ခင္ပြန္းသည္ကိုု ကေလးေတြထက္ ပိုုျပီးခ်စ္တာ ဘဝသာယာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈ ေသာ့ခ်က္

“သမီးနဲ႕ အေဖနဲ႕ ဘယ္သူ႕ကိုု ပိုုခ်စ္လဲ”လိုု႕ ကၽြန္မငယ္ငယ္က အေမ့ကိုုေမးဘူးတယ္။ “အခ်စ္ခ်င္းမတူဘုူး”လိုု႕ အေမက ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဖနဲ႕အေမတုုိ႕တဦးနဲ႕တဦး ၾကင္နာတဲ့ အနမ္းေတြနဲ႕ ဖလွယ္ျပီး၊ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ အျမဲခ်ိတ္ျပီး သြားလာေနၾကတယ္။ ကၽြန္မတိုု႕ကေလးေတြကိုု အဖိုုးအဖြားနဲ႕ထားျပီး အားလပ္ရက္ရွည္ ေလ်ွာက္လည္ၾကတယ္။ ကၽြန္မတိုု႕အေဖကိုု အေမက ကၽြန္မတိုု႕ထက္ပိုုျပီး ခ်စ္ခဲ့တာပါ။

အေမ ဒီလိုုျဖတ္သန္းခဲ့တာ ကၽြန္မ အရမ္းဝမ္းသာတယ္။
မိသားစုု သာယာ ေပ်ာ္ရႊင္ အဆင္ေျပမႈဆိုုတာ အေမတေယာက္ဟာ ကေလးေတြထက္၊ အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႕ အိမ္ေထာင္ဘက္ကိုု အားလုုံးထက္ပိုုျပီး ဂရုုစိုုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတိုု႕ဟာ ကေလးေတြကိုု ဦးစားေပးေရွ႕တန္းတင္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာၾကီးထဲမွာ ေနေနၾကပါတယ္။
“အရာအားလုုံးဟာ ကေလးမ်ားအတြက္ ျဖစ္သည္” ဆုုိျပီး ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ေရာ အိမ္ေထာင္ဘက္ကိုုပါ ဦးစားမေပးေရွ႕တန္းမတင္တဲ့ အေမရိကန္ အမ်ိုုးသမီးေတြကိုု ဂုုဏ္ျပဳဆုုရွိတယ္လိုု႕ စာေရးဆရာမ အက္စ္သာ ပါရဲလ္က ယုုံၾကည္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ သူတိုု႕ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဘက္ ေယာက္်ားေတြကိုု ရင္ထဲ အသည္းထဲက ခ်စ္ခင္မႈနဲ႕ တကယ့္လက္ေတြ႕က်က် ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈကိုု ေပးရမယ့္အစား၊ ဒီအသည္းထဲက ခ်စ္ခင္မႈနဲ႕ တကယ့္ လက္ေတြ႕က်က် ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈေတြ သူတိုု႕ရဲ႕ကေလးေတြဆီမွာ အဆုုံးသတ္ သြားႏိုုင္တယ္ ဆိုုတာကိုု သတိမထားမိၾကဘူးလိုု႕ ပါရဲလ္ကေျပာပါတယ္။ ကေလးေတြကိုု အခ်စ္ေတြ ပုုံေအာျပီး ေပးလုုိက္ျပီးတဲ့ေနာက္ သုူတိုု႕လင္ေယာက္်ားေတြ အတြက္ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုုတာ ေနာက္မွေတြးစရာ အရာ တခုုျဖစ္လာတယ္။
အင္း ဒါဆိုု အမ်ိဳးသမီး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကမ်ား ဒါမ်ိဳးသိၾကပါသလဲ? ဒါ သူတိုု႕အျပစ္မဟုုတ္ပါဘူး။ အျပစ္လည္းမတင္ပါဘူး ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ျပႆနာတရပ္ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ တကယ့္ၾကီးမားတဲ့ ျပႆနာပါ။ အိမ္ေထာင္စုုတခုု မိသားစုုတခုုမွာ အေဖနဲ႕အေမ အဆင္မေျပဘူး ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ျပီဆိုုရင္ တမိသားစုုလုုံး ဘယ္သူမွ မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုုင္ၾကပါဘူး။ ကိုုယ့္အိမ္ေထာင္ရွင္ ေယာက္်ားကိုု တျခားအရာေတြ အားလုုံးထက္ ပိုုျပီး ဦးစားေပးေရွ႕တန္းတင္သင့္တယ္။

ကၽြန္မတိုု႕မိသားစုုကိုု ကၽြန္မ အျမဲၾကည့္မိတယ္။ ကၽြန္မ အမ်ိဳးသားနဲ႕ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနရင္ ကၽြန္မတိုု႕ ကေလးေတြကလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႕ ကၽြန္မတိုု႕နဲ႕ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ရွိၾကတယ္။ ကၽြန္မတိုု႕ၾကားထဲေျပးဝင္ျပီး လက္ကေလးေတြဆြဲကိုုင္ ေပြ႕ဖက္လိုု႕ ျငိမ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးရဲ႕ အေျခခံအုုတ္ျမစ္ဟာ မိသားစုုပဲျဖစ္တယ္။
ကေလးေတြဟာ တေယာက္နဲ႕တေယာက္အတူတူ အခ်စ္ေတြမ်ွေဝၾကတဲ့ လူသားႏွစ္ေယာက္က ေမြးဖြားလာတာပါ။ သူတိုု႕ဟာ ဒီအခ်စ္ အရိပ္ေအာက္မွာ ၾကီးထြားရွင္သန္ လာၾကျပီး သူတို႕ရဲ႕ကိုုယ္ပိုုင္ အခ်စ္ေတြ ရွာေတြ႕ၾကတယ္။ သူတိုု႕လည္း ဒီလိုုပဲ ထပ္တူထပ္မ်ွ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ အၾကင္လင္မယား အခ်စ္ဆိုုတာ ကၽြန္မကေလးေတြကိုု ခ်စ္တာမ်ိဳးနဲ႕ သာလြန္ျပီး အခ်စ္ခ်င္း မတူၾကပါဘူး။ ကေလးေတြအတြက္ ကၽြန္မ အေသခံေကာင္းခံမယ္၊ ရထားေခါင္းေရွ႕ ခုုန္ခ်ခ်င္ ခုုန္ခ်မယ္၊ သူတိုု႕ေပ်ာ္ၾကမယ္ဆိုု ေတာင္တန္းၾကီးေတြကိုု ေရႊ႕ခ်င္ေရႊ႕မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ေယာက္်ားကိုု ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ အခ်စ္နဲ႕ေတာ့မတူဘူး။
ဒီအခ်စ္ဟာ စြဲလန္းတပ္မက္မႈ သာယာၾကည္ႏူးမႈ တမ္းတမႈေတြနဲ႕ ေတာက္ေလာင္ေနတယ္။ စိတ္အားငယ္ျပီး အခက္အခဲေတြနဲ႕အဆင္မေျပတဲ့ေန႕ေတြကိုု ျဖတ္သန္းရင္း ဒီအခ်စ္ေတြ ကၽြန္မမွာရွိေနတယ္။ သူသာမရွိရင္ ကၽြန္မအတြက္ အရာ အားလုုံး ပ်က္သုုဥ္းကုုန္ေတာ့မယ္။ ဒါကိုု ကၽြန္မသိတယ္။ သူလည္း သိတယ္။ ကၽြန္မတိုု႕ႏွစ္ေယာက္စလုုံး အစြမ္းကုုန္ ၾကိဳးစားျပီး ဒါကိုု ထိန္းသိမ္းထားၾကတယ္။ ကေလးေတြကိုု ခ်စ္ရတာ ပိုုျပီး အဆင္ေျပေခ်ာေမာျပီး၊ လုုပ္ျမဲလုုပ္ေနၾက သဘာဝအတိုုင္း ျဖစ္လာရုုံသာ မကဘူး၊ လုုပ္ရတဲ့ အလုုပ္ေတြ တာဝန္ေတြေတာင္ ပိုုျပီး သက္သာလာတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေလးနက္မွန္ကန္စြာနဲ႕ဆိုုရရင္၊ ဟုုတ္ကဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ေထာင္ရွင္ဘက္ ကိုုယ့္ေယာက္်ားဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ပထမနံပါတ္တစ္ ဦးစားေပးျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကေလးေတြ အေတာင္အလက္စုုံလိုု႕ အသိုုက္က ခြာျပီး ပ်ံသန္းသြားၾကတဲ့အခါ ရွိေနမယ့္ ကၽြန္မ တည္ေဆာက္ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ မိသားစုုဟာ ဒါပါပဲ။

(မင္းဆန္းမင္း ေရးသားေပးပိုု႕သည္။)
Source...http://www.lubo601.com/2012/01/blog-post_1349.html#more