အခန္း(၁၁)
ဆရာ ဦးေအာင္စိုး
(၁)
တစ္ရက္ေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဘာစိတ္ကူး ေပါက္သည္ မသိ။
" ကို၀င္းဦး၊ ကၽြန္ေတာ္ ျမဴးဇစ္ သင္ခ်င္တယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားလည္း အေဖာ္ လိုက္ခဲ့ပါလား " ဟု ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမပါဆိုသည္။
"ဟေကာင္၊ မင္းက ျမဴးဇစ္ သင္ခ်င္ေသးတာလား၊ ဘယ္သူ႔ဆီ သြားသင္မွာလဲ၊ ဘယ္အထိ သြားသင္မွာလဲ၊ မင္းကိုေရာ ဘယ္သူက သင္ေပးဦးမွာတဲ့လဲ "ကို၀င္းဦးက ေမးမိသည္။
ကို၀င္းဦး နားလည္သေလာက္ ေမာ္လၿမိဳင္မွာေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို သင္ေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျမဴးဇစ္ တတ္ကၽြမ္းသူ မရွိ။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ကိုယ္တိုင္ ဆရာ တစ္ဆူဟုပင္ ဆိုရမည္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က-
"ဒီလိုဗ်ာ၊ ဆရာ ဖရန္းစစၥဆိုတာ ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးလား"
အဲဒီေတာ့မွ ကို၀င္းဦး သတိရသြားသည္။
"ေအးး၊ ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ၊ ၾကားဖူးတယ္၊ သူကလည္း နာမည္ၾကီးပဲေနာ္၊ မင္းနဲ႔ ျဖစ္ပါ့မလား"
"မျဖစ္စရာ မရွိပါဘူးဗ်ာ၊ စိုးငယ္တို႔လည္း ဆရာ ဖရန္းစစၥ ဆီမွာ သင္ဖူးတယ္။ ဆရာ သင္တာေတြက ျမင့္ေနလို႔သာ လူေတြ လိုက္မမီတာ ျဖစ္မွာပါ၊ သြားၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ" ဟု အေဖာ္ စပ္ေလသည္။
(၂)
ကို၀င္းဦးက ဦးေအာင္စိုး ေခၚ ဆရာ ဖရန္းစစၥ ဂီတ ကၽြမ္းက်င္တာ ၾကားဖူးသည္။ ဦးေအာင္စိုးသည္ ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘမ်ား၏ ပ်ိဳးေထာင္မႈျဖင့္ ဂီတႏွင့္ ရင္းႏွီးလာခဲ႔သူ။ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း တစ္ဦးဟုလည္း အခ်ိဳ႕က ဆိုသည္။ ေနာက္ေတာ႔ ယစ္မ်ိဳးဘက္မွာ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ေသးေၾကာင္း သိရသည္။
ပင္စင္ ယူၿပီးေသာအခါ ကေလးေတြကို အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ဂီတ အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ ေရာေရာေႏွာေနွာ မေနေသာ္လည္း ဂီတ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ေလးစားရသူ အျဖစ္ လူေတြ အားလံုး သိၾကသည္။
သူက အိုရီယင့္တဲလ္ ႏုတ္စ္ မသင္။ ပတ္ကား ႏုတ္စ္ပဲ သင္သည္။ သေဘာမေနာ ေအးေဆးသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဂီတႏွင့္ ပတ္သက္ လာလွ်င္ မာနႀကီးသူဟုလည္း ဆိုၾကသည္။ သူ႔ဆီမွာ ျမဴးဇစ္ သြားသင္ၾကသူ အမ်ားစုတို႔ Sight reading အဆင့္မွာတင္ ျပန္လန္ က်လာၾကတာ မ်ားသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ကိုယ္တုိင္လည္း မာန ခပ္ႀကီးႀကီးမို႔ ႏွစ္ေယာက္ အေပါက္အလမ္း တည့္ဖို႔ ခဲယဥ္း၍ "ျဖစ္ပါ့မလား" ဟု ကို၀င္းဦး ေမးၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က တအားကိုပဲ စိတ္အားထက္သန္ ေနသည္။ မျဖစ္ကာမွ မျဖစ္ေရာ။ သြားေတာ့ ၾကည့္မည္ဟု ဆိုသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာ ျပန္စဥ္းစားတိုင္း ပညာ မစံုေသးသလိုပဲ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတယ္။ ပညာစံုဖို႔ ဆိုရင္ ဆရာလိုတယ္"
"ဟာကြာ၊ ပညာကေတာ့ စံုသြားၿပီလို႔ ဘယ္ရွိမလဲ"
"ေအးေလဗ်ာ၊ ေျပာၿပီးၿပီးပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာ ရွာေနရတာေပါ့"
(၃)
သည္လိုႏွင့္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္သား ဆရာ ေကစီ ဖရန္းစစၥွဆီ ေရာက္သြားျဖစ္ၾကသည္။
မုဒံုဘက္ အထြက္လမ္း ကုန္းထိပ္ ေပၚမွာ ဆရာ ဦးေအာင္စိုးတို႔ အိမ္ ရွိသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းေနာက္က တစ္ေကြ႔ တက္သြားလွ်င္ နီးနီးေလးႏွင့္ လမ္းသာသည္။ အ္ိမ္ကေလးက လံုးခ်င္း ထရံကာ ခပ္ငယ္ငယ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္။ ၿခံ၀င္းကေလးမွာလည္း သာသာယာယာ။ ေမြ႔ေလ်ာ္ခ်င္စရာ ေက်ာင္းသင္ခန္းႏွင့္ပင္ တူေသးသည္။ အိမ္နား နီးလာေတာ့ တေယာထိုးသံကို အရင္ၾကားရသည္။
ဦးေအာင္စိုးကို ေတြ႔ေတာ့ စိတ္ထဲ ႀကိဳတင္ မွန္းထားသည့္ ပံုစံႏွင့္မတူ။
အရပ္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ဗလေကာင္ေကာင္းႏွင့္ ရုတ္တရက္ဆို ဂီတသမားပံုမေပါက္။ ျဖဴေၾကာင္စ ဆံပင္ကို ခပ္တိုတို ညွပ္ထားသည္။ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း တစ္ဦး၏ အေငြ႔အသက္ မၿပယ္ေသးသလို ယစ္မ်ိဳး ၀န္ထမ္း ပံုစံေပါက္ေနေသးသည္။
သူတို႔ကို ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ လွမ္းျမင္၍ တေယာကို ညင္သာစြာ အသာခ်ၿပီး-
"ဘာလာ လုပ္ၾကတာလဲ" ဟု အသံ ၾသဇာ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ရွင္းျပတ္စြာ လွမ္းေမးသည္။
"ဆရာ့ဆီ လာတာပါ"
"ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာ မေခၚပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မသင္ရေသးတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ တပည့္ေလးေတြလည္း မဟုတ္ဘူး"
(၄)
ေတြ႔တာေတာ့ ေတြ႔ၾကၿပီ။
ကို၀င္းဦး စိတ္ေတြ ေလၿပီး ရင္ထဲ တုန္သြားသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကလည္း စိတ္ျမန္သူ၊ ႏွစ္ေယာက္သား ဘုေဘာက္မ်ား ျဖစ္ၾကေတာ႔မွာလား။ ကို၀င္းဦး စိတ္ပူမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေအာင္စိုး အေျပာက စကားလံုးမ်ားႏွင့္သာ အ၀င္ မေျဖာင့္တာ။ အတြင္းထဲရွိ စိတ္ႏွလံုးက အျဖဴထည္။ ေႏြးေထြးေနမွန္း အသံအရ သိသာသည္။
ဂီတာ သင္ခ်င္၍ လာၾကေၾကာင္းေၿပာၿပေတာ့-
"ဂီတာ အတီးသင္တာ ဆိုရင္ေတာ့ အစဥ္းစားဘဲ ေစာေစာျပန္တာ ေကာင္းလိမ့္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ဂီတာ သင္တန္း မေပးဘူး" ဟု ဆိုသည္။
စကားေျပာ မွားသြားမွန္း ခ်က္ခ်င္းပဲ သူတို႔ သိလိုက္ၾကသည္။ ျမဴးဇစ္ သင္ခ်င္၍ လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း စကားျပင္ ေျပာေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း လက္မခံ။
"အင္း၊ ျမဴးဇစ္ သင္ခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး လာၾကတာလည္း မ်ားပါၿပီ။ ဒါမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ခဲ့ရတာ ရိုးေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသက္ႀကီးၿပီ။ ဒါေတြ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေအးေလ. . . ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွာ ၾကာၾကာေတာ့ ဘယ္သူ႔မွလည္း မခံပါဘူး" ဟု ရယ္ေမာ ေပါ့ပါးစြာ ဆိုသည္။
ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ လႊတ္တာ မဟုတ္၍ အတန္ငယ္ အားတက္လာၿပီး စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ဦးေအာင္စိုးက စကားေျပာရင္းပင္ ပင္ကို ႏူးညံ့ေသာ သေဘာ သဘာ၀ေတြ ေပၚလာသည္။
စကား ေျပာလွ်င္ "ကၽြန္ေတာ္" ႏွင့္ "ခင္ဗ်ား" တို႔ ဆိုၿပီး ေျပာတာကိုက အသက္အရြယ္ အဆမတန္ ကြာျခားေသာ္လည္း ငယ္သူကို ေလးစားတတ္သည့္ စိတ္ထား ရွိေနတာ ေပၚလြင္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္က ႏုတ္စ္မွာ ၀မ္း၊ တူး၊ သရီး၊ ဖိုး မတတ္ဘူး။ မသင္ ေပးခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ မတတ္လို႔ မသင္တာေပးႏိုင္တာပါ။ အင္းေလ၊ အင္တာေနရွင္နယ္ ႏုတ္စ္ သင္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ႔" ဟု ဆိုသည္။
ထိုအေျခခံတြင္ သေဘာတူညီမႈ ရသြားသေယာင္ ရွိေသာ္လည္း ဦးေအာင္စိုးက လက္ခံလိုက္ျခင္း မဟုတ္ေသး။ ဘယ္က လာသည္၊ ဘယ္မွာ ေနသည္၊ မိဘေတြက ဘယ္သူဘယ္၀ါ။ ဘာအလုပ္ေတြ လုပ္ကိုင္ၾကသည္ ဆိုတာ အားလံုး စစ္ေပါက္ေပါက္ ေမးျမန္းစံုစမ္းသည္။ သူ႔အေနႏွင့္ လူတစ္ေယာက္၏ ေနာက္ခံကိုပါ သိထားၿပီးမွ လက္ခံခ်င္သည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ဘႀကီးတစ္ေယာက္က ယစ္မ်ိဳးဘက္မွာ အလုပ္ လုပ္ဖူး၍ ဦးေအာင္စိုးႏွင့္ သိကၽြမ္းခဲ့တာကလည္း အဆင္ေျပသြားေစခဲ့သည္။
(၅)
ဤသို႔ျဖင့္ ကို၀င္းဦးႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္တို႔ ဦးေအာင္စိုး၏ ဂီတ တပည့္မ်ား ျဖစ္သြားၾကေလသည္။
ဦးေအာင္စိုးက ပီယာႏို သင္ခန္းစာမွ အက္ဂ်ဴဒ္ သေဘာ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ ခ်ေပးသည္။ သူက တေယာႏွင့္ ျပၿပီး ဂီတာႏွင့္ လိုက္တီးရသည္။
အိမ္ကေလးထဲမွာ စာအုပ္ေတြက အမ်ားႀကီး။ အမ်ားစုက အႏုပညာႏွင့္ ဂီတ စာအုပ္ေတြပဲ ျဖစ္သည္။
ေလ့က်င့္ခန္းေတြက တစ္ခုၿပီးတစ္ခု၊ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ပို၍ ပို၍ ခက္လာသည္။ အပင္ပန္းခံၿပီး ႀကိဳးစား အားထုတ္ၿပီးမွ မွတ္သား ေလ့က်င့္ ယူရသည္။ ကို၀င္းဦးႏွင့္
ေက်ာ္ျမင့္လြင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အင္တာေနရွင္နယ္ ႏုတ္စ္ အေျခခံ ရွိထားၿပီး ဂီတ အေျခခံ သေဘာတရားမ်ားကို သိၾကသည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ အရြယ္သက္တမ္း ႏုေသး၍ sight reading မွာ ကို၀င္းဦးေလာက္ မကၽြမ္းက်င္ေသးတာဘဲ ရွိခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဦးေအာင္စိုးထံမွာ သူတို႔ ကိုယ္ကို သူတုိ႔ တပည့္မ်ားအျဖစ္ အပ္ႏွံၾကၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကို၀င္းဦးက အလာမမွန္။ မေရာက္ တစ္လွည့္ ေရာက္တစ္လွည့္ ဆိုသလို ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကေတာ့ တစ္ရက္ဆို တစ္ရက္ မွ်ပင္ လံူ၀ မပ်က္ကြက္။
မွန္မွန္ႀကီး သြားေရာက္ၿပီး ပညာယူသည့္အတြက္ လူတကာ လိုက္ရွာေနၾကသည့္ ရတနာသိုက္ေျမပံု၊ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ သိုင္းက်မ္းကို ေတြ႔လိုက္ရသည့္အလား ဂီတ သီအိုရီပိုင္းတြင္ နဂိုကႏွင့္ အေျခအေနေတြ မ်ားစြာ ကြာျခား တိုးတက္ သြားခဲ့ေလေတာ့သည္။
(၆)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ ဦးေအာင္စိုးထံ၌ Rudiments of music မွစ၍ အေျခခံက်က်၊ အျမစ္ခိုင္ခိုင္ သင္ယူခြင့္ ရခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ျမဴးဇစ္ သီအိုရီပိုင္းကို အသားေပး၍ ေလ့လာခဲ့သည္။ ဟာမိုနီ Counter point ႏွင့္ Music composition အပိုင္းတို႔ကိုလည္း အေသးစိတ္ နားလည္ေအာင္ ထိုးထြင္းၾကည့္ခြင့္ ရရွိခဲ့ေလသည္။
ထိုကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ ဂီတ၌ နက္ရႈိင္းစြာ ေမြ႔ေလ်ာ္ အသက္ရွင္ရသည္ ျဖစ္၍ သူ၏ ေသြးသား လွည့္ပတ္ စီးဆင္းမႈ အားလံုးလန္းဆန္း ေနခဲ့သည္။
အိပ္ရာမွ ေစာေစာစီးစီး မနက္ ၆ နာရီေလာက္တြင္ ထ၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ နံနက္စာ စားၿပီးသည္ႏွင့္ ဂီတာကို ေကာက္ကိုင္သည္။ ဦးေအာင္စိုး ေပးထားသည့္ အိမ္စာ တစ္ေန႔တာ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ တီးခတ္နိုင္သည္အထိ ၿပီးစီးေအာင္ ေလ့က်င့္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ဦးေအာင္စိုး အိမ္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္ကေန ထမင္းဗူးပင္ အၿပီး ထည့္သြား တတ္သည္။
(၇)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ေလွ်ာက္ရသည့္ ခရီးက သံုးမိုင္ခန္႔ေ၀းသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က မညည္းမညဴ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေမာ္ေတာ္ကား၊ စက္ဘီးမ်ား အသြားအလာ ရွင္းလင္းသည့္ ေနရာေတြသာ မ်ားေသာေၾကာင့္ ပါလာသည့္ ျမဴးဇစ္စာအုပ္မ်ားကို ထုတ္ၿပီး ဖတ္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ တတ္သည္။
စာဖတ္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနသည့္ မ်က္မွန္ထူထူႏွင့္ လူငယ္ေလးကို ေတြ႔ျမင္ရသူေတြက အံ့အားသင့္ၿပီး ၾကည့္မိၾကသည္။ အထူးအဆန္းသဖြယ္ သေဘာက်ၿပီး ၿပံဳးမိသူတို႔သည္ ၿပံဳးခဲ့ၾကသည္။ စာဖတ္ရတာ အဆင္မေျပေသာ လမ္းေနရာေတြ က်လွ်င္ စာအုပ္ကိုလြယ္အိတ္ထဲ ျပန္ထည့္။ Notation မ်ားကို ပါးစပ္ျဖင့္ ဂါထာ မန္းမႈတ္သလိုမ်ိဳး ေလ့က်င့္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္သည္။ သို႔မဟုတ္ပါကလည္း ဦးေအာင္စိုး သင္ေပးထားသမွ် ဂီတ သင္ခန္းစာမ်ားကို စိတ္ကူးျဖင့္ ျပန္လည္ ပံုေဖာ္ ျမင္ၾကည့္ရင္းလမ္းကို ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။
ဂီတတိုင္းသည္ အသံ ၾကားရသည္ မဟုတ္။ တိတ္ဆိတ္ေသာ ဂီတသံက စိတ္ကူး နားထဲမွာ ရွိသည္ ဆိုတာ ယခင္ကပင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ သိသည္။ ယခု သိပံုက ပိုၿပီးေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွား ပိုၿပီးေတာ့ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ပီပီျပင္ျပင္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ရွိလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဦးေအာင္စိုး အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဂီတၾကြက္သား သန္မာေရး ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား စတင္ေတာ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာသမွ် စကားက ဂီတစကားသာ ျဖစ္သည္။ ယမန္ေန႔က သင္ယူခဲ႔သမွ် ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို ျပန္လည္ တီးခတ္ ျပရသည္။ ဦးေအာင္စိုးက နားေထာင္ ဆန္းစစ္ၿပီး ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးသည္။ ထို႔ေနာက္ သင္ခန္းစာ အသစ္မ်ား လမ္းျပသြန္သင္။ ေလ့က်င့္ခန္း အသစ္မ်ား ခ်ေပးသမွ် ယူေဆာင္ၿပီး အိမ္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အိမ္အျပန္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း ယေန႔ တစ္ေန႔တာ သင္ယူ ရရွိလာခဲ့သည့္ ပူပူေႏြးေႏြး သင္ခန္းစာမ်ား ႏႈတ္တက္ရြရြ ရြတ္ဆို၊ သို႔မဟုတ္လွ်င္လည္း စိတ္ကူးျဖင့္ ျပန္လည္ပံုေဖာ္၍ ေလ့က်င့္ လာခဲ့သည္။
အိမ္ေရာက္၍ လုပ္စရာ မရွိလွ်င္ ဂီတ သင္ခန္းစာမ်ား ေလ့က်င့္မည္။ လုပ္စရာရွိလွ်င္ ျမန္ျမန္ ၿပီးစီးေအာင္ လုပ္ကိုင္မည္။ အျပင္ထြက္လုပ္မွ ၿပီးမည့္ အလုပ္ဆိုလွ်င္လည္း ထြက္ၿပီး အၿပီးျဖတ္ လုပ္ကိုင္သည္။ ျပန္လာလွ်င္ ဂီတ သင္ခန္းစာမ်ားကို ညနက္ခံၿပီး အထပ္ထပ္ အျပန္ျပန္ ေလ့က်င့္ ေလေတာ့သည္။
(၈)
ဂီတႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္မွာ အခ်ိန္ ျဖဳန္းစရာ လံုး၀မရွိ။ အခ်ိန္ကို လံုး၀ အျပဳန္းတီး မခံ။ သူ႔ဘ၀ကို ဂီတာ ေလ့က်င့္ခန္းႏွင့္ သင္ခန္းစာေတြထဲမွာပဲ အၿပီးအပိုင္ ႏွစ္ထားခဲ့သည္။
အထပ္ထပ္ ေလ့က်င့္ျခင္းသည္ အဘက္ဘက္က ေျပာစရာ မရွိသည့္ ေျခာက္ျပစ္ကင္း ဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိေစသည္ ဆိုေသာ စကားရွိထားသည္။ မီးနာမွ သံေကာင္းမည္။ သံေကာင္းမွ ဓါးထက္စၿမဲ ျဖစ္သည္။ ပညာ၏ လမ္းသည္ ေကာက္ေကြ႔လွသည္။ အပင္ပန္းခံ အဆင္းရဲ ခံရသျဖင့္ ပညာ၏ အျမစ္က ခါးလွသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပညာ၏ အသီးအပြင့္ကလည္း ခ်ိဳျမိန္လွတာ မည္သူမွ် မျငင္းႏိုင္။
ဤသို႔ျဖင့္ ေတာ္တန္ရံုလူ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းသည့္ ဦးေအာင္စိုး၏ ခက္ခဲနက္နဲလွေသာ ဂီတ သင္ခန္းစာမ်ား အၾကားတြင္ အစြမ္းကုန္ အားထုတ္ ႀကိဳးပမ္းသူ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ တစ္ေယာက္ အေၿပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲ သြားခဲ့သည္။
ဦးေအာင္စိုး၏ တပည့္မ်ားထဲမွ အထူးခၽြန္ဆံုး၊ ဦေအာင္စိုး စိတ္တိုင္း အက်ဆံုး၊ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ လာတိုင္း ထုတ္ေဖာ္၍ ခ်ီးက်ဴးရသည့္ တပည့္တစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့သည္မွာ အဆန္း မဟုတ္ခဲ့ပါေခ်။ အာရံု စူးစိုက္ အပင္ပန္း ဆင္းရဲခံၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲ ရယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အိပ္ေရးပ်က္ ညမ်ားစြာတို႔ကို စေတး ေပးဆပ္ခဲ့ရသည္။
"မအိပ္မေန အသက္ရွည္" ဆိုသည့္ ေရွးဆိုရိုး စကား ရွိခဲ့သည္။ ပ်ဴတေကာင္းေခတ္၏ နဂါးႏိုင္မင္း လက္သံုးျပဳခဲ့ေသာ စကား ျဖစ္သည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္လည္း မအိပ္မေန ႀကိဳးစားခဲ့သျဖင့္ သူ၏ ဂီတ အသက္ရွည္ခဲ့သည္။ သူ၏ ဂီတ မေသေဆးကိုပင္ ရမွန္း မသိ ရရွိခဲ့သည္ဟု ဆိုရခ်ိမ့္မည္။
(၉)
ဦးေအာင္စိုး၏ ထူးျခားခ်က္မွာ သူ႔တပည္႔မ်ားက သူ႔ကို "ဆရာ" ဟု ေခၚျခင္းအား (ျခြင္းခ်က္ အနည္းငယ္မွ အပ ) ဘယ္ေသာအခါမွ် လက္မခံခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
သူ႔အယူအဆမွာ သူသည္ ဆရာ (Teacher) မဟုတ္။ ေရွ႕ေဆာင္ လမ္းျပသူ(Mentor) တစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္။ သူ၏ အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ တပည့္မ်ားကို သင္ၾကား ျပသေပးရာတြင္ သူအသံုးျပဳသည့္ သင္ခန္းစာ courses မ်ားမွာ သူ ဖန္တီးျပဳစုထားသည့္ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ မဟုတ္။ ကမာၻေက်ာ္ ဆရာ့ ဆရာၾကီးမ်ား၏ လက္ရာမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာအစစ္သည္ သူမဟုတ္။ အဆိုပါ Musics courses မ်ား၏ မူလပထမ လက္ရာရွင္မ်ားသာ ဆရာသခင္ အစစ္ ျဖစ္ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။
သူကိုယ္သူ ခံယူထားသည့္ Mentor တစ္ဦး ဆိုသည္မွာ an experienced person who advice and helps somebody with less experience over a period of time ျဖစ္သည္။ အေတြ႔အၾကံဳ နည္းပါးေန ေသးသူကို အေတြ႔အၾကံဳ ရွိထားသူက ကာလ အပိုင္းအျခား တစ္ခုထိ အၾကံဥာဏ္ေပး ကူညီေပးျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္ဟု သူ ယူဆ လက္ခံထားသည္။
ဦးေအာင္စိုးက ဆရာဟု ေခၚသည္ကုိ မႏွစ္သက္သည့္အတြက္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ခ်စ္ခင္ ရိုေသစြာ ျမန္မာလို ဘၾကီး သို႔မဟုတ္ အေနာက္တိုင္းလို အန္ကယ္ဟု ေခၚခဲ့သည္။ အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုးကလည္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ထိုသို႔ ေခၚျခင္းကို သေဘာက် ေက်နပ္ လက္ခံခဲ့သည္။
(၁၀)
အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုး၏ ပါရမီျဖည့္ဖက္ အန္တီကလည္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ အေပၚ မ်ားစြာ ေႏြးေထြးခဲ့သည္။
အန္ကယ္ႏွင့္ အန္တီတို႔၏ အိမ္ကေလးႏွင့္ ျခံ၀င္းကေလးထဲရွိ ဘ၀ပံုစံကို ေက်ာ္ျမင့္လြင္ အလြန္ပင္ ႏွစ္ျခိဳက္ အားက်ခဲ့သည္။ သူ အသက္ ၾကီးလာလွ်င္ အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုးလိုပင္ ျမဴးဇစ္ႏွင့္ စာေပ၌သာ ေမြ႔ေလ်ာ္ခ်င္သည္ဟုလည္း အျမဲပင္ ေျပာေလ့ ရွိသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ဘ၀မွာ အေတြ႔အၾကံဳ၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ အေတာ္ေလး စံုလင္ခဲ့ျပီ။ သို႔ေသာ္ အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုးႏွင့္ ေတြ႔လိုက္ရေသာအခါ သူ ေျပာင္းလဲ သြားသည္။ အသိဥာဏ္ အလင္းေရာင္ ဖ်တ္ခနဲ ပြင့္သလို ျဖစ္သြားသည္။ အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုး၏ အယူအဆ အေတြးအျမင္မ်ားက သူ႔ကို လမ္းျပခဲ့သည္။ သူကလည္း ထိုအယူအဆႏွင့္ က်င့္ၾကံ ေနထိုင္ပံုမ်ားကို ေလးစား အားက်သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ထိုလမ္းေၾကာင္း အတိုင္းပင္ သူလက္ခံ က်င့္သံုးခဲ့ေလသည္။
(၁၁)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ တစ္ေယာက္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ "ထူးအိမ္သင္" အျဖစ္ ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကား လာခဲ့ျပီးေနာက္ ျပည္၊ ၀က္ထီးကန္ရွိ ကိုသီဟန္သြင္ႏွင့္ ေတြ႔ျဖစ္ေသာအခါ-
"ေနစမ္းပါဦး မင္း ထူးအိမ္သင္ ျဖစ္လာခဲ့တာက ဘယ္လိုလဲ" ဟု ကိုသီဟန္သြင္က ေမးၾကည့္သည္။
ထိုအခါ အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုး အေၾကာင္းကို ေျပာျပခဲ့ေလသည္။
"တကယ္ေတာ့ အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ေနျပီ အစ္ကုိရ။ ျမဴးဇစ္အစား တစ္ျခားဟာ တစ္ခုခု ေျပာင္းလဲျပီး လုပ္ဖို႔ေတာင္ စဥ္းစားေနျပီ။ အဲဒီလို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ကေလကလြင့္ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတုန္း ေမာ္လျမိဳင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ကို ေျပာင္းေပးလိုက္မယ့္ အဘိုးၾကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ သြားေတြ႔တယ္။ သူ႔ဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္ သင္ခန္းစာေတြ သင္ဖို႔ အတြက္ ခ်ဥ္းကပ္တယ္။ ပထမေတာ့ သူက ျငင္းေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ သင္ေပးတာ" ဟုသူဆိုသည္။
"ျမဴးဇစ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး မင္းဘာသာလည္း အရင္က လုပ္ထားေသးတာပဲ။ သူနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့မွ ဘာေတြ ျဖစ္သြားလို႔လဲ"
"အစ္ကို နားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ အရင္က ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲ ရွိေနသမွ် တစ္စစီ၊ တစ္ပိုင္းစီ သိထားသမွ် အပိုင္းပိုင္း အစအစေတြကို သူက ဆက္စပ္ျပီး "ခ်ဳပ္" ေပးသြားလိုက္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘာသာ ဘယ္လိုမွ ျဖည့္ၾကည့္လို႔ မရတဲ့ ကြက္လပ္ေတြကို ျဖည့္ေပးလိုက္လို႔ ရုပ္လံုး အျပည့္အစံု ေပၚလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္တတ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္လို႔ ရေအာင္ "စုစည္း" ေပးသြားတယ္ေပါ့"
"မင္း ေျပာပံုကေတာ့ကြာ။ ၾကည့္ေနက် တရုတ္ သိုင္းကားထဲကလို ဇာတ္လမ္း လုပ္ျပီး ေျပာေနတဲ့ အတိုင္းပဲ။ အဲဒီ သိုင္းကားေတြထဲမွာ ဇာတ္လိုက္က အားနည္းခ်က္ တစ္ခုခုေၾကာင့္ ပြဲၾကီးပြဲေကာင္း တစ္ခုခုမွာ အထိနာလာ။ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်ျပီး ေခ်ာင္က်က် ေနရာေလး တစ္ခုမွာ မထင္မရွားနဲ႔ ခပ္လ်ိဳလ်ိဳေလး ခိုေနရတုန္း သာမန္ အညၾတလို အေယာင္ေဆာင္ ထားတဲ့ သိုင္းဆရာ ပညာရွင္ ပေဂးၾကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ မေတာ္တဆ သြားေတြ႔။ ဟိုက သင္ၾကားေပး ေလ့က်င့္ေပးလိုက္လို႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားတဲ့ သိုင္းပညာေတြ စံုျပီး ျပန္ခ်ပစ္လိုက္တာ ရန္သူေတြ အကုန္ ေသျပီး သူက ခ်န္ပီယံ ျဖစ္သြားတယ္ေပါ့။ အဲဒီလိုလား"
"ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ အတည္ ေျပာေနတာပါ အစ္ကိုရ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို တြက္ခ်က္ ၾကည့္ျပီး အဂၤလိပ္ နာမည္ တစ္ခုေတာင္ ေပးထားေသးတယ္။ အလက္ဇႏၵား (Alexander) တဲ့။ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းက ပစၥက္ ပါလမာဘေက်ာ္ ေပးခဲ့တဲ့ နာမည္က စတီဖင္ဆင္ မဟုတ္လား။ အခု တစ္ခါ၊ အလက္ဇႏၵားဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘိုနာမည္ ႏွစ္ခုနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ၊ ဟာ-ဟ" ဟု ရယ္ေမာ၍ ေျပာခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။
(၁၂)
အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုးထံတြင္ ရတခမွ တပ္ၾကပ္ၾကီး သာေဌးဆိုေသာ ဂီတတပည့္ တစ္ဦး ရွိသည္။ တစ္ၾကိမ္တြင္ အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုး အိမ္၌ ကိုသာေဌးတို႔ ဆိုတီးျပီး အေခြၾကမ္းေလး တစ္ခု ကက္ဆက္ႏွင့္ ရီေကာဒင္း လုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္လည္း အားတက္ လာ၍-
"အန္ကယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ပုဒ္ေလာက္ ၀င္တီးခ်င္တယ္" ဟု ဆိုမိသည္။
အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုးကလည္း မဆိုင္းမတြ "တီးေလ" ဟု ခြင့္ျပဳေပးသည္။
သို႔ျဖင့္ အေခြေရွ႕ဆံုးမွာ အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုးက မိတ္ဆက္အျဖစ္ "Our new star Kyaw Myint Lwin is going to play…." ဟု အေနာင့္စ္ လုပ္ေပးခဲ့သည္။
အဆိုပါ new star ဆိုေသာ စကားလံုးက ၾကယ္တာရာ အသစ္ တစ္စင္း ျဖစ္လာမည့္ သူ႔အတြက္ ၾကိဳတင္ နိမိတ္ဖတ္ခဲ့သလိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားခဲ့ေလသည္။
အခန္း(၁၂) သီခ်င္းေလး သက္ေသ
(၁)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုးကို ေလးစား အားက်သလို ဆရာ ျမိဳ႕မျငိမ္းကို ခေရဇီ ျဖစ္သည္။
ဆရာ ျမိဳ႕မျငိမ္း ေရးဖြဲ႔ခဲ့သည့္ သီခ်င္းေတြကို ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ေလ့လာသည္။ လူက စတီရီယို ဂီတဟု ေခၚဆိုၾကေသာ ဂီတ ပံုစံတို႔၏ ေခတ္ထဲမွာ ၾကီးျပင္းရေသာ္လည္း အၾကိဳ စတီရီယို ဂီတ ပံုစံမ်ားကို သူမပစ္ပယ္။ ဂီတ ဆိုသည္မွာ အျခား အႏုပညာ လက္ရာမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ေဟာင္းသည္ သစ္သည္ မရွိ။ ေကာင္းလွ်င္ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာေသာ အခ်ိန္ကာလကို ေက်ာ္လႊားျပီး ရွင္သန္ က်န္ရစ္မည္ ျဖစ္သည္။ အဲသည့္ အေၾကာင္းကို ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ေကာင္းစြာ သိထားသည္။
ဆရာ ျမိဳ႕မျငိမ္းသည္ လူပင္ ေသေသာ္ျငား နာမည္ႏွင့္ ဖန္တီးမႈမ်ား ထာ၀ရ က်န္ရစ္ခဲ့မည့္ အႏုပညာရွင္ ျဖစ္ေခ်သည္။
"ျပည္သူ ခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ား" စာအုပ္ထဲက ဆရာ ျမိဳ႕မျငိမ္း အေၾကာင္းေတြကို ေက်ာ္ျမင့္လြင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ဖတ္သည္။ လိုခ်င္သည့္ အခ်က္မ်ား မွတ္စု ထုတ္ထားျပီး တစ္ေန႔ေသာ အခါက်လွ်င္ သီခ်င္း ေရးဖို႔ အေျခ တည္ထားသည္။ ေသဆံုးခ်ိန္တြင္ ဆရာျမိဳ႕မျငိမ္း၏ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ ၂ က်ပ္ ၆၅ ျပားပဲ က်န္တာက အစ သူ အေသးစိတ္ မွတ္ထားသည္။ ေရးဖို႔ အေၾကာင္းအရာက ရွိေနျပီ။ ဂီတပံုစံသာ မရေသးတာ။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ သီခ်င္း ေရးသည့္ အက်င့္မွာ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ယခုလိုပင္ theme စာသားေလးေတြ အရင္ ၾကိဳ၍ ရွာရွာ ထားျပီး သံစဥ္ရမွ ေရးခ်သည္။ အခ်ိဳ႕သီခ်င္းေလးေတြဆိုလွ်င္ သေႏၶ တည္ထားတာမ်ား ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ပင္ ၾကာသြားတတ္သည္။ သီခ်င္း ျဖစ္မလာ။ တကယ္ ပူး၀င္ သြားျပီ ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ေရးဖြဲ႔တာ ျမန္သည္။
တစ္ခါတေလက်ေတာ့ စာသားက အရင္ မလာ။ ဂီတာ ၀ါက်ေတြကို အရင္ ရရွိသည္။ ျပီးမွ စာသား ျဖည့္ထည့္ရသည္။
(၂)
ထိုေခတ္က အဆိုေတာ္ထဲမွာ သူ ရူးတာက ေမဆြိ။
တီး၀ိုင္း တိုက္ခ်ိန္က်လွ်င္ Sharp တီး၀ိုင္း ေထာင္ထားေသာ ယမင္း ပံုႏွိပ္တိုက္က အလုပ္သမားေတြႏွင့္ပင္ အတူစား၊ အတူအိပ္ ျဖစ္၍ ခင္မင္ေနၾကေသာေၾကာင့္ စာစီ ခိုင္းျပီး မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာေလး တစ္ေစာင္ပင္ အေပ်ာ္အျပက္ လုပ္ထားခဲ့ဖူးသည္။
(၃)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အဦးပိုင္း ရည္ရြယ္ခ်က္က အဆိုေတာ္ လုပ္ဖို႔ မဟုတ္။ ေတးေရး စာဆို တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာဖို႔သာ ေမွ်ာ္မွန္းထားေၾကာင္း သူ၏ အေပါင္းအသင္းေတြ အားလံုး သိၾကသည္။
သီခ်င္း ေရးဖြဲ႔ ဖန္တီးသူ တစ္ဦး ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ၾကိဳးပမ္းေသာအခါ ျဖတ္သန္း ရသည့္ လမ္းေတြက ရွည္လ်ားခဲ့သလို ၾကမ္းတမ္း ေကာက္ေကြ႔ခဲ့သည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ Sharp တီး၀ိုင္းမွာ သွ်ပ္ၾကီး ကို၀င္းဦးကို သွ်ပ္ကေလး ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အစစ အရာရာ ယံုၾကည္ အားကိုးသည္။
"ကို၀င္းဦး၊ ကၽြန္ေတာ့္ သီခ်င္းေလးေတြ အဆင္ေျပရင္ ေရာင္းေပးဗ်ာ" ဟု ဆိုျပီး သီခ်င္း အပုဒ္ ရွစ္ဆယ္ေလာက္ ပါေသာ လယ္ဂ်ာစာအုပ္ၾကီးကို ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးလိုက္သည္။ တကယ္ဆို သီခ်င္းေတြ ေရးထားတာဒီ တစ္အုပ္တည္း ကိုယ္ပြား မိတၱဴလည္း မရွိ။
ထိုသီခ်င္းမ်ားကို တိပ္ေခြထဲသို႔ ေရာက္ေအာင္ ေဟာ္လိုဂီတာေလးႏွင့္ ထည့္ၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္တို႔ အိမ္မွာ သွ်ပ္ၾကီးႏွင့္ သွ်ပ္ကေလး ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းရိုက္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က တစ္ပုဒ္ တီးျပ၊ ဆိုျပလိုက္။ ၾကိဳက္လွ်င္ ကို၀င္းဦးက "ျပန္လုပ္စမ္းကြာ" ဆိုျပီး ကက္ဆက္ေလးႏွင့္ ဖမ္းထားသည္။
နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား၊ သက္ျငိမ္ အစရွိသည့္ အခ်ိဳ႕ သီခ်င္းေတြကေတာ့ ထိုစဥ္ကတည္းက ျပီးျပည့္စံုစြာ ရုပ္လံုး ေပၚေနခဲ့ျပီ။ အခ်ိဳ႕ သီခ်င္းေလးေတြဆိုလွ်င္ အဆံုးပင္ မသတ္ရေသး။ တစ္ပိုင္းတစ္စ ဘ၀မွာပဲ ရွိေသးသည္။
"ဘ၀မွာ
အေျခအေနဟာနည္း
စိတ္မညစ္နဲ႔"
အခ်ိဳ႕က အပိုင္းအစေလးမ်ား ဘ၀မွ ျပီးျပည့္စံုေသာ သီခ်င္းေတြအျဖစ္ ေနာက္ေတာ့မွ ပံုေပၚ လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
အခ်ိဳ႕ သီခ်င္းေလးေတြကေတာ့ အခုခ်ိန္ထိေအာင္ အေခ်ာမကိုင္၊ အဆံုးမသတ္ဘဲ အပိုင္းပိုင္း အစစမ်ား အျဖစ္ႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။
(၄)
ရန္ကုန္မွ New Wave, Playboy, The Rays အစရွိေသာ တီး၀ိုင္းၾကီးေတြႏွင့္အတူ အဆိုေတာ္ေတြ၊ အတီးသမားေတြ ေမာ္လျမိဳင္သို႔ ပါလာၾကရာ ကို၀င္းဦးႏွင့္ တိုင္ပင္ျပီး ေရးဖြဲ႔ထားသမွ် သီခ်င္းေလးေတြ ျပၾကည့္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းေၾကာင္းခ်င္း မတူသည့္အတြက္ အဆင္မေျပ။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ေကာင္းကင္က သိန္းစြန္ငွက္ပမာ ေျမျပင္က အေကာင္ငယ္ေလးေတြကို ထိုးသုတ္ စားေသာက္ အႏိုင္က်င့္ခ်င္သည့္ အခြင့္အေရးသမားမ်ိဳးႏွင့္လည္း ဆံုေတြ႔ခဲ႔ရသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ တစ္ေယာက္ ရင္ဆိုင္ ၾကံဳေတြ႔ေနရသည့္ အေျခအေနမ်ား၊ ခံစားေနရသည့္ စိတ္မ်ားကို ပုသိမ္ရွိ ေအာင္ေက်ာ္ဦး (ၾကြက္နီ) တို႔ထံ ေရးလိုက္ေသာ စာတစ္ေစာင္ထဲ၌ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေတြ႔ျမင္ရေလသည္။
ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ + ၾကြက္နီ
မင္းတို႔ကို အျမဲ သတိရတယ္။ သူငယ္မ်ား အားလံုးကိုလည္း သတိရေၾကာင္း ေျပာျပပါ။ စကားမစပ္ကြာ။ ၾကံဳလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ ရန္ကုန္က လာတဲ့ အဆိုေတာ္ တစ္ေယာက္က ငါ့သီခ်င္းေတြ ေတာင္းတယ္ကြ။ အလကား ေပးရမယ္တဲ့။ (စဥ္းစားရမယ္၊ စဥ္းစားရမယ္)။ ေတာ္ေတာ္ ရက္စက္တဲ့ ေကာင္။ ငါက သီခ်င္းေတြ အလကား ေပးမယ့္ အျပင္ အိမ္ကိုပါ ထမင္း ဖိတ္ေကၽြးဖို႔အထိ စဥ္းစား ထားပါတယ္။ တကယ္ ေျပာတာ။
ထားလိုက္ပါေတာ့ကြာ။ မင္းတို႔ကုိ တစ္ခုေတာ့ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ တားျမစ္ခ်င္တယ္။ ငါ့ကိစၥေတြ ဘယ္တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမွ မေျပာၾကပါနဲ႔။ ငါ့ဟာငါ ဇာတ္ျမဳပ္ျပီး ၾကိဳးစားေနခ်င္တယ္။ ငါတစ္ခု လုပ္လိုက္၊ သတင္းက ျပန္႔လိုက္ ဆိုရင္ မျဖစ္ဘူး။ အဲဒါကိုေတာ့ ေက်းဇူးျပဳျပီး ကူညီၾကပါ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ မင္းတို႔ကိုလည္း ငါ ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး။
မင္း . . လူ၀ိုင္းဆီက ရထားတဲ့ စာအုပ္ကေန တစ္လကို တစ္ခန္း မိတၱဴ ကူးျပီး ပို႔ေပးပါကြာ။ ကုန္က်စရိတ္ ငါ ေပးမယ္။ ဆက္ဆက္ ပို႔ေပးပါ။ ကုန္က်စရိတ္ကိုလည္း ထည့္ေရးလိုက္။ အခု ငါ့သီခ်င္း အေဟာင္းေတြထဲက တစ္ပုဒ္ ေရးေပးလိုက္တယ္။ ငါ့ဟာ ငါ အရိန္ခ်္႕ လုပ္ထားတာေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု ကိုတူးကို လုပ္ခိုင္းေပါ့။ စတိုင္လ္ကိုေတာ့ သတိထားေနာ္။ မပ်က္ေစနဲ႔။ မင္းတို႔ ငါ့ဆီကို စာထပ္ေရးၾကပါဦး။ Merry X’mas & Happy New Year ေပါ့ကြာ။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္
စာၾကြင္း။ ေအာင္ေအာင့္ကို ဂီတာ ျပန္က်င့္ခိုင္း။ မက်င့္ရင္ ရိုက္ကြာ။ ဂရုစိုက္ျပီး ဖိဖိစီးစီး ေလ့က်င့္ခိုင္းပါ။ ငါက ေျပာတယ္ ဆိုတာလည္း ေျပာျပပါ။ (ငါကေတာ့ musician လုပ္ဖို႔ စိတ္မပါေတာ့ဘူး။ Compose & Arrange ပဲ လုပ္ေတာ့မယ္)။ ၾကြက္နီ ငါ ဂီတာ မတီးေတာ့ဘူး။ ျမဴးဇစ္ကို လံုး၀ စြန္႔လႊတ္လိုက္ျပီလို႔ ေလွ်ာက္ေျပာကြာ။
(၅)
သံေယာဇဥ္အလြန္ႀကီးသျဖင့္ ပုသိမ္က ေအာင္ေက်ာ္ဦး(ၾကြက္နီ) တို႔ႏွင့္ အဆက္အသြယ္မျပတ္။
ေမာ္လၿမိဳင္မွာ သီခ်င္းအသစ္ေရးျဖစ္တိုင္း ပုသိမ္ကို လွမ္းပို႔သည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ဆီက သီခ်င္းသစ္ေတြ ေရာက္လာတုိင္း ေအာင္ေက်ာ္ဦးတုိ႔ သိပ္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္မွ ပထမဆုံးေရာက္လာခဲ့သည့္ သီခ်င္းေလးက မွတ္မွတ္ရရ -
"သီခ်င္းေလးသက္ေသ"
"ေနေရာင္ျခည္မွာ
မဖူးပြင့္အပ္ရာ
ေငြၾကာျဖဴပါလား …။
ညိႈးႏြမ္းသြားဖုိ႔
ကိုယ္ …. မပိုင္ဆုိင္ရက္ဘူးကြာ…
ေသာ္တာေရာင္ျခည္…
ေအးရိပ္ေအာက္မွာ …
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါလား…"
(၆)
ေရခ်မ္းက ပုသိမ္ပြဲေတြမွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏လက္ရာ "အခါလြန္မိုး" ကို တက္ဆုိလွ်င္ သူ႔ဘာသာ
"အက်ဥ္းစံ ႏွလုံးသား" ဆိုၿပီး ေခါင္းစဥ္ေျပာင္း၍ ေၾကျငာခုိင္းတတ္သည္။
ပုသိမ္ေကာလိပ္တြင္ ဖဲ၀ဲလ္ရာသီေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ေတာ့ျဖင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္မေနႏိုင္တာ မ်ားသည္။ ပုသိမ္ေျမသို႔ ျပန္လည္ခ်ီတက္ခဲ့ျပန္သည္။
ပုသိမ္က အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားထဲမွာေတာ့ျဖင့္ သူ႔သီခ်င္းေတြကို အားလုံးက အသိအမွတ္ျပဳလက္ခံထားၾကၿပီ။
ကိုေန၀င္း (ေမာင့္လျပည့္၀န္း)၏ တပည့္ညီငယ္ ေအာင္တင္ဦးက စီးရီးထုတ္ဖို႔အတြက္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ မင္းမရွိတဲ့ေနာက္၊ အခါလြန္မိုး၊ သိဂၤ ါရ ရသ၊ ေ၀းသြားတဲ့အခါ စေသာ သီခ်င္းငါးပုဒ္၀ယ္ျဖစ္သည္။ တစ္ပုဒ္ကို ႏွစ္ရာက်ပ္ေပး၍ စုစုေပါင္း က်ပ္တစ္ေထာင္ရရွိသည္။
၁၉၈၅ခုႏွစ္မွာ ေငြတစ္ေထာင္ဆုိတာ မနည္းမေနာ။ ေငြရရခ်င္းပဲ ရတတ္သေရြ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးစုၿပီး ကမ္းနား သီတာဦးတြင္ ဘီယာေသာက္ပစ္လိုက္ၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ထုံးစံ။
ပိုက္ဆံမရွိလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းေတြနား ကပ္ရပ္ေနဖို႔ ၀န္မေလး။ လက္ထဲပိုက္ဆံရွိလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေကၽြးေမြးဖို႔ လုံး၀မတြန္႔တို။
သို႔ေသာ္ ေအာင္တင္ဦး၏ "ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ား" စီးရီး မထြက္ျဖစ္။
(၇)
ေမာ္လၿမိဳင္မွ ကိုျမင့္ႏိုင္ကား The Excellent မွာကတည္းက သီခ်င္းဆုိလာသူ။
အသစ္ျပင္ဆင္ဖြဲ႔စည္းေသာ Sharp မွာလည္း သီခ်င္းလာဆိုတတ္သည္။ မိဘမ်ားက စီးပြားေရး ေတာင့္တင္းသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ဆီမွာ ကိုယ္ပိုင္ေရးထားေသာ သီခ်င္းေတြရွိမွန္း သိသြားရာမွ ယူဆိုၾကည့္ရာ ႀကိဳက္လည္း သိပ္ႀကိဳက္သြားသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ဆီက သီခ်င္းေတြေတာင္းၿပီး စီးရီးထုတ္ဖို႔ စိတ္ကူးသည္။ အခ်ိန္ရလွ်င္ရသလို ထိုသီခ်င္းေတြကို တိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ အားလုံးစီစဥ္ေပးၾကပါဗ်ာ" ဟုဆိုၿပီး အပ္ႏွံသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္တုိ႔လည္း ရန္ကုန္တက္ဖို႔အထိ စိတ္ကူးစီစဥ္ၾကသည္။ တီး၀ိုင္းေရြးေတာ့ The Aces ေပါ့။ စတူဒီယို စဥ္းစားေတာ့ အိုေအစစ္လား၊ ေမလား။ အဲဒီလို အိပ္မက္ မက္ေနၾကေသာ္လည္း ကိုျမင့္ႏိုင္အိမ္က ထိုကိစၥကို ယခုအခ်ိန္ထိ မသိေသး။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က "ဘာပဲလုပ္လုပ္ ခင္ဗ်ားအိမ္က သေဘာတူမွေကာင္းမယ္" ဟု သတိေပးေနရင္းကပင္ စိတ္ကတထင့္ထင့္။ တစ္ဘက္မွ ကိုျမင့္ႏိုင္က စိတ္မပူဖို႔ အာမခံေနေသာ္လည္း သူ႔အေဖကို သူကိုယ္တုိင္ဖြင့္မေျပာရဲ။ အေဖမသိေအာင္ က်ိတ္၍ ခုိးလုပ္ေနရသည္။
သီခ်င္းေတြကို အေတာ္ေလး ေခ်ာေနေအာင္ တိုက္ထားၿပီးမွ ကိုျမင့္ႏို္င္အိမ္ကသိသြားသည္။ သူ႔အေဖက ပစ္ပစ္ခါခါကိုပဲ သေဘာမတူ။ ဤသို႔ျဖင့္ အစီအစဥ္တစ္ခုလုံး သဲထဲေရသြန္ျဖစ္သြားရေလေတာ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အရႈိက္ကို ထိခိုက္၊ အေတာ္ေလးခံစားလိုက္ရသည္။
အခ်ိန္အတန္ရွည္လ်ားစြာ ေမွ်ာ့္လင့္ခ်က္ေတြ ထားရွိသမွ် ပ်က္ပ်က္စီးစီးျဖစ္ရသျဖင့္ ၀မ္းလည္းနည္း၊ ေဒါသလည္းထြက္။ ယူက်ဳံးမရျဖစ္သည္။
အရက္ မူးလာလွ်င္ ထုိကိစၥႏွင့္ ေပါက္ကြဲတတ္သည္။
"ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနၾကရင္ ငါ့သီခ်င္းေတြကို ငါ့ဘာသာပဲဆိုေတာ့မယ္" ဟုေျပာတတ္သည္။
ေလာင္စာကို မီးထိခဲ့ၿပီ။
(၈)
တစ္မ်ဳိးေျပာရလွ်င္ အဆုိပါ ခံျပင္းတာေတြက သူ႔အတြက္ ျပင္းထန္ေသာ တြန္းအားေမာင္းႏွင္အားေတြ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရႈိးပြဲေတြမွာ သူ႔သီခ်င္းေတြကိုခ်ည္းပဲ သူထည့္ဆုိလာသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ ပရိသတ္၏ တစ္ခဲနက္ အားေပးမႈကိုလည္း ရရွိသည္။
မွတ္မွတ္ရရ ပဲခူးက သုခေနာင္ကို ေရာင္းျဖစ္ခဲ့ေသာ သီခ်င္းသည္ တိပ္ေခြေပၚသို႔ ပထမဆုံးေရာက္ရွိသြားေသာ သူ၏ ဖန္တီးမႈ သီခ်င္းလက္ရာျဖစ္သည္။
သူေရးဖြဲ႔ေသာ "လူ၏ အက်ၤ ီ" သီခ်င္းအမည္ကိုပင္ သုခေနာင္က စီးရီးအမည္ တပ္ခဲ့သည္။
၁၉၈၆ ခုႏွစ္တြင္ အဆုိပါ အေခြထြက္ခဲ့ေလသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္စဥ္တုန္းက အျဖဴေရာင္ အက်ၤ ီေလးကို တကယ္စိတ္စြဲႏွစ္သက္စြာ အၿမဲတမ္း၀တ္တတ္တယ္။ (ဒီလိုနဲ႔) အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ခဲ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရြယ္ေရာက္ၿပီ။ ျဖဴစင္လွေသာ အက်ၤ ီေလး၀တ္ဖို႔ ရွက္လာတယ္။
လူရယ္ ေခၚႏိုင္တဲ့အခါ နာက်င္တတ္ၿပီ စိတ္မွာ၊ ျပန္လည္ေလွ်ာ္ဖြတ္မရေတာ့ဘူး၊ ဘ၀က ညစ္ပတ္တယ္။ အမွန္ကို အျမင္ႏိုင္ေသးေတာ့၊ ဒီအညစ္အေၾကးေတြ စြန္းဆဲ။ ျဖဴစင္လွေသာ အက်ၤ ီေလး မင္းအတြက္ အားနာတယ္။
အက်ၤ ီျဖဴျဖဴေလးရယ္ မင္းေလာက္တုိ႔ မသန္႔စင္တယ္။ စိတ္မွာဒီအညစ္အေၾကးေတြ ေဆးေၾကာလုိက္ခ်င္တယ္။ လိပ္ျပာမလုံခ်င္ဘူးကြယ္၊ အျဖဴေရာင္ျမင္ရင္ ရင္မွာနာက်င္ခဲ့။
တစ္ခါတစ္ရံ ျမင္ႏိုင္လိမ့္မယ္။ အျဖဴေရာင္ အက်ၤ ီေအာက္မွာ နာက်င္ညစ္ေထးစြန္းေပေသာ ဘ၀တစ္ခုရွိေနတယ္"
(၉)
သူ၏ သီခ်င္းေလးေတြ လန္းဆန္းစြာ မပြင့္ဖူးႏိုင္ေသးတာက အခ်ိန္မတန္ေသးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေနရာ မမွန္ေသးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
"သီခ်င္းေလး သက္ေသ"
"ေနေရာင္ျခည္မွာ မဖူးပြင့္အပ္ရာ ေငြၾကာျဖဴပါလား …။
ညိႈးႏြမ္းသြားဖို႔ကိုယ္ …. မပိုင္ဆုိင္ရက္ဘူးကြာ…
ေသာ္တာေရာင္ျခည္ … ေအးရိပ္ေအာက္မွာ … ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါလား …"
အခန္း(၁၃) ရန္ကုန္သို႔ ရင္ခုန္စြာလွမ္း
(၁)
၁၉၈၆ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ။
ကံအေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ သူ၏ ဆႏၵမီးလွ်ံျပင္းထန္စြာ ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ အခိုက္အတန္႔မွာပင္ အေမ ေဒၚျမရင္က ထီေပါက္သည္။ ငါးေသာင္းဆုျဖစ္ေခ်သည္။ ထိုေခတ္အေနႏွင့္ နည္းသည္မဟုတ္ေခ်။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အေမကိုက်ိတ္၍ ပူဆာသည္။
"အေမ၊ သားအေခြထုတ္ခ်င္တယ္၊ အေမပိုက္ဆံေပးရင္ သားရန္ကုန္သြားမယ္။ သားသီခ်င္းေတြကို သားဘာသာပဲ ဆိုမယ္" ဟုဆုိသည္။
တကယ္ေတာ့ သားျဖစ္ခ်င္တာဆုိလွ်င္ အေမက အလုိလိုလုိက္ေလ်ာဖို႔ ျပင္ဆင္ထားၿပီးသား။ သား၏ ဂီတအႏုပညာ လုိအင္ဆႏၵမည္ေရြ႕မည္မွ် ျပင္းျပသည္ကိုလည္း အေမသိသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေငြႏွစ္ေသာင္းခြဲ ထုတ္ေပးလုိက္ေတာ့သည္။
(၂)
ထိုအခ်ိန္မွာ သွ်ပ္ႀကီး ကို၀င္းဦးက ပဲခူးႏွင့္ ေမာ္လၿမိဳင္ တစ္လွည့္စီ သြားလုိက္ျပန္လုိက္ လုပ္ေနခဲ့သည္။ Sharp တီး၀ိုင္းရာသီခ်ိန္ဆုိလွ်င္ ေမာ္လၿမိဳင္ဆင္းလာၿပီး၊ တီး၀ိုင္းနားလွ်င္ ပဲခူးျပန္ေလသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္အေခြထုတ္ဖို႔ တာစူခ်ိန္တြင္ ကို၀င္းဦးကေမာ္လၿမိဳင္မွာရွိေနသည္။ ပုံႏွိပ္တုိက္တြင္ သီခ်င္းတုိက္ေနစဥ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က တိုးတိုးေလး အနားကပ္ၿပီး "ကို၀င္းဦး၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာစရာရွိေသးတယ္" ဟု ဆုိသည္။
သူ၏ ဟန္ပန္အမူအရာေၾကာင့္ အေရးတႀကီးက်ိတ္၍ တိုင္ပင္စရာတစ္ခုခု ရွိတာ ကို၀င္းဦး သေဘာေပါက္လုိက္သည္။
ညေနေစာင္း သီခ်င္းတုိက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ အျခားအဖြဲ႔သားမ်ား အရက္သြားေသာက္ၾကရာ "ငါတို႔ မလိုက္ေတာ့ဘူးကြာ" ဆိုၿပီး လူစုခြဲလာခဲ့သည္။
နန္းေတာ္ရုပ္ရွင္ရုံနံေဘးက စားေသာက္ဆုိင္ကေလးမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အသံကိုႏွိမ့္၍ -
"ကို၀င္းဦး၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမ ထီေပါက္လို႔ ပိုက္ဆံထုတ္ေပးထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သီခ်င္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဆုိမယ္၊ အဲဒါ ရက္ေကာဒင္းအတြက္ ခင္ဗ်ား ကူညီပါဦး" ဟုဆိုသည္။
ကို၀င္းဦးက ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ သီခ်င္းေတြႏွင့္ ပက္သက္လွ်င္ ျဖစ္ရမည္ဟု ယုံၾကည္မႈရွိသည္။ ဟိုးအရင္ကတည္းက တတ္ႏိုင္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးဖုိ႔ စကားအခံလည္း ရွိထားသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ခ်က္ခ်င္းပဲ "ငါတတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီမယ္" ဟု ကတိေပးလုိက္သည္။
"ဒီတစ္ေခါက္ တီး၀ိုင္းျပတ္ရင္ ပဲခူးကို လုိက္ခဲ့ကြာ။ ပဲခူးကမွ တစ္ဆင့္ ရန္ကုန္ကို လွမ္းၾကတာေပါ့" ဟု တစ္ခါတည္း စီစဥ္ခဲ့ၾကသည္။
(၃)
သူတို႔ အစီအစဥ္ကို သိုသိပ္စြာပဲ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ Sharp အဖြဲ႔သားေတြပင္ ဘယ္သူမွ် မသိၾကေခ်။
ေမာ္လၿမိဳင္မွ ထြက္လာခါနီးတြင္ ေစ်းထဲမွ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတစ္ထည္၊ အ၀တ္ႏွစ္စုံႏွင့္ ဂ်င္းေက်ာပိုးအိတ္ကေလး တစ္လုံး၀ယ္သည္။
"ေနဦးဗ်ာ… အန္ကယ္ ဖရန္စစၥကိုေတာ့ သြားေျပာျပမွျဖစ္မယ္" ဟု ဆိုၿပီး ကိတ္မုန္႔ႏွင့္ ဘာလီေဖ်ာ္ရည္ တစ္ပုလင္း၀ယ္ကာ ေရာက္သြားၾကသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အန္ကယ္ကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ထိုင္ကန္ေတာ့ေသာအခါ -
"ေက်ာ္ျမင့္လြင္၊ မင္းကေတာ့ အန္ကယ့္ဆီကို ေရာက္လာခဲ့ၾကသမွ်ထဲမွာ အထူးျခားဆုံးပဲ။ ေသခ်ာေပါက္ မင္းေအာင္ျမင္မွာပါ" ဟူ၍ ဆုမြန္ေကာင္းမ်ား ေတာင္းေပးခဲ့ေလသည္။
(၄)
ပဲခူး လိပ္ျပာကန္ရပ္ကြက္၊ ေမွာ္ကန္(၁)လမ္းရွိ ကို၀င္းဦး အိမ္မွာပဲ အရင္ဆုံးစတည္းခ်ခဲ့ၾကသည္။ ကို၀င္းဦးက ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို တျခားကိစၥေတြ ဘာမွ် မစဥ္းစားရေအာင္ စီစဥ္ေပးသည္။ သီခ်င္းဆုိဖို႔ ကိစၥတစ္ခုတည္း သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ထည့္ထားေစသည္။
ပထမဦးဆုံး သီခ်င္းေတြ အရင္ေရြးၾကသည္။ ေဟာ္လို တိပ္ေခြၾကမ္းေလးရေအာင္ အရင္လုပ္ထားသည္။
ပဲခူးကမွ တစ္ဆင့္ ရန္ကုန္မွာ ေနစရာေတြ စဥ္းစားသည္။
ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္း၊ ေလဆိပ္ ရိပ္သာလမ္းတြင္ အေဖ့အစ္ကို၊ ဘဘႀကီး ဦး၀င္းေဖ၏ သစ္ဆုိင္ႏွင့္ အိမ္ရွိ၍ သြားတည္းႏိုင္သည္။ သို႔ျဖင့္ ေလဆိပ္ရိပ္သာလမ္းကို ခ်ီတက္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ၾကသည္။
တကယ္လည္း အေဖ့တူ ေတာ္စပ္သူ၊ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အစ္ကို၀မ္းကြဲ ကိုၾကည္စိုးက အသံသြင္းစဥ္ကာလ သြားေလရာ အတူလုိက္လာၿပီး ထမင္း၀ယ္ေပးတာကအစ အစစအရာရာ အားလုံးလုပ္ကိုင္ေပးခဲ့သည္။ ကိုၾကည္စိုးက ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ထိန္းလည္းထိန္းႏိုင္သည္။ အစ္ကိုျဖစ္သူ ကိုၾကည္စိုးရွိလွ်င္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္စိတ္လုိက္မာန္ပါ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္။
ၿပီးေတာ့ တာေမြက ကိုစိုးညြန္႔တို႔ အိမ္မွာတည္း၍ရသည္။ ကို၀င္းဦးႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္တုိ႔ အတြက္ဆုိလွ်င္ တံခါးမရွိ၊ ဓါးမရွိ လက္ကမ္းႀကိဳဆုိသည္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲမွာက်ေတာ့ ဖ်ာပုံလွမ်ဳိးရွိသည့္ သထုံေဆာင္က အခန္းမွာ သြားေနႏိုင္ေသးသည္။ ျမင့္မိုးေအာင္က ေရႊဘိုေဆာင္မွာရွိ၍ မၾကာခဏအလည္အပတ္ ေရာက္ရွိျဖစ္ေနေလသည္။ အဆုိပါ ေနရာမ်ားကို စခန္းခ်ဖို႔ အသံုးျပဳႏိုင္သည္။
(၅)
စတူဒီယိုကိုေတာ့ အုိေအစစ္ကိုပဲေရြးခ်ယ္ထားသည္။
တီး၀ိုင္းက The Aces ႏွင့္အပ္မည္။
တီး၀ိုင္းသြားအပ္ေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ႏွင့္အတူ ျမင့္မိုးေအာင္လည္း ပါသြားသည္။ ဘားလမ္း (မဟာဗႏၶဳလပန္းၿခံလမ္း) ထိပ္၊ အေနာ္ရထာလမ္းေပၚက သစ္လြင္အပ္ခ်ဳပ္ဆုိင္ေဘးတြင္ The Aces တီး၀ိုင္း မန္ေနဂ်ာ ကိုစိုးေအာင္ရွိ၍ သူ႔ဆီက ဒိတ္ယူရသည္။
ကိုစိုးေအာင္က "ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္လား၊ ေကာ္ပီလား"ဆိုတာ အရင္ဆုံးေမးသည္။
ကို္ယ္ပိုင္သံစဥ္သီခ်င္းေတြဆုိေတာ့ ပုသိမ္ဘက္မွ လာၾကမွန္းသိ၍-
"ဘယ္လို ကိုယ္ပိုင္ေတြလဲ။ မင္းေအာင္ ပုံစံေတြလား" ဟု ေမးသည္။
မင္းေအာင္ ပုံစံမဟုတ္ဘူးဆုိေတာ့ ကိုစိုးေအာင္ေပ်ာ္သြားပုံရသည္။ သို႔ျဖင့္ ဆက္ၿပီး "ဒါဆို ခိုင္ထူးလို ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ေတြလား" ဟု ေမးေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္။
မင္းေအာင္၊ အႏိုင္တို႔ လိုင္းလည္းမဟုတ္။ ကိုေမာင္ေမာင္၊ ကိုေန၀င္းတို႔ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္မ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဟု ဆုိေသာအခါ ကိုစိုးေအာင္ခန္႔မွန္းရခက္ၿပီး စိုးရိမ္သည့္ ပုံစံေပါက္သြားျပန္သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က "ထရမ္းပက္ ဦးသန္းေရႊမ်ား ရႏိုင္မလား" ဟုေမးၾကည့္သည္။
ကိုစိုးေအာင္က "အင္း၊ သူက အခု သိပ္မက်န္းမာေတာ့ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ႏိုင္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆက္ဆိုဖုန္းလိုတဲ့ ေနရာက်ရင္ ကၽြန္ေတာ္မႈတ္ေပးမွာပါ" ဟုဆုိသည္။
ကိုစိုးေအာင္ဆီမွာ ေဟာ္လိုအေခြၾကမ္းထားခဲ့ၾကသည္။
ထိုအေခြကို The Aces တီး၀ိုင္းအဖြဲ႔သားေတြ နားေထာင္ၿပီးေသာအခ်ိန္မွာေတာ့ အစစအရာရာ အဆင္သင့္ျဖစ္ခဲ့ပါေခ်ၿပီ။
(၆)
အိုေအစစ္မွာ ဒိတ္ယူဖို႔အတြက္ ပိုက္ဆံသြားေပးေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ႏွင့္ ကို၀င္းဦးတုိ႔ ပဲခူးမွ လုိင္းကားကို တိုးေ၀ွ႔စီးလာခဲ့ရသည္။
အိုေအစစ္ စတူဒီယိုအ၀င္မွာ ေမဆိြက ရက္ေကာဒင္းတစ္ခုအတြက္ ကီးခ်ိန္ၿပီး၍ ကိုယ္ပိုင္ကားကေလးႏွင့္ ထြက္သြားတာကို လွမ္းေတြ႔လုိက္ရသည္။ သူသိပ္သေဘာက်ေသာ အဆိုေတာ္ ေမဆိြကိုဖ်က္ခနဲ ျမင္လုိက္ရတာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ေပ်ာ္သြားသလို၊ အားလည္း တက္သြားခဲ့သည္။ အတိတ္ နိမိတ္ေကာင္းအျဖစ္ ယူဆခဲ့သည္။
စတူဒီယိုမွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္အတြက္ ခုနစ္ဂ်ဴတီယူထားသည္။ အတီးပိုင္း ငါးဂ်ဴတီျဖစ္ၿပီး Vocal အတြက္ ႏွစ္ဂ်ဴတီျဖစ္ေလသည္။ တစ္ဂ်ဴတီဆယ္နာရီကို ၂၇၀၀/၂၈၀၀ ျဖစ္သည္။ တီး၀ိုင္းႏွင့္ ရက္ေကာဒင္းမွာတင္ လက္ထဲရွိသည့္ေငြက ၿပိဳက္ခနဲ ကုန္သြားၿပီ။ အင္ဂ်င္နီယာ၊ တီး၀ိုင္း အေကၽြးအေမြးႏွင့္ တိုလီမိုလီ ကုန္က်စရိတ္ေလးေတြ ရွိေသးသည္။
စစ္ေပါက္ေပါက္သာ တြက္ခ်က္မည္ဆုိလွ်င္ ေငြသုံးေသာင္းေက်ာ္မွ် ကုန္က်လိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒါေတြကို ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ေတြးပူ မေနေတာ့ေခ်။
သီခ်င္းဆုိဖို႔ကိုပဲ အားေမြးထားခဲ့သည္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့လည္း ပဲခူးက အေပါင္းအသင္းေတြ အပါအ၀င္ သူ႔ကိုခ်စ္ခင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြက တတ္အားသေရြ႕ ၀ိုင္း၀န္းကူညီေပးခဲ့ၾကေလသည္။
(၇)
၁၅ ရက္၊ မတ္၊ ၁၉၈၆။
ၾကြက္နီ
မတ္ ၂၇၊ ၂၈၊ ၃၁၊ ဧၿပီ (၁) မွာ ငါ့ရက္ေကာဒင္းရွိတယ္။ အိုေအစစ္ စတူဒီယိုမွာ။ အဲ့ဒါ မင္းျဖစ္ေအာင္လာပါ။ သထုံ ၆၇၊ လွမိုး (ဖ်ာပုံ) အခန္းမွာ ငါရွိမယ္။ ငါမရွိလည္း မင္း၀င္ေနလို႔ရတယ္။ လွမိုးရွိေနမွာပါ။ ျဖစ္ေအာင္လာခဲ့။
သွ်ပ္။
ပုသိမ္ေျမသို႔ ထိုစာေရာက္ေရာက္လာခ်င္းပင္ ကိုသွ်ပ္၏ ပထမဆုံး ရက္ေကာဒင္းသို႔ ေအာင္ေက်ာ္ဦး (ၾကြက္နီ) တို႔ ၀မ္းသာအားရ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ယခုလို လွမ္းေခၚထား၍ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြက ရန္ကုန္မွာ လာၿပီး စုေ၀းေနၾကေတာ့သည္။
အခန္း(၁၄) နာရီေပၚက မ်က္ရည္ႏွင့္ ေသြးေခၽြးစက္မ်ား
(၁)
အုိေအစစ္ စတူဒီယိုက ခမ္းနားလွသည္။ အသံဖမ္းက ကိုခ်ာလီ၊ ကိုေကာင္းျမတ္။ The Aces ဆုိတာက ထိုအခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္၏ ထိပ္ဆုံး တီး၀ိုင္းမ်ားတြင္ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦး (ၾကြက္နီ) တုိ႔တစ္ေတြ The Aces ၏ ဂီတပညာရွင္မ်ား တီးခတ္ၾကပုံေတြကို မ်က္ျမင္ဒိဌျမင္ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ေလေတာ့သည္။
ကိုဗစ္(ဆလိုင္း ဇာလ်န္း)က ေဘ့စ္၊ ကိုေအာ့စ္ (ေအာ္စကာ သန္းတင္) က ဒရမၼာ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ အေပးအယူမွ်တ၊ သဟဇာတ ျဖစ္လြန္းလွသည့္ မဏၰိဳင္ႀကီးကို ကိုေက်ာ္စိုးႏိုင္ (ကီးဘုတ္) ႏွင့္ ကိုပတ္ထရစ္(လိဒ္) တုိ႔၏ ဂီတလက္သံမ်ားက ေမွာ္အခိုးေငြ႔မ်ားသဖြယ္ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႔ၿပီး အသက္၀င္ လႈပ္ရွားေစခဲ့ၾကသည္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတြင္း The Aces အဖြဲ႕မွာ လိဒ္ႏွင့္ ကီးဘုတ္သမားေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းလဲသြားၾကခဲ့ေသာ္လည္း ပင္ကိုအရည္အေသြးထိန္းထားႏိုင္ခဲ့သည္မွာ ကိုဗစ္ႏွင့္ ကိုေအာ့စ္တုိ႔၏ ခိုင္လွသည့္ ေက်ာရိုးမဏၰိဳင္ေၾကာင့္ဟုပင္ ဆုိရမည္။
သူတို႔သည္ ဂီတ သီအိုရီပိုင္း ႏိုင္နင္းခဲ့ၾကသည္။ ႏိုင္ငံတကာ သီခ်င္းဂီတေတြ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ နားေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ စာဖတ္အားလည္း ေကာင္းခဲ့ၾကသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္အတြက္ အေကာင္းဆုံး အခြင့္အေရးရွိေနၿပီ။
(၂)
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အေပါင္းအသင္းေတြႏွင့္ စတူဒီယိုထဲမွာ လူေတြက မ်ားလြန္းလွသည္။ ဒန္းေပၚမွာလည္း လူအျပည့္။ အိုေအစစ္ စတူဒီယိုမွာ အဆုိေတာ္ေတြ အေျမာက္အျမား သီခ်င္းလာသြင္းခဲ့ၾကဖူးေသာ္လည္း အခုလို တစ္ပုံတစ္ေခါင္းႀကီး စုေ၀းေရာက္ရွိလာတာမ်ဳိး ခဏခဏ မႀကဳံရ။ အခန္းထဲမွာကိုပဲ လူႏွစ္ဆယ္ သုံးဆယ္ခန္႔ရွိလိမ့္မည္။
ကိုဇာလ်န္းက ေဘ့စ္ဂီတာကို စစမ္းၿပီးတီးသည္။
သူ႔နံေဘးတြင္ လူေတြက ၀ိုင္းအုံၿပီး ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ပဲခူး၊ ပုသိမ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္၊ ရန္ကုန္ အစရွိသျဖင့္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ေဘာ္ဒါေတြ ျဖစ္ၾကသည္။
ကိုဇာလ်န္းက ဂီတာအေပၚ ဘယ္လိုမွ အာရုံစူးစိုက္၍ မရ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ စိတ္ဆုိးၿပီး ဒုံးဒုံးဒုံးဟု က်ယ္ေလာင္စြာျဖင့္ ေဘ့စ္ဂီတာကို တီးကာဂီတာကို ပစ္ခ်ၿပီး ထြက္သြားေတာ့သည္။
ျမင့္မိုးေအာင္တုိ႔တစ္ေတြက လူေတြကို ရွင္းထုတ္ေပးၿပီးေတာ့မွပဲ ျပန္တီးျဖစ္ေတာ့သည္။
(၃)
"နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား" ၏ နိဒါန္းအစ။
ထူးအိမ္သင္ျဖစ္လာမည့္ သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္၏ ပထမဆုံးေန႔။
ပထမဆုံးသီခ်င္းအျဖစ္ စတီးခဲ့တာ "သီခ်င္းေလး သက္ေသ"
သြားဆုိရမည့္ အခ်ိန္က်ေသာအခါ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က စိတ္လႈပ္ရွားေနပုံရသည္။ ျမင့္မိုးေအာင္ကို "ေဟ့ေကာင္၊ မင္းသြားဆုိ" ဟု ဆုိသည္။
"ဟာ… မသြားပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ဆုိရမယ့္ ဥစၥာပဲ" ဆုိမွ ထသြားၿပီး ဆုိသည္။
"ခ်ဳိၿမိန္ပါေစ သူ႔စိတ္မွာ
ကိုယ္ေလ ရည္ရြယ္ပါတယ္ သူတစ္ေယာက္သာ။
ရင္မွာဆုိေနမယ္
သီခ်င္းေလးမ်ား နားဆင္ပါ။"
ဆိုၿပီးေသာအခါက်ေတာ့လည္း ေအာင္ေက်ာ္ဦး(ၾကြက္နီ) ကိုရိုးသားပြင့္လင္းစြာပင္ -
"ဆိုလိုက္ေတာ့ ငါ့သီခ်င္းကိုေတာင္ ငါ့ဘာသာတကယ္ျပန္ႀကိဳက္ခ်င္လာၿပီကြာ။ The Aces ဆိုတာ ဒါပဲကြာ။ ငါေတာ္ေတာ္ ေက်နပ္မိတယ္" ဟု လိႈက္လွဲၾကည္ႏူးစြာ ဆုိခဲ့သည္။
(၄)
ပိုက္ဆံကိုေတာ့ စိစစ္တိုင္းတာသုံးရသည္။
ကို၀င္းဦးက ေငြကိုင္ေပးသည္။
ရက္ေကာဒင္းအၿပီး ည၂နာရီ။ တစ္ခါတစ္ေလ ၃နာရီ၊ ၄နာရီ။ အိုေအစစ္ စတီဒီယိုမွ ဘူတာႀကီးအထိ လမ္းေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက အိပ္ေမာက်ေနဆဲ။ လမ္းမေတြက ရံဖန္ရံခါ ျဖတ္သြားေသာ ကားႏွင့္ လူသူအခ်ဳိ႕မွာအပ ရွင္းလင္းေနေတာ့သည္။
လမ္းမွာ ဘတ္စ္ကားရလွ်င္လည္း တက္စီး။ မရလည္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ပင္လည္း တအားပင္ပန္းေနၿပီ။ အိပ္ခ်င္၊ ဗိုက္ဆာျဖစ္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူတုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းတြား။ ဘူတာႀကီးမွတစ္ဆင့္ မနက္ေစာေစာ ၆နာရီ ရထားစီးၿပီး ပဲခူးျပန္ရသည္။ ရက္ေကာဒင္းက ရက္ဆက္၊ သို႔မဟုတ္ တစ္ရက္ျခား ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းက ဘဘႀကီး ဦး၀င္ေဖအိမ္မွာ အိပ္ျဖစ္ၾကေလသည္။
ဟိုက္စြမ္ ေပ်ာ္ပြဲစားရုံကုိလည္း သြားၾကသည္။ တက္စားတာ မဟုတ္။ နံေဘးက မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေလးမွာ အားေပးၾကတာျဖစ္သည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အစားအေသာက္ႏွင့္ ပက္သက္လာလွ်င္ မေတာင္းဆုိ။ အစား မစားဘဲ ေနႏိုင္သည္။
"ဗိုက္ဆာတယ္ဗ်ာ" ဟူ၍ မရွိ။ ေကၽြးမွစားသည္။ ေကၽြးဖို႔ ေမ့ေနလည္း ဘာမွ်မေျပာ။
(၅)
စီးရီးသြင္းေနဆဲမွာပင္ The Aces မွ ကိုပက္ထရစ္၊ ကိုဗစ္တာတုိ႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးလာ၍ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ရန္ကုန္ ရႈိးပြဲေတြမွာ ထည့္ၿပီး ဆုိခြင့္ေပးသည္။
ထိုအခိ်န္က ရိႈးပြဲမ်ားမွာ The Aces အဖြဲ႔လည္း ထိပ္ဆုံးကပါသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္အေနႏွင့္ ၀င္ဆုိခြင့္ရသည္ ဆုိေသာ္လည္း တက္သစ္စအျဖစ္ အားျဖည့္ ၾကားညွပ္သုံးတာျဖစ္သည္။
အဆုိေတာ္ အေက်ာ္အေမာ္ဆရာႀကီး / ဆရာမႀကီးေတြ တက္မလာခင္ တီး၀ိုင္းစမ္း၊ စက္စမ္းစဥ္ကာလ။ စက္သံ မွန္/မမွန္ ခ်ိန္သားညိွဆဲ အခ်ိန္။
ထမင္းထုပ္၊ ဟင္းထုပ္ဘ၀ႏွင့္ ၀င္ဆုိရတာျဖစ္သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဤလမ္းကေလးေလာက္ ပြင့္လာဖို႔ အေရးကိုက လြယ္လွသည္ မဟုတ္။ ၀င္ဆုိခြင့္ရတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရသည္။ ရန္ကုန္ ပရိသတ္ႏွင့္ အထိအေတြ႔ရလာသည္။
တီး၀ိုင္းရွိရာကိုေတာ့ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး လာရသည္။ လာႀကိဳလိမ့္မည္ဟူ၍ စိတ္ကူးအိပ္မက္၊ မက္၍မရ။ ဟိုက်ေတာ့လည္း ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ေအာင္ အၾကာႀကီး ထိုင္ေစာင့္ရသည္။
တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ဂႏၶီခန္းမတြင္ န၀ရတ္ေရစင္က ကမကထလုပ္ေပးေသာ အေက်ာ္အေမာ္ႏွစ္ဦး၏ Two Men Show ႀကီးမွာ အျဖည့္ခံ ဆုိေပးခြင့္ရရွိခဲ့သည္။
အဆုိပါ အခြင့္ထူးအတြက္ ကံေကာင္းလွၿပီဟူ၍ မွတ္ယူခဲ့ရေလသည္။ ဤသို႔ေသာ ထမင္းထုပ္၊ ဟင္းထုပ္ ကာလမွာပင္ ဘ၀တူအဆုိသမား ေအာင္ရင္ႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့ၾကေလသည္။
(၆)
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေအာင္ရင္က စီးရီးထြက္ၿပီးၿပီ။
သို႔ေသာ္ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားျခင္း မရွိေသး။
တစ္ခါက်ေတာ့ ေအာင္ရင္သီဆုိဖို႔ ရည္ရြယ္စီစဥ္ထားသည့္ သီခ်င္းကို နာမည္ေက်ာ္အဆုိေတာ္ တစ္ဦးက သိသိႏွင့္ ေရွ႕ကပိတ္ဆုိသြားခဲ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ေအာင္ရင့္ကိုယ္စား မခံခ်င္။
သို႔ျဖင့္ ထိုသီခ်င္းကို သူက ထပ္ဆုိမည္လုပ္သည္။
နာမည္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ဆုိသြားၿပီးသားကို ေနာက္က လုိက္ဆုိရမည့္အလုပ္မွာ အႏၲရာယ္လြန္စြာ မ်ားလွသည္။ သို႔ေသာ္ The Aces အဖြဲ႔ကလည္း သူဆိုခ်င္ဆုိ။ ခြင့္ျပဳ ေပးလုိက္သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ စိတ္ရွိလက္ရွိ တက္ဆုိလုိက္ေတာ့ ေရွ႕ကလူႏွင့္ တျခားစီ ျဖစ္သြားသည္။ ပရိတ္သတ္ကလည္း တစ္ခဲနက္ပင္ အားေပးခဲ့ၾကေလသည္။
(၇)
ထိုအျဖစ္အပ်က္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေအာင္ရင္ႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္တုိ႔လည္း လြန္စြာခင္မင္ရင္းႏွီးသြားၾကသည္။
ေအာင္ရင္က မနက္မိုးလင္းလွ်င္ သူတို႔အိပ္ေသာ သထုံေဆာင္သို႔ ကားကေလးႏွင့္ ေရာက္လာတတ္သည္။
လွည္းတန္းက အေမ့အိမ္ထမင္းဆိုင္မွာ တစ္ခါျပင္ ႏွစ္က်ပ္ခြဲႏွင့္ ထမင္းစားၾကသည္။ ေက်ာင္းထဲက ဦးခ်စ္ဆို္င္မွာလည္း ထုိင္ၾကသည္။ ေအာင္ရင္ေရာက္လာလွ်င္ သူတုိ႔အားလုံး ပါးစပ္စိုသည္။
က်န္သည့္အခ်ိန္ကေတာ့ တကယ္ကို ၾကည့္ေနရသည္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ားဆုိ ငွက္ေပ်ာသီးစား၊ ေရေသာက္ၿပီး ဗိုက္ေမွာက္ေနရသည္။
စီးရီးသြင္းေနဆဲ တစ္လေလာက္အတြင္း အားလုံးျပတ္စလပ္စျပဳၿပီ။
တစ္ေန႔ခြဲတမ္းအရ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီး၀ယ္လွ်င္ ေျခာက္လုံးရ၍ ကို၀င္းဦးႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္တို႔ တစ္ေယာက္ သုံးလုံးစီျဖစ္သည္။ မနက္ တစ္လုံးခြဲ၊ ညေနတစ္လုံးခြဲ ျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ငွက္ေပ်ာ္သီးကို တစ္၀က္စားၿပီး က်န္တစ္၀က္ကို အခြံႏွင့္ ျပန္ပိတ္ထားတတ္သည္။ ကယ္တင္ရွင္ တစ္ေယာက္ေယာက္သာ
ေရာက္မလာလွ်င္ အငတ္ေဘး ဒုကၡ ေရာက္လာရေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ပိတ္ေရငုံ။ ဘာတစ္ခုမွ် မေျပာပဲ ႀကိတ္မွိတ္ ေက်ာ္ျဖတ္ၾကသည္။
ေတးစီးရီးအမည္က "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" ျဖစ္ေလရာ တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် အခက္အခဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို အံခဲေက်ာ္ျဖတ္ဖန္တီးရျခင္းျဖစ္၍ "နာရီေပၚက ေသြး၊ ေခၽြး၊ မ်က္ရည္ႏွင့္ ဒုကၡမ်ား" ဟုေပးရမည္ျဖစ္သည္။ လူေတြ မသိေသာပင္ပန္းဆင္းရဲမႈေတြကို ခါးစည္းျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။
(၈)
ေအာင္ရင္ကေတာ့ ႏွစ္ရက္ျခား၊ သုံးရက္ျခားေလာက္ ၀င္၀င္လာတတ္သည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က သီခ်င္းဆုိျပၿပီး ႀကိဳက္လွ်င္ယူသြား၊ လက္မွတ္ထိုးၿပီး ေပးလုိက္သည္။
ရန္ကင္းမွ ညီညီသြင္၊ ေမာင္ေမာင္သြင္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွင့္လည္း သိကၽြမ္း၍ သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း၊ သီတင္းေလြ႔ေလြ႔၊ ေပါင္းဖက္ ေတြ႔မိသြားၾကသည္။ စိုးလြင္လြင္ႏွင့္လည္း သိကၽြမ္းလာသည္။ သို႔ျဖင့္ ရန္ကင္းထဲသို႔ သြားလိုက္ လာလုိက္၊ အ၀င္အထြက္ျဖစ္လာသည္။
(၉)
ရက္ေကာဒင္းကာလသည္ လြန္စြာပင္ပန္းေသာ ေန႔ရက္မ်ားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္မွာ ေတးသီခ်င္းဂီတႏွင့္ ပက္သက္လာလွ်င္ တစ္ခ်က္ကေလးမွ် ေနာက္မတြန္႔။ အလုိဆႏၵမရွိဆုိတာမ်ဳိး တဒဂၤမွ်ပင္မရွိခဲ့။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပရ၀ုဏ္ထဲ၌ အိပ္ျဖစ္လွ်င္ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္အတူ အမ်ဳိးသမီးအေဆာင္မ်ားသို႔ လွည့္ၿပီး သီခ်င္းဆုိရတာကိုသိပ္ၿပီး သေဘာက်သည္။
ေအာင္ရင္၊ ညီညီသြင္တို႔ကလည္း ေရာက္ေရာက္လာတတ္သည္။ ျမင့္မိုးေအာင္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲက ေရႊဘိုေဆာင္မွာ ေနေသာ္လည္း ထိုသို႔ သီခ်င္းလွည့္ဆုိၿပီဆိုလွ်င္ ပါေလ့မရွိ။ သူ႔ဂီတာကေတာ့ ဘဲဥတို႔ႏွင့္ အၿမဲတမ္းပဲ ပါသြားတတ္သည္။
အေဆာင္ေတြလွည့္ၿပီး ဂီတာတီး သီခ်င္းဆုိစဥ္ ကာလမွာပင္ သီခ်င္းအခ်ဳိ႕လည္းေရးျဖစ္သည္။ အုပ္စုလိုက္ ေအာ္ဆိုရေသာ "အင္းလ်ား အေဆာင္သူေလး" သီခ်င္းကို ထိုအခ်ိန္အပိုင္းအျခားမွာ ေရးျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေအာင္ရင္ကို ေပးလုိက္သည္။
(၁၀)
ရက္ေကာဒင္း နားထားေသာရက္မ်ားတြင္ ရန္ကုန္အမ်ဳိးသားဇာတ္ရုံ၌ အေမရိကန္ဂီတပညာရွင္ Billy Stevens / Roots of Rock’n roll အမည္ရွိ ရႈိးပြဲတစ္ခု တင္ဆက္ခဲ့ရာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၊ ကုိ၀င္းဦးႏွင့္ ညီညီသြင္တို႔ အတူတူ သြားၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။
ေခတ္ႀကီး တစ္ေခတ္ျဖစ္ေသာ Rock’n roll ဂီတအသြင္သဏၰာန္သည္ မည္သို႔ေသာ အရင္းခံအေၾကာင္းတရားမ်ားမွ အေျခတည္ၿပီး ေပါက္ဖြားလာခဲ့ရသည္ကို ရွင္းျပရင္း ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္ေသာ ရႈိးပြဲျဖစ္သည္။
သာမန္ရိႈးပြဲ မဟုတ္ေခ်။
နာမည္ႀကီး Rock’n roll သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို တီးမႈတ္သီဆုိျပၿပီးတုိင္း ထိုသီခ်င္း၏ ဖြဲ႔စည္းပုံထဲ၌ ပါ၀င္ေသာ ဂီတပုံသဏၰာန္မ်ားကို ရွင္းျပသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ Rythms & Blues သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဆိုျပၿပီးသည္ႏွင့္ Blues ဂီတအေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ထိုမွတစ္ဆက္တည္း Rock ဂီတအေပၚဘလူးစ္၏ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈအေၾကာင္း ဆက္ရွင္းသြားတာမ်ဳိး လြန္စြာအဖိုးတန္ၿပီး ေစ့စပ္သပ္ရပ္သည့္ တင္ဆက္မႈျဖစ္ေလသည္။
Billy Stevens က တစ္ကိုယ္ေတာ္ ေဖ်ာ္ေျဖသည့္ ၀မ္းမဲန္းရႈိးမွာ ကီးဘုတ္ကို ကိုယ္တိုင္ တီး၊ ကိုယ္တိုင္ ဆို၊ ၾကားျဖတ္ လိုအပ္လွ်င္ ပါးစပ္က ဘာဂ်ာ မႈတ္ရင္း လက္က ကီးဘုတ္ အတီး မပ်က္ေခ်။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အဆိုပါ တင္ဆက္မႈကို အထူး ရင္ခုန္ခဲ့သည္။
"တကယ္ မိုက္တယ္ဗ်ာ" ဟု မွတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့သည္။
(၁၁)
အျပန္လမ္းမွာ ကို၀င္းဦးႏွင့္ ညီညီသြင္တို႔ စကားေတြ ေဖာင္လာၾကေသာ္လည္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္က တစ္ခြန္းမွ် ၀င္မေျပာ။ လမ္းေပၚေတြ႔သည့္ ခဲလံုးကို ကန္ထုတ္လိုက္၊ ဘာလုိက္ႏွင့္ ခပ္ေတြေတြ၊ ခပ္ထံုထံု လိုက္လာသည္။
သူ႔အက်င့္က သီခ်င္း ေရးခ်င္ျပီဆိုလွ်င္ ေျပာလက္စ စကားကိုပင္ မေျပာခ်င္။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ သူမ်ား ေျပာစကားကို မၾကားသလို ၾကားသလုိျပန္ၾကည့္ေနတတ္တာ
ကို၀င္းဦး သိသည္။
သို႔ျဖင့္ ညီညီသြင္ကို အသာ လက္တို႔ျပီး-
"ဟိုေကာင္ သီခ်င္း ေရးဖို႔ အာရံု ၀င္ေနျပီ။ သူ႔အရွိန္ႏွင့္ သူ လႊတ္ထားေပးလိုက္။ ႏို႔မို႔ရင္ ပ်က္သြားလိမ့္မယ္" ဟု ေျပာရသည္။
(၁၂)
အေဆာင္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညက တအား နက္ရႈိင္းျပီ။ မိုးလင္းမည့္ ဘက္သုိ႔ပင္ ခ်ဥ္းကပ္ေနခဲ့ျပီ။ မ်က္လံုးမ်ား ဖန္စပ္လ်က္ အားလံုး ပင္ပန္းႏြမ္းလ်ျပီ။
သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အိပ္ရာ မ၀င္။ ဂီတာကို ကိုင္ျပီး သံစဥ္ သြားစမ္းေနခဲ့သည္။ ဘာဆိုဘာမွ် ၾကာလိုက္သည္ မထင္ရ။ ကို၀င္းဦးတို႔ တစ္ေမွးမွ်ပင္ မရေသးခင္ ခဏေလး အတြင္းမွာပင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ရာ လက္ထဲမွာ အေခ်ာေရးျပီးသား သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ ပါလာခဲ့ေတာ့သည္။
"ၾကိဳး၀ိုင္း"
လူ႔ဘ၀ဟာ တိုက္ပြဲ၊ ၾကိဳး၀ိုင္း တစ္ခုပါပဲ။
သီခ်င္းေလး ညည္းသလိုမ်ိဳး ဘယ္လိုခ်ိဳႏိုင္မွာလဲ။
လက္ေျမွာက္ လက္ေျမွာက္ အလဲအကြဲေတြၾကံဳမယ္။
ေသြးစက္စက္နီရဲအဓိက စိတ္ဓာတ္ပဲ။
ခိုင္မာ ယံုၾကည္ေနဆဲ။
ဒူးေထာက္ ဒူးေထာက္ အရႈံးမေပးနဲ႔။
နာက်င္စြာ ဒဏ္ရာေတြ ရင္ခုန္သံ သာယာေအာင္
စကၠန္႔တိုင္း အသက္ရႈခဲ့။
ရီေ၀စြာ အျမင္အာရံုျမဴမႈန္ေတြ ကာေနသလို
ရင္ဆိုင္ရန္အားအင္မဲ့။
ဒုကၡကို အလဲထိုးမယ္။ ဒုကၡကုိ အလဲထိုးမယ္။
မင္းအျပံဳး တစ္ခုသာ ငါ့အတြက္ အင္အား အင္အား။
သတိ တစ္ခ်က္မလြတ္ရဲ အလဲထိုးသြား ႏိုင္တယ္။
က်ားရဲ၀ိညာဥ္မ်ိဳးနဲ႔ အေသအေၾက ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ
ဆံုးျဖတ္ဆံုးျဖတ္အရႈံးမေပးနဲ႔ေဟ့။
ထိုသီခ်င္းက ေနာင္ေသာအခါ သူ၏ "ေမွာ္ဆရာ အိပ္မက္" အယ္လဘမ္ထဲမွာ ပါ၀င္ခဲ့ျပီး ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္ အတြက္ ေရြးခ်ယ္ထားေသာ လက္ေရြးစင္ထဲမွာလည္း ပါ၀င္ခဲ့သည္။
(၁၃)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ဇြဲနဘဲႏွင့္ ေပေတ အပင္ပန္းခံသည့္အေပၚ ရုပ္ခႏၶာက ေတာက္ေလွ်ာက္ မလိုက္ႏိုင္။
သိုျဖင့္ Vocal ထပ္သည့္ အခ်ိန္တြင္ စိတ္ပန္းလူပန္း ဖ်ားပါေလေတာ့သည္။
ေခါင္ရည္ သြားေသာက္လိုက္ရာမွ အစားမွားျပီး ဖ်ားျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုၾကည္စိုးကပဲ ေဆးခန္း ေခၚသြားျပီး ဆရာ၀န္က ေဆးသြင္း ေပးရသည္။ တစ္ဘက္တြင္ စိတ္က ေဆာင္ေနသလား မသိ။ ခ်က္ခ်င္းလိုလိုပင္ ဦးေခါင္းေထာင္ နာလန္ျပန္ထူ လာခဲ့သည္။
(၁၄)
ရက္ေကာဒင္း ကာလ အတြင္းမွာပင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အစြမ္းသတၱိ မ်ားစြာတို႔ကိုလည္း ေတြ႔ျမင္ လာရသည္။
"ညီေလးေရ" ဆိုလွ်င္ ထိုသီခ်င္းကို နဂို အရင္က လံုး၀ ၾကိဳတင္ မေရးရေသး။ ထိုေခတ္၏ ဆင္ဆာ မူ၀ါဒအရ အက်ိဳးျပဳ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ မထည့္မျဖစ္ ထည့္ရမည္ ဆို၍ စတူဒီယိုထဲတင္ ကမန္းကတန္း ေကာက္ေရးသည္။
အေၾကာင္းအရာက သူ႔စိတ္ထဲမွာ အလြတ္ရေနသည္။
ကိုေနမ်ိဳးေဇာ္ ေတာင္ေပၚတက္မသြားခင္ သူ႔အတြက္ ေရးပို႔လာခဲ့သည့္ စာကိုပင္ သီခ်င္းအျဖစ္ အသြင္ ေျပာင္းလဲျပီး ေရးခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
"ညီေလးေရ . . .
လမ္းမမွားေအာင္ ေရြးကြာ . . .အခ်ိန္မ်ားဟာ . . .နည္းလြန္းတယ္ ဘ၀မွာ။
ညီေလးေရ . . .
ျမစ္တစ္ခုမွာ ေရႏွစ္ခါ ခ်ိဳးလို႔ မရႏိုင္တာ မင္းနားလည္ပါ။
ညီေလးေရ . . .
ေလာကစာမ်က္ႏွာ . . . သင္ၾကားပါ . . . ေကာင္းမႈရွာတဲ့အခါ။
ညီေလးေရ . . .
အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ယူပါ . . .ႏွလံုးသားရဲ႕ အမွန္တရား စြဲျမဲခိုင္မာ။
စည္းႏွစ္ဘက္ရဲ႕အၾကားမင္းမရပ္နဲ႔ကြာ . . .
ေတြေ၀တတ္တဲ့အလုပ္တို႔နဲ႔ မဆိုင္ပါ၊
လမ္းတစ္ခုသာေရြး အမွား သို႔မဟုတ္ အမွန္
ဒါပဲေပါ့ကြာ . . .ယံုၾကည္စိတ္ထား။
မင္းေသြးမ်ား အားနည္းေနလား . . .ေသြးသစ္ လဲလိုက္ေပါ့ အမွန္တရား. . .
ေလာကေကာင္းက်ိဳး ထမ္းရြက္မယ့္ . . . လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ . . .
ညီေလးေရ . . .
လမ္းေရြးျပီးရင္ သြားကြာ . . . အခ်ိန္မရွိပါ . . . တို႔ေနာက္မွာ ေသျခင္းတရား။
ညီေလးေရ . . .
မင္းအေၾကာင္းဟာ သမိုင္းမွာ . . . မွတ္သား စရာ မရွိခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။
ညီေလးေရ . . .
အားလံုးဟာ မေရရာ . . . ၀မ္းနည္းဖို႔မလိုတာ မင္းနားလည္ပါ"
TheAces မွ ကိုပက္ထရစ္က ထိုသီခ်င္းကို ႏွစ္သက္လွ၍ "မင္း သီခ်င္းက တိုင္တယ္လ္ေတာင္ လုပ္လို႔ ရတယ္" ဟု ဆိုခဲ့ေသးသည္။
(၁၅)
အသံသြင္းတာမွာလည္း ဒုကၡ ေတာ္ေတာ္ ခံခဲ့ရသည္။
အတီးပိုင္း ျပီးျပတ္၍ အဆို Vocal ထပ္ေနျပီ။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ လိုခ်င္သမွ်ကို ကိုခ်ာလီ၊ ကိုေကာင္းျမတ္တို႔က အလြန္ စိတ္ရွည္စြာ လုပ္ကိုင္ေပးၾကသည္။ ထိုစဥ္က အသံသြင္းသည့္ Track မ်ားမွာ ယခုေခတ္လို အေရအတြက္ မမ်ားေသး။ သို႔ေသာ္ သူ႔အတြက္ track ႏွစ္ခု ေပါင္း၍ ကတ္တစ္ခုပိုရေအာင္ လုပ္ေပးသည္။ ႏွစ္ကန္႔ကိုေပါင္းလုိက္၍ တစ္ခုပိုထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခါ သူစိတ္တိုင္းက်ဆုိသည္။
ပထမအႀကိမ္ဆုိသည္။ ေကာင္းသည္။
ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ဆုိသည္။ ေကာင္းျပန္သည္။
ဒါလည္းမရေသး။ သူထပ္ဆုိၾကည့္သည္။ ေကာင္း၍ ေနျပန္ေတာ့သည္။
ဒါလည္းေကာင္း၊ ဟိုဟာလည္းေကာင္း။ ဘာထည့္ထည့္ေကာင္း။ သို႔ျဖစ္၍ ဘယ္ဥစၥာကို အၿပီးသတ္ထည့္ရမည္ ဆုိတာ ဘယ္သူမွ်မေရြးႏိုင္။ သူကတစ္ခါဆိုလွ်င္ ဆိုဟန္တစ္မ်ဳိး။ Mood ႏွင့္စတိုင္ေျပာင္းသြားေသာအခါ ဖြဲ႔စည္းပုံ တစ္ခုလုံးပင္ ေျပာင္းသလိုျဖစ္သြားသည္။
အေခြၾကမ္းထဲမွာ ဆုိခဲ့စဥ္က တစ္မ်ဳိး။ အတီးထည့္ၿပီး သူအၾကမ္းဆုိေသာအခါ ပုံစံကတစ္မ်ဳိး။
"သူငယ္ခ်င္းေလး ခ်စ္တယ္၊ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ" ဆိုလွ်င္ ဒီသီခ်င္းက ရိုးလြန္းတယ္။ ေရဒီယိုသီခ်င္းေလးလို ျဖစ္ေနသည္။ ဒီဥစၥာ မႀကိဳက္ေသးဘူးဗ်ာ ဟု သူ႔ဘာသာသူမွတ္ခ်က္ခ်သည္။ တကယ္ရက္ေကာဒင္းအတြက္ သီခ်င္း၀င္ဆုိလုိက္ေတာ့ ကိုပက္ထရစ္ပင္ မ်က္စိလည္ထြက္သြားသည္။
"ဒါက သီခ်င္းအသစ္ တစ္ပုဒ္လား"
"မဟုတ္ဘူး။ တစ္မ်ဳိးေျပာင္းဆုိလိုက္တာ"
"ဟာ-လုပ္ခ်လုိက္ျပန္ၿပီဗ်ာ"
Body notes ေပၚမွာ အဆုိသံကို လုံး၀ႀကီး ေျပာင္းပစ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖင့္ ေနာက္ခံတီးေပးထားေသာ စတိုင္လ္လည္း လိုက္ေျပာင္းသလိုျဖစ္သြားသည္။ ကိုေအာ္စကာကလည္း ဒရမ္ဘိကို ေျပာင္းေပးသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ နဂိုသီခ်င္းမွာ အသြင္သ႑ာန္က မယုံႏိုင္စရာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။
သူ႔သီခ်င္းေတြကို သူ႔ဘာသာ ျပန္နားေထာင္ၿပီး၊ ျပင္ျပင္ဆုိလြန္းအားႀကီး၍ အားလုံးက သူ႔ကို မစၥတာကြန္႔ဟု ေခၚၾကသည္။ စူပါ စတားလုံးကြန္႔ဟုလည္း အမည္ေပးထားခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အားလုံးက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္။
(၁၆)
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖစ္ခဲ့သလို တစ္ဖက္မွာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အခက္အခဲေတြလည္း မ်ားစြာႀကဳံခဲ့ရေသးသည္။ အခက္အခဲ တစ္ခုကေတာ့ စုံတြဲသီခ်င္းအတြက္ျဖစ္သည္။
"ေ၀းသြားတဲ့အခါ" သီခ်င္းကိုပဲ ပဲခူးက ကနဦး ေရြးခ်ယ္ကတည္းက စုံတြဲဆုိခ်င္သည္။ အေပးအယူ ဆုိႏိုင္ေအာင္ သူလုပ္ထားခဲ့သည္။
ရက္ေကာဒင္းအတြက္ကလည္း ခုႏွစ္ဂ်ဴတီပဲ ယူထားႏိုင္၍ အကန္႔အသတ္ရွိေနသည္။ အတီးပိုင္းေတြ အားလုံးၿပီးသေလာက္ရွိေနၿပီ။ ငါးရက္ေျမာက္အထိ စုံတြဲ သီဆိုေပးမည့္ အမ်ဳိးသမီးအဆုိေတာ္ကို ရွာ၍ မရေသးေခ်။
တီး၀ိုင္းက ေနာက္ေန႔လာမွာ မဟုတ္ေတာ့၍ အတီးပိုင္းကိုအၿပီး အ၀င္သြင္းထားရသည္။ ဆုိခဲ့သလိုပင္ ထိုစဥ္တုန္းက ရက္ေကာဒင္းထရက္ခ္မွာ မ်ားမ်ားစားစား မရွိ။ တီး၀ိုင္းမွာ လူအားလုံးစုံမွ တီး၍ ရသည္။ သုိ႔ႏွင့္ မိန္းကေလးလည္း ဆုိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကီးကို သူ႔ဘာသာခ်ိန္၍ ဆုိထားလုိက္ရသည္။
(၁၇)
အမ်ဳိးသမီးအဆိုရွင္ကို စဥ္းစားေသာအခါ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က စိမ္းမို႔မို႔၏ ခ်ဳိသာေအာင္ျမင္ေသာ အသံကို သေဘာက်သည္။
"ကို၀င္းဦး၊ လုပ္ဦးဗ်ာ" ဟု နားပူနားဆာ တုိက္တြန္း၍ စိမ္းမို႔မို႔ကို သြားေျပာရသည္။ စီးေတာ္ယာဥ္ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ဘတ္စ္ကားျဖစ္ေခ်သည္။ ပထမတစ္ႀကိမ္မွာ စိမ္းမို႔မို႔ႏွင့္ မေတြ႔ခဲ့ရ။ သို႔ျဖင့္ တိပ္ေခြၾကမ္းႏွင့္ သီခ်င္းစာရြက္ ေပးခဲ့သည္။ တစ္ကန္႔က ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဆုိထားၿပီး ဒုတိယအကန္႔ကို မိန္းကေလးဆုိဖို႔ ခ်န္ထားသည္။
ညေနထပ္သြားေတာ့ စိမ္းမို႔မို႔ႏွင့္ေတြ႔ရာ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြလက္ခံစကားေျပာသည္။ အကူအညီေပးဖို႔ လုိလိုလားလားရွိေန၍ ၀မ္းသာရသည္။ စိမ္းမို႔မို႔က အေခြကို ညတြင္ နားေထာင္ထားၿပီး သူ႔အသံႏွင့္ လုိက္ဖက္ျခင္း ရွိ/မရွိ မနက္က်လွ်င္ အေၾကာင္းျပန္ပါမည္ဟု ဆုိသည္။ စိမ္းမုိ႔မို႔က အႏုပညာစိတ္ရွိသည္။ ေငြေရးေၾကးေရးက ပဓာနမဟုတ္။ သူ႔အသံႏွင့္ အံ၀င္ကိုက္ညီေအာင္ ဆုိႏိုင္၊ မဆိုႏိုင္ဘဲ အေလးထားသူျဖစ္သည္။
မနက္က်ေတာ့ သြားေစာင့္ၾကသည္။ စိမ္းမို႔မို႔က မဂၤလာေဆာင္မွာ သီခ်င္းဆုိၿပီး မနက္ပိုင္း ၁၂ နာရီခန္႔တြင္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူအရမ္း အားနာေနခဲ့သည္။ သီခ်င္းကိုလည္း ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည္။ ဆိုလည္း လြန္စြာ ဆုိေပးခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆုိရတာက အဆင္မေျပျဖစ္ေနသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ဘက္က အသံႏွင့္ခ်ိန္ၿပီး အတီးႀကိဳသြင္းထားသျဖင့္ ကီးကို ျပန္ခ်ိန္၍ မရ။ သို႔ျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့တပ္ေခါက္ျပန္လာခဲ့ရသည္။
(၁၈)
တာေမြဘက္မွ အယ္နီတာထံ ေရာက္ခဲ့ၾကျပန္သည္။ ေတြ႔ေတာ့ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး တစ္ထိုင္တည္း နားေထာင္၍ ဆုိၾကည့္ခိုင္းရသည္။ ဒီမွာလည္း ကီးက ခ်ိန္၍ မရျပန္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကလည္း ရိုးရိုးဆုိထားရာက အလိမ္အတြန္႔ေလးေတြ ထည့္ထားတာရွိသည္။ အမ်ဳိးသမီးအဆုိရွင္ဘက္က အဆိုပါ အတြန္႔အေခါက္ေလးေတြႏွင့္ လုိက္ေလ်ာညီေထြရွိေအာင္ လုိက္ဆုိရမည္။ ဒီလိုႏွင့္ ည၁၁ နာရီသာ ထုိးသြားသည္။ အဆင္က မေျပ။
မိန္းထဲလည္း ျပန္မအိပ္ႏိုင္။ သို႔ျဖင့္ ကိုေထြးညြန္႔အိမ္ကိုပဲ ေျခဦးလွည့္ၾကသည္။ ဟိုက မိသားစုမ်ားသည့္အတြက္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္အိပ္ခဲ့ရသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ဖက္တြင္ ရက္ေကာဒင္း ေဇာကပ္၍ ေက်ာခ်စရာ တစ္ေနရာပဲ လုိသည္။ ဘာဆုိဘာမွ် ဇီဇာေၾကာင္မေနၾကေတာ့ေခ်။
(၁၉)
Vocal ဒိတ္က က်ပ္တည္းေနၿပီ။ အမ်ဳိးသမီးအဆုိရွင္ကေတာ့ အေရးေပၚအသက္ကယ္အသည္းအသန္။ ရကိုရမွ ျဖစ္လိမ့္မည္။
အဲသမွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ရုတ္တရက္ထၿပီး "ရန္ကင္းမွာ မိေပါက္ရွိတာပဲ။ သူေနေကာင္းရင္ေတာ့ ဆုိေပးႏိုင္မွာ ေသခ်ာတယ္" ဟုဆုိသည္။
ကို၀င္းဦးေမးၾကည့္ေသာအခါ ေပါက္ေပါက္သည္ ပုသိမ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္း။ အသံေကာင္းရုံသက္သက္ မဟုတ္။ အဆုိ ပါရမီရွိသည္ဟုဆုိသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ပါးစပ္က ေကာင္းသည္ဟု ေျပာလွ်င္ စိတ္ခ်၊ ေသခ်ာၿပီ။ သူက အႏုပညာအရာတြင္ လူခ်င္း ခင္မင္သည့္အေပၚ မ်က္ႏွာေထာက္ထားေလ့မရွိ။ ေကာင္းမွ ေကာင္းသည္ဟု ေျပာတတ္သူ။
ေပါက္ေပါက္ဆီေရာက္သြားေတာ့ က်န္းမာေရး ေကာင္းေနသည္။ တိပ္ေခြဖြင့္ျပၿပီး အစမ္းဆုိၾကည့္ေတာ့လည္း ၀မ္းသာစရာ။ အားလုံး အဆင္ေျပသည္။
"မနက္ျဖန္က်ရင္ ငါတုိ႔ လာေခၚမယ္။ အဆင္သင့္ လုပ္ထား" ဟု မွာခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ စတူဒီယို အခန္းထဲမွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္လိုခ်င္သည့္အတိုင္း ေပါက္ေပါက္က ဆုိေပးႏိုင္သည္။ အစစအရာရာ ေခ်ာေမြ႔ခဲ့ေလသည္။
ကိုေကာင္းျမတ္၊ ကိုခ်ာလီတို႔ကလည္း ေပါက္ေပါက္၏ အသံကို သိပ္သေဘာက်ခဲ့ၾကသည္။
"စီးရီးသြင္းမယ္ဆုိ ျဖစ္တယ္။ သိပ္ကိုရွားပါးတဲ့ အသံပဲ" ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ၾကေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေပါက္ေပါက္က သူငယ္ခ်င္းကိစၥ အေရးအေၾကာင္းႀကဳံေန၍သာ ၀င္ၿပီး ကူညီေပးျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
မည္သို႔ပင္ဆုိေစ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကေတာ့ အခက္အခဲတစ္ခုကို ေက်ာ္လႊား၍ သူျဖစ္ခ်င္သည့္ ဆႏၵမ်ား ျပည့္၀သြားသည့္အတြက္ အထူးပင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ေနေတာ့သည္။ ကို၀င္းဦးကေတာ့ ဟင္းကနဲသက္ျပင္း တစ္ခ်က္ခ်လိုက္ရျပန္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သွ်ပ္ကေလးေပ်ာ္ေနတာ ေတြ႔ရသည္ႏွင့္ သွ်ပ္ႀကီးလည္း ၾကည္ႏူးရသည္သာ။
(၂၀)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ထူးျခားေသာ ဗီဇပါရမီအရ မည္သည့္တူရိယာပစၥည္းမဆို ေတြ႔လုိက္သည္ႏွင့္ ခဏခ်င္းအတြင္း ရင္းႏွီးကၽြမ္းက်င္သြားတတ္သည္။ ေတးသီခ်င္းဆိုလွ်င္လည္း တစ္ခါေလာက္ကေလး နားေထာင္လုိက္ရုံမွ်ႏွင့္ပင္ ရသြားၿပီျဖစ္သည္။ သူႏွင့္အတူတူ နားေထာင္သူေတြထက္ ပို၍ တိက်စြာပင္ မွတ္မိေလ့ရွိသည္။
အိုေအစစ္ စတူဒီယိုတြင္ ျမန္မာသံ စီးရီးမ်ား အသံသြင္းရန္အတြက္ ျမန္မာဂီတတူရိယာမ်ားလည္း ရွိရာ တစ္ႀကိမ္တြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ပတၱလား ထိုင္တီးေနတာကိုေတြ႔ရသည္။
"မင္း ဘယ္တုန္းက ပတၱလားတီးတတ္သြားတာလဲ" ဟု ကို၀င္းဦးေမးၾကည့္သည္။
"အခုေလးတင္ပဲ တီးတတ္သြားတာေလဗ်ာ" ဟုျပန္ေျဖသည္။
သို႔ေသာ္ သူ႔အသံက ၀င့္ၾကြားမႈမရွိ။ ပကတိရိုးသားစြာျဖင့္ အရွိအမွန္အတုိင္း ေျဖလုိက္တာ ျဖစ္သည္။
ညပိုင္းတြင္ အိုေအစစ္ စတူဒီယို၌ အလုပ္လုပ္ၾကရင္း ေခတၱနားခ်ိန္မ်ား၌ ကင္တင္းထြက္ထိုင္ေသာအခါ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က လုိက္မလာ။ ေနရစ္ခဲ့တာ မ်ားသည္။
တစ္ႀကိမ္တြင္ အဖြဲ႔လုိက္ျပန္လာၾကေတာ့ အထဲမွာ စႏၵရား တီးေနသံကိုၾကားရသည္။ အခန္းတံခါးက မေစ့တေစ့။ သို႔ျဖစ္၍ အသာလွပ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ စႏၵရားခုံမွာ အက်အနထိုင္ကာ ဘယ္ညာလက္ေခ်ာင္းေတြ အားလုံးသုံးၿပီး အားရပါးရ ကိုင္ေနေသာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ေတြ႕ရသည္။
တီးေနသည့္သီခ်င္းက "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား"
(၂၁)
စတူဒီယို ရက္ခ်ိန္းၿပီးဆုံးဖို႔ လက္တစ္ကမ္းအခ်ိန္မွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ဂီတပါရမီ၊ မျဖစ္မေနလုပ္တတ္ေသာ စိတ္ဓာတ္၊ ေရဆုံးကမ္းဆုံး ေစ့စပ္ေသခ်ာလုိက္ႏုိင္သည့္ စြမ္းရည္ကို ေတြ႔ျမင္ရျပန္သည္။
အတီးအားလုံးၿပီးၿပီ။ အဆုိပိုင္းတြင္ ဟာမိုနီက မထည့္ရေသး။
ကိုယ္က နားမလည္ခဲ့၍ ဟာမိုနီကို တီး၀ိုင္းကပဲ ထည့္ေပးလိမ့္မည္ ထင္ခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ဟာမိုနီကိစၥကို ကိုယ့္ဘာသာပဲငွားရေတာ့မည္။ ထိုအခ်ိန္က နာမည္အေက်ာ္ၾကားဆုံး ေမညီအစ္မမ်ားအဖြဲ႔ကိုေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လိုမွ် မငွားႏိုင္။ ဟာမိုနီလုိက္ခက တစ္ေယာက္ကို ငါးရာက်ပ္ျဖစ္၍ ေလးေယာက္အတြက္ ႏွစ္ေထာင္ေပးရမည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ေရပိတ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ လက္ထဲတြင္ ေငြႏွစ္ေထာင္မေျပာႏွင့္။ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ႏွစ္ရာပင္ ေကာင္းေကာင္းမျပည့္။
ခက္တာကေတာ့ ခက္ေနၿပီဆုိေသာ္လည္း ၾကာၾကာစိတ္ညစ္မခံ။ ရွိသမွ် ကိုယ့္လူေတြႏွင့္ ကိုယ္ဘာသာပဲ ခ်လုိက္ေတာ့မည္ဟု ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ဆုိသည္။
ဟာမိုနီ အရိန္းခ်္မင့္ကို ကို၀င္းဦးႏွင့္ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္အိုင္ဒီယာပဲ မ်ားသည္။ ကို၀င္းဦးက နည္းနည္းက်ဥ္းက်ဥ္း အႀကံေပးရုံ ျဖည့္စြက္ရုံမွ်သာ။
(၂၂)
ဟာမိုနီ အသံဖမ္းဖို႔အတြက္ ထရက္ခ္တစ္ခုက်န္သည္။
ဟာမိုနီလိုက္မည့္သူေတြ ရွာလုိက္ေတာ့ အနီးကပ္ဆုံးမွာ ကို၀င္းဦးရွိသည္။
ၿပီးေတာ့ ညီညီသြင္။
ပဲခူးက အေပါင္းအသင္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာ မ်ဳိးေအးႏွင့္ ၀င္းျမတ္ဦးတို႔က ေတးသံသြင္းအေတြ႔အႀကဳံ ရွိဖူးသည္။ ကိုမ်ဳိးေအးက ေတးပုလဲ ကိုဘျမင့္ထံမွ အေခြ တစ္ေခြထြက္ဖူးသည္။ ၿပီးေတာ့ ၀င္းျမတ္ဦးကလည္း "လြဲတဲ့လမ္း" စီးရီး လုပ္ဖူးထားခဲ့သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ လူေလးေယာက္ စုံသြားသည္။
အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ မုိက္ခြက္ေတြကို ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ခ်ိန္ဆၾကသည္။ ဟာမိုနီသမားေလးေယာက္က ကိုယ့္ဟာမိုနီ အသံကိုယ္မွတ္ထား။ ကိုခ်ာလီက အရင္နားေထာင္ၿပီးမွ မိုက္ေတြကို ျပန္ခ်ိန္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သုံးနာရီေလာက္ၾကာေအာင္လုပ္ရသည္။ ခံစားရေသာ ဒုကၡေတြက စာဖြဲ႔၍ မကုန္ႏိုင္။
(၂၃)
တကယ္ေတာ့ ထုိအခ်ိန္တုန္းက ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အသက္အေတာ္ပင္ငယ္ေသးသည္။ ၂၂ ႏွစ္ ၂၃ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူနားလည္တတ္ေျမာက္ ထားတာေတြကလည္း အသက္အရြယ္ႏွင့္ မမွ်ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားေနေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရသည္။ ဂီတပညာကို သူေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေနျပီ။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ေအာ္ခက္စႀတာလို သံစံုတီး၀ိုင္းႀကီးကို သူ႔တူရိယာ အုပ္စုႏွင့္ သူေနရာ ခ်ထားဖို႔ စိတ္ကူးႏွင့္ ရူးသူျဖစ္သည္။ အဆိုပိုင္းတြင္ လိုအပ္သလို ကိြဳင္ယာ အဖြဲ႔ပမာ ထည့္သြင္းစီစဥ္ခ်င္သည္။ မဂၤလာ အခါေတာ္ေပး ေတးသီခ်င္းကိုပင္ တကယ့္ကို ခမ္းခမ္းနားနား ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆိုင္ ႏိုင္ငံတကာ ဟာမိုနီ အသံေတြႏွင့္ စံခ်ိန္စံညႊန္းမီေအာင္ လုပ္ခ်င္သူျဖစ္သည္။
ပဲခူးသား ကိုမ်ဳိးေအးဆိုလွ်င္ အသံေတာ္ေတာ္ေကာင္းသူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အဆုိပညာ ပိုတတ္သည္။ သီခ်င္းဆုိရာမွာ ေဖ်ာက္ထားရမည့္ အသံဆုိလွ်င္ တစ္လုံးေဖ်ာက္ၿပီးမွ ျပန္ေပၚလာေအာင္ ဆုိတတ္သူ။
"မင္း ဘယ္လုိလုပ္လုိက္တာလဲ" ဟုဆုိလွ်င္ ၿပဳံးစိစိသာ လုပ္၍ေနေတာ့သည္။
တကယ္ အလုပ္လုပ္ေတာ့လည္း အခက္အခဲေတြက မ်ားစြာ။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က လူငယ္ပီပီ ျဖစ္ခ်င္တာ၊ လုပ္ခ်င္တာေတြ သိပ္ကိုမ်ားသည္။ သူသိတာက နားလည္ထားတာေတြကလည္း ထုထည္ႀကီးမားသည္။
(၂၄)
ေနာက္ခံဂီတမွာ The Aces တီး၀ိုင္းက instruments ေတြႏွင့္ အစြမ္းကုန္တီးခတ္ၿပီး အေကာင္းဆုံး အသံဖမ္းေပးထားသည္။
သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏စိတ္ထဲမွာ အားလုံးေက်နပ္အားရသည္မဟုတ္။ သူ၏ နားထဲမွာ instruments မ်ားႏွင့္ တီးခတ္ထားသမွ် အခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ သူလုိခ်င္သည့္ အတုိင္းအတာအထိ မျပည့္ေသးတာမ်ဳိးရွိေနသလို ခံစားရသည္။ သူ ရရမည့္ စံခ်ိန္စံညႊန္းရီေကာ့္ဒါ အသံမျပည့္။ ထုထည္ႏွင့္ အင္အားေလ်ာ့ပါးေနသည္ဟု သူထင္သည္။ သို႔ျဖင့္ instruments တူရိယာ ပစၥည္းမ်ားထံမွ မရရွိဟု သူခံစားရသမွ်၊ အသံမ်ား လုိေနေသးသည္ ထင္ရသမွ် ေနရာေတြမွာ (Human Voices) လူ႔အသံႏွင့္ လုိက္ျဖည့္ဖို႔ စီစဥ္သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ကို၀င္းဦးတို႔တစ္ေတြကို ဘယ္နားမွာ မည္သည့္အသံမ်ဳိးႏွင့္ ဘယ္လိုဘယ္ပုံ ျဖည့္ေအာ္ေပးဖို႔ ညႊန္ၾကားသည္။ သူေထာက္ျပသည့္ ေနရာမ်ားတြင္ လူ႔အသံႏွင့္ အားျဖည့္ခဲ့ရသည္။
ဥပမာ- "ေမ့လုိက္ေတာ့" သီခ်င္းမွာ "ပန္းခင္းလမ္းပဲေလွ်ာက္ပါ အခ်စ္ကေလးရယ္။ ခေရာင္းေတာထဲက တို႔ကို ထားခဲ့ကြယ္။ ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်စ္ဟာ အိပ္မက္ပဲ၊ မင္းဘ၀ ေန႔သစ္ေရာက္ၿပီ ေမ့လုိက္ကြယ္၊ အိုး ေမ့လိုက္ေတာ့ အခ်စ္ကေလးရယ္" အပိုဒ္မွာဆိုလွ်င္ တူရိယာေတြက သူလုိခ်င္သည့္ အတိုင္းအတာအထိ ေနာက္ခံသံရေအာင္ ဖန္တီးေပးမထားႏိုင္။
ထိုအခါ ကို၀င္းဦးတို႔၊ ကိုမ်ဳိးေအးတို႔က သူေအာ္ခိုင္းသည့္ တီးခတ္သံေတြကို Human Voice ပါးစပ္ဆုိင္းႏွင့္ အကူအား၀င္ျဖည့္ၿပီး လိုက္ေအာ္ေပးရသည္။
သီခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ထိုသုိ႔ လက္ေပါက္ကတ္စြာ ျပန္စီစဥ္၍ တစ္ဖြဲ႔လုံး ဒုကၡေရာက္လုိက္ၾကတာကေတာ့ မတရားႀကီးကိုပဲ ျဖစ္သည္။ ပင္ပန္းလုိက္ၾကတာလည္း ေျပာစရာ မရွိေတာ့ၿပီ။
(၂၅)
အသံဖမ္းသည့္ကိုခ်ာလီ၊ ကိုေကာင္းျမတ္တို႔က သူတုိ႔ အသံဖမ္းသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ သည္လို လုပ္တာမ်ဳိးကို ခဏခဏမႀကဳံမေတြ႔ခဲ့ၾက။
သို႔ေသာ္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက သူအရစ္ရွည္သမွ် အသံဖမ္းကိုခ်ာလီႏွင့္ ကိုေကာင္းျမတ္တို႔က နားလည္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူဘာလုိခ်င္သည္ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ ယခုလို လုပ္သည္ဆိုတာကို ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ၾကသည္။
သို႔ျဖစ္၍ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို စိတ္ရွည္စြာ သည္းခံၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ေအာင္ အစစအရာရာ အလုိလိုက္ေလ်ာလုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ၾကသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ Vocal ႏွစ္ဂ်ဴတီစလုံး အခ်ိန္ကြက္လပ္မရွိ။ မိုးစင္စင္ လင္းခဲ့ရသည္။
(၂၆)
သူညႊန္ၾကားေစခိုင္းသည့္အတိုင္း လုပ္ေပးၿပီးေနာက္ ျပန္နားေထာင္ၾကည့္ေသာအခါ ပီတိျဖစ္စရာ။ ရင္သပ္ရႈေမာ အံ့ၾသစရာ။
ဂီတ အသံေတြက နဂိုရွိရင္းစြဲႏွင့္မတူ။ အလြန္လွပစြာ အားအင္အျပည့္ႏွင့္ ရုပ္လုံးၾကြအသက္၀င္ လာခဲ့ၾကသည္။ အရမ္းကို ပီတိျဖစ္ခ်င္စရာေကာင္းသည္။
"နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" အေခြထြက္လာေသာအခါ ပရိသတ္အားလုံး၏ ခံစားခ်က္ကို ခ်က္ခ်င္း ဖမ္းစားၿပီး ရင္ထဲသို႔ တည့္တည့္တန္းတန္း ေရာက္ရွိထိမွန္သြားခဲ့ရသည္မွာ အဆုိပါ အဆန္းတၾကယ္ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ခဲ့မႈမ်ားေၾကာင့္ဆိုလွ်င္ မမွားႏိုင္။
အခ်ဳိ႕ေသာ လူနည္းစုအတြက္ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" သည္ သ၀န္တိုခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေျပာင္ေျမာက္ခဲ့ရျခင္း၊ နားမခံမရပ္ႏိုင္စရာ ျဖစ္ခဲ့ရျခင္းမွာလည္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ဂီတပါရမီႏွင့္ နားလည္တတ္ကၽြမ္းမႈ၊ စနစ္ႏွင့္ အစီအမံ၊ တစ္ဖြဲ႔လုံး၏ မညည္းမညဴ အပင္ပန္းခံမႈမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုအရာေတြ အားလုံး ေပါင္းစုသြားၿပီးမွ သီးပြင့္လာခဲ့ေသာ ရလဒ္ျဖစ္ေလသည္။
ထိုအရာသည္ပင္ သူ၏ ဂီတေမွာ္ပဥၥလက္တန္ခိုးျဖစ္လိမ့္မည္။
(၂၇)
"နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" ေတးစီးရီး၏ တိပ္ေခြထဲမွာတုန္းက မသိသာခဲ့ေသာ္ျငားလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီးေနာက္ မာစတာေခြကို စင္ကာပူသို႔ ပို႔ၿပီး စီဒီထဲျပန္ထည့္လုိက္ေသာအခါ ေခတ္မီနည္းပညာႏွင့္ အသံသြင္းစနစ္၏ တိက်မႈေၾကာင့္ တစ္ခ်ိန္က ၀င္ေအာ္ေပးထားခဲ့ၾကသည့္ Human Voices ပါးစပ္ဆိုင္းသံမ်ားကို တူရိယာတီးခတ္သံမ်ား အၾကားမွ မပီမသႏွင့္ ျပန္ၾကားႏိုင္ေသးသည္။
စီဒီထဲမွာ ထိုသုိ႔ျပန္လည္ေတြ႔ရွိရတာ သေဘာက်စရာလည္း တစ္မ်ဳိးျဖင့္ ေကာင္းေနေတာ့သည္။
အခန္း (၁၅) နာမည္တစ္လံုးကို တည္ေဆာက္ရေသာ လမ္း
(၁)
အေခြကိစၥကေတာ့ အားလံုး ျပီးသြားျပီ။
"တိပ္ေခြ ထြက္ရင္ ဘာနာမည္နဲ႔ မင္း ထြက္မွာလဲ" ဟု ကို၀င္းဦးက ေမးၾကည့္သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ မထားသည့္ နာမည္ အဆန္း၊
"ထူးအိမ္သင္" ဟု ဆိုသည္။
"ဘာရယ္၊ ထူးအိမ္သာ ဟုတ္လား"
"ဟာဗ်ာ၊ ကို၀င္းဦးကလည္း လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ျပီ။ ထူးအိမ္သင္ပါဗ်" ဟု ဆိုျပီး အမည္ စကားလံုးႏွင့္ တစ္လံုးခ်င္း ေကာက္ယူ ထားပံုကို ရွင္းျပခဲ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ပန္းခ်ီလည္း အနည္းအက်ဥ္း ဆြဲတတ္၍ ကာဘာကဒ္ကို သူ႔ဘာသာ စိတ္ကူး ယဥ္ျပီး ဆြဲထားတာေလးလည္း ရွိခဲ့ေသးသည္။
(၂)
မာစတာတိပ္ေခြ တစ္ေခြလံုး အေခ်ာကိုင္ ျပီးစီးသြားျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း စတူဒီယိုကေန မေရြးရေသး။
လက္ထဲမွာ ေရြးဖို႔ ပိုက္ဆံက မရွိ။
မာစတာေခြ ကိုယ္ပိုင္ မရွိ၍ ရက္ေကာဒင္းမွ Mix down လုပ္ျပီးသား အေခြကို ငွား၍ ကူးျပီး အေခြၾကမ္းႏွင့္ပင္ ဆိုင္ေတြကို လုိက္စပ္ရေတာ့မည္။ အေခြ ေရာင္းထြက္ျပီး ပိုက္ဆံရေတာ့မွပဲ မာစတာကို ေရြးႏိုင္လိမ့္မည္။
စတူဒီယို၏ ပဋိညာဥ္အလိုအရ ကာလအတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိေတာ့ မာစတာကို မဖ်က္ေသး။ သိမ္းထားေပးလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ သတ္မွတ္ကာလ ေနာက္ပိုင္းမွာ မာစတာေခြက က်န္ရွိခ်င္မွလည္း က်န္ရွိမည္။ အာမခံခ်က္ႏွင့္ တာ၀န္ေတာ့ ယူမည္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။
သို႔ျဖစ္၍ တကယ့္ကို လက္ေတြ႔ ဇာတ္လမ္းဆီကို အခုမွပဲ ကူးေျပာင္း ၀င္ေရာက္ရျခင္း ျဖစ္ေနသည္။
(၃)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ အသံသြင္းေနစဥ္ ကာလကတည္းက တီး၀ိုင္းရွိ ကိုပက္ထရစ္တို႔ထံမွ သတင္းအနံ႔ ရ၍ ေတးသံသြင္းၾကီး တစ္ခုမွ ပိုင္ရွင္က ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို လာေရာက္ အကဲခတ္ ၾကည့္ျပီးေနျပီ။
အေျခအေနေတြ ခန္႔မွန္းမိျပီးသည့္ေနာက္ "ဒီအေခြ ဘယ္ေလာက္ရရင္ ေရာင္းမလဲ" ဟု ေသြးတိုးစမ္း စကား ကမ္းလွမ္းခဲ့သည္။
"ႏွစ္ေသာင္းခြဲေက်ာ္ေတာ့ ကုန္ထားျပီးျပီ။ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ရရင္ကိုပဲ ေရာင္းမယ္" ဟုဆိုရာ ေတးသံသြင္း ပိုင္ရွင္ၾကီးက-
"အခု ႏွစ္ေသာင္းခြဲ ေပးမယ္" ဟု ေကာက္ကာငင္ကာ ဆိုလိုက္သည္။
ဒါဆို ျပီးျပတ္ျပီ။
ႏွစ္ေသာင္းခြဲ အသားတင္ ေပးမည္ ျဖစ္၍ ကိုယ့္ဘက္က ကုန္က်ခဲ့တာေတြ အားလံုး ကာမိျပီ။ သို႔ေသာ္ စကားက မဆံုးေသး။
"ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေခြေတာ့ ထပ္ဆိုေပးရမယ္" ဟု ဆိုသည္။
ထိုအခါက်လွ်င္လည္း ကိုယ့္ဘက္က ဘာမွ ကုန္က်စရာ မလို။ တီး၀ိုင္းႏွင့္ စတူဒီယို စရိတ္ အားလံုး သူေပးမည္။ သို႔ေပမယ့္လည္း သီဆိုခ၊ ေတးေရးေတြႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ရပိုင္ခြင့္ေတြ ဘာမွ် ေျပာဆိုျခင္း မရွိ။
ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္ခ်င္စရာ။ မယံုႏိုင္သည့္ ကမ္းလွမ္းမႈ ျဖစ္သည္။ ေငြႏွင့္ ပတ္သက္ လာလွ်င္ လူေတြက အရွက္ ကင္းမဲ့ၾကသည္။ သူေဌးဘက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္က နာမည္ တစ္လံုး မရွိေသးသူ။ ေလာင္းကစား၀ိုင္းမွာ တင္ကစားသလို ကစား ၾကည့္ရမည္။ ေငြရွင္ေၾကးရွင္ ပီပီ ရင္ခုန္စြန္႔စား ၾကည့္ရမည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အခုလို အေႏွာင္အဖြဲ႔ကို လက္မခံ။ ျပီးေတာ့ လက္ရွိ ပစၥဳပၸန္ ျပႆနာကိုပဲ သူ ၾကည့္သည္။ အနာဂတ္၏ ေနာက္ထြက္မည့္ ႏွစ္ေခြ ကိစၥ သူ မသိ။ စဥ္းစား မထား။ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ လိုခ်င္ တပ္မက္မႈ မရွိသျဖင့္ ေလာဘ ကင္းျပီး စဥ္းစားတာ ရွင္းေနသည္။
သူက-
"အခု တစ္ေခါက္က ကၽြန္ေတာ့္ သီခ်င္းေတြကို ဆိုမယ့္လူ ဘယ္သူမွ မရွိလို႔သာ ကိုယ့္ဘာသာ ဆိုလိုက္တာ။ အခုတစ္ေခါက္ အေခြေပါက္ၿပီး ေအာင္ၿမင္သြားလည္း ေနာက္ကို ကၽြန္ေတာ္က ဆိုခ်င္မွဆိုေတာ့မွာ၊ အခုကိုပဲ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ၿပီးသြားၿပီ။ ဘုန္းႀကီးပဲ ၀တ္လိုက္ရ ေကာင္းမလားလို႔ စဥ္းစားေနတာ" ဟု ဘုက်က်ႏွင့္
ေျပာလႊတ္လိုက္သည္။
ေတးသံသြင္းႀကီး ပိုင္ရွင္လည္း အေပးအယူ ဓါတ္မတည့္ေတာ့သည္ႏွင့္ လွည့္ျပန္သြားရေခ်သည္။
(၄)
စိတ္ထဲ ရွိသည့္အတိုင္း ေျပာလိုက္ရ၍ ေက်နပ္ သြားေသာ္လည္း လက္ေတြ႔ဘ၀က ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းသည္။
ကိုယ့္ဘာသာ အေခြ ေရာင္းရဖို႔ အေရး ေတးသံသြင္း ဆိုင္ေတြကို ေျခတိုေအာင္ အႏွံ လိုက္ျပ ၾကည့္ေတာ့လည္း သူတို႔ဆီက ထြက္စရာ အေခြေတြ မ်ားေန၍ နာမည္ မရွိသည့္ အေခြသစ္ကို ဘယ္သူမွ် စိတ္မ၀င္စားၾက။ ခ်ာလည္ခ်ာလည္ႏွင့္ ေ၀့ေနလိုက္သည္မွာ ကာလ အတန္ၾကာသြားသည္။
စရိတ္ ျပတ္လပ္ေတာ့ အိမ္ ျပန္လာသည္။
ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီလေလာက္တြင္ ျပန္လာခဲ့ရာ အေခြၾကမ္း ပါလာသည္။ အေခြေလးကို ဟိုေနရာ ဒီေနရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြမွာ ဖြင့္ၾကသည္။
အေမ့နား အသာ ကပ္ၿပီး-
"ဒီအေခြက ေအာင္ျမင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္ အေမရယ္။ ျဖန္႔ဖို႔အတြက္ ပိုက္ဆံနည္းနည္းပဲ ထပ္ထုပ္ေပးပါဦး" ဟု ေတာင္းၾကည့္သည္။
သို႔ေသာ္ အေမ့မွာ ေပးစရာ ပိုက္ဆံလည္း အလံုးအခဲ မရွိေတာ့ၿပီ။ ကိုဆန္းက ေမာ္လၿမိဳင္ ရတနာၿမိဳင္ကို လိုက္စပ္ေပးေတာ့လည္း တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ပဲ ေပးႏိုင္၍ ေစ်းမကိုက္။
ထိုကာလတြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ ေမာ္လၿမိဳင္မွာလည္း အတည္တက် သိပ္မရွိ။ သြားလိုက္ လာလိုက္ပင္။
The Aces မန္ေနဂ်ာ ကိုစိုးေအာင္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ ထားမိၿပီ ၿဖစ္၍ ရန္ကုန္မွာ မဂၤလာေဆာင္ပြဲလို သီခ်င္း ဆိုစရာ ရွိရင္၀င္ဆို။ လမ္းႀကံဳလွ်င္ ပုသိမ္ဘက္ ခဏသြား။ ပဲခူးက ကို၀င္းဦးတို႔ဆီ၀င္။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အေခြ ျဖန္႔ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ေသာင္မတင္ ေရမက် ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္စိတ္က ဇေ၀ဇ၀ါ။ စိတ္ေတြ ေလလြင့္ေနသည္။ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်လိုက္ တက္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။
တစ္ခါတစ္ေလက်လွ်င္ "တကယ္ပဲ ဘုန္းႀကီး ၀တ္လိုက္တာမွ ေကာင္းလိမ့္မယ္ ထင္တယ္" ဟု ေရရြတ္ျမည္တမ္း ေနတတ္သည္။
(၅)
တစ္ေန႔သ၌ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့၊ ရန္ကင္း ဆယ့္ႏွစ္လံုးတန္း ပိုက္လံုးႀကီး ေရွ႕ရွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ သူ႔ အေခြၾကမ္းေလးဆိုင္က ကက္ဆက္ထဲ ထည့္ဖြင့္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္း တစ္ကရားႏွင့္ စိတ္ေလေနၾကစဥ္။
အသိ လူတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။
သူက ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္။
ပဲခူးၿမိဳ႕နယ္ အလုပ္သမား အရာရွိ၏ သားျဖစ္သည္။
ကို၀င္းဦးတို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးေနသူ ျဖစ္၍ သူတို႔၀ိုင္းမွာ ၀င္ထိုင္ကာ စကားစျမည္ ေျပာဆိုရင္း-
"အခု ဖြင့္ထားတဲ့ အေခြေလး ေကာင္းလွခ်ည္လား၊ ဘယ္သူ ဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းေတြပါလိမ့္၊ အသံက မၾကားဖူးတဲ့ အသစ္လိုဘဲ" ဟု ဆိုသည္။
ကို၀င္းဦးက "ဆိုထားတာေတာ့ သူပဲ" ဟု ေက်ာ္ျမင့္လြင္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးရင္း အေခြကို ေနရာအႏွံ႔ လိုက္ေရာင္း ၾကည့္ေနေၾကာင္း နတ္သံေႏွာၿပီး ေျပာမိသည္။
ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က သူ႔အေဖႏွင့္ ဂႏၶာမာေတးသံသြင္းမွ မနီနီတင့္တို႔ႏွင့္ သိကၽြမ္းသည္ဟု ဆိုသည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး-
"ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေငြႏွစ္ေသာင္းေတာ႔ ရွိတယ္။ ယူသြားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးႀကီးဆီ အပူကပ္ၿပီး ျဖန္႔ၾကည့္မယ္" ဟု ဆိုလာသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ညစ္ေနတာ အခ်ိန္ အေတာ္ ၾကာၿပီ။ အားလံုးလည္း ႏွံ႔သေလာက္ ရွိၿပီးေနၿပီ။ သို႔ျဖင့္ စိတ္ကို တံုးတံုးခ်ကာ-
"ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ။ ေရာင္းလိုက္ဗ်ာ။ ေပးစရာ ရွိတာေလးေတြ ေပးၿပီးရင္ ေမာ္လၿမိဳင္ျပန္မယ္" ဟုဆိုၿပီး တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ အေရာင္းအ၀ယ္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
ထိုတဒဂၤတြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ စိတ္က သံေယာဇဥ္ ျပတ္သြားၿပီ။ ေအာင္ျမင္မည္။ မေအာင္ျမင္လိမ့္မည္ဆိုသည့္ ေဇာလည္းမရွိ။ က်န္တဲ့ အပိုင္း ကိုယ့္ဘာသာ ဆက္လုပ္ၾကေတာ့ ဆိုသည့္ သေဘာပဲ ျဖစ္သည္။
စတူဒီယိုမွ မာစတာေခြ ေရြးတာမ်ိဳး စီစဥ္စရာ ကိစၥအခ်ိဳ႕ လိုက္လံ ေဆာင္ရြက္ ေပးၿပီးေနာက္ ပဲခူးမွာ ကို၀င္းဦးႏွင့္ ေလးငါးရက္ေလာက္ လိုက္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ဆင္းခ် သြားေလသည္။
သူ႔စိတ္က ေပါ့ပါးလ်က္ ရွိသည္။
အေမ့ကို-
"အေခြ ေရာင္းခဲ့ၿပီ အေမ၊ သူတို႔ ျဖန္႔ၾကပါလိမ့္မယ္" ဟု ဆိုခဲ့သည္။
(၆)
သို႔ေသာ္ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ မူပိုင္ ၀ယ္သြားသည့္တိုင္ တကယ္တမ္း ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ ဂႏၶမာ ေတးသံသြင္းရွိ မနီနီတင့္တို႔ဆီကို အေခြ ျဖန္႔ေပးဖို႔ ကိစၥက်ေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ကိုယ္တိုင္ ျပန္လိုက္ သြားရေသးသည္။ ဂႏၶမာ ေတးသံသြင္းကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပဖို႔ ေရာက္သြားေတာ့လည္း အဆင္က မေျပ။
ဆိုင္ရွိ လူတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ဘယ္ေဒသ ဇာတိလည္း ေမးသည္။ သူက ပုသိမ္ဟု ေျဖေတာ့-
"ပုသိမ္သား အေခြ ဆိုရင္. . . မွာ သြားျဖန္႔တာ ေကာင္းမယ္" ဟု ေျပာလႊတ္သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ခြန္းတံု႔ျပန္ မေျပာေတာ့ပဲ ျပန္လာခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဂႏၶမာ ေတးသံသြင္းသို႔ ေအာင္ရင္ တစ္ေယာက္ ရွဴးရွဴးရွဲရွဲႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ ေအာင္ရင္က ဂႏၶမာမွာ ျဖန္႔ခ်ီေရး ၀င္လုပ္ေပးေနသည့္ ကိုေဇာ္သစ္ကို ရွာသည္။
"ကိုေဇာ္သစ္ မေန႔က လာသြားတာ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူ႔အေခြ နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။ တကယ္ေကာင္းလို႔ ေျပာေနတာပါ။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေလးေတာ့ ဆက္ဆံမွေပါ့ဗ်ာ။ အခုေတာ့ ဒီလို ေျပာသင့္သလား" ဟု စကားနာထိုးသည္။
ကိုေဇာ္သစ္က သေဘာေပါက္သည္။ အေခြ နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့လည္း အဆင္ေျပနိုင္မွန္း သိလုိက္သည္။ သို႔ျဖင မနီနီတင့္ကို ျပေပးလိုက္ရာ ျဖန္႔ခ်ီဖို႔ ကိစၥ အဆင္ေခ်ာသြားေလေတာ့သည္။
(၇)
စီးရီး၏ အဆိုေတာ္ နာမည္ကို နာမည္ရင္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ႏွင့္ ထုတ္ဖို႔လည္း စိတ္ကူးခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုေဇာ္သစ္ စံုစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ နာမည္တူက ရွိေနသည္။ ေျခလ်င္ႏွင့္ ေတာင္တက္ခရီး အေၾကာင္းေရးသားၿပီး စာေပဗိမာန္စာမူဆု ရထားဖူးသည့္ စာေရးဆရာျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ နဂိုစိတ္ကူးထားေသာ ထူးအိမ္သင္အမည္ပဲ တပ္ျဖစ္လိုက္ေလသည္။
ကာဘာဒီဇိုင္းပန္းခ်ီ ကိုသိန္းလြင္ထံအပ္သည္။ သေျပေတးမဂၢဇင္းမွာ ေႀကာ္ျငာထည့္သည္။
၁၉၈၇ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္ကာလ။
ယင္းမာေတးသြင္းမွ ေက်ာ္ဟိန္း၏ "အဓိပၸါယ္ရွိေသာလူ" ေတးစီးရီးျဖန္႔ခ်ိသည့္ေန႔။
တစ္ရက္တည္းတုိက္ဆုိင္စြာပင္ ဂႏၶာမွ ထူးအိမ္သင္၏ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" အေခြထြက္လာခဲ့ေလသည္။
(၈)
အခက္အခဲမ်ားစြာ ေက်ာ္လႊားျဖတ္သန္းၿပီးမွ ထြက္လာခဲ့ရသည့္ ထူးအိမ္သင္၏ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" အယ္လ္ဘမ္သည္ တစ္ႏိုင္ငံလုံးကို တစိမ့္စိမ့္နွင့္ ပ်ံ႕ႏွ႔ံၿပီးသည့္ေနာက္မွာေတာ့ျဖင့္ ၀ုန္းခနဲ ထေပါက္သြားခဲ့သည္။
လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ေနရာတကာရွိ လူေတြဆီကို "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔ ေတာေရာၿမိဳ႕ပါ ေရာက္ေလရာမွာ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" အေခြဖြင့္ထားသံကို ၾကားရသည္။
ဤအယ္လ္ဘမ္ထဲမွ သီခ်င္းမ်ားကို သီဆုိထားေသာ ထူးအိမ္သင္၏ အသံက ပရိသတ္နားထဲမွာ ထူးျခားစြာ အသစ္အဆန္းျဖစ္ၿပီး ေႏြးေထြးခ်ဳိၿမိန္ေနခဲ့သည္။ ထိုနည္းတူစြာ သီခ်င္းေလးေတြက လုိက္ၿပီးဆို၍ ေကာငး္သည္။ ဂီတာတီးမည္ ဆုိလွ်င္လည္း တီးခ်င္စရာျဖစ္သည္။ ဂီတသံစဥ္ေတြက လူငယ္တို႔၏ ႏွလုံးေသြးခုန္သံႏွင့္ လုိက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေနသည္။
သို႔ျဖစ္၍ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" သည္ ေက်းလက္ရွိ ႏြားေက်ာင္းသားကေလးမ်ားမွသည္ ၿမိဳ႕ျပရွိ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ား အထိလူငယ္ေတြအၾကား တုိး၀င္သိမ္းပိုက္သြားခဲ့သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔ ရွိရွိသမွ် တကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္ေတြထဲမွာ က်င္းပသမွ် ဖရက္ရွာ၀ဲလ္ကမ္း၊ ဖဲ၀္လ္၊ အေဆာင္ဒင္နာ၊ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲေတြမွာ အဓိကေနရာယူၿပီး ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတုိ႔ လုိက္ဆုိခဲ့ၾကေသာ သီခ်င္းမ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ပြဲတစ္ပြဲတည္းမွာပင္ သူ႔သီခ်င္းတစ္ပုဒ္တည္းကို သီဆိုခ်င္သူ သုံးေလးဦး အၿပိဳင္အဆုိင္ အလုအယက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည့္အတြက္ ခြဲတမ္းျပန္၍ ခ်ေပးခဲ့သည္အထိ ေအာင္ျမင္မႈရရွိခဲ့ေလသည္။
(၉)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ ၁၉၈၆ခုႏွစ္။ ထူးအိမ္သင္၏ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" အေခြသြင္းခဲ့ၿပီး မထြက္ေသးခင္ ပုသိမ္ေျမကို တစ္ေခါက္ေရာက္သြားခဲ့ေသးသည္။
ပုသိမ္သည္ သူ၏ဇာတိျဖစ္၍ ပုသိမ္ေျမအေပၚသူ၏ သံေယာဇဥ္က ႀကီးမားသည္။ ေကာလိပ္၏ ဖဲ၀လ္ရာသီခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ဖိတ္မထားဘဲ ျဗဳန္းစားႀကီးေရာက္လာသည္။ သားထူးအခန္းမွာ အဖြဲ႔သားေတြ ဂီတာတီးေနၾကစဥ္ သူေရာက္လာ၍ အားလုံး၀မ္းသာၿပီး "ကိုသွ်ပ္ သီခ်င္းဆုိမယ္ မဟုတ္လား" ဟုတိုက္တြန္းၾကသည္။
သူ႔ကိုေတာင္းဆုိေနစရာမလို။
"သီခ်င္းဆိုခ်င္လို႔ကို လာတာပဲကြာ၊ ေဟ့ေကာင္… ကရင္ ပိုက္ဆံမရွိရင္ လက္ပတ္နာရီျဖဳတ္ၿပီး ေပါင္ကြာ" လုပ္ေတာ့သည္။
သီခ်င္းဆုိရာတြင္ သူခၽြဲသလိပ္ရွင္းေအာင္ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးေသာက္သည္။ ရုကၡေဗဒဖဲ၀္လ္ကလည္း အဆင္သင့္။ ကန္သာယာခန္းမထဲမွာ လူေတြက ျပည့္လွ်ံေနေတာ့သည္။
ျမင့္သန္းက "သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ရဲ႕ မၾကာခင္ ထြက္လာေတာ့မည့္ စီးရီးထဲက "တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ခ်စ္လာလိမ့္မည္" သီခ်င္းနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖပါလိမ့္မည္" ဟု ေၾကညာေပးလုိက္သည္။
ကိုတူးက ေမတၱာငါး ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ ႏွစ္ပင္လိမ္ေန၍ ဂီတာႀကိဳးကို ေလ်ာ့လုိက္ ျပန္တင္းလုိက္ အသံညိွေနသည္။ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ကလည္း တစ္တြဲတည္း။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ဆုိဖို႔ျပင္လည္း ၀င္မရ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ -
"ခြင့္မလႊတ္ေတာ့ဘူး၊ ဆိုၿပီကြာ" ေျပာၿပီး ဆုိထည့္လိုက္ေတာ့သည္။
"သူပန္ထားတဲ့ ပန္းနီနီ…ေနရာခဏလဲခ်င္သည္။ ….ၾကင္နာသူေလး…လွဖို႔…အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစား…မည္…ရင္မွာ ဒီေလာက္…ခ်စ္ပါသည္….သူေပ်ာ္တာအၿမဲ…ေတြ႔ခ်င္သည္၊ …သူ႔အရိပ္အျဖစ္…အၿမဲ…ရွိေန…တတ္…ၿပီ"
ထိုအခါက်မွပဲ ဂီတာသံေတြ ေနာက္ကလိုက္လာေတာ့သည္။
မိုက္ခြက္ႏွင့္ ထူးအိမ္သင္
ဂစ္တာ တီးေနစဥ္အခါကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုဂစ္တာ၊(ထူးအိမ္သင္)
အခန္း(၁၆) ထူးအိမ္သင္
(၁)
"နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား"၏ ေအာင္ျမင္ပ်ံ႕ႏွံ႔မႈက ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔လြန္းလွ၍ ေက်ာ္ျမင့္လြင္အေနႏွင့္ ျပန္ၾကည့္လွ်င္ ေက်ာ္ၾကားေနေသာ ထူးအိမ္သင္ကို အံအားသင့္စရာ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။
မ်ားမၾကာမီ အခ်ိန္ အတြင္းမွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဟူေသာ သူ၏ အမည္ရင္းသည္ ဧည့္စာရင္း တိုင္သည့္ ေနရာႏွင့္ မွတ္ပံုတင္ ျပျပီး လက္မွတ္ ၀ယ္ရေသာ ေနရာမ်ားေလာက္တြင္သာ သံုးရေတာ့မည္ ဆိုတာကိုလည္း သူ သေဘာေပါက္ သြားသည္။
ထိုသို႔ စဥ္းစားမိေသာအခါ ထူးဆန္းေနခဲ့သည္။
စီးရီး ထြက္ျပီးကာစ အခ်ိန္တြင္ စုိးရိမ္စိတ္ေတာ့ ရွိခဲ့သည္။ ဒီအေခြကေလး ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါ့မလားဟု ေတြးပူခဲ့ရသည္။ မျဖစ္လည္း ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ ဟု လ်စ္လ်ဴရႈစိတ္ ထားႏိုင္ေသာ္လည္း ညတစ္ေရး ႏိုးခ်ိန္မွာပင္ သီခ်င္းေခြအေၾကာင္း သြားသြား စဥ္းစားမိတာကလည္း အမွန္ပဲ ျဖစ္ေနသည္။ သက္ျပင္းေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ ခ်ခဲ့သည္။ ပင့္သက္ေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ ရိႈက္ခဲ့ရပါသည္။
ယခုေတာ့ ထိုအျခင္းအရာေတြအားလံုး ျပီးဆံုးသြားခဲ့ျပီ။
ေမွာ္ဆရာက ေလႏွင့္ မႈတ္လိုက္သလိုမ်ိဳး ဖုန္မႈန္႔ေတြ အားလံုး လြင့္ျပယ္သြားခဲ့ျပီ။ ၀င္းလက္ ေတာက္ပ လာခဲ့သည္။ ပရိသတ္၏ ထုႏွင့္ ထည္ႏွင့္ အင္ႏွင့္ အားႏွင့္ ေႏြးေထြး လိႈက္လွဲစြာ အားေပးမႈေၾကာင့္ သူ ရင္ခုန္ျပီး ပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေအာင္ျမင္မႈ အရသာကို သူတစ္စိမ့္စိမ့္ ခံစားရသလို ေနာက္ထပ္ အမ်ားၾကီး ပိုျပီး ၾကိဳးစားရဦးမည္ ဆိုတာကုိလည္း သူ သေဘာ ေပါက္ခဲ့သည္။
(၂)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု နာက်င္စြာ စေတး ေပးဆပ္ျပီးမွ ထူးအိမ္သင္ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။
စီးရီး သြင္းျပီးစ အခ်ိန္မွာ ကာလ ၾကာရွည္စြာ ေတာင့္တခဲ့သည့္ အႏုပညာ သီခ်င္းတစ္ေခြ ၾကိဳးစား ဖန္တီး ျပီးသြားသည့္တိုင္ အေမာမေျပ။ မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္။ ရင္အေမာခဲ့ရဆံုး ကာလဟုပင္ ဆိုႏိုင္သည္။ မာစတာ တိပ္ကေလးကိုရင္ခြင္ထဲ ထည့္ျပီး ဘားလမ္း (မဟာဗႏၶဳလပန္းျခံလမ္း)၊ ပန္းဆိုးတန္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေတြမွာ ေျခတိုေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။
သူ႔လက္ထဲမွာ ေရွ႕ဆက္ လုပ္ကိုင္ရမည့္ ကက္ဆက္ တိပ္ေခြမ်ား ကူးဖို႔ က႑၊ ကာဘာဒီဇိုင္း၊ သီခ်င္းစာအုပ္၊ ေ၀ါလ္ရွိ၊ ရိႈးဘုတ္ေၾကာ္ျငာႏွင့္ တစ္ျပည္လံုး ျဖန္႔ခ်ီေပးမည့္ ေတးသံသြင္းဆိုင္အတြက္ ထပ္မံ ကုန္က်ခံစရာ ဘာတစ္ျပား တစ္ခ်ပ္မွ် မရွိေတာ့ျပီ။
ဤသို႔ျဖင့္ သူ တစ္သက္လံုး မက္လာခဲ့ေသာ အိပ္မက္ တစ္ခုလံုး ထည့္သြင္း ထားသည့္ မာစတာ တိပ္ေခြကေလးကို အသံသြင္းစရိတ္ သာသာေလာက္သာ ရွိေသာ ေငြေၾကးႏွင့္ အဆံုးရႈံးခံျပီး လဲလွယ္ လိုက္ရသည္။
ေနာက္ထပ္ ေျခာက္လ အၾကာတြင္ အိတ္ထဲက ေငြငါးေထာင္ေလာက္ ထပ္မံ စိုက္ထုတ္ျပီး လုပ္ေတာ့မွ အေခြက ထြက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။
"နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" အတြက္ သူ႔ဘက္က သံုးေသာင္းခြဲေလာက္ ရွိျပီး ႏွစ္ေသာင္းသာ ျပန္ရ ထားခဲ့သည့္အတြက္ တစ္ေသာင္းခြဲ ရံႈးခဲ့သည္။ အေခြက ပရိတ္သတ္ ၾကားမွာ အထူး ေအာင္ျမင္ ခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔အေနႏွင့္ ေငြေၾကးအရ တိတိပပ ဆုပ္ဆုပ္ကိုင္ကိုင္ ေနာက္ထပ္ ခံစားခြင့္ ဘာမွ မရခဲ့။
(၃)
အဲဒီေခတ္က ကၽြန္ေတာ့္လို သြင္းျပီးသား အေခြကို ၀ယ္တယ္ ဆိုတာ မရွိသေလာက္ ရွားတာကိုး၊ ဆိုင္ေတြ၊ ပရိုဂ်ဴဆာေတြက သူတို႔ စိတ္ၾကိဳက္ လူေတြ ေရြးျပီးမွ သြင္းၾကတာ မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ဦးဆံုး စီးရီးေလး သူတို႔ ပရိုဂ်ဴဆာေတြက ၀ယ္တာကိုပဲ ၀မ္းသာေနရမယ့္ အေနအထား ရွိေနတာ မဟုတ္လား ဟု ထူးအိမ္သင္ ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။
"နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" သည္ ပရိတ္သတ္က သူ႔ကို ထူးအိမ္သင္အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳခံရေသာ အေခြ တစ္ေခြ ျဖစ္ခဲ့ျခင္းႏွင့္ပင္ ေက်နပ္လိုက္ရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။
ထိုအေခြ ကတ္ ေရာင္းရတာ ရွစ္ေသာင္း ၀န္းက်င္ေလာက္ ကုန္သည္ဟု ဆိုၾကသလို အခ်ိဳ႕က ကတ္တစ္သိန္း ေက်ာ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။
ပရိုဂ်ဴဆာႏွင့္ အေနအထား မတူ၍ ဖန္တီးသူ အႏုပညာသမားမ်ား အတြက္ ေငြေၾကး အက်ိဳး ခံစားခြင့္က နည္းပါးခဲ့ေလသည္။
(၄)
ဂီတ ပရိသတ္က ထူးအိမ္သင္ကို တစ္ခဲနက္ အားေပးျခင္းျဖင့္ သူတို႔၏ သေဘာထားကို ရွင္းလင္း ျပတ္သားစြာ ျပသခဲ့ၾကသည္။
ဂီတ စီးပြားေရး ေလာကကေတာ့ လူသစ္တန္းထဲမွ တစ္ေခြတည္းႏွင့္ ေဖာက္ထြင္းျပီး ေအာင္ျမင္ လာခဲ့သည့္အတြက္ သူ႔အေပၚမွာ သေဘာထား အမ်ိဳးမ်ိဳး ထားရွိခဲ့ၾကသည္။ ျပီးေတာ့ သူက ေတးဆို သက္သက္ မဟုတ္။ တစ္ေခြလံုးကို ေရးသားခဲ့သူလည္း ျဖစ္ေနသည္။
(၅)
ထိုအခ်ိန္က ဂီတ ေ၀ဖန္ေရးသည္ မ်ားမ်ားစားစားႏွင့္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မရွိ။ သို႔ျဖစ္၍ ပိုျပီး စူးရွ နက္ရႈိင္းခဲ့သည္ဟုလည္း ဆိုႏိုင္သည္။
ဂီတ ေ၀ဖန္ေရး ဆရာ အခ်ိဳ႕က ထူးအိမ္သင္၏ သီခ်င္းမ်ား အနက္ အယ္လ္ဘမ္ အမည္ တင္ထားေသာ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" သီခ်င္းကို ႏွစ္သက္သည္ဟု ဆုိခဲ့ၾကသည္။ ထူးျခား၍ပင္ title တပ္ထားျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေၾကာင္း ဆိုခဲ့ၾကသည္။ သူ႔အေခြထဲက ေမ့လိုက္ေတာ့၊ ရက္စက္စြာ ျပံဳးတတ္ေသာ၊ ခြင့္မျပဳ၊ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ခ်စ္လာလိမ့္မည္၊ မရိုးသားေတာ့ဘူး၊ ေ၀းသြားတဲ့အခါ၊ စိမ္းရက္ေလအား သီခ်င္းမ်ားကိုလည္း ႏွစ္သက္သည္ ေျပာၾကသည့္အတြက္ တစ္ေခြလံုးနီးပါးကိုပင္ ဂီတ ေ၀ဖန္ေရး ဆရာမ်ား သေဘာက်သည္ ဆိုရမည္။
လူသစ္ ထူးအိမ္သင္က တစ္ေခြလံုးကို သူပဲ ေရးဖြဲ႔ျပီး သူပဲ သီဆိုထားျခင္း ျဖစ္၍ ထူးျခားသည္ဟု ေ၀ဖန္ေရး ဆရာမ်ားက သေဘာ ထားခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ထူးအိမ္သင္က ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ေတး ဟူ၍ ေၾကြးေၾကာ္ ထားေသာ္လည္း ပရက္စေလတို႔ ေခတ္က ေကာ္ပီသီခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျဖတ္ ညွပ္ ကပ္ ထားသည္ဟု ထင္ရေၾကာင္းလည္း ေရးျပခဲ့ၾကသည္။
ထူးအိမ္သင္၏ ေရွ႕ေရး အလားအလာကို ေဟာကိန္း ထုတ္ၾကရာတြင္ ေတးေရး၊ ေတးဆို လမ္းခြဲ ႏွစ္ခုအနက္ တစ္လမ္းတည္း ေပါင္းျပီး ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ သြားႏိုင္သလို ေတးေရး လမ္းေၾကာင္း အေပၚမွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ ေလွ်ာက္ျဖစ္လာလိမ့္လည္ဟု ေထာက္ျပခဲ့ၾကေလသည္။
(၆)
ထူးအိမ္သင္က ပရက္စေလေခတ္ ေကာ္ပီသီခ်င္းမ်ားကို ျဖတ္ ညွပ္ ကပ္ လုပ္ထားသည္ ဆိုတာ လက္မခံ။
ဂီတ အရိပ္ ဆိုသည္မွာ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာပင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အရိပ္မ်ား မကင္းၾက။ အရိပ္ကေတာ့ လူတိုင္း အထိုးခံေနရသည့္ ကိစၥမ်ိဳး ျဖစ္၍ ကိုယ္ပိုင္မ်ားသည္ ေကာ္ပီအရိပ္ႏွင့္ လံုး၀ ကင္းကင္းလြတ္လြတ္ၾကီး ျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ကူ။ သို႔ေသာ္ တိုက္ရိုက္ ျဖတ္ ညွပ္ ကပ္ ထားတာေတာ့ မဟုတ္။ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ဖန္တီးမႈ စစ္စစ္ျဖစ္တာ သူ သိသည္။
ထိုအေၾကာင္းကို ငံု႔မခံပဲ တံု႔ျပန္ခဲ့သည္။
ထူးအိမ္သင္အေနႏွင့္ ရင္ထဲက ေသြးႏွင့္ မိမိ ေမြးဖြား ေပးလိုက္ေသာ အႏုပညာ ရတနာေတြကို အမ်ားက ေျမွာက္စားၾကတာ ေတြ႔ျမင္ရေသာအခါ ပီတိ ျဖစ္ရသလို ေ၀ဖန္ ထိုးႏွက္မႈမ်ားအေပၚ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ကာကြယ္ခဲ႔ သဘာ၀က်သည္ဟုပင္ ဆိုရမည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ တစ္ဖက္မွာလည္း ထူးအိမ္သင္အတြက္ ပထမအေခြ၏ ေအာင္ျမင္မႈေၾကာင့္ ဒုတိယ အေခြ ထြက္ဖို႔ ဘာအခက္အခဲမွ် မရွိေတာ့သေလာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ျပီ။ လမ္းပြင့္သြားခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။
(၇)
ဒုတိယအေခြ "ေမွာ္ဆရာ အိမ္မက္" အယ္လ္ဘမ္ကို ဘားလမ္း (မဟာဗႏၶဳလ ပန္းျခံလမ္း) ၌ အသစ္ ဖြင့္လွစ္လိုက္ေသာ ပန္းႏုလ၀န္း ေတးသံသြင္း၌ စီစဥ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ပန္းႏုလ၀န္း ေတးသံသြင္ကို ရန္ကုန္ရုပ္ရွင္ ဒါရိုက္တာ စံလြင္၏ ညီမ၊ ေဒၚသန္းႏု (အန္တီ ေကာလင္း) က ဖြင့္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သား ကိုေရႊထူးႏွင့္ ရင္းႏွီး၍ ဂႏၶမာမွ ကိုေဇာ္သစ္က ပန္းႏုလ၀န္း၏ မန္ေနဂ်ာအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။
ပန္းႏုလ၀န္းက စီးရီးေတြ ထုတ္ဖို႔ စဥ္းစားေတာ့ ေမဆြိ သို႔မဟုတ္ ေက်ာ္ဟိန္း တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ပြဲဦး ထြက္ခ်င္သည္။ ကိုေဇာ္သစ္က ထူးအိမ္သင္ အေခြ ထုတ္ဖို႔ အစီအစဥ္ကို တင္သည္။
အစပိုင္းေတာ့ အဆင္မေျပ။
တစ္ပတ္ေလာက္ကို ညွိႏိႈင္းယူရသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သေဘာ တူညီမႈ ရရွိသြားခဲ့သည္။
(၈)
ထိုအခ်ိန္တြင္ ထူးအိမ္သင္က သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္၏ သူ၀ဏၰအိမ္မွာ အခန္းလြတ္ ရွိ၍ သြားေနေနသည္။ ျမင့္မိုးေအာင္လည္း ထူးအိမ္သင္ႏွင့္ အတူ ထိုအခန္းမွာ လိုက္ေနသည္။ လွမိုးက ေဘာလံုးေတြ ျဖန္႔၍ သု၀ဏၰ အခန္းကို လာလိုက္၊ သြားလိုက္ ၀င္ထြက္ေနခဲ့သည္။ ေအာင္ရင္က ဘီယာ ဗူးေလးႏွင့္ ေရာက္လာတတ္သည္။
သု၀ဏၰ အခန္း၏ ထူးျခားခ်က္မွာ မီးရထားလမ္းႏွင့္ နီး၍ မီးရထားသံကို အ၀င္အထြက္ အခါမလပ္ ၾကားေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိအခန္းမွာ ေနစဥ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ သူ ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။
"ေလာကရဲ႕လမ္းမ်ားေပၚ. . .
ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ . . .
ႏွလံုးသားက လြမ္းဆြတ္လို႔. . .
တမ္းတမိခဲ့ အေမရဲ႕အိမ္ကို
ေအးျမတဲ႔အေမရဲ႕ေမတၱာရိပ္နဲ႔
ေ၀းခဲ့သူမို႕ . . .
တစ္ခါတေလျပန္လည္ေတြးရင္ . . .
ရင္မွာ . . .ပိုေၾကကြဲ . . . .။
မြန္းၾကပ္တဲ႔ျမိဳ႕ျပလူေနမႈစနစ္မွာ စီး. . . .ေမ်ာ ရင္းေလ . . .
မျပီးေသးတဲ့ ခရီးတစ္ခုအဆံုးထိေရာက္ဖို႔ၾကိဳးစားေနသူမွာ . . .
ရိုးသားတဲ့ေက်းလက္က အေမ့ . . .အိမ္ . . .ေလး အေၾကာင္း . . .ေတြးမိေနလို႔ . . . .
ျမင္ေယာင္ကာ အိပ္မက္ . . .ရင္ . . .အလိုလိုငိုခ်င္တယ္။ . . . .
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ . . . ဟူး . . .ဟူး . . .အျငိမ္းခ်မ္းဆံုး အေမ့အိမ္ . . . . .
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ . . . ဟူး . . .ဟူး . . .အေႏြးေထြးဆံုး အေမ့အိမ္ . . . . .
အိပ္မရတဲ့ည . . . . . .မ်ားစြာ . . . . .ထဲ . . . . .အိုး . . . . .
ရထားဥၾသသံ . . . .ကေလးမ်ားၾကား . . . .ရင္ အိပ္ျပန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး . . . .ထားမရဘူး
အားလံုးထက္ ေႏြးေထြး လံုၿခံဳတဲ႔ ေနရာဟာ
အေမ့အိပ္ပဲလို႔ သိလိုက္ရတဲ႔ အခ်ိန္က်ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္က…..ဟို….အေ၀းႀကီးမွာ…..ေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီေလ…."
(၉)
"အေမ့အိမ္" သီခ်င္းသည္ ထူးအိမ္သင္၏ နာမည္ အေက်ာ္ၾကားဆံုးသီခ်င္းမ်ားအနက္ တစ္ပုဒ္အပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့သလို ဤသီခ်င္း ေရးျဖစ္ခ်င္း အတြက္ ထူးထူးၿခား ေက်နပ္ အားရမိေၾကာင္း ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ေရးမွတ္ ထားခဲ့သည္။
(၁၀)
မြန္းက်ပ္တဲ့ ၿမိဳ႔ျပ လူေနမႈစနစ္မွာ စီးေမ်ာရင္း၊ ရက္စက္ေသာ ေန႔ရက္မ်ား တိုက္ခိုက္ၾက၍ အားနည္းေနၿပီ ဆိုလွ်င္ တင္းထားသည့္ စိတ္ဓါတ္မ်ား ၿပိဳကြဲသြားမလား စိုးရိမ္ေနသည္။
ထိုအခါက်လွ်င္ အေမ့အိမ္ကို ျပန္တမ္းတမိတာ မဆန္းေခ်။
ရန္ကုန္မွာ အေျခခ်ကာစ ျဖစ္၍ သူ ေနသားမက်။ သု၀ဏၰမွာ ေနေနစဥ္ လမ္းထိပ္က ဂီတာ တီးေနေသာ လူငယ္ေတြႏွင့္ ရန္ျဖစ္မလို ႀကံဳ၍ ျမင့္မိုးေအာင္က ၀င္ဖ်န္ေျဖေပးရသည္။ သူတို႔တစ္ေတြက သူ႔ကို ထူးအိမ္သင္မွန္းလည္း မသိၾက။
(၁၁)
"ေမွာ္ဆရာ အိမ္မက္" အသံ သြင္းဖို႔ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ကာလ။
ကိုေဇာ္သစ္ သြားဆြဲ ေခၚလာ၍ သူ၀ဏၰမွာ အခန္းမွ ဘားလမ္း (မဟာဗႏၶဳလ ပန္းၿခံလမ္း) ပန္းႏုလ၀န္း ေတးသံသြင္း အခန္းသို႔ ေျပာင္းေရြ႕ လာသည္။ ကိုေဇာ္သစ္ႏွင့္အတူ ေနၾကစဥ္ တစ္ရက္က်ေတာ့ နယ္စတိတ္ခ်္ရႈိးက ျပန္ေရာက္လာ။
ေက်ာပိုးအိတ္ကေလး ပစ္ခ်ၿပီး-
"ကိုေဇာ္သစ္ အရက္ သြားေသာက္ရေအာင္ဗ်ာ" ဟု ဆိုသည္။
"ငါ မအားေသးဘူး" ဆိုေတာ့ သူ႔ ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္း ၁၉ လမ္းဘက္ ထြက္သြားသည္။ ပန္းခ်ီဒီဇိုင္း ေက်ာ္မင္းေမာင္ ေရာက္လာေတာ့ စိတ္မခ်၍ ေနာက္က လိုက္သြားၾကသည္။
စိတ္ပူသည့္ အတိုင္းပင္ သူက လမ္းေဘးမွာ လူငယ္တစ္စု ပိုက္ေက်ာ္ျခင္း ခတ္ေနတာ ေတြ႔ေတာ့ သူ ၀င္ခတ္ရင္း အဆင္မေျပ ျဖစ္ၾကသည္။
ကိုေဇာ္သစ္တို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ သူက မ်က္မွန္ ေပ်ာက္ေနၿပီ။ သူက ပြဲေတာင္းေနေသာ္လည္း အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိၾကေတာ့ၿပီ။
(၁၂)
ထူးအိမ္သင္၏ ဂီတအႏုပညာ အေၾကာင္းေတြ မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာမ်ား ေပၚသို႔ ေရာက္ရွိ လာျပန္ေသာအခါ သူက တတ္ေယာင္ကား ဂီတေ၀ဖန္ေရးႏွင့္ ႀကံဳေတြ႔ရသည္ဟု ထင္လွ်င္ ငံု႔မခံ့။ ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ တံု႔ျပန္တတ္သည္။
လက္ရံုးရည္ခ်င္း ယွဥ္မလား။ ႏွလံုးရည္ခ်င္း ယွဥ္မလား။ ဘားလမ္းက ဓားထမ္း ေစာင့္ေနမယ္ဟု ေျပာတတ္သည္။ ဂီတ အႏုပညာခ်င္း ယွဥ္ၿပီး ရႈံးတဲ့လူက ထိုင္ရွိခိုးေၾကးဟု စိန္ေခၚတတ္သည္။
(၁၃)
အႏုပညာကို ခိုးယူၿပီး အလြဲသံုးစား လုပ္သူမ်ားကို သူ စက္ဆုတ္သည္။
"ဘယ္သူမဆို ကၽြန္ေတာ့္ အႏုပညာကို ခြင့္ေတာင္းရင္ အလကား ေပးဖို႔ ၀န္မေလးဘူး။ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခြင့္မလႊတ္ဘူး။ အဲ့ဒါမ်ိဳးက ကၽြန္ေတာ့္ အႏုပညာကို ေစာ္ကားတာ၊ လူကို ေစာ္ကားတာထက္ နာတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြ အဆင္သင့္ ခူးစားႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္က ရင္းႏွီးခဲ႔ရတာ။ ေပးဆပ္ခဲ့ရတာက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘ၀ တစ္ခုလံုးပါပဲ။ ဒါကိုေတာ့ အေစာ္ကား မခံႏိုင္ဘူး" ဟု သူ ေျပာဖူးသည္။
ပါးစပ္က ေျပာမည့္သာ ေျပာတာ စာနယ္ဇင္းသမား တစ္ေယာက္က သူ႔ သီခ်င္းေရးခေတြ ၾကားထဲက ၀င္ယူၿပီး ျဖတ္သံုးထားတာမ်ိဳး ႀကံဳရျပန္ေတာ႔ ဘာမွ် မေျပာ။ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ သည္းခံ ေပးခဲ႔သည္။
"သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔ သူ ရွိလိမ္႔မယ္။ သူ႔ အခက္အခဲလည္း သိရမယ္" ဟု ဆိုသည္။
"အဓိက စဥ္းစားတဲ့ ေနရာမွာ စီးပြါးေရးသမား သူေဌးလား။ ဘ၀တူ ဇတ္တူသားေတြလား ဆိုတာ သဲကြဲဖို႔ပဲ" ဟု သူခံယူသည္။
အဲသလို အႏုပညာ စိတ္၊ လူမႈေရး သိတတ္မႈ ရွိသည္။ သူက ပုဂၢလိက ဘ၀ႏွင့္ ပတ္သက္တာကို အႏုပညာႏွင့္ ခြဲျခားႏိုင္သည္။
(၁၄)
သူက တကယ္ ရိုေသ ေလးစားရမည့္ လူမ်ိဳး ေတြ႔လွ်င္ ေျခသုတ္ပုဆိုး ေျမြစြယ္က်ိဳးပမာ ႏွိမ့္ခ် ရိုေသစြာ ဆက္ဆံတတ္သူ ျဖစ္ေလသည္။
ဖားေအာက္တြင္အမွတ္တရ
အခန္း (၁၇) မုန္တိုင္းထဲက ငွက္တစ္ေကာင္
"ရာဇာ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး"
(၁)
ပထမ အေခြ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" ၏ ေအာင္ျမင္မႈ အရွိန္အ၀ါေၾကာင့္ ဒုတိယ အေခြ "ေမွာ္ဆရာ အိမ္မက္" ကို ထူးအိမ္သင္ အထူး ဂရုစိုက္ခဲ့သည္။
ယခု တစ္ႀကိမ္ ဖန္တီးမည့္ ေတးစီးရီးကို အဘက္ဘက္က ပိုမို ျပည့္စံု ေကာင္းမြန္ေစဖို႔ လိုအပ္သည္ဟု သူယူဆခဲ့သည္။
"နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" တုန္းက မည္သည့္ သီခ်င္း ပံုစံႏွင့္ မည္သည့္ အေၾကာင္းအရာေတြ ထည့္သြင္းမည္ဟူ၍ စဥ္းစားခဲ့ျခင္းမရွိ။ မည္သည့္ ပံုစံမ်ိဳးလုပ္လွ်င္ လူႀကိဳက္မည္ဟု သူ မတြက္ခဲ့ေခ်။
ထိုအခ်ိန္တုန္းက သူသည္ ျပင္ပ ဂီတေလာကႏွင့္ ေကာင္းစြာ မထိေတြ႔ရေသးသည့္ အစိမ္းသက္သက္ တစ္ေယာက္။ ဘယ္သူေတြက ဘာေတြႀကိဳက္ေနမွန္း သူမသိ။ ေရာင္းတမ္း ဂီတေလာကႏွင့္ အေ၀းႀကီး ျဖစ္ေသာ နယ္မွ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္။ ကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္း ကိုယ္ လုပ္ခ်င္တာ၊ ကိုယ္ဆိုခ်င္တာကို ရမ္းၿပီး လုပ္ခဲ့၊ ဆိုခဲ့သည္။
"ေမွာ္ဆရာ အိမ္မက္" မွာက်ေတာ့ ပထမ အႀကိမ္တုန္းကလို စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ဖန္တီး၍ မရေတာ့ၿပီ။
နာမည္ကို ထိန္းဖို႔ ဆိုတာ ပရိသတ္က အေရးႀကီးသလို ၾကားခံေတြ လိုအပ္ေသးတာ သူ သေဘာေပါက္တန္ သေရြ႕ ေပါက္ခဲ႔ၿပီ။ သီခ်င္းစာသား၊ သံစဥ္ ေဖြရွာမႈ အားေကာင္းေစဖို႔ သူ အစြမ္းကုန္ အားထုတ္ၿပီး ေရြးခ်ယ္ရသည္။
သီခ်င္း ပံုၾကမ္းမ်ားကို The Aces အဖြဲ႔မွ အရိန္းခ်္မင့္ လုပ္မည့္ ကိုပက္ထရစ္ ကို ေပးထားသည္။
အသံသြင္း မရွိ၍ ကိုပက္ထရစ္ အားလပ္ေသာ ရက္ေတြမွာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ခ်င္းစီအတြက္ သူလုပ္ခ်င္ေသာ ပံုစံ အေနအထားကို ေျပာျပၿပီး ညွိႏႈိုင္းၾကေလသည္။
(၂)
ျမဴးဇစ္ အရိန္းခ်္မင့္ေတြကိုေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ထူးအိမ္သင္ ဘာသာပဲ လုပ္သည္။
သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ခ်င္း၏ ျမဴးဇစ္ အရိန္းခ်္မင့္ အတြက္ ဘယ္ေနရာတြင္ အင္ထရို ဘယ္ေလာက္ ထားမည္။ Verse ဘယ္လို သြားမည္။ ေတးသြား တစ္ခုလံုး၏ ေက်ာရိုးကို ဘယ္လို တည္ဆာက္ၿပီး ဘယ္သို႔ ၾကြက္သားမ်ား အားျဖည့္မည္။ အေသးစိတ္ အလွအပေလးေတြ ဘယ္လို ျခယ္မႈန္းမည္။ Ending က်လွ်င္ မည္သည့္ တူရိယာ သံုးမည္။
ထို႔အျပင္ ရစ္သမ္ အတြက္ ရမ္ဘိတင္း တည္ေဆာက္မႈကို ဘယ္လို ထားမည္ ဆိုတာ အားလံုးလိုလို သူ လုပ္သည္။ က်န္ရွိေနေသးေသာ ဘယ္ေနရာတြင္ ဂီတာ တီးရမည္ ဆိုတာကိုလည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ ေပးထားသည္။
တီးရမည့္ ေနရာမွာေတာ့ ဂီတာ တီးသူေတြက သူတို႔ စိတ္ၾကိဳက္ တီးၾကေပလိမ့္မည္။
(၃)
ဤသို႔ျဖင့္ အိုေအစစ္ စတူဒီယိုထဲသို႔ ဒုတိယအၾကိမ္ သူ ထပ္မံ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ျပန္သည္။
အသံဖမ္း ကိုခ်ာလီ၊ ကိုေကာင္းျမတ္တို႔က သူ႔ကို လႈိက္လွဲ၀မ္းသာ ၾကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။ The Aces အဖြဲ႔ကလည္း သူ႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး လက္စြမ္းျပ တီးခတ္ ေပးခဲ့ၾကသည္။
"ေမွာ္ဆရာ အိပ္မက္" အေခြမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ သီခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္သည္။ ေတးေရးကေတာ့ ထူးအိမ္သင္ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္း အမ်ားစု ျဖစ္ေသာ္လည္း ေမာင္ေမာင္သြင္၊ သူရထြန္းတို႔ႏွင့္ တြဲေရးသည့္ သီခ်င္း အခ်ိဳ႕လည္း ပါ၀င္ခဲ့ေလသည္။
(၄)
"ေမွာ္ဆရာ အိပ္မက္" အေခြကို ဂီတ ပညာအရ ပညာသား ပါသည့္ ေတးသြား၊ သံစဥ္ႏွင့္ သီခ်င္းေတြ ျဖစ္ေအာင္ ျခားျခားနားနား ထင္ထင္ရွားရွား စီစဥ္ခဲ့သည္။
သို႔ျဖစ္၍ ဤအေခြထဲက သီခ်င္းမ်ားသည္ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" ေလာက္ လိုက္ဆို၊ လိုက္တီးရတာ မလြယ္။ တီးခတ္မႈ အပိုင္း၊ သီဆိုမႈ အပိုင္းမွာ ခက္ခဲ နက္နဲ လာခဲ့သည္။
ဥပမာ ထူးအိမ္သင္၏ လက္စြမ္းျပ "နတ္မိမယ္" သီခ်င္း၏ ဂ်က္ဇ္စတိုင္လ္ အရိန္းခ်္မင့္ႏွင့္ တိုင္မင္ အ၀င္အထြက္မွာ ခက္ခက္ခဲခဲ ဖန္တီး သီဆိုထား ရေၾကာင္း ယေန႔အထိ ထင္ရွားဆဲ ျဖစ္သည္။
"တစ္မိုးလံုးပဲေကာင္းကင္ၾကယ္မ်ားလည္း ေၾကြကာ မင္းေရွ႕ေမွာက္ခစား၊ ကိုယ့္ရဲ႕နတ္မိမယ္ အလွဆံုးေလး၊ သူသာ အေတာက္ပဆံုးပါလား။ ဒ႑ာရီမ်ားလား၊ အျပံဳးေလး သိပ္ထူးဆန္းေနတယ္။ ယုံရဲ႕လား"
(၅)
"ေမွာ္ဆရာ အိပ္မက္" အေခြၾကမ္း ထြက္လာေသာအခါ ပန္းႏုလ၀န္းပိုင္ရွင္ အန္တီ ေကာလင္းလက္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။
ထူးအိမ္သင္အေခြထုတ္မည္ဆုိခဲ့စဥ္ အစဦးတုန္းက ခ်ီတုံခ်တုံမ်ားစြာ စဥ္းစားခဲ့ေသာ အန္တီေကာလင္းသည္ အေခြၾကမ္းနားေထာင္ၿပီး ညတြင္းခ်င္းပင္ ဖုန္းလွမ္းဆက္သည္။
အန္တီေကာလင္းကိုယ္တိုင္က စႏၵရားတီးတတ္ၿပီး ဂီတႏွင့္ နီးစပ္သူျဖစ္သည္။ "ေမွာ္ဆရာ အိပ္မက္" ကို နားေထာင္ၿပီးၿပီးခ်င္း အတိမ္အနက္ကို မွန္းဆႏိုင္ခဲ့သည္။
"သူက တကယ့္ musician အစစ္ပဲ၊ မနက္ျဖန္ ညေနက်ရင္ အင္းလ်ားလမ္းအိမ္ကို ေခၚလာခဲ့ပါ။ ဒင္နာလည္း ေကၽြးခ်င္တယ္။ ျမဴးဇစ္အေၾကာင္းလည္း ေျပာခ်င္တယ္" ဟုဆိုသည္။
(၆)
ဂီတပရိသတ္ကလည္း "ေမွာ္ဆရာ အိပ္မက္" အေခြကိုေက်ေက်နပ္နပ္ အားေပးခဲ့ၾကသည္။ ထူးအိမ္သင္ကို ထူးအိမ္သင္အျဖစ္ ခုိင္မာစြာ တည္ေဆာက္ႏိုင္ေစခဲ့ေသာ အေခြျဖစ္ေလသည္။
ထိုအေခြအတြက္ ထူးအိမ္သင္က ေရးဆုိခ ေငြက်ပ္ ႏွစ္ေသာင္းရသည္။
"ႀကဳံလုိ႔ ေျပာရတာပါ၊ အခုေခတ္မွာ အဆုိေတာ္တစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္သြားလုိ႔ရွိရင္ ေငြေရး ေၾကးေရးက ေနာက္ကေန တြဲၿပီးပါလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္တုန္းကေတာ့ ပထမစီးရီးမွာ တစ္ေသာင္းခြဲရႈံးတယ္။ ေနာက္ ဒုတိယစီးရီးမွာ ေမွာ္ဆရာ အိပ္မက္လုပ္ေတာ့ ကိုေဇာ္သစ္နဲ႔ တြဲမိၿပီ။ ပန္းႏုလ၀န္းေတးသံသြင္းေပါ့။ အဲဒီအေခြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခ + ဆုိခ ႏွစ္ေသာင္းရတယ္။ အဲလုိဆုိေတာ့ ေစာေစာက ရႈံးခဲ့တဲ့ တစ္ေသာင္းခြဲ ႏုတ္လုိက္ရင္ စီးရီးႏွစ္ေခြထုတ္ခဲ့တဲ့ ခံစားခြင့္က ကၽြန္ေတာ့အတြက္ ငါးေထာင္ပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္" ဟု ထူးအိမ္သင္ေျပာဖူးသည္။
(၇)
ဘာပဲေျပာေျပာ ထူးအိမ္သင္က ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနၿပီ။
သူသီခ်င္း အေရးအဖြဲ႔ ေကာင္းမွန္းသိ၍ သီခ်င္းလာအပ္တာေတြလည္း ေရးေပးရသည္။ စတိတ္ခ်္ရႈိး ရာသီက ခဏေအးေနရာမွ ျပန္လႈပ္ရွားလာေသာအခါ စင္ျမင့္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြမွာ သူပါလာသည္။ ဘုရားပြဲ ရာသီက်ျပန္ေတာ့ ေတာင္ငူ၊ ပ်ဥ္းမနား ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူ၊ တပ္ကုန္း တစ္ေလွ်ာက္ သြားေရာက္ ေဖ်ာ္ေျဖရသည္။
ေရွးဦးပိုင္းတြင္ မဂၤလာေဆာင္ေတြ လိုက္ဆုိေသးေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း မဆုိျဖစ္ေတာ့ေခ်။
ထိုအခ်ိန္က ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္မ်ား ေခတ္စားတြင္က်ယ္ခ်ိန္ျဖစ္၍ အဆုိရွင္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ တီဗီြတြင္ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္ခြင့္ရရွိေရးသည္ မဟာအခြင့္အေရးႀကီး တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း ထူးအိမ္သင္သိသည္။
သို႔ေသာ္ မခိုင္လုံေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားႏွင့္ပင္ တီဗီြရိုက္ဖုိ႔ သူေရွာင္လြဲေနခဲ့သည္။
(၈)
ပန္းႏုလ၀န္းအခန္းကို ညီညီသြင္လည္းေရာက္လာတတ္သည္။ ဂီတာတီးရင္း အႏုပညာအေၾကာင္း ေျပာၾကဆုိၾကရင္း လာအိပ္တတ္သည္။
ထူးအိမ္သင္က အိပ္လွ်င္မ်က္မွန္ခၽြတ္ထားေသာအခါ သူ၏ႏွာတံျမင့္ျမင့္က ငွက္တစ္ေကာင္ႏွင့္ အလားသ႑န္ တူေနသည္။
ညီညီသြင္က သတိျပဳမိ၍ သူ႔ကိုငွက္ႀကီးဟု ခ်စ္စႏိုးစေခၚသည္။
သထုံ စတိတ္ခ်္ရႈိးမွာ လူရႊင္ေတာ္ "ၾကယ္တစ္လုံး"က အခမ္းအနားမွဴးလုပ္၍ ထူးအိမ္သင္အလွည့္တြင္ "ငွက္ႀကီး၀ံပိုလိုလို လူတစ္ေယာက္က သီခ်င္းဆုိပါလိမ့္မယ္" ဟု ေၾကညာေပးခဲ့သည္။
အငယ္ေတြကလည္း သူ႔ကို ကိုငွက္ဟုပင္ေခၚၾကသည္။
သည္လိုႏွင့္ သူ႔မွာ "ငွက္" ဆိုသည့္ အမည္တစ္ခု တုိးလာခဲ့ေလသည္။
(၉)
"ေမွာ္ဆရာ အိပ္မက္" အေခြထြက္ၿပီး သုံး၊ ေလးလအၾကာတြင္ ကိုေဇာ္သစ္ဆုိင္ေျပာင္းသည္။ ပန္းႏုလ၀န္းက ထြက္ၿပီး Kiss သို႔ေရာက္သြားသည္။
အခ်ိန္မ်ား မၾကာမီ ငွက္တစ္ေကာင္သည္ မုန္တိုင္းထဲကေန အေလ်ာ္အစားႀကီးမားေသာ ေလာင္းကစားပြဲတစ္ခုစီသို႔ ပ်ံသန္းသြားခဲ့ေလသည္။
(၁၀)
မုန္တိုင္းႏွင့္ေ၀းရာဆီသို႔ ပ်ံသန္းခဲ့ေသာငွက္။
သိပ္မၾကာခင္ အသိုက္ႏွင့္ သစ္ပင္မ်ားဆီ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။
ခရီးထြက္ရာမွ ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ ကိုငွက္မွာ အေတြ႔အႀကဳံေတြက မ်ားစြာပါလာသည္။ အသက္ေဘးမွ ပြတ္ကာသီကာ လြတ္လာခဲ့ရသည့္ သည္းထိတ္ရင္ဖိုေတြလည္း သူႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရသည္။ အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာကို သူေကာင္းစြာ နားလည္လာခဲ့သလို အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာတုိ႔ကို သူနားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရေသးသည္။
အေမွာင္တစ္ခု၊ မုိက္မဲမႈ၊ ရက္စက္ၾကမ္းႀကဳတ္မႈ၊ မတရားမႈဟု သူထင္ျမင္ယူဆေသာအျခင္းအရာတို႔၏ ဆန္႔က်င္ဘက္သို႔ သူသြားခဲ့သည္။ ထိုေနရာတြင္ အလင္း၊ အသိဥာဏ္၊ ေမတၱာတရား၊ မွ်တမႈေတြ ရွိႏိုင္စေကာင္းသည္ဟု သူေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ အဆိုပါ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေလာကသည္ တကယ္မရွိခဲ့ေၾကာင္း သူလက္ေတြ႔သိလာခဲ့ရတာ ခါးသီးလွသည္။
က်ားျခေသၤ့မ်ားႏွင့္ေ၀းရာတြင္ အျဖဴေရာင္ယုန္သူငယ္ေလးမ်ား ရွိၾကသည္မဟုတ္။ ေသြးဆာသည့္၀ံပုေလြမ်ား က်က္စားတတ္ေၾကာင္းကို သူသိလာရသည္။ ထိုတစ္ညမွာ သူလုိခ်င္ေတာင့္တခဲ့တာက ဘာမွ် မ်ားမ်ားစားစား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မဆုိႏိုင္။ တန္းတူရည္တူ ၾကမ္းတစ္ေျပး ထုိင္ခုံတစ္တန္းတည္း ထုိင္ၿပီး အရက္ခြက္ကို ေမာ့ၾကဖုိ႔သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေရတစ္ျပင္တည္း မဆိုထားႏွင့္ ဘီလူးစည္း လူ႔စည္းေတြ ခြဲထားတာ၊ နတ္ဘုံနန္းႏွင့္ ငရဲခန္းကို ကန္႔ထားၾကတာ သိလာရသည္။ စည္းရိုးကို သူသြားထိၾကည့္မိေသာအခါ အရက္၀ိုင္း ထိုင္ခုံတစ္လုံးအတြက္ ေပးဆပ္ရမွာက မယုံႏိုင္စရာ။ သူ၏အသက္တစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ေနသည္။ ေစ်းႀကီးလွသည့္ ေလာင္းကစား၀ိုင္း စည္းကမ္းက တစ္ဘက္သတ္ျဖစ္သည္။ အသက္က ဖက္ရြက္မွ် တန္ဖိုးမရွိသလို ေခၽြခ်ႏိုင္သူတို႔၏ ႏႈတ္ထြက္စကား တစ္ခြန္းမွာ သာသာကေလး ေၾကြက်သြားရမွာမ်ဳိးျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ဘက္မွာ ရွိေနသည့္ ကံတရားေၾကာင့္သာ ခုန္အုပ္ေတာ့မည့္ သားရဲေတြလက္က လြတ္လာခဲ့သည္။ လက္မတင္ေလးေလာက္ အခ်ိန္အဆ လြဲခဲ့လွ်င္ကိုပဲ ေတာဥပေဒသ ကိုင္စြဲသူတို႔၏ လက္ထဲမွာ သူ ေၾကမြေပ်ာက္ပ်က္ အစားခံသြားရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကံတရားက သူ႔ဘက္ကို မ်က္ႏွာလုိက္ၿပီး ေဖးမေပးခဲ့သည္။
(၁၁)
ဂီတေလာကကေတာ့ သူ႔ကိုေႏြးေထြးစြာပင္ ျပန္လည္ႀကိဳဆိုခဲ့သည္။ ေရစီးေၾကာင္းႏွင့္ပင္ အလုိက္သင့္ သူဆက္လက္ေမ်ာပါသြားခဲ့သည္။
"သက္ၿငိမ္" စီးရီးက ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ထြက္ခဲ့ေလသည္။
ကုိယ္ပိုင္သံစဥ္ သီခ်င္းမ်ားပဲ ျဖစ္ၾကသည္။
ေမာင္ေမာင္သြင္၊ ညီညီသြင္ႏွင့္ လူမုန္းတို႔ တစ္ပုဒ္စီ ၀င္ေရးေပးၾကၿပီး က်န္ေသာသီခ်င္းမ်ားကို သူကိုယ္တိုင္ပဲ ေရးခဲ့သည္။ "သက္ၿငိမ္" ကို သူႏွင့္ ညီအစ္ကိုအရင္းတမွ် ခ်စ္ခင္ၾကေသာ ကိုေဇာ္သစ္ႏွင့္ ရွယ္ယာရွင္ သေဘာ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ကန္းထရီးဘိြဳင္းက ျဖန္႔ေပးသည္။
ထုိစီးရီးတြင္လည္း သူ၏ခံစားခြင့္က ဆယ့္ေလးလက္မ တီဗီြတစ္လုံးရခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ေနသည္။
"အေခြ သုံးေခြ ထြက္ၿပီးလုိ႔ရယ္မွ ကၽြန္ေတာ့မွာ ေငြငါးေထာင္ရယ္၊ ဆယ့္ေလးလက္မ တီဗီြတစ္လုံးရယ္ပဲ ကိုင္ခဲ့ရပါတယ္" ကိုငွက္ ရယ္စရာေျပာခဲ့ဖူးသည္။
(၁၂)
"ကိုယ့္ရဲ႕ အခန္းေလးထဲမွာ ေန႔တိုင္း အားငယ္ထိတ္လန္႔စြာ ပုန္းေအာင္ေန တစ္ေယာက္တည္း။ အလင္းေရာင္မ်ား ေပ်ာက္ဆုံးအထီးက်န္ကမာၻေလးပဲ။ တစ္ေလာကလုံး ရြံ႕မုန္းစိတ္နာေနဆဲ။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာလည္း ေမွာင္မည္းေပက်ံကာ ပူေလာင္ေနဆဲ။ ေနေရာင္တစ္ခ်ဳိ႕က အခန္းထဲ၀ဲ၊ ဒယိမ္းထိုးကခုန္ဆဲ ေရႊပန္းခင္းတစ္ခုလိုပဲ ေတြ႔တယ္။
ကိုယ့္ရဲ႕စားပြဲအိုေလးထက္မွာ ျပန႔္ႀကဲ။ စကၠဴအပိုင္းအစေတြ၊ ေဆးလိပ္တိုေတြနဲ႔၊ ကံ့ေကာ္ပန္းေျခာက္တစ္ပြင့္၊ သက္ၿငိမ္ပန္းခ်ီကားပဲ။ စကၠန္႔မ်ားေရတြက္လက္ပတ္နာရီေလး၊ ဖ်ားေနၿပီး ငိုေၾကြးဂစ္တာဟာ အသံေမ့သြားတယ္။ အဖန္တရာဆုိၿပီးသား ေတးသြားလည္း ေခါက္ရိုးမ်ား က်ဳိးေနတဲ့ စာအုပ္ေဟာင္းေလးတစ္အုပ္လုိပဲရွိတယ္။
လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္စုံမက္ မနက္ကိုႀကိဳခဲ့။ လမ္းေတြမီးလင္းတဲ့ ညအစကိုႀကိဳမယ့္ေန႔ရက္မ်ားကို တိုက္စားသြား။ ဘ၀ဟာ ဘယ္လိုမ်ားလဲ၊ အခန္းျပင္ဘက္ေျပးထြက္ၿပီး စၾကာ၀ဠာအဆုံးေကာင္းကင္အမိုးေဖါက္ခြဲ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနတာ အိပ္မက္တယ္။ ယုံၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လမ္းမအလည္ လူတစ္ေယာက္ မူးလဲေနတယ္။ မပီမသဆဲေရးသံရယ္… ၾကားတယ္ ညေနၾကယ္"
(၁၃)
"သက္ၿငိမ္" သီခ်င္းကို ထူးအိမ္သင္၏ တကယ့္ဘ၀အေတြ႔အႀကဳံအေပၚ မူတည္ၿပီး ေရးဖြဲ႔ထားျခင္းျဖစ္သည္။
ပုသိမ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘ၀။
စာေမးပြဲႏွစ္ႀကိမ္က်၍ ပုသိမ္တြင္ အိတ္စတာနယ္ျဖစ္ေနစဥ္၊ သူငယ္ခ်င္းထံကပ္ေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ရသည္။ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံျပတ္လပ္ေန၍ ဒုကၡေရာက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း၏ အခန္းထဲမွာ ေခြေနရတာပဲ မ်ားခဲ့သည္။ သူႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းခုတင္က ကပ္လ်က္။
သူ႔ခုတင္ေပၚက လွမ္းၾကည့္လွ်င္ မ်က္စိေရွ႕က ျပတင္းေပါက္တစ္ေပါက္ရွိသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ျပတင္းေပါက္ကို အၿမဲေတြ႔ေနသည္။ ေန႔မွာလင္းေနေသာ ျပတင္း။ ညမွာေမွာင္ၿပီး ၾကယ္ေတြေတာက္ပေနေသာ ျပတင္းျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ သူက ဘာဆုိဘာတစ္ခုမွ် ျဖစ္ထြန္းေအာင္ လုပ္မျပႏိုင္။
အဘက္ဘက္မွ က်ဆံုးေနခ်ိန္။
ပညာေရးမွာလည္း စာေမးပြဲေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္က်။ မိဘေတြႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သလိုျဖစ္ေန၍ စိတ္ဓာတ္က်ရုံမက ေလလြင့္ၿပီး မႈန္တိမႈန္၀ါးျဖစ္ေနသည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ျပတင္းေပါက္က လက္ေနေသာ ၾကယ္ကိုၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းႏွင့္ပင္ သူ႔ကိုယ္သူအခန္းထဲက ပစၥည္းေဟာင္းတစ္ခုလို။ သူငယ္ခ်င္းခုတင္ေပၚမွာ လြင့္က်ေနေသာ ဖဲခ်ပ္တစ္ခ်ပ္လို၊ အခန္းထဲမွာ ပံုက်ေနသည့္ ေစာင္တစ္ထည္လို၊ ခုတင္ ေျခရင္းမွာ လဲေနသည့္ အရက္ပုလင္း တစ္လံုးလို၊ အခန္းထဲမွာ ေထာင္ထားသည့္ ဂီတာစုတ္ကေလးလို အသက္ရွိမွ ရွိပါေလစ။ သူ႔ကိုယ္သူအဲသလို ခံစားလာရသည္။
အဆုိပါ ခံစားခ်က္ကေလးအေပၚမူတည္ၿပီးေရးဖြဲ႔ျဖစ္ခဲ့ေသာ "သက္ၿငိမ္" သည္ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္က်မွ ပရိသတ္ နားေထာင္ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ရေလေတာ့သည္။
(၁၄)
ကိုငွက္၏ စတုတၱ စီးရီးအေခြျဖစ္ေသာ "အတၱ ပုံေဆာင္ခဲမ်ား" က ၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ထြက္ခဲ့သည္။
သူတစ္ေယာက္တည္း ဒိုင္ခံေရးခဲ့ေသာ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္သီခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္။ သူ၏အားအရဆုံး အေခြဟုလည္း ဆုိႏိုင္သည္။
ထိုစီးရီးထဲက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေသာ "ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး" ကို ေရးဖြဲ႔ျဖစ္၍ အာရုံ၀င္စားမႈကို ပုဂံၿမိဳ႕မွာ စတင္ရရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
(၁၅)
ေတးေရးစာဆို ကို၀င္းမင္းေထြးစီစဥ္ေသာ ပုခုကၠဴစေတ့ခ်္ရႈိး အတြက္ ခရီးသြားၾကရင္း ဂီတလူငယ္ တစ္ဖြဲ႔သားလုံး ပုဂံသို႔ ၀င္လည္ၾကသည္။
ညပိုင္းတြင္ သူတို႔ဂီတလူငယ္မ်ား တစ္အုပ္စုလုံးဘုရားေတြ ေလွ်ာက္ဖူးၾကရင္း ကန္ေတာ့ပလႅင္ဘုရားသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားအေစာင့္ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး
ဘုရားေပၚတက္ၾကည့္ခဲ့ၾကသည္။
အေပၚေရာက္ေတာ့ ထူးအိမ္သင္ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မဆင္းျဖစ္၊ ရႈခင္းေငးရင္း အတန္ၾကာေအာင္ ထုိင္ျဖစ္သြားသည္။
ပုဂံညက လြမ္းေမာဖြယ္လွခ်င္တိုင္း လွေနသည္။ နက္ျပာေရာင္ညေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္တာရာေတြ စုံလင္ေနၾကသည္။ အလွမ္းမေ၀းလွသည့္ ေနရာတြင္ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးတသြင္သြင္ႏွင့္ တညိမ့္ညိမ့္စီးဆင္းေနတာကို အေပၚစီးကေန သူလွမ္းျမင္ေနရသည္။ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းရွိ စက္ရုံက လင္းေနေသာမီးေရာင္ေလးေတြ ေတြ႔ရသည္။ ျမစ္ႀကီးအေပၚမွာအလင္းစက္ကေလးေတြက တဖ်ပ္ဖ်ပ္လက္ေနၾကသည္။ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းဘက္ကို ျပန္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ က်ယ္ျပန္႔လွသည့္ လြင္ျပင္ေပၚတြင္ တစ္ခ်ိန္က လြန္စြာႀကီးက်ယ္ခမ္းနားခဲ့သည့္ ေရွးယဥ္ေက်းမႈဗိသုကာလက္ရာ အေဆာက္အအုံႀကီးမ်ားကို အေမွာင္ထဲမွာပင္ ထုထည္ႀကီးမားစြာႏွင့္ ျမင္ေနရသည္။
ျမစ္ႀကီးရယ္၊ ဗိသုကာလက္ရာမ်ားရယ္၊ ဟုိတစ္ဖက္ကမ္းက ေတာင္တန္းမ်ားရယ္ကို သူထိုင္ၾကည့္ရင္းႏွင့္ပင္ ေသြးထဲက တျဖည္းျဖည္းခ်င္းႏိုးၾကားလာခဲ့သည္။ သူကိုယ္တုိင္သိလိုက္သည့္အျခင္းအရာက လြန္စြာထူးျခားလွသျဖင့္ ႏႈတ္ႏွင့္ မေဖာ္ျပႏိုင္။ ေရွးပုဂံသူ ပုဂံသားတို႔၏ ၀ိညာဥ္မ်ားက သူ႔ကိုပူး၀င္သြားၾကေသာ အခုိက္အတန္႔မွာ ထြက္ေပၚလာသည့္ ရလာဒ္က အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သီခ်င္းေရးဖြဲ႔ဖုိ႔ ခြန္အားအေငြ႔အသက္ အာရုံစိတ္ကူးကို ထူးအိမ္သင္ရရွိသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
(၁၆)
ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးက ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပင္မအသက္ေသြးေၾကာႀကီးျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္း ႏွင္းပြင့္ေရခဲေတာင္တန္းႀကီးမ်ားမွ ျမစ္ဖ်ားခံလာၾကေသာ
ေမခႏွင့္မလိခ ျမစ္ႏွစ္သြယ္တုိ႔ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕အနီးတြင္ ေပါင္းဆုံၿပီးေနာက္ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးျဖစ္ထြန္းလာခဲ့သည္။ ေတာင္ဘက္သို႔မုိင္ေပါင္း ၁၃၀၀ ဆက္လက္စီးဆင္းၿပီး ဟသၤာတၿမိဳ႕အနီးတြင္ လက္တက္အသြယ္သြယ္ခြဲထြက္ကာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ၀မ္းစာက်ီတိုက္ဟု ေခၚဆုိရမည့္ ေျမဆီၾသဇာၾကြယ္၀လွသည့္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။
ဧရာ၀တီႏွင့္ အတူျမန္မာ့သမိုင္း ေခတ္အဆက္ဆက္တုိ႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး၊ သေဘာတရားေရး၊ စစ္ေရး၊ ႏုိင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး၏ သမိုင္းေျခရာမ်ားထင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေရွးဦးပထမဆုံး မွီတင္းေနထုိင္သူ အညာသီယန္ေက်ာက္ေခတ္လူမ်ားသည္ ဧရာ၀တီျမစ္ကိုပင္ အမွီသဟဲျပဳခဲ့ၾကေလသည္။
ဧရာ၀တီ၏သမိုင္းသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ သမုိင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ သမိုင္းကို ဧရာ၀တီမိခင္က ေမြးဖြားေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားဖြယ္သမိုင္းကာလ အပိုင္းအျခားတစ္ခုတြင္ ဧရာ၀တီျမစ္ေပၚရွိ ပုဂံေနျပည္ေတာ္က ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏွလုံးသည္းပြတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ႏွလုံးသားပုဂံႏွင့္ ပင္မေသြးေၾကာဧရာ၀တီ။
(၁၇)
ထူးအိမ္သင္က သူ၏ သီခ်င္းကို "ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး" ဟု အမည္ေပးခဲ့သည္။ သီခ်င္းအေၾကာင္းအရာက ေရွးပုဂံသူပုဂံသားတို႔၏ ၀ိညာဥ္မ်ားက သူ႔ကို ပူး၀င္ေျပာျပသြားၾကသည့္ သမိုင္း၏ပုံရိပ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ေရွ႕လာမည့္ အနာဂတ္ေန႔ရက္မ်ားကို ေရႊေရာင္လႊမ္းေစဖို႔ သူေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။ စိတ္ကူးအိပ္မက္ မက္ခဲ့သည္။ ဧရာ၀တီျမစ္သည္ ရာဇ၀င္ေဟာင္း၏ ေျခရာမ်ားကို သိမ္းဆည္းထားရုံသက္သက္မဟုတ္။ ရာဇ၀င္သစ္၏ ေျခလွမ္းမ်ားကို ေမြးဖြားေပးရာ ရင္ခြင္အစစ္အမွန္ျဖစ္သည္ဟု ထူးအိမ္သင္ခံယူခဲ့သည္။
"ကြယ္လြန္ၿပီးေသာ အိပ္မက္မ်ား၊ ထာ၀စဥ္လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ရာ…။
ကၠေျႏၵႀကီးမားလြန္းတဲ့ ဒီေျမမွ… တို႔ရဲ႕ေသြးေတြ…ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႔စီးဆင္း
သူဟာ ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို သိမ္းဆည္းထား
ဧရာ၀တီ…။
ေရႊအတိၿပီးေသာ ၿမိဳ႕ျပမ်ားအစဥ္အလာႀကီးမားခဲ့ၾကရာ…။
ရာဇ၀င္ေဟာင္းရဲ႕ အမွတ္တရဒီေျမဟာ တုိ႔ရဲ႕အမိေျမ…။
ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ ႏွလုံးသား …ရွင္သန္ေစသူတန္ခိုးရွင္…
အခမ္းနားဆုံးေသာ သက္ရွိကဗ်ာ၊ ဧရာ၀တီ…။
ပိုင္ဆုိင္မႈအတြက္ စစ္မက္မ်ား ရင္ဆိုင္တိုက္ခုိက္ခဲ့ၾကရာ…။
ဂႏၲ၀င္ေျမာက္တဲ့အခ်စ္နဲ႔ ကာကြယ္သူတို႔ရဲ႕ ဓားေတြ။
သူရဲေကာင္းမ်ား ေမြးဖြား။ ဒါဟာ ငါတို႔သမိုင္းရဲ႕ေတာက္ပခဲ့တဲ့ေန႔ရက္မ်ား…..။
ဧရာ၀တီ…။
ရာဇ၀င္ေဟာင္းရဲ႕သခၤ်ဳိင္းရာ၊ ရာဇ၀င္သစ္တို႔ေမြးဖြားရာ၊
ေရႊေရာင္ေန႔သစ္မ်ား အတြက္၊ ရင္ခုန္သူတို႔ရဲ႕သီခ်င္းေတြ၊
ပ်ိဳမ်စ္စိမ္းလန္းေရးအတြက္ ယံုၾကည္သူေတြ အသက္နဲ႔ထုဆစ္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္မ်ား….
ဧရာ၀တီ….”
(၁၈)
"ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး" သီခ်င္း အေၾကာင္းအရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ထူးအိမ္သင္က "ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါလည္း ေျပာဖူးပါတယ္။ ျမန္မာေတြဟာ အဲ့ဒီအခ်ိန္က လက္ရံုးရည္ေရာ၊ ႏွလံုးရည္ေရာ တိုးတက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေရွးျမန္မာၾကီးေတြက ဘယ္လို ခက္ထန္ၾကံ့ခိုင္ အားေကာင္းတဲ့ ႏွလံုးသားေတြနဲ႔၊ ဘယ္လို ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ ႏွလံုးသား၊ ဘယ္လို သိမ္ေမြ႔တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ဧရာ၀တီ ျမစ္၀ွမ္းနယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခု ေခၚေနၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံၾကီးကို ဘယ္လို တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ အရမ္းကို အံ့ၾသျပီး ေလးလည္း ေလးစားမိတယ္။ ေရွးျမန္မာၾကီးေတြ အေပၚ အရမ္းကို ၾကည္ညိဳတဲ့ စိတ္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေပၚလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ ေရွ႕ဆက္ သြားမယ့္ ဧရာ၀တီ သမိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ ေရွ႕ဘယ္လို ျဖစ္လာမလဲဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ ခင္းက်င္း ၾကည့္တာေပါ့ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ေလးေတြကို ျပပြဲ ခင္းက်င္း ၾကည့္တဲ့ သေဘာ၊ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ အဲ့ဒါပါပဲ" ဟု ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။
(၁၉)
"ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး" သီခ်င္း၏ Music Composition အပုိင္းက်ေတာ့ ဘလူးစ္ ပံုစံမ်ိဳး ဖန္တီး ျဖစ္လိုက္သည္။ စေကးလ္ႏွင့္ ဟာမိုနီ ပရိုဂ်က္ရွင္မ်ား ဘလူးစ္ကို အေျခခံျပီး ယူသည္။ ရစ္သမ္ပိုင္း က်ေတာ့ လူတို႔၏ ႏွလံုးခုန္သံ၊ တိုက္စည္ တိုက္ေမာင္းမ်ား၊ စစ္တိုက္ေသာအခါ တိုက္စည္ တိုက္ေမာင္းတို႔၏ ရိုက္ခ်က္ေတြကို ယူခဲ့သည္။
ပုဂံကို ေရွးျမန္မာၾကီးတို႔ တည္ေထာင္ခဲ့စဥ္ အခ်ိန္က မ႑ိဳင္ျပဳ ခြန္အား ယူခဲ့ရေသာ နည္းပညာ၊ အတတ္ပညာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၏ ေရစီးေၾကာင္းထဲက ဂီတသံစဥ္မ်ားကိုလည္း တမင္တကာ ပါ၀င္လာေအာင္ ေရာထည့္ျပီး သီခ်င္း၏ အလွကို အားေကာင္းစြာ ထင္းၾကြ လာေစခဲ့ေသးသည္။
(၂၀)
"ဧရာ၀တီ" သီခ်င္း ပံုစံမ်ိဳးပင္ မြန္လူမ်ိဳးတို႔၏ ေဒသအေၾကာင္း သမိုင္း အျခင္းအရာတို႔ကို ေရးဖြဲ႔ ဖို႔လည္း ေနာင္ေသာအခါ သူ စိတ္ကူးခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ေခ်။
(၂၁)
ထူးအိမ္သင္၏ masterpiece လက္ရာ "ဧရာ၀တီ" သီခ်င္းကို ကိုေလးျဖဴ ျပန္ဆို ျဖစ္ခဲ့တာကိုေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ဟုပင္ ဆိုရမည္။
ကိုေလးျဖဴက စီးပြားေရးအရ ေရာင္းတမ္း၀င္ ထုတ္လုပ္ ျဖန္႔ခ်ီဖို႔ ျပန္လုပ္သည္ေတာ့ မဟုတ္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ဖူကူအိုကာျမိဳ႕က သူတို႔ကို ဖိတ္ျပီး တီးၾကဆိုၾကေသာအခါ own tune သီခ်င္း ဆိုဖို႔လည္း စိတ္ကူး ရွိသည္။
ျမန္မာလူမ်ိဳး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သီခ်င္းမ်ိဳး ျဖစ္လွ်င္ ပိုေကာင္းမည္ ဆို၍ ကုိငွက္ဆီက "ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး" သီခ်င္း ေပးပါဟု ကိုေလးျဖဴက လာေတာင္းသည္။
ထူးအိမ္သင္က "ဟာ . . . .ေပးပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ သီခ်င္းထဲမွာ ျမန္မာျပည္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတာ့ မပါဘူး" ဟု ထူးအိမ္သင္က ဆိုသည္။
ကိုေလးျဖဴက "ကိစၥ မရွိဘူး၊ ရတယ္။ ဧရာ၀တီ ဆိုတဲ့ စကားလံုး ပါတာပဲ။ ဧရာ၀တီဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ဟာ။ ဒါျမန္မာေတြ အေၾကာင္းပဲ။ အဲ့ဒါ သူတို႔ကို ရွင္းျပျပီး လိုက္သြားမယ္" ဟု ေျပာလုိက္သည္။
ထူးအိမ္သင္လည္း "ကဲ . . . .ဆိုလို႔ ရမယ္ ဆိုရင္ ဆိုေပါ့ဗ်ာ" ဟု ခြင့္ျပဳ ေပးလိုက္သည္။
"သီခ်င္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဒီေလာက္ပဲ ညွိဳႏႈိင္း ရတာပါ" ဟု ထူးအိမ္သင္က ျပန္ေျပာျပသည္။
"ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး" သီခ်င္းကို ကိုေလးျဖဴ ျပန္လည္ သီဆိုေသာအခါ version က အသစ္ တစ္မ်ိဳးလို ျဖစ္သြားသည္။ Iron Cross တီး၀ိုင္း၏ ဂီတပညာရွင္မ်ားက အရိန္းခ်္မင့္ လုပ္ေပးခဲ့သည္။
"ကိုေလးျဖဴ ျပန္ဆိုထားတာ ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ဖူးပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းကို သူတို႔ဆီမွာ တီးေတာ့ အသံလႊင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဖမ္းထားတဲ့ အေခြေလး ရွိတယ္ေလ၊ အဲ့ဒါေလး ယူလာျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးလို႔ နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္၊ ေကာင္းပါတယ္" ဟု ထူးအိမ္သင္ ေျပာခဲ့ေလသည္။
ထူးအိမ္သင္၏ ဂါရ၀ အျပည့္ႏွင့္ ႏွိမ့္ခ်ရုိက်ိဳးပံု(ဓါတ္ပံု ျငိမ္ေအးအိမ္)
အခန္း(၁၈) ၆၉၊ သီတာလမ္း၊ ေက်ာက္ေျမာင္း၊ တာေမြျမိဳ႕နယ္
(၁)
ထူးအိမ္သင္က ၁၉၇၉ ခုႏွစ္တြင္ ဆယ္တန္း ေအာင္ျပီး တကၠသိုလ္ စေရာက္ခဲ့သည္။ ေန႔ေက်ာင္းသား အျဖစ္ ၅ ႏွစ္ တက္ခဲ့ရာ ပုသိမ္ေကာလိပ္မွ ဒုတိယႏွစ္သာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေလသည္။ ေမာ္လျမိဳင္ ေရာက္ျပီး ေနာက္ပိုင္းက်မွ စာေပးစာယူ ေျပာင္းတက္ခဲ့သည္။
အဆိုေတာ္ ျဖစ္ျပီးသည့္ ေနာက္လည္း ဇြဲမေလွ်ာ့ဖို႔ မိဘမ်ားက တိုက္တြန္းၾကသျဖင့္ မိဘမ်ား အလိုက် ၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ ရုကၡေဗဒ ေမဂ်ာႏွင့္ B.Sc ဘြဲ႔ရရွိခဲ့ေလေတာ့သည္။
(၂)
"ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္" စီးရီးကို မူပိုင္ ကိုေဇာ္သစ္ႏွင့္ ျမဴးဇစ္၀ါလ္ ေတးသံသြင္းအတြက္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ကတည္းက စီစဥ္ခဲ့သည္။
ထိုကာလမွာ ကိုငွက္သည္ ကိုေဇာ္သစ္၊ ကိုရဲသြင္တို႔ႏွင့္ ရန္ကင္းမွာ အိမ္ငွားေနၾကသည္။ မ်ားမၾကာမီ ေမာ္လျမိဳင္မွ အေမေဒၚျမရင္ ေရာက္လာျပီး ကိုငွက္ႏွင့္ အတူ ေနထိုင္ေလသည္။
ကိုငွက္က ဂီတသင္တန္းလိုမ်ိဳး ႏုတ္စ္ အေျခခံက အစ စနစ္တက် သင္ေပးေသာ သင္တန္း တစ္ခု ဖြင့္ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ စိတ္၀င္စားေသာ လူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ား သူ႔သင္တန္းမွာ တက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
(၃)
၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ ထြက္သည့္ "အရင္အတိုင္း" စီးရီး မူရင္းက ေကာ္ပီသီခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္။ တစ္ေခြလံုးကို ေတးေရးစာဆို ကို၀င္းမင္းေထြး ေရးဖြဲ႔ေပးခဲ့ျပီး Emperor တီး၀ိုင္း၏ ဂီတႏွင့္ အိုေအစစ္ စတူဒီယို မွာ သြင္းျဖစ္ခဲ့သည္။ စီစဥ္သူ မူပိုင္ ကိုရဲ။ ျဖန္႔ခ်ီေရး ဂ်ဴပီတာ ေတးသံသြင္း ျဖစ္သည္။
Dom Melcom ၏ Vincent ကို ျပန္ဆိုထားေသာ "ဗင္ဆင့္ဗန္ဂိုး တမ္းခ်င္း" ကေတာ့ ထိုစီးရီး၏ အထူးျခားဆံုး သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ဟု ဆိုရေပမည္။ ေတးေရးစာဆို ကို၀င္းမင္းေထြး၏ စကားလံုးမ်ားက ေျပာင္ေျမာက္သလို ထူးအိမ္သင္၏ သီဆိုဟန္က လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ရွိလွသည္။
"လူေတြ တကယ္ေတာ့ နားမလည္ . . .အို ဒါဟာ တကယ္ အမွန္တရား . . .ဒီကမာၻသို႔ဗင္ဆင့္ အဆံုးထိခ်စ္ေသာ္လည္း အားလံုး နားမလည္ခဲ့။ ဒုကၡနဲ႔ တုန္႔ျပန္ျခင္းသာ ရသြားလည္း ဒီလို ရက္စက္ခဲ့ျခင္းကိုျပန္ျပီး အမွန္တရားအတြက္ ဘ၀ကိုစေတးသြားရွာရင္း ခြင့္လႊတ္ခဲ့ေလတယ္။
ၾကယ္ေတြ ငိုေနလား . . . အခန္းလြတ္ထဲမွာ ပန္းခ်ီကားေတြ . . . အဖိုးမျဖတ္ရက္ေအာင္ တန္သတဲ့ေလ။ ဗင္ဆင့္ရဲ႕အႏုပညာဟာ ရတနာမ်ား . . . မေသခင္ အခ်ိန္မွာ အပယ္ခံမ်ား . . .မဲ့ရြဲ႕ျခင္းသာ ခံခဲ့ရတယ္။ ေသြးပ်က္သြားေအာင္ သေရာ္ၾကတယ္။ လက္ေျမွာက္လို႔ ဘ၀ကို ေရွာင္ကာ ေျပးေလတယ္။
ငါေလ တုန္လႈပ္တယ္ . . . ကမာၻကို ပိုင္သမွ် အကုန္ေပးျပီး တစ္သက္တာ ဒုကၡခ်ည္း ယူသြားရွာတယ္။ ဒါဟာ ပါရမီ တစ္ခုေလးလား။ လူေတြအတြက္ ဘ၀ကိုရင္းလို႔ စေတးရွာသလား . . . ဒီည ငါငိုေနျပီ"
(၄)
ထူးအိမ္သင္သည္ ပါ၀ါမ်က္မွန္ ထူထူကို ကိုင္းပံုသ႑န္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲ တပ္ဆင္ခဲ့သလို သူ၏ သီခ်င္းေခြမ်ားကလည္း တစ္ေခြတိုင္းမွာ ေတးသံသြင္း တစ္ဆိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
"နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" တုန္းက ဂႏၶမာ၊ "ေမွာ္ဆရာအိမ္မက္" က ပန္းႏုလ၀န္း၊ "သက္ျငိမ္" က ကန္းထရီးဘိြဳင္း၊ "အတၱပံုေဆာင္ခဲ" မ်ားက စပယ္ဦး၊ "အၾကင္နာ အိပ္မက္" (ေအာင္ရင္ႏွင့္ တြဲဖက္၍) ယင္းမာ၊ "အရင္အတိုင္း" က ဂ်ဴပီတာ၊ ထို႔ေနာက္ "စကားလံုး မရွိတဲ့ ေကာင္းကင္" က ႏွင္းဆီလႈိင္း ျဖစ္ေနသည္။
"စကားလံုး မရွိတဲ့ ေကာင္းကင္" ကလည္း "အရင္အတိုင္း" စီးရီးကဲ့သို႔ပင္ ေကာ္ပီ သီခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
တစ္ေခြလံုးကို ျမင့္မိုးေအာင္က ေရးေပး ထားခဲ့သည္။
မူပိုင္က ႏွင္းဆီလႈိင္း။
ထိုအခ်ိန္မွာ ႏွင္းဆီလႈိင္းက ထြက္သမွ် တစ္ေခြဆို ဆုိသေလာက္ ေျပာစမွတ္ ျပဳခဲ့ရခ်ိန္။
စကားလံုး အေခြလည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
(၅)
ကိုငွက္က သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ျမင့္မိုးေအာင္မွာ အရည္အခ်င္း ရွိတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိသည္။ ျမင့္မိုးေအာင္က စာဖတ္ နာသည္။ ဂီတႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို အဆင့္အတန္း ျမင့္ျမင့္ သိနားလည္ေနသည္။ ရန္ကုန္ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းျပီးသြားခ်ိန္၊ ပုသိမ္တြင္ ဂီတာ သင္တန္းေလး ဖြင့္ျပီး အသာငုပ္ေနတာကို သူ သေဘာမက်။ ျပီးေတာ့ ျမင့္မိုးေအာင္သည္ သီခ်င္း ေရးရာမွာ လူသစ္ မဟုတ္။ ယခင္ ပုသိမ္က ထက္ႏိုင္ေက်ာ္၏ စီးရီးလုပ္စဥ္ကတည္းက သံုးေလးပုဒ္ ၀င္ေရး ေပးခဲ့ဖူးသည္။
သို႔ျဖင့္ ကိုငွက္က ပုသိမ္အထိ သြားျပီး ဇြတ္အတင္း ဆြဲေခၚ လာခဲ့သည္။
"စကားလံုး မရွိတဲ့" အေခြ ျဖစ္လာဖို႔ ကိုငွက္၏ တြန္းအား အမ်ားၾကီး ပါခဲ့သည္။ မွန္ေသာ္လည္း -
"ဒီစီးရီး ေအာင္ျမင္ သြားရတဲ့ အေပၚမွာက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ျမင့္မိုးေအာင္ရဲ႕ စကားလံုး ေရြးခ်ယ္မႈ၊ သီခ်င္း ပံုစံ၊ အားလံုး ဘက္ေပါင္းစံု ေကာင္းလို႔ပါဗ်ာ" ဟု ကိုငွက္က ေျပာခဲ့သည္။
"ျမင့္မိုးေအာင္ ဆိုျပီး အထင္အရွား ျဖစ္လာတာကေတာ့ သူ႔အရည္အခ်င္းနဲ႔ သူပါ။ ဘယ္ ေက်ာက္ခဲကိုမွ ဆီၾကိတ္လို႔ ဆီထြက္ မလာပါဘူး" ဆိုတာက သူ၏ အရွင္းဆံုး သေဘာထားပင္ ျဖစ္ေလသည္။
(၆)
"အရင္အတိုင္း" ႏွင့္ "စကားလံုး မရွိတဲ႔ ေကာင္းကင္" ဆိုသည့္ ေကာ္ပီ သီခ်င္း ႏွစ္ေခြ သီဆိုခဲ့ရာတြင္ အခ်ိဳ႕ သီခ်င္းမ်ားမွာ မူရင္းထက္ကို ပိုေကာင္းသည္ဟု ဂီတ ပရိသတ္ အခ်ိဳ႕က ယူဆခဲ့ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ထူးအိမ္သင္က "မူရင္းထက္ ေကာင္းတယ္လို႔ေတာ့ မေနာက္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ၊ အ့ဲဒီလိုေတာ့ မေနာက္နဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္ပီသီခ်င္း ဆိုတဲ့အခါက်ရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မူရင္းသီခ်င္း အေပၚမွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားၿပီး သစၥာရွိပါတယ္။ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုး သူတို႔ mood နဲ႔ expression ကို ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူးေျပာင္း ၿပီးေတာ့ ထည့္ယူပါတယ္" ဟု ေျပာျပခဲ့သည္။
(၇)
ထူးအိမ္သင္၏ ပထမဆံုးေသာ တစ္ကိုယ္ေတာ္ စင္ျမင့္ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ One Man Showကို ၁၉၉၃ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ၌ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ အမ်ိဳးသားဇာတ္ရုံတြင္ Iron Cross၀ိုင္းႏွင့္ ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ရာ သီခ်င္း ၂၉ပုဒ္ မွ် မရပ္မနား သီဆို တင္ဆက္သြားခဲ့သည္။ သူ၏ အထူးျခားဆံုးႏွင့္ ဆႏၵ အျပည့္၀ဆံုး စင္ျမင့္ပြဲဟု ဆိုရမည္။
(၈)
ထိုအခ်ိန္မွာ ထူးအိမ္သင္၏ စီးပြါးေရး အေျခအေနက အတန္ငယ္ တည္ျငိမ္စ ျပဳလာၿပီဟု ဆိုႏိုင္သည္။ သူ႔ဆီမွ သီခ်င္း လာအပ္ၾကတာေတြလည္း ေရးေပးခဲ့သလို ေတးေရး ေတးဆို တစ္ဦးအျဖစ္ သူ ေကာင္းစြာ ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကား လာခဲ့ၿပီ။
၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလတြင္ ၈၉လမ္း၊ အိမ္နံပါတ္ ၂၇ ကိုငွားၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္က မိသားစု တစ္စုလံုး ေၿပာင္းေရႊ႕ လာေစသည္။ အေမ ေဒၚျမရင္က နဂို ရန္ကင္းမွာကတည္းက သူႏွင့္ အတူတူ လာေနေနၿပီ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ညီေလး ေအာင္ေအာင္ ေက်ာင္းၿပီးကာနီး တစ္ပိုင္းတစ္စ ျဖစ္သည္။ ကိုဆုကလည္း ေက်ာင္း မၿပီးေသး။
၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလတြင္ ညီငယ္ေတြ ေက်ာင္းၿပီးၾကၿပီး အေဖ ပင္စင္ ယူသည္။ အားလံုး ရန္ကုန္ ေရာက္လာၾကရာ ညီမေလး မိမိုး တစ္ေယာက္ပဲ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ခဏ က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။
၁၉၉၅ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ ေက်ာက္ေျမာင္းႀကီးလမ္း အိမ္သို႔ ေၿပာင္းၿပီး တစ္ႏွစ္ခန္႔ ေနခဲ့ၾကေသးသည္။
၁၉၉၆ ခုႏွစ္ မတ္လမွာေတာ့ ၆၉၊ သီတာလမ္း၊ ေက်ာက္ေျမာင္း တာေမြၿမိဳ႕နယ္၊ ရန္ကုန္သို႔ အၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕ လာခဲ့ၾကသည္။
သူ႔မိသားစုေတြ ရန္ကုန္မွာ ေနထိုင္မွသာ မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္မည္။ အေျခတက် တိုးတက္မည္ဟု ကိုငွက္က ယံုႀကည္ခဲ့သည္။
(၉)
မိသားစု အေပၚ သံေယာဇဥ္ ႀကီးမားသကဲ့သို႔ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ား အေပၚ ကိုငွက္ ခင္တြယ္သည္။
ဂီတေလာကထဲသို႔ သူ ကိုယ္တိုင္ တိုး၀င္ခဲ့စဥ္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ခါးသီးမႈမ်ားကို သူ မေမ့။ ထို႔ေၾကာင့္ အသစ္ ေရာက္ရွိ လာမည့္ လူသစ္ေတြထဲက သူႏွင့္ စိတ္ခ်င္း နီးစပ္သူေတြကို ဘာဟိတ္ဟန္မွ အပို မရွိဘဲ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ လက္တြဲ ေခၚယူတတ္သည္။
၁၉၈၉/၉၀ ကာလတြင္ မႏၲေလးမွ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္၏ အေခြ လာသြင္းေသာ လူငယ္ ေတးေရး ေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္ႏွင့္ အိုေအစစ္ စတူဒီယိုတြင္ ဆံုေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း နွစ္ႏွစ္ကာကာ ခင္မင္ သြားၾကသည္။
"စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေျပာရင္းနဲ႔ ပိုၿပီး ရင္းႏွီးလာတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကလည္း စိတ္အတြင္းသားခ်င္း တူတယ္။ ယံုၾကည္မႈ ပိုတက္လာၿပီး ေနာက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့ကို သီခ်င္း အပ္တယ္။ သီခ်င္း သံုးပုဒ္အပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ၀မ္းသာတာေပါ႔။ သူ႔လို သီခ်င္းေတြ သိပ္ေရးတတ္တဲ့လူက ကၽြန္ေတာ့ဆီမွာ သီခ်င္း အပ္လိမ့္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘူးေလ" ဟု ကိုေရႊ ေျပာျပသည္။
ပရိုဂ်ဴဆာႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးရာတြင္ "ဒါကၽြန္ေတာ့္သီခ်င္းေရးဆရာပဲ" ဟု မာမာတင္းတင္းပြဲထုတ္ေပးခဲ့သည္။ ကိုေရႊက လန္႔ပင္လန္႔သြားသည္။ ထူးအိမ္သင္လို သီခ်င္းေကာင္းေတြ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေရးတတ္သူက သူ၏ သီခ်င္းေရးဆရာဟု ရည္ညႊန္းတာကို ယုံရမွာပင္ ကိုေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္မ၀့ံမရဲျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔သီခ်င္းေတြ ၀ယ္ယူခဲ့တာ လူကိုခင္၍ မဟုတ္ေခ်။
"ကၽြန္ေတာ္က သီခ်င္းမႀကိဳက္ရင္ ယူဆုိစရာအေၾကာင္းကိုမရွိဘူး" ဟု ကိုေရႊ႕ကိုေျပာခဲ့သည္။
သီခ်င္းေရးခႏွင့္ပက္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ကိုေရႊရမည့္ ႏႈန္းထားထက္ ႏွစ္ဆရေအာင္ေတာင္းေပးသည္။ ကိုေရႊမႏၲေလးအျပန္တြင္ သီခ်င္းသုံးပုဒ္စာ ရွင္းေပးလုိက္သည္။ ကိုေရႊက ပထမဆုံးရေသာ သီခ်င္းေရးခကို အေမ့လက္ထဲ ၀မ္းသာအားရထည့္ခဲ့သည္။
အဆုိပါ သီခ်င္းေရးခကို ထူးအိမ္သင္က ႀကိဳတင္စိုက္ထုတ္ေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္ေတာ့မွ သိရေလသည္။
(၁၀)
ကိုတင္ဦးေသာင္း အိမ္မီးေလာင္၍ ဒုကၡေရာက္ခဲ့စဥ္ ထူးအိမ္သင္က သီခ်င္းႏွင့္ တတ္အားသေရြ႕ကူညီ ေပးခဲ့သည္။
ပဥၥဂံေတးစုႏွစ္ေခြကလည္း ပရိသတ္ၾကားမွာေအာင္ျမင္ခဲ့ေလသည္။
ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္ကို ကိုေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္ေခၚယူလာၿပီး ကိုငွက္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးေသာအခါ ကိုငွက္က အသက္အရြယ္ကိုမၾကည့္။ သီခ်င္းေတြကိုပဲၾကည့္ၿပီး တကယ္ေကာင္းမွန္းသိ၍ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္၊ အယ္ျဖဴတို႔၏ သီခ်င္းေတြကို မဆုိင္းမတြ၀ယ္ယူခဲ့သည္။
ကိုငွက္ ေစ်းဦးေဖာက္၀ယ္ယူခဲ့သည့္အတြက္ တာရာ၊ ဗလ၊ ေအာင္ရင္တို႔မွသည္ ေဇာ္၀င္းထြဋ္၊ ေလးျဖဴအထိ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္၊ အယ္ျဖဴတို႔၏ ဖန္တီးမႈလက္ရာ သီခ်င္းမ်ားပ်ံ႕ႏွံသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္၊ အယ္ျဖဴတုိ႔၏ The Ants "ပုရြက္ဆိတ္ ကေလးမ်ား" ေတးဂီတအဖြဲ႔ကိုလည္း ကိုငွက္ အားေပးသည္။ "ေရာင္စုံ ေခ်ာကလက္" အေခြမွာ သူကိုယ္တိုင္သီခ်င္းေတြ ၀င္ဆုိေပးခဲ့သည္။
The Ants ကို ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္၀ိုင္းႀကီး တစ္၀ိုင္းျဖစ္လာဖို႔အထိ ကိုငွက္က ဆႏၵရွိထားၿပီး အားေပးခဲ့ဖူးသည္။
ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္၊ အယ္ျဖဴတို႔ကိုယ္တိုင္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လုိ လုပ္ရမွာကို မေပ်ာ္ပိုက္၍သာ ဂီတေလာက၌ ကိုယ္ေမြ႔ေလ်ာ္သလုိ လႈပ္ရွားခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
(၁၁)
ထူးအိမ္သင္ႏွင့္ ကိုေလးျဖဴတို႔၏ ခင္မင္မႈမွာလည္း နက္ရႈိင္းခဲ့သည္။
၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ဗဟန္း အထက(၂) နန္ယန္ေက်ာင္း၌ Iron Cross ေတးဂီတအဖြဲ႔ႏွင့္ အတူ ထူးအိမ္သင္၊ ေလးျဖဴတို႔ Two Men Shows အျဖစ္ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ၾကသည္။
ထူးအိမ္သင္က ၂၁ပုဒ္၊ ေလးျဖဴက ၁၇ပုဒ္သီဆိုခဲ့ၾကရာ၊ ထူးျခားသည္မွာ စင္ေပၚက လုံး၀မဆင္း၊ မရပ္မနားၾကဘဲ ေလးျဖဴဆုိသည့္ အလွည့္တြင္ ထူးအိမ္သင္က ဟာမိုနီလုိက္ၿပီး၊ ထူးအိမ္သင္ဆုိသည့္အလွည့္တြင္ ေလးျဖဴက ဟာမိုနီလုိက္ခဲ့သည္။ တြဲဆုိဖို႔ သီခ်င္းကိုေတာ့ ျမင့္မုိးေအာင္၏ "စကားလုံးမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္" ကိုေရြးခ်ယ္ထားၿပီး ေဟာလိုဂီတာႏွင့္ ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ၾကသည္။
ပြဲအသိမ္းမွာ ထူးအိမ္သင္၏ "ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတုိ႔သမီး" သီခ်င္းႏွင့္ အဆုံးသတ္ခဲ့ၾကေလသည္။
၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ေအာင္ဆန္းကြင္း မိုးလုံေလလုံခန္းမ၌ တင္ဆက္ခဲ့ေသာ ထူးအိမ္သင္၊ ေလးျဖဴ၊ ခ်စ္ေကာင္းတို႔၏ Unplugged Live Show သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမဆုံးေသာ Unplugged ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မႈပင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမန္မာ ပရိသတ္အတြင္း Unplugged အရသာကို ပထမဆုံးျမည္းစမ္းခြင့္ရရွိေစခဲ့သည္။
စာမ်က္ႏွာေတြ အေပၚအထိ Unplugged စစ္သည္/မစ္သည္ ဆုိတာ အျငင္းပြားဂယက္ရိုက္ခဲ့ေသာ ပြဲတစ္ပြဲလည္း ျဖစ္သည္။
ကိုငွက္က သူ႔သေဘာထားကို ရွင္းရွင္းပဲေျပာခဲ့သည္ -
"ဘယ္ Unplugged မွာမွ Unplugged အစစ္မရွိဘူး၊ လွ်ပ္စစ္နည္းပညာမပါဘဲနဲ႔ေတာ့ ဒီအႏုပညာတစ္ရပ္ဟာ လူထုထဲကို Record ေရာက္သြားဖို႔ ဆိုတာ ျဖစ္မွမျဖစ္ႏိုင္တာ"
(၁၂)
မ်ားမၾကာမီ ထူးအိမ္သင္၏ Unplugged အေခြထြက္လာခဲ့ရာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမဆုံးေသာ Unplugged အေခြပဲ ျဖစ္ခဲ့ျပန္သည္။ အေခြေရာင္းအားစံခ်ိန္ခ်ဳိးခဲ့သည္။
Unplugged အေပၚ ထူးအိမ္သင္က "မိတ္ကပ္ လုပ္ထားတဲ့ ေရာင္စုံအလွအပေတြ ၾကားထဲမွာ သနပ္ခါးရည္ႀကဲနဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လုိက္ရသလိုမ်ဳိး "ရိုးစင္းမႈကေန ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အလွ" လုိ႔ ခံစားရတယ္" ဟု ဆုိခဲ့သည္။
(၁၃)
"ၿမိဳ႕ျပလေရာင္ တမ္းခ်င္း" စီးရီးသည္ သီခ်င္းငါးပုဒ္သာပါေသာ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ဘလူးစ္မ်ားျဖစ္သည္။ ဆုိဒ္ေအေကာ၊ ဆုိဒ္ဘီပါ ဤသီခ်င္းငါးပုဒ္ကိုပဲ ထည့္ထားခဲ့သည္။
"ၿမိဳ႕ျပလေရာင္ တမ္းခ်င္း" ကို ထူးအိမ္သင္ကိုယ္တုိင္ေရးဖဲြ႔သည္။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ (အယ္ျဖဴ)၊ အိပ္မက္ထဲက ႏႈတ္ခမ္းေလး (အယ္ျဖဴ+ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္)၊ တကယ္ဆုိမင္းက (ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္)၊ ဇာတ္သိမ္းခန္းအလြမ္း (ဖိုးေဇာ္)၊ ေလလြင့္ျခင္းလမ္းမမ်ား (ထူးအိမ္သင္+ျမင့္မိုးေအာင္) တို႔ဖန္တီးထားခဲ့ၾကသည္။
"ထြက္ေပါက္မဲ့စြာ လမ္းမ်ားေပၚက်က္စားရင္း
ႏွလုံးသားထဲမွာ ဘ၀ရဲ႕အဓိပၸာယ္ျပယ္လြင့္
ပုံေသလႈပ္ရွားေန ယႏၲရားစက္ရုပ္လူသားေတြ
ငါအလိုခ်င္ဆုံးက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလေရာင္ေလး" …။
ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ အသည္းကြဲတဲ့ည
ဟူး…လေရာင္ေလးကိုလြမ္းတယ္။
ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ အသည္းကြဲတဲ့ည
လေရာင္ေလးကိုလြမ္းတယ္။
ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ အသည္းကြဲတဲ့ည
နီယြန္ေရာင္စုံမီးေတြနဲ႔ေ၀းခဲ့တဲ့လမင္းေလး။
"ၿမိဳ႕ျပလေရာင္တမ္းခ်င္း" ၏ ပရုိဂရမ္မ်ားကို ကိုျမင့္ေဇာ္က စီစဥ္သည္။ "ၿမိဳ႕ျပလေရာင္ တမ္းခ်င္း" သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမဆုံးထင္ရွားစြာထြက္ေပၚလာေသာ Computer Programming Music ဖန္တီးမႈျဖစ္ႏိုင္စရာ ရွိသည္။
(၁၄)
ေဇာ္၀င္းထြဋ္ႏွင့္ ကိုငွက္တုိ႔က အုိေအစစ္စတူဒီယိုမွာ ပထမဆုံး ေတြ႔ဆုံခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။ ကိုငွက္၏ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" ထြက္ၿပီးခ်ိန္။ ေဇာ္၀င္းထြဋ္က သူ၏ တတိယအေခြျဖစ္ေသာ " ၾကယ္တံခြန္" ထြက္ၿပီးေနၿပီ။
အိုေအစစ္စတူဒီယိုတြင္ ညဘက္၀ုိင္းဖြဲ႔စားေသာက္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္။ ကိုငွက္ရုတ္တရက္ေရာက္လာၿပီး ခ်က္ခ်င္း"ၾကယ္တံခြန္ အခ်စ္ကေလးေရ"
ဟု ေအာ္ဆုိကာ ေဇာ္၀င္းထြဋ္လက္ကို ဆြဲၿပီးကခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ခင္မင္မႈမွာ က်ယ္ျပန္႔စြာ ခိုင္ၿမဲသြားေတာ့သည္။
(၁၅)
ကိုငွက္က ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္းပြင့္ပြင့္လင္းလင္းခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးတတ္သလို သူခုိင္ၿမဲစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ အယူအဆအပိုင္းတြင္ အစြန္းေရာက္ေခါင္းမာတတ္သည္။ အေလွ်ာ့မေပးတတ္ေခ်။
တစ္ခုခုကို သူဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီဆုိလွ်င္လည္း လြယ္လြယ္ႏွင့္ မျပင္ဆင္။
၁၉၉၅ ခုႏွစ္ အကုန္ပိုင္းတြင္ ဘုိထီး၊ အန္တီဂၽြဳိက္စ္(ႏြဲ႔ယဥ္၀င္း)၊ ပိုးပိုး(ပိုးဒါလီသိန္းတန္) တုိ႔ႏွင့္ အေမရိကား သြားဖို႔ အစီအစဥ္တစ္ရပ္ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္သြားၾကမည္ဆုိေတာ့ ကိုငွက္က "မလုိက္ခ်င္ဘူး" ဟုျငင္းခဲ့သည္။
အေမရိကားဆုိလွ်င္ သူမ်ားေတြက သြားဖို႔ တကူးတကန္႔ႀကိဳးစားေနၾကခ်ိန္။
သူကအေၾကာင္းျပခ်က္ခုိင္လုံစြာ မရွိဘဲ မလုိက္ခ်င္တာ မျဖစ္ႏိုင္။
၀ိုင္းေမးၾကေတာ့ "မိန္းမခုိးဖို႔ ကိစၥရွိလုိ႔"ဟု ဆုိသည္။
အားလုံးက မိန္းမကို ေနာက္မွပဲခုိးပါလား။ အေမရိကားအရင္သြား။ ဟိုကျပန္လာမွ ခုိးပါလား ဟု ထပ္ေျပာၾကည့္ၾကေသာ္လည္း မရ။
ပိုးပိုးက "အရင္ခုိးၿပီးလည္း သူတို႔အိမ္မွာ လာထားထား။ အေမရိကားက ျပန္လာမွ ျပန္ေခၚသြားပါလား" ဟု ဆုိေသာ္လည္း သူကမျဖစ္။
သူ႔အတြက္ ထိုအခ်ိန္မွာ သူ႔အတြက္ အေရးႀကီးဆုံးက မိန္းမခိုးဖို႔ပဲ၊ အားလုံးစီစဥ္ၿပီးေနၿပီ။ အေမရိကားမလုိက္ေတာ့ဟု ဆုိ၍ သူတို႔လက္ေလွ်ာ့ျပန္သြားခဲ့ရသည္။
(၁၆)
၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာတြင္ သူ႔ခ်စ္သူ သြယ္သြယ္ေထြး(မိသြယ္)ႏွင့္ ကိုငွက္အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့သည္။
(၁၇)
မိသြယ္ႏွင့္ ကိုငွက္တို႔က အသက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကြာၾကသည္။
မိသြယ္သည္ ပုသိမ္ဇာတိ။ သို႔ေသာ္ ပုသိမ္သူအျဖစ္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တာမဟုတ္။ မိသြယ္၏ မိဘမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဦးတင္စိုး၊ ေဒၚၾကည္ၾကည္သန္းတို႔က အစိုးရ၀န္ထမ္းမိသားစုျဖစ္၍ ပုသိမ္ျပည္ေတာ္သာအိမ္ရာမွာ ေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္။ မိသြယ္အစ္ကိုႀကီး (ေဒါက္တာ ေအာင္ေဇာ္ဦး) ႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္တုိ႔ ငယ္စဥ္တုန္းက ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ေတြ။
အစ္ကိုေအာင္ေဇာ္ဦးသည္ ကေလးေပါက္စမိသြယ္ေလးကို သူတို႔တစ္ေတြကစားရာ ေနရာသို႔ ခ်ီပိုးေခၚလာတတ္ စၿမဲ။ ထုိအခါက်လွ်င္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္အပါအ၀င္ သူငယ္ခ်င္းေတြတစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ခ်ီပိုးထိန္းေပးရင္း ကစားခဲ့ၾကသည္။
မိသြယ္တစ္ႏွစ္ခြဲအရြယ္မွာ ေဖေဖရာထူးတိုးၿပီး ရန္ကုန္သို႔ေျပာင္းရသည္။ မိသားစုကို ျပန္ေခၚခ်ိန္မွာ ပုသိမ္တြင္ မုန္တိုင္းက်ေနသည္ႏွင့္ ႀကဳံခဲ့ရေလသည္။ မုန္တိုင္းအၿပီး တစ္ႏွစ္ခြဲအရြယ္မွစ၍ မိသြယ္လည္း ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။
မိသြယ္ေလးတန္းႏွစ္တြင္ ကိုႀကီး(ေဒါက္တာ ေအာင္ေဇာ္ဦး)ႏွင့္အတူ အိမ္သို႔လာလည္ေသာ အခါက်မွ သူ႔ကိုေကာင္းစြာ စတင္ေတြ႔ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ႏွာတံေပၚေပၚ၊ မ်က္မွန္ထူထူ၊ ဆံပင္တြန္႔တြန္႔ႏွင့္။
ထုိစဥ္က နာမည္ႀကီးအဆိုေတာ္အျဖစ္ေသး။ အေခြလာသြင္းတာဟုသာ သိခဲ့ရသည္။
ထူးအိမ္သင္အဆုိေတာ္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ေခတၱေနထိုင္ခဲ့ေသာ သု၀ဏၰမွအိမ္သည္ မိသြယ္၏ အစ္မတို႔အိမ္ ျဖစ္သည္။ အစ္မတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံမေနျဖစ္ေသးခင္ အားလပ္ေနစဥ္ ထူးအိမ္သင္ခဏေရထိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
(၁၈)
ထူးအိမ္သင္တစ္ေယာက္ ခရီးေ၀းႀကီးထြက္ခြာၿပီးေနာက္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြ ၿပိဳက်ၿပီး စိတ္ဒဏ္ရာ မ်ားစြာႏွင့္ ျပန္လာေရာက္ခ်ိန္လာခ်ိန္။
မိသြယ္တုိ႔အိမ္မွာပဲ ေသာင္တင္ခဲ့ျပန္ေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္က မိသြယ္က အစစအရာရာနားလည္ခံစား တတ္ေသာအရြယ္သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီး၊ သူတို႔၏ ႏွလုံးသားခ်င္းဆက္သြယ္မိခဲ့ၾကတာ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာပဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။
လက္ထပ္ဖို႔ အထိေတာ့ အခ်ိန္တစ္ခုယူခဲ့ၾကသည္။ သူတုိ႔လက္ထပ္ပြဲမွာ အေဆာင္အေယာင္အခမ္းအနားမပါ၊ ရိုးရွင္းခဲ့သည္။ လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး အၾကင္လင္မယားဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကေတာ့သည္။
(၁၉)
၁၉၉၆ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၄ရက္ေန႔တြင္ သမီးေလး မိကြန္ေထာကို ေမြးဖြားလာခဲ့သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္မွာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သမီးေလးရဲ႕ ေရွ႕ေရးအတြက္ ပူပန္ေသာကစိတ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိပါဘူး၊ သူ႔ကို ဘယ္လုိျဖစ္ေစခ်င္သလဲဆုိတာလည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္တုိင္းလည္း သူတို႔ျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူး၊ သူတုိ႔ဟာနဲ႔ သူတုိ႔၊ သူတို႔ဘ၀ေလးနဲ႔၊ သူတို႔အတၱေလးေတြနဲ႔။ သူတို႔က သီးျခားပုဂၢိဳလ္ေလးေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဆႏၵ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အတၱ၀န္ထုပ္ကို သားသမီးေတြရဲ႕ ေခါင္းေပၚ၊ သူတို႔ရဲ႕ ပုခုံးေပၚကို လႊဲေျပာင္းတင္ေပးလုိက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာစိတ္ကူးလုံး၀မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေထာင္ေရးႏွင့္ ပက္သက္လို႔ေယဘုယ်ေျပာရရင္ ေကာင္းပါတယ္။ သာမာန္ပါပဲ။ သူလုိ ကိုယ္လိုပါပဲ" ဟု အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုတြင္ ကိုငွက္ေျပာဖူးသည္။
ထုိသို႔ေျပာသာေျပာေသာ္လည္း တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သမီးအတြက္ သူတအားကို စိတ္ပူတတ္သည္။ ကေလးေနမေကာင္း၍ ေဆးတုိက္လွ်င္ ေဆးလုံးကအစ လည္ေခ်ာင္းနင္မွာစိုး၍ အၿမဲအမႈန္႔ႀကိတ္ေခ်ၿပီးမွ တုိက္သည္။ မိသြယ္ကသာ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ေဆးခဲကို မ်ဳိခ်တတ္ေအာင္ က်င့္ေပး၊ သင္ေပးခဲ့ရသည္။
သမီးေလးေက်ာင္းထားသည့္အရြယ္ပင္ မေရာက္ေသးခင္။
သူကသမီး၏ အနာဂတ္လုံၿခဳံေရးအတြက္ စိတ္ေတြပူေပးေနခဲ့သည္။ သမီးအလုိမတူဘဲ က်ဴးေက်ာ္ေစာ္ကားမႈ ႏွင့္ႀကဳံရလွ်င္ ခုခံကာကြယ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သုိင္းပညာသင္ထားေပးရန္ စံရိပ္ၿငိမ္တုန္းက ခင္မင္ခဲ့ေသာ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္း သိုင္းဆရာ ကိုထြန္းေ၀ကိုပင္ လုိက္ရွာေနခဲ့ဖူးေသးသည္။
(၂၀)
သမီးေလးေမြးဖြားလာသည့္အတြက္ ကေလးေတြႏွင့္ ပက္သက္ေသာ ေတးဂီတမ်ား ဖန္တီးဖို႔လည္း သူစိတ္ကူးရွိလာခဲ့သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္သမီးလုိ ကေလးေတြနဲ႔ ပက္သက္လို႔ ျမန္မာျပည္က ကေလးေတြဆုိဖို႔ သီခ်င္းေတြက ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္ဗ်။ ရွားဆုိ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ အဲ့ဒါေလး တစ္ခုေတာ့ စိတ္ကူးရွိတယ္။ ကေလးေတြဆိုလို႔ ရမယ့္၊ ကေလးေတြနဲ႔ သင့္ေတာ္မယ့္ သီခ်င္းေလးေတြ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြကိုယ္တိုင္ဆုိထားၾကတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြ လုပ္ေပးခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေပါ့။ ကေလးေတြဆုိတာ သူတို႔နဲ႔ သင့္ေတာ္၏ မသင့္ေတာ္၏ မစဥ္းစားႏုိင္ၾကပါဘူး။ သူတို႔ ဆုိဖို႔ မသင့္ေတာ္တဲ့သီခ်င္းေတြ၊ သူတို႔မသိတဲ့၊ လုိက္မမီတဲ့အေတြးအေခၚေတြ ပါတဲ့ သီခ်င္းမ်ဳိးေတြ ဆုိေနရတယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမေကာင္းဘူး" ဟု သူေျပာခဲ့ဖူးသည္။
(၂၁)
သမီးႏွင့္ကေလးေတြအတြက္ သီခ်င္းမ်ားကို သူစိတ္ကူးထဲမွာ တည္ရွိေသာ္လည္း ပုံမေဖာ္ခဲ့ရ။
ဒါေပမယ့္ သူတကယ္ ဖန္တီးျဖစ္ခဲ့တာက "အေမ (သို႔မဟုတ္) အၾကြင္းမဲ့ ေမတၱာေတာ္ရွင္" စီးရီးေခြ။
၁၉၉၇ ခုႏွစ္ထဲမွာ စီစဥ္ျဖစ္သည္။
မိခင္ဘြဲ႔ သို႔မဟုတ္ မိခင္ေမတၱာအေၾကာင္းကို ေတးေရး ဂီတစာဆုိမ်ားက ေရးဖြဲ႔ထားခဲ့ၾကသမွ် ေကာင္းႏိုးရာရာ သီခ်င္းေတြကို ေရြးခ်ယ္စုစည္းၿပီး သူျပန္ဆိုခဲ့သည္။
Iron Cross ေတးဂီတအဖြဲ႔က တီးခတ္ေပးခဲ့ေလသည္။
"အၾကြင္းမဲ့ ေမတၱာေတာ္ရွင္" ေနာက္ပိုင္း တကုိယ္ေတာ္စီးရီးအျဖစ္ "၀င္ရိုးစြန္းမီး" ထြက္လုိက္ေသးသည္။
ထိုေနာက္ပိုင္းတြင္ အတြဲေခြေတြထဲမွာပဲ တစ္ပုဒ္စႏွစ္ပုဒ္စ ၀င္ဆုိခဲ့သည္။
သီခ်င္းေရးတာလည္း အေတာ္နည္းသြားသည္။
သီခ်င္းေရးအားနည္းပါးသြားရျခင္းမွာ အၾကည္ဓာတ္ခန္းလာ၍ ျဖစ္သည္ဟု သူဆုိခဲ့သည္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဖန္တီးရာတြင္ စိတ္ထဲမွာ အၾကည္ဓာတ္ကေလးရွိေနမွ၊ ထိုအၾကည္ဓာတ္ကေလးႏွင့္ စိုစြတ္ေနမွ ေရးလုိ႔ ေကာင္းသည္ဟု သူခံယူသည္။ အၾကည္ဓာတ္ခန္းေသာအခါ သူသီခ်င္းမေရးေတာ့ေခ်။
သီခ်င္းကိုအားယူၿပီး ေရးရတာမ်ဳိးကိုလည္း သူ၀ါသနာမပါ။ သူ႔ဘာသာ အလုိလိုစီးက်လာသည္ကို ေစာင့္ၿပီး ခံယူရတာမ်ဳိးကိုပဲ လုိခ်င္သည္။ အားထုတ္ညွစ္ယူရသည့္ သီခ်င္းမ်ဳိးကို သူမလိုခ်င္။ သို႔ျဖစ္၍လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ သီခ်င္းအေရးက်ဲသြားရသည္ဟု သူေျပာျပခဲ့သည္။
ရႈိးပြဲေတြလည္း သူသိပ္မဆုိျဖစ္။ ၿငီးေငြ႔တာလည္းပါသည္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းတြင္းပြဲေလးေတြ ျဖစ္ေနတာကို သူမႀကိဳက္။ သူကဆိုခ်င္း ဆိုလွ်င္ Open air concert ေတြပဲ ဆုိခ်င္သည္။
(၂၂)
BIG FIVE အေခြလုပ္ခဲ့စဥ္ ေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္၊ ျမင့္မုိးေအာင္၊ ေဇာ္၀င္းထြဋ္၊ မ်ဳိးေက်ာ့ၿမိဳင္၊ ဘိုဘုိ၊ စည္သူလြင္တို႔ႏွင့္အတူ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ သြားခဲ့သည္။
ဤခရီးစဥ္မွာ ဖိတ္ေခၚေသာ ပရိသတ္တစ္ခု္ကို ေဖ်ာ္ေျဖေပးဖို႔ မဟုတ္ဘဲ ေတးစီးရီးအသံသြင္းဖုိ႔ ျဖစ္၍ ထူးျခားသည္။
သူတုိ႔ဆီက ဂီတေလာကို အနီးကပ္ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့သည္။ Audio entertainment ေစ်းကြက္က လြန္စြာ ႀကီးမား က်ယ္ျပန္႔သည့္အတြက္ အယ္လ္ဘမ္တစ္ခုေအာင္ျမင္ၿပီ ဆိုလွ်င္ သန္းႏွင့္ခ်ီ၍ ေရာင္းရသည္။ အႏုပညာရွင္မ်ား အေနႏွင့္လည္း ခံစားခြင့္ပိုရွိသည္။ ဂီတစီးပြားေရးထုတ္ကုန္လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ခုလုံး၀င္ေငြေကာင္းသည့္အတြက္ သူတို႔သုံးစြဲေသာ ပစၥည္းကိရိယာမ်ားမွအစ လြန္စြာေကာင္းမြန္ေနတာ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။
"ရုပ္၀တၳဳ ပစၥည္းေတြနဲ႔ နည္းပညာပိုင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထက္ သာတယ္။ ဖန္တီးႏိုင္မႈစြမ္းရည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္" ဟု သူဆုိခဲ့သည္။
(၂၃)
ေတးေရး ဂီတစာဆို၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ သုခမိန္လႈိင္၏ ဆန္းၾကယ္ေသာ စိတ္ကူးတစ္ခုကို သူ၀င္ၿပီး ဖန္တီးေပးခဲ့ဖူးသည္။
ဤသို႔ရသ စာေပ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို အသံထြက္ခံစားမႈအျဖစ္ တိပ္ေခြထြက္ခဲ့တာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပထမဆုံးျဖစ္မည္ ထင္သည္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာေတာ့ ရသ၀တၳဳေတြသာမက အထူးျပဳ ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာ စာေပမ်ား၊ အတၳဳပၸတၱိမ်ား၊ ဂႏၲ၀င္ စာႀကီးေပႀကီးမ်ားကိုပင္ အသံႏွင့္ဖတ္ၿပီး တိတ္ေခြ၊ စီဒီမ်ားႏွင့္ ျဖန္႔ခ်ီေရာင္းခ်သည္။ ဘဲန္ကင္စေလ၊ ၀ူပီဂိုလ္းဘတ္၊ မိုက္ကယ္ေယာ့ခ္၊ ရွရြန္စတုန္း အစရွိသည့္ နာမည္ေက်ာ္ေတြက အသံႏွင့္ သရုပ္ေဆာင္၍ ဖတ္ျပခဲ့ၾကသည္။
ဆရာ သုခမိန္လႈိင္စီစဥ္ခဲ့ေသာ တိပ္ေခြမွာ စာေရးဆရာမ ဂ်ဴး၏ ၀တၳဳတိုႏွစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ ေဟမာေန၀င္းက "ေရေမ်ာသီး" ၀တၳဳတိုကို ဖတ္ရႈေပးခဲ့ၿပီး ထူးအိမ္သင္က "ျမရဲ႕လ" ၀တၳဳတိုကို ဖတ္ေပးထားခဲ့ေလသည္။
(၂၄)
ကိုငွက္က ပကာသနကို မက္ေမာသူ မဟုတ္ေခ်။ အဆိုေတာ္အျဖစ္စီးရီးအယ္လဘမ္အတြက္ ဓာတ္ပုံရိုက္ရမည္ဆိုလွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ပါက သဘာ၀အတုိင္း ရို္က္ခ်င္သည္။
တစ္ေန႔တြင္ ဦးသန္းလြင္စီစဥ္သည့္ စီးရီးအတြက္ ဓာတ္ပုံရိုက္ဖို႔ ၀ဏၰခြာနီထံ သူဖုန္းဆက္ခဲ့သည္။
"မနက္ျဖန္ တျခားဘယ္သူ႔ကိုမွ မရိုက္ရဘူး။ ငါတစ္ေနကုန္ရိုက္မယ္" ဟု ဆုိသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ ၁၀နာရီမွာ စီးတီးမတ္တြင္ ႏွစ္ေယာက္ဆုံၿပီး ေဂ်ာ္နီလမ္းေလွ်ာက္ တစ္ပုလင္း၊ ဖန္ခြက္ ႏွစ္ခြက္၊ စီးကရက္တစ္ဗူး ၀ယ္ကာ ဓာတ္ပုံစတူဒီယိုသို႔ သြားၾကသည္။
ဓာတ္ပုံမရိုက္ခင္ ႏွစ္ေယာက္သား ေရခ်ိန္ကိုက္လုိက္ၾကသည္။ ၀ဏၰခြာနီး၏ အဖြဲ႔သားေတြက ဓာတ္ပုံရိုက္ဖို႔ ေစာင့္ေနၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က သီခ်င္းမ်ားအေၾကာင္း၊ ကိုးရီးယားရုပ္ရွင္၊ ေဘာလုံးပဲြမ်ား၊ ရုပ္ရွင္မ်ား အေၾကာင္းေတြ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ေနၾကသည္။
ေသာက္လုိက္ ေျပာလုိက္ႏွင့္ ေန႔လည္ ၁၂နာရီထိုးသြားသည္။ အခ်ိန္ေတြက တေရြ႕ေရြ႕။ အဖြဲ႔သားေတြက ဓာတ္ပုံရိုက္ဖို႔ ေစာင့္ေနၾကဆဲ။ သုံးနာရီထိုးသြားခဲ့သည္။
အဲ့သည္ေတာ့မွ ကိုငွက္ႀကီးက သူ၀တ္ထားသည့္ အ၀တ္အစားႏွင့္ပင္ ဓာတ္ပုံအရိုက္ခံသည္။
ဆလုိက္ ၁၀ပုံႏွင့္ ဖလင္၃၈ ပုံအတြက္ ၁၅မိနစ္သာ ၾကာလုိက္သည္။
"ငါက ဓာတ္ပုံရိုက္ဖို႔ ၀န္ေလတတ္တယ္ကြ။ ဒါမ်ဳိးရိုက္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ သဘာ၀က်က် ဓာတ္ပုံမ်ဳိးပဲရိုက္ခ်င္တာ။ Live သေဘာမ်ဳိးေပါ့ကြာ" ဟုဆုိသည္။
၀ဏၰခြာနီးကေတာ့ျဖင့္ ဓာတ္ပုံရိုက္၀ါသနာမပါေသာ ကိုငွက္ႀကီးႏွင့္ သူ၏စတူဒီယိုထဲတြင္ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာရင္း၊ ဓာတ္ပုံေတြ ရိုက္ရင္း အတူရွိခဲ့ၾကေသာ ေန႔တစ္ေန႔ကို မေမ့ႏိုင္စရာ တစ္ခုအျဖစ္ မွတ္တမ္း ေရးထိုးခဲ့ရေတာ့သည္။
(၂၅)
ထူးထူးဆန္းဆန္း။ ဆရာေဒါက္တာ စိုင္းခမ္းလိတ္က သူ႔ကို ေအာ္တိုေရးခုိင္းဖူးသည္။ ထူးအိမ္သင္နန္းသီတာမွာ ဘီယာေသာက္ေနစဥ္ ဆရာေဒါက္တာစိုင္းခမ္းလိတ္ ေရာက္လာၿပီး ေအာ္တိုစာအုပ္ထိုးေပးသည္။ သူက
"ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေနာက္ပါနဲ႔" ဟုပင္ဆုိမိေသးသည္။
ဆရာ ေဒါက္တာစိုင္းခမ္းလိတ္က ၿပဳံးစိစိႏွင့္ပင္ သူ႔ေအာ္တိုမဟုတ္ပါေၾကာင္း၊ သူ႔သမီး၏ ေအာ္တုိစာအုပ္ ျဖစ္၍ အမွတ္တရ ေရးေပးေစလုိေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။
ထူးအိမ္သင္က သူဘာေရးရလွ်င္ ေကာင္းမလဲဆုိတာ စဥ္းစားသည္။ ဆရာေဒါက္တာစိုင္းခမ္းလတ္လို ေတးေရး စာဆုိ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္၏ သမီးကို အမွတ္တရအျဖစ္ သူကဘာမ်ား ေရးေပးရမလဲ။
ဖ်တ္ကနဲ သူအေတြးရသြားသည္။
"ေၾကြေနတဲ့ ပန္းကေလးမ်ား လုိက္ေကာက္ျခင္းမွ ေက်နပ္မႈ အျပည့္အ၀ ရတဲ့ခ်စ္သမီးေလးေရ ဒီလုိသာ အၿမဲေရာင့္ရဲေနတတ္ရင္ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ" ဆိုသည့္ ဆရာ ေဒါက္တာ စိုင္းခမ္းလိတ္၏ "နန္းခမ္းႏြဲ႔အတြက္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္" ကို အစအဆုံး တစ္လုံးမက်န္ေရးၿပီး လက္မွတ္ထိုးေပးလုိက္သည္။
ဤသီခ်င္း တစ္ပုဒ္လုံးကို သူအစအဆုံး အလြတ္ရေနျခင္းသည္ ဆရာေဒါက္တာစိုင္းခမ္းလိတ္အေပၚ သူဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးထားေလးစားေၾကာင္း ေဖာ္ျပၿပီးသား ျဖစ္ရုံသာမက ဖခင္တိုင္း၏ သမီးမ်ားအေပၚ ထားရွိၾကေသာ စိတ္သေဘာထားကိုလည္း ထင္ရွားသြားေစသည္။
ဆက္ရန္...
ဆရာ ဦးေအာင္စိုး
(၁)
တစ္ရက္ေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဘာစိတ္ကူး ေပါက္သည္ မသိ။
" ကို၀င္းဦး၊ ကၽြန္ေတာ္ ျမဴးဇစ္ သင္ခ်င္တယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားလည္း အေဖာ္ လိုက္ခဲ့ပါလား " ဟု ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမပါဆိုသည္။
"ဟေကာင္၊ မင္းက ျမဴးဇစ္ သင္ခ်င္ေသးတာလား၊ ဘယ္သူ႔ဆီ သြားသင္မွာလဲ၊ ဘယ္အထိ သြားသင္မွာလဲ၊ မင္းကိုေရာ ဘယ္သူက သင္ေပးဦးမွာတဲ့လဲ "ကို၀င္းဦးက ေမးမိသည္။
ကို၀င္းဦး နားလည္သေလာက္ ေမာ္လၿမိဳင္မွာေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို သင္ေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျမဴးဇစ္ တတ္ကၽြမ္းသူ မရွိ။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ကိုယ္တိုင္ ဆရာ တစ္ဆူဟုပင္ ဆိုရမည္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က-
"ဒီလိုဗ်ာ၊ ဆရာ ဖရန္းစစၥဆိုတာ ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးလား"
အဲဒီေတာ့မွ ကို၀င္းဦး သတိရသြားသည္။
"ေအးး၊ ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ၊ ၾကားဖူးတယ္၊ သူကလည္း နာမည္ၾကီးပဲေနာ္၊ မင္းနဲ႔ ျဖစ္ပါ့မလား"
"မျဖစ္စရာ မရွိပါဘူးဗ်ာ၊ စိုးငယ္တို႔လည္း ဆရာ ဖရန္းစစၥ ဆီမွာ သင္ဖူးတယ္။ ဆရာ သင္တာေတြက ျမင့္ေနလို႔သာ လူေတြ လိုက္မမီတာ ျဖစ္မွာပါ၊ သြားၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ" ဟု အေဖာ္ စပ္ေလသည္။
(၂)
ကို၀င္းဦးက ဦးေအာင္စိုး ေခၚ ဆရာ ဖရန္းစစၥ ဂီတ ကၽြမ္းက်င္တာ ၾကားဖူးသည္။ ဦးေအာင္စိုးသည္ ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘမ်ား၏ ပ်ိဳးေထာင္မႈျဖင့္ ဂီတႏွင့္ ရင္းႏွီးလာခဲ႔သူ။ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း တစ္ဦးဟုလည္း အခ်ိဳ႕က ဆိုသည္။ ေနာက္ေတာ႔ ယစ္မ်ိဳးဘက္မွာ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ေသးေၾကာင္း သိရသည္။
ပင္စင္ ယူၿပီးေသာအခါ ကေလးေတြကို အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ဂီတ အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ ေရာေရာေႏွာေနွာ မေနေသာ္လည္း ဂီတ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ေလးစားရသူ အျဖစ္ လူေတြ အားလံုး သိၾကသည္။
သူက အိုရီယင့္တဲလ္ ႏုတ္စ္ မသင္။ ပတ္ကား ႏုတ္စ္ပဲ သင္သည္။ သေဘာမေနာ ေအးေဆးသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဂီတႏွင့္ ပတ္သက္ လာလွ်င္ မာနႀကီးသူဟုလည္း ဆိုၾကသည္။ သူ႔ဆီမွာ ျမဴးဇစ္ သြားသင္ၾကသူ အမ်ားစုတို႔ Sight reading အဆင့္မွာတင္ ျပန္လန္ က်လာၾကတာ မ်ားသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ကိုယ္တုိင္လည္း မာန ခပ္ႀကီးႀကီးမို႔ ႏွစ္ေယာက္ အေပါက္အလမ္း တည့္ဖို႔ ခဲယဥ္း၍ "ျဖစ္ပါ့မလား" ဟု ကို၀င္းဦး ေမးၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က တအားကိုပဲ စိတ္အားထက္သန္ ေနသည္။ မျဖစ္ကာမွ မျဖစ္ေရာ။ သြားေတာ့ ၾကည့္မည္ဟု ဆိုသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာ ျပန္စဥ္းစားတိုင္း ပညာ မစံုေသးသလိုပဲ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတယ္။ ပညာစံုဖို႔ ဆိုရင္ ဆရာလိုတယ္"
"ဟာကြာ၊ ပညာကေတာ့ စံုသြားၿပီလို႔ ဘယ္ရွိမလဲ"
"ေအးေလဗ်ာ၊ ေျပာၿပီးၿပီးပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာ ရွာေနရတာေပါ့"
(၃)
သည္လိုႏွင့္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္သား ဆရာ ေကစီ ဖရန္းစစၥွဆီ ေရာက္သြားျဖစ္ၾကသည္။
မုဒံုဘက္ အထြက္လမ္း ကုန္းထိပ္ ေပၚမွာ ဆရာ ဦးေအာင္စိုးတို႔ အိမ္ ရွိသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းေနာက္က တစ္ေကြ႔ တက္သြားလွ်င္ နီးနီးေလးႏွင့္ လမ္းသာသည္။ အ္ိမ္ကေလးက လံုးခ်င္း ထရံကာ ခပ္ငယ္ငယ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္။ ၿခံ၀င္းကေလးမွာလည္း သာသာယာယာ။ ေမြ႔ေလ်ာ္ခ်င္စရာ ေက်ာင္းသင္ခန္းႏွင့္ပင္ တူေသးသည္။ အိမ္နား နီးလာေတာ့ တေယာထိုးသံကို အရင္ၾကားရသည္။
ဦးေအာင္စိုးကို ေတြ႔ေတာ့ စိတ္ထဲ ႀကိဳတင္ မွန္းထားသည့္ ပံုစံႏွင့္မတူ။
အရပ္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ဗလေကာင္ေကာင္းႏွင့္ ရုတ္တရက္ဆို ဂီတသမားပံုမေပါက္။ ျဖဴေၾကာင္စ ဆံပင္ကို ခပ္တိုတို ညွပ္ထားသည္။ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း တစ္ဦး၏ အေငြ႔အသက္ မၿပယ္ေသးသလို ယစ္မ်ိဳး ၀န္ထမ္း ပံုစံေပါက္ေနေသးသည္။
သူတို႔ကို ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ လွမ္းျမင္၍ တေယာကို ညင္သာစြာ အသာခ်ၿပီး-
"ဘာလာ လုပ္ၾကတာလဲ" ဟု အသံ ၾသဇာ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ရွင္းျပတ္စြာ လွမ္းေမးသည္။
"ဆရာ့ဆီ လာတာပါ"
"ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာ မေခၚပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မသင္ရေသးတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ တပည့္ေလးေတြလည္း မဟုတ္ဘူး"
(၄)
ေတြ႔တာေတာ့ ေတြ႔ၾကၿပီ။
ကို၀င္းဦး စိတ္ေတြ ေလၿပီး ရင္ထဲ တုန္သြားသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကလည္း စိတ္ျမန္သူ၊ ႏွစ္ေယာက္သား ဘုေဘာက္မ်ား ျဖစ္ၾကေတာ႔မွာလား။ ကို၀င္းဦး စိတ္ပူမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေအာင္စိုး အေျပာက စကားလံုးမ်ားႏွင့္သာ အ၀င္ မေျဖာင့္တာ။ အတြင္းထဲရွိ စိတ္ႏွလံုးက အျဖဴထည္။ ေႏြးေထြးေနမွန္း အသံအရ သိသာသည္။
ဂီတာ သင္ခ်င္၍ လာၾကေၾကာင္းေၿပာၿပေတာ့-
"ဂီတာ အတီးသင္တာ ဆိုရင္ေတာ့ အစဥ္းစားဘဲ ေစာေစာျပန္တာ ေကာင္းလိမ့္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ဂီတာ သင္တန္း မေပးဘူး" ဟု ဆိုသည္။
စကားေျပာ မွားသြားမွန္း ခ်က္ခ်င္းပဲ သူတို႔ သိလိုက္ၾကသည္။ ျမဴးဇစ္ သင္ခ်င္၍ လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း စကားျပင္ ေျပာေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း လက္မခံ။
"အင္း၊ ျမဴးဇစ္ သင္ခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး လာၾကတာလည္း မ်ားပါၿပီ။ ဒါမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ခဲ့ရတာ ရိုးေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသက္ႀကီးၿပီ။ ဒါေတြ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေအးေလ. . . ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွာ ၾကာၾကာေတာ့ ဘယ္သူ႔မွလည္း မခံပါဘူး" ဟု ရယ္ေမာ ေပါ့ပါးစြာ ဆိုသည္။
ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ လႊတ္တာ မဟုတ္၍ အတန္ငယ္ အားတက္လာၿပီး စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ဦးေအာင္စိုးက စကားေျပာရင္းပင္ ပင္ကို ႏူးညံ့ေသာ သေဘာ သဘာ၀ေတြ ေပၚလာသည္။
စကား ေျပာလွ်င္ "ကၽြန္ေတာ္" ႏွင့္ "ခင္ဗ်ား" တို႔ ဆိုၿပီး ေျပာတာကိုက အသက္အရြယ္ အဆမတန္ ကြာျခားေသာ္လည္း ငယ္သူကို ေလးစားတတ္သည့္ စိတ္ထား ရွိေနတာ ေပၚလြင္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္က ႏုတ္စ္မွာ ၀မ္း၊ တူး၊ သရီး၊ ဖိုး မတတ္ဘူး။ မသင္ ေပးခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ မတတ္လို႔ မသင္တာေပးႏိုင္တာပါ။ အင္းေလ၊ အင္တာေနရွင္နယ္ ႏုတ္စ္ သင္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ႔" ဟု ဆိုသည္။
ထိုအေျခခံတြင္ သေဘာတူညီမႈ ရသြားသေယာင္ ရွိေသာ္လည္း ဦးေအာင္စိုးက လက္ခံလိုက္ျခင္း မဟုတ္ေသး။ ဘယ္က လာသည္၊ ဘယ္မွာ ေနသည္၊ မိဘေတြက ဘယ္သူဘယ္၀ါ။ ဘာအလုပ္ေတြ လုပ္ကိုင္ၾကသည္ ဆိုတာ အားလံုး စစ္ေပါက္ေပါက္ ေမးျမန္းစံုစမ္းသည္။ သူ႔အေနႏွင့္ လူတစ္ေယာက္၏ ေနာက္ခံကိုပါ သိထားၿပီးမွ လက္ခံခ်င္သည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ဘႀကီးတစ္ေယာက္က ယစ္မ်ိဳးဘက္မွာ အလုပ္ လုပ္ဖူး၍ ဦးေအာင္စိုးႏွင့္ သိကၽြမ္းခဲ့တာကလည္း အဆင္ေျပသြားေစခဲ့သည္။
(၅)
ဤသို႔ျဖင့္ ကို၀င္းဦးႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္တို႔ ဦးေအာင္စိုး၏ ဂီတ တပည့္မ်ား ျဖစ္သြားၾကေလသည္။
ဦးေအာင္စိုးက ပီယာႏို သင္ခန္းစာမွ အက္ဂ်ဴဒ္ သေဘာ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ ခ်ေပးသည္။ သူက တေယာႏွင့္ ျပၿပီး ဂီတာႏွင့္ လိုက္တီးရသည္။
အိမ္ကေလးထဲမွာ စာအုပ္ေတြက အမ်ားႀကီး။ အမ်ားစုက အႏုပညာႏွင့္ ဂီတ စာအုပ္ေတြပဲ ျဖစ္သည္။
ေလ့က်င့္ခန္းေတြက တစ္ခုၿပီးတစ္ခု၊ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ပို၍ ပို၍ ခက္လာသည္။ အပင္ပန္းခံၿပီး ႀကိဳးစား အားထုတ္ၿပီးမွ မွတ္သား ေလ့က်င့္ ယူရသည္။ ကို၀င္းဦးႏွင့္
ေက်ာ္ျမင့္လြင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အင္တာေနရွင္နယ္ ႏုတ္စ္ အေျခခံ ရွိထားၿပီး ဂီတ အေျခခံ သေဘာတရားမ်ားကို သိၾကသည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ အရြယ္သက္တမ္း ႏုေသး၍ sight reading မွာ ကို၀င္းဦးေလာက္ မကၽြမ္းက်င္ေသးတာဘဲ ရွိခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဦးေအာင္စိုးထံမွာ သူတို႔ ကိုယ္ကို သူတုိ႔ တပည့္မ်ားအျဖစ္ အပ္ႏွံၾကၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကို၀င္းဦးက အလာမမွန္။ မေရာက္ တစ္လွည့္ ေရာက္တစ္လွည့္ ဆိုသလို ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကေတာ့ တစ္ရက္ဆို တစ္ရက္ မွ်ပင္ လံူ၀ မပ်က္ကြက္။
မွန္မွန္ႀကီး သြားေရာက္ၿပီး ပညာယူသည့္အတြက္ လူတကာ လိုက္ရွာေနၾကသည့္ ရတနာသိုက္ေျမပံု၊ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ သိုင္းက်မ္းကို ေတြ႔လိုက္ရသည့္အလား ဂီတ သီအိုရီပိုင္းတြင္ နဂိုကႏွင့္ အေျခအေနေတြ မ်ားစြာ ကြာျခား တိုးတက္ သြားခဲ့ေလေတာ့သည္။
(၆)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ ဦးေအာင္စိုးထံ၌ Rudiments of music မွစ၍ အေျခခံက်က်၊ အျမစ္ခိုင္ခိုင္ သင္ယူခြင့္ ရခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ျမဴးဇစ္ သီအိုရီပိုင္းကို အသားေပး၍ ေလ့လာခဲ့သည္။ ဟာမိုနီ Counter point ႏွင့္ Music composition အပိုင္းတို႔ကိုလည္း အေသးစိတ္ နားလည္ေအာင္ ထိုးထြင္းၾကည့္ခြင့္ ရရွိခဲ့ေလသည္။
ထိုကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ ဂီတ၌ နက္ရႈိင္းစြာ ေမြ႔ေလ်ာ္ အသက္ရွင္ရသည္ ျဖစ္၍ သူ၏ ေသြးသား လွည့္ပတ္ စီးဆင္းမႈ အားလံုးလန္းဆန္း ေနခဲ့သည္။
အိပ္ရာမွ ေစာေစာစီးစီး မနက္ ၆ နာရီေလာက္တြင္ ထ၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ နံနက္စာ စားၿပီးသည္ႏွင့္ ဂီတာကို ေကာက္ကိုင္သည္။ ဦးေအာင္စိုး ေပးထားသည့္ အိမ္စာ တစ္ေန႔တာ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ တီးခတ္နိုင္သည္အထိ ၿပီးစီးေအာင္ ေလ့က်င့္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ဦးေအာင္စိုး အိမ္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္ကေန ထမင္းဗူးပင္ အၿပီး ထည့္သြား တတ္သည္။
(၇)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ေလွ်ာက္ရသည့္ ခရီးက သံုးမိုင္ခန္႔ေ၀းသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က မညည္းမညဴ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေမာ္ေတာ္ကား၊ စက္ဘီးမ်ား အသြားအလာ ရွင္းလင္းသည့္ ေနရာေတြသာ မ်ားေသာေၾကာင့္ ပါလာသည့္ ျမဴးဇစ္စာအုပ္မ်ားကို ထုတ္ၿပီး ဖတ္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ တတ္သည္။
စာဖတ္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနသည့္ မ်က္မွန္ထူထူႏွင့္ လူငယ္ေလးကို ေတြ႔ျမင္ရသူေတြက အံ့အားသင့္ၿပီး ၾကည့္မိၾကသည္။ အထူးအဆန္းသဖြယ္ သေဘာက်ၿပီး ၿပံဳးမိသူတို႔သည္ ၿပံဳးခဲ့ၾကသည္။ စာဖတ္ရတာ အဆင္မေျပေသာ လမ္းေနရာေတြ က်လွ်င္ စာအုပ္ကိုလြယ္အိတ္ထဲ ျပန္ထည့္။ Notation မ်ားကို ပါးစပ္ျဖင့္ ဂါထာ မန္းမႈတ္သလိုမ်ိဳး ေလ့က်င့္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္သည္။ သို႔မဟုတ္ပါကလည္း ဦးေအာင္စိုး သင္ေပးထားသမွ် ဂီတ သင္ခန္းစာမ်ားကို စိတ္ကူးျဖင့္ ျပန္လည္ ပံုေဖာ္ ျမင္ၾကည့္ရင္းလမ္းကို ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။
ဂီတတိုင္းသည္ အသံ ၾကားရသည္ မဟုတ္။ တိတ္ဆိတ္ေသာ ဂီတသံက စိတ္ကူး နားထဲမွာ ရွိသည္ ဆိုတာ ယခင္ကပင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ သိသည္။ ယခု သိပံုက ပိုၿပီးေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွား ပိုၿပီးေတာ့ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ပီပီျပင္ျပင္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ရွိလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဦးေအာင္စိုး အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဂီတၾကြက္သား သန္မာေရး ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား စတင္ေတာ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာသမွ် စကားက ဂီတစကားသာ ျဖစ္သည္။ ယမန္ေန႔က သင္ယူခဲ႔သမွ် ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို ျပန္လည္ တီးခတ္ ျပရသည္။ ဦးေအာင္စိုးက နားေထာင္ ဆန္းစစ္ၿပီး ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးသည္။ ထို႔ေနာက္ သင္ခန္းစာ အသစ္မ်ား လမ္းျပသြန္သင္။ ေလ့က်င့္ခန္း အသစ္မ်ား ခ်ေပးသမွ် ယူေဆာင္ၿပီး အိမ္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အိမ္အျပန္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း ယေန႔ တစ္ေန႔တာ သင္ယူ ရရွိလာခဲ့သည့္ ပူပူေႏြးေႏြး သင္ခန္းစာမ်ား ႏႈတ္တက္ရြရြ ရြတ္ဆို၊ သို႔မဟုတ္လွ်င္လည္း စိတ္ကူးျဖင့္ ျပန္လည္ပံုေဖာ္၍ ေလ့က်င့္ လာခဲ့သည္။
အိမ္ေရာက္၍ လုပ္စရာ မရွိလွ်င္ ဂီတ သင္ခန္းစာမ်ား ေလ့က်င့္မည္။ လုပ္စရာရွိလွ်င္ ျမန္ျမန္ ၿပီးစီးေအာင္ လုပ္ကိုင္မည္။ အျပင္ထြက္လုပ္မွ ၿပီးမည့္ အလုပ္ဆိုလွ်င္လည္း ထြက္ၿပီး အၿပီးျဖတ္ လုပ္ကိုင္သည္။ ျပန္လာလွ်င္ ဂီတ သင္ခန္းစာမ်ားကို ညနက္ခံၿပီး အထပ္ထပ္ အျပန္ျပန္ ေလ့က်င့္ ေလေတာ့သည္။
(၈)
ဂီတႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္မွာ အခ်ိန္ ျဖဳန္းစရာ လံုး၀မရွိ။ အခ်ိန္ကို လံုး၀ အျပဳန္းတီး မခံ။ သူ႔ဘ၀ကို ဂီတာ ေလ့က်င့္ခန္းႏွင့္ သင္ခန္းစာေတြထဲမွာပဲ အၿပီးအပိုင္ ႏွစ္ထားခဲ့သည္။
အထပ္ထပ္ ေလ့က်င့္ျခင္းသည္ အဘက္ဘက္က ေျပာစရာ မရွိသည့္ ေျခာက္ျပစ္ကင္း ဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိေစသည္ ဆိုေသာ စကားရွိထားသည္။ မီးနာမွ သံေကာင္းမည္။ သံေကာင္းမွ ဓါးထက္စၿမဲ ျဖစ္သည္။ ပညာ၏ လမ္းသည္ ေကာက္ေကြ႔လွသည္။ အပင္ပန္းခံ အဆင္းရဲ ခံရသျဖင့္ ပညာ၏ အျမစ္က ခါးလွသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပညာ၏ အသီးအပြင့္ကလည္း ခ်ိဳျမိန္လွတာ မည္သူမွ် မျငင္းႏိုင္။
ဤသို႔ျဖင့္ ေတာ္တန္ရံုလူ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းသည့္ ဦးေအာင္စိုး၏ ခက္ခဲနက္နဲလွေသာ ဂီတ သင္ခန္းစာမ်ား အၾကားတြင္ အစြမ္းကုန္ အားထုတ္ ႀကိဳးပမ္းသူ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ တစ္ေယာက္ အေၿပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲ သြားခဲ့သည္။
ဦးေအာင္စိုး၏ တပည့္မ်ားထဲမွ အထူးခၽြန္ဆံုး၊ ဦေအာင္စိုး စိတ္တိုင္း အက်ဆံုး၊ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ လာတိုင္း ထုတ္ေဖာ္၍ ခ်ီးက်ဴးရသည့္ တပည့္တစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့သည္မွာ အဆန္း မဟုတ္ခဲ့ပါေခ်။ အာရံု စူးစိုက္ အပင္ပန္း ဆင္းရဲခံၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲ ရယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အိပ္ေရးပ်က္ ညမ်ားစြာတို႔ကို စေတး ေပးဆပ္ခဲ့ရသည္။
"မအိပ္မေန အသက္ရွည္" ဆိုသည့္ ေရွးဆိုရိုး စကား ရွိခဲ့သည္။ ပ်ဴတေကာင္းေခတ္၏ နဂါးႏိုင္မင္း လက္သံုးျပဳခဲ့ေသာ စကား ျဖစ္သည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္လည္း မအိပ္မေန ႀကိဳးစားခဲ့သျဖင့္ သူ၏ ဂီတ အသက္ရွည္ခဲ့သည္။ သူ၏ ဂီတ မေသေဆးကိုပင္ ရမွန္း မသိ ရရွိခဲ့သည္ဟု ဆိုရခ်ိမ့္မည္။
(၉)
ဦးေအာင္စိုး၏ ထူးျခားခ်က္မွာ သူ႔တပည္႔မ်ားက သူ႔ကို "ဆရာ" ဟု ေခၚျခင္းအား (ျခြင္းခ်က္ အနည္းငယ္မွ အပ ) ဘယ္ေသာအခါမွ် လက္မခံခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
သူ႔အယူအဆမွာ သူသည္ ဆရာ (Teacher) မဟုတ္။ ေရွ႕ေဆာင္ လမ္းျပသူ(Mentor) တစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္။ သူ၏ အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ တပည့္မ်ားကို သင္ၾကား ျပသေပးရာတြင္ သူအသံုးျပဳသည့္ သင္ခန္းစာ courses မ်ားမွာ သူ ဖန္တီးျပဳစုထားသည့္ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ မဟုတ္။ ကမာၻေက်ာ္ ဆရာ့ ဆရာၾကီးမ်ား၏ လက္ရာမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာအစစ္သည္ သူမဟုတ္။ အဆိုပါ Musics courses မ်ား၏ မူလပထမ လက္ရာရွင္မ်ားသာ ဆရာသခင္ အစစ္ ျဖစ္ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။
သူကိုယ္သူ ခံယူထားသည့္ Mentor တစ္ဦး ဆိုသည္မွာ an experienced person who advice and helps somebody with less experience over a period of time ျဖစ္သည္။ အေတြ႔အၾကံဳ နည္းပါးေန ေသးသူကို အေတြ႔အၾကံဳ ရွိထားသူက ကာလ အပိုင္းအျခား တစ္ခုထိ အၾကံဥာဏ္ေပး ကူညီေပးျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္ဟု သူ ယူဆ လက္ခံထားသည္။
ဦးေအာင္စိုးက ဆရာဟု ေခၚသည္ကုိ မႏွစ္သက္သည့္အတြက္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ခ်စ္ခင္ ရိုေသစြာ ျမန္မာလို ဘၾကီး သို႔မဟုတ္ အေနာက္တိုင္းလို အန္ကယ္ဟု ေခၚခဲ့သည္။ အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုးကလည္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ထိုသို႔ ေခၚျခင္းကို သေဘာက် ေက်နပ္ လက္ခံခဲ့သည္။
(၁၀)
အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုး၏ ပါရမီျဖည့္ဖက္ အန္တီကလည္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ အေပၚ မ်ားစြာ ေႏြးေထြးခဲ့သည္။
အန္ကယ္ႏွင့္ အန္တီတို႔၏ အိမ္ကေလးႏွင့္ ျခံ၀င္းကေလးထဲရွိ ဘ၀ပံုစံကို ေက်ာ္ျမင့္လြင္ အလြန္ပင္ ႏွစ္ျခိဳက္ အားက်ခဲ့သည္။ သူ အသက္ ၾကီးလာလွ်င္ အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုးလိုပင္ ျမဴးဇစ္ႏွင့္ စာေပ၌သာ ေမြ႔ေလ်ာ္ခ်င္သည္ဟုလည္း အျမဲပင္ ေျပာေလ့ ရွိသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ဘ၀မွာ အေတြ႔အၾကံဳ၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ အေတာ္ေလး စံုလင္ခဲ့ျပီ။ သို႔ေသာ္ အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုးႏွင့္ ေတြ႔လိုက္ရေသာအခါ သူ ေျပာင္းလဲ သြားသည္။ အသိဥာဏ္ အလင္းေရာင္ ဖ်တ္ခနဲ ပြင့္သလို ျဖစ္သြားသည္။ အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုး၏ အယူအဆ အေတြးအျမင္မ်ားက သူ႔ကို လမ္းျပခဲ့သည္။ သူကလည္း ထိုအယူအဆႏွင့္ က်င့္ၾကံ ေနထိုင္ပံုမ်ားကို ေလးစား အားက်သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ထိုလမ္းေၾကာင္း အတိုင္းပင္ သူလက္ခံ က်င့္သံုးခဲ့ေလသည္။
(၁၁)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ တစ္ေယာက္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ "ထူးအိမ္သင္" အျဖစ္ ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကား လာခဲ့ျပီးေနာက္ ျပည္၊ ၀က္ထီးကန္ရွိ ကိုသီဟန္သြင္ႏွင့္ ေတြ႔ျဖစ္ေသာအခါ-
"ေနစမ္းပါဦး မင္း ထူးအိမ္သင္ ျဖစ္လာခဲ့တာက ဘယ္လိုလဲ" ဟု ကိုသီဟန္သြင္က ေမးၾကည့္သည္။
ထိုအခါ အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုး အေၾကာင္းကို ေျပာျပခဲ့ေလသည္။
"တကယ္ေတာ့ အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ေနျပီ အစ္ကုိရ။ ျမဴးဇစ္အစား တစ္ျခားဟာ တစ္ခုခု ေျပာင္းလဲျပီး လုပ္ဖို႔ေတာင္ စဥ္းစားေနျပီ။ အဲဒီလို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ကေလကလြင့္ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတုန္း ေမာ္လျမိဳင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ကို ေျပာင္းေပးလိုက္မယ့္ အဘိုးၾကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ သြားေတြ႔တယ္။ သူ႔ဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္ သင္ခန္းစာေတြ သင္ဖို႔ အတြက္ ခ်ဥ္းကပ္တယ္။ ပထမေတာ့ သူက ျငင္းေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ သင္ေပးတာ" ဟုသူဆိုသည္။
"ျမဴးဇစ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး မင္းဘာသာလည္း အရင္က လုပ္ထားေသးတာပဲ။ သူနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့မွ ဘာေတြ ျဖစ္သြားလို႔လဲ"
"အစ္ကို နားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ အရင္က ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲ ရွိေနသမွ် တစ္စစီ၊ တစ္ပိုင္းစီ သိထားသမွ် အပိုင္းပိုင္း အစအစေတြကို သူက ဆက္စပ္ျပီး "ခ်ဳပ္" ေပးသြားလိုက္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘာသာ ဘယ္လိုမွ ျဖည့္ၾကည့္လို႔ မရတဲ့ ကြက္လပ္ေတြကို ျဖည့္ေပးလိုက္လို႔ ရုပ္လံုး အျပည့္အစံု ေပၚလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္တတ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္လို႔ ရေအာင္ "စုစည္း" ေပးသြားတယ္ေပါ့"
"မင္း ေျပာပံုကေတာ့ကြာ။ ၾကည့္ေနက် တရုတ္ သိုင္းကားထဲကလို ဇာတ္လမ္း လုပ္ျပီး ေျပာေနတဲ့ အတိုင္းပဲ။ အဲဒီ သိုင္းကားေတြထဲမွာ ဇာတ္လိုက္က အားနည္းခ်က္ တစ္ခုခုေၾကာင့္ ပြဲၾကီးပြဲေကာင္း တစ္ခုခုမွာ အထိနာလာ။ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်ျပီး ေခ်ာင္က်က် ေနရာေလး တစ္ခုမွာ မထင္မရွားနဲ႔ ခပ္လ်ိဳလ်ိဳေလး ခိုေနရတုန္း သာမန္ အညၾတလို အေယာင္ေဆာင္ ထားတဲ့ သိုင္းဆရာ ပညာရွင္ ပေဂးၾကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ မေတာ္တဆ သြားေတြ႔။ ဟိုက သင္ၾကားေပး ေလ့က်င့္ေပးလိုက္လို႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားတဲ့ သိုင္းပညာေတြ စံုျပီး ျပန္ခ်ပစ္လိုက္တာ ရန္သူေတြ အကုန္ ေသျပီး သူက ခ်န္ပီယံ ျဖစ္သြားတယ္ေပါ့။ အဲဒီလိုလား"
"ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ အတည္ ေျပာေနတာပါ အစ္ကိုရ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို တြက္ခ်က္ ၾကည့္ျပီး အဂၤလိပ္ နာမည္ တစ္ခုေတာင္ ေပးထားေသးတယ္။ အလက္ဇႏၵား (Alexander) တဲ့။ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းက ပစၥက္ ပါလမာဘေက်ာ္ ေပးခဲ့တဲ့ နာမည္က စတီဖင္ဆင္ မဟုတ္လား။ အခု တစ္ခါ၊ အလက္ဇႏၵားဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘိုနာမည္ ႏွစ္ခုနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ၊ ဟာ-ဟ" ဟု ရယ္ေမာ၍ ေျပာခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။
(၁၂)
အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုးထံတြင္ ရတခမွ တပ္ၾကပ္ၾကီး သာေဌးဆိုေသာ ဂီတတပည့္ တစ္ဦး ရွိသည္။ တစ္ၾကိမ္တြင္ အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုး အိမ္၌ ကိုသာေဌးတို႔ ဆိုတီးျပီး အေခြၾကမ္းေလး တစ္ခု ကက္ဆက္ႏွင့္ ရီေကာဒင္း လုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္လည္း အားတက္ လာ၍-
"အန္ကယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ပုဒ္ေလာက္ ၀င္တီးခ်င္တယ္" ဟု ဆိုမိသည္။
အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုးကလည္း မဆိုင္းမတြ "တီးေလ" ဟု ခြင့္ျပဳေပးသည္။
သို႔ျဖင့္ အေခြေရွ႕ဆံုးမွာ အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုးက မိတ္ဆက္အျဖစ္ "Our new star Kyaw Myint Lwin is going to play…." ဟု အေနာင့္စ္ လုပ္ေပးခဲ့သည္။
အဆိုပါ new star ဆိုေသာ စကားလံုးက ၾကယ္တာရာ အသစ္ တစ္စင္း ျဖစ္လာမည့္ သူ႔အတြက္ ၾကိဳတင္ နိမိတ္ဖတ္ခဲ့သလိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားခဲ့ေလသည္။
အခန္း(၁၂) သီခ်င္းေလး သက္ေသ
(၁)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အန္ကယ္ ဦးေအာင္စိုးကို ေလးစား အားက်သလို ဆရာ ျမိဳ႕မျငိမ္းကို ခေရဇီ ျဖစ္သည္။
ဆရာ ျမိဳ႕မျငိမ္း ေရးဖြဲ႔ခဲ့သည့္ သီခ်င္းေတြကို ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ေလ့လာသည္။ လူက စတီရီယို ဂီတဟု ေခၚဆိုၾကေသာ ဂီတ ပံုစံတို႔၏ ေခတ္ထဲမွာ ၾကီးျပင္းရေသာ္လည္း အၾကိဳ စတီရီယို ဂီတ ပံုစံမ်ားကို သူမပစ္ပယ္။ ဂီတ ဆိုသည္မွာ အျခား အႏုပညာ လက္ရာမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ေဟာင္းသည္ သစ္သည္ မရွိ။ ေကာင္းလွ်င္ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာေသာ အခ်ိန္ကာလကို ေက်ာ္လႊားျပီး ရွင္သန္ က်န္ရစ္မည္ ျဖစ္သည္။ အဲသည့္ အေၾကာင္းကို ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ေကာင္းစြာ သိထားသည္။
ဆရာ ျမိဳ႕မျငိမ္းသည္ လူပင္ ေသေသာ္ျငား နာမည္ႏွင့္ ဖန္တီးမႈမ်ား ထာ၀ရ က်န္ရစ္ခဲ့မည့္ အႏုပညာရွင္ ျဖစ္ေခ်သည္။
"ျပည္သူ ခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ား" စာအုပ္ထဲက ဆရာ ျမိဳ႕မျငိမ္း အေၾကာင္းေတြကို ေက်ာ္ျမင့္လြင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ဖတ္သည္။ လိုခ်င္သည့္ အခ်က္မ်ား မွတ္စု ထုတ္ထားျပီး တစ္ေန႔ေသာ အခါက်လွ်င္ သီခ်င္း ေရးဖို႔ အေျခ တည္ထားသည္။ ေသဆံုးခ်ိန္တြင္ ဆရာျမိဳ႕မျငိမ္း၏ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ ၂ က်ပ္ ၆၅ ျပားပဲ က်န္တာက အစ သူ အေသးစိတ္ မွတ္ထားသည္။ ေရးဖို႔ အေၾကာင္းအရာက ရွိေနျပီ။ ဂီတပံုစံသာ မရေသးတာ။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ သီခ်င္း ေရးသည့္ အက်င့္မွာ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ယခုလိုပင္ theme စာသားေလးေတြ အရင္ ၾကိဳ၍ ရွာရွာ ထားျပီး သံစဥ္ရမွ ေရးခ်သည္။ အခ်ိဳ႕သီခ်င္းေလးေတြဆိုလွ်င္ သေႏၶ တည္ထားတာမ်ား ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ပင္ ၾကာသြားတတ္သည္။ သီခ်င္း ျဖစ္မလာ။ တကယ္ ပူး၀င္ သြားျပီ ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ေရးဖြဲ႔တာ ျမန္သည္။
တစ္ခါတေလက်ေတာ့ စာသားက အရင္ မလာ။ ဂီတာ ၀ါက်ေတြကို အရင္ ရရွိသည္။ ျပီးမွ စာသား ျဖည့္ထည့္ရသည္။
(၂)
ထိုေခတ္က အဆိုေတာ္ထဲမွာ သူ ရူးတာက ေမဆြိ။
တီး၀ိုင္း တိုက္ခ်ိန္က်လွ်င္ Sharp တီး၀ိုင္း ေထာင္ထားေသာ ယမင္း ပံုႏွိပ္တိုက္က အလုပ္သမားေတြႏွင့္ပင္ အတူစား၊ အတူအိပ္ ျဖစ္၍ ခင္မင္ေနၾကေသာေၾကာင့္ စာစီ ခိုင္းျပီး မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာေလး တစ္ေစာင္ပင္ အေပ်ာ္အျပက္ လုပ္ထားခဲ့ဖူးသည္။
(၃)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အဦးပိုင္း ရည္ရြယ္ခ်က္က အဆိုေတာ္ လုပ္ဖို႔ မဟုတ္။ ေတးေရး စာဆို တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာဖို႔သာ ေမွ်ာ္မွန္းထားေၾကာင္း သူ၏ အေပါင္းအသင္းေတြ အားလံုး သိၾကသည္။
သီခ်င္း ေရးဖြဲ႔ ဖန္တီးသူ တစ္ဦး ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ၾကိဳးပမ္းေသာအခါ ျဖတ္သန္း ရသည့္ လမ္းေတြက ရွည္လ်ားခဲ့သလို ၾကမ္းတမ္း ေကာက္ေကြ႔ခဲ့သည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ Sharp တီး၀ိုင္းမွာ သွ်ပ္ၾကီး ကို၀င္းဦးကို သွ်ပ္ကေလး ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အစစ အရာရာ ယံုၾကည္ အားကိုးသည္။
"ကို၀င္းဦး၊ ကၽြန္ေတာ့္ သီခ်င္းေလးေတြ အဆင္ေျပရင္ ေရာင္းေပးဗ်ာ" ဟု ဆိုျပီး သီခ်င္း အပုဒ္ ရွစ္ဆယ္ေလာက္ ပါေသာ လယ္ဂ်ာစာအုပ္ၾကီးကို ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးလိုက္သည္။ တကယ္ဆို သီခ်င္းေတြ ေရးထားတာဒီ တစ္အုပ္တည္း ကိုယ္ပြား မိတၱဴလည္း မရွိ။
ထိုသီခ်င္းမ်ားကို တိပ္ေခြထဲသို႔ ေရာက္ေအာင္ ေဟာ္လိုဂီတာေလးႏွင့္ ထည့္ၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္တို႔ အိမ္မွာ သွ်ပ္ၾကီးႏွင့္ သွ်ပ္ကေလး ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းရိုက္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က တစ္ပုဒ္ တီးျပ၊ ဆိုျပလိုက္။ ၾကိဳက္လွ်င္ ကို၀င္းဦးက "ျပန္လုပ္စမ္းကြာ" ဆိုျပီး ကက္ဆက္ေလးႏွင့္ ဖမ္းထားသည္။
နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား၊ သက္ျငိမ္ အစရွိသည့္ အခ်ိဳ႕ သီခ်င္းေတြကေတာ့ ထိုစဥ္ကတည္းက ျပီးျပည့္စံုစြာ ရုပ္လံုး ေပၚေနခဲ့ျပီ။ အခ်ိဳ႕ သီခ်င္းေလးေတြဆိုလွ်င္ အဆံုးပင္ မသတ္ရေသး။ တစ္ပိုင္းတစ္စ ဘ၀မွာပဲ ရွိေသးသည္။
"ဘ၀မွာ
အေျခအေနဟာနည္း
စိတ္မညစ္နဲ႔"
အခ်ိဳ႕က အပိုင္းအစေလးမ်ား ဘ၀မွ ျပီးျပည့္စံုေသာ သီခ်င္းေတြအျဖစ္ ေနာက္ေတာ့မွ ပံုေပၚ လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
အခ်ိဳ႕ သီခ်င္းေလးေတြကေတာ့ အခုခ်ိန္ထိေအာင္ အေခ်ာမကိုင္၊ အဆံုးမသတ္ဘဲ အပိုင္းပိုင္း အစစမ်ား အျဖစ္ႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။
(၄)
ရန္ကုန္မွ New Wave, Playboy, The Rays အစရွိေသာ တီး၀ိုင္းၾကီးေတြႏွင့္အတူ အဆိုေတာ္ေတြ၊ အတီးသမားေတြ ေမာ္လျမိဳင္သို႔ ပါလာၾကရာ ကို၀င္းဦးႏွင့္ တိုင္ပင္ျပီး ေရးဖြဲ႔ထားသမွ် သီခ်င္းေလးေတြ ျပၾကည့္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းေၾကာင္းခ်င္း မတူသည့္အတြက္ အဆင္မေျပ။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ေကာင္းကင္က သိန္းစြန္ငွက္ပမာ ေျမျပင္က အေကာင္ငယ္ေလးေတြကို ထိုးသုတ္ စားေသာက္ အႏိုင္က်င့္ခ်င္သည့္ အခြင့္အေရးသမားမ်ိဳးႏွင့္လည္း ဆံုေတြ႔ခဲ႔ရသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ တစ္ေယာက္ ရင္ဆိုင္ ၾကံဳေတြ႔ေနရသည့္ အေျခအေနမ်ား၊ ခံစားေနရသည့္ စိတ္မ်ားကို ပုသိမ္ရွိ ေအာင္ေက်ာ္ဦး (ၾကြက္နီ) တို႔ထံ ေရးလိုက္ေသာ စာတစ္ေစာင္ထဲ၌ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေတြ႔ျမင္ရေလသည္။
ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ + ၾကြက္နီ
မင္းတို႔ကို အျမဲ သတိရတယ္။ သူငယ္မ်ား အားလံုးကိုလည္း သတိရေၾကာင္း ေျပာျပပါ။ စကားမစပ္ကြာ။ ၾကံဳလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ ရန္ကုန္က လာတဲ့ အဆိုေတာ္ တစ္ေယာက္က ငါ့သီခ်င္းေတြ ေတာင္းတယ္ကြ။ အလကား ေပးရမယ္တဲ့။ (စဥ္းစားရမယ္၊ စဥ္းစားရမယ္)။ ေတာ္ေတာ္ ရက္စက္တဲ့ ေကာင္။ ငါက သီခ်င္းေတြ အလကား ေပးမယ့္ အျပင္ အိမ္ကိုပါ ထမင္း ဖိတ္ေကၽြးဖို႔အထိ စဥ္းစား ထားပါတယ္။ တကယ္ ေျပာတာ။
ထားလိုက္ပါေတာ့ကြာ။ မင္းတို႔ကုိ တစ္ခုေတာ့ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ တားျမစ္ခ်င္တယ္။ ငါ့ကိစၥေတြ ဘယ္တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမွ မေျပာၾကပါနဲ႔။ ငါ့ဟာငါ ဇာတ္ျမဳပ္ျပီး ၾကိဳးစားေနခ်င္တယ္။ ငါတစ္ခု လုပ္လိုက္၊ သတင္းက ျပန္႔လိုက္ ဆိုရင္ မျဖစ္ဘူး။ အဲဒါကိုေတာ့ ေက်းဇူးျပဳျပီး ကူညီၾကပါ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ မင္းတို႔ကိုလည္း ငါ ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး။
မင္း . . လူ၀ိုင္းဆီက ရထားတဲ့ စာအုပ္ကေန တစ္လကို တစ္ခန္း မိတၱဴ ကူးျပီး ပို႔ေပးပါကြာ။ ကုန္က်စရိတ္ ငါ ေပးမယ္။ ဆက္ဆက္ ပို႔ေပးပါ။ ကုန္က်စရိတ္ကိုလည္း ထည့္ေရးလိုက္။ အခု ငါ့သီခ်င္း အေဟာင္းေတြထဲက တစ္ပုဒ္ ေရးေပးလိုက္တယ္။ ငါ့ဟာ ငါ အရိန္ခ်္႕ လုပ္ထားတာေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု ကိုတူးကို လုပ္ခိုင္းေပါ့။ စတိုင္လ္ကိုေတာ့ သတိထားေနာ္။ မပ်က္ေစနဲ႔။ မင္းတို႔ ငါ့ဆီကို စာထပ္ေရးၾကပါဦး။ Merry X’mas & Happy New Year ေပါ့ကြာ။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္
စာၾကြင္း။ ေအာင္ေအာင့္ကို ဂီတာ ျပန္က်င့္ခိုင္း။ မက်င့္ရင္ ရိုက္ကြာ။ ဂရုစိုက္ျပီး ဖိဖိစီးစီး ေလ့က်င့္ခိုင္းပါ။ ငါက ေျပာတယ္ ဆိုတာလည္း ေျပာျပပါ။ (ငါကေတာ့ musician လုပ္ဖို႔ စိတ္မပါေတာ့ဘူး။ Compose & Arrange ပဲ လုပ္ေတာ့မယ္)။ ၾကြက္နီ ငါ ဂီတာ မတီးေတာ့ဘူး။ ျမဴးဇစ္ကို လံုး၀ စြန္႔လႊတ္လိုက္ျပီလို႔ ေလွ်ာက္ေျပာကြာ။
(၅)
သံေယာဇဥ္အလြန္ႀကီးသျဖင့္ ပုသိမ္က ေအာင္ေက်ာ္ဦး(ၾကြက္နီ) တို႔ႏွင့္ အဆက္အသြယ္မျပတ္။
ေမာ္လၿမိဳင္မွာ သီခ်င္းအသစ္ေရးျဖစ္တိုင္း ပုသိမ္ကို လွမ္းပို႔သည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ဆီက သီခ်င္းသစ္ေတြ ေရာက္လာတုိင္း ေအာင္ေက်ာ္ဦးတုိ႔ သိပ္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္မွ ပထမဆုံးေရာက္လာခဲ့သည့္ သီခ်င္းေလးက မွတ္မွတ္ရရ -
"သီခ်င္းေလးသက္ေသ"
"ေနေရာင္ျခည္မွာ
မဖူးပြင့္အပ္ရာ
ေငြၾကာျဖဴပါလား …။
ညိႈးႏြမ္းသြားဖုိ႔
ကိုယ္ …. မပိုင္ဆုိင္ရက္ဘူးကြာ…
ေသာ္တာေရာင္ျခည္…
ေအးရိပ္ေအာက္မွာ …
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါလား…"
(၆)
ေရခ်မ္းက ပုသိမ္ပြဲေတြမွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏လက္ရာ "အခါလြန္မိုး" ကို တက္ဆုိလွ်င္ သူ႔ဘာသာ
"အက်ဥ္းစံ ႏွလုံးသား" ဆိုၿပီး ေခါင္းစဥ္ေျပာင္း၍ ေၾကျငာခုိင္းတတ္သည္။
ပုသိမ္ေကာလိပ္တြင္ ဖဲ၀ဲလ္ရာသီေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ေတာ့ျဖင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္မေနႏိုင္တာ မ်ားသည္။ ပုသိမ္ေျမသို႔ ျပန္လည္ခ်ီတက္ခဲ့ျပန္သည္။
ပုသိမ္က အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားထဲမွာေတာ့ျဖင့္ သူ႔သီခ်င္းေတြကို အားလုံးက အသိအမွတ္ျပဳလက္ခံထားၾကၿပီ။
ကိုေန၀င္း (ေမာင့္လျပည့္၀န္း)၏ တပည့္ညီငယ္ ေအာင္တင္ဦးက စီးရီးထုတ္ဖို႔အတြက္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ မင္းမရွိတဲ့ေနာက္၊ အခါလြန္မိုး၊ သိဂၤ ါရ ရသ၊ ေ၀းသြားတဲ့အခါ စေသာ သီခ်င္းငါးပုဒ္၀ယ္ျဖစ္သည္။ တစ္ပုဒ္ကို ႏွစ္ရာက်ပ္ေပး၍ စုစုေပါင္း က်ပ္တစ္ေထာင္ရရွိသည္။
၁၉၈၅ခုႏွစ္မွာ ေငြတစ္ေထာင္ဆုိတာ မနည္းမေနာ။ ေငြရရခ်င္းပဲ ရတတ္သေရြ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးစုၿပီး ကမ္းနား သီတာဦးတြင္ ဘီယာေသာက္ပစ္လိုက္ၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ထုံးစံ။
ပိုက္ဆံမရွိလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းေတြနား ကပ္ရပ္ေနဖို႔ ၀န္မေလး။ လက္ထဲပိုက္ဆံရွိလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေကၽြးေမြးဖို႔ လုံး၀မတြန္႔တို။
သို႔ေသာ္ ေအာင္တင္ဦး၏ "ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ား" စီးရီး မထြက္ျဖစ္။
(၇)
ေမာ္လၿမိဳင္မွ ကိုျမင့္ႏိုင္ကား The Excellent မွာကတည္းက သီခ်င္းဆုိလာသူ။
အသစ္ျပင္ဆင္ဖြဲ႔စည္းေသာ Sharp မွာလည္း သီခ်င္းလာဆိုတတ္သည္။ မိဘမ်ားက စီးပြားေရး ေတာင့္တင္းသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ဆီမွာ ကိုယ္ပိုင္ေရးထားေသာ သီခ်င္းေတြရွိမွန္း သိသြားရာမွ ယူဆိုၾကည့္ရာ ႀကိဳက္လည္း သိပ္ႀကိဳက္သြားသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ဆီက သီခ်င္းေတြေတာင္းၿပီး စီးရီးထုတ္ဖို႔ စိတ္ကူးသည္။ အခ်ိန္ရလွ်င္ရသလို ထိုသီခ်င္းေတြကို တိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ အားလုံးစီစဥ္ေပးၾကပါဗ်ာ" ဟုဆိုၿပီး အပ္ႏွံသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္တုိ႔လည္း ရန္ကုန္တက္ဖို႔အထိ စိတ္ကူးစီစဥ္ၾကသည္။ တီး၀ိုင္းေရြးေတာ့ The Aces ေပါ့။ စတူဒီယို စဥ္းစားေတာ့ အိုေအစစ္လား၊ ေမလား။ အဲဒီလို အိပ္မက္ မက္ေနၾကေသာ္လည္း ကိုျမင့္ႏိုင္အိမ္က ထိုကိစၥကို ယခုအခ်ိန္ထိ မသိေသး။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က "ဘာပဲလုပ္လုပ္ ခင္ဗ်ားအိမ္က သေဘာတူမွေကာင္းမယ္" ဟု သတိေပးေနရင္းကပင္ စိတ္ကတထင့္ထင့္။ တစ္ဘက္မွ ကိုျမင့္ႏိုင္က စိတ္မပူဖို႔ အာမခံေနေသာ္လည္း သူ႔အေဖကို သူကိုယ္တုိင္ဖြင့္မေျပာရဲ။ အေဖမသိေအာင္ က်ိတ္၍ ခုိးလုပ္ေနရသည္။
သီခ်င္းေတြကို အေတာ္ေလး ေခ်ာေနေအာင္ တိုက္ထားၿပီးမွ ကိုျမင့္ႏို္င္အိမ္ကသိသြားသည္။ သူ႔အေဖက ပစ္ပစ္ခါခါကိုပဲ သေဘာမတူ။ ဤသို႔ျဖင့္ အစီအစဥ္တစ္ခုလုံး သဲထဲေရသြန္ျဖစ္သြားရေလေတာ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အရႈိက္ကို ထိခိုက္၊ အေတာ္ေလးခံစားလိုက္ရသည္။
အခ်ိန္အတန္ရွည္လ်ားစြာ ေမွ်ာ့္လင့္ခ်က္ေတြ ထားရွိသမွ် ပ်က္ပ်က္စီးစီးျဖစ္ရသျဖင့္ ၀မ္းလည္းနည္း၊ ေဒါသလည္းထြက္။ ယူက်ဳံးမရျဖစ္သည္။
အရက္ မူးလာလွ်င္ ထုိကိစၥႏွင့္ ေပါက္ကြဲတတ္သည္။
"ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနၾကရင္ ငါ့သီခ်င္းေတြကို ငါ့ဘာသာပဲဆိုေတာ့မယ္" ဟုေျပာတတ္သည္။
ေလာင္စာကို မီးထိခဲ့ၿပီ။
(၈)
တစ္မ်ဳိးေျပာရလွ်င္ အဆုိပါ ခံျပင္းတာေတြက သူ႔အတြက္ ျပင္းထန္ေသာ တြန္းအားေမာင္းႏွင္အားေတြ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရႈိးပြဲေတြမွာ သူ႔သီခ်င္းေတြကိုခ်ည္းပဲ သူထည့္ဆုိလာသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ ပရိသတ္၏ တစ္ခဲနက္ အားေပးမႈကိုလည္း ရရွိသည္။
မွတ္မွတ္ရရ ပဲခူးက သုခေနာင္ကို ေရာင္းျဖစ္ခဲ့ေသာ သီခ်င္းသည္ တိပ္ေခြေပၚသို႔ ပထမဆုံးေရာက္ရွိသြားေသာ သူ၏ ဖန္တီးမႈ သီခ်င္းလက္ရာျဖစ္သည္။
သူေရးဖြဲ႔ေသာ "လူ၏ အက်ၤ ီ" သီခ်င္းအမည္ကိုပင္ သုခေနာင္က စီးရီးအမည္ တပ္ခဲ့သည္။
၁၉၈၆ ခုႏွစ္တြင္ အဆုိပါ အေခြထြက္ခဲ့ေလသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္စဥ္တုန္းက အျဖဴေရာင္ အက်ၤ ီေလးကို တကယ္စိတ္စြဲႏွစ္သက္စြာ အၿမဲတမ္း၀တ္တတ္တယ္။ (ဒီလိုနဲ႔) အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ခဲ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရြယ္ေရာက္ၿပီ။ ျဖဴစင္လွေသာ အက်ၤ ီေလး၀တ္ဖို႔ ရွက္လာတယ္။
လူရယ္ ေခၚႏိုင္တဲ့အခါ နာက်င္တတ္ၿပီ စိတ္မွာ၊ ျပန္လည္ေလွ်ာ္ဖြတ္မရေတာ့ဘူး၊ ဘ၀က ညစ္ပတ္တယ္။ အမွန္ကို အျမင္ႏိုင္ေသးေတာ့၊ ဒီအညစ္အေၾကးေတြ စြန္းဆဲ။ ျဖဴစင္လွေသာ အက်ၤ ီေလး မင္းအတြက္ အားနာတယ္။
အက်ၤ ီျဖဴျဖဴေလးရယ္ မင္းေလာက္တုိ႔ မသန္႔စင္တယ္။ စိတ္မွာဒီအညစ္အေၾကးေတြ ေဆးေၾကာလုိက္ခ်င္တယ္။ လိပ္ျပာမလုံခ်င္ဘူးကြယ္၊ အျဖဴေရာင္ျမင္ရင္ ရင္မွာနာက်င္ခဲ့။
တစ္ခါတစ္ရံ ျမင္ႏိုင္လိမ့္မယ္။ အျဖဴေရာင္ အက်ၤ ီေအာက္မွာ နာက်င္ညစ္ေထးစြန္းေပေသာ ဘ၀တစ္ခုရွိေနတယ္"
(၉)
သူ၏ သီခ်င္းေလးေတြ လန္းဆန္းစြာ မပြင့္ဖူးႏိုင္ေသးတာက အခ်ိန္မတန္ေသးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေနရာ မမွန္ေသးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
"သီခ်င္းေလး သက္ေသ"
"ေနေရာင္ျခည္မွာ မဖူးပြင့္အပ္ရာ ေငြၾကာျဖဴပါလား …။
ညိႈးႏြမ္းသြားဖို႔ကိုယ္ …. မပိုင္ဆုိင္ရက္ဘူးကြာ…
ေသာ္တာေရာင္ျခည္ … ေအးရိပ္ေအာက္မွာ … ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါလား …"
အခန္း(၁၃) ရန္ကုန္သို႔ ရင္ခုန္စြာလွမ္း
(၁)
၁၉၈၆ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ။
ကံအေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ သူ၏ ဆႏၵမီးလွ်ံျပင္းထန္စြာ ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ အခိုက္အတန္႔မွာပင္ အေမ ေဒၚျမရင္က ထီေပါက္သည္။ ငါးေသာင္းဆုျဖစ္ေခ်သည္။ ထိုေခတ္အေနႏွင့္ နည္းသည္မဟုတ္ေခ်။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အေမကိုက်ိတ္၍ ပူဆာသည္။
"အေမ၊ သားအေခြထုတ္ခ်င္တယ္၊ အေမပိုက္ဆံေပးရင္ သားရန္ကုန္သြားမယ္။ သားသီခ်င္းေတြကို သားဘာသာပဲ ဆိုမယ္" ဟုဆုိသည္။
တကယ္ေတာ့ သားျဖစ္ခ်င္တာဆုိလွ်င္ အေမက အလုိလိုလုိက္ေလ်ာဖို႔ ျပင္ဆင္ထားၿပီးသား။ သား၏ ဂီတအႏုပညာ လုိအင္ဆႏၵမည္ေရြ႕မည္မွ် ျပင္းျပသည္ကိုလည္း အေမသိသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေငြႏွစ္ေသာင္းခြဲ ထုတ္ေပးလုိက္ေတာ့သည္။
(၂)
ထိုအခ်ိန္မွာ သွ်ပ္ႀကီး ကို၀င္းဦးက ပဲခူးႏွင့္ ေမာ္လၿမိဳင္ တစ္လွည့္စီ သြားလုိက္ျပန္လုိက္ လုပ္ေနခဲ့သည္။ Sharp တီး၀ိုင္းရာသီခ်ိန္ဆုိလွ်င္ ေမာ္လၿမိဳင္ဆင္းလာၿပီး၊ တီး၀ိုင္းနားလွ်င္ ပဲခူးျပန္ေလသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္အေခြထုတ္ဖို႔ တာစူခ်ိန္တြင္ ကို၀င္းဦးကေမာ္လၿမိဳင္မွာရွိေနသည္။ ပုံႏွိပ္တုိက္တြင္ သီခ်င္းတုိက္ေနစဥ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က တိုးတိုးေလး အနားကပ္ၿပီး "ကို၀င္းဦး၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာစရာရွိေသးတယ္" ဟု ဆုိသည္။
သူ၏ ဟန္ပန္အမူအရာေၾကာင့္ အေရးတႀကီးက်ိတ္၍ တိုင္ပင္စရာတစ္ခုခု ရွိတာ ကို၀င္းဦး သေဘာေပါက္လုိက္သည္။
ညေနေစာင္း သီခ်င္းတုိက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ အျခားအဖြဲ႔သားမ်ား အရက္သြားေသာက္ၾကရာ "ငါတို႔ မလိုက္ေတာ့ဘူးကြာ" ဆိုၿပီး လူစုခြဲလာခဲ့သည္။
နန္းေတာ္ရုပ္ရွင္ရုံနံေဘးက စားေသာက္ဆုိင္ကေလးမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အသံကိုႏွိမ့္၍ -
"ကို၀င္းဦး၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမ ထီေပါက္လို႔ ပိုက္ဆံထုတ္ေပးထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သီခ်င္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဆုိမယ္၊ အဲဒါ ရက္ေကာဒင္းအတြက္ ခင္ဗ်ား ကူညီပါဦး" ဟုဆိုသည္။
ကို၀င္းဦးက ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ သီခ်င္းေတြႏွင့္ ပက္သက္လွ်င္ ျဖစ္ရမည္ဟု ယုံၾကည္မႈရွိသည္။ ဟိုးအရင္ကတည္းက တတ္ႏိုင္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးဖုိ႔ စကားအခံလည္း ရွိထားသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ခ်က္ခ်င္းပဲ "ငါတတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီမယ္" ဟု ကတိေပးလုိက္သည္။
"ဒီတစ္ေခါက္ တီး၀ိုင္းျပတ္ရင္ ပဲခူးကို လုိက္ခဲ့ကြာ။ ပဲခူးကမွ တစ္ဆင့္ ရန္ကုန္ကို လွမ္းၾကတာေပါ့" ဟု တစ္ခါတည္း စီစဥ္ခဲ့ၾကသည္။
(၃)
သူတို႔ အစီအစဥ္ကို သိုသိပ္စြာပဲ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ Sharp အဖြဲ႔သားေတြပင္ ဘယ္သူမွ် မသိၾကေခ်။
ေမာ္လၿမိဳင္မွ ထြက္လာခါနီးတြင္ ေစ်းထဲမွ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတစ္ထည္၊ အ၀တ္ႏွစ္စုံႏွင့္ ဂ်င္းေက်ာပိုးအိတ္ကေလး တစ္လုံး၀ယ္သည္။
"ေနဦးဗ်ာ… အန္ကယ္ ဖရန္စစၥကိုေတာ့ သြားေျပာျပမွျဖစ္မယ္" ဟု ဆိုၿပီး ကိတ္မုန္႔ႏွင့္ ဘာလီေဖ်ာ္ရည္ တစ္ပုလင္း၀ယ္ကာ ေရာက္သြားၾကသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အန္ကယ္ကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ထိုင္ကန္ေတာ့ေသာအခါ -
"ေက်ာ္ျမင့္လြင္၊ မင္းကေတာ့ အန္ကယ့္ဆီကို ေရာက္လာခဲ့ၾကသမွ်ထဲမွာ အထူးျခားဆုံးပဲ။ ေသခ်ာေပါက္ မင္းေအာင္ျမင္မွာပါ" ဟူ၍ ဆုမြန္ေကာင္းမ်ား ေတာင္းေပးခဲ့ေလသည္။
(၄)
ပဲခူး လိပ္ျပာကန္ရပ္ကြက္၊ ေမွာ္ကန္(၁)လမ္းရွိ ကို၀င္းဦး အိမ္မွာပဲ အရင္ဆုံးစတည္းခ်ခဲ့ၾကသည္။ ကို၀င္းဦးက ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို တျခားကိစၥေတြ ဘာမွ် မစဥ္းစားရေအာင္ စီစဥ္ေပးသည္။ သီခ်င္းဆုိဖို႔ ကိစၥတစ္ခုတည္း သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ထည့္ထားေစသည္။
ပထမဦးဆုံး သီခ်င္းေတြ အရင္ေရြးၾကသည္။ ေဟာ္လို တိပ္ေခြၾကမ္းေလးရေအာင္ အရင္လုပ္ထားသည္။
ပဲခူးကမွ တစ္ဆင့္ ရန္ကုန္မွာ ေနစရာေတြ စဥ္းစားသည္။
ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္း၊ ေလဆိပ္ ရိပ္သာလမ္းတြင္ အေဖ့အစ္ကို၊ ဘဘႀကီး ဦး၀င္းေဖ၏ သစ္ဆုိင္ႏွင့္ အိမ္ရွိ၍ သြားတည္းႏိုင္သည္။ သို႔ျဖင့္ ေလဆိပ္ရိပ္သာလမ္းကို ခ်ီတက္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ၾကသည္။
တကယ္လည္း အေဖ့တူ ေတာ္စပ္သူ၊ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အစ္ကို၀မ္းကြဲ ကိုၾကည္စိုးက အသံသြင္းစဥ္ကာလ သြားေလရာ အတူလုိက္လာၿပီး ထမင္း၀ယ္ေပးတာကအစ အစစအရာရာ အားလုံးလုပ္ကိုင္ေပးခဲ့သည္။ ကိုၾကည္စိုးက ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ထိန္းလည္းထိန္းႏိုင္သည္။ အစ္ကိုျဖစ္သူ ကိုၾကည္စိုးရွိလွ်င္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္စိတ္လုိက္မာန္ပါ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္။
ၿပီးေတာ့ တာေမြက ကိုစိုးညြန္႔တို႔ အိမ္မွာတည္း၍ရသည္။ ကို၀င္းဦးႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္တုိ႔ အတြက္ဆုိလွ်င္ တံခါးမရွိ၊ ဓါးမရွိ လက္ကမ္းႀကိဳဆုိသည္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲမွာက်ေတာ့ ဖ်ာပုံလွမ်ဳိးရွိသည့္ သထုံေဆာင္က အခန္းမွာ သြားေနႏိုင္ေသးသည္။ ျမင့္မိုးေအာင္က ေရႊဘိုေဆာင္မွာရွိ၍ မၾကာခဏအလည္အပတ္ ေရာက္ရွိျဖစ္ေနေလသည္။ အဆုိပါ ေနရာမ်ားကို စခန္းခ်ဖို႔ အသံုးျပဳႏိုင္သည္။
(၅)
စတူဒီယိုကိုေတာ့ အုိေအစစ္ကိုပဲေရြးခ်ယ္ထားသည္။
တီး၀ိုင္းက The Aces ႏွင့္အပ္မည္။
တီး၀ိုင္းသြားအပ္ေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ႏွင့္အတူ ျမင့္မိုးေအာင္လည္း ပါသြားသည္။ ဘားလမ္း (မဟာဗႏၶဳလပန္းၿခံလမ္း) ထိပ္၊ အေနာ္ရထာလမ္းေပၚက သစ္လြင္အပ္ခ်ဳပ္ဆုိင္ေဘးတြင္ The Aces တီး၀ိုင္း မန္ေနဂ်ာ ကိုစိုးေအာင္ရွိ၍ သူ႔ဆီက ဒိတ္ယူရသည္။
ကိုစိုးေအာင္က "ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္လား၊ ေကာ္ပီလား"ဆိုတာ အရင္ဆုံးေမးသည္။
ကို္ယ္ပိုင္သံစဥ္သီခ်င္းေတြဆုိေတာ့ ပုသိမ္ဘက္မွ လာၾကမွန္းသိ၍-
"ဘယ္လို ကိုယ္ပိုင္ေတြလဲ။ မင္းေအာင္ ပုံစံေတြလား" ဟု ေမးသည္။
မင္းေအာင္ ပုံစံမဟုတ္ဘူးဆုိေတာ့ ကိုစိုးေအာင္ေပ်ာ္သြားပုံရသည္။ သို႔ျဖင့္ ဆက္ၿပီး "ဒါဆို ခိုင္ထူးလို ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ေတြလား" ဟု ေမးေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္။
မင္းေအာင္၊ အႏိုင္တို႔ လိုင္းလည္းမဟုတ္။ ကိုေမာင္ေမာင္၊ ကိုေန၀င္းတို႔ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္မ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဟု ဆုိေသာအခါ ကိုစိုးေအာင္ခန္႔မွန္းရခက္ၿပီး စိုးရိမ္သည့္ ပုံစံေပါက္သြားျပန္သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က "ထရမ္းပက္ ဦးသန္းေရႊမ်ား ရႏိုင္မလား" ဟုေမးၾကည့္သည္။
ကိုစိုးေအာင္က "အင္း၊ သူက အခု သိပ္မက်န္းမာေတာ့ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ႏိုင္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆက္ဆိုဖုန္းလိုတဲ့ ေနရာက်ရင္ ကၽြန္ေတာ္မႈတ္ေပးမွာပါ" ဟုဆုိသည္။
ကိုစိုးေအာင္ဆီမွာ ေဟာ္လိုအေခြၾကမ္းထားခဲ့ၾကသည္။
ထိုအေခြကို The Aces တီး၀ိုင္းအဖြဲ႔သားေတြ နားေထာင္ၿပီးေသာအခ်ိန္မွာေတာ့ အစစအရာရာ အဆင္သင့္ျဖစ္ခဲ့ပါေခ်ၿပီ။
(၆)
အိုေအစစ္မွာ ဒိတ္ယူဖို႔အတြက္ ပိုက္ဆံသြားေပးေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ႏွင့္ ကို၀င္းဦးတုိ႔ ပဲခူးမွ လုိင္းကားကို တိုးေ၀ွ႔စီးလာခဲ့ရသည္။
အိုေအစစ္ စတူဒီယိုအ၀င္မွာ ေမဆိြက ရက္ေကာဒင္းတစ္ခုအတြက္ ကီးခ်ိန္ၿပီး၍ ကိုယ္ပိုင္ကားကေလးႏွင့္ ထြက္သြားတာကို လွမ္းေတြ႔လုိက္ရသည္။ သူသိပ္သေဘာက်ေသာ အဆိုေတာ္ ေမဆိြကိုဖ်က္ခနဲ ျမင္လုိက္ရတာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ေပ်ာ္သြားသလို၊ အားလည္း တက္သြားခဲ့သည္။ အတိတ္ နိမိတ္ေကာင္းအျဖစ္ ယူဆခဲ့သည္။
စတူဒီယိုမွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္အတြက္ ခုနစ္ဂ်ဴတီယူထားသည္။ အတီးပိုင္း ငါးဂ်ဴတီျဖစ္ၿပီး Vocal အတြက္ ႏွစ္ဂ်ဴတီျဖစ္ေလသည္။ တစ္ဂ်ဴတီဆယ္နာရီကို ၂၇၀၀/၂၈၀၀ ျဖစ္သည္။ တီး၀ိုင္းႏွင့္ ရက္ေကာဒင္းမွာတင္ လက္ထဲရွိသည့္ေငြက ၿပိဳက္ခနဲ ကုန္သြားၿပီ။ အင္ဂ်င္နီယာ၊ တီး၀ိုင္း အေကၽြးအေမြးႏွင့္ တိုလီမိုလီ ကုန္က်စရိတ္ေလးေတြ ရွိေသးသည္။
စစ္ေပါက္ေပါက္သာ တြက္ခ်က္မည္ဆုိလွ်င္ ေငြသုံးေသာင္းေက်ာ္မွ် ကုန္က်လိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒါေတြကို ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ေတြးပူ မေနေတာ့ေခ်။
သီခ်င္းဆုိဖို႔ကိုပဲ အားေမြးထားခဲ့သည္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့လည္း ပဲခူးက အေပါင္းအသင္းေတြ အပါအ၀င္ သူ႔ကိုခ်စ္ခင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြက တတ္အားသေရြ႕ ၀ိုင္း၀န္းကူညီေပးခဲ့ၾကေလသည္။
(၇)
၁၅ ရက္၊ မတ္၊ ၁၉၈၆။
ၾကြက္နီ
မတ္ ၂၇၊ ၂၈၊ ၃၁၊ ဧၿပီ (၁) မွာ ငါ့ရက္ေကာဒင္းရွိတယ္။ အိုေအစစ္ စတူဒီယိုမွာ။ အဲ့ဒါ မင္းျဖစ္ေအာင္လာပါ။ သထုံ ၆၇၊ လွမိုး (ဖ်ာပုံ) အခန္းမွာ ငါရွိမယ္။ ငါမရွိလည္း မင္း၀င္ေနလို႔ရတယ္။ လွမိုးရွိေနမွာပါ။ ျဖစ္ေအာင္လာခဲ့။
သွ်ပ္။
ပုသိမ္ေျမသို႔ ထိုစာေရာက္ေရာက္လာခ်င္းပင္ ကိုသွ်ပ္၏ ပထမဆုံး ရက္ေကာဒင္းသို႔ ေအာင္ေက်ာ္ဦး (ၾကြက္နီ) တို႔ ၀မ္းသာအားရ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ယခုလို လွမ္းေခၚထား၍ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြက ရန္ကုန္မွာ လာၿပီး စုေ၀းေနၾကေတာ့သည္။
အခန္း(၁၄) နာရီေပၚက မ်က္ရည္ႏွင့္ ေသြးေခၽြးစက္မ်ား
(၁)
အုိေအစစ္ စတူဒီယိုက ခမ္းနားလွသည္။ အသံဖမ္းက ကိုခ်ာလီ၊ ကိုေကာင္းျမတ္။ The Aces ဆုိတာက ထိုအခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္၏ ထိပ္ဆုံး တီး၀ိုင္းမ်ားတြင္ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦး (ၾကြက္နီ) တုိ႔တစ္ေတြ The Aces ၏ ဂီတပညာရွင္မ်ား တီးခတ္ၾကပုံေတြကို မ်က္ျမင္ဒိဌျမင္ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ေလေတာ့သည္။
ကိုဗစ္(ဆလိုင္း ဇာလ်န္း)က ေဘ့စ္၊ ကိုေအာ့စ္ (ေအာ္စကာ သန္းတင္) က ဒရမၼာ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ အေပးအယူမွ်တ၊ သဟဇာတ ျဖစ္လြန္းလွသည့္ မဏၰိဳင္ႀကီးကို ကိုေက်ာ္စိုးႏိုင္ (ကီးဘုတ္) ႏွင့္ ကိုပတ္ထရစ္(လိဒ္) တုိ႔၏ ဂီတလက္သံမ်ားက ေမွာ္အခိုးေငြ႔မ်ားသဖြယ္ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႔ၿပီး အသက္၀င္ လႈပ္ရွားေစခဲ့ၾကသည္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတြင္း The Aces အဖြဲ႕မွာ လိဒ္ႏွင့္ ကီးဘုတ္သမားေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းလဲသြားၾကခဲ့ေသာ္လည္း ပင္ကိုအရည္အေသြးထိန္းထားႏိုင္ခဲ့သည္မွာ ကိုဗစ္ႏွင့္ ကိုေအာ့စ္တုိ႔၏ ခိုင္လွသည့္ ေက်ာရိုးမဏၰိဳင္ေၾကာင့္ဟုပင္ ဆုိရမည္။
သူတို႔သည္ ဂီတ သီအိုရီပိုင္း ႏိုင္နင္းခဲ့ၾကသည္။ ႏိုင္ငံတကာ သီခ်င္းဂီတေတြ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ နားေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ စာဖတ္အားလည္း ေကာင္းခဲ့ၾကသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္အတြက္ အေကာင္းဆုံး အခြင့္အေရးရွိေနၿပီ။
(၂)
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အေပါင္းအသင္းေတြႏွင့္ စတူဒီယိုထဲမွာ လူေတြက မ်ားလြန္းလွသည္။ ဒန္းေပၚမွာလည္း လူအျပည့္။ အိုေအစစ္ စတူဒီယိုမွာ အဆုိေတာ္ေတြ အေျမာက္အျမား သီခ်င္းလာသြင္းခဲ့ၾကဖူးေသာ္လည္း အခုလို တစ္ပုံတစ္ေခါင္းႀကီး စုေ၀းေရာက္ရွိလာတာမ်ဳိး ခဏခဏ မႀကဳံရ။ အခန္းထဲမွာကိုပဲ လူႏွစ္ဆယ္ သုံးဆယ္ခန္႔ရွိလိမ့္မည္။
ကိုဇာလ်န္းက ေဘ့စ္ဂီတာကို စစမ္းၿပီးတီးသည္။
သူ႔နံေဘးတြင္ လူေတြက ၀ိုင္းအုံၿပီး ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ပဲခူး၊ ပုသိမ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္၊ ရန္ကုန္ အစရွိသျဖင့္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ေဘာ္ဒါေတြ ျဖစ္ၾကသည္။
ကိုဇာလ်န္းက ဂီတာအေပၚ ဘယ္လိုမွ အာရုံစူးစိုက္၍ မရ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ စိတ္ဆုိးၿပီး ဒုံးဒုံးဒုံးဟု က်ယ္ေလာင္စြာျဖင့္ ေဘ့စ္ဂီတာကို တီးကာဂီတာကို ပစ္ခ်ၿပီး ထြက္သြားေတာ့သည္။
ျမင့္မိုးေအာင္တုိ႔တစ္ေတြက လူေတြကို ရွင္းထုတ္ေပးၿပီးေတာ့မွပဲ ျပန္တီးျဖစ္ေတာ့သည္။
(၃)
"နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား" ၏ နိဒါန္းအစ။
ထူးအိမ္သင္ျဖစ္လာမည့္ သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္၏ ပထမဆုံးေန႔။
ပထမဆုံးသီခ်င္းအျဖစ္ စတီးခဲ့တာ "သီခ်င္းေလး သက္ေသ"
သြားဆုိရမည့္ အခ်ိန္က်ေသာအခါ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က စိတ္လႈပ္ရွားေနပုံရသည္။ ျမင့္မိုးေအာင္ကို "ေဟ့ေကာင္၊ မင္းသြားဆုိ" ဟု ဆုိသည္။
"ဟာ… မသြားပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ဆုိရမယ့္ ဥစၥာပဲ" ဆုိမွ ထသြားၿပီး ဆုိသည္။
"ခ်ဳိၿမိန္ပါေစ သူ႔စိတ္မွာ
ကိုယ္ေလ ရည္ရြယ္ပါတယ္ သူတစ္ေယာက္သာ။
ရင္မွာဆုိေနမယ္
သီခ်င္းေလးမ်ား နားဆင္ပါ။"
ဆိုၿပီးေသာအခါက်ေတာ့လည္း ေအာင္ေက်ာ္ဦး(ၾကြက္နီ) ကိုရိုးသားပြင့္လင္းစြာပင္ -
"ဆိုလိုက္ေတာ့ ငါ့သီခ်င္းကိုေတာင္ ငါ့ဘာသာတကယ္ျပန္ႀကိဳက္ခ်င္လာၿပီကြာ။ The Aces ဆိုတာ ဒါပဲကြာ။ ငါေတာ္ေတာ္ ေက်နပ္မိတယ္" ဟု လိႈက္လွဲၾကည္ႏူးစြာ ဆုိခဲ့သည္။
(၄)
ပိုက္ဆံကိုေတာ့ စိစစ္တိုင္းတာသုံးရသည္။
ကို၀င္းဦးက ေငြကိုင္ေပးသည္။
ရက္ေကာဒင္းအၿပီး ည၂နာရီ။ တစ္ခါတစ္ေလ ၃နာရီ၊ ၄နာရီ။ အိုေအစစ္ စတီဒီယိုမွ ဘူတာႀကီးအထိ လမ္းေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက အိပ္ေမာက်ေနဆဲ။ လမ္းမေတြက ရံဖန္ရံခါ ျဖတ္သြားေသာ ကားႏွင့္ လူသူအခ်ဳိ႕မွာအပ ရွင္းလင္းေနေတာ့သည္။
လမ္းမွာ ဘတ္စ္ကားရလွ်င္လည္း တက္စီး။ မရလည္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ပင္လည္း တအားပင္ပန္းေနၿပီ။ အိပ္ခ်င္၊ ဗိုက္ဆာျဖစ္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူတုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းတြား။ ဘူတာႀကီးမွတစ္ဆင့္ မနက္ေစာေစာ ၆နာရီ ရထားစီးၿပီး ပဲခူးျပန္ရသည္။ ရက္ေကာဒင္းက ရက္ဆက္၊ သို႔မဟုတ္ တစ္ရက္ျခား ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းက ဘဘႀကီး ဦး၀င္ေဖအိမ္မွာ အိပ္ျဖစ္ၾကေလသည္။
ဟိုက္စြမ္ ေပ်ာ္ပြဲစားရုံကုိလည္း သြားၾကသည္။ တက္စားတာ မဟုတ္။ နံေဘးက မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေလးမွာ အားေပးၾကတာျဖစ္သည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အစားအေသာက္ႏွင့္ ပက္သက္လာလွ်င္ မေတာင္းဆုိ။ အစား မစားဘဲ ေနႏိုင္သည္။
"ဗိုက္ဆာတယ္ဗ်ာ" ဟူ၍ မရွိ။ ေကၽြးမွစားသည္။ ေကၽြးဖို႔ ေမ့ေနလည္း ဘာမွ်မေျပာ။
(၅)
စီးရီးသြင္းေနဆဲမွာပင္ The Aces မွ ကိုပက္ထရစ္၊ ကိုဗစ္တာတုိ႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးလာ၍ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ရန္ကုန္ ရႈိးပြဲေတြမွာ ထည့္ၿပီး ဆုိခြင့္ေပးသည္။
ထိုအခိ်န္က ရိႈးပြဲမ်ားမွာ The Aces အဖြဲ႔လည္း ထိပ္ဆုံးကပါသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္အေနႏွင့္ ၀င္ဆုိခြင့္ရသည္ ဆုိေသာ္လည္း တက္သစ္စအျဖစ္ အားျဖည့္ ၾကားညွပ္သုံးတာျဖစ္သည္။
အဆုိေတာ္ အေက်ာ္အေမာ္ဆရာႀကီး / ဆရာမႀကီးေတြ တက္မလာခင္ တီး၀ိုင္းစမ္း၊ စက္စမ္းစဥ္ကာလ။ စက္သံ မွန္/မမွန္ ခ်ိန္သားညိွဆဲ အခ်ိန္။
ထမင္းထုပ္၊ ဟင္းထုပ္ဘ၀ႏွင့္ ၀င္ဆုိရတာျဖစ္သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဤလမ္းကေလးေလာက္ ပြင့္လာဖို႔ အေရးကိုက လြယ္လွသည္ မဟုတ္။ ၀င္ဆုိခြင့္ရတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရသည္။ ရန္ကုန္ ပရိသတ္ႏွင့္ အထိအေတြ႔ရလာသည္။
တီး၀ိုင္းရွိရာကိုေတာ့ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး လာရသည္။ လာႀကိဳလိမ့္မည္ဟူ၍ စိတ္ကူးအိပ္မက္၊ မက္၍မရ။ ဟိုက်ေတာ့လည္း ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ေအာင္ အၾကာႀကီး ထိုင္ေစာင့္ရသည္။
တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ဂႏၶီခန္းမတြင္ န၀ရတ္ေရစင္က ကမကထလုပ္ေပးေသာ အေက်ာ္အေမာ္ႏွစ္ဦး၏ Two Men Show ႀကီးမွာ အျဖည့္ခံ ဆုိေပးခြင့္ရရွိခဲ့သည္။
အဆုိပါ အခြင့္ထူးအတြက္ ကံေကာင္းလွၿပီဟူ၍ မွတ္ယူခဲ့ရေလသည္။ ဤသို႔ေသာ ထမင္းထုပ္၊ ဟင္းထုပ္ ကာလမွာပင္ ဘ၀တူအဆုိသမား ေအာင္ရင္ႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့ၾကေလသည္။
(၆)
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေအာင္ရင္က စီးရီးထြက္ၿပီးၿပီ။
သို႔ေသာ္ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားျခင္း မရွိေသး။
တစ္ခါက်ေတာ့ ေအာင္ရင္သီဆုိဖို႔ ရည္ရြယ္စီစဥ္ထားသည့္ သီခ်င္းကို နာမည္ေက်ာ္အဆုိေတာ္ တစ္ဦးက သိသိႏွင့္ ေရွ႕ကပိတ္ဆုိသြားခဲ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ေအာင္ရင့္ကိုယ္စား မခံခ်င္။
သို႔ျဖင့္ ထိုသီခ်င္းကို သူက ထပ္ဆုိမည္လုပ္သည္။
နာမည္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ဆုိသြားၿပီးသားကို ေနာက္က လုိက္ဆုိရမည့္အလုပ္မွာ အႏၲရာယ္လြန္စြာ မ်ားလွသည္။ သို႔ေသာ္ The Aces အဖြဲ႔ကလည္း သူဆိုခ်င္ဆုိ။ ခြင့္ျပဳ ေပးလုိက္သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ စိတ္ရွိလက္ရွိ တက္ဆုိလုိက္ေတာ့ ေရွ႕ကလူႏွင့္ တျခားစီ ျဖစ္သြားသည္။ ပရိတ္သတ္ကလည္း တစ္ခဲနက္ပင္ အားေပးခဲ့ၾကေလသည္။
(၇)
ထိုအျဖစ္အပ်က္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေအာင္ရင္ႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္တုိ႔လည္း လြန္စြာခင္မင္ရင္းႏွီးသြားၾကသည္။
ေအာင္ရင္က မနက္မိုးလင္းလွ်င္ သူတို႔အိပ္ေသာ သထုံေဆာင္သို႔ ကားကေလးႏွင့္ ေရာက္လာတတ္သည္။
လွည္းတန္းက အေမ့အိမ္ထမင္းဆိုင္မွာ တစ္ခါျပင္ ႏွစ္က်ပ္ခြဲႏွင့္ ထမင္းစားၾကသည္။ ေက်ာင္းထဲက ဦးခ်စ္ဆို္င္မွာလည္း ထုိင္ၾကသည္။ ေအာင္ရင္ေရာက္လာလွ်င္ သူတုိ႔အားလုံး ပါးစပ္စိုသည္။
က်န္သည့္အခ်ိန္ကေတာ့ တကယ္ကို ၾကည့္ေနရသည္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ားဆုိ ငွက္ေပ်ာသီးစား၊ ေရေသာက္ၿပီး ဗိုက္ေမွာက္ေနရသည္။
စီးရီးသြင္းေနဆဲ တစ္လေလာက္အတြင္း အားလုံးျပတ္စလပ္စျပဳၿပီ။
တစ္ေန႔ခြဲတမ္းအရ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီး၀ယ္လွ်င္ ေျခာက္လုံးရ၍ ကို၀င္းဦးႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္တို႔ တစ္ေယာက္ သုံးလုံးစီျဖစ္သည္။ မနက္ တစ္လုံးခြဲ၊ ညေနတစ္လုံးခြဲ ျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ငွက္ေပ်ာ္သီးကို တစ္၀က္စားၿပီး က်န္တစ္၀က္ကို အခြံႏွင့္ ျပန္ပိတ္ထားတတ္သည္။ ကယ္တင္ရွင္ တစ္ေယာက္ေယာက္သာ
ေရာက္မလာလွ်င္ အငတ္ေဘး ဒုကၡ ေရာက္လာရေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ပိတ္ေရငုံ။ ဘာတစ္ခုမွ် မေျပာပဲ ႀကိတ္မွိတ္ ေက်ာ္ျဖတ္ၾကသည္။
ေတးစီးရီးအမည္က "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" ျဖစ္ေလရာ တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် အခက္အခဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို အံခဲေက်ာ္ျဖတ္ဖန္တီးရျခင္းျဖစ္၍ "နာရီေပၚက ေသြး၊ ေခၽြး၊ မ်က္ရည္ႏွင့္ ဒုကၡမ်ား" ဟုေပးရမည္ျဖစ္သည္။ လူေတြ မသိေသာပင္ပန္းဆင္းရဲမႈေတြကို ခါးစည္းျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။
(၈)
ေအာင္ရင္ကေတာ့ ႏွစ္ရက္ျခား၊ သုံးရက္ျခားေလာက္ ၀င္၀င္လာတတ္သည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က သီခ်င္းဆုိျပၿပီး ႀကိဳက္လွ်င္ယူသြား၊ လက္မွတ္ထိုးၿပီး ေပးလုိက္သည္။
ရန္ကင္းမွ ညီညီသြင္၊ ေမာင္ေမာင္သြင္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွင့္လည္း သိကၽြမ္း၍ သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း၊ သီတင္းေလြ႔ေလြ႔၊ ေပါင္းဖက္ ေတြ႔မိသြားၾကသည္။ စိုးလြင္လြင္ႏွင့္လည္း သိကၽြမ္းလာသည္။ သို႔ျဖင့္ ရန္ကင္းထဲသို႔ သြားလိုက္ လာလုိက္၊ အ၀င္အထြက္ျဖစ္လာသည္။
(၉)
ရက္ေကာဒင္းကာလသည္ လြန္စြာပင္ပန္းေသာ ေန႔ရက္မ်ားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္မွာ ေတးသီခ်င္းဂီတႏွင့္ ပက္သက္လာလွ်င္ တစ္ခ်က္ကေလးမွ် ေနာက္မတြန္႔။ အလုိဆႏၵမရွိဆုိတာမ်ဳိး တဒဂၤမွ်ပင္မရွိခဲ့။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပရ၀ုဏ္ထဲ၌ အိပ္ျဖစ္လွ်င္ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္အတူ အမ်ဳိးသမီးအေဆာင္မ်ားသို႔ လွည့္ၿပီး သီခ်င္းဆုိရတာကိုသိပ္ၿပီး သေဘာက်သည္။
ေအာင္ရင္၊ ညီညီသြင္တို႔ကလည္း ေရာက္ေရာက္လာတတ္သည္။ ျမင့္မိုးေအာင္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲက ေရႊဘိုေဆာင္မွာ ေနေသာ္လည္း ထိုသို႔ သီခ်င္းလွည့္ဆုိၿပီဆိုလွ်င္ ပါေလ့မရွိ။ သူ႔ဂီတာကေတာ့ ဘဲဥတို႔ႏွင့္ အၿမဲတမ္းပဲ ပါသြားတတ္သည္။
အေဆာင္ေတြလွည့္ၿပီး ဂီတာတီး သီခ်င္းဆုိစဥ္ ကာလမွာပင္ သီခ်င္းအခ်ဳိ႕လည္းေရးျဖစ္သည္။ အုပ္စုလိုက္ ေအာ္ဆိုရေသာ "အင္းလ်ား အေဆာင္သူေလး" သီခ်င္းကို ထိုအခ်ိန္အပိုင္းအျခားမွာ ေရးျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေအာင္ရင္ကို ေပးလုိက္သည္။
(၁၀)
ရက္ေကာဒင္း နားထားေသာရက္မ်ားတြင္ ရန္ကုန္အမ်ဳိးသားဇာတ္ရုံ၌ အေမရိကန္ဂီတပညာရွင္ Billy Stevens / Roots of Rock’n roll အမည္ရွိ ရႈိးပြဲတစ္ခု တင္ဆက္ခဲ့ရာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၊ ကုိ၀င္းဦးႏွင့္ ညီညီသြင္တို႔ အတူတူ သြားၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။
ေခတ္ႀကီး တစ္ေခတ္ျဖစ္ေသာ Rock’n roll ဂီတအသြင္သဏၰာန္သည္ မည္သို႔ေသာ အရင္းခံအေၾကာင္းတရားမ်ားမွ အေျခတည္ၿပီး ေပါက္ဖြားလာခဲ့ရသည္ကို ရွင္းျပရင္း ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္ေသာ ရႈိးပြဲျဖစ္သည္။
သာမန္ရိႈးပြဲ မဟုတ္ေခ်။
နာမည္ႀကီး Rock’n roll သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို တီးမႈတ္သီဆုိျပၿပီးတုိင္း ထိုသီခ်င္း၏ ဖြဲ႔စည္းပုံထဲ၌ ပါ၀င္ေသာ ဂီတပုံသဏၰာန္မ်ားကို ရွင္းျပသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ Rythms & Blues သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဆိုျပၿပီးသည္ႏွင့္ Blues ဂီတအေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ထိုမွတစ္ဆက္တည္း Rock ဂီတအေပၚဘလူးစ္၏ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈအေၾကာင္း ဆက္ရွင္းသြားတာမ်ဳိး လြန္စြာအဖိုးတန္ၿပီး ေစ့စပ္သပ္ရပ္သည့္ တင္ဆက္မႈျဖစ္ေလသည္။
Billy Stevens က တစ္ကိုယ္ေတာ္ ေဖ်ာ္ေျဖသည့္ ၀မ္းမဲန္းရႈိးမွာ ကီးဘုတ္ကို ကိုယ္တိုင္ တီး၊ ကိုယ္တိုင္ ဆို၊ ၾကားျဖတ္ လိုအပ္လွ်င္ ပါးစပ္က ဘာဂ်ာ မႈတ္ရင္း လက္က ကီးဘုတ္ အတီး မပ်က္ေခ်။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အဆိုပါ တင္ဆက္မႈကို အထူး ရင္ခုန္ခဲ့သည္။
"တကယ္ မိုက္တယ္ဗ်ာ" ဟု မွတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့သည္။
(၁၁)
အျပန္လမ္းမွာ ကို၀င္းဦးႏွင့္ ညီညီသြင္တို႔ စကားေတြ ေဖာင္လာၾကေသာ္လည္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္က တစ္ခြန္းမွ် ၀င္မေျပာ။ လမ္းေပၚေတြ႔သည့္ ခဲလံုးကို ကန္ထုတ္လိုက္၊ ဘာလုိက္ႏွင့္ ခပ္ေတြေတြ၊ ခပ္ထံုထံု လိုက္လာသည္။
သူ႔အက်င့္က သီခ်င္း ေရးခ်င္ျပီဆိုလွ်င္ ေျပာလက္စ စကားကိုပင္ မေျပာခ်င္။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ သူမ်ား ေျပာစကားကို မၾကားသလို ၾကားသလုိျပန္ၾကည့္ေနတတ္တာ
ကို၀င္းဦး သိသည္။
သို႔ျဖင့္ ညီညီသြင္ကို အသာ လက္တို႔ျပီး-
"ဟိုေကာင္ သီခ်င္း ေရးဖို႔ အာရံု ၀င္ေနျပီ။ သူ႔အရွိန္ႏွင့္ သူ လႊတ္ထားေပးလိုက္။ ႏို႔မို႔ရင္ ပ်က္သြားလိမ့္မယ္" ဟု ေျပာရသည္။
(၁၂)
အေဆာင္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညက တအား နက္ရႈိင္းျပီ။ မိုးလင္းမည့္ ဘက္သုိ႔ပင္ ခ်ဥ္းကပ္ေနခဲ့ျပီ။ မ်က္လံုးမ်ား ဖန္စပ္လ်က္ အားလံုး ပင္ပန္းႏြမ္းလ်ျပီ။
သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အိပ္ရာ မ၀င္။ ဂီတာကို ကိုင္ျပီး သံစဥ္ သြားစမ္းေနခဲ့သည္။ ဘာဆိုဘာမွ် ၾကာလိုက္သည္ မထင္ရ။ ကို၀င္းဦးတို႔ တစ္ေမွးမွ်ပင္ မရေသးခင္ ခဏေလး အတြင္းမွာပင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ရာ လက္ထဲမွာ အေခ်ာေရးျပီးသား သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ ပါလာခဲ့ေတာ့သည္။
"ၾကိဳး၀ိုင္း"
လူ႔ဘ၀ဟာ တိုက္ပြဲ၊ ၾကိဳး၀ိုင္း တစ္ခုပါပဲ။
သီခ်င္းေလး ညည္းသလိုမ်ိဳး ဘယ္လိုခ်ိဳႏိုင္မွာလဲ။
လက္ေျမွာက္ လက္ေျမွာက္ အလဲအကြဲေတြၾကံဳမယ္။
ေသြးစက္စက္နီရဲအဓိက စိတ္ဓာတ္ပဲ။
ခိုင္မာ ယံုၾကည္ေနဆဲ။
ဒူးေထာက္ ဒူးေထာက္ အရႈံးမေပးနဲ႔။
နာက်င္စြာ ဒဏ္ရာေတြ ရင္ခုန္သံ သာယာေအာင္
စကၠန္႔တိုင္း အသက္ရႈခဲ့။
ရီေ၀စြာ အျမင္အာရံုျမဴမႈန္ေတြ ကာေနသလို
ရင္ဆိုင္ရန္အားအင္မဲ့။
ဒုကၡကို အလဲထိုးမယ္။ ဒုကၡကုိ အလဲထိုးမယ္။
မင္းအျပံဳး တစ္ခုသာ ငါ့အတြက္ အင္အား အင္အား။
သတိ တစ္ခ်က္မလြတ္ရဲ အလဲထိုးသြား ႏိုင္တယ္။
က်ားရဲ၀ိညာဥ္မ်ိဳးနဲ႔ အေသအေၾက ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ
ဆံုးျဖတ္ဆံုးျဖတ္အရႈံးမေပးနဲ႔ေဟ့။
ထိုသီခ်င္းက ေနာင္ေသာအခါ သူ၏ "ေမွာ္ဆရာ အိပ္မက္" အယ္လဘမ္ထဲမွာ ပါ၀င္ခဲ့ျပီး ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္ အတြက္ ေရြးခ်ယ္ထားေသာ လက္ေရြးစင္ထဲမွာလည္း ပါ၀င္ခဲ့သည္။
(၁၃)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ဇြဲနဘဲႏွင့္ ေပေတ အပင္ပန္းခံသည့္အေပၚ ရုပ္ခႏၶာက ေတာက္ေလွ်ာက္ မလိုက္ႏိုင္။
သိုျဖင့္ Vocal ထပ္သည့္ အခ်ိန္တြင္ စိတ္ပန္းလူပန္း ဖ်ားပါေလေတာ့သည္။
ေခါင္ရည္ သြားေသာက္လိုက္ရာမွ အစားမွားျပီး ဖ်ားျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုၾကည္စိုးကပဲ ေဆးခန္း ေခၚသြားျပီး ဆရာ၀န္က ေဆးသြင္း ေပးရသည္။ တစ္ဘက္တြင္ စိတ္က ေဆာင္ေနသလား မသိ။ ခ်က္ခ်င္းလိုလိုပင္ ဦးေခါင္းေထာင္ နာလန္ျပန္ထူ လာခဲ့သည္။
(၁၄)
ရက္ေကာဒင္း ကာလ အတြင္းမွာပင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အစြမ္းသတၱိ မ်ားစြာတို႔ကိုလည္း ေတြ႔ျမင္ လာရသည္။
"ညီေလးေရ" ဆိုလွ်င္ ထိုသီခ်င္းကို နဂို အရင္က လံုး၀ ၾကိဳတင္ မေရးရေသး။ ထိုေခတ္၏ ဆင္ဆာ မူ၀ါဒအရ အက်ိဳးျပဳ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ မထည့္မျဖစ္ ထည့္ရမည္ ဆို၍ စတူဒီယိုထဲတင္ ကမန္းကတန္း ေကာက္ေရးသည္။
အေၾကာင္းအရာက သူ႔စိတ္ထဲမွာ အလြတ္ရေနသည္။
ကိုေနမ်ိဳးေဇာ္ ေတာင္ေပၚတက္မသြားခင္ သူ႔အတြက္ ေရးပို႔လာခဲ့သည့္ စာကိုပင္ သီခ်င္းအျဖစ္ အသြင္ ေျပာင္းလဲျပီး ေရးခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
"ညီေလးေရ . . .
လမ္းမမွားေအာင္ ေရြးကြာ . . .အခ်ိန္မ်ားဟာ . . .နည္းလြန္းတယ္ ဘ၀မွာ။
ညီေလးေရ . . .
ျမစ္တစ္ခုမွာ ေရႏွစ္ခါ ခ်ိဳးလို႔ မရႏိုင္တာ မင္းနားလည္ပါ။
ညီေလးေရ . . .
ေလာကစာမ်က္ႏွာ . . . သင္ၾကားပါ . . . ေကာင္းမႈရွာတဲ့အခါ။
ညီေလးေရ . . .
အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ယူပါ . . .ႏွလံုးသားရဲ႕ အမွန္တရား စြဲျမဲခိုင္မာ။
စည္းႏွစ္ဘက္ရဲ႕အၾကားမင္းမရပ္နဲ႔ကြာ . . .
ေတြေ၀တတ္တဲ့အလုပ္တို႔နဲ႔ မဆိုင္ပါ၊
လမ္းတစ္ခုသာေရြး အမွား သို႔မဟုတ္ အမွန္
ဒါပဲေပါ့ကြာ . . .ယံုၾကည္စိတ္ထား။
မင္းေသြးမ်ား အားနည္းေနလား . . .ေသြးသစ္ လဲလိုက္ေပါ့ အမွန္တရား. . .
ေလာကေကာင္းက်ိဳး ထမ္းရြက္မယ့္ . . . လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ . . .
ညီေလးေရ . . .
လမ္းေရြးျပီးရင္ သြားကြာ . . . အခ်ိန္မရွိပါ . . . တို႔ေနာက္မွာ ေသျခင္းတရား။
ညီေလးေရ . . .
မင္းအေၾကာင္းဟာ သမိုင္းမွာ . . . မွတ္သား စရာ မရွိခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။
ညီေလးေရ . . .
အားလံုးဟာ မေရရာ . . . ၀မ္းနည္းဖို႔မလိုတာ မင္းနားလည္ပါ"
TheAces မွ ကိုပက္ထရစ္က ထိုသီခ်င္းကို ႏွစ္သက္လွ၍ "မင္း သီခ်င္းက တိုင္တယ္လ္ေတာင္ လုပ္လို႔ ရတယ္" ဟု ဆိုခဲ့ေသးသည္။
(၁၅)
အသံသြင္းတာမွာလည္း ဒုကၡ ေတာ္ေတာ္ ခံခဲ့ရသည္။
အတီးပိုင္း ျပီးျပတ္၍ အဆို Vocal ထပ္ေနျပီ။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ လိုခ်င္သမွ်ကို ကိုခ်ာလီ၊ ကိုေကာင္းျမတ္တို႔က အလြန္ စိတ္ရွည္စြာ လုပ္ကိုင္ေပးၾကသည္။ ထိုစဥ္က အသံသြင္းသည့္ Track မ်ားမွာ ယခုေခတ္လို အေရအတြက္ မမ်ားေသး။ သို႔ေသာ္ သူ႔အတြက္ track ႏွစ္ခု ေပါင္း၍ ကတ္တစ္ခုပိုရေအာင္ လုပ္ေပးသည္။ ႏွစ္ကန္႔ကိုေပါင္းလုိက္၍ တစ္ခုပိုထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခါ သူစိတ္တိုင္းက်ဆုိသည္။
ပထမအႀကိမ္ဆုိသည္။ ေကာင္းသည္။
ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ဆုိသည္။ ေကာင္းျပန္သည္။
ဒါလည္းမရေသး။ သူထပ္ဆုိၾကည့္သည္။ ေကာင္း၍ ေနျပန္ေတာ့သည္။
ဒါလည္းေကာင္း၊ ဟိုဟာလည္းေကာင္း။ ဘာထည့္ထည့္ေကာင္း။ သို႔ျဖစ္၍ ဘယ္ဥစၥာကို အၿပီးသတ္ထည့္ရမည္ ဆုိတာ ဘယ္သူမွ်မေရြးႏိုင္။ သူကတစ္ခါဆိုလွ်င္ ဆိုဟန္တစ္မ်ဳိး။ Mood ႏွင့္စတိုင္ေျပာင္းသြားေသာအခါ ဖြဲ႔စည္းပုံ တစ္ခုလုံးပင္ ေျပာင္းသလိုျဖစ္သြားသည္။
အေခြၾကမ္းထဲမွာ ဆုိခဲ့စဥ္က တစ္မ်ဳိး။ အတီးထည့္ၿပီး သူအၾကမ္းဆုိေသာအခါ ပုံစံကတစ္မ်ဳိး။
"သူငယ္ခ်င္းေလး ခ်စ္တယ္၊ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ" ဆိုလွ်င္ ဒီသီခ်င္းက ရိုးလြန္းတယ္။ ေရဒီယိုသီခ်င္းေလးလို ျဖစ္ေနသည္။ ဒီဥစၥာ မႀကိဳက္ေသးဘူးဗ်ာ ဟု သူ႔ဘာသာသူမွတ္ခ်က္ခ်သည္။ တကယ္ရက္ေကာဒင္းအတြက္ သီခ်င္း၀င္ဆုိလုိက္ေတာ့ ကိုပက္ထရစ္ပင္ မ်က္စိလည္ထြက္သြားသည္။
"ဒါက သီခ်င္းအသစ္ တစ္ပုဒ္လား"
"မဟုတ္ဘူး။ တစ္မ်ဳိးေျပာင္းဆုိလိုက္တာ"
"ဟာ-လုပ္ခ်လုိက္ျပန္ၿပီဗ်ာ"
Body notes ေပၚမွာ အဆုိသံကို လုံး၀ႀကီး ေျပာင္းပစ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖင့္ ေနာက္ခံတီးေပးထားေသာ စတိုင္လ္လည္း လိုက္ေျပာင္းသလိုျဖစ္သြားသည္။ ကိုေအာ္စကာကလည္း ဒရမ္ဘိကို ေျပာင္းေပးသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ နဂိုသီခ်င္းမွာ အသြင္သ႑ာန္က မယုံႏိုင္စရာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။
သူ႔သီခ်င္းေတြကို သူ႔ဘာသာ ျပန္နားေထာင္ၿပီး၊ ျပင္ျပင္ဆုိလြန္းအားႀကီး၍ အားလုံးက သူ႔ကို မစၥတာကြန္႔ဟု ေခၚၾကသည္။ စူပါ စတားလုံးကြန္႔ဟုလည္း အမည္ေပးထားခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အားလုံးက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္။
(၁၆)
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖစ္ခဲ့သလို တစ္ဖက္မွာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အခက္အခဲေတြလည္း မ်ားစြာႀကဳံခဲ့ရေသးသည္။ အခက္အခဲ တစ္ခုကေတာ့ စုံတြဲသီခ်င္းအတြက္ျဖစ္သည္။
"ေ၀းသြားတဲ့အခါ" သီခ်င္းကိုပဲ ပဲခူးက ကနဦး ေရြးခ်ယ္ကတည္းက စုံတြဲဆုိခ်င္သည္။ အေပးအယူ ဆုိႏိုင္ေအာင္ သူလုပ္ထားခဲ့သည္။
ရက္ေကာဒင္းအတြက္ကလည္း ခုႏွစ္ဂ်ဴတီပဲ ယူထားႏိုင္၍ အကန္႔အသတ္ရွိေနသည္။ အတီးပိုင္းေတြ အားလုံးၿပီးသေလာက္ရွိေနၿပီ။ ငါးရက္ေျမာက္အထိ စုံတြဲ သီဆိုေပးမည့္ အမ်ဳိးသမီးအဆုိေတာ္ကို ရွာ၍ မရေသးေခ်။
တီး၀ိုင္းက ေနာက္ေန႔လာမွာ မဟုတ္ေတာ့၍ အတီးပိုင္းကိုအၿပီး အ၀င္သြင္းထားရသည္။ ဆုိခဲ့သလိုပင္ ထိုစဥ္တုန္းက ရက္ေကာဒင္းထရက္ခ္မွာ မ်ားမ်ားစားစား မရွိ။ တီး၀ိုင္းမွာ လူအားလုံးစုံမွ တီး၍ ရသည္။ သုိ႔ႏွင့္ မိန္းကေလးလည္း ဆုိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကီးကို သူ႔ဘာသာခ်ိန္၍ ဆုိထားလုိက္ရသည္။
(၁၇)
အမ်ဳိးသမီးအဆိုရွင္ကို စဥ္းစားေသာအခါ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က စိမ္းမို႔မို႔၏ ခ်ဳိသာေအာင္ျမင္ေသာ အသံကို သေဘာက်သည္။
"ကို၀င္းဦး၊ လုပ္ဦးဗ်ာ" ဟု နားပူနားဆာ တုိက္တြန္း၍ စိမ္းမို႔မို႔ကို သြားေျပာရသည္။ စီးေတာ္ယာဥ္ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ဘတ္စ္ကားျဖစ္ေခ်သည္။ ပထမတစ္ႀကိမ္မွာ စိမ္းမို႔မို႔ႏွင့္ မေတြ႔ခဲ့ရ။ သို႔ျဖင့္ တိပ္ေခြၾကမ္းႏွင့္ သီခ်င္းစာရြက္ ေပးခဲ့သည္။ တစ္ကန္႔က ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဆုိထားၿပီး ဒုတိယအကန္႔ကို မိန္းကေလးဆုိဖို႔ ခ်န္ထားသည္။
ညေနထပ္သြားေတာ့ စိမ္းမို႔မို႔ႏွင့္ေတြ႔ရာ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြလက္ခံစကားေျပာသည္။ အကူအညီေပးဖို႔ လုိလိုလားလားရွိေန၍ ၀မ္းသာရသည္။ စိမ္းမို႔မို႔က အေခြကို ညတြင္ နားေထာင္ထားၿပီး သူ႔အသံႏွင့္ လုိက္ဖက္ျခင္း ရွိ/မရွိ မနက္က်လွ်င္ အေၾကာင္းျပန္ပါမည္ဟု ဆုိသည္။ စိမ္းမုိ႔မို႔က အႏုပညာစိတ္ရွိသည္။ ေငြေရးေၾကးေရးက ပဓာနမဟုတ္။ သူ႔အသံႏွင့္ အံ၀င္ကိုက္ညီေအာင္ ဆုိႏိုင္၊ မဆိုႏိုင္ဘဲ အေလးထားသူျဖစ္သည္။
မနက္က်ေတာ့ သြားေစာင့္ၾကသည္။ စိမ္းမို႔မို႔က မဂၤလာေဆာင္မွာ သီခ်င္းဆုိၿပီး မနက္ပိုင္း ၁၂ နာရီခန္႔တြင္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူအရမ္း အားနာေနခဲ့သည္။ သီခ်င္းကိုလည္း ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည္။ ဆိုလည္း လြန္စြာ ဆုိေပးခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆုိရတာက အဆင္မေျပျဖစ္ေနသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ဘက္က အသံႏွင့္ခ်ိန္ၿပီး အတီးႀကိဳသြင္းထားသျဖင့္ ကီးကို ျပန္ခ်ိန္၍ မရ။ သို႔ျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့တပ္ေခါက္ျပန္လာခဲ့ရသည္။
(၁၈)
တာေမြဘက္မွ အယ္နီတာထံ ေရာက္ခဲ့ၾကျပန္သည္။ ေတြ႔ေတာ့ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး တစ္ထိုင္တည္း နားေထာင္၍ ဆုိၾကည့္ခိုင္းရသည္။ ဒီမွာလည္း ကီးက ခ်ိန္၍ မရျပန္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကလည္း ရိုးရိုးဆုိထားရာက အလိမ္အတြန္႔ေလးေတြ ထည့္ထားတာရွိသည္။ အမ်ဳိးသမီးအဆုိရွင္ဘက္က အဆိုပါ အတြန္႔အေခါက္ေလးေတြႏွင့္ လုိက္ေလ်ာညီေထြရွိေအာင္ လုိက္ဆုိရမည္။ ဒီလိုႏွင့္ ည၁၁ နာရီသာ ထုိးသြားသည္။ အဆင္က မေျပ။
မိန္းထဲလည္း ျပန္မအိပ္ႏိုင္။ သို႔ျဖင့္ ကိုေထြးညြန္႔အိမ္ကိုပဲ ေျခဦးလွည့္ၾကသည္။ ဟိုက မိသားစုမ်ားသည့္အတြက္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္အိပ္ခဲ့ရသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ဖက္တြင္ ရက္ေကာဒင္း ေဇာကပ္၍ ေက်ာခ်စရာ တစ္ေနရာပဲ လုိသည္။ ဘာဆုိဘာမွ် ဇီဇာေၾကာင္မေနၾကေတာ့ေခ်။
(၁၉)
Vocal ဒိတ္က က်ပ္တည္းေနၿပီ။ အမ်ဳိးသမီးအဆုိရွင္ကေတာ့ အေရးေပၚအသက္ကယ္အသည္းအသန္။ ရကိုရမွ ျဖစ္လိမ့္မည္။
အဲသမွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ရုတ္တရက္ထၿပီး "ရန္ကင္းမွာ မိေပါက္ရွိတာပဲ။ သူေနေကာင္းရင္ေတာ့ ဆုိေပးႏိုင္မွာ ေသခ်ာတယ္" ဟုဆုိသည္။
ကို၀င္းဦးေမးၾကည့္ေသာအခါ ေပါက္ေပါက္သည္ ပုသိမ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္း။ အသံေကာင္းရုံသက္သက္ မဟုတ္။ အဆုိ ပါရမီရွိသည္ဟုဆုိသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ပါးစပ္က ေကာင္းသည္ဟု ေျပာလွ်င္ စိတ္ခ်၊ ေသခ်ာၿပီ။ သူက အႏုပညာအရာတြင္ လူခ်င္း ခင္မင္သည့္အေပၚ မ်က္ႏွာေထာက္ထားေလ့မရွိ။ ေကာင္းမွ ေကာင္းသည္ဟု ေျပာတတ္သူ။
ေပါက္ေပါက္ဆီေရာက္သြားေတာ့ က်န္းမာေရး ေကာင္းေနသည္။ တိပ္ေခြဖြင့္ျပၿပီး အစမ္းဆုိၾကည့္ေတာ့လည္း ၀မ္းသာစရာ။ အားလုံး အဆင္ေျပသည္။
"မနက္ျဖန္က်ရင္ ငါတုိ႔ လာေခၚမယ္။ အဆင္သင့္ လုပ္ထား" ဟု မွာခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ စတူဒီယို အခန္းထဲမွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္လိုခ်င္သည့္အတိုင္း ေပါက္ေပါက္က ဆုိေပးႏိုင္သည္။ အစစအရာရာ ေခ်ာေမြ႔ခဲ့ေလသည္။
ကိုေကာင္းျမတ္၊ ကိုခ်ာလီတို႔ကလည္း ေပါက္ေပါက္၏ အသံကို သိပ္သေဘာက်ခဲ့ၾကသည္။
"စီးရီးသြင္းမယ္ဆုိ ျဖစ္တယ္။ သိပ္ကိုရွားပါးတဲ့ အသံပဲ" ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ၾကေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေပါက္ေပါက္က သူငယ္ခ်င္းကိစၥ အေရးအေၾကာင္းႀကဳံေန၍သာ ၀င္ၿပီး ကူညီေပးျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
မည္သို႔ပင္ဆုိေစ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကေတာ့ အခက္အခဲတစ္ခုကို ေက်ာ္လႊား၍ သူျဖစ္ခ်င္သည့္ ဆႏၵမ်ား ျပည့္၀သြားသည့္အတြက္ အထူးပင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ေနေတာ့သည္။ ကို၀င္းဦးကေတာ့ ဟင္းကနဲသက္ျပင္း တစ္ခ်က္ခ်လိုက္ရျပန္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သွ်ပ္ကေလးေပ်ာ္ေနတာ ေတြ႔ရသည္ႏွင့္ သွ်ပ္ႀကီးလည္း ၾကည္ႏူးရသည္သာ။
(၂၀)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ထူးျခားေသာ ဗီဇပါရမီအရ မည္သည့္တူရိယာပစၥည္းမဆို ေတြ႔လုိက္သည္ႏွင့္ ခဏခ်င္းအတြင္း ရင္းႏွီးကၽြမ္းက်င္သြားတတ္သည္။ ေတးသီခ်င္းဆိုလွ်င္လည္း တစ္ခါေလာက္ကေလး နားေထာင္လုိက္ရုံမွ်ႏွင့္ပင္ ရသြားၿပီျဖစ္သည္။ သူႏွင့္အတူတူ နားေထာင္သူေတြထက္ ပို၍ တိက်စြာပင္ မွတ္မိေလ့ရွိသည္။
အိုေအစစ္ စတူဒီယိုတြင္ ျမန္မာသံ စီးရီးမ်ား အသံသြင္းရန္အတြက္ ျမန္မာဂီတတူရိယာမ်ားလည္း ရွိရာ တစ္ႀကိမ္တြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ပတၱလား ထိုင္တီးေနတာကိုေတြ႔ရသည္။
"မင္း ဘယ္တုန္းက ပတၱလားတီးတတ္သြားတာလဲ" ဟု ကို၀င္းဦးေမးၾကည့္သည္။
"အခုေလးတင္ပဲ တီးတတ္သြားတာေလဗ်ာ" ဟုျပန္ေျဖသည္။
သို႔ေသာ္ သူ႔အသံက ၀င့္ၾကြားမႈမရွိ။ ပကတိရိုးသားစြာျဖင့္ အရွိအမွန္အတုိင္း ေျဖလုိက္တာ ျဖစ္သည္။
ညပိုင္းတြင္ အိုေအစစ္ စတူဒီယို၌ အလုပ္လုပ္ၾကရင္း ေခတၱနားခ်ိန္မ်ား၌ ကင္တင္းထြက္ထိုင္ေသာအခါ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က လုိက္မလာ။ ေနရစ္ခဲ့တာ မ်ားသည္။
တစ္ႀကိမ္တြင္ အဖြဲ႔လုိက္ျပန္လာၾကေတာ့ အထဲမွာ စႏၵရား တီးေနသံကိုၾကားရသည္။ အခန္းတံခါးက မေစ့တေစ့။ သို႔ျဖစ္၍ အသာလွပ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ စႏၵရားခုံမွာ အက်အနထိုင္ကာ ဘယ္ညာလက္ေခ်ာင္းေတြ အားလုံးသုံးၿပီး အားရပါးရ ကိုင္ေနေသာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ေတြ႕ရသည္။
တီးေနသည့္သီခ်င္းက "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား"
(၂၁)
စတူဒီယို ရက္ခ်ိန္းၿပီးဆုံးဖို႔ လက္တစ္ကမ္းအခ်ိန္မွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ဂီတပါရမီ၊ မျဖစ္မေနလုပ္တတ္ေသာ စိတ္ဓာတ္၊ ေရဆုံးကမ္းဆုံး ေစ့စပ္ေသခ်ာလုိက္ႏုိင္သည့္ စြမ္းရည္ကို ေတြ႔ျမင္ရျပန္သည္။
အတီးအားလုံးၿပီးၿပီ။ အဆုိပိုင္းတြင္ ဟာမိုနီက မထည့္ရေသး။
ကိုယ္က နားမလည္ခဲ့၍ ဟာမိုနီကို တီး၀ိုင္းကပဲ ထည့္ေပးလိမ့္မည္ ထင္ခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ဟာမိုနီကိစၥကို ကိုယ့္ဘာသာပဲငွားရေတာ့မည္။ ထိုအခ်ိန္က နာမည္အေက်ာ္ၾကားဆုံး ေမညီအစ္မမ်ားအဖြဲ႔ကိုေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လိုမွ် မငွားႏိုင္။ ဟာမိုနီလုိက္ခက တစ္ေယာက္ကို ငါးရာက်ပ္ျဖစ္၍ ေလးေယာက္အတြက္ ႏွစ္ေထာင္ေပးရမည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ေရပိတ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ လက္ထဲတြင္ ေငြႏွစ္ေထာင္မေျပာႏွင့္။ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ႏွစ္ရာပင္ ေကာင္းေကာင္းမျပည့္။
ခက္တာကေတာ့ ခက္ေနၿပီဆုိေသာ္လည္း ၾကာၾကာစိတ္ညစ္မခံ။ ရွိသမွ် ကိုယ့္လူေတြႏွင့္ ကိုယ္ဘာသာပဲ ခ်လုိက္ေတာ့မည္ဟု ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ဆုိသည္။
ဟာမိုနီ အရိန္းခ်္မင့္ကို ကို၀င္းဦးႏွင့္ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္အိုင္ဒီယာပဲ မ်ားသည္။ ကို၀င္းဦးက နည္းနည္းက်ဥ္းက်ဥ္း အႀကံေပးရုံ ျဖည့္စြက္ရုံမွ်သာ။
(၂၂)
ဟာမိုနီ အသံဖမ္းဖို႔အတြက္ ထရက္ခ္တစ္ခုက်န္သည္။
ဟာမိုနီလိုက္မည့္သူေတြ ရွာလုိက္ေတာ့ အနီးကပ္ဆုံးမွာ ကို၀င္းဦးရွိသည္။
ၿပီးေတာ့ ညီညီသြင္။
ပဲခူးက အေပါင္းအသင္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာ မ်ဳိးေအးႏွင့္ ၀င္းျမတ္ဦးတို႔က ေတးသံသြင္းအေတြ႔အႀကဳံ ရွိဖူးသည္။ ကိုမ်ဳိးေအးက ေတးပုလဲ ကိုဘျမင့္ထံမွ အေခြ တစ္ေခြထြက္ဖူးသည္။ ၿပီးေတာ့ ၀င္းျမတ္ဦးကလည္း "လြဲတဲ့လမ္း" စီးရီး လုပ္ဖူးထားခဲ့သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ လူေလးေယာက္ စုံသြားသည္။
အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ မုိက္ခြက္ေတြကို ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ခ်ိန္ဆၾကသည္။ ဟာမိုနီသမားေလးေယာက္က ကိုယ့္ဟာမိုနီ အသံကိုယ္မွတ္ထား။ ကိုခ်ာလီက အရင္နားေထာင္ၿပီးမွ မိုက္ေတြကို ျပန္ခ်ိန္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သုံးနာရီေလာက္ၾကာေအာင္လုပ္ရသည္။ ခံစားရေသာ ဒုကၡေတြက စာဖြဲ႔၍ မကုန္ႏိုင္။
(၂၃)
တကယ္ေတာ့ ထုိအခ်ိန္တုန္းက ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အသက္အေတာ္ပင္ငယ္ေသးသည္။ ၂၂ ႏွစ္ ၂၃ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူနားလည္တတ္ေျမာက္ ထားတာေတြကလည္း အသက္အရြယ္ႏွင့္ မမွ်ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားေနေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရသည္။ ဂီတပညာကို သူေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေနျပီ။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ေအာ္ခက္စႀတာလို သံစံုတီး၀ိုင္းႀကီးကို သူ႔တူရိယာ အုပ္စုႏွင့္ သူေနရာ ခ်ထားဖို႔ စိတ္ကူးႏွင့္ ရူးသူျဖစ္သည္။ အဆိုပိုင္းတြင္ လိုအပ္သလို ကိြဳင္ယာ အဖြဲ႔ပမာ ထည့္သြင္းစီစဥ္ခ်င္သည္။ မဂၤလာ အခါေတာ္ေပး ေတးသီခ်င္းကိုပင္ တကယ့္ကို ခမ္းခမ္းနားနား ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆိုင္ ႏိုင္ငံတကာ ဟာမိုနီ အသံေတြႏွင့္ စံခ်ိန္စံညႊန္းမီေအာင္ လုပ္ခ်င္သူျဖစ္သည္။
ပဲခူးသား ကိုမ်ဳိးေအးဆိုလွ်င္ အသံေတာ္ေတာ္ေကာင္းသူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အဆုိပညာ ပိုတတ္သည္။ သီခ်င္းဆုိရာမွာ ေဖ်ာက္ထားရမည့္ အသံဆုိလွ်င္ တစ္လုံးေဖ်ာက္ၿပီးမွ ျပန္ေပၚလာေအာင္ ဆုိတတ္သူ။
"မင္း ဘယ္လုိလုပ္လုိက္တာလဲ" ဟုဆုိလွ်င္ ၿပဳံးစိစိသာ လုပ္၍ေနေတာ့သည္။
တကယ္ အလုပ္လုပ္ေတာ့လည္း အခက္အခဲေတြက မ်ားစြာ။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က လူငယ္ပီပီ ျဖစ္ခ်င္တာ၊ လုပ္ခ်င္တာေတြ သိပ္ကိုမ်ားသည္။ သူသိတာက နားလည္ထားတာေတြကလည္း ထုထည္ႀကီးမားသည္။
(၂၄)
ေနာက္ခံဂီတမွာ The Aces တီး၀ိုင္းက instruments ေတြႏွင့္ အစြမ္းကုန္တီးခတ္ၿပီး အေကာင္းဆုံး အသံဖမ္းေပးထားသည္။
သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏စိတ္ထဲမွာ အားလုံးေက်နပ္အားရသည္မဟုတ္။ သူ၏ နားထဲမွာ instruments မ်ားႏွင့္ တီးခတ္ထားသမွ် အခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ သူလုိခ်င္သည့္ အတုိင္းအတာအထိ မျပည့္ေသးတာမ်ဳိးရွိေနသလို ခံစားရသည္။ သူ ရရမည့္ စံခ်ိန္စံညႊန္းရီေကာ့္ဒါ အသံမျပည့္။ ထုထည္ႏွင့္ အင္အားေလ်ာ့ပါးေနသည္ဟု သူထင္သည္။ သို႔ျဖင့္ instruments တူရိယာ ပစၥည္းမ်ားထံမွ မရရွိဟု သူခံစားရသမွ်၊ အသံမ်ား လုိေနေသးသည္ ထင္ရသမွ် ေနရာေတြမွာ (Human Voices) လူ႔အသံႏွင့္ လုိက္ျဖည့္ဖို႔ စီစဥ္သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ကို၀င္းဦးတို႔တစ္ေတြကို ဘယ္နားမွာ မည္သည့္အသံမ်ဳိးႏွင့္ ဘယ္လိုဘယ္ပုံ ျဖည့္ေအာ္ေပးဖို႔ ညႊန္ၾကားသည္။ သူေထာက္ျပသည့္ ေနရာမ်ားတြင္ လူ႔အသံႏွင့္ အားျဖည့္ခဲ့ရသည္။
ဥပမာ- "ေမ့လုိက္ေတာ့" သီခ်င္းမွာ "ပန္းခင္းလမ္းပဲေလွ်ာက္ပါ အခ်စ္ကေလးရယ္။ ခေရာင္းေတာထဲက တို႔ကို ထားခဲ့ကြယ္။ ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်စ္ဟာ အိပ္မက္ပဲ၊ မင္းဘ၀ ေန႔သစ္ေရာက္ၿပီ ေမ့လုိက္ကြယ္၊ အိုး ေမ့လိုက္ေတာ့ အခ်စ္ကေလးရယ္" အပိုဒ္မွာဆိုလွ်င္ တူရိယာေတြက သူလုိခ်င္သည့္ အတိုင္းအတာအထိ ေနာက္ခံသံရေအာင္ ဖန္တီးေပးမထားႏိုင္။
ထိုအခါ ကို၀င္းဦးတို႔၊ ကိုမ်ဳိးေအးတို႔က သူေအာ္ခိုင္းသည့္ တီးခတ္သံေတြကို Human Voice ပါးစပ္ဆုိင္းႏွင့္ အကူအား၀င္ျဖည့္ၿပီး လိုက္ေအာ္ေပးရသည္။
သီခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ထိုသုိ႔ လက္ေပါက္ကတ္စြာ ျပန္စီစဥ္၍ တစ္ဖြဲ႔လုံး ဒုကၡေရာက္လုိက္ၾကတာကေတာ့ မတရားႀကီးကိုပဲ ျဖစ္သည္။ ပင္ပန္းလုိက္ၾကတာလည္း ေျပာစရာ မရွိေတာ့ၿပီ။
(၂၅)
အသံဖမ္းသည့္ကိုခ်ာလီ၊ ကိုေကာင္းျမတ္တို႔က သူတုိ႔ အသံဖမ္းသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ သည္လို လုပ္တာမ်ဳိးကို ခဏခဏမႀကဳံမေတြ႔ခဲ့ၾက။
သို႔ေသာ္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက သူအရစ္ရွည္သမွ် အသံဖမ္းကိုခ်ာလီႏွင့္ ကိုေကာင္းျမတ္တို႔က နားလည္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူဘာလုိခ်င္သည္ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ ယခုလို လုပ္သည္ဆိုတာကို ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ၾကသည္။
သို႔ျဖစ္၍ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို စိတ္ရွည္စြာ သည္းခံၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ေအာင္ အစစအရာရာ အလုိလိုက္ေလ်ာလုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ၾကသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ Vocal ႏွစ္ဂ်ဴတီစလုံး အခ်ိန္ကြက္လပ္မရွိ။ မိုးစင္စင္ လင္းခဲ့ရသည္။
(၂၆)
သူညႊန္ၾကားေစခိုင္းသည့္အတိုင္း လုပ္ေပးၿပီးေနာက္ ျပန္နားေထာင္ၾကည့္ေသာအခါ ပီတိျဖစ္စရာ။ ရင္သပ္ရႈေမာ အံ့ၾသစရာ။
ဂီတ အသံေတြက နဂိုရွိရင္းစြဲႏွင့္မတူ။ အလြန္လွပစြာ အားအင္အျပည့္ႏွင့္ ရုပ္လုံးၾကြအသက္၀င္ လာခဲ့ၾကသည္။ အရမ္းကို ပီတိျဖစ္ခ်င္စရာေကာင္းသည္။
"နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" အေခြထြက္လာေသာအခါ ပရိသတ္အားလုံး၏ ခံစားခ်က္ကို ခ်က္ခ်င္း ဖမ္းစားၿပီး ရင္ထဲသို႔ တည့္တည့္တန္းတန္း ေရာက္ရွိထိမွန္သြားခဲ့ရသည္မွာ အဆုိပါ အဆန္းတၾကယ္ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ခဲ့မႈမ်ားေၾကာင့္ဆိုလွ်င္ မမွားႏိုင္။
အခ်ဳိ႕ေသာ လူနည္းစုအတြက္ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" သည္ သ၀န္တိုခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေျပာင္ေျမာက္ခဲ့ရျခင္း၊ နားမခံမရပ္ႏိုင္စရာ ျဖစ္ခဲ့ရျခင္းမွာလည္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ဂီတပါရမီႏွင့္ နားလည္တတ္ကၽြမ္းမႈ၊ စနစ္ႏွင့္ အစီအမံ၊ တစ္ဖြဲ႔လုံး၏ မညည္းမညဴ အပင္ပန္းခံမႈမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုအရာေတြ အားလုံး ေပါင္းစုသြားၿပီးမွ သီးပြင့္လာခဲ့ေသာ ရလဒ္ျဖစ္ေလသည္။
ထိုအရာသည္ပင္ သူ၏ ဂီတေမွာ္ပဥၥလက္တန္ခိုးျဖစ္လိမ့္မည္။
(၂၇)
"နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" ေတးစီးရီး၏ တိပ္ေခြထဲမွာတုန္းက မသိသာခဲ့ေသာ္ျငားလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီးေနာက္ မာစတာေခြကို စင္ကာပူသို႔ ပို႔ၿပီး စီဒီထဲျပန္ထည့္လုိက္ေသာအခါ ေခတ္မီနည္းပညာႏွင့္ အသံသြင္းစနစ္၏ တိက်မႈေၾကာင့္ တစ္ခ်ိန္က ၀င္ေအာ္ေပးထားခဲ့ၾကသည့္ Human Voices ပါးစပ္ဆိုင္းသံမ်ားကို တူရိယာတီးခတ္သံမ်ား အၾကားမွ မပီမသႏွင့္ ျပန္ၾကားႏိုင္ေသးသည္။
စီဒီထဲမွာ ထိုသုိ႔ျပန္လည္ေတြ႔ရွိရတာ သေဘာက်စရာလည္း တစ္မ်ဳိးျဖင့္ ေကာင္းေနေတာ့သည္။
အခန္း (၁၅) နာမည္တစ္လံုးကို တည္ေဆာက္ရေသာ လမ္း
(၁)
အေခြကိစၥကေတာ့ အားလံုး ျပီးသြားျပီ။
"တိပ္ေခြ ထြက္ရင္ ဘာနာမည္နဲ႔ မင္း ထြက္မွာလဲ" ဟု ကို၀င္းဦးက ေမးၾကည့္သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ မထားသည့္ နာမည္ အဆန္း၊
"ထူးအိမ္သင္" ဟု ဆိုသည္။
"ဘာရယ္၊ ထူးအိမ္သာ ဟုတ္လား"
"ဟာဗ်ာ၊ ကို၀င္းဦးကလည္း လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ျပီ။ ထူးအိမ္သင္ပါဗ်" ဟု ဆိုျပီး အမည္ စကားလံုးႏွင့္ တစ္လံုးခ်င္း ေကာက္ယူ ထားပံုကို ရွင္းျပခဲ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ပန္းခ်ီလည္း အနည္းအက်ဥ္း ဆြဲတတ္၍ ကာဘာကဒ္ကို သူ႔ဘာသာ စိတ္ကူး ယဥ္ျပီး ဆြဲထားတာေလးလည္း ရွိခဲ့ေသးသည္။
(၂)
မာစတာတိပ္ေခြ တစ္ေခြလံုး အေခ်ာကိုင္ ျပီးစီးသြားျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း စတူဒီယိုကေန မေရြးရေသး။
လက္ထဲမွာ ေရြးဖို႔ ပိုက္ဆံက မရွိ။
မာစတာေခြ ကိုယ္ပိုင္ မရွိ၍ ရက္ေကာဒင္းမွ Mix down လုပ္ျပီးသား အေခြကို ငွား၍ ကူးျပီး အေခြၾကမ္းႏွင့္ပင္ ဆိုင္ေတြကို လုိက္စပ္ရေတာ့မည္။ အေခြ ေရာင္းထြက္ျပီး ပိုက္ဆံရေတာ့မွပဲ မာစတာကို ေရြးႏိုင္လိမ့္မည္။
စတူဒီယို၏ ပဋိညာဥ္အလိုအရ ကာလအတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိေတာ့ မာစတာကို မဖ်က္ေသး။ သိမ္းထားေပးလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ သတ္မွတ္ကာလ ေနာက္ပိုင္းမွာ မာစတာေခြက က်န္ရွိခ်င္မွလည္း က်န္ရွိမည္။ အာမခံခ်က္ႏွင့္ တာ၀န္ေတာ့ ယူမည္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။
သို႔ျဖစ္၍ တကယ့္ကို လက္ေတြ႔ ဇာတ္လမ္းဆီကို အခုမွပဲ ကူးေျပာင္း ၀င္ေရာက္ရျခင္း ျဖစ္ေနသည္။
(၃)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ အသံသြင္းေနစဥ္ ကာလကတည္းက တီး၀ိုင္းရွိ ကိုပက္ထရစ္တို႔ထံမွ သတင္းအနံ႔ ရ၍ ေတးသံသြင္းၾကီး တစ္ခုမွ ပိုင္ရွင္က ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို လာေရာက္ အကဲခတ္ ၾကည့္ျပီးေနျပီ။
အေျခအေနေတြ ခန္႔မွန္းမိျပီးသည့္ေနာက္ "ဒီအေခြ ဘယ္ေလာက္ရရင္ ေရာင္းမလဲ" ဟု ေသြးတိုးစမ္း စကား ကမ္းလွမ္းခဲ့သည္။
"ႏွစ္ေသာင္းခြဲေက်ာ္ေတာ့ ကုန္ထားျပီးျပီ။ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ရရင္ကိုပဲ ေရာင္းမယ္" ဟုဆိုရာ ေတးသံသြင္း ပိုင္ရွင္ၾကီးက-
"အခု ႏွစ္ေသာင္းခြဲ ေပးမယ္" ဟု ေကာက္ကာငင္ကာ ဆိုလိုက္သည္။
ဒါဆို ျပီးျပတ္ျပီ။
ႏွစ္ေသာင္းခြဲ အသားတင္ ေပးမည္ ျဖစ္၍ ကိုယ့္ဘက္က ကုန္က်ခဲ့တာေတြ အားလံုး ကာမိျပီ။ သို႔ေသာ္ စကားက မဆံုးေသး။
"ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေခြေတာ့ ထပ္ဆိုေပးရမယ္" ဟု ဆိုသည္။
ထိုအခါက်လွ်င္လည္း ကိုယ့္ဘက္က ဘာမွ ကုန္က်စရာ မလို။ တီး၀ိုင္းႏွင့္ စတူဒီယို စရိတ္ အားလံုး သူေပးမည္။ သို႔ေပမယ့္လည္း သီဆိုခ၊ ေတးေရးေတြႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ရပိုင္ခြင့္ေတြ ဘာမွ် ေျပာဆိုျခင္း မရွိ။
ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္ခ်င္စရာ။ မယံုႏိုင္သည့္ ကမ္းလွမ္းမႈ ျဖစ္သည္။ ေငြႏွင့္ ပတ္သက္ လာလွ်င္ လူေတြက အရွက္ ကင္းမဲ့ၾကသည္။ သူေဌးဘက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္က နာမည္ တစ္လံုး မရွိေသးသူ။ ေလာင္းကစား၀ိုင္းမွာ တင္ကစားသလို ကစား ၾကည့္ရမည္။ ေငြရွင္ေၾကးရွင္ ပီပီ ရင္ခုန္စြန္႔စား ၾကည့္ရမည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အခုလို အေႏွာင္အဖြဲ႔ကို လက္မခံ။ ျပီးေတာ့ လက္ရွိ ပစၥဳပၸန္ ျပႆနာကိုပဲ သူ ၾကည့္သည္။ အနာဂတ္၏ ေနာက္ထြက္မည့္ ႏွစ္ေခြ ကိစၥ သူ မသိ။ စဥ္းစား မထား။ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ လိုခ်င္ တပ္မက္မႈ မရွိသျဖင့္ ေလာဘ ကင္းျပီး စဥ္းစားတာ ရွင္းေနသည္။
သူက-
"အခု တစ္ေခါက္က ကၽြန္ေတာ့္ သီခ်င္းေတြကို ဆိုမယ့္လူ ဘယ္သူမွ မရွိလို႔သာ ကိုယ့္ဘာသာ ဆိုလိုက္တာ။ အခုတစ္ေခါက္ အေခြေပါက္ၿပီး ေအာင္ၿမင္သြားလည္း ေနာက္ကို ကၽြန္ေတာ္က ဆိုခ်င္မွဆိုေတာ့မွာ၊ အခုကိုပဲ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ၿပီးသြားၿပီ။ ဘုန္းႀကီးပဲ ၀တ္လိုက္ရ ေကာင္းမလားလို႔ စဥ္းစားေနတာ" ဟု ဘုက်က်ႏွင့္
ေျပာလႊတ္လိုက္သည္။
ေတးသံသြင္းႀကီး ပိုင္ရွင္လည္း အေပးအယူ ဓါတ္မတည့္ေတာ့သည္ႏွင့္ လွည့္ျပန္သြားရေခ်သည္။
(၄)
စိတ္ထဲ ရွိသည့္အတိုင္း ေျပာလိုက္ရ၍ ေက်နပ္ သြားေသာ္လည္း လက္ေတြ႔ဘ၀က ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းသည္။
ကိုယ့္ဘာသာ အေခြ ေရာင္းရဖို႔ အေရး ေတးသံသြင္း ဆိုင္ေတြကို ေျခတိုေအာင္ အႏွံ လိုက္ျပ ၾကည့္ေတာ့လည္း သူတို႔ဆီက ထြက္စရာ အေခြေတြ မ်ားေန၍ နာမည္ မရွိသည့္ အေခြသစ္ကို ဘယ္သူမွ် စိတ္မ၀င္စားၾက။ ခ်ာလည္ခ်ာလည္ႏွင့္ ေ၀့ေနလိုက္သည္မွာ ကာလ အတန္ၾကာသြားသည္။
စရိတ္ ျပတ္လပ္ေတာ့ အိမ္ ျပန္လာသည္။
ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီလေလာက္တြင္ ျပန္လာခဲ့ရာ အေခြၾကမ္း ပါလာသည္။ အေခြေလးကို ဟိုေနရာ ဒီေနရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြမွာ ဖြင့္ၾကသည္။
အေမ့နား အသာ ကပ္ၿပီး-
"ဒီအေခြက ေအာင္ျမင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္ အေမရယ္။ ျဖန္႔ဖို႔အတြက္ ပိုက္ဆံနည္းနည္းပဲ ထပ္ထုပ္ေပးပါဦး" ဟု ေတာင္းၾကည့္သည္။
သို႔ေသာ္ အေမ့မွာ ေပးစရာ ပိုက္ဆံလည္း အလံုးအခဲ မရွိေတာ့ၿပီ။ ကိုဆန္းက ေမာ္လၿမိဳင္ ရတနာၿမိဳင္ကို လိုက္စပ္ေပးေတာ့လည္း တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ပဲ ေပးႏိုင္၍ ေစ်းမကိုက္။
ထိုကာလတြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ ေမာ္လၿမိဳင္မွာလည္း အတည္တက် သိပ္မရွိ။ သြားလိုက္ လာလိုက္ပင္။
The Aces မန္ေနဂ်ာ ကိုစိုးေအာင္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ ထားမိၿပီ ၿဖစ္၍ ရန္ကုန္မွာ မဂၤလာေဆာင္ပြဲလို သီခ်င္း ဆိုစရာ ရွိရင္၀င္ဆို။ လမ္းႀကံဳလွ်င္ ပုသိမ္ဘက္ ခဏသြား။ ပဲခူးက ကို၀င္းဦးတို႔ဆီ၀င္။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အေခြ ျဖန္႔ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ေသာင္မတင္ ေရမက် ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္စိတ္က ဇေ၀ဇ၀ါ။ စိတ္ေတြ ေလလြင့္ေနသည္။ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်လိုက္ တက္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။
တစ္ခါတစ္ေလက်လွ်င္ "တကယ္ပဲ ဘုန္းႀကီး ၀တ္လိုက္တာမွ ေကာင္းလိမ့္မယ္ ထင္တယ္" ဟု ေရရြတ္ျမည္တမ္း ေနတတ္သည္။
(၅)
တစ္ေန႔သ၌ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့၊ ရန္ကင္း ဆယ့္ႏွစ္လံုးတန္း ပိုက္လံုးႀကီး ေရွ႕ရွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ သူ႔ အေခြၾကမ္းေလးဆိုင္က ကက္ဆက္ထဲ ထည့္ဖြင့္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္း တစ္ကရားႏွင့္ စိတ္ေလေနၾကစဥ္။
အသိ လူတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။
သူက ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္။
ပဲခူးၿမိဳ႕နယ္ အလုပ္သမား အရာရွိ၏ သားျဖစ္သည္။
ကို၀င္းဦးတို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးေနသူ ျဖစ္၍ သူတို႔၀ိုင္းမွာ ၀င္ထိုင္ကာ စကားစျမည္ ေျပာဆိုရင္း-
"အခု ဖြင့္ထားတဲ့ အေခြေလး ေကာင္းလွခ်ည္လား၊ ဘယ္သူ ဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းေတြပါလိမ့္၊ အသံက မၾကားဖူးတဲ့ အသစ္လိုဘဲ" ဟု ဆိုသည္။
ကို၀င္းဦးက "ဆိုထားတာေတာ့ သူပဲ" ဟု ေက်ာ္ျမင့္လြင္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးရင္း အေခြကို ေနရာအႏွံ႔ လိုက္ေရာင္း ၾကည့္ေနေၾကာင္း နတ္သံေႏွာၿပီး ေျပာမိသည္။
ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က သူ႔အေဖႏွင့္ ဂႏၶာမာေတးသံသြင္းမွ မနီနီတင့္တို႔ႏွင့္ သိကၽြမ္းသည္ဟု ဆိုသည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး-
"ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေငြႏွစ္ေသာင္းေတာ႔ ရွိတယ္။ ယူသြားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးႀကီးဆီ အပူကပ္ၿပီး ျဖန္႔ၾကည့္မယ္" ဟု ဆိုလာသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ညစ္ေနတာ အခ်ိန္ အေတာ္ ၾကာၿပီ။ အားလံုးလည္း ႏွံ႔သေလာက္ ရွိၿပီးေနၿပီ။ သို႔ျဖင့္ စိတ္ကို တံုးတံုးခ်ကာ-
"ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ။ ေရာင္းလိုက္ဗ်ာ။ ေပးစရာ ရွိတာေလးေတြ ေပးၿပီးရင္ ေမာ္လၿမိဳင္ျပန္မယ္" ဟုဆိုၿပီး တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ အေရာင္းအ၀ယ္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
ထိုတဒဂၤတြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ စိတ္က သံေယာဇဥ္ ျပတ္သြားၿပီ။ ေအာင္ျမင္မည္။ မေအာင္ျမင္လိမ့္မည္ဆိုသည့္ ေဇာလည္းမရွိ။ က်န္တဲ့ အပိုင္း ကိုယ့္ဘာသာ ဆက္လုပ္ၾကေတာ့ ဆိုသည့္ သေဘာပဲ ျဖစ္သည္။
စတူဒီယိုမွ မာစတာေခြ ေရြးတာမ်ိဳး စီစဥ္စရာ ကိစၥအခ်ိဳ႕ လိုက္လံ ေဆာင္ရြက္ ေပးၿပီးေနာက္ ပဲခူးမွာ ကို၀င္းဦးႏွင့္ ေလးငါးရက္ေလာက္ လိုက္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ဆင္းခ် သြားေလသည္။
သူ႔စိတ္က ေပါ့ပါးလ်က္ ရွိသည္။
အေမ့ကို-
"အေခြ ေရာင္းခဲ့ၿပီ အေမ၊ သူတို႔ ျဖန္႔ၾကပါလိမ့္မယ္" ဟု ဆိုခဲ့သည္။
(၆)
သို႔ေသာ္ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ မူပိုင္ ၀ယ္သြားသည့္တိုင္ တကယ္တမ္း ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ ဂႏၶမာ ေတးသံသြင္းရွိ မနီနီတင့္တို႔ဆီကို အေခြ ျဖန္႔ေပးဖို႔ ကိစၥက်ေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ကိုယ္တိုင္ ျပန္လိုက္ သြားရေသးသည္။ ဂႏၶမာ ေတးသံသြင္းကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပဖို႔ ေရာက္သြားေတာ့လည္း အဆင္က မေျပ။
ဆိုင္ရွိ လူတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ဘယ္ေဒသ ဇာတိလည္း ေမးသည္။ သူက ပုသိမ္ဟု ေျဖေတာ့-
"ပုသိမ္သား အေခြ ဆိုရင္. . . မွာ သြားျဖန္႔တာ ေကာင္းမယ္" ဟု ေျပာလႊတ္သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ခြန္းတံု႔ျပန္ မေျပာေတာ့ပဲ ျပန္လာခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဂႏၶမာ ေတးသံသြင္းသို႔ ေအာင္ရင္ တစ္ေယာက္ ရွဴးရွဴးရွဲရွဲႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ ေအာင္ရင္က ဂႏၶမာမွာ ျဖန္႔ခ်ီေရး ၀င္လုပ္ေပးေနသည့္ ကိုေဇာ္သစ္ကို ရွာသည္။
"ကိုေဇာ္သစ္ မေန႔က လာသြားတာ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူ႔အေခြ နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။ တကယ္ေကာင္းလို႔ ေျပာေနတာပါ။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေလးေတာ့ ဆက္ဆံမွေပါ့ဗ်ာ။ အခုေတာ့ ဒီလို ေျပာသင့္သလား" ဟု စကားနာထိုးသည္။
ကိုေဇာ္သစ္က သေဘာေပါက္သည္။ အေခြ နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့လည္း အဆင္ေျပနိုင္မွန္း သိလုိက္သည္။ သို႔ျဖင မနီနီတင့္ကို ျပေပးလိုက္ရာ ျဖန္႔ခ်ီဖို႔ ကိစၥ အဆင္ေခ်ာသြားေလေတာ့သည္။
(၇)
စီးရီး၏ အဆိုေတာ္ နာမည္ကို နာမည္ရင္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ႏွင့္ ထုတ္ဖို႔လည္း စိတ္ကူးခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုေဇာ္သစ္ စံုစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ နာမည္တူက ရွိေနသည္။ ေျခလ်င္ႏွင့္ ေတာင္တက္ခရီး အေၾကာင္းေရးသားၿပီး စာေပဗိမာန္စာမူဆု ရထားဖူးသည့္ စာေရးဆရာျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ နဂိုစိတ္ကူးထားေသာ ထူးအိမ္သင္အမည္ပဲ တပ္ျဖစ္လိုက္ေလသည္။
ကာဘာဒီဇိုင္းပန္းခ်ီ ကိုသိန္းလြင္ထံအပ္သည္။ သေျပေတးမဂၢဇင္းမွာ ေႀကာ္ျငာထည့္သည္။
၁၉၈၇ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္ကာလ။
ယင္းမာေတးသြင္းမွ ေက်ာ္ဟိန္း၏ "အဓိပၸါယ္ရွိေသာလူ" ေတးစီးရီးျဖန္႔ခ်ိသည့္ေန႔။
တစ္ရက္တည္းတုိက္ဆုိင္စြာပင္ ဂႏၶာမွ ထူးအိမ္သင္၏ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" အေခြထြက္လာခဲ့ေလသည္။
(၈)
အခက္အခဲမ်ားစြာ ေက်ာ္လႊားျဖတ္သန္းၿပီးမွ ထြက္လာခဲ့ရသည့္ ထူးအိမ္သင္၏ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" အယ္လ္ဘမ္သည္ တစ္ႏိုင္ငံလုံးကို တစိမ့္စိမ့္နွင့္ ပ်ံ႕ႏွ႔ံၿပီးသည့္ေနာက္မွာေတာ့ျဖင့္ ၀ုန္းခနဲ ထေပါက္သြားခဲ့သည္။
လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ေနရာတကာရွိ လူေတြဆီကို "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔ ေတာေရာၿမိဳ႕ပါ ေရာက္ေလရာမွာ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" အေခြဖြင့္ထားသံကို ၾကားရသည္။
ဤအယ္လ္ဘမ္ထဲမွ သီခ်င္းမ်ားကို သီဆုိထားေသာ ထူးအိမ္သင္၏ အသံက ပရိသတ္နားထဲမွာ ထူးျခားစြာ အသစ္အဆန္းျဖစ္ၿပီး ေႏြးေထြးခ်ဳိၿမိန္ေနခဲ့သည္။ ထိုနည္းတူစြာ သီခ်င္းေလးေတြက လုိက္ၿပီးဆို၍ ေကာငး္သည္။ ဂီတာတီးမည္ ဆုိလွ်င္လည္း တီးခ်င္စရာျဖစ္သည္။ ဂီတသံစဥ္ေတြက လူငယ္တို႔၏ ႏွလုံးေသြးခုန္သံႏွင့္ လုိက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေနသည္။
သို႔ျဖစ္၍ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" သည္ ေက်းလက္ရွိ ႏြားေက်ာင္းသားကေလးမ်ားမွသည္ ၿမိဳ႕ျပရွိ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ား အထိလူငယ္ေတြအၾကား တုိး၀င္သိမ္းပိုက္သြားခဲ့သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔ ရွိရွိသမွ် တကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္ေတြထဲမွာ က်င္းပသမွ် ဖရက္ရွာ၀ဲလ္ကမ္း၊ ဖဲ၀္လ္၊ အေဆာင္ဒင္နာ၊ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲေတြမွာ အဓိကေနရာယူၿပီး ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတုိ႔ လုိက္ဆုိခဲ့ၾကေသာ သီခ်င္းမ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ပြဲတစ္ပြဲတည္းမွာပင္ သူ႔သီခ်င္းတစ္ပုဒ္တည္းကို သီဆိုခ်င္သူ သုံးေလးဦး အၿပိဳင္အဆုိင္ အလုအယက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည့္အတြက္ ခြဲတမ္းျပန္၍ ခ်ေပးခဲ့သည္အထိ ေအာင္ျမင္မႈရရွိခဲ့ေလသည္။
(၉)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ ၁၉၈၆ခုႏွစ္။ ထူးအိမ္သင္၏ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" အေခြသြင္းခဲ့ၿပီး မထြက္ေသးခင္ ပုသိမ္ေျမကို တစ္ေခါက္ေရာက္သြားခဲ့ေသးသည္။
ပုသိမ္သည္ သူ၏ဇာတိျဖစ္၍ ပုသိမ္ေျမအေပၚသူ၏ သံေယာဇဥ္က ႀကီးမားသည္။ ေကာလိပ္၏ ဖဲ၀လ္ရာသီခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ဖိတ္မထားဘဲ ျဗဳန္းစားႀကီးေရာက္လာသည္။ သားထူးအခန္းမွာ အဖြဲ႔သားေတြ ဂီတာတီးေနၾကစဥ္ သူေရာက္လာ၍ အားလုံး၀မ္းသာၿပီး "ကိုသွ်ပ္ သီခ်င္းဆုိမယ္ မဟုတ္လား" ဟုတိုက္တြန္းၾကသည္။
သူ႔ကိုေတာင္းဆုိေနစရာမလို။
"သီခ်င္းဆိုခ်င္လို႔ကို လာတာပဲကြာ၊ ေဟ့ေကာင္… ကရင္ ပိုက္ဆံမရွိရင္ လက္ပတ္နာရီျဖဳတ္ၿပီး ေပါင္ကြာ" လုပ္ေတာ့သည္။
သီခ်င္းဆုိရာတြင္ သူခၽြဲသလိပ္ရွင္းေအာင္ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးေသာက္သည္။ ရုကၡေဗဒဖဲ၀္လ္ကလည္း အဆင္သင့္။ ကန္သာယာခန္းမထဲမွာ လူေတြက ျပည့္လွ်ံေနေတာ့သည္။
ျမင့္သန္းက "သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ရဲ႕ မၾကာခင္ ထြက္လာေတာ့မည့္ စီးရီးထဲက "တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ခ်စ္လာလိမ့္မည္" သီခ်င္းနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖပါလိမ့္မည္" ဟု ေၾကညာေပးလုိက္သည္။
ကိုတူးက ေမတၱာငါး ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ ႏွစ္ပင္လိမ္ေန၍ ဂီတာႀကိဳးကို ေလ်ာ့လုိက္ ျပန္တင္းလုိက္ အသံညိွေနသည္။ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ကလည္း တစ္တြဲတည္း။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ဆုိဖို႔ျပင္လည္း ၀င္မရ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ -
"ခြင့္မလႊတ္ေတာ့ဘူး၊ ဆိုၿပီကြာ" ေျပာၿပီး ဆုိထည့္လိုက္ေတာ့သည္။
"သူပန္ထားတဲ့ ပန္းနီနီ…ေနရာခဏလဲခ်င္သည္။ ….ၾကင္နာသူေလး…လွဖို႔…အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစား…မည္…ရင္မွာ ဒီေလာက္…ခ်စ္ပါသည္….သူေပ်ာ္တာအၿမဲ…ေတြ႔ခ်င္သည္၊ …သူ႔အရိပ္အျဖစ္…အၿမဲ…ရွိေန…တတ္…ၿပီ"
ထိုအခါက်မွပဲ ဂီတာသံေတြ ေနာက္ကလိုက္လာေတာ့သည္။
မိုက္ခြက္ႏွင့္ ထူးအိမ္သင္
ဂစ္တာ တီးေနစဥ္အခါကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုဂစ္တာ၊(ထူးအိမ္သင္)
အခန္း(၁၆) ထူးအိမ္သင္
(၁)
"နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား"၏ ေအာင္ျမင္ပ်ံ႕ႏွံ႔မႈက ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔လြန္းလွ၍ ေက်ာ္ျမင့္လြင္အေနႏွင့္ ျပန္ၾကည့္လွ်င္ ေက်ာ္ၾကားေနေသာ ထူးအိမ္သင္ကို အံအားသင့္စရာ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။
မ်ားမၾကာမီ အခ်ိန္ အတြင္းမွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဟူေသာ သူ၏ အမည္ရင္းသည္ ဧည့္စာရင္း တိုင္သည့္ ေနရာႏွင့္ မွတ္ပံုတင္ ျပျပီး လက္မွတ္ ၀ယ္ရေသာ ေနရာမ်ားေလာက္တြင္သာ သံုးရေတာ့မည္ ဆိုတာကိုလည္း သူ သေဘာေပါက္ သြားသည္။
ထိုသို႔ စဥ္းစားမိေသာအခါ ထူးဆန္းေနခဲ့သည္။
စီးရီး ထြက္ျပီးကာစ အခ်ိန္တြင္ စုိးရိမ္စိတ္ေတာ့ ရွိခဲ့သည္။ ဒီအေခြကေလး ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါ့မလားဟု ေတြးပူခဲ့ရသည္။ မျဖစ္လည္း ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ ဟု လ်စ္လ်ဴရႈစိတ္ ထားႏိုင္ေသာ္လည္း ညတစ္ေရး ႏိုးခ်ိန္မွာပင္ သီခ်င္းေခြအေၾကာင္း သြားသြား စဥ္းစားမိတာကလည္း အမွန္ပဲ ျဖစ္ေနသည္။ သက္ျပင္းေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ ခ်ခဲ့သည္။ ပင့္သက္ေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ ရိႈက္ခဲ့ရပါသည္။
ယခုေတာ့ ထိုအျခင္းအရာေတြအားလံုး ျပီးဆံုးသြားခဲ့ျပီ။
ေမွာ္ဆရာက ေလႏွင့္ မႈတ္လိုက္သလိုမ်ိဳး ဖုန္မႈန္႔ေတြ အားလံုး လြင့္ျပယ္သြားခဲ့ျပီ။ ၀င္းလက္ ေတာက္ပ လာခဲ့သည္။ ပရိသတ္၏ ထုႏွင့္ ထည္ႏွင့္ အင္ႏွင့္ အားႏွင့္ ေႏြးေထြး လိႈက္လွဲစြာ အားေပးမႈေၾကာင့္ သူ ရင္ခုန္ျပီး ပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေအာင္ျမင္မႈ အရသာကို သူတစ္စိမ့္စိမ့္ ခံစားရသလို ေနာက္ထပ္ အမ်ားၾကီး ပိုျပီး ၾကိဳးစားရဦးမည္ ဆိုတာကုိလည္း သူ သေဘာ ေပါက္ခဲ့သည္။
(၂)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု နာက်င္စြာ စေတး ေပးဆပ္ျပီးမွ ထူးအိမ္သင္ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။
စီးရီး သြင္းျပီးစ အခ်ိန္မွာ ကာလ ၾကာရွည္စြာ ေတာင့္တခဲ့သည့္ အႏုပညာ သီခ်င္းတစ္ေခြ ၾကိဳးစား ဖန္တီး ျပီးသြားသည့္တိုင္ အေမာမေျပ။ မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္။ ရင္အေမာခဲ့ရဆံုး ကာလဟုပင္ ဆိုႏိုင္သည္။ မာစတာ တိပ္ကေလးကိုရင္ခြင္ထဲ ထည့္ျပီး ဘားလမ္း (မဟာဗႏၶဳလပန္းျခံလမ္း)၊ ပန္းဆိုးတန္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေတြမွာ ေျခတိုေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။
သူ႔လက္ထဲမွာ ေရွ႕ဆက္ လုပ္ကိုင္ရမည့္ ကက္ဆက္ တိပ္ေခြမ်ား ကူးဖို႔ က႑၊ ကာဘာဒီဇိုင္း၊ သီခ်င္းစာအုပ္၊ ေ၀ါလ္ရွိ၊ ရိႈးဘုတ္ေၾကာ္ျငာႏွင့္ တစ္ျပည္လံုး ျဖန္႔ခ်ီေပးမည့္ ေတးသံသြင္းဆိုင္အတြက္ ထပ္မံ ကုန္က်ခံစရာ ဘာတစ္ျပား တစ္ခ်ပ္မွ် မရွိေတာ့ျပီ။
ဤသို႔ျဖင့္ သူ တစ္သက္လံုး မက္လာခဲ့ေသာ အိပ္မက္ တစ္ခုလံုး ထည့္သြင္း ထားသည့္ မာစတာ တိပ္ေခြကေလးကို အသံသြင္းစရိတ္ သာသာေလာက္သာ ရွိေသာ ေငြေၾကးႏွင့္ အဆံုးရႈံးခံျပီး လဲလွယ္ လိုက္ရသည္။
ေနာက္ထပ္ ေျခာက္လ အၾကာတြင္ အိတ္ထဲက ေငြငါးေထာင္ေလာက္ ထပ္မံ စိုက္ထုတ္ျပီး လုပ္ေတာ့မွ အေခြက ထြက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။
"နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" အတြက္ သူ႔ဘက္က သံုးေသာင္းခြဲေလာက္ ရွိျပီး ႏွစ္ေသာင္းသာ ျပန္ရ ထားခဲ့သည့္အတြက္ တစ္ေသာင္းခြဲ ရံႈးခဲ့သည္။ အေခြက ပရိတ္သတ္ ၾကားမွာ အထူး ေအာင္ျမင္ ခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔အေနႏွင့္ ေငြေၾကးအရ တိတိပပ ဆုပ္ဆုပ္ကိုင္ကိုင္ ေနာက္ထပ္ ခံစားခြင့္ ဘာမွ မရခဲ့။
(၃)
အဲဒီေခတ္က ကၽြန္ေတာ့္လို သြင္းျပီးသား အေခြကို ၀ယ္တယ္ ဆိုတာ မရွိသေလာက္ ရွားတာကိုး၊ ဆိုင္ေတြ၊ ပရိုဂ်ဴဆာေတြက သူတို႔ စိတ္ၾကိဳက္ လူေတြ ေရြးျပီးမွ သြင္းၾကတာ မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ဦးဆံုး စီးရီးေလး သူတို႔ ပရိုဂ်ဴဆာေတြက ၀ယ္တာကိုပဲ ၀မ္းသာေနရမယ့္ အေနအထား ရွိေနတာ မဟုတ္လား ဟု ထူးအိမ္သင္ ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။
"နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" သည္ ပရိတ္သတ္က သူ႔ကို ထူးအိမ္သင္အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳခံရေသာ အေခြ တစ္ေခြ ျဖစ္ခဲ့ျခင္းႏွင့္ပင္ ေက်နပ္လိုက္ရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။
ထိုအေခြ ကတ္ ေရာင္းရတာ ရွစ္ေသာင္း ၀န္းက်င္ေလာက္ ကုန္သည္ဟု ဆိုၾကသလို အခ်ိဳ႕က ကတ္တစ္သိန္း ေက်ာ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။
ပရိုဂ်ဴဆာႏွင့္ အေနအထား မတူ၍ ဖန္တီးသူ အႏုပညာသမားမ်ား အတြက္ ေငြေၾကး အက်ိဳး ခံစားခြင့္က နည္းပါးခဲ့ေလသည္။
(၄)
ဂီတ ပရိသတ္က ထူးအိမ္သင္ကို တစ္ခဲနက္ အားေပးျခင္းျဖင့္ သူတို႔၏ သေဘာထားကို ရွင္းလင္း ျပတ္သားစြာ ျပသခဲ့ၾကသည္။
ဂီတ စီးပြားေရး ေလာကကေတာ့ လူသစ္တန္းထဲမွ တစ္ေခြတည္းႏွင့္ ေဖာက္ထြင္းျပီး ေအာင္ျမင္ လာခဲ့သည့္အတြက္ သူ႔အေပၚမွာ သေဘာထား အမ်ိဳးမ်ိဳး ထားရွိခဲ့ၾကသည္။ ျပီးေတာ့ သူက ေတးဆို သက္သက္ မဟုတ္။ တစ္ေခြလံုးကို ေရးသားခဲ့သူလည္း ျဖစ္ေနသည္။
(၅)
ထိုအခ်ိန္က ဂီတ ေ၀ဖန္ေရးသည္ မ်ားမ်ားစားစားႏွင့္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မရွိ။ သို႔ျဖစ္၍ ပိုျပီး စူးရွ နက္ရႈိင္းခဲ့သည္ဟုလည္း ဆိုႏိုင္သည္။
ဂီတ ေ၀ဖန္ေရး ဆရာ အခ်ိဳ႕က ထူးအိမ္သင္၏ သီခ်င္းမ်ား အနက္ အယ္လ္ဘမ္ အမည္ တင္ထားေသာ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" သီခ်င္းကို ႏွစ္သက္သည္ဟု ဆုိခဲ့ၾကသည္။ ထူးျခား၍ပင္ title တပ္ထားျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေၾကာင္း ဆိုခဲ့ၾကသည္။ သူ႔အေခြထဲက ေမ့လိုက္ေတာ့၊ ရက္စက္စြာ ျပံဳးတတ္ေသာ၊ ခြင့္မျပဳ၊ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ခ်စ္လာလိမ့္မည္၊ မရိုးသားေတာ့ဘူး၊ ေ၀းသြားတဲ့အခါ၊ စိမ္းရက္ေလအား သီခ်င္းမ်ားကိုလည္း ႏွစ္သက္သည္ ေျပာၾကသည့္အတြက္ တစ္ေခြလံုးနီးပါးကိုပင္ ဂီတ ေ၀ဖန္ေရး ဆရာမ်ား သေဘာက်သည္ ဆိုရမည္။
လူသစ္ ထူးအိမ္သင္က တစ္ေခြလံုးကို သူပဲ ေရးဖြဲ႔ျပီး သူပဲ သီဆိုထားျခင္း ျဖစ္၍ ထူးျခားသည္ဟု ေ၀ဖန္ေရး ဆရာမ်ားက သေဘာ ထားခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ထူးအိမ္သင္က ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ေတး ဟူ၍ ေၾကြးေၾကာ္ ထားေသာ္လည္း ပရက္စေလတို႔ ေခတ္က ေကာ္ပီသီခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျဖတ္ ညွပ္ ကပ္ ထားသည္ဟု ထင္ရေၾကာင္းလည္း ေရးျပခဲ့ၾကသည္။
ထူးအိမ္သင္၏ ေရွ႕ေရး အလားအလာကို ေဟာကိန္း ထုတ္ၾကရာတြင္ ေတးေရး၊ ေတးဆို လမ္းခြဲ ႏွစ္ခုအနက္ တစ္လမ္းတည္း ေပါင္းျပီး ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ သြားႏိုင္သလို ေတးေရး လမ္းေၾကာင္း အေပၚမွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ ေလွ်ာက္ျဖစ္လာလိမ့္လည္ဟု ေထာက္ျပခဲ့ၾကေလသည္။
(၆)
ထူးအိမ္သင္က ပရက္စေလေခတ္ ေကာ္ပီသီခ်င္းမ်ားကို ျဖတ္ ညွပ္ ကပ္ လုပ္ထားသည္ ဆိုတာ လက္မခံ။
ဂီတ အရိပ္ ဆိုသည္မွာ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာပင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အရိပ္မ်ား မကင္းၾက။ အရိပ္ကေတာ့ လူတိုင္း အထိုးခံေနရသည့္ ကိစၥမ်ိဳး ျဖစ္၍ ကိုယ္ပိုင္မ်ားသည္ ေကာ္ပီအရိပ္ႏွင့္ လံုး၀ ကင္းကင္းလြတ္လြတ္ၾကီး ျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ကူ။ သို႔ေသာ္ တိုက္ရိုက္ ျဖတ္ ညွပ္ ကပ္ ထားတာေတာ့ မဟုတ္။ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ဖန္တီးမႈ စစ္စစ္ျဖစ္တာ သူ သိသည္။
ထိုအေၾကာင္းကို ငံု႔မခံပဲ တံု႔ျပန္ခဲ့သည္။
ထူးအိမ္သင္အေနႏွင့္ ရင္ထဲက ေသြးႏွင့္ မိမိ ေမြးဖြား ေပးလိုက္ေသာ အႏုပညာ ရတနာေတြကို အမ်ားက ေျမွာက္စားၾကတာ ေတြ႔ျမင္ရေသာအခါ ပီတိ ျဖစ္ရသလို ေ၀ဖန္ ထိုးႏွက္မႈမ်ားအေပၚ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ကာကြယ္ခဲ႔ သဘာ၀က်သည္ဟုပင္ ဆိုရမည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ တစ္ဖက္မွာလည္း ထူးအိမ္သင္အတြက္ ပထမအေခြ၏ ေအာင္ျမင္မႈေၾကာင့္ ဒုတိယ အေခြ ထြက္ဖို႔ ဘာအခက္အခဲမွ် မရွိေတာ့သေလာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ျပီ။ လမ္းပြင့္သြားခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။
(၇)
ဒုတိယအေခြ "ေမွာ္ဆရာ အိမ္မက္" အယ္လ္ဘမ္ကို ဘားလမ္း (မဟာဗႏၶဳလ ပန္းျခံလမ္း) ၌ အသစ္ ဖြင့္လွစ္လိုက္ေသာ ပန္းႏုလ၀န္း ေတးသံသြင္း၌ စီစဥ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ပန္းႏုလ၀န္း ေတးသံသြင္ကို ရန္ကုန္ရုပ္ရွင္ ဒါရိုက္တာ စံလြင္၏ ညီမ၊ ေဒၚသန္းႏု (အန္တီ ေကာလင္း) က ဖြင့္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သား ကိုေရႊထူးႏွင့္ ရင္းႏွီး၍ ဂႏၶမာမွ ကိုေဇာ္သစ္က ပန္းႏုလ၀န္း၏ မန္ေနဂ်ာအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။
ပန္းႏုလ၀န္းက စီးရီးေတြ ထုတ္ဖို႔ စဥ္းစားေတာ့ ေမဆြိ သို႔မဟုတ္ ေက်ာ္ဟိန္း တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ပြဲဦး ထြက္ခ်င္သည္။ ကိုေဇာ္သစ္က ထူးအိမ္သင္ အေခြ ထုတ္ဖို႔ အစီအစဥ္ကို တင္သည္။
အစပိုင္းေတာ့ အဆင္မေျပ။
တစ္ပတ္ေလာက္ကို ညွိႏိႈင္းယူရသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သေဘာ တူညီမႈ ရရွိသြားခဲ့သည္။
(၈)
ထိုအခ်ိန္တြင္ ထူးအိမ္သင္က သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္၏ သူ၀ဏၰအိမ္မွာ အခန္းလြတ္ ရွိ၍ သြားေနေနသည္။ ျမင့္မိုးေအာင္လည္း ထူးအိမ္သင္ႏွင့္ အတူ ထိုအခန္းမွာ လိုက္ေနသည္။ လွမိုးက ေဘာလံုးေတြ ျဖန္႔၍ သု၀ဏၰ အခန္းကို လာလိုက္၊ သြားလိုက္ ၀င္ထြက္ေနခဲ့သည္။ ေအာင္ရင္က ဘီယာ ဗူးေလးႏွင့္ ေရာက္လာတတ္သည္။
သု၀ဏၰ အခန္း၏ ထူးျခားခ်က္မွာ မီးရထားလမ္းႏွင့္ နီး၍ မီးရထားသံကို အ၀င္အထြက္ အခါမလပ္ ၾကားေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိအခန္းမွာ ေနစဥ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ သူ ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။
"ေလာကရဲ႕လမ္းမ်ားေပၚ. . .
ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ . . .
ႏွလံုးသားက လြမ္းဆြတ္လို႔. . .
တမ္းတမိခဲ့ အေမရဲ႕အိမ္ကို
ေအးျမတဲ႔အေမရဲ႕ေမတၱာရိပ္နဲ႔
ေ၀းခဲ့သူမို႕ . . .
တစ္ခါတေလျပန္လည္ေတြးရင္ . . .
ရင္မွာ . . .ပိုေၾကကြဲ . . . .။
မြန္းၾကပ္တဲ႔ျမိဳ႕ျပလူေနမႈစနစ္မွာ စီး. . . .ေမ်ာ ရင္းေလ . . .
မျပီးေသးတဲ့ ခရီးတစ္ခုအဆံုးထိေရာက္ဖို႔ၾကိဳးစားေနသူမွာ . . .
ရိုးသားတဲ့ေက်းလက္က အေမ့ . . .အိမ္ . . .ေလး အေၾကာင္း . . .ေတြးမိေနလို႔ . . . .
ျမင္ေယာင္ကာ အိပ္မက္ . . .ရင္ . . .အလိုလိုငိုခ်င္တယ္။ . . . .
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ . . . ဟူး . . .ဟူး . . .အျငိမ္းခ်မ္းဆံုး အေမ့အိမ္ . . . . .
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ . . . ဟူး . . .ဟူး . . .အေႏြးေထြးဆံုး အေမ့အိမ္ . . . . .
အိပ္မရတဲ့ည . . . . . .မ်ားစြာ . . . . .ထဲ . . . . .အိုး . . . . .
ရထားဥၾသသံ . . . .ကေလးမ်ားၾကား . . . .ရင္ အိပ္ျပန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး . . . .ထားမရဘူး
အားလံုးထက္ ေႏြးေထြး လံုၿခံဳတဲ႔ ေနရာဟာ
အေမ့အိပ္ပဲလို႔ သိလိုက္ရတဲ႔ အခ်ိန္က်ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္က…..ဟို….အေ၀းႀကီးမွာ…..ေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီေလ…."
(၉)
"အေမ့အိမ္" သီခ်င္းသည္ ထူးအိမ္သင္၏ နာမည္ အေက်ာ္ၾကားဆံုးသီခ်င္းမ်ားအနက္ တစ္ပုဒ္အပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့သလို ဤသီခ်င္း ေရးျဖစ္ခ်င္း အတြက္ ထူးထူးၿခား ေက်နပ္ အားရမိေၾကာင္း ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ေရးမွတ္ ထားခဲ့သည္။
(၁၀)
မြန္းက်ပ္တဲ့ ၿမိဳ႔ျပ လူေနမႈစနစ္မွာ စီးေမ်ာရင္း၊ ရက္စက္ေသာ ေန႔ရက္မ်ား တိုက္ခိုက္ၾက၍ အားနည္းေနၿပီ ဆိုလွ်င္ တင္းထားသည့္ စိတ္ဓါတ္မ်ား ၿပိဳကြဲသြားမလား စိုးရိမ္ေနသည္။
ထိုအခါက်လွ်င္ အေမ့အိမ္ကို ျပန္တမ္းတမိတာ မဆန္းေခ်။
ရန္ကုန္မွာ အေျခခ်ကာစ ျဖစ္၍ သူ ေနသားမက်။ သု၀ဏၰမွာ ေနေနစဥ္ လမ္းထိပ္က ဂီတာ တီးေနေသာ လူငယ္ေတြႏွင့္ ရန္ျဖစ္မလို ႀကံဳ၍ ျမင့္မိုးေအာင္က ၀င္ဖ်န္ေျဖေပးရသည္။ သူတို႔တစ္ေတြက သူ႔ကို ထူးအိမ္သင္မွန္းလည္း မသိၾက။
(၁၁)
"ေမွာ္ဆရာ အိမ္မက္" အသံ သြင္းဖို႔ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ကာလ။
ကိုေဇာ္သစ္ သြားဆြဲ ေခၚလာ၍ သူ၀ဏၰမွာ အခန္းမွ ဘားလမ္း (မဟာဗႏၶဳလ ပန္းၿခံလမ္း) ပန္းႏုလ၀န္း ေတးသံသြင္း အခန္းသို႔ ေျပာင္းေရြ႕ လာသည္။ ကိုေဇာ္သစ္ႏွင့္အတူ ေနၾကစဥ္ တစ္ရက္က်ေတာ့ နယ္စတိတ္ခ်္ရႈိးက ျပန္ေရာက္လာ။
ေက်ာပိုးအိတ္ကေလး ပစ္ခ်ၿပီး-
"ကိုေဇာ္သစ္ အရက္ သြားေသာက္ရေအာင္ဗ်ာ" ဟု ဆိုသည္။
"ငါ မအားေသးဘူး" ဆိုေတာ့ သူ႔ ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္း ၁၉ လမ္းဘက္ ထြက္သြားသည္။ ပန္းခ်ီဒီဇိုင္း ေက်ာ္မင္းေမာင္ ေရာက္လာေတာ့ စိတ္မခ်၍ ေနာက္က လိုက္သြားၾကသည္။
စိတ္ပူသည့္ အတိုင္းပင္ သူက လမ္းေဘးမွာ လူငယ္တစ္စု ပိုက္ေက်ာ္ျခင္း ခတ္ေနတာ ေတြ႔ေတာ့ သူ ၀င္ခတ္ရင္း အဆင္မေျပ ျဖစ္ၾကသည္။
ကိုေဇာ္သစ္တို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ သူက မ်က္မွန္ ေပ်ာက္ေနၿပီ။ သူက ပြဲေတာင္းေနေသာ္လည္း အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိၾကေတာ့ၿပီ။
(၁၂)
ထူးအိမ္သင္၏ ဂီတအႏုပညာ အေၾကာင္းေတြ မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာမ်ား ေပၚသို႔ ေရာက္ရွိ လာျပန္ေသာအခါ သူက တတ္ေယာင္ကား ဂီတေ၀ဖန္ေရးႏွင့္ ႀကံဳေတြ႔ရသည္ဟု ထင္လွ်င္ ငံု႔မခံ့။ ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ တံု႔ျပန္တတ္သည္။
လက္ရံုးရည္ခ်င္း ယွဥ္မလား။ ႏွလံုးရည္ခ်င္း ယွဥ္မလား။ ဘားလမ္းက ဓားထမ္း ေစာင့္ေနမယ္ဟု ေျပာတတ္သည္။ ဂီတ အႏုပညာခ်င္း ယွဥ္ၿပီး ရႈံးတဲ့လူက ထိုင္ရွိခိုးေၾကးဟု စိန္ေခၚတတ္သည္။
(၁၃)
အႏုပညာကို ခိုးယူၿပီး အလြဲသံုးစား လုပ္သူမ်ားကို သူ စက္ဆုတ္သည္။
"ဘယ္သူမဆို ကၽြန္ေတာ့္ အႏုပညာကို ခြင့္ေတာင္းရင္ အလကား ေပးဖို႔ ၀န္မေလးဘူး။ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခြင့္မလႊတ္ဘူး။ အဲ့ဒါမ်ိဳးက ကၽြန္ေတာ့္ အႏုပညာကို ေစာ္ကားတာ၊ လူကို ေစာ္ကားတာထက္ နာတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြ အဆင္သင့္ ခူးစားႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္က ရင္းႏွီးခဲ႔ရတာ။ ေပးဆပ္ခဲ့ရတာက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘ၀ တစ္ခုလံုးပါပဲ။ ဒါကိုေတာ့ အေစာ္ကား မခံႏိုင္ဘူး" ဟု သူ ေျပာဖူးသည္။
ပါးစပ္က ေျပာမည့္သာ ေျပာတာ စာနယ္ဇင္းသမား တစ္ေယာက္က သူ႔ သီခ်င္းေရးခေတြ ၾကားထဲက ၀င္ယူၿပီး ျဖတ္သံုးထားတာမ်ိဳး ႀကံဳရျပန္ေတာ႔ ဘာမွ် မေျပာ။ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ သည္းခံ ေပးခဲ႔သည္။
"သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔ သူ ရွိလိမ္႔မယ္။ သူ႔ အခက္အခဲလည္း သိရမယ္" ဟု ဆိုသည္။
"အဓိက စဥ္းစားတဲ့ ေနရာမွာ စီးပြါးေရးသမား သူေဌးလား။ ဘ၀တူ ဇတ္တူသားေတြလား ဆိုတာ သဲကြဲဖို႔ပဲ" ဟု သူခံယူသည္။
အဲသလို အႏုပညာ စိတ္၊ လူမႈေရး သိတတ္မႈ ရွိသည္။ သူက ပုဂၢလိက ဘ၀ႏွင့္ ပတ္သက္တာကို အႏုပညာႏွင့္ ခြဲျခားႏိုင္သည္။
(၁၄)
သူက တကယ္ ရိုေသ ေလးစားရမည့္ လူမ်ိဳး ေတြ႔လွ်င္ ေျခသုတ္ပုဆိုး ေျမြစြယ္က်ိဳးပမာ ႏွိမ့္ခ် ရိုေသစြာ ဆက္ဆံတတ္သူ ျဖစ္ေလသည္။
ဖားေအာက္တြင္အမွတ္တရ
အခန္း (၁၇) မုန္တိုင္းထဲက ငွက္တစ္ေကာင္
"ရာဇာ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး"
(၁)
ပထမ အေခြ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" ၏ ေအာင္ျမင္မႈ အရွိန္အ၀ါေၾကာင့္ ဒုတိယ အေခြ "ေမွာ္ဆရာ အိမ္မက္" ကို ထူးအိမ္သင္ အထူး ဂရုစိုက္ခဲ့သည္။
ယခု တစ္ႀကိမ္ ဖန္တီးမည့္ ေတးစီးရီးကို အဘက္ဘက္က ပိုမို ျပည့္စံု ေကာင္းမြန္ေစဖို႔ လိုအပ္သည္ဟု သူယူဆခဲ့သည္။
"နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" တုန္းက မည္သည့္ သီခ်င္း ပံုစံႏွင့္ မည္သည့္ အေၾကာင္းအရာေတြ ထည့္သြင္းမည္ဟူ၍ စဥ္းစားခဲ့ျခင္းမရွိ။ မည္သည့္ ပံုစံမ်ိဳးလုပ္လွ်င္ လူႀကိဳက္မည္ဟု သူ မတြက္ခဲ့ေခ်။
ထိုအခ်ိန္တုန္းက သူသည္ ျပင္ပ ဂီတေလာကႏွင့္ ေကာင္းစြာ မထိေတြ႔ရေသးသည့္ အစိမ္းသက္သက္ တစ္ေယာက္။ ဘယ္သူေတြက ဘာေတြႀကိဳက္ေနမွန္း သူမသိ။ ေရာင္းတမ္း ဂီတေလာကႏွင့္ အေ၀းႀကီး ျဖစ္ေသာ နယ္မွ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္။ ကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္း ကိုယ္ လုပ္ခ်င္တာ၊ ကိုယ္ဆိုခ်င္တာကို ရမ္းၿပီး လုပ္ခဲ့၊ ဆိုခဲ့သည္။
"ေမွာ္ဆရာ အိမ္မက္" မွာက်ေတာ့ ပထမ အႀကိမ္တုန္းကလို စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ဖန္တီး၍ မရေတာ့ၿပီ။
နာမည္ကို ထိန္းဖို႔ ဆိုတာ ပရိသတ္က အေရးႀကီးသလို ၾကားခံေတြ လိုအပ္ေသးတာ သူ သေဘာေပါက္တန္ သေရြ႕ ေပါက္ခဲ႔ၿပီ။ သီခ်င္းစာသား၊ သံစဥ္ ေဖြရွာမႈ အားေကာင္းေစဖို႔ သူ အစြမ္းကုန္ အားထုတ္ၿပီး ေရြးခ်ယ္ရသည္။
သီခ်င္း ပံုၾကမ္းမ်ားကို The Aces အဖြဲ႔မွ အရိန္းခ်္မင့္ လုပ္မည့္ ကိုပက္ထရစ္ ကို ေပးထားသည္။
အသံသြင္း မရွိ၍ ကိုပက္ထရစ္ အားလပ္ေသာ ရက္ေတြမွာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ခ်င္းစီအတြက္ သူလုပ္ခ်င္ေသာ ပံုစံ အေနအထားကို ေျပာျပၿပီး ညွိႏႈိုင္းၾကေလသည္။
(၂)
ျမဴးဇစ္ အရိန္းခ်္မင့္ေတြကိုေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ထူးအိမ္သင္ ဘာသာပဲ လုပ္သည္။
သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ခ်င္း၏ ျမဴးဇစ္ အရိန္းခ်္မင့္ အတြက္ ဘယ္ေနရာတြင္ အင္ထရို ဘယ္ေလာက္ ထားမည္။ Verse ဘယ္လို သြားမည္။ ေတးသြား တစ္ခုလံုး၏ ေက်ာရိုးကို ဘယ္လို တည္ဆာက္ၿပီး ဘယ္သို႔ ၾကြက္သားမ်ား အားျဖည့္မည္။ အေသးစိတ္ အလွအပေလးေတြ ဘယ္လို ျခယ္မႈန္းမည္။ Ending က်လွ်င္ မည္သည့္ တူရိယာ သံုးမည္။
ထို႔အျပင္ ရစ္သမ္ အတြက္ ရမ္ဘိတင္း တည္ေဆာက္မႈကို ဘယ္လို ထားမည္ ဆိုတာ အားလံုးလိုလို သူ လုပ္သည္။ က်န္ရွိေနေသးေသာ ဘယ္ေနရာတြင္ ဂီတာ တီးရမည္ ဆိုတာကိုလည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ ေပးထားသည္။
တီးရမည့္ ေနရာမွာေတာ့ ဂီတာ တီးသူေတြက သူတို႔ စိတ္ၾကိဳက္ တီးၾကေပလိမ့္မည္။
(၃)
ဤသို႔ျဖင့္ အိုေအစစ္ စတူဒီယိုထဲသို႔ ဒုတိယအၾကိမ္ သူ ထပ္မံ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ျပန္သည္။
အသံဖမ္း ကိုခ်ာလီ၊ ကိုေကာင္းျမတ္တို႔က သူ႔ကို လႈိက္လွဲ၀မ္းသာ ၾကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။ The Aces အဖြဲ႔ကလည္း သူ႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး လက္စြမ္းျပ တီးခတ္ ေပးခဲ့ၾကသည္။
"ေမွာ္ဆရာ အိပ္မက္" အေခြမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ သီခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္သည္။ ေတးေရးကေတာ့ ထူးအိမ္သင္ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္း အမ်ားစု ျဖစ္ေသာ္လည္း ေမာင္ေမာင္သြင္၊ သူရထြန္းတို႔ႏွင့္ တြဲေရးသည့္ သီခ်င္း အခ်ိဳ႕လည္း ပါ၀င္ခဲ့ေလသည္။
(၄)
"ေမွာ္ဆရာ အိပ္မက္" အေခြကို ဂီတ ပညာအရ ပညာသား ပါသည့္ ေတးသြား၊ သံစဥ္ႏွင့္ သီခ်င္းေတြ ျဖစ္ေအာင္ ျခားျခားနားနား ထင္ထင္ရွားရွား စီစဥ္ခဲ့သည္။
သို႔ျဖစ္၍ ဤအေခြထဲက သီခ်င္းမ်ားသည္ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" ေလာက္ လိုက္ဆို၊ လိုက္တီးရတာ မလြယ္။ တီးခတ္မႈ အပိုင္း၊ သီဆိုမႈ အပိုင္းမွာ ခက္ခဲ နက္နဲ လာခဲ့သည္။
ဥပမာ ထူးအိမ္သင္၏ လက္စြမ္းျပ "နတ္မိမယ္" သီခ်င္း၏ ဂ်က္ဇ္စတိုင္လ္ အရိန္းခ်္မင့္ႏွင့္ တိုင္မင္ အ၀င္အထြက္မွာ ခက္ခက္ခဲခဲ ဖန္တီး သီဆိုထား ရေၾကာင္း ယေန႔အထိ ထင္ရွားဆဲ ျဖစ္သည္။
"တစ္မိုးလံုးပဲေကာင္းကင္ၾကယ္မ်ားလည္း ေၾကြကာ မင္းေရွ႕ေမွာက္ခစား၊ ကိုယ့္ရဲ႕နတ္မိမယ္ အလွဆံုးေလး၊ သူသာ အေတာက္ပဆံုးပါလား။ ဒ႑ာရီမ်ားလား၊ အျပံဳးေလး သိပ္ထူးဆန္းေနတယ္။ ယုံရဲ႕လား"
(၅)
"ေမွာ္ဆရာ အိပ္မက္" အေခြၾကမ္း ထြက္လာေသာအခါ ပန္းႏုလ၀န္းပိုင္ရွင္ အန္တီ ေကာလင္းလက္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။
ထူးအိမ္သင္အေခြထုတ္မည္ဆုိခဲ့စဥ္ အစဦးတုန္းက ခ်ီတုံခ်တုံမ်ားစြာ စဥ္းစားခဲ့ေသာ အန္တီေကာလင္းသည္ အေခြၾကမ္းနားေထာင္ၿပီး ညတြင္းခ်င္းပင္ ဖုန္းလွမ္းဆက္သည္။
အန္တီေကာလင္းကိုယ္တိုင္က စႏၵရားတီးတတ္ၿပီး ဂီတႏွင့္ နီးစပ္သူျဖစ္သည္။ "ေမွာ္ဆရာ အိပ္မက္" ကို နားေထာင္ၿပီးၿပီးခ်င္း အတိမ္အနက္ကို မွန္းဆႏိုင္ခဲ့သည္။
"သူက တကယ့္ musician အစစ္ပဲ၊ မနက္ျဖန္ ညေနက်ရင္ အင္းလ်ားလမ္းအိမ္ကို ေခၚလာခဲ့ပါ။ ဒင္နာလည္း ေကၽြးခ်င္တယ္။ ျမဴးဇစ္အေၾကာင္းလည္း ေျပာခ်င္တယ္" ဟုဆိုသည္။
(၆)
ဂီတပရိသတ္ကလည္း "ေမွာ္ဆရာ အိပ္မက္" အေခြကိုေက်ေက်နပ္နပ္ အားေပးခဲ့ၾကသည္။ ထူးအိမ္သင္ကို ထူးအိမ္သင္အျဖစ္ ခုိင္မာစြာ တည္ေဆာက္ႏိုင္ေစခဲ့ေသာ အေခြျဖစ္ေလသည္။
ထိုအေခြအတြက္ ထူးအိမ္သင္က ေရးဆုိခ ေငြက်ပ္ ႏွစ္ေသာင္းရသည္။
"ႀကဳံလုိ႔ ေျပာရတာပါ၊ အခုေခတ္မွာ အဆုိေတာ္တစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္သြားလုိ႔ရွိရင္ ေငြေရး ေၾကးေရးက ေနာက္ကေန တြဲၿပီးပါလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္တုန္းကေတာ့ ပထမစီးရီးမွာ တစ္ေသာင္းခြဲရႈံးတယ္။ ေနာက္ ဒုတိယစီးရီးမွာ ေမွာ္ဆရာ အိပ္မက္လုပ္ေတာ့ ကိုေဇာ္သစ္နဲ႔ တြဲမိၿပီ။ ပန္းႏုလ၀န္းေတးသံသြင္းေပါ့။ အဲဒီအေခြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခ + ဆုိခ ႏွစ္ေသာင္းရတယ္။ အဲလုိဆုိေတာ့ ေစာေစာက ရႈံးခဲ့တဲ့ တစ္ေသာင္းခြဲ ႏုတ္လုိက္ရင္ စီးရီးႏွစ္ေခြထုတ္ခဲ့တဲ့ ခံစားခြင့္က ကၽြန္ေတာ့အတြက္ ငါးေထာင္ပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္" ဟု ထူးအိမ္သင္ေျပာဖူးသည္။
(၇)
ဘာပဲေျပာေျပာ ထူးအိမ္သင္က ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနၿပီ။
သူသီခ်င္း အေရးအဖြဲ႔ ေကာင္းမွန္းသိ၍ သီခ်င္းလာအပ္တာေတြလည္း ေရးေပးရသည္။ စတိတ္ခ်္ရႈိး ရာသီက ခဏေအးေနရာမွ ျပန္လႈပ္ရွားလာေသာအခါ စင္ျမင့္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြမွာ သူပါလာသည္။ ဘုရားပြဲ ရာသီက်ျပန္ေတာ့ ေတာင္ငူ၊ ပ်ဥ္းမနား ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူ၊ တပ္ကုန္း တစ္ေလွ်ာက္ သြားေရာက္ ေဖ်ာ္ေျဖရသည္။
ေရွးဦးပိုင္းတြင္ မဂၤလာေဆာင္ေတြ လိုက္ဆုိေသးေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း မဆုိျဖစ္ေတာ့ေခ်။
ထိုအခ်ိန္က ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္မ်ား ေခတ္စားတြင္က်ယ္ခ်ိန္ျဖစ္၍ အဆုိရွင္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ တီဗီြတြင္ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္ခြင့္ရရွိေရးသည္ မဟာအခြင့္အေရးႀကီး တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း ထူးအိမ္သင္သိသည္။
သို႔ေသာ္ မခိုင္လုံေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားႏွင့္ပင္ တီဗီြရိုက္ဖုိ႔ သူေရွာင္လြဲေနခဲ့သည္။
(၈)
ပန္းႏုလ၀န္းအခန္းကို ညီညီသြင္လည္းေရာက္လာတတ္သည္။ ဂီတာတီးရင္း အႏုပညာအေၾကာင္း ေျပာၾကဆုိၾကရင္း လာအိပ္တတ္သည္။
ထူးအိမ္သင္က အိပ္လွ်င္မ်က္မွန္ခၽြတ္ထားေသာအခါ သူ၏ႏွာတံျမင့္ျမင့္က ငွက္တစ္ေကာင္ႏွင့္ အလားသ႑န္ တူေနသည္။
ညီညီသြင္က သတိျပဳမိ၍ သူ႔ကိုငွက္ႀကီးဟု ခ်စ္စႏိုးစေခၚသည္။
သထုံ စတိတ္ခ်္ရႈိးမွာ လူရႊင္ေတာ္ "ၾကယ္တစ္လုံး"က အခမ္းအနားမွဴးလုပ္၍ ထူးအိမ္သင္အလွည့္တြင္ "ငွက္ႀကီး၀ံပိုလိုလို လူတစ္ေယာက္က သီခ်င္းဆုိပါလိမ့္မယ္" ဟု ေၾကညာေပးခဲ့သည္။
အငယ္ေတြကလည္း သူ႔ကို ကိုငွက္ဟုပင္ေခၚၾကသည္။
သည္လိုႏွင့္ သူ႔မွာ "ငွက္" ဆိုသည့္ အမည္တစ္ခု တုိးလာခဲ့ေလသည္။
(၉)
"ေမွာ္ဆရာ အိပ္မက္" အေခြထြက္ၿပီး သုံး၊ ေလးလအၾကာတြင္ ကိုေဇာ္သစ္ဆုိင္ေျပာင္းသည္။ ပန္းႏုလ၀န္းက ထြက္ၿပီး Kiss သို႔ေရာက္သြားသည္။
အခ်ိန္မ်ား မၾကာမီ ငွက္တစ္ေကာင္သည္ မုန္တိုင္းထဲကေန အေလ်ာ္အစားႀကီးမားေသာ ေလာင္းကစားပြဲတစ္ခုစီသို႔ ပ်ံသန္းသြားခဲ့ေလသည္။
(၁၀)
မုန္တိုင္းႏွင့္ေ၀းရာဆီသို႔ ပ်ံသန္းခဲ့ေသာငွက္။
သိပ္မၾကာခင္ အသိုက္ႏွင့္ သစ္ပင္မ်ားဆီ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။
ခရီးထြက္ရာမွ ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ ကိုငွက္မွာ အေတြ႔အႀကဳံေတြက မ်ားစြာပါလာသည္။ အသက္ေဘးမွ ပြတ္ကာသီကာ လြတ္လာခဲ့ရသည့္ သည္းထိတ္ရင္ဖိုေတြလည္း သူႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရသည္။ အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာကို သူေကာင္းစြာ နားလည္လာခဲ့သလို အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာတုိ႔ကို သူနားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရေသးသည္။
အေမွာင္တစ္ခု၊ မုိက္မဲမႈ၊ ရက္စက္ၾကမ္းႀကဳတ္မႈ၊ မတရားမႈဟု သူထင္ျမင္ယူဆေသာအျခင္းအရာတို႔၏ ဆန္႔က်င္ဘက္သို႔ သူသြားခဲ့သည္။ ထိုေနရာတြင္ အလင္း၊ အသိဥာဏ္၊ ေမတၱာတရား၊ မွ်တမႈေတြ ရွိႏိုင္စေကာင္းသည္ဟု သူေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ အဆိုပါ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေလာကသည္ တကယ္မရွိခဲ့ေၾကာင္း သူလက္ေတြ႔သိလာခဲ့ရတာ ခါးသီးလွသည္။
က်ားျခေသၤ့မ်ားႏွင့္ေ၀းရာတြင္ အျဖဴေရာင္ယုန္သူငယ္ေလးမ်ား ရွိၾကသည္မဟုတ္။ ေသြးဆာသည့္၀ံပုေလြမ်ား က်က္စားတတ္ေၾကာင္းကို သူသိလာရသည္။ ထိုတစ္ညမွာ သူလုိခ်င္ေတာင့္တခဲ့တာက ဘာမွ် မ်ားမ်ားစားစား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မဆုိႏိုင္။ တန္းတူရည္တူ ၾကမ္းတစ္ေျပး ထုိင္ခုံတစ္တန္းတည္း ထုိင္ၿပီး အရက္ခြက္ကို ေမာ့ၾကဖုိ႔သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေရတစ္ျပင္တည္း မဆိုထားႏွင့္ ဘီလူးစည္း လူ႔စည္းေတြ ခြဲထားတာ၊ နတ္ဘုံနန္းႏွင့္ ငရဲခန္းကို ကန္႔ထားၾကတာ သိလာရသည္။ စည္းရိုးကို သူသြားထိၾကည့္မိေသာအခါ အရက္၀ိုင္း ထိုင္ခုံတစ္လုံးအတြက္ ေပးဆပ္ရမွာက မယုံႏိုင္စရာ။ သူ၏အသက္တစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ေနသည္။ ေစ်းႀကီးလွသည့္ ေလာင္းကစား၀ိုင္း စည္းကမ္းက တစ္ဘက္သတ္ျဖစ္သည္။ အသက္က ဖက္ရြက္မွ် တန္ဖိုးမရွိသလို ေခၽြခ်ႏိုင္သူတို႔၏ ႏႈတ္ထြက္စကား တစ္ခြန္းမွာ သာသာကေလး ေၾကြက်သြားရမွာမ်ဳိးျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ဘက္မွာ ရွိေနသည့္ ကံတရားေၾကာင့္သာ ခုန္အုပ္ေတာ့မည့္ သားရဲေတြလက္က လြတ္လာခဲ့သည္။ လက္မတင္ေလးေလာက္ အခ်ိန္အဆ လြဲခဲ့လွ်င္ကိုပဲ ေတာဥပေဒသ ကိုင္စြဲသူတို႔၏ လက္ထဲမွာ သူ ေၾကမြေပ်ာက္ပ်က္ အစားခံသြားရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကံတရားက သူ႔ဘက္ကို မ်က္ႏွာလုိက္ၿပီး ေဖးမေပးခဲ့သည္။
(၁၁)
ဂီတေလာကကေတာ့ သူ႔ကိုေႏြးေထြးစြာပင္ ျပန္လည္ႀကိဳဆိုခဲ့သည္။ ေရစီးေၾကာင္းႏွင့္ပင္ အလုိက္သင့္ သူဆက္လက္ေမ်ာပါသြားခဲ့သည္။
"သက္ၿငိမ္" စီးရီးက ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ထြက္ခဲ့ေလသည္။
ကုိယ္ပိုင္သံစဥ္ သီခ်င္းမ်ားပဲ ျဖစ္ၾကသည္။
ေမာင္ေမာင္သြင္၊ ညီညီသြင္ႏွင့္ လူမုန္းတို႔ တစ္ပုဒ္စီ ၀င္ေရးေပးၾကၿပီး က်န္ေသာသီခ်င္းမ်ားကို သူကိုယ္တိုင္ပဲ ေရးခဲ့သည္။ "သက္ၿငိမ္" ကို သူႏွင့္ ညီအစ္ကိုအရင္းတမွ် ခ်စ္ခင္ၾကေသာ ကိုေဇာ္သစ္ႏွင့္ ရွယ္ယာရွင္ သေဘာ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ကန္းထရီးဘိြဳင္းက ျဖန္႔ေပးသည္။
ထုိစီးရီးတြင္လည္း သူ၏ခံစားခြင့္က ဆယ့္ေလးလက္မ တီဗီြတစ္လုံးရခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ေနသည္။
"အေခြ သုံးေခြ ထြက္ၿပီးလုိ႔ရယ္မွ ကၽြန္ေတာ့မွာ ေငြငါးေထာင္ရယ္၊ ဆယ့္ေလးလက္မ တီဗီြတစ္လုံးရယ္ပဲ ကိုင္ခဲ့ရပါတယ္" ကိုငွက္ ရယ္စရာေျပာခဲ့ဖူးသည္။
(၁၂)
"ကိုယ့္ရဲ႕ အခန္းေလးထဲမွာ ေန႔တိုင္း အားငယ္ထိတ္လန္႔စြာ ပုန္းေအာင္ေန တစ္ေယာက္တည္း။ အလင္းေရာင္မ်ား ေပ်ာက္ဆုံးအထီးက်န္ကမာၻေလးပဲ။ တစ္ေလာကလုံး ရြံ႕မုန္းစိတ္နာေနဆဲ။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာလည္း ေမွာင္မည္းေပက်ံကာ ပူေလာင္ေနဆဲ။ ေနေရာင္တစ္ခ်ဳိ႕က အခန္းထဲ၀ဲ၊ ဒယိမ္းထိုးကခုန္ဆဲ ေရႊပန္းခင္းတစ္ခုလိုပဲ ေတြ႔တယ္။
ကိုယ့္ရဲ႕စားပြဲအိုေလးထက္မွာ ျပန႔္ႀကဲ။ စကၠဴအပိုင္းအစေတြ၊ ေဆးလိပ္တိုေတြနဲ႔၊ ကံ့ေကာ္ပန္းေျခာက္တစ္ပြင့္၊ သက္ၿငိမ္ပန္းခ်ီကားပဲ။ စကၠန္႔မ်ားေရတြက္လက္ပတ္နာရီေလး၊ ဖ်ားေနၿပီး ငိုေၾကြးဂစ္တာဟာ အသံေမ့သြားတယ္။ အဖန္တရာဆုိၿပီးသား ေတးသြားလည္း ေခါက္ရိုးမ်ား က်ဳိးေနတဲ့ စာအုပ္ေဟာင္းေလးတစ္အုပ္လုိပဲရွိတယ္။
လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္စုံမက္ မနက္ကိုႀကိဳခဲ့။ လမ္းေတြမီးလင္းတဲ့ ညအစကိုႀကိဳမယ့္ေန႔ရက္မ်ားကို တိုက္စားသြား။ ဘ၀ဟာ ဘယ္လိုမ်ားလဲ၊ အခန္းျပင္ဘက္ေျပးထြက္ၿပီး စၾကာ၀ဠာအဆုံးေကာင္းကင္အမိုးေဖါက္ခြဲ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနတာ အိပ္မက္တယ္။ ယုံၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လမ္းမအလည္ လူတစ္ေယာက္ မူးလဲေနတယ္။ မပီမသဆဲေရးသံရယ္… ၾကားတယ္ ညေနၾကယ္"
(၁၃)
"သက္ၿငိမ္" သီခ်င္းကို ထူးအိမ္သင္၏ တကယ့္ဘ၀အေတြ႔အႀကဳံအေပၚ မူတည္ၿပီး ေရးဖြဲ႔ထားျခင္းျဖစ္သည္။
ပုသိမ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘ၀။
စာေမးပြဲႏွစ္ႀကိမ္က်၍ ပုသိမ္တြင္ အိတ္စတာနယ္ျဖစ္ေနစဥ္၊ သူငယ္ခ်င္းထံကပ္ေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ရသည္။ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံျပတ္လပ္ေန၍ ဒုကၡေရာက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း၏ အခန္းထဲမွာ ေခြေနရတာပဲ မ်ားခဲ့သည္။ သူႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းခုတင္က ကပ္လ်က္။
သူ႔ခုတင္ေပၚက လွမ္းၾကည့္လွ်င္ မ်က္စိေရွ႕က ျပတင္းေပါက္တစ္ေပါက္ရွိသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ျပတင္းေပါက္ကို အၿမဲေတြ႔ေနသည္။ ေန႔မွာလင္းေနေသာ ျပတင္း။ ညမွာေမွာင္ၿပီး ၾကယ္ေတြေတာက္ပေနေသာ ျပတင္းျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ သူက ဘာဆုိဘာတစ္ခုမွ် ျဖစ္ထြန္းေအာင္ လုပ္မျပႏိုင္။
အဘက္ဘက္မွ က်ဆံုးေနခ်ိန္။
ပညာေရးမွာလည္း စာေမးပြဲေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္က်။ မိဘေတြႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သလိုျဖစ္ေန၍ စိတ္ဓာတ္က်ရုံမက ေလလြင့္ၿပီး မႈန္တိမႈန္၀ါးျဖစ္ေနသည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ျပတင္းေပါက္က လက္ေနေသာ ၾကယ္ကိုၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းႏွင့္ပင္ သူ႔ကိုယ္သူအခန္းထဲက ပစၥည္းေဟာင္းတစ္ခုလို။ သူငယ္ခ်င္းခုတင္ေပၚမွာ လြင့္က်ေနေသာ ဖဲခ်ပ္တစ္ခ်ပ္လို၊ အခန္းထဲမွာ ပံုက်ေနသည့္ ေစာင္တစ္ထည္လို၊ ခုတင္ ေျခရင္းမွာ လဲေနသည့္ အရက္ပုလင္း တစ္လံုးလို၊ အခန္းထဲမွာ ေထာင္ထားသည့္ ဂီတာစုတ္ကေလးလို အသက္ရွိမွ ရွိပါေလစ။ သူ႔ကိုယ္သူအဲသလို ခံစားလာရသည္။
အဆုိပါ ခံစားခ်က္ကေလးအေပၚမူတည္ၿပီးေရးဖြဲ႔ျဖစ္ခဲ့ေသာ "သက္ၿငိမ္" သည္ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္က်မွ ပရိသတ္ နားေထာင္ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ရေလေတာ့သည္။
(၁၄)
ကိုငွက္၏ စတုတၱ စီးရီးအေခြျဖစ္ေသာ "အတၱ ပုံေဆာင္ခဲမ်ား" က ၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ထြက္ခဲ့သည္။
သူတစ္ေယာက္တည္း ဒိုင္ခံေရးခဲ့ေသာ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္သီခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္။ သူ၏အားအရဆုံး အေခြဟုလည္း ဆုိႏိုင္သည္။
ထိုစီးရီးထဲက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေသာ "ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး" ကို ေရးဖြဲ႔ျဖစ္၍ အာရုံ၀င္စားမႈကို ပုဂံၿမိဳ႕မွာ စတင္ရရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
(၁၅)
ေတးေရးစာဆို ကို၀င္းမင္းေထြးစီစဥ္ေသာ ပုခုကၠဴစေတ့ခ်္ရႈိး အတြက္ ခရီးသြားၾကရင္း ဂီတလူငယ္ တစ္ဖြဲ႔သားလုံး ပုဂံသို႔ ၀င္လည္ၾကသည္။
ညပိုင္းတြင္ သူတို႔ဂီတလူငယ္မ်ား တစ္အုပ္စုလုံးဘုရားေတြ ေလွ်ာက္ဖူးၾကရင္း ကန္ေတာ့ပလႅင္ဘုရားသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားအေစာင့္ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး
ဘုရားေပၚတက္ၾကည့္ခဲ့ၾကသည္။
အေပၚေရာက္ေတာ့ ထူးအိမ္သင္ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မဆင္းျဖစ္၊ ရႈခင္းေငးရင္း အတန္ၾကာေအာင္ ထုိင္ျဖစ္သြားသည္။
ပုဂံညက လြမ္းေမာဖြယ္လွခ်င္တိုင္း လွေနသည္။ နက္ျပာေရာင္ညေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္တာရာေတြ စုံလင္ေနၾကသည္။ အလွမ္းမေ၀းလွသည့္ ေနရာတြင္ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးတသြင္သြင္ႏွင့္ တညိမ့္ညိမ့္စီးဆင္းေနတာကို အေပၚစီးကေန သူလွမ္းျမင္ေနရသည္။ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းရွိ စက္ရုံက လင္းေနေသာမီးေရာင္ေလးေတြ ေတြ႔ရသည္။ ျမစ္ႀကီးအေပၚမွာအလင္းစက္ကေလးေတြက တဖ်ပ္ဖ်ပ္လက္ေနၾကသည္။ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းဘက္ကို ျပန္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ က်ယ္ျပန္႔လွသည့္ လြင္ျပင္ေပၚတြင္ တစ္ခ်ိန္က လြန္စြာႀကီးက်ယ္ခမ္းနားခဲ့သည့္ ေရွးယဥ္ေက်းမႈဗိသုကာလက္ရာ အေဆာက္အအုံႀကီးမ်ားကို အေမွာင္ထဲမွာပင္ ထုထည္ႀကီးမားစြာႏွင့္ ျမင္ေနရသည္။
ျမစ္ႀကီးရယ္၊ ဗိသုကာလက္ရာမ်ားရယ္၊ ဟုိတစ္ဖက္ကမ္းက ေတာင္တန္းမ်ားရယ္ကို သူထိုင္ၾကည့္ရင္းႏွင့္ပင္ ေသြးထဲက တျဖည္းျဖည္းခ်င္းႏိုးၾကားလာခဲ့သည္။ သူကိုယ္တုိင္သိလိုက္သည့္အျခင္းအရာက လြန္စြာထူးျခားလွသျဖင့္ ႏႈတ္ႏွင့္ မေဖာ္ျပႏိုင္။ ေရွးပုဂံသူ ပုဂံသားတို႔၏ ၀ိညာဥ္မ်ားက သူ႔ကိုပူး၀င္သြားၾကေသာ အခုိက္အတန္႔မွာ ထြက္ေပၚလာသည့္ ရလာဒ္က အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သီခ်င္းေရးဖြဲ႔ဖုိ႔ ခြန္အားအေငြ႔အသက္ အာရုံစိတ္ကူးကို ထူးအိမ္သင္ရရွိသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
(၁၆)
ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးက ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပင္မအသက္ေသြးေၾကာႀကီးျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္း ႏွင္းပြင့္ေရခဲေတာင္တန္းႀကီးမ်ားမွ ျမစ္ဖ်ားခံလာၾကေသာ
ေမခႏွင့္မလိခ ျမစ္ႏွစ္သြယ္တုိ႔ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕အနီးတြင္ ေပါင္းဆုံၿပီးေနာက္ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးျဖစ္ထြန္းလာခဲ့သည္။ ေတာင္ဘက္သို႔မုိင္ေပါင္း ၁၃၀၀ ဆက္လက္စီးဆင္းၿပီး ဟသၤာတၿမိဳ႕အနီးတြင္ လက္တက္အသြယ္သြယ္ခြဲထြက္ကာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ၀မ္းစာက်ီတိုက္ဟု ေခၚဆုိရမည့္ ေျမဆီၾသဇာၾကြယ္၀လွသည့္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။
ဧရာ၀တီႏွင့္ အတူျမန္မာ့သမိုင္း ေခတ္အဆက္ဆက္တုိ႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး၊ သေဘာတရားေရး၊ စစ္ေရး၊ ႏုိင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး၏ သမိုင္းေျခရာမ်ားထင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေရွးဦးပထမဆုံး မွီတင္းေနထုိင္သူ အညာသီယန္ေက်ာက္ေခတ္လူမ်ားသည္ ဧရာ၀တီျမစ္ကိုပင္ အမွီသဟဲျပဳခဲ့ၾကေလသည္။
ဧရာ၀တီ၏သမိုင္းသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ သမုိင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ သမိုင္းကို ဧရာ၀တီမိခင္က ေမြးဖြားေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားဖြယ္သမိုင္းကာလ အပိုင္းအျခားတစ္ခုတြင္ ဧရာ၀တီျမစ္ေပၚရွိ ပုဂံေနျပည္ေတာ္က ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏွလုံးသည္းပြတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ႏွလုံးသားပုဂံႏွင့္ ပင္မေသြးေၾကာဧရာ၀တီ။
(၁၇)
ထူးအိမ္သင္က သူ၏ သီခ်င္းကို "ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး" ဟု အမည္ေပးခဲ့သည္။ သီခ်င္းအေၾကာင္းအရာက ေရွးပုဂံသူပုဂံသားတို႔၏ ၀ိညာဥ္မ်ားက သူ႔ကို ပူး၀င္ေျပာျပသြားၾကသည့္ သမိုင္း၏ပုံရိပ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ေရွ႕လာမည့္ အနာဂတ္ေန႔ရက္မ်ားကို ေရႊေရာင္လႊမ္းေစဖို႔ သူေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။ စိတ္ကူးအိပ္မက္ မက္ခဲ့သည္။ ဧရာ၀တီျမစ္သည္ ရာဇ၀င္ေဟာင္း၏ ေျခရာမ်ားကို သိမ္းဆည္းထားရုံသက္သက္မဟုတ္။ ရာဇ၀င္သစ္၏ ေျခလွမ္းမ်ားကို ေမြးဖြားေပးရာ ရင္ခြင္အစစ္အမွန္ျဖစ္သည္ဟု ထူးအိမ္သင္ခံယူခဲ့သည္။
"ကြယ္လြန္ၿပီးေသာ အိပ္မက္မ်ား၊ ထာ၀စဥ္လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ရာ…။
ကၠေျႏၵႀကီးမားလြန္းတဲ့ ဒီေျမမွ… တို႔ရဲ႕ေသြးေတြ…ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႔စီးဆင္း
သူဟာ ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို သိမ္းဆည္းထား
ဧရာ၀တီ…။
ေရႊအတိၿပီးေသာ ၿမိဳ႕ျပမ်ားအစဥ္အလာႀကီးမားခဲ့ၾကရာ…။
ရာဇ၀င္ေဟာင္းရဲ႕ အမွတ္တရဒီေျမဟာ တုိ႔ရဲ႕အမိေျမ…။
ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ ႏွလုံးသား …ရွင္သန္ေစသူတန္ခိုးရွင္…
အခမ္းနားဆုံးေသာ သက္ရွိကဗ်ာ၊ ဧရာ၀တီ…။
ပိုင္ဆုိင္မႈအတြက္ စစ္မက္မ်ား ရင္ဆိုင္တိုက္ခုိက္ခဲ့ၾကရာ…။
ဂႏၲ၀င္ေျမာက္တဲ့အခ်စ္နဲ႔ ကာကြယ္သူတို႔ရဲ႕ ဓားေတြ။
သူရဲေကာင္းမ်ား ေမြးဖြား။ ဒါဟာ ငါတို႔သမိုင္းရဲ႕ေတာက္ပခဲ့တဲ့ေန႔ရက္မ်ား…..။
ဧရာ၀တီ…။
ရာဇ၀င္ေဟာင္းရဲ႕သခၤ်ဳိင္းရာ၊ ရာဇ၀င္သစ္တို႔ေမြးဖြားရာ၊
ေရႊေရာင္ေန႔သစ္မ်ား အတြက္၊ ရင္ခုန္သူတို႔ရဲ႕သီခ်င္းေတြ၊
ပ်ိဳမ်စ္စိမ္းလန္းေရးအတြက္ ယံုၾကည္သူေတြ အသက္နဲ႔ထုဆစ္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္မ်ား….
ဧရာ၀တီ….”
(၁၈)
"ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး" သီခ်င္း အေၾကာင္းအရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ထူးအိမ္သင္က "ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါလည္း ေျပာဖူးပါတယ္။ ျမန္မာေတြဟာ အဲ့ဒီအခ်ိန္က လက္ရံုးရည္ေရာ၊ ႏွလံုးရည္ေရာ တိုးတက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေရွးျမန္မာၾကီးေတြက ဘယ္လို ခက္ထန္ၾကံ့ခိုင္ အားေကာင္းတဲ့ ႏွလံုးသားေတြနဲ႔၊ ဘယ္လို ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ ႏွလံုးသား၊ ဘယ္လို သိမ္ေမြ႔တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ဧရာ၀တီ ျမစ္၀ွမ္းနယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခု ေခၚေနၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံၾကီးကို ဘယ္လို တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ အရမ္းကို အံ့ၾသျပီး ေလးလည္း ေလးစားမိတယ္။ ေရွးျမန္မာၾကီးေတြ အေပၚ အရမ္းကို ၾကည္ညိဳတဲ့ စိတ္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေပၚလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ ေရွ႕ဆက္ သြားမယ့္ ဧရာ၀တီ သမိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ ေရွ႕ဘယ္လို ျဖစ္လာမလဲဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ ခင္းက်င္း ၾကည့္တာေပါ့ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ေလးေတြကို ျပပြဲ ခင္းက်င္း ၾကည့္တဲ့ သေဘာ၊ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ အဲ့ဒါပါပဲ" ဟု ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။
(၁၉)
"ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး" သီခ်င္း၏ Music Composition အပုိင္းက်ေတာ့ ဘလူးစ္ ပံုစံမ်ိဳး ဖန္တီး ျဖစ္လိုက္သည္။ စေကးလ္ႏွင့္ ဟာမိုနီ ပရိုဂ်က္ရွင္မ်ား ဘလူးစ္ကို အေျခခံျပီး ယူသည္။ ရစ္သမ္ပိုင္း က်ေတာ့ လူတို႔၏ ႏွလံုးခုန္သံ၊ တိုက္စည္ တိုက္ေမာင္းမ်ား၊ စစ္တိုက္ေသာအခါ တိုက္စည္ တိုက္ေမာင္းတို႔၏ ရိုက္ခ်က္ေတြကို ယူခဲ့သည္။
ပုဂံကို ေရွးျမန္မာၾကီးတို႔ တည္ေထာင္ခဲ့စဥ္ အခ်ိန္က မ႑ိဳင္ျပဳ ခြန္အား ယူခဲ့ရေသာ နည္းပညာ၊ အတတ္ပညာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၏ ေရစီးေၾကာင္းထဲက ဂီတသံစဥ္မ်ားကိုလည္း တမင္တကာ ပါ၀င္လာေအာင္ ေရာထည့္ျပီး သီခ်င္း၏ အလွကို အားေကာင္းစြာ ထင္းၾကြ လာေစခဲ့ေသးသည္။
(၂၀)
"ဧရာ၀တီ" သီခ်င္း ပံုစံမ်ိဳးပင္ မြန္လူမ်ိဳးတို႔၏ ေဒသအေၾကာင္း သမိုင္း အျခင္းအရာတို႔ကို ေရးဖြဲ႔ ဖို႔လည္း ေနာင္ေသာအခါ သူ စိတ္ကူးခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ေခ်။
(၂၁)
ထူးအိမ္သင္၏ masterpiece လက္ရာ "ဧရာ၀တီ" သီခ်င္းကို ကိုေလးျဖဴ ျပန္ဆို ျဖစ္ခဲ့တာကိုေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ဟုပင္ ဆိုရမည္။
ကိုေလးျဖဴက စီးပြားေရးအရ ေရာင္းတမ္း၀င္ ထုတ္လုပ္ ျဖန္႔ခ်ီဖို႔ ျပန္လုပ္သည္ေတာ့ မဟုတ္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ဖူကူအိုကာျမိဳ႕က သူတို႔ကို ဖိတ္ျပီး တီးၾကဆိုၾကေသာအခါ own tune သီခ်င္း ဆိုဖို႔လည္း စိတ္ကူး ရွိသည္။
ျမန္မာလူမ်ိဳး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သီခ်င္းမ်ိဳး ျဖစ္လွ်င္ ပိုေကာင္းမည္ ဆို၍ ကုိငွက္ဆီက "ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး" သီခ်င္း ေပးပါဟု ကိုေလးျဖဴက လာေတာင္းသည္။
ထူးအိမ္သင္က "ဟာ . . . .ေပးပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ သီခ်င္းထဲမွာ ျမန္မာျပည္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတာ့ မပါဘူး" ဟု ထူးအိမ္သင္က ဆိုသည္။
ကိုေလးျဖဴက "ကိစၥ မရွိဘူး၊ ရတယ္။ ဧရာ၀တီ ဆိုတဲ့ စကားလံုး ပါတာပဲ။ ဧရာ၀တီဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ဟာ။ ဒါျမန္မာေတြ အေၾကာင္းပဲ။ အဲ့ဒါ သူတို႔ကို ရွင္းျပျပီး လိုက္သြားမယ္" ဟု ေျပာလုိက္သည္။
ထူးအိမ္သင္လည္း "ကဲ . . . .ဆိုလို႔ ရမယ္ ဆိုရင္ ဆိုေပါ့ဗ်ာ" ဟု ခြင့္ျပဳ ေပးလိုက္သည္။
"သီခ်င္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဒီေလာက္ပဲ ညွိဳႏႈိင္း ရတာပါ" ဟု ထူးအိမ္သင္က ျပန္ေျပာျပသည္။
"ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး" သီခ်င္းကို ကိုေလးျဖဴ ျပန္လည္ သီဆိုေသာအခါ version က အသစ္ တစ္မ်ိဳးလို ျဖစ္သြားသည္။ Iron Cross တီး၀ိုင္း၏ ဂီတပညာရွင္မ်ားက အရိန္းခ်္မင့္ လုပ္ေပးခဲ့သည္။
"ကိုေလးျဖဴ ျပန္ဆိုထားတာ ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ဖူးပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းကို သူတို႔ဆီမွာ တီးေတာ့ အသံလႊင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဖမ္းထားတဲ့ အေခြေလး ရွိတယ္ေလ၊ အဲ့ဒါေလး ယူလာျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးလို႔ နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္၊ ေကာင္းပါတယ္" ဟု ထူးအိမ္သင္ ေျပာခဲ့ေလသည္။
ထူးအိမ္သင္၏ ဂါရ၀ အျပည့္ႏွင့္ ႏွိမ့္ခ်ရုိက်ိဳးပံု(ဓါတ္ပံု ျငိမ္ေအးအိမ္)
အခန္း(၁၈) ၆၉၊ သီတာလမ္း၊ ေက်ာက္ေျမာင္း၊ တာေမြျမိဳ႕နယ္
(၁)
ထူးအိမ္သင္က ၁၉၇၉ ခုႏွစ္တြင္ ဆယ္တန္း ေအာင္ျပီး တကၠသိုလ္ စေရာက္ခဲ့သည္။ ေန႔ေက်ာင္းသား အျဖစ္ ၅ ႏွစ္ တက္ခဲ့ရာ ပုသိမ္ေကာလိပ္မွ ဒုတိယႏွစ္သာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေလသည္။ ေမာ္လျမိဳင္ ေရာက္ျပီး ေနာက္ပိုင္းက်မွ စာေပးစာယူ ေျပာင္းတက္ခဲ့သည္။
အဆိုေတာ္ ျဖစ္ျပီးသည့္ ေနာက္လည္း ဇြဲမေလွ်ာ့ဖို႔ မိဘမ်ားက တိုက္တြန္းၾကသျဖင့္ မိဘမ်ား အလိုက် ၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ ရုကၡေဗဒ ေမဂ်ာႏွင့္ B.Sc ဘြဲ႔ရရွိခဲ့ေလေတာ့သည္။
(၂)
"ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္" စီးရီးကို မူပိုင္ ကိုေဇာ္သစ္ႏွင့္ ျမဴးဇစ္၀ါလ္ ေတးသံသြင္းအတြက္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ကတည္းက စီစဥ္ခဲ့သည္။
ထိုကာလမွာ ကိုငွက္သည္ ကိုေဇာ္သစ္၊ ကိုရဲသြင္တို႔ႏွင့္ ရန္ကင္းမွာ အိမ္ငွားေနၾကသည္။ မ်ားမၾကာမီ ေမာ္လျမိဳင္မွ အေမေဒၚျမရင္ ေရာက္လာျပီး ကိုငွက္ႏွင့္ အတူ ေနထိုင္ေလသည္။
ကိုငွက္က ဂီတသင္တန္းလိုမ်ိဳး ႏုတ္စ္ အေျခခံက အစ စနစ္တက် သင္ေပးေသာ သင္တန္း တစ္ခု ဖြင့္ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ စိတ္၀င္စားေသာ လူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ား သူ႔သင္တန္းမွာ တက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
(၃)
၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ ထြက္သည့္ "အရင္အတိုင္း" စီးရီး မူရင္းက ေကာ္ပီသီခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္။ တစ္ေခြလံုးကို ေတးေရးစာဆို ကို၀င္းမင္းေထြး ေရးဖြဲ႔ေပးခဲ့ျပီး Emperor တီး၀ိုင္း၏ ဂီတႏွင့္ အိုေအစစ္ စတူဒီယို မွာ သြင္းျဖစ္ခဲ့သည္။ စီစဥ္သူ မူပိုင္ ကိုရဲ။ ျဖန္႔ခ်ီေရး ဂ်ဴပီတာ ေတးသံသြင္း ျဖစ္သည္။
Dom Melcom ၏ Vincent ကို ျပန္ဆိုထားေသာ "ဗင္ဆင့္ဗန္ဂိုး တမ္းခ်င္း" ကေတာ့ ထိုစီးရီး၏ အထူးျခားဆံုး သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ဟု ဆိုရေပမည္။ ေတးေရးစာဆို ကို၀င္းမင္းေထြး၏ စကားလံုးမ်ားက ေျပာင္ေျမာက္သလို ထူးအိမ္သင္၏ သီဆိုဟန္က လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ရွိလွသည္။
"လူေတြ တကယ္ေတာ့ နားမလည္ . . .အို ဒါဟာ တကယ္ အမွန္တရား . . .ဒီကမာၻသို႔ဗင္ဆင့္ အဆံုးထိခ်စ္ေသာ္လည္း အားလံုး နားမလည္ခဲ့။ ဒုကၡနဲ႔ တုန္႔ျပန္ျခင္းသာ ရသြားလည္း ဒီလို ရက္စက္ခဲ့ျခင္းကိုျပန္ျပီး အမွန္တရားအတြက္ ဘ၀ကိုစေတးသြားရွာရင္း ခြင့္လႊတ္ခဲ့ေလတယ္။
ၾကယ္ေတြ ငိုေနလား . . . အခန္းလြတ္ထဲမွာ ပန္းခ်ီကားေတြ . . . အဖိုးမျဖတ္ရက္ေအာင္ တန္သတဲ့ေလ။ ဗင္ဆင့္ရဲ႕အႏုပညာဟာ ရတနာမ်ား . . . မေသခင္ အခ်ိန္မွာ အပယ္ခံမ်ား . . .မဲ့ရြဲ႕ျခင္းသာ ခံခဲ့ရတယ္။ ေသြးပ်က္သြားေအာင္ သေရာ္ၾကတယ္။ လက္ေျမွာက္လို႔ ဘ၀ကို ေရွာင္ကာ ေျပးေလတယ္။
ငါေလ တုန္လႈပ္တယ္ . . . ကမာၻကို ပိုင္သမွ် အကုန္ေပးျပီး တစ္သက္တာ ဒုကၡခ်ည္း ယူသြားရွာတယ္။ ဒါဟာ ပါရမီ တစ္ခုေလးလား။ လူေတြအတြက္ ဘ၀ကိုရင္းလို႔ စေတးရွာသလား . . . ဒီည ငါငိုေနျပီ"
(၄)
ထူးအိမ္သင္သည္ ပါ၀ါမ်က္မွန္ ထူထူကို ကိုင္းပံုသ႑န္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲ တပ္ဆင္ခဲ့သလို သူ၏ သီခ်င္းေခြမ်ားကလည္း တစ္ေခြတိုင္းမွာ ေတးသံသြင္း တစ္ဆိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
"နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" တုန္းက ဂႏၶမာ၊ "ေမွာ္ဆရာအိမ္မက္" က ပန္းႏုလ၀န္း၊ "သက္ျငိမ္" က ကန္းထရီးဘိြဳင္း၊ "အတၱပံုေဆာင္ခဲ" မ်ားက စပယ္ဦး၊ "အၾကင္နာ အိပ္မက္" (ေအာင္ရင္ႏွင့္ တြဲဖက္၍) ယင္းမာ၊ "အရင္အတိုင္း" က ဂ်ဴပီတာ၊ ထို႔ေနာက္ "စကားလံုး မရွိတဲ့ ေကာင္းကင္" က ႏွင္းဆီလႈိင္း ျဖစ္ေနသည္။
"စကားလံုး မရွိတဲ့ ေကာင္းကင္" ကလည္း "အရင္အတိုင္း" စီးရီးကဲ့သို႔ပင္ ေကာ္ပီ သီခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
တစ္ေခြလံုးကို ျမင့္မိုးေအာင္က ေရးေပး ထားခဲ့သည္။
မူပိုင္က ႏွင္းဆီလႈိင္း။
ထိုအခ်ိန္မွာ ႏွင္းဆီလႈိင္းက ထြက္သမွ် တစ္ေခြဆို ဆုိသေလာက္ ေျပာစမွတ္ ျပဳခဲ့ရခ်ိန္။
စကားလံုး အေခြလည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
(၅)
ကိုငွက္က သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ျမင့္မိုးေအာင္မွာ အရည္အခ်င္း ရွိတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိသည္။ ျမင့္မိုးေအာင္က စာဖတ္ နာသည္။ ဂီတႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို အဆင့္အတန္း ျမင့္ျမင့္ သိနားလည္ေနသည္။ ရန္ကုန္ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းျပီးသြားခ်ိန္၊ ပုသိမ္တြင္ ဂီတာ သင္တန္းေလး ဖြင့္ျပီး အသာငုပ္ေနတာကို သူ သေဘာမက်။ ျပီးေတာ့ ျမင့္မိုးေအာင္သည္ သီခ်င္း ေရးရာမွာ လူသစ္ မဟုတ္။ ယခင္ ပုသိမ္က ထက္ႏိုင္ေက်ာ္၏ စီးရီးလုပ္စဥ္ကတည္းက သံုးေလးပုဒ္ ၀င္ေရး ေပးခဲ့ဖူးသည္။
သို႔ျဖင့္ ကိုငွက္က ပုသိမ္အထိ သြားျပီး ဇြတ္အတင္း ဆြဲေခၚ လာခဲ့သည္။
"စကားလံုး မရွိတဲ့" အေခြ ျဖစ္လာဖို႔ ကိုငွက္၏ တြန္းအား အမ်ားၾကီး ပါခဲ့သည္။ မွန္ေသာ္လည္း -
"ဒီစီးရီး ေအာင္ျမင္ သြားရတဲ့ အေပၚမွာက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ျမင့္မိုးေအာင္ရဲ႕ စကားလံုး ေရြးခ်ယ္မႈ၊ သီခ်င္း ပံုစံ၊ အားလံုး ဘက္ေပါင္းစံု ေကာင္းလို႔ပါဗ်ာ" ဟု ကိုငွက္က ေျပာခဲ့သည္။
"ျမင့္မိုးေအာင္ ဆိုျပီး အထင္အရွား ျဖစ္လာတာကေတာ့ သူ႔အရည္အခ်င္းနဲ႔ သူပါ။ ဘယ္ ေက်ာက္ခဲကိုမွ ဆီၾကိတ္လို႔ ဆီထြက္ မလာပါဘူး" ဆိုတာက သူ၏ အရွင္းဆံုး သေဘာထားပင္ ျဖစ္ေလသည္။
(၆)
"အရင္အတိုင္း" ႏွင့္ "စကားလံုး မရွိတဲ႔ ေကာင္းကင္" ဆိုသည့္ ေကာ္ပီ သီခ်င္း ႏွစ္ေခြ သီဆိုခဲ့ရာတြင္ အခ်ိဳ႕ သီခ်င္းမ်ားမွာ မူရင္းထက္ကို ပိုေကာင္းသည္ဟု ဂီတ ပရိသတ္ အခ်ိဳ႕က ယူဆခဲ့ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ထူးအိမ္သင္က "မူရင္းထက္ ေကာင္းတယ္လို႔ေတာ့ မေနာက္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ၊ အ့ဲဒီလိုေတာ့ မေနာက္နဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္ပီသီခ်င္း ဆိုတဲ့အခါက်ရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မူရင္းသီခ်င္း အေပၚမွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားၿပီး သစၥာရွိပါတယ္။ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုး သူတို႔ mood နဲ႔ expression ကို ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူးေျပာင္း ၿပီးေတာ့ ထည့္ယူပါတယ္" ဟု ေျပာျပခဲ့သည္။
(၇)
ထူးအိမ္သင္၏ ပထမဆံုးေသာ တစ္ကိုယ္ေတာ္ စင္ျမင့္ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ One Man Showကို ၁၉၉၃ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ၌ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ အမ်ိဳးသားဇာတ္ရုံတြင္ Iron Cross၀ိုင္းႏွင့္ ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ရာ သီခ်င္း ၂၉ပုဒ္ မွ် မရပ္မနား သီဆို တင္ဆက္သြားခဲ့သည္။ သူ၏ အထူးျခားဆံုးႏွင့္ ဆႏၵ အျပည့္၀ဆံုး စင္ျမင့္ပြဲဟု ဆိုရမည္။
(၈)
ထိုအခ်ိန္မွာ ထူးအိမ္သင္၏ စီးပြါးေရး အေျခအေနက အတန္ငယ္ တည္ျငိမ္စ ျပဳလာၿပီဟု ဆိုႏိုင္သည္။ သူ႔ဆီမွ သီခ်င္း လာအပ္ၾကတာေတြလည္း ေရးေပးခဲ့သလို ေတးေရး ေတးဆို တစ္ဦးအျဖစ္ သူ ေကာင္းစြာ ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကား လာခဲ့ၿပီ။
၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလတြင္ ၈၉လမ္း၊ အိမ္နံပါတ္ ၂၇ ကိုငွားၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္က မိသားစု တစ္စုလံုး ေၿပာင္းေရႊ႕ လာေစသည္။ အေမ ေဒၚျမရင္က နဂို ရန္ကင္းမွာကတည္းက သူႏွင့္ အတူတူ လာေနေနၿပီ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ညီေလး ေအာင္ေအာင္ ေက်ာင္းၿပီးကာနီး တစ္ပိုင္းတစ္စ ျဖစ္သည္။ ကိုဆုကလည္း ေက်ာင္း မၿပီးေသး။
၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလတြင္ ညီငယ္ေတြ ေက်ာင္းၿပီးၾကၿပီး အေဖ ပင္စင္ ယူသည္။ အားလံုး ရန္ကုန္ ေရာက္လာၾကရာ ညီမေလး မိမိုး တစ္ေယာက္ပဲ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ခဏ က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။
၁၉၉၅ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ ေက်ာက္ေျမာင္းႀကီးလမ္း အိမ္သို႔ ေၿပာင္းၿပီး တစ္ႏွစ္ခန္႔ ေနခဲ့ၾကေသးသည္။
၁၉၉၆ ခုႏွစ္ မတ္လမွာေတာ့ ၆၉၊ သီတာလမ္း၊ ေက်ာက္ေျမာင္း တာေမြၿမိဳ႕နယ္၊ ရန္ကုန္သို႔ အၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕ လာခဲ့ၾကသည္။
သူ႔မိသားစုေတြ ရန္ကုန္မွာ ေနထိုင္မွသာ မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္မည္။ အေျခတက် တိုးတက္မည္ဟု ကိုငွက္က ယံုႀကည္ခဲ့သည္။
(၉)
မိသားစု အေပၚ သံေယာဇဥ္ ႀကီးမားသကဲ့သို႔ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ား အေပၚ ကိုငွက္ ခင္တြယ္သည္။
ဂီတေလာကထဲသို႔ သူ ကိုယ္တိုင္ တိုး၀င္ခဲ့စဥ္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ခါးသီးမႈမ်ားကို သူ မေမ့။ ထို႔ေၾကာင့္ အသစ္ ေရာက္ရွိ လာမည့္ လူသစ္ေတြထဲက သူႏွင့္ စိတ္ခ်င္း နီးစပ္သူေတြကို ဘာဟိတ္ဟန္မွ အပို မရွိဘဲ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ လက္တြဲ ေခၚယူတတ္သည္။
၁၉၈၉/၉၀ ကာလတြင္ မႏၲေလးမွ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္၏ အေခြ လာသြင္းေသာ လူငယ္ ေတးေရး ေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္ႏွင့္ အိုေအစစ္ စတူဒီယိုတြင္ ဆံုေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း နွစ္ႏွစ္ကာကာ ခင္မင္ သြားၾကသည္။
"စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေျပာရင္းနဲ႔ ပိုၿပီး ရင္းႏွီးလာတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကလည္း စိတ္အတြင္းသားခ်င္း တူတယ္။ ယံုၾကည္မႈ ပိုတက္လာၿပီး ေနာက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့ကို သီခ်င္း အပ္တယ္။ သီခ်င္း သံုးပုဒ္အပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ၀မ္းသာတာေပါ႔။ သူ႔လို သီခ်င္းေတြ သိပ္ေရးတတ္တဲ့လူက ကၽြန္ေတာ့ဆီမွာ သီခ်င္း အပ္လိမ့္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘူးေလ" ဟု ကိုေရႊ ေျပာျပသည္။
ပရိုဂ်ဴဆာႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးရာတြင္ "ဒါကၽြန္ေတာ့္သီခ်င္းေရးဆရာပဲ" ဟု မာမာတင္းတင္းပြဲထုတ္ေပးခဲ့သည္။ ကိုေရႊက လန္႔ပင္လန္႔သြားသည္။ ထူးအိမ္သင္လို သီခ်င္းေကာင္းေတြ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေရးတတ္သူက သူ၏ သီခ်င္းေရးဆရာဟု ရည္ညႊန္းတာကို ယုံရမွာပင္ ကိုေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္မ၀့ံမရဲျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔သီခ်င္းေတြ ၀ယ္ယူခဲ့တာ လူကိုခင္၍ မဟုတ္ေခ်။
"ကၽြန္ေတာ္က သီခ်င္းမႀကိဳက္ရင္ ယူဆုိစရာအေၾကာင္းကိုမရွိဘူး" ဟု ကိုေရႊ႕ကိုေျပာခဲ့သည္။
သီခ်င္းေရးခႏွင့္ပက္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ကိုေရႊရမည့္ ႏႈန္းထားထက္ ႏွစ္ဆရေအာင္ေတာင္းေပးသည္။ ကိုေရႊမႏၲေလးအျပန္တြင္ သီခ်င္းသုံးပုဒ္စာ ရွင္းေပးလုိက္သည္။ ကိုေရႊက ပထမဆုံးရေသာ သီခ်င္းေရးခကို အေမ့လက္ထဲ ၀မ္းသာအားရထည့္ခဲ့သည္။
အဆုိပါ သီခ်င္းေရးခကို ထူးအိမ္သင္က ႀကိဳတင္စိုက္ထုတ္ေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္ေတာ့မွ သိရေလသည္။
(၁၀)
ကိုတင္ဦးေသာင္း အိမ္မီးေလာင္၍ ဒုကၡေရာက္ခဲ့စဥ္ ထူးအိမ္သင္က သီခ်င္းႏွင့္ တတ္အားသေရြ႕ကူညီ ေပးခဲ့သည္။
ပဥၥဂံေတးစုႏွစ္ေခြကလည္း ပရိသတ္ၾကားမွာေအာင္ျမင္ခဲ့ေလသည္။
ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္ကို ကိုေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္ေခၚယူလာၿပီး ကိုငွက္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးေသာအခါ ကိုငွက္က အသက္အရြယ္ကိုမၾကည့္။ သီခ်င္းေတြကိုပဲၾကည့္ၿပီး တကယ္ေကာင္းမွန္းသိ၍ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္၊ အယ္ျဖဴတို႔၏ သီခ်င္းေတြကို မဆုိင္းမတြ၀ယ္ယူခဲ့သည္။
ကိုငွက္ ေစ်းဦးေဖာက္၀ယ္ယူခဲ့သည့္အတြက္ တာရာ၊ ဗလ၊ ေအာင္ရင္တို႔မွသည္ ေဇာ္၀င္းထြဋ္၊ ေလးျဖဴအထိ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္၊ အယ္ျဖဴတို႔၏ ဖန္တီးမႈလက္ရာ သီခ်င္းမ်ားပ်ံ႕ႏွံသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္၊ အယ္ျဖဴတုိ႔၏ The Ants "ပုရြက္ဆိတ္ ကေလးမ်ား" ေတးဂီတအဖြဲ႔ကိုလည္း ကိုငွက္ အားေပးသည္။ "ေရာင္စုံ ေခ်ာကလက္" အေခြမွာ သူကိုယ္တိုင္သီခ်င္းေတြ ၀င္ဆုိေပးခဲ့သည္။
The Ants ကို ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္၀ိုင္းႀကီး တစ္၀ိုင္းျဖစ္လာဖို႔အထိ ကိုငွက္က ဆႏၵရွိထားၿပီး အားေပးခဲ့ဖူးသည္။
ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္၊ အယ္ျဖဴတို႔ကိုယ္တိုင္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လုိ လုပ္ရမွာကို မေပ်ာ္ပိုက္၍သာ ဂီတေလာက၌ ကိုယ္ေမြ႔ေလ်ာ္သလုိ လႈပ္ရွားခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
(၁၁)
ထူးအိမ္သင္ႏွင့္ ကိုေလးျဖဴတို႔၏ ခင္မင္မႈမွာလည္း နက္ရႈိင္းခဲ့သည္။
၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ဗဟန္း အထက(၂) နန္ယန္ေက်ာင္း၌ Iron Cross ေတးဂီတအဖြဲ႔ႏွင့္ အတူ ထူးအိမ္သင္၊ ေလးျဖဴတို႔ Two Men Shows အျဖစ္ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ၾကသည္။
ထူးအိမ္သင္က ၂၁ပုဒ္၊ ေလးျဖဴက ၁၇ပုဒ္သီဆိုခဲ့ၾကရာ၊ ထူးျခားသည္မွာ စင္ေပၚက လုံး၀မဆင္း၊ မရပ္မနားၾကဘဲ ေလးျဖဴဆုိသည့္ အလွည့္တြင္ ထူးအိမ္သင္က ဟာမိုနီလုိက္ၿပီး၊ ထူးအိမ္သင္ဆုိသည့္အလွည့္တြင္ ေလးျဖဴက ဟာမိုနီလုိက္ခဲ့သည္။ တြဲဆုိဖို႔ သီခ်င္းကိုေတာ့ ျမင့္မုိးေအာင္၏ "စကားလုံးမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္" ကိုေရြးခ်ယ္ထားၿပီး ေဟာလိုဂီတာႏွင့္ ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ၾကသည္။
ပြဲအသိမ္းမွာ ထူးအိမ္သင္၏ "ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတုိ႔သမီး" သီခ်င္းႏွင့္ အဆုံးသတ္ခဲ့ၾကေလသည္။
၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ေအာင္ဆန္းကြင္း မိုးလုံေလလုံခန္းမ၌ တင္ဆက္ခဲ့ေသာ ထူးအိမ္သင္၊ ေလးျဖဴ၊ ခ်စ္ေကာင္းတို႔၏ Unplugged Live Show သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမဆုံးေသာ Unplugged ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မႈပင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမန္မာ ပရိသတ္အတြင္း Unplugged အရသာကို ပထမဆုံးျမည္းစမ္းခြင့္ရရွိေစခဲ့သည္။
စာမ်က္ႏွာေတြ အေပၚအထိ Unplugged စစ္သည္/မစ္သည္ ဆုိတာ အျငင္းပြားဂယက္ရိုက္ခဲ့ေသာ ပြဲတစ္ပြဲလည္း ျဖစ္သည္။
ကိုငွက္က သူ႔သေဘာထားကို ရွင္းရွင္းပဲေျပာခဲ့သည္ -
"ဘယ္ Unplugged မွာမွ Unplugged အစစ္မရွိဘူး၊ လွ်ပ္စစ္နည္းပညာမပါဘဲနဲ႔ေတာ့ ဒီအႏုပညာတစ္ရပ္ဟာ လူထုထဲကို Record ေရာက္သြားဖို႔ ဆိုတာ ျဖစ္မွမျဖစ္ႏိုင္တာ"
(၁၂)
မ်ားမၾကာမီ ထူးအိမ္သင္၏ Unplugged အေခြထြက္လာခဲ့ရာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမဆုံးေသာ Unplugged အေခြပဲ ျဖစ္ခဲ့ျပန္သည္။ အေခြေရာင္းအားစံခ်ိန္ခ်ဳိးခဲ့သည္။
Unplugged အေပၚ ထူးအိမ္သင္က "မိတ္ကပ္ လုပ္ထားတဲ့ ေရာင္စုံအလွအပေတြ ၾကားထဲမွာ သနပ္ခါးရည္ႀကဲနဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လုိက္ရသလိုမ်ဳိး "ရိုးစင္းမႈကေန ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အလွ" လုိ႔ ခံစားရတယ္" ဟု ဆုိခဲ့သည္။
(၁၃)
"ၿမိဳ႕ျပလေရာင္ တမ္းခ်င္း" စီးရီးသည္ သီခ်င္းငါးပုဒ္သာပါေသာ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ဘလူးစ္မ်ားျဖစ္သည္။ ဆုိဒ္ေအေကာ၊ ဆုိဒ္ဘီပါ ဤသီခ်င္းငါးပုဒ္ကိုပဲ ထည့္ထားခဲ့သည္။
"ၿမိဳ႕ျပလေရာင္ တမ္းခ်င္း" ကို ထူးအိမ္သင္ကိုယ္တုိင္ေရးဖဲြ႔သည္။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ (အယ္ျဖဴ)၊ အိပ္မက္ထဲက ႏႈတ္ခမ္းေလး (အယ္ျဖဴ+ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္)၊ တကယ္ဆုိမင္းက (ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္)၊ ဇာတ္သိမ္းခန္းအလြမ္း (ဖိုးေဇာ္)၊ ေလလြင့္ျခင္းလမ္းမမ်ား (ထူးအိမ္သင္+ျမင့္မိုးေအာင္) တို႔ဖန္တီးထားခဲ့ၾကသည္။
"ထြက္ေပါက္မဲ့စြာ လမ္းမ်ားေပၚက်က္စားရင္း
ႏွလုံးသားထဲမွာ ဘ၀ရဲ႕အဓိပၸာယ္ျပယ္လြင့္
ပုံေသလႈပ္ရွားေန ယႏၲရားစက္ရုပ္လူသားေတြ
ငါအလိုခ်င္ဆုံးက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလေရာင္ေလး" …။
ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ အသည္းကြဲတဲ့ည
ဟူး…လေရာင္ေလးကိုလြမ္းတယ္။
ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ အသည္းကြဲတဲ့ည
လေရာင္ေလးကိုလြမ္းတယ္။
ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ အသည္းကြဲတဲ့ည
နီယြန္ေရာင္စုံမီးေတြနဲ႔ေ၀းခဲ့တဲ့လမင္းေလး။
"ၿမိဳ႕ျပလေရာင္တမ္းခ်င္း" ၏ ပရုိဂရမ္မ်ားကို ကိုျမင့္ေဇာ္က စီစဥ္သည္။ "ၿမိဳ႕ျပလေရာင္ တမ္းခ်င္း" သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမဆုံးထင္ရွားစြာထြက္ေပၚလာေသာ Computer Programming Music ဖန္တီးမႈျဖစ္ႏိုင္စရာ ရွိသည္။
(၁၄)
ေဇာ္၀င္းထြဋ္ႏွင့္ ကိုငွက္တုိ႔က အုိေအစစ္စတူဒီယိုမွာ ပထမဆုံး ေတြ႔ဆုံခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။ ကိုငွက္၏ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" ထြက္ၿပီးခ်ိန္။ ေဇာ္၀င္းထြဋ္က သူ၏ တတိယအေခြျဖစ္ေသာ " ၾကယ္တံခြန္" ထြက္ၿပီးေနၿပီ။
အိုေအစစ္စတူဒီယိုတြင္ ညဘက္၀ုိင္းဖြဲ႔စားေသာက္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္။ ကိုငွက္ရုတ္တရက္ေရာက္လာၿပီး ခ်က္ခ်င္း"ၾကယ္တံခြန္ အခ်စ္ကေလးေရ"
ဟု ေအာ္ဆုိကာ ေဇာ္၀င္းထြဋ္လက္ကို ဆြဲၿပီးကခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ခင္မင္မႈမွာ က်ယ္ျပန္႔စြာ ခိုင္ၿမဲသြားေတာ့သည္။
(၁၅)
ကိုငွက္က ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္းပြင့္ပြင့္လင္းလင္းခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးတတ္သလို သူခုိင္ၿမဲစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ အယူအဆအပိုင္းတြင္ အစြန္းေရာက္ေခါင္းမာတတ္သည္။ အေလွ်ာ့မေပးတတ္ေခ်။
တစ္ခုခုကို သူဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီဆုိလွ်င္လည္း လြယ္လြယ္ႏွင့္ မျပင္ဆင္။
၁၉၉၅ ခုႏွစ္ အကုန္ပိုင္းတြင္ ဘုိထီး၊ အန္တီဂၽြဳိက္စ္(ႏြဲ႔ယဥ္၀င္း)၊ ပိုးပိုး(ပိုးဒါလီသိန္းတန္) တုိ႔ႏွင့္ အေမရိကား သြားဖို႔ အစီအစဥ္တစ္ရပ္ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္သြားၾကမည္ဆုိေတာ့ ကိုငွက္က "မလုိက္ခ်င္ဘူး" ဟုျငင္းခဲ့သည္။
အေမရိကားဆုိလွ်င္ သူမ်ားေတြက သြားဖို႔ တကူးတကန္႔ႀကိဳးစားေနၾကခ်ိန္။
သူကအေၾကာင္းျပခ်က္ခုိင္လုံစြာ မရွိဘဲ မလုိက္ခ်င္တာ မျဖစ္ႏိုင္။
၀ိုင္းေမးၾကေတာ့ "မိန္းမခုိးဖို႔ ကိစၥရွိလုိ႔"ဟု ဆုိသည္။
အားလုံးက မိန္းမကို ေနာက္မွပဲခုိးပါလား။ အေမရိကားအရင္သြား။ ဟိုကျပန္လာမွ ခုိးပါလား ဟု ထပ္ေျပာၾကည့္ၾကေသာ္လည္း မရ။
ပိုးပိုးက "အရင္ခုိးၿပီးလည္း သူတို႔အိမ္မွာ လာထားထား။ အေမရိကားက ျပန္လာမွ ျပန္ေခၚသြားပါလား" ဟု ဆုိေသာ္လည္း သူကမျဖစ္။
သူ႔အတြက္ ထိုအခ်ိန္မွာ သူ႔အတြက္ အေရးႀကီးဆုံးက မိန္းမခိုးဖို႔ပဲ၊ အားလုံးစီစဥ္ၿပီးေနၿပီ။ အေမရိကားမလုိက္ေတာ့ဟု ဆုိ၍ သူတို႔လက္ေလွ်ာ့ျပန္သြားခဲ့ရသည္။
(၁၆)
၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာတြင္ သူ႔ခ်စ္သူ သြယ္သြယ္ေထြး(မိသြယ္)ႏွင့္ ကိုငွက္အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့သည္။
(၁၇)
မိသြယ္ႏွင့္ ကိုငွက္တို႔က အသက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကြာၾကသည္။
မိသြယ္သည္ ပုသိမ္ဇာတိ။ သို႔ေသာ္ ပုသိမ္သူအျဖစ္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တာမဟုတ္။ မိသြယ္၏ မိဘမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဦးတင္စိုး၊ ေဒၚၾကည္ၾကည္သန္းတို႔က အစိုးရ၀န္ထမ္းမိသားစုျဖစ္၍ ပုသိမ္ျပည္ေတာ္သာအိမ္ရာမွာ ေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္။ မိသြယ္အစ္ကိုႀကီး (ေဒါက္တာ ေအာင္ေဇာ္ဦး) ႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္တုိ႔ ငယ္စဥ္တုန္းက ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ေတြ။
အစ္ကိုေအာင္ေဇာ္ဦးသည္ ကေလးေပါက္စမိသြယ္ေလးကို သူတို႔တစ္ေတြကစားရာ ေနရာသို႔ ခ်ီပိုးေခၚလာတတ္ စၿမဲ။ ထုိအခါက်လွ်င္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္အပါအ၀င္ သူငယ္ခ်င္းေတြတစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ခ်ီပိုးထိန္းေပးရင္း ကစားခဲ့ၾကသည္။
မိသြယ္တစ္ႏွစ္ခြဲအရြယ္မွာ ေဖေဖရာထူးတိုးၿပီး ရန္ကုန္သို႔ေျပာင္းရသည္။ မိသားစုကို ျပန္ေခၚခ်ိန္မွာ ပုသိမ္တြင္ မုန္တိုင္းက်ေနသည္ႏွင့္ ႀကဳံခဲ့ရေလသည္။ မုန္တိုင္းအၿပီး တစ္ႏွစ္ခြဲအရြယ္မွစ၍ မိသြယ္လည္း ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။
မိသြယ္ေလးတန္းႏွစ္တြင္ ကိုႀကီး(ေဒါက္တာ ေအာင္ေဇာ္ဦး)ႏွင့္အတူ အိမ္သို႔လာလည္ေသာ အခါက်မွ သူ႔ကိုေကာင္းစြာ စတင္ေတြ႔ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ႏွာတံေပၚေပၚ၊ မ်က္မွန္ထူထူ၊ ဆံပင္တြန္႔တြန္႔ႏွင့္။
ထုိစဥ္က နာမည္ႀကီးအဆိုေတာ္အျဖစ္ေသး။ အေခြလာသြင္းတာဟုသာ သိခဲ့ရသည္။
ထူးအိမ္သင္အဆုိေတာ္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ေခတၱေနထိုင္ခဲ့ေသာ သု၀ဏၰမွအိမ္သည္ မိသြယ္၏ အစ္မတို႔အိမ္ ျဖစ္သည္။ အစ္မတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံမေနျဖစ္ေသးခင္ အားလပ္ေနစဥ္ ထူးအိမ္သင္ခဏေရထိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
(၁၈)
ထူးအိမ္သင္တစ္ေယာက္ ခရီးေ၀းႀကီးထြက္ခြာၿပီးေနာက္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြ ၿပိဳက်ၿပီး စိတ္ဒဏ္ရာ မ်ားစြာႏွင့္ ျပန္လာေရာက္ခ်ိန္လာခ်ိန္။
မိသြယ္တုိ႔အိမ္မွာပဲ ေသာင္တင္ခဲ့ျပန္ေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္က မိသြယ္က အစစအရာရာနားလည္ခံစား တတ္ေသာအရြယ္သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီး၊ သူတို႔၏ ႏွလုံးသားခ်င္းဆက္သြယ္မိခဲ့ၾကတာ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာပဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။
လက္ထပ္ဖို႔ အထိေတာ့ အခ်ိန္တစ္ခုယူခဲ့ၾကသည္။ သူတုိ႔လက္ထပ္ပြဲမွာ အေဆာင္အေယာင္အခမ္းအနားမပါ၊ ရိုးရွင္းခဲ့သည္။ လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး အၾကင္လင္မယားဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကေတာ့သည္။
(၁၉)
၁၉၉၆ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၄ရက္ေန႔တြင္ သမီးေလး မိကြန္ေထာကို ေမြးဖြားလာခဲ့သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္မွာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သမီးေလးရဲ႕ ေရွ႕ေရးအတြက္ ပူပန္ေသာကစိတ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိပါဘူး၊ သူ႔ကို ဘယ္လုိျဖစ္ေစခ်င္သလဲဆုိတာလည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္တုိင္းလည္း သူတို႔ျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူး၊ သူတုိ႔ဟာနဲ႔ သူတုိ႔၊ သူတို႔ဘ၀ေလးနဲ႔၊ သူတို႔အတၱေလးေတြနဲ႔။ သူတို႔က သီးျခားပုဂၢိဳလ္ေလးေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဆႏၵ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အတၱ၀န္ထုပ္ကို သားသမီးေတြရဲ႕ ေခါင္းေပၚ၊ သူတို႔ရဲ႕ ပုခုံးေပၚကို လႊဲေျပာင္းတင္ေပးလုိက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာစိတ္ကူးလုံး၀မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေထာင္ေရးႏွင့္ ပက္သက္လို႔ေယဘုယ်ေျပာရရင္ ေကာင္းပါတယ္။ သာမာန္ပါပဲ။ သူလုိ ကိုယ္လိုပါပဲ" ဟု အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုတြင္ ကိုငွက္ေျပာဖူးသည္။
ထုိသို႔ေျပာသာေျပာေသာ္လည္း တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သမီးအတြက္ သူတအားကို စိတ္ပူတတ္သည္။ ကေလးေနမေကာင္း၍ ေဆးတုိက္လွ်င္ ေဆးလုံးကအစ လည္ေခ်ာင္းနင္မွာစိုး၍ အၿမဲအမႈန္႔ႀကိတ္ေခ်ၿပီးမွ တုိက္သည္။ မိသြယ္ကသာ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ေဆးခဲကို မ်ဳိခ်တတ္ေအာင္ က်င့္ေပး၊ သင္ေပးခဲ့ရသည္။
သမီးေလးေက်ာင္းထားသည့္အရြယ္ပင္ မေရာက္ေသးခင္။
သူကသမီး၏ အနာဂတ္လုံၿခဳံေရးအတြက္ စိတ္ေတြပူေပးေနခဲ့သည္။ သမီးအလုိမတူဘဲ က်ဴးေက်ာ္ေစာ္ကားမႈ ႏွင့္ႀကဳံရလွ်င္ ခုခံကာကြယ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သုိင္းပညာသင္ထားေပးရန္ စံရိပ္ၿငိမ္တုန္းက ခင္မင္ခဲ့ေသာ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္း သိုင္းဆရာ ကိုထြန္းေ၀ကိုပင္ လုိက္ရွာေနခဲ့ဖူးေသးသည္။
(၂၀)
သမီးေလးေမြးဖြားလာသည့္အတြက္ ကေလးေတြႏွင့္ ပက္သက္ေသာ ေတးဂီတမ်ား ဖန္တီးဖို႔လည္း သူစိတ္ကူးရွိလာခဲ့သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္သမီးလုိ ကေလးေတြနဲ႔ ပက္သက္လို႔ ျမန္မာျပည္က ကေလးေတြဆုိဖို႔ သီခ်င္းေတြက ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္ဗ်။ ရွားဆုိ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ အဲ့ဒါေလး တစ္ခုေတာ့ စိတ္ကူးရွိတယ္။ ကေလးေတြဆိုလို႔ ရမယ့္၊ ကေလးေတြနဲ႔ သင့္ေတာ္မယ့္ သီခ်င္းေလးေတြ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြကိုယ္တိုင္ဆုိထားၾကတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြ လုပ္ေပးခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေပါ့။ ကေလးေတြဆုိတာ သူတို႔နဲ႔ သင့္ေတာ္၏ မသင့္ေတာ္၏ မစဥ္းစားႏုိင္ၾကပါဘူး။ သူတို႔ ဆုိဖို႔ မသင့္ေတာ္တဲ့သီခ်င္းေတြ၊ သူတို႔မသိတဲ့၊ လုိက္မမီတဲ့အေတြးအေခၚေတြ ပါတဲ့ သီခ်င္းမ်ဳိးေတြ ဆုိေနရတယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမေကာင္းဘူး" ဟု သူေျပာခဲ့ဖူးသည္။
(၂၁)
သမီးႏွင့္ကေလးေတြအတြက္ သီခ်င္းမ်ားကို သူစိတ္ကူးထဲမွာ တည္ရွိေသာ္လည္း ပုံမေဖာ္ခဲ့ရ။
ဒါေပမယ့္ သူတကယ္ ဖန္တီးျဖစ္ခဲ့တာက "အေမ (သို႔မဟုတ္) အၾကြင္းမဲ့ ေမတၱာေတာ္ရွင္" စီးရီးေခြ။
၁၉၉၇ ခုႏွစ္ထဲမွာ စီစဥ္ျဖစ္သည္။
မိခင္ဘြဲ႔ သို႔မဟုတ္ မိခင္ေမတၱာအေၾကာင္းကို ေတးေရး ဂီတစာဆုိမ်ားက ေရးဖြဲ႔ထားခဲ့ၾကသမွ် ေကာင္းႏိုးရာရာ သီခ်င္းေတြကို ေရြးခ်ယ္စုစည္းၿပီး သူျပန္ဆိုခဲ့သည္။
Iron Cross ေတးဂီတအဖြဲ႔က တီးခတ္ေပးခဲ့ေလသည္။
"အၾကြင္းမဲ့ ေမတၱာေတာ္ရွင္" ေနာက္ပိုင္း တကုိယ္ေတာ္စီးရီးအျဖစ္ "၀င္ရိုးစြန္းမီး" ထြက္လုိက္ေသးသည္။
ထိုေနာက္ပိုင္းတြင္ အတြဲေခြေတြထဲမွာပဲ တစ္ပုဒ္စႏွစ္ပုဒ္စ ၀င္ဆုိခဲ့သည္။
သီခ်င္းေရးတာလည္း အေတာ္နည္းသြားသည္။
သီခ်င္းေရးအားနည္းပါးသြားရျခင္းမွာ အၾကည္ဓာတ္ခန္းလာ၍ ျဖစ္သည္ဟု သူဆုိခဲ့သည္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဖန္တီးရာတြင္ စိတ္ထဲမွာ အၾကည္ဓာတ္ကေလးရွိေနမွ၊ ထိုအၾကည္ဓာတ္ကေလးႏွင့္ စိုစြတ္ေနမွ ေရးလုိ႔ ေကာင္းသည္ဟု သူခံယူသည္။ အၾကည္ဓာတ္ခန္းေသာအခါ သူသီခ်င္းမေရးေတာ့ေခ်။
သီခ်င္းကိုအားယူၿပီး ေရးရတာမ်ဳိးကိုလည္း သူ၀ါသနာမပါ။ သူ႔ဘာသာ အလုိလိုစီးက်လာသည္ကို ေစာင့္ၿပီး ခံယူရတာမ်ဳိးကိုပဲ လုိခ်င္သည္။ အားထုတ္ညွစ္ယူရသည့္ သီခ်င္းမ်ဳိးကို သူမလိုခ်င္။ သို႔ျဖစ္၍လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ သီခ်င္းအေရးက်ဲသြားရသည္ဟု သူေျပာျပခဲ့သည္။
ရႈိးပြဲေတြလည္း သူသိပ္မဆုိျဖစ္။ ၿငီးေငြ႔တာလည္းပါသည္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းတြင္းပြဲေလးေတြ ျဖစ္ေနတာကို သူမႀကိဳက္။ သူကဆိုခ်င္း ဆိုလွ်င္ Open air concert ေတြပဲ ဆုိခ်င္သည္။
(၂၂)
BIG FIVE အေခြလုပ္ခဲ့စဥ္ ေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္၊ ျမင့္မုိးေအာင္၊ ေဇာ္၀င္းထြဋ္၊ မ်ဳိးေက်ာ့ၿမိဳင္၊ ဘိုဘုိ၊ စည္သူလြင္တို႔ႏွင့္အတူ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ သြားခဲ့သည္။
ဤခရီးစဥ္မွာ ဖိတ္ေခၚေသာ ပရိသတ္တစ္ခု္ကို ေဖ်ာ္ေျဖေပးဖို႔ မဟုတ္ဘဲ ေတးစီးရီးအသံသြင္းဖုိ႔ ျဖစ္၍ ထူးျခားသည္။
သူတုိ႔ဆီက ဂီတေလာကို အနီးကပ္ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့သည္။ Audio entertainment ေစ်းကြက္က လြန္စြာ ႀကီးမား က်ယ္ျပန္႔သည့္အတြက္ အယ္လ္ဘမ္တစ္ခုေအာင္ျမင္ၿပီ ဆိုလွ်င္ သန္းႏွင့္ခ်ီ၍ ေရာင္းရသည္။ အႏုပညာရွင္မ်ား အေနႏွင့္လည္း ခံစားခြင့္ပိုရွိသည္။ ဂီတစီးပြားေရးထုတ္ကုန္လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ခုလုံး၀င္ေငြေကာင္းသည့္အတြက္ သူတို႔သုံးစြဲေသာ ပစၥည္းကိရိယာမ်ားမွအစ လြန္စြာေကာင္းမြန္ေနတာ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။
"ရုပ္၀တၳဳ ပစၥည္းေတြနဲ႔ နည္းပညာပိုင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထက္ သာတယ္။ ဖန္တီးႏိုင္မႈစြမ္းရည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္" ဟု သူဆုိခဲ့သည္။
(၂၃)
ေတးေရး ဂီတစာဆို၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ သုခမိန္လႈိင္၏ ဆန္းၾကယ္ေသာ စိတ္ကူးတစ္ခုကို သူ၀င္ၿပီး ဖန္တီးေပးခဲ့ဖူးသည္။
ဤသို႔ရသ စာေပ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို အသံထြက္ခံစားမႈအျဖစ္ တိပ္ေခြထြက္ခဲ့တာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပထမဆုံးျဖစ္မည္ ထင္သည္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာေတာ့ ရသ၀တၳဳေတြသာမက အထူးျပဳ ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာ စာေပမ်ား၊ အတၳဳပၸတၱိမ်ား၊ ဂႏၲ၀င္ စာႀကီးေပႀကီးမ်ားကိုပင္ အသံႏွင့္ဖတ္ၿပီး တိတ္ေခြ၊ စီဒီမ်ားႏွင့္ ျဖန္႔ခ်ီေရာင္းခ်သည္။ ဘဲန္ကင္စေလ၊ ၀ူပီဂိုလ္းဘတ္၊ မိုက္ကယ္ေယာ့ခ္၊ ရွရြန္စတုန္း အစရွိသည့္ နာမည္ေက်ာ္ေတြက အသံႏွင့္ သရုပ္ေဆာင္၍ ဖတ္ျပခဲ့ၾကသည္။
ဆရာ သုခမိန္လႈိင္စီစဥ္ခဲ့ေသာ တိပ္ေခြမွာ စာေရးဆရာမ ဂ်ဴး၏ ၀တၳဳတိုႏွစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ ေဟမာေန၀င္းက "ေရေမ်ာသီး" ၀တၳဳတိုကို ဖတ္ရႈေပးခဲ့ၿပီး ထူးအိမ္သင္က "ျမရဲ႕လ" ၀တၳဳတိုကို ဖတ္ေပးထားခဲ့ေလသည္။
(၂၄)
ကိုငွက္က ပကာသနကို မက္ေမာသူ မဟုတ္ေခ်။ အဆိုေတာ္အျဖစ္စီးရီးအယ္လဘမ္အတြက္ ဓာတ္ပုံရိုက္ရမည္ဆိုလွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ပါက သဘာ၀အတုိင္း ရို္က္ခ်င္သည္။
တစ္ေန႔တြင္ ဦးသန္းလြင္စီစဥ္သည့္ စီးရီးအတြက္ ဓာတ္ပုံရိုက္ဖို႔ ၀ဏၰခြာနီထံ သူဖုန္းဆက္ခဲ့သည္။
"မနက္ျဖန္ တျခားဘယ္သူ႔ကိုမွ မရိုက္ရဘူး။ ငါတစ္ေနကုန္ရိုက္မယ္" ဟု ဆုိသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ ၁၀နာရီမွာ စီးတီးမတ္တြင္ ႏွစ္ေယာက္ဆုံၿပီး ေဂ်ာ္နီလမ္းေလွ်ာက္ တစ္ပုလင္း၊ ဖန္ခြက္ ႏွစ္ခြက္၊ စီးကရက္တစ္ဗူး ၀ယ္ကာ ဓာတ္ပုံစတူဒီယိုသို႔ သြားၾကသည္။
ဓာတ္ပုံမရိုက္ခင္ ႏွစ္ေယာက္သား ေရခ်ိန္ကိုက္လုိက္ၾကသည္။ ၀ဏၰခြာနီး၏ အဖြဲ႔သားေတြက ဓာတ္ပုံရိုက္ဖို႔ ေစာင့္ေနၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က သီခ်င္းမ်ားအေၾကာင္း၊ ကိုးရီးယားရုပ္ရွင္၊ ေဘာလုံးပဲြမ်ား၊ ရုပ္ရွင္မ်ား အေၾကာင္းေတြ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ေနၾကသည္။
ေသာက္လုိက္ ေျပာလုိက္ႏွင့္ ေန႔လည္ ၁၂နာရီထိုးသြားသည္။ အခ်ိန္ေတြက တေရြ႕ေရြ႕။ အဖြဲ႔သားေတြက ဓာတ္ပုံရိုက္ဖို႔ ေစာင့္ေနၾကဆဲ။ သုံးနာရီထိုးသြားခဲ့သည္။
အဲ့သည္ေတာ့မွ ကိုငွက္ႀကီးက သူ၀တ္ထားသည့္ အ၀တ္အစားႏွင့္ပင္ ဓာတ္ပုံအရိုက္ခံသည္။
ဆလုိက္ ၁၀ပုံႏွင့္ ဖလင္၃၈ ပုံအတြက္ ၁၅မိနစ္သာ ၾကာလုိက္သည္။
"ငါက ဓာတ္ပုံရိုက္ဖို႔ ၀န္ေလတတ္တယ္ကြ။ ဒါမ်ဳိးရိုက္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ သဘာ၀က်က် ဓာတ္ပုံမ်ဳိးပဲရိုက္ခ်င္တာ။ Live သေဘာမ်ဳိးေပါ့ကြာ" ဟုဆုိသည္။
၀ဏၰခြာနီးကေတာ့ျဖင့္ ဓာတ္ပုံရိုက္၀ါသနာမပါေသာ ကိုငွက္ႀကီးႏွင့္ သူ၏စတူဒီယိုထဲတြင္ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာရင္း၊ ဓာတ္ပုံေတြ ရိုက္ရင္း အတူရွိခဲ့ၾကေသာ ေန႔တစ္ေန႔ကို မေမ့ႏိုင္စရာ တစ္ခုအျဖစ္ မွတ္တမ္း ေရးထိုးခဲ့ရေတာ့သည္။
(၂၅)
ထူးထူးဆန္းဆန္း။ ဆရာေဒါက္တာ စိုင္းခမ္းလိတ္က သူ႔ကို ေအာ္တိုေရးခုိင္းဖူးသည္။ ထူးအိမ္သင္နန္းသီတာမွာ ဘီယာေသာက္ေနစဥ္ ဆရာေဒါက္တာစိုင္းခမ္းလိတ္ ေရာက္လာၿပီး ေအာ္တိုစာအုပ္ထိုးေပးသည္။ သူက
"ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေနာက္ပါနဲ႔" ဟုပင္ဆုိမိေသးသည္။
ဆရာ ေဒါက္တာစိုင္းခမ္းလိတ္က ၿပဳံးစိစိႏွင့္ပင္ သူ႔ေအာ္တိုမဟုတ္ပါေၾကာင္း၊ သူ႔သမီး၏ ေအာ္တုိစာအုပ္ ျဖစ္၍ အမွတ္တရ ေရးေပးေစလုိေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။
ထူးအိမ္သင္က သူဘာေရးရလွ်င္ ေကာင္းမလဲဆုိတာ စဥ္းစားသည္။ ဆရာေဒါက္တာစိုင္းခမ္းလတ္လို ေတးေရး စာဆုိ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္၏ သမီးကို အမွတ္တရအျဖစ္ သူကဘာမ်ား ေရးေပးရမလဲ။
ဖ်တ္ကနဲ သူအေတြးရသြားသည္။
"ေၾကြေနတဲ့ ပန္းကေလးမ်ား လုိက္ေကာက္ျခင္းမွ ေက်နပ္မႈ အျပည့္အ၀ ရတဲ့ခ်စ္သမီးေလးေရ ဒီလုိသာ အၿမဲေရာင့္ရဲေနတတ္ရင္ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ" ဆိုသည့္ ဆရာ ေဒါက္တာ စိုင္းခမ္းလိတ္၏ "နန္းခမ္းႏြဲ႔အတြက္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္" ကို အစအဆုံး တစ္လုံးမက်န္ေရးၿပီး လက္မွတ္ထိုးေပးလုိက္သည္။
ဤသီခ်င္း တစ္ပုဒ္လုံးကို သူအစအဆုံး အလြတ္ရေနျခင္းသည္ ဆရာေဒါက္တာစိုင္းခမ္းလိတ္အေပၚ သူဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးထားေလးစားေၾကာင္း ေဖာ္ျပၿပီးသား ျဖစ္ရုံသာမက ဖခင္တိုင္း၏ သမီးမ်ားအေပၚ ထားရွိၾကေသာ စိတ္သေဘာထားကိုလည္း ထင္ရွားသြားေစသည္။
ဆက္ရန္...
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။