ကြာရွင္းဟိုတယ္

 Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန

 

ကြာရွင္းဟိုတယ္
-----------------
သူနဲ႔သူမ မဂၤလာေဆာင္တာ (၁ဝ)ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ၿပီ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ဘာစိတ္လႈပ္ရွားမႈမွမရွိေတာ့သလို စိတ္ဝင္စားမႈလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္ၾကာေလ သူမကို တာဝန္နဲ႔ဝတၱရားအရဆက္ဆံေနရတယ္လို႔ သူထင္လာေလျဖစ္တယ္။ သူမအေပၚ သူၿငီးေငြ႔လာခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ သူ႔အလုပ္မွာ အသစ္ဝင္လာတဲ့ သြက္သြက္လက္လက္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။ ေကာင္မေလးက သူ႔ကို ရႈးသြပ္ေစခဲ့တယ္။ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ဒုတိယအရြယ္ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းလို႔ သူထင္ခဲ့တယ္။

အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတြးေတာဆံုးျဖတ္ၿပီးေနာက္ သူမနဲ႔ကြာရွင္းဖို႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ဳိးက သူမအတြက္ ထံုက်င္ေနပါၿပီ။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္ကို သူမေခါင္းညိတ္ခဲ့တယ္။ ႏွစ္ဦးသား တရားရံုးသြားၿပီး ကြာရွင္းခဲ့ၾကတယ္။ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ေပၚမွာ လက္မွတ္ထိုးၿပီး ရံုးကေန သူတို႔ထြက္လာၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သူတစ္လမ္း ကိုယ္တစ္လမ္း လြတ္လပ္သူေတြျဖစ္သြားၾကၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဟာတာတာခံစားေနရတယ္။ သူမကို သူတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး....

"မိုးေတာင္ခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ငါတို႔ညစာအတူသြားစားရေအာင္"

"ေကာင္းၿပီေလ... "ကြာရွင္းဟိုတယ္ (Divorce hotel)" ဆိုတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္အသစ္ ဖြင့္ထားတယ္လို႔ၾကားတယ္။ အဲဒီ"ကြာရွင္းဟိုတယ္"က ကြာရွင္းျပတ္စဲၿပီးစ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ ေနာက္ဆံုးတစ္နပ္အတြက္ သီးသန္႔ဖြင့္ထားတဲ့ ဟိုတယ္ပါတဲ့။ အဲဒီမွာ သြားစားရေအာင္" သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး သူမေျပာတယ္။

သူေခါင္းညိတ္ၿပီး ႏွစ္ဦးသားႏႈတ္ဆိတ္လို႔ ဟိုတယ္ထဲ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဝင္သြားၾကတယ္။

"ေကာင္းေသာ ညေနခင္းပါ"

အခန္းထဲထိုင္လိုက္တာနဲ႔ ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းက ေရာက္လာတယ္။

"ဘာမ်ား သံုးေဆာင္ၾကမလဲရွင္"

"မင္း မွာကြာ" သူမကိုၾကည့္ၿပီး သူေျပာလိုက္တယ္။

"ကၽြန္မ အျပင္သိပ္မထြက္ေတာ့ ဒါေတြကိုမသိဘူး။ ရွင္ပဲ မွာပါ" သူမေခါင္းခါၿပီး ေျပာတယ္။

"ေဆာရီး..... ကၽြန္မတို႔ ကြာရွင္းဟိုတယ္မွာ စည္းကမ္းတစ္ခုရွိတယ္။ ဒီညစာကို မိန္းမျဖစ္သူက ေယာက္်ားႀကိဳက္တတ္တာေတြ မွာေပးရသလို ေယာက္်ားျဖစ္သူကလည္း မိန္းမႀကိဳက္တတ္တာေတြကို မွာေပးရပါတယ္။ ဒါကို "ေနာက္ဆံုးအမွတ္တရ" လို႔ ေခၚပါတယ္"

"ေကာင္းၿပီေလ" ဆံပင္ကို သူမသပ္တင္ၿပီး ဟင္းေတြမွာလိုက္တယ္။

"ငါးေပါင္းတစ္ပဲြ၊ မိႈေၾကာ္တစ္ပဲြ၊ မိႈနားရြက္သုပ္တစ္ပဲြ.. ဒီဟင္းေတြအားလံုး ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဳ မထည့္နဲ႔ေနာ္။ ကၽြန္မအမ်ဳိးသား....ေအာ္.. ဒီအမ်ဳိးသားက အဲတာေတြမစားဘူး"

"လူႀကီးမင္းကေရာ ဘာမွာမလဲ" ဝန္ထမ္းက သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီးေမးတယ္။

တခဏေလာက္ သူေငးေၾကာင္သြားမိတယ္။ လက္ထပ္ၿပီး (၁ဝ)ႏွစ္အတြင္းမွာ ကိုယ့္မိန္းမဘာႀကိဳက္တတ္မွန္း သူမသိခဲ့ဘူး။ ပါးစပ္ႀကီးဟၿပီး သူဘာေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

"ဒါေတြပဲ လုပ္ပါ။ အဲဒီဟင္းက ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးႀကိဳက္တဲ့ ဟင္းပါ" သူ႔အျဖစ္ကို သူမက အလ်င္အျမန္ဝင္ကယ္တယ္။

ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးက ရယ္ၿပီး.....

"တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ကၽြန္မတို႔ ကြာရွင္းဟိုတယ္ကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ညစာလာစားၾကတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြက ဘာမွစားခ်င္စိတ္ရွိၾကေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ"ေနာက္ဆံုးအမွတ္တရ" ကို မစားၾကေတာ့ဘဲ ကၽြန္မတို႔ဟိုတယ္က ကြာရွင္းသူေတြအတြက္ အထူးစီမံထားတဲ့အေအးကိုပဲ ေသာက္ၾကရေအာင္၊ ကၽြန္မတို႔ဟိုတယ္ကို ေရာက္လာသူတိုင္းက ဒါကို မျငင္းဘဲ မွာၾကတယ္"

"အင္း.. ဒါဆိုလည္း အေအးပဲ မွာၾကတာေပါ့" သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး ေခါင္းညိတ္ၿပီး ေျပာတယ္။

သိပ္မၾကာဘူး။ ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးက အေအးႏွစ္ခြက္လာပို႔တယ္။ တစ္ခြက္က ေရခဲပါတဲ့ အျပာႏုေရာင္အရည္ျဖစ္ၿပီး တစ္ခြက္က အေငြ႕ေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ အနီေရာင္အရည္ျဖစ္တယ္။

"ဒီအေအးေတြကို "မီးေတာက္တစ္ဝက္၊ ပင္လယ္ေရတစ္ဝက္" လို႔ေခၚတယ္။ သံုးေဆာင္ႏိုင္ပါၿပီ"

ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးက ေျပာေျပာဆိုဆို ေနရာကခြာတယ္။ အခန္းတစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ၿပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကတယ္။

"ေတာက္... ေတာက္.. ေတာက္"

တံခါးေခါက္သံနဲ႔အတူ ဝန္ထမ္းေကာင္မေလး ဝင္လာျပန္တယ္။

"လူႀကီးမင္းရွင္.... သူ႔ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ပန္းစည္းလက္ေဆာင္ေပးတဲ့အျဖစ္ကို မွတ္မိေသးလား...အခု အရာအားလံုးက ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။ လင္မယား မဟုတ္ေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလို႔ရတယ္။ သူ႔ကို ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါဦး"

သူမတစ္ကိုယ္လံုး တုန္လႈပ္သြားမိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့(၁ဝ)ႏွစ္က သူပန္းစည္းေပးတဲ့ ပံုရိပ္ေတြကို သူမျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေဆြမရွိ၊ မ်ဳိးမရွိတဲ့ သူစိမ္းၿမိဳ႕မွာ သူတို႔ဘာမွမရွိခဲ့ဘူး။ အရာအားလံုး သုညကစခဲ့ၾကတယ္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းမွာ ေနရာအႏွံ႔ သူတို႔အလုပ္လိုက္ရွာၾကတယ္။ ရုန္းကန္ၾကတယ္။ ညအခါ ညေစ်းမွာ သူမေစ်းေရာင္းထြက္သလို သူက စားေသာက္ဆိုင္မွာ ပန္းကန္ေဆးတယ္။ ညနက္သန္းေခါင္ေရာက္မွ ငွားေနတဲ့ ၁ဝေပပတ္လည္အခန္းက်ဥ္းထဲ သူတို႔ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ေန႔ရက္ေတြကို ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရလည္း သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္တဲ့ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ သူမအတြက္ သူ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ႏွင္းဆီအနီရဲရဲတစ္ပြင့္ လက္ေဆာင္ေပးတယ္။ သူမ မ်က္ရည္က်ေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့မိတယ္။

(၁ဝ)ႏွစ္တိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ သူတို႔ဘဝ အရာအားလံုးျပည့္စံုလာခ်ိန္ လမ္းခြတစ္ေနရာမွာ သူတို႔ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြ ေတြးရင္း သူမ မ်က္ရည္က်မိတယ္။

"မလိုေတာ့ပါဘူး..." လက္ကာျပၿပီး သူမေျပာတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၁ဝ)ႏွစ္အျဖစ္ကို သူလည္း ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ သူမအတြက္ ႏွင္းဆီပန္းမေပးမိတာ ၅ႏွစ္၊ ၆ႏွစ္ရွိခဲ့မွန္း အခုမွ သူသတိရတယ္။

"လိုတယ္.. ပန္းယူမယ္" လက္ျပၿပီး သူေျပာတယ္။

ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးက ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ကိုယူၿပီး ႏွစ္ပိုင္းခဲြလိုက္တယ္။ ၿပီးေနာက္ ပြင့္ဖတ္ေတြကို သူတို႔ရဲ႕အေအးခြက္ထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ပြင့္ဖတ္ေတြက အေအးထဲေပ်ာ္ဝင္ကုန္တယ္။

"ဒီႏွင္းဆီပြင့္က ကၽြန္မတို႔ဟိုတယ္က ေကာက္ညွင္းနဲ႔ အထူးျပဳလုပ္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီေတြပါ။ ဒါဟာလည္း လူႀကီးမင္းတို႔အတြက္ တတိယေျမာက္ စားစရာတစ္ခုပါပဲ။ ဒါကို "ေရာင္ျပန္အလွ" လို႔ေခၚတယ္။ လူႀကီးမင္းတို႔ ျဖည္းျဖည္းသံုးေဆာင္ၾကပါရွင္။ လိုအပ္ရင္ ကၽြန္မကိုေခၚလိုက္ႏိုင္ပါတယ္"

ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးက ေျပာေျပာဆိုဆို လွည့္ထြက္သြားတယ္။

"xx...ဟို.... ေမာင္ ......"

သူ႔အသံေတြ လည္ေခ်ာင္းဝမွာ ေပ်ာက္ေနတယ္။ သူမလက္ကို သူဖမ္းဆုပ္လိုက္တယ္။ သူမလက္ လႈပ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရုန္းမိဘူး။ ႏွစ္ဦးသား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဘာမွ မေျပာျဖစ္ၾကဘူး။

"ဖပ္"

ရုတ္တရက္ မီးမွိတ္သြားတယ္။ အခန္းတစ္ခုလံုး ေမွာင္အတိက်သြားတယ္။ အျပင္က အေရးေပၚေခါင္းေလာင္းသံ ျမည္လာၿပီး အခန္းထဲ မီးခိုေတြ လိွမ့္ဝင္လာတယ္။

"ဘာျဖစ္တာလဲ"

ႏွစ္ေယာက္လံုး အျမန္ထရပ္လိုက္ၾကတယ္။

"ဟိုတယ္ မီးေလာင္ေနတယ္ဗ်ဳိ႕။ အားလံုး လံုၿခံဳေရးလမ္းညႊန္ဘက္ အျမန္သြားၾကပါ"

အျပင္က အသံကုန္ေအာ္ဟစ္သံကို ၾကားလိုက္တယ္။

"ေမာင္.... ကၽြန္မေၾကာက္တယ္" သူ႔ရင္ခြင္ထဲ သူမတိုးဝင္လိုက္တယ္။

"မေၾကာက္နဲ႔... ေမာင္ရွိတယ္။ လာ... အျပင္ကို ထိုးထြက္ရေအာင္" သူမကို တင္းတင္းေပြ႔ၿပီး သူေျပာတယ္။

အျပင္ကိုေရာက္ေတာ့ အျပင္ကမီးေရာင္နဲ႔လင္းေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ဘာမွမျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလို အရာတိုင္းက သူ႔ေနရာနဲ႔သူရွိေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးေရာက္လာၿပီး...

"ေဆာရီး... လူႀကီးမင္းတို႔ကို ထိတ္လန္႔ေစခဲ့ၿပီ။ ဟိုတယ္ႀကီး မီးမေလာင္ပါဘူး။ အခန္းထဲ မီးခိုးေတြကို တမင္လြတ္ခဲ့တာပါ။ ဒါဟာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ စတုတၳေျမာက္ဟင္းပါပဲ။ ဒါကို "ရင္ထဲက ေရြးခ်ယ္ျခင္း" လို႔ ေခၚတယ္။ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ႏိုင္ပါၿပီ"

အခန္းထဲ သူတို႔ျပန္ဝင္လာခဲ့ၾကတယ္။ အခန္းထဲမွာ ပကတိအတိုင္း မီးေရာင္နဲ႔လင္းေနတယ္။ သူမကို သူဆဲြေပြ႔ၿပီး...

"ဟန္နီ... ဝန္ထမ္းေကာင္မေလး ေျပာတာမွန္တယ္။ အခုနားက ဟန္နီနဲ႔ေမာင္ရဲ႕ တကယ့္ရင္ထဲက ေရြးခ်ယ္တာေတြျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေမာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မခဲြႏိုင္ၾကဘူး။ မနက္ျဖန္ ေမာင္တို႔မဂၤလာျပန္ေဆာင္ၾကရေအာင္ကြာ"

"ေမာင္ ဆႏၵရွိလို႔လား" ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး သူမေမးတယ္။

"ဆႏၵရွိတာေပါ့။ အခု ဘာမဆို ေမာင္နားလည္သေဘာေပါက္လာၿပီ ဟန္နီ။ ေမာင္တို႔ မနက္ျဖန္ အေစာႀကီး မဂၤလာေဆာင္ရေအာင္ကြာ။ ေငြရွင္းမယ္ေဟ့...." ေျပာေျပာဆိုဆို ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးကို သူလွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။

ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးဝင္လာၿပီး အနီေရာင္ေငြေတာင္းခံလႊာကို ကမ္းေပးတယ္။

"လူႀကီးမင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဒါဟာ ဒီဟိုတယ္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးလက္ေဆာင္ပါ။ ဒါကို "ထာဝရေတာင္းခံလႊာ" လို႔ေခၚတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး ထာဝရသိမ္းထားေပးပါ"

စာရြက္ကို သူၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လ်ံလာတယ္။

"ဘာျဖစ္တာလဲ" သူမ စိုးရိမ္တႀကီးေမးတယ္။

"ဟန္နီ... ေမာင္မွားပါတယ္။ ေမာင္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဟန္နီ" စာရြက္ကို ကမ္းေပးရင္း သူေျပာတယ္။

စာရြက္ကို သူမၾကည့္လိုက္တယ္။ စာရြက္ေပၚမွာ ေရးထားတာက.......

ေႏြးေထြးတဲ့ မိသားစုတစ္စု၊
ႀကိဳးစားရုန္းကန္ခဲ့တဲ့ လက္တစ္စံု၊
သင့္ျပန္အလာကို ညနက္သန္းေခါင္အထိေစာင့္ေနတဲ့ မၿငိမ္းတဲ့မီးတစ္ပြင့္၊
က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ပါလို႔ ၁၂ ရာသီလံုးမွာတဲ့စကား၊
အႏႈိင္းမဲ့တဲ့ ဂရုစိုက္မႈ၊
ေယာကၡမအတြက္ အျပဳအစု၊
ကေလးအတြက္ မနက္မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ေစာင့္ေရွာက္မႈ၊
သင္ႀကိဳက္တဲ့အစားအစာအတြက္ အခ်က္အျပဳတ္၊
သင့္အတြက္ ဆံုးရႈံးလိုက္ရတဲ့ ႏုပ်ဳိျခင္းေတြ....
ဒါဟာ သင့္ဇနီးမယားပဲျဖစ္တယ္။

"ေမာင္.... ေမာင္လည္း ပင္ပန္းပါတယ္။ ဒီႏွစ္ေတြမွာ ေမာင္ကို ကၽြန္မ လ်စ္လ်ဴရွဴမိခဲ့တယ္"

လက္ထဲကစာရြက္ကို သူမကမ္းေပးၿပီး ေျပာတယ္။ စာရြက္ကို သူၾကည့္လိုက္တယ္။ စာရြက္ေပၚမွာ ေရးထားတာက....

ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕တာဝန္၊
ႀကီးေလးတဲ့တာဝန္ကို ပခံုးႏွစ္ဘက္နဲ႔ ထမ္းထားတယ္၊
ညနက္သန္းေခါင္မွ ပင္ပင္ပန္းပန္းျပန္လာတယ္၊
စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ေနရာအႏွံ႔ေျပးလႊားရတယ္၊
ေျပာမထြက္ခဲ့တဲ့ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းေတြ၊
မ်က္ႏွာေပၚက ရင့္ေရာ္ျခင္းေတြ၊
ခယ္မ၊ ေယာကၡမေတြအတြက္ တာဝန္ေတြ၊
က်ရႈံးျခင္း၊ ဆံုးရႈံးျခင္းနဲ႔ ရုန္းကန္မႈေတြ၊
မိသားစုအတြက္၊ သားသမီးအတြက္ ေမတၱာေတြ....
ဒါဟာ သင့္ခင္ပြန္းပဲျဖစ္တယ္။

ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေပြ႔ဖက္ၿပီး သူတို႔ငိုမိၾကတယ္။ ေငြရွင္းၿပီး ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာကို သူတို႔ေက်းဇူးတင္ စကားေျပာၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္တဲြၿပီး ဟိုတယ္က သူတို႔ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္သြားၾကတဲ့ သူတို႔ေနာက္ေက်ာပံုရိပ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ေနခ့ဲပါေတာ့တယ္။

"သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကြာရွင္းဟိုတယ္က မိသားစုတစ္စုကို ကယ္တင္လိုက္ျပန္ၿပီ"

--------

မူရင္း-- http://blog.jxwmw.cn/u/3747/archives/2009/17838.html

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Wednesday, August 25, 2010)