by ဂ်ဴး - Ju on
Saturday, July 2, 2011 at 9:01pm
စာအုပ္ေဝဖန္ခ်က္တစ္ခုကို ေရးတိုင္း အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေဖာ္ၿပခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ကို ပဲ ဒီေဆာင္းပါးရဲ႕ နိဒါန္းအၿဖစ္ ၿပန္လည္ေဖာ္ၿပရင္း အပ္ေၾကာင္းထပ္လိုပါတယ္။ အဲဒီ အခ်က္ကေတာ့ အခု ဆယ္စုႏွစ္ မ်ားအတြင္း ၿမန္မာ စာေပေလာက မွာ (ၿမန္မာဝတၳဳ ေလာကမွာ) အမ်ိဳးသမီးကေလာင္သစ္မ်ားသာ လႊမ္းမိုးလာေန တယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ပါပဲ။ မိုးမိုး(အင္းလ်ား)၊ မစႏၵာ၊ စမ္းစမ္းႏြဲ႕(သာယာဝတီ) တို႔က အစ ၿမေႏွာင္းညိဳ၊ ႏုႏုရည္(အင္းဝ)၊ ဂ်ဴးတို႔ အထိ။
အခု ဒုတိယအသုတ္ ေပၚထြက္လာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကေလာင္ရွင္မ်ားထဲမွာ လက္အသြက္ဆံုးကေတာ့ ၿမ ေႏွာင္းညိဳ၊ ႏုႏုရည္ (အင္းဝ) နဲ႔ ဂ်ဳးတို႔ ၿဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ အတူ ေပၚထြက္လာခဲ့ၾကတဲ့ လက္ရည္ရွိသူ အမ်ိဳးသမီးက ေလာင္ရွင္မ်ားဟာ ဝတၳဳ တိုခ်ည္းသာ ေရးေနၾကပါတယ္။ (ဝတၳဳရွည္ေရးခြင့္၊ ထုတ္ခြင့္ မသာၾကေသးလုိ႔လဲ ၿဖစ္ႏိုင္ တယ္)။ ဒီသံုးဦးကေတာ့ ဝတၳဳရွည္မ်ား ပါ ေရးလာၾကပါတယ္။ ၿမေႏွာင္းညိဳဆိုရင္ ဆရာဝန္အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ စာေရး တာ ၁၀ အုပ္ေလာက္ ရွိသြားၿပီ။ ႏုႏုရည္က ၅ အုပ္ ရွိသြားၿပီ။ ဂ်ဴးက တစ္အုပ္။ ခုဆိုရင္ ဂ်ဴးက ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ တစ္ အုပ္ ထြက္ၿပန္ၿပီ။ ဝတၳဳတို ၁၆ ပုဒ္၊ စာမ်က္ႏွာ ၄၄၅ ရွိပါတယ္။ ရန္ကုန္၊ အင္းၾကင္းၿမိဳင္စာေပက ထုတ္တယ္။ ၃၅က်ပ္ တန္ပါ။
အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးငယ္ သံုးဦးရဲ႕ လက္ရာမ်ားဟာ သူတို႔နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ ေပၚေပါက္ေရးသားလာၾကတဲ့ အမ်ိဳးသား ကေလာင္ရွင္ ဝတၳဳတို-ရွည္ ေရးသူမ်ားထက္ သာပါတယ္။ အေတြးေရာ၊ အေရးေရာကို ဆိုလိုပါတယ္။ အမ်ိဳးသားက ေလာင္သစ္မ်ားထဲ မွာ ေရာင္းပန္း လွလို႔ ရုတ္တရက္တက္လာတာမ်ိဳး ရွိေပမယ့္ အဲဒါမ်ိဳးက တာရွည္ခံဖြယ္ မရွိပါဘူး။
ခု အမ်ိဳးသမီးငယ္ သံုးဦးဟာ ဘဝအေၿခခံ မတူၾကပါဘူး။ ဘဝကိုယ္စီ အလွကိုယ္စီ ရွိသလို တစ္မ်ိဳးတစ္ဟန္ စီ ထူးၿခားလွပတဲ့ ဂုဏ္ရည္မ်ား ရွိၾကပါတယ္။
ဂ်ဴးအေနနဲ႔ ခုလို ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ တစ္အုပ္ ထုတ္လိုက္တဲ့အတြက္ သူ႔လက္ရာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေသ အခ်ာ အကဲခတ္ ခြင့္ ရလာတယ္။ အားလံုးဖတ္ၿပီးသြားတဲ့အခါမွာ ပထမဆံုးရတဲ့ အၿမင္ကေတာ့ (ခုေခတ္ လူငယ္စ ကားနဲ႔ ေၿပာရရင္) ဂ်ဴးက “ဖီလင္” စာေရးဆရာေပပဲလို႔ဆိုတဲ့ အၿမင္ပါ။
စစ္ၿပီးစ တာရာမဂၢဇင္းေခတ္မွာ ၾကည္ေအးဟာ “ဖီလင္” ဝတၳဳမ်ား အေရးအဖြဲ႕မွာ ေက်ာ္ၾကားတယ္။ ဒီ ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၃-၄ ဆယ္ ၾကာေအာင္ပဲ ၾကည္ေအးရဲ႕ အေတြးနဲ႔ အေရးဟာ အမ်ိဳးသမီးကေလာင္သစ္မ်ား အေပၚ ၾသဇာေညာင္းခဲ့တယ္။ တုပေရးသား တာေတြ ရွိေနခဲ့တယ္။ အတုဟာ အတုပဲ ၿဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ၾကည္ေအးကို အေပၚယံ သာ တုပႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ အေတြး တၿခား၊ ေရးဟန္ တၿခား ၿဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘာၿဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ခံစားမႈ၊ ကိုယ္ ပိုင္ေရးဟန္နဲ႔ မေရးလို႔ပါပဲ။
ဂ်ဴးက ၾကည္ေအးနဲ႔ အေတာ္တူတယ္။ (အဲဒါ ခ်ီးက်ဴးတာ မဟုတ္ပါ။) ဒါေပမယ့္ ၾကည္ေအးကို တုပေရးသား ေနတာေတာ့ ဟုတ္ပံု မရဘူး။ တုပတာ ဟုတ္တယ္ထားဦး။ သူ႔ခံစားမႈ၊ ေတြးၿမင္မႈက အတု ဟုတ္ပံု မရဘူး။ တုတယ္ ဆိုရင္လဲ ၾကည္ေအးနဲ႔ ထပ္တူၿဖစ္လာႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေနအထား မရွိပါဘူး။ ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ ၾကည္ေအး နဲ႔ ဂ်ဴး ဟာ ေခတ္မတူဘူး၊ ဘဝမတူဘူး၊ ပတ္ဝန္းက်င္ မတူဘူး၊ အေနအစား အေလ့အလာ မတူဘူး။ စာေပအခံ ရင့္ပံုခ်င္း မ တူဘူး၊ ဘယ္လိုၿဖစ္ၿဖစ္ ဂ်ဴးဟာ သူ႔အေတြး သူ႔ခံစားမႈနဲ႔ပဲ ကိုယ္ပိုင္ ေရးသားေနဟန္ ရွိတယ္ဆိုတာကို သူ႔ဝတၳဳမ်ားက သက္ေသခံေနပါတယ္။
သူ႔အေတြး၊ သူ႔အၿမင္၊ သူ႔ခံစားမႈက ဘာလဲ။ သူ႔အေတြး၊ သူ႔အၿမင္ သူ႔ခံစားမႈက သူ႔ေခတ္ကို ကိုယ္စားၿပဳ ထင္ ဟပ္ႏိုင္သလား၊ သူ႔အသိုင္းအဝိုင္းကို ကိုယ္စားၿပဳ ထင္ဟပ္ႏိုင္သလား၊ သူ႔အသိုင္းအဝိုင္းက လက္ခံႏိုင္မလား။ ဒါ စဥ္း စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။
ၾကည္ေအးကို တုပ ေရးခဲ့ၾကသူမ်ားဟာ အတုအပပဲ ၿဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အေတြးနဲ႔ အေရး တစ္သမတ္ တည္း မရွိၾကဘူး။ ဂ်ဴးက တစ္သမတ္တည္း ေရးတယ္။ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ မဟုတ္ဘူး။ စြဲၿမဲတယ္။
အမ်ိဳးသမီးစာေရးဆရာမ်ားမွာ အၾကမ္းအားၿဖင့္ ဘဝသရုပ္ေဖာ္ သရုပ္မွန္ ေရးသူမ်ားနဲ႔ အခ်စ္အိမ္ေထာင္ေရး အေၾကာင္း ေရး သူမ်ားရယ္လို႔ ႏွစ္မ်ိဳး ႏွစ္စား ခြဲႏိုင္တယ္။ အခ်စ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးအေၾကာင္း ေရးတဲ့အခါမွာ ႏွစ္မ်ိဳး ႏွစ္စား ထပ္ၿပီး ခြဲႏိုင္ၿပန္တယ္။ တစ္မ်ိဳးက မဟာဖိုဝါဒကို ဆန္႔က်င္ၿပီး မဟာအမ်ိဳးသမီးဝါဒကို ထူေထာင္လိုတာမ်ိဳး။ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းမွာ တစ္ဖက္က အမ်ိဳးသားက ညံ့ဖ်င္း၊ ထံုထိုင္း၊ နိမ့္က်ၿပီး၊ တစ္ဖက္က အမ်ိဳးသမီးက ထက္ၿမက္၊ တက္ၾကြ၊ ၿမင့္ၿမတ္ေနတာမ်ိဳးေပါ့။ က်န္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ဘူး။ အမ်ိဳးသမီး ပီပီသသ ခံစားတယ္။ ေယာက်္ား ကို အႏိုင္ယူခ်င္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ လြတ္လပ္ခ်င္တာပဲ။ လြတ္လပ္ခ်င္တာ ကလဲ အမ်ိဳးသားမ်ားရဲ႕ ထမ္းပိုးေအာက္က လြတ္ေၿမာက္ခ်င္တာရယ္ မဟုတ္ဘူး။ အေနအထိုင္၊ အေၿပာအဆို၊ ခံစားမႈ လြတ္လပ္ခ်င္တာ မ်ိဳးပါပဲ။ အဲဒီ ဒုတိယ အ မ်ိဳးအစားမွာ ဂ်ဴးပါဝင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၾကည္ေအးနဲ႔ ဂ်ဴး လမ္းေၾကာင္း တူတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တာၿဖစ္တယ္။
ဂ်ဴး ေရးတာေတြ အားလံုးေလာက္ဟာ အခ်စ္အေၾကာင္းေတြခ်ည္း လိုလိုပါပဲ။ ငါးပံုတစ္ပံုေလာက္ကေတာ့ ၿဖင့္ အခ်စ္မဟုတ္ဘူး လို႔ ဆိုႏိုင္တာမ်ိဳး ပါရွိပါတယ္။ ဒီလိုဆုိေတာ့ အၿခား အခ်စ္ဝတၳဳေရးဆရာမ်ားနဲ႔ ေရာေႏွာၿပီး ဂ်ဴး ကို အခ်စ္ဝတၳဳေရးသူလို႔ ေခၚၿပန္ရင္ သင့္ေလ်ာ္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ အမ်ားအားၿဖင့္ အခုေက်ာ္ၾကားေနတဲ့ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ား က ၿမီးေကာင္ေပါက္ကေလးမ်ားကို ရည္းစားစာ ေရး နည္း၊ ရည္းစားထားနည္း၊ ခ်ိန္းေတြ႕နည္း၊ ေအာ္တိုေရးနည္း၊ အ ခ်စ္ စကားရည္လုပြဲ ေၿပာနည္းမ်ားေလာက္သာ ပါရွိပါတယ္။ ဂ်ဴးက အဲသလို အတန္းထဲက မဟုတ္ဘူး။ ဂ်ဴးရဲ႕ အခ်စ္ ဝတၳဳမ်ားက အခ်စ္ဝတၳဳ ၾကိဳက္သူတိုင္း လိုက္ဖတ္လို႔လဲ သေဘာတူ ႏွစ္သက္ႏိုင္မယ့္ ဝတၳဳမ်ိဳး ဟုတ္မယ္ မထင္ဘူး။
ဂ်ဴးက အေရးေကာင္းတယ္။ (တစ္ခါတစ္ရံ ဝါက်ရွည္တာဟာ ၾကည္ေအးနဲ႔ တူတယ္) စာေရးေကာင္းသ ေလာက္ သူ႔အယူ အဆေတြက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္လို႔ စာဖတ္ပရိသတ္ရဲ႕ ေဝဖန္သံကို မၾကာခဏ ၾကားရ တယ္။ ဘာေၾကာက္စရာ ေကာင္း တာလဲ။ ဘယ္လို ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတာလဲဆုိေတာ့ .... သူေရးတာ ၿမန္မာ မ ဆန္ဘူးတဲ့။ သူ႔အယူအဆေတြက အခ်စ္ဆိုတာ လက္ထပ္တာနဲ႔ တၿခားပဲ။ တၿခားစီ ၿဖစ္တဲ့အၿပင္ အေရးလဲ မၾကီးဘူး တဲ့။
အခ်စ္ဆိုတာ လက္ထပ္တာနဲ႔ တၿခားစီဆုိတာ ၿဖစ္ႏုိင္တာပဲ။ မခ်စ္ဘဲ လက္ထပ္ၾကတာ ရွိသလုိ လက္ထပ္ၿပီး မွ မခ်စ္တာလဲ ရွိၾကတာပဲ မဟုတ္လားလို႔ ဆုိေတာ့ ဒီေလာက္ မကဘူးတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ မကတာလဲ။ ၿမန္မာ မဆန္ ဘူးဆုိတာ ဘယ္လိုဟာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဝတၳဳေတြကို ဖတ္ၿပီး အေၿဖ ရွာၾကည့္ရေပေတာ့မယ္။
သူ႔ဝတၳဳေတြမွာ အဓိကဇာတ္ေဆာင္က အမ်ိဳးသမီးငယ္ကေလးေတြပဲ ၿဖစ္တတ္ၾကတယ္။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီး ငယ္ကေလးေတြ က ေဆးေက်ာင္းသူ ကေလးေတြ၊ ဆရာဝန္မကေလးေတြပဲ ၿဖစ္တတ္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္ ေဆး ေက်ာင္းသူ၊ သူကိုယ္တိုင္ ဆရာဝန္ ဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ “ကၽြန္မ” လုိ႔ပဲ ေရးတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဂ်ဴးကိုယ္တိုင္ ၿဖစ္ တတ္တယ္။ ဂ်ဴးကိုယ္တိုင္ဝင္ၿပီး ဂ်ဴးအေတြး၊ ဂ်ဴး ခံစားမႈကို ေဖာ္ၿပတတ္ေသးတယ္။ အားလံုးကို ၿခံဳငံုၿပီး ပံုေဖာ္လိုက္ ရင္ -
ဂ်ဴး သို႔မဟုတ္ ဂ်ဴးရဲ႕ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ အမ်ိဳသမီးကေလးဟာ (၁) ေဆးေက်ာင္းသူ ၿဖစ္တယ္။ (၂) အ ဆိုအက ဝါသနာ ပါတယ္။ (တစ္ခါတစ္ရံ စင္ေပၚမွာ တက္ၿပီး ဆိုတတ္ ကတတ္တယ္)။ (၃) ပန္းခ်ီပံုဆြဲ ဝါသနာပါတယ္။ (ကိုယ္တစ္ဖက္သတ္ ခ်စ္ေန မိတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ ပံုတူကို ဆြဲေလ့ရွိတယ္)။
(၄) တစ္ခါတစ္ရံ စီးကရက္ ေသာက္တယ္။ (၅) တစ္ခါတစ္ရံ ဘီယာတို႔၊ ဝိုင္တို႔လို အႏုစား ယမကာကို ေသာက္တယ္။ (၆) ပန္းမပန္တတ္ဘူး။ (၇) ဆင္ဆာလက္စ္ ဗီြဒီယိုကို ၾကည့္တတ္တယ္။ (၈) လက္မထပ္ခ်င္ဘူး။ (၉) လက္ထပ္ရင္လဲ ကေလး မေမြးခ်င္ ဘူး။ (၁၀) မ်က္ႏွာမ်ားတဲ့ ဂီတသမား၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ တင္းနစ္၊ ဘက္ဒမင္တန္ ကစား သူ အစရွိတဲ့ အႏုပညာရွင္ အားကစားသမားမ်ိဳးကို ကိုယ္ကစၿပီး တစ္ဖက္သတ္ ခ်စ္မိတတ္တယ္။ (၁၁) ၿပီးရင္ ေမတၱာေရး အယူအဆခ်င္း မတူၾကလို႔ ရည္းစားဘဝမွာပဲ ၿဖစ္ေစ၊ အိမ္ေထာင္ၿပဳၿပီးမွပဲ ၿဖစ္ေစ ကြဲၾကတယ္။
အဲဒီအခ်က္ (၁၁)ခ်က္ကို ၾကည့္ရင္ ဂ်ဴးရဲ႕ ဝတၳဳတိုမ်ားထဲက အမ်ိဳးသမီးမ်ားဟာ (ဂ်ဴးဟာ) တၿခားအမ်ိဳးသမီး မ်ားနဲ႔ သိပ္မတူဘူး လို႔ ထင္ရပါမယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ ထုတ္မေၿပာ၊ ထုတ္မေရးၾကလို႔ (မေရးဝ့ံၾကလို႔) သာပါ။ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္တို႔ ေခတ္၊ ေဒၚေစာမံု ညင္းတို႔ ေခတ္၊ ၾကည္ေအးတို႔ ေခတ္ အစရွိတဲ့ ေခတ္အဆက္ဆက္က ေခတ္ဆန္ တဲ့ ေခတ္ပညာတတ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္စုဟာ ဒီလို ရွိေနခဲ့ၿမဲပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ဴးကေတာ့ ေတြးရဲရံုမက ေရးရဲသူပီပီ သူ႔ ထင္ၿမင္ ခံစားခ်က္မ်ားကို ရင္ဖြင့္ၿပလိုက္တာပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ လက္ခံ ခ်င္သူက လက္ခံ၊ လက္မခံလိုသူက အေနႏိုင္သား ပဲ။ သူ႔ စာဖတ္လို႔ ၿမန္မာအမ်ိဳးသမီး အမ်ားစုမွာ ထူးၿခားေၿပာင္းလဲသြားဖြယ္ မရွိပါဘူး။ ဂ်ဴးရဲ႕ ပုဂၢလိက ခံစားမႈေလာက္ နဲ႔ ၿမန္မာ အမ်ိဳးသမီးထုအတြင္း အေတြးေခတ္ေၿပာင္း ေတာ္လွန္ေရးၾကီး ၿဖစ္မသြားႏိုင္တန္ရာပါဘူး။ သူ စာေရးလာ တာ ၁၀ ႏွစ္ ေလာက္ရွိၿပီပဲ။
သူ႔စာေရးသက္ ၁၀ ႏွစ္ အတြင္းမွာ အခ်စ္ေရး မဟုတ္တာကေလးမ်ားလဲ ေရးပါေသးတယ္။ “အေဝးဆံုး ခရီး သို႔ အနီးဆံုးအခ်ိန္” ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုကေလးဟာဆိုရင္ အရိုးကင္ဆာၿဖစ္တဲ့ ေဆးေက်ာင္းသူကေလး တစ္ဦးရဲ႕ မုဆုိးမ မိခင္ထံသို႔ အိမ္ၿပန္ခရီး ခံစားမႈ ကို ေရးဖြဲ႕ထားတာ ၿဖစ္ပါတယ္။ လွပေသသပ္တဲ့ ဝတၳဳတိုကေလး တစ္ပုဒ္ပါပဲ။ (ကၽြန္ ေတာ္ အၾကိဳက္ဆံုးကို ေၿပာပါဆိုရင္ ဒီ ၁၅ ပုဒ္ ထဲမွာ ဒါကို အၾကိဳက္ဆံုးလို႔ ေၿပာရမွာပါပဲ)။
သူမ၏မိုး၊ ၿမင္ကြင္းက်ယ္၊ အေဝးၾကည့္မွန္ေၿပာင္း၊ ေသတမ္းစာ ဆိုတဲ့ ဝတၳဳေလးပုဒ္ဟာလဲ သူ႔ဝတၳဳတိုမ်ားထဲ မွာ တစ္မူကြဲတဲ့ ဝတၳဳတိုမ်ား ၿဖစ္ၾကပါတယ္။ ဝတၳဳပံုသဏၭာန္အေနနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ခံစားမႈဝတၳဳမ်ားထက္ ဒီဝတၳဳမ်ားက ပိုမို ေသသပ္လွပၾကပါတယ္။ သူမ၏မိုး ဆုိတာက ေအာ္ဂလီဆန္စရာလဲ ၿဖစ္၊ လ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္လဲ ၿဖစ္တဲ့ မုဒိမ္းမႈနဲ႔ အိပ္မက္ဆန္းတို႔ ေပါင္းစပ္ထားတာ ၿဖစ္ပါတယ္။ ၿမင္ကြင္း က်ယ္ ဆိုတာက ေရာဂါသည္မကေလး တစ္ဦး ညဥ့္နက္ သန္းေခါင္မွာ အိမ္အေပၚထပ္ ဝရန္တာကို ထြက္ၿပီး လမ္းေပၚက ဂီတသံကို နားေထာင္ရင္း လိမ့္က်သြားတဲ့ ထိတ္လန္႔ တၾကား အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုပါ။
“အေဝးၾကည့္ မွန္ေၿပာင္း” ဆိုတာလဲ အိပ္မက္လိုလုိ တကယ္လိုလို လ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္ ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္ပါပဲ။ အိုင္က်င္း အဖြဲ႕ေကာင္းတဲ့ ဝတၳဳတိုကေလးပါ။ ေနာက္တစ္ပုဒ္ကလဲ .... လ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္ တစ္ပုဒ္ပါပဲ။ တစ္ဦးတည္း လူမသိ သူမသိ ေသသြား တဲ့ သူစိမ္းတစ္ဦးရဲ႕ ဆန္းၾကယ္တဲ့ ေသတမ္းစာ အေၾကာင္းပါပဲ။ ဒါလဲ အိုင္က်င္းအဖြဲ႕ ေကာင္းတဲ့ ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ ၿဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေလး ပုဒ္လံုးကိုလဲ ဝတၳဳတိုအဖြဲ႕ လက္စြမ္းလက္စအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ သက္ပါတယ္။ အဂၢါအာလန္ပိုးကို ဖတ္ရသလိုလုိ၊ ဒဖနီဒူေမာရီးယား ကို ဖတ္ရသလိုလို၊ ဗာဂ်ီးနီးယားဝုဖ္ကို ဖတ္ရသ လိုလိုပါပဲ။
အေဝးဆံုးခရီးသို႔ အနီးဆံုးအခ်ိန္၊ သူမ၏မိုး၊ ၿမင္ကြင္းက်ယ္၊ အေဝးၾကည့္မွန္ေၿပာင္း၊ ေသတမ္းစာ၊ အဲ့ဒီ ၅ပုဒ္ ဟာ ဂ်ဴးရဲ႕ အခ်စ္ ဖြဲ႕ မဟုတ္တဲ့ လက္ရာမ်ား ၿဖစ္တဲ့အၿပင္ လက္ရာေကာင္း လက္ရာသန္႔ကေလးမ်ား ၿဖစ္တယ္လို႔ ဆို ခ်င္ပါတယ္။ ဒါက ဘာကို ၿပသလဲ ဆုိရင္ ဂ်ဴးဟာ သူ႔ရဲ႕ ပုဂၢလိက အခ်စ္ခံစားမႈမ်ားကိုသာ ရင္ခုန္ခိုက္ ေရးလိုက္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး၊ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ထူးၿခားတာမ်ားကို လဲ ေရးႏိုင္ေနတယ္ ဆိုတာကို ၿပပါတယ္။
ဂ်ဴးဟာ ငယ္ပါေသးတယ္။ ဒီအရြယ္ဟာ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရင္ခုန္လို႔ ေကာင္းတုန္းအရြယ္ပဲ ရွိပါေသး တယ္။ အရြယ္လြန္မ်ား မနာလိုစရာ ေကာင္းတဲ့ အရြယ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ သူလဲ အရြယ္က ခြင့္ၿပဳတုန္း ေရးရတာပါ။ ေနာက္ထပ္ ဒါမ်ိဳးေတြ ဘယ္ႏွစ္ပုဒ္ ေရးႏိုင္ ဦးမွာတဲ့လဲ။ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ေရးႏိုင္ေသးမွာလဲ။ ပုဂၢလိက ခံစားမႈဆိုတာ အ ရြယ္အလိုက္ ေၿပာင္းသြားရတာပဲ မဟုတ္လား။ (အခုေတာင္ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြ ထပ္ကုန္ၿပီ။) ဆက္လက္ၿပီး ကိုယ့္ခံစားမႈကို ရိုးသားစြာ ေရးဖြဲ႕သြားမယ္ဆိုရင္ ဆက္လက္ၿပီး ေလးနက္တာေတြ လဲ ေရးခ်င္စိတ္ ရွိေသးလို႔ ေရးသြား ဦးမယ္ဆိုရင္ လူၾကီး ဘဝ၊ လူၾကီး အေတြး၊ လူၾကီး ခံစားမႈေတြဟာ အဆင့္အတန္းရွိတဲ့ စာေပအၿဖစ္ ထြက္ေပၚလာဦး မယ္လို႔ ခန္႔မွန္းလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာဝန္ဆိုတာ လူတန္းစားမ်ိဳးစံုနဲ႔ ဆက္ဆံေနရတာဆိုေတာ့ သူ႔မွာ ေရးစရာေတြ ၾကြယ္ဝလာမွာ ပါပဲ။
အဲဒီေတာ့ ဂ်ဴးဟာ သူ႔ရဲ႕ ငယ္ငယ္က ခံစားမႈကေလးေတြကို ရာဇဝင္ထဲမွာ သူ႔ဘာသာပဲ ထားခဲ့ေတာ့မွာပါ။ ဂ်ဴး အဲဒါေတြ ရာဇဝင္ထဲမွာ ထားခဲ့ပါလို႔ ေဝဖန္ေရးဆရာ တိုက္တြန္းေကာင္းမယ္ဆိုရင္ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။ အ ရြယ္နဲ႔ အေတြ႕အၾကံဳက လမ္းၿပ ပါလိမ့္မယ္ေလ။
[ေမာင္စြမ္းရည္]
(စာေပဂ်ာနယ္၊ အမွတ္(၁)၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္)
******************************
Admin မွတ္ခ်က္
ေဝဖန္ေသာ စာအုပ္အေၾကာင္း
ယခုေဆာင္းပါးသည္ ဆရာမ ဂ်ဴး၏ “ရာဇဝင္ထဲမွာ ေမာင့္ကို ထားရစ္ခဲ့ ႏွင့္ အၿခားဝတၳဳတိုမ်ား” စာအုပ္ကို ဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္ က ေဝဖန္ထားေသာ ေဆာင္းပါးၿဖစ္သည္။
ထိုစာအုပ္ကို အင္ၾကင္းၿမိဳင္စာေပမွ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လတြင္ ပထမအၾကိမ္အၿဖစ္ အုပ္ေရ ၂၀၀၀ ပံုႏွိပ္ထုတ္ ေဝခဲ့ပါသည္။ တန္ဖိုးမွာ သံုးဆယ့္ငါးက်ပ္ ၿဖစ္သည္။ စာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီမွာ ၿမင့္ေမာင္ေက်ာ္ ၿဖစ္သည္။ ထို စာအုပ္ထဲတြင္ ဝတၳဳတို ၁၆ ပုဒ္ ပါဝင္သည္။ ဆရာမ၏ ပထမဆံုး ပံုႏွပ္ေဖာ္ၿပခံရေသာ ဝတၳဳ “ရာဇဝင္ထဲမွာ ေမာင့္ကို ထားရစ္ခဲ့” ပါဝင္ေသာ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္ မွ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ ေမလအထိ မဂၢဇင္းအသီးသီးတြင္ ပါဝင္ခဲ့ေသာ ဝတၳဳတိုမ်ားကို စုစည္းထုတ္ေဝခဲ့ၿခင္း ၿဖစ္သည္။
ပါဝင္ေသာ ဝတၳဳတိုမ်ားမွာ - ရာဇဝင္ထဲမွာ ေမာင့္ကို ထားရစ္ခဲ့၊ ငိုေအာင္စရင္ ငုိတတ္မွ၊ သက္ငင္ခ်စ္၊ အေဝး ဆံုးခရီးသို႔ အနီးဆံုးအခ်ိန္၊ ရိုမန္တစ္ တေစၦ၊ ခ်စ္သူဖတ္ဖို႔ စာ၊ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းသုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ၿခင္း၊ သူမ၏ မိုး၊ ခု ေတာ့ သိၿပီေလ၊ ေရေမ်ာသီး၊ ၿမင္ကြင္းက်ယ္၊ အေဝးၾကည့္မွန္ေၿပာင္း၊ ၾကိဳးတံတားေပၚက အိပ္မက္၊ ဒုတိယ ၾကိဳး၊ အက္စစ္ တစ္ခြက္ ႏွင့္ ေသတမ္းစာ တို႔ ၿဖစ္ၾကသည္။ ပန္းခ်ီဆရာ ၁၆ ေယာက္၏ ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ခ်င္းအတြက္ သရုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီမ်ားလည္း ပါဝင္သည္။
ထိုစာအုပ္ကို ဂ်ဴးစာေပမွ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္၊ ေမလတြင္ ဒုတိယအႀကိမ္္အၿဖစ္ အုပ္ေရ ၇၀၀ ထပ္မံပံုႏွိပ္ ထုတ္ေဝခဲ့ သည္။ တန္ဖိုးမွာ ၁၅၀ က်ပ္ၿဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီမွာ ပုိပို ၿဖစ္သည္။ ဒုတိယအၾကိမ္ထုတ္ စာအုပ္တြင္ေတာ့ သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီပံုမ်ား မပါဝင္ခဲ့ေပ။
ေဆာင္းပါးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ...
ယခုေဆာင္းပါးတြင္ တင္ၿပေဝဖန္သြားေသာ အခ်က္မ်ားသည္ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္၏ ပုဂၢလိကအၿမင္မ်ားသာ ၿဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အၿမင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘာတူၿခင္း မတူၿခင္းသည္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ကိုယ္ပိုင္အ ၿမင္မ်ားေပၚ မူတည္ပါသည္။ သူ၏ ေဝဖန္ခ်က္သည္ သူ႔အၿမင္သာၿဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ် ေစာဒက မတက္လိုပါ။ သို႔ေသာ္ အခ်က္တစ္ခု (သို႔) သူ သံုးႏႈန္းသြားေသာ အသံုးအႏႈန္းတစ္ခုကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘဝင္မက်ပါ။ ထိုအသံုး အႏႈန္းမွာ ေဆာင္းပါး၏ ၁၄ပိုဒ္အစမွ ဂ်ဴး သို႔မဟုတ္ ဂ်ဴးရဲ႕ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ အမ်ိဳသမီးကေလး ဆိုေသာ အသံုးအ ႏႈန္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဖူး၊ မွတ္ဖူးသမွ်ထဲမွ သိခဲ့ရသမွ်မွာ စာေရးဆရာသည္ စာေရးဆရာသာ ၿဖစ္၍ သူ႔ဝတၳဳထဲမွ ဇာတ္ေကာင္မွာ ဇာတ္ေကာင္သာ ၿဖစ္သည္။ စာေရးဆရာက သူ႔ဝတၳဳထဲတြင္ 1st Person အေနၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ သုိ႔ ကၽြန္မဟု ေရးရံုၿဖင့္ ထိုဇာတ္ေကာင္ကို စာေရးသူ ကိုယ္တိုင္ၿဖစ္သည္ဟု ယူဆ၍ မရပါ။ ထိုအခ်က္ကို ဝါရင့္စာေရးဆရာ တစ္ဦး ေဝဖန္ေရးဆရာတစ္ဦးၿဖစ္ေသာ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္က အဘယ့္ေၾကာင့္ ေရာေထြး၍ သံုးႏႈန္းရပါသလဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂ်ဴးရဲ႕ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးကေလးသည္ ဇာတ္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးသာ ၿဖစ္သည္။ ဂ်ဴး မဟုတ္ေပ။ ထိုကဲ့သို႔သာ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ ဘဝင္မက်မိေသာ အခ်က္တစ္ခုမွ်သာ ကၽြန္ေတာ္ မွ်ေဝမိၿခင္းၿဖစ္သည္။ သူ႔ေဆာင္းပါးပါ က်န္အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍မူ သူ၏ တစ္ဦးတည္း အၿမင္ၿဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ် မေဝဖန္သင့္ဟု ယူဆပါသည္။ ထို႔အၿပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ယေန႔မ်ားအၿမင္ ႏွင့္ ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ထိုစဥ္အခါက ဂ်ဴး ေဝဖန္ခံခဲ့ရမႈမ်ားသည္ ယခုအခါတြင္ ဘာၿဖစ္သြားၿပီးလဲ ဆိုသည္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး သိၿပီး ၿဖစ္သည္ေလ။ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
(One of Admins)
-
-
-
Chaw Suu သူ႔အယူအဆေတြက အခ်စ္ဆိုတာ လက္ထပ္တာနဲ႔ တၿခားပဲ။ တၿခားစီ ၿဖစ္တဲ့အၿပင္ အေရးလဲ မၾကီးဘူး တဲ့။
13 hours ago · · 4 peopleLoading... -
Tayza Aung လူေတြရဲ႕ တသက္တာမွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ခံစားမွု မပါ၀င္မပတ္သက္ပဲ ေနတဲ့ ကာလ ဟာ ဘယ္နွနွစ္ ေလာက္မ်ားရိွမလဲ..။ သိပ္မမ်ားနုိ္င္ပါဘူး.။ ဒါေတာင္မွပဲ အခ်စ္ေၾကာငး္ဖြဲ႕တာ မဟုတ္တဲ့ စာေပကိုသာ အဆင့္တန္းရိွတဲ့စာေပတဲ့လား.။ :(
13 hours ago · · 2 peopleLoading... -
Chaw Suu အခ်စ္ဆိုတာ လက္ထပ္တာနဲ႔ တၿခားစီဆုိတာ ၿဖစ္ႏုိင္တာပဲ။ မခ်စ္ဘဲ လက္ထပ္ၾကတာ ရွိသလုိ လက္ထပ္ၿပီး မွ မခ်စ္တာလဲ ရွိၾကတာပဲ မဟုတ္လား
13 hours ago · · 3 peopleLoading... -
Noel Prime ဂ်ဴး အဲဒါေတြ ရာဇဝင္ထဲမွာ ထားခဲ့ပါလို႔ ေဝဖန္ေရးဆရာ တိုက္တြန္းေကာင္းမယ္ဆိုရင္ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။ တဲ့ ... အဲဒါေတြက အခု ရာဇဝင္ထဲမွာ က်န္ခဲ့လို႔လား ... သမိုင္းေခတ္နဲ႔အတူ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ခံစားမႈေတြနဲ႔အတူ လိုက္ပါလာခဲ့တာပဲမဟုတ္လား။
13 hours ago · · 2 peopleLoading... -
Noel Prime ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုး ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ႏွစ္အုပ္ရိွတယ္။ တစ္အုပ္က ခ်စ္ျခင္း၏အႏုပညာ၊ ေနာက္တစ္အုပ္က ဒီစာအုပ္ .ရာဇဝင္ထဲမွာ။
13 hours ago · · 3 peopleLoading... -
Yongqing Lan ဂ်ဴးက စာေရးတဲ့အခါ ထဲထဲ၀င္၀င္ တိတိက်က်အေသအခ်ာ ေရးေလ့ရွိတဲ့ ဟာကို အရမ္းသေဘာက်တယ္။ e.g လ်ိွဳ့၀ွက္ေသာႏွင္း၊တိမ္ႏွင့္ခ်ည္တဲ့ၾကိူး တို့မွာဆို ေဒသ၁ခုရဲ့ အေၾကာင္း အေသးစိတ္ခ်ယ္မွူန္းႏိုင္တာ အံမခန္းပါဘဲ ။
12 hours ago · · 1 personLoading... -
Lwin Minn ဒီစာအုပ္ကေတာ.၀ယ္ရဦးမယ္ဗ်...ေသခ်ာတယ္မနက္ျဖန္ျပီးရင္ေ တာ. တခုခုထပ္ျပီးေရးနိုင္လိမ္.မ ယ္ထင္ပါတယ္
10 hours ago · -
Wunna Than Htun ဆရာမ ရဲ႕ ရသစာေပေတြက ရသ (၉) ပါးတင္ မကဘူး ... အေတြးအျမင္ ဆန္လို႔ ပါ ႀကိဳက္တာပါ။ ေ၀ဖန္ေရးဆရာ ကလည္း သူ႔ရဲ႕ အျမင္ ကို ေျပာမွာပဲေလ .. က်ေနာ္ေတာင္ အမွတ္တရ ကို ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း သူ႕ ခ်စ္သူ ရဲ႕ ရိုက္စ္တာ နားက်ပ္ မွာ "J" ဆိုတာ ေရးတာရယ္ (ဇာတ္ေကာင္နာမယ္က စုစုေထြး မွတ္လား) ၊ ေဆးေက်ာင္းသူ ဘ၀ထဲက ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြ စ ေရးလို႔ ပရိသတ္ေတာင္ ရေနၿပီ ဆုိတာေတြေၾကာင့္ ဇာတ္ေကာင္ ဟာ စာေရးသူ ပဲလားလို႔ ထင္မိေသးတာပဲ။
10 hours ago · -
Tint Tint Kyi
စာေရးတဲ့သူကုိ စာေတြဖတ္ျပီး သိရတာပါ။ စာေရးသူေရးတဲ့ ဇာတ္ေကာင္နဲ ့စာေရးသူနဲ ့မေရာေထြးေစခ်င္တာ အမွန္ပါ။ စာေရးသူရဲ ့ကေလာင္စြမ္းကုိ သာ ေ၀ဖန္ေရး ရႈေဒါင့္ကၾကည့္ ရမယ္။ ၀တၳဳေရးဆရာေတြရဲ ့ကေလာင္ထက္ျမက္ရင္လည္း ဆရာမၾကီးေဒၚခင္ႏွင္းယုေရးေသာ ေမႊး၀တၳဳထဲက ၀ါး...ခယ္မမွာအဲသလိုရွိလား။ ေမႊးဆိုတာ တကယ္ရွိလားထင္ၾကတာ စာဖတ္သူရဲ ့အေတြးအျမင္ေတြေပါ့။ ေ၀ဖန္ေရးဆရာကေတာ့ စာဖတ္သူနဲ ့နည္းနည္းကြဲပါမယ္။သူ ့ရဲ ့ထင္ျမင္ခ်က္၊ သူ ့ရဲ ့ခံစားခ်က္ ႏွစ္ခုလံုးေရာ ေရးလုိက္တာကုိ အဲဒီေ၀ဖန္ေရးေဆာင္းပါးမွာ ေတြ ့ရမွာပါ။ ဒီလုိေရးလုိက္တဲ ့အတြက္ ဆရာမ ဂ်ဴး အေနနဲ ့ဇာတ္ေဆာင္ဆရာ၀န္ မဟုတ္ေသာ အျခားေသာ ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို ေရးဘုိ့တြန္းအားျဖစ္ေစခဲ့တယ ္လုိ ့ကၽြန္မထင္ပါတယ္။ တကယ္ပီပီျပင္ျပင္လည္းေရးႏို င္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါလား။
-
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။