အခန္း (၃) ေရခံ ေျမခံ
ေကာင္းေသာအခါ
(၁)
ဘဲဥကေလး သုံးႏွစ္သားအရြယ္။
ေမာ္လၿမိဳင္မွ ဘႀကီးဇနီး (အႀကီးသီ)က ပုသိမ္ၿမိဳ႕သို႔ အလည္အပတ္ေရာက္လာသည္။ အတိသဥၥနာဂရ၊ ကုသိမရဠ၊ ပုသိမရဠ၊ နာဂ၀ုလႅ၊ မင္းသားကၽြန္းေခၚ ေကာ့သမိန္ အစရွိသည့္အမည္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေခၚတြင္သည့္ ပုသိမ္ေဒသမွာ လည္စရာ ဖူးစရာ ဘုရားေတြက စုံလင္လွသည္။
"မုေဠာအစ ပုသိမ္က"ဟု ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကသည့္ အတိုင္း အတြင္းမုေဠာ ငါးဆူ၊ အျပင္မုေဠာေလးဆူ စုစုေပါင္း မုေဠာ ကိုးဆူရွိေလသည္။ ထိုမုေဠာကိုးဆူကို မဇၥိဳမေဒသ၊ ပါဋလိပုတ္ျပည့္ရွင္ သီရိဓမၼာေသာကမငး္ႀကီးက သာသနာ သကၠရာဇ္ ၂၃၉ ခုႏွစ္တြင္ ပထမဆုံးစ၍ တည္ထားသည္။ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၄၅၇ ခုႏွစ္တြင္ ဒုတိယေျမာက္ မြမ္းမံျပဳျပင္ေသာ ဒါယကာမွာ ပုဂံျပည့္ရွင္ အေလာင္းစည္သူမင္းျဖစ္၏ ။ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၆၂၅ ခုႏွစ္တြင္ တတိယ မြမ္းမံသူမွာ ပုသိမ္ ၃၂ ၿမိဳ႕ကို အစိုးရေသာ သမုဒၵေယာသမင္းႏွင့္ ဥမၼာဒႏၲီမိဖုရားတုိ႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ မင္း၊ ၿမိဳ႕စား၊ ၿမိဳ႕၀န္တို႔သာမက ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအမ်ား ၀ိုင္း၀န္းျပဳျပင္ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကသည္။
မုေဠာ ကိုးဆူအနက္ အတြင္းငါးဆူမွာ ေရႊအာဏာ၊ ထူပါရုံ၊ ေရႊမုေဠာ ဘြဲ႔ေတာ္ သုံးမည္ရ ဘုရားႀကီး၊ တေကာင္းဘုရားေခၚ မဂၤလာေစတီေတာ္၊ မဟာေဗာဓိ ေစတီေတာ္၊ ဆုေတာင္းျပည့္ေခၚ သုမဂၤလာေစတီေတာ္ႏွင့္ က်ဳိက္ပိၿမိဳ႕ေဟာင္း သုမနေစတီေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အျပင္ မုေဠာ ေလးဆူမွာ ကြင္းေခ်ာင္းမွ သုမနေစတီေတာ္ ဒါးကေခ်ာင္း လက္ယာဘက္ကမ္းမွ ေရႊျမင္တင္ေခၚ သီရိ၀ဏၰ ေစတီေတာ္၊ ေက်ာက္ေခ်ာင္းႀကီးအ၀င္ ကမ္းနဖူးမွာ ခိပၸႆ ေစတီေတာ္၊ ငါးသိုင္းေခ်ာင္း တစ္ဖက္မွ ဖိုးေတာ္ဘုရားႀကီးေခၚ အေက်ာ္ေဇယ်ပႆထ ေစတီေတာ္တို႔ ျဖစ္ၾက၏ ။
(၂)
ဘြဲ႔သုံးမည္ရ ေရႊမုေဠာ ဘုရားႀကီးကား ပုသိမ္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္လာသူတိုင္း မပ်က္မကြက္ ၀င္ေရာက္ဖူးေၿမာ္ရစၿမဲ ျဖစ္သည္။
ေမာ္လၿမိဳင္မွ ဧည့္သည္ေတြႏွင့္ ေရာက္သြားၾကသည့္ေန႔က တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆိုင္ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ လြန္စြာစည္ကားလွသည္။ ပန္းရထားပ်ံ စက္သီးႏွင့္ ဆြဲတင္ၿပီး ေစတီေတာ္ႀကီးကို ေရႊသကၤန္းကပ္လွဴပူေဇာ္လ်က္ ရွိသည္။ ဆုိင္း၀ိုင္းႀကီးက ဟီးထလ်က္ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ ေသြးထဲမွ ေျမာက္ၾကြလာေအာင္ တီးမႈတ္ေပးလ်က္ ရွိသည္။
ဘႀကီး ဇနီးက ေကာက္ကာငင္ကာ-
"ဟဲ့ …ဘဲဥကေလး သြားကစမ္း" ဟုဆိုသည္။
သုံးႏွစ္သား ကေလးကလည္း ဘာဆုိဘာ အေၾကာက္အလန္႔မွ်မရွိ။ ဂီတသံေၾကာင့္လည္း စိတ္ေတြ ျမဴးၾကြေနပုံရသည္။ ဆိုင္း၀ိုင္းႀကီး ေရွ႕သို႔ ရဲရဲတင္းတင္း တက္သြားၿပီး ၀ံ့၀့ံစားစား ကျပသည္။
ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ၀၀ကစ္ကစ္ႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည့္ ကေလးေလးက အရြယ္ႏွင့္မလုိက္ေအာင္ အခ်ဳိးက်န ကျပလိုက္ေသာအခါ ဘုရားလာၾကသူေတြအားလုံး ရင္သပ္ရႈေမာ အံ့ႀသခ်ီးမြမ္းခဲ့ရေလေတာ့သည္။
(၃)
ဘဲဥကေလးသည္ ေက်ာင္းစေနေတာ့ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ ဥမၼာဒႏီ ၱလမ္းရွိ အမွတ္၂၀ အေျခခံပညာ မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ျဖစ္သည္။
ျပည္ေတာ္သာအိမ္ရာႏွင့္ တစ္ေကြ႔ေလးပဲ ျခား၍ ဘာမွအလွမ္းမေ၀းကြာ။ အစဦးတစ္ရက္မွာ ဦးထြန္းျမင့္ႏွင့္ ေဒၚျမရင္တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးအုန္းၾကည္ထံ ကိုယ္တိုင္သြားအပ္ႏွံသည္။ ၀န္ထမ္းမ်ားျဖစ္၍ အၿမဲလာမၾကည့္ႏိုင္ပါ။ ေစာင့္ေရွာက္ထားေပးပါဟု ေမတၱာရပ္ခံရသည္။
ထိုစဥ္က ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကေလးသည္ ငါးႏွစ္ျပည့္ရန္ ႏွစ္လလိုေသးသည္။ ေက်ာင္းဆရာႀကီးလက္ထဲ အပ္ႏွံၿပီး ေနာက္ေန႔ေတြက စ၍ အိမ္နီးနားခ်င္း ၀န္ထမ္းသားသမီးမ်ားအခ်င္းခ်င္း အႀကီးအငယ္ ေဖးမၿပီး ေက်ာင္းတက္ ဆင္းၾကသည္မို႔ သူ႔ဘာသာအဆင္ေျပကာ ေနေတာ့သည္။
(၄)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးသည္ ေက်ာင္းစာမည့ံ။
သီခ်င္းကေတာ့ ငယ္စဥ္ေလးကတည္းက ပါရမီ ဗီဇအစြမ္းအစျပခဲ့သည္။ သုံး-ေလးႏွစ္သား အရြယ္ေလာက္ကပင္ သန္းထြန္းေလး၏ "မေမ့ေသာအညာ" "မမပုသိမ္သူ" "မန္းေကသီ" ေတြ အစအဆုံး အလြတ္ဆိုႏိုင္ေနၿပီ။
အိမ္မွာက ယိုးဒယားဘက္မွ ၀င္လာေသာ One Band ေရဒီယိုေလး တစ္လုံးရွိရာ ေရဒီယို နားေထာင္ရမည္ဆုိလွ်င္ သူဘယ္ေသာအခါမွ် မၿငီးေငြ႔။ ၀င္းဦး သီခ်င္းေတြလည္း သူ သိပ္ႏွစ္သက္သည္။ ေတာသားႀကီး ခင္ေမာင္ရင္ဆုိလွ်င္လည္း အသည္းစြဲ။ သန္းထြန္းေလးက သူေကာင္းစြာ စြဲလန္းက်င္လည္သည့္ နယ္ပယ္ထဲမွာ ရွိေနသည္။
ေက်ာင္းက်န္းမာေရးေဆးခန္းသို႔ ခ်ီပိုးေခၚသြားလွ်င္ ဟိုက ဆရာ၀န္၊ ဆရာမ ၀န္ထမ္းမ်ားက
"ဘဲဥကေလး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆုိျပပါဦး" ဆုိလွ်င္ အက်အနပင္
"ေမြးဌာနီ--
အညာရပ္ဆီသို႔
ေရာ္ရည္ေမွ်ာ္မွန္း
စိတ္၀ယ္တမ္းတ
မွန္းဆကာရည္
တမ္းတပါသည္" အစခ်ီၿပီး စိတ္ပါလက္ပါ ဆုိတတ္သည္။
"လွည္းလမ္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္ ဖုန္လုံးႀကီးေတြ တလိပ္လိပ္တက္ကာ ျမင္ေယာင္ေသးေတာ့သည္။ အညာဌာနီ.. တစ္ခါလာမည္..ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေမ့မရပါေလၿပီ.."
အားလုံးပင္ လက္ခုပ္တီးေပးမိၾကသည္။ လက္ခုပ္သံစည္း၀ါးထဲမွာ ကေလးငယ္ သီဆုိသည့္ သီခ်င္းအခ်ဳိ႕က လြမ္းစရာ။
"က်ဳံးေတာ္မယ္..ေရႊၾကာတင့္တယ္..ခုခ်ိန္၀ယ္..ေဗဒါ၀ံ့ထည္..နန္းေတာ္ၿမိဳ႕ရိုးႀကီးနဲ႔ ရင္တားပစၥင္စုံညီ… ေတာင္ျပင္တံခါး၀ကို..ကၽြန္ေတာ္ေတြးကာ..ေငးမိသည္.."
ကေလးေလးပင္ ျဖစ္လင့္ကစား အသံအျဖတ္အေတာက္ အဆြဲအငင္ အရႈိက္အသြင္း အားလုံးမွန္ကန္ေနေသာေၾကာင့္ အားလုံးအံ့ၾသရသည္။
ေလအတိုက္မွာ ေၾကြလိုက္သည့္ လက္ပံပြင့္ေတြ ေလယဥ္ပမာတ၀ဲ၀ဲ လြင့္ရတာ။ ရိုးတံႀကဲႀကဲေနပူထဲတြင္ ေရႊေျခက်င္းႏွင့္ တစ္မ်ဳိးေလး လွၾကေသာ ေရႊညာသူ ညိဳျပာေခ်ာတုိ႔ စက္ဘီးေလးမ်ား ကိုယ္စီ စီးသြားၾကတာ အေတြးမွာ တကယ္ျမင္ေယာင္လာေစသည္။
ၾကားသူတိုင္း ထိရွ ခံစား ႏွစ္သက္ ခ်ီးမြမ္းၾကသည္။
"မမ ပုသိမ္သူ" ဆုိလွ်င္လည္း …
"ဂီတကိုလည္း ခ်စ္ေလသူ မမပုသိမ္သူ ။ က်န္းမာေရးလည္း လုိက္စားသူ မမပုသိမ္သူ ။ ေရႊမုေဠာဘုရားမွာ လျပည့္လကြယ္ နံနက္တိုင္း ေမၿမိဳ႕ပန္းကပ္လွဴ … ကၽြန္ေတာ့္မမ … မမ ပုသိမ္သူ။ ပုသိမ္ထီးေလးနဲ႔ ရုံးသြားရုံးျပန္ ယဥ္တယ္တမူ … ပုသိမ္ထိပ္ထား အလွဘြဲ႔ကိုလည္းယူ" ဟု ပီပီျပင္ျပင္ဆုိျပတတ္သည္။
"သိကၽြမ္းရတာ အၿမဲဂုဏ္ယူပါတယ္…. မမ ပုသိမ္သူ" ဟု ဆိုလုိက္လွ်င္ျဖင့္ အားလုံး ရယ္ေမာရႊင္ျပ သေဘာက်ၾကေလေတာ့သည္။
(၅)
အေမေဒၚျမရင္က ပြဲအလြန္ႀကိဳက္သူမို႔ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလး အပါအ၀င္ ကေလးေတြ အားလုံး ပြဲႀကိဳက္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း တစ္ညလုံးစာ ဖ်ာ၀ယ္ၾကည့္ၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ တစ္၀က္က်မွ ျဖတ္ၿပီး ၀င္ၾကည့္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္က်လွ်င္ ပြဲတစ္၀က္ပဲက်န္သည္။ မိုးလင္းအထိ မၾကည့္ႏိုင္သူ ပရိသတ္ အခ်ဳိ႕တ၀က္တို႔ အိမ္ျပန္ၾကၿပီ ျဖစ္၍ ရုံပြင့္ေနၿပီ။
အေဖက ကေလးေတြကို စက္ဘီးႏွင့္ တစ္တြဲၿပီး တစ္တြဲပို႔ေပးသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ကေလးကေတာ့ အဆုိ အက အငို အေျပာေတြႏွင့္ ခမ္းနားၿမိဳင္ဆုိင္စြာ တင္ဆက္သည့္ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ထုပ္ႀကီးေတြကို သိပ္ႀကိဳက္သည္။ ပြဲသိမ္း၍ မိုးလင္းလုနီး ေ၀လီေ၀လင္းမွာ မ်က္လုံးေတြ ဖန္စပ္ၿပီး သားအမိတစ္ေတြ ျပန္လာၾကစဥ္လမ္းတြင္ ဇာတ္ထဲက စာသားအပိုင္းအစေတြကို ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကေလးက သံေနသံထားႏွင့္ ရြတ္ဆိုျပတတ္သည္။
(၆)
အတန္းထဲမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မည့ံခဲ့ေသာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကေလးသည္ ဒုတိယတန္းက်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ အမွတ္ေတြ နည္းသြားသည္။
ရီပို႔ကတ္ကို စစ္ၾကည့္ေသာအခါ လစဥ္စစ္ စာေမးပြဲေတြမွာ အမွတ္ေတြထိုးက်ျပီး ပထမအစမ္းစစ္၊ ဒုတိယ အစမ္းစစ္ေတြ၌ အမွတ္ေတြက ေကာင္းေနႀကျပန္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ အေဖက-
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ ဘာေႀကာင့္လဲ "ဟု အက်ိဳးအေႀကာင္း ေမးျမန္းႀကည့္သည္။
ထိုအခါက်မွ မ်က္စိ အေ၀းမႈန္ေနတာ ေပၚေပါက္လာေတာ့သည္။
လစဥ္စစ္ စာေမးပြဲေတြမွာ ေမးခြန္းကို အတန္းတြင္းေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚတြင္ ေရးေပးထား၍ ထိုင္ခံုေနရာမွ လွမ္းမျမင္ရ။ ထထ သြားၾကည္႔၊ ျပန္ျပန္ လာျပီး ေျဖရသည္။ အခ်ိန္က မမီ။
သခ်ၤာဆိုလွ်င္ က်ကို က်ေနေတာ႔သည္။
ပထမ၊ ဒုတိယ အစမ္းေတြက်ေတာ႔ ေမးခြန္းကို လွိမ္႔ျပီး တစ္ေယာက္ခ်င္းကို တစ္ရြက္စီ ေ၀ငွေပးကာ စစ္ေဆးေသာေၾကာင္႔ ေကာင္းေကာင္း ျမင္ရသည္။ ထိုအခါ အမွတ္ေတြလည္း ထိပ္ဆံုးမွာပဲ ရွိေတာ႔သည္။
(၇)
မ်က္စိ မႈန္သည္႔ ျပႆနာ အရင္းအျမစ္ကို ေျဖရွင္းဖို႔က ထိုအခ်ိန္အခါက ပုသိမ္ျမိဳ႕မွာ မ်က္မွန္ လုပ္မရေသး။ သို႔ျဖင္႔ ရန္ကုန္သို႔ အကူးတကန္႔ ေခၚလာရသည္။
ပန္းဆိုးတန္း ကုန္တိုက္မွာ မ်က္စိ စစ္ေဆးသည္။ စစ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ့ ပါ၀ါက ေလးရာ နီးေနျပီ။ စစ္ေပးသည္႔ ပုဂၢိဳလ္က “ကေလးကိုဒီေလာက္အထိ ၾကာေအာင္ ပစ္ထားရေကာင္းလား” ဆိုျပီး ဆူပူ အျပစ္တင္ေသးသည္။
မ်က္မွန္ ရဖုိ႔ကေတာ့ျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ေျခာက္လ နီးပါး ထပ္မံ ေစာင့္စားရေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကေလးလည္း မွန္ထူထူႏွင့္ ကူၾကည္႔ရသည့္ ဘ၀သို႔ က်ေရာက္ခဲ့ရေတာ့သည္။ သြားေလရာရာ ကေလးေတြ ၾကားထဲမွာ မ်က္မွန္ထူ တ၀င္း၀င္းမို႔ ထင္းခနဲ သိသာေနေတာ႔သည္။
(၈)
တတိယတန္း ေရာက္ေသာအခါ ေက်ာင္းမွာ ပံုေျပာ ျပိဳင္ပြဲ က်င္းပသည္။ အတန္းပိုင္ ဆရာမကလည္း အတန္းထဲမွာ ပံုျပင္ ထေျပာေနက် ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးကို ပံုေျပာ ျပိဳင္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ လိုက္ေလသည္။
အိမ္ျပန္ လာျပီး ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာျပေတာ႔ အေဖႏွင္႔ အေမကလည္း သေဘာက်သည္။ ဦးထြန္းျမင္႔က စိတ္ကူးတစ္ခု ရ၍ "ၾကြက္ကေလးက ေသးေပမယ္႔ ျခေသၤကို ကယ္တင္ေသာ" ပံုျပင္ တစ္ပုဒ္လံုးကို နေဘေလးေတြ၊ ကာရန္ေလးေတြႏွင့္ စပ္ဟပ္ျပီး အစအဆံုး ျပန္ေရးေပးသည္။
ေက်ာ္ျမင္႔လြင္ေလးက အဆုိပါ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ကို စိတ္ပါလက္ပါ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့က်င့္သည္။ ပံုျပင္ ျပိဳင္ပြဲတြင္ သူ ေျပာသည့္ အသံက အသံေန အသံထား အဖိအေဖာ့ အဆြဲအငင္ မွန္ကန္သည္။ စိတ္၀င္စားေအာင္ ဆြဲေဆာင္ သြားႏိုင္သည္။ ပံုျပင္ ဖြဲ႔စည္း ထားပံုကလည္း ကာရန္နေဘေလးေတြ ျဖစ္၍ ၾကားေနက် အတိုင္း မဟုတ္ဘဲ အဆန္းတၾကယ္ ျဖစ္ေနသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ပထမဆု ရရွိခဲ႔ေလသည္။
(၉)
ေလးတန္း စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ ျပီးေတာ႔ အမက ၂၀ မွ အထက ၃ သို႔ ေျပာင္းသည္။ အထက ၃ ကလည္း ျပည္ေတာ္သာႏွင္႔ ဘာမွ် သိပ္မေ၀း။ တစ္ရက္ပဲ ေက်ာင္းသြား အပ္ျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ လိုက္ပို႔စရာ မလိုေတာ့ေခ်။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးသည္ ရန္မျဖစ္တတ္။ စာေတာ့ ဖတ္သည္။ သတင္းစာေတြ႔ သတင္းစာ ဖတ္သည္။ အိမ္မွာ အေဖ ဖတ္သမွ် မဂၢဇင္း လိုက္ဖတ္၊ ၀တၳဳ လိုက္ဖတ္သည္။ အိမ္မွာက ပုဂံစာအုပ္တိုက္ထုတ္ ဆရာ ျမသန္းတင့္၏ စစ္ႏွင္႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးလို ဂႏၲ၀င္စာအုပ္ေတြ ရွိသည္။ အဂၤလိပ္ ဂ်ာနယ္မ်ား ျဖစ္ေသာ ညဴးစ္၀ိခ္၊ တိုင္းမ္စ္၊ ရီးဒါးဒိုက္ဂ်က္စ္ စာအုပ္ေတြ ရွိသည္။ စာအုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ဘာစာအုပ္ပဲ ဖတ္ ဘာစာအုပ္ မဖတ္ႏွင့္ ဆိုသည့္ ကန္႔သတ္ထားခ်က္ မရွိေခ်။
သူ႔ကို က်ဴရွင္ မထား။ High School Grammer စာအုပ္ကို ညက္ညက္ေၾကေအာင္ Cover to Cover အေဖ ကိုယ္တိုင္ သင္ေပးထားခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းသည့္ အေျခခံမ်ားကို ရရွိ သြားခဲ့သည္။
(၁၀)
၁၉၇၅ ခုႏွစ္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလး ၁၂ ႏွစ္သား အရြယ္။
ပုသိမ္ျမိဳ႕တြင္ ထူးထူးျခားျခား ၾကံဳရသည္။ ေရွးဦးစြာ ေမလ ၃ ရက္ စေနေန႔တြင္ သံုးရက္ တိုင္တိုင္ ပင္လယ္ငွက္ၾကီးမ်ား အုပ္လိုက္အုပ္လိုက္ ပ်ံ၀င္ လာၾကသည္။ ဧရာမ ပင္လယ္ငါးၾကီး ႏွစ္ေကာင္ကလည္း ပုသိမ္ျမစ္ထဲ အထိ ၀င္လာသည္။ ေရႊမုေ႒ာ ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚအထိ ေရာက္ေအာင္ လိပ္ေတြ၊ လိပ္ေတြ အစုအေ၀းလိုက္ တက္လာၾကျပန္သည္။ ပင္လယ္ေရျပာမ်ားကလည္း ပုသိမ္ဆိပ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျပာႏွမ္းစြာ ေရာက္ရွိ ျဖစ္ေပၚေနခဲ႔သည္။
မၾကံဳစဖူးမို႔ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးတို႔ တစ္မိသားစုလံုး အပါအ၀င္ ပုသိမ္ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ား အံ့အားေတြ သင့္ျပီး အဆန္းတၾကယ္ အထူးအဆန္း သြားၾကည့္ရသည္။
(၁၁)
ေမလ ၇ ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔မွာေတာ့ ပုသိမ္ျမိဳ႕တြင္ စံတင္ေလာက္ေအာင္ မၾကံဳစဖူး ထူးကဲလွသည့္ ေလမုန္တိုင္းၾကီး က်ေရာက္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ေလတိုက္ႏႈန္းမွာ တစ္နာရီ မိုင္တစ္ရာ (အခ်ိဳ႕ အဆိုအရ မိုင္ ၁၂၀) ႏႈန္းမွ် ရွိသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးက မုန္တိုင္းကို ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း မသိ။ တရႊီရႊီ တ၀ီ၀ီ ျမည္ေနသည့္ ေလတိုက္သံကိုပင္ ၾကမ္းတမ္းစူးရွေသာ ဂီတသံစဥ္ တစ္ခုလို သေဘာထားသလား မေျပာတက္။ သစ္ပင္ ျပိဳလဲက်သံ၊ အမိုး လန္ထြက္သံ၊ ေလထဲက အသံ၊ ေျမျပင္က အသံမ်ားကို ေတြးေတြးဆဆ နားစြင့္ေနခဲ့သည္။
ထိုစဥ္က ထူးထူးျခားျခား ပဲျပဳတ္သည္ အေဒၚၾကီး တစ္ေယာက္က မနက္ မိုးလင္းတိုင္း ေစ်းေရာင္း မပ်က္ခဲ့။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးကလည္း တစ္ေနရာရာ သြားစရာ ရွိလွ်င္ အလန္႔အေၾကာက္ မရွိ။ မိုးထဲေလထဲ သြားေပး လာေပးသည္။ ပဲျပဳတ္သည္ အေဒၚၾကီး အသံ ၾကားရခ်ိန္ အိမ္ျပင္ထြက္ ေစ်း၀ယ္ဖို႔ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ပဲ ဆင္းသြားတတ္သည္။
ေျခာက္ႏွစ္သား ေက်ာ္ျမင့္လြင္၊ပုသိမ္ ဗဟို ဓါတ္ပံုတိုက္
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ႏွင့္ ညီမေလး မိမိုး
က်ိဳကၡမီဘုရား
မိသားစု သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း
ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ဗံုကေလးမ်ား တန္းစီထားသည့္ပမာ
အခန္း (၄)
ေမြ႔ေလ်ာ္ရင္း ရုန္းကန္ အားျပိဳင္ျခင္း
(၁)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလး ခုႏွစ္တန္း ေအာင္သည္႔ႏွစ္။
ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ဘင္ခရာ တီး၀ိုင္းရွိ၍ မိဘေတြက ထည့္ေပးထားလိုက္သည္။ တီး၀ိုင္းကို ဦးေဆာင္ ဖြဲ႔စည္းသူ ဦးေက်ာက္စိမ္းသည္ ယခင္တရုတ္တီး၀ိုင္းတြင္
္တီးမႈတ္ လာခဲ့သူျဖစ္၍ ဂီတကို အေျခခံက်က် ေကာင္းစြာ တတ္ကၽြမ္းသည္။ ႏုတ္စ္မ်ားႏွင့္ စနစ္တက် သင္ျပေပးႏိုင္သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးက ဘင္ခရာ၀ိုင္းမွာ ပေလြ မႈတ္သည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ သိပ္ကို စိတ္ပါလက္ပါ ရွိလွသည္။ ထူးထူးျခားျခား ျမဴးၾကြေနခဲ့သည္။ သင္တန္းက သင္ယူလာသမွ် အိမ္မွာ ျပန္လာျပီး အားရပါးရ တီးမႈတ္ျပတတ္သည္။ သင္တန္းက ဒရမ္တီးလည္း သင္ေပးသည္။
ေရဒီယိုမွ ျမန္မာ့အသံ အဂၤလိပ္ပိုင္း၏ ေနာက္ဆံုး အစီအစဥ္ ျဖစ္ေသာ Local talent အစီအစဥ္မွာ ပုလဲ၊ ႏြဲ႔ယဥ္၀င္း၊ ညိဳညိဳရိမ္၊ ဘိုဘိုဟန္ တုိ႔ကို စြဲစြဲ ျမဲျမဲ နားေထာင္တတ္လာသည္။
(၂)
ဆရာ ဦးေက်ာက္စိမ္းက ပါရမီ ဓာတ္ခံ ရွိေသာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးကို ခ်က္ခ်င္း မ်က္စိ က်ခဲ့သည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးဘက္ကလည္း လိုလိုခ်င္ခ်င္ ရွိေန၍ သူ႔ကို ဂီတပညာေတြ မ်ားစြာ သင္ေပးခဲ့သည္။
ငပုေတာ ဘက္မွာ ဘင္ခရာတီး၀ိုင္း ဖြဲ႔ဖို႔ သင္တန္း သြားေပးရေသာ အခါမွာေတာ႔ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ဆရာ့ လက္ေထာက္ျဖစ္ေနျပီ။ အခ်ိဳ႕ သင္ခန္းစာေတြဆို ဆရာက မသင္ျပ။ သူ႔ကိုပဲ ျပသ ေပးေစခဲ့သည္။
(၃)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္(ဘဲဥ) ႏွင့္ ညီမေလး မိုးတို႔ အၾကီး ႏွစ္ေယာက္ တစတစ အရြယ္ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ အမွ် အငယ္ေလးေတြကို သူတို႔ပဲ တာ၀န္ယူ ထိန္းေပးၾကသည္။
အေဖ၊ အေမတို႔က မနက္ အလုပ္ဆီ ထြက္သြား။ ညေန အလုပ္ဆင္းအျပီး သမ ေဆးခန္း ၀င္ထိုင္၊ ည ၇ နာရီေလာက္မွ အိမ္ျပန္ ေရာက္လာတတ္သည္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ ထိန္းေပးထားၾကသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အဆင္ေျပရေလသည္။
ျပည္ေတာ္သာ ရပ္ကြက္ကလည္း ၀န္ထမ္း မိသားစုေတြခ်ည္းသာ။ အားလံုး ကိုယ့္နည္းႏွင္ႏွင္ ဘ၀တူေတြ ျဖစ္၍ စည္းလံုးၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ အရပ္ကို ေဆြမ်ိဳးလို သေဘာထားျပီး အပ္ႏွံ ထားရသည္။ သူ႔အိမ္ ကိုယ္ၾကည့္၊ ကုိယ့္အိမ္ သူၾကည့္ႏွင့္ ၀ိုင္းၾက ၀န္းၾကစျမဲ ျဖစ္သည္။
(၄)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ကိုးတန္း အတက္မွာ ရွင္ျပဳျဖစ္သည္။
ထိုစဥ္က ဦးထြန္းျမင္႔၏ ဘၾကီးလည္း ပုသိမ္မွာ တာ၀န္က်ေနသည္။ ဘၾကီး၏ ခယ္မမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ေဒၚခင္စိန္၊ ေဒၚျမခင္တို႔မွာ အပ်ိဳၾကီးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ဤအေဒၚေတြက ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို လြန္စြာ ခ်စ္ၾကသည္။
တစ္ေန႔ေတာ႔ -
"ဘဲဥကို ရွင္ေလာင္း ဒကာအေနနဲ႔ ငါတို႔ပဲတာ၀န္ယူျပီး သကၤန္း စည္းေပးခ်င္တယ္။ မင္းတို႔က မိဘေတြ။ ဘယ္ေတာ့ ထပ္ျပဳေပးေပးရတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ငါတုိ႔ပဲ ကမကထ လုပ္ပါရေစ" ဟု ဆိုရွာၾကသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ပုသိမ္ျမိဳ႕ ကုန္သည္လမ္း မရမ္းေက်ာင္းတြင္ ကိုရင္ ၀တ္ျဖစ္ခဲ့၏။ အျခား ဒုလႅဘ ရဟန္း ႏွစ္ပါးလည္း အေဖာ္ ပါသည္။
ေက်ာင္းက မိုးကုတ္ ၀ိပႆနာ အေျခခံေသာ ေက်ာင္းျဖစ္သည္။ အမရပူရျမိဳ႕ မဂၤလာတိုက္ေဟာင္း ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အဂၢမဟာ ပ႑ိတ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး၏ လမ္းစဥ္ အတိုင္း လိုက္နာသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ရွင္ျပဳျပီးေနာက္ တစ္ဆက္တည္းပင္ တရားစခန္း ဆယ္ရက္ ၀င္ရသည္။.
တရားစခန္းတြင္ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ လည္ပံု၊ ျဖတ္ပံုကို ေက်ညက္ေအာင္ သင္ၾကား ျပသေပး၍ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးမွာ အေျခခံေကာင္းေတြ ရရွိလာခဲ့သည္။ ဗုဒၶတရားေတာ္၏ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆက္စပ္ ဆင္ျခင္ရပံု သေဘာ အႏွစ္သာရကို အေတာ္ေလး သိျမင္သြားခဲ့သည္။
(၅)
ဆယ္ရက္ ျပည့္၍ လူထြက္လာခဲ့ရေသာ္လည္း တရား ဓမၼ၏ အရသာကို သူ မေမ့။
"အေဖတို႔၊ အေမတို႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးက သံသရာ ခရီးသည္ ေရေမ်ာလာတာနဲ႔ တူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမ်ာလာတဲ႔ သံသရာျမစ္နားမွာ အျမစ္က ေရလႈိက္စားထားလို႔ မခိုင္ဘဲနဲ႔ အရြက္ေတြ အကိုင္းေတြက ေရဘက္ကို ကိုင္းျပီး ယိုင္ေနတဲ့ ခႏၶာငါးပါး သစ္ပင္ ရွိတယ္" ဆိုေသာ စကားမ်ိဳးေတြ ေျပာတတ္လာခဲ့သည္။
"သံသရာ ခရီးသည္ကလည္း ေမ်ာလာခဲ႔တာ အေတာ္ ၾကာျပီ။ ေမ်ာလာတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္က အားကိုးရာ ရွာမွာပဲ။ ရွာတဲ႔ အခါက်ေတာ့ ဖ်တ္ဆို ခႏၶာငါးပါးထဲက ရူပကၡႏၶာ ဆိုတဲ့ကမ္းနား သစ္ပင္ကို ဆြဲလိုက္တယ္။ ဆြဲတဲ့ လူကလည္း တအားကုန္ အေပၚတက္ခ်င္လို႔ တဏွာ၊ ဥပါဒါန္နဲ႔ တအားဆြဲ။ ဟိုဘက္ကလည္း အျမစ္ မရွိေတာ့ သစ္ပင္ေရာ ေျမစိုင္ပါ ဆြဲတဲ့သူအေပၚ ျပဳတ္မက်ဘူးလား"ဟု သူေမးတတ္လာသည္။
အိမ္က လူေတြ စိတ္မ်က္စိထဲ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ေပၚလာေအာင္ သူ ရွင္းျပႏိုင္သည္။
တစ္ဆက္တည္း -
"အဲဒီလို ျပဳတ္က်တဲ့ အခါက်ေတာ့ နဂိုက အေမ်ာသမားအေပၚမွာ သစ္ပင္ၾကီး တစ္ခုလံုးနဲ႔ ေျမစိုင္ေတြပါ ပိက်လာေတာ့ ျမဳပ္သြားဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့၊ သံသရာ ျမစ္ၾကီးထဲမွာ အေမ်ာသမား ဆိုတာက အေပၚပိုင္း ဟိုဘ၀၊ ဒီဘ၀ေတြ ေျပာင္းလဲက်င္လည္ရတာ၊ အျမဳပ္သမား ဆိုတာကေတာ႔ အပါယ္ေလးဘံုကို သြားရတာ၊ အျမဳပ္သမားဘ၀က တစ္ခါ ရုန္းကန္ တက္လာျပန္ေတာ႔ အေမ်ာသမား အျဖစ္ ေရာက္ရျပန္တာပဲ၊ ကဲ၊ အေဖတို႔၊ အေမတို႔ စဥ္းစားၾကည့္။ ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသလဲ၊ ဒါျဖင္႔ နိဗၺာန္ဆိုတဲ့ ေသာင္ကမ္းကို ရွာျပီး တက္ႏိုင္မွပဲ ေမ်ာလိုက္၊ ျမဳပ္လိုက္ ဘ၀ကေန လြတ္ႏိုင္ေတာ႔မွာေပါ့" ဟု တရားခ်သည္။
ရွင္လူထြက္စ ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ အေဖႏွင့္ အေမကို တရားစခန္း၀င္ဖို႔ခ်ည္းပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး တိုက္တြန္းသည္။
(၆)
အေဖႏွင့္အေမကေတာ့ တရားဓမၼဘက္ေျခဦး မလွည့္ျဖစ္။ မလွည့္ႏိုင္အားေသး။
ကိုယ့္အလုပ္ထဲမွာပဲ ကိုယ္ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းက်န္းမာေရအလုပ္ကလည္း သူတို႔လိုပင္ကိုသဘာ၀ ေအးေအးလူလူမ်ားႏွင့္ကိုက္သည္။
အားရက္ဆုိ ပုသိမ္ၿမိဳ႕အနီး၀န္းက်င္က ေက်းရြာတစ္ရြာရြာဘက္သို႔ ထြက္ၿပီး ေက်ာင္းက်န္းမာေရး ဆရာ၀န္အဖြဲ႔ႏွင့္ ေဆးသြားကုေပးၾကသည္။ ထိုအခါက်လွ်င္ သြားဆရာ၀န္ကလည္း ပါတတ္သည္။ ရြာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဇရပ္တစ္ေဆာင္မွာ အေျခခ်ၿပီး က်န္းမာေရးပညာေပး ေဟာေျပာေဆးကုေပးၾကသည္။
ႏႈတ္ခမ္းကြဲကေလးေတြ၊ ေမြးရာပါ ႏွလုံးေ၀ဒနာရွင္ကေလးေလးေတြ ရန္ကုန္အထိ သြားေရာက္ၿပီး ေဆးကုသမႈခံယူႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးရသည္။
တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ အခ်ဳိ႕ေသာကေလးငယ္မ်ားခမ်ာ ညစ္ပတ္ေပတူးေနေသာ အကၤ် ီကိုပင္လဲစရာ မရွိတာႏွင့္ ႀကဳံရသည္။ ထုိအခါ ပုသိမ္ေစ်းထဲက အကၤ် ီ ၀ယ္လာေပးရသည္။ အဲသလိုအလုပ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနမိၾကသည္။
တစ္ဘက္မွာက သားသမီးေတြအေရး၊ စား၀တ္ေနေရး။ ဘ၀ထဲမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္စြာ ရုန္းကန္ေနၾကသည္ဆုိေတာ့ သားက တရားစခန္း၀င္ဖုိ႔ေျပာလည္း ကိုယ့္မွာ အခ်ိန္မေပးႏိုင္သလို ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။
(၇)
ထိုကာလတြင္ လူငယ္ေတြအၾကားမွာ ဂီတာအႀကီးအက်ယ္ေခတ္စားေနၿပီ။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ဂီတာလိုခ်င္ေသာ္လည္း အိမ္ကိုမ၀ယ္ခိုင္းရဲ။ တစ္ခါမွလည္း ဖြင့္မေျပာ။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ေက်ာင္းဘင္ခရာတီး၀ိုင္းမွာကတည္းက ဂီတ
အေျခခံႏုတ္စ္မ်ားအထိ ပိုင္ႏိုင္တတ္ကၽြမ္းထားသူမို႔ ဂီတာတီးဖုိ႔ ဘာအခက္အခဲမွ်မရွိ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္တီးခတ္သီဆိုေနတာကို သူ႔အေနႏွင့္ အလုိက္သင့္ပင္ တီးခတ္သီဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ကိုယ္ပိုင္မရွိေတာ့ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္မရ။
(၈)
ကိုးတန္းစာေမးပြဲၿပီးေသာအခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ အလည္အပတ္သြားခဲ့သည္။ ဦးထြန္းျမင့္ အစ္မ ေဒၚညြန္႔ညြန္႔၏ ခင္ပြန္းက ရန္ကုန္မီးရထား (STI)အခ်က္ျပႏွင့္ ေၾကးနန္း အင္စပက္တာ။
အဆုိပါ ဦးေလးႏွင့္ အေဒၚတို႔အိမ္ကို ေက်ာ္ျမင့္လြင္သြားျဖစ္ေတာ့ ညီအစ္ကို၀မ္းကြဲေတာ္စပ္သူ ကိုေအာင္မ်ဳိးဆန္းဆီမွာ ဂီတာတစ္လုံးရွိေနသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္လည္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ သူတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ဂီတာလြတ္လြတ္လပ္လပ္တီးခြင့္ ရရွိခဲ့ၾကသည္။
ဂီတာေပၚမွာ သူအရူးအမူးျဖစ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ပုသိမ္ျပန္မည္ဆုိေတာ့ ထုိဂီတာအေဟာင္းအႏြမ္းေလးကို သူႏွင့္အတူ ထည့္ေပးလုိက္ၾကသည္။
(၉)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဆယ္တန္းအတက္ႏွင့္ဂီတာ။
ေတြ႔ၾကပါေခ်ၿပီ။
ဂီတာတစ္လုံးႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြႏွင့္။ တရုန္းရုန္းျဖစ္စျပဳလာသည္။ ထိုအခါ သူ႔တုန္းက ဂီတ၀ါသနာပါလွပါသည္ဆုိေသာ ဖခင္ဦးထြန္းျမင့္ပင္ လက္မခံႏိုင္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က သားႀကီး ႀသရသလည္းျဖစ္သည္။ စာေတာ္ၿပီးသား၊ ထူးခၽြန္ၿပီးသားျဖစ္သည္။ သားကို ဆရာ၀န္၊အင္ဂ်င္နီယာပဲ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ ကိုယ္ေတြက က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းမ်ားပီပီ သားကိုဆရာ၀န္ပို၍ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ သူ႔မွာက ျဖစ္ထြန္းႏိုင္ေလာက္သည့္ အရည္အခ်င္းမ်ဳိးရွိထားသည္ဟုလည္း ယုံၾကည္သည္။
ယခုလို ဂီတာတစ္လုံးႏွင့္ ေထြးလုံးရစ္ပတ္လုပ္ေနလုိ႔ကေတာ့ ဘာဆုိဘာမွ်ျဖစ္လာလိမ့္မည္ မဟုတ္။ လမ္းလြဲသြားဖို႔ပဲ ရွိသည္ဟု ဦးထြန္းျမင့္ယူဆသည္။
(၁၀)
သားကိုမ်က္ျခည္မျပတ္ ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္း မ်က္စိေနာက္ေနခဲ့ရာ။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ျဖင့္ ဦးထြန္းျမင့္က သူ႔စိတ္ကို သူဆက္ၿပီး မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကိုေခၚသည္။ သတိဆြဲလက္ပိုက္ရပ္ခုိင္းလုိက္သည္။
"ကဲ၊ ရွင္းရွင္းပဲ ငါေမးမယ္ကြာ၊ ဒီဂီတာအလုပ္နဲ႔ မင္းတစ္ဘ၀လုံး ထမင္းစားမွာလား၊ တျခား ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ အလုပ္မ်ဳိးေတြနဲ႔ ထမင္းစားမွာလား" ဟု ဆုိင္းမဆင့္ ဗုံမပါ ေမးလုိက္သည္။
ဦးထြန္းျမင့္ေမးပုံက အေတာ္ေလးေတာ့ ႏိုင့္ထက္စီးနင္းျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ အေဖက အေဖ။ သားက သားျဖစ္သည္။ သူက အေဖျဖစ္ေန၍ အေဖတစ္ေယာက္၏ သားႀကီး ၾသရသအေပၚမွာ ထားရွိေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ေဇာတို႔မွာ ေလာကတံထြာသမာရိုးက် ဤထုံးစံလမ္းေၾကာင္းပဲရွိသည္။ သားတစ္ေယာက္ကို ေ၀းလံခက္ခဲၿပီး ေကြ႔ေကာက္သေလာက္ ေသခ်ာေရရာျခင္း မရွိသည့္လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း သူတြန္းမပို႔ႏိုင္။
"ေျပာကြာ၊ ေျပာ။ ဒီဂီတာအလုပ္နဲ႔ မင္းနဲ႔ျဖစ္မလား။ မျဖစ္ဘူးလား။ မင္းအခုခ်က္ျခင္းစဥ္းစားၿပီးေတာ့ ေျပာ၊ မျဖစ္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ စာပဲႀကိဳးစားရမယ္"
(၁၁)
ေက်ာ္ျမင့္ခမ်ာ ခက္ဖြယ္ျဖင့္ ႀကဳံရရွာၿပီ။ အေျခအေနက သမင္ဆယ္လွမ္း၊ က်ားတစ္လွမ္းအေနအထား။ ထိုအခ်ိန္မွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အသက္ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္။ တကယ့္ကေလးသာသာ လူလားေျမာက္ဖို႔ အားယူစအခ်ိန္။ သူ႔မွာေျပာစရာ စကားေတြ ရွိေတာ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ မေျပာျပတတ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာလည္းမေျပာရဲ။ အေဖေျပာေနတာလည္း မွန္သည္ဆုိတာ သူသိသည္။ သို႔ေပမယ့္ အျခားတစ္ဘက္မွာလည္း စဥ္းစားစရာ ရွိရမည္။
အေဖကေျဖဖို႔ ဖိအားေပးလြန္းလာေသာအခါမွာေတာ့ အားမတန္မာန္ေလွ်ာ့ၿပီး -
"ကၽြန္ေတာ္စာပဲ ႀကိဳးစားပါေတာ့မယ္" ဟု သေဘာတူလိုက္သည္။ အေဖက -
"ေအး၊ ဟုတ္ၿပီ၊ မင္းစကား မင္း ကတိတည္ပါေစ၊ ဂီတာကိုေတာ့ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ယတိျပတ္အဆက္ျဖတ္ ထားလုိက္ေတာ့" ဟုဆုိသည္။
ေနာက္မွ ကိုယ္လိုခ်င္တာျဖစ္ခ်င္တာ တစ္ဘက္သတ္ႀကီး ကတိစကားရၿပီးၿပီဆုိေတာ့ ေအာင္ႏိုင္သူပီပီ ေလသံအတန္ငယ္ေလွ်ာ့၍ -
"မင္းကြာ၊ ေလာေလာဆယ္ ဂီတာကို ခဏအသာထားၿပီး စာပဲႀကိဳးစားလုိက္စမ္းပါ၊ ဂီတအႏုပညာကေတာ့ကြာ အေဖလည္း ၀ါသနာပါတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ေတြ၊ အကိုင္ေတြနဲ႔ အေျခတက်ျဖစ္ၿပီဆိုတဲ့အခါက်ရင္ မင္းႀကိဳက္သေလာက္ လုိက္စားစမ္းပါ" ဟုဆုိေလသည္။
(၁၂)
ထိုေန႔ ထုိရက္မွစ၍ အိမ္မွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဂီတာမတီးရေတာ့ၿပီ။
အနည္းဆုံး အေဖအိမ္မွာ ရွိေနစဥ္ ဂီတာမတီးရ။
(၁၃)
အေဖ့ကိုေၾကာက္၍ ဘာမွ်ျပန္ၿပီး ႏႈတ္လွန္ထိုးမေျပာခဲ့သလို တကယ္လည္း ပီဘိလူငယ္ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ကေလး၏ စိတ္ထဲမွာ ဂီတမွ ဂီတဟူေသာ အစြဲအလမ္းမ်ဳိး မရွိေသး။ ဂီတာကို သူခုံမင္တာမွန္သည္။ သို႔ေသာ္ သူလည္း သူ႔ဥာဏ္အထြာႏွင့္ သူစဥ္းစားတတ္သည္။
ဂီတအလုပ္ခ်ည္းသက္သက္ တစ္လက္တည္းကိုင္ၿပီး သြားရလွ်င္ ဘ၀မွာ မည္မွ် ၾကမ္းတမ္းပင္ပန္း ဆင္းရဲႏိုင္သည္၊ ဘယ္ေလာက္မေရမေရာ ျဖစ္ႏိုင္သည္ကို သူသိသည္။ အေမႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႔ေတာ့ -
"သားသိပါတယ္ အေမရာ။ အေဖ့ကို ေျပာျပေနရင္ ထပ္ရွည္ေနမွာ စိုးလို႔ပါ။ သားကလည္း ဒီဂီတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း မလုပ္ပါဘူး"ဟု ဆုိသည္။
(၁၄)
အေမႏွင့္ သားကေတာ့ ဘာမဆို ထိုးသြင္းနားလည္ ေ၀မွ်ႏိုင္ၾကသည္။
အေဖမရွိခ်ိန္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကာလကေလး တစ္ခုမွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က -
"အေမ သီခ်င္းေလး ဘာေလး မဆုိတတ္ဘူးလား၊ သားက ဂီတာတီးေပးခ်င္တာ" ဟု ဆုိသည္၊ သားကေျပာလြန္းေတာ့ Local Talent အစီအစဥ္မွ လာေနက် London Bridge, River of No Return သီခ်င္းေတြ အေမဆုိျပသည္။
အေမက သီခ်င္းဆုိ၊ သားက ဂီတာတီး။ တကယ္ပဲ ေပ်ာ္စရာျဖစ္ခဲ့သည္။ သီခ်င္းဆုံးေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အားရပါးရ -
"အေမက သီခ်င္းဆုိ ေကာင္းတာပဲ။ လွ်ဳိထားတာကိုး" ဟုမွတ္ခ်က္ခ်သည္။
(၁၅)
စာကလည္း တအားဖတ္သည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ၾကည့္လုိက္လွ်င္ မ်က္မွန္ထူထူႏွင့္ စာအုပ္တစ္တြဲႏွင့္ အၿမဲေတြ႔ရမည္။ အိမ္ကစာဖတ္တာႏွင့္ ပက္သက္ၿပီး လုံး၀မကန္႔သတ္။ ဖတ္ခ်င္တာဖတ္၍ ရေသာေၾကာင့္ အိမ္မွာ ရွိရွိသမွ် စာအုပ္အားလုံး သိမ္းက်ဳံးဖတ္သည္။ ရရာကေန ငွားရမ္းရွာေဖြၿပီးေတာ့လည္း ဖတ္ရႈသည္။
ဂီတာကေတာ့ အိမ္မွာခ်ဳပ္ခ်ယ္ထား၍ အျပင္မွာပဲ သြားတီးေလေတာ့သည္။ သူငယ္ႏွပ္စား ကေလးငယ္ေလးလည္း မဟုတ္၍ အိမ္ထဲမွာ ေလွာင္ပိတ္ထားဖုိ႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္။ ဂီတာကို သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ သြားထားၿပီးတီးသည္။
မိဘေတြက သူဘယ္မွာ ဂီတာတီးမွန္း၊ သူဘယ္ေလာက္တတ္ေနမွန္း၊ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေနမွန္း မသိၾက။ ဒါေပမယ့္ ပုသိမ္ကေတာ့ အရင္သိသြားသည္။
(၁၆)
ပုသိမ္ၿမိဳ႕သည္ ဂီတအႏုပညာမွာ အစဥ္အလာရွိေသာ ၿမိဳ႕ျဖစ္၏ ။
စနစ္တက်ဖြဲ႔စည္းထားေသာ တီး၀ိုင္းေတြ ရွိသည္။ Skeleton ဆိုေသာ ဂီတတီး၀ိုင္းသည္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕၏ အေစာဆုံးေသာ ဂီတတီး၀ိုင္းမ်ားတြင္ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ခဲ့၏ ။ Skeleton ၀ိုင္းမွ ကိုၾသသည္ ႏိုင္ငံေက်ာ္ E.Machine အဖြဲ႔တြင္ ရစ္သမ္ဂီတာ တီးခတ္ခဲ့ၿပီး ယခုအခါ "ခိုင္မာ ဂီတာ" ထုတ္လုပ္ေနသူျဖစ္ပါသည္။
မဂၤလာပြဲ၊ ဧည့္ခံပြဲေတြမွာ လုိက္လံေဖ်ာ္ေျဖေပးၾကေသာ တီး၀ိုင္းမ်ားအနက္ တရုတ္လူမ်ဳိးမ်ားဦးစီးၾကသည့္ ငု၀ါ၊ ျဖဴနီညိဳျပာ၊ ရွမ္းရိုးမ တီး၀ိုင္းမ်ားမွာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အဆင့္ရွိသည္။ အေရွ႕တိုင္း ႏုတ္စ္ ၀မ္း၊ တူး၊ သရီး၊ ဖိုးမ်ားႏွင့္ စည္းကမ္းတက် တီးခတ္ႏိုင္ၾကသည္။
ငု၀ါ၊ ျဖဴနီညိဳျပာ၊ ရွမ္းရိုးမ ၀ိုင္းႀကီးေတြက အၿပိဳင္အဆိုင္ ျဖစ္ၾကသလို ကရင္တုိင္းရင္းသားရပ္ကြက္ထဲက မဟူရာ အစရွိေသာ တီး၀ိုင္းမ်ားလည္း ရွိၾကေသးသည္။
(၁၇)
စေနေန႔ညေနခင္းေတြဆိုလွ်င္ ပုသိမ္ပန္းၿခံထဲတြင္ စင္တင္တီး၀ိုင္းေတြက ေဖ်ာ္ေျဖေပးတတ္ၾကသည္။
"ငု၀ါ" ကိုေတာ့ျဖင့္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕၏ ထိုအခ်ိန္က အေကာင္းဆုံးတီး၀ိုင္း တစ္၀ိုင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ႏိုင္သည္။ ငု၀ါ၏ တီး၀ိုင္း ေထာင္သူလည္းျဖစ္၊ လိဒ္ ဂီတာသမားလည္းျဖစ္သူ ကိုတင္ယုသည္ တီး၀ိုင္းတစ္ခုလုံး၏ အခ်က္အခ်ာျဖစ္ခဲ့၏ ။ သူကိုယ္တုိင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အတီးအခတ္ေကာင္းခဲ့သည္။
ကိုတင္ယုတို႔သည္ ပုသိမ္ဘူတာရုံထဲမွာလည္း စားေသာက္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ ဖြင့္ထားသည္။ ပုသိမ္ဘူတာရုံဆုိတာက ေက်ာ္ျမင့္လြင္တို႔ ေနေသာျပည္ေတာ္သာရိပ္သာ တုိက္တန္းမ်ားႏွင့္ ဘာမွ် မလွမ္းမကြာ။ လက္တစ္ကမ္းမွ်သာ။
မ်ားမၾကာမီေသာ ကာလအတြင္းမွာ လူငယ္ေလး ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ လက္စလက္နနွင့္ အဆိုပါရမီတုိ႔ကို ကိုတင္ယု ေကာင္းစြာ အကဲခတ္မိသြားခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ပုသိမ္ပန္းၿခံ၏ စေနညေန "ငု၀ါ" ေဖ်ာ္ေျဖပြဲမ်ားတြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္တစ္ေယာက္ စင္ျမင့္ေပၚသို႔ ေရာက္ရွိလာေတာ့သည္။
(၁၈)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ကိုတင္ယုက ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးၿပီး ပုသိမ္ၿမိဳ႕၏ နံပတ္တစ္ တီး၀ိုင္း "ငု၀ါ" က စင္တင္ေပးလာေသာအခါ "ျဖဴနီညိဳျပာ" ကလည္း သူတို႔ တီး၀ိုင္း၏ အလွည့္က် ညေနေတြမွာ လာၿပီး သီဆုိေပးဖို႔ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ဖိတ္ေခၚသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္အေနႏွင့္ ျငင္းပယ္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ သူ႔ကိုယ္ထဲကို ဂီတပိုးက တိုး၍ တိုး၍ စြဲကပ္၀င္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ သူ႔အသက္ကျဖင့္ ၁၅ ႏွစ္၊ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္။
(၁၉)
ပုသိမ္ပန္းၿခံ စေနညေန ဂီတပြဲေတြမွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္အဆုိမ်ားခဲ့တာက ထိုေခတ္အခါအေလ်ာက္ ေခတ္စားခဲ့ေသာ ကိုင္ဇာသီခ်င္းေတြျဖစ္သည္။
သူ၏ ပထမဆုံးစင္ျမင့္ေဖ်ာ္ေျဖမႈ အေတြ႔အႀကဳံမွာ ၁၉၈၀ျပည့္ႏွစ္က ပုသိမ္ၿမိဳ႕ ကမ္းနားလမ္းတြင္ ဘိုတင္ယုတို႔ ငု၀ါေတးဂီတႏွင့္ ကိုင္ဇာ၏ "အေကာင္းဆုံးက ဂီတာတီးေနမယ္" သီခ်င္းကို သီဆုိခဲ့ျဖင္းျဖစ္သည္။
(၂၀)
သီခ်င္းသာဆုိရတာ အေဖ့ကို ေပၚေပၚထင္ထင္ အသိမခံရဲ။ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ႏွင့္သာ ဆုိရသည္။ သို႔ေသာ္ ပုသိမ္ဆုိတာ တကယ္တမ္းေတာ့ ဘာမွ် က်ယ္၀န္းလွသည္မဟုတ္။ တစ္ဆင့္စကား၊ တစ္ဆင့္နားႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ သီခ်င္းဆုိတာ ေကာင္းလွေၾကာင္း အေဖအပါအ၀င္ တစ္အိမ္သားလုံး သိထားေနႏွင့္ခဲ့ၾကၿပီ။
ဦးထြန္းျမင့္က ကိုယ့္သားသီခ်င္းသီဆုိေဖ်ာ္ေျဖတာကို နားလည္းနားေထာင္ခ်င္သည္။ ေပၚတင္ႀကီး သြားအားေပးလွ်င္ တစ္ဖက္က တားျမစ္ပိတ္ပင္ထားေသာ ေရွ႕စကားႏွင့္ ေနာက္လုပ္ပုံတို႔ မညီညြတ္သလို ျဖစ္ရေတာ့မည္။ ဂီတဘက္ကို ေျမွာက္ေပးလုိက္သလို ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ပညာေရး၏ စည္းေဘာင္ ကာလနား ပ်က္သြား ရလိမ့္မည္။
သို႔ျဖစ္၍ လူမသိေအာင္ သြားနားေထာင္ၾကသည္။
ေတြးၾကည့္လွ်င္ ရယ္စရာပင္ေကာင္းေနသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကလည္း အိမ္ကသိမွာစိုး၍ တိတ္တခိုးဆုိရသည္။ အိမ္ကလည္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ သိမွာစိုး၍ ေမွာင္ရိပ္ခို၊ လူလုံးေဖ်ာက္ၿပီး နားေထာင္ခဲ့ၾကသည့္ျဖစ္ပုံမွာ အဆန္းပင္။
(၂၁)
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကိုေတာ့ ဘာအခက္အခဲမွ် မႀကဳံရဘဲ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ပင္ ေအာင္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္တြင္ တီး၀ိုင္းႏွင့္ ေတးသီခ်င္း ဂီတေတြႏွင့္ ယွက္ႏႊယ္ေန၍ အမွတ္ကျဖင့္ ဘယ္လုိမွ် မေကာင္းႏိုင္။
မိဘေတြက က်န္းမာေရး၀န္ထမ္း အသိုင္းအ၀ိုင္းျဖစ္၍ သားကိုဆရာ၀န္ေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္ၾကသည္။ ဆယ္တန္း အမွတ္နည္းတာက မေက်နပ္ခ်င္စရာ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ပုသိမ္ေဒသေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ ဇီ၀ေဗဒဘာသာတြဲ ယူျဖစ္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္စိတ္က အႏုပညာဘက္ကိုသာ ပိုၿပီး တိမ္းညႊတ္ေနသည္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘ၀သည္ ဆယ္တန္းလိုမ်ဳိး ပညာေရးဘက္တြင္ လတ္တေလာ အနီးကပ္ ဦးတည္ရည္မွန္း ထားစရာလည္း မလို။ ဖတ္ခ်င္သည့္ စာအုပ္ေတြ ဖတ္သည္။ ကဗ်ာတို ကဗ်ာစေတြ စမ္းသပ္ေရးဖြဲ႔သည္။ ဂီတာကေတာ့ အရူးအမူးပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။
(၂၂)
ဘိုတင္ယုတို႔ "ငု၀ါ" လုိ စင္ျမင့္ပြဲေတြ အျပင္ႀကဳံေလရာမွာ ဂီတာတီးသည္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္၊ လယ္ကြင္း၊ ေကာက္ရိုးပုံ၊ ေထာင္ကြင္းထဲက သစ္ပင္ေအာက္၊ အစရွိသျဖင့္ ေနရာ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းေရႊ႕ၿပီး ေတးသီခ်င္း ဂီတထဲမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနေတာ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ထံတြင္ ဂီတႏွင့္ ပက္သက္၍ လက္ဦးဆရာမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ပုသိမ္အေနာက္ၿမိဳ႕နယ္၊ လမ္းစဥ္လူငယ္ ဘင္ခရာတပ္ဖြဲ႔မွ ဆရာဦးေက်ာက္စိမ္းႏွင့္ ဆရာ ဦးစန္းတင့္တို႔ ခင္းေပးခဲ့သည့္ အေျခခံေကာင္းေတြ ရွိခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဂီတကို အေပၚယံ ၀ါသနာပါရုံမဟုတ္။ ႏုတ္စ္ႏွင့္ စနစ္တက်တီးတတ္ေအာင္ နက္နက္ရႈိင္းရိႈင္း လုိက္စားခဲ့သည္။
ငု၀ါမွ ဘိုတင္ယုသည္ ႏုတ္စ္ကၽြမ္းက်င္သူျဖစ္၍ သူ႔ထံမွ ပညာေတြကို အသင္၊ အျမင္၊ အၾကားနည္းမ်ဳိးစုံႏွင့္ ရေအာင္ယူခဲ့သည္။
သီခ်င္းေလးေတြလည္း စပ္းသပ္ေရးဖြဲ႔ၾကည့္ခဲ့သည္။ ထုံးစံအတိုင္း ရွိၿပီးသား သံစဥ္ေပၚမွာ စာသားထည့္ရေသာ ေကာ္ပီပုံစံကို အရင္ဆုံးလုပ္ၾကည့္သည္။ သူပထမဆုံး ေရးဖြဲ႔ခဲ့ေသာ ေကာ္ပီသီခ်င္းမွာ ABBA / Hastamanana သီခ်င္းအလုိက္ျဖစ္ေသာ "ကႏၲာရ ႏွလုံးသား" ။
၁၉၇၉ ခုႏွစ္ (အသက္ ၁၆ ႏွစ္) တြင္ေရးခဲ့သည္။
(၂၃)
ဂီတႏွင့္ အႏုပညာဘက္ကိုခ်ည္းပဲ စိတ္ကတိမ္းညြတ္ေနေသာအခါ ၁၉၇၉ - ၈၀ ခုႏွစ္ ေဒသေကာလိပ္ ပထမႏွစ္ စာေမးပြဲမွာ က်ရႈံးသြားခဲ့တာ အဆန္းဟူ၍ မဆုိသာေတာ့ပါ။
၁၅ႏွစ္သား ကိုရင္ ေကသ၀၊ ပုသိမ္ ေရႊမုေဌာဘုရား
၁၉၇၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၃၁
အခန္း(၅) ေရစုန္ အေမ်ာ ေရဆန္ အတက္
(၁)
၁၉၈၁ ခုႏွစ္။
ဦးထြန္းျမင့္ႏွင့္ ေဒၚျမရင္တို႔ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔၏ ႏွစ္ဖက္ မိဘေတြက အသက္ႀကီးၾကၿပီ။ ပုသိမ္- ေမာ္လၿမိဳင္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ သြားလာရတာ မလြယ္ကု။ ေမာ္လၿမိဳင္မွာသာ ဆိုလွ်င္ အနီးကပ္ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ ေပးႏိုင္လိမ့္မည္။ သို႔ျဖင့္ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရန္ ေလွ်ာက္လႊာတင္လိုက္ၾကေတာ့သည္။
ပထမဆံုး ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္ ရသြားတာက ဦးထြန္းျမင့္။ ေဒၚျမရင္အတြက္က်ေတာ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးမွာ ေနရာလပ္ မရွိ။ ေဆးဘက္ကိုေတာ့လည္း ယခုအခ်ိန္က်မွ ျပန္မ၀င္ခ်င္။ တစ္ဖက္တြင္ ကေလးေတြက ရွိေသးသည္။ လုပ္သက္ကလည္း ၂၄ နွစ္ပင္ ရွိၿပီ။ သို႔ၿဖင့္ အစာအိမ္ ေရာဂါကို အေၾကာင္းျပၿပီး Invalid ပင္စင္ ယူလိုက္သည္။
သည္လိုႏွင့္ တစ္မိသားစုလံုး ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ အသိုက္အၿမံဳ ေျပာင္းျဖစ္သြားေတာ့သည္။
(၂)
မိဘႏွင့္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ေရာက္သြားၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ပုသိမ္ေျမႏွင့္ ေရစက္ မကုန္ေသးေခ်။
ေျပာင္းေရႊ႕ခ်ိန္က ႏို၀င္ဘာလ ျဖစ္၍ ေက်ာ္ျမင္႔လြင္၏ ေက်ာင္းခ်ိန္ႏွင့္ ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ျဖင့္ စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ ၿပီးေအာင္ေနဖို႔ ပုသိမ္မွာ ထားခဲ့ရေတာ့သည္။
အေဆာင္မွာေန။ ပိုက္ဆံ ပို႔ေပးမည္။ သည္ၾကားထဲ အေရးေပၚအသံုးလိုလွ်င္ သူ႔ကုိ ပဥၥင္းတက္ေပးမည္႔ အေဒၚႀကီးမ်ား ရွိသည္။ လိုခ်င္တာရွိလွ်င္ သြားယူ သံုးထားဖို႔ မွာခဲ့ရသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အိမ္အမိုး အရိပ္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီး မိမိဘာသာ ဆံုးျဖတ္ လွုပ္ရွားရမည့္ အေဆာင္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။
သူ ပထမဆံုး ေနထိုင္ခဲ့တာ “သီတာဦး” အေဆာင္။
(၃)
မိဘမ်ား၏ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္က လံုးလံုးလ်ားလ်ား လြတ္ေျမာက္ သြားေသာအခါ သူ ေနခ်င္သလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနျဖစ္သြားသည္။ တစ္လစာအတြက္ ေပးထားသည့္ ပိုက္ဆံကို တစ္ရက္တည္းႏွင့္လည္း သံုးခ်င္ သံုးပစ္သည္။
အေဆာင္ေန လူငယ္ခ်င္းခ်င္း အေပါင္းအသင္း ေပါင္းစံုေတြႏွင့္ အသာက္အစားေလးက ပါလာသည္။ အခ်ိန္တိုတို အတြင္းမွာပင္ သူ အေသာက္အစားဖက္တာ ေက်ာင္းပရိ၀ုဏ္ထဲရွိ လူေတြအားလံုး သိကုန္ၾကသည္။
အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ဂီတာ တီးေနရလွ်င္ ၿပီးေရာ။ ေက်ာင္းတက္ရက္က မမွန္။ သူစိတ္ပါေသာ အတန္းေတြပဲ ေရြးတတ္သည္။ ေရလည္း ခ်ိဳးခ်င္မွ ခ်ိဳးသည္။ ဆံပင္ ေခြေကာက္ေကာက္ေတြကလည္း တြန္႔လိပ္ ရွည္လ်ား လာခဲ႔သည္။
ဤအေၾကာင္းေတြကို ပထမေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ရွိ မိဘမ်ား မသိၾက။ ေနာက္ေတာ့ ပုသိမ္မွ အေဒၚႀကီးေတြက စာေရးၿပီး တိုင္ေတာၾကသည္။
“ဘဲဥေလးကို မင္းတို႔သည္အတိုင္း ပစ္ထားေတာ့မလား၊ ျပန္ေခၚမယ္ဆိုလည္း ခပ္ျမန္ျမန္ေခၚလိုက္ေတာ့၊ ၾကာရင္ နစ္သြားလိမ္႔မယ္၊ ဟိုတစ္ေန႔က အိမ္လာတာ ညွဥ္းသိုးသိုးနဲ႔။ ဆံပင္ေတြလည္း အရွည္ႀကီး” ဟု လွမ္းၿပီး သတိေပးၾကသည္။
(၄)
သည္အတိုင္း စခန္း ဆက္သြား၍ မျဖစ္တာ သူတို႔ သေဘာေပါက္ၾကသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ကို ေရာက္ကာစ။ ခ်က္ျခင္းလည္း လာမေခၚႏိုင္။ ေက်ာင္း စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ မၿပီးခင္ ေခၚလို႔လည္းမျဖစ္။ သို႔ျဖင့္ စာေရးၿပီး ဆံုးမရသည္။ ေခတၱ ခဏ ျဖစ္ေစ ၿပန္လာဖို႔ ခရီးစရိတ္ ပို႔ၿပီး လွမ္းေခၚရသည္။
သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ပုသိမ္ေျမမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အေတာင္ပံ ၿဖန္႔၍ ပ်ံသန္းေနခဲ႔ၿပီ။
ထိုအရသာကို သူသိသြားခဲ့ၿပီ။
မိဘေတြဆီ ၿပန္လိုက္မသြား။
ပိုက္ဆံ မပို႔ဘဲထားလွ်င္ လက္ထဲ ေငြျပတ္ပါက အက်ပ္အတည္းၾကံဳၿပီး ျပန္လာမွာပဲ ဆိုတာလည္း မရ။ အခက္အခဲ ၾကားမွ ျဖစ္သလို ၾကံဖန္ၿပီး ေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ရွိ အတူတူ၊ မရွိ မတူတူ အၿပားလိုက္ ခ်ထားသည္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ေဖါသီခဲ႔စဥ္ အတြန္႔အဆုတ္ မရွိ။ ေကၽြးေမြးခဲ႔သည့္ သူ႔စိတ္ ဓါတ္ကိုသိေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႔ကိုၾကည္ျဖဴၾကသည္။ လံုး၀ ျပတ္လပ္ၿပီဆိုလွ်င္ ငွက္ေပ်ာ္သီး စား၊ ေရေသာက္ၿပီး ဗိုက္ေမွာက္ေနတတ္သည္။
အေဆာင္လည္း အတည္တက် မရွိ။ သီတာဦး အေဆာင္မွ နီလာၿမိဳင္အေဆာင္ နံေဘးရွိ ေခတၱရာ အေဆာင္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ အဲသည့္ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရွိရာ တစ္ေဆာင္ၿပီး တစ္ေဆာင္ ေရႊ႕ေျပာင္းေနေတာ့သည္။
သည္လိုႏွင့္ ပထမႏွစ္ စာေမးပြဲ ထပ္က်ၿပီး External ေက်ာင္းသား ျဖစ္သြားခဲဲ့ေတာ့သည္။
အဲသလို ႀကံဳရသည့္တိုင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ လိုက္မသြား။ ပုသိမ္မွာပဲ တံုးေပကတ္သတ္ ေနခဲ႔သည္။
(၅)
ဂီတာ တီးလိုက္၊ သီခ်င္း ေရးလိုက္၊ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြ သီဖြဲ႔လိုက္ႏွင့္ သူ႔ဘာသာ တည္ေဆာက္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ သူၿဖစ္ေနပံု ကိုအေပၚယံေၾကာ ၾကည့္၍ ဆံုးျဖတ္ မရႏိုင္။ သူ၏ အတြင္းထဲမွာက အလွ်ံတညီးညီး အရွိန္အဟုန္ ျပင္းစြာ ေတာက္ေလာင္လ်က္ ရွိသည္။
သီခ်င္းေတြကို မေရးရလွ်င္မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေရးဖြဲ႔ခ်င္သည့္ စိတ္ျပင္းျပေနခဲ့သည္။ သူ႔အနီးအနားမွာ သီခ်င္းဆိုမည့္ လူလည္းမရွိ။ သူ႔သီခ်င္း သူဆိုဖို႔ပဲ ရွိသည္။ သူ႔သီခ်င္း သူျပန္ဆိုဖို႔ ဆိုတာကလည္း ရက္ေကာဒင္းတို႔ ဘာတို႔အထိ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ် မရွိ။ သူ႔ဘာသာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနၿခင္း ေျပေပ်ာက္ဖို႔သာ ျဖစ္သည္။ သူ႔မွာ ရွိေသာ ဂီတေဗဒ အသိပညာသည္ ျပည့္စံု လံုေလာက္ၿပီဟု ဘယ္လိုမွ် မေျပာႏိုင္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔မွာ လူငယ္ တစ္ေယာက္၏ အင္အား ႀကီးမားလွေသာ စိတ္ေဇာမာန္ တြန္းအား ရွိသည္။ ထိုတြန္းအားက သီခ်င္းေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ေရးခ်င္ေနခဲ့သည္။
ထိုစိတ္ဓာတ္ ခြန္အားႏွင့္ပင္ သီခ်င္းေတြကို သူ ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။
(၆)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ သီခ်င္းစ ေရးေတာ႔ ေကာ္ပီသီခ်င္းေလးေတြပဲ ျဖစ္သည္။ ပင္ကိုေရး သီခ်င္းမ်ား ဖြဲ႔သီႏိုင္ရန္ အတြက္ ေတးသြား ဖြဲ႔စည္းမႈ၊ အဆိုပါ ေတးသြားမ်ား အေပၚတြင္ မိတ္ဖက္သံမ်ား တည္ေဆာက္မႈ၊ ဂီတ ဖန္တီး စီစဥ္ခန္႔ခြဲမႈ၊ တီးမႈတ္ သီဆိုမႈ အတတ္ပညာ နည္းစနစ္မ်ား လိုအပ္သည္။ ထိုအရာမ်ားအတြက္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ သင္ယူခဲ႔ရေသာ ေက်ာင္းႏွင့္ သင္တန္း မရွိခဲ႔။
ႏိုင္ငံျခား ေတးသြားမ်ား၊ သီခ်င္းမ်ားကို သူလိုက္ၿပီး တီးခဲ့၊ ဆိုခဲ့သည္။ ေကာ္ပီသီခ်င္းမ်ား အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံျခား သီခ်င္းမ်ားကို ဤကဲ့သို႔ သီဆို တီးခတ္ျခင္းသည္ သူ႔အတြက္ ဂီတပညာ သင္ယူ ေလ့လာမႈ ျဖစ္လာသည္။ ဂီတေက်ာင္း တတ္ေရာက္ သင္ၾကားမႈ ျဖစ္လာသည္။
ႏိုင္ငံျခား သီခ်င္းမ်ား၊ ေကာ္ပီ သီခ်င္းမ်ား တီးခတ္ သီဆိုၾကရင္း အေတြ႔အၾကံဳေတြ သူ ရလာသည္။ နည္းစနစ္ေတြ ရလာသည္။ ဂီတ အသိပညာႏွင့္ သီအိုရီမ်ား ရမွန္း မသိ ရလာခဲ့သည္။ ထိုအျခင္းအရာ အားလံုးကို အသံုးျပဳၿပီး ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ သီခ်င္း ဘက္သို႔ ကူးေျပာင္း ေရးဖြဲ႔ႏိုင္သည္အထိ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူ အားေကာင္း လာခဲ့သည္။
(၇)
သူ ပထမဆံုး ေရးဖြဲ႔ျဖစ္ခဲ့ေသာ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ သီခ်င္းက “ ေ၀းသြားတဲ့အခါ ”။
“ေ၀းသြားတဲ႔အခါ…မင္းအနားမွာ….
ေမာင့္ရဲ႕ခ်စ္လိပ္ျပာ…ဟိုသည္ပ်ံ၀ဲလို႔ေနခ်င္တာ။
ၾကင္နာသူေမ႔ရင္ထဲမွာ နားခိုခြင့္ျပဳပါ။
ဟိုတုန္းက…တို႔မ်ား ရဲ႕ခ်ိဳမ်က္၀န္းလႊာ၊
ေႏြအိမ္မက္မ်ားထဲမွာ ေတြ႔ၾကမယ္ေနာ္
သီးျခား ကမၻာ တစ္ခုမွာ ”
လူငယ္တစ္ေယာက္၏ အေတြးပီပီ စာသားေလးေတြက သန္႔ရွင္း လတ္ဆတ္ေနသည္။ သံစဥ္က ခ်စ္စရာ ေကာင္းၿပီး ဆန္းၾကယ္သည္။ ထူးဆန္းေသာ အားေကာင္းမႈ တစ္ရပ္လည္း ထိုသီခ်င္းထဲမွာ ကိန္း၀ပ္ေနခဲ့သည္။
“ ေ၀းသြားတဲ့အခါ ” ကို ေရးျဖစ္ခဲ့တာ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္။ သူ၏ အသက္ ၁၉ ႏွစ္။
“ ေ၀းသြားတဲ့အခါ၊ ႏွလံုးသားမွာအၿမဲတမ္း သတိရေနာ္၊ ၾကင္နာခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိန္အခါမ်ား ျပန္လည္ကာ ရယူဖို႔ရာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ ျပန္တမ္းတ ျမင္ေယာင္လိုက္ပါ ”
ရင္ခုန္သံေႏြးေထြးစြာ…
ေမွးစက္မေပ်ာ္တဲ့ ေမ့စက္ရာထက္မွာ။
(၈)
ကဗ်ာ ေရးေသာအခါမွာေတာ့ သူ႔ကေလာင္အမည္ကို သူ႔ဘာသာ “ ခ်စ္မွဴးေက်ာ္ ” ဟု ေပးထားသည္။ ပထ၀ီဌာနမွ လက္ေထာက္ကထိက ဦး၀င္း၏ ညီ၊ ဦးျမင့္စိန္ႏွင့္က သူတို႔ လူငယ္ေတြ ရင္းႏွီးေနၾကသည္။ ေက်ာ့္ျမင့္လြင္၏ ကေလာင္အမည္ကို ၾကားေတာ့ ဦးျမင့္စိန္က-
“ မင္းကြာ၊ တစ္ခ်ိန္လံုးဒီေလာက္ ေသာက္ေနတာ။ ခ်စ္မွဴးေက်ာ္ လုပ္မေနစမ္းပါနဲ႔၊ သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ပဲ ထားလိုက္ ”
ဟု ဆိုသည္။
သို႔ျဖင့္ သူ၏ ကေလာင္အမည္က တကယ္ပဲ သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ဟု ေခၚတြင္ သြားေတာ့သည္။
ပုသိမ္ ေဒသေကာလိပ္ ပရိ၀ုဏ္ထဲမွာ သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္၊ ကိုေက်ာ႔မွဴး၊ အရိုင္းျဖဴ (ကိုတင္ေအာင္) တို႔၏ ျမကဗ်ာစာအုပ္ကေလး ထြက္ေပၚ လာခဲ့ဖူးသည္။ စာကူးစက္ မင္ရနံကေလး သင္းပ်ံ႕ေနေသာ ထိုကဗ်ာစာအုပ္သည္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား လူငယ္တို႔၏ ရင္ခုန္သံပဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ပုသိမ္ေဒသ ေကာလိပ္ႏွစ္လည္ မဂဇင္းထဲမွာလည္း “ သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ ” အမည္ႏွင့္ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့သည္။
ငယ္စဥ္ကတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့သူေတြက သူ႔ကို “ ဘဲဥ ” ဟု ေခၚတတ္ၾကသည္။ ယခုေတာ့ ေကာလိပ္၀န္းက်င္မွာ သူ႔ကို ခင္မင္သူေတြက “ ကိုသွ်ပ္” ဟုသာ ေခၚေျပာၾကေလသည္။
(၉)
သူ႔ကို ခင္မင္သူေတြလည္း ေပါမ်ားသည္။ သူသည္ သူခိုင္ခိုင္မာမာ သိထားေသာ အေၾကာင္းအရာ၊ သူ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယံုၾကည္ထားသည္တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ အေလွ်ာ့ မေပးတတ္။ ျငင္းခံုစရာ ရွိလွ်င္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ပင္ ျငင္းတတ္ခံုတတ္သည္။
ထဲထဲ၀င္၀င္ ရင္းႏွီး ခင္မင္ သြားၿပီဆိုလွ်င္ သူ႔ ၀သီက စကားေျပာလွ်င္ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္ ေျပာတတ္သည္။ အေၾကာင္း မသိလွ်င္ အေပၚစီးက ေငါက္ငမ္း ေျပာဆိုေလသလား ထင္ရသည္။ တကယ္တမ္း သူ၏ စိတ္ရင္း အမွန္ကို သိသူေတြက ထိုအေပၚယံ ကိစၥမ်ားကို အျပစ္ မျမင္။ အေပါင္းအသင္းေတြ အေပၚမွာ သူဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္ ထားတတ္ေၾကာင္း၊ အနစ္နာ ခံတတ္ေၾကာင္းေတြ သိၾကသည္။
သူ ကံေကာင္းတာက သူ႔ကို နားလည္သူ အေပါင္းအသင္းမ်ား မရွားပါးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
(၁၀)
ေက်ာင္းပရ၀ုဏ္ထဲမွာ ကဗ်ာလိုလို၊ စာလိုလိုႏွင့္ ေနရာတကာ ပလႊားပလႊား ေနခဲ့သူမဟုတ္။ မထင္မရွား မသိမသာဘဲ ျဖတ္သန္းဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔၏ “ ျမ ” ကဗ်ာ စာအုပ္ေလးကေတာ႔ျဖင့္ ပုသိမ္ ေဒသေကာလိပ္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ပ်ံ႕ႏွံ့သြားခဲ့သည္။
“ အခါတစ္ပါး၌
သူမ၏ လက္၀ယ္….ထက္ “ ျမ ”ေသာ ၿမွားတစ္စင္း တည္၏။
သို႔ေသာ္ ေလး မရွိ။
ထိုေရာ အခါ
ငါ၏ လက္၀ယ္….ခ်ိဳ “ ျမ ” ေသာ ေစာင္းတစ္အိုး တည္၏။
သို႔ေသာ္ၾကိဳး မရွိ”
(၁၁)
သူ၏ “ မႏွင္းျဖဴ ” ႏွင့္ “ စင္သီယာ ” ကဗ်ာေတြ အၾကာင္းကိုလည္း ပုသိမ္ေဒသေကာလိပ္မွာ လူေျပာမ်ားခဲ့သည္။
“ ငါ့ ကဗ်ာ ဘယ္မွာလဲ၊ မရဲတရဲ ေမးခြန္း၊ တိုးတိတ္လြန္းမွာ သိတယ္။ နယ္မခ်ဲ႕ပါနဲ႔ ေ၀ဒနာ၊ ငါ မေနတတ္ဘူး၊ အရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕လြမ္းခ်င္းကို မင္းဘာေၾကာင့္ နားေထာင္ခ်င္တာလဲ၊ အသည္းမွာ စြဲတဲ့ ျမားခ်က္ဟာ လူမသိဘဲ အသက္ေသေစတယ္။ ေႏြမွာ ျဖစ္တဲ့ မိုးတိမ္ဟာ မုတ္သံု မလာခင္ အိပ္စက္ရဦးမယ္။ မင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ရယ္ေမာသံမွာ ငါ ေသခဲ့ၿပီ စင္သီယာ၊ ငါ့ကဗ်ာ ဘယ္မွာလဲ။”
“ စင္သီယာ၊ ငါ မေျပာေတာ့ဘူး၊ မင္းဦးေႏွာက္ ႏြံအိုင္ေတာမွာ ေဘာဂေဗဒ ဇယားခ်ပ္ေတြ၊ မ်က္ေတာင္ခတ္တဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြ၊ “ ေငြ…ေငြ ” …ေငြ (မင္းတို႔) ဆိုေနက် သီခ်င္းတစ္စမို႔ ငါ အလြတ္ ရေနၿပီ၊ ဒီ အမႈိုက္ပံုထဲ ငါ႔ကို မဆြဲနဲ႔ စင္သီယာ၊ ငါ မလာႏိုင္ဘူး၊ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္၊ ေခၽြးမိုးေအာက္ နစ္ပါေစ၊ မင္းၿပံဳးေန စင္သီယာ၊ ငါ မေျပာတတ္ဘူး”
(၁၂)
ဤသို႔ျဖင့္ ပုသိမ္ေဒသေကာလိပ္ ပရ၀ုဏ္တစ္ခြင္တြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ အမည္ကို အစြဲျပဳၿပီး သွ်ပ္ သို႔မဟုတ္ ကိုသွ်ပ္ ဟုသာေခၚၾကေတာ့သည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေခၚလာခဲ့ၾကေသာ ဘဲဥ အမည္ကိုပင္ သွ်ပ္က လႊမ္းမိုးသြားခဲ့သည္။
“ ျမ ” ကဗ်ာစာအုပ္ အတြက္ႏွင့္ ကိုေအာင္မင္း၊ ကိုတင္ေအာင္ (အရိုင္းျဖဴ) ကိုေက်ာ႔မွဴး (သံေယာဇဥ္ သမားေလး ေမာင္ဖိုးေက်ာ္) တို႔ ဘာမဟုတ္ဘဲ ဗ်ာမ်ားခဲ႔ရေသးသည္။ သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္လည္း သူ၏ ကဗ်ာ မ်ားစြာတို႔ကို အေဆာင္ ေရအိမ္ထဲသို႔ အတြန္႔အဆုတ္ မရွိ အေျပးအလႊား ပစ္ခ်ခဲ႔ရသည္။
(၁၃)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ေခၚ၊ ဘဲဥ ေခၚ ကိုသွ်ပ္သည္ ပုသိမ္ေကာလိပ္တြင္ အလြန္ ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ပြင့္လင္းသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မွာ ေတာ္တန္ရံု ခင္မင္သူမ်ားပင္ မသိခဲ့ၾကေသးေသာ အမည္ တစ္ခုကလည္း ရွိေနခဲ့ေသးသည္။
(၁၄)
"ရႈမ၀ ရုပ္စံုမဂၢဇင္း" ဆိုတာ ထိုေခတ္ထိုအခါက ဟိတ္ၾကီးလွသည္။ စာေပၾသဇာ လြန္စြာ ၾကီးမားေသာ ရွားရွားပါးပါး မဂၢဇင္း သံုးေလးေစာင္ထဲမွာ တစ္ေစာင္ အပါအ၀င္ ရပ္တည္ေနခဲ့သည္။ အယ္ဒီတာေတြက ဆရာ ေမာင္ေဆြတင့္၊ ဆရာ ေမာင္ျမင့္ျမတ္ႏွင့္ ဆရာ ေက်ာ္စိန္မင္းတို႔ ျဖစ္ၾကေလသည္။
"ရႈမ၀ ရုပ္စံုမဂၢဇင္း" ကို ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳေတြ ပို႔ခဲ့သည္။ "ရႈမ၀" အတြက္ သူ၏ ကေလာင္အမည္က "လင္းထက္"။
ရႈမ၀ရုပ္စံုလို အထင္ကရ မဂၢဇင္းၾကီးမွာ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳေတြ ပါခဲ့ေသာ္လည္း ထိုကိစၥကို ပုသိမ္ ေဒသေကာလိပ္၀န္းက်င္မွာ သိသူ အလြန္ နည္းခဲ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ပုသိမ္ ေဒသေကာလိပ္တြင္ လင္းထက္ အမည္ႏွင့္ ေခၚသူ ထိုအခ်ိန္က မရွိခဲ့ေခ်။ သူသည္ လိုအပ္လာေသာအခါ အကန္႔ခြဲျခား ဖံုးဖိ သို၀ွက္ ထားတတ္သူ ျဖစ္သည္။ မလိုအပ္လွ်င္ ႏႈတ္က ဖြင့္ဟ မေနခ်င္။
(၁၅)
လူက ထင္ထင္ရွားရွား မေနျပခဲ့ေသာ္လည္း သူ၏ လူငယ္ ႏွလံုးသား တစ္ခုလံုးမွာ အႏုပညာ မီးေတြက အလွ်ံတညီးညီး စြဲကပ္ ေတာက္ေလာင္ေနခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။
"အေမ……….သားေတာ႔ မီးေလာင္ေနျပီ
လူေတြကေတာ့ ရယ္မွာပဲ
သားရင္ထဲမွာ ကဗ်ာ…ကဗ်ာ…ကဗ်ာ…
သက္သာရာ ရမလား လို႔ပါ
(ဒီတစ္ခါေတာ့ျဖင့္) ၀မ္းေရစပ္ရင္လည္း
နည္းနည္း ခြင့္လႊတ္ပါ အေမ
သားေတာ့ မီးေလာင္ေနျပီ။"
နားလည္ရ ခက္ခဲေသာ သူ၏ ခံစားခ်က္ အခ်ိဳ႕ကို အေမ့ထံတိုင္တည္ဟန္ျဖင့္ တစ္စြန္းတစ္စ ဖြင့္အန္ ထုတ္ျပလိုက္သည့္ ကဗ်ာ ျဖစ္ေလသည္။
အခန္း (၆) စံရိပ္ျငိမ္ ၆ လမ္း
(၁)
ပုသိမ္ ေဒသေကာလိပ္ External ေက်ာင္းသား ဘ၀တြင္ ရန္ကုန္၊ ကမာရြတ္ျမိဳ႕နယ္၊ စံရိပ္ျငိမ္၊ ၆ လမ္းရွိ ေဒၚၾကည္ၾကည္၀င္း၏ အေဆာင္သို႔ သူ ေရာက္ရွိ သြားခဲ့သည္။ စံရိပ္ျငိမ္၊ ၆ လမ္းမွာ သူ ကြန္းခိုခဲ့ေသာ အဆိုပါ ကာလသည္လည္း ထူးျခားလွ်က္ ရွိေနျပန္သည္။
အေဆာင္သာ ဆိုရေသာ္လည္း သစ္သား အိမ္ကေလး တစ္လံုးသာ။
အိမ္မ်က္ႏွာစာမွာ ႏွစ္တစ္လက္မ သစ္သားတန္းေတြ ခပ္က်ဲက်ဲ ရိုက္ကာ ထား၍ အထဲကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ အေပၚထပ္မွာ အိမ္ပိုင္ရွင္ေနျပီး ေအာက္ထပ္မွာ သူတို႔ အေဆာင္သားေတြ ေနၾကသည္။
အေဆာင္ အေရွ႕ရွိ တရုတ္စံကားပင္ၾကီးကေတာ့ျဖင့္ ျဖဴဆြတ္ေသာ အပြင့္ေတြႏွင့္ ေဖြးေဖြးလႈပ္၍ ေနေတာ့သည္။ ေျမျပင္ေပၚမွာ ပန္းေၾကြေတြကလည္း ျပန္႔ၾကဲလ်က္။
(၂)
ကိုယ့္အိမ္မွာတုန္းက ကိုသွ်ပ္သည္ အၾကီးဆံုး ျဖစ္၍ သူ႔မွာ ညီငယ္၊ ညီမငယ္ေတြလည္း ရွိခဲ့သည္။ သူ႔ထက္ ၾကီးေသာ အစ္ကို၊ အစ္မေတြကို လိုခ်င္ေသာ္လည္း မရသာခဲ့။ ပုသိမ္မွာ တြဲခဲ့ေသာ အေပါင္းအသင္းေတြ အားလံုး သူႏွင့္ အရြယ္ တူခ်င္ တူ၊ မတူလွ်င္ သူ႔ထက္ အသက္ ငယ္ရြယ္ခဲ့ၾကသည္။
ယခုေတာ့ သူ႔ထက္ အသက္ၾကီး၊ ၀ါၾကီးသူေတြကို တစ္သိုက္ တစ္ျမံဳၾကီး ေတြ႔ရျပီ။ အစ္ကို ငတ္မြတ္ ေတာင့္တေသာ သူ႔အတြက္ ခင္မင္ တြယ္တာစရာပဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တုန္းက စံရိပ္ျငိမ္ ၆ လမ္း အေဆာင္ကေလးမွာ ေနထိုင္ၾကသူေတြ အခ်င္းခ်င္းကလည္း "အရင္းအႏွီးဆံုး ႏွလံုးသားမ်ား" အျဖစ္ တည္ေဆာက္ထားခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔တစ္ေတြသည္ ေသြးသားအရ ညီအစ္ကို မေတာ္စပ္ခဲ့ၾကလင့္ကစား ဘ၀ႏွင့္ ခံယူခ်က္ေတြမွာ ညီအစ္ကိုမ်ားပမာ ျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးသည္။
(၃)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ထိုအဖြဲ႔ထဲက အခ်ိဳ႕ကို ပုသိမ္မွာကတည္းက သိထား ကၽြမ္းထားျပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ အခုမွ မိတ္ဆက္ ရသည္။ မည္သို႔ဆိုေစ အားလံုး ႏွင့္ ေ၀းလွမ္း ျခားနားျခင္း မရွိ။ သူစိမ္း မဆန္။
"သူ႔ နာမည္က ေက်ာ္ျမင့္လြင္တဲ့။ သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ နာမည္နဲ႔ ကဗ်ာေတြ ေရးတယ္။ ေဟာဒီက အရိုင္းျဖဴတို႔နဲ႔ တြဲျပီး ကဗ်ာစာအုပ္လည္း ထြက္ဖူးတယ္။ ပညာ အရည္အခ်င္းကေတာ့ ဘိုင္အို အတြဲနဲ႔ ပထမႏွစ္ ႏွစ္ခါ က်ျပီး အိတ္စတာနယ္ ျဖစ္ေနျပီ" ဟု သူ၏ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို ေဖာ္ေပးၾကသည္။
သူ႔ကို ၾကည့္လာၾကသည့္ အၾကည့္ေတြထဲမွာ အထင္ေသးေသာ အေငြ႔အသက္ ဘာတစ္ခုမွ် မပါ။ ေမတၱာ ဓာတ္ျဖင့္ ေႏြးေထြး၍သာ ေနၾကသည္။ လမ္းေပ်ာက္ေနေသာ သူ႔ကို လမ္းကူ ရွာေပးဖို႔၊ တိမ္းေစာင္းေနေသာ သူ႔ကို ျပန္ျပီး တည့္မတ္ ေပးၾကဖို႔သာ စိတ္ကူးၾကပံု ေပၚသည္။ လႈိက္လွဲစြာပင္ လက္ကမ္းျပီး သူ႔ကို ၾကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။
အနက္ေရာင္ ေလးေထာင့္ မ်က္မွန္ကိုင္းထဲမွ သူ၏ မ်က္လံုးေတြကေတာ့ျဖင့္ ေတာက္ပေနၾကသည္။ ဘာေတြေ၀ တြန္႔ဆုတ္မႈမွ် မရွိ။ သူ လုပ္ခ်င္ရာ တစ္ခုတည္းကိုသာ ေခါင္းထဲ ထည့္ထားပံု ရသည္။ ျပတ္သားစြာ ဆံုးျဖတ္ထားျပီး ေရွ႕ကို တည့္တည့္ၾကီး ဆက္သြားမည့္ အသြင္ သ႑ာန္က ထင္ရွားလ်က္ ရွိေတာ့သည္။
(၄)
စံရိပ္ျငိမ္ ၆ လမ္း၊ ေဒၚၾကည္ၾကည္၀င္း အေဆာင္သား အမ်ားစုက ဧရာ၀တီတိုင္းသားေတြ။ ရန္ကုန္ေျမမွာ တစ္ကိုင္းတည္း လာျပီး နားေနမိၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ အပါအ၀င္ သူတို႔ အားလံုး ခုႏွစ္ေယာက္။
ပုသိမ္သား ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေနမ်ိဳးေဇာ္က ကဗ်ာ ေရးလွ်င္ မင္းညိဳစင္ အမည္ျဖင့္ ေရးသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ထက္ အသက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ပိုၾကီးေသာ ကိုေနမ်ိဳးေဇာ္က သူ႔ကို ညီငယ္ တစ္ေယာက္၊ လက္တြဲေဖာ္ အေပါင္းအသင္း တစ္ေယာက္လို ေႏြးေထြးခဲ့သည္။
လူပံု ပိန္ႏြဲ႔ႏြဲ႔၊ စကားေျပာလွ်င္ ႏူးညံ့ ခ်ိဳသာေသာ ကိုေနမ်ိဳးေဇာ္က ပရိယာယ္ မာယာ မၾကြယ္၀။ ေပ်ာ႔ေပ်ာင္း ႏူးညံ့ပံု ရေသာ္လည္း ဆံုးျဖတ္မိလွ်င္ ေနာက္မဆုတ္မည့္ လူစားမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ သူက လြယ္လြယ္ႏွင့္ ေျပာင္းတတ္ ျပင္တတ္သူမ်ိဳး ဟုတ္ဟန္ မတူ။ အေျခအေနႏွင့္ ရာသီဥတုကိုပင္ ထည္႔တြက္မည့္သူမ်ိဳး မဟုတ္ေခ်။
ထိုအခ်ိန္မွာ ကိုေနမ်ိဳးေဇာ္က ရႈမ၀ရုပ္စံုမဂၢဇင္းတြင္ ကဗ်ာသရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ား လစဥ္ ေရးဆြဲလ်က္ ရွိျပီး မိုးေ၀မဂၢဇင္းႏွင့္လည္း အဆက္အသြယ္ ရွိသည္။ သူတို႔ အဖြဲ႔ထဲမွာ စာေပ အႏုပညာေလာကႏွင့္ အနီးစပ္ဆံုး လူဟု ဆိုရမည္။
ကိုေနမ်ိဳးေဇာ္၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ ကိုေမာင္ေမာင္ (ကဗ်ာဆရာ အရိုင္းျဖဴ) ႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္တို႔က ပုသိမ္၊ ျပည္ေတာ္သာ တစ္ရပ္ကြက္တည္း သားေတြ။ ကဗ်ာစာအုပ္လည္း အတူတူ ထြက္ဖူးသည္။
ကိုသီဟန္သြင္က ပုသိမ္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမွာ ကိုေနမ်ိဳးေဇာ္ႏွင့္အတူတူ လက္စြမ္းျပခဲ့ဖူးသည္။ ဘြဲ႔ရျပီး ရန္ကုန္မွာ ေျခတစ္ေနရာ ခ်ဖုိ႔ ၾကိဳးစားရင္း ကဗ်ာေတြ၊ ၀တၳဳေတြ ေရးဖြဲ႔သည္။
၀တၳဳတိုေတြေရးေသာ ေမာင္သုန္ကို သူတို႔အခ်င္းခ်င္းက ငွက္ဆုိးဟု ေခၚၾကသည္။ သူတို႔ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ျဖင့္ "အေဖ ေခသူမဟုတ္ႏွင့္ အျခား၀တၳဳမ်ား" စာအုပ္ျဖင့္ အမ်ဳိးသားစာေပဆု ရရွိသြားခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က ပုသိမ္ေကာလိပ္တြင္ အနႏၲလႈိင္အမည္ႏွင့္ ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့ေသာ ကိုသန္း၀င္း။ သူသည္ ၀ိဇၨာဘြဲ႔ကို ျမန္မာစာအဓိကႏွင့္ အထူးေအာင္ခဲ့ေသာ္လည္း မဟာ၀ိဇၨာတန္းတက္ဖုိ႔ ေ၀းသြားခဲ့ရသည့္ ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ေ၀းပင္ျဖစ္သည္။
ကိုေအာင္ေ၀းက ေျမာင္းျမသား။ ကိုေအာင္ေ၀းႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ (လင္းထက္) တို႔၏ ပထမဆုံးကဗ်ာေတြက ရႈမ၀ရုပ္စုံမဂၢဇင္း (၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ) တြင္ အတူတူ ပါခဲ့ၾက၍ ကဗ်ာဆရာသက္တမ္း အတူတူဟု ဆုိရမည္။ အသက္အရြယ္ခ်င္း ကြာျခားေသာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ သံေယာဇဥ္ကလည္း ႀကီးမားသည္။
ထို႔အျပင္ ျပည္ၿမိဳ႕မွကိုခင္ေမာင္လြင္လည္းရွိသည္။ သူလည္း စာသမားပင္ျဖစ္သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အခန္းမွာအၿမဲေနထိုင္သူ ခုႏွစ္ေယာက္။ ႀကဳံလွ်င္ ႀကဳံသလို လာေရာက္တည္းခို ၀င္အိပ္သြားၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းကျဖင့္ မနည္းလွၿပီ။
(၅)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အခန္းမွာအသက္လည္း အငယ္ဆုံး။ လူေကာင္လည္း အေသးဆုံးျဖစ္၍ သူ၏ ကဗ်ာဆရာနာမည္မွ ေရွ႕ဆုံးအလုံးကိုယူကာ "သွ်ပ္ကေလး" ဟုေခၚၾကေလသည္။
(၆)
သူတို႔အခန္းကို ေရာက္ေရာက္လာၾကသူေတြထဲမွာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွ ခ်ည္မွ်င္(textile) ေက်ာင္းသား ကိုထြန္းေ၀ (ေနာင္တြင္ မႏၲေလးအရက္ခ်က္စက္ရုံ) အေၾကာင္းကိုလည္း ထည့္ေျပာမွ ျပည့္စုံမည္။ ကိုထြန္းေ၀လည္း ပုသိမ္ေကာလိပ္တက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။
ထူးျခားတာက သိုင္းေျပာင္းျပန္ဆရာႀကီး ဦးေမာင္ေလး မကြယ္လြန္မီ သူ႔ကိုလွ်ဳိ႕၀ွက္သိုင္းပညာ အေတာ္မ်ားမ်ား သင္ၾကားေပးထားခဲ့၍ ဆရာျဖစ္ အဆင့္အထိ တက္ကၽြမ္းထားသူျဖစ္ေနသည္။
သူေရာက္လာလွ်င္ စံရိပ္ၿငိမ္ ၆လမ္း အေဆာင္သားေတြက ရတတ္သမွ် သိုင္းအကြက္ေတြ သင္ယူၾကသည္။ အၿမဲတမ္း စူးနစ္ေလ့က်င့္ၾကသည္ မဟုတ္၍ သူတို႔နင္းေသာ သိုင္းကြက္မ်ားမွာ ကုိရိုကားရားျဖစ္၍ေနေတာ့သည္။ ပုံမက် ပန္းမက်သိုင္းကစားခဲ့သူေတြထဲမွာ သွ်ပ္ကေလးလည္း ပါခဲ့သည္သာ။
ကိုထြန္းေ၀ကလည္း သူတို႔ဆီက အႏုပညာဓာတ္ေတြ ကူးစက္ၿပီး မယ္ဒလင္တစ္လက္ႏွင့္ သီခ်င္းဆုိဖို႔ ႀကိဳးစားေနတတ္ျပန္သည္။ သူ႔လက္သံကလည္း အဆင္ေတာ့ မေျပလွ။
(၇)
သူတုိ႔ အေဆာင္တည္ရွိရာလမ္းႏွင့္ မ်ဥ္းၿပိဳင္လမ္းထဲမွာ အိမ္ေက်ာခ်င္းကပ္ ဓားလြယ္ခုတ္အေနအထားတြင္ ကဗ်ာဆရာမ မအိေနထိုင္သည္။ ဆရာမ မအိက ဟသၤာတသူ။
ကိုေနမ်ဳိးေဇာ္ႏွင့္ သူ႔ထက္ အသက္သုံးႏွစ္ခန္႔ႀကီးသည့္ ဆရာမ မအိတို႔သည္ ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာ ေမာင္ေလးငယ္ႏွင့္ အစ္မႀကီးသဖြယ္။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္လုိလည္း ခင္မင္ၾကသည္။
ဆရာမ မအိသည္ ရႈမ၀ရုပ္စုံမဂၢဇင္းတြင္ လစဥ္ပင္တုိင္ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳတိုေတြ ပါေနသူ။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာေမာင္ေဆြတင့္ႏွင့္ တာ၀န္ခံ အယ္ဒီတာ ဆရာေမာင္ျမင့္ျမတ္တို႔က မဂၢဇင္းတုိက္မွာ ပညာယူဖို႔ ဖိတ္ေခၚခဲ့ၾကသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ထိုအခိုက္အတန္႔တြင္ ဆရာမ မအိသည္ ရႈမ၀မဂၢဇင္းတုိက္သို႔ အေရာက္အေပါက္မွန္မွန္ရွိခဲ့သည္။ ကိုေနမ်ဳိးေဇာ္ကလည္း ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳ၊ သရုပ္ေဖာ္ပုံေတြအတြက္
အလုပ္လာယူ၊ ျပန္လာအပ္။ မဂၢဇင္းတုိက္မွာ ႀကဳံႀကိဳက္တုိင္း ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး သူတို႔အတူတူျပန္လာျဖစ္ၾကတာမ်ားသည္။
(၈)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ႏွင့္ ဆရာမ မအိ၏ ညီမအငယ္ဆုံးေလးတုိ႔က ပုသိမ္ေကာလိပ္အတူတူတက္ဘက္ေတြ ျဖစ္ေနၾကျပန္သည္။
"မအိက ညီမေလးနဲ႔ တူတယ္ေနာ္" ဟု ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ဆုိေသာအခါ မအိရင္ထဲ လႈပ္ရွားသြားသည္။
"ေတာ္ေတာ္ တူသလား" ဟု ကေသာကေမ်ာပင္ ေမးမိသည္။
"အင္း နည္းနည္းမဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ့္ကိုဆင္တာ" ဟု ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အေလးအနက္ထားၿပီး မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
ဆရာမ မအိကေတာ့ သူ႔ညီမေလးႏွင့္ ရုပ္ခ်င္းဆင္တူသည္ဟု ေျပာသံၾကားရတိုင္း စိတ္ထဲမွာလြန္စြာ ၾကည္ႏူးမိစၿမဲ။ သို႔ျဖစ္၍ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ မွတ္ခ်က္မွာ ေက်နပ္သြားခဲ့သည္။
ဆရာမ မအိက ကိုယ့္ထက္အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးေသာ ကဗ်ာေရးေဖာ္အစ္မႀကီးကို ကေလာင္နာမည္ အတုိင္းပဲ "မအိ" ဟုေခၚေသာ လင္းထက္ကိုလည္း အျပစ္မျမင္။ ဒါကိုက ရိုးသားျဖဴစင္ပြင့္လင္းသေလာက္ ခုိင္ၿမဲေသာ ေမတၱာဓာတ္၏ ျပယုဂ္တစ္ရပ္ဟုပင္ ဆုိႏိုင္စေကာင္းသည္ထင္မိသည္။
(၉)
စံရိပ္ၿငိမ္ ၆ လမ္းက သူတို႔အခန္းမွာ စည္းကမ္းကေတာ့ အလြန္တင္းက်ပ္သည္။ အရက္မေသာက္ရ၊ ဖဲမရိုက္ရ၍ အျခားကိစၥကား စကားထဲပင္ ထည့္ေျပာမရေတာ့ၿပီ။
သူတို႔အထဲမွာ ေငြကို ေဖာေဖာသီသီသုံးႏိုင္သည့္သူ တစ္ေယာက္မွ် မရွိ။ ဘုိင္က်ေနၾကတာပဲ မ်ားသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔တစ္ေတြ စိတ္ကူးယဥ္လုိက္ၾကလွ်င္ စာေပ၊ ကဗ်ာ၊ အႏုပညာႏွင့္ ပက္သက္ၿပီး ျမင့္ျမင့္မားမားေတြခ်ည္းသာ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ထုတ္ဖို႔ကလည္း အၿမဲပါသည္။
လူငယ္ေတြပီပီ ကမာၻႀကီးကို အေကာင္းဘက္ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ ရိုးသားလွသည့္အိပ္မက္မ်ားကို သူတုိ႔မက္ခဲ့ၾကသည္။
(၁၀)
ကဗ်ာဖြဲ႔သူ ဖြဲ႔၊ ၀တၳဳေရးသူ ေရး၊ စာဖတ္သူ ဖတ္ၿပီး ညအိပ္ေလ့မရွိၾကသည့္ သူတုိ႔အခန္းကို "ဇီးကြက္ တုိင္းျပည္" ဟုလည္း ေခၚၾကသည္။
ကဗ်ာဆရာ ကိုေအာင္ေ၀းက ကဗ်ာမေရးခင္ သူ၏ ကဗ်ာစာသားေတြကို အသံထြက္ၿပီး ရြတ္ေနတတ္သည္။
ကိုေနမ်ဳိးေဇာ္၏ စားပြဲမွာ ပန္းခ်ီေဆးေတြ၊ စုတ္တံ၊ ကေလာင္၊ မင္အိုး၊ ပန္းခ်ီစာရြက္ေတြႏွင့္ ျပည့္က်ပ္ေနသည္။ ပန္းခ်ီရုပ္ပုံေပၚတြင္ တင္ထားေသာ ေဆးသားထူထူကို ဓားပါးကေလးႏွင့္ တရွဲရွဲ ျခစ္ထုတ္ေနသည့္ အသံကိုၾကားရမည္။ မိုးလင္းသည္အထိ သူအလုပ္လုပ္ၿပီးလွ်င္ ကရင္သင္တိုင္း အနီး၀တ္ကာ ခင္၀မ္း၏ "ဘယ္ေတာ့မ်ားလဲ…ႏွင္းရယ္" သီခ်င္းကို ဂီတာတစ္လက္ႏွင့္တိုးဖြဖြကေလး ညည္းညဴေနတတ္သည္။
ကိုခင္ေမာင္လြင္ကလည္း ေဆးလိပ္ကိုခဲၿပီး ၀တၳဳတိုေတြ ဖိေရးသည္။ စက္မႈတကၠသိုလ္မွ သိုင္းဆရာ ကိုထြန္းေ၀ ေရာက္လာလွ်င္ေတာ့ျဖင့္ ကိုခင္ေမာင္လြင္ေရးထားေသာ ၀တၳဳတိုေတြကို ယူဖတ္ၿပီး "ကၽြႏု္ပ္၏ ခ်စ္သူသည္ကား ထိုလူႀကီး၏ ရင္ခြင္တြင္ ေမွးစက္ေနေပေတာ့သည္" ဆိုေသာ၀ါက်ကို ျပန္၍ ရြတ္ျပတတ္သည္။
(၁၁)
ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္ဖို႔ စိတ္ကူးအိပ္မက္မ်ားႏွင့္ ထုံမႊမ္းထားၾကသည့္ ထိုအခန္းတြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ သီခ်င္းဂီတ ကိစၥမွာ အတန္ငယ္ ေမွးမွိန္လ်က္ရွိသေယာင္ ထင္ရသည္။
အစ္ကိုႀကီးေတြကလည္း လမ္းတစ္၀က္မွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ ခရီးမေရာက္ႏိုင္ေသးဟု သူတို႔ယူဆေသာ သွ်ပ္ကေလးကို "ေက်ာင္းၿပီးမွ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္" အယူအဆျဖင့္ ၀ို္င္းဆုံးမၾကသည္။ အႏုပညာထက္ ေက်ာင္းစာဘက္မွာ ပိုအားသန္ဖို႔ လမ္းျပခဲ့ၾက၊ လက္တြဲေခၚၾကသည္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲတြင္ ပုသိမ္ေကာလိပ္မွ ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကေသာ ဆရာမ်ားစြာရွိၾကရာ အစ္ကိုႀကီးေတြႏွင့္ ထိုဆရာေတြက ရင္းႏွီးၾကသည္။ သူ႔ကိုေက်ာင္းထဲေခၚသြားၿပီး ဇီ၀ေဗဒဘာသာတြဲႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာဆရာမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ေပး၊ မိတ္ဆက္ေပးၾကသည္။ စာေတြေမးဖို႔ ဆရာမ်ားထံ လႊတ္သည္။ အခန္းမွာ ေနခ်င္တုိင္း ေနမရ။ စာက်က္ရသည္။
ေနာက္ပိုင္းဆုိလွ်င္ အစ္ကိုႀကီးေတြက ညေနခင္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထိုင္ရာသို႔ပင္ သူ႔ကိုမေခၚ။ သူ႔အတြက္ ပါဆယ္ဆြဲေပးၿပီး စာကိုသာ က်က္ေစၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကလည္း အစ္ကိုႀကီးေတြကိုခ်စ္သည့္ စိတ္ေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သမွ် လိုက္လုပ္ခဲ့တာ မဆန္းၾကယ္ဟု ဆုိႏိုင္သလို အံ့ႀသစရာဟုပင္ ဆုိခ်င္လည္း ဆုိႏိုင္သည္။
(၁၂)
အစ္ကိုႀကီးေတြ၏ ေစတနာက သူ႔အေပၚႀကီးမားလွေသာ္လည္း သူ႔ရင္ထဲရွိ အလွ်ံတညီးညီး မီးလွ်ံကို သူတုိ႔ အျပည့္အ၀မျမင္ႏိုင္ၾက။ ဒါလည္း အဆန္းေတာ့ မဟုတ္။ သူကိုယ္တိုင္ပင္ ထိုမီးလွ်ံ၏ အတုိင္းအဆကို သူမသိ။
အစ္ကိုႀကီးေတြ အသီးသီး အသက အသက အျပင္ထြက္သြားၾကၿပီး သူတစ္ေယာက္တည္းက်န္ရစ္ေတာ့မွ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ စိတ္ကူးမ်ားကို လြတ္လပ္စြာ သြန္ခ်သည္။ ရွိစုမဲ့စုႏွင့္ ဂီတာေလးတစ္လုံး၀ယ္ထားတာက သူ၏အေဖာ္မြန္ ျဖစ္သည္။ အဆုိပါ သူ၏ တိတ္တခိုးအေဖာ္ဂီတာေလးႏွင့္ သူ႔အၾကားရွိ ႀကီးမားအားေကာင္းလွေသာ အဆက္အသြယ္ရစ္ပတ္ ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈကို အခန္းထဲရွိ ဘယ္သူမွ် အတိအက်မသိၾက။
သူက အငယ္ဆုံးျဖစ္ေနတာလည္း တစ္ေၾကာင္းျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ သူသိထားသမွ် ဂီတကို ထုတ္ေဖာ္မျပခ်င္။ ေနာက္တစ္ခုက သူသည္ လူအုပ္ထူထူထဲမွာ ဓားတ၀င့္၀င့္ မလုပ္တတ္သူ။ အခ်ိန္ရသမွ် ဓားကိုထက္ျမေအာင္ ေသြးထားၿပီး မလိုအပ္ခ်ိန္တြင္ ဓားအိမ္ထဲမွ လုံး၀ ဆြဲမထုတ္တတ္သူလည္းျဖစ္သည္။
(၁၃)
စံရိပ္ၿငိမ္ ၆ လမ္း၊ အေဆာင္ခန္းေလးမွာ သူက သူမ်ားေတြလုိ ကဗ်ာေရး လုိက္ေရးသည္။ ၀တၳဳေရး လုိက္ေရးသည္။
စာေတြ ကဗ်ာေတြ ေရးဖို႔ဆုိလွ်င္ ေက်ာင္ျမင့္လြင္သည္ ေနရာမေရြး သီးျခား အခ်ိန္အခါမေရြး သူ႔စိတ္ထဲမွာ ရင့္မွည့္ၿပီးဆိုလွ်င္ တစ္ခါတည္းထိုင္ၿပီး အၿပီးလက္စျဖတ္တတ္သည္။
သမိုင္း၀င္ကင္တင္းရွိ ဦးတင္ေအာင္၏ "ေရႊၾကယ္ကဖီး" ကို ကိုခင္ေမာင္လြင္တို႔ အမိုးျပန္မိုးေပးၾကေသာ ညတုန္းက သူတို႔စံရိပ္ၿငိမ္အေဆာင္ ၀ိုင္းေတာ္သားေတြလည္း လိုက္ၿပီး ၀ိုင္းကူၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ တတ္အားသေရြ႕ လုပ္ေပးၿပီးေနာက္ အခ်ိန္ရသခိုက္ကေလးတြင္ ဆုိင္ထဲမွ အျပင္ထုတ္ထားေသာ ခုံတစ္လုံးေပၚ ကုန္းၿပီး စာေရးေနခဲ့သည္။
ကိုသီဟန္သြင္က "ဘာေတြေရးေနတာလဲကြ" ဟုေမးရာ မ်က္မွန္ကို တစ္ခ်က္ပင့္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ရႈမ၀ကို ပို႔ဖို႔ ၀တၳဳေရးေနသည္ဟု ခပ္ေအးေအးပင္ျပန္ေျဖသည္။
ရႈမ၀မွာ ၀တၳဳပါဖို႔ဆိုသည္မွာ အေတာ္ပင္ မလြယ္ေသာကိစၥ။ သည္ေကာင္ေလး။ သူမို႔ စဥ္းစားရဲသည္ဟုေတြးၿပီး ကိုသီဟန္သြင္ ၿပဳံးမိလုိက္ေသး၏။သို႔ေသာ္ ဘာမွ် မၾကာလုိက္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ "လင္းထက္" ကေလာင္အမည္ႏွင့္ "ျမတ္ႏိုးျခင္းအားျဖင့္ ၾကင္နာသည္ျဖစ္၍" ဆိုေသာ ၀တၳဳတိုက ရႈမ၀ခ်စ္ကိုယ္ေတြ႔ က႑၌ ပါလာသည္။
ထိုအခါက်မွ ကိုသီဟန္သြင္လည္း "သွ်ပ္ကေလးကို ေလွ်ာ့တြက္၍မရ" ဟူ၍ သူ႔ေျခစလက္စကို အသိအမွတ္ ျပဳလုိက္ရေတာ့သည္။
"လင္းထက္ ၏ ျမတ္ႏိုးျခင္းအားျဖင့္ ၾကင္နာသည္ျဖစ္၍"
(က)
၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လထုတ္ ရႈမ၀ရုပ္စုံမဂၢဇင္းတြင္ ပါရွိခဲ့ေသာ သူ၏ ၀တၳဳတိုကေလးမွာ ဂုဏ္အဆင့္အတန္းခ်င္း မတူညီ၍ ေကြကြင္းသြားၾကရေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ ဘာမွ် မဆန္းျပားသည့္ သမားရိုးက် အခ်စ္အလြမ္ဇာတ္လမ္းကေလး တစ္ပုဒ္ဟု အလြယ္တကူ မွတ္ခ်က္ခ်မိခ်င္လည္း ခ်မိႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ သိုင္း၀ိုင္းဆက္စပ္ေနေသာ အေျခအေန၊ အခ်က္အလက္မ်ားစြာ ရွိေသးသည္။
ထို၀တၳဳတိုကေလးကို ေရးဖြဲ႔ခဲ့စဥ္တုန္းက ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အသက္အရြယ္မွာအေတာ္ငယ္ေသးသည္။ ၁၉ ႏွစ္ျပည့္သည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ သြားတုိက္ဆုိင္သည္။ သူ႔မွာရွိထားေသာ အေတြ႔အႀကဳံ၊ ကၽြမ္းက်င္မႈအရင္းအျမစ္မ်ားကို ထည့္၍ စဥ္းစား တြက္ဆလိုက္လွ်င္ ျမင္ကြင္းက မ်ားစြာ က်ယ္၀န္းသြားေပလိမ့္မည္။
ၿပီးေတာ့ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္။ ထိုအခ်ိန္ ထိုကာလတုန္းက ရႈမ၀မွာ အတြင္းကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ေလာက္ ေဖာ္ျပခံရဖူးလွ်င္ပင္ စာေပဂုဏ္ႀကီးမားလွၿပီဟူ၍ တသသ ဂုဏ္ယူခဲ့ၾကေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ရႈမ၀၏ "ခ်စ္ကိုယ္ေတြ႔ က႑" မွာလည္း လူသစ္တန္းတို႔အတြက္ စာေပအႏုပညာ ၾသဇာအဟိတ္ျမင့္မားလွသည္။ ထိုက႑မွာ ၀တၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ပါဖုိ႔အေရး မနည္းမေနာ ႀကိဳးစားၾကရသည္။
ရႈမ၀စင္ျမင့္ေပၚသို႔ တက္လွမ္းၾကေသာ စာေရးဆရာ အမ်ားစုသည္ ဤလမ္းေၾကာင္းမွပင္ အားထုတ္ခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္က အယ္ဒီတာအဖြဲ႔၏ တင္းၾကပ္ေသာ စည္းမ်ဥ္းေဘာင္ အကန္႔အသတ္ကို ထည့္စဥ္းစားမွ ျပည့္စုံမည္ျဖစ္သည္။
(ခ)
ဤ၀တၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ထဲမွာပင္ သူ၏ ပါရမီ၊ သူ၏ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ အလားအလာမ်ားစြာတုိ႔ကို ျမင္ေတြ႔ႏိုင္သည္။ သူက စာေရးဆရာ မလုပ္ခဲ့၍သာ စာေရးဆရာ ျဖစ္မလာခဲ့တာ။ သူ၏ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းအား မည္မွ် ႀကီးမားသြားႏိုင္သည္ကို ဤလက္ရာေလးထဲမွ တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။
(ဂ)
၀တၳဳကို သူကအၿငိမ့္ခန္းျဖင့္မစ။ လႈပ္၍ ဖြင့္လုိက္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ဤအဖြင့္ခန္းတြင္ ခ်စ္သူမိန္းကေလးက ေယာက်ာ္းေလးကုိ ပါးရိုက္လိုက္၍ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ထိုပဋိပကၡ အျခင္းအရာသည္ နာၾကည္းမႈ အမ်က္ေဒါသထက္ မခ်င့္မရဲႏွင့္၀မ္းနည္းစရာပို၍ ေကာင္းေနသည္။
(လင္းထက္၏ "ျမတ္ႏိုးျခင္းအားျဖင့္ ၾကင္နာသည္"ျဖစ္၍ ၀တၳဳတိုမွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္မ်ား)
ေမာင့္ထံမွ သည္သို႔ေသာ စကားမ်ဳိး ၾကားရလိမ့္မည္ဟု ျမတ္စု မထင္မိခဲ့။
"ေမာင္ မတတ္ႏိုင္ဘူး ျမတ္စုရယ္၊ အနစ္နာခံတာ၊ စြန္႔လႊတ္တာလို႔လည္း မေျပာခ်င္ဘူး၊ ေမာင့္ဘ၀ကို ျမတ္စု နားလည္သားပဲ၊ အားလုံးအတြက္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္…"
"အို . . . ေမာင္၊ ျမတ္စု . . . ျမတ္စု . . ."
ေမာင္ ျမတ္စုကို မခ်စ္ဘူးဟု ေျပာလုိက္ခ်င္သည္။ မရ။ ျမတ္စုႏႈတ္တို႔ ဆြံ႔ေခ်သည္။ မ်က္ရည္မ်ားသည္ ပါးျပင္သုိ႔ စီးက်လာသည္။
ေမာင္ ျမတ္စုကို ဥေပကၡာျပဳလြန္းသည္။ ေမာင္ျပႆနာကို ေရွာင္ဖယ္သည္။ ေမာင္ကိုယ္လြတ္ရုန္းသည္။ ျမတ္စု စိတ္၌ ေမာင့္ကို စြဲခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ တင္၏ ။ ေမာင့္ကို ျမတ္စု စိတ္နာသည္။ စိတ္မွ နာၾကည္းမႈသည္ လက္သို႔ေရာက္၏ ။ ျမတ္စု ေမာင့္ပါးကို ျပင္းထန္စြာ ရိုက္သည္။
"ေမာင္…ရယ္"
ေမာင့္ကို ရိုက္မိသည့္အတြက္ ျမတ္စု ရုတ္ခ်ည္း ေနာင္တရသည္။
ေမာင့္မ်က္ႏွာကို မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ ရီေ၀စြာ ေတြ႔ရသည္။ ျမတ္စု ေမာင့္လက္ေမာင္းကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္လုိက္မိသည္။ နာၾကည္းမႈမ်ား ေနရာတြင္ ေၾကကြဲမႈမ်ား၀င္လာ၏ ။ ျမတ္စုတစ္ခ်က္ရိႈက္သည္။
"ျမတ္….. ျမတ္စု မွားသြားတယ္ ေမာင္၊ ေမာင့္ကို ျမတ္စု ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"မလုိပါဘူးကြယ္၊ ေတာင္းပန္ရမွာက ေမာင္ပါ၊ ေမာင့္မွာသာ အျပစ္ရွိတာ"
"မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး၊ ျမတ္စုကိုက ကံဆုိးတာ"
(ဃ)
အဖြင့္ကားခ်ပ္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းေအာင္ ထိုသို႔ ဖြင့္ေပးလိုက္ျပီးမွ ျမတ္စုႏွင့္ ေမာင္တို႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကပံုဆီသို႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ (Flashback) သြားသည္။ ဘ၀ခ်င္း ဆန္႔က်င္ဘက္လို ျဖစ္ေနၾကေသာအလွ ဘုရင္မေလး ျမတ္စုႏွင့္ အႏုပညာသမား ေမာင္တို႔ကို စာဖတ္သူႏွင့္ ကနဦး စတင္ မိတ္ဆက္ ေပးခဲ့သည္။
ျမတ္စုႏွင့္ ေမာင္သည္ ပုသိမ္ ေဒသေကာလိပ္တြင္ ေတြ႔ခဲ့ၾက၏။ သည္တုန္းက ျမတ္စုသည္ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသူ၊ ေမာင္သည္ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသား ျဖစ္၏။ ေမာင္က အျဖဴေရာင္ ေကာ္လံကတံုး ရွပ္အကၤ် ီႏွင့္ ပုဆိုး ဖရိုဖရဲႏွင့္ ရွမ္းလြယ္အိတ္ အစုတ္ႏွင့္ မေသမသပ္ ရွိသည္။ ေမာင့္ကို ေတြ႔ရတိုင္း ဖြာလန္က်ဲေနေသာ ဆံပင္၊ အိပ္ေရးမ၀ေသာ မ်က္လံုး၊ တည္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္း၌သာ ေတြ႔ရသည္။ ေမာင္ အတန္းတက္သည္ ဟူ၍ မရွိ။
သခ်ၤာမိသားစု ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ၾကိဳဆိုပြဲေန႔က ျမတ္စုႏွင့္ ေမာင္ သိကၽြမ္းရသည္။ သည္ပြဲတြင္ ျမတ္စုသည္ အလွဘုရင္မ သရဖူကို လက္ခံရသည္။ အခမ္းအနား အျပီး၌ ျမတ္စု ရင္းႏွီးေသာ ဆရာ ဦးသန္းထြန္းက ျမတ္စုႏွင့္ ေမာင့္ကို မိတ္ဆက္ ေပးသည္။
"ျမတ္စု…ဒါ ဒုတိယႏွစ္က ေမာင္ညီညီ၊ အႏုပညာအသင္းရဲ႕ တြဲဖက္ အတြင္းေရးမွဴးေပါ႔"
(င)
အဲသည္ေနာက္မွာေတာ႔ ျမင္ကြင္းကို အနီးကပ္ ဆြဲယူလာသည္။ ေမာင္ႏွင့္ ျမတ္စုတို႔ အေၾကာင္း အေသးစိတ္ ပံုေဖာ္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ျပခဲ့သည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အၾကားရွိ ျခားနား ေ၀းကြာလွေသာ အတိုင္းအတာကို ဆန္႔ထုတ္ ျပလိုက္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ၀တၳဳကေလးမွာ ဇာတ္ရွိန္ ရလာျပီး မခ်င့္မရဲ ျဖစ္စရာ ေကာင္းလာသည္။
အမ်ားက ေမာင့္ကို ဆက္ဆံေရး မေျပျပစ္သူ၊ စကားေျပာ ဘုက်သူ အျဖစ္ ျမင္ၾက၏။ ျမတ္စုကမူ သည္သို႔မဟုတ္။ ေမာင္သည္ စကားေျပာ ရိုးသား ပြင့္လင္းသူဟု ထင္သည္။ ေမာင္ႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ျပီး ေနာက္ပိုင္း ကာလမ်ား၌ ေမာင့္အေပၚ ကရုဏာ သက္မိသည္။
ေမာင္သည္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ျမိဳ႕ငယ္ကေလးတစ္ျမိဳ႕မွ ျဖစ္၏။ ေမာင့္ ေဖေဖသည္ မက်န္းမာ၍ အျငိမ္းစား ယူထားေသာ အစိုးရ အမႈထမ္းတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူ၏ အျငိမ္းစား လစာေငြသည္ ေလးေယာက္ေသာ မိသားစုအတြက္ မည္သုိ႔မွ် မျပည့္စံုႏိုင္ေခ်။ ေမာင့္ေမေမသည္ အိမ္စရိတ္ ျဖည့္ရန္ ေစ်းဗန္း ေခါင္းရြက္ရ၏။ ေမာင့္ညီငယ္သည္ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္။ ေမာင္ ဆယ္တန္း ေအာင္သည့္ ႏွစ္က အိမ္၏ စီးပြားေရး အေျခအေနအရ ေက်ာင္းဆက္ မတက္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ ေမာင္သည္ ေတာက္တိုမည္ရ အလုပ္ၾကမ္းမ်ားကို လုပ္၍ အိမ္စရိတ္ ျဖည့္ရင္း ေငြစုသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ ေမာင္ ေက်ာင္းဆက္တက္ႏိုင္ခဲ့သည္။
"အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစု ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာေဖြေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ဒီမွာလာျပီး စိတ္ခ်မ္းသာ ေနႏိုင္မလား၊ မိသားစုရဲ႕ ဒုကၡေတြကို ခဏျဖစ္ျဖစ္ ေမ့ေအာင္ ၾကိဳးစားေနတာဟာ လူ မဟုတ္ဘူး ျမတ္စု။ ဒါဟာ ေမ့ထားႏိုင္စရာ ကိစၥမွ မဟုတ္တာ"
ျမတ္စုဘ၀က သည္သုိ႔မဟုတ္။ ျမတ္စုေဖေဖက ဌာနဆိုင္ရာ အၾကီးအကဲတစ္ဦး ျဖစ္ျပီး ပုသိမ္ေကာလိပ္ႏွင့္ အေတာ္အတန္ ေ၀းေသာ ကန္သံုးဆင့္ အရာရွိရိပ္သာတြင္ ၀င္းႏွင့္ ျခံႏွင့္ တိုက္ႏွင့္ ကားႏွင့္ ေနရသည္။ ေဖေဖ့ဘက္မွ ရာထူး အရွိန္အ၀ါႏွင့္ ေမေမ့ဘက္မွ စည္းစိမ္ဥစၥာ ေပါင္းစည္းမႈသည္ တစ္ဦးတည္းေသာသမီး ျမတ္စုအတြက္ ေတာင့္တတိုင္း ျပည့္ေစသည္။
အနားမွ လူမ်ားကို ေက်ာ္၍ ေမာင့္ကို ဘာေၾကာင့္ စိတ္၀င္စားခဲ့ရသည့္အေၾကာင္း တစ္ခါတစ္ခါ စဥ္းစားမိေသာ္ ဘာမွ် မျပတ္သားဘဲႏွင့္ ျမတ္စု ရင္ခုန္ခဲ့ဘူးသည္။ ေမာင္ႏွင့္ ျမတ္စု တတြဲတြဲ ျဖစ္လာေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက တိုးတိုးတိတ္တိတ္ စၾက၊ ေနာက္ၾကသည္။ ျမတ္စု မည္သုိ႔ ျပန္ေျပာရမည္ မသိ။ ေမာင္ ေနႏိုင္လြန္းသည္။
(စ)
ဤအခန္းကေတာ႔ "လင္းထက္" ၏ လက္စြမ္းျပဟုပင္ ဆုိရမည္။ သူ၏ အေရးအဖြဲ႔မွာ မာယာ ပရိယာယ္ ပါသည္။ နည္းဗ်ဴဟာ ေျမာက္သည္။ ရုတ္တရက္ မထင္မွတ္ဘဲႏွင့္ လွည့္ကြက္ထဲ ေရာက္သြားႏိုင္။ ေထာင္ေခ်ာက္ မိသြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆင္ျပီး ေရးတတ္သည္။
ဖတ္ၾကည့္ျပီး အကဲျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ ေကာက္ႏုတ္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။
ေက်ာင္း အႏုပညာ အသင္းမွ ပေဒသာကပြဲ တစ္ခု ျပဳလုပ္သည္။ ျမတ္စု အပ်ိဳေတာ္အကကို တာ၀န္ ယူရသည္။ ျမတ္စု စင္ျမင့္ေပၚ၌ ကေနသည္ကို ေမာင္ ခန္းမအ၀မွ ၾကည့္ေနခဲ့၏။ နတ္ဒိုးသံက တက္ၾကြဖြယ္ရာ ဆူညံေနသည္။ ရင္၌ စည္းထားေသာ ပု၀ါႏွင့္ ဦးေခါင္းထက္မွ ရွာပန္းနီစတို႔သည္ စူးရဲ ေတာက္ပေန၏။ သီခ်င္းသံက "ကိုၾကီးေက်ာ္ေရ၊ ကိုၾကီးေက်ာ္ေရ…" ဆိုေသာအခါ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ "ေ၀း" အသံက ဟိန္းထြက္ လာသည္။ ျမတ္စု မ်က္ႏွာသည္ လွပစြာ ျပံဳးေနခဲ့၏။ ေမာင္အခန္းအ၀မွ လွည့္ထြက္ သြားသည္။
ျမတ္စု ဘာရယ္မသိ ေပ်ာ္မိသည္။ ကပြဲ ျပီးေတာ့ ျမတ္စု ေမာင့္ကို လိုက္ရွာသည္။
"စင္ေပၚမွာ ျမတ္စု ဘာျဖစ္လို႔ အရမ္း ျပံဳးရတာလဲ"
"ေၾသာ္. . . ဒါလား၊ စင္ေပၚမွာ ကတဲ့သူက မဲ့ေနလို႔ ျဖစ္မလား"
"ေအာက္က လူေတြ ေအာ္ဟစ္ေနတာက်ေတာ့ေရာ"
"အိုး. . . ဒါ ပရိသတ္ပဲေလ"
ေမာင့္ ေျခလွမ္း တံု႔ခနဲ ရပ္၏။ ျမတ္စုပါ အလိုအေလ်ာက္ ရပ္မိသည္။ ေမာင္ တစ္စံုတစ္ခု ေျပာခ်င္ဟန္ ရွိသည္။ ကဗြီးညိဳမ်ား ေလတိုးသံကို တရီးရီး ၾကားေနရ၏။
"ျမတ္စုကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္"
(ဆ)
လင္းထက္ ေရးဖြဲ႔ျပခဲ့ေသာ ေမာင္ႏွင့္ ျမတ္စုတို၏ ခ်စ္သူဘ၀မွာ ရင္ခုန္စရာထက္ လႈိက္ေမာစရာေကာင္းသည္ဟုသာ ဆုိရမည္။
ေမာင္သည္ ခ်စ္သူမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကသည့္တိုင္ ျမတ္စုကို မယုယတတ္။ သူမ်ားခ်စ္သူမ်ားကဲ့သို႔ ခ်စ္ခြန္းမဖြဲ႔တတ္။
တစ္ခါတစ္ရံ၌ ကန္သုံးဆင့္၏ ညေနခင္းမ်ားကို ေမာင္ႏွင့္အတူ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခံစားခဲ့ၾကဖူး၏ ။ ကဗီြးညိဳမ်ား ေလခၽြန္သံ၊ ယူကလစ္ပင္တန္း၏ သင္းပ်ံ႕ေသာ ရနံ႔ေျမနီလမ္းႏွင့္ ကန္လယ္တံတားျဖဴတို႔သည္ ျမတ္စုအတြက္ ရင္ခုန္ေပ်ာ္ရႊင္စရာမ်ား ျဖစ္ခဲ့ဖူးေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ကေလးမ်ားတြင္ ေမာင့္အရယ္အၿပဳံးကို ရွားပါးစြာ ျမင္ရတတ္၏။ ေမာင့္က်န္းမာေရးမွာလည္း အားရေလာက္ေအာင္မေကာင္း။ ေမာင္ရယ္၊ မ်က္တြင္းေတြ က်လုိက္တာ။ ညဥ့္နက္ေအာင္ ကဗ်ာေတြ မေရးနဲ႔ေနာ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္တာလည္း ေလွ်ာ့ဦး။ အတန္းလည္း တက္ပါကြယ္။ စာေတြ မလုိက္ႏိုင္ပဲ ေနဦးမယ္။ ေမာင့္စာအုပ္ေတြလည္း အလြတ္ခ်ည္းပဲ။ ျမတ္စု ကူးေပးမယ္ဟု ေျပာလွ်င္ ေမာင္သည္ က်ဳိးႏြံစြာ နားေထာင္တတ္သည္။
တစ္ခါတစ္ရံ၌မူ ေမာင္ႏွင့္အတူ ကင္တင္းရွိ ဦးၿပဳံးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ လုိက္ထိုင္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုဆုိင္၌ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းမ်ား အၿမဲလိုရွိသည္။ သူတုိ႔သည္ အေၾကာင္းအရာေပါင္း မ်ားစြာကိုေျပာဆုိတတ္ၾက၏။ သူတို႔စကား၀ိုင္းတြင္ ဆာရီယယ္လစ္ဇင္း၊ ရိုမန္တစ္ဇင္း၊ အိပ္ဇစ္စတဲင္ရွယ္လစ္ဇင္းစေသာ "ဇင္း"ေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း ၾကားရတတ္ပါသည္။ ျမတ္စုက ေမာင္တုိ႔ အုပ္စုကို လက္ဖက္ရည္တုိက္သူျဖစ္၏။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက "မျမတ္စုပါမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရတာ၊ မဟုတ္ရင္ ေရေႏြးၾကမ္းပဲ ေသာက္ရတယ္"ဟု ရယ္လ်က္ေျပာ၏။ ေမာင္က ၿပဳံးေနတတ္သည္။ သူတုိ႔၏ ကဗ်ာမ်ားသည္ အခ်စ္ကို မဖြဲ႔။ ဘ၀ကိုသာ ဖြဲ႔၏ ။ ေမာင္က -
"ဘ၀ထဲမွာသာ အခ်စ္ရွိတာ၊ အခ်စ္ထဲမွာ ဘ၀မရွိဘူး ျမတ္စုရဲ႕"ဟုဆိုတတ္သည္။
(ဇ)
အဲ့သည္ေနာက္ေတာ့ ေအးခ်မ္းစြာရွိခဲ့ေသာ ရက္စြဲမ်ား ကုန္ဆုံးသြားမည့္အခ်ိန္သည္ မေမွ်ာ္လင့္စြာပင္ ေရာက္ရွိလာခဲ့၏ ။
ျမတ္စုႏွင့္ ေမာင့္အေၾကာင္းကို အိမ္က သိသြားခဲ့သည္။ ျမတ္စုကလည္း ေမာင့္ဘ၀အေၾကာင္းကို အမွန္အတိုင္းဖြင့္ေျပာျပသည္။ ျမတ္စု ေဖေဖႏွင့္ ေမေမသည္ လုံး၀သေဘာမတူ။ ေမာင့္ကိုအဆက္ျဖတ္ရန္ ခါးသီးစြာဆို၏။ ျမတ္စု မနာခံေခ်။
သို႔ေသာ္ သိပ္မၾကာ။ ေဖေဖကိုယ္တိုင္ ကားႏွင့္ ေက်ာင္းသို႔လိုက္လာသည္။ သည္မွာ ျမတ္စုႏွင့္ ေမာင့္ကို မတူမတန္ေျပာ၏။ ေမာင္ကား ခြန္းတု႔ံမလွန္။ အံႀကိတ္၍ စူးရဲစြာ ၾကည့္လ်က္ေန၏။ ကားကို တစ္ရွိန္တိုး ေမာင္းထြက္လုိက္ခ်ိန္၌ ေမာင့္ထံမွ ေတာက္ေခါက္သံကို မသဲမကြဲ ၾကားခဲ့ရသည္။
(စ်)
ခြဲခြာျခင္း ခံလုိက္ရေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ အၾကား၌ အခက္အခဲ အတားအဆီးမ်ား ပို၍ ပို၍ ႀကီးမားလာသည္ကို "လင္းထက္" က ညင္ညင္သာသာႏွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေရးဖြဲ႔ျပျပန္သည္။
ေမာင္ႏွင့္ဆက္သြယ္ရန္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ႀကိဳးစားသည္။ မရေခ်။ အေျခအေနသည္ အက်ပ္အတည္း၌ ရွိသည္။ ျမတ္စုအား ေဖေဖ့မိတ္ေဆြ အရာရွိႀကီး တစ္ဦး၏သား ကိုသန္းေဆြႏွင့္ လက္ထပ္ေပးရန္ စီစဥ္သည္။ ကိုသန္းေဆြသည္ စက္မႈတကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႔ရၿပီး ဆည္ေျမာင္းဦးစီးဌာနမွ အရာရွိငယ္ တစ္ဦးျဖစ္ေလသည္။ ျမတ္စု အေက်ာက္အကန္ ျငင္းသည္။ မိဘမ်ားကား အားလုံးကို ခ်ည္ၿပီးတုပ္ၿပီး ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ျမတ္စုကို ေက်ာင္းတက္ခြင့္ပင္ မေပးေတာ့ေခ်။ သည္အေၾကာင္းကိုမူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွတဆင့္ ေမာင့္ထံေရာက္ေစသည္။ ေမာင့္ထံမွမူ အတုံ႔အျပန္မရွိ။ ေမာင္ မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္ သည္မွ် ေနစိမ့္သနည္း။
မဂၤလာရက္သည္ လ်င္ျမန္စြာ နီးကပ္လာ၏ ။
(ည)
အဲ့သည္ေနာက္ေတာ့ ျမတ္စု၏ စြန္႔စားခန္းျဖစ္သည္။ ထိုစြန္႔စားခန္း၏ ရလဒ္က သမားရိုးက်ဆန္သည္ဟု ဆုိႏိုင္သည့္တိုင္ ရိုးစင္းလြန္း၍ပင္ တစ္မ်ဳိးဆန္းျပားေနခဲ့သည္။
"ခဏေနရင္ ျမတ္စု ထြက္လာတာအိမ္ကလူေတြ သိကုန္လိမ့္မယ္။ ျမတ္စု …. ျမတ္စုတို႔ ေျပးၾကရေအာင္"
ေမာင့္မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ဖတ္ရႈမရႏိုင္ေသာ အရိပ္မ်ား အားၿပိဳင္ေနၾကသည္။ ေမာင္သည္ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့၏။
"အားလုံးအတြက္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါလားကြယ္၊ ျမတ္စု အိမ္ကိုျပန္ပါေတာ့၊ ေမာင္ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး ျမတ္စုရယ္"
ေမာင့္ထံမွ သည္သို႔ေသာ စကားမ်ဳိး ၾကားရလိမ့္မည္ဟု ျမတ္စုမထင္ခဲ့မိ။
(ဋ)
ဤအခန္းကေတာ့ နိဂုံးျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ နိဒါန္းကို အစအခန္းကိုပင္ ၿပန္ၿပီး ေကာက္၍ ဆက္ေရးထားျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဇာတ္လမ္းကို အတတ္ပညာပါပါ ၿပီးျပည့္စုံစြာ ဖြဲ႔ႏြ႔ဲအဆုံးသတ္လုိက္သည္။
ျမတ္စုရင္၌ တင္းက်ပ္ေမာလိုက္လြန္းသည္။ ေမာင္လည္း ထို႔အတူအမွ် ရွိေကာင္းရွိလိမ့္မည္။ ျမတ္စု တစ္ခ်က္ရႈိက္ၿပီး ထိုင္ရာမွထ၏ ။ ေမာင့္ကိုတစ္ဘ၀လုံးအတြက္ ၾကည့္သည္။ တစ္ဘ၀လုံးအတြက္။
စက္ဘီးကို တအားနင္း၍ ေမာင့္ေရွ႕မွ ေျပးထြက္ခဲ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကား ေႏြ၌ျဖစ္ေသာ မိုးတိမ္ကဲ့သို႔ ေလႏွင္ရာ ေမ်ာလြင့္သြားခဲ့ၿပီ။ အိပ္မက္ဆုိးတစ္ခုသာ ျဖစ္လုိက္ပါေတာ့ဟု ရိုးစင္းစြာ ဆုေတာင္းမိသည္။ အိပ္မက္လည္း မဟုတ္ျပန္ေခ်။
(၁၄)
၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ ရႈမ၀မဂၢဇင္းတြင္ "လင္းထက္" ၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပေပးခဲ့ျပန္သည္။
"စံပယ္ျဖဴအိပ္မက္"
လိႈင္းခတ္သံဂီတ …ခ်ဳိျမမပီျပင္၊
သည္ရင္ၾကယ္ျပာ၊ လျပာ၊ ေကာင္းကင္ျပာ
ေရာင္လႊာျမဴးျပက္၊ လွ်ပ္လက္သလို အုိ … လွလိုက္တာ။
သဲေသာင္ခုံလား၊ ေရစြယ္လားေလ ေျခသံဖြဖြ၊ ၾကားေနရ
ေမႊးျမသန္႔စင္၊ အာရုံျမင္ရနံ႔သင္းပ်႕ံေနဆဲ၊ ရင္ထဲမွာ
စကားတိုးတိုး၊ ျမဴခိုးေ၀ စံပယ္ေရ … စံပယ္ျဖဴ
ဘယ္သူမ်ားလဲ၊ ေမးလုိက္ဆဲမွာ
သည္းသည္းလႈပ္လႈပ္၊ ငွက္တစ္အုပ္
ရုပ္ျခည္းပ်ံေျပး၊ ဟိုး အေ၀းကို။
သည္အိပ္မက္မွ ေမာင္ႏိုးထလည္း
တမ္းတတပ္မက္ ရုန္းမထြက္ခ်င္ သက္ဦးျမတ္မြန္
ရြာလြန္ရြက္တိုက္ ေျပးလုိက္ရွာေဖြ …
စံပယ္ေရ … စံပယ္ျဖဴ ဘယ္သူမ်ားလဲ၊
ဘယ္မွာလဲကြယ္ ရင္ထဲေမးမိဆဲပါေမ။
(၁၅)
ရႈမ၀မွာ ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာေတြပါ၍ ရႈမ၀ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေနမ်ဳိးေဇာ္၊ ရႈမ၀ ကဗ်ာဆရာမ မအိတို႔ႏွင့္ ေသြးသားရင္းခ်ာပမာ ပို၍ နီးကပ္လာခဲ့သလို သူ၏ အဂၤလိပ္စာ၀ါသနာေၾကာင့္ စံရိပ္ၿငိမ္ ၆ လမ္း အေဆာင္သားထဲမွ အစ္ကိုႀကီး ကိုသီဟန္သြင္ႏွင့္ ပို၍ ရင္းႏွီးသြားခဲ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္မွာ အေဖ့အေမြျဖစ္ေသာ J-C Nestfield Grammer စာအုပ္ တစ္အုပ္ႏွင့္ ေရဒီယိုေလးတစ္လုံး အတူတူပါလာသည္။ လုပ္စရာမရွိလွ်င္ အဆိုပါ Nestfield Grammer ကိုပင္ အသံထြက္၍ ဖတ္ဖတ္ေနတတ္သည္ဟု ကိုသီဟန္သြင္က ဆုိသည္။
စံရိပ္ၿငိမ္ ၆ လမ္း အေဆာင္ကေလးမွာ အဂၤလိပ္သတင္းစာယူ၍ နံနက္ခင္း သတင္းစာလာလွ်င္ ေခါင္းႀကီးပိုင္း သတင္းမ်ား၊ အေရးႀကီးေသာ သတင္းမ်ားကို ျဖတ္၊ မသိေသာ အဂၤလိပ္ စကားလုံးမ်ားကို အဘိဓာန္၌ရွာ၍ က်က္သည္။ ေရဒီယိုလာေသာအခါ အဂၤလိပ္ဘာသာအစီအစဥ္တြင္ ထိုသတင္းမ်ားကိုျပန္နားေထာင္သည္။ သည္လို ေရဒီယိုႏွင့္ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေက်ာင္း တစ္ခုသဖြယ္ တက္ေနၾကရင္း ကိုသီဟန္သြင္ႏွင့္ သွ်ပ္ကေလး ေက်ာ္ျမင့္လြင္တုိ႔ ပိုတြဲမိၾကသည္။
(၁၆)
စံရိပ္ၿငိမ္ႏွင့္ ဘာမွ်အလွမ္းမေ၀းေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲသို႔လည္း မၾကာခဏ သူတို႔အတူ ေရာက္ၾကသည္။ နာမည္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ျဖစ္ၾကသည္။
ေက်ာင္းထဲတြင္ သတၱေဗဒဌာနမွ ဆရာ ဦးတင္သန္းကိုေတာ့ျဖင့္ အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာလုိက္စားမႈႏွင့္ ပက္သက္၍ သူတို႔အားက်ေလးစားခဲ့ၾကသည္။ ဆရာဦးတင္သန္း၏ လမ္းညႊန္မႈႏွင့္ပင္ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းမွ မစၥက္ ပါလမာဘေက်ာ္ထံသို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိသြားၾကသည္။
မစၥက္ ပါလမာဘေက်ာ္သည္ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံသား၊ အိုင္ယာလန္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးျဖစ္၏။ သူဖြင့္ထားေသာ သင္တန္းတြင္ အဂၤလိပ္လိုပဲေျပာသည္။ ျမန္မာလို လုံး၀မေျပာ၍ အဂၤလိပ္စာ ပိုၿပီး တိုးတက္လိမ့္မည္ဟု ဦးတင္သန္းက လမ္းညႊန္လုိက္သည္။ ထိုသင္တန္းမွာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အခ်ိန္အတန္ၾကာအထိ တက္ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာမႀကီးက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဘိုနာမည္မ်ားလည္း ကိုယ္စီမွည့္ေခၚေပးခဲ့သည္။ ကိုသီဟန္သြင္က ေရာ့ဒ္နီ (Rodney)၊ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က စတီဖင္ဆင္ (Stephenson)။
(၁၇)
ထိုအေတာအတြင္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ရွိစုမဲ့စု ၀ယ္ထားေသာ ဂီတာေလး အခိုးခံလိုက္ရသည္။
ထိုေန႔က အခန္းမွာ ထုံးစံအတိုင္း သူတစ္ေယာက္တည္း ကရင္ သင္တိုင္းရွည္ႀကီး ၀တ္ၿပီးအိပ္၍ က်န္ခဲ့သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူအိပ္လွ်င္ ဂီတာကို ေပြ႔ဖက္အိပ္ေနက်။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ ဂီတာကတစ္ျခား၊ လူတစ္ျခား ျဖစ္ေနခဲ့ပုံရသည္။ အခန္းတံခါးကလည္း ခါတိုင္းလိုပင္ ပြင့္လ်က္သား။
ဘယ္ေလာက္အထိ အိပ္ေမာက်သြားသည္မသိ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေရာက္လာသည့္အတြက္ သူထလုိက္ရေတာ့မွ ဂီတာမရွိေတာ့တာ သိရသည္။
အခန္းထဲရွိ စာအုပ္ေတြ၊ အက်ၤ ီအ၀တ္အစားေတြ ဘာတစ္ခုမွ်မေပ်ာက္။ အခန္းေဖာ္ အစ္ကိုႀကီးေတြ ျပန္ေရာက္လာၾကသည့္အခါ ဂီတာေပ်ာက္၍ မိႈင္ေတြခ်ေနသည့္ သူ႔ကို-
"မင္းက အအိပ္ႀကီးတာကိုးကြ၊ သူခိုးက ဂီတာယူမသြားခင္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေတာင္မွ ထိုင္တီးျပသြားေသးလား မသိဘူး" ဟု၀ိုင္း၍ ႀသဘာေပးၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူစိတ္အရမ္းထိခိုက္မွန္းလည္း သိၾကသျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ ေပးၾကျပန္သည္။
(၁၈)
ရန္ကုန္ ရက္စြဲမ်ားက ေရြ႕လ်ားသြားသည္။ အေဆာင္ေရွ႕ တရုတ္စံကားပင္ႀကီးမွ အပြင့္ေတြက ေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္ ပြင့္ေ၀ၿပီး အညွာေညာင္းေသာအခါ တစ္ပင္လုံး ေၾကြက်ကုန္သည္။ ထိုအေတာအတြင္းမွာ သင္းကြဲငွက္မ်ားသဖြယ္ အသိုက္အၿမဳံေတြလည္း ေရြ႕ေျပာင္းသြားၾကေလသည္။
ပထမဆုံးအျဖစ္ ဆရာမ မအိက ေရေျမေတာေတာင္ ျခားနားရာ ဟိုးအေ၀းႀကီးဆီသို႔ မရပ္မနားထြက္ခြာ သြားခဲ့သည္။ သူယုံၾကည္ရာ လမ္းကို သူေလွ်ာက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုလမ္းသည္ ၾကမ္းတမ္းလိမ့္မည္ဆုိတာ သိသိႏွင့္ပင္ ထြက္သြားခဲ့သည္။
"ေတာင္ေပၚပြင့္တဲ့ ေမ့ရဲ႕ ႏွင္းဆီ သင္းရီထုံေမႊး ရနံ႔ေအးၿမဲ နီရဲပြင့္ဖတ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ ရင္ခုန္တတ္ … သူ။ ကမူခ်ဳိင့္၀ွမ္း၊ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္း ျဖတ္သန္းရဲရင့္ အပြင့္ေ၀ငွ မ်ဳိးေစ့ခ်သူ"
ေနာက္ေတာ့ ကိုေနမ်ဳိးေဇာ္လည္း ေတာင္ေပၚလမ္းအတိုင္း လုိက္ပါသြားခဲ့ျပန္သည္။ ဂႏၶာရီမဟာၿမိဳင္ က်င့္စဥ္ကို က်င့္ႀကံျဖတ္သန္းဖို႔ သူဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။
သူအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းမွာမွ ကိုေနမ်ဳိးေဇာ္က တိတ္တိတ္ကေလး ထြက္သြားခဲ့ရက္သည္။ ႏႈတ္ဆက္စကားပင္ မဆုိခဲ့။ ျပကၡဒိန္ေနာက္ေက်ာတစ္ေနရာမွာ "ညီေလးေရ၊ ကိုယ္သြားၿပီ" ဆုိသည့္ စာသားေလးပဲ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့သည္။ ထိုစာရြက္ကေလးကိုပင္ တျမတ္တႏိုး သူသိမ္းထားခဲ့သည္။
ေနာက္ထပ္ ရက္အတန္ၾကာေတာ့ မႏၲေလးက လူႀကဳံဆုိလား၊ ဘယ္လို ေရာက္လာမွန္းမသိ။ သူမရွိတုန္း အေဆာင္ခန္းက သူ႔ခုတင္မွာ စာတစ္ေစာင္လာထားသြားသည္။ ကိုေနမ်ဳိးေဇာ္၏ လက္ေရးလွလွေလးႏွင့္ -
"ညီေလးေရ" အစခ်ီၿပီး ဆုံးမစကားေလးေတြ ေရးပို႔ထားတာ ဖတ္ရျပန္သည္။
(၁၉)
သူ႔စိတ္ထဲမွာ အခုမွပဲ အရမ္းကို ထိခိုက္သြားသည္။ ေသြးတစိမ့္စိမ့္ယိုစီးက်သလုိမ်ဳိး နာက်င္လာခဲ့သည္။ ခိုင္ၿမဲသည့္ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြက အေနေ၀းသြားသည့္အခါ ဆြဲဆန္႔ထြက္ၿပီး ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္သည္။ ဘယ္အခါက်မွ ျပန္ေတြ႔ၾကမွာလဲ။ ဘယ္ေတာ့လဲ။ ဘာမွ ေသခ်ာျခင္းမရွိေတာ့ၿပီ။
မ်ားမၾကာမီ ကိုသီဟန္သြင္လည္း ျပည္ၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္ ၀က္ထီးကန္တြင္ တြဲဖက္ေက်ာင္းဆရာ သြားလုပ္ေတာ့မည္ ဆုိသည္။
ဒါဆုိ သူလည္း စံရိပ္ၿငိမ္မွာ မေနေပ်ာ္ေတာ့ၿပီ။
ဒဏ္ရာရ ငွက္တစ္ေကာင္ပမာ အသိုက္ရွိရာ ပုသိမ္သို႔ ရင္ခြင္ျပန္လည္ ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့သည္။
ပုသိမ္ကန္ေတာ္ႀကီး
အခန္း(၇) အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကမ္းေျခမွာ
(၁)
ပုသိမ္ေဒသေကာလိပ္ ပတ္၀န္းက်င္သို႔ ျပန္ေရာက္လာေသာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္မွာ စာေပ၊ ကဗ်ာ အသိုင္းအ၀ိုင္းအျပင္ ဂီတအေပါင္းအသင္းေတြလည္း ရွိေသးသည္။
ေတာ္တန္ရုံအထင္ႀကီး မေလးစားတတ္သူ သူ႔အတြက္ ရွားရွားပါးပါး အထင္ႀကီး ေလးစားေသာ ဂီတအေပါင္းအသင္း တစ္ဦးက ၀င္းျမင့္ဦး (ကိုတူး) ျဖစ္သည္။ ကိုတူးက ပုသိမ္ကမ္းနား၊ ကြင္းတန္းမွာ ေနသည္။ ကိုတူး ဖခင္ ဦးျမေသာင္းက ေက်ာင္းဆရာ။
ကိုတူးသည္ အၿငိမ္သမားျဖစ္၍ စကားမ်ားမ်ားမေျပာ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဘာမဆုိ စဥ္းစားတြက္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ပါမွ လုပ္တတ္သူဟု ဆုိၾကသည္။ "ငု၀ါ" တီး၀ိုင္း ဘိုတင္ယုဆီမွာ ဂီတာတီးၾက၊ ဂီတာပညာ ဆည္းပူးၾကကတည္းက ကိုသွ်ပ္ႏွင့္ အတူတူ။ ထုိစဥ္က ပုသိမ္တြင္ ပတ္ကားႏုတ္စ္ႏွင့္ တီးတတ္သူ သုံးေလးေယာက္သာ ရွိခဲ့ၾကရာ ငု၀ါ ဘိုတင္ယု၊ ကိုတူးႏွင့္ ကိုသွ်ပ္တို႔ အပါအ၀င္ျဖစ္ၾကသည္။
"ဘိုတင္ယုဆီက ႏုတ္စ္ေတြ ငါတုိ႔ သြားခိုးရတာ" ဟု ကိုတူးႏွင့္ ကိုသွ်ပ္တုိ႔ေျပာဖူးသည္။
ကိုတူးက စာလည္းတအားေတာ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ပုသိမ္ေဒသေကာလိပ္မွ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေရာက္သြားၿပီး အဂၤလိပ္စာေမဂ်ာတက္ခဲ့သည္။ တကယ္ဆို သူ႔အမွတ္က အေတာ္ေလးေကာင္းသည္။ အျခားအသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တကၠသိုလ္တစ္ခုခုတက္မယ္ဆုိလွ်င္ တက္၍ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္အဂၤလိပ္စာကိုပဲ လုိက္စားလို၍ အဂၤလိပ္စာေမဂ်ာ တက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
(၂)
ေနာက္ထပ္ ဂီတသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လွမ်ဳိးစု (ေပါက္ေပါက္)ျဖစ္သည္။ ေပါက္ေပါက္ ဖခင္က ပုသိမ္တိုင္းေကာင္စီမွ ျဖစ္သည္။ ျပည္ေတာ္သာ ၀န္ထမ္းအိမ္ေတြ နားမွာျဖစ္၍ ကိုသွ်ပ္ ညီမ မိမိုးတို႔ တစ္ေတြႏွင့္လည္း ခင္ၾကသည္။ ရင္းႏွီးသူေတြက သူ႔ကို မိေပါက္ဟု ေခၚၾကေလသည္။ ငယ္စဥ္က ေသြးအားနည္းေရာဂါ ရွိ၍ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ေလး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သီခ်င္းဆိုတာ အသံသိပ္ေကာင္းသည္။ ပုသိမ္ တီး၀ိုင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ငု၀ါ၊ ျဖဴနီညီဳျပာတုိ႔မွာ သီခ်င္းဆုိေနက်။
တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ျပည္ေထာင္စု အလံေတာ္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ရွိလာစဥ္ ၿမိဳ႕က ပြဲလမ္းသဘင္ေတြႏွင့္ ႀကိဳဆုိသည္။ ရန္ကုန္မွ Success တီး၀ို္ငးလည္း ပါလာခဲ့သည္။
Success ၏ အဆုိပါ စင္တင္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲမွာ မိေပါက္သီခ်င္း တက္ဆုိသည္။ တကယ့္အခမ္းအနားပြဲႀကီးမွာ အထင္ကရ တီး၀ိုင္းႏွင့္ ၿမိဳ႕ခံထဲက တက္ဆိုႏိုင္ဆုိတာ နည္းသည့္ စိန္ေခၚမႈမဟုတ္။ ပါရမီ မရင့္ဘဲ စဥ္းစားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္။ သို႔ေသာ္ မိေပါက္ကေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ပင္ တင္ဆက္သြားႏိုင္ခဲ့သည္။
(၃)
ျပည္ေတာ္သာ ၀န္ထမ္းအသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ေနထိုင္ခဲ့စဥ္ကတည္းက ခင္မင္ေနခဲ့ၿပီး ေဒသေကာလိပ္မွာ ဆက္လက္ သိကၽြမ္းရင္းႏွီးျဖစ္ခဲ့သူ တစ္ဦးက ျမင့္သန္းျဖစ္သည္။ ျမင့္သန္းသည္လည္း ဂီတ၀ါသနာႀကီးမားသူ။ ေနာင္ေသာအခါ ဇင္မွဴးသန္႔ အမည္ျဖင့္ "ဆံပင္ရွည္ရွည္ ေကာင္ေလး" ေတးစီးရီးကိုပင္ ထုတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ျမင့္သန္းလုိက္ၿပီး မိတ္ဆက္ေပးသည့္ အတြက္ပင္ ကိုသွ်ပ္၏ သီခ်င္းဂီတအေပါင္းအသင္း အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ပို၍ က်ယ္၀န္းလာသည္။ ထိုအေပါင္းအသင္းအသစ္မ်ားထဲမွ အခ်ဳိ႕သည္ သူ၏ တစ္ဘ၀လုံးအတြက္ အေရးပါ အရာေရာက္လာမည့္ လက္တြဲေဖာ္မိတ္ေဆြေရာင္းရင္းမ်ား ျဖစ္ၾကေတာ့သည္။
(၄)
ကဗ်ာဆရာ၊ ေတးေရးစာဆို ျမင့္မိုးေအာင္ႏွင့္ စတင္ေတြ႔ဆုံခင္မင္ခဲ့ၾကသည္မွာ ျမင့္သန္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္တုန္း အခ်ိန္။ ျမင့္မိုးေအာင္က ပုသိမ္ေဒသေကာလိပ္သို႔ စေရာက္သည့္ ပထမႏွစ္။ ျမင့္သန္းက ကိုသွ်ပ္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။
ထိုေန႔က ကိုသွ်ပ္သည္ ေက်ာင္းေလွကားမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ေနခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ဆံပင္ရွည္ တြန္႔ေကြးေကြး၊ ေတာက္ပၿပီး အရည္လဲ့ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ မ်က္မွန္ထူထူကေတာ့ သူ၏ သေကၤတဟု ဆုိရမည္။ သူ႔ဆီမွာ ဖတ္စရာ စာအုပ္က အၿမဲတမ္းပါသည္။ သူ႔လြယ္အိတ္ထဲမွာ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြအျပင္ "ဘ၀အဓိပၸါယ္ႏွင့္ ဘ၀သစၥာ"လို အေတြးအေခၚစာအုပ္ေတြ၊ "ထင္းရွဴးပင္ရိပ္" လို စာေပ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ေရာက္ေနတတ္သည္။ သူသည္ စာအုပ္ႏွင့္ မ်က္စိခြာေလ့မရွိ။
ျမင့္သန္းက ျဖဴျဖဴရွည္ရွည္၊ ပိန္ပိန္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ႏွင့္ ေလတုိးလွ်င္ ၿပိဳလဲက်ေလမလား ထင္မွားရသည့္ ျမင့္မုိးေအာင္ကို အသာေခၚယူလာၿပီး ကိုသွ်ပ္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။ ျမင့္မိုးေအာင္၏ အိမ္နာမည္က ျဖဴေဖြး။
"ကိုဘဲဥ၊ ဒါျဖဴေဖြးပါ"
ဘဲဥႏွင့္ျဖဴေဖြး ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းပင္ ခင္မင္သြားၾကသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သီခ်င္းအေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ျမင့္မိုးေအာင္က ဂီတာတီးကာစ။ ဂီတ၏ မိုးေကာင္းကင္ကို အားစမ္းဆဲအခ်ိန္။
(၅)
ထိုအခ်ိန္မွာ ကိုသွ်ပ္သည္ ပုသိမ္ေဒသေကာလိပ္၏ ျပင္ပေဆာင္ သီတာဦးမွာေနသည္ဆိုေသာ္လည္း အတည္တက် မဟုတ္ျပန္။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ကပ္ေနကပ္စား၊ ဂီတာတီးလိုက္၊ သီခ်င္းဆုိလိုက္သာ။ ေမာ္လၿမိဳင္မွ မိဘမ်ားက လဆန္းရက္ ေငြပို႔လာေသာအခါ ႏွေျမာတြန္႔တိုျခင္းမရွိ။ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ တစ္ရက္တည္းမွာ ကုန္ေအာင္သုံးပစ္တတ္သည္။
အေဆာင္မွာ တီးစရာ၊ ဆုိစရာမရွိပါက အႏုပညာအေၾကာင္း ေျပာဆုိၾကေသာ ေက်ာင္းလက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာ ကိုသွ်ပ္ေရာက္ေနတတ္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ျပည္ေတာ္သာတိုက္က သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္၏ အခန္းတြင္ ကက္ဆက္ အေဟာင္းေလးထဲ သူ တီးခတ္သမွ် အသံေတြ သြင္းၾကည့္ေနလိမ့္မည္။
ေနာက္ေတာ့ ျမင့္မိုးေအာင္တို႔ အိမ္ အေပၚထပ္သို႔ သူ ေရာက္ရွိ လာသည္။
(၆)
ျမင့္မိုးေအာင္တုိ႔ အိမ္မွာ သူ႔ အက်င့္အတိုင္း ေရမခ်ိဳး၊ ထမင္း မစားတမ္း ဂီတာ တီးသည္။ အဂၤလိပ္ သီခ်င္း အသစ္ေတြ နားေထာင္၊ ေကာ့ဒ္ ရွာ၊ ႏုတ္စ္ထုတ္ လုပ္သည္။ သူက ဂီတႏွင့္ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ ျမင့္မိုးေအာင္ကေတာ့ ပန္းခ်ီ ဆြဲေနေလ့ရွိသည္။
ျမင့္မိုးေအာင္တို႔ အိမ္ကလည္း သူ႔ကို ခ်စ္ၾကသည္။ အစစအရာရာ လိုေလးေသး မရွိ။ ေစာင့္ေရွာက္သည္။ ဂရုစိုက္သည္။
"သား၊ ျဖဴေဖြးေရ၊ မင္းသူငယ္ခ်င္း ဘဲဥကို ေရခ်ိဳး ခိုင္းလိုက္ပါဦးကြာ၊ ထမင္း စားရေအာင္လို႔"ဟု ျမင့္မိုးေအာင္၏ ဖခင္ ေျပာလွ်င္ေတာ့ျဖင့္ သူက အပ်င္းေၾကာ ဆြဲေနျပီး။
"ဟာကြာ၊ မင္း အေဖကလည္း ေရမခ်ိဳးရင္ဘဲ ထမင္း မစားရေတာ႔ဘူးလား မသိပါဘူး" ဟု က်ိတ္ျပီး အတြန္႔ တက္တတ္သည္။
(၇)
၁၉၈၃ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ။
ပုသိမ္ျမိဳ႕၊ ဘိုကေနာင္ ကရင္တိုင္းရင္းသား ရပ္ကြက္။
ေအာင္ေက်ာ္ဦး (ၾကြက္နီ) တို႔ အိမ္မွာ ေအာင္ေက်ာ္ဦးႏွင့္ သွ်ပ္တို႔ စတင္ သိကၽြမ္းခဲ့ၾကသည္။
ျမင့္သန္း (ဇင္မွဴးသန္႔) ကပင္ ကိုသွ်ပ္ကို ေခၚလာခဲ႔ျပီး -
"ကိုသွ်ပ္၊ ဒါ. . .ၾကြက္နီ" ဟု မိတ္ဆက္ ေပးခဲ့သျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်င္း ယွက္ခဲ့ၾကသည္။
"ကိုဦး၊ သူက ဦးေလးၾကီး (ကိုဆန္းထူး) ေပါ့" ဟုဆက္ျပီး သူတို႔ ျပည္ေတာ္သာ တစ္သိုက္ကို ေအာင္ေက်ာ္ဦးႏွင့္ ဆံုစည္းေစခဲ့သည္။
ေအာင္ေက်ာ္ဦးက ေက်ာင္းမွာ သူတို႔ ေမဂ်ာက လုပ္မည့္ ဖဲ၀ဲလ္ပြဲတြင္ တီးၾကခတ္ၾကရန္ ျမင့္သန္းႏွင့္အတူ လံုးပမ္းေနသည့္ အခ်ိန္။ ေဒသေကာလိပ္ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြပီပီ ဖဲ၀ဲလ္မွာ လက္စြမ္းျပ တီးခ်င္ခတ္ခ်င္ေနခဲ့ၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ပထမႏွစ္ အိတ္စတာနယ္ ေက်ာင္းသား ကိုသွ်ပ္ကို ျမင့္သန္းက ေခၚခ်လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ ေအာင္ေက်ာ္ဦးက "ေမာနင္းစတား" လို တီး၀ိုင္း ေသးေသးေလးမွာ တီးခဲ့စဥ္ သွ်ပ္က "ငု၀ါ" မွာ တီးေနခဲ့သည္။ သိုျဖစ္၍ သူတို႔ခ်င္း အဆက္အစပ္ မရွိခဲ့ၾက။ မ်က္ႏွာခ်င္း မရင္းႏွီး။
ယခု ေလာေလာဆယ္ ေအာင္ေက်ာ္ဦးႏွင့္ ျမင့္သန္းတို႔က "မဟူရာ" ဆိုသည့္ ေရာင္းတမ္း တီး၀ိုင္းထဲမွ ျဖစ္သည္။ ကရင္တိုင္းရင္းသား တီး၀ိုင္း ျဖစ္၍ ထံုးစံအတိုင္း ဘိုကေနာင္ ရပ္ကြက္တြင္ အေျချပဳထားသည္။ ဘိုကေနာင္သားေတြက ႏုတ္စ္ မတတ္ၾက။ သို႔ေသာ္ ဂီတာကိုေတာ႔ လူတိုင္းေလာက္ နီးနီး တီးၾကသည္။
(၈)
ေအာင္ေက်ာ္ဦး (ၾကြက္နီ) က ဂီတာေတာ့ မတီးတတ္။ တီး၀ိုင္းမွာ ဒရမ္ တီးသည္။ ယခုေတာ့ ကိုသွ်ပ္က သူတို႔ႏွင့္အတူ ေဘ့စ္ တီးမည္ဟု ဆိုသည္။
ေဘ့စ္ဂီတာႏွင့္ ဒရမၼာ။
ကိုသွ်ပ္ႏွင့္ ၾကြက္နီ။
အခုမွလည္း စ၍ ေတြ႔ဖူးၾကသည္။ သို႔ျဖစ္၍ အဆိုပါ အတြဲအစပ္၏ ေက်ာရိုးတိုင္သည္ ခိုင္ပါမည္လား။ သဟဇာတ ျဖစ္ပါမည္လားဟု ေအာင္ေက်ာ္ဦးက သံသယ ၀င္ခဲ့သည္။ သူတို႔ခ်င္းလည္း တစ္ခါမွ် တြဲမတီးဖူးၾကေသး။ ငယ္ရြယ္သူတို႔၏ ထံုးစံ။ ကိုယ္က လြဲ၍ ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္ႏွင့္ တြဲဖူးသူ အထာသိေတြက လြဲ၍ ျဖစ္ေစ ျပင္ပလူကို အထင္မၾကီး။ အေက်ာ မခံခ်င္။
ႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္အၿပီးတြင္ ေျမြေျမြခ်င္း ေျချမင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ေျခရာလက္ရာေကာက္ၾကရေတာ့မည္။
"ကဲ … ကိုသွ်ပ္၊ ကၽြန္ေတာ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆုိမယ္ဗ်ာ၊ တီးေပးပါလား"
ထိုသို႔ စကားစလုိက္သည္။
"လုပ္ေလ ခင္ဗ်ား ဘာဆိုမွာလဲ"
“How deep is your love”
(၉)
Bee Gees အဖြဲ႔၏ ဤသီခ်င္းမွာ ေအာင္ေက်ာ္ဦး၏ အသည္းစြဲ။
သို႔ေသာ္ ယခင္က ေအာင္ေက်ာ္ဦး ဆုိခြင့္မရခဲ့။ အေၾကာင္းမွာ သီခ်င္း၏ ဂီတာေကာ့ဒ္ေတြ ခက္ခဲလွ၍ သူတို႔ တီး၀ိုင္းသားေတြက ထိုေကာ့ဒ္မ်ားကို ဘယ္သူမွ် တီးခတ္မေပးႏိုင္။
ယခု ကိုသွ်ပ္ကို အႏွီသီခ်င္းအား ဆုိခ်င္ပါသည္၊ တီးေပးပါဟု ကမ္းလွမ္းလုိက္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုသွ်ပ္အတြက္ ဆင္ေပးလိုက္ေသာ ေထာင္ေခ်ာက္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္သည္။ သူဘာဆက္လုပ္မလဲ၊ သူဘယ္ေလာက္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မလဲဆုိတာ ေစာင့္ၾကည့္ရေတာ့မည္။
ကိုသွ်ပ္ကျဖင့္ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ -
"ကိုဦး မင္းေဘ့စ္တီး ငါရစ္သမ္တီးမယ္" ဟု ေျပာရင္းဆိုရင္း ထိုသီခ်င္းကို ေကာက္တီးလုိက္ေတာ့သည္။
(၁၀)
ဤေရြ႕ ဤမွ် ခက္ခဲလွေသာ ေကာ့ဒ္မ်ားကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ႀကီး တီးႏိုင္ေနသည့္ ကိုသွ်ပ္၏လက္စြမ္းကို ေတြ႔ရေသာအခါ ေအာင္ေက်ာ္ဦး ခ်က္ခ်င္းႀကိဳက္သြားရသည္။ သူတုိ႔အဖြဲ႔မွာ ေဘ့စ္လာတီးေပးေတာ့မည့္အတြက္လည္း အားတက္သြားခဲ့သည္။
ေအာင္ေက်ာ္ဦး သီခ်င္းကို ဆက္ဆုိသည္။
အလယ္သံၿပိဳင္အပိုဒ္တြင္ တစ္ခ်က္ဖမ္းစရာအကြက္ရွိေသးသည္။ ထိုေနရာတြင္ အင္မတန္ရႈပ္ေထြးေသာ ဟာမိုနီအပိုင္းေတြက ဆီးႀကိဳေနၾကသည္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦး သီခ်င္းဆိုလာခဲ့တာ သံၿပိဳင္အပိုဒ္သို႔ ေရာက္ၿပီ။ ထိုအခါ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနေသာ ကိုသွ်ပ္က ယေန႔ယခုမွ သိရေသာ ေအာင္ေက်ာ္ဦးအတြက္ ဟာမိုနီကို အသာေလးႏွင့္ ေခ်ာေနေအာင္ပင္ လုိက္ေပးသြားခဲ့ပါေတာ့သည္။
(၁၁)
ေအာင္ေက်ာ္ဦး (ၾကြက္နီ) အေနႏွင့္ “ How deep is your love” သီခ်င္းကို ယခုလို စိတ္တိုင္းက် သီဆိုလုိက္ရေသာအခါ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ နက္ရႈိင္းစြာ ခံစားလုိက္ရသည္ဆုိတာ ေျပာမျပတတ္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ယခုလို တီးႏိုင္ ခတ္ႏိုင္သည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ တြဲရေတာ့မည္ဆုိတာ အတိုင္းထက္အလြန္ ၀မ္းသာမိသလို တစ္ဖက္ကလည္း မခံခ်င္စိတ္ကေလးကေတာ့ျဖင့္ ေပၚမိသည္။
ငယ္ရြယ္သူပီပီ မာနကလည္း မ်ားေသးသည္ေလ။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုသွ်ပ္သည္ Bee Gees ကို ေသေသခ်ာခ်ာႀကိဳက္ထားၿပီး ႏုတ္စ္ကိုလည္း တကယ္ပိုင္ႏိုင္သူ ဆုိတာကေတာ့ ေသခ်ာသြားခဲ့သည္။ သည္လုိႏွင့္ ဖဲ၀ဲလ္အတြက္ သီခ်င္းတုိက္ေနၾကရင္း -
"ကိုသွ်ပ္ ဘာသီခ်င္းဆုိမလဲ" ဟု ေမးၾကည့္။ ကိုသွ်ပ္က -
"ေ၀းသြားတဲ့အခါ … ႏွလုံးသားမွာ အၿမဲတမ္း သတိရေနာ္ …
ၾကင္နာခဲ့ဖူးတဲ့အခ်ိန္အခါမ်ား ျပန္လည္ကာရယူဖို႔ရာ …
မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ …"ဟုဆုိျပသည္။
(၁၂)
သီခ်င္းက အသစ္။
တစ္ခါမွ် မၾကားဖူး၍ နားထဲမွ ရုတ္တရက္ လက္သင့္ခံလုိက္ဖို႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသး။ ကိုသွ်ပ္၏ လက္ရာ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ျဖစ္သည္ဆို၍ သူ သီခ်င္းေရးတတ္မွန္းကိုေတာ့ သိလုိက္ရသည္။
ကိုသွ်ပ္က ၾကြက္နီဘ၀င္မက်မွန္း ခ်က္ခ်င္းရိပ္စားမိ၍
"အခ်ိန္အကုန္ခံၿပီး ေျပာမေနနဲ႔၊ မေနခ်င္ရင္လည္း သြားႏိုင္တယ္၊ ဒီလိုဆို ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါၿပီ"
ပေလးဘိြဳင္အဖြဲ႔ႏွင့္ သီဆုိခဲ့ေသာ ရီတာစိုး၀င္း၏ သီခ်င္းကို တစ္ဆက္တည္း ဆုိျပလုိက္သည္။ ၾကြက္နီ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ကိုသွ်ပ္ဆုိတာ တအားကို ေကာင္း၊ အိေနေအာင္ ေကာင္းေနသည္။ ကိုသွ်ပ္မွာ အဆုိပါရမီ အတိမ္အနက္ ဘယ္ေလာက္ထိ ရွိတာကို တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ ထင္းကနဲ လင္းကနဲ သိခြင့္ရလုိက္သည္။
(၁၃)
ကိုသွ်ပ္၏ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ "ေ၀းသြားတဲ့အခါ" သီခ်င္းကို ၾကားၾကားခ်င္း နားမယဥ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေအာင္ေက်ာ္ဦး၏ အႏွစ္သက္ဆုံး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္လာသည္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦးတို႔ အေနႏွင့္ သူတို႔တီး၀ိုင္း၏ ပထမဆုံးကိုယ္ပိုင္သီခ်င္းအျဖစ္ တီးခြင့္ရခဲ့သည္မွာလည္း "ေ၀းသြားတဲ့အခါ" ပဲျဖစ္သည္။
"ေႀသာ္ … လြန္ခဲ့ၿပီ … ေ၀းသြားမွ .. ျပန္ေတြးကာ
ႏွေျမာတသ … လြမ္းေနပါေသာ္လည္း … မတတ္သာ။
ေယာက်ာ္းတုိ႔ရဲ႕ … မာန
သူမိန္းကေလးတို႔ … သဘာ၀
ရင္ထဲက ပန္းတစ္ပြင့္ … ေသာ့ခတ္လုံၿခဳံသြား ..
ခုေတာ့ … ေ၀းခဲ့ၿပီေလ …။ ခုေတာ့ … ေ၀းခဲ့ၿပီေမ၊
ခုေတာ့ … ေ၀းၾကၿပီ … တုိ႔ႏွစ္ဦးသား …."
ေနာက္ေတာ့ ကိုသွ်ပ္၏ "အခါလြန္တဲ့ မိုး" ကို တီးခြင့္ရခဲ့ၾကသည္။
"ႏႈတ္ဆက္မ်က္ရည္ေလးမ်ား …၊
အားလုံးမသိေအာင္သိမ္းထား … ၊
အခါလြန္တဲ့မိုးမို႔ … အၿငိဳးနဲ႔ … ရြာ …၊
အၾကင္နာစကားေတြ … အၿမဲတမ္းပဲ … အိပ္မက္မွာ …
တစ္ေရးႏိုးတဲ့ … ညေတြဆုိ … ျပန္အိပ္…မရပါ။
သူေရာပဲ ကိုယ့္လုိမ်ား … ေယာင္ယမ္းတမ္းတေနမလား ..၊
ကိုယ္ေတြးရင္း …ေတြးရင္း ၀မ္းနည္းေနသလိုပါ…"
(၁၄)
ၿပီးၿပီ။
ဤသီခ်င္း ႏွစ္ပုဒ္တည္းႏွင့္ပင္ ဇာတ္လမ္းၿပီးၿပတ္ၿပီ။ ေအာင္ေက်ာ္ဦးတို႔မွာ တစ္သက္လုံးသူမ်ား သီခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ တီးလာခဲ့ရသည္။ အခုလို ကိုယ့္တီး၀ိုင္းထဲက ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္သီခ်င္းႏွင့္ ကိုယ္ဆုိေတာ့ စိတ္ကလည္း လန္းလာၾကသည္။
(၁၅)
သူတို႔ တီး၀ိုင္းေလးကို ေအာင္ေက်ာ္ဦးက ကိုသွ်ပ္အား အေၾကာင္းျပဳ၍ Shore of Peace ဟု အမည္ေပးခဲ့သည္။
ေအာင္ေက်ာ္ေဌး (ပထန္ႀကီး) က လိဒ္ဂီတာ၊ တင္မ်ဳိးလြင္ (သာထူး)က ရစ္သမ္၊ ကိုသွ်ပ္က ေဘ့စ္၊ ေအာင္ေက်ာ္ဦး ၾကြက္နီက ဒရမ္တီးသည္။ ျမင့္သန္း (ကိုမာ)က မန္ေနဂ်ာ။ ထုိ႔အျပင္ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္(ဇာဂရ)၊ မင္းဦး (ေရခ်မ္း) တုိ႔ႏွင့္လည္း ေပါင္းဖက္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ကိုသွ်ပ္က တီး၀ိုင္းတစ္ခုလုံးကို စနစ္တက် Arrange လုပ္ေပးသည္။ တကယ္စင္ေပၚတက္ေတာ့လည္း အားလုံးက သူေမာင္းထားသည့္အတိုင္း ညီေနၾကသည္။
တကၠသိုလ္ေအးေမာင္၏ "ေလမွာ ပ်ံတဲ့ ငွက္ေတြလို ကိုယ္တစ္ေယာက္ ပ်ံလာတယ္"
ဤသို႔ျဖင့္ သူတို႔၏ Physics ေမဂ်ာ တီး၀ိုင္းက တစ္ေက်ာင္းလုံးကို သိမ္းပိုက္လုိက္ၾကေတာ့သည္။
ဆက္ရန္.........
(၁)
ဘဲဥကေလး သုံးႏွစ္သားအရြယ္။
ေမာ္လၿမိဳင္မွ ဘႀကီးဇနီး (အႀကီးသီ)က ပုသိမ္ၿမိဳ႕သို႔ အလည္အပတ္ေရာက္လာသည္။ အတိသဥၥနာဂရ၊ ကုသိမရဠ၊ ပုသိမရဠ၊ နာဂ၀ုလႅ၊ မင္းသားကၽြန္းေခၚ ေကာ့သမိန္ အစရွိသည့္အမည္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေခၚတြင္သည့္ ပုသိမ္ေဒသမွာ လည္စရာ ဖူးစရာ ဘုရားေတြက စုံလင္လွသည္။
"မုေဠာအစ ပုသိမ္က"ဟု ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကသည့္ အတိုင္း အတြင္းမုေဠာ ငါးဆူ၊ အျပင္မုေဠာေလးဆူ စုစုေပါင္း မုေဠာ ကိုးဆူရွိေလသည္။ ထိုမုေဠာကိုးဆူကို မဇၥိဳမေဒသ၊ ပါဋလိပုတ္ျပည့္ရွင္ သီရိဓမၼာေသာကမငး္ႀကီးက သာသနာ သကၠရာဇ္ ၂၃၉ ခုႏွစ္တြင္ ပထမဆုံးစ၍ တည္ထားသည္။ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၄၅၇ ခုႏွစ္တြင္ ဒုတိယေျမာက္ မြမ္းမံျပဳျပင္ေသာ ဒါယကာမွာ ပုဂံျပည့္ရွင္ အေလာင္းစည္သူမင္းျဖစ္၏ ။ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၆၂၅ ခုႏွစ္တြင္ တတိယ မြမ္းမံသူမွာ ပုသိမ္ ၃၂ ၿမိဳ႕ကို အစိုးရေသာ သမုဒၵေယာသမင္းႏွင့္ ဥမၼာဒႏၲီမိဖုရားတုိ႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ မင္း၊ ၿမိဳ႕စား၊ ၿမိဳ႕၀န္တို႔သာမက ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအမ်ား ၀ိုင္း၀န္းျပဳျပင္ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကသည္။
မုေဠာ ကိုးဆူအနက္ အတြင္းငါးဆူမွာ ေရႊအာဏာ၊ ထူပါရုံ၊ ေရႊမုေဠာ ဘြဲ႔ေတာ္ သုံးမည္ရ ဘုရားႀကီး၊ တေကာင္းဘုရားေခၚ မဂၤလာေစတီေတာ္၊ မဟာေဗာဓိ ေစတီေတာ္၊ ဆုေတာင္းျပည့္ေခၚ သုမဂၤလာေစတီေတာ္ႏွင့္ က်ဳိက္ပိၿမိဳ႕ေဟာင္း သုမနေစတီေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အျပင္ မုေဠာ ေလးဆူမွာ ကြင္းေခ်ာင္းမွ သုမနေစတီေတာ္ ဒါးကေခ်ာင္း လက္ယာဘက္ကမ္းမွ ေရႊျမင္တင္ေခၚ သီရိ၀ဏၰ ေစတီေတာ္၊ ေက်ာက္ေခ်ာင္းႀကီးအ၀င္ ကမ္းနဖူးမွာ ခိပၸႆ ေစတီေတာ္၊ ငါးသိုင္းေခ်ာင္း တစ္ဖက္မွ ဖိုးေတာ္ဘုရားႀကီးေခၚ အေက်ာ္ေဇယ်ပႆထ ေစတီေတာ္တို႔ ျဖစ္ၾက၏ ။
(၂)
ဘြဲ႔သုံးမည္ရ ေရႊမုေဠာ ဘုရားႀကီးကား ပုသိမ္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္လာသူတိုင္း မပ်က္မကြက္ ၀င္ေရာက္ဖူးေၿမာ္ရစၿမဲ ျဖစ္သည္။
ေမာ္လၿမိဳင္မွ ဧည့္သည္ေတြႏွင့္ ေရာက္သြားၾကသည့္ေန႔က တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆိုင္ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ လြန္စြာစည္ကားလွသည္။ ပန္းရထားပ်ံ စက္သီးႏွင့္ ဆြဲတင္ၿပီး ေစတီေတာ္ႀကီးကို ေရႊသကၤန္းကပ္လွဴပူေဇာ္လ်က္ ရွိသည္။ ဆုိင္း၀ိုင္းႀကီးက ဟီးထလ်က္ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ ေသြးထဲမွ ေျမာက္ၾကြလာေအာင္ တီးမႈတ္ေပးလ်က္ ရွိသည္။
ဘႀကီး ဇနီးက ေကာက္ကာငင္ကာ-
"ဟဲ့ …ဘဲဥကေလး သြားကစမ္း" ဟုဆိုသည္။
သုံးႏွစ္သား ကေလးကလည္း ဘာဆုိဘာ အေၾကာက္အလန္႔မွ်မရွိ။ ဂီတသံေၾကာင့္လည္း စိတ္ေတြ ျမဴးၾကြေနပုံရသည္။ ဆိုင္း၀ိုင္းႀကီး ေရွ႕သို႔ ရဲရဲတင္းတင္း တက္သြားၿပီး ၀ံ့၀့ံစားစား ကျပသည္။
ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ၀၀ကစ္ကစ္ႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည့္ ကေလးေလးက အရြယ္ႏွင့္မလုိက္ေအာင္ အခ်ဳိးက်န ကျပလိုက္ေသာအခါ ဘုရားလာၾကသူေတြအားလုံး ရင္သပ္ရႈေမာ အံ့ႀသခ်ီးမြမ္းခဲ့ရေလေတာ့သည္။
(၃)
ဘဲဥကေလးသည္ ေက်ာင္းစေနေတာ့ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ ဥမၼာဒႏီ ၱလမ္းရွိ အမွတ္၂၀ အေျခခံပညာ မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ျဖစ္သည္။
ျပည္ေတာ္သာအိမ္ရာႏွင့္ တစ္ေကြ႔ေလးပဲ ျခား၍ ဘာမွအလွမ္းမေ၀းကြာ။ အစဦးတစ္ရက္မွာ ဦးထြန္းျမင့္ႏွင့္ ေဒၚျမရင္တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးအုန္းၾကည္ထံ ကိုယ္တိုင္သြားအပ္ႏွံသည္။ ၀န္ထမ္းမ်ားျဖစ္၍ အၿမဲလာမၾကည့္ႏိုင္ပါ။ ေစာင့္ေရွာက္ထားေပးပါဟု ေမတၱာရပ္ခံရသည္။
ထိုစဥ္က ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကေလးသည္ ငါးႏွစ္ျပည့္ရန္ ႏွစ္လလိုေသးသည္။ ေက်ာင္းဆရာႀကီးလက္ထဲ အပ္ႏွံၿပီး ေနာက္ေန႔ေတြက စ၍ အိမ္နီးနားခ်င္း ၀န္ထမ္းသားသမီးမ်ားအခ်င္းခ်င္း အႀကီးအငယ္ ေဖးမၿပီး ေက်ာင္းတက္ ဆင္းၾကသည္မို႔ သူ႔ဘာသာအဆင္ေျပကာ ေနေတာ့သည္။
(၄)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးသည္ ေက်ာင္းစာမည့ံ။
သီခ်င္းကေတာ့ ငယ္စဥ္ေလးကတည္းက ပါရမီ ဗီဇအစြမ္းအစျပခဲ့သည္။ သုံး-ေလးႏွစ္သား အရြယ္ေလာက္ကပင္ သန္းထြန္းေလး၏ "မေမ့ေသာအညာ" "မမပုသိမ္သူ" "မန္းေကသီ" ေတြ အစအဆုံး အလြတ္ဆိုႏိုင္ေနၿပီ။
အိမ္မွာက ယိုးဒယားဘက္မွ ၀င္လာေသာ One Band ေရဒီယိုေလး တစ္လုံးရွိရာ ေရဒီယို နားေထာင္ရမည္ဆုိလွ်င္ သူဘယ္ေသာအခါမွ် မၿငီးေငြ႔။ ၀င္းဦး သီခ်င္းေတြလည္း သူ သိပ္ႏွစ္သက္သည္။ ေတာသားႀကီး ခင္ေမာင္ရင္ဆုိလွ်င္လည္း အသည္းစြဲ။ သန္းထြန္းေလးက သူေကာင္းစြာ စြဲလန္းက်င္လည္သည့္ နယ္ပယ္ထဲမွာ ရွိေနသည္။
ေက်ာင္းက်န္းမာေရးေဆးခန္းသို႔ ခ်ီပိုးေခၚသြားလွ်င္ ဟိုက ဆရာ၀န္၊ ဆရာမ ၀န္ထမ္းမ်ားက
"ဘဲဥကေလး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆုိျပပါဦး" ဆုိလွ်င္ အက်အနပင္
"ေမြးဌာနီ--
အညာရပ္ဆီသို႔
ေရာ္ရည္ေမွ်ာ္မွန္း
စိတ္၀ယ္တမ္းတ
မွန္းဆကာရည္
တမ္းတပါသည္" အစခ်ီၿပီး စိတ္ပါလက္ပါ ဆုိတတ္သည္။
"လွည္းလမ္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္ ဖုန္လုံးႀကီးေတြ တလိပ္လိပ္တက္ကာ ျမင္ေယာင္ေသးေတာ့သည္။ အညာဌာနီ.. တစ္ခါလာမည္..ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေမ့မရပါေလၿပီ.."
အားလုံးပင္ လက္ခုပ္တီးေပးမိၾကသည္။ လက္ခုပ္သံစည္း၀ါးထဲမွာ ကေလးငယ္ သီဆုိသည့္ သီခ်င္းအခ်ဳိ႕က လြမ္းစရာ။
"က်ဳံးေတာ္မယ္..ေရႊၾကာတင့္တယ္..ခုခ်ိန္၀ယ္..ေဗဒါ၀ံ့ထည္..နန္းေတာ္ၿမိဳ႕ရိုးႀကီးနဲ႔ ရင္တားပစၥင္စုံညီ… ေတာင္ျပင္တံခါး၀ကို..ကၽြန္ေတာ္ေတြးကာ..ေငးမိသည္.."
ကေလးေလးပင္ ျဖစ္လင့္ကစား အသံအျဖတ္အေတာက္ အဆြဲအငင္ အရႈိက္အသြင္း အားလုံးမွန္ကန္ေနေသာေၾကာင့္ အားလုံးအံ့ၾသရသည္။
ေလအတိုက္မွာ ေၾကြလိုက္သည့္ လက္ပံပြင့္ေတြ ေလယဥ္ပမာတ၀ဲ၀ဲ လြင့္ရတာ။ ရိုးတံႀကဲႀကဲေနပူထဲတြင္ ေရႊေျခက်င္းႏွင့္ တစ္မ်ဳိးေလး လွၾကေသာ ေရႊညာသူ ညိဳျပာေခ်ာတုိ႔ စက္ဘီးေလးမ်ား ကိုယ္စီ စီးသြားၾကတာ အေတြးမွာ တကယ္ျမင္ေယာင္လာေစသည္။
ၾကားသူတိုင္း ထိရွ ခံစား ႏွစ္သက္ ခ်ီးမြမ္းၾကသည္။
"မမ ပုသိမ္သူ" ဆုိလွ်င္လည္း …
"ဂီတကိုလည္း ခ်စ္ေလသူ မမပုသိမ္သူ ။ က်န္းမာေရးလည္း လုိက္စားသူ မမပုသိမ္သူ ။ ေရႊမုေဠာဘုရားမွာ လျပည့္လကြယ္ နံနက္တိုင္း ေမၿမိဳ႕ပန္းကပ္လွဴ … ကၽြန္ေတာ့္မမ … မမ ပုသိမ္သူ။ ပုသိမ္ထီးေလးနဲ႔ ရုံးသြားရုံးျပန္ ယဥ္တယ္တမူ … ပုသိမ္ထိပ္ထား အလွဘြဲ႔ကိုလည္းယူ" ဟု ပီပီျပင္ျပင္ဆုိျပတတ္သည္။
"သိကၽြမ္းရတာ အၿမဲဂုဏ္ယူပါတယ္…. မမ ပုသိမ္သူ" ဟု ဆိုလုိက္လွ်င္ျဖင့္ အားလုံး ရယ္ေမာရႊင္ျပ သေဘာက်ၾကေလေတာ့သည္။
(၅)
အေမေဒၚျမရင္က ပြဲအလြန္ႀကိဳက္သူမို႔ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလး အပါအ၀င္ ကေလးေတြ အားလုံး ပြဲႀကိဳက္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း တစ္ညလုံးစာ ဖ်ာ၀ယ္ၾကည့္ၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ တစ္၀က္က်မွ ျဖတ္ၿပီး ၀င္ၾကည့္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္က်လွ်င္ ပြဲတစ္၀က္ပဲက်န္သည္။ မိုးလင္းအထိ မၾကည့္ႏိုင္သူ ပရိသတ္ အခ်ဳိ႕တ၀က္တို႔ အိမ္ျပန္ၾကၿပီ ျဖစ္၍ ရုံပြင့္ေနၿပီ။
အေဖက ကေလးေတြကို စက္ဘီးႏွင့္ တစ္တြဲၿပီး တစ္တြဲပို႔ေပးသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ကေလးကေတာ့ အဆုိ အက အငို အေျပာေတြႏွင့္ ခမ္းနားၿမိဳင္ဆုိင္စြာ တင္ဆက္သည့္ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ထုပ္ႀကီးေတြကို သိပ္ႀကိဳက္သည္။ ပြဲသိမ္း၍ မိုးလင္းလုနီး ေ၀လီေ၀လင္းမွာ မ်က္လုံးေတြ ဖန္စပ္ၿပီး သားအမိတစ္ေတြ ျပန္လာၾကစဥ္လမ္းတြင္ ဇာတ္ထဲက စာသားအပိုင္းအစေတြကို ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကေလးက သံေနသံထားႏွင့္ ရြတ္ဆိုျပတတ္သည္။
(၆)
အတန္းထဲမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မည့ံခဲ့ေသာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကေလးသည္ ဒုတိယတန္းက်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ အမွတ္ေတြ နည္းသြားသည္။
ရီပို႔ကတ္ကို စစ္ၾကည့္ေသာအခါ လစဥ္စစ္ စာေမးပြဲေတြမွာ အမွတ္ေတြထိုးက်ျပီး ပထမအစမ္းစစ္၊ ဒုတိယ အစမ္းစစ္ေတြ၌ အမွတ္ေတြက ေကာင္းေနႀကျပန္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ အေဖက-
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ ဘာေႀကာင့္လဲ "ဟု အက်ိဳးအေႀကာင္း ေမးျမန္းႀကည့္သည္။
ထိုအခါက်မွ မ်က္စိ အေ၀းမႈန္ေနတာ ေပၚေပါက္လာေတာ့သည္။
လစဥ္စစ္ စာေမးပြဲေတြမွာ ေမးခြန္းကို အတန္းတြင္းေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚတြင္ ေရးေပးထား၍ ထိုင္ခံုေနရာမွ လွမ္းမျမင္ရ။ ထထ သြားၾကည္႔၊ ျပန္ျပန္ လာျပီး ေျဖရသည္။ အခ်ိန္က မမီ။
သခ်ၤာဆိုလွ်င္ က်ကို က်ေနေတာ႔သည္။
ပထမ၊ ဒုတိယ အစမ္းေတြက်ေတာ႔ ေမးခြန္းကို လွိမ္႔ျပီး တစ္ေယာက္ခ်င္းကို တစ္ရြက္စီ ေ၀ငွေပးကာ စစ္ေဆးေသာေၾကာင္႔ ေကာင္းေကာင္း ျမင္ရသည္။ ထိုအခါ အမွတ္ေတြလည္း ထိပ္ဆံုးမွာပဲ ရွိေတာ႔သည္။
(၇)
မ်က္စိ မႈန္သည္႔ ျပႆနာ အရင္းအျမစ္ကို ေျဖရွင္းဖို႔က ထိုအခ်ိန္အခါက ပုသိမ္ျမိဳ႕မွာ မ်က္မွန္ လုပ္မရေသး။ သို႔ျဖင္႔ ရန္ကုန္သို႔ အကူးတကန္႔ ေခၚလာရသည္။
ပန္းဆိုးတန္း ကုန္တိုက္မွာ မ်က္စိ စစ္ေဆးသည္။ စစ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ့ ပါ၀ါက ေလးရာ နီးေနျပီ။ စစ္ေပးသည္႔ ပုဂၢိဳလ္က “ကေလးကိုဒီေလာက္အထိ ၾကာေအာင္ ပစ္ထားရေကာင္းလား” ဆိုျပီး ဆူပူ အျပစ္တင္ေသးသည္။
မ်က္မွန္ ရဖုိ႔ကေတာ့ျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ေျခာက္လ နီးပါး ထပ္မံ ေစာင့္စားရေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကေလးလည္း မွန္ထူထူႏွင့္ ကူၾကည္႔ရသည့္ ဘ၀သို႔ က်ေရာက္ခဲ့ရေတာ့သည္။ သြားေလရာရာ ကေလးေတြ ၾကားထဲမွာ မ်က္မွန္ထူ တ၀င္း၀င္းမို႔ ထင္းခနဲ သိသာေနေတာ႔သည္။
(၈)
တတိယတန္း ေရာက္ေသာအခါ ေက်ာင္းမွာ ပံုေျပာ ျပိဳင္ပြဲ က်င္းပသည္။ အတန္းပိုင္ ဆရာမကလည္း အတန္းထဲမွာ ပံုျပင္ ထေျပာေနက် ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးကို ပံုေျပာ ျပိဳင္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ လိုက္ေလသည္။
အိမ္ျပန္ လာျပီး ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာျပေတာ႔ အေဖႏွင္႔ အေမကလည္း သေဘာက်သည္။ ဦးထြန္းျမင္႔က စိတ္ကူးတစ္ခု ရ၍ "ၾကြက္ကေလးက ေသးေပမယ္႔ ျခေသၤကို ကယ္တင္ေသာ" ပံုျပင္ တစ္ပုဒ္လံုးကို နေဘေလးေတြ၊ ကာရန္ေလးေတြႏွင့္ စပ္ဟပ္ျပီး အစအဆံုး ျပန္ေရးေပးသည္။
ေက်ာ္ျမင္႔လြင္ေလးက အဆုိပါ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ကို စိတ္ပါလက္ပါ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့က်င့္သည္။ ပံုျပင္ ျပိဳင္ပြဲတြင္ သူ ေျပာသည့္ အသံက အသံေန အသံထား အဖိအေဖာ့ အဆြဲအငင္ မွန္ကန္သည္။ စိတ္၀င္စားေအာင္ ဆြဲေဆာင္ သြားႏိုင္သည္။ ပံုျပင္ ဖြဲ႔စည္း ထားပံုကလည္း ကာရန္နေဘေလးေတြ ျဖစ္၍ ၾကားေနက် အတိုင္း မဟုတ္ဘဲ အဆန္းတၾကယ္ ျဖစ္ေနသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ပထမဆု ရရွိခဲ႔ေလသည္။
(၉)
ေလးတန္း စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ ျပီးေတာ႔ အမက ၂၀ မွ အထက ၃ သို႔ ေျပာင္းသည္။ အထက ၃ ကလည္း ျပည္ေတာ္သာႏွင္႔ ဘာမွ် သိပ္မေ၀း။ တစ္ရက္ပဲ ေက်ာင္းသြား အပ္ျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ လိုက္ပို႔စရာ မလိုေတာ့ေခ်။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးသည္ ရန္မျဖစ္တတ္။ စာေတာ့ ဖတ္သည္။ သတင္းစာေတြ႔ သတင္းစာ ဖတ္သည္။ အိမ္မွာ အေဖ ဖတ္သမွ် မဂၢဇင္း လိုက္ဖတ္၊ ၀တၳဳ လိုက္ဖတ္သည္။ အိမ္မွာက ပုဂံစာအုပ္တိုက္ထုတ္ ဆရာ ျမသန္းတင့္၏ စစ္ႏွင္႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးလို ဂႏၲ၀င္စာအုပ္ေတြ ရွိသည္။ အဂၤလိပ္ ဂ်ာနယ္မ်ား ျဖစ္ေသာ ညဴးစ္၀ိခ္၊ တိုင္းမ္စ္၊ ရီးဒါးဒိုက္ဂ်က္စ္ စာအုပ္ေတြ ရွိသည္။ စာအုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ဘာစာအုပ္ပဲ ဖတ္ ဘာစာအုပ္ မဖတ္ႏွင့္ ဆိုသည့္ ကန္႔သတ္ထားခ်က္ မရွိေခ်။
သူ႔ကို က်ဴရွင္ မထား။ High School Grammer စာအုပ္ကို ညက္ညက္ေၾကေအာင္ Cover to Cover အေဖ ကိုယ္တိုင္ သင္ေပးထားခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းသည့္ အေျခခံမ်ားကို ရရွိ သြားခဲ့သည္။
(၁၀)
၁၉၇၅ ခုႏွစ္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလး ၁၂ ႏွစ္သား အရြယ္။
ပုသိမ္ျမိဳ႕တြင္ ထူးထူးျခားျခား ၾကံဳရသည္။ ေရွးဦးစြာ ေမလ ၃ ရက္ စေနေန႔တြင္ သံုးရက္ တိုင္တိုင္ ပင္လယ္ငွက္ၾကီးမ်ား အုပ္လိုက္အုပ္လိုက္ ပ်ံ၀င္ လာၾကသည္။ ဧရာမ ပင္လယ္ငါးၾကီး ႏွစ္ေကာင္ကလည္း ပုသိမ္ျမစ္ထဲ အထိ ၀င္လာသည္။ ေရႊမုေ႒ာ ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚအထိ ေရာက္ေအာင္ လိပ္ေတြ၊ လိပ္ေတြ အစုအေ၀းလိုက္ တက္လာၾကျပန္သည္။ ပင္လယ္ေရျပာမ်ားကလည္း ပုသိမ္ဆိပ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျပာႏွမ္းစြာ ေရာက္ရွိ ျဖစ္ေပၚေနခဲ႔သည္။
မၾကံဳစဖူးမို႔ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးတို႔ တစ္မိသားစုလံုး အပါအ၀င္ ပုသိမ္ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ား အံ့အားေတြ သင့္ျပီး အဆန္းတၾကယ္ အထူးအဆန္း သြားၾကည့္ရသည္။
(၁၁)
ေမလ ၇ ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔မွာေတာ့ ပုသိမ္ျမိဳ႕တြင္ စံတင္ေလာက္ေအာင္ မၾကံဳစဖူး ထူးကဲလွသည့္ ေလမုန္တိုင္းၾကီး က်ေရာက္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ေလတိုက္ႏႈန္းမွာ တစ္နာရီ မိုင္တစ္ရာ (အခ်ိဳ႕ အဆိုအရ မိုင္ ၁၂၀) ႏႈန္းမွ် ရွိသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးက မုန္တိုင္းကို ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း မသိ။ တရႊီရႊီ တ၀ီ၀ီ ျမည္ေနသည့္ ေလတိုက္သံကိုပင္ ၾကမ္းတမ္းစူးရွေသာ ဂီတသံစဥ္ တစ္ခုလို သေဘာထားသလား မေျပာတက္။ သစ္ပင္ ျပိဳလဲက်သံ၊ အမိုး လန္ထြက္သံ၊ ေလထဲက အသံ၊ ေျမျပင္က အသံမ်ားကို ေတြးေတြးဆဆ နားစြင့္ေနခဲ့သည္။
ထိုစဥ္က ထူးထူးျခားျခား ပဲျပဳတ္သည္ အေဒၚၾကီး တစ္ေယာက္က မနက္ မိုးလင္းတိုင္း ေစ်းေရာင္း မပ်က္ခဲ့။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးကလည္း တစ္ေနရာရာ သြားစရာ ရွိလွ်င္ အလန္႔အေၾကာက္ မရွိ။ မိုးထဲေလထဲ သြားေပး လာေပးသည္။ ပဲျပဳတ္သည္ အေဒၚၾကီး အသံ ၾကားရခ်ိန္ အိမ္ျပင္ထြက္ ေစ်း၀ယ္ဖို႔ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ပဲ ဆင္းသြားတတ္သည္။
ေျခာက္ႏွစ္သား ေက်ာ္ျမင့္လြင္၊ပုသိမ္ ဗဟို ဓါတ္ပံုတိုက္
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ႏွင့္ ညီမေလး မိမိုး
က်ိဳကၡမီဘုရား
မိသားစု သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း
ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ဗံုကေလးမ်ား တန္းစီထားသည့္ပမာ
အခန္း (၄)
ေမြ႔ေလ်ာ္ရင္း ရုန္းကန္ အားျပိဳင္ျခင္း
(၁)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလး ခုႏွစ္တန္း ေအာင္သည္႔ႏွစ္။
ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ဘင္ခရာ တီး၀ိုင္းရွိ၍ မိဘေတြက ထည့္ေပးထားလိုက္သည္။ တီး၀ိုင္းကို ဦးေဆာင္ ဖြဲ႔စည္းသူ ဦးေက်ာက္စိမ္းသည္ ယခင္တရုတ္တီး၀ိုင္းတြင္
္တီးမႈတ္ လာခဲ့သူျဖစ္၍ ဂီတကို အေျခခံက်က် ေကာင္းစြာ တတ္ကၽြမ္းသည္။ ႏုတ္စ္မ်ားႏွင့္ စနစ္တက် သင္ျပေပးႏိုင္သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးက ဘင္ခရာ၀ိုင္းမွာ ပေလြ မႈတ္သည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ သိပ္ကို စိတ္ပါလက္ပါ ရွိလွသည္။ ထူးထူးျခားျခား ျမဴးၾကြေနခဲ့သည္။ သင္တန္းက သင္ယူလာသမွ် အိမ္မွာ ျပန္လာျပီး အားရပါးရ တီးမႈတ္ျပတတ္သည္။ သင္တန္းက ဒရမ္တီးလည္း သင္ေပးသည္။
ေရဒီယိုမွ ျမန္မာ့အသံ အဂၤလိပ္ပိုင္း၏ ေနာက္ဆံုး အစီအစဥ္ ျဖစ္ေသာ Local talent အစီအစဥ္မွာ ပုလဲ၊ ႏြဲ႔ယဥ္၀င္း၊ ညိဳညိဳရိမ္၊ ဘိုဘိုဟန္ တုိ႔ကို စြဲစြဲ ျမဲျမဲ နားေထာင္တတ္လာသည္။
(၂)
ဆရာ ဦးေက်ာက္စိမ္းက ပါရမီ ဓာတ္ခံ ရွိေသာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးကို ခ်က္ခ်င္း မ်က္စိ က်ခဲ့သည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးဘက္ကလည္း လိုလိုခ်င္ခ်င္ ရွိေန၍ သူ႔ကို ဂီတပညာေတြ မ်ားစြာ သင္ေပးခဲ့သည္။
ငပုေတာ ဘက္မွာ ဘင္ခရာတီး၀ိုင္း ဖြဲ႔ဖို႔ သင္တန္း သြားေပးရေသာ အခါမွာေတာ႔ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ဆရာ့ လက္ေထာက္ျဖစ္ေနျပီ။ အခ်ိဳ႕ သင္ခန္းစာေတြဆို ဆရာက မသင္ျပ။ သူ႔ကိုပဲ ျပသ ေပးေစခဲ့သည္။
(၃)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္(ဘဲဥ) ႏွင့္ ညီမေလး မိုးတို႔ အၾကီး ႏွစ္ေယာက္ တစတစ အရြယ္ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ အမွ် အငယ္ေလးေတြကို သူတို႔ပဲ တာ၀န္ယူ ထိန္းေပးၾကသည္။
အေဖ၊ အေမတို႔က မနက္ အလုပ္ဆီ ထြက္သြား။ ညေန အလုပ္ဆင္းအျပီး သမ ေဆးခန္း ၀င္ထိုင္၊ ည ၇ နာရီေလာက္မွ အိမ္ျပန္ ေရာက္လာတတ္သည္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ ထိန္းေပးထားၾကသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အဆင္ေျပရေလသည္။
ျပည္ေတာ္သာ ရပ္ကြက္ကလည္း ၀န္ထမ္း မိသားစုေတြခ်ည္းသာ။ အားလံုး ကိုယ့္နည္းႏွင္ႏွင္ ဘ၀တူေတြ ျဖစ္၍ စည္းလံုးၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ အရပ္ကို ေဆြမ်ိဳးလို သေဘာထားျပီး အပ္ႏွံ ထားရသည္။ သူ႔အိမ္ ကိုယ္ၾကည့္၊ ကုိယ့္အိမ္ သူၾကည့္ႏွင့္ ၀ိုင္းၾက ၀န္းၾကစျမဲ ျဖစ္သည္။
(၄)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ကိုးတန္း အတက္မွာ ရွင္ျပဳျဖစ္သည္။
ထိုစဥ္က ဦးထြန္းျမင္႔၏ ဘၾကီးလည္း ပုသိမ္မွာ တာ၀န္က်ေနသည္။ ဘၾကီး၏ ခယ္မမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ေဒၚခင္စိန္၊ ေဒၚျမခင္တို႔မွာ အပ်ိဳၾကီးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ဤအေဒၚေတြက ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို လြန္စြာ ခ်စ္ၾကသည္။
တစ္ေန႔ေတာ႔ -
"ဘဲဥကို ရွင္ေလာင္း ဒကာအေနနဲ႔ ငါတို႔ပဲတာ၀န္ယူျပီး သကၤန္း စည္းေပးခ်င္တယ္။ မင္းတို႔က မိဘေတြ။ ဘယ္ေတာ့ ထပ္ျပဳေပးေပးရတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ငါတုိ႔ပဲ ကမကထ လုပ္ပါရေစ" ဟု ဆိုရွာၾကသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ပုသိမ္ျမိဳ႕ ကုန္သည္လမ္း မရမ္းေက်ာင္းတြင္ ကိုရင္ ၀တ္ျဖစ္ခဲ့၏။ အျခား ဒုလႅဘ ရဟန္း ႏွစ္ပါးလည္း အေဖာ္ ပါသည္။
ေက်ာင္းက မိုးကုတ္ ၀ိပႆနာ အေျခခံေသာ ေက်ာင္းျဖစ္သည္။ အမရပူရျမိဳ႕ မဂၤလာတိုက္ေဟာင္း ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အဂၢမဟာ ပ႑ိတ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး၏ လမ္းစဥ္ အတိုင္း လိုက္နာသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ရွင္ျပဳျပီးေနာက္ တစ္ဆက္တည္းပင္ တရားစခန္း ဆယ္ရက္ ၀င္ရသည္။.
တရားစခန္းတြင္ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ လည္ပံု၊ ျဖတ္ပံုကို ေက်ညက္ေအာင္ သင္ၾကား ျပသေပး၍ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ေလးမွာ အေျခခံေကာင္းေတြ ရရွိလာခဲ့သည္။ ဗုဒၶတရားေတာ္၏ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆက္စပ္ ဆင္ျခင္ရပံု သေဘာ အႏွစ္သာရကို အေတာ္ေလး သိျမင္သြားခဲ့သည္။
(၅)
ဆယ္ရက္ ျပည့္၍ လူထြက္လာခဲ့ရေသာ္လည္း တရား ဓမၼ၏ အရသာကို သူ မေမ့။
"အေဖတို႔၊ အေမတို႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးက သံသရာ ခရီးသည္ ေရေမ်ာလာတာနဲ႔ တူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမ်ာလာတဲ႔ သံသရာျမစ္နားမွာ အျမစ္က ေရလႈိက္စားထားလို႔ မခိုင္ဘဲနဲ႔ အရြက္ေတြ အကိုင္းေတြက ေရဘက္ကို ကိုင္းျပီး ယိုင္ေနတဲ့ ခႏၶာငါးပါး သစ္ပင္ ရွိတယ္" ဆိုေသာ စကားမ်ိဳးေတြ ေျပာတတ္လာခဲ့သည္။
"သံသရာ ခရီးသည္ကလည္း ေမ်ာလာခဲ႔တာ အေတာ္ ၾကာျပီ။ ေမ်ာလာတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္က အားကိုးရာ ရွာမွာပဲ။ ရွာတဲ႔ အခါက်ေတာ့ ဖ်တ္ဆို ခႏၶာငါးပါးထဲက ရူပကၡႏၶာ ဆိုတဲ့ကမ္းနား သစ္ပင္ကို ဆြဲလိုက္တယ္။ ဆြဲတဲ့ လူကလည္း တအားကုန္ အေပၚတက္ခ်င္လို႔ တဏွာ၊ ဥပါဒါန္နဲ႔ တအားဆြဲ။ ဟိုဘက္ကလည္း အျမစ္ မရွိေတာ့ သစ္ပင္ေရာ ေျမစိုင္ပါ ဆြဲတဲ့သူအေပၚ ျပဳတ္မက်ဘူးလား"ဟု သူေမးတတ္လာသည္။
အိမ္က လူေတြ စိတ္မ်က္စိထဲ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ေပၚလာေအာင္ သူ ရွင္းျပႏိုင္သည္။
တစ္ဆက္တည္း -
"အဲဒီလို ျပဳတ္က်တဲ့ အခါက်ေတာ့ နဂိုက အေမ်ာသမားအေပၚမွာ သစ္ပင္ၾကီး တစ္ခုလံုးနဲ႔ ေျမစိုင္ေတြပါ ပိက်လာေတာ့ ျမဳပ္သြားဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့၊ သံသရာ ျမစ္ၾကီးထဲမွာ အေမ်ာသမား ဆိုတာက အေပၚပိုင္း ဟိုဘ၀၊ ဒီဘ၀ေတြ ေျပာင္းလဲက်င္လည္ရတာ၊ အျမဳပ္သမား ဆိုတာကေတာ႔ အပါယ္ေလးဘံုကို သြားရတာ၊ အျမဳပ္သမားဘ၀က တစ္ခါ ရုန္းကန္ တက္လာျပန္ေတာ႔ အေမ်ာသမား အျဖစ္ ေရာက္ရျပန္တာပဲ၊ ကဲ၊ အေဖတို႔၊ အေမတို႔ စဥ္းစားၾကည့္။ ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသလဲ၊ ဒါျဖင္႔ နိဗၺာန္ဆိုတဲ့ ေသာင္ကမ္းကို ရွာျပီး တက္ႏိုင္မွပဲ ေမ်ာလိုက္၊ ျမဳပ္လိုက္ ဘ၀ကေန လြတ္ႏိုင္ေတာ႔မွာေပါ့" ဟု တရားခ်သည္။
ရွင္လူထြက္စ ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ အေဖႏွင့္ အေမကို တရားစခန္း၀င္ဖို႔ခ်ည္းပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး တိုက္တြန္းသည္။
(၆)
အေဖႏွင့္အေမကေတာ့ တရားဓမၼဘက္ေျခဦး မလွည့္ျဖစ္။ မလွည့္ႏိုင္အားေသး။
ကိုယ့္အလုပ္ထဲမွာပဲ ကိုယ္ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းက်န္းမာေရအလုပ္ကလည္း သူတို႔လိုပင္ကိုသဘာ၀ ေအးေအးလူလူမ်ားႏွင့္ကိုက္သည္။
အားရက္ဆုိ ပုသိမ္ၿမိဳ႕အနီး၀န္းက်င္က ေက်းရြာတစ္ရြာရြာဘက္သို႔ ထြက္ၿပီး ေက်ာင္းက်န္းမာေရး ဆရာ၀န္အဖြဲ႔ႏွင့္ ေဆးသြားကုေပးၾကသည္။ ထိုအခါက်လွ်င္ သြားဆရာ၀န္ကလည္း ပါတတ္သည္။ ရြာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဇရပ္တစ္ေဆာင္မွာ အေျခခ်ၿပီး က်န္းမာေရးပညာေပး ေဟာေျပာေဆးကုေပးၾကသည္။
ႏႈတ္ခမ္းကြဲကေလးေတြ၊ ေမြးရာပါ ႏွလုံးေ၀ဒနာရွင္ကေလးေလးေတြ ရန္ကုန္အထိ သြားေရာက္ၿပီး ေဆးကုသမႈခံယူႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးရသည္။
တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ အခ်ဳိ႕ေသာကေလးငယ္မ်ားခမ်ာ ညစ္ပတ္ေပတူးေနေသာ အကၤ် ီကိုပင္လဲစရာ မရွိတာႏွင့္ ႀကဳံရသည္။ ထုိအခါ ပုသိမ္ေစ်းထဲက အကၤ် ီ ၀ယ္လာေပးရသည္။ အဲသလိုအလုပ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနမိၾကသည္။
တစ္ဘက္မွာက သားသမီးေတြအေရး၊ စား၀တ္ေနေရး။ ဘ၀ထဲမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္စြာ ရုန္းကန္ေနၾကသည္ဆုိေတာ့ သားက တရားစခန္း၀င္ဖုိ႔ေျပာလည္း ကိုယ့္မွာ အခ်ိန္မေပးႏိုင္သလို ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။
(၇)
ထိုကာလတြင္ လူငယ္ေတြအၾကားမွာ ဂီတာအႀကီးအက်ယ္ေခတ္စားေနၿပီ။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ဂီတာလိုခ်င္ေသာ္လည္း အိမ္ကိုမ၀ယ္ခိုင္းရဲ။ တစ္ခါမွလည္း ဖြင့္မေျပာ။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ေက်ာင္းဘင္ခရာတီး၀ိုင္းမွာကတည္းက ဂီတ
အေျခခံႏုတ္စ္မ်ားအထိ ပိုင္ႏိုင္တတ္ကၽြမ္းထားသူမို႔ ဂီတာတီးဖုိ႔ ဘာအခက္အခဲမွ်မရွိ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္တီးခတ္သီဆိုေနတာကို သူ႔အေနႏွင့္ အလုိက္သင့္ပင္ တီးခတ္သီဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ကိုယ္ပိုင္မရွိေတာ့ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္မရ။
(၈)
ကိုးတန္းစာေမးပြဲၿပီးေသာအခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ အလည္အပတ္သြားခဲ့သည္။ ဦးထြန္းျမင့္ အစ္မ ေဒၚညြန္႔ညြန္႔၏ ခင္ပြန္းက ရန္ကုန္မီးရထား (STI)အခ်က္ျပႏွင့္ ေၾကးနန္း အင္စပက္တာ။
အဆုိပါ ဦးေလးႏွင့္ အေဒၚတို႔အိမ္ကို ေက်ာ္ျမင့္လြင္သြားျဖစ္ေတာ့ ညီအစ္ကို၀မ္းကြဲေတာ္စပ္သူ ကိုေအာင္မ်ဳိးဆန္းဆီမွာ ဂီတာတစ္လုံးရွိေနသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္လည္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ သူတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ဂီတာလြတ္လြတ္လပ္လပ္တီးခြင့္ ရရွိခဲ့ၾကသည္။
ဂီတာေပၚမွာ သူအရူးအမူးျဖစ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ပုသိမ္ျပန္မည္ဆုိေတာ့ ထုိဂီတာအေဟာင္းအႏြမ္းေလးကို သူႏွင့္အတူ ထည့္ေပးလုိက္ၾကသည္။
(၉)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဆယ္တန္းအတက္ႏွင့္ဂီတာ။
ေတြ႔ၾကပါေခ်ၿပီ။
ဂီတာတစ္လုံးႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြႏွင့္။ တရုန္းရုန္းျဖစ္စျပဳလာသည္။ ထိုအခါ သူ႔တုန္းက ဂီတ၀ါသနာပါလွပါသည္ဆုိေသာ ဖခင္ဦးထြန္းျမင့္ပင္ လက္မခံႏိုင္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က သားႀကီး ႀသရသလည္းျဖစ္သည္။ စာေတာ္ၿပီးသား၊ ထူးခၽြန္ၿပီးသားျဖစ္သည္။ သားကို ဆရာ၀န္၊အင္ဂ်င္နီယာပဲ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ ကိုယ္ေတြက က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းမ်ားပီပီ သားကိုဆရာ၀န္ပို၍ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ သူ႔မွာက ျဖစ္ထြန္းႏိုင္ေလာက္သည့္ အရည္အခ်င္းမ်ဳိးရွိထားသည္ဟုလည္း ယုံၾကည္သည္။
ယခုလို ဂီတာတစ္လုံးႏွင့္ ေထြးလုံးရစ္ပတ္လုပ္ေနလုိ႔ကေတာ့ ဘာဆုိဘာမွ်ျဖစ္လာလိမ့္မည္ မဟုတ္။ လမ္းလြဲသြားဖို႔ပဲ ရွိသည္ဟု ဦးထြန္းျမင့္ယူဆသည္။
(၁၀)
သားကိုမ်က္ျခည္မျပတ္ ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္း မ်က္စိေနာက္ေနခဲ့ရာ။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ျဖင့္ ဦးထြန္းျမင့္က သူ႔စိတ္ကို သူဆက္ၿပီး မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကိုေခၚသည္။ သတိဆြဲလက္ပိုက္ရပ္ခုိင္းလုိက္သည္။
"ကဲ၊ ရွင္းရွင္းပဲ ငါေမးမယ္ကြာ၊ ဒီဂီတာအလုပ္နဲ႔ မင္းတစ္ဘ၀လုံး ထမင္းစားမွာလား၊ တျခား ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ အလုပ္မ်ဳိးေတြနဲ႔ ထမင္းစားမွာလား" ဟု ဆုိင္းမဆင့္ ဗုံမပါ ေမးလုိက္သည္။
ဦးထြန္းျမင့္ေမးပုံက အေတာ္ေလးေတာ့ ႏိုင့္ထက္စီးနင္းျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ အေဖက အေဖ။ သားက သားျဖစ္သည္။ သူက အေဖျဖစ္ေန၍ အေဖတစ္ေယာက္၏ သားႀကီး ၾသရသအေပၚမွာ ထားရွိေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ေဇာတို႔မွာ ေလာကတံထြာသမာရိုးက် ဤထုံးစံလမ္းေၾကာင္းပဲရွိသည္။ သားတစ္ေယာက္ကို ေ၀းလံခက္ခဲၿပီး ေကြ႔ေကာက္သေလာက္ ေသခ်ာေရရာျခင္း မရွိသည့္လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း သူတြန္းမပို႔ႏိုင္။
"ေျပာကြာ၊ ေျပာ။ ဒီဂီတာအလုပ္နဲ႔ မင္းနဲ႔ျဖစ္မလား။ မျဖစ္ဘူးလား။ မင္းအခုခ်က္ျခင္းစဥ္းစားၿပီးေတာ့ ေျပာ၊ မျဖစ္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ စာပဲႀကိဳးစားရမယ္"
(၁၁)
ေက်ာ္ျမင့္ခမ်ာ ခက္ဖြယ္ျဖင့္ ႀကဳံရရွာၿပီ။ အေျခအေနက သမင္ဆယ္လွမ္း၊ က်ားတစ္လွမ္းအေနအထား။ ထိုအခ်ိန္မွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အသက္ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္။ တကယ့္ကေလးသာသာ လူလားေျမာက္ဖို႔ အားယူစအခ်ိန္။ သူ႔မွာေျပာစရာ စကားေတြ ရွိေတာ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ မေျပာျပတတ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာလည္းမေျပာရဲ။ အေဖေျပာေနတာလည္း မွန္သည္ဆုိတာ သူသိသည္။ သို႔ေပမယ့္ အျခားတစ္ဘက္မွာလည္း စဥ္းစားစရာ ရွိရမည္။
အေဖကေျဖဖို႔ ဖိအားေပးလြန္းလာေသာအခါမွာေတာ့ အားမတန္မာန္ေလွ်ာ့ၿပီး -
"ကၽြန္ေတာ္စာပဲ ႀကိဳးစားပါေတာ့မယ္" ဟု သေဘာတူလိုက္သည္။ အေဖက -
"ေအး၊ ဟုတ္ၿပီ၊ မင္းစကား မင္း ကတိတည္ပါေစ၊ ဂီတာကိုေတာ့ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ယတိျပတ္အဆက္ျဖတ္ ထားလုိက္ေတာ့" ဟုဆုိသည္။
ေနာက္မွ ကိုယ္လိုခ်င္တာျဖစ္ခ်င္တာ တစ္ဘက္သတ္ႀကီး ကတိစကားရၿပီးၿပီဆုိေတာ့ ေအာင္ႏိုင္သူပီပီ ေလသံအတန္ငယ္ေလွ်ာ့၍ -
"မင္းကြာ၊ ေလာေလာဆယ္ ဂီတာကို ခဏအသာထားၿပီး စာပဲႀကိဳးစားလုိက္စမ္းပါ၊ ဂီတအႏုပညာကေတာ့ကြာ အေဖလည္း ၀ါသနာပါတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ေတြ၊ အကိုင္ေတြနဲ႔ အေျခတက်ျဖစ္ၿပီဆိုတဲ့အခါက်ရင္ မင္းႀကိဳက္သေလာက္ လုိက္စားစမ္းပါ" ဟုဆုိေလသည္။
(၁၂)
ထိုေန႔ ထုိရက္မွစ၍ အိမ္မွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဂီတာမတီးရေတာ့ၿပီ။
အနည္းဆုံး အေဖအိမ္မွာ ရွိေနစဥ္ ဂီတာမတီးရ။
(၁၃)
အေဖ့ကိုေၾကာက္၍ ဘာမွ်ျပန္ၿပီး ႏႈတ္လွန္ထိုးမေျပာခဲ့သလို တကယ္လည္း ပီဘိလူငယ္ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ကေလး၏ စိတ္ထဲမွာ ဂီတမွ ဂီတဟူေသာ အစြဲအလမ္းမ်ဳိး မရွိေသး။ ဂီတာကို သူခုံမင္တာမွန္သည္။ သို႔ေသာ္ သူလည္း သူ႔ဥာဏ္အထြာႏွင့္ သူစဥ္းစားတတ္သည္။
ဂီတအလုပ္ခ်ည္းသက္သက္ တစ္လက္တည္းကိုင္ၿပီး သြားရလွ်င္ ဘ၀မွာ မည္မွ် ၾကမ္းတမ္းပင္ပန္း ဆင္းရဲႏိုင္သည္၊ ဘယ္ေလာက္မေရမေရာ ျဖစ္ႏိုင္သည္ကို သူသိသည္။ အေမႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႔ေတာ့ -
"သားသိပါတယ္ အေမရာ။ အေဖ့ကို ေျပာျပေနရင္ ထပ္ရွည္ေနမွာ စိုးလို႔ပါ။ သားကလည္း ဒီဂီတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း မလုပ္ပါဘူး"ဟု ဆုိသည္။
(၁၄)
အေမႏွင့္ သားကေတာ့ ဘာမဆို ထိုးသြင္းနားလည္ ေ၀မွ်ႏိုင္ၾကသည္။
အေဖမရွိခ်ိန္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကာလကေလး တစ္ခုမွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က -
"အေမ သီခ်င္းေလး ဘာေလး မဆုိတတ္ဘူးလား၊ သားက ဂီတာတီးေပးခ်င္တာ" ဟု ဆုိသည္၊ သားကေျပာလြန္းေတာ့ Local Talent အစီအစဥ္မွ လာေနက် London Bridge, River of No Return သီခ်င္းေတြ အေမဆုိျပသည္။
အေမက သီခ်င္းဆုိ၊ သားက ဂီတာတီး။ တကယ္ပဲ ေပ်ာ္စရာျဖစ္ခဲ့သည္။ သီခ်င္းဆုံးေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အားရပါးရ -
"အေမက သီခ်င္းဆုိ ေကာင္းတာပဲ။ လွ်ဳိထားတာကိုး" ဟုမွတ္ခ်က္ခ်သည္။
(၁၅)
စာကလည္း တအားဖတ္သည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ၾကည့္လုိက္လွ်င္ မ်က္မွန္ထူထူႏွင့္ စာအုပ္တစ္တြဲႏွင့္ အၿမဲေတြ႔ရမည္။ အိမ္ကစာဖတ္တာႏွင့္ ပက္သက္ၿပီး လုံး၀မကန္႔သတ္။ ဖတ္ခ်င္တာဖတ္၍ ရေသာေၾကာင့္ အိမ္မွာ ရွိရွိသမွ် စာအုပ္အားလုံး သိမ္းက်ဳံးဖတ္သည္။ ရရာကေန ငွားရမ္းရွာေဖြၿပီးေတာ့လည္း ဖတ္ရႈသည္။
ဂီတာကေတာ့ အိမ္မွာခ်ဳပ္ခ်ယ္ထား၍ အျပင္မွာပဲ သြားတီးေလေတာ့သည္။ သူငယ္ႏွပ္စား ကေလးငယ္ေလးလည္း မဟုတ္၍ အိမ္ထဲမွာ ေလွာင္ပိတ္ထားဖုိ႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္။ ဂီတာကို သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ သြားထားၿပီးတီးသည္။
မိဘေတြက သူဘယ္မွာ ဂီတာတီးမွန္း၊ သူဘယ္ေလာက္တတ္ေနမွန္း၊ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေနမွန္း မသိၾက။ ဒါေပမယ့္ ပုသိမ္ကေတာ့ အရင္သိသြားသည္။
(၁၆)
ပုသိမ္ၿမိဳ႕သည္ ဂီတအႏုပညာမွာ အစဥ္အလာရွိေသာ ၿမိဳ႕ျဖစ္၏ ။
စနစ္တက်ဖြဲ႔စည္းထားေသာ တီး၀ိုင္းေတြ ရွိသည္။ Skeleton ဆိုေသာ ဂီတတီး၀ိုင္းသည္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕၏ အေစာဆုံးေသာ ဂီတတီး၀ိုင္းမ်ားတြင္ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ခဲ့၏ ။ Skeleton ၀ိုင္းမွ ကိုၾသသည္ ႏိုင္ငံေက်ာ္ E.Machine အဖြဲ႔တြင္ ရစ္သမ္ဂီတာ တီးခတ္ခဲ့ၿပီး ယခုအခါ "ခိုင္မာ ဂီတာ" ထုတ္လုပ္ေနသူျဖစ္ပါသည္။
မဂၤလာပြဲ၊ ဧည့္ခံပြဲေတြမွာ လုိက္လံေဖ်ာ္ေျဖေပးၾကေသာ တီး၀ိုင္းမ်ားအနက္ တရုတ္လူမ်ဳိးမ်ားဦးစီးၾကသည့္ ငု၀ါ၊ ျဖဴနီညိဳျပာ၊ ရွမ္းရိုးမ တီး၀ိုင္းမ်ားမွာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အဆင့္ရွိသည္။ အေရွ႕တိုင္း ႏုတ္စ္ ၀မ္း၊ တူး၊ သရီး၊ ဖိုးမ်ားႏွင့္ စည္းကမ္းတက် တီးခတ္ႏိုင္ၾကသည္။
ငု၀ါ၊ ျဖဴနီညိဳျပာ၊ ရွမ္းရိုးမ ၀ိုင္းႀကီးေတြက အၿပိဳင္အဆိုင္ ျဖစ္ၾကသလို ကရင္တုိင္းရင္းသားရပ္ကြက္ထဲက မဟူရာ အစရွိေသာ တီး၀ိုင္းမ်ားလည္း ရွိၾကေသးသည္။
(၁၇)
စေနေန႔ညေနခင္းေတြဆိုလွ်င္ ပုသိမ္ပန္းၿခံထဲတြင္ စင္တင္တီး၀ိုင္းေတြက ေဖ်ာ္ေျဖေပးတတ္ၾကသည္။
"ငု၀ါ" ကိုေတာ့ျဖင့္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕၏ ထိုအခ်ိန္က အေကာင္းဆုံးတီး၀ိုင္း တစ္၀ိုင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ႏိုင္သည္။ ငု၀ါ၏ တီး၀ိုင္း ေထာင္သူလည္းျဖစ္၊ လိဒ္ ဂီတာသမားလည္းျဖစ္သူ ကိုတင္ယုသည္ တီး၀ိုင္းတစ္ခုလုံး၏ အခ်က္အခ်ာျဖစ္ခဲ့၏ ။ သူကိုယ္တုိင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အတီးအခတ္ေကာင္းခဲ့သည္။
ကိုတင္ယုတို႔သည္ ပုသိမ္ဘူတာရုံထဲမွာလည္း စားေသာက္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ ဖြင့္ထားသည္။ ပုသိမ္ဘူတာရုံဆုိတာက ေက်ာ္ျမင့္လြင္တို႔ ေနေသာျပည္ေတာ္သာရိပ္သာ တုိက္တန္းမ်ားႏွင့္ ဘာမွ် မလွမ္းမကြာ။ လက္တစ္ကမ္းမွ်သာ။
မ်ားမၾကာမီေသာ ကာလအတြင္းမွာ လူငယ္ေလး ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ လက္စလက္နနွင့္ အဆိုပါရမီတုိ႔ကို ကိုတင္ယု ေကာင္းစြာ အကဲခတ္မိသြားခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ပုသိမ္ပန္းၿခံ၏ စေနညေန "ငု၀ါ" ေဖ်ာ္ေျဖပြဲမ်ားတြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္တစ္ေယာက္ စင္ျမင့္ေပၚသို႔ ေရာက္ရွိလာေတာ့သည္။
(၁၈)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ကိုတင္ယုက ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးၿပီး ပုသိမ္ၿမိဳ႕၏ နံပတ္တစ္ တီး၀ိုင္း "ငု၀ါ" က စင္တင္ေပးလာေသာအခါ "ျဖဴနီညိဳျပာ" ကလည္း သူတို႔ တီး၀ိုင္း၏ အလွည့္က် ညေနေတြမွာ လာၿပီး သီဆုိေပးဖို႔ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ဖိတ္ေခၚသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္အေနႏွင့္ ျငင္းပယ္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ သူ႔ကိုယ္ထဲကို ဂီတပိုးက တိုး၍ တိုး၍ စြဲကပ္၀င္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ သူ႔အသက္ကျဖင့္ ၁၅ ႏွစ္၊ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္။
(၁၉)
ပုသိမ္ပန္းၿခံ စေနညေန ဂီတပြဲေတြမွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္အဆုိမ်ားခဲ့တာက ထိုေခတ္အခါအေလ်ာက္ ေခတ္စားခဲ့ေသာ ကိုင္ဇာသီခ်င္းေတြျဖစ္သည္။
သူ၏ ပထမဆုံးစင္ျမင့္ေဖ်ာ္ေျဖမႈ အေတြ႔အႀကဳံမွာ ၁၉၈၀ျပည့္ႏွစ္က ပုသိမ္ၿမိဳ႕ ကမ္းနားလမ္းတြင္ ဘိုတင္ယုတို႔ ငု၀ါေတးဂီတႏွင့္ ကိုင္ဇာ၏ "အေကာင္းဆုံးက ဂီတာတီးေနမယ္" သီခ်င္းကို သီဆုိခဲ့ျဖင္းျဖစ္သည္။
(၂၀)
သီခ်င္းသာဆုိရတာ အေဖ့ကို ေပၚေပၚထင္ထင္ အသိမခံရဲ။ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ႏွင့္သာ ဆုိရသည္။ သို႔ေသာ္ ပုသိမ္ဆုိတာ တကယ္တမ္းေတာ့ ဘာမွ် က်ယ္၀န္းလွသည္မဟုတ္။ တစ္ဆင့္စကား၊ တစ္ဆင့္နားႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ သီခ်င္းဆုိတာ ေကာင္းလွေၾကာင္း အေဖအပါအ၀င္ တစ္အိမ္သားလုံး သိထားေနႏွင့္ခဲ့ၾကၿပီ။
ဦးထြန္းျမင့္က ကိုယ့္သားသီခ်င္းသီဆုိေဖ်ာ္ေျဖတာကို နားလည္းနားေထာင္ခ်င္သည္။ ေပၚတင္ႀကီး သြားအားေပးလွ်င္ တစ္ဖက္က တားျမစ္ပိတ္ပင္ထားေသာ ေရွ႕စကားႏွင့္ ေနာက္လုပ္ပုံတို႔ မညီညြတ္သလို ျဖစ္ရေတာ့မည္။ ဂီတဘက္ကို ေျမွာက္ေပးလုိက္သလို ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ပညာေရး၏ စည္းေဘာင္ ကာလနား ပ်က္သြား ရလိမ့္မည္။
သို႔ျဖစ္၍ လူမသိေအာင္ သြားနားေထာင္ၾကသည္။
ေတြးၾကည့္လွ်င္ ရယ္စရာပင္ေကာင္းေနသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကလည္း အိမ္ကသိမွာစိုး၍ တိတ္တခိုးဆုိရသည္။ အိမ္ကလည္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ သိမွာစိုး၍ ေမွာင္ရိပ္ခို၊ လူလုံးေဖ်ာက္ၿပီး နားေထာင္ခဲ့ၾကသည့္ျဖစ္ပုံမွာ အဆန္းပင္။
(၂၁)
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကိုေတာ့ ဘာအခက္အခဲမွ် မႀကဳံရဘဲ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ပင္ ေအာင္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္တြင္ တီး၀ိုင္းႏွင့္ ေတးသီခ်င္း ဂီတေတြႏွင့္ ယွက္ႏႊယ္ေန၍ အမွတ္ကျဖင့္ ဘယ္လုိမွ် မေကာင္းႏိုင္။
မိဘေတြက က်န္းမာေရး၀န္ထမ္း အသိုင္းအ၀ိုင္းျဖစ္၍ သားကိုဆရာ၀န္ေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္ၾကသည္။ ဆယ္တန္း အမွတ္နည္းတာက မေက်နပ္ခ်င္စရာ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ပုသိမ္ေဒသေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ ဇီ၀ေဗဒဘာသာတြဲ ယူျဖစ္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္စိတ္က အႏုပညာဘက္ကိုသာ ပိုၿပီး တိမ္းညႊတ္ေနသည္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘ၀သည္ ဆယ္တန္းလိုမ်ဳိး ပညာေရးဘက္တြင္ လတ္တေလာ အနီးကပ္ ဦးတည္ရည္မွန္း ထားစရာလည္း မလို။ ဖတ္ခ်င္သည့္ စာအုပ္ေတြ ဖတ္သည္။ ကဗ်ာတို ကဗ်ာစေတြ စမ္းသပ္ေရးဖြဲ႔သည္။ ဂီတာကေတာ့ အရူးအမူးပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။
(၂၂)
ဘိုတင္ယုတို႔ "ငု၀ါ" လုိ စင္ျမင့္ပြဲေတြ အျပင္ႀကဳံေလရာမွာ ဂီတာတီးသည္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္၊ လယ္ကြင္း၊ ေကာက္ရိုးပုံ၊ ေထာင္ကြင္းထဲက သစ္ပင္ေအာက္၊ အစရွိသျဖင့္ ေနရာ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းေရႊ႕ၿပီး ေတးသီခ်င္း ဂီတထဲမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနေတာ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ထံတြင္ ဂီတႏွင့္ ပက္သက္၍ လက္ဦးဆရာမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ပုသိမ္အေနာက္ၿမိဳ႕နယ္၊ လမ္းစဥ္လူငယ္ ဘင္ခရာတပ္ဖြဲ႔မွ ဆရာဦးေက်ာက္စိမ္းႏွင့္ ဆရာ ဦးစန္းတင့္တို႔ ခင္းေပးခဲ့သည့္ အေျခခံေကာင္းေတြ ရွိခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဂီတကို အေပၚယံ ၀ါသနာပါရုံမဟုတ္။ ႏုတ္စ္ႏွင့္ စနစ္တက်တီးတတ္ေအာင္ နက္နက္ရႈိင္းရိႈင္း လုိက္စားခဲ့သည္။
ငု၀ါမွ ဘိုတင္ယုသည္ ႏုတ္စ္ကၽြမ္းက်င္သူျဖစ္၍ သူ႔ထံမွ ပညာေတြကို အသင္၊ အျမင္၊ အၾကားနည္းမ်ဳိးစုံႏွင့္ ရေအာင္ယူခဲ့သည္။
သီခ်င္းေလးေတြလည္း စပ္းသပ္ေရးဖြဲ႔ၾကည့္ခဲ့သည္။ ထုံးစံအတိုင္း ရွိၿပီးသား သံစဥ္ေပၚမွာ စာသားထည့္ရေသာ ေကာ္ပီပုံစံကို အရင္ဆုံးလုပ္ၾကည့္သည္။ သူပထမဆုံး ေရးဖြဲ႔ခဲ့ေသာ ေကာ္ပီသီခ်င္းမွာ ABBA / Hastamanana သီခ်င္းအလုိက္ျဖစ္ေသာ "ကႏၲာရ ႏွလုံးသား" ။
၁၉၇၉ ခုႏွစ္ (အသက္ ၁၆ ႏွစ္) တြင္ေရးခဲ့သည္။
(၂၃)
ဂီတႏွင့္ အႏုပညာဘက္ကိုခ်ည္းပဲ စိတ္ကတိမ္းညြတ္ေနေသာအခါ ၁၉၇၉ - ၈၀ ခုႏွစ္ ေဒသေကာလိပ္ ပထမႏွစ္ စာေမးပြဲမွာ က်ရႈံးသြားခဲ့တာ အဆန္းဟူ၍ မဆုိသာေတာ့ပါ။
၁၅ႏွစ္သား ကိုရင္ ေကသ၀၊ ပုသိမ္ ေရႊမုေဌာဘုရား
၁၉၇၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၃၁
အခန္း(၅) ေရစုန္ အေမ်ာ ေရဆန္ အတက္
(၁)
၁၉၈၁ ခုႏွစ္။
ဦးထြန္းျမင့္ႏွင့္ ေဒၚျမရင္တို႔ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔၏ ႏွစ္ဖက္ မိဘေတြက အသက္ႀကီးၾကၿပီ။ ပုသိမ္- ေမာ္လၿမိဳင္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ သြားလာရတာ မလြယ္ကု။ ေမာ္လၿမိဳင္မွာသာ ဆိုလွ်င္ အနီးကပ္ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ ေပးႏိုင္လိမ့္မည္။ သို႔ျဖင့္ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရန္ ေလွ်ာက္လႊာတင္လိုက္ၾကေတာ့သည္။
ပထမဆံုး ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္ ရသြားတာက ဦးထြန္းျမင့္။ ေဒၚျမရင္အတြက္က်ေတာ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးမွာ ေနရာလပ္ မရွိ။ ေဆးဘက္ကိုေတာ့လည္း ယခုအခ်ိန္က်မွ ျပန္မ၀င္ခ်င္။ တစ္ဖက္တြင္ ကေလးေတြက ရွိေသးသည္။ လုပ္သက္ကလည္း ၂၄ နွစ္ပင္ ရွိၿပီ။ သို႔ၿဖင့္ အစာအိမ္ ေရာဂါကို အေၾကာင္းျပၿပီး Invalid ပင္စင္ ယူလိုက္သည္။
သည္လိုႏွင့္ တစ္မိသားစုလံုး ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ အသိုက္အၿမံဳ ေျပာင္းျဖစ္သြားေတာ့သည္။
(၂)
မိဘႏွင့္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ေရာက္သြားၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ပုသိမ္ေျမႏွင့္ ေရစက္ မကုန္ေသးေခ်။
ေျပာင္းေရႊ႕ခ်ိန္က ႏို၀င္ဘာလ ျဖစ္၍ ေက်ာ္ျမင္႔လြင္၏ ေက်ာင္းခ်ိန္ႏွင့္ ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ျဖင့္ စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ ၿပီးေအာင္ေနဖို႔ ပုသိမ္မွာ ထားခဲ့ရေတာ့သည္။
အေဆာင္မွာေန။ ပိုက္ဆံ ပို႔ေပးမည္။ သည္ၾကားထဲ အေရးေပၚအသံုးလိုလွ်င္ သူ႔ကုိ ပဥၥင္းတက္ေပးမည္႔ အေဒၚႀကီးမ်ား ရွိသည္။ လိုခ်င္တာရွိလွ်င္ သြားယူ သံုးထားဖို႔ မွာခဲ့ရသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အိမ္အမိုး အရိပ္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီး မိမိဘာသာ ဆံုးျဖတ္ လွုပ္ရွားရမည့္ အေဆာင္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။
သူ ပထမဆံုး ေနထိုင္ခဲ့တာ “သီတာဦး” အေဆာင္။
(၃)
မိဘမ်ား၏ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္က လံုးလံုးလ်ားလ်ား လြတ္ေျမာက္ သြားေသာအခါ သူ ေနခ်င္သလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနျဖစ္သြားသည္။ တစ္လစာအတြက္ ေပးထားသည့္ ပိုက္ဆံကို တစ္ရက္တည္းႏွင့္လည္း သံုးခ်င္ သံုးပစ္သည္။
အေဆာင္ေန လူငယ္ခ်င္းခ်င္း အေပါင္းအသင္း ေပါင္းစံုေတြႏွင့္ အသာက္အစားေလးက ပါလာသည္။ အခ်ိန္တိုတို အတြင္းမွာပင္ သူ အေသာက္အစားဖက္တာ ေက်ာင္းပရိ၀ုဏ္ထဲရွိ လူေတြအားလံုး သိကုန္ၾကသည္။
အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ဂီတာ တီးေနရလွ်င္ ၿပီးေရာ။ ေက်ာင္းတက္ရက္က မမွန္။ သူစိတ္ပါေသာ အတန္းေတြပဲ ေရြးတတ္သည္။ ေရလည္း ခ်ိဳးခ်င္မွ ခ်ိဳးသည္။ ဆံပင္ ေခြေကာက္ေကာက္ေတြကလည္း တြန္႔လိပ္ ရွည္လ်ား လာခဲ႔သည္။
ဤအေၾကာင္းေတြကို ပထမေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ရွိ မိဘမ်ား မသိၾက။ ေနာက္ေတာ့ ပုသိမ္မွ အေဒၚႀကီးေတြက စာေရးၿပီး တိုင္ေတာၾကသည္။
“ဘဲဥေလးကို မင္းတို႔သည္အတိုင္း ပစ္ထားေတာ့မလား၊ ျပန္ေခၚမယ္ဆိုလည္း ခပ္ျမန္ျမန္ေခၚလိုက္ေတာ့၊ ၾကာရင္ နစ္သြားလိမ္႔မယ္၊ ဟိုတစ္ေန႔က အိမ္လာတာ ညွဥ္းသိုးသိုးနဲ႔။ ဆံပင္ေတြလည္း အရွည္ႀကီး” ဟု လွမ္းၿပီး သတိေပးၾကသည္။
(၄)
သည္အတိုင္း စခန္း ဆက္သြား၍ မျဖစ္တာ သူတို႔ သေဘာေပါက္ၾကသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ကို ေရာက္ကာစ။ ခ်က္ျခင္းလည္း လာမေခၚႏိုင္။ ေက်ာင္း စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ မၿပီးခင္ ေခၚလို႔လည္းမျဖစ္။ သို႔ျဖင့္ စာေရးၿပီး ဆံုးမရသည္။ ေခတၱ ခဏ ျဖစ္ေစ ၿပန္လာဖို႔ ခရီးစရိတ္ ပို႔ၿပီး လွမ္းေခၚရသည္။
သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ပုသိမ္ေျမမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အေတာင္ပံ ၿဖန္႔၍ ပ်ံသန္းေနခဲ႔ၿပီ။
ထိုအရသာကို သူသိသြားခဲ့ၿပီ။
မိဘေတြဆီ ၿပန္လိုက္မသြား။
ပိုက္ဆံ မပို႔ဘဲထားလွ်င္ လက္ထဲ ေငြျပတ္ပါက အက်ပ္အတည္းၾကံဳၿပီး ျပန္လာမွာပဲ ဆိုတာလည္း မရ။ အခက္အခဲ ၾကားမွ ျဖစ္သလို ၾကံဖန္ၿပီး ေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ရွိ အတူတူ၊ မရွိ မတူတူ အၿပားလိုက္ ခ်ထားသည္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ေဖါသီခဲ႔စဥ္ အတြန္႔အဆုတ္ မရွိ။ ေကၽြးေမြးခဲ႔သည့္ သူ႔စိတ္ ဓါတ္ကိုသိေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႔ကိုၾကည္ျဖဴၾကသည္။ လံုး၀ ျပတ္လပ္ၿပီဆိုလွ်င္ ငွက္ေပ်ာ္သီး စား၊ ေရေသာက္ၿပီး ဗိုက္ေမွာက္ေနတတ္သည္။
အေဆာင္လည္း အတည္တက် မရွိ။ သီတာဦး အေဆာင္မွ နီလာၿမိဳင္အေဆာင္ နံေဘးရွိ ေခတၱရာ အေဆာင္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ အဲသည့္ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရွိရာ တစ္ေဆာင္ၿပီး တစ္ေဆာင္ ေရႊ႕ေျပာင္းေနေတာ့သည္။
သည္လိုႏွင့္ ပထမႏွစ္ စာေမးပြဲ ထပ္က်ၿပီး External ေက်ာင္းသား ျဖစ္သြားခဲဲ့ေတာ့သည္။
အဲသလို ႀကံဳရသည့္တိုင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ လိုက္မသြား။ ပုသိမ္မွာပဲ တံုးေပကတ္သတ္ ေနခဲ႔သည္။
(၅)
ဂီတာ တီးလိုက္၊ သီခ်င္း ေရးလိုက္၊ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြ သီဖြဲ႔လိုက္ႏွင့္ သူ႔ဘာသာ တည္ေဆာက္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ သူၿဖစ္ေနပံု ကိုအေပၚယံေၾကာ ၾကည့္၍ ဆံုးျဖတ္ မရႏိုင္။ သူ၏ အတြင္းထဲမွာက အလွ်ံတညီးညီး အရွိန္အဟုန္ ျပင္းစြာ ေတာက္ေလာင္လ်က္ ရွိသည္။
သီခ်င္းေတြကို မေရးရလွ်င္မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေရးဖြဲ႔ခ်င္သည့္ စိတ္ျပင္းျပေနခဲ့သည္။ သူ႔အနီးအနားမွာ သီခ်င္းဆိုမည့္ လူလည္းမရွိ။ သူ႔သီခ်င္း သူဆိုဖို႔ပဲ ရွိသည္။ သူ႔သီခ်င္း သူျပန္ဆိုဖို႔ ဆိုတာကလည္း ရက္ေကာဒင္းတို႔ ဘာတို႔အထိ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ် မရွိ။ သူ႔ဘာသာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနၿခင္း ေျပေပ်ာက္ဖို႔သာ ျဖစ္သည္။ သူ႔မွာ ရွိေသာ ဂီတေဗဒ အသိပညာသည္ ျပည့္စံု လံုေလာက္ၿပီဟု ဘယ္လိုမွ် မေျပာႏိုင္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔မွာ လူငယ္ တစ္ေယာက္၏ အင္အား ႀကီးမားလွေသာ စိတ္ေဇာမာန္ တြန္းအား ရွိသည္။ ထိုတြန္းအားက သီခ်င္းေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ေရးခ်င္ေနခဲ့သည္။
ထိုစိတ္ဓာတ္ ခြန္အားႏွင့္ပင္ သီခ်င္းေတြကို သူ ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။
(၆)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ သီခ်င္းစ ေရးေတာ႔ ေကာ္ပီသီခ်င္းေလးေတြပဲ ျဖစ္သည္။ ပင္ကိုေရး သီခ်င္းမ်ား ဖြဲ႔သီႏိုင္ရန္ အတြက္ ေတးသြား ဖြဲ႔စည္းမႈ၊ အဆိုပါ ေတးသြားမ်ား အေပၚတြင္ မိတ္ဖက္သံမ်ား တည္ေဆာက္မႈ၊ ဂီတ ဖန္တီး စီစဥ္ခန္႔ခြဲမႈ၊ တီးမႈတ္ သီဆိုမႈ အတတ္ပညာ နည္းစနစ္မ်ား လိုအပ္သည္။ ထိုအရာမ်ားအတြက္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ သင္ယူခဲ႔ရေသာ ေက်ာင္းႏွင့္ သင္တန္း မရွိခဲ႔။
ႏိုင္ငံျခား ေတးသြားမ်ား၊ သီခ်င္းမ်ားကို သူလိုက္ၿပီး တီးခဲ့၊ ဆိုခဲ့သည္။ ေကာ္ပီသီခ်င္းမ်ား အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံျခား သီခ်င္းမ်ားကို ဤကဲ့သို႔ သီဆို တီးခတ္ျခင္းသည္ သူ႔အတြက္ ဂီတပညာ သင္ယူ ေလ့လာမႈ ျဖစ္လာသည္။ ဂီတေက်ာင္း တတ္ေရာက္ သင္ၾကားမႈ ျဖစ္လာသည္။
ႏိုင္ငံျခား သီခ်င္းမ်ား၊ ေကာ္ပီ သီခ်င္းမ်ား တီးခတ္ သီဆိုၾကရင္း အေတြ႔အၾကံဳေတြ သူ ရလာသည္။ နည္းစနစ္ေတြ ရလာသည္။ ဂီတ အသိပညာႏွင့္ သီအိုရီမ်ား ရမွန္း မသိ ရလာခဲ့သည္။ ထိုအျခင္းအရာ အားလံုးကို အသံုးျပဳၿပီး ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ သီခ်င္း ဘက္သို႔ ကူးေျပာင္း ေရးဖြဲ႔ႏိုင္သည္အထိ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူ အားေကာင္း လာခဲ့သည္။
(၇)
သူ ပထမဆံုး ေရးဖြဲ႔ျဖစ္ခဲ့ေသာ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ သီခ်င္းက “ ေ၀းသြားတဲ့အခါ ”။
“ေ၀းသြားတဲ႔အခါ…မင္းအနားမွာ….
ေမာင့္ရဲ႕ခ်စ္လိပ္ျပာ…ဟိုသည္ပ်ံ၀ဲလို႔ေနခ်င္တာ။
ၾကင္နာသူေမ႔ရင္ထဲမွာ နားခိုခြင့္ျပဳပါ။
ဟိုတုန္းက…တို႔မ်ား ရဲ႕ခ်ိဳမ်က္၀န္းလႊာ၊
ေႏြအိမ္မက္မ်ားထဲမွာ ေတြ႔ၾကမယ္ေနာ္
သီးျခား ကမၻာ တစ္ခုမွာ ”
လူငယ္တစ္ေယာက္၏ အေတြးပီပီ စာသားေလးေတြက သန္႔ရွင္း လတ္ဆတ္ေနသည္။ သံစဥ္က ခ်စ္စရာ ေကာင္းၿပီး ဆန္းၾကယ္သည္။ ထူးဆန္းေသာ အားေကာင္းမႈ တစ္ရပ္လည္း ထိုသီခ်င္းထဲမွာ ကိန္း၀ပ္ေနခဲ့သည္။
“ ေ၀းသြားတဲ့အခါ ” ကို ေရးျဖစ္ခဲ့တာ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္။ သူ၏ အသက္ ၁၉ ႏွစ္။
“ ေ၀းသြားတဲ့အခါ၊ ႏွလံုးသားမွာအၿမဲတမ္း သတိရေနာ္၊ ၾကင္နာခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိန္အခါမ်ား ျပန္လည္ကာ ရယူဖို႔ရာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ ျပန္တမ္းတ ျမင္ေယာင္လိုက္ပါ ”
ရင္ခုန္သံေႏြးေထြးစြာ…
ေမွးစက္မေပ်ာ္တဲ့ ေမ့စက္ရာထက္မွာ။
(၈)
ကဗ်ာ ေရးေသာအခါမွာေတာ့ သူ႔ကေလာင္အမည္ကို သူ႔ဘာသာ “ ခ်စ္မွဴးေက်ာ္ ” ဟု ေပးထားသည္။ ပထ၀ီဌာနမွ လက္ေထာက္ကထိက ဦး၀င္း၏ ညီ၊ ဦးျမင့္စိန္ႏွင့္က သူတို႔ လူငယ္ေတြ ရင္းႏွီးေနၾကသည္။ ေက်ာ့္ျမင့္လြင္၏ ကေလာင္အမည္ကို ၾကားေတာ့ ဦးျမင့္စိန္က-
“ မင္းကြာ၊ တစ္ခ်ိန္လံုးဒီေလာက္ ေသာက္ေနတာ။ ခ်စ္မွဴးေက်ာ္ လုပ္မေနစမ္းပါနဲ႔၊ သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ပဲ ထားလိုက္ ”
ဟု ဆိုသည္။
သို႔ျဖင့္ သူ၏ ကေလာင္အမည္က တကယ္ပဲ သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ဟု ေခၚတြင္ သြားေတာ့သည္။
ပုသိမ္ ေဒသေကာလိပ္ ပရိ၀ုဏ္ထဲမွာ သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္၊ ကိုေက်ာ႔မွဴး၊ အရိုင္းျဖဴ (ကိုတင္ေအာင္) တို႔၏ ျမကဗ်ာစာအုပ္ကေလး ထြက္ေပၚ လာခဲ့ဖူးသည္။ စာကူးစက္ မင္ရနံကေလး သင္းပ်ံ႕ေနေသာ ထိုကဗ်ာစာအုပ္သည္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား လူငယ္တို႔၏ ရင္ခုန္သံပဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ပုသိမ္ေဒသ ေကာလိပ္ႏွစ္လည္ မဂဇင္းထဲမွာလည္း “ သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ ” အမည္ႏွင့္ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့သည္။
ငယ္စဥ္ကတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့သူေတြက သူ႔ကို “ ဘဲဥ ” ဟု ေခၚတတ္ၾကသည္။ ယခုေတာ့ ေကာလိပ္၀န္းက်င္မွာ သူ႔ကို ခင္မင္သူေတြက “ ကိုသွ်ပ္” ဟုသာ ေခၚေျပာၾကေလသည္။
(၉)
သူ႔ကို ခင္မင္သူေတြလည္း ေပါမ်ားသည္။ သူသည္ သူခိုင္ခိုင္မာမာ သိထားေသာ အေၾကာင္းအရာ၊ သူ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယံုၾကည္ထားသည္တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ အေလွ်ာ့ မေပးတတ္။ ျငင္းခံုစရာ ရွိလွ်င္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ပင္ ျငင္းတတ္ခံုတတ္သည္။
ထဲထဲ၀င္၀င္ ရင္းႏွီး ခင္မင္ သြားၿပီဆိုလွ်င္ သူ႔ ၀သီက စကားေျပာလွ်င္ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္ ေျပာတတ္သည္။ အေၾကာင္း မသိလွ်င္ အေပၚစီးက ေငါက္ငမ္း ေျပာဆိုေလသလား ထင္ရသည္။ တကယ္တမ္း သူ၏ စိတ္ရင္း အမွန္ကို သိသူေတြက ထိုအေပၚယံ ကိစၥမ်ားကို အျပစ္ မျမင္။ အေပါင္းအသင္းေတြ အေပၚမွာ သူဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္ ထားတတ္ေၾကာင္း၊ အနစ္နာ ခံတတ္ေၾကာင္းေတြ သိၾကသည္။
သူ ကံေကာင္းတာက သူ႔ကို နားလည္သူ အေပါင္းအသင္းမ်ား မရွားပါးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
(၁၀)
ေက်ာင္းပရ၀ုဏ္ထဲမွာ ကဗ်ာလိုလို၊ စာလိုလိုႏွင့္ ေနရာတကာ ပလႊားပလႊား ေနခဲ့သူမဟုတ္။ မထင္မရွား မသိမသာဘဲ ျဖတ္သန္းဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔၏ “ ျမ ” ကဗ်ာ စာအုပ္ေလးကေတာ႔ျဖင့္ ပုသိမ္ ေဒသေကာလိပ္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ပ်ံ႕ႏွံ့သြားခဲ့သည္။
“ အခါတစ္ပါး၌
သူမ၏ လက္၀ယ္….ထက္ “ ျမ ”ေသာ ၿမွားတစ္စင္း တည္၏။
သို႔ေသာ္ ေလး မရွိ။
ထိုေရာ အခါ
ငါ၏ လက္၀ယ္….ခ်ိဳ “ ျမ ” ေသာ ေစာင္းတစ္အိုး တည္၏။
သို႔ေသာ္ၾကိဳး မရွိ”
(၁၁)
သူ၏ “ မႏွင္းျဖဴ ” ႏွင့္ “ စင္သီယာ ” ကဗ်ာေတြ အၾကာင္းကိုလည္း ပုသိမ္ေဒသေကာလိပ္မွာ လူေျပာမ်ားခဲ့သည္။
“ ငါ့ ကဗ်ာ ဘယ္မွာလဲ၊ မရဲတရဲ ေမးခြန္း၊ တိုးတိတ္လြန္းမွာ သိတယ္။ နယ္မခ်ဲ႕ပါနဲ႔ ေ၀ဒနာ၊ ငါ မေနတတ္ဘူး၊ အရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕လြမ္းခ်င္းကို မင္းဘာေၾကာင့္ နားေထာင္ခ်င္တာလဲ၊ အသည္းမွာ စြဲတဲ့ ျမားခ်က္ဟာ လူမသိဘဲ အသက္ေသေစတယ္။ ေႏြမွာ ျဖစ္တဲ့ မိုးတိမ္ဟာ မုတ္သံု မလာခင္ အိပ္စက္ရဦးမယ္။ မင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ရယ္ေမာသံမွာ ငါ ေသခဲ့ၿပီ စင္သီယာ၊ ငါ့ကဗ်ာ ဘယ္မွာလဲ။”
“ စင္သီယာ၊ ငါ မေျပာေတာ့ဘူး၊ မင္းဦးေႏွာက္ ႏြံအိုင္ေတာမွာ ေဘာဂေဗဒ ဇယားခ်ပ္ေတြ၊ မ်က္ေတာင္ခတ္တဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြ၊ “ ေငြ…ေငြ ” …ေငြ (မင္းတို႔) ဆိုေနက် သီခ်င္းတစ္စမို႔ ငါ အလြတ္ ရေနၿပီ၊ ဒီ အမႈိုက္ပံုထဲ ငါ႔ကို မဆြဲနဲ႔ စင္သီယာ၊ ငါ မလာႏိုင္ဘူး၊ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္၊ ေခၽြးမိုးေအာက္ နစ္ပါေစ၊ မင္းၿပံဳးေန စင္သီယာ၊ ငါ မေျပာတတ္ဘူး”
(၁၂)
ဤသို႔ျဖင့္ ပုသိမ္ေဒသေကာလိပ္ ပရ၀ုဏ္တစ္ခြင္တြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ အမည္ကို အစြဲျပဳၿပီး သွ်ပ္ သို႔မဟုတ္ ကိုသွ်ပ္ ဟုသာေခၚၾကေတာ့သည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေခၚလာခဲ့ၾကေသာ ဘဲဥ အမည္ကိုပင္ သွ်ပ္က လႊမ္းမိုးသြားခဲ့သည္။
“ ျမ ” ကဗ်ာစာအုပ္ အတြက္ႏွင့္ ကိုေအာင္မင္း၊ ကိုတင္ေအာင္ (အရိုင္းျဖဴ) ကိုေက်ာ႔မွဴး (သံေယာဇဥ္ သမားေလး ေမာင္ဖိုးေက်ာ္) တို႔ ဘာမဟုတ္ဘဲ ဗ်ာမ်ားခဲ႔ရေသးသည္။ သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္လည္း သူ၏ ကဗ်ာ မ်ားစြာတို႔ကို အေဆာင္ ေရအိမ္ထဲသို႔ အတြန္႔အဆုတ္ မရွိ အေျပးအလႊား ပစ္ခ်ခဲ႔ရသည္။
(၁၃)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ေခၚ၊ ဘဲဥ ေခၚ ကိုသွ်ပ္သည္ ပုသိမ္ေကာလိပ္တြင္ အလြန္ ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ပြင့္လင္းသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မွာ ေတာ္တန္ရံု ခင္မင္သူမ်ားပင္ မသိခဲ့ၾကေသးေသာ အမည္ တစ္ခုကလည္း ရွိေနခဲ့ေသးသည္။
(၁၄)
"ရႈမ၀ ရုပ္စံုမဂၢဇင္း" ဆိုတာ ထိုေခတ္ထိုအခါက ဟိတ္ၾကီးလွသည္။ စာေပၾသဇာ လြန္စြာ ၾကီးမားေသာ ရွားရွားပါးပါး မဂၢဇင္း သံုးေလးေစာင္ထဲမွာ တစ္ေစာင္ အပါအ၀င္ ရပ္တည္ေနခဲ့သည္။ အယ္ဒီတာေတြက ဆရာ ေမာင္ေဆြတင့္၊ ဆရာ ေမာင္ျမင့္ျမတ္ႏွင့္ ဆရာ ေက်ာ္စိန္မင္းတို႔ ျဖစ္ၾကေလသည္။
"ရႈမ၀ ရုပ္စံုမဂၢဇင္း" ကို ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳေတြ ပို႔ခဲ့သည္။ "ရႈမ၀" အတြက္ သူ၏ ကေလာင္အမည္က "လင္းထက္"။
ရႈမ၀ရုပ္စံုလို အထင္ကရ မဂၢဇင္းၾကီးမွာ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳေတြ ပါခဲ့ေသာ္လည္း ထိုကိစၥကို ပုသိမ္ ေဒသေကာလိပ္၀န္းက်င္မွာ သိသူ အလြန္ နည္းခဲ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို ပုသိမ္ ေဒသေကာလိပ္တြင္ လင္းထက္ အမည္ႏွင့္ ေခၚသူ ထိုအခ်ိန္က မရွိခဲ့ေခ်။ သူသည္ လိုအပ္လာေသာအခါ အကန္႔ခြဲျခား ဖံုးဖိ သို၀ွက္ ထားတတ္သူ ျဖစ္သည္။ မလိုအပ္လွ်င္ ႏႈတ္က ဖြင့္ဟ မေနခ်င္။
(၁၅)
လူက ထင္ထင္ရွားရွား မေနျပခဲ့ေသာ္လည္း သူ၏ လူငယ္ ႏွလံုးသား တစ္ခုလံုးမွာ အႏုပညာ မီးေတြက အလွ်ံတညီးညီး စြဲကပ္ ေတာက္ေလာင္ေနခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။
"အေမ……….သားေတာ႔ မီးေလာင္ေနျပီ
လူေတြကေတာ့ ရယ္မွာပဲ
သားရင္ထဲမွာ ကဗ်ာ…ကဗ်ာ…ကဗ်ာ…
သက္သာရာ ရမလား လို႔ပါ
(ဒီတစ္ခါေတာ့ျဖင့္) ၀မ္းေရစပ္ရင္လည္း
နည္းနည္း ခြင့္လႊတ္ပါ အေမ
သားေတာ့ မီးေလာင္ေနျပီ။"
နားလည္ရ ခက္ခဲေသာ သူ၏ ခံစားခ်က္ အခ်ိဳ႕ကို အေမ့ထံတိုင္တည္ဟန္ျဖင့္ တစ္စြန္းတစ္စ ဖြင့္အန္ ထုတ္ျပလိုက္သည့္ ကဗ်ာ ျဖစ္ေလသည္။
အခန္း (၆) စံရိပ္ျငိမ္ ၆ လမ္း
(၁)
ပုသိမ္ ေဒသေကာလိပ္ External ေက်ာင္းသား ဘ၀တြင္ ရန္ကုန္၊ ကမာရြတ္ျမိဳ႕နယ္၊ စံရိပ္ျငိမ္၊ ၆ လမ္းရွိ ေဒၚၾကည္ၾကည္၀င္း၏ အေဆာင္သို႔ သူ ေရာက္ရွိ သြားခဲ့သည္။ စံရိပ္ျငိမ္၊ ၆ လမ္းမွာ သူ ကြန္းခိုခဲ့ေသာ အဆိုပါ ကာလသည္လည္း ထူးျခားလွ်က္ ရွိေနျပန္သည္။
အေဆာင္သာ ဆိုရေသာ္လည္း သစ္သား အိမ္ကေလး တစ္လံုးသာ။
အိမ္မ်က္ႏွာစာမွာ ႏွစ္တစ္လက္မ သစ္သားတန္းေတြ ခပ္က်ဲက်ဲ ရိုက္ကာ ထား၍ အထဲကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ အေပၚထပ္မွာ အိမ္ပိုင္ရွင္ေနျပီး ေအာက္ထပ္မွာ သူတို႔ အေဆာင္သားေတြ ေနၾကသည္။
အေဆာင္ အေရွ႕ရွိ တရုတ္စံကားပင္ၾကီးကေတာ့ျဖင့္ ျဖဴဆြတ္ေသာ အပြင့္ေတြႏွင့္ ေဖြးေဖြးလႈပ္၍ ေနေတာ့သည္။ ေျမျပင္ေပၚမွာ ပန္းေၾကြေတြကလည္း ျပန္႔ၾကဲလ်က္။
(၂)
ကိုယ့္အိမ္မွာတုန္းက ကိုသွ်ပ္သည္ အၾကီးဆံုး ျဖစ္၍ သူ႔မွာ ညီငယ္၊ ညီမငယ္ေတြလည္း ရွိခဲ့သည္။ သူ႔ထက္ ၾကီးေသာ အစ္ကို၊ အစ္မေတြကို လိုခ်င္ေသာ္လည္း မရသာခဲ့။ ပုသိမ္မွာ တြဲခဲ့ေသာ အေပါင္းအသင္းေတြ အားလံုး သူႏွင့္ အရြယ္ တူခ်င္ တူ၊ မတူလွ်င္ သူ႔ထက္ အသက္ ငယ္ရြယ္ခဲ့ၾကသည္။
ယခုေတာ့ သူ႔ထက္ အသက္ၾကီး၊ ၀ါၾကီးသူေတြကို တစ္သိုက္ တစ္ျမံဳၾကီး ေတြ႔ရျပီ။ အစ္ကို ငတ္မြတ္ ေတာင့္တေသာ သူ႔အတြက္ ခင္မင္ တြယ္တာစရာပဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တုန္းက စံရိပ္ျငိမ္ ၆ လမ္း အေဆာင္ကေလးမွာ ေနထိုင္ၾကသူေတြ အခ်င္းခ်င္းကလည္း "အရင္းအႏွီးဆံုး ႏွလံုးသားမ်ား" အျဖစ္ တည္ေဆာက္ထားခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔တစ္ေတြသည္ ေသြးသားအရ ညီအစ္ကို မေတာ္စပ္ခဲ့ၾကလင့္ကစား ဘ၀ႏွင့္ ခံယူခ်က္ေတြမွာ ညီအစ္ကိုမ်ားပမာ ျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးသည္။
(၃)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ထိုအဖြဲ႔ထဲက အခ်ိဳ႕ကို ပုသိမ္မွာကတည္းက သိထား ကၽြမ္းထားျပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ အခုမွ မိတ္ဆက္ ရသည္။ မည္သို႔ဆိုေစ အားလံုး ႏွင့္ ေ၀းလွမ္း ျခားနားျခင္း မရွိ။ သူစိမ္း မဆန္။
"သူ႔ နာမည္က ေက်ာ္ျမင့္လြင္တဲ့။ သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ နာမည္နဲ႔ ကဗ်ာေတြ ေရးတယ္။ ေဟာဒီက အရိုင္းျဖဴတို႔နဲ႔ တြဲျပီး ကဗ်ာစာအုပ္လည္း ထြက္ဖူးတယ္။ ပညာ အရည္အခ်င္းကေတာ့ ဘိုင္အို အတြဲနဲ႔ ပထမႏွစ္ ႏွစ္ခါ က်ျပီး အိတ္စတာနယ္ ျဖစ္ေနျပီ" ဟု သူ၏ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို ေဖာ္ေပးၾကသည္။
သူ႔ကို ၾကည့္လာၾကသည့္ အၾကည့္ေတြထဲမွာ အထင္ေသးေသာ အေငြ႔အသက္ ဘာတစ္ခုမွ် မပါ။ ေမတၱာ ဓာတ္ျဖင့္ ေႏြးေထြး၍သာ ေနၾကသည္။ လမ္းေပ်ာက္ေနေသာ သူ႔ကို လမ္းကူ ရွာေပးဖို႔၊ တိမ္းေစာင္းေနေသာ သူ႔ကို ျပန္ျပီး တည့္မတ္ ေပးၾကဖို႔သာ စိတ္ကူးၾကပံု ေပၚသည္။ လႈိက္လွဲစြာပင္ လက္ကမ္းျပီး သူ႔ကို ၾကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။
အနက္ေရာင္ ေလးေထာင့္ မ်က္မွန္ကိုင္းထဲမွ သူ၏ မ်က္လံုးေတြကေတာ့ျဖင့္ ေတာက္ပေနၾကသည္။ ဘာေတြေ၀ တြန္႔ဆုတ္မႈမွ် မရွိ။ သူ လုပ္ခ်င္ရာ တစ္ခုတည္းကိုသာ ေခါင္းထဲ ထည့္ထားပံု ရသည္။ ျပတ္သားစြာ ဆံုးျဖတ္ထားျပီး ေရွ႕ကို တည့္တည့္ၾကီး ဆက္သြားမည့္ အသြင္ သ႑ာန္က ထင္ရွားလ်က္ ရွိေတာ့သည္။
(၄)
စံရိပ္ျငိမ္ ၆ လမ္း၊ ေဒၚၾကည္ၾကည္၀င္း အေဆာင္သား အမ်ားစုက ဧရာ၀တီတိုင္းသားေတြ။ ရန္ကုန္ေျမမွာ တစ္ကိုင္းတည္း လာျပီး နားေနမိၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ အပါအ၀င္ သူတို႔ အားလံုး ခုႏွစ္ေယာက္။
ပုသိမ္သား ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေနမ်ိဳးေဇာ္က ကဗ်ာ ေရးလွ်င္ မင္းညိဳစင္ အမည္ျဖင့္ ေရးသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ထက္ အသက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ပိုၾကီးေသာ ကိုေနမ်ိဳးေဇာ္က သူ႔ကို ညီငယ္ တစ္ေယာက္၊ လက္တြဲေဖာ္ အေပါင္းအသင္း တစ္ေယာက္လို ေႏြးေထြးခဲ့သည္။
လူပံု ပိန္ႏြဲ႔ႏြဲ႔၊ စကားေျပာလွ်င္ ႏူးညံ့ ခ်ိဳသာေသာ ကိုေနမ်ိဳးေဇာ္က ပရိယာယ္ မာယာ မၾကြယ္၀။ ေပ်ာ႔ေပ်ာင္း ႏူးညံ့ပံု ရေသာ္လည္း ဆံုးျဖတ္မိလွ်င္ ေနာက္မဆုတ္မည့္ လူစားမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ သူက လြယ္လြယ္ႏွင့္ ေျပာင္းတတ္ ျပင္တတ္သူမ်ိဳး ဟုတ္ဟန္ မတူ။ အေျခအေနႏွင့္ ရာသီဥတုကိုပင္ ထည္႔တြက္မည့္သူမ်ိဳး မဟုတ္ေခ်။
ထိုအခ်ိန္မွာ ကိုေနမ်ိဳးေဇာ္က ရႈမ၀ရုပ္စံုမဂၢဇင္းတြင္ ကဗ်ာသရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ား လစဥ္ ေရးဆြဲလ်က္ ရွိျပီး မိုးေ၀မဂၢဇင္းႏွင့္လည္း အဆက္အသြယ္ ရွိသည္။ သူတို႔ အဖြဲ႔ထဲမွာ စာေပ အႏုပညာေလာကႏွင့္ အနီးစပ္ဆံုး လူဟု ဆိုရမည္။
ကိုေနမ်ိဳးေဇာ္၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ ကိုေမာင္ေမာင္ (ကဗ်ာဆရာ အရိုင္းျဖဴ) ႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္တို႔က ပုသိမ္၊ ျပည္ေတာ္သာ တစ္ရပ္ကြက္တည္း သားေတြ။ ကဗ်ာစာအုပ္လည္း အတူတူ ထြက္ဖူးသည္။
ကိုသီဟန္သြင္က ပုသိမ္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမွာ ကိုေနမ်ိဳးေဇာ္ႏွင့္အတူတူ လက္စြမ္းျပခဲ့ဖူးသည္။ ဘြဲ႔ရျပီး ရန္ကုန္မွာ ေျခတစ္ေနရာ ခ်ဖုိ႔ ၾကိဳးစားရင္း ကဗ်ာေတြ၊ ၀တၳဳေတြ ေရးဖြဲ႔သည္။
၀တၳဳတိုေတြေရးေသာ ေမာင္သုန္ကို သူတို႔အခ်င္းခ်င္းက ငွက္ဆုိးဟု ေခၚၾကသည္။ သူတို႔ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ျဖင့္ "အေဖ ေခသူမဟုတ္ႏွင့္ အျခား၀တၳဳမ်ား" စာအုပ္ျဖင့္ အမ်ဳိးသားစာေပဆု ရရွိသြားခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က ပုသိမ္ေကာလိပ္တြင္ အနႏၲလႈိင္အမည္ႏွင့္ ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့ေသာ ကိုသန္း၀င္း။ သူသည္ ၀ိဇၨာဘြဲ႔ကို ျမန္မာစာအဓိကႏွင့္ အထူးေအာင္ခဲ့ေသာ္လည္း မဟာ၀ိဇၨာတန္းတက္ဖုိ႔ ေ၀းသြားခဲ့ရသည့္ ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ေ၀းပင္ျဖစ္သည္။
ကိုေအာင္ေ၀းက ေျမာင္းျမသား။ ကိုေအာင္ေ၀းႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ (လင္းထက္) တို႔၏ ပထမဆုံးကဗ်ာေတြက ရႈမ၀ရုပ္စုံမဂၢဇင္း (၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ) တြင္ အတူတူ ပါခဲ့ၾက၍ ကဗ်ာဆရာသက္တမ္း အတူတူဟု ဆုိရမည္။ အသက္အရြယ္ခ်င္း ကြာျခားေသာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ သံေယာဇဥ္ကလည္း ႀကီးမားသည္။
ထို႔အျပင္ ျပည္ၿမိဳ႕မွကိုခင္ေမာင္လြင္လည္းရွိသည္။ သူလည္း စာသမားပင္ျဖစ္သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အခန္းမွာအၿမဲေနထိုင္သူ ခုႏွစ္ေယာက္။ ႀကဳံလွ်င္ ႀကဳံသလို လာေရာက္တည္းခို ၀င္အိပ္သြားၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းကျဖင့္ မနည္းလွၿပီ။
(၅)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အခန္းမွာအသက္လည္း အငယ္ဆုံး။ လူေကာင္လည္း အေသးဆုံးျဖစ္၍ သူ၏ ကဗ်ာဆရာနာမည္မွ ေရွ႕ဆုံးအလုံးကိုယူကာ "သွ်ပ္ကေလး" ဟုေခၚၾကေလသည္။
(၆)
သူတို႔အခန္းကို ေရာက္ေရာက္လာၾကသူေတြထဲမွာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွ ခ်ည္မွ်င္(textile) ေက်ာင္းသား ကိုထြန္းေ၀ (ေနာင္တြင္ မႏၲေလးအရက္ခ်က္စက္ရုံ) အေၾကာင္းကိုလည္း ထည့္ေျပာမွ ျပည့္စုံမည္။ ကိုထြန္းေ၀လည္း ပုသိမ္ေကာလိပ္တက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။
ထူးျခားတာက သိုင္းေျပာင္းျပန္ဆရာႀကီး ဦးေမာင္ေလး မကြယ္လြန္မီ သူ႔ကိုလွ်ဳိ႕၀ွက္သိုင္းပညာ အေတာ္မ်ားမ်ား သင္ၾကားေပးထားခဲ့၍ ဆရာျဖစ္ အဆင့္အထိ တက္ကၽြမ္းထားသူျဖစ္ေနသည္။
သူေရာက္လာလွ်င္ စံရိပ္ၿငိမ္ ၆လမ္း အေဆာင္သားေတြက ရတတ္သမွ် သိုင္းအကြက္ေတြ သင္ယူၾကသည္။ အၿမဲတမ္း စူးနစ္ေလ့က်င့္ၾကသည္ မဟုတ္၍ သူတို႔နင္းေသာ သိုင္းကြက္မ်ားမွာ ကုိရိုကားရားျဖစ္၍ေနေတာ့သည္။ ပုံမက် ပန္းမက်သိုင္းကစားခဲ့သူေတြထဲမွာ သွ်ပ္ကေလးလည္း ပါခဲ့သည္သာ။
ကိုထြန္းေ၀ကလည္း သူတို႔ဆီက အႏုပညာဓာတ္ေတြ ကူးစက္ၿပီး မယ္ဒလင္တစ္လက္ႏွင့္ သီခ်င္းဆုိဖို႔ ႀကိဳးစားေနတတ္ျပန္သည္။ သူ႔လက္သံကလည္း အဆင္ေတာ့ မေျပလွ။
(၇)
သူတုိ႔ အေဆာင္တည္ရွိရာလမ္းႏွင့္ မ်ဥ္းၿပိဳင္လမ္းထဲမွာ အိမ္ေက်ာခ်င္းကပ္ ဓားလြယ္ခုတ္အေနအထားတြင္ ကဗ်ာဆရာမ မအိေနထိုင္သည္။ ဆရာမ မအိက ဟသၤာတသူ။
ကိုေနမ်ဳိးေဇာ္ႏွင့္ သူ႔ထက္ အသက္သုံးႏွစ္ခန္႔ႀကီးသည့္ ဆရာမ မအိတို႔သည္ ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာ ေမာင္ေလးငယ္ႏွင့္ အစ္မႀကီးသဖြယ္။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္လုိလည္း ခင္မင္ၾကသည္။
ဆရာမ မအိသည္ ရႈမ၀ရုပ္စုံမဂၢဇင္းတြင္ လစဥ္ပင္တုိင္ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳတိုေတြ ပါေနသူ။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာေမာင္ေဆြတင့္ႏွင့္ တာ၀န္ခံ အယ္ဒီတာ ဆရာေမာင္ျမင့္ျမတ္တို႔က မဂၢဇင္းတုိက္မွာ ပညာယူဖို႔ ဖိတ္ေခၚခဲ့ၾကသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ထိုအခိုက္အတန္႔တြင္ ဆရာမ မအိသည္ ရႈမ၀မဂၢဇင္းတုိက္သို႔ အေရာက္အေပါက္မွန္မွန္ရွိခဲ့သည္။ ကိုေနမ်ဳိးေဇာ္ကလည္း ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳ၊ သရုပ္ေဖာ္ပုံေတြအတြက္
အလုပ္လာယူ၊ ျပန္လာအပ္။ မဂၢဇင္းတုိက္မွာ ႀကဳံႀကိဳက္တုိင္း ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး သူတို႔အတူတူျပန္လာျဖစ္ၾကတာမ်ားသည္။
(၈)
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ႏွင့္ ဆရာမ မအိ၏ ညီမအငယ္ဆုံးေလးတုိ႔က ပုသိမ္ေကာလိပ္အတူတူတက္ဘက္ေတြ ျဖစ္ေနၾကျပန္သည္။
"မအိက ညီမေလးနဲ႔ တူတယ္ေနာ္" ဟု ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ဆုိေသာအခါ မအိရင္ထဲ လႈပ္ရွားသြားသည္။
"ေတာ္ေတာ္ တူသလား" ဟု ကေသာကေမ်ာပင္ ေမးမိသည္။
"အင္း နည္းနည္းမဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ့္ကိုဆင္တာ" ဟု ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အေလးအနက္ထားၿပီး မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
ဆရာမ မအိကေတာ့ သူ႔ညီမေလးႏွင့္ ရုပ္ခ်င္းဆင္တူသည္ဟု ေျပာသံၾကားရတိုင္း စိတ္ထဲမွာလြန္စြာ ၾကည္ႏူးမိစၿမဲ။ သို႔ျဖစ္၍ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ မွတ္ခ်က္မွာ ေက်နပ္သြားခဲ့သည္။
ဆရာမ မအိက ကိုယ့္ထက္အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးေသာ ကဗ်ာေရးေဖာ္အစ္မႀကီးကို ကေလာင္နာမည္ အတုိင္းပဲ "မအိ" ဟုေခၚေသာ လင္းထက္ကိုလည္း အျပစ္မျမင္။ ဒါကိုက ရိုးသားျဖဴစင္ပြင့္လင္းသေလာက္ ခုိင္ၿမဲေသာ ေမတၱာဓာတ္၏ ျပယုဂ္တစ္ရပ္ဟုပင္ ဆုိႏိုင္စေကာင္းသည္ထင္မိသည္။
(၉)
စံရိပ္ၿငိမ္ ၆ လမ္းက သူတို႔အခန္းမွာ စည္းကမ္းကေတာ့ အလြန္တင္းက်ပ္သည္။ အရက္မေသာက္ရ၊ ဖဲမရိုက္ရ၍ အျခားကိစၥကား စကားထဲပင္ ထည့္ေျပာမရေတာ့ၿပီ။
သူတို႔အထဲမွာ ေငြကို ေဖာေဖာသီသီသုံးႏိုင္သည့္သူ တစ္ေယာက္မွ် မရွိ။ ဘုိင္က်ေနၾကတာပဲ မ်ားသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔တစ္ေတြ စိတ္ကူးယဥ္လုိက္ၾကလွ်င္ စာေပ၊ ကဗ်ာ၊ အႏုပညာႏွင့္ ပက္သက္ၿပီး ျမင့္ျမင့္မားမားေတြခ်ည္းသာ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ထုတ္ဖို႔ကလည္း အၿမဲပါသည္။
လူငယ္ေတြပီပီ ကမာၻႀကီးကို အေကာင္းဘက္ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ ရိုးသားလွသည့္အိပ္မက္မ်ားကို သူတုိ႔မက္ခဲ့ၾကသည္။
(၁၀)
ကဗ်ာဖြဲ႔သူ ဖြဲ႔၊ ၀တၳဳေရးသူ ေရး၊ စာဖတ္သူ ဖတ္ၿပီး ညအိပ္ေလ့မရွိၾကသည့္ သူတုိ႔အခန္းကို "ဇီးကြက္ တုိင္းျပည္" ဟုလည္း ေခၚၾကသည္။
ကဗ်ာဆရာ ကိုေအာင္ေ၀းက ကဗ်ာမေရးခင္ သူ၏ ကဗ်ာစာသားေတြကို အသံထြက္ၿပီး ရြတ္ေနတတ္သည္။
ကိုေနမ်ဳိးေဇာ္၏ စားပြဲမွာ ပန္းခ်ီေဆးေတြ၊ စုတ္တံ၊ ကေလာင္၊ မင္အိုး၊ ပန္းခ်ီစာရြက္ေတြႏွင့္ ျပည့္က်ပ္ေနသည္။ ပန္းခ်ီရုပ္ပုံေပၚတြင္ တင္ထားေသာ ေဆးသားထူထူကို ဓားပါးကေလးႏွင့္ တရွဲရွဲ ျခစ္ထုတ္ေနသည့္ အသံကိုၾကားရမည္။ မိုးလင္းသည္အထိ သူအလုပ္လုပ္ၿပီးလွ်င္ ကရင္သင္တိုင္း အနီး၀တ္ကာ ခင္၀မ္း၏ "ဘယ္ေတာ့မ်ားလဲ…ႏွင္းရယ္" သီခ်င္းကို ဂီတာတစ္လက္ႏွင့္တိုးဖြဖြကေလး ညည္းညဴေနတတ္သည္။
ကိုခင္ေမာင္လြင္ကလည္း ေဆးလိပ္ကိုခဲၿပီး ၀တၳဳတိုေတြ ဖိေရးသည္။ စက္မႈတကၠသိုလ္မွ သိုင္းဆရာ ကိုထြန္းေ၀ ေရာက္လာလွ်င္ေတာ့ျဖင့္ ကိုခင္ေမာင္လြင္ေရးထားေသာ ၀တၳဳတိုေတြကို ယူဖတ္ၿပီး "ကၽြႏု္ပ္၏ ခ်စ္သူသည္ကား ထိုလူႀကီး၏ ရင္ခြင္တြင္ ေမွးစက္ေနေပေတာ့သည္" ဆိုေသာ၀ါက်ကို ျပန္၍ ရြတ္ျပတတ္သည္။
(၁၁)
ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္ဖို႔ စိတ္ကူးအိပ္မက္မ်ားႏွင့္ ထုံမႊမ္းထားၾကသည့္ ထိုအခန္းတြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ သီခ်င္းဂီတ ကိစၥမွာ အတန္ငယ္ ေမွးမွိန္လ်က္ရွိသေယာင္ ထင္ရသည္။
အစ္ကိုႀကီးေတြကလည္း လမ္းတစ္၀က္မွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ ခရီးမေရာက္ႏိုင္ေသးဟု သူတို႔ယူဆေသာ သွ်ပ္ကေလးကို "ေက်ာင္းၿပီးမွ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္" အယူအဆျဖင့္ ၀ို္င္းဆုံးမၾကသည္။ အႏုပညာထက္ ေက်ာင္းစာဘက္မွာ ပိုအားသန္ဖို႔ လမ္းျပခဲ့ၾက၊ လက္တြဲေခၚၾကသည္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲတြင္ ပုသိမ္ေကာလိပ္မွ ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကေသာ ဆရာမ်ားစြာရွိၾကရာ အစ္ကိုႀကီးေတြႏွင့္ ထိုဆရာေတြက ရင္းႏွီးၾကသည္။ သူ႔ကိုေက်ာင္းထဲေခၚသြားၿပီး ဇီ၀ေဗဒဘာသာတြဲႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာဆရာမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ေပး၊ မိတ္ဆက္ေပးၾကသည္။ စာေတြေမးဖို႔ ဆရာမ်ားထံ လႊတ္သည္။ အခန္းမွာ ေနခ်င္တုိင္း ေနမရ။ စာက်က္ရသည္။
ေနာက္ပိုင္းဆုိလွ်င္ အစ္ကိုႀကီးေတြက ညေနခင္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထိုင္ရာသို႔ပင္ သူ႔ကိုမေခၚ။ သူ႔အတြက္ ပါဆယ္ဆြဲေပးၿပီး စာကိုသာ က်က္ေစၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကလည္း အစ္ကိုႀကီးေတြကိုခ်စ္သည့္ စိတ္ေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သမွ် လိုက္လုပ္ခဲ့တာ မဆန္းၾကယ္ဟု ဆုိႏိုင္သလို အံ့ႀသစရာဟုပင္ ဆုိခ်င္လည္း ဆုိႏိုင္သည္။
(၁၂)
အစ္ကိုႀကီးေတြ၏ ေစတနာက သူ႔အေပၚႀကီးမားလွေသာ္လည္း သူ႔ရင္ထဲရွိ အလွ်ံတညီးညီး မီးလွ်ံကို သူတုိ႔ အျပည့္အ၀မျမင္ႏိုင္ၾက။ ဒါလည္း အဆန္းေတာ့ မဟုတ္။ သူကိုယ္တိုင္ပင္ ထိုမီးလွ်ံ၏ အတုိင္းအဆကို သူမသိ။
အစ္ကိုႀကီးေတြ အသီးသီး အသက အသက အျပင္ထြက္သြားၾကၿပီး သူတစ္ေယာက္တည္းက်န္ရစ္ေတာ့မွ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ စိတ္ကူးမ်ားကို လြတ္လပ္စြာ သြန္ခ်သည္။ ရွိစုမဲ့စုႏွင့္ ဂီတာေလးတစ္လုံး၀ယ္ထားတာက သူ၏အေဖာ္မြန္ ျဖစ္သည္။ အဆုိပါ သူ၏ တိတ္တခိုးအေဖာ္ဂီတာေလးႏွင့္ သူ႔အၾကားရွိ ႀကီးမားအားေကာင္းလွေသာ အဆက္အသြယ္ရစ္ပတ္ ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈကို အခန္းထဲရွိ ဘယ္သူမွ် အတိအက်မသိၾက။
သူက အငယ္ဆုံးျဖစ္ေနတာလည္း တစ္ေၾကာင္းျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ သူသိထားသမွ် ဂီတကို ထုတ္ေဖာ္မျပခ်င္။ ေနာက္တစ္ခုက သူသည္ လူအုပ္ထူထူထဲမွာ ဓားတ၀င့္၀င့္ မလုပ္တတ္သူ။ အခ်ိန္ရသမွ် ဓားကိုထက္ျမေအာင္ ေသြးထားၿပီး မလိုအပ္ခ်ိန္တြင္ ဓားအိမ္ထဲမွ လုံး၀ ဆြဲမထုတ္တတ္သူလည္းျဖစ္သည္။
(၁၃)
စံရိပ္ၿငိမ္ ၆ လမ္း၊ အေဆာင္ခန္းေလးမွာ သူက သူမ်ားေတြလုိ ကဗ်ာေရး လုိက္ေရးသည္။ ၀တၳဳေရး လုိက္ေရးသည္။
စာေတြ ကဗ်ာေတြ ေရးဖို႔ဆုိလွ်င္ ေက်ာင္ျမင့္လြင္သည္ ေနရာမေရြး သီးျခား အခ်ိန္အခါမေရြး သူ႔စိတ္ထဲမွာ ရင့္မွည့္ၿပီးဆိုလွ်င္ တစ္ခါတည္းထိုင္ၿပီး အၿပီးလက္စျဖတ္တတ္သည္။
သမိုင္း၀င္ကင္တင္းရွိ ဦးတင္ေအာင္၏ "ေရႊၾကယ္ကဖီး" ကို ကိုခင္ေမာင္လြင္တို႔ အမိုးျပန္မိုးေပးၾကေသာ ညတုန္းက သူတို႔စံရိပ္ၿငိမ္အေဆာင္ ၀ိုင္းေတာ္သားေတြလည္း လိုက္ၿပီး ၀ိုင္းကူၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ တတ္အားသေရြ႕ လုပ္ေပးၿပီးေနာက္ အခ်ိန္ရသခိုက္ကေလးတြင္ ဆုိင္ထဲမွ အျပင္ထုတ္ထားေသာ ခုံတစ္လုံးေပၚ ကုန္းၿပီး စာေရးေနခဲ့သည္။
ကိုသီဟန္သြင္က "ဘာေတြေရးေနတာလဲကြ" ဟုေမးရာ မ်က္မွန္ကို တစ္ခ်က္ပင့္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ရႈမ၀ကို ပို႔ဖို႔ ၀တၳဳေရးေနသည္ဟု ခပ္ေအးေအးပင္ျပန္ေျဖသည္။
ရႈမ၀မွာ ၀တၳဳပါဖို႔ဆိုသည္မွာ အေတာ္ပင္ မလြယ္ေသာကိစၥ။ သည္ေကာင္ေလး။ သူမို႔ စဥ္းစားရဲသည္ဟုေတြးၿပီး ကိုသီဟန္သြင္ ၿပဳံးမိလုိက္ေသး၏။သို႔ေသာ္ ဘာမွ် မၾကာလုိက္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ "လင္းထက္" ကေလာင္အမည္ႏွင့္ "ျမတ္ႏိုးျခင္းအားျဖင့္ ၾကင္နာသည္ျဖစ္၍" ဆိုေသာ ၀တၳဳတိုက ရႈမ၀ခ်စ္ကိုယ္ေတြ႔ က႑၌ ပါလာသည္။
ထိုအခါက်မွ ကိုသီဟန္သြင္လည္း "သွ်ပ္ကေလးကို ေလွ်ာ့တြက္၍မရ" ဟူ၍ သူ႔ေျခစလက္စကို အသိအမွတ္ ျပဳလုိက္ရေတာ့သည္။
"လင္းထက္ ၏ ျမတ္ႏိုးျခင္းအားျဖင့္ ၾကင္နာသည္ျဖစ္၍"
(က)
၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လထုတ္ ရႈမ၀ရုပ္စုံမဂၢဇင္းတြင္ ပါရွိခဲ့ေသာ သူ၏ ၀တၳဳတိုကေလးမွာ ဂုဏ္အဆင့္အတန္းခ်င္း မတူညီ၍ ေကြကြင္းသြားၾကရေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ ဘာမွ် မဆန္းျပားသည့္ သမားရိုးက် အခ်စ္အလြမ္ဇာတ္လမ္းကေလး တစ္ပုဒ္ဟု အလြယ္တကူ မွတ္ခ်က္ခ်မိခ်င္လည္း ခ်မိႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ သိုင္း၀ိုင္းဆက္စပ္ေနေသာ အေျခအေန၊ အခ်က္အလက္မ်ားစြာ ရွိေသးသည္။
ထို၀တၳဳတိုကေလးကို ေရးဖြဲ႔ခဲ့စဥ္တုန္းက ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အသက္အရြယ္မွာအေတာ္ငယ္ေသးသည္။ ၁၉ ႏွစ္ျပည့္သည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ သြားတုိက္ဆုိင္သည္။ သူ႔မွာရွိထားေသာ အေတြ႔အႀကဳံ၊ ကၽြမ္းက်င္မႈအရင္းအျမစ္မ်ားကို ထည့္၍ စဥ္းစား တြက္ဆလိုက္လွ်င္ ျမင္ကြင္းက မ်ားစြာ က်ယ္၀န္းသြားေပလိမ့္မည္။
ၿပီးေတာ့ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္။ ထိုအခ်ိန္ ထိုကာလတုန္းက ရႈမ၀မွာ အတြင္းကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ေလာက္ ေဖာ္ျပခံရဖူးလွ်င္ပင္ စာေပဂုဏ္ႀကီးမားလွၿပီဟူ၍ တသသ ဂုဏ္ယူခဲ့ၾကေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ရႈမ၀၏ "ခ်စ္ကိုယ္ေတြ႔ က႑" မွာလည္း လူသစ္တန္းတို႔အတြက္ စာေပအႏုပညာ ၾသဇာအဟိတ္ျမင့္မားလွသည္။ ထိုက႑မွာ ၀တၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ပါဖုိ႔အေရး မနည္းမေနာ ႀကိဳးစားၾကရသည္။
ရႈမ၀စင္ျမင့္ေပၚသို႔ တက္လွမ္းၾကေသာ စာေရးဆရာ အမ်ားစုသည္ ဤလမ္းေၾကာင္းမွပင္ အားထုတ္ခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္က အယ္ဒီတာအဖြဲ႔၏ တင္းၾကပ္ေသာ စည္းမ်ဥ္းေဘာင္ အကန္႔အသတ္ကို ထည့္စဥ္းစားမွ ျပည့္စုံမည္ျဖစ္သည္။
(ခ)
ဤ၀တၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ထဲမွာပင္ သူ၏ ပါရမီ၊ သူ၏ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ အလားအလာမ်ားစြာတုိ႔ကို ျမင္ေတြ႔ႏိုင္သည္။ သူက စာေရးဆရာ မလုပ္ခဲ့၍သာ စာေရးဆရာ ျဖစ္မလာခဲ့တာ။ သူ၏ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းအား မည္မွ် ႀကီးမားသြားႏိုင္သည္ကို ဤလက္ရာေလးထဲမွ တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။
(ဂ)
၀တၳဳကို သူကအၿငိမ့္ခန္းျဖင့္မစ။ လႈပ္၍ ဖြင့္လုိက္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ဤအဖြင့္ခန္းတြင္ ခ်စ္သူမိန္းကေလးက ေယာက်ာ္းေလးကုိ ပါးရိုက္လိုက္၍ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ထိုပဋိပကၡ အျခင္းအရာသည္ နာၾကည္းမႈ အမ်က္ေဒါသထက္ မခ်င့္မရဲႏွင့္၀မ္းနည္းစရာပို၍ ေကာင္းေနသည္။
(လင္းထက္၏ "ျမတ္ႏိုးျခင္းအားျဖင့္ ၾကင္နာသည္"ျဖစ္၍ ၀တၳဳတိုမွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္မ်ား)
ေမာင့္ထံမွ သည္သို႔ေသာ စကားမ်ဳိး ၾကားရလိမ့္မည္ဟု ျမတ္စု မထင္မိခဲ့။
"ေမာင္ မတတ္ႏိုင္ဘူး ျမတ္စုရယ္၊ အနစ္နာခံတာ၊ စြန္႔လႊတ္တာလို႔လည္း မေျပာခ်င္ဘူး၊ ေမာင့္ဘ၀ကို ျမတ္စု နားလည္သားပဲ၊ အားလုံးအတြက္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္…"
"အို . . . ေမာင္၊ ျမတ္စု . . . ျမတ္စု . . ."
ေမာင္ ျမတ္စုကို မခ်စ္ဘူးဟု ေျပာလုိက္ခ်င္သည္။ မရ။ ျမတ္စုႏႈတ္တို႔ ဆြံ႔ေခ်သည္။ မ်က္ရည္မ်ားသည္ ပါးျပင္သုိ႔ စီးက်လာသည္။
ေမာင္ ျမတ္စုကို ဥေပကၡာျပဳလြန္းသည္။ ေမာင္ျပႆနာကို ေရွာင္ဖယ္သည္။ ေမာင္ကိုယ္လြတ္ရုန္းသည္။ ျမတ္စု စိတ္၌ ေမာင့္ကို စြဲခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ တင္၏ ။ ေမာင့္ကို ျမတ္စု စိတ္နာသည္။ စိတ္မွ နာၾကည္းမႈသည္ လက္သို႔ေရာက္၏ ။ ျမတ္စု ေမာင့္ပါးကို ျပင္းထန္စြာ ရိုက္သည္။
"ေမာင္…ရယ္"
ေမာင့္ကို ရိုက္မိသည့္အတြက္ ျမတ္စု ရုတ္ခ်ည္း ေနာင္တရသည္။
ေမာင့္မ်က္ႏွာကို မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ ရီေ၀စြာ ေတြ႔ရသည္။ ျမတ္စု ေမာင့္လက္ေမာင္းကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္လုိက္မိသည္။ နာၾကည္းမႈမ်ား ေနရာတြင္ ေၾကကြဲမႈမ်ား၀င္လာ၏ ။ ျမတ္စုတစ္ခ်က္ရိႈက္သည္။
"ျမတ္….. ျမတ္စု မွားသြားတယ္ ေမာင္၊ ေမာင့္ကို ျမတ္စု ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"မလုိပါဘူးကြယ္၊ ေတာင္းပန္ရမွာက ေမာင္ပါ၊ ေမာင့္မွာသာ အျပစ္ရွိတာ"
"မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး၊ ျမတ္စုကိုက ကံဆုိးတာ"
(ဃ)
အဖြင့္ကားခ်ပ္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းေအာင္ ထိုသို႔ ဖြင့္ေပးလိုက္ျပီးမွ ျမတ္စုႏွင့္ ေမာင္တို႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကပံုဆီသို႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ (Flashback) သြားသည္။ ဘ၀ခ်င္း ဆန္႔က်င္ဘက္လို ျဖစ္ေနၾကေသာအလွ ဘုရင္မေလး ျမတ္စုႏွင့္ အႏုပညာသမား ေမာင္တို႔ကို စာဖတ္သူႏွင့္ ကနဦး စတင္ မိတ္ဆက္ ေပးခဲ့သည္။
ျမတ္စုႏွင့္ ေမာင္သည္ ပုသိမ္ ေဒသေကာလိပ္တြင္ ေတြ႔ခဲ့ၾက၏။ သည္တုန္းက ျမတ္စုသည္ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသူ၊ ေမာင္သည္ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသား ျဖစ္၏။ ေမာင္က အျဖဴေရာင္ ေကာ္လံကတံုး ရွပ္အကၤ် ီႏွင့္ ပုဆိုး ဖရိုဖရဲႏွင့္ ရွမ္းလြယ္အိတ္ အစုတ္ႏွင့္ မေသမသပ္ ရွိသည္။ ေမာင့္ကို ေတြ႔ရတိုင္း ဖြာလန္က်ဲေနေသာ ဆံပင္၊ အိပ္ေရးမ၀ေသာ မ်က္လံုး၊ တည္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္း၌သာ ေတြ႔ရသည္။ ေမာင္ အတန္းတက္သည္ ဟူ၍ မရွိ။
သခ်ၤာမိသားစု ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ၾကိဳဆိုပြဲေန႔က ျမတ္စုႏွင့္ ေမာင္ သိကၽြမ္းရသည္။ သည္ပြဲတြင္ ျမတ္စုသည္ အလွဘုရင္မ သရဖူကို လက္ခံရသည္။ အခမ္းအနား အျပီး၌ ျမတ္စု ရင္းႏွီးေသာ ဆရာ ဦးသန္းထြန္းက ျမတ္စုႏွင့္ ေမာင့္ကို မိတ္ဆက္ ေပးသည္။
"ျမတ္စု…ဒါ ဒုတိယႏွစ္က ေမာင္ညီညီ၊ အႏုပညာအသင္းရဲ႕ တြဲဖက္ အတြင္းေရးမွဴးေပါ႔"
(င)
အဲသည္ေနာက္မွာေတာ႔ ျမင္ကြင္းကို အနီးကပ္ ဆြဲယူလာသည္။ ေမာင္ႏွင့္ ျမတ္စုတို႔ အေၾကာင္း အေသးစိတ္ ပံုေဖာ္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ျပခဲ့သည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အၾကားရွိ ျခားနား ေ၀းကြာလွေသာ အတိုင္းအတာကို ဆန္႔ထုတ္ ျပလိုက္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ၀တၳဳကေလးမွာ ဇာတ္ရွိန္ ရလာျပီး မခ်င့္မရဲ ျဖစ္စရာ ေကာင္းလာသည္။
အမ်ားက ေမာင့္ကို ဆက္ဆံေရး မေျပျပစ္သူ၊ စကားေျပာ ဘုက်သူ အျဖစ္ ျမင္ၾက၏။ ျမတ္စုကမူ သည္သို႔မဟုတ္။ ေမာင္သည္ စကားေျပာ ရိုးသား ပြင့္လင္းသူဟု ထင္သည္။ ေမာင္ႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ျပီး ေနာက္ပိုင္း ကာလမ်ား၌ ေမာင့္အေပၚ ကရုဏာ သက္မိသည္။
ေမာင္သည္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ျမိဳ႕ငယ္ကေလးတစ္ျမိဳ႕မွ ျဖစ္၏။ ေမာင့္ ေဖေဖသည္ မက်န္းမာ၍ အျငိမ္းစား ယူထားေသာ အစိုးရ အမႈထမ္းတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူ၏ အျငိမ္းစား လစာေငြသည္ ေလးေယာက္ေသာ မိသားစုအတြက္ မည္သုိ႔မွ် မျပည့္စံုႏိုင္ေခ်။ ေမာင့္ေမေမသည္ အိမ္စရိတ္ ျဖည့္ရန္ ေစ်းဗန္း ေခါင္းရြက္ရ၏။ ေမာင့္ညီငယ္သည္ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္။ ေမာင္ ဆယ္တန္း ေအာင္သည့္ ႏွစ္က အိမ္၏ စီးပြားေရး အေျခအေနအရ ေက်ာင္းဆက္ မတက္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ ေမာင္သည္ ေတာက္တိုမည္ရ အလုပ္ၾကမ္းမ်ားကို လုပ္၍ အိမ္စရိတ္ ျဖည့္ရင္း ေငြစုသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ ေမာင္ ေက်ာင္းဆက္တက္ႏိုင္ခဲ့သည္။
"အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစု ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာေဖြေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ဒီမွာလာျပီး စိတ္ခ်မ္းသာ ေနႏိုင္မလား၊ မိသားစုရဲ႕ ဒုကၡေတြကို ခဏျဖစ္ျဖစ္ ေမ့ေအာင္ ၾကိဳးစားေနတာဟာ လူ မဟုတ္ဘူး ျမတ္စု။ ဒါဟာ ေမ့ထားႏိုင္စရာ ကိစၥမွ မဟုတ္တာ"
ျမတ္စုဘ၀က သည္သုိ႔မဟုတ္။ ျမတ္စုေဖေဖက ဌာနဆိုင္ရာ အၾကီးအကဲတစ္ဦး ျဖစ္ျပီး ပုသိမ္ေကာလိပ္ႏွင့္ အေတာ္အတန္ ေ၀းေသာ ကန္သံုးဆင့္ အရာရွိရိပ္သာတြင္ ၀င္းႏွင့္ ျခံႏွင့္ တိုက္ႏွင့္ ကားႏွင့္ ေနရသည္။ ေဖေဖ့ဘက္မွ ရာထူး အရွိန္အ၀ါႏွင့္ ေမေမ့ဘက္မွ စည္းစိမ္ဥစၥာ ေပါင္းစည္းမႈသည္ တစ္ဦးတည္းေသာသမီး ျမတ္စုအတြက္ ေတာင့္တတိုင္း ျပည့္ေစသည္။
အနားမွ လူမ်ားကို ေက်ာ္၍ ေမာင့္ကို ဘာေၾကာင့္ စိတ္၀င္စားခဲ့ရသည့္အေၾကာင္း တစ္ခါတစ္ခါ စဥ္းစားမိေသာ္ ဘာမွ် မျပတ္သားဘဲႏွင့္ ျမတ္စု ရင္ခုန္ခဲ့ဘူးသည္။ ေမာင္ႏွင့္ ျမတ္စု တတြဲတြဲ ျဖစ္လာေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက တိုးတိုးတိတ္တိတ္ စၾက၊ ေနာက္ၾကသည္။ ျမတ္စု မည္သုိ႔ ျပန္ေျပာရမည္ မသိ။ ေမာင္ ေနႏိုင္လြန္းသည္။
(စ)
ဤအခန္းကေတာ႔ "လင္းထက္" ၏ လက္စြမ္းျပဟုပင္ ဆုိရမည္။ သူ၏ အေရးအဖြဲ႔မွာ မာယာ ပရိယာယ္ ပါသည္။ နည္းဗ်ဴဟာ ေျမာက္သည္။ ရုတ္တရက္ မထင္မွတ္ဘဲႏွင့္ လွည့္ကြက္ထဲ ေရာက္သြားႏိုင္။ ေထာင္ေခ်ာက္ မိသြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆင္ျပီး ေရးတတ္သည္။
ဖတ္ၾကည့္ျပီး အကဲျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ ေကာက္ႏုတ္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။
ေက်ာင္း အႏုပညာ အသင္းမွ ပေဒသာကပြဲ တစ္ခု ျပဳလုပ္သည္။ ျမတ္စု အပ်ိဳေတာ္အကကို တာ၀န္ ယူရသည္။ ျမတ္စု စင္ျမင့္ေပၚ၌ ကေနသည္ကို ေမာင္ ခန္းမအ၀မွ ၾကည့္ေနခဲ့၏။ နတ္ဒိုးသံက တက္ၾကြဖြယ္ရာ ဆူညံေနသည္။ ရင္၌ စည္းထားေသာ ပု၀ါႏွင့္ ဦးေခါင္းထက္မွ ရွာပန္းနီစတို႔သည္ စူးရဲ ေတာက္ပေန၏။ သီခ်င္းသံက "ကိုၾကီးေက်ာ္ေရ၊ ကိုၾကီးေက်ာ္ေရ…" ဆိုေသာအခါ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ "ေ၀း" အသံက ဟိန္းထြက္ လာသည္။ ျမတ္စု မ်က္ႏွာသည္ လွပစြာ ျပံဳးေနခဲ့၏။ ေမာင္အခန္းအ၀မွ လွည့္ထြက္ သြားသည္။
ျမတ္စု ဘာရယ္မသိ ေပ်ာ္မိသည္။ ကပြဲ ျပီးေတာ့ ျမတ္စု ေမာင့္ကို လိုက္ရွာသည္။
"စင္ေပၚမွာ ျမတ္စု ဘာျဖစ္လို႔ အရမ္း ျပံဳးရတာလဲ"
"ေၾသာ္. . . ဒါလား၊ စင္ေပၚမွာ ကတဲ့သူက မဲ့ေနလို႔ ျဖစ္မလား"
"ေအာက္က လူေတြ ေအာ္ဟစ္ေနတာက်ေတာ့ေရာ"
"အိုး. . . ဒါ ပရိသတ္ပဲေလ"
ေမာင့္ ေျခလွမ္း တံု႔ခနဲ ရပ္၏။ ျမတ္စုပါ အလိုအေလ်ာက္ ရပ္မိသည္။ ေမာင္ တစ္စံုတစ္ခု ေျပာခ်င္ဟန္ ရွိသည္။ ကဗြီးညိဳမ်ား ေလတိုးသံကို တရီးရီး ၾကားေနရ၏။
"ျမတ္စုကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္"
(ဆ)
လင္းထက္ ေရးဖြဲ႔ျပခဲ့ေသာ ေမာင္ႏွင့္ ျမတ္စုတို၏ ခ်စ္သူဘ၀မွာ ရင္ခုန္စရာထက္ လႈိက္ေမာစရာေကာင္းသည္ဟုသာ ဆုိရမည္။
ေမာင္သည္ ခ်စ္သူမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကသည့္တိုင္ ျမတ္စုကို မယုယတတ္။ သူမ်ားခ်စ္သူမ်ားကဲ့သို႔ ခ်စ္ခြန္းမဖြဲ႔တတ္။
တစ္ခါတစ္ရံ၌ ကန္သုံးဆင့္၏ ညေနခင္းမ်ားကို ေမာင္ႏွင့္အတူ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခံစားခဲ့ၾကဖူး၏ ။ ကဗီြးညိဳမ်ား ေလခၽြန္သံ၊ ယူကလစ္ပင္တန္း၏ သင္းပ်ံ႕ေသာ ရနံ႔ေျမနီလမ္းႏွင့္ ကန္လယ္တံတားျဖဴတို႔သည္ ျမတ္စုအတြက္ ရင္ခုန္ေပ်ာ္ရႊင္စရာမ်ား ျဖစ္ခဲ့ဖူးေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ကေလးမ်ားတြင္ ေမာင့္အရယ္အၿပဳံးကို ရွားပါးစြာ ျမင္ရတတ္၏။ ေမာင့္က်န္းမာေရးမွာလည္း အားရေလာက္ေအာင္မေကာင္း။ ေမာင္ရယ္၊ မ်က္တြင္းေတြ က်လုိက္တာ။ ညဥ့္နက္ေအာင္ ကဗ်ာေတြ မေရးနဲ႔ေနာ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္တာလည္း ေလွ်ာ့ဦး။ အတန္းလည္း တက္ပါကြယ္။ စာေတြ မလုိက္ႏိုင္ပဲ ေနဦးမယ္။ ေမာင့္စာအုပ္ေတြလည္း အလြတ္ခ်ည္းပဲ။ ျမတ္စု ကူးေပးမယ္ဟု ေျပာလွ်င္ ေမာင္သည္ က်ဳိးႏြံစြာ နားေထာင္တတ္သည္။
တစ္ခါတစ္ရံ၌မူ ေမာင္ႏွင့္အတူ ကင္တင္းရွိ ဦးၿပဳံးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ လုိက္ထိုင္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုဆုိင္၌ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းမ်ား အၿမဲလိုရွိသည္။ သူတုိ႔သည္ အေၾကာင္းအရာေပါင္း မ်ားစြာကိုေျပာဆုိတတ္ၾက၏။ သူတို႔စကား၀ိုင္းတြင္ ဆာရီယယ္လစ္ဇင္း၊ ရိုမန္တစ္ဇင္း၊ အိပ္ဇစ္စတဲင္ရွယ္လစ္ဇင္းစေသာ "ဇင္း"ေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း ၾကားရတတ္ပါသည္။ ျမတ္စုက ေမာင္တုိ႔ အုပ္စုကို လက္ဖက္ရည္တုိက္သူျဖစ္၏။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက "မျမတ္စုပါမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရတာ၊ မဟုတ္ရင္ ေရေႏြးၾကမ္းပဲ ေသာက္ရတယ္"ဟု ရယ္လ်က္ေျပာ၏။ ေမာင္က ၿပဳံးေနတတ္သည္။ သူတုိ႔၏ ကဗ်ာမ်ားသည္ အခ်စ္ကို မဖြဲ႔။ ဘ၀ကိုသာ ဖြဲ႔၏ ။ ေမာင္က -
"ဘ၀ထဲမွာသာ အခ်စ္ရွိတာ၊ အခ်စ္ထဲမွာ ဘ၀မရွိဘူး ျမတ္စုရဲ႕"ဟုဆိုတတ္သည္။
(ဇ)
အဲ့သည္ေနာက္ေတာ့ ေအးခ်မ္းစြာရွိခဲ့ေသာ ရက္စြဲမ်ား ကုန္ဆုံးသြားမည့္အခ်ိန္သည္ မေမွ်ာ္လင့္စြာပင္ ေရာက္ရွိလာခဲ့၏ ။
ျမတ္စုႏွင့္ ေမာင့္အေၾကာင္းကို အိမ္က သိသြားခဲ့သည္။ ျမတ္စုကလည္း ေမာင့္ဘ၀အေၾကာင္းကို အမွန္အတိုင္းဖြင့္ေျပာျပသည္။ ျမတ္စု ေဖေဖႏွင့္ ေမေမသည္ လုံး၀သေဘာမတူ။ ေမာင့္ကိုအဆက္ျဖတ္ရန္ ခါးသီးစြာဆို၏။ ျမတ္စု မနာခံေခ်။
သို႔ေသာ္ သိပ္မၾကာ။ ေဖေဖကိုယ္တိုင္ ကားႏွင့္ ေက်ာင္းသို႔လိုက္လာသည္။ သည္မွာ ျမတ္စုႏွင့္ ေမာင့္ကို မတူမတန္ေျပာ၏။ ေမာင္ကား ခြန္းတု႔ံမလွန္။ အံႀကိတ္၍ စူးရဲစြာ ၾကည့္လ်က္ေန၏။ ကားကို တစ္ရွိန္တိုး ေမာင္းထြက္လုိက္ခ်ိန္၌ ေမာင့္ထံမွ ေတာက္ေခါက္သံကို မသဲမကြဲ ၾကားခဲ့ရသည္။
(စ်)
ခြဲခြာျခင္း ခံလုိက္ရေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ အၾကား၌ အခက္အခဲ အတားအဆီးမ်ား ပို၍ ပို၍ ႀကီးမားလာသည္ကို "လင္းထက္" က ညင္ညင္သာသာႏွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေရးဖြဲ႔ျပျပန္သည္။
ေမာင္ႏွင့္ဆက္သြယ္ရန္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ႀကိဳးစားသည္။ မရေခ်။ အေျခအေနသည္ အက်ပ္အတည္း၌ ရွိသည္။ ျမတ္စုအား ေဖေဖ့မိတ္ေဆြ အရာရွိႀကီး တစ္ဦး၏သား ကိုသန္းေဆြႏွင့္ လက္ထပ္ေပးရန္ စီစဥ္သည္။ ကိုသန္းေဆြသည္ စက္မႈတကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႔ရၿပီး ဆည္ေျမာင္းဦးစီးဌာနမွ အရာရွိငယ္ တစ္ဦးျဖစ္ေလသည္။ ျမတ္စု အေက်ာက္အကန္ ျငင္းသည္။ မိဘမ်ားကား အားလုံးကို ခ်ည္ၿပီးတုပ္ၿပီး ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ျမတ္စုကို ေက်ာင္းတက္ခြင့္ပင္ မေပးေတာ့ေခ်။ သည္အေၾကာင္းကိုမူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွတဆင့္ ေမာင့္ထံေရာက္ေစသည္။ ေမာင့္ထံမွမူ အတုံ႔အျပန္မရွိ။ ေမာင္ မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္ သည္မွ် ေနစိမ့္သနည္း။
မဂၤလာရက္သည္ လ်င္ျမန္စြာ နီးကပ္လာ၏ ။
(ည)
အဲ့သည္ေနာက္ေတာ့ ျမတ္စု၏ စြန္႔စားခန္းျဖစ္သည္။ ထိုစြန္႔စားခန္း၏ ရလဒ္က သမားရိုးက်ဆန္သည္ဟု ဆုိႏိုင္သည့္တိုင္ ရိုးစင္းလြန္း၍ပင္ တစ္မ်ဳိးဆန္းျပားေနခဲ့သည္။
"ခဏေနရင္ ျမတ္စု ထြက္လာတာအိမ္ကလူေတြ သိကုန္လိမ့္မယ္။ ျမတ္စု …. ျမတ္စုတို႔ ေျပးၾကရေအာင္"
ေမာင့္မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ဖတ္ရႈမရႏိုင္ေသာ အရိပ္မ်ား အားၿပိဳင္ေနၾကသည္။ ေမာင္သည္ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့၏။
"အားလုံးအတြက္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါလားကြယ္၊ ျမတ္စု အိမ္ကိုျပန္ပါေတာ့၊ ေမာင္ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး ျမတ္စုရယ္"
ေမာင့္ထံမွ သည္သို႔ေသာ စကားမ်ဳိး ၾကားရလိမ့္မည္ဟု ျမတ္စုမထင္ခဲ့မိ။
(ဋ)
ဤအခန္းကေတာ့ နိဂုံးျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ နိဒါန္းကို အစအခန္းကိုပင္ ၿပန္ၿပီး ေကာက္၍ ဆက္ေရးထားျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဇာတ္လမ္းကို အတတ္ပညာပါပါ ၿပီးျပည့္စုံစြာ ဖြဲ႔ႏြ႔ဲအဆုံးသတ္လုိက္သည္။
ျမတ္စုရင္၌ တင္းက်ပ္ေမာလိုက္လြန္းသည္။ ေမာင္လည္း ထို႔အတူအမွ် ရွိေကာင္းရွိလိမ့္မည္။ ျမတ္စု တစ္ခ်က္ရႈိက္ၿပီး ထိုင္ရာမွထ၏ ။ ေမာင့္ကိုတစ္ဘ၀လုံးအတြက္ ၾကည့္သည္။ တစ္ဘ၀လုံးအတြက္။
စက္ဘီးကို တအားနင္း၍ ေမာင့္ေရွ႕မွ ေျပးထြက္ခဲ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကား ေႏြ၌ျဖစ္ေသာ မိုးတိမ္ကဲ့သို႔ ေလႏွင္ရာ ေမ်ာလြင့္သြားခဲ့ၿပီ။ အိပ္မက္ဆုိးတစ္ခုသာ ျဖစ္လုိက္ပါေတာ့ဟု ရိုးစင္းစြာ ဆုေတာင္းမိသည္။ အိပ္မက္လည္း မဟုတ္ျပန္ေခ်။
(၁၄)
၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ ရႈမ၀မဂၢဇင္းတြင္ "လင္းထက္" ၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပေပးခဲ့ျပန္သည္။
"စံပယ္ျဖဴအိပ္မက္"
လိႈင္းခတ္သံဂီတ …ခ်ဳိျမမပီျပင္၊
သည္ရင္ၾကယ္ျပာ၊ လျပာ၊ ေကာင္းကင္ျပာ
ေရာင္လႊာျမဴးျပက္၊ လွ်ပ္လက္သလို အုိ … လွလိုက္တာ။
သဲေသာင္ခုံလား၊ ေရစြယ္လားေလ ေျခသံဖြဖြ၊ ၾကားေနရ
ေမႊးျမသန္႔စင္၊ အာရုံျမင္ရနံ႔သင္းပ်႕ံေနဆဲ၊ ရင္ထဲမွာ
စကားတိုးတိုး၊ ျမဴခိုးေ၀ စံပယ္ေရ … စံပယ္ျဖဴ
ဘယ္သူမ်ားလဲ၊ ေမးလုိက္ဆဲမွာ
သည္းသည္းလႈပ္လႈပ္၊ ငွက္တစ္အုပ္
ရုပ္ျခည္းပ်ံေျပး၊ ဟိုး အေ၀းကို။
သည္အိပ္မက္မွ ေမာင္ႏိုးထလည္း
တမ္းတတပ္မက္ ရုန္းမထြက္ခ်င္ သက္ဦးျမတ္မြန္
ရြာလြန္ရြက္တိုက္ ေျပးလုိက္ရွာေဖြ …
စံပယ္ေရ … စံပယ္ျဖဴ ဘယ္သူမ်ားလဲ၊
ဘယ္မွာလဲကြယ္ ရင္ထဲေမးမိဆဲပါေမ။
(၁၅)
ရႈမ၀မွာ ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာေတြပါ၍ ရႈမ၀ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေနမ်ဳိးေဇာ္၊ ရႈမ၀ ကဗ်ာဆရာမ မအိတို႔ႏွင့္ ေသြးသားရင္းခ်ာပမာ ပို၍ နီးကပ္လာခဲ့သလို သူ၏ အဂၤလိပ္စာ၀ါသနာေၾကာင့္ စံရိပ္ၿငိမ္ ၆ လမ္း အေဆာင္သားထဲမွ အစ္ကိုႀကီး ကိုသီဟန္သြင္ႏွင့္ ပို၍ ရင္းႏွီးသြားခဲ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္မွာ အေဖ့အေမြျဖစ္ေသာ J-C Nestfield Grammer စာအုပ္ တစ္အုပ္ႏွင့္ ေရဒီယိုေလးတစ္လုံး အတူတူပါလာသည္။ လုပ္စရာမရွိလွ်င္ အဆိုပါ Nestfield Grammer ကိုပင္ အသံထြက္၍ ဖတ္ဖတ္ေနတတ္သည္ဟု ကိုသီဟန္သြင္က ဆုိသည္။
စံရိပ္ၿငိမ္ ၆ လမ္း အေဆာင္ကေလးမွာ အဂၤလိပ္သတင္းစာယူ၍ နံနက္ခင္း သတင္းစာလာလွ်င္ ေခါင္းႀကီးပိုင္း သတင္းမ်ား၊ အေရးႀကီးေသာ သတင္းမ်ားကို ျဖတ္၊ မသိေသာ အဂၤလိပ္ စကားလုံးမ်ားကို အဘိဓာန္၌ရွာ၍ က်က္သည္။ ေရဒီယိုလာေသာအခါ အဂၤလိပ္ဘာသာအစီအစဥ္တြင္ ထိုသတင္းမ်ားကိုျပန္နားေထာင္သည္။ သည္လို ေရဒီယိုႏွင့္ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေက်ာင္း တစ္ခုသဖြယ္ တက္ေနၾကရင္း ကိုသီဟန္သြင္ႏွင့္ သွ်ပ္ကေလး ေက်ာ္ျမင့္လြင္တုိ႔ ပိုတြဲမိၾကသည္။
(၁၆)
စံရိပ္ၿငိမ္ႏွင့္ ဘာမွ်အလွမ္းမေ၀းေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲသို႔လည္း မၾကာခဏ သူတို႔အတူ ေရာက္ၾကသည္။ နာမည္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ျဖစ္ၾကသည္။
ေက်ာင္းထဲတြင္ သတၱေဗဒဌာနမွ ဆရာ ဦးတင္သန္းကိုေတာ့ျဖင့္ အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာလုိက္စားမႈႏွင့္ ပက္သက္၍ သူတို႔အားက်ေလးစားခဲ့ၾကသည္။ ဆရာဦးတင္သန္း၏ လမ္းညႊန္မႈႏွင့္ပင္ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းမွ မစၥက္ ပါလမာဘေက်ာ္ထံသို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိသြားၾကသည္။
မစၥက္ ပါလမာဘေက်ာ္သည္ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံသား၊ အိုင္ယာလန္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးျဖစ္၏။ သူဖြင့္ထားေသာ သင္တန္းတြင္ အဂၤလိပ္လိုပဲေျပာသည္။ ျမန္မာလို လုံး၀မေျပာ၍ အဂၤလိပ္စာ ပိုၿပီး တိုးတက္လိမ့္မည္ဟု ဦးတင္သန္းက လမ္းညႊန္လုိက္သည္။ ထိုသင္တန္းမွာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အခ်ိန္အတန္ၾကာအထိ တက္ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာမႀကီးက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဘိုနာမည္မ်ားလည္း ကိုယ္စီမွည့္ေခၚေပးခဲ့သည္။ ကိုသီဟန္သြင္က ေရာ့ဒ္နီ (Rodney)၊ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က စတီဖင္ဆင္ (Stephenson)။
(၁၇)
ထိုအေတာအတြင္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ရွိစုမဲ့စု ၀ယ္ထားေသာ ဂီတာေလး အခိုးခံလိုက္ရသည္။
ထိုေန႔က အခန္းမွာ ထုံးစံအတိုင္း သူတစ္ေယာက္တည္း ကရင္ သင္တိုင္းရွည္ႀကီး ၀တ္ၿပီးအိပ္၍ က်န္ခဲ့သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူအိပ္လွ်င္ ဂီတာကို ေပြ႔ဖက္အိပ္ေနက်။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ ဂီတာကတစ္ျခား၊ လူတစ္ျခား ျဖစ္ေနခဲ့ပုံရသည္။ အခန္းတံခါးကလည္း ခါတိုင္းလိုပင္ ပြင့္လ်က္သား။
ဘယ္ေလာက္အထိ အိပ္ေမာက်သြားသည္မသိ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေရာက္လာသည့္အတြက္ သူထလုိက္ရေတာ့မွ ဂီတာမရွိေတာ့တာ သိရသည္။
အခန္းထဲရွိ စာအုပ္ေတြ၊ အက်ၤ ီအ၀တ္အစားေတြ ဘာတစ္ခုမွ်မေပ်ာက္။ အခန္းေဖာ္ အစ္ကိုႀကီးေတြ ျပန္ေရာက္လာၾကသည့္အခါ ဂီတာေပ်ာက္၍ မိႈင္ေတြခ်ေနသည့္ သူ႔ကို-
"မင္းက အအိပ္ႀကီးတာကိုးကြ၊ သူခိုးက ဂီတာယူမသြားခင္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေတာင္မွ ထိုင္တီးျပသြားေသးလား မသိဘူး" ဟု၀ိုင္း၍ ႀသဘာေပးၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူစိတ္အရမ္းထိခိုက္မွန္းလည္း သိၾကသျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ ေပးၾကျပန္သည္။
(၁၈)
ရန္ကုန္ ရက္စြဲမ်ားက ေရြ႕လ်ားသြားသည္။ အေဆာင္ေရွ႕ တရုတ္စံကားပင္ႀကီးမွ အပြင့္ေတြက ေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္ ပြင့္ေ၀ၿပီး အညွာေညာင္းေသာအခါ တစ္ပင္လုံး ေၾကြက်ကုန္သည္။ ထိုအေတာအတြင္းမွာ သင္းကြဲငွက္မ်ားသဖြယ္ အသိုက္အၿမဳံေတြလည္း ေရြ႕ေျပာင္းသြားၾကေလသည္။
ပထမဆုံးအျဖစ္ ဆရာမ မအိက ေရေျမေတာေတာင္ ျခားနားရာ ဟိုးအေ၀းႀကီးဆီသို႔ မရပ္မနားထြက္ခြာ သြားခဲ့သည္။ သူယုံၾကည္ရာ လမ္းကို သူေလွ်ာက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုလမ္းသည္ ၾကမ္းတမ္းလိမ့္မည္ဆုိတာ သိသိႏွင့္ပင္ ထြက္သြားခဲ့သည္။
"ေတာင္ေပၚပြင့္တဲ့ ေမ့ရဲ႕ ႏွင္းဆီ သင္းရီထုံေမႊး ရနံ႔ေအးၿမဲ နီရဲပြင့္ဖတ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ ရင္ခုန္တတ္ … သူ။ ကမူခ်ဳိင့္၀ွမ္း၊ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္း ျဖတ္သန္းရဲရင့္ အပြင့္ေ၀ငွ မ်ဳိးေစ့ခ်သူ"
ေနာက္ေတာ့ ကိုေနမ်ဳိးေဇာ္လည္း ေတာင္ေပၚလမ္းအတိုင္း လုိက္ပါသြားခဲ့ျပန္သည္။ ဂႏၶာရီမဟာၿမိဳင္ က်င့္စဥ္ကို က်င့္ႀကံျဖတ္သန္းဖို႔ သူဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။
သူအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းမွာမွ ကိုေနမ်ဳိးေဇာ္က တိတ္တိတ္ကေလး ထြက္သြားခဲ့ရက္သည္။ ႏႈတ္ဆက္စကားပင္ မဆုိခဲ့။ ျပကၡဒိန္ေနာက္ေက်ာတစ္ေနရာမွာ "ညီေလးေရ၊ ကိုယ္သြားၿပီ" ဆုိသည့္ စာသားေလးပဲ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့သည္။ ထိုစာရြက္ကေလးကိုပင္ တျမတ္တႏိုး သူသိမ္းထားခဲ့သည္။
ေနာက္ထပ္ ရက္အတန္ၾကာေတာ့ မႏၲေလးက လူႀကဳံဆုိလား၊ ဘယ္လို ေရာက္လာမွန္းမသိ။ သူမရွိတုန္း အေဆာင္ခန္းက သူ႔ခုတင္မွာ စာတစ္ေစာင္လာထားသြားသည္။ ကိုေနမ်ဳိးေဇာ္၏ လက္ေရးလွလွေလးႏွင့္ -
"ညီေလးေရ" အစခ်ီၿပီး ဆုံးမစကားေလးေတြ ေရးပို႔ထားတာ ဖတ္ရျပန္သည္။
(၁၉)
သူ႔စိတ္ထဲမွာ အခုမွပဲ အရမ္းကို ထိခိုက္သြားသည္။ ေသြးတစိမ့္စိမ့္ယိုစီးက်သလုိမ်ဳိး နာက်င္လာခဲ့သည္။ ခိုင္ၿမဲသည့္ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြက အေနေ၀းသြားသည့္အခါ ဆြဲဆန္႔ထြက္ၿပီး ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္သည္။ ဘယ္အခါက်မွ ျပန္ေတြ႔ၾကမွာလဲ။ ဘယ္ေတာ့လဲ။ ဘာမွ ေသခ်ာျခင္းမရွိေတာ့ၿပီ။
မ်ားမၾကာမီ ကိုသီဟန္သြင္လည္း ျပည္ၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္ ၀က္ထီးကန္တြင္ တြဲဖက္ေက်ာင္းဆရာ သြားလုပ္ေတာ့မည္ ဆုိသည္။
ဒါဆုိ သူလည္း စံရိပ္ၿငိမ္မွာ မေနေပ်ာ္ေတာ့ၿပီ။
ဒဏ္ရာရ ငွက္တစ္ေကာင္ပမာ အသိုက္ရွိရာ ပုသိမ္သို႔ ရင္ခြင္ျပန္လည္ ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့သည္။
ပုသိမ္ကန္ေတာ္ႀကီး
အခန္း(၇) အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကမ္းေျခမွာ
(၁)
ပုသိမ္ေဒသေကာလိပ္ ပတ္၀န္းက်င္သို႔ ျပန္ေရာက္လာေသာ ေက်ာ္ျမင့္လြင္မွာ စာေပ၊ ကဗ်ာ အသိုင္းအ၀ိုင္းအျပင္ ဂီတအေပါင္းအသင္းေတြလည္း ရွိေသးသည္။
ေတာ္တန္ရုံအထင္ႀကီး မေလးစားတတ္သူ သူ႔အတြက္ ရွားရွားပါးပါး အထင္ႀကီး ေလးစားေသာ ဂီတအေပါင္းအသင္း တစ္ဦးက ၀င္းျမင့္ဦး (ကိုတူး) ျဖစ္သည္။ ကိုတူးက ပုသိမ္ကမ္းနား၊ ကြင္းတန္းမွာ ေနသည္။ ကိုတူး ဖခင္ ဦးျမေသာင္းက ေက်ာင္းဆရာ။
ကိုတူးသည္ အၿငိမ္သမားျဖစ္၍ စကားမ်ားမ်ားမေျပာ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဘာမဆုိ စဥ္းစားတြက္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ပါမွ လုပ္တတ္သူဟု ဆုိၾကသည္။ "ငု၀ါ" တီး၀ိုင္း ဘိုတင္ယုဆီမွာ ဂီတာတီးၾက၊ ဂီတာပညာ ဆည္းပူးၾကကတည္းက ကိုသွ်ပ္ႏွင့္ အတူတူ။ ထုိစဥ္က ပုသိမ္တြင္ ပတ္ကားႏုတ္စ္ႏွင့္ တီးတတ္သူ သုံးေလးေယာက္သာ ရွိခဲ့ၾကရာ ငု၀ါ ဘိုတင္ယု၊ ကိုတူးႏွင့္ ကိုသွ်ပ္တို႔ အပါအ၀င္ျဖစ္ၾကသည္။
"ဘိုတင္ယုဆီက ႏုတ္စ္ေတြ ငါတုိ႔ သြားခိုးရတာ" ဟု ကိုတူးႏွင့္ ကိုသွ်ပ္တုိ႔ေျပာဖူးသည္။
ကိုတူးက စာလည္းတအားေတာ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ပုသိမ္ေဒသေကာလိပ္မွ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေရာက္သြားၿပီး အဂၤလိပ္စာေမဂ်ာတက္ခဲ့သည္။ တကယ္ဆို သူ႔အမွတ္က အေတာ္ေလးေကာင္းသည္။ အျခားအသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တကၠသိုလ္တစ္ခုခုတက္မယ္ဆုိလွ်င္ တက္၍ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္အဂၤလိပ္စာကိုပဲ လုိက္စားလို၍ အဂၤလိပ္စာေမဂ်ာ တက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
(၂)
ေနာက္ထပ္ ဂီတသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လွမ်ဳိးစု (ေပါက္ေပါက္)ျဖစ္သည္။ ေပါက္ေပါက္ ဖခင္က ပုသိမ္တိုင္းေကာင္စီမွ ျဖစ္သည္။ ျပည္ေတာ္သာ ၀န္ထမ္းအိမ္ေတြ နားမွာျဖစ္၍ ကိုသွ်ပ္ ညီမ မိမိုးတို႔ တစ္ေတြႏွင့္လည္း ခင္ၾကသည္။ ရင္းႏွီးသူေတြက သူ႔ကို မိေပါက္ဟု ေခၚၾကေလသည္။ ငယ္စဥ္က ေသြးအားနည္းေရာဂါ ရွိ၍ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ေလး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သီခ်င္းဆိုတာ အသံသိပ္ေကာင္းသည္။ ပုသိမ္ တီး၀ိုင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ငု၀ါ၊ ျဖဴနီညီဳျပာတုိ႔မွာ သီခ်င္းဆုိေနက်။
တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ျပည္ေထာင္စု အလံေတာ္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ရွိလာစဥ္ ၿမိဳ႕က ပြဲလမ္းသဘင္ေတြႏွင့္ ႀကိဳဆုိသည္။ ရန္ကုန္မွ Success တီး၀ို္ငးလည္း ပါလာခဲ့သည္။
Success ၏ အဆုိပါ စင္တင္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲမွာ မိေပါက္သီခ်င္း တက္ဆုိသည္။ တကယ့္အခမ္းအနားပြဲႀကီးမွာ အထင္ကရ တီး၀ိုင္းႏွင့္ ၿမိဳ႕ခံထဲက တက္ဆိုႏိုင္ဆုိတာ နည္းသည့္ စိန္ေခၚမႈမဟုတ္။ ပါရမီ မရင့္ဘဲ စဥ္းစားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္။ သို႔ေသာ္ မိေပါက္ကေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ပင္ တင္ဆက္သြားႏိုင္ခဲ့သည္။
(၃)
ျပည္ေတာ္သာ ၀န္ထမ္းအသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ေနထိုင္ခဲ့စဥ္ကတည္းက ခင္မင္ေနခဲ့ၿပီး ေဒသေကာလိပ္မွာ ဆက္လက္ သိကၽြမ္းရင္းႏွီးျဖစ္ခဲ့သူ တစ္ဦးက ျမင့္သန္းျဖစ္သည္။ ျမင့္သန္းသည္လည္း ဂီတ၀ါသနာႀကီးမားသူ။ ေနာင္ေသာအခါ ဇင္မွဴးသန္႔ အမည္ျဖင့္ "ဆံပင္ရွည္ရွည္ ေကာင္ေလး" ေတးစီးရီးကိုပင္ ထုတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ျမင့္သန္းလုိက္ၿပီး မိတ္ဆက္ေပးသည့္ အတြက္ပင္ ကိုသွ်ပ္၏ သီခ်င္းဂီတအေပါင္းအသင္း အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ပို၍ က်ယ္၀န္းလာသည္။ ထိုအေပါင္းအသင္းအသစ္မ်ားထဲမွ အခ်ဳိ႕သည္ သူ၏ တစ္ဘ၀လုံးအတြက္ အေရးပါ အရာေရာက္လာမည့္ လက္တြဲေဖာ္မိတ္ေဆြေရာင္းရင္းမ်ား ျဖစ္ၾကေတာ့သည္။
(၄)
ကဗ်ာဆရာ၊ ေတးေရးစာဆို ျမင့္မိုးေအာင္ႏွင့္ စတင္ေတြ႔ဆုံခင္မင္ခဲ့ၾကသည္မွာ ျမင့္သန္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္တုန္း အခ်ိန္။ ျမင့္မိုးေအာင္က ပုသိမ္ေဒသေကာလိပ္သို႔ စေရာက္သည့္ ပထမႏွစ္။ ျမင့္သန္းက ကိုသွ်ပ္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။
ထိုေန႔က ကိုသွ်ပ္သည္ ေက်ာင္းေလွကားမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ေနခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ဆံပင္ရွည္ တြန္႔ေကြးေကြး၊ ေတာက္ပၿပီး အရည္လဲ့ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ မ်က္မွန္ထူထူကေတာ့ သူ၏ သေကၤတဟု ဆုိရမည္။ သူ႔ဆီမွာ ဖတ္စရာ စာအုပ္က အၿမဲတမ္းပါသည္။ သူ႔လြယ္အိတ္ထဲမွာ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြအျပင္ "ဘ၀အဓိပၸါယ္ႏွင့္ ဘ၀သစၥာ"လို အေတြးအေခၚစာအုပ္ေတြ၊ "ထင္းရွဴးပင္ရိပ္" လို စာေပ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ေရာက္ေနတတ္သည္။ သူသည္ စာအုပ္ႏွင့္ မ်က္စိခြာေလ့မရွိ။
ျမင့္သန္းက ျဖဴျဖဴရွည္ရွည္၊ ပိန္ပိန္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ႏွင့္ ေလတုိးလွ်င္ ၿပိဳလဲက်ေလမလား ထင္မွားရသည့္ ျမင့္မုိးေအာင္ကို အသာေခၚယူလာၿပီး ကိုသွ်ပ္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။ ျမင့္မိုးေအာင္၏ အိမ္နာမည္က ျဖဴေဖြး။
"ကိုဘဲဥ၊ ဒါျဖဴေဖြးပါ"
ဘဲဥႏွင့္ျဖဴေဖြး ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းပင္ ခင္မင္သြားၾကသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သီခ်င္းအေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ျမင့္မိုးေအာင္က ဂီတာတီးကာစ။ ဂီတ၏ မိုးေကာင္းကင္ကို အားစမ္းဆဲအခ်ိန္။
(၅)
ထိုအခ်ိန္မွာ ကိုသွ်ပ္သည္ ပုသိမ္ေဒသေကာလိပ္၏ ျပင္ပေဆာင္ သီတာဦးမွာေနသည္ဆိုေသာ္လည္း အတည္တက် မဟုတ္ျပန္။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ကပ္ေနကပ္စား၊ ဂီတာတီးလိုက္၊ သီခ်င္းဆုိလိုက္သာ။ ေမာ္လၿမိဳင္မွ မိဘမ်ားက လဆန္းရက္ ေငြပို႔လာေသာအခါ ႏွေျမာတြန္႔တိုျခင္းမရွိ။ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ တစ္ရက္တည္းမွာ ကုန္ေအာင္သုံးပစ္တတ္သည္။
အေဆာင္မွာ တီးစရာ၊ ဆုိစရာမရွိပါက အႏုပညာအေၾကာင္း ေျပာဆုိၾကေသာ ေက်ာင္းလက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာ ကိုသွ်ပ္ေရာက္ေနတတ္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ျပည္ေတာ္သာတိုက္က သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္၏ အခန္းတြင္ ကက္ဆက္ အေဟာင္းေလးထဲ သူ တီးခတ္သမွ် အသံေတြ သြင္းၾကည့္ေနလိမ့္မည္။
ေနာက္ေတာ့ ျမင့္မိုးေအာင္တို႔ အိမ္ အေပၚထပ္သို႔ သူ ေရာက္ရွိ လာသည္။
(၆)
ျမင့္မိုးေအာင္တုိ႔ အိမ္မွာ သူ႔ အက်င့္အတိုင္း ေရမခ်ိဳး၊ ထမင္း မစားတမ္း ဂီတာ တီးသည္။ အဂၤလိပ္ သီခ်င္း အသစ္ေတြ နားေထာင္၊ ေကာ့ဒ္ ရွာ၊ ႏုတ္စ္ထုတ္ လုပ္သည္။ သူက ဂီတႏွင့္ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ ျမင့္မိုးေအာင္ကေတာ့ ပန္းခ်ီ ဆြဲေနေလ့ရွိသည္။
ျမင့္မိုးေအာင္တို႔ အိမ္ကလည္း သူ႔ကို ခ်စ္ၾကသည္။ အစစအရာရာ လိုေလးေသး မရွိ။ ေစာင့္ေရွာက္သည္။ ဂရုစိုက္သည္။
"သား၊ ျဖဴေဖြးေရ၊ မင္းသူငယ္ခ်င္း ဘဲဥကို ေရခ်ိဳး ခိုင္းလိုက္ပါဦးကြာ၊ ထမင္း စားရေအာင္လို႔"ဟု ျမင့္မိုးေအာင္၏ ဖခင္ ေျပာလွ်င္ေတာ့ျဖင့္ သူက အပ်င္းေၾကာ ဆြဲေနျပီး။
"ဟာကြာ၊ မင္း အေဖကလည္း ေရမခ်ိဳးရင္ဘဲ ထမင္း မစားရေတာ႔ဘူးလား မသိပါဘူး" ဟု က်ိတ္ျပီး အတြန္႔ တက္တတ္သည္။
(၇)
၁၉၈၃ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ။
ပုသိမ္ျမိဳ႕၊ ဘိုကေနာင္ ကရင္တိုင္းရင္းသား ရပ္ကြက္။
ေအာင္ေက်ာ္ဦး (ၾကြက္နီ) တို႔ အိမ္မွာ ေအာင္ေက်ာ္ဦးႏွင့္ သွ်ပ္တို႔ စတင္ သိကၽြမ္းခဲ့ၾကသည္။
ျမင့္သန္း (ဇင္မွဴးသန္႔) ကပင္ ကိုသွ်ပ္ကို ေခၚလာခဲ႔ျပီး -
"ကိုသွ်ပ္၊ ဒါ. . .ၾကြက္နီ" ဟု မိတ္ဆက္ ေပးခဲ့သျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်င္း ယွက္ခဲ့ၾကသည္။
"ကိုဦး၊ သူက ဦးေလးၾကီး (ကိုဆန္းထူး) ေပါ့" ဟုဆက္ျပီး သူတို႔ ျပည္ေတာ္သာ တစ္သိုက္ကို ေအာင္ေက်ာ္ဦးႏွင့္ ဆံုစည္းေစခဲ့သည္။
ေအာင္ေက်ာ္ဦးက ေက်ာင္းမွာ သူတို႔ ေမဂ်ာက လုပ္မည့္ ဖဲ၀ဲလ္ပြဲတြင္ တီးၾကခတ္ၾကရန္ ျမင့္သန္းႏွင့္အတူ လံုးပမ္းေနသည့္ အခ်ိန္။ ေဒသေကာလိပ္ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြပီပီ ဖဲ၀ဲလ္မွာ လက္စြမ္းျပ တီးခ်င္ခတ္ခ်င္ေနခဲ့ၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ပထမႏွစ္ အိတ္စတာနယ္ ေက်ာင္းသား ကိုသွ်ပ္ကို ျမင့္သန္းက ေခၚခ်လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ ေအာင္ေက်ာ္ဦးက "ေမာနင္းစတား" လို တီး၀ိုင္း ေသးေသးေလးမွာ တီးခဲ့စဥ္ သွ်ပ္က "ငု၀ါ" မွာ တီးေနခဲ့သည္။ သိုျဖစ္၍ သူတို႔ခ်င္း အဆက္အစပ္ မရွိခဲ့ၾက။ မ်က္ႏွာခ်င္း မရင္းႏွီး။
ယခု ေလာေလာဆယ္ ေအာင္ေက်ာ္ဦးႏွင့္ ျမင့္သန္းတို႔က "မဟူရာ" ဆိုသည့္ ေရာင္းတမ္း တီး၀ိုင္းထဲမွ ျဖစ္သည္။ ကရင္တိုင္းရင္းသား တီး၀ိုင္း ျဖစ္၍ ထံုးစံအတိုင္း ဘိုကေနာင္ ရပ္ကြက္တြင္ အေျချပဳထားသည္။ ဘိုကေနာင္သားေတြက ႏုတ္စ္ မတတ္ၾက။ သို႔ေသာ္ ဂီတာကိုေတာ႔ လူတိုင္းေလာက္ နီးနီး တီးၾကသည္။
(၈)
ေအာင္ေက်ာ္ဦး (ၾကြက္နီ) က ဂီတာေတာ့ မတီးတတ္။ တီး၀ိုင္းမွာ ဒရမ္ တီးသည္။ ယခုေတာ့ ကိုသွ်ပ္က သူတို႔ႏွင့္အတူ ေဘ့စ္ တီးမည္ဟု ဆိုသည္။
ေဘ့စ္ဂီတာႏွင့္ ဒရမၼာ။
ကိုသွ်ပ္ႏွင့္ ၾကြက္နီ။
အခုမွလည္း စ၍ ေတြ႔ဖူးၾကသည္။ သို႔ျဖစ္၍ အဆိုပါ အတြဲအစပ္၏ ေက်ာရိုးတိုင္သည္ ခိုင္ပါမည္လား။ သဟဇာတ ျဖစ္ပါမည္လားဟု ေအာင္ေက်ာ္ဦးက သံသယ ၀င္ခဲ့သည္။ သူတို႔ခ်င္းလည္း တစ္ခါမွ် တြဲမတီးဖူးၾကေသး။ ငယ္ရြယ္သူတို႔၏ ထံုးစံ။ ကိုယ္က လြဲ၍ ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္ႏွင့္ တြဲဖူးသူ အထာသိေတြက လြဲ၍ ျဖစ္ေစ ျပင္ပလူကို အထင္မၾကီး။ အေက်ာ မခံခ်င္။
ႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္အၿပီးတြင္ ေျမြေျမြခ်င္း ေျချမင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ေျခရာလက္ရာေကာက္ၾကရေတာ့မည္။
"ကဲ … ကိုသွ်ပ္၊ ကၽြန္ေတာ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆုိမယ္ဗ်ာ၊ တီးေပးပါလား"
ထိုသို႔ စကားစလုိက္သည္။
"လုပ္ေလ ခင္ဗ်ား ဘာဆိုမွာလဲ"
“How deep is your love”
(၉)
Bee Gees အဖြဲ႔၏ ဤသီခ်င္းမွာ ေအာင္ေက်ာ္ဦး၏ အသည္းစြဲ။
သို႔ေသာ္ ယခင္က ေအာင္ေက်ာ္ဦး ဆုိခြင့္မရခဲ့။ အေၾကာင္းမွာ သီခ်င္း၏ ဂီတာေကာ့ဒ္ေတြ ခက္ခဲလွ၍ သူတို႔ တီး၀ိုင္းသားေတြက ထိုေကာ့ဒ္မ်ားကို ဘယ္သူမွ် တီးခတ္မေပးႏိုင္။
ယခု ကိုသွ်ပ္ကို အႏွီသီခ်င္းအား ဆုိခ်င္ပါသည္၊ တီးေပးပါဟု ကမ္းလွမ္းလုိက္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုသွ်ပ္အတြက္ ဆင္ေပးလိုက္ေသာ ေထာင္ေခ်ာက္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္သည္။ သူဘာဆက္လုပ္မလဲ၊ သူဘယ္ေလာက္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မလဲဆုိတာ ေစာင့္ၾကည့္ရေတာ့မည္။
ကိုသွ်ပ္ကျဖင့္ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ -
"ကိုဦး မင္းေဘ့စ္တီး ငါရစ္သမ္တီးမယ္" ဟု ေျပာရင္းဆိုရင္း ထိုသီခ်င္းကို ေကာက္တီးလုိက္ေတာ့သည္။
(၁၀)
ဤေရြ႕ ဤမွ် ခက္ခဲလွေသာ ေကာ့ဒ္မ်ားကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ႀကီး တီးႏိုင္ေနသည့္ ကိုသွ်ပ္၏လက္စြမ္းကို ေတြ႔ရေသာအခါ ေအာင္ေက်ာ္ဦး ခ်က္ခ်င္းႀကိဳက္သြားရသည္။ သူတုိ႔အဖြဲ႔မွာ ေဘ့စ္လာတီးေပးေတာ့မည့္အတြက္လည္း အားတက္သြားခဲ့သည္။
ေအာင္ေက်ာ္ဦး သီခ်င္းကို ဆက္ဆုိသည္။
အလယ္သံၿပိဳင္အပိုဒ္တြင္ တစ္ခ်က္ဖမ္းစရာအကြက္ရွိေသးသည္။ ထိုေနရာတြင္ အင္မတန္ရႈပ္ေထြးေသာ ဟာမိုနီအပိုင္းေတြက ဆီးႀကိဳေနၾကသည္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦး သီခ်င္းဆိုလာခဲ့တာ သံၿပိဳင္အပိုဒ္သို႔ ေရာက္ၿပီ။ ထိုအခါ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနေသာ ကိုသွ်ပ္က ယေန႔ယခုမွ သိရေသာ ေအာင္ေက်ာ္ဦးအတြက္ ဟာမိုနီကို အသာေလးႏွင့္ ေခ်ာေနေအာင္ပင္ လုိက္ေပးသြားခဲ့ပါေတာ့သည္။
(၁၁)
ေအာင္ေက်ာ္ဦး (ၾကြက္နီ) အေနႏွင့္ “ How deep is your love” သီခ်င္းကို ယခုလို စိတ္တိုင္းက် သီဆိုလုိက္ရေသာအခါ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ နက္ရႈိင္းစြာ ခံစားလုိက္ရသည္ဆုိတာ ေျပာမျပတတ္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ယခုလို တီးႏိုင္ ခတ္ႏိုင္သည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ တြဲရေတာ့မည္ဆုိတာ အတိုင္းထက္အလြန္ ၀မ္းသာမိသလို တစ္ဖက္ကလည္း မခံခ်င္စိတ္ကေလးကေတာ့ျဖင့္ ေပၚမိသည္။
ငယ္ရြယ္သူပီပီ မာနကလည္း မ်ားေသးသည္ေလ။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုသွ်ပ္သည္ Bee Gees ကို ေသေသခ်ာခ်ာႀကိဳက္ထားၿပီး ႏုတ္စ္ကိုလည္း တကယ္ပိုင္ႏိုင္သူ ဆုိတာကေတာ့ ေသခ်ာသြားခဲ့သည္။ သည္လုိႏွင့္ ဖဲ၀ဲလ္အတြက္ သီခ်င္းတုိက္ေနၾကရင္း -
"ကိုသွ်ပ္ ဘာသီခ်င္းဆုိမလဲ" ဟု ေမးၾကည့္။ ကိုသွ်ပ္က -
"ေ၀းသြားတဲ့အခါ … ႏွလုံးသားမွာ အၿမဲတမ္း သတိရေနာ္ …
ၾကင္နာခဲ့ဖူးတဲ့အခ်ိန္အခါမ်ား ျပန္လည္ကာရယူဖို႔ရာ …
မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ …"ဟုဆုိျပသည္။
(၁၂)
သီခ်င္းက အသစ္။
တစ္ခါမွ် မၾကားဖူး၍ နားထဲမွ ရုတ္တရက္ လက္သင့္ခံလုိက္ဖို႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသး။ ကိုသွ်ပ္၏ လက္ရာ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ျဖစ္သည္ဆို၍ သူ သီခ်င္းေရးတတ္မွန္းကိုေတာ့ သိလုိက္ရသည္။
ကိုသွ်ပ္က ၾကြက္နီဘ၀င္မက်မွန္း ခ်က္ခ်င္းရိပ္စားမိ၍
"အခ်ိန္အကုန္ခံၿပီး ေျပာမေနနဲ႔၊ မေနခ်င္ရင္လည္း သြားႏိုင္တယ္၊ ဒီလိုဆို ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါၿပီ"
ပေလးဘိြဳင္အဖြဲ႔ႏွင့္ သီဆုိခဲ့ေသာ ရီတာစိုး၀င္း၏ သီခ်င္းကို တစ္ဆက္တည္း ဆုိျပလုိက္သည္။ ၾကြက္နီ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ကိုသွ်ပ္ဆုိတာ တအားကို ေကာင္း၊ အိေနေအာင္ ေကာင္းေနသည္။ ကိုသွ်ပ္မွာ အဆုိပါရမီ အတိမ္အနက္ ဘယ္ေလာက္ထိ ရွိတာကို တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ ထင္းကနဲ လင္းကနဲ သိခြင့္ရလုိက္သည္။
(၁၃)
ကိုသွ်ပ္၏ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ "ေ၀းသြားတဲ့အခါ" သီခ်င္းကို ၾကားၾကားခ်င္း နားမယဥ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေအာင္ေက်ာ္ဦး၏ အႏွစ္သက္ဆုံး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္လာသည္။ ေအာင္ေက်ာ္ဦးတို႔ အေနႏွင့္ သူတို႔တီး၀ိုင္း၏ ပထမဆုံးကိုယ္ပိုင္သီခ်င္းအျဖစ္ တီးခြင့္ရခဲ့သည္မွာလည္း "ေ၀းသြားတဲ့အခါ" ပဲျဖစ္သည္။
"ေႀသာ္ … လြန္ခဲ့ၿပီ … ေ၀းသြားမွ .. ျပန္ေတြးကာ
ႏွေျမာတသ … လြမ္းေနပါေသာ္လည္း … မတတ္သာ။
ေယာက်ာ္းတုိ႔ရဲ႕ … မာန
သူမိန္းကေလးတို႔ … သဘာ၀
ရင္ထဲက ပန္းတစ္ပြင့္ … ေသာ့ခတ္လုံၿခဳံသြား ..
ခုေတာ့ … ေ၀းခဲ့ၿပီေလ …။ ခုေတာ့ … ေ၀းခဲ့ၿပီေမ၊
ခုေတာ့ … ေ၀းၾကၿပီ … တုိ႔ႏွစ္ဦးသား …."
ေနာက္ေတာ့ ကိုသွ်ပ္၏ "အခါလြန္တဲ့ မိုး" ကို တီးခြင့္ရခဲ့ၾကသည္။
"ႏႈတ္ဆက္မ်က္ရည္ေလးမ်ား …၊
အားလုံးမသိေအာင္သိမ္းထား … ၊
အခါလြန္တဲ့မိုးမို႔ … အၿငိဳးနဲ႔ … ရြာ …၊
အၾကင္နာစကားေတြ … အၿမဲတမ္းပဲ … အိပ္မက္မွာ …
တစ္ေရးႏိုးတဲ့ … ညေတြဆုိ … ျပန္အိပ္…မရပါ။
သူေရာပဲ ကိုယ့္လုိမ်ား … ေယာင္ယမ္းတမ္းတေနမလား ..၊
ကိုယ္ေတြးရင္း …ေတြးရင္း ၀မ္းနည္းေနသလိုပါ…"
(၁၄)
ၿပီးၿပီ။
ဤသီခ်င္း ႏွစ္ပုဒ္တည္းႏွင့္ပင္ ဇာတ္လမ္းၿပီးၿပတ္ၿပီ။ ေအာင္ေက်ာ္ဦးတို႔မွာ တစ္သက္လုံးသူမ်ား သီခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ တီးလာခဲ့ရသည္။ အခုလို ကိုယ့္တီး၀ိုင္းထဲက ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္သီခ်င္းႏွင့္ ကိုယ္ဆုိေတာ့ စိတ္ကလည္း လန္းလာၾကသည္။
(၁၅)
သူတို႔ တီး၀ိုင္းေလးကို ေအာင္ေက်ာ္ဦးက ကိုသွ်ပ္အား အေၾကာင္းျပဳ၍ Shore of Peace ဟု အမည္ေပးခဲ့သည္။
ေအာင္ေက်ာ္ေဌး (ပထန္ႀကီး) က လိဒ္ဂီတာ၊ တင္မ်ဳိးလြင္ (သာထူး)က ရစ္သမ္၊ ကိုသွ်ပ္က ေဘ့စ္၊ ေအာင္ေက်ာ္ဦး ၾကြက္နီက ဒရမ္တီးသည္။ ျမင့္သန္း (ကိုမာ)က မန္ေနဂ်ာ။ ထုိ႔အျပင္ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္(ဇာဂရ)၊ မင္းဦး (ေရခ်မ္း) တုိ႔ႏွင့္လည္း ေပါင္းဖက္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ကိုသွ်ပ္က တီး၀ိုင္းတစ္ခုလုံးကို စနစ္တက် Arrange လုပ္ေပးသည္။ တကယ္စင္ေပၚတက္ေတာ့လည္း အားလုံးက သူေမာင္းထားသည့္အတိုင္း ညီေနၾကသည္။
တကၠသိုလ္ေအးေမာင္၏ "ေလမွာ ပ်ံတဲ့ ငွက္ေတြလို ကိုယ္တစ္ေယာက္ ပ်ံလာတယ္"
ဤသို႔ျဖင့္ သူတို႔၏ Physics ေမဂ်ာ တီး၀ိုင္းက တစ္ေက်ာင္းလုံးကို သိမ္းပိုက္လုိက္ၾကေတာ့သည္။
ဆက္ရန္.........
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။