူတာတွေနဲ့ ခန့်မှန်းတွက်ချက်ပေး
ပါတယ်။ အသက်အရွယ်၊ ကျား/မ၊ လူမျိုး၊ ဘာသာ၊ အသက်အရွယ်၊ ၀င်ငွေအ
ဆင့်အတန်း၊ ပညာအရည်အချင်း စတာတွေနဲ့ ခွဲခြားလေ့လာပါတယ်။ ဒါတွေ
သိမှ ဘယ်ပြည်နယ်မှာ ဘယ်လို ကိစ္စတွေ အဓိက ထားပြောရမယ်၊ ဘာတွေ
ဆွေးနွေးရမယ်ဆိုတာတွေကို ဆုံးဖြတ်ပါတယ်။

အလှူငွေတွေရတာကလည်း ကောက်ထားတဲ့ အချက်အလက်တွေကို အသုံးချ
တတ်တဲ့အတွက်ပါပဲ။ e-mail တွေပို့ပြီး အလှူခံတဲ့အခါ ရေးထားတဲ့ အရေးအ
သားတွေက e-mail တစ်စောင်နဲ့ တစ်စောင် မတူပါဘူး။ ဘယ်လိုလူတွေဆီ
ဘယ် လိုရေးရင် ပိုက်ဆံပိုရလဲဆိုတာ သေချာလေ့လာပြီးမှ မတူတဲ့ e-mail
တွေ ပေးပို့ပါတယ်။

သင့်လုပ်ငန်းမှာလည်း အရေးကြီးတဲ့ အချက်တစ်ခုက ၀ယ်သူတွေနဲ့ ပတ်သက်
တဲ့ အချက်အလက်တွေကို စုဆောင်းဖို့ပါပဲ။ စပြီး စုဆောင်းတဲ့အချိန်မှာ Data
တွေနည်းနေတဲ့ အတွက် ချက်ချင်းအသုံးမဝင်သေးပေမယ့် များလာတာနဲ့ အမျှ
ဘယ်သူကတော့ ဘယ်လို ပစ္စည်းတွေ ဘယ်လောက်ဖိုး ဘယ်အချိန်ဆို မှာ
တတ်တယ်၊ ဘယ်သူတွေကတော့ အမြဲအားပေးသူတွေဖြစ်တယ်၊ ဘယ်သူ
တွေကတော့ ရောင်းသာရောင်းနေတယ် အမြတ်သိပ်မရှိဘူး စသည်ဖြင့် ဖော်
ထုတ်နိုင်လာပါလိမ့်မယ်။ စက်သေနတ်နဲ့ ပစ်သလို တွေ့တဲ့လူတိုင်းကို ဆွဲ
ဆောင်တာဟာ ပိုက်ဆံကုန်ပြီး သုံးသလောက် မထိရောက်တတ်ပါဘူး။ ဒီလို
Database ကို အသုံးပြုရင်တော့ ၀ယ်သူအကြိုက်ကို သေချာ ခန့်မှန်းလာနိုင်
ပြီး ကုန်ကျစရိတ်သက်သာပြီး ထိရောက်တဲ့ အရောင်းမြှင့်တင်ရေး အစီအစဉ်
တွေ ဆွဲနိုင်မှာဖြစ်ပါတယ်။

သင်ခန်းစာ ၃ - ဆိုရှယ် မီဒီယာ သုံးပါ။

၂၀၀၈ တုန်းက ဖျတ်လတ်တက်ကြွပြီး နုပျိုသေးတဲ့ အိုဘားမားတစ်ယောက် e-
mail တောင် မသုံးတတ်တဲ့ John McCain ကို ဆိုရှယ်မီဒီယာအသုံးပြုပြီး အ
နိုင်ရသွားခဲ့ပါတယ်။ ဆိုရှယ်မီဒီယာ ဆိုတာ Facebook၊ Twitter၊ YouTube စ
တဲ့ ပြည်သူတွေ ကြီးစိုးတဲ့ website တွေက လူမှုကွန်ယက်တွေကို ညွှန်းတာ
ဖြစ်ပါတယ်။

ဒီတစ်ခေါက်တော့ ရှေးရိုးဆန်တဲ့ ရီပတ်ဘလစ်ကန်ပါတီဘက်ကလည်း ဒစ်ဂျစ်
တယ် အဖွဲ့ တစ်ဖွဲ့ထားပြီး ဆိုရှယ်မီဒီယာ တွေကို သေချာလုပ်လာပါတယ်။

ရောမ်နီက သူရဲ့ အောင်နိုင်ရေးအဖွဲ့မှာ အင်တာနက်နဲ့ ဆက်သွယ်ပြန်ကြား
ရေးဆိုင်ရာတွေကိုစီစဉ်ပေးဖို့ Zac Moffat ကို ဒစ်ဂျစ်တယ် ဒါရိုက်တာအဖြစ်
ခန့်ထားပါတယ်။ Zac က ရှင်းပြပါတယ် - “ဆိုရှယ်မီဒီယာဆိုတာ အရေးကြီး
လာပါပြီ။ လူတိုင်းသုံးနေကြပြီလေ။ အွန်လိုင်းမှာ မဲပေးသူအများကြီးရှိနေ
တယ်။ ကျွန်တော်တို့က မဲပေးတဲ့နေ့အထိ သူတို့နဲ့ နေ့တိုင်းစကားပြော
လို့ရတယ်။ သူတို့က ကျွန်တော်တို့ စကားတွေကို သူတို့ သူငယ်ချင်းတွေကို ဆင့်ပွား မျှဝေပေးကြတယ်။”တဲ့

အိုဘားမားရဲ့ အောင်နိုင်ရေးအဖွဲ့ မန်နေဂျာ Jim Messina ကလည်း ဒီလိုပဲ
ယူဆပါတယ်။ သူက တက္ကသိုလ်တွေသွားရင် “သမ္မတ အိုဘားမားကိုထောက်
ခံကြောင်းပြကြပါ။ Twitter မှာရေးကြ၊ Facebook မှာတင်ကြပါလို့” ပြောလေ့
ရှိပါတယ်။

ဆိုရှယ်မီဒီယာဆိုတာ ကိုယ့်ဘက်က ပြောဖို့ချည်းပဲမဟုတ်ပါဘူး။ လူတွေ
ဘာပြောနေလဲဆိုတာတွေ လည်း နားထောင်လို့ရပါတယ်။ Facebook
Page တွေပေါ်က သိန်းချီတဲ့ Comments တွေ Likes တွေ ကို သူတို့လေ့
လာပါတယ်။ သမ္မတ ၀င်ရွေးခံတဲ့သူတွေရဲ့ သွားချင်တဲ့ လမ်းကြောင်းကို ဘယ်
သူတွေထောက်ခံလဲ… ဘယ်သူတွေကန့်ကွက်လဲ… ဘာလို့ ကန့်ကွက်လဲ
ဆိုတာတွေကို အမြဲစ