အေမ ေဒၚျမရင္၏ ရင္ထဲက
ပဲ့တင္သံ
မိဘဆိုတာ သားသမီးတိုင္းကို ခ်စ္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ခ်စ္တဲ့ ပံုသ႑ာန္သာ ကြာပါလိမ့္မယ္။ သားသားကိုလည္း အေမ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ႔ဘ၀မွာ အရမ္း လုပ္ခ်င္တဲ့ ဒီအႏုပညာ အလုပ္ကို လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အစြမ္းကုန္ ျဖည္႔ဆည္း ေပးခဲ့ပါတယ္။
သူ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက ၀ါသနာ ပါမွန္း အေမသိတယ္။ မိဘကေတာ႔ ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ သူက မိဘ မသိေအာင္ ဂီတပညာကို ေလ့လာတယ္။ သူ ခဏခဏ ေျပာတာက “အေဖတို႔ အေမတို႔သာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အေစာၾကီးကတည္းက ဂီတပညာ သင္ယူခြင့္ ေပးခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ” တဲ့။ သားသားရဲ႕ ပထမဆံုး “နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား” ထြက္ျပီး ေအာင္ျမင္ေတာ႔ အေမ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ၀မ္းသာတာေပါ႔။
ျမန္မာျပည္က သားေတြ အားလံုး၊ ႏိုင္ငံတကာက သားေတြ အားလံုးလည္း သူတို႔ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ။ မိဘကို ရိုေသပါ။ ေစာင့္ေရွာက္ပါလို႔ အေမ ေျပာခ်င္တယ္။
သားသား ဘ၀မွာ သူ မျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ လူယုတ္မာ တစ္ေယာက္ေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ လူ႔ေလာကကေန ေစာေစာစီးစီး ထြက္ခြာ သြားရလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ထားခဲ့မိဘူး။ အခု အခ်ိန္အထိ သတိရေနတုန္းပါပဲေလ။
သားသားကို ခ်စ္ၾကတာေတြ၊ သားသားရဲ႕ အႏုပညာကို ခ်စ္ၾကတာေတြ ေတြ႔ရေတာ့ အေမ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ၾကည္ႏူး ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ဆရာ ႏိုင္ေဇာ္ရဲ႕ သားသား အေၾကာင္း စာအုပ္ ထြက္လာေတာ့ ၀မ္းသာပါတယ္။ အမွတ္တရ သိမ္းထားစရာ တစ္ခု ရွိလာျပန္တာေပါ႔။
အေမ ေဒၚျမရင္
၆၉၊ သီတာလမ္း၊ တာေမြ၊ ရန္ကုန္
ဇနီး သြယ္သြယ္ေထြး ၏ အမွတ္တရ
ကိုေလးက သူမ်ားနဲ႔ မတူဘဲ ထူးျခားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။
ကုိေလး အေၾကာင္း ေျပာရမယ္ဆို ေျပာစရာေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ဘယ္နားက စေျပာရမွန္း မသိေတာ႔ဘူး။
ကိုေလးကို သတိတရ တမ္းတေနတာေတြကို ေျပာျပဖို႔လည္း မလံုေလာက္ဘူး။
သမီးငယ္ မိကြန္ေထာ ၏ စကား
သမီးက ေဖေဖနဲ႔ ၾကာၾကာ မေနလိုက္ရေပမယ့္ ေဖေဖ့သမီး ျဖစ္ခြင့္ရလိုက္တာကို ေက်နပ္ပါတယ္။ ေဖေဖက ပိုက္ဆံအတြက္ သီခ်င္းေတြ ေရးခဲ့ဆိုခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ သမီး သိတယ္။
ဆရာ ဦးေအာင္စိုး ၏ အလြမ္း မွာတမ္း
My Sentiments
It Gives me much pleasure
To mention briefly about
My great friend, the late
KYAW MYINT LWIN a.k.a
HTOO EIN THIN, in respect of his
attainments in his musical career,
During his lifetime.
Candidly, I immortalize him as
“The Most Unforgettable Musician Friend
That I’ve Ever Met” and liken him as
“A Candle with an Eternal Flame
On the Altar of my heart of hearts”.
I remain with inconsolable regrets
Until my dying day.
Sdf OUNGTSOE
a.k.a
(THI-THA-OUNG)
Mawlamyine,
Dated the 6th May 2012
ႏိုင္ေဇာ္၏ ဥေယ်ာဇဥ္ပံုတူ ေကာက္ေၾကာင္း ေရးဆြဲရတာကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ၿခိဳက္သည္။
ပံုတူေကာက္ေၾကာင္းသည္ ပံုတူ ပန္းခ်ီကား မဟုတ္။ ဓါတ္ပံုလို အၿပည္႔အ၀ ထင္ဟပ္ၿပီး ပံုတူကူးၿပႏိုင္ၿခင္း မရွိ။ ေကာက္ေၾကာင္း အခ်ိဳ႕ကိုသာ ေရးသည္။ သည္လိုႏွင့္ ဟန္ပန္ အမူအရာ အခ်ိဳ႕ ေပၚလြင္ လာရံုမ်ွ ရွိလိမ့္မည္။ ̒ကိုငွက္̓ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၁၉၉၀ ၿပည္႔ႏွစ္မ်ား၏ အေစာပိုင္း ကာလတြင္ စတင္ ေတြ႔ခဲ့ႀကသည္။ ပုသိမ္သားေတြ ရန္ကုန္သို႔ အလံုးအရင္း ေရာက္ရွိလာခ်ိန္မွာ ပိုၿပီးရင္းႏွီးသြားၾကသည္။ ̒ကိုငွက္̓ နွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ၏ ပံုတူေကာက္ေၾကာင္း ေရးဖို႔အတြက္အၾကိမ္ၾကိမ္ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္ေတြ ကိုယ္စီ ရွိေနခဲ့ၾကတာက တိုက္ဆိုင္ေနခဲ့သည္။သည္လိုႏွင့္ ရွမ္းၿပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္း ကေလာၿမိဳ႕ကေလးတြင္ တစ္ႏွစ္တာမွ် ကၽြန္ေတာ္သြားေရာက္ ေနထိုင္ခဲ့ရစဥ္ ကိုငွက္က အေ၀းကို ပ်ံသန္း သြားခဲ့ပါေတာ့သည္။
ယခုေတာ့ ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာရွင္ ထူးအိမ္သင္ခ်န္ထားခဲ့သည့္ လက္စလက္န အမွတ္တရ အပိုင္းအစမ်ားကို ေကာက္ေၾကာင္းကေလးမ်ား ေရးလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ကိုငွက္၏ မိဘႏွစ္ပါး ဦးထြန္းျမင့္ ၊ ေဒၚျမရင္တို႔က သူ၏ ပုံရိပ္မ်ားကို ေဖၚေပးခဲ့ၾကသည္။ ညီမ မိမိုးႏွင့္ ညီမ်ား၊ သူ၏ ဇနီး မိသြယ္ႏွင့္ သမီးေလး မိကြန္ေထာတို႔က ျဖည့္စြက္ေပးၾကသည္။ ကြက္လပ္မ်ားစြာအတြက္ မ်ဥ္းေၾကာင္းေရးဆြဲဖို႔ သူ႔မွာ ခ်စ္ခင္ေသာ မိတ္ေဆြေတြေပါမ်ားခဲ့သည္။
ကေလာၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနခဲ့စဥ္ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္ၿပီး ‘ခ်စ္ဗဟိုရ္’ စင္တင္ ဂီတ၀ိုင္းမွ ပင္တိုင္ဂီတမွဴး ကို၀င္းဦးႏွင့္ နာရီမ်ားစြာ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေပ်ာက္ဆုံးေနသည့္ အဖိုးတန္ ဟင္းလင္းျပင္ အခ်ဳိ႕ကို ဆရာသီဟန္သြင္ႏွင့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦး (ဆရာ ၾကြက္နီ) တို႔က မွတ္တမ္းမ်ား တင္ေပးထားခဲ့ၾကသည္။ ရွားပါးဓာတ္ပုံမ်ားကို ထူးအိမ္သင္မိသားစု၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦးႏွင့္ ဗိုလ္မွဴးျမင့္ေအာင္တို႔က ရွာေဖြေပးခဲ့သည္။
ႏွင္းဆီလႈိင္း ကိုေဇာ္သစ္၊ ေတးေရး ကိုျမင့္မိုးေအာင္၊ ကိုေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္၊ ကိုေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္၊ စာေရးဆရာ ကိုၿငိမ္းေအးအိမ္၊ ဆရာမ မအိႏွင့္ ေတးေရးဆရာ ကိုဘႏွင့္ ထူးအိမ္သင္ကို အင္တာဗ်ဴးခဲ့သူမ်ား၊ ငယ္စဥ္ဘ၀မွသည္ ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ သူ၏ ဓါတ္ပုံေတြကို ရိုက္ကူးခဲ့သူမ်ားက သူ၏ ပုံတူေအာင္ျမင္စြာ ျဖစ္ေျမာက္လာေအာင္ ရႈေထာင့္ မ်ားစြာမွ ျဖည့္စြက္ေရးဆြဲေပးခဲ့ၾကပါသည္။ ကြက္လပ္မ်ားစြာ လွပစြာ က်န္ေနဦးမည္ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ကြက္လပ္အခ်ဳိ႕ကို လွပစြာပင္ ခ်န္ရစ္ထားခဲ့ပါသည္။
ထူးအိမ္သင္ကို ခ်စ္သူမ်ားအတြက္ "ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္" ပုံတူေကာက္ေၾကာင္း လက္ေဆာင္ကေလး ေပးလုိက္ပါသည္။
ႏိုင္ေဇာ္
၂၀၁၂ ေမလ ၂၃
သမီးေလး မိကြန္ေထာရဲ႕ ေဖေဖ
အေမ ေဒၚျမရင္ရဲ႕ ဘဲဥ
ခ်စ္ဇနီး မိသြယ္ရဲ႕ကိုေလး
ေပါင္းကူးတံတားေပၚက မိသားစု
ႀကည္ႏူးစရာ မိသားစု
နိဒါန္း သို႔မဟုတ္ အလင္းငွက္
ငါဟာ
အတၱမဲ့ အလင္းတစ္ခုျဖစ္ခ်င္တယ္။
ပိုင္ဆုိင္တာေတြ စြန္႔ပစ္ခဲ့။
ေရလို စီးဆင္းသြားခ်င္လည္း…။
(အစိမ္းေရာင္ တံခါးမ်ား။ ေရး/ ဆို ထူးအိမ္သင္)
ထူးအိမ္သင္ အမည္ရွိေသာ ငွက္သည္ ဂီတ မိုးေကာင္းကင္၏ အေ၀းဆံုး၊ အၿမင့္ဆံုး တစ္ေနရာ အထိ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ ပ်ံသန္းခဲ့ဖူးသူ ၿဖစ္သည္။
သူ၏ အမည္ရင္းက ေက်ာ္ၿမင့္လြင္။
သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ခ်စ္ခင္သူမ်ားက ဘဲဥ ဟုေခၚသူ ေခၚ။ ကိုငွက္၊ ကိုသွ်ပ္ ေခၚသူ ေခၚၾကသည္။ သူသည္ သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ အမည္ႏွင္႔ ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့သလို လင္းထက္ အမည္ႏွင့္ ၀တၳဳတိုေတြ။ ကဗ်ာ လကၤာေတြ ဖြဲ႔ဆိုခဲ့သည္။
သူသည္ ရိုးရာဂီတကို ခ်စ္ၿမတ္ႏိုးစြာ ေလ့လာခဲ့သလို တၿခားေသာ ဆန္းၾကယ္သည္႔ နယ္ပယ္ေပါင္း မ်ားစြာ တို႔ကို ၀င္ေရာက္ စူးစမ္းခဲ့ဖူးသူ ၿဖစ္သည္။
ကမာၻေလာက စိမ္းလန္းေရး အေပၚ သူ အေလးအနက္ ထားခဲ့သည္။
ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာႏွင့္ ဥာဏ္ပညာကိုလည္း သူ ယံုၾကည္ခဲ့သည္။
ထူးအိမ္သင္ ဆိုေသာ အမည္သည္ ေတးေရး၊ အဆိုေတာ္ ဟူသည့္ဂုဏ္ပုဒ္ေလာက္မွ်ႏွင့္ မၿပည္႔စံု။
သူသည္ လကၤာ စာဆို ကဗ်ာဆရာ ၿဖစ္သည္။
သူသည္ တကယ့္ ဂီတ အႏုပညာရွင္ တစ္ဦးလည္း ၿဖစ္သည္။
သူက အေမ ခ်စ္ေသာ သားတစ္ဦး ၿဖစ္သလို အလြန္ခ်စ္တတ္သည္႔ ဖခင္လည္း ၿဖစ္သည္။
ထူးအိမ္သင္ အမည္ တပ္ထားေသာ ၾကယ္တစ္ပြင့္သည္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္၏ မိုးသည္းေသာ ရာသီ တစ္ေန႔မွာ ရုတ္တရက္ ေၾကြလြင့္ သြားခဲ့သည္။
သို႔ပါေသာ္လည္း သူ၏ ၀ိညာဥ္ အလင္းငွက္က အႏုပညာ ေလဟာၿပင္ထဲတြင္ အခ်ိန္ ကာလ၏ ေႏွာင္ၾကိဳး ကင္းမဲ့ လြတ္လပ္စြာၿဖင့္ ပ်ံသန္းဆဲ။
အခန္း(၁) ေမာ္လၿမိဳင္သား ႏွင့္ ဇာသၿပင္သူတို႔၏ ပုသိမ္ဖူးစာ
(၁)
၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ မိုးသည္းေသာ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ အေ၀း တစ္ေနရာသို႔ထြက္ခြာ သြားခဲ့သည္႔ ထူးအိမ္သင္သည္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ မိုးသည္းေသာ ေန႔တစ္ေန႔မွာပင္ ေမြးဖြား ေရာက္ရွိ လာခဲ့သည္။
ပုသိမ္ၿမိဳ႕သည္ သူ၏ ေမြးဇာတိ။
ဖခင္က ဦးထြန္းျမင့္၊ မိခင္က ေဒၚျမရင္။
ဧရာ၀တီတိုင္းမွာ ထူးအိမ္သင္ ေမြးဖြားခဲ့ေသာ္လည္း သူ၏ အရင္းအျမစ္က မြန္ၿပည္နယ္။
အေၾကာင္းမွာ ဖခင္က ေမာ္လၿမိဳင္သား။ မိခင္က ဇာသၿပင္ရြာသူ ၿဖစ္၍ပင္။
တည္ေနရာအားျဖင္႔ ဘာမွ် အလွမ္းမေ၀းေသာ ေမာ္လၿမိဳင္ ဇာတိသားႏွင့္ ဇာသၿပင္ ဇာတိသူတို႔က ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ရြာလည္ၿပီး ပုသိမ္မွာ သြားေရာက္ ဖူးစာ ဆံုခဲ့ၾကေလသည္။
(၂)
ထူးအိမ္သင္၏ ဖခင္ဘက္မွ အဘိုး အဘြားေတြက ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ ၊ ေမာင္ငံရပ္ေန မီးရထားရံုပိုင္ ဦးတိုးေဖႏွင့္ ေဒၚပုတို႔ျဖစ္သည္။
ကေလးေတြ အရြယ္ ေကာင္းေကာင္း မေရာက္ခင္မွာ ဦးတိုးေဖ ဆံုးသြားခဲ့၍ အေမပုက သားသမီး ေလးေယာက္ကို ေဆးလိပ္ခံု ေထာင္၊ အထည္ ေရာင္းၿပီး လူလားေျမာက္ေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့သည္။ သားၾကီး ကိုတင္ဦးက တပ္မေတာ္ အရာရွိ ၿဖစ္လာၿပီး ဗိုလ္မွဴး အဆင့္ၿဖင့္ အၿငိမ္းစားယူခဲ့သည္။ သမီး ေဒၚညြန္႔က အိမ္ေထာင္က်ၿပီး မီးရထား အသိုင္းအ၀ိုင္း ထဲမွာ။ တတိယေျမာက္က ဦးထြန္းျမင့္ (ထူးအိမ္သင္၏ ဖခင္)။ အငယ္ဆံုး ေဒၚလွ၀င္းက ကုန္သြယ္/ လယ္ယာ။
(၃)
ထူးအိမ္သင္၏ ဖခင္ ဦးထြန္းျမင့္ကေလးသည္ ငယ္စဥ္က ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ ေမာ္လမိန္း ဂ်ပ္ဆင္ေက်ာင္းမွ စတုတၳတန္း ေအာင္ျမင္ၿပီးေနာက္ ရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသ အထက္တန္းေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းသည္။
၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ မက္ထရစ္ ေအာင္ခဲ့ရာ မွတ္မွတ္ရရ ထိုႏွစ္တြင္ ေမာ္လၿမိဳင္၌ ဥပစာေကာလိပ္ ဖြင့္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဖြင့္မည္႔ အခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္လ်က္ တိုက္ဖြိဳက္ ေရာဂါဒဏ္ အလူးအလဲ ခံလိုက္ရရွာသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေက်ာင္းမတက္ ျဖစ္လိုက္။ စာသင္ႏွစ္ ေနာက္က်သြား၍ ရန္ကုန္ တက္ၿပီး အလုပ္ ၀င္လုပ္သည္။
ထိုအခ်ိန္ ကာလမွာ ဆယ္တန္း ေအာင္သူမ်ား အလြန္ ရွားပါးေသာ ေခတ္ျဖစ္၍ ရန္ကုန္ Housing Board ရံုးတြင္ စာေရး အလုပ္ကို လြယ္လြင့္တကူပင္ ရခဲ့သည္။ ေျခာက္လခန္႔ အလုပ္ လုပ္ၿပီး ေကာ္လိပ္ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္နီးမွ ေမာ္လၿမိဳင္ ၿပန္လာသည္။
တစ္ဖက္မွာ အခ်ိန္ပိုင္း ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ရင္း ေကာလိပ္ တက္ေလသည္။ ဥပစာ အပိုင္း (က) ကိုေတာ့ တစ္ႏွစ္တည္းႏွင့္ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ျမင္သည္။ အင္တာ (ဘီ) က်ေတာ႔ သခ်ၤာတြဲ သြားယူမိသျဖင့္ အဆင္မေျပ။ စာေမးပြဲ မေအာင္ ျဖစ္ရေလသည္။
ထြက္ေပါက္ ရလိုရညား အလုပ္ ေလွ်ာက္ရာ တရုတ္လွ ေက်းရြာတြင္ အလယ္တန္း ေက်ာင္းအုပ္ရာထူး ရရွိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ခန္႔၊ ထိုစဥ္ ကာလ တရုတ္လွသည္ ယခုလိုဖြံ႔ၿဖိဳး စည္ကားသည္ မဟုတ္ေသး။ အလြန္ ေခါင္လွသည္။ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ မႈိုင္းအံု႔ဆိုင္း မႈန္မႈိင္း၍ေနသည္။ ညအခ်ိန္မွာ ေတာၾကီးမ်က္မည္း၏ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ပိုးေကာင္၊ မႊားေကာင္ အသံမ်ားေၾကာင့္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္။ ဦးထြန္းျမင့္ေလးသည္ အသက္က ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္။ ငိုခ်င္သလို၊ ရယ္ခ်င္သလို ခံစားေနရသည္။
သို႔ျဖင့္ တစ္ညတည္း အိပ္ၿပီး မနက္ မိုးလင္းေသာအခါ "အိမ္ကို ခဏသြားၿပီး အ၀တ္အစားေတြ ယူဦးမယ္" ဆိုကာ အၿပီး ျပန္ေျပးေလေတာ့သည္။
(၄)
ေက်ာင္းထြက္ ၿပီး၍ ရန္ကုန္ ျပန္တက္လာသည္။
အေဖ့ မိတ္ေဆြ ဦးေဖတင္က ယူဘီေအတြင္ ေကာ္မရွင္ မန္ေနဂ်ာ။ သူ႔ထံ သြား၀င္ေတြ႔ရာ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းပဲ အလုပ္ ရသည္။ ကုန္စည္စာေရး (Freight Clerk) ဘ၀မွာ ယူနီေဖာင္း အျဖဴ ႏွစ္စံု၊ ပခံုးေထာက္ အျဖဴကႏွစ္စံု။ ပိကက္ဦးထုပ္၊ နက္ကတိုင္ ႏွစ္စင္း၊ ပခံုးေထာက္ အျဖဴတစ္လုိင္းထုတ္ေပးသည္။
စမတ္ကေတာ့ က်သည္။ ေရွ႕ဆက္ လုပ္သြားလွ်င္ မ်ားမၾကာမီ ေလယာဥ္ေမာင္ ( Flight Assistant) ျဖစ္ၿပီၤး ေနာင္ေရး ေမွ်ာ္ေတြးစရာက ေျဖာင့္ျဖဴးလ်က္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအလုပ္ လုပ္ေနရင္း ေျခာက္လခန္႔ အၾကာတြင္ စိတ္က ေျပာင္းသြားျပန္သည္။
လူ၀င္မႈ ၾကီးၾကပ္ေရးဌာနတြင္ (Assistant immigration officer) ရာထူးေပၚလာေသာေၾကာင့္ သြားေလွ်ာက္သည္တြင္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ရျပန္သည္။ ပခံုးေပၚမွာ ႏွစ္ပြင့္ႏွင့္ အင္မီဂေရးရွင္း အရာရွိ။ အသက္က အစိတ္ အရြယ္မို႔ ဌာနတစ္ခုလံုးမွာ အသက္အငယ္ဆံုး။ တက္လမ္း ေကာင္း၍ ေအးေအးေဆးေဆး ေနလို႔ ရေခ်ၿပီ။
(၅)
လြဲခ်င္ေတာ့လည္း ၾကံဖန္၍ပင္ လြဲရသည္။
လူကလည္း ရိုးစင္း၍ သိပ္မစဥ္းစားတတ္။ ဌာနဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းမ်ား၏ လုပ္ထံုးလုပ္နည္း ဥပေဒေတြ နားမလည္။ ယူဘီေအက အလုပ္ ထြက္လာခဲ႔စဥ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ် အသိမေပးခဲ႔။ သူတို႔ ယူနီေဖာင္းေတြ ယူထားရတာ လိပ္ျပာမသန္႔။ သြားျပန္အပ္မွ ေကာင္းမည္ ဆိုၿပီး ျပန္သြားေပးသည္။
ဟိုက "အခု ဘာလုပ္ေနလဲ " ေမးေတာ့ တကယ္ဆို "ေက်ာင္းျပန္တက္ေနတယ္" ဆိုလည္း ၿပီးၿပီ။ ရိုးသားစြာပင္ အင္မီဂေရးရွင္းမွာ အလုပ္၀င္လုပ္ေနတာကို အမွန္အတိုင္း ေၿပာလိုက္မိသည္။ ဌာနတစ္ခုမွ တစ္ခုသို႔ ကူးေျပာင္း အလုပ္ လုပ္ရာတြင္ သက္ဆိုင္ရာ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ လမ္းေၾကာင္းအတုိင္း သြားရတာကို နားမလည္။
သို႔ျဖင့္ ယူဘီေအကလည္း လုပ္ထံုးအတိုင္း အင္မီဂေရးရွင္းကို စာလွမ္းေရးၿပီး အသိေပးသည္။ အင္မီဂေရးရွင္း မင္းၾကီးလည္း ကိုထြန္းျမင့္ကို အလုပ္မွ ရပ္စဲလိုက္ရေတာ႔၏
(၆)
ထိုစဥ္က ၁၉၅၉-၆၀ ၿပည္႔ႏွစ္။ ပါလီမန္ ေရြးေကာက္ပြဲကာလ။
လူက စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ေကအယ္လ္အမ္၊ ဘီအိုေအစီ ႏိုင္ငံျခား ေလေၾကာင္းလိုင္းေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အလုပ္ လိုက္ေတာင္းၾကည္႔သည္။ သူတို႔က ရံုးမ်ား ေျပာင္းေရြ႕သြားေတာ့မည္႔ ကာလျဖစ္၍ ဘယ္ကမွ် အလုပ္မေပးႏိုင္။ အေတာ္ေလးကို စိတ္ေလခ်င္စရာ ေကာင္းေနခ်ိန္။
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က "အလုပ္ တစ္ခုေတာ႔ ရွိတယ္။ ကာလသားေရာဂါ တိုက္ဖ်က္ေရးမွာတဲ့ကြ။ လစာကေတာ႔ အထက္တန္း စာေရး လစာပဲ။ လုပ္ခ်င္ရင္ေတာ႔ က်န္းမာေရးဌာန သြား" ဟု လမ္းညႊန္လိုက္သည္။
ဟိုေရာက္သြာေတာ့ စာေရးက " ဟာ အေတာ္ပဲ။ အခ်ိန္ေတာင္ နည္းေနၿပီ။ ေဒါက္တာ ဘရူး၀ါးက ခရီး သြားစရာ ရွိေနတာ "ဆိုၿပီး အဂၤလိပ္ လက္ႏွိပ္စက္ႏွင့္ စာတစ္ေစာင္ ခပ္ျမန္ျမန္ ရိုက္ေပးသည္။ က်န္းမာေရး ဦးစီးဌာနမွ ေဒါက္တာ ဘရူး၀ါးထံ စာကို ၀င္ျပရာ စာကို ေသခ်ာဖတ္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေမးျမန္း ၾကည့္ၿပီး…
" မင္းကြာ။ ေကာလိပ္ ပညာတတ္ပဲ။ အခု ေလွ်ာက္ထားတာက ကာလသားေရာဂါ စံုစမ္းေရး (Investingator) ဘက္ဆိုေတာ့ ဟိုအိမ္၊ဒီအိမ္ မေကာင္းတဲ့ ေနရာေတြလည္း သြားရမွာ။ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ မင္း ဓာတ္ခြဲခန္း တက္ကနီရွင္ လုပ္ပါလား "ဟု ဆိုသည္။
" ေတာင္ၾကီးနဲ႔ ပုသိမ္မွာ ေနရာေတြ လစ္လပ္တယ္ကြ။ ငါလည္း အခုပဲ ပုသိမ္ရံုးကို သြားစစ္ေဆးမွာ။ အဲဒီ ႏွစ္ေနရာထဲက မင္းသြားခ်င္တဲ့ဆီ ေရြး။ ငါ ခန္႔ေပးလိုက္မယ္ "ဟု ဆိုသည္။
ဦးထြန္းျမင့္ကေတာ႔ နယ္ရပ္ေ၀းကို မသြားခ်င္။ ရန္ကုန္မွာပဲ ေနခ်င္သည္။ ေဒါက္တာ ဘရူး၀ါးက အလုပ္ရလည္း နယ္ကို ခ်က္ခ်င္း သြားရမည္ဟု ဆိုသည္။
ဦးထြန္းျမင့္လည္း လစာ ယူၿပီး သံုးလေလာက္ေတာ႔ ေနၾကည့္မည္။ ေနာက္ေတာ့ ထြက္တန္ထြက္မည္ စိတ္ကူးလိုက္သည္။ "ပုသိမ္ဘက္ကို ငါမေရာက္ဖူးေသးဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရွိတာပဲ။ ေရာက္ဖူးေအာင္ အလည္ သြားၾကည့္ဦးမယ္ " ဟု သူ႔စိတ္က ျဖစ္လာသည္ႏွင့္ ပုသိမ္ကို ဆႏၵျပဳလိုက္သည္။
သည္လိုႏွင့္ စတူး၀ပ္လမ္း (ယခု ေမာ္ကြန္းတိုက္လမ္း) ရွိ Pasteur Institute သို႔ ေရာက္သြားသည္။
ေဒါက္တာ အာဟတ္၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ ကာလသားေရာဂါ ေသြးရည္ၾကည္ စမ္းသပ္မႈ (Serological tests) မ်ားျဖစ္ေသာ VDRL test ႏွင့္ Kahn test မ်ားကို သင္ယူရေလသည္။ သံုးလၿပည့္ သင္တန္းအၿပီး ပုသိမ္ ေရာက္ေတာ႔ သူ ေပ်ာ္သြားသည္။
ဇာသျပင္သူ မိျမရင္ႏွင့္ ဖူးစာဆံုဖို႔ ႀကိဳတင္ သြားၿပီး ေစာင့္စားေနသလိုမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။
(၇)
ေမာ္လၿမိဳင္ႏွင့္ ဇာသျပင္ဆိုတာ တည္ေနရာခ်င္းက လက္တစ္ကမ္းစာ။
ဂ်ိဳင္းျမစ္ႏွင့္ သံလြင္ျမစ္ ဆံုရာမွာ ဟိုဘက္ကမ္းက ဘီလူးကၽြန္း ေမာ္လၿမိဳင္။ သည္ဘက္က ဇာသျပင္ ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္ကတည္းက ေမာ္လၿမိဳင္မွ ေန႔စဥ္ သေဘၤာ ေျပးဆြဲသည္။ ဘီလူးကၽြန္း တစ္လိုင္း၊ ဇာသျပင္ တစ္လိုင္း ျဖစ္ေနေလသည္။
ဇာသျပင္သည္ အဂၤလိပ္ေခတ္တုန္းက တိုက္နယ္ မက်ေသးသည့္ ရြာႀကီးတစ္ရြာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဇာသျပင္ေခ်ာင္းႀကီး အေပၚမွာခြၿပီး တည္ထား၍ အေရွ႕ဘက္ကမ္း၊ အေနာက္ဘက္ကမ္း ကြဲေနသည္။ ဗမာ၊ မြန္ေတြ ေရာေႏွာ ေနၾကသည္။
အေရွ႕ဘက္ကမ္းမွာ ဗမာစုျဖစ္၍ ေလွစပ္၊ အိုးဖုတ္၊ လယ္ယာ လုပ္ၾကသည္။ ဇာသျပင္ လက္ရိုက္အိုးေတြက နာမည္ေက်ာ္။ အုိးရႊံ႔ေျမကို ဇာသျပင္ေခ်ာင္းဖ်ားမွ ရျပီး သဲကို ေကာ႔လဖူရြာမွ ရသည္။ လူ အသံုးမ်ားသည့္ စဥ္႔မကိုင္ေသာ အျဖဴထည္အိုးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ထိုေခတ္အခါက သတၱဳအိုးေတြ မတြင္က်ယ္။ ထမင္းခ်က္၊ ဟင္းခ်က္လည္း ေျမအိုးေတြပဲ သံုးစြဲသည္။ ပန္းကန္၊ အင္တံု၊ ငရုတ္ဆံုမွသည္ ဘုရား ေညာင္ေရအိုး၊ ကေလး ကစားစရာေတြအထိ အိုးလုပ္ငန္းမွ ထြက္ရွိသည္။
အနက္ဘက္ကမ္းမွာ မြန္စုျဖစ္၍ ကလယ္လူမ်ိဳး နည္းနည္း ရွိသည္။ လယ္စိုက္ၾကသည့္အျပင္ တံငါလုပ္ငန္းကေတာ႔ ငါးပုစြန္ေတြ ဖမ္း၊ ေမာ္လၿမိဳင္အထိ တင္ပို႔ၾကသည္။ ထိုစဥ္က စက္ေလွငယ္မ်ား မရွိေသး။ ေရျပင္က်ယ္ ေရလမ္းအတိုင္း ခတ္ေလွေတြနဲ႔ပဲ သြားၾကသည္။ ဇာသျပင္ အေနာက္ပိုင္းသည္ ဟိုမွာဘက္တြင္ ေကာ႔က်ိဳက္ရြာႏွင့္ နီးကပ္စြာ သြားဆက္ေနေလသည္။
ဇာသျပင္ အရွ႕ရြာႏွင့္ အေနာက္ရြာကို တံတားႀကီး တစ္စင္းက ေပါင္းကူးေပးထားသည္။ မြန္ရယ္၊ ဗမာရယ္ ဆိုေသာ္လည္း ရုပ္ရည္ လကၡာဏာအရ ခြဲျခား၍ မရ။ အားလံုး အတူတူ ေရာေႏွာေနၾကသည္။ ဘာသာေရးလည္း ကိုင္းရႈိင္းၾကသည္။
အေရွ႕ဘက္ကမ္းတြင္ ေက်ာင္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ ကြင္းေက်ာင္းတို႔ကား ေရွးေဟာင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြ။ အေနာက္ဘက္ ကမ္းမွာလည္း ေရွးေက်ာင္းႀကီး သံံုးေက်ာင္း ရွိသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းငယ္ေတြကေတာ႔ ေပါမ်ားလွေခ်သည္။
(၈)
ထူးအိမ္သင္၏ မိခင္ဘက္မွ အဘိုး ဦးေမာင္ကား ဇာသျပင္ အေနာက္ဘက္ကမ္း၊ ေခ်ာင္း၀မွာေနထိုင္ခဲ့ေသာ မြန္လူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ စပါး စိုက္ပ်ိဳးသည္။
(၉)
ထိုေခတ္ကာလ ဇာသျပင္ရြာႀကီးမွာ ေတာ္သလင္းလဆုိလလွ်င္ မိုးရုပ္သိမ္းစျပဳ၍ လႈိင္းေလၿငိမ္သက္ၿပီ။ ျမစ္ယံ သင္ဖ်ဴးခင္းသည့္ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ေလွၿပိဳင္ပြဲေတြ က်င္းပစၿမဲျဖစ္ေတာ့၏ ။ ဆိုင္းေတြ၊ ဗုံေတြ၊ ေမာင္းေတြကို ေလွေပၚတင္ၿပီး အၿပိဳင္အဆုိင္ အားေပးၾကေသာေၾကာင့္ စည္စည္ကားကားႏွင့္ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းလွသည္။
မြန္တိုင္းရင္းသားတို႔ ဓေလ့ထုံးစံ ၀ါလသီတင္းကၽြတ္ ပ၀ါရဏာပြဲ က်င္းပ၍ သိမ္မွ ထြက္ဆင္းလာသည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ေျခအစုံကို အေမႊးနံ႔သာရည္ျဖင့္ ေဆးေၾကာေပးၿပီး ၾကြရာလမ္းကို အ၀တ္ခင္းလ်က္ လွဴဖြယ္မ်ား ေလာင္းလွဴၾကသည္။ ေနထိုင္ မေကာင္းသည့္ အမ်ဳိးသားမ်ားက မိမိကိုယ္ေပၚမွ နင္း၍ၾကြသြားေစၿပီး အမ်ဳိးသမီးမ်ား မက်န္းမာပါက သံဃာေတာ္မ်ား ၾကြရာလမ္းနံေဘးတြင္ ေရအိုး ေရမႈတ္ ခ်ထားေပး၍ ေခါင္းမွစတိသေဘာ ေလာင္းခ်ေပးသြားၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေရာဂါဘယမ်ားေပ်ာက္ကင္း ေစသည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။
သီတင္းကၽြတ္လတြင္ ေကာက္ဦးေပၚ၍ ေကာက္ဦးဆြမ္းေလာင္းပြဲကို သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ ၆ ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပသည္။ ေခ်ာင္းဆုံဘက္ ဘီလူးကၽြန္း ၆၄ ရြာထဲမွပင္ ဇာသျပင္အထိ ကူးလာၿပီး ဆင္ႏႊဲၾကေလသည္။
မိုးလင္းစ ေ၀လီေ၀လင္းမွာ သံဃာေတာ္မ်ား ရြာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရာႏွင့္ ခ်ီ၍ စီတန္းၾကြျမန္း လာၾကစဥ္ အိမ္ေရွ႕ေတြမွာ ကိုယ္စီထြက္ ခုံေတြခင္းၿပီး နံနက္ဆြမ္းေတြ ေလာင္းလွဴၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ေမာ္လၿမိဳင္မွ ပြဲဇာတ္ေတြ ငွားထား၍ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ ရွိလွေတာ့၏။
ကထိန္ ၊ တန္ေဆာင္တိုင္က်ျပန္လွ်င္ ေခ်ာင္းဆံု၊ ဘီလူးကၽြန္း၊ မုရစ္ႀကီး၊ မုရစ္ကေလး ရြာမ်ားဘက္မွ ဇာသျပင္ အဆက္ေဆြမ်ဳိးေတြက ေလွမ်ားေပၚတြင္ ကိုယ့္ပေဒသာပင္ ကိုယ္တင္လာၿပီး ဇာသျပင္၌ ကထိန္လာခင္းၾကသည္။ ဆိုင္း၊ ဗုံေတြ ေလွေပၚတင္တီးလာၾကေသာေၾကာင့္ အထူးပင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွေခ်သည္။
(၁၀)
ေတာ္သလင္းလ ေလွၿပိဳင္ပြဲေတြက တေကာ့ခမိုင္း ေခၚတြင္သည့္ ဘီလူးကၽြန္းဘက္မွာလည္း ရွိသည္။
တစ္ခါေတာ့ အေဖာ္ေကာင္း၍ ေခ်ာင္းဆုံေလွၿပိဳင္ပြဲသို႔ ဦးေမာင္ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ထိုအခါ ဘီလူးကၽြန္း၊ မုရစ္ကေလးရြာသူ မိအုန္းစိန္ႏွင့္ သိကၽြမ္းခြင့္ရလုိက္သည္။
တစ္ခ်ိန္္တစ္ခါတုန္းကေတာ့ ဘီလူးကၽြန္းမွာ ေနခဲ့ၾကသည့္ စေမာင္ေခၚ စမင္းလူမ်ဳိးတို႔သည္ ဆံပင္ေကာက္၊ အသားမည္း၊ ေရကူးသန္ ၊ ခက္ထန္ ၾကမ္းၾကဳတ္ၿပီး ဘီလူးႏွင့္ တူသည္ဟု အဆုိရွိၾက၏ ။ အရွင္ေသာဏေထရ္ႏွင့္ ဥတၱရေထရ္တို႔ သု၀ဏၰဘုမိၼသို႔ ၾကြလာေတာ့မွ ရန္ျပဳတတ္သည့္ အဆုိပါ ေရသူရဲ ဘီလူးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ခဲ့ရသည္ ဟုလည္း ဆုိေလ့ရွိၾကသည္။
ယခုေတြ႔ဆုံရသည့္ ဘီလူးကၽြန္းသူေလး မိအုန္းစိန္ကျဖင့္ ရွင္းသန႔္၍ ေနေတာ့သည္။ ဦးေမာင္ႏွင့္ဆုိလွ်င္ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ခန္႔ပင္ ကြာေနသည္။ အိမ္မႈကိစၥ ႏိုင္နင္းလွၿပီး မိန္းမ ပီသသည္ဟု နာမည္သတင္းႀကီးေသာ မိအုန္းစိန္ကေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္းပင္ ဦးေမာင္ ေမတၱာသက္၀င္ သြားခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ ထုံးတမ္းႏွင့္အညီ လူႀကီးစုံရာႏွင့္ သြားေရာက္ ေတာင္းရမ္းလက္ထပ္ယူခဲ့သည္။ မိအုန္းစိန္လည္း ေသွ်ာင္ေနာက္ ဆံထုံးပါ ဇာသျပင္ရြာသို႔ ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။
(၁၁)
ဦးေမာင္ႏွင့္ ေဒၚအုန္းစိန္တို႔မွာ သားသမီးငါးေယာက္ ထြန္းကားခဲ့သည္။ အႀကီးဆုံးက ဦးျမတ္ထြန္း ၊ ဒုတိယ မိျမတင္ ၊ တတိယ မိျမရင္ (ထူးအိမ္သင္၏ မိခင္) ၊ အဲ့သည္ေနာက္ ဦးေထြးျမင့္ ၊ အငယ္ဆုံးက မိစိန္ရင္ျဖစ္သည္။
(၁၂)
ၿဗိတိသွ်ေခတ္တုန္းက ရဲစခန္းခြဲကေလး တစ္ခုသာရွိေသာ္ျငားလည္း ေအးခ်မ္းလုံၿခဳံခဲ့သည့္ ဇာသျပင္သည္ စစ္ရိပ္ စစ္ေငြ႔သမ္းလာသည္ႏွင့္အမွ် မတည္မၿငိမ္ လႈပ္ခတ္စ ျပဳလာသည္။ ဂ်ပန္စစ္ေၾကာင္း၀င္လာခ်ိန္ အဂၤလိပ္တပ္မ်ားက ဇာသျပင္လမ္းအတိုင္း ဆုတ္ခြာၾကသည္။ ေၾကာင္နက္ တံဆိပ္ အိႏိၵယ အင္ဂ်င္နီယာတပ္မ်ားက ျမစ္ေခ်ာင္းေတြ ေတြ႔လွ်င္ တံတားေတြ ခ်က္ခ်င္းထိုးၿပီး စနစ္တက်ဆုတ္ခြာသြားၾက၏။
ဂ်ပန္စစ္ေၾကာင္းႀကီးတစ္ေၾကာင္းက ဇာသျပင္ကို ျဖတ္ၿပီးမွ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ေရာက္ႏွင့္ေန၍ ပူးေပါင္းမိၾကေလသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားကား ဘီလူးကၽြန္းမွတစ္ဆင့္ ဇာသျပင္အထိ စစ္ေျပးလာၾကသည္။ လူတစ္ကိုယ္ တစ္ႏိုင္စာသာ သယ္ႏိုင္၍ ပစၥည္းေတြကို သည္အတိုင္း ထားပစ္ခဲ့ၾကသည္။ မေျပးလုိ႔ကလည္းမျဖစ္။ စစ္ဦးဘီလူးဆိုသည့္အတိုင္း ဂ်ပန္တပ္ေတြ ဆက္ဆံပုံက ၾကမ္းလွရမ္းလွသည္။ တစ္ဘက္မွာ ေတာမီးေလာင္၍ ေတာေၾကာင္လက္ခေမာင္း ခတ္သည့္ႏွယ္ ေဖာက္ထြင္းလုယက္ ႏိုင့္ထက္စီးနင္းမႈေတြ ႀကဳံရသည္။
ဗုံေတြကလည္း ေမာ္လၿမိဳင္ကို ႀကဲလွၿပီ။ ညဘက္ဆုိ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ အထက္က ေကာင္းကင္ယံတြင္ ဂ်ပန္ တုိက္ေလယာဥ္မ်ားႏွင့္ ၿဗိတိသွ် တုိက္ေလယာဥ္မ်ား စီးခ်င္းထိုးၾကတာကို ဇာသျပင္ဘက္မွပင္ လွမ္း၍ ျမင္ရသည္။ ေအာက္မွလွမ္းပစ္ေသာ မီးပြင့္ေတြ။ အေပၚမွ ဗုံးႀကဲခ်တာေတြ။ ငိုက္စိုက္ထိုးက်သြားသည့္ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ။ မီးေတာက္မ်ားေၾကာင့္ မိုးေကာင္းကင္က ေသြးေရာင္ နီျမန္းေတာက္ပေနသလို မီးခိုးမ်ားျဖင့္ မႈိင္းညိဳ႕ေမွာင္မည္း ေနေတာ့သည္။
(၁၃)
ဇာသျပင္မွာ ဂ်ပန္တပ္ႀကီး စခန္းခ်ၿပီး ဌာနခ်ဳပ္ လာဖြင့္သည္။ ဇာသျပင္ဘုရားနား ကပ္ရက္ ဂ်ပန္ က်ည္ဆန္ စက္ရုံႀကီး တစ္ခုကို သြပ္မိုးေတြႏွင့္ အခိုင္အခန္႔ တည္ေဆာက္သည္။ ထိုအခါ အဂၤလိပ္ကလည္း ဇာသျပင္ကို ဗုံးေတြ တရစပ္ႀကဲခ်ေတာ့သည္။
ဘပ္ဖလိုေခၚ ကၽြဲညီေနာင္ ေလယာဥ္ပ်ံႏွစ္စင္းက အဆုိးဆုံး။ အသံမေပး ဘာမေပးႏွင့္ ရုတ္တရက္ ဆုိသလို ေရာက္လာၿပီး ေသမင္းကိုမွ လက္ေဆာင္သဖြယ္ လာေပးသည္။ ဇာသျပင္ရြာ အလည္ေကာင္တည့္တည့္ မီးေလာင္ဗုံးႀကီးေတြ လာက်သည္။ ရြာသူရြာသားေတြ ခမ်ာကေတာ့ျဖင့္ ေျမစာျမက္ပင္မ်ားသဖြယ္ အတိဒုကၡ ေရာက္ရရွာေတာ့သည္။
(၁၄)
ဦးေမာင္ ၊ ေဒၚအုန္းစိန္တို႔မွာ သားသမီးငါးေယာက္ကလည္း ငယ္ၾကေသးသည္။ ဇာသျပင္မွာ က်ီးလန္႔စာစား မလုံၿခဳံ။ သို႔ျဖင့္ ေဒၚအုန္းစိန္တို႔ အေမ့ရြာ ဘီလူးကၽြန္း ေတာင္ပိုင္း မုရစ္ကေလးသို႔ ေရႊ႕လာၾကေလသည္။
စစ္ႀကီး ၿပီးဆုံးသြားေတာ့လည္း သူတုိ႔မိသားစု ဇာသျပင္ကို မျပန္ျဖစ္ေတာ့ၿပီ။ မုရစ္ကေလးမွာလည္း လယ္ေတြ ေျမေတြ ရွိေန၍ အေျခက်သြားသည္။ မိျမရင္တုိ႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ မုရစ္ကေလး ရြာေက်ာင္းမွာပဲ ပညာသင္ၾကသည္။ ရြာေက်ာင္းက မူလတန္းမွ အလယ္တန္း တစ္ဖန္ အထက္တန္းေက်ာင္း အျဖစ္ တျဖည္းျဖည္း တိုးျမင့္သြား၍ စာသင္ရတာ အဆင္ေျပသြားသည္။
ဦးေမာင္ခမ်ာ အစကတည္းက သိပ္မက်န္းမာ။ သမီး မိျမရင္ ဒုတိယတန္း ေရာက္ေသာႏွစ္မွာ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ဆုံးပါးရွာသည္။ ငယ္ငယ္ႏွင့္ အေဖဆုံးပါးရေတာ့ စိတ္ထဲမွာျဖင့္ အေတာ္ေလးကို ထိခုိက္ခံစားရသည္။
(၁၅)
၁၉၅၄ ခုႏွစ္။
မိျမင္ရင္ အသက္ ၁၈ႏွစ္တြင္ ဆယ္တန္းေရာက္သည္။ အေမ့ကိုလည္း ငဲ့ညွာခ်င္။ အျပင္ေလာကကို ကိုယ့္ဘာဘာထြက္ၿပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္လည္း ရပ္ၾကည့္ခ်င္သည္ ။ သူနာျပဳသင္တန္း ေလွ်ာက္လႊာေတြ ေခၚေနတာ ေတြ႔၍ တင္လုိက္သည္။
မႏၲေလးဆုိတာ တန္ခိုးႀကီး ဘုရားေတြ ၊ က်ဳံးၿမိဳ႕ရိုးေတြ နန္းေတာ္ေတြ တည္ရွိေသာ ေရွးၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေရွးအစဥ္အလာ၏ ခံ့ထည္မႈ အရွိန္အ၀ါ ႀကီးမားလွသည္။ ေရာက္ဖူးခ်င္စရာ ေကာင္းလွသည္ဟု မိျမင္ရင္စိတ္ထဲ ေတြးမိသည္။
ေ၀းလံေသာ္လည္း မႏၲေလးသင္တန္းကိုပဲ တမင္တကာ ေရြး၍ ေလွ်ာက္လုိက္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မြန္ျပည္နယ္မွ သူနာျပဳသင္တန္းသူေလး မိျမရင္သည္ မႏၲေလး အေထြေထြေရာဂါကု ေဆးရုံႀကီးသုိ႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ရေတာ့သည္။
ေဖြးေဖြးျဖဴစြတ္ေသာ အက်ၤ ီႏွင့္ ထဘီအနီရဲရဲကို မိျမရင္ ျမတ္ႏိုးလွသည္။ ထိုအခ်ိန္က ေဆးရုံအုပ္ႀကီးမွာ ပန္ခ်ာပီ လူမ်ဳိး ေဒါက္တာ ဂယန္းဆင္းျဖစ္၏။ ေမထရြန္ႀကီးက ကရင္တိုင္းရင္းသူ ေဒၚသင္းလိႈင္။ အလြန္စည္းစနစ္က်ၿပီး ထက္ျမက္သည္။ သင္တန္းသူေတြကို အစစအရာရာ သြန္သင္ညႊန္ျပ ေပးခဲ့သည္။
အားလပ္ခ်ိန္မွာ မႏၲေလးေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတြင္ လည္ပတ္ေလ့လာစရာေတြ မကုန္ႏို္င္ေအာင္ ေပါမ်ားသည္။ က်ဳံးပတ္လည္ ၀န္းရံထားသည့္ နန္းၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးက ေဆးရုံႀကီးႏွင့္ ဘာမွ အလွမ္းမေ၀းေခ် ။ မႏၲေလးေတာင္၊ ေက်ာက္ေတာ္ႀကီး၊ ေရႊႀကီးျမင့္၊ မဟာျမတ္မုနိ အစရွိသျဖင့္ ဖူးရမည့္ ဘုရားေတြက စုံလွသည္။ ေစ်းခ်ဳိမွာ ေစ်းထြက္၀ယ္ရတာလည္း ေပ်ာ္စရာ ။ ေစ်းခ်ဳိသူေတြ ထိုေခတ္တုန္းက ေရႊျခင္က်င္းေတြ ၀တ္တတ္ၾကေသးသည္။
သင္တန္းအစီအစဥ္ျဖင့္ ျပင္ဦးလြင္သို႔လည္း မၾကာခဏ သြားေရာက္ လည္ပတ္ခဲ့ရသည္။
၁၉၅၄ ခုႏွစ္မွ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္အထိ သုံးႏွစ္တုိင္ ေရႊမန္းေျမမွာ သူနာျပဳပညာေတြ အပတ္တကုတ္ ဆည္းပူးေလ့လာခဲ့ေလသည္။
(၁၆)
သင္တန္းၿပီးဆုံးသည့္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ ေရနံေခ်ာင္း ကာလသားေရာဂါ တုိက္ဖ်က္ေရး စီမံခ်က္၌ တာ၀န္ထမ္းခဲ့ရ၏ ။ ၁၉၅၉-၆၀ ခုႏွစ္က်ေတာ့ ရန္ကုန္ အေထြေထြ ေရာဂါကု ေဆးရုံႀကီး ကာလသားေရာဂါ တုိက္ဖ်က္ေရး ဌာနခြဲသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရျပန္သည္။ ၁၉၆၀-၆၁ ခုႏွစ္တြင္ ၀မ္းဆြဲဆရာမ လက္မွတ္အတြက္ ပညာျပည့္စုံေအာင္ ဒပ္ဖရင္ အမ်ဳိးသမီး ေဆးရုံႀကီးတြင္ သင္တန္းေျခာက္လ တက္ေရာက္ဆည္းပူးခဲ့ရသည္။
အဲ့သည္ေနာက္မွာေတာ့ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ ကာလသားေရာဂါ တုိက္ဖ်က္ေရးဌာနသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလာခဲ့ရသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ပုသိမ္တြင္ ေရာက္ႏွင့္ေနသည့္ ေမာ္လၿမိဳင္သား ဦးထြန္းျမင့္ ဆုံစည္းဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့ေတာ့သည္။
(၁၇)
ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဌာနကလည္း အတူတူ။ ကိုယ့္လစာႏွင့္ကိုယ္။ ေနာက္ဆံငင္စရာ ဘာမွ်မရွိ။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ႏိုင္ၾကသည္။ ဦးထြန္းျမင့္၏ မိခင္ ေဒၚပုကလည္း ပုသိမ္မွာ လိုက္ေနခ်ိန္။ ေဒၚျမရင္ မိခင္ ေဒၚအုန္းစိန္ကလည္း ေရာက္ေနသည္။ မိခင္ခ်င္း ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားၾကေသာအခါ လူငယ္ေတြ၏ အေရးကိစၥမွာ ဘာအခက္အခဲမွ် မရွိေတာ့ၿပီ။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဦးထြန္းျမင့္က တူေတာ္စပ္သူ ကိုေအးေက်ာ္ ရရွိထားသည့္ ပုသိမ္ျပည္ေတာ္သာတုိက္ခန္းမွာ ေနထိုင္လ်က္ရွိသည္။ ထိုအိမ္မွာပဲ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ရုံးမွာ လက္မွတ္မထိုး။ မဂၤလာလည္း မေဆာင္ ။ ပုသိမ္ စက္ရွင္တရားသူႀကီး ဦးခ်မ္းလြင္က ဦးထြန္းျမင့္၏ ဆရာသမားအရင္း။
"ေဟ႔-ေမာင္ထြန္းျမင္႔။ ငါတို႔ ဗုဒၶဘာသာ မိရိုးဖလာ ထံုးစံမွာ လက္မွတ္ ထိုးတယ္ ဆိုတာ မရွိဘူးကြ။ ပုဆိုးတန္းတင္ အၾကင္ လင္မယားပဲ ရွိတယ္။ အေရွ႕ ခုနစ္အိမ္၊ အေနာက္ ခုနစ္အိမ္က အသိအမွတ္ ျပဳရင္ လင္မယားအျဖစ္ အရာေရာက္တယ္။ ဘာမွ အပိုေတြ မလုပ္နဲ႔။ အေရးၾကီးတာက တစ္သက္လံုး ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏုိး ေပါင္းသင္းဖို႔ကြ။ လက္မွတ္ ထိုးဖုိ႔ေတာ့ ငါ့ဆီ မလာခဲ့နဲ႔။ ၾကားလား။ ငါ ဘာမွ လုပ္မေပးဘူး" ဟု ဆိုသည္။
သို႔ျဖင္႔ သီတင္းကၽြတ္သည္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ပစၥည္းေတြ ေျပး၀ယ္။ ျပည္ေတာ္သာ တိုက္ခန္းေရွ႕မွာပဲ မီးသီး၊ မီးၾကိဳးေတြ ကိုယ့္ဘာသာ ဆင္။
ဖိတ္စာ ရိုက္ေတာ့ ပံုႏွိပ္တိုက္က- "အေစာင္ ငါးဆယ္တည္း မွာတာ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ ႏွစ္ရာေလာက္ေတာ့ ရိုက္သြားပါလား" ဟုဆိုသည္။
"ဟာဗ်ာ၊ ပုသိမ္မွာ အသိ မိတ္ေဆြေတြလည္း မမ်ားပါဘူး၊ ပုိေနမွာေပါ႔" ဟု ျပန္ေျပာမိသည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ေဆးရံု အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ ဖိတ္စာ ႏွစ္ရာပင္ မေလာက္ငေခ်။
ဦးထြန္းျမင့္၏ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း ဗိုလ္မွဴး ေမာင္ေမာင္လြင္က ပုသိမ္မွာ တာ၀န္က်၍ ထိုေခတ္က ေပၚကာစ တိပ္ရီေကာ္ဒါ ၀ယ္ထားတာ မၾကာေသး။ သူ ကုိယ္တိုင္ သယ္ယူ လာျပီး ၀မ္းသာအားရ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ေပးသည္။ ေဆးရံုအုပ္ၾကီး ေဒါက္တာ ဦးထြန္းရွိန္ႏွင့္ လက္ေထာက္ ဆရာ၀န္ ေဒါက္တာ ေရႊ၀ါ၊ စစၥတာ မီရီယံတို႔ လာျပီး ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ၾကသည္။
သီတင္းကၽြတ္စ၊ မိုးကာလလည္း လံုးလံုး မလြတ္ေျမာက္ေသး၍ မိုးမင္းက ျဗဳန္းျဗဳန္းျဗင္းျဗင္း က်ီစယ္လိုက္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မိုးေျပး ခဏမွ် ျဖစ္၍ ဧည့္ခံပြဲမွာ စည္စည္ကားကားႏွင့္ ေပ်ာ္စရာေလးပင္ ထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ႔ေတာ႔သည္။
(၁၈)
လက္ထက္ျပီး၍ မ်ားမၾကာခင္ ျပည္ေတာ္သာတိုက္ခန္းက ကိုေအးေက်ာ္တို႔ အခန္းနားမွာ တစ္ခန္း အားသြားသည္။
တစ္ရက္ေသာအခါ ရံုးတြင္ ခရိုင္ဆရာ၀န္ၾကီး ေရာက္ရွိေနစဥ္ အခန္႔သင့္၍ ဦးထြန္းျမင့္က အိုးအိမ္ အင္ဂ်င္နီယာထံသို႔ ဖုန္းလွမ္းဆက္သည္။ ဖုန္း၀င္သြားေသာအခါ "ေက်းဇူးျပဳျပီး ခဏ ကိုင္ထားပါ ခင္ဗ်ာ" ဟု ဆိုကာ ဆရာ၀န္ၾကီး လက္ထဲ ဖုန္းထိုးထည္႔ေပးျပီး "ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျပည္ေတာ္သာ တိုက္ခန္းေလး ေျပာေပးပါဦး" ဟု အပူကပ္ရသည္။
ဆရာ၀န္ၾကီးက တစ္ဖက္ႏွင့္ ေျပာဆိုရင္း "ေဟ႔ ေမာင္ထြန္းျမင့္၊ ဟိုက ေမးေနတယ္။ အားေနတာ အခန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္လဲတဲ့" ဟု လွမ္းေမးသည္။
အားလပ္ေနတာ နံပါတ္ (၇)။
ဤသို႔ျဖင့္ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ေနစရာ အခန္း ရရွိ သြားခဲ့ၾကေလသည္။
ေမာ္လျမိဳင္သား ဦးထြန္းျမင့္၊လူပ်ိဳဘ၀
ဇာသျပင္သူ မိျမရင္၊ သူနာျပဳ သင္တန္းသူ၊ မႏၲေလး ေတာင္ေပၚတြင္
ေမာ္လျမိဳင္သားႏွင့္ ဇာသျပင္သူတို႔ ဖူးစာ
ပုသိမ္ျပည္ေတာ္သာတိုက္ခန္း
အခန္း (၂)
ကေလးေလးအတြက္ ဂီတေက်ာင္း
(၁)
ထူးအိမ္သင္ ျဖစ္လာမည္႔ သားဦး၊ သားၾကီး ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ၁၉၆၃ ခုႏွစ္။ ဇူလိုင္လ ၁ ရက္ ေန႔မွာ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ သားဦးပင္ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း အခက္အခဲ တစ္စံုတစ္ရာ မရွိ။ ေခ်ာေမြ႔ လြယ္ကူသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန႔က “ေပးေဒး” ျဖစ္သည္။ ၀န္ထမ္း သားသမီး လခထုတ္ရက္မွာ ေမြးတာကေတာ႔ တကယ့္ကို သတိရစရာ ျဖစ္သည္။
မီးဖြားျပီး ေျခာက္လခန္႔ အၾကာတြင္ မိခင္ ေဒၚျမရင္က ေမာ္လျမိဳင္သို႔ ေျပာင္းရသည္။ ဦးထြန္းျမင့္ကလည္း ရာထူး တစ္ဆင့္တက္ဖို႔ ရန္ကုန္ Pasteur Institute ရွိ ေဒါက္တာ အာဟတ္ထံတြင္ အေထြေထြ ဓါတ္ခြဲ ကၽြမ္းက်င္သင္တန္း သြားတက္ေနရသည္။
(၂)
ေမာ္လျမိဳင္က အမ်ိဳးေတြကေတာ့ ျဖဴစင္ေဖြးဥ ၀တုတ္တစ္ေနသည့္ သားေယာက်ာ္းေလးကို အားလံုး ၀ိုင္းခ်စ္ၾကသည္။ ျမင္သူတိုင္းက-
"ဟယ္ ဘဲဥကေလးလိုပဲ။ ဘဲဥကေလးလိုပဲ" ဟု ေျပာတတ္ၾက၍ ဘဲဥ အမည္တြင္ေတာ႔သည္။
"ဟယ္ စိမ္းစားဥၾကီးလိုပဲ" ဟု ေျပာသူေတြလည္း ရွိခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာပင္။ စိမ္းစားဥ ဆိုသည္႔ အမည္မတြင္ခဲ့ေခ်။
(၃)
အေမ ေဒၚျမရင္၏ အဘိုးက ဘီလူးကၽြန္း မုရစ္ကေလးရြာမွ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ျဖစ္သည္။ ေဗဒင္ အတြက္အခ်က္ ကၽြမ္းက်င္သည္။ မြန္တို႔၏ ေရွးရိုးစဥ္လာ ဓေလ့မ်ား၊ မြန္တိုင္းရင္းသား လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ား အတြင္းရွိ လူမႈကိစၥ အားလံုးႏွင့္ ဆိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား၊ ေရွာင္ရန္၊ ေဆာင္ရန္ အခ်က္မ်ား လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ျဂိဳလ္နကၡတ္ သြားလာပံု၊ ေဗဒတြက္နည္းစံုမ်ား ပါ၀င္သည္႔ ေလာကသိဒၶိက်မ္းႏွင္႔ ေလာက သမုတၱိက်မ္းမ်ားကို ပိုင္ႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။
ဆရာေတာ္က ကေလး၏ ဇာတာကို ခြင္ခ် တြက္ခ်က္ ၾကည္႔ျပီး-
"အိမ္း၊ ဒီကေလးကျဖင္႔ သာမည ကေလးေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေဟ့။ လွ်မ္းလွ်မ္းၾကီးကို ေတာက္ဦးမယ့္ ကေလး။ ပေဒသာပင္ၾကီးလိုပဲ ေ၀ဆာ သီးပြင္႔ဦးမွာ၊ ဘုန္းၾကီးကေတာ႔ တပ္အပ္ ေျပာလုိက္ျပီ" ဟု အားရပါးရ မိန္႔သည္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ဆရာေတာ္က မြန္အမည္ "ေပါေဆာမ္" ဟူ၍ မွည္႔ေခၚေပးခဲ့သည္။ အဓိပၸာယ္က "ေငြသီးပြင္႔သည္႔ ပေဒသာပင္" ဟူ၏။
"စၾကာ၀ေတးမင္းကဲ့သုိ႔ တန္ခိုးၾကီးပါေစ။ မိဘကို ရိုေသသည့္ သားထူးသားျမတ္ အျဖစ္ ရရွိေစ" အစခ်ီသည္႔ ဂါထာရြတ္ဆိုျပီး သိဒၶိမ်ားလည္း တင္ေပးခဲ့သည္။
(၄)
အေဖ ဦးထြန္းျမင့္ကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ သင္တန္းတက္ ျပီးသြားေသာအခါ ပုသိမ္ကိုပဲ ျပန္ေရာက္သည္။ ဇနီးႏွင့္ ကေလးငယ္က ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေရာက္ေနခဲ့သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ မျဖစ္ေခ်ေသး ဆိုျပီး ရန္ကုန္ ရံုးခ်ဳပ္မွာ ကူးစက္ဌာန (Epidemic) ကိုင္ေသာ ေဒါက္တာ ဦးကိုကိုထံ သြားရသည္။ ဆရာ၀န္ၾကီးက ဆင္နားရြက္ တံခါးမွာ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနေသာ ဦးထြန္းျမင့္ကို လွမ္းေတြ႕၍ "၀င္လာခဲ့ေဟ့။ ဘာကိစၥလဲ" ဟု ဆိုသည္။
"ဒီလိုပါ ဆရာ-ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္က ပုသိမ္မွာ။ မိန္းမနဲ႔ ကေလးငယ္ေလးက ေမာ္လျမိဳင္ ေရာက္ေနၾကပါတယ္" ဟု ဆိုရံုရွိေသး-
"ေအး၊ ဟုတ္ျပီ ဟုတ္ျပီ။ ငါ သိျပီ။ အဆင္ေျပေအာင္ ငါ လုပ္ေပးလိုက္မယ္။ ရံုးအုပ္ၾကီးဆီမွာ လုိတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ေရးထားေပးခဲ့။ ဘာမွ စိတ္ပူမေနနဲ႔။ စိတ္ခ်သြားေတာ့"ဟု ဆိုသည္။
တစ္လတာကာလ အတြင္းမွာပင္ ေဒၚျမရင္ ပုသိမ္ျမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕အမိန္႔ ျပန္ထြက္လာ၍ မိသားစု ျပန္ဆံုစည္းရေတာ့သည္။ ဘာဆိုဘာမွ် အပို ဂါရ၀ မလိုအပ္ခဲ့။ ခယ၀ပ္တြား မလုပ္ခဲ့ရ။ ရံုးကိစၥ၊ ရံုးအလုပ္၊ သူ႔စည္းသူ႔ကမ္း သူ႔နည္းလမ္းျဖင့္ သူ႔အလိုလိုသာ ျပီးေျမာက္ခဲ့ရသည္။ ေက်းဇူးၾကီးမားလွသည္ ဆိုရမည္။
(၅)
သည္ၾကားထဲမွာ သြားဘက္ဆိုင္ရာ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္း သင္တန္းတစ္ခု နယူးဇီလန္ႏိုင္ငံမွာ သြားတက္ဖို႔ဆိုျပီး ေပၚလာ၍ ေလွ်ာက္ၾကည္႔လိုက္ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာတင္ သြားဘက္ဆိုင္ရာ ေဆးေကာလိပ္ ဖြင္႔လွစ္ျဖစ္သြားသည္႔အတြက္ အဆုိပါ အစီအစဥ္ တစ္ခုလံုး ပ်က္သြားခဲ႔သည္ဟု ဆိုသည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ တက္လာျပီးသည္႔ ေနာက္ပိုင္း တစ္ခ်ိန္က ၀န္ထမ္းစည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းႏွင္႔ အနည္းအက်ဥ္း ျငိစြန္းခဲ႔သူမ်ားကို လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပးသည့္ ေၾကညာခ်က္ တစ္ရပ္ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ နဂိုမူလ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးဌာနသို႔ အရာရွိ အျဖစ္ ျပန္သြားလိုက ျပန္သြားႏိုင္သည္႔ အခြင့္အလမ္း ရရွိလာခဲ့ေလသည္။
သို႔ပါေသာ္လည္း ျပန္စဥ္းစားေတာ့ က်န္းမာေရး ၀န္ထမ္းေလာက ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေနသားတက် ျဖစ္ေနျပီ။ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်ျပီး ရင္ေသြး ရတနာပင္ ထြန္းကားေနခဲ့ျပီ။ ဟိုမွာဆို အစစအရာရာ အားလံုး အသစ္က ျပန္စရဦးမည္။ သို႔ျဖစ္၍ ျပန္မသြားျဖစ္ေတာ့ေခ်။
(၆)
ပုသိမ္ျမိဳ႕တြင္ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးဌာန ဖြဲ႔စည္း ထားရွိ၍ ေက်ာင္းက်န္းမာေရး အရာရွိ ရာထူးကလည္း လစ္လပ္ေနသည္။ စာေရးၾကီး လစာ ၂၀၀ က်ပ္ႏွင့္ ရွားပါးစရိတ္ႏွင့္မို႔ မဆိုးဟု ဆိုရမည္။ သို႔ျဖင့္ ဦးထြန္းျမင့္လည္း ကာလသားေရာဂါ တိုက္ဖ်က္ေရးမွ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးသို႔ ဌာနေျပာင္း ေလွ်ာက္ထားခဲ့ရာ ရရွိသြားသည္။
ေဒၚျမရင္လည္း မ်ားမၾကာမီ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးဌာနသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္ ရျပန္ေသာေၾကာင့္ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ တစ္ဌာနတည္း အတူတူ ျဖစ္သြားၾကေလသည္။
ေက်ာင္းက်န္းမာေရးဌာန အလုပ္က စာသင္ေက်ာင္းမ်ားရွိ ကေလးေတြ၏ က်န္းမာေရးကို လိုက္လံ စစ္ေဆး ေစာင့္ေရွာက္ ေပးရေသာေၾကာင့္ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းသည္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြ အႏွံ႔သြား က်န္းမာေရး ဆိုင္ရာ ေဟာေျပာ၊ ကာကြယ္ေဆးခ်ိန္ ကာကြယ္ေဆးေတြ ထိုးႏွံ ေပးရသည္။ ကေလးမ်ား တစ္ကိုယ္ေရ သန္႔ရွင္းမႈအတြက္ ပညာေပး ရွင္းျပရသည္။
တစ္ကိုယ္လံုး ၀ဲေတြ ေပါက္ေနေသာ ကေလးမ်ိဳးႏွင့္ ေတြ႔ရလွ်င္ အ၀တ္ေတြ ခၽြတ္၊ စုတ္တံၾကီး တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ တစ္ကိုယ္လံုး အႏွံ႔၀ဲေဆးေတြ သုတ္သိမ္းေပးတာမ်ိဳး လုပ္ေပးရသည္။
(၇)
ျပည္သူ႔ေဆးရံုၾကီးမွာ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးက ေဒါက္တာ ေက်ာ္စိန္၊ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္က ေဒါက္တာ ျမတ္သူရတို႔ ရွိၾကသည္။ ပုသိမ္ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးဌာနမွာ တာ၀န္ခံ ဆရာ၀န္က ေဒါက္တာ ေဒၚခင္ေမာ္ဦး။ ေနာက္ျပီးေတာ့ သြားဆရာ၀န္ တစ္ဦးလည္း ရွိေသးသည္။
ပုသိမ္ျမိဳ႕က နယ္ေျမက်ယ္၀န္းေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးအတြက္ အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႔ပင္ ခြဲထားခဲ့ရသည္။
အလုပ္ လုပ္ရကိုင္ရတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ၀င္ေငြ ျဖစ္၍ စား၀တ္ေနေရးကလည္း ဘာဆိုဘာမွ် ပူပင္ ေၾကာင္႔ၾကစရာ မလို။ သားသမီးေတြ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ တိုးပြား လာၾက၍ မိသားစုထဲမွာ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း စည္စည္ပင္ပင္ ျဖစ္လာသည္။
သားၾကီး ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁ ရက္ေန႔မွာ ေမြးဖြားခဲ႔ျပီး သမီးၾကီး ခင္မိုးရီကို ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၁၈ ရက္မွာ ေမြးဖြားသည္။ သူ႔ေနာက္က ဒုတိယသား ေမာင္ဥာဏ္စိုး၊ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာ ၂၀။ အဲသည့္ေနာက္ ႏြယ္နီခင္ ၁၉၆၉ ဧျပီ ၁၇၊ ေအာင္မ်ိဳးဟိန္း ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္ မတ္ ၁၅ ႏွင့္ မင္းဆုမြန္ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၁ တို႔ ထြန္းကား လာၾကသည္။
သူတို႔ အားလံုး အျပိဳင္းအရိုင္းပင္ ၾကီးျပင္း လာခဲ့ၾကျပီး မိသားစု အစုအေ၀းကို အားျဖည့္ ေပးခဲ့ၾကေလသည္။
အိမ္မွာက သားသမီးေတြသာ မဟုတ္။ အေပါင္းအသင္းေတြလည္း မ်ား၍ စည္ကားသည္။ အထူးသျဖင့္ ဂီတအႏုပညာ အေပါင္းအသင္းေတြ ျဖစ္ၾကေလသည္။
(၈)
ဦးထြန္းျမင့္သည္ ငယ္စဥ္ကပင္ ကဗ်ာ လကၤာ အႏုပညာ ၀ါသနာ ပါခဲ့သည္။ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕ ရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသေက်ာင္းမွာ ေနစဥ္ သူ၏ ဆရာ ဦးဘသန္းက စာေရးဆရာ ျဖစ္သည္။ ေတးထပ္၊ သံခ်ိဳ၊ ရတု၊ ေမတၱာစာ၊ ကဗ်ာလကၤာေရးဖြဲ႔ နည္းေတြ၊ ကာရန္ႏွင့္ ေဒါသ၊ စပ္ထံုးမ်ိဳးစံု အားလံုး အကုန္ သင္ၾကား ေပးခဲ့သည္။
ေမာ္လျမိဳင္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းမွာ တက္ေနစဥ္ ရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာျပဳ အထက္တန္းေက်ာင္းၾကီးတြင္ အခ်ိန္ပိုင္း ဆရာ ျပန္၀င္လုပ္ေနခဲ့သည္ ျဖစ္၍ တစ္ခါေတာ့ ေက်ာင္း Concert ကပြဲ လုပ္ဖို႔ ၾကံဳၾကိဳက္ လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးကလည္း စည္စည္ကားကား သိုက္သိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။
ဦးထြန္းျမင့္ႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း လူငယ္ဆရာေတြ ၀ိုင္း၀န္း တိုင္ပင္ ၾကည္႔ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဦးထြန္းျမင့္က ဥမၼာဒႏၲီပ်ိဳ႕ကို ဖတ္ထားမိေသာ အခ်ိန္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ျပဇာတ္ တစ္ပုဒ္ေလာက္ တင္လွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု အဆိုျပဳၾကသည္။ ထိုအခါ ဦးထြန္းျမင့္မွာ ဖ်တ္ခနဲ စိတ္ကူး ေပၚလာသည္။ သို႔ျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို "ျပဇာတ္ ငါေရးေပးမယ္" ဟု တာ၀န္ခံလိုက္ေလေတာ႔သည္။
(၉)
ူေက်ာင္း Concert ပြဲဆိုသည္မွာ ပေဒသာယိမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အက အဖုံဖုံႏွင့္ စုံလင္ေအာင္တင္ဆက္ရၿမဲျဖစ္သည္။ ဦးထြန္းျမင့္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း လူငယ္ေက်ာင္းဆရာတစ္စုက ထိုအစီအစဥ္အားလုံးကို ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ ေဆာင္ရြက္မည္ဆုိေသာအခါ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက "မင္းတို႔ျပဇာတ္က ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ ကုန္မလဲ" ဟုေမးသည္။
သူတို႔က ေငြႏွစ္ေထာင္ခန္႔ ကုန္က်မည္ဟု တြက္ခ်က္ တင္ျပႀကသည္။ ထိုေခတ္က ေငြႏွစ္ေထာင္ဆိုသည္မွာ နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ဆရာႀကီးက အဘက္ဘက္မွ စဥ္းစားျပီး ခြင့္ျပဳေပးသည္။
သူတို႔ကလည္း အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သိ၀ိမင္းႀကီးလုပ္သည္။ ဥမၼဒႏၲီႏွင့္ ပုဏၰားမ်ား ေတြ႔ဆုံခန္းမွာက ဟာသအကြက္ေတြ ပါ၀င္ၿပီးသားျဖစ္သည္။ နကၡတ္ပြဲသဘင္မွာ သိ၀ိမင္းႀကီး တိုင္းခန္းလွည့္လည္လာစဥ္ တုိင္းသူျပည္သားေတြက သူတို႔တတ္ကၽြမ္းသမွ် အႏုပညာ အဆိုအကအတီး အမႈတ္ေတြႏွင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေပးရမည္ဟု အမိန္႔ေတာ္ ထုတ္ျပန္ထားေစသည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ ျမားနတ္ေမာင္ယိမ္း၊ စႏၵကႏၷရီယိမ္း ၊ ဒိုးပတ္၀ိုင္း ၊ ဟာေ၀ယံ(ဟိုႏိုလူလူ)ယိမ္း အစီအစဥ္ေတြကို ျပဇာတ္ထဲမွာပဲ အဆင္ေျပေျပႏွင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေစခဲ့သည္။
ဦးထြန္းျမင့္၏လက္ရာ ထိုျပဇာတ္သည္ ေက်ာင္းကပြဲမွာ အထူးေအာင္ျမင္ခဲ့ဖူးသည္။
(၁၀)
ပုသိမ္ၿမိဳ႕ ျပည္ေတာ္သာ၀န္ထမ္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ က်ေတာ့လည္း ဦးထြန္းျမင့္က စာေရးဆရာပဲျဖစ္ရျပန္သည္။ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုခုဆို သူ႔ကိုပဲလာၿပီး အပူကပ္သည္။ သူကလည္း ႀသဘာစာမွအစ သံခ်ပ္အထိ ေရးခၽြတ္ေပးတတ္သည္။ ရပ္ကြက္ပြဲမွာ လူလိုလွ်င္ သူကိုယ္တိုင္ပင္ လူျပက္လုပ္ေပးသည္။
ဦးထြန္းျမင့္သည္ သီခ်င္းႀကီး၊ သီခ်င္းခံမွသည္ ကာလေပၚေတးဂီတအထိ လြန္စြာ၀ါသနာပါသည္။ ဂီတ တူရိယာကိုေတာ့ ဟုတ္တိပတ္တိဘာတစ္ခုမွ် မတီးတတ္။ မမႈတ္တတ္။ သို႔ေသာ္ စိတ္အာရုံ အထူး၀င္စားသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕မွ ဂီတအုပ္စုတစ္စုက အိမ္မွာပဲ လာၿပီးစက္က်ေနေတာ့သည္။
ရုံးပိတ္ရက္မ်ားဆုိလွ်င္ ေဒၚျမရင္က အစားအေသာက္ေတြ စီစဥ္ေပးသည္။ အိမ္မွာပဲ စုေ၀းၿပီး တီးၾက ၊ မႈတ္ၾကသည့္အတြက္ ဂီတသံႏွင့္ စီစီညံညံအၿမဲျဖစ္ေတာ့သည္။
(၁၁)
ပုသိမ္အုပ္စုမွာ ကိုေက်ာ္ခင္က ဟာေ၀ယံဂီတာအလြန္ အတီးအခတ္ေကာင္းသည္။
ဦးထြန္းျမင့္က ကိုေက်ာ္ခင္ကို ဆရာတင္ၿပီး သင္ယူသည္။ သို႔ေသာ္ မတတ္ေျမာက္။ ဒုံမင္း ၊ ပတၱလား ၊ မယ္ဒလင္ တူရိယာေတြလည္း ကိုယ္ပိုင္၀ယ္ၿပီးေတာ့ကို သင္ၾကားေလ့က်င့္သည္။ ပတၱလားဆုိလွ်င္ ဟသၤာတအထိ သြား၀ယ္သည္။ ထိန္ေတာမိုးညိဳမွ ဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ထံတြင္ ပတၱလားေကာင္းေကာင္းတစ္လုံးရွိသည္ ဆုိ၍ အေရာက္သြားခဲ့သည္။
ဟိုက်ေတာ့ ရန္ကုန္မွဆရာႀကီး ေဒါက္တာဦးဘသန္းက အသံညိွေပးဖို႔ ပို႔ထားသည္ဆုိေသာ ပတၱလား တစ္လုံးကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ အသံအေနအထား သိပ္ေကာင္းသည္။
"ႀကိဳက္လွ်င္ယူသာသြားပါ" ဆို၍ ၀ယ္ခ်လာခဲ့သည္။
အိမ္မွာ တစ္လငါးဆယ္က်ပ္ေပး၍ ဆရာေခၚၿပီး သင္ဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ေျမာက္မလာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ လက္ေလွ်ာ့လုိက္သည္။ ပတၱလားလည္း ေရတပ္ဗိုလ္မွဴး တစ္ဦးထံသို႔ လက္ေျပာင္းေရာက္သြား ခဲ့ေတာ့သည္။
(၁၂)
တူရိယာႏွင့္ အဆင္မေျပေသာ ဦးထြန္းျမင့္သည္ သီခ်င္းဆိုဖို႔လည္း အားသန္သည္။ သို႔ေသာ အဆုိဘက္မွာလည္း အသံမတည္ႏိုင္ျပန္။ အေပါင္းအသင္းေတြ ၀ိုင္း၀န္းေျမွာက္ေပးၾက၍ မဂၤလာေဆာင္မွာ သီဆိုၾကည့္ေတာ့လည္း အရွက္ကြဲတာပဲ အဖတ္တင္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သီခ်င္း အတီးအဆို အားလုံးကို စိတ္ျဖတ္လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ တီး၀ိုင္းထဲကျဖင့္ မထြက္။ က်ရာေနရာမွာ စည္း၀ါး လုိက္တီးေပးၿပီး ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ျဖစ္ေတာ့သည္။
ဦးထြန္းျမင့္တုိ႔ အေပ်ာ္တမ္းဂီတအုပ္စုသည္ ရပ္ထဲရြာထဲ အလွဴမဂၤလာေဆာင္ပြဲေတြမွာ လိုက္လံတီးမႈတ္ ေပးၾကသည္။ ႏြမ္းပါးသည့္ ရပ္ကြက္ထဲမွလာၿပီး အကူအညီေတာင္းလည္း ေစ်းမကိုင္။ ဘယ္ေလာက္ အိမ္စုတ္စုတ္ လိုအပ္လွ်င္ ကိုယ့္စရိတ္ႏွင့္ ကိုယ္ပင္ သြားေရာက္ၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖေပးၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္ကျပင္မွာတင္ သူတို႔ တီး၀ိုင္းအဖြဲ႔သားေတြ စုၿပဳံတိုးေ၀ွ႔ေနရာယူၿပီး ဂီတႏွင့္ တင္ဆက္ေပးခဲ့ၾကေလသည္။
(၁၃)
အိမ္မွာ အၿမဲလိုလို စုေ၀းတီးမႈတ္သီဆုိေနၾကေသာေၾကာင့္ ကေလးေတြက ဂီတႏွင့္အလိုလို ရင္းႏွီးယဥ္ပါး သြားၾကသည္။
လူႀကီးေတြက ကဖို႔ တုိက္တြန္းေစခိုင္းလွ်င္ ထူးအိမ္သင္ ျဖစ္လာမည့္ ဘဲဥေလးက မတြန္႔မဆုတ္ စိတ္ပါလက္ပါ အၿမဲကတတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ညီမေလး မိုး(ခင္မိုးရီ) ၊ ညီ ေမာင္ဥာဏ္(ဥာဏ္စိုး) ေလးတို႔ တစ္ေတြလည္း ကေလးတို႔ဘာ၀ ဂီတႏွင့္ အတူ ကခုန္ေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ့ၾကသည္။
(၁၄)
အိမ္မွာက အတီးအမႈတ္ေတြသာမက လူစုမိၿပီဆုိ ဂီတအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကဆုိၾက ေဆြးေႏြးၾက။ တစ္ခါတစ္ေလ ျငင္းခုံတတ္ၾကသည္။ ဂီတႏွင့္ ပက္သက္သမွ် ကေလးဘ၀မွာကတည္းက အားလုံးနားရည္၀ေနသည္။
ဂီတအေၾကာင္းအရာက အမ်ဳိးအစား စုံလင္သည္။
"ျမ၀တီမင္းႀကီး ဦးစနဲ႔ ယိုးဒယား ဇာတ္မင္းသမီး ႏွင္းႏုတုိ႔က ယိုးဒယား အတီးအကေတြနဲ႔ စပ္လ်ဥ္းၿပီး အေတာ္ေလးကို ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့တာ။ အတီးအကေတြ ေလ့က်င့္ရင္း တစ္ညေတာ့ ႏွင္းႏုတို႔အိမ္မွာ ညဥ့္နက္သြားပုံ ရသည္။ အဲ့ဒီမွာ ဦးစက "အင္မတု၊ ႏွင္းႏု ေရႊ႕ႏွစ္ကဲ့ ၊ စိမ္းေလပစ္အား။ သည္ညဥ့္ႀကိးလယ္ ဘယ့္ႏွယ့္ ျပန္ပါရမယ္ ၊ ကင္းရန္ကမ်ား" ဆိုၿပီး အိမ္မျပန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ သည္မွာေတာ့ အိပ္လိုက္ပါေတာ့မယ္ဆုိတာမ်ဳိး ရိသဲ့သဲ့ ေရးခဲ့ေသးတာကိုး ဆုိတာမ်ဳိး ရယ္စရာေလးေတြ ၾကားရမည္။
တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း ျမန္မာ့ဂီတကိုပင္ သမိုင္းေၾကာင္းႀကီးႏွင့္ ခ်ီၿပီး-
"ခင္ဗ်ားတုိ႔ သိတဲ့အတိုင္း ဟိုးတစ္ခ်ိန္တစ္ခါ ယဥ္ေက်းမႈအရာမွာ အင္မတန္ျမင့္မားခဲ့ၾကတဲ့ ပ်ဴလူမ်ဳိးေတြ လက္ထက္ကတည္းက
ျမန္မာ့ဂီတေကာင္းေကာင္းထြန္းကားေနၿပီဗ်။ တရုတ္ျပည္ကို ခ်စ္ၾကည္ေရး သြားခဲ့တဲ့ သေရေခတၱရာက ယဥ္ေက်းမႈ အဖြဲ႔မွာ သီခ်င္း ၁၂မ်ဳိးနဲ႔ သီဆုိတီးမႈတ္ ကျပခဲ့ၾကတယ္လို႔ အတိအက်ဆိုထားလို႔ သိရတယ္။ ပ်ဴလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ ၅ရာစုေနာက္ပိုင္း ဖြံ႔ၿဖိဳးခဲ့တဲ့ သု၀ဏၰဘုမိၼ မြန္ေဒသမွာလည္း အဆုိအက အတီးအမႈတ္ေတြ ထြန္းကားခဲ့တဲ့အေၾကာင္း မြန္ေရွးလက္ရာ စဥ့္ကြင္းေတြက တဆင့္သိရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လို သီခ်င္းမ်ဳိးေတြ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကိုေတာ့ မသိရေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္က်ေတာ့ ပ်ဴ ၊ မြန္ ၊ ျမန္မာ ယဥ္ေက်းမႈေတြ အခ်င္းခ်င္း ေရာစပ္သြားခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ ပိုၿပီး တုိးတက္ ၊ အဆင့္အတန္းအင္မတန္ ျမင့္လာခဲ့တာေပါ့" ဆိုသည့္ စကားမ်ဳိးေတြ ခမ္းခမ္းနားနားၾကားရမည္။
(၁၅)
"ဘုရင္ေတြလက္ထက္ အဆက္ဆက္ ဂီတဆိုတာ ထီးသုံးနန္းသုံး ပညာမို႔ သီခ်င္းေတြကလည္း ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ေတြပဲ မ်ားခဲ့တာပါ။ ေတာဘြဲ႔ ၊ ေတာင္ဘြဲ႔ ၊ ၿမိဳ႕ဘြဲ႔ ၊ ေမာင္ဘြဲ႔ ေတြမွာေတာင္ ထီးသုံးနန္းသုံး စကားလုံးေတြ စပ္ဆိုၾကၿပီး ဘုရင့္ ေရႊဘုန္းေတာ္ကိုေတာ့ မသိမသာေလး ထည့္ထည့္ၿပီးခ်ီးက်ဴးၾကတာပဲ" ဟု တစ္ေယာက္က ဆုိလွ်င္-
"ဟာ..ဒီလိုခ်ည္းေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အဆုိ၊ အက၊ ဂီတဆိုတာေတြက ေရႊနန္းေတာ္အေပၚမွာတင္ စည္ပင္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရပ္ထဲရြာထဲမွာလည္း ကိုယ့္ဓေလ့ထုံးစံ မိရိုးဖလာ အလုပ္အကိုင္ေတြ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း ဆုိၾက ၊ တီးၾကေသးတာပါဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အဲခ်င္းေတြ ၊ အိုင္ခ်င္းေတြ ၊ ဗုံႀကီးသံေတြ ၊ ေမာင္းေထာင္းသံေတြ ေပၚခဲ့တာေပါ့" ဟု တစ္ေယာက္က ၀င္ေထာက္ျပ ေပးတတ္သည္။
တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း စကားပြဲက ထိုမွ်ႏွင့္ အရွိန္မစဲ။ သီခ်င္းႀကီးမူေတြကို ဂီတေမဒနီ ၊ မဟာဂီတသစ္၊ မဟာဂီတေပါင္းခ်ဳပ္ ၊ ဂီတ၀ိေသာဒနီက်မ္းမ်ားျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အေက်ာက္အကန္ျငင္းၾက ခုံၾကသည္။
(၁၆)
တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း ဂီတႏွင့္ ပက္သက္၍ လြမ္းေမာစရာေလးမ်ား ၾကားရတတ္သည္။
"ေရႊနန္းရွင္ သီေပါမင္း အေ၀းေရာက္ သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ အေမ ေဒၚေစာျမေအးၾကည္တုိ႔ အဆုိ၊ အက၊ ဂီတ အႏုပညာရွင္ေတြ သီေပါ ေစာ္ဘြားႀကီးရဲ႕ ေဟာ္နန္းေပၚမွာ ဆုိခဲ့၊ တီးခဲ့၊ ကခဲ့ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲသလုိနဲ႔ ေရွးအစဥ္အလာေတြ ႀကိဳးစားၿပီး ထိန္းခဲ့ရတာ" အစခ်ီၿပီး အလြန္စိတ္၀င္စားစရာ၊ ရင္ခုန္စရာ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ေတြဆီသို႔ ေရာက္ရွိသြားတတ္သည္။
"ထူးမျခားနား ပတ္သီခ်င္းႀကီးကို ျမ၀တီမင္းႀကီး ေရးျဖစ္ပုံေလး ေျပာစမ္းပါဦးဗ်ာ" ဟု ပြဲေတာင္းလာလွ်င္ေတာ့ -
"အဲ့ဒါ ဘႀကီးေတာ္ဘုရားလက္ထက္။ အင္း၀မွာ စံေနတုန္း။ တစ္ညက်ေတာ့ ညဥ့္ပိုင္း ညီလာခံ တက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ စြယ္ေတာ္ဘုရားႀကီးက ေရာင္ျခည္ေတာ္ လႊတ္သတဲ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္အေၾကာင္းအရာကို အမတ္ႀကီး မဟာဓမၼသႀကၤ ံနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး ေရးသားဆက္သြင္းေစ" ဆိုတဲ့ အမိန္႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ ညီလာခံမွာ ျမ၀တီမင္းႀကီးက အခ်ိန္မီေရးသားဆက္သြင္းရတယ္လုိ႔ ဆိုၾကတာပဲဗ်ာ ဟု ၾကားရလိမ့္မည္။
"ဗရင္ဂ်ီ၊ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔လည္း ျမ၀တီမင္းႀကီး ေရးခဲ့ေသးတယ္ေနာ္"
"ေအးဗ်။ အဲ့ဒါက တစ္ခါက်ေတာ့ အဂၤလိပ္ကိုယ္စားလွယ္ ေမဂ်ာ ဗာေနးဟာ ေရႊနန္းေတာ္ႀကီးကို ၀င္ၿပီး ဘႀကီးေတာ္ဘုရား ေရွ႕ေတာ္မွာ ရာမဇာတ္ေတာ္ႀကီးကို ၾကည့္သတဲ့။ အဲ့ဒီမွာ ဦးစေရးတဲ့ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ တစ္ပုဒ္ကို ၾကားရတဲ့အခါ ဦးစဟာ ဗရင္ဂ်ီ ဓမၼသီခ်င္းသံ တစ္ခုခုကိုအတုယူၿပီး ဒီဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ကိုေရးခဲ့ပုံရတယ္လို႔ ဗာေနးက မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တာပါ" ဟု ဆိုတာၾကားရသည္။
(၁၇)
တစ္ခါတစ္ေလ ေျပာဆုိၾကတာေတြက်ေတာ့ တကယ့္အေလးအနက္ ထားရမည့္ ျမန္မာ့ဂီတသေဘာတရားပိုင္း ေတြျဖစ္သည္။
"ျမန္မာသီခ်င္း တစ္ပုဒ္ဆုိမယ္၊ တီးမယ္ဆုိရင္ နရီနဲ႔ သံစဥ္ေတာ့ သိထားဖို႔ လိုတာေပါ့ဗ်ာ။ နရီက အခ်ိန္ကိုေျပာတာ။ ဆိုလိုက္တဲ့အသံ၊ တီးလုိက္တဲ့ အသံကို ရသပိုၿပီး ေပၚလာေအာင္ ပိုင္းျဖတ္ေပးတဲ့ စည္းန၀ါးပဲေပါ့။ သံစဥ္ဆုိတာက်ေတာ့ ဆုိတဲ့သီခ်င္းနဲ႔ တီးတဲ့တူရိယာ အသံေတြကို နားေထာင္ၾကတဲ့အခါ ၿငိမ့္ေညာင္းသာယာေစဖို႔ ပညာရွင္ေတြက စီစဥ္ထားၾကတဲ့ မိတ္ဖက္အသံေတြကို ေျပာတာ။ သီခ်င္းေတးသြား တီးလုံးပုံစံ အမ်ဳိးအစားမ်ားလာတာနဲ႔ အမွ် စည္း၀ါးသံစဥ္ကလည္း မ်ားလာေလေတာ့ တီးၾက၊ ဆိုၾကမယ့္ တညီတညြတ္တည္း လုိက္နာၾကဖို႔ စည္း၊ ဒုန္း၊ သံစဥ္ဆုိတဲ့ စနစ္မူေတြျဖစ္လာရတာပဲ။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္တီးၾက၊ ဆုိၾကမယ္ဆုိရင္ အဆိုနယ္၊ အတီးနယ္၊ အမႈတ္နယ္ဆိုၿပီး ရွိၾကလို႔ ဆုိင္ရာတာ၀န္ကို ေက်ပြန္ၿပီးသူမ်ား နယ္ထဲကို ကိုယ္ကသြားၿပီး မေႏွာင့္ယွက္မိေစရေအာင္ စည္း၀ါးသံစဥ္ကို နားလည္ထားရတာဗ်" ဆုိသည့္ စည္းကမ္းပိုင္းေတြ။
"ျမန္မာဂီတမွာ အတီးအမႈတ္က အဆုိရဲ႕ အၿခံအရံ အေဖးအမသက္သက္မဟုတ္ဘူးေလ။ သေဘာတူ ဖက္တြဲထားရတာ။ ဆုိတဲ့လူက တီးကြက္နဲ႔ စည္း၀ါးအ၀င္အထြက္ကို ေစာင့္ၿပီး ခြင္က်ေအာင္ဆုိရတယ္။ တီးတဲ့လူကလည္း ဆုိကြက္နဲ႔ စည္း၀ါးအ၀င္အထြက္ကို ေစာင့္ၿပီး ခြင္က်ေအာင္ တီးရတယ္။ ခြင္က်ေအာင္ ဆုိေန၊ တီးေနသမွ်ေတာ့ ခြင္ထဲမွာ ဆိုတဲ့သူကလည္း ကြန္႔ခ်င္တိုင္းကြန္႔၊ တီးတဲ့သူလည္း ကြန္႔ခ်င္တိုင္းကြန္႔ႏိုင္တာမ်ဳိးပါ" ဆိုသည့္ မွတ္ေလာက္၊ သားေလာက္စကားေတြ။
"အဆုိေကာင္းဆိုတဲ့ သေဘာက အသံရဲ႕အားတစ္ခုတည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ေလယူေလသိမ္း အဆြဲအငင္၊ ေမး၀ဲေမးရိုက္ေတြပါ ကၽြမ္းက်င္ဖို႔ လိုေသးတာကလားဗ်" ဆုိသည့္ အဖိုးတန္စကားေတြ။
(၁၈)
ထူးအိမ္သင္ျဖစ္လာမည့္ ဘဲဥကေလးသည္ လူမွန္းသိတတ္စကတည္းက ထိုပတ္၀န္းက်င္မ်ဳိးႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းႀကီးထိေတြ႔ဆုံစည္းခြင့္ ရရွိခဲ့ေလသည္။
တစ္ႏွစ္ျပည့္ ဘဲဥ
ဦးထြန္းျမင့္ ေဒၚျမရင္ႏွင့္ ဘဲဥေလး
၂ႏွစ္သား ဘဲဥ
သံုးႏွစ္ျပည့္၊ ပုသိမ္ ဒံုးပ်ံ ဓါတ္ပံုတိုက္
ေလးႏွစ္သား ဖိုးသူေတာ္။
အေဖႏွင့္ ေမာ္လျမိဳင္ အလည္လိုက္သြားစဥ္ အစ္ကို ၀မ္းကြဲ(ကိုဆန္းႏွင့္ကိုသြင္) ရွင္ျပဳရာတြင္ ကိုရင္ ၀တ္ခ်င္သည္ဟု ပူဆာရာ ငယ္ေသးသည့္အတြက္ ဖိုးသူေတာ္ ၀တ္ေပးရသည္။
Source... http://myothathar.blogspot.no/2012/09/credit-to-mmcyber.html
မိဘဆိုတာ သားသမီးတိုင္းကို ခ်စ္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ခ်စ္တဲ့ ပံုသ႑ာန္သာ ကြာပါလိမ့္မယ္။ သားသားကိုလည္း အေမ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ႔ဘ၀မွာ အရမ္း လုပ္ခ်င္တဲ့ ဒီအႏုပညာ အလုပ္ကို လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အစြမ္းကုန္ ျဖည္႔ဆည္း ေပးခဲ့ပါတယ္။
သူ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက ၀ါသနာ ပါမွန္း အေမသိတယ္။ မိဘကေတာ႔ ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ သူက မိဘ မသိေအာင္ ဂီတပညာကို ေလ့လာတယ္။ သူ ခဏခဏ ေျပာတာက “အေဖတို႔ အေမတို႔သာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အေစာၾကီးကတည္းက ဂီတပညာ သင္ယူခြင့္ ေပးခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ” တဲ့။ သားသားရဲ႕ ပထမဆံုး “နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား” ထြက္ျပီး ေအာင္ျမင္ေတာ႔ အေမ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ၀မ္းသာတာေပါ႔။
ျမန္မာျပည္က သားေတြ အားလံုး၊ ႏိုင္ငံတကာက သားေတြ အားလံုးလည္း သူတို႔ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ။ မိဘကို ရိုေသပါ။ ေစာင့္ေရွာက္ပါလို႔ အေမ ေျပာခ်င္တယ္။
သားသား ဘ၀မွာ သူ မျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ လူယုတ္မာ တစ္ေယာက္ေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ လူ႔ေလာကကေန ေစာေစာစီးစီး ထြက္ခြာ သြားရလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ထားခဲ့မိဘူး။ အခု အခ်ိန္အထိ သတိရေနတုန္းပါပဲေလ။
သားသားကို ခ်စ္ၾကတာေတြ၊ သားသားရဲ႕ အႏုပညာကို ခ်စ္ၾကတာေတြ ေတြ႔ရေတာ့ အေမ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ၾကည္ႏူး ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ဆရာ ႏိုင္ေဇာ္ရဲ႕ သားသား အေၾကာင္း စာအုပ္ ထြက္လာေတာ့ ၀မ္းသာပါတယ္။ အမွတ္တရ သိမ္းထားစရာ တစ္ခု ရွိလာျပန္တာေပါ႔။
အေမ ေဒၚျမရင္
၆၉၊ သီတာလမ္း၊ တာေမြ၊ ရန္ကုန္
ဇနီး သြယ္သြယ္ေထြး ၏ အမွတ္တရ
ကိုေလးက သူမ်ားနဲ႔ မတူဘဲ ထူးျခားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။
ကုိေလး အေၾကာင္း ေျပာရမယ္ဆို ေျပာစရာေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ဘယ္နားက စေျပာရမွန္း မသိေတာ႔ဘူး။
ကိုေလးကို သတိတရ တမ္းတေနတာေတြကို ေျပာျပဖို႔လည္း မလံုေလာက္ဘူး။
သမီးငယ္ မိကြန္ေထာ ၏ စကား
သမီးက ေဖေဖနဲ႔ ၾကာၾကာ မေနလိုက္ရေပမယ့္ ေဖေဖ့သမီး ျဖစ္ခြင့္ရလိုက္တာကို ေက်နပ္ပါတယ္။ ေဖေဖက ပိုက္ဆံအတြက္ သီခ်င္းေတြ ေရးခဲ့ဆိုခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ သမီး သိတယ္။
ဆရာ ဦးေအာင္စိုး ၏ အလြမ္း မွာတမ္း
My Sentiments
It Gives me much pleasure
To mention briefly about
My great friend, the late
KYAW MYINT LWIN a.k.a
HTOO EIN THIN, in respect of his
attainments in his musical career,
During his lifetime.
Candidly, I immortalize him as
“The Most Unforgettable Musician Friend
That I’ve Ever Met” and liken him as
“A Candle with an Eternal Flame
On the Altar of my heart of hearts”.
I remain with inconsolable regrets
Until my dying day.
Sdf OUNGTSOE
a.k.a
(THI-THA-OUNG)
Mawlamyine,
Dated the 6th May 2012
ႏိုင္ေဇာ္၏ ဥေယ်ာဇဥ္ပံုတူ ေကာက္ေၾကာင္း ေရးဆြဲရတာကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ၿခိဳက္သည္။
ပံုတူေကာက္ေၾကာင္းသည္ ပံုတူ ပန္းခ်ီကား မဟုတ္။ ဓါတ္ပံုလို အၿပည္႔အ၀ ထင္ဟပ္ၿပီး ပံုတူကူးၿပႏိုင္ၿခင္း မရွိ။ ေကာက္ေၾကာင္း အခ်ိဳ႕ကိုသာ ေရးသည္။ သည္လိုႏွင့္ ဟန္ပန္ အမူအရာ အခ်ိဳ႕ ေပၚလြင္ လာရံုမ်ွ ရွိလိမ့္မည္။ ̒ကိုငွက္̓ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၁၉၉၀ ၿပည္႔ႏွစ္မ်ား၏ အေစာပိုင္း ကာလတြင္ စတင္ ေတြ႔ခဲ့ႀကသည္။ ပုသိမ္သားေတြ ရန္ကုန္သို႔ အလံုးအရင္း ေရာက္ရွိလာခ်ိန္မွာ ပိုၿပီးရင္းႏွီးသြားၾကသည္။ ̒ကိုငွက္̓ နွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ၏ ပံုတူေကာက္ေၾကာင္း ေရးဖို႔အတြက္အၾကိမ္ၾကိမ္ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္ေတြ ကိုယ္စီ ရွိေနခဲ့ၾကတာက တိုက္ဆိုင္ေနခဲ့သည္။သည္လိုႏွင့္ ရွမ္းၿပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္း ကေလာၿမိဳ႕ကေလးတြင္ တစ္ႏွစ္တာမွ် ကၽြန္ေတာ္သြားေရာက္ ေနထိုင္ခဲ့ရစဥ္ ကိုငွက္က အေ၀းကို ပ်ံသန္း သြားခဲ့ပါေတာ့သည္။
ယခုေတာ့ ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာရွင္ ထူးအိမ္သင္ခ်န္ထားခဲ့သည့္ လက္စလက္န အမွတ္တရ အပိုင္းအစမ်ားကို ေကာက္ေၾကာင္းကေလးမ်ား ေရးလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ကိုငွက္၏ မိဘႏွစ္ပါး ဦးထြန္းျမင့္ ၊ ေဒၚျမရင္တို႔က သူ၏ ပုံရိပ္မ်ားကို ေဖၚေပးခဲ့ၾကသည္။ ညီမ မိမိုးႏွင့္ ညီမ်ား၊ သူ၏ ဇနီး မိသြယ္ႏွင့္ သမီးေလး မိကြန္ေထာတို႔က ျဖည့္စြက္ေပးၾကသည္။ ကြက္လပ္မ်ားစြာအတြက္ မ်ဥ္းေၾကာင္းေရးဆြဲဖို႔ သူ႔မွာ ခ်စ္ခင္ေသာ မိတ္ေဆြေတြေပါမ်ားခဲ့သည္။
ကေလာၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနခဲ့စဥ္ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္ၿပီး ‘ခ်စ္ဗဟိုရ္’ စင္တင္ ဂီတ၀ိုင္းမွ ပင္တိုင္ဂီတမွဴး ကို၀င္းဦးႏွင့္ နာရီမ်ားစြာ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေပ်ာက္ဆုံးေနသည့္ အဖိုးတန္ ဟင္းလင္းျပင္ အခ်ဳိ႕ကို ဆရာသီဟန္သြင္ႏွင့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦး (ဆရာ ၾကြက္နီ) တို႔က မွတ္တမ္းမ်ား တင္ေပးထားခဲ့ၾကသည္။ ရွားပါးဓာတ္ပုံမ်ားကို ထူးအိမ္သင္မိသားစု၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦးႏွင့္ ဗိုလ္မွဴးျမင့္ေအာင္တို႔က ရွာေဖြေပးခဲ့သည္။
ႏွင္းဆီလႈိင္း ကိုေဇာ္သစ္၊ ေတးေရး ကိုျမင့္မိုးေအာင္၊ ကိုေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္၊ ကိုေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္၊ စာေရးဆရာ ကိုၿငိမ္းေအးအိမ္၊ ဆရာမ မအိႏွင့္ ေတးေရးဆရာ ကိုဘႏွင့္ ထူးအိမ္သင္ကို အင္တာဗ်ဴးခဲ့သူမ်ား၊ ငယ္စဥ္ဘ၀မွသည္ ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ သူ၏ ဓါတ္ပုံေတြကို ရိုက္ကူးခဲ့သူမ်ားက သူ၏ ပုံတူေအာင္ျမင္စြာ ျဖစ္ေျမာက္လာေအာင္ ရႈေထာင့္ မ်ားစြာမွ ျဖည့္စြက္ေရးဆြဲေပးခဲ့ၾကပါသည္။ ကြက္လပ္မ်ားစြာ လွပစြာ က်န္ေနဦးမည္ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ကြက္လပ္အခ်ဳိ႕ကို လွပစြာပင္ ခ်န္ရစ္ထားခဲ့ပါသည္။
ထူးအိမ္သင္ကို ခ်စ္သူမ်ားအတြက္ "ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္" ပုံတူေကာက္ေၾကာင္း လက္ေဆာင္ကေလး ေပးလုိက္ပါသည္။
ႏိုင္ေဇာ္
၂၀၁၂ ေမလ ၂၃
သမီးေလး မိကြန္ေထာရဲ႕ ေဖေဖ
အေမ ေဒၚျမရင္ရဲ႕ ဘဲဥ
ခ်စ္ဇနီး မိသြယ္ရဲ႕ကိုေလး
ေပါင္းကူးတံတားေပၚက မိသားစု
ႀကည္ႏူးစရာ မိသားစု
နိဒါန္း သို႔မဟုတ္ အလင္းငွက္
ငါဟာ
အတၱမဲ့ အလင္းတစ္ခုျဖစ္ခ်င္တယ္။
ပိုင္ဆုိင္တာေတြ စြန္႔ပစ္ခဲ့။
ေရလို စီးဆင္းသြားခ်င္လည္း…။
(အစိမ္းေရာင္ တံခါးမ်ား။ ေရး/ ဆို ထူးအိမ္သင္)
ထူးအိမ္သင္ အမည္ရွိေသာ ငွက္သည္ ဂီတ မိုးေကာင္းကင္၏ အေ၀းဆံုး၊ အၿမင့္ဆံုး တစ္ေနရာ အထိ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ ပ်ံသန္းခဲ့ဖူးသူ ၿဖစ္သည္။
သူ၏ အမည္ရင္းက ေက်ာ္ၿမင့္လြင္။
သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ခ်စ္ခင္သူမ်ားက ဘဲဥ ဟုေခၚသူ ေခၚ။ ကိုငွက္၊ ကိုသွ်ပ္ ေခၚသူ ေခၚၾကသည္။ သူသည္ သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ အမည္ႏွင္႔ ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့သလို လင္းထက္ အမည္ႏွင့္ ၀တၳဳတိုေတြ။ ကဗ်ာ လကၤာေတြ ဖြဲ႔ဆိုခဲ့သည္။
သူသည္ ရိုးရာဂီတကို ခ်စ္ၿမတ္ႏိုးစြာ ေလ့လာခဲ့သလို တၿခားေသာ ဆန္းၾကယ္သည္႔ နယ္ပယ္ေပါင္း မ်ားစြာ တို႔ကို ၀င္ေရာက္ စူးစမ္းခဲ့ဖူးသူ ၿဖစ္သည္။
ကမာၻေလာက စိမ္းလန္းေရး အေပၚ သူ အေလးအနက္ ထားခဲ့သည္။
ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာႏွင့္ ဥာဏ္ပညာကိုလည္း သူ ယံုၾကည္ခဲ့သည္။
ထူးအိမ္သင္ ဆိုေသာ အမည္သည္ ေတးေရး၊ အဆိုေတာ္ ဟူသည့္ဂုဏ္ပုဒ္ေလာက္မွ်ႏွင့္ မၿပည္႔စံု။
သူသည္ လကၤာ စာဆို ကဗ်ာဆရာ ၿဖစ္သည္။
သူသည္ တကယ့္ ဂီတ အႏုပညာရွင္ တစ္ဦးလည္း ၿဖစ္သည္။
သူက အေမ ခ်စ္ေသာ သားတစ္ဦး ၿဖစ္သလို အလြန္ခ်စ္တတ္သည္႔ ဖခင္လည္း ၿဖစ္သည္။
ထူးအိမ္သင္ အမည္ တပ္ထားေသာ ၾကယ္တစ္ပြင့္သည္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္၏ မိုးသည္းေသာ ရာသီ တစ္ေန႔မွာ ရုတ္တရက္ ေၾကြလြင့္ သြားခဲ့သည္။
သို႔ပါေသာ္လည္း သူ၏ ၀ိညာဥ္ အလင္းငွက္က အႏုပညာ ေလဟာၿပင္ထဲတြင္ အခ်ိန္ ကာလ၏ ေႏွာင္ၾကိဳး ကင္းမဲ့ လြတ္လပ္စြာၿဖင့္ ပ်ံသန္းဆဲ။
အခန္း(၁) ေမာ္လၿမိဳင္သား ႏွင့္ ဇာသၿပင္သူတို႔၏ ပုသိမ္ဖူးစာ
(၁)
၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ မိုးသည္းေသာ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ အေ၀း တစ္ေနရာသို႔ထြက္ခြာ သြားခဲ့သည္႔ ထူးအိမ္သင္သည္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ မိုးသည္းေသာ ေန႔တစ္ေန႔မွာပင္ ေမြးဖြား ေရာက္ရွိ လာခဲ့သည္။
ပုသိမ္ၿမိဳ႕သည္ သူ၏ ေမြးဇာတိ။
ဖခင္က ဦးထြန္းျမင့္၊ မိခင္က ေဒၚျမရင္။
ဧရာ၀တီတိုင္းမွာ ထူးအိမ္သင္ ေမြးဖြားခဲ့ေသာ္လည္း သူ၏ အရင္းအျမစ္က မြန္ၿပည္နယ္။
အေၾကာင္းမွာ ဖခင္က ေမာ္လၿမိဳင္သား။ မိခင္က ဇာသၿပင္ရြာသူ ၿဖစ္၍ပင္။
တည္ေနရာအားျဖင္႔ ဘာမွ် အလွမ္းမေ၀းေသာ ေမာ္လၿမိဳင္ ဇာတိသားႏွင့္ ဇာသၿပင္ ဇာတိသူတို႔က ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ရြာလည္ၿပီး ပုသိမ္မွာ သြားေရာက္ ဖူးစာ ဆံုခဲ့ၾကေလသည္။
(၂)
ထူးအိမ္သင္၏ ဖခင္ဘက္မွ အဘိုး အဘြားေတြက ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ ၊ ေမာင္ငံရပ္ေန မီးရထားရံုပိုင္ ဦးတိုးေဖႏွင့္ ေဒၚပုတို႔ျဖစ္သည္။
ကေလးေတြ အရြယ္ ေကာင္းေကာင္း မေရာက္ခင္မွာ ဦးတိုးေဖ ဆံုးသြားခဲ့၍ အေမပုက သားသမီး ေလးေယာက္ကို ေဆးလိပ္ခံု ေထာင္၊ အထည္ ေရာင္းၿပီး လူလားေျမာက္ေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့သည္။ သားၾကီး ကိုတင္ဦးက တပ္မေတာ္ အရာရွိ ၿဖစ္လာၿပီး ဗိုလ္မွဴး အဆင့္ၿဖင့္ အၿငိမ္းစားယူခဲ့သည္။ သမီး ေဒၚညြန္႔က အိမ္ေထာင္က်ၿပီး မီးရထား အသိုင္းအ၀ိုင္း ထဲမွာ။ တတိယေျမာက္က ဦးထြန္းျမင့္ (ထူးအိမ္သင္၏ ဖခင္)။ အငယ္ဆံုး ေဒၚလွ၀င္းက ကုန္သြယ္/ လယ္ယာ။
(၃)
ထူးအိမ္သင္၏ ဖခင္ ဦးထြန္းျမင့္ကေလးသည္ ငယ္စဥ္က ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ ေမာ္လမိန္း ဂ်ပ္ဆင္ေက်ာင္းမွ စတုတၳတန္း ေအာင္ျမင္ၿပီးေနာက္ ရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသ အထက္တန္းေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းသည္။
၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ မက္ထရစ္ ေအာင္ခဲ့ရာ မွတ္မွတ္ရရ ထိုႏွစ္တြင္ ေမာ္လၿမိဳင္၌ ဥပစာေကာလိပ္ ဖြင့္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဖြင့္မည္႔ အခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္လ်က္ တိုက္ဖြိဳက္ ေရာဂါဒဏ္ အလူးအလဲ ခံလိုက္ရရွာသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေက်ာင္းမတက္ ျဖစ္လိုက္။ စာသင္ႏွစ္ ေနာက္က်သြား၍ ရန္ကုန္ တက္ၿပီး အလုပ္ ၀င္လုပ္သည္။
ထိုအခ်ိန္ ကာလမွာ ဆယ္တန္း ေအာင္သူမ်ား အလြန္ ရွားပါးေသာ ေခတ္ျဖစ္၍ ရန္ကုန္ Housing Board ရံုးတြင္ စာေရး အလုပ္ကို လြယ္လြင့္တကူပင္ ရခဲ့သည္။ ေျခာက္လခန္႔ အလုပ္ လုပ္ၿပီး ေကာ္လိပ္ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္နီးမွ ေမာ္လၿမိဳင္ ၿပန္လာသည္။
တစ္ဖက္မွာ အခ်ိန္ပိုင္း ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ရင္း ေကာလိပ္ တက္ေလသည္။ ဥပစာ အပိုင္း (က) ကိုေတာ့ တစ္ႏွစ္တည္းႏွင့္ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ျမင္သည္။ အင္တာ (ဘီ) က်ေတာ႔ သခ်ၤာတြဲ သြားယူမိသျဖင့္ အဆင္မေျပ။ စာေမးပြဲ မေအာင္ ျဖစ္ရေလသည္။
ထြက္ေပါက္ ရလိုရညား အလုပ္ ေလွ်ာက္ရာ တရုတ္လွ ေက်းရြာတြင္ အလယ္တန္း ေက်ာင္းအုပ္ရာထူး ရရွိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ခန္႔၊ ထိုစဥ္ ကာလ တရုတ္လွသည္ ယခုလိုဖြံ႔ၿဖိဳး စည္ကားသည္ မဟုတ္ေသး။ အလြန္ ေခါင္လွသည္။ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ မႈိုင္းအံု႔ဆိုင္း မႈန္မႈိင္း၍ေနသည္။ ညအခ်ိန္မွာ ေတာၾကီးမ်က္မည္း၏ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ပိုးေကာင္၊ မႊားေကာင္ အသံမ်ားေၾကာင့္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္။ ဦးထြန္းျမင့္ေလးသည္ အသက္က ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္။ ငိုခ်င္သလို၊ ရယ္ခ်င္သလို ခံစားေနရသည္။
သို႔ျဖင့္ တစ္ညတည္း အိပ္ၿပီး မနက္ မိုးလင္းေသာအခါ "အိမ္ကို ခဏသြားၿပီး အ၀တ္အစားေတြ ယူဦးမယ္" ဆိုကာ အၿပီး ျပန္ေျပးေလေတာ့သည္။
(၄)
ေက်ာင္းထြက္ ၿပီး၍ ရန္ကုန္ ျပန္တက္လာသည္။
အေဖ့ မိတ္ေဆြ ဦးေဖတင္က ယူဘီေအတြင္ ေကာ္မရွင္ မန္ေနဂ်ာ။ သူ႔ထံ သြား၀င္ေတြ႔ရာ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းပဲ အလုပ္ ရသည္။ ကုန္စည္စာေရး (Freight Clerk) ဘ၀မွာ ယူနီေဖာင္း အျဖဴ ႏွစ္စံု၊ ပခံုးေထာက္ အျဖဴကႏွစ္စံု။ ပိကက္ဦးထုပ္၊ နက္ကတိုင္ ႏွစ္စင္း၊ ပခံုးေထာက္ အျဖဴတစ္လုိင္းထုတ္ေပးသည္။
စမတ္ကေတာ့ က်သည္။ ေရွ႕ဆက္ လုပ္သြားလွ်င္ မ်ားမၾကာမီ ေလယာဥ္ေမာင္ ( Flight Assistant) ျဖစ္ၿပီၤး ေနာင္ေရး ေမွ်ာ္ေတြးစရာက ေျဖာင့္ျဖဴးလ်က္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအလုပ္ လုပ္ေနရင္း ေျခာက္လခန္႔ အၾကာတြင္ စိတ္က ေျပာင္းသြားျပန္သည္။
လူ၀င္မႈ ၾကီးၾကပ္ေရးဌာနတြင္ (Assistant immigration officer) ရာထူးေပၚလာေသာေၾကာင့္ သြားေလွ်ာက္သည္တြင္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ရျပန္သည္။ ပခံုးေပၚမွာ ႏွစ္ပြင့္ႏွင့္ အင္မီဂေရးရွင္း အရာရွိ။ အသက္က အစိတ္ အရြယ္မို႔ ဌာနတစ္ခုလံုးမွာ အသက္အငယ္ဆံုး။ တက္လမ္း ေကာင္း၍ ေအးေအးေဆးေဆး ေနလို႔ ရေခ်ၿပီ။
(၅)
လြဲခ်င္ေတာ့လည္း ၾကံဖန္၍ပင္ လြဲရသည္။
လူကလည္း ရိုးစင္း၍ သိပ္မစဥ္းစားတတ္။ ဌာနဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းမ်ား၏ လုပ္ထံုးလုပ္နည္း ဥပေဒေတြ နားမလည္။ ယူဘီေအက အလုပ္ ထြက္လာခဲ႔စဥ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ် အသိမေပးခဲ႔။ သူတို႔ ယူနီေဖာင္းေတြ ယူထားရတာ လိပ္ျပာမသန္႔။ သြားျပန္အပ္မွ ေကာင္းမည္ ဆိုၿပီး ျပန္သြားေပးသည္။
ဟိုက "အခု ဘာလုပ္ေနလဲ " ေမးေတာ့ တကယ္ဆို "ေက်ာင္းျပန္တက္ေနတယ္" ဆိုလည္း ၿပီးၿပီ။ ရိုးသားစြာပင္ အင္မီဂေရးရွင္းမွာ အလုပ္၀င္လုပ္ေနတာကို အမွန္အတိုင္း ေၿပာလိုက္မိသည္။ ဌာနတစ္ခုမွ တစ္ခုသို႔ ကူးေျပာင္း အလုပ္ လုပ္ရာတြင္ သက္ဆိုင္ရာ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ လမ္းေၾကာင္းအတုိင္း သြားရတာကို နားမလည္။
သို႔ျဖင့္ ယူဘီေအကလည္း လုပ္ထံုးအတိုင္း အင္မီဂေရးရွင္းကို စာလွမ္းေရးၿပီး အသိေပးသည္။ အင္မီဂေရးရွင္း မင္းၾကီးလည္း ကိုထြန္းျမင့္ကို အလုပ္မွ ရပ္စဲလိုက္ရေတာ႔၏
(၆)
ထိုစဥ္က ၁၉၅၉-၆၀ ၿပည္႔ႏွစ္။ ပါလီမန္ ေရြးေကာက္ပြဲကာလ။
လူက စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ေကအယ္လ္အမ္၊ ဘီအိုေအစီ ႏိုင္ငံျခား ေလေၾကာင္းလိုင္းေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အလုပ္ လိုက္ေတာင္းၾကည္႔သည္။ သူတို႔က ရံုးမ်ား ေျပာင္းေရြ႕သြားေတာ့မည္႔ ကာလျဖစ္၍ ဘယ္ကမွ် အလုပ္မေပးႏိုင္။ အေတာ္ေလးကို စိတ္ေလခ်င္စရာ ေကာင္းေနခ်ိန္။
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က "အလုပ္ တစ္ခုေတာ႔ ရွိတယ္။ ကာလသားေရာဂါ တိုက္ဖ်က္ေရးမွာတဲ့ကြ။ လစာကေတာ႔ အထက္တန္း စာေရး လစာပဲ။ လုပ္ခ်င္ရင္ေတာ႔ က်န္းမာေရးဌာန သြား" ဟု လမ္းညႊန္လိုက္သည္။
ဟိုေရာက္သြာေတာ့ စာေရးက " ဟာ အေတာ္ပဲ။ အခ်ိန္ေတာင္ နည္းေနၿပီ။ ေဒါက္တာ ဘရူး၀ါးက ခရီး သြားစရာ ရွိေနတာ "ဆိုၿပီး အဂၤလိပ္ လက္ႏွိပ္စက္ႏွင့္ စာတစ္ေစာင္ ခပ္ျမန္ျမန္ ရိုက္ေပးသည္။ က်န္းမာေရး ဦးစီးဌာနမွ ေဒါက္တာ ဘရူး၀ါးထံ စာကို ၀င္ျပရာ စာကို ေသခ်ာဖတ္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေမးျမန္း ၾကည့္ၿပီး…
" မင္းကြာ။ ေကာလိပ္ ပညာတတ္ပဲ။ အခု ေလွ်ာက္ထားတာက ကာလသားေရာဂါ စံုစမ္းေရး (Investingator) ဘက္ဆိုေတာ့ ဟိုအိမ္၊ဒီအိမ္ မေကာင္းတဲ့ ေနရာေတြလည္း သြားရမွာ။ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ မင္း ဓာတ္ခြဲခန္း တက္ကနီရွင္ လုပ္ပါလား "ဟု ဆိုသည္။
" ေတာင္ၾကီးနဲ႔ ပုသိမ္မွာ ေနရာေတြ လစ္လပ္တယ္ကြ။ ငါလည္း အခုပဲ ပုသိမ္ရံုးကို သြားစစ္ေဆးမွာ။ အဲဒီ ႏွစ္ေနရာထဲက မင္းသြားခ်င္တဲ့ဆီ ေရြး။ ငါ ခန္႔ေပးလိုက္မယ္ "ဟု ဆိုသည္။
ဦးထြန္းျမင့္ကေတာ႔ နယ္ရပ္ေ၀းကို မသြားခ်င္။ ရန္ကုန္မွာပဲ ေနခ်င္သည္။ ေဒါက္တာ ဘရူး၀ါးက အလုပ္ရလည္း နယ္ကို ခ်က္ခ်င္း သြားရမည္ဟု ဆိုသည္။
ဦးထြန္းျမင့္လည္း လစာ ယူၿပီး သံုးလေလာက္ေတာ႔ ေနၾကည့္မည္။ ေနာက္ေတာ့ ထြက္တန္ထြက္မည္ စိတ္ကူးလိုက္သည္။ "ပုသိမ္ဘက္ကို ငါမေရာက္ဖူးေသးဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရွိတာပဲ။ ေရာက္ဖူးေအာင္ အလည္ သြားၾကည့္ဦးမယ္ " ဟု သူ႔စိတ္က ျဖစ္လာသည္ႏွင့္ ပုသိမ္ကို ဆႏၵျပဳလိုက္သည္။
သည္လိုႏွင့္ စတူး၀ပ္လမ္း (ယခု ေမာ္ကြန္းတိုက္လမ္း) ရွိ Pasteur Institute သို႔ ေရာက္သြားသည္။
ေဒါက္တာ အာဟတ္၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ ကာလသားေရာဂါ ေသြးရည္ၾကည္ စမ္းသပ္မႈ (Serological tests) မ်ားျဖစ္ေသာ VDRL test ႏွင့္ Kahn test မ်ားကို သင္ယူရေလသည္။ သံုးလၿပည့္ သင္တန္းအၿပီး ပုသိမ္ ေရာက္ေတာ႔ သူ ေပ်ာ္သြားသည္။
ဇာသျပင္သူ မိျမရင္ႏွင့္ ဖူးစာဆံုဖို႔ ႀကိဳတင္ သြားၿပီး ေစာင့္စားေနသလိုမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။
(၇)
ေမာ္လၿမိဳင္ႏွင့္ ဇာသျပင္ဆိုတာ တည္ေနရာခ်င္းက လက္တစ္ကမ္းစာ။
ဂ်ိဳင္းျမစ္ႏွင့္ သံလြင္ျမစ္ ဆံုရာမွာ ဟိုဘက္ကမ္းက ဘီလူးကၽြန္း ေမာ္လၿမိဳင္။ သည္ဘက္က ဇာသျပင္ ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္ကတည္းက ေမာ္လၿမိဳင္မွ ေန႔စဥ္ သေဘၤာ ေျပးဆြဲသည္။ ဘီလူးကၽြန္း တစ္လိုင္း၊ ဇာသျပင္ တစ္လိုင္း ျဖစ္ေနေလသည္။
ဇာသျပင္သည္ အဂၤလိပ္ေခတ္တုန္းက တိုက္နယ္ မက်ေသးသည့္ ရြာႀကီးတစ္ရြာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဇာသျပင္ေခ်ာင္းႀကီး အေပၚမွာခြၿပီး တည္ထား၍ အေရွ႕ဘက္ကမ္း၊ အေနာက္ဘက္ကမ္း ကြဲေနသည္။ ဗမာ၊ မြန္ေတြ ေရာေႏွာ ေနၾကသည္။
အေရွ႕ဘက္ကမ္းမွာ ဗမာစုျဖစ္၍ ေလွစပ္၊ အိုးဖုတ္၊ လယ္ယာ လုပ္ၾကသည္။ ဇာသျပင္ လက္ရိုက္အိုးေတြက နာမည္ေက်ာ္။ အုိးရႊံ႔ေျမကို ဇာသျပင္ေခ်ာင္းဖ်ားမွ ရျပီး သဲကို ေကာ႔လဖူရြာမွ ရသည္။ လူ အသံုးမ်ားသည့္ စဥ္႔မကိုင္ေသာ အျဖဴထည္အိုးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ထိုေခတ္အခါက သတၱဳအိုးေတြ မတြင္က်ယ္။ ထမင္းခ်က္၊ ဟင္းခ်က္လည္း ေျမအိုးေတြပဲ သံုးစြဲသည္။ ပန္းကန္၊ အင္တံု၊ ငရုတ္ဆံုမွသည္ ဘုရား ေညာင္ေရအိုး၊ ကေလး ကစားစရာေတြအထိ အိုးလုပ္ငန္းမွ ထြက္ရွိသည္။
အနက္ဘက္ကမ္းမွာ မြန္စုျဖစ္၍ ကလယ္လူမ်ိဳး နည္းနည္း ရွိသည္။ လယ္စိုက္ၾကသည့္အျပင္ တံငါလုပ္ငန္းကေတာ႔ ငါးပုစြန္ေတြ ဖမ္း၊ ေမာ္လၿမိဳင္အထိ တင္ပို႔ၾကသည္။ ထိုစဥ္က စက္ေလွငယ္မ်ား မရွိေသး။ ေရျပင္က်ယ္ ေရလမ္းအတိုင္း ခတ္ေလွေတြနဲ႔ပဲ သြားၾကသည္။ ဇာသျပင္ အေနာက္ပိုင္းသည္ ဟိုမွာဘက္တြင္ ေကာ႔က်ိဳက္ရြာႏွင့္ နီးကပ္စြာ သြားဆက္ေနေလသည္။
ဇာသျပင္ အရွ႕ရြာႏွင့္ အေနာက္ရြာကို တံတားႀကီး တစ္စင္းက ေပါင္းကူးေပးထားသည္။ မြန္ရယ္၊ ဗမာရယ္ ဆိုေသာ္လည္း ရုပ္ရည္ လကၡာဏာအရ ခြဲျခား၍ မရ။ အားလံုး အတူတူ ေရာေႏွာေနၾကသည္။ ဘာသာေရးလည္း ကိုင္းရႈိင္းၾကသည္။
အေရွ႕ဘက္ကမ္းတြင္ ေက်ာင္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ ကြင္းေက်ာင္းတို႔ကား ေရွးေဟာင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြ။ အေနာက္ဘက္ ကမ္းမွာလည္း ေရွးေက်ာင္းႀကီး သံံုးေက်ာင္း ရွိသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းငယ္ေတြကေတာ႔ ေပါမ်ားလွေခ်သည္။
(၈)
ထူးအိမ္သင္၏ မိခင္ဘက္မွ အဘိုး ဦးေမာင္ကား ဇာသျပင္ အေနာက္ဘက္ကမ္း၊ ေခ်ာင္း၀မွာေနထိုင္ခဲ့ေသာ မြန္လူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ စပါး စိုက္ပ်ိဳးသည္။
(၉)
ထိုေခတ္ကာလ ဇာသျပင္ရြာႀကီးမွာ ေတာ္သလင္းလဆုိလလွ်င္ မိုးရုပ္သိမ္းစျပဳ၍ လႈိင္းေလၿငိမ္သက္ၿပီ။ ျမစ္ယံ သင္ဖ်ဴးခင္းသည့္ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ေလွၿပိဳင္ပြဲေတြ က်င္းပစၿမဲျဖစ္ေတာ့၏ ။ ဆိုင္းေတြ၊ ဗုံေတြ၊ ေမာင္းေတြကို ေလွေပၚတင္ၿပီး အၿပိဳင္အဆုိင္ အားေပးၾကေသာေၾကာင့္ စည္စည္ကားကားႏွင့္ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းလွသည္။
မြန္တိုင္းရင္းသားတို႔ ဓေလ့ထုံးစံ ၀ါလသီတင္းကၽြတ္ ပ၀ါရဏာပြဲ က်င္းပ၍ သိမ္မွ ထြက္ဆင္းလာသည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ေျခအစုံကို အေမႊးနံ႔သာရည္ျဖင့္ ေဆးေၾကာေပးၿပီး ၾကြရာလမ္းကို အ၀တ္ခင္းလ်က္ လွဴဖြယ္မ်ား ေလာင္းလွဴၾကသည္။ ေနထိုင္ မေကာင္းသည့္ အမ်ဳိးသားမ်ားက မိမိကိုယ္ေပၚမွ နင္း၍ၾကြသြားေစၿပီး အမ်ဳိးသမီးမ်ား မက်န္းမာပါက သံဃာေတာ္မ်ား ၾကြရာလမ္းနံေဘးတြင္ ေရအိုး ေရမႈတ္ ခ်ထားေပး၍ ေခါင္းမွစတိသေဘာ ေလာင္းခ်ေပးသြားၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေရာဂါဘယမ်ားေပ်ာက္ကင္း ေစသည္ဟု ယုံၾကည္ၾကသည္။
သီတင္းကၽြတ္လတြင္ ေကာက္ဦးေပၚ၍ ေကာက္ဦးဆြမ္းေလာင္းပြဲကို သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ ၆ ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပသည္။ ေခ်ာင္းဆုံဘက္ ဘီလူးကၽြန္း ၆၄ ရြာထဲမွပင္ ဇာသျပင္အထိ ကူးလာၿပီး ဆင္ႏႊဲၾကေလသည္။
မိုးလင္းစ ေ၀လီေ၀လင္းမွာ သံဃာေတာ္မ်ား ရြာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရာႏွင့္ ခ်ီ၍ စီတန္းၾကြျမန္း လာၾကစဥ္ အိမ္ေရွ႕ေတြမွာ ကိုယ္စီထြက္ ခုံေတြခင္းၿပီး နံနက္ဆြမ္းေတြ ေလာင္းလွဴၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ေမာ္လၿမိဳင္မွ ပြဲဇာတ္ေတြ ငွားထား၍ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ ရွိလွေတာ့၏။
ကထိန္ ၊ တန္ေဆာင္တိုင္က်ျပန္လွ်င္ ေခ်ာင္းဆံု၊ ဘီလူးကၽြန္း၊ မုရစ္ႀကီး၊ မုရစ္ကေလး ရြာမ်ားဘက္မွ ဇာသျပင္ အဆက္ေဆြမ်ဳိးေတြက ေလွမ်ားေပၚတြင္ ကိုယ့္ပေဒသာပင္ ကိုယ္တင္လာၿပီး ဇာသျပင္၌ ကထိန္လာခင္းၾကသည္။ ဆိုင္း၊ ဗုံေတြ ေလွေပၚတင္တီးလာၾကေသာေၾကာင့္ အထူးပင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွေခ်သည္။
(၁၀)
ေတာ္သလင္းလ ေလွၿပိဳင္ပြဲေတြက တေကာ့ခမိုင္း ေခၚတြင္သည့္ ဘီလူးကၽြန္းဘက္မွာလည္း ရွိသည္။
တစ္ခါေတာ့ အေဖာ္ေကာင္း၍ ေခ်ာင္းဆုံေလွၿပိဳင္ပြဲသို႔ ဦးေမာင္ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ထိုအခါ ဘီလူးကၽြန္း၊ မုရစ္ကေလးရြာသူ မိအုန္းစိန္ႏွင့္ သိကၽြမ္းခြင့္ရလုိက္သည္။
တစ္ခ်ိန္္တစ္ခါတုန္းကေတာ့ ဘီလူးကၽြန္းမွာ ေနခဲ့ၾကသည့္ စေမာင္ေခၚ စမင္းလူမ်ဳိးတို႔သည္ ဆံပင္ေကာက္၊ အသားမည္း၊ ေရကူးသန္ ၊ ခက္ထန္ ၾကမ္းၾကဳတ္ၿပီး ဘီလူးႏွင့္ တူသည္ဟု အဆုိရွိၾက၏ ။ အရွင္ေသာဏေထရ္ႏွင့္ ဥတၱရေထရ္တို႔ သု၀ဏၰဘုမိၼသို႔ ၾကြလာေတာ့မွ ရန္ျပဳတတ္သည့္ အဆုိပါ ေရသူရဲ ဘီလူးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ခဲ့ရသည္ ဟုလည္း ဆုိေလ့ရွိၾကသည္။
ယခုေတြ႔ဆုံရသည့္ ဘီလူးကၽြန္းသူေလး မိအုန္းစိန္ကျဖင့္ ရွင္းသန႔္၍ ေနေတာ့သည္။ ဦးေမာင္ႏွင့္ဆုိလွ်င္ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ခန္႔ပင္ ကြာေနသည္။ အိမ္မႈကိစၥ ႏိုင္နင္းလွၿပီး မိန္းမ ပီသသည္ဟု နာမည္သတင္းႀကီးေသာ မိအုန္းစိန္ကေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္းပင္ ဦးေမာင္ ေမတၱာသက္၀င္ သြားခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ ထုံးတမ္းႏွင့္အညီ လူႀကီးစုံရာႏွင့္ သြားေရာက္ ေတာင္းရမ္းလက္ထပ္ယူခဲ့သည္။ မိအုန္းစိန္လည္း ေသွ်ာင္ေနာက္ ဆံထုံးပါ ဇာသျပင္ရြာသို႔ ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။
(၁၁)
ဦးေမာင္ႏွင့္ ေဒၚအုန္းစိန္တို႔မွာ သားသမီးငါးေယာက္ ထြန္းကားခဲ့သည္။ အႀကီးဆုံးက ဦးျမတ္ထြန္း ၊ ဒုတိယ မိျမတင္ ၊ တတိယ မိျမရင္ (ထူးအိမ္သင္၏ မိခင္) ၊ အဲ့သည္ေနာက္ ဦးေထြးျမင့္ ၊ အငယ္ဆုံးက မိစိန္ရင္ျဖစ္သည္။
(၁၂)
ၿဗိတိသွ်ေခတ္တုန္းက ရဲစခန္းခြဲကေလး တစ္ခုသာရွိေသာ္ျငားလည္း ေအးခ်မ္းလုံၿခဳံခဲ့သည့္ ဇာသျပင္သည္ စစ္ရိပ္ စစ္ေငြ႔သမ္းလာသည္ႏွင့္အမွ် မတည္မၿငိမ္ လႈပ္ခတ္စ ျပဳလာသည္။ ဂ်ပန္စစ္ေၾကာင္း၀င္လာခ်ိန္ အဂၤလိပ္တပ္မ်ားက ဇာသျပင္လမ္းအတိုင္း ဆုတ္ခြာၾကသည္။ ေၾကာင္နက္ တံဆိပ္ အိႏိၵယ အင္ဂ်င္နီယာတပ္မ်ားက ျမစ္ေခ်ာင္းေတြ ေတြ႔လွ်င္ တံတားေတြ ခ်က္ခ်င္းထိုးၿပီး စနစ္တက်ဆုတ္ခြာသြားၾက၏။
ဂ်ပန္စစ္ေၾကာင္းႀကီးတစ္ေၾကာင္းက ဇာသျပင္ကို ျဖတ္ၿပီးမွ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ေရာက္ႏွင့္ေန၍ ပူးေပါင္းမိၾကေလသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားကား ဘီလူးကၽြန္းမွတစ္ဆင့္ ဇာသျပင္အထိ စစ္ေျပးလာၾကသည္။ လူတစ္ကိုယ္ တစ္ႏိုင္စာသာ သယ္ႏိုင္၍ ပစၥည္းေတြကို သည္အတိုင္း ထားပစ္ခဲ့ၾကသည္။ မေျပးလုိ႔ကလည္းမျဖစ္။ စစ္ဦးဘီလူးဆိုသည့္အတိုင္း ဂ်ပန္တပ္ေတြ ဆက္ဆံပုံက ၾကမ္းလွရမ္းလွသည္။ တစ္ဘက္မွာ ေတာမီးေလာင္၍ ေတာေၾကာင္လက္ခေမာင္း ခတ္သည့္ႏွယ္ ေဖာက္ထြင္းလုယက္ ႏိုင့္ထက္စီးနင္းမႈေတြ ႀကဳံရသည္။
ဗုံေတြကလည္း ေမာ္လၿမိဳင္ကို ႀကဲလွၿပီ။ ညဘက္ဆုိ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ အထက္က ေကာင္းကင္ယံတြင္ ဂ်ပန္ တုိက္ေလယာဥ္မ်ားႏွင့္ ၿဗိတိသွ် တုိက္ေလယာဥ္မ်ား စီးခ်င္းထိုးၾကတာကို ဇာသျပင္ဘက္မွပင္ လွမ္း၍ ျမင္ရသည္။ ေအာက္မွလွမ္းပစ္ေသာ မီးပြင့္ေတြ။ အေပၚမွ ဗုံးႀကဲခ်တာေတြ။ ငိုက္စိုက္ထိုးက်သြားသည့္ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ။ မီးေတာက္မ်ားေၾကာင့္ မိုးေကာင္းကင္က ေသြးေရာင္ နီျမန္းေတာက္ပေနသလို မီးခိုးမ်ားျဖင့္ မႈိင္းညိဳ႕ေမွာင္မည္း ေနေတာ့သည္။
(၁၃)
ဇာသျပင္မွာ ဂ်ပန္တပ္ႀကီး စခန္းခ်ၿပီး ဌာနခ်ဳပ္ လာဖြင့္သည္။ ဇာသျပင္ဘုရားနား ကပ္ရက္ ဂ်ပန္ က်ည္ဆန္ စက္ရုံႀကီး တစ္ခုကို သြပ္မိုးေတြႏွင့္ အခိုင္အခန္႔ တည္ေဆာက္သည္။ ထိုအခါ အဂၤလိပ္ကလည္း ဇာသျပင္ကို ဗုံးေတြ တရစပ္ႀကဲခ်ေတာ့သည္။
ဘပ္ဖလိုေခၚ ကၽြဲညီေနာင္ ေလယာဥ္ပ်ံႏွစ္စင္းက အဆုိးဆုံး။ အသံမေပး ဘာမေပးႏွင့္ ရုတ္တရက္ ဆုိသလို ေရာက္လာၿပီး ေသမင္းကိုမွ လက္ေဆာင္သဖြယ္ လာေပးသည္။ ဇာသျပင္ရြာ အလည္ေကာင္တည့္တည့္ မီးေလာင္ဗုံးႀကီးေတြ လာက်သည္။ ရြာသူရြာသားေတြ ခမ်ာကေတာ့ျဖင့္ ေျမစာျမက္ပင္မ်ားသဖြယ္ အတိဒုကၡ ေရာက္ရရွာေတာ့သည္။
(၁၄)
ဦးေမာင္ ၊ ေဒၚအုန္းစိန္တို႔မွာ သားသမီးငါးေယာက္ကလည္း ငယ္ၾကေသးသည္။ ဇာသျပင္မွာ က်ီးလန္႔စာစား မလုံၿခဳံ။ သို႔ျဖင့္ ေဒၚအုန္းစိန္တို႔ အေမ့ရြာ ဘီလူးကၽြန္း ေတာင္ပိုင္း မုရစ္ကေလးသို႔ ေရႊ႕လာၾကေလသည္။
စစ္ႀကီး ၿပီးဆုံးသြားေတာ့လည္း သူတုိ႔မိသားစု ဇာသျပင္ကို မျပန္ျဖစ္ေတာ့ၿပီ။ မုရစ္ကေလးမွာလည္း လယ္ေတြ ေျမေတြ ရွိေန၍ အေျခက်သြားသည္။ မိျမရင္တုိ႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ မုရစ္ကေလး ရြာေက်ာင္းမွာပဲ ပညာသင္ၾကသည္။ ရြာေက်ာင္းက မူလတန္းမွ အလယ္တန္း တစ္ဖန္ အထက္တန္းေက်ာင္း အျဖစ္ တျဖည္းျဖည္း တိုးျမင့္သြား၍ စာသင္ရတာ အဆင္ေျပသြားသည္။
ဦးေမာင္ခမ်ာ အစကတည္းက သိပ္မက်န္းမာ။ သမီး မိျမရင္ ဒုတိယတန္း ေရာက္ေသာႏွစ္မွာ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ဆုံးပါးရွာသည္။ ငယ္ငယ္ႏွင့္ အေဖဆုံးပါးရေတာ့ စိတ္ထဲမွာျဖင့္ အေတာ္ေလးကို ထိခုိက္ခံစားရသည္။
(၁၅)
၁၉၅၄ ခုႏွစ္။
မိျမင္ရင္ အသက္ ၁၈ႏွစ္တြင္ ဆယ္တန္းေရာက္သည္။ အေမ့ကိုလည္း ငဲ့ညွာခ်င္။ အျပင္ေလာကကို ကိုယ့္ဘာဘာထြက္ၿပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္လည္း ရပ္ၾကည့္ခ်င္သည္ ။ သူနာျပဳသင္တန္း ေလွ်ာက္လႊာေတြ ေခၚေနတာ ေတြ႔၍ တင္လုိက္သည္။
မႏၲေလးဆုိတာ တန္ခိုးႀကီး ဘုရားေတြ ၊ က်ဳံးၿမိဳ႕ရိုးေတြ နန္းေတာ္ေတြ တည္ရွိေသာ ေရွးၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေရွးအစဥ္အလာ၏ ခံ့ထည္မႈ အရွိန္အ၀ါ ႀကီးမားလွသည္။ ေရာက္ဖူးခ်င္စရာ ေကာင္းလွသည္ဟု မိျမင္ရင္စိတ္ထဲ ေတြးမိသည္။
ေ၀းလံေသာ္လည္း မႏၲေလးသင္တန္းကိုပဲ တမင္တကာ ေရြး၍ ေလွ်ာက္လုိက္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မြန္ျပည္နယ္မွ သူနာျပဳသင္တန္းသူေလး မိျမရင္သည္ မႏၲေလး အေထြေထြေရာဂါကု ေဆးရုံႀကီးသုိ႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ရေတာ့သည္။
ေဖြးေဖြးျဖဴစြတ္ေသာ အက်ၤ ီႏွင့္ ထဘီအနီရဲရဲကို မိျမရင္ ျမတ္ႏိုးလွသည္။ ထိုအခ်ိန္က ေဆးရုံအုပ္ႀကီးမွာ ပန္ခ်ာပီ လူမ်ဳိး ေဒါက္တာ ဂယန္းဆင္းျဖစ္၏။ ေမထရြန္ႀကီးက ကရင္တိုင္းရင္းသူ ေဒၚသင္းလိႈင္။ အလြန္စည္းစနစ္က်ၿပီး ထက္ျမက္သည္။ သင္တန္းသူေတြကို အစစအရာရာ သြန္သင္ညႊန္ျပ ေပးခဲ့သည္။
အားလပ္ခ်ိန္မွာ မႏၲေလးေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတြင္ လည္ပတ္ေလ့လာစရာေတြ မကုန္ႏို္င္ေအာင္ ေပါမ်ားသည္။ က်ဳံးပတ္လည္ ၀န္းရံထားသည့္ နန္းၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးက ေဆးရုံႀကီးႏွင့္ ဘာမွ အလွမ္းမေ၀းေခ် ။ မႏၲေလးေတာင္၊ ေက်ာက္ေတာ္ႀကီး၊ ေရႊႀကီးျမင့္၊ မဟာျမတ္မုနိ အစရွိသျဖင့္ ဖူးရမည့္ ဘုရားေတြက စုံလွသည္။ ေစ်းခ်ဳိမွာ ေစ်းထြက္၀ယ္ရတာလည္း ေပ်ာ္စရာ ။ ေစ်းခ်ဳိသူေတြ ထိုေခတ္တုန္းက ေရႊျခင္က်င္းေတြ ၀တ္တတ္ၾကေသးသည္။
သင္တန္းအစီအစဥ္ျဖင့္ ျပင္ဦးလြင္သို႔လည္း မၾကာခဏ သြားေရာက္ လည္ပတ္ခဲ့ရသည္။
၁၉၅၄ ခုႏွစ္မွ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္အထိ သုံးႏွစ္တုိင္ ေရႊမန္းေျမမွာ သူနာျပဳပညာေတြ အပတ္တကုတ္ ဆည္းပူးေလ့လာခဲ့ေလသည္။
(၁၆)
သင္တန္းၿပီးဆုံးသည့္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ ေရနံေခ်ာင္း ကာလသားေရာဂါ တုိက္ဖ်က္ေရး စီမံခ်က္၌ တာ၀န္ထမ္းခဲ့ရ၏ ။ ၁၉၅၉-၆၀ ခုႏွစ္က်ေတာ့ ရန္ကုန္ အေထြေထြ ေရာဂါကု ေဆးရုံႀကီး ကာလသားေရာဂါ တုိက္ဖ်က္ေရး ဌာနခြဲသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရျပန္သည္။ ၁၉၆၀-၆၁ ခုႏွစ္တြင္ ၀မ္းဆြဲဆရာမ လက္မွတ္အတြက္ ပညာျပည့္စုံေအာင္ ဒပ္ဖရင္ အမ်ဳိးသမီး ေဆးရုံႀကီးတြင္ သင္တန္းေျခာက္လ တက္ေရာက္ဆည္းပူးခဲ့ရသည္။
အဲ့သည္ေနာက္မွာေတာ့ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ ကာလသားေရာဂါ တုိက္ဖ်က္ေရးဌာနသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလာခဲ့ရသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ပုသိမ္တြင္ ေရာက္ႏွင့္ေနသည့္ ေမာ္လၿမိဳင္သား ဦးထြန္းျမင့္ ဆုံစည္းဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့ေတာ့သည္။
(၁၇)
ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဌာနကလည္း အတူတူ။ ကိုယ့္လစာႏွင့္ကိုယ္။ ေနာက္ဆံငင္စရာ ဘာမွ်မရွိ။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ႏိုင္ၾကသည္။ ဦးထြန္းျမင့္၏ မိခင္ ေဒၚပုကလည္း ပုသိမ္မွာ လိုက္ေနခ်ိန္။ ေဒၚျမရင္ မိခင္ ေဒၚအုန္းစိန္ကလည္း ေရာက္ေနသည္။ မိခင္ခ်င္း ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားၾကေသာအခါ လူငယ္ေတြ၏ အေရးကိစၥမွာ ဘာအခက္အခဲမွ် မရွိေတာ့ၿပီ။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဦးထြန္းျမင့္က တူေတာ္စပ္သူ ကိုေအးေက်ာ္ ရရွိထားသည့္ ပုသိမ္ျပည္ေတာ္သာတုိက္ခန္းမွာ ေနထိုင္လ်က္ရွိသည္။ ထိုအိမ္မွာပဲ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ရုံးမွာ လက္မွတ္မထိုး။ မဂၤလာလည္း မေဆာင္ ။ ပုသိမ္ စက္ရွင္တရားသူႀကီး ဦးခ်မ္းလြင္က ဦးထြန္းျမင့္၏ ဆရာသမားအရင္း။
"ေဟ႔-ေမာင္ထြန္းျမင္႔။ ငါတို႔ ဗုဒၶဘာသာ မိရိုးဖလာ ထံုးစံမွာ လက္မွတ္ ထိုးတယ္ ဆိုတာ မရွိဘူးကြ။ ပုဆိုးတန္းတင္ အၾကင္ လင္မယားပဲ ရွိတယ္။ အေရွ႕ ခုနစ္အိမ္၊ အေနာက္ ခုနစ္အိမ္က အသိအမွတ္ ျပဳရင္ လင္မယားအျဖစ္ အရာေရာက္တယ္။ ဘာမွ အပိုေတြ မလုပ္နဲ႔။ အေရးၾကီးတာက တစ္သက္လံုး ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏုိး ေပါင္းသင္းဖို႔ကြ။ လက္မွတ္ ထိုးဖုိ႔ေတာ့ ငါ့ဆီ မလာခဲ့နဲ႔။ ၾကားလား။ ငါ ဘာမွ လုပ္မေပးဘူး" ဟု ဆိုသည္။
သို႔ျဖင္႔ သီတင္းကၽြတ္သည္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ပစၥည္းေတြ ေျပး၀ယ္။ ျပည္ေတာ္သာ တိုက္ခန္းေရွ႕မွာပဲ မီးသီး၊ မီးၾကိဳးေတြ ကိုယ့္ဘာသာ ဆင္။
ဖိတ္စာ ရိုက္ေတာ့ ပံုႏွိပ္တိုက္က- "အေစာင္ ငါးဆယ္တည္း မွာတာ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ ႏွစ္ရာေလာက္ေတာ့ ရိုက္သြားပါလား" ဟုဆိုသည္။
"ဟာဗ်ာ၊ ပုသိမ္မွာ အသိ မိတ္ေဆြေတြလည္း မမ်ားပါဘူး၊ ပုိေနမွာေပါ႔" ဟု ျပန္ေျပာမိသည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ေဆးရံု အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ ဖိတ္စာ ႏွစ္ရာပင္ မေလာက္ငေခ်။
ဦးထြန္းျမင့္၏ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း ဗိုလ္မွဴး ေမာင္ေမာင္လြင္က ပုသိမ္မွာ တာ၀န္က်၍ ထိုေခတ္က ေပၚကာစ တိပ္ရီေကာ္ဒါ ၀ယ္ထားတာ မၾကာေသး။ သူ ကုိယ္တိုင္ သယ္ယူ လာျပီး ၀မ္းသာအားရ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ေပးသည္။ ေဆးရံုအုပ္ၾကီး ေဒါက္တာ ဦးထြန္းရွိန္ႏွင့္ လက္ေထာက္ ဆရာ၀န္ ေဒါက္တာ ေရႊ၀ါ၊ စစၥတာ မီရီယံတို႔ လာျပီး ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ၾကသည္။
သီတင္းကၽြတ္စ၊ မိုးကာလလည္း လံုးလံုး မလြတ္ေျမာက္ေသး၍ မိုးမင္းက ျဗဳန္းျဗဳန္းျဗင္းျဗင္း က်ီစယ္လိုက္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မိုးေျပး ခဏမွ် ျဖစ္၍ ဧည့္ခံပြဲမွာ စည္စည္ကားကားႏွင့္ ေပ်ာ္စရာေလးပင္ ထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ႔ေတာ႔သည္။
(၁၈)
လက္ထက္ျပီး၍ မ်ားမၾကာခင္ ျပည္ေတာ္သာတိုက္ခန္းက ကိုေအးေက်ာ္တို႔ အခန္းနားမွာ တစ္ခန္း အားသြားသည္။
တစ္ရက္ေသာအခါ ရံုးတြင္ ခရိုင္ဆရာ၀န္ၾကီး ေရာက္ရွိေနစဥ္ အခန္႔သင့္၍ ဦးထြန္းျမင့္က အိုးအိမ္ အင္ဂ်င္နီယာထံသို႔ ဖုန္းလွမ္းဆက္သည္။ ဖုန္း၀င္သြားေသာအခါ "ေက်းဇူးျပဳျပီး ခဏ ကိုင္ထားပါ ခင္ဗ်ာ" ဟု ဆိုကာ ဆရာ၀န္ၾကီး လက္ထဲ ဖုန္းထိုးထည္႔ေပးျပီး "ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျပည္ေတာ္သာ တိုက္ခန္းေလး ေျပာေပးပါဦး" ဟု အပူကပ္ရသည္။
ဆရာ၀န္ၾကီးက တစ္ဖက္ႏွင့္ ေျပာဆိုရင္း "ေဟ႔ ေမာင္ထြန္းျမင့္၊ ဟိုက ေမးေနတယ္။ အားေနတာ အခန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္လဲတဲ့" ဟု လွမ္းေမးသည္။
အားလပ္ေနတာ နံပါတ္ (၇)။
ဤသို႔ျဖင့္ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ေနစရာ အခန္း ရရွိ သြားခဲ့ၾကေလသည္။
ေမာ္လျမိဳင္သား ဦးထြန္းျမင့္၊လူပ်ိဳဘ၀
ဇာသျပင္သူ မိျမရင္၊ သူနာျပဳ သင္တန္းသူ၊ မႏၲေလး ေတာင္ေပၚတြင္
ေမာ္လျမိဳင္သားႏွင့္ ဇာသျပင္သူတို႔ ဖူးစာ
ပုသိမ္ျပည္ေတာ္သာတိုက္ခန္း
အခန္း (၂)
ကေလးေလးအတြက္ ဂီတေက်ာင္း
(၁)
ထူးအိမ္သင္ ျဖစ္လာမည္႔ သားဦး၊ သားၾကီး ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ၁၉၆၃ ခုႏွစ္။ ဇူလိုင္လ ၁ ရက္ ေန႔မွာ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ သားဦးပင္ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း အခက္အခဲ တစ္စံုတစ္ရာ မရွိ။ ေခ်ာေမြ႔ လြယ္ကူသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန႔က “ေပးေဒး” ျဖစ္သည္။ ၀န္ထမ္း သားသမီး လခထုတ္ရက္မွာ ေမြးတာကေတာ႔ တကယ့္ကို သတိရစရာ ျဖစ္သည္။
မီးဖြားျပီး ေျခာက္လခန္႔ အၾကာတြင္ မိခင္ ေဒၚျမရင္က ေမာ္လျမိဳင္သို႔ ေျပာင္းရသည္။ ဦးထြန္းျမင့္ကလည္း ရာထူး တစ္ဆင့္တက္ဖို႔ ရန္ကုန္ Pasteur Institute ရွိ ေဒါက္တာ အာဟတ္ထံတြင္ အေထြေထြ ဓါတ္ခြဲ ကၽြမ္းက်င္သင္တန္း သြားတက္ေနရသည္။
(၂)
ေမာ္လျမိဳင္က အမ်ိဳးေတြကေတာ့ ျဖဴစင္ေဖြးဥ ၀တုတ္တစ္ေနသည့္ သားေယာက်ာ္းေလးကို အားလံုး ၀ိုင္းခ်စ္ၾကသည္။ ျမင္သူတိုင္းက-
"ဟယ္ ဘဲဥကေလးလိုပဲ။ ဘဲဥကေလးလိုပဲ" ဟု ေျပာတတ္ၾက၍ ဘဲဥ အမည္တြင္ေတာ႔သည္။
"ဟယ္ စိမ္းစားဥၾကီးလိုပဲ" ဟု ေျပာသူေတြလည္း ရွိခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာပင္။ စိမ္းစားဥ ဆိုသည္႔ အမည္မတြင္ခဲ့ေခ်။
(၃)
အေမ ေဒၚျမရင္၏ အဘိုးက ဘီလူးကၽြန္း မုရစ္ကေလးရြာမွ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ျဖစ္သည္။ ေဗဒင္ အတြက္အခ်က္ ကၽြမ္းက်င္သည္။ မြန္တို႔၏ ေရွးရိုးစဥ္လာ ဓေလ့မ်ား၊ မြန္တိုင္းရင္းသား လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ား အတြင္းရွိ လူမႈကိစၥ အားလံုးႏွင့္ ဆိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား၊ ေရွာင္ရန္၊ ေဆာင္ရန္ အခ်က္မ်ား လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ျဂိဳလ္နကၡတ္ သြားလာပံု၊ ေဗဒတြက္နည္းစံုမ်ား ပါ၀င္သည္႔ ေလာကသိဒၶိက်မ္းႏွင္႔ ေလာက သမုတၱိက်မ္းမ်ားကို ပိုင္ႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။
ဆရာေတာ္က ကေလး၏ ဇာတာကို ခြင္ခ် တြက္ခ်က္ ၾကည္႔ျပီး-
"အိမ္း၊ ဒီကေလးကျဖင္႔ သာမည ကေလးေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေဟ့။ လွ်မ္းလွ်မ္းၾကီးကို ေတာက္ဦးမယ့္ ကေလး။ ပေဒသာပင္ၾကီးလိုပဲ ေ၀ဆာ သီးပြင္႔ဦးမွာ၊ ဘုန္းၾကီးကေတာ႔ တပ္အပ္ ေျပာလုိက္ျပီ" ဟု အားရပါးရ မိန္႔သည္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ဆရာေတာ္က မြန္အမည္ "ေပါေဆာမ္" ဟူ၍ မွည္႔ေခၚေပးခဲ့သည္။ အဓိပၸာယ္က "ေငြသီးပြင္႔သည္႔ ပေဒသာပင္" ဟူ၏။
"စၾကာ၀ေတးမင္းကဲ့သုိ႔ တန္ခိုးၾကီးပါေစ။ မိဘကို ရိုေသသည့္ သားထူးသားျမတ္ အျဖစ္ ရရွိေစ" အစခ်ီသည္႔ ဂါထာရြတ္ဆိုျပီး သိဒၶိမ်ားလည္း တင္ေပးခဲ့သည္။
(၄)
အေဖ ဦးထြန္းျမင့္ကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ သင္တန္းတက္ ျပီးသြားေသာအခါ ပုသိမ္ကိုပဲ ျပန္ေရာက္သည္။ ဇနီးႏွင့္ ကေလးငယ္က ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေရာက္ေနခဲ့သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ မျဖစ္ေခ်ေသး ဆိုျပီး ရန္ကုန္ ရံုးခ်ဳပ္မွာ ကူးစက္ဌာန (Epidemic) ကိုင္ေသာ ေဒါက္တာ ဦးကိုကိုထံ သြားရသည္။ ဆရာ၀န္ၾကီးက ဆင္နားရြက္ တံခါးမွာ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနေသာ ဦးထြန္းျမင့္ကို လွမ္းေတြ႕၍ "၀င္လာခဲ့ေဟ့။ ဘာကိစၥလဲ" ဟု ဆိုသည္။
"ဒီလိုပါ ဆရာ-ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္က ပုသိမ္မွာ။ မိန္းမနဲ႔ ကေလးငယ္ေလးက ေမာ္လျမိဳင္ ေရာက္ေနၾကပါတယ္" ဟု ဆိုရံုရွိေသး-
"ေအး၊ ဟုတ္ျပီ ဟုတ္ျပီ။ ငါ သိျပီ။ အဆင္ေျပေအာင္ ငါ လုပ္ေပးလိုက္မယ္။ ရံုးအုပ္ၾကီးဆီမွာ လုိတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ေရးထားေပးခဲ့။ ဘာမွ စိတ္ပူမေနနဲ႔။ စိတ္ခ်သြားေတာ့"ဟု ဆိုသည္။
တစ္လတာကာလ အတြင္းမွာပင္ ေဒၚျမရင္ ပုသိမ္ျမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕အမိန္႔ ျပန္ထြက္လာ၍ မိသားစု ျပန္ဆံုစည္းရေတာ့သည္။ ဘာဆိုဘာမွ် အပို ဂါရ၀ မလိုအပ္ခဲ့။ ခယ၀ပ္တြား မလုပ္ခဲ့ရ။ ရံုးကိစၥ၊ ရံုးအလုပ္၊ သူ႔စည္းသူ႔ကမ္း သူ႔နည္းလမ္းျဖင့္ သူ႔အလိုလိုသာ ျပီးေျမာက္ခဲ့ရသည္။ ေက်းဇူးၾကီးမားလွသည္ ဆိုရမည္။
(၅)
သည္ၾကားထဲမွာ သြားဘက္ဆိုင္ရာ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္း သင္တန္းတစ္ခု နယူးဇီလန္ႏိုင္ငံမွာ သြားတက္ဖို႔ဆိုျပီး ေပၚလာ၍ ေလွ်ာက္ၾကည္႔လိုက္ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာတင္ သြားဘက္ဆိုင္ရာ ေဆးေကာလိပ္ ဖြင္႔လွစ္ျဖစ္သြားသည္႔အတြက္ အဆုိပါ အစီအစဥ္ တစ္ခုလံုး ပ်က္သြားခဲ႔သည္ဟု ဆိုသည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ တက္လာျပီးသည္႔ ေနာက္ပိုင္း တစ္ခ်ိန္က ၀န္ထမ္းစည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းႏွင္႔ အနည္းအက်ဥ္း ျငိစြန္းခဲ႔သူမ်ားကို လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပးသည့္ ေၾကညာခ်က္ တစ္ရပ္ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ နဂိုမူလ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးဌာနသို႔ အရာရွိ အျဖစ္ ျပန္သြားလိုက ျပန္သြားႏိုင္သည္႔ အခြင့္အလမ္း ရရွိလာခဲ့ေလသည္။
သို႔ပါေသာ္လည္း ျပန္စဥ္းစားေတာ့ က်န္းမာေရး ၀န္ထမ္းေလာက ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေနသားတက် ျဖစ္ေနျပီ။ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်ျပီး ရင္ေသြး ရတနာပင္ ထြန္းကားေနခဲ့ျပီ။ ဟိုမွာဆို အစစအရာရာ အားလံုး အသစ္က ျပန္စရဦးမည္။ သို႔ျဖစ္၍ ျပန္မသြားျဖစ္ေတာ့ေခ်။
(၆)
ပုသိမ္ျမိဳ႕တြင္ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးဌာန ဖြဲ႔စည္း ထားရွိ၍ ေက်ာင္းက်န္းမာေရး အရာရွိ ရာထူးကလည္း လစ္လပ္ေနသည္။ စာေရးၾကီး လစာ ၂၀၀ က်ပ္ႏွင့္ ရွားပါးစရိတ္ႏွင့္မို႔ မဆိုးဟု ဆိုရမည္။ သို႔ျဖင့္ ဦးထြန္းျမင့္လည္း ကာလသားေရာဂါ တိုက္ဖ်က္ေရးမွ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးသို႔ ဌာနေျပာင္း ေလွ်ာက္ထားခဲ့ရာ ရရွိသြားသည္။
ေဒၚျမရင္လည္း မ်ားမၾကာမီ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးဌာနသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္ ရျပန္ေသာေၾကာင့္ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ တစ္ဌာနတည္း အတူတူ ျဖစ္သြားၾကေလသည္။
ေက်ာင္းက်န္းမာေရးဌာန အလုပ္က စာသင္ေက်ာင္းမ်ားရွိ ကေလးေတြ၏ က်န္းမာေရးကို လိုက္လံ စစ္ေဆး ေစာင့္ေရွာက္ ေပးရေသာေၾကာင့္ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းသည္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြ အႏွံ႔သြား က်န္းမာေရး ဆိုင္ရာ ေဟာေျပာ၊ ကာကြယ္ေဆးခ်ိန္ ကာကြယ္ေဆးေတြ ထိုးႏွံ ေပးရသည္။ ကေလးမ်ား တစ္ကိုယ္ေရ သန္႔ရွင္းမႈအတြက္ ပညာေပး ရွင္းျပရသည္။
တစ္ကိုယ္လံုး ၀ဲေတြ ေပါက္ေနေသာ ကေလးမ်ိဳးႏွင့္ ေတြ႔ရလွ်င္ အ၀တ္ေတြ ခၽြတ္၊ စုတ္တံၾကီး တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ တစ္ကိုယ္လံုး အႏွံ႔၀ဲေဆးေတြ သုတ္သိမ္းေပးတာမ်ိဳး လုပ္ေပးရသည္။
(၇)
ျပည္သူ႔ေဆးရံုၾကီးမွာ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးက ေဒါက္တာ ေက်ာ္စိန္၊ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္က ေဒါက္တာ ျမတ္သူရတို႔ ရွိၾကသည္။ ပုသိမ္ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးဌာနမွာ တာ၀န္ခံ ဆရာ၀န္က ေဒါက္တာ ေဒၚခင္ေမာ္ဦး။ ေနာက္ျပီးေတာ့ သြားဆရာ၀န္ တစ္ဦးလည္း ရွိေသးသည္။
ပုသိမ္ျမိဳ႕က နယ္ေျမက်ယ္၀န္းေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးအတြက္ အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႔ပင္ ခြဲထားခဲ့ရသည္။
အလုပ္ လုပ္ရကိုင္ရတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ၀င္ေငြ ျဖစ္၍ စား၀တ္ေနေရးကလည္း ဘာဆိုဘာမွ် ပူပင္ ေၾကာင္႔ၾကစရာ မလို။ သားသမီးေတြ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ တိုးပြား လာၾက၍ မိသားစုထဲမွာ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း စည္စည္ပင္ပင္ ျဖစ္လာသည္။
သားၾကီး ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁ ရက္ေန႔မွာ ေမြးဖြားခဲ႔ျပီး သမီးၾကီး ခင္မိုးရီကို ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၁၈ ရက္မွာ ေမြးဖြားသည္။ သူ႔ေနာက္က ဒုတိယသား ေမာင္ဥာဏ္စိုး၊ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာ ၂၀။ အဲသည့္ေနာက္ ႏြယ္နီခင္ ၁၉၆၉ ဧျပီ ၁၇၊ ေအာင္မ်ိဳးဟိန္း ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္ မတ္ ၁၅ ႏွင့္ မင္းဆုမြန္ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၁ တို႔ ထြန္းကား လာၾကသည္။
သူတို႔ အားလံုး အျပိဳင္းအရိုင္းပင္ ၾကီးျပင္း လာခဲ့ၾကျပီး မိသားစု အစုအေ၀းကို အားျဖည့္ ေပးခဲ့ၾကေလသည္။
အိမ္မွာက သားသမီးေတြသာ မဟုတ္။ အေပါင္းအသင္းေတြလည္း မ်ား၍ စည္ကားသည္။ အထူးသျဖင့္ ဂီတအႏုပညာ အေပါင္းအသင္းေတြ ျဖစ္ၾကေလသည္။
(၈)
ဦးထြန္းျမင့္သည္ ငယ္စဥ္ကပင္ ကဗ်ာ လကၤာ အႏုပညာ ၀ါသနာ ပါခဲ့သည္။ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕ ရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသေက်ာင္းမွာ ေနစဥ္ သူ၏ ဆရာ ဦးဘသန္းက စာေရးဆရာ ျဖစ္သည္။ ေတးထပ္၊ သံခ်ိဳ၊ ရတု၊ ေမတၱာစာ၊ ကဗ်ာလကၤာေရးဖြဲ႔ နည္းေတြ၊ ကာရန္ႏွင့္ ေဒါသ၊ စပ္ထံုးမ်ိဳးစံု အားလံုး အကုန္ သင္ၾကား ေပးခဲ့သည္။
ေမာ္လျမိဳင္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းမွာ တက္ေနစဥ္ ရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာျပဳ အထက္တန္းေက်ာင္းၾကီးတြင္ အခ်ိန္ပိုင္း ဆရာ ျပန္၀င္လုပ္ေနခဲ့သည္ ျဖစ္၍ တစ္ခါေတာ့ ေက်ာင္း Concert ကပြဲ လုပ္ဖို႔ ၾကံဳၾကိဳက္ လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးကလည္း စည္စည္ကားကား သိုက္သိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။
ဦးထြန္းျမင့္ႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း လူငယ္ဆရာေတြ ၀ိုင္း၀န္း တိုင္ပင္ ၾကည္႔ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဦးထြန္းျမင့္က ဥမၼာဒႏၲီပ်ိဳ႕ကို ဖတ္ထားမိေသာ အခ်ိန္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ျပဇာတ္ တစ္ပုဒ္ေလာက္ တင္လွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု အဆိုျပဳၾကသည္။ ထိုအခါ ဦးထြန္းျမင့္မွာ ဖ်တ္ခနဲ စိတ္ကူး ေပၚလာသည္။ သို႔ျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို "ျပဇာတ္ ငါေရးေပးမယ္" ဟု တာ၀န္ခံလိုက္ေလေတာ႔သည္။
(၉)
ူေက်ာင္း Concert ပြဲဆိုသည္မွာ ပေဒသာယိမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အက အဖုံဖုံႏွင့္ စုံလင္ေအာင္တင္ဆက္ရၿမဲျဖစ္သည္။ ဦးထြန္းျမင့္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း လူငယ္ေက်ာင္းဆရာတစ္စုက ထိုအစီအစဥ္အားလုံးကို ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ ေဆာင္ရြက္မည္ဆုိေသာအခါ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက "မင္းတို႔ျပဇာတ္က ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ ကုန္မလဲ" ဟုေမးသည္။
သူတို႔က ေငြႏွစ္ေထာင္ခန္႔ ကုန္က်မည္ဟု တြက္ခ်က္ တင္ျပႀကသည္။ ထိုေခတ္က ေငြႏွစ္ေထာင္ဆိုသည္မွာ နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ဆရာႀကီးက အဘက္ဘက္မွ စဥ္းစားျပီး ခြင့္ျပဳေပးသည္။
သူတို႔ကလည္း အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သိ၀ိမင္းႀကီးလုပ္သည္။ ဥမၼဒႏၲီႏွင့္ ပုဏၰားမ်ား ေတြ႔ဆုံခန္းမွာက ဟာသအကြက္ေတြ ပါ၀င္ၿပီးသားျဖစ္သည္။ နကၡတ္ပြဲသဘင္မွာ သိ၀ိမင္းႀကီး တိုင္းခန္းလွည့္လည္လာစဥ္ တုိင္းသူျပည္သားေတြက သူတို႔တတ္ကၽြမ္းသမွ် အႏုပညာ အဆိုအကအတီး အမႈတ္ေတြႏွင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေပးရမည္ဟု အမိန္႔ေတာ္ ထုတ္ျပန္ထားေစသည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ ျမားနတ္ေမာင္ယိမ္း၊ စႏၵကႏၷရီယိမ္း ၊ ဒိုးပတ္၀ိုင္း ၊ ဟာေ၀ယံ(ဟိုႏိုလူလူ)ယိမ္း အစီအစဥ္ေတြကို ျပဇာတ္ထဲမွာပဲ အဆင္ေျပေျပႏွင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေစခဲ့သည္။
ဦးထြန္းျမင့္၏လက္ရာ ထိုျပဇာတ္သည္ ေက်ာင္းကပြဲမွာ အထူးေအာင္ျမင္ခဲ့ဖူးသည္။
(၁၀)
ပုသိမ္ၿမိဳ႕ ျပည္ေတာ္သာ၀န္ထမ္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ က်ေတာ့လည္း ဦးထြန္းျမင့္က စာေရးဆရာပဲျဖစ္ရျပန္သည္။ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုခုဆို သူ႔ကိုပဲလာၿပီး အပူကပ္သည္။ သူကလည္း ႀသဘာစာမွအစ သံခ်ပ္အထိ ေရးခၽြတ္ေပးတတ္သည္။ ရပ္ကြက္ပြဲမွာ လူလိုလွ်င္ သူကိုယ္တိုင္ပင္ လူျပက္လုပ္ေပးသည္။
ဦးထြန္းျမင့္သည္ သီခ်င္းႀကီး၊ သီခ်င္းခံမွသည္ ကာလေပၚေတးဂီတအထိ လြန္စြာ၀ါသနာပါသည္။ ဂီတ တူရိယာကိုေတာ့ ဟုတ္တိပတ္တိဘာတစ္ခုမွ် မတီးတတ္။ မမႈတ္တတ္။ သို႔ေသာ္ စိတ္အာရုံ အထူး၀င္စားသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕မွ ဂီတအုပ္စုတစ္စုက အိမ္မွာပဲ လာၿပီးစက္က်ေနေတာ့သည္။
ရုံးပိတ္ရက္မ်ားဆုိလွ်င္ ေဒၚျမရင္က အစားအေသာက္ေတြ စီစဥ္ေပးသည္။ အိမ္မွာပဲ စုေ၀းၿပီး တီးၾက ၊ မႈတ္ၾကသည့္အတြက္ ဂီတသံႏွင့္ စီစီညံညံအၿမဲျဖစ္ေတာ့သည္။
(၁၁)
ပုသိမ္အုပ္စုမွာ ကိုေက်ာ္ခင္က ဟာေ၀ယံဂီတာအလြန္ အတီးအခတ္ေကာင္းသည္။
ဦးထြန္းျမင့္က ကိုေက်ာ္ခင္ကို ဆရာတင္ၿပီး သင္ယူသည္။ သို႔ေသာ္ မတတ္ေျမာက္။ ဒုံမင္း ၊ ပတၱလား ၊ မယ္ဒလင္ တူရိယာေတြလည္း ကိုယ္ပိုင္၀ယ္ၿပီးေတာ့ကို သင္ၾကားေလ့က်င့္သည္။ ပတၱလားဆုိလွ်င္ ဟသၤာတအထိ သြား၀ယ္သည္။ ထိန္ေတာမိုးညိဳမွ ဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ထံတြင္ ပတၱလားေကာင္းေကာင္းတစ္လုံးရွိသည္ ဆုိ၍ အေရာက္သြားခဲ့သည္။
ဟိုက်ေတာ့ ရန္ကုန္မွဆရာႀကီး ေဒါက္တာဦးဘသန္းက အသံညိွေပးဖို႔ ပို႔ထားသည္ဆုိေသာ ပတၱလား တစ္လုံးကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ အသံအေနအထား သိပ္ေကာင္းသည္။
"ႀကိဳက္လွ်င္ယူသာသြားပါ" ဆို၍ ၀ယ္ခ်လာခဲ့သည္။
အိမ္မွာ တစ္လငါးဆယ္က်ပ္ေပး၍ ဆရာေခၚၿပီး သင္ဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ေျမာက္မလာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ လက္ေလွ်ာ့လုိက္သည္။ ပတၱလားလည္း ေရတပ္ဗိုလ္မွဴး တစ္ဦးထံသို႔ လက္ေျပာင္းေရာက္သြား ခဲ့ေတာ့သည္။
(၁၂)
တူရိယာႏွင့္ အဆင္မေျပေသာ ဦးထြန္းျမင့္သည္ သီခ်င္းဆိုဖို႔လည္း အားသန္သည္။ သို႔ေသာ အဆုိဘက္မွာလည္း အသံမတည္ႏိုင္ျပန္။ အေပါင္းအသင္းေတြ ၀ိုင္း၀န္းေျမွာက္ေပးၾက၍ မဂၤလာေဆာင္မွာ သီဆိုၾကည့္ေတာ့လည္း အရွက္ကြဲတာပဲ အဖတ္တင္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သီခ်င္း အတီးအဆို အားလုံးကို စိတ္ျဖတ္လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ တီး၀ိုင္းထဲကျဖင့္ မထြက္။ က်ရာေနရာမွာ စည္း၀ါး လုိက္တီးေပးၿပီး ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ျဖစ္ေတာ့သည္။
ဦးထြန္းျမင့္တုိ႔ အေပ်ာ္တမ္းဂီတအုပ္စုသည္ ရပ္ထဲရြာထဲ အလွဴမဂၤလာေဆာင္ပြဲေတြမွာ လိုက္လံတီးမႈတ္ ေပးၾကသည္။ ႏြမ္းပါးသည့္ ရပ္ကြက္ထဲမွလာၿပီး အကူအညီေတာင္းလည္း ေစ်းမကိုင္။ ဘယ္ေလာက္ အိမ္စုတ္စုတ္ လိုအပ္လွ်င္ ကိုယ့္စရိတ္ႏွင့္ ကိုယ္ပင္ သြားေရာက္ၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖေပးၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္ကျပင္မွာတင္ သူတို႔ တီး၀ိုင္းအဖြဲ႔သားေတြ စုၿပဳံတိုးေ၀ွ႔ေနရာယူၿပီး ဂီတႏွင့္ တင္ဆက္ေပးခဲ့ၾကေလသည္။
(၁၃)
အိမ္မွာ အၿမဲလိုလို စုေ၀းတီးမႈတ္သီဆုိေနၾကေသာေၾကာင့္ ကေလးေတြက ဂီတႏွင့္အလိုလို ရင္းႏွီးယဥ္ပါး သြားၾကသည္။
လူႀကီးေတြက ကဖို႔ တုိက္တြန္းေစခိုင္းလွ်င္ ထူးအိမ္သင္ ျဖစ္လာမည့္ ဘဲဥေလးက မတြန္႔မဆုတ္ စိတ္ပါလက္ပါ အၿမဲကတတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ညီမေလး မိုး(ခင္မိုးရီ) ၊ ညီ ေမာင္ဥာဏ္(ဥာဏ္စိုး) ေလးတို႔ တစ္ေတြလည္း ကေလးတို႔ဘာ၀ ဂီတႏွင့္ အတူ ကခုန္ေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ့ၾကသည္။
(၁၄)
အိမ္မွာက အတီးအမႈတ္ေတြသာမက လူစုမိၿပီဆုိ ဂီတအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကဆုိၾက ေဆြးေႏြးၾက။ တစ္ခါတစ္ေလ ျငင္းခုံတတ္ၾကသည္။ ဂီတႏွင့္ ပက္သက္သမွ် ကေလးဘ၀မွာကတည္းက အားလုံးနားရည္၀ေနသည္။
ဂီတအေၾကာင္းအရာက အမ်ဳိးအစား စုံလင္သည္။
"ျမ၀တီမင္းႀကီး ဦးစနဲ႔ ယိုးဒယား ဇာတ္မင္းသမီး ႏွင္းႏုတုိ႔က ယိုးဒယား အတီးအကေတြနဲ႔ စပ္လ်ဥ္းၿပီး အေတာ္ေလးကို ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့တာ။ အတီးအကေတြ ေလ့က်င့္ရင္း တစ္ညေတာ့ ႏွင္းႏုတို႔အိမ္မွာ ညဥ့္နက္သြားပုံ ရသည္။ အဲ့ဒီမွာ ဦးစက "အင္မတု၊ ႏွင္းႏု ေရႊ႕ႏွစ္ကဲ့ ၊ စိမ္းေလပစ္အား။ သည္ညဥ့္ႀကိးလယ္ ဘယ့္ႏွယ့္ ျပန္ပါရမယ္ ၊ ကင္းရန္ကမ်ား" ဆိုၿပီး အိမ္မျပန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ သည္မွာေတာ့ အိပ္လိုက္ပါေတာ့မယ္ဆုိတာမ်ဳိး ရိသဲ့သဲ့ ေရးခဲ့ေသးတာကိုး ဆုိတာမ်ဳိး ရယ္စရာေလးေတြ ၾကားရမည္။
တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း ျမန္မာ့ဂီတကိုပင္ သမိုင္းေၾကာင္းႀကီးႏွင့္ ခ်ီၿပီး-
"ခင္ဗ်ားတုိ႔ သိတဲ့အတိုင္း ဟိုးတစ္ခ်ိန္တစ္ခါ ယဥ္ေက်းမႈအရာမွာ အင္မတန္ျမင့္မားခဲ့ၾကတဲ့ ပ်ဴလူမ်ဳိးေတြ လက္ထက္ကတည္းက
ျမန္မာ့ဂီတေကာင္းေကာင္းထြန္းကားေနၿပီဗ်။ တရုတ္ျပည္ကို ခ်စ္ၾကည္ေရး သြားခဲ့တဲ့ သေရေခတၱရာက ယဥ္ေက်းမႈ အဖြဲ႔မွာ သီခ်င္း ၁၂မ်ဳိးနဲ႔ သီဆုိတီးမႈတ္ ကျပခဲ့ၾကတယ္လို႔ အတိအက်ဆိုထားလို႔ သိရတယ္။ ပ်ဴလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ ၅ရာစုေနာက္ပိုင္း ဖြံ႔ၿဖိဳးခဲ့တဲ့ သု၀ဏၰဘုမိၼ မြန္ေဒသမွာလည္း အဆုိအက အတီးအမႈတ္ေတြ ထြန္းကားခဲ့တဲ့အေၾကာင္း မြန္ေရွးလက္ရာ စဥ့္ကြင္းေတြက တဆင့္သိရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လို သီခ်င္းမ်ဳိးေတြ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကိုေတာ့ မသိရေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္က်ေတာ့ ပ်ဴ ၊ မြန္ ၊ ျမန္မာ ယဥ္ေက်းမႈေတြ အခ်င္းခ်င္း ေရာစပ္သြားခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ ပိုၿပီး တုိးတက္ ၊ အဆင့္အတန္းအင္မတန္ ျမင့္လာခဲ့တာေပါ့" ဆိုသည့္ စကားမ်ဳိးေတြ ခမ္းခမ္းနားနားၾကားရမည္။
(၁၅)
"ဘုရင္ေတြလက္ထက္ အဆက္ဆက္ ဂီတဆိုတာ ထီးသုံးနန္းသုံး ပညာမို႔ သီခ်င္းေတြကလည္း ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ေတြပဲ မ်ားခဲ့တာပါ။ ေတာဘြဲ႔ ၊ ေတာင္ဘြဲ႔ ၊ ၿမိဳ႕ဘြဲ႔ ၊ ေမာင္ဘြဲ႔ ေတြမွာေတာင္ ထီးသုံးနန္းသုံး စကားလုံးေတြ စပ္ဆိုၾကၿပီး ဘုရင့္ ေရႊဘုန္းေတာ္ကိုေတာ့ မသိမသာေလး ထည့္ထည့္ၿပီးခ်ီးက်ဴးၾကတာပဲ" ဟု တစ္ေယာက္က ဆုိလွ်င္-
"ဟာ..ဒီလိုခ်ည္းေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အဆုိ၊ အက၊ ဂီတဆိုတာေတြက ေရႊနန္းေတာ္အေပၚမွာတင္ စည္ပင္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရပ္ထဲရြာထဲမွာလည္း ကိုယ့္ဓေလ့ထုံးစံ မိရိုးဖလာ အလုပ္အကိုင္ေတြ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း ဆုိၾက ၊ တီးၾကေသးတာပါဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အဲခ်င္းေတြ ၊ အိုင္ခ်င္းေတြ ၊ ဗုံႀကီးသံေတြ ၊ ေမာင္းေထာင္းသံေတြ ေပၚခဲ့တာေပါ့" ဟု တစ္ေယာက္က ၀င္ေထာက္ျပ ေပးတတ္သည္။
တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း စကားပြဲက ထိုမွ်ႏွင့္ အရွိန္မစဲ။ သီခ်င္းႀကီးမူေတြကို ဂီတေမဒနီ ၊ မဟာဂီတသစ္၊ မဟာဂီတေပါင္းခ်ဳပ္ ၊ ဂီတ၀ိေသာဒနီက်မ္းမ်ားျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အေက်ာက္အကန္ျငင္းၾက ခုံၾကသည္။
(၁၆)
တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း ဂီတႏွင့္ ပက္သက္၍ လြမ္းေမာစရာေလးမ်ား ၾကားရတတ္သည္။
"ေရႊနန္းရွင္ သီေပါမင္း အေ၀းေရာက္ သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ အေမ ေဒၚေစာျမေအးၾကည္တုိ႔ အဆုိ၊ အက၊ ဂီတ အႏုပညာရွင္ေတြ သီေပါ ေစာ္ဘြားႀကီးရဲ႕ ေဟာ္နန္းေပၚမွာ ဆုိခဲ့၊ တီးခဲ့၊ ကခဲ့ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲသလုိနဲ႔ ေရွးအစဥ္အလာေတြ ႀကိဳးစားၿပီး ထိန္းခဲ့ရတာ" အစခ်ီၿပီး အလြန္စိတ္၀င္စားစရာ၊ ရင္ခုန္စရာ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ေတြဆီသို႔ ေရာက္ရွိသြားတတ္သည္။
"ထူးမျခားနား ပတ္သီခ်င္းႀကီးကို ျမ၀တီမင္းႀကီး ေရးျဖစ္ပုံေလး ေျပာစမ္းပါဦးဗ်ာ" ဟု ပြဲေတာင္းလာလွ်င္ေတာ့ -
"အဲ့ဒါ ဘႀကီးေတာ္ဘုရားလက္ထက္။ အင္း၀မွာ စံေနတုန္း။ တစ္ညက်ေတာ့ ညဥ့္ပိုင္း ညီလာခံ တက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ စြယ္ေတာ္ဘုရားႀကီးက ေရာင္ျခည္ေတာ္ လႊတ္သတဲ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္အေၾကာင္းအရာကို အမတ္ႀကီး မဟာဓမၼသႀကၤ ံနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး ေရးသားဆက္သြင္းေစ" ဆိုတဲ့ အမိန္႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ ညီလာခံမွာ ျမ၀တီမင္းႀကီးက အခ်ိန္မီေရးသားဆက္သြင္းရတယ္လုိ႔ ဆိုၾကတာပဲဗ်ာ ဟု ၾကားရလိမ့္မည္။
"ဗရင္ဂ်ီ၊ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔လည္း ျမ၀တီမင္းႀကီး ေရးခဲ့ေသးတယ္ေနာ္"
"ေအးဗ်။ အဲ့ဒါက တစ္ခါက်ေတာ့ အဂၤလိပ္ကိုယ္စားလွယ္ ေမဂ်ာ ဗာေနးဟာ ေရႊနန္းေတာ္ႀကီးကို ၀င္ၿပီး ဘႀကီးေတာ္ဘုရား ေရွ႕ေတာ္မွာ ရာမဇာတ္ေတာ္ႀကီးကို ၾကည့္သတဲ့။ အဲ့ဒီမွာ ဦးစေရးတဲ့ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ တစ္ပုဒ္ကို ၾကားရတဲ့အခါ ဦးစဟာ ဗရင္ဂ်ီ ဓမၼသီခ်င္းသံ တစ္ခုခုကိုအတုယူၿပီး ဒီဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ကိုေရးခဲ့ပုံရတယ္လို႔ ဗာေနးက မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တာပါ" ဟု ဆိုတာၾကားရသည္။
(၁၇)
တစ္ခါတစ္ေလ ေျပာဆုိၾကတာေတြက်ေတာ့ တကယ့္အေလးအနက္ ထားရမည့္ ျမန္မာ့ဂီတသေဘာတရားပိုင္း ေတြျဖစ္သည္။
"ျမန္မာသီခ်င္း တစ္ပုဒ္ဆုိမယ္၊ တီးမယ္ဆုိရင္ နရီနဲ႔ သံစဥ္ေတာ့ သိထားဖို႔ လိုတာေပါ့ဗ်ာ။ နရီက အခ်ိန္ကိုေျပာတာ။ ဆိုလိုက္တဲ့အသံ၊ တီးလုိက္တဲ့ အသံကို ရသပိုၿပီး ေပၚလာေအာင္ ပိုင္းျဖတ္ေပးတဲ့ စည္းန၀ါးပဲေပါ့။ သံစဥ္ဆုိတာက်ေတာ့ ဆုိတဲ့သီခ်င္းနဲ႔ တီးတဲ့တူရိယာ အသံေတြကို နားေထာင္ၾကတဲ့အခါ ၿငိမ့္ေညာင္းသာယာေစဖို႔ ပညာရွင္ေတြက စီစဥ္ထားၾကတဲ့ မိတ္ဖက္အသံေတြကို ေျပာတာ။ သီခ်င္းေတးသြား တီးလုံးပုံစံ အမ်ဳိးအစားမ်ားလာတာနဲ႔ အမွ် စည္း၀ါးသံစဥ္ကလည္း မ်ားလာေလေတာ့ တီးၾက၊ ဆိုၾကမယ့္ တညီတညြတ္တည္း လုိက္နာၾကဖို႔ စည္း၊ ဒုန္း၊ သံစဥ္ဆုိတဲ့ စနစ္မူေတြျဖစ္လာရတာပဲ။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္တီးၾက၊ ဆုိၾကမယ္ဆုိရင္ အဆိုနယ္၊ အတီးနယ္၊ အမႈတ္နယ္ဆိုၿပီး ရွိၾကလို႔ ဆုိင္ရာတာ၀န္ကို ေက်ပြန္ၿပီးသူမ်ား နယ္ထဲကို ကိုယ္ကသြားၿပီး မေႏွာင့္ယွက္မိေစရေအာင္ စည္း၀ါးသံစဥ္ကို နားလည္ထားရတာဗ်" ဆုိသည့္ စည္းကမ္းပိုင္းေတြ။
"ျမန္မာဂီတမွာ အတီးအမႈတ္က အဆုိရဲ႕ အၿခံအရံ အေဖးအမသက္သက္မဟုတ္ဘူးေလ။ သေဘာတူ ဖက္တြဲထားရတာ။ ဆုိတဲ့လူက တီးကြက္နဲ႔ စည္း၀ါးအ၀င္အထြက္ကို ေစာင့္ၿပီး ခြင္က်ေအာင္ဆုိရတယ္။ တီးတဲ့လူကလည္း ဆုိကြက္နဲ႔ စည္း၀ါးအ၀င္အထြက္ကို ေစာင့္ၿပီး ခြင္က်ေအာင္ တီးရတယ္။ ခြင္က်ေအာင္ ဆုိေန၊ တီးေနသမွ်ေတာ့ ခြင္ထဲမွာ ဆိုတဲ့သူကလည္း ကြန္႔ခ်င္တိုင္းကြန္႔၊ တီးတဲ့သူလည္း ကြန္႔ခ်င္တိုင္းကြန္႔ႏိုင္တာမ်ဳိးပါ" ဆိုသည့္ မွတ္ေလာက္၊ သားေလာက္စကားေတြ။
"အဆုိေကာင္းဆိုတဲ့ သေဘာက အသံရဲ႕အားတစ္ခုတည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ေလယူေလသိမ္း အဆြဲအငင္၊ ေမး၀ဲေမးရိုက္ေတြပါ ကၽြမ္းက်င္ဖို႔ လိုေသးတာကလားဗ်" ဆုိသည့္ အဖိုးတန္စကားေတြ။
(၁၈)
ထူးအိမ္သင္ျဖစ္လာမည့္ ဘဲဥကေလးသည္ လူမွန္းသိတတ္စကတည္းက ထိုပတ္၀န္းက်င္မ်ဳိးႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းႀကီးထိေတြ႔ဆုံစည္းခြင့္ ရရွိခဲ့ေလသည္။
တစ္ႏွစ္ျပည့္ ဘဲဥ
ဦးထြန္းျမင့္ ေဒၚျမရင္ႏွင့္ ဘဲဥေလး
၂ႏွစ္သား ဘဲဥ
သံုးႏွစ္ျပည့္၊ ပုသိမ္ ဒံုးပ်ံ ဓါတ္ပံုတိုက္
ေလးႏွစ္သား ဖိုးသူေတာ္။
အေဖႏွင့္ ေမာ္လျမိဳင္ အလည္လိုက္သြားစဥ္ အစ္ကို ၀မ္းကြဲ(ကိုဆန္းႏွင့္ကိုသြင္) ရွင္ျပဳရာတြင္ ကိုရင္ ၀တ္ခ်င္သည္ဟု ပူဆာရာ ငယ္ေသးသည့္အတြက္ ဖိုးသူေတာ္ ၀တ္ေပးရသည္။
Source... http://myothathar.blogspot.no/2012/09/credit-to-mmcyber.html
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။