ေဒၚခင္ၾကည္ေျပာတဲ့ လူငါးေယာက္အေၾကာင္း
ဘဝဆိုတာ အခ်ိဳးအေကြ႕ေပါင္းမ်ာစြာ၊ ျဖတ္သန္းမႈေပါင္းမ်ားစြာ၊ ရုန္ကန္လႈပ္ရွား မႈေပါင္းမ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားရတာကို ဆိုလိုတယ္လို႔ နားလည္ သေဘာေပါက္တယ္။ သာမန္လူသားေတြမွာ ျဖစ္စဥ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ့သလို ဂုဏ္ထူး၊ ဝိေသသ ထူးရွိတဲ့ သူေတြထဲ က အနတဂၢမမ်ားစြာထဲက မ်ားစြာဟာလည္း သူ႔နည္း၊ သူ႔ဟန္၊ သူ႔ဝန္းက်င္နဲ႔သူ၊ ေတြ႕ထိၾက၊ ရင္ဆိုၾက၊ တိုက္ခိုက္ၾကနဲ႔ ဘဝကို တည္တံ့ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကတာပါပဲ။ ဒီလို ႀကိဳးပမ္းရင္း ႀကိဳးပမ္းရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း လက္ပန္းက်တတ္ၾကစျမဲပါ။ သန္တုန္း၊ ျမန္တုန္း၊ သြက္လက္တုန္းမွာ အတၱ၊ မာန္၊ မာန တရားေတြနဲ႔ ေရာျပြမ္းတဲ့ အထင္၊ အျမင္၊ အေတြးေတြနဲ႔ ဟန္တလံုး၊ ပန္တလံုး ေမာက္မာတတ္ၾကေပတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝန္း၊ အိုမင္းရင့္ေရာ္မႈ၊ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့မႈ၊ အယူအဆ အေတြးအေခၚ ေဖာက္ျပန္မႈ ေတြက ေရလည္မွာ လက္ပန္းက်သလိုမ်ိဳး ျဖစ္တတ္တာကို သတိ သမၸဇဥ္တရားနဲ႕ ေရွးရႈသြားၾကဖို႔ လိုမယ္ထင္တယ္။ ဒီမွာ အခါ အခြင့္သင့္လို႔ ျဖစဥ္ႏွစ္ခုကို ယွဥ္တြဲ ေဖာ္ျပလို ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ သမိုင္းမွာ ျဖစ္ရပ္မွန္ဆိုတာ အေတာ္နည္းတယ္။ ဆရာႀကီး “ေတာ္စတြိဳင္း” စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ “သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ နည္းပါးပါတယ္။ သမိုင္းကို ေရးၾက၊ ေျပာၾကတဲ့ ေနရာမွာ သူ႔ဘက္၊ ကိုယ့္ဘက္ တနည္းမဟုတ္ တနည္းနဲ႔ ဘက္လိုက္ေနၾကတာပဲ”။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ျပင္သစ္-ရုရွား စစ္ပြဲမွာ ျပင္သစ္ကလည္း ျပင္သစ္ဘက္မွန္ေၾကာင္း၊ နပိုလီယံရဲ႕ တန္ခိုးပါဝါ အာဏာေတာ္ေၾကာင့္ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ စည္ပင္ေအာင္ ဘယ္နည္း ဘယ္ပံု ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ရေၾကာင္း ျပင္သစ္ သမိုင္းဆရာေတြက ေရးၾကတာပဲ။ ရုရားကလည္း ရုရားေတြရဲ႕ စစ္ ဟာ ခုခံစစ္ ျဖစ္တယ္။ ရုရွားျပည္သူေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ ျဖစ္တယ္။ က်ဴးေက်ာ္စစ္ကို ခုခံစစ္နဲ႔ တြန္းလွန္ တာသာ ျဖစ္တယ္။ စတဲ့ အေရးအသားမ်ိဳးေတြနဲ႔ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ယက္ ေရးခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သမိုင္းဆိုတာဟာ ဘက္လိုက္မႈ ရွိေနတယ္လို႔ ဆိုခဲ့တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သမိုင္းမွန္ ဆုိတာဟာ ေျမရွင္ ပေဒသရာဇ္ေတြ၊ ဓနရွင္ေတြ၊ အရင္းရွင္ေတြ၊ နယ္ခ်ဲ႕သမားေတြ၊ ဖက္ဆစ္ေတြ အတြက္ ေရွ႕ေနလိုက္ေပးေနတဲ့ ေလွ်ာက္လဲခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္ ဆင္းရဲသား၊ ေက်းေတာ္မ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ရဲ႕ စနစ္တခုအတြင္း၊ စစ္တခု အတြင္း၊ ေခတ္တခု အတြင္းက ခါးသီးတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳကို ထင္ဟပ္ေပးတဲ့ မီးေမာင္းထိုးေပးတဲ့ ျပကြက္တခု လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက သမိုင္းေခတ္ တေခတ္ အတြင္း ႏိုင္ငံေရးအရ၊ စစ္ေရး အရ ေအာင္ႏိုင္သူ၊ ရံႈးနိမ့္သူ ဆိုတာ ရွိတတ္စျမဲပါ။ ဒီလို လူေတြဟာလည္း သမိုင္းဇာတ္ကြက္ထဲက အဓိက ဇာတ္ေကာင္ေတြ၊ ဇာတ္ရုပ္ေတြပါ။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ စင္တင္ ဇာတ္ေကာင္ ေတြ၊ ဇာတ္ရုပ္ေတြနဲ႔ စရိုက္ဓေလ့ကို ေဖာ္က်ဴးခဲ့ တဲ့ ဇာတ္ရုပ္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ကျပခဲ့ၾကတဲ့ တကယ့္ဘဝထဲက ဇာတ္ရုပ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္ရုပ္ေတြထဲက သမိုင္း ဇာတ္ေဆာင္တခ်ိဳ႕ကို ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ သမိုင္းျပကြက္ တကြက္မွာ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္အျဖစ္ ကျပခဲ့ၾကသူေတြပါ။
အဓိပတိႀကီး…။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ မွ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္အတြင္း ဂ်ပန္ေခတ္လို႔ ဆိုပါစို႔။ တေသြး၊ တသံ၊ တမိန္႔ တဲ့။ ဒါဟာ အဓိပတိႀကီး ရဲ႕ ေၾကြးေၾကာ္သံ။ “ကမၻာမွာလည္း အာဏာရွင္၊ ဗမာမွာလည္း အာဏာရွင္” လို႔ သီခ်င္းေတာင္ စပ္ ဂုဏ္ျပဳရတဲ့ အာဏာရွင္။ ဒီအာဏာရွင္ႀကီး အေၾကာင္း ေျပာေတာ့မယ္ ဆိုရင္ အေကာင္း ေတြ ရွိသလို၊ မေကာင္းတာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေခတ္၊ သူ႔အခါ၊ သူ႔ေနရာမွာ ကိုယ္ေရာက္ေနရင္ ဘာလုပ္မလဲ။ ဒါဟာ စဥ္းစားစရာပါ။ ထားေတာ့ ေကာင္းတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆိုးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ၿပီးခဲ့တဲ့ အမႈ ကိစၥျဖစ္ေလေတာ့ ေကာင္းရင္လည္း သမိုင္းမွာ နာမည္ေကာင္းနဲ႔ ရွင္သန္ေနမွာပါ။ ဆိုးေနတယ္ ဆိုရင္လည္း သမိုင္းမွာ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကား လာမွာပါ။ ဒါဟာ သူ႔ကိစၥ၊ သူပါဝင္ ကျပခဲ့တဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းထဲက ေပးလိုက္မည့္ သင္ခန္းစာ လို႔ပဲ ဆိုရမလား။ ထားေတာ့…။ ဂ်ပန္ေခတ္ ကာလ အခ်ိန္မ်ိဳး၊ အဓိပတိႀကီး ျဖစ္ေနစဥ္ အတြင္းမွာ သာမန္ လူသားတေယာက္အဖို႔ ဒီလို အိမ္မ်ိဳး အထဲေရာက္ဖို႔ မေျပာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕က မေယာင္မလည္ ၾကည့္ရင္ေတာင္ အဖမ္းခံ ရႏိုင္တဲ့ အေနအထားေလ။ အိမ္ဝင္းထဲ ဝင္ဖို႔ဆိုတာ ေဝလာေဝး။ ဒါေပမယ့္ ကာလက ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဂ်ပန္ ဖက္ဆစ္ေတြ လက္နက္ခ်ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ နယ္ခ်ဲ႕ေတြလည္း ကာယကံေျမာက္ ဗမာ့ေျမေပၚမွာ မရွိေတာ့။ ဗမာတႏိုင္ငံလံုး လြတ္လပ္ေရးခဲ့ၿပီ၊ ၾကာေတာင္ ၾကာလွေပါ့။ အဓိပတိႀကီးလည္း သလြန္ေညာင္ေစာင္း ထက္မွာ မလဲေလ်ာင္းႏိုင္ေတာ့၊ တေသြး၊ တသံ၊ တမိန္႔ ဆိုတာေတြလည္း ဘယ္ေရာက္ ကုန္မွန္း မသိ၊ အာဏာမရွိေတာ့၊ ပါဝါမရွိေတာ့၊ သူ႔ေနရာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္း ေရာက္ေနၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္း နဲ႔ အဓိပတိႀကီး ၾကားမွာ အစုိးရ အဖြဲ႕ (၄) ဖြဲ႕ျခားခဲ့ၿပီ။ အစိုးရအဖြဲေတြ ျဖစ္တဲ့ ဖဆပလ၊ သန္႕ရွင္း၊ အိမ္ေစာင့္၊ ပထစ စတဲ့ အစိုးရ အဖြဲ႕ေတြ တဖြဲ႕ၿပီး တဖြဲ႕ ၿပိဳပ်က္ခဲ့ၿပီ။ အခု ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အစိုးရ၊ ျမန္မာ့ ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ အစိုးရကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း က တည္ေထာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနခဲ့ၿပီ။ ဂ်ပန္ေခတ္ အဓိပတိႀကီးကား ဗိုလ္ေနဝင္း အာဏာစက္ေအာက္မွာ ဇရာ ရဲ႕ ဖိစီးမႈကို ခံေနရရွာေနပါၿပီ။
၁၉၆၉ ခုႏွစ္ဦးပိုင္းေလာက္က ထင္ပါတယ္။ စာေရးသူရယ္၊ ဆရာဦးညိဳျမရယ္၊ အိုးေဝ ဓာတ္ပံု သတင္းေထာက္ ကိုေက်ာ္ဆန္းရယ္ သံုးေယာက္သား အဓိပတိႀကီး ေနထိုင္ရာ တကၠသိုလ္ ရိပ္သာလမ္းေနအိမ္ ကို သတင္းေမးသြားၾကပါတယ္။ အဓိပတိႀကီး ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္တယ္ ၾကားလို႔ပါ။ အငွားကားေလးေပၚက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆင္းၿပီး ကုန္းေပၚ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သစ္ပင္တခ်ိဳ႕ အုပ္အုပ္မိုးမိုး ရွိေနတာေတြ႕ ရပါတယ္။ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းက အဓိပတိႀကီး အိမ္ဟာ အဲဒီ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာပါ။ ေတာင္ကုန္းေပၚက အိမ္ကို သြားတဲ့ လမ္းဟာ အတက္လမ္းျဖစ္ပါတယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ့ ကြန္ကရစ္လမ္းျဖစ္ဟန္ တူပါတယ္။ အခုေတာ့ အုတ္က်ိဳး အုတ္ပဲ့၊ ကြန္ကရစ္အက်ိဳးအပဲ့၊ ဂဝံေက်ာက္နဲ႔ အုတ္ခဲက်ိဳး တခ်ိဳ႕ၾကားထဲမွာ ျမက္ေတြက ေတာထေနတယ္။ မသြားတာ ၾကာလို႔ ထင္ရဲ႕။ ျမက္္ေတြက မင္းမူေနတယ္။ ဂိတ္တံခါးေလးကလည္း ပိုင္ရွင္နဲ႔ အတူ အိုမင္း ရင့္ေရာ္ေနၿပီေကာ၊ ၾကာျမင့္လွၿပီျဖစ္တဲ့ အျဖဴေရာင္ ေဆးသားက မပီျပင္တာ့၊ ေနဒဏ္၊ မိုးဒဏ္ ဘယ္ေလာက္ ခံထားရၿပီလဲ၊ မခန္႔မွန္းတတ္၊ အေတာ္ေတာ့ၾကာၿပီထင္ရဲ႕၊ ညိဳညစ္ညစ္ သစ္သားေရာင္က ေျပာက္တိ၊ ေျပာက္က်ား ေဆးျဖဴေရာင္ ေအာက္က လြတ္ေျမာက္လို လြတ္ေျမာက္ျငား ကုန္းရုန္း ထေနေလသည္။ တံခါးေလးက ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔၊ ျပဳတ္က်လုတဲတဲ၊ ျပင္ဆင္မည့္သူကို ေစာင့္ေနပံုရတယ္။ မဟတဟ တံခါးေလးကို အသာမ ဖြင့္ၿပီး ျမက္ေတြ ေအာထေနတဲ့ လမ္းကေလးအတိုင္း ကုန္းေပၚတက္သြား တဲ့အခါ တထပ္တိုက္ကေလး တလံုး၊ အိမ္ေရွ႕မွာ ကားေလးတစီး၊ ဖို႔ဒ္လား၊ ေအာ္စတင္လား၊ ဟမ္းဘားလား မသိ၊ ဘီးေတြက ျပားလို႔။ ေလမရွိ။ ေဆးေရာင္က အနက္ကေလးလို႔ ထင္ရေပမယ့္ ကားတစင္းလံုး ေဘာနက္ေပၚ၊ အမိုးေပၚ၊ ေဘးဘီဝဲယာ အားလံုးမွာ ငွက္ေခ်းေတြ၊ ဖုန္ေတြ၊ သစ္ရြက္ ေျခာက္ေတြနဲ႔ ျခယ္သထားေလေတာ့၊ နဂိုေဆးေရာင္ကိုပင္ ကြဲကြဲျပားျပား မခြဲျခားႏိုင္၊ အနက္ေရာက္လို႔ေတာ့ မွန္းဆမိပါတယ္။ ပိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္က မစီးျဖစ္တာ ၾကာလွ ေရာ့မယ္။ အိမ္ေရွ႕က အေတာ္ၾကာၾကာ အသံျပဳလိုက္ေတာ့ မိန္းကေလး တဦး ထြက္လာပါတယ္။ “ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါလဲ ရွင္” တဲ့..။ ရည္ရည္မြန္မြန္ပါ။ “အဓိပတိႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ။” “ရွင္။” “ေၾသာ္.. ေဒါက္တာ ဦးဘေမာ္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ။” “ဘဘႀကီး အိပ္ရာထဲမွာ မွိန္းေနပါတယ္။” “ဒါျဖင့္ ဆရာမ ေဒၚတင္ဇာေမာ္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။” “ခဏေစာင့္ပါ” ဆိုၿပီး အထဲျပန္ဝင္သြားတယ္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ ေဒၚတင္ဇာေမာ္ႏိုင္ ထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ထဲေရာက္ၿပီး ေဒါက္တာႀကီး (အဓိပတိႀကီး) ရဲ႕ က်န္းမာေရး အေျခအေနကို ေမးျမန္းရင္း ပဋိသႏၱာရ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီမွာ သိခဲ့ရတာက အဓိပတိႀကီးဟာ ဇရာရဲ႕ ဖိစီးမႈအျပင္ အျခား ေဝဒနာ တခ်ိဳ႕ပါ ခံစားေနရတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီမွာ စိတ္ထဲ စြဲလန္း အသိအမွတ္ျပဳမိတာက အနႏၱသူရိယ အမတ္ႀကီးေရးတဲ့ “သူတည္း တေယာက္ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မႈ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာပါပဲ။ “… ေရႊအိမ္နန္းႏွင့္ ၾကငွန္းလည္းစံ၊ မတ္ေပါင္းရံလ်က္ ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္၊ စည္းစိမ္မကြာ မင္းခ်မ္းသာကား သမုဒၵရာ ေရမ်က္ႏွာထက္ ခဏတက္သည့္ ေရပြက္ပမာ တသက္လ်ာတည္း။
ေနာက္ဇာတ္ေဆာင္ တဦးက ေဒၚေဒၚ ေဒၚခင္ၾကည္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဇနီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ မိခင္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာ ဗမာ့ ႏိုင္ငံေရးေလာကကို ဦးေဆာင္၊ ဦးရြက္ျပဳေနၾကတဲ့ သူေတြထဲက တဦး၊ ေနာက္ေတာ့ လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာႀကီး၊ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဖခင္၊ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ စတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြနဲ႔ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားခဲ့သူပါ။ ေဒၚခင္ၾကည္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ခ်စ္ဇနီးပါ။ ေဒၚေဒၚ့ကို စတင္ျမင္ဖူးတာ သားလတ္ ကိုေအာင္ဆန္းလင္း ေရနစ္ ကြယ္လြန္ခ်ိန္ ကေပ့ါ။ ေန႔ရက္အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ၁၉၅၄-၅၅ ေလာက္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကြယ္လြန္တာ ဘာမွ မၾကာေသး၊ ကြယ္လြန္သူအတြက္ မ်က္ရည္မွ မစဲေသးခင္မွာ ရင္ႏွစ္သည္းျခာ ရတနာတဦး ထပ္မံ ဆံုးရံႈးလိုက္ရတဲ့ ေဒၚေဒၚ ပဋာေျမလူး ျဖစ္စဥ္ေလ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေပၚ ေမတၱာထားၾကာတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ အခုလို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရင္ေသြး တဦး ဆံုးရံႈးျပန္တာ သိၾကေတာ့ အေတာ့္ကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကတာကလား။ ေဝးသူေတြက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကသလို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း နီးသူေတြက အေျပးအလႊား သြားေရာက္ သတင္းေမးၾကတာကိုး။ စာေရးသူလည္း အဲဒီတုန္းကမွ ေဒၚေဒၚ ေဒၚခင္ၾကည္ကို လူကိုယ္တိုင္ျမင္ဖူးတာပါ။
ေဒၚေဒၚနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သိရတာက ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲကာလ အုိးေဝဦးညိဳျမ ရဲ႕ ေက်းဇူးပါ။ အိုးေဝဦးညိဳျမက ဆရာရင္းေလ။ အိုးေဝသတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ႏွစ္အေတာ္ ၾကာၾကာ လုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ အေတာ့္ကို ရင္းႏွီးတာကိုး။ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ ကို သူ႔ ကိုယ္ေရးကိုတာ ကိစၥ တခ်ိဳ႕ ေျပာျပဖူးေပမယ့္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေတြ ခိုင္းေလ့မရွိဘူး။ စာေပကိစၥ၊ ႏိုင္ငံေရး ကိစၥေတြမွာ သေဘာ တရား အယူအဆ မတူေပမယ့္ ခိုင္းတတ္ ပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း မျငင္းမဆန္ လုပ္ေပးတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ စာေပကိစၥေတြမွာ ဆရာ စာေရးတဲ့အခါ လိုအပ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ အခ်က္အလက္ တခ်ိဳ႕ ကူညီ ရွာေဖြေပးရပါတယ္။ တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္၊ ဘားနဒ္ စာၾကည့္တိုက္၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရံုး စာၾကည့္တိုက္၊ ေနာင္ အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တိုက္ေတြက အခ်က္အလက္ တခ်ိဳ႕ ရွာေပးရပါတယ္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း အိမ္ေစာင့္အစိုးရ က ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပေပးပါတယ္
အခြန္ထမ္းျပည္သူေတြရဲ႕ အခြန္ဘ႑ာေတြဟာ ေဆးရံု၊ စာသင္ေက်ာင္း စတာေတြအတြက္ သံုးရမယ့္ အစား က်ည္ဆန္ဖိုး၊ လက္နက္ခဲယမ္း ေတြ ဝယ္ယူရာမွာ အသံုးျပဳခံေနရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ပထစ အစိုးရ ျဖစ္ရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္မယ္လို႔ အတိအလင္း ေၾကညာထားတာပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ ပထစ အႏိုင္ရမွ ျဖစ္မယ္။ ဖဆပလသာ အႏိုင္ရသြားရင္ တိုင္းျပည္ေတာ့ သံဃာစင္ပါ ေမွာက္မွာ။ ဒါကိုလည္း ပမညတ က လူႀကီးေတြ သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပမညတ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ပထစ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ထိပ္တိုက္ အေရြးမခံေရး ေၾကြးေၾကာ္ ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ေဒၚေဒၚတို႔ စိုးရိမ္တာက ‘မဲ’ ေတြ ျပန္႔ၿပီး ကြဲသြားမွာ စိုးရိမ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပမညတ ႏိုင္ ႏိုင္ေျခ ရွိရင္ ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ပါ။ တကယ္လို႔ ႏိုင္ ႏိုင္ေျခ မရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဖဆပလ ထဲ မဲေရာက္သြားမွာ စိုးရိမ္တယ္။ ဦးေမာင္တင္ ဆိုတာကလည္း ဒီေဒသနဲ႔ စိမ္းေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေဒသက မဲ ေတြ လူထုဦးတင္ေမာင္ ရရင္ရ၊ မရရင္ ဦးေမာင္တင္ ကို ဝိုင္းဝန္းကူညီပါလို႔ တိုက္တြန္းခ်င္တယ္။ ဖဆပလ ထဲေတာ့ လံုးဝ ထည့္လို႔ မျဖစ္ဘူး မို႔လား။”
ဒုတိယအႀကိမ္ ေဒၚေဒၚနဲ႔ ဆံုျဖစ္တာက အိႏၵိယ ႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ဗမာ သံအမတ္ႀကီး ရာထူးက ဖယ္ရွားခံရၿပီးတဲ့ အခ်ိန္။ ၁၉၆၉ ဝန္းက်င္ ဆိုပါစို႔။ “အိုးေဝဂ်ာနယ္” ထုတ္ေနခ်ိန္ေပါ့။ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးေ
သားေသ၊ လင္ဆံုး ဘဝမွာ သံအမတ္ႀကီး ဘဝကလည္း ျဖဳတ္ခ်ခံရတဲ့ဘဝ၊ ဒီၾကားထဲ ရွိတဲ့ သား၊ သမီး ႏွစ္ျဖာက လည္း ႏိုင္ငံျခားမွာ။ အင္မတန္ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ညွိဳးခ်ံဳးေနမွာပဲလို႔ ေတြးထင္ရင္း တကၠသိုလ္ ရိပ္သာလမ္းက အခု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနထုိင္ေနတဲ့ အိမ္ေရွ႕ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ျခံဝမွာ သစ္သားတံခါးေလး က ကာဆီးထားပါတယ္။ တျခား ဘယ္လို အေစာင့္အေရွာက္၊ အတားအဆီးမွ မရွိပါ။ စစ္ေဆးေမးျမန္း မည့္သူလည္း မရွိ၊ ဟန္႔တား ေႏွာင့္ယွက္ မည့္သူလည္း မရွိ။ “ေၾသာ္… အေတာ္ အထီးက်န္ဆန္လွပါလား” လို႕ ေတြးမိတယ္။ သစ္သားတံခါးေလးကို အသာဟၿပီး အထဲဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သင္းပ်ံ႕ေမႊးႀကိဳင္တဲ့ ပန္းရနံ႔ကေလး ႏွာဝကို ကလူက်ီစယ္လိုက္တယ္။ အင္းလ်ားေရျပင္ကို ရွပ္တိုက္ ေျပးလႊားလာတဲ့ေလေျပႏုက လန္းဆန္းေစတယ္။ ျခံတြင္းမွာ သန္႔ျပန္႔ ရွင္းလင္းေနတယ္။ ျခံက်ယ္ႀကီးရဲ႕ အေနာက္ ဘက္မွာ အျဖဴေရာင္ ဆင္ဝင္နဲ႔ ႏွစ္ထပ္တိုက္ႀကီး တလံုး၊ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ အင္းလ်ားကန္စပ္ အေရွ႕ဘက္ လမ္းမႀကီးနဲ႔ ကပ္လ်က္မွာ သစ္သားအိမ္တလံုးစီ၊ အလယ္ေျမကြက္လပ္မွာ စက္ဝိုင္းပံု ေျမႀကီးေပါင္ လုပ္ထားတယ္။ အဲဒီ ေပါင္ေပၚမွာ လစ္လီ ပန္းပင္ေတြ အျပည့္စိုက္ ထားတဲ့ ပန္းခင္းႀကီး၊ ျခံရဲ႕ တျခား က်န္ေနရာေတြမွာလည္း တျခား အပင္ေတြ စိုက္ထားတယ္၊ တျခံလံုး စိမ္းလန္းစိုေျပ လွပေနတယ္။ အျဖဴေရာင္ လစ္လီပန္းပြင့္ ႀကီးေတြက ဆြဲေဆာင္မႈ အေကာင္းဆံုး။ ညွိဳးငယ္ပန္းလ်ေနမယ္လို႔ ထင္ထားခဲ့တဲ့အထင္ ပါစင္ေအာင္လြဲပါေပါ့။ ျခံထဲက အျပင္အဆင္ အမြမ္းအမံေတြက စိတ္ဓာတ္မက်တဲ့ အျပင္ လန္းဆန္း တက္ၾကြလာေစတယ္။ ဒါဟာ ေဒၚေဒၚ့ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကို ခန္႔မွန္းႏိုင္တယ္။ သားကြဲ လင္ကြဲ ဘဝ၊ အိမ္နိမ့္စံ ဘဝမွာေတာင္ စိတ္ဓာတ္မက်ဘဲ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို လန္းဆန္းတက္ၾကြလာေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း ရွိသလို သူ႔ကိုယ္သူလည္း စိတ္ဓာတ္ ခိုင္ခိုင္ထားႏိုင္တယ္ဆိုတာ
အိုးေဝဂ်ာနယ္က ႏွစ္ပတ္တႀကိမ္ စေနေန႔မွာ ထုတ္ေဝေလ့ရွိတယ္၊ ဂ်ာနယ္ထြက္တဲ့ စေနေန႔တိုင္းမွာ ေဒၚေဒၚ့အိမ္ ေရာက္ေလ့ ရွိတယ္။ ေရာက္တဲ့ေန႔တိုင္းလိုလို ဆင္ဝင္ ေအာက္မွာ ေဒၚေဒၚ့ကို ေတြ႕ရေလ့ရွိတယ္။ ေဒၚေဒၚ့ ပံုသဏၭာန္က သူေျပာတာေတြကို နားေထာင္ေပးမည့္သူကို ငံ့လင့္ေနဟန္ တူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆယ့္ငါးရက္ စေနေန႔တိုင္းလို ေဒၚေဒၚ ေျပာတာေတြကို နားေထာင္မွတ္သားေလ့ရွိတာကို
ပထမ ေျပာျပမွာက ေဒၚေဒၚ့ ေယာက္်ား အေၾကာင္းပဲ။ ေဒၚေဒၚ့ေယာက္်ားဟာ ေစာေစာစီးစီး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေသသြား တာ ေကာင္းတယ္။ တကယ္လို႔ ေစာေစာ မေသဘဲ ဟိုဟာေတြနဲ႔ ေပါင္းမိသြားရင္ နာမည္ပ်က္နဲ႕ ေသရမွာ။ အဲဒါ နည္းနည္း ရွင္းျပမယ္။ ေနာက္လူေတြ အတြက္ သင္ခန္းစာယူစရာလည္း ေကာင္းတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တေယာက္ ျဖစ္လာဖို႔ဆိုတာ ေတာ္တည့္၊ ေျဖာင့္၊ မွန္တဲ့ အဝန္းအဝိုင္း လိုတယ္။ သူေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုဗဟိန္းတို႔လို လူေတြက ဝိုင္းရံေပးၾကတယ္။ သခင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခ်ိန္မွာ သခင္ဗဟိန္းတို႔၊ သခင္သန္းထြန္းတို႔က ဝိုင္းရံေပးၾကတယ္၊ လက္တြဲလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သခင္ျမ၊ သခင္ခ်စ္၊ သခင္စိုးတို႔၊ သခင္ေလးေမာင္တို႔လည္း ပါတာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ဗဟိန္း၊ သခင္ျမတို႔က အနီးကပ္ ထိန္းေပးၾကတယ္။ တပ္ထဲေရာက္ ေတာ့လည္း ဗိုလ္လက္်ာ၊ ဗိုလ္ေဇယ်၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ္၊ ဗိုလ္ဗထူးတို႔လို လူေတြက ဝိုင္းရံၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုေအာင္ဆန္း၊ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းလို႔ တရွိန္ထိုး နာမည္ရလာတာပဲ ဒါဟာ ဘာလဲဆိုရင္ ပညာတတ္တာ၊ လူစြမ္း၊ လူစ ရွိတာေလာက္နဲ႔ မလံုေလာက္ဘူး။ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ ရမယ္၊ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ လည္း ရွိရမယ္၊ ႏိုင္ငံေရး ယံုၾကည္ခ်က္ ရွိရမယ္၊ ခိုင္မာရမယ္၊ ႏိုင္ငံတကာ နဲ႔ ျပည္တြင္း ႏိုင္ငံေရးမွာ အေျမာ္အျမင္ ရွိရမယ္၊ အရွည္ျမင္ တတ္ရမယ္၊ ျပည္သူလူထု အက်ိဳးအတြက္ မိမိ ကိုယ္က်ိဳးကို မငဲ့တဲ့ ပိုင္းျဖတ္မႈ ရွိရမယ္၊ ရန္သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ ဖေယာင္း ၊ ျပည္သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ သံေခ်ာင္း ဆိုသလို မက်င့္သံုးရဘူး။ ရန္သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ သံေခ်င္း၊ ျပည္သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ ဖေယာင္းလို က်င့္ရမယ္၊ နာယက ဂုဏ္နဲ႔ ျပည့္စံုရမယ္။ အဲဒီလို ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ေပါင္းမိလို႔ ငါ့ေယာက္်ား နာမည္ သတင္း ေကာင္းခဲ့တာ။ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရး လုပ္ရင္း အယူအဆေတြ ကြဲလာတယ္။ စိတ္ဝမ္းကြဲလာတယ္။ လက္ဝဲအင္အားစု ျဖစ္တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို ဖဆပလထဲက ကန္ထုတ္ခဲ့ တယ္၊ တဘက္ကို ယံုလြန္းရာက လက္ဝဲ၊ လက္က္်ာ ကြဲခဲဲ့တယ္။ လူငယ္ေတြ ကြဲခဲ့တယ္။ ဒါဟာ အမ်ိဳးသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရး ၿပိဳကြဲတာပဲ။ လက္်ာသမားတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ပေယာဂ လည္း ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕သမားက ထိုးႏွက္ တိုက္ခိုက္ခံလိုက္ ရတာ၊ ဒါကို သေဘာေပါက္လို႔ လက္ဝဲ ညီညြတ္ေရး ျပန္တည္ေထာင္ဖို႔ ကိုေအာင္ဆန္း နဲ႔ ကိုသန္းထြန္းတို႕ ႀကိဳးပမ္းခဲ့၊ ႀကိဳးပမ္းဆဲ ကာလမွာ လုပ္ၾကံခံလိုက္ရတာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ နယ္ခ်ဲ႕သမားရဲ႕ လက္ခ်က္ပဲ။ နယ္ခ်ဲ႕သမားဟာ လက္ဝဲ ညီညြတ္ေရး ရသြားမွာ စိုးတယ္။ သခင္သန္းထြန္းတို႔နဲ႕ သခင္ေအာင္ဆန္း ေပါင္းမိသြားရင္ နယ္ခ်ဲ႕သမားေတြ လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္လို႕ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဖဆပလ ထဲက ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ၊ လက္်ာ အုပ္စုဝင္ေတြကို သိမ္းသြင္းၿပီး လက္ဝဲအုပ္စုကို ခြဲထုတ္လိုက္တယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ လက္ဝဲညီညြတ္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းေနတဲ့ ငါ့ေယာက္်ားကို လုပ္ၾကံလိုက္ၾကတာပဲ။ လုပ္ၾကံမခံရလို႔ လက္ဝဲညီညြတ္ေရး မေအာင္ျမင္ဘဲ လက္်ာ အေခ်ာင္သမားေတြနဲ႔ ဆက္လက္ ေပါင္းမိသြားရင္ နာမည္ဆိုး၊ နာမည္ပ်က္နဲ႔ ေသရမွာ။ မင္းတို႔ သိတဲ့ အတိုင္းပဲေလ။ လက္်ာ အုပ္စုေတြဟာ ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုထဲက ဆိုရွယ္နီေတြ ကန္ထုတ္၊ ေနာက္ဆံုး ဖဆပလႀကီး ၿပိဳကြဲေအာင္ လုပ္ခဲ့ၿပီး တည္ျမဲ၊ သန္႔ရွင္း စသျဖင့္ တစစီ ကြဲထြက္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ဆိုရွယ္ဒီမိုကရက္အုပ္စုဟာ နာမည္ဆိုးနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့တာ။
ေနာက္ တေယာက္က နာမည္ႀကီး ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းႀကီးတဦး၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ တဦးအျဖစ္ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တဲ့ ၁၉၄၈ က ၁၉၆၂ အထိ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ ဦးႏုပါ။ ေနာက္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို ေတာထဲ ေမာင္းခ်လိုက္တာ၊ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး က်ယ္ျပန္႔ ႀကီးမားလာတာ၊ ျပည္တြင္းစစ္ကို အေၾကာင္း ျပၿပီး ဗိုလ္ေနဝင္းက စစ္တပ္တိုးခ်ဲ႕တာ၊ စစ္အုပ္စုကို အားေကာင္းေအာင္ လုပ္လာတဲ့ အထိပဲ။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ေနဝင္းကို ဦးႏုက ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာ လႊဲေျပာင္းေပးအပ္ၿပီး အိမ္ေစာင့္အစိုးရ အျဖစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေစတာ။ အဲဒီထဲမွာ ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္စဲၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ဖို႔၊ ႏွစ္ဘက္ တန္းတူရည္တူ ေဆြးေႏြး၊ သင္ပုန္းေျခ စတဲ့ နည္းေတြ သံုးရမယ့္ အစား တဘက္ လက္နက္ကိုင္ အင္အားစုေတြ လက္နက္ခ်၊ အညံ့ခံဖို႔ကိုသာ တေလွ်ာက္လံုး ေတာင္းဆိုခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလို လုပ္တာဟာ ဗိုလ္ေနဝင္း စစ္တပ္ နဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ ဒီမိုကရက္ေတြ အႀကိဳက္ လုပ္တာပဲ။ တကယ္ ဒီလုိျဖစ္လာတာဟာ ဦးႏုမွာ တာဝန္ရွိတယ္။ ဦးႏုဟာ သူတပါးေျပာတာကို ယံုလြယ္တယ္ ။ တရွဴးထိုး လုပ္တတ္တယ္။ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပဲ။ ဒီအားနည္းခ်က္ဟာ သူ႔အတြက္ အႏၱရာယ္ ျဖစ္လာတာပဲေလ။
ေနာက္တေယာက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း။ မင္းကို ေနာက္တေယာက္ အေၾကာင္း ေျပာျပဦးမယ္။ အဲ.. သူကလည္း တို႔ဗမာ့ သမိုင္းမွာ တခန္း၊ တက႑ ေတာ့ အရွိသား။ ၁၉၆၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ၿပီးစမွာ “ကိုႀကီးႏု ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ၿခိမ္းေျခာက္ မဲထည့္ခိုင္းတဲ့ ကိစၥေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လံုးဝ မသက္ဆိုင္ပါ။ ဗိုလ္ေအာင္ေရႊ တို႔ အုပ္စု လုပ္တာသာ ျဖစ္တယ္။ ကိုႀကီးႏု သိတဲ့အတုိင္း လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ မဲေပးဖို႔ ေရဒီယိုက ေျပာခဲ့တာပါ” လို႔ သတင္းပို႔သတဲ့။ ဒါဟာလည္း ဗိုလ္ေနဝင္းကို ဦးႏု ယံုၾကည္စရာ အခ်က္ေပါ့။ တနည္းအားျဖင့္ ဗိုလ္ေနဝင္းက ဦးႏုကုိ အယံုသြင္းလိုက္တာ။ ေနာက္တနည္းေျပာရရင္ အစက သူ႔ကို ဗံုေျမွာက္ေပးခဲ့တဲ့၊ သူ႔ကို ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ ေမြးခဲ့တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ စစ္ဗိုလ္အုပ္စုကို တန္ျပန္ ထုိးႏွက္ဖို႔ အင္အားစု လိုက္တာပဲ။ ဒါကိုလည္း ဦးႏုက ယံုေပးလိုက္တဲ့အခါ သူ႔ကို ပုခံုးေပၚ ထမ္းတင္ေပးခဲ့တဲ့ ဗုိလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ေရႊစတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ စစ္ဗိုလ္ေတြကို ျဖဳတ္လိုက္တာကိုး။ ဒီလို လုပ္လုိက္တာဟာ ဆိုရွယ္လစ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးဘေဆြ တို႔သာမက ဆိုရွယ္လစ္ စစ္ဗိုလ္အုပ္စု တခုလံုး အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ၾက ရသတဲ့။ ဒီမွာ အလ်င္းသင့္လို႔ ဆိုရွယ္လစ္ အုပ္စုျဖစ္လာမယ့္ အုပ္စု နဲ႔ ဗိုလ္ေနဝင္း ဘယ္လို ပတ္သက္္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မင္းတို႔ လူငယ္ေတြသိေအာင္ ေျပာျပမယ္။ ၁၉၄၂ ဇူလိုင္လ ၂၇ ရက္ေန႔မွာ ဘီအုိင္ေအ (ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္) ကို ဖ်က္ ဘီဒီေအ (ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္) ကို ျပင္ဆင္ ဖြဲ႕စည္းတယ္။ အဲဒီမွာ မင္းတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကာနယ္လ္ (ဗိုလ္မွဴးႀကီး) စစ္ေသနာပတိ။ ဗိုလ္စၾက၊ ဗိုလ္လက္်ာတို႔က ဒုတိယ ဗိုလ္မွဴးႀကီး စစ္ဦးစီးမွဴးေတြ ျဖစ္တယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္း၊ ဗိုလ္ေဇယ်ာ၊ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္တို႔က ဗိုလ္မွဴး (ေမဂ်ာ) ေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ စစ္ဦးစီးမွဴး ဗိုလ္လက္်ာ ေပးတဲ့ အမိန္႔နဲ႔တာဝန္ကို ဘာမွ မလုပ္ဘဲ တေလွ်ာက္လံုး ျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းၿပီးရင္ သူသာ ဒုတိယ အႀကီးအကဲ ျဖစ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္တာပဲ။ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၁) ရက္၊ ဂ်ပန္က လြတ္လပ္ေရး ေပးၿပီး ျမန္မာစစ္တပ္ ျပန္ဖြဲ႕တဲ့အခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က စစ္ဝန္ႀကီး၊ ဗိုလ္ေနဝင္းက ဗိုလ္မွဴးႀကီး စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ (ေသနာပတိ) ခန္႔ထားခဲ့တယ္။ ဒီလုိ ခန္႔တာ သူ႔အရည္အခ်င္းေၾကာင့္္ မဟုတ္၊ ႏွစ္ပါတီ ညီညြတ္ေရးေၾကာင့္ ေပးတာပဲ။ သခင္ဗစိန္၊ သခင္ထြန္းအုပ္တို႔က ဗိုလ္ေနဝင္းကို ေသနာပတိေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတာေၾကာင့္ပဲ။ “ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း အပါအဝင္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ က ဘာမွ အသံုးမက်ဘူး၊ အလုပ္လည္း မလုပ္ဘူး” လို႔ ဗိုလ္ေနဝင္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔ အုပ္စုက ေျပာဆိုၿပီး လူငယ္ေတြကို စည္းရံုးခဲ့တယ္။ ဒီမွာ “သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း သီတင္းေလြ႔ေလြ႕ ေပါင္းဖက္ေတြ႕” ဆိုတဲ့ စကား အတိုင္း ဗိုလ္ေနဝင္း နဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး စတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ စစ္ဗိုလ္ အုပ္စု (အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးပင္ ဗိုလ္ႀကီး အဆင့္ ရွိေသးတယ္) ဟာ ဆရာ ေမြးခ်င္သူ နဲ႔ တပည့္ေမြးခ်င္သူ ဆံုမိၾကတာကိုး။ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္ေအာင္ေရႊ တို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္်ာတို႔ကို အံတု၊ ဖက္ၿပိဳင္ ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ဖက္ၿပိဳင္ႏိုင္ဖို႔က ဂုဏ္တူ၊ ျဒပ္တူ လိုတယ္ေလ၊ အနိမ့္ဆံုး အရည္အခ်င္း မမီရင္ေတာင္ ရာထူး အဆင့္ အတန္းေတာ့ ရွိဖို႔လိုတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္း ကလည္း ဗိုလ္လက္်ာ၊ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းကို တိုက္ဖို႔ ေနာက္လိုက္၊ ေနာက္ပါ လုိတယ္၊ ရွာတယ္။ ဒီမွာတင္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး အုပ္စု နဲ႔ ဗိုလ္ေနဝင္း တပည့္ေမြး၊ ဆရာ ေမြး စနစ္ နဲ႔ ေပါင္းဖက္မိၾကတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္တို႔ဟာ ဗိုလ္လက္်ာကို သာမကေတာ့ဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုပါ ေဝဖန္တိုက္ခိုက္ လာၾကတာကလားကြဲ႕။ မင္းတို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ နဲ႔ ကိုသန္းထြန္း တို႔က သိေပမယ့္ ညီညြတ္ေရး ပ်က္မွာ စိုးလို႔ ေရငံုေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးၿပီးဖို႔ လအနည္းငယ္အလို ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ေလာက္ထဲမွာ အေရးမယူလို႔ မျဖစ္တဲ့ အေျခ ေရာက္လာလို႔ ဗိုလ္ေနဝင္းကို စစ္ေသနာပတိ အျဖစ္က စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ရာထူး ခ်လိုက္တယ္။ ဒါ ပထမ အဆင့္ပဲ။ ဒုတိယ အဆင့္က စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ေနဝင္းကို ရိကၡာ ေထာက္ပံ့ေရးမွဴး အထိ အရာ ခ် လိုက္တယ္။ ဒီလို ခ်ရတဲ့ အေၾကာင္းက ၁၉၄၃ ဒီဇင္ဘာ မွာ ေအာင္လံ စစ္ေသနာပတိရံုးမွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ တို႔က လာေတြ႕ၿပီး “စစ္ဝန္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူ သြားရာ ေနရာတိုင္း ဂ်ပန္ အၾကံေပး အရာရွိခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဆာဝါမိုတိုက တေကာက္ ေကာက္ လိုက္ေနတယ္။ ဗိုလ္ႀကီး ကဝါရွီမာ ကလည္း အလစ္ မေပးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ ကိုယ္စား မင္းတို႔ အစည္းအေဝးမွာ ဗိုလ္ေနဝင္းကို ေခါင္းေဆာင္ခိုင္း၊ မင္းတို႔ အစည္းအေဝးက ဆံုးျဖတ္တဲ့အတိုင္း ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး စမယ္” လို႔ ေျပာသတဲ့။ ဗိုလ္ေနဝင္းကလည္း သေဘာတူၿပီး သဘာပတိ လုပ္သတဲ့၊ ဒီ အစည္းအေဝးက ၁၉၄၄ ဇူလိုင္ ၂၂ ရက္ေန႔မွာ ေတာ္လွန္ေရး စဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ ဆိုကိုး။ အစည္းအေဝး တက္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ရန္ေအာင္၊ သခင္ သာညွင္း တို႔က ရန္ကုန္မွာ သခင္သန္းထြန္းနဲ႔ေတြ႕ၿပီး အစည္းအေဝး အေၾကင္း ေျပာေတာ့ သခင္သန္းထြန္း အေတာ္အံ့ၾသၿပီး ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းကို အေၾကာင္းၾကားတာကိုး။ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းက သိသိခ်င္း ဗိုလ္ေနဝင္းကို ေခၚၿပီး “ခင္ဗ်ား ေသနာပတိ မလုပ္နဲ႔ေတာ့၊ စစ္ဦးစီး ပဲလုပ္” ဆိုၿပီး ရာထူးခ်လိုက္တယ္ တဲ့။ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးစ မွာ တပ္က ကန္ထုတ္ဖို႔ အထိ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ သခင္သန္းထြန္း က ညီညြတ္ေရးၿပိဳကြဲ လို႔ မျဖစ္ဘူး ဆိုၿပီး အတင္းတားတာ နဲ႔ မထုတ္ ျဖစ္ခဲ့ဘူးတဲ့။ ဗိုလ္ေနဝင္းက ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းကို ပါ အံတုလာတာေတြ၊ ၿပိဳင္လာတာေတြနဲ႔ တျခား အေၾကာင္းေတြလည္း ရွိေသးသတဲ့။
ၿပီးေတာ့ သခင္သန္းထြန္း။ သခင္သန္းထြန္းရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္ကိုေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး။ ေဒၚေဒၚက ကြန္ျမဴနစ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သခင္သန္းထြန္းကို ပုဂၢိဳလ္အရ ေလးစားတယ္။ ဘာျဖစ္လိုလဲ ဆိုေတာ့ ရိုးသားတယ္၊ မွ်မွ်တတ စဥ္းစား တတ္တယ္၊ မဟုတ္တာ မလုပ္ဘူး၊ သူ႔ ကိုယ္က်ိဳး စီးပြားအတြက္ ဘာမွ မလုပ္ဘူး၊ ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းဖ်ဖ် ေျပာတတ္တယ္။ သူ နဲ႔ မင္းတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တြဲခဲ့တဲ့ အခ်ိန္က လုပ္ငန္း တိုင္းလို ေအာင္ျမင္တယ္။ မင္းတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စိတ္ျမန္တယ္၊ ရွဴးရွဴးဒိုင္းဒိုင္း လုပ္တတ္တယ္၊ သခင္သန္းထြန္းက ေအးေဆးတယ္၊ တည္ၿငိမ္ တယ္၊ ေခါင္းေအးေအးထား စဥ္းစားတတ္တယ္။ ငါ့ေယာက္်ားကို ဝန္းရံေပးတာ သခင္သန္းထြန္း နဲ႔ သခင္ဗဟိန္းပဲ။ ဒီဒုတ္ ဦးဘခ်ိဳတို႔၊ သခင္ျမတို႔၊ သခင္ခ်စ္တို႔၊ ဗိုလ္လက္်ာတို႔လည္း ပါတာေပါ့။ ကိုသန္းထြန္း နဲ႔ ကုိဗဟိန္းကေတာ့ အနီးကပ္ကိုး။
ဒီတေယာက္ကေတာ့ အစက အလံနီ၊ ေနာက္ေတာ့ ဗကပ၊ ေဟာ… အခုေတာ့ မဆလ ဗိုလ္ေနဝင္း နဲ႔ သူနဲ႔ ဉာဏ္ရည္ ၿပိဳင္တဲ့ ပြဲပဲ။ ဘယ္သူႏိုင္မလဲ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကေတာ့ ဉာဏ္နီ ဉာဏ္နက္ ေတြခ်ည္းပဲ။ သူက ဗိုလ္ေနဝင္း အႀကိဳက္ေတြ ေရးၿပီး “ေရႊနားေတာ္သြင္းဧခ်င္း” လုပ္ေနတယ္။ သမိုင္းကို လိမ္ေပးေနတယ္။ ေနရတကာ သူသိသူတတ္ လုပ္ေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ မွာ သူပါတာမွန္ေပမယ့္ ေနရာ အမ်ားမွာ သူမပါဘူး၊ သူမသိဘဲ နဲ႔ ရမ္းတုတ္ေနတာေတြ မ်ားတယ္။ ကိုသိန္းေဖ စာအုပ္ထဲက ခုိးခ်ေနတာပဲ။ အဲဒီလို ေရးေပးလို႔လည္း ဗိုလ္ေနဝင္းက ဆုလာဘ္ေတြခ်၊ သစ္ေတာေတြေတာင္ ေပးဆိုလားပဲ။ ေအး.. မွတ္ထား ဘယ္ေန႔ ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႕ ကန္အထုတ္ ခံရမလဲ ဆိုတာပဲ။
အဲသလို လူပုဂၢိဳလ္ တဦးစီ ရဲ႕ အေၾကာင္း သူေတြ႕ထိ၊ သိျမင္ ရသေလာက္ ေျပာျပေလ့ ရွိတယ္။ ေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို၊ ခ်ီးက်ဴး ေျပာဆိုတတ္ၿပီး သူမႀကိဳက္တာကိုလည္း မႀကိဳက္သလို ေျပာျပတတ္တယ္။ တခါတရံမွာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး ကာလ အေတြ႕အၾကံဳေတြ၊ ဂ်ပန္ေခတ္ ေဆးရံုႀကီး အေၾကာင္းေတြ မွတ္မိသမွ် ေျပာျပတတ္တယ္။ တခါတရံမွာေတာ့ ပန္းေတြ အေၾကာင္း၊ အိမ္ေရွ႕မွာ စိုက္ထားတဲ့ “လစ္လီ” ပန္းမ်ိဳးေတြ အိႏၵိယ က ယူလာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာတတ္တယ္။ စိတ္အားငယ္စရာ၊ စိတ္ပ်က္စရာ စကားေတြ ေျပာသံ မၾကားရပါဘူး။ မုဆိုးမ ဘဝ သက္တမ္း တေလွ်ာက္လံုး၊ သံအမတ္ႀကီး ရာထူးကို စြန္႔ခဲ့ရၿပီး အထီးက်န္ ဆန္ဆန္ ေနခဲ့ရတဲ့ ကာလ တေလွ်ာက္လံုး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ နဲ႔ ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ အိမ္နိမ့္စံ ဘဝ၊ မုဆိုးမ ဘဝ နဲ႔ သိမ္ငယ္ေနရမယ့္ အစား ပန္းပင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္း သူ႔ဘဝကို ၾကံ့ၾကံ့ခိုင္ခိုင္ ရပ္တည္ ႏိုင္ခဲ့တယ္။ တခ်ိန္က ဗမာျပည္မွာ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကေတာ္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ နဲ႔ ေသကြဲ ကြဲခဲ့ရတယ္။ မုဆိုးမဘဝနဲ႔ ႀကိဳးစား ရပ္တည္ေနတုန္း သားလတ္ျဖစ္သူ “ေအာင္ဆန္းလင္း” က ေသမင္း ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားျပန္တယ္။ က်န္တဲ့ သား နဲ႔ သမီးက ေရေျမျခား ေနခဲ့တယ္။ ဒီလို ပန္းပင္ေတြၾကား မွာ အလုပ္မ်ားေနခဲ့တဲ့ ေဒၚခင္ၾကည္ကို ၁၉၁၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ (၁၆) ရက္ေန႔ ေျမာင္းျမ မွာ ေမြးခဲ့သတဲ့။ ဦးဘိုးညွင္း၊ ေဒၚဖြားစု တို႔ရဲ႕ သားသမီး (၁၀) ဦး ရွိတဲ့ အနက္ သူမက အ႒မ ေျမာက္ သမီးေလ။ ရန္ကုန္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ေအဘီအမ္ အမ်ိဳးသမီးေက်ာင္း၊ ေမာ္လၿမိဳင္ ေမာ္တင္လိန္း ဆရာ အတတ္သင္ေက်ာင္းေတြ မွာ ပညာသင္ယူခဲ့တယ္။ ေျမာင္းျမ အမ်ိဳးသမီးေက်ာင္းမွာ ဆရာမ လုပ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ ဝါသနာပါတဲ့ သူနာျပဳ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ရန္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးနဲ႔ ဒပ္ဖရင္ ေဆးရံုႀကီးေတြမွာ သူနာျပဳ အတတ္ကို သင္ယူခဲ့တယ္။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္လာစဥ္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးမွာ သူနာျပဳ လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ၿဗိတိသွ် တို႔ အိႏၵိယ ကို ဆုတ္ခြာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးက လူမမာ တခ်ိဳ႕ကို ကာလကတၱား ေဆးရံုကို ေျပာင္းေရႊ႕ေပးၿပီး အိႏၵိယ က ဗမာျပည္ကို ေနာက္ဆံုး သေဘာၤနဲ ျပန္ခဲ့ရပါသတဲ့။ ဂ်ပန္ေခတ္ ၁၉၄၂ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးကို ျပန္ဖြင့္တဲ့အခါ အဖြဲ႕ဝင္ သူနာျပဳ တဦးအျဖစ္ တာဝန္ယူေနစဥ္ ေဆးရံုတက္ေနတဲ့ လူနာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေမတၱာမွ်ၿပီး အဲဒီႏွစ္ စက္တာဘာ (၆) ရက္ေန႔မွာ လက္ထပ္ခဲ့ ဆိုကိုး။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မွာ အိႏၵိယ နဲ႔ နီေပါ ႏိုင္ငံ ဆိုင္ရာ သံအမတ္ႀကီး အျဖစ္ ဦးႏု ပထစ အစိုးရက တာဝန္ေပးခဲ့တယ္။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ေနဝင္း ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အစိုးရ လက္ထက္မွာ အၿငိမ္းစား ေပးခံခဲ့ရတယ္။ ေဒၚခင္ၾကည္ဟာ ပထမဦးဆံုး ျမန္မာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၊ စစ္ေသနာပတိ၊ စစ္ဝန္ႀကီး ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရဲ႕ ဇနီး ျဖစ္တယ္။ ဗမာ့သမိုင္းထဲက အထြတ္အထိပ္ ေရာက္ခဲ့ၾကတဲ့ သမၼတႀကီး စဝ္ေရႊသိုက္၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု၊ ဦးဘေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးေနဝင္း၊ သခင္သန္းထြန္း တို႔နဲ႔ လက္ေရတျပင္တည္း ေနခဲ့ၾကတယ္။ ေမာင့္ဘက္တန္၊ ဂဝါဟလာေနရူး၊ အင္ဒီရာ ဂႏၵီ၊ သီရိလကၤာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥက္ ဘႏၵရာ နာယေကး တို႔လို ႏိုင္ငံျခား တိုင္းျပည္က ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕ နဲ႔ တရင္းတႏွီး ဆက္ဆံ ေနထိုင္ခဲ့ရတယ္။ ၁၉၆၇ သံအမတ္ႀကီး ရာထူးက အၿငိမ္းစားယူလိုက္ရခ်ိန္ကစၿ
လွကြန္႔
မိုးမခ မွတ္ခ်က္။ ။ ဤေဆာင္းပါးပါ အခ်က္အလက္မ်ားသည္ ေဆာင္းပါးရွင္၏ ေရးသားခ်က္ႏွင့္အာေဘာ္သာ ျဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါးပါ “ေဒၚခင္ၾကည္၏ စကား” ဟု ဆိုသည္မ်ားကို မိုးမခစာဖတ္ပရိသတ္အေနနဲ႔ စိတ္ဝင္းစားပါက သုေတသနလုပ္သင့္သည္။ ဤေဆာင္းပါး အ တြက္ ေဆာင္းပါးရွင္ “စာေရးသူ ဆရာလွကြန္႔” ႏွင့္ မူရင္းပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခဲ့သည္
ဘဝဆိုတာ အခ်ိဳးအေကြ႕ေပါင္းမ်ာစြာ၊ ျဖတ္သန္းမႈေပါင္းမ်ားစြာ၊ ရုန္ကန္လႈပ္ရွား မႈေပါင္းမ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားရတာကို ဆိုလိုတယ္လို႔ နားလည္ သေဘာေပါက္တယ္။ သာမန္လူသားေတြမွာ ျဖစ္စဥ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ့သလို ဂုဏ္ထူး၊ ဝိေသသ ထူးရွိတဲ့ သူေတြထဲ က အနတဂၢမမ်ားစြာထဲက မ်ားစြာဟာလည္း သူ႔နည္း၊ သူ႔ဟန္၊ သူ႔ဝန္းက်င္နဲ႔သူ၊ ေတြ႕ထိၾက၊ ရင္ဆိုၾက၊ တိုက္ခိုက္ၾကနဲ႔ ဘဝကို တည္တံ့ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကတာပါပဲ။ ဒီလို ႀကိဳးပမ္းရင္း ႀကိဳးပမ္းရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း လက္ပန္းက်တတ္ၾကစျမဲပါ။ သန္တုန္း၊ ျမန္တုန္း၊ သြက္လက္တုန္းမွာ အတၱ၊ မာန္၊ မာန တရားေတြနဲ႔ ေရာျပြမ္းတဲ့ အထင္၊ အျမင္၊ အေတြးေတြနဲ႔ ဟန္တလံုး၊ ပန္တလံုး ေမာက္မာတတ္ၾကေပတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝန္း၊ အိုမင္းရင့္ေရာ္မႈ၊ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့မႈ၊ အယူအဆ အေတြးအေခၚ ေဖာက္ျပန္မႈ ေတြက ေရလည္မွာ လက္ပန္းက်သလိုမ်ိဳး ျဖစ္တတ္တာကို သတိ သမၸဇဥ္တရားနဲ႕ ေရွးရႈသြားၾကဖို႔ လိုမယ္ထင္တယ္။ ဒီမွာ အခါ အခြင့္သင့္လို႔ ျဖစဥ္ႏွစ္ခုကို ယွဥ္တြဲ ေဖာ္ျပလို ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ သမိုင္းမွာ ျဖစ္ရပ္မွန္ဆိုတာ အေတာ္နည္းတယ္။ ဆရာႀကီး “ေတာ္စတြိဳင္း” စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ “သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ နည္းပါးပါတယ္။ သမိုင္းကို ေရးၾက၊ ေျပာၾကတဲ့ ေနရာမွာ သူ႔ဘက္၊ ကိုယ့္ဘက္ တနည္းမဟုတ္ တနည္းနဲ႔ ဘက္လိုက္ေနၾကတာပဲ”။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ျပင္သစ္-ရုရွား စစ္ပြဲမွာ ျပင္သစ္ကလည္း ျပင္သစ္ဘက္မွန္ေၾကာင္း၊ နပိုလီယံရဲ႕ တန္ခိုးပါဝါ အာဏာေတာ္ေၾကာင့္ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ စည္ပင္ေအာင္ ဘယ္နည္း ဘယ္ပံု ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ရေၾကာင္း ျပင္သစ္ သမိုင္းဆရာေတြက ေရးၾကတာပဲ။ ရုရားကလည္း ရုရားေတြရဲ႕ စစ္ ဟာ ခုခံစစ္ ျဖစ္တယ္။ ရုရွားျပည္သူေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ ျဖစ္တယ္။ က်ဴးေက်ာ္စစ္ကို ခုခံစစ္နဲ႔ တြန္းလွန္ တာသာ ျဖစ္တယ္။ စတဲ့ အေရးအသားမ်ိဳးေတြနဲ႔ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ယက္ ေရးခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သမိုင္းဆိုတာဟာ ဘက္လိုက္မႈ ရွိေနတယ္လို႔ ဆိုခဲ့တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သမိုင္းမွန္ ဆုိတာဟာ ေျမရွင္ ပေဒသရာဇ္ေတြ၊ ဓနရွင္ေတြ၊ အရင္းရွင္ေတြ၊ နယ္ခ်ဲ႕သမားေတြ၊ ဖက္ဆစ္ေတြ အတြက္ ေရွ႕ေနလိုက္ေပးေနတဲ့ ေလွ်ာက္လဲခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္ ဆင္းရဲသား၊ ေက်းေတာ္မ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ရဲ႕ စနစ္တခုအတြင္း၊ စစ္တခု အတြင္း၊ ေခတ္တခု အတြင္းက ခါးသီးတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳကို ထင္ဟပ္ေပးတဲ့ မီးေမာင္းထိုးေပးတဲ့ ျပကြက္တခု လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက သမိုင္းေခတ္ တေခတ္ အတြင္း ႏိုင္ငံေရးအရ၊ စစ္ေရး အရ ေအာင္ႏိုင္သူ၊ ရံႈးနိမ့္သူ ဆိုတာ ရွိတတ္စျမဲပါ။ ဒီလို လူေတြဟာလည္း သမိုင္းဇာတ္ကြက္ထဲက အဓိက ဇာတ္ေကာင္ေတြ၊ ဇာတ္ရုပ္ေတြပါ။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ စင္တင္ ဇာတ္ေကာင္ ေတြ၊ ဇာတ္ရုပ္ေတြနဲ႔ စရိုက္ဓေလ့ကို ေဖာ္က်ဴးခဲ့ တဲ့ ဇာတ္ရုပ္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ကျပခဲ့ၾကတဲ့ တကယ့္ဘဝထဲက ဇာတ္ရုပ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္ရုပ္ေတြထဲက သမိုင္း ဇာတ္ေဆာင္တခ်ိဳ႕ကို ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ သမိုင္းျပကြက္ တကြက္မွာ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္အျဖစ္ ကျပခဲ့ၾကသူေတြပါ။
အဓိပတိႀကီး…။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ မွ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္အတြင္း ဂ်ပန္ေခတ္လို႔ ဆိုပါစို႔။ တေသြး၊ တသံ၊ တမိန္႔ တဲ့။ ဒါဟာ အဓိပတိႀကီး ရဲ႕ ေၾကြးေၾကာ္သံ။ “ကမၻာမွာလည္း အာဏာရွင္၊ ဗမာမွာလည္း အာဏာရွင္” လို႔ သီခ်င္းေတာင္ စပ္ ဂုဏ္ျပဳရတဲ့ အာဏာရွင္။ ဒီအာဏာရွင္ႀကီး အေၾကာင္း ေျပာေတာ့မယ္ ဆိုရင္ အေကာင္း ေတြ ရွိသလို၊ မေကာင္းတာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေခတ္၊ သူ႔အခါ၊ သူ႔ေနရာမွာ ကိုယ္ေရာက္ေနရင္ ဘာလုပ္မလဲ။ ဒါဟာ စဥ္းစားစရာပါ။ ထားေတာ့ ေကာင္းတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆိုးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ၿပီးခဲ့တဲ့ အမႈ ကိစၥျဖစ္ေလေတာ့ ေကာင္းရင္လည္း သမိုင္းမွာ နာမည္ေကာင္းနဲ႔ ရွင္သန္ေနမွာပါ။ ဆိုးေနတယ္ ဆိုရင္လည္း သမိုင္းမွာ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကား လာမွာပါ။ ဒါဟာ သူ႔ကိစၥ၊ သူပါဝင္ ကျပခဲ့တဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းထဲက ေပးလိုက္မည့္ သင္ခန္းစာ လို႔ပဲ ဆိုရမလား။ ထားေတာ့…။ ဂ်ပန္ေခတ္ ကာလ အခ်ိန္မ်ိဳး၊ အဓိပတိႀကီး ျဖစ္ေနစဥ္ အတြင္းမွာ သာမန္ လူသားတေယာက္အဖို႔ ဒီလို အိမ္မ်ိဳး အထဲေရာက္ဖို႔ မေျပာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕က မေယာင္မလည္ ၾကည့္ရင္ေတာင္ အဖမ္းခံ ရႏိုင္တဲ့ အေနအထားေလ။ အိမ္ဝင္းထဲ ဝင္ဖို႔ဆိုတာ ေဝလာေဝး။ ဒါေပမယ့္ ကာလက ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဂ်ပန္ ဖက္ဆစ္ေတြ လက္နက္ခ်ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ နယ္ခ်ဲ႕ေတြလည္း ကာယကံေျမာက္ ဗမာ့ေျမေပၚမွာ မရွိေတာ့။ ဗမာတႏိုင္ငံလံုး လြတ္လပ္ေရးခဲ့ၿပီ၊ ၾကာေတာင္ ၾကာလွေပါ့။ အဓိပတိႀကီးလည္း သလြန္ေညာင္ေစာင္း ထက္မွာ မလဲေလ်ာင္းႏိုင္ေတာ့၊ တေသြး၊ တသံ၊ တမိန္႔ ဆိုတာေတြလည္း ဘယ္ေရာက္ ကုန္မွန္း မသိ၊ အာဏာမရွိေတာ့၊ ပါဝါမရွိေတာ့၊ သူ႔ေနရာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္း ေရာက္ေနၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္း နဲ႔ အဓိပတိႀကီး ၾကားမွာ အစုိးရ အဖြဲ႕ (၄) ဖြဲ႕ျခားခဲ့ၿပီ။ အစိုးရအဖြဲေတြ ျဖစ္တဲ့ ဖဆပလ၊ သန္႕ရွင္း၊ အိမ္ေစာင့္၊ ပထစ စတဲ့ အစိုးရ အဖြဲ႕ေတြ တဖြဲ႕ၿပီး တဖြဲ႕ ၿပိဳပ်က္ခဲ့ၿပီ။ အခု ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အစိုးရ၊ ျမန္မာ့ ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ အစိုးရကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း က တည္ေထာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနခဲ့ၿပီ။ ဂ်ပန္ေခတ္ အဓိပတိႀကီးကား ဗိုလ္ေနဝင္း အာဏာစက္ေအာက္မွာ ဇရာ ရဲ႕ ဖိစီးမႈကို ခံေနရရွာေနပါၿပီ။
၁၉၆၉ ခုႏွစ္ဦးပိုင္းေလာက္က ထင္ပါတယ္။ စာေရးသူရယ္၊ ဆရာဦးညိဳျမရယ္၊ အိုးေဝ ဓာတ္ပံု သတင္းေထာက္ ကိုေက်ာ္ဆန္းရယ္ သံုးေယာက္သား အဓိပတိႀကီး ေနထိုင္ရာ တကၠသိုလ္ ရိပ္သာလမ္းေနအိမ္ ကို သတင္းေမးသြားၾကပါတယ္။ အဓိပတိႀကီး ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္တယ္ ၾကားလို႔ပါ။ အငွားကားေလးေပၚက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆင္းၿပီး ကုန္းေပၚ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သစ္ပင္တခ်ိဳ႕ အုပ္အုပ္မိုးမိုး ရွိေနတာေတြ႕ ရပါတယ္။ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းက အဓိပတိႀကီး အိမ္ဟာ အဲဒီ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာပါ။ ေတာင္ကုန္းေပၚက အိမ္ကို သြားတဲ့ လမ္းဟာ အတက္လမ္းျဖစ္ပါတယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ့ ကြန္ကရစ္လမ္းျဖစ္ဟန္ တူပါတယ္။ အခုေတာ့ အုတ္က်ိဳး အုတ္ပဲ့၊ ကြန္ကရစ္အက်ိဳးအပဲ့၊ ဂဝံေက်ာက္နဲ႔ အုတ္ခဲက်ိဳး တခ်ိဳ႕ၾကားထဲမွာ ျမက္ေတြက ေတာထေနတယ္။ မသြားတာ ၾကာလို႔ ထင္ရဲ႕။ ျမက္္ေတြက မင္းမူေနတယ္။ ဂိတ္တံခါးေလးကလည္း ပိုင္ရွင္နဲ႔ အတူ အိုမင္း ရင့္ေရာ္ေနၿပီေကာ၊ ၾကာျမင့္လွၿပီျဖစ္တဲ့ အျဖဴေရာင္ ေဆးသားက မပီျပင္တာ့၊ ေနဒဏ္၊ မိုးဒဏ္ ဘယ္ေလာက္ ခံထားရၿပီလဲ၊ မခန္႔မွန္းတတ္၊ အေတာ္ေတာ့ၾကာၿပီထင္ရဲ႕၊ ညိဳညစ္ညစ္ သစ္သားေရာင္က ေျပာက္တိ၊ ေျပာက္က်ား ေဆးျဖဴေရာင္ ေအာက္က လြတ္ေျမာက္လို လြတ္ေျမာက္ျငား ကုန္းရုန္း ထေနေလသည္။ တံခါးေလးက ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔၊ ျပဳတ္က်လုတဲတဲ၊ ျပင္ဆင္မည့္သူကို ေစာင့္ေနပံုရတယ္။ မဟတဟ တံခါးေလးကို အသာမ ဖြင့္ၿပီး ျမက္ေတြ ေအာထေနတဲ့ လမ္းကေလးအတိုင္း ကုန္းေပၚတက္သြား တဲ့အခါ တထပ္တိုက္ကေလး တလံုး၊ အိမ္ေရွ႕မွာ ကားေလးတစီး၊ ဖို႔ဒ္လား၊ ေအာ္စတင္လား၊ ဟမ္းဘားလား မသိ၊ ဘီးေတြက ျပားလို႔။ ေလမရွိ။ ေဆးေရာင္က အနက္ကေလးလို႔ ထင္ရေပမယ့္ ကားတစင္းလံုး ေဘာနက္ေပၚ၊ အမိုးေပၚ၊ ေဘးဘီဝဲယာ အားလံုးမွာ ငွက္ေခ်းေတြ၊ ဖုန္ေတြ၊ သစ္ရြက္ ေျခာက္ေတြနဲ႔ ျခယ္သထားေလေတာ့၊ နဂိုေဆးေရာင္ကိုပင္ ကြဲကြဲျပားျပား မခြဲျခားႏိုင္၊ အနက္ေရာက္လို႔ေတာ့ မွန္းဆမိပါတယ္။ ပိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္က မစီးျဖစ္တာ ၾကာလွ ေရာ့မယ္။ အိမ္ေရွ႕က အေတာ္ၾကာၾကာ အသံျပဳလိုက္ေတာ့ မိန္းကေလး တဦး ထြက္လာပါတယ္။ “ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါလဲ ရွင္” တဲ့..။ ရည္ရည္မြန္မြန္ပါ။ “အဓိပတိႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ။” “ရွင္။” “ေၾသာ္.. ေဒါက္တာ ဦးဘေမာ္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ။” “ဘဘႀကီး အိပ္ရာထဲမွာ မွိန္းေနပါတယ္။” “ဒါျဖင့္ ဆရာမ ေဒၚတင္ဇာေမာ္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။” “ခဏေစာင့္ပါ” ဆိုၿပီး အထဲျပန္ဝင္သြားတယ္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ ေဒၚတင္ဇာေမာ္ႏိုင္ ထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ထဲေရာက္ၿပီး ေဒါက္တာႀကီး (အဓိပတိႀကီး) ရဲ႕ က်န္းမာေရး အေျခအေနကို ေမးျမန္းရင္း ပဋိသႏၱာရ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီမွာ သိခဲ့ရတာက အဓိပတိႀကီးဟာ ဇရာရဲ႕ ဖိစီးမႈအျပင္ အျခား ေဝဒနာ တခ်ိဳ႕ပါ ခံစားေနရတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီမွာ စိတ္ထဲ စြဲလန္း အသိအမွတ္ျပဳမိတာက အနႏၱသူရိယ အမတ္ႀကီးေရးတဲ့ “သူတည္း တေယာက္ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မႈ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာပါပဲ။ “… ေရႊအိမ္နန္းႏွင့္ ၾကငွန္းလည္းစံ၊ မတ္ေပါင္းရံလ်က္ ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္၊ စည္းစိမ္မကြာ မင္းခ်မ္းသာကား သမုဒၵရာ ေရမ်က္ႏွာထက္ ခဏတက္သည့္ ေရပြက္ပမာ တသက္လ်ာတည္း။
ေနာက္ဇာတ္ေဆာင္ တဦးက ေဒၚေဒၚ ေဒၚခင္ၾကည္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဇနီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ မိခင္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာ ဗမာ့ ႏိုင္ငံေရးေလာကကို ဦးေဆာင္၊ ဦးရြက္ျပဳေနၾကတဲ့ သူေတြထဲက တဦး၊ ေနာက္ေတာ့ လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာႀကီး၊ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဖခင္၊ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ စတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြနဲ႔ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားခဲ့သူပါ။ ေဒၚခင္ၾကည္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ခ်စ္ဇနီးပါ။ ေဒၚေဒၚ့ကို စတင္ျမင္ဖူးတာ သားလတ္ ကိုေအာင္ဆန္းလင္း ေရနစ္ ကြယ္လြန္ခ်ိန္ ကေပ့ါ။ ေန႔ရက္အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ၁၉၅၄-၅၅ ေလာက္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကြယ္လြန္တာ ဘာမွ မၾကာေသး၊ ကြယ္လြန္သူအတြက္ မ်က္ရည္မွ မစဲေသးခင္မွာ ရင္ႏွစ္သည္းျခာ ရတနာတဦး ထပ္မံ ဆံုးရံႈးလိုက္ရတဲ့ ေဒၚေဒၚ ပဋာေျမလူး ျဖစ္စဥ္ေလ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေပၚ ေမတၱာထားၾကာတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ အခုလို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရင္ေသြး တဦး ဆံုးရံႈးျပန္တာ သိၾကေတာ့ အေတာ့္ကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကတာကလား။ ေဝးသူေတြက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကသလို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း နီးသူေတြက အေျပးအလႊား သြားေရာက္ သတင္းေမးၾကတာကိုး။ စာေရးသူလည္း အဲဒီတုန္းကမွ ေဒၚေဒၚ ေဒၚခင္ၾကည္ကို လူကိုယ္တိုင္ျမင္ဖူးတာပါ။
ေဒၚေဒၚနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သိရတာက ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲကာလ အုိးေဝဦးညိဳျမ ရဲ႕ ေက်းဇူးပါ။ အိုးေဝဦးညိဳျမက ဆရာရင္းေလ။ အိုးေဝသတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ႏွစ္အေတာ္ ၾကာၾကာ လုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ အေတာ့္ကို ရင္းႏွီးတာကိုး။ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ ကို သူ႔ ကိုယ္ေရးကိုတာ ကိစၥ တခ်ိဳ႕ ေျပာျပဖူးေပမယ့္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေတြ ခိုင္းေလ့မရွိဘူး။ စာေပကိစၥ၊ ႏိုင္ငံေရး ကိစၥေတြမွာ သေဘာ တရား အယူအဆ မတူေပမယ့္ ခိုင္းတတ္ ပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း မျငင္းမဆန္ လုပ္ေပးတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ စာေပကိစၥေတြမွာ ဆရာ စာေရးတဲ့အခါ လိုအပ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ အခ်က္အလက္ တခ်ိဳ႕ ကူညီ ရွာေဖြေပးရပါတယ္။ တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္၊ ဘားနဒ္ စာၾကည့္တိုက္၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရံုး စာၾကည့္တိုက္၊ ေနာင္ အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တိုက္ေတြက အခ်က္အလက္ တခ်ိဳ႕ ရွာေပးရပါတယ္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း အိမ္ေစာင့္အစိုးရ က ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပေပးပါတယ္
အခြန္ထမ္းျပည္သူေတြရဲ႕ အခြန္ဘ႑ာေတြဟာ ေဆးရံု၊ စာသင္ေက်ာင္း စတာေတြအတြက္ သံုးရမယ့္ အစား က်ည္ဆန္ဖိုး၊ လက္နက္ခဲယမ္း ေတြ ဝယ္ယူရာမွာ အသံုးျပဳခံေနရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ပထစ အစိုးရ ျဖစ္ရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္မယ္လို႔ အတိအလင္း ေၾကညာထားတာပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ ပထစ အႏိုင္ရမွ ျဖစ္မယ္။ ဖဆပလသာ အႏိုင္ရသြားရင္ တိုင္းျပည္ေတာ့ သံဃာစင္ပါ ေမွာက္မွာ။ ဒါကိုလည္း ပမညတ က လူႀကီးေတြ သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပမညတ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ပထစ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ထိပ္တိုက္ အေရြးမခံေရး ေၾကြးေၾကာ္ ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ေဒၚေဒၚတို႔ စိုးရိမ္တာက ‘မဲ’ ေတြ ျပန္႔ၿပီး ကြဲသြားမွာ စိုးရိမ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပမညတ ႏိုင္ ႏိုင္ေျခ ရွိရင္ ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ပါ။ တကယ္လို႔ ႏိုင္ ႏိုင္ေျခ မရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဖဆပလ ထဲ မဲေရာက္သြားမွာ စိုးရိမ္တယ္။ ဦးေမာင္တင္ ဆိုတာကလည္း ဒီေဒသနဲ႔ စိမ္းေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေဒသက မဲ ေတြ လူထုဦးတင္ေမာင္ ရရင္ရ၊ မရရင္ ဦးေမာင္တင္ ကို ဝိုင္းဝန္းကူညီပါလို႔ တိုက္တြန္းခ်င္တယ္။ ဖဆပလ ထဲေတာ့ လံုးဝ ထည့္လို႔ မျဖစ္ဘူး မို႔လား။”
ဒုတိယအႀကိမ္ ေဒၚေဒၚနဲ႔ ဆံုျဖစ္တာက အိႏၵိယ ႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ဗမာ သံအမတ္ႀကီး ရာထူးက ဖယ္ရွားခံရၿပီးတဲ့ အခ်ိန္။ ၁၉၆၉ ဝန္းက်င္ ဆိုပါစို႔။ “အိုးေဝဂ်ာနယ္” ထုတ္ေနခ်ိန္ေပါ့။ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးေ
သားေသ၊ လင္ဆံုး ဘဝမွာ သံအမတ္ႀကီး ဘဝကလည္း ျဖဳတ္ခ်ခံရတဲ့ဘဝ၊ ဒီၾကားထဲ ရွိတဲ့ သား၊ သမီး ႏွစ္ျဖာက လည္း ႏိုင္ငံျခားမွာ။ အင္မတန္ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ညွိဳးခ်ံဳးေနမွာပဲလို႔ ေတြးထင္ရင္း တကၠသိုလ္ ရိပ္သာလမ္းက အခု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနထုိင္ေနတဲ့ အိမ္ေရွ႕ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ျခံဝမွာ သစ္သားတံခါးေလး က ကာဆီးထားပါတယ္။ တျခား ဘယ္လို အေစာင့္အေရွာက္၊ အတားအဆီးမွ မရွိပါ။ စစ္ေဆးေမးျမန္း မည့္သူလည္း မရွိ၊ ဟန္႔တား ေႏွာင့္ယွက္ မည့္သူလည္း မရွိ။ “ေၾသာ္… အေတာ္ အထီးက်န္ဆန္လွပါလား” လို႕ ေတြးမိတယ္။ သစ္သားတံခါးေလးကို အသာဟၿပီး အထဲဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သင္းပ်ံ႕ေမႊးႀကိဳင္တဲ့ ပန္းရနံ႔ကေလး ႏွာဝကို ကလူက်ီစယ္လိုက္တယ္။ အင္းလ်ားေရျပင္ကို ရွပ္တိုက္ ေျပးလႊားလာတဲ့ေလေျပႏုက လန္းဆန္းေစတယ္။ ျခံတြင္းမွာ သန္႔ျပန္႔ ရွင္းလင္းေနတယ္။ ျခံက်ယ္ႀကီးရဲ႕ အေနာက္ ဘက္မွာ အျဖဴေရာင္ ဆင္ဝင္နဲ႔ ႏွစ္ထပ္တိုက္ႀကီး တလံုး၊ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ အင္းလ်ားကန္စပ္ အေရွ႕ဘက္ လမ္းမႀကီးနဲ႔ ကပ္လ်က္မွာ သစ္သားအိမ္တလံုးစီ၊ အလယ္ေျမကြက္လပ္မွာ စက္ဝိုင္းပံု ေျမႀကီးေပါင္ လုပ္ထားတယ္။ အဲဒီ ေပါင္ေပၚမွာ လစ္လီ ပန္းပင္ေတြ အျပည့္စိုက္ ထားတဲ့ ပန္းခင္းႀကီး၊ ျခံရဲ႕ တျခား က်န္ေနရာေတြမွာလည္း တျခား အပင္ေတြ စိုက္ထားတယ္၊ တျခံလံုး စိမ္းလန္းစိုေျပ လွပေနတယ္။ အျဖဴေရာင္ လစ္လီပန္းပြင့္ ႀကီးေတြက ဆြဲေဆာင္မႈ အေကာင္းဆံုး။ ညွိဳးငယ္ပန္းလ်ေနမယ္လို႔ ထင္ထားခဲ့တဲ့အထင္ ပါစင္ေအာင္လြဲပါေပါ့။ ျခံထဲက အျပင္အဆင္ အမြမ္းအမံေတြက စိတ္ဓာတ္မက်တဲ့ အျပင္ လန္းဆန္း တက္ၾကြလာေစတယ္။ ဒါဟာ ေဒၚေဒၚ့ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကို ခန္႔မွန္းႏိုင္တယ္။ သားကြဲ လင္ကြဲ ဘဝ၊ အိမ္နိမ့္စံ ဘဝမွာေတာင္ စိတ္ဓာတ္မက်ဘဲ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို လန္းဆန္းတက္ၾကြလာေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း ရွိသလို သူ႔ကိုယ္သူလည္း စိတ္ဓာတ္ ခိုင္ခိုင္ထားႏိုင္တယ္ဆိုတာ
အိုးေဝဂ်ာနယ္က ႏွစ္ပတ္တႀကိမ္ စေနေန႔မွာ ထုတ္ေဝေလ့ရွိတယ္၊ ဂ်ာနယ္ထြက္တဲ့ စေနေန႔တိုင္းမွာ ေဒၚေဒၚ့အိမ္ ေရာက္ေလ့ ရွိတယ္။ ေရာက္တဲ့ေန႔တိုင္းလိုလို ဆင္ဝင္ ေအာက္မွာ ေဒၚေဒၚ့ကို ေတြ႕ရေလ့ရွိတယ္။ ေဒၚေဒၚ့ ပံုသဏၭာန္က သူေျပာတာေတြကို နားေထာင္ေပးမည့္သူကို ငံ့လင့္ေနဟန္ တူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆယ့္ငါးရက္ စေနေန႔တိုင္းလို ေဒၚေဒၚ ေျပာတာေတြကို နားေထာင္မွတ္သားေလ့ရွိတာကို
ပထမ ေျပာျပမွာက ေဒၚေဒၚ့ ေယာက္်ား အေၾကာင္းပဲ။ ေဒၚေဒၚ့ေယာက္်ားဟာ ေစာေစာစီးစီး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေသသြား တာ ေကာင္းတယ္။ တကယ္လို႔ ေစာေစာ မေသဘဲ ဟိုဟာေတြနဲ႔ ေပါင္းမိသြားရင္ နာမည္ပ်က္နဲ႕ ေသရမွာ။ အဲဒါ နည္းနည္း ရွင္းျပမယ္။ ေနာက္လူေတြ အတြက္ သင္ခန္းစာယူစရာလည္း ေကာင္းတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တေယာက္ ျဖစ္လာဖို႔ဆိုတာ ေတာ္တည့္၊ ေျဖာင့္၊ မွန္တဲ့ အဝန္းအဝိုင္း လိုတယ္။ သူေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုဗဟိန္းတို႔လို လူေတြက ဝိုင္းရံေပးၾကတယ္။ သခင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခ်ိန္မွာ သခင္ဗဟိန္းတို႔၊ သခင္သန္းထြန္းတို႔က ဝိုင္းရံေပးၾကတယ္၊ လက္တြဲလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သခင္ျမ၊ သခင္ခ်စ္၊ သခင္စိုးတို႔၊ သခင္ေလးေမာင္တို႔လည္း ပါတာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ဗဟိန္း၊ သခင္ျမတို႔က အနီးကပ္ ထိန္းေပးၾကတယ္။ တပ္ထဲေရာက္ ေတာ့လည္း ဗိုလ္လက္်ာ၊ ဗိုလ္ေဇယ်၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ္၊ ဗိုလ္ဗထူးတို႔လို လူေတြက ဝိုင္းရံၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုေအာင္ဆန္း၊ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းလို႔ တရွိန္ထိုး နာမည္ရလာတာပဲ ဒါဟာ ဘာလဲဆိုရင္ ပညာတတ္တာ၊ လူစြမ္း၊ လူစ ရွိတာေလာက္နဲ႔ မလံုေလာက္ဘူး။ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ ရမယ္၊ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ လည္း ရွိရမယ္၊ ႏိုင္ငံေရး ယံုၾကည္ခ်က္ ရွိရမယ္၊ ခိုင္မာရမယ္၊ ႏိုင္ငံတကာ နဲ႔ ျပည္တြင္း ႏိုင္ငံေရးမွာ အေျမာ္အျမင္ ရွိရမယ္၊ အရွည္ျမင္ တတ္ရမယ္၊ ျပည္သူလူထု အက်ိဳးအတြက္ မိမိ ကိုယ္က်ိဳးကို မငဲ့တဲ့ ပိုင္းျဖတ္မႈ ရွိရမယ္၊ ရန္သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ ဖေယာင္း ၊ ျပည္သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ သံေခ်ာင္း ဆိုသလို မက်င့္သံုးရဘူး။ ရန္သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ သံေခ်င္း၊ ျပည္သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ ဖေယာင္းလို က်င့္ရမယ္၊ နာယက ဂုဏ္နဲ႔ ျပည့္စံုရမယ္။ အဲဒီလို ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ေပါင္းမိလို႔ ငါ့ေယာက္်ား နာမည္ သတင္း ေကာင္းခဲ့တာ။ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရး လုပ္ရင္း အယူအဆေတြ ကြဲလာတယ္။ စိတ္ဝမ္းကြဲလာတယ္။ လက္ဝဲအင္အားစု ျဖစ္တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို ဖဆပလထဲက ကန္ထုတ္ခဲ့ တယ္၊ တဘက္ကို ယံုလြန္းရာက လက္ဝဲ၊ လက္က္်ာ ကြဲခဲဲ့တယ္။ လူငယ္ေတြ ကြဲခဲ့တယ္။ ဒါဟာ အမ်ိဳးသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရး ၿပိဳကြဲတာပဲ။ လက္်ာသမားတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ပေယာဂ လည္း ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕သမားက ထိုးႏွက္ တိုက္ခိုက္ခံလိုက္ ရတာ၊ ဒါကို သေဘာေပါက္လို႔ လက္ဝဲ ညီညြတ္ေရး ျပန္တည္ေထာင္ဖို႔ ကိုေအာင္ဆန္း နဲ႔ ကိုသန္းထြန္းတို႕ ႀကိဳးပမ္းခဲ့၊ ႀကိဳးပမ္းဆဲ ကာလမွာ လုပ္ၾကံခံလိုက္ရတာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ နယ္ခ်ဲ႕သမားရဲ႕ လက္ခ်က္ပဲ။ နယ္ခ်ဲ႕သမားဟာ လက္ဝဲ ညီညြတ္ေရး ရသြားမွာ စိုးတယ္။ သခင္သန္းထြန္းတို႔နဲ႕ သခင္ေအာင္ဆန္း ေပါင္းမိသြားရင္ နယ္ခ်ဲ႕သမားေတြ လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္လို႕ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဖဆပလ ထဲက ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ၊ လက္်ာ အုပ္စုဝင္ေတြကို သိမ္းသြင္းၿပီး လက္ဝဲအုပ္စုကို ခြဲထုတ္လိုက္တယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ လက္ဝဲညီညြတ္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းေနတဲ့ ငါ့ေယာက္်ားကို လုပ္ၾကံလိုက္ၾကတာပဲ။ လုပ္ၾကံမခံရလို႔ လက္ဝဲညီညြတ္ေရး မေအာင္ျမင္ဘဲ လက္်ာ အေခ်ာင္သမားေတြနဲ႔ ဆက္လက္ ေပါင္းမိသြားရင္ နာမည္ဆိုး၊ နာမည္ပ်က္နဲ႔ ေသရမွာ။ မင္းတို႔ သိတဲ့ အတိုင္းပဲေလ။ လက္်ာ အုပ္စုေတြဟာ ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုထဲက ဆိုရွယ္နီေတြ ကန္ထုတ္၊ ေနာက္ဆံုး ဖဆပလႀကီး ၿပိဳကြဲေအာင္ လုပ္ခဲ့ၿပီး တည္ျမဲ၊ သန္႔ရွင္း စသျဖင့္ တစစီ ကြဲထြက္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ဆိုရွယ္ဒီမိုကရက္အုပ္စုဟာ နာမည္ဆိုးနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့တာ။
ေနာက္ တေယာက္က နာမည္ႀကီး ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းႀကီးတဦး၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ တဦးအျဖစ္ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တဲ့ ၁၉၄၈ က ၁၉၆၂ အထိ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ ဦးႏုပါ။ ေနာက္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို ေတာထဲ ေမာင္းခ်လိုက္တာ၊ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး က်ယ္ျပန္႔ ႀကီးမားလာတာ၊ ျပည္တြင္းစစ္ကို အေၾကာင္း ျပၿပီး ဗိုလ္ေနဝင္းက စစ္တပ္တိုးခ်ဲ႕တာ၊ စစ္အုပ္စုကို အားေကာင္းေအာင္ လုပ္လာတဲ့ အထိပဲ။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ေနဝင္းကို ဦးႏုက ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာ လႊဲေျပာင္းေပးအပ္ၿပီး အိမ္ေစာင့္အစိုးရ အျဖစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေစတာ။ အဲဒီထဲမွာ ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္စဲၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ဖို႔၊ ႏွစ္ဘက္ တန္းတူရည္တူ ေဆြးေႏြး၊ သင္ပုန္းေျခ စတဲ့ နည္းေတြ သံုးရမယ့္ အစား တဘက္ လက္နက္ကိုင္ အင္အားစုေတြ လက္နက္ခ်၊ အညံ့ခံဖို႔ကိုသာ တေလွ်ာက္လံုး ေတာင္းဆိုခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလို လုပ္တာဟာ ဗိုလ္ေနဝင္း စစ္တပ္ နဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ ဒီမိုကရက္ေတြ အႀကိဳက္ လုပ္တာပဲ။ တကယ္ ဒီလုိျဖစ္လာတာဟာ ဦးႏုမွာ တာဝန္ရွိတယ္။ ဦးႏုဟာ သူတပါးေျပာတာကို ယံုလြယ္တယ္ ။ တရွဴးထိုး လုပ္တတ္တယ္။ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပဲ။ ဒီအားနည္းခ်က္ဟာ သူ႔အတြက္ အႏၱရာယ္ ျဖစ္လာတာပဲေလ။
ေနာက္တေယာက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း။ မင္းကို ေနာက္တေယာက္ အေၾကာင္း ေျပာျပဦးမယ္။ အဲ.. သူကလည္း တို႔ဗမာ့ သမိုင္းမွာ တခန္း၊ တက႑ ေတာ့ အရွိသား။ ၁၉၆၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ၿပီးစမွာ “ကိုႀကီးႏု ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ၿခိမ္းေျခာက္ မဲထည့္ခိုင္းတဲ့ ကိစၥေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လံုးဝ မသက္ဆိုင္ပါ။ ဗိုလ္ေအာင္ေရႊ တို႔ အုပ္စု လုပ္တာသာ ျဖစ္တယ္။ ကိုႀကီးႏု သိတဲ့အတုိင္း လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ မဲေပးဖို႔ ေရဒီယိုက ေျပာခဲ့တာပါ” လို႔ သတင္းပို႔သတဲ့။ ဒါဟာလည္း ဗိုလ္ေနဝင္းကို ဦးႏု ယံုၾကည္စရာ အခ်က္ေပါ့။ တနည္းအားျဖင့္ ဗိုလ္ေနဝင္းက ဦးႏုကုိ အယံုသြင္းလိုက္တာ။ ေနာက္တနည္းေျပာရရင္ အစက သူ႔ကို ဗံုေျမွာက္ေပးခဲ့တဲ့၊ သူ႔ကို ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ ေမြးခဲ့တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ စစ္ဗိုလ္အုပ္စုကို တန္ျပန္ ထုိးႏွက္ဖို႔ အင္အားစု လိုက္တာပဲ။ ဒါကိုလည္း ဦးႏုက ယံုေပးလိုက္တဲ့အခါ သူ႔ကို ပုခံုးေပၚ ထမ္းတင္ေပးခဲ့တဲ့ ဗုိလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ေရႊစတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ စစ္ဗိုလ္ေတြကို ျဖဳတ္လိုက္တာကိုး။ ဒီလို လုပ္လုိက္တာဟာ ဆိုရွယ္လစ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးဘေဆြ တို႔သာမက ဆိုရွယ္လစ္ စစ္ဗိုလ္အုပ္စု တခုလံုး အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ၾက ရသတဲ့။ ဒီမွာ အလ်င္းသင့္လို႔ ဆိုရွယ္လစ္ အုပ္စုျဖစ္လာမယ့္ အုပ္စု နဲ႔ ဗိုလ္ေနဝင္း ဘယ္လို ပတ္သက္္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မင္းတို႔ လူငယ္ေတြသိေအာင္ ေျပာျပမယ္။ ၁၉၄၂ ဇူလိုင္လ ၂၇ ရက္ေန႔မွာ ဘီအုိင္ေအ (ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္) ကို ဖ်က္ ဘီဒီေအ (ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္) ကို ျပင္ဆင္ ဖြဲ႕စည္းတယ္။ အဲဒီမွာ မင္းတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကာနယ္လ္ (ဗိုလ္မွဴးႀကီး) စစ္ေသနာပတိ။ ဗိုလ္စၾက၊ ဗိုလ္လက္်ာတို႔က ဒုတိယ ဗိုလ္မွဴးႀကီး စစ္ဦးစီးမွဴးေတြ ျဖစ္တယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္း၊ ဗိုလ္ေဇယ်ာ၊ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္တို႔က ဗိုလ္မွဴး (ေမဂ်ာ) ေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ စစ္ဦးစီးမွဴး ဗိုလ္လက္်ာ ေပးတဲ့ အမိန္႔နဲ႔တာဝန္ကို ဘာမွ မလုပ္ဘဲ တေလွ်ာက္လံုး ျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းၿပီးရင္ သူသာ ဒုတိယ အႀကီးအကဲ ျဖစ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္တာပဲ။ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၁) ရက္၊ ဂ်ပန္က လြတ္လပ္ေရး ေပးၿပီး ျမန္မာစစ္တပ္ ျပန္ဖြဲ႕တဲ့အခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က စစ္ဝန္ႀကီး၊ ဗိုလ္ေနဝင္းက ဗိုလ္မွဴးႀကီး စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ (ေသနာပတိ) ခန္႔ထားခဲ့တယ္။ ဒီလုိ ခန္႔တာ သူ႔အရည္အခ်င္းေၾကာင့္္ မဟုတ္၊ ႏွစ္ပါတီ ညီညြတ္ေရးေၾကာင့္ ေပးတာပဲ။ သခင္ဗစိန္၊ သခင္ထြန္းအုပ္တို႔က ဗိုလ္ေနဝင္းကို ေသနာပတိေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတာေၾကာင့္ပဲ။ “ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း အပါအဝင္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ က ဘာမွ အသံုးမက်ဘူး၊ အလုပ္လည္း မလုပ္ဘူး” လို႔ ဗိုလ္ေနဝင္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔ အုပ္စုက ေျပာဆိုၿပီး လူငယ္ေတြကို စည္းရံုးခဲ့တယ္။ ဒီမွာ “သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း သီတင္းေလြ႔ေလြ႕ ေပါင္းဖက္ေတြ႕” ဆိုတဲ့ စကား အတိုင္း ဗိုလ္ေနဝင္း နဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး စတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ စစ္ဗိုလ္ အုပ္စု (အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးပင္ ဗိုလ္ႀကီး အဆင့္ ရွိေသးတယ္) ဟာ ဆရာ ေမြးခ်င္သူ နဲ႔ တပည့္ေမြးခ်င္သူ ဆံုမိၾကတာကိုး။ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္ေအာင္ေရႊ တို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္်ာတို႔ကို အံတု၊ ဖက္ၿပိဳင္ ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ဖက္ၿပိဳင္ႏိုင္ဖို႔က ဂုဏ္တူ၊ ျဒပ္တူ လိုတယ္ေလ၊ အနိမ့္ဆံုး အရည္အခ်င္း မမီရင္ေတာင္ ရာထူး အဆင့္ အတန္းေတာ့ ရွိဖို႔လိုတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္း ကလည္း ဗိုလ္လက္်ာ၊ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းကို တိုက္ဖို႔ ေနာက္လိုက္၊ ေနာက္ပါ လုိတယ္၊ ရွာတယ္။ ဒီမွာတင္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး အုပ္စု နဲ႔ ဗိုလ္ေနဝင္း တပည့္ေမြး၊ ဆရာ ေမြး စနစ္ နဲ႔ ေပါင္းဖက္မိၾကတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္တို႔ဟာ ဗိုလ္လက္်ာကို သာမကေတာ့ဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုပါ ေဝဖန္တိုက္ခိုက္ လာၾကတာကလားကြဲ႕။ မင္းတို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ နဲ႔ ကိုသန္းထြန္း တို႔က သိေပမယ့္ ညီညြတ္ေရး ပ်က္မွာ စိုးလို႔ ေရငံုေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးၿပီးဖို႔ လအနည္းငယ္အလို ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ေလာက္ထဲမွာ အေရးမယူလို႔ မျဖစ္တဲ့ အေျခ ေရာက္လာလို႔ ဗိုလ္ေနဝင္းကို စစ္ေသနာပတိ အျဖစ္က စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ရာထူး ခ်လိုက္တယ္။ ဒါ ပထမ အဆင့္ပဲ။ ဒုတိယ အဆင့္က စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ေနဝင္းကို ရိကၡာ ေထာက္ပံ့ေရးမွဴး အထိ အရာ ခ် လိုက္တယ္။ ဒီလို ခ်ရတဲ့ အေၾကာင္းက ၁၉၄၃ ဒီဇင္ဘာ မွာ ေအာင္လံ စစ္ေသနာပတိရံုးမွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ တို႔က လာေတြ႕ၿပီး “စစ္ဝန္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူ သြားရာ ေနရာတိုင္း ဂ်ပန္ အၾကံေပး အရာရွိခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဆာဝါမိုတိုက တေကာက္ ေကာက္ လိုက္ေနတယ္။ ဗိုလ္ႀကီး ကဝါရွီမာ ကလည္း အလစ္ မေပးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ ကိုယ္စား မင္းတို႔ အစည္းအေဝးမွာ ဗိုလ္ေနဝင္းကို ေခါင္းေဆာင္ခိုင္း၊ မင္းတို႔ အစည္းအေဝးက ဆံုးျဖတ္တဲ့အတိုင္း ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး စမယ္” လို႔ ေျပာသတဲ့။ ဗိုလ္ေနဝင္းကလည္း သေဘာတူၿပီး သဘာပတိ လုပ္သတဲ့၊ ဒီ အစည္းအေဝးက ၁၉၄၄ ဇူလိုင္ ၂၂ ရက္ေန႔မွာ ေတာ္လွန္ေရး စဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ ဆိုကိုး။ အစည္းအေဝး တက္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ရန္ေအာင္၊ သခင္ သာညွင္း တို႔က ရန္ကုန္မွာ သခင္သန္းထြန္းနဲ႔ေတြ႕ၿပီး အစည္းအေဝး အေၾကင္း ေျပာေတာ့ သခင္သန္းထြန္း အေတာ္အံ့ၾသၿပီး ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းကို အေၾကာင္းၾကားတာကိုး။ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းက သိသိခ်င္း ဗိုလ္ေနဝင္းကို ေခၚၿပီး “ခင္ဗ်ား ေသနာပတိ မလုပ္နဲ႔ေတာ့၊ စစ္ဦးစီး ပဲလုပ္” ဆိုၿပီး ရာထူးခ်လိုက္တယ္ တဲ့။ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးစ မွာ တပ္က ကန္ထုတ္ဖို႔ အထိ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ သခင္သန္းထြန္း က ညီညြတ္ေရးၿပိဳကြဲ လို႔ မျဖစ္ဘူး ဆိုၿပီး အတင္းတားတာ နဲ႔ မထုတ္ ျဖစ္ခဲ့ဘူးတဲ့။ ဗိုလ္ေနဝင္းက ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းကို ပါ အံတုလာတာေတြ၊ ၿပိဳင္လာတာေတြနဲ႔ တျခား အေၾကာင္းေတြလည္း ရွိေသးသတဲ့။
ၿပီးေတာ့ သခင္သန္းထြန္း။ သခင္သန္းထြန္းရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္ကိုေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး။ ေဒၚေဒၚက ကြန္ျမဴနစ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သခင္သန္းထြန္းကို ပုဂၢိဳလ္အရ ေလးစားတယ္။ ဘာျဖစ္လိုလဲ ဆိုေတာ့ ရိုးသားတယ္၊ မွ်မွ်တတ စဥ္းစား တတ္တယ္၊ မဟုတ္တာ မလုပ္ဘူး၊ သူ႔ ကိုယ္က်ိဳး စီးပြားအတြက္ ဘာမွ မလုပ္ဘူး၊ ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းဖ်ဖ် ေျပာတတ္တယ္။ သူ နဲ႔ မင္းတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တြဲခဲ့တဲ့ အခ်ိန္က လုပ္ငန္း တိုင္းလို ေအာင္ျမင္တယ္။ မင္းတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စိတ္ျမန္တယ္၊ ရွဴးရွဴးဒိုင္းဒိုင္း လုပ္တတ္တယ္၊ သခင္သန္းထြန္းက ေအးေဆးတယ္၊ တည္ၿငိမ္ တယ္၊ ေခါင္းေအးေအးထား စဥ္းစားတတ္တယ္။ ငါ့ေယာက္်ားကို ဝန္းရံေပးတာ သခင္သန္းထြန္း နဲ႔ သခင္ဗဟိန္းပဲ။ ဒီဒုတ္ ဦးဘခ်ိဳတို႔၊ သခင္ျမတို႔၊ သခင္ခ်စ္တို႔၊ ဗိုလ္လက္်ာတို႔လည္း ပါတာေပါ့။ ကိုသန္းထြန္း နဲ႔ ကုိဗဟိန္းကေတာ့ အနီးကပ္ကိုး။
ဒီတေယာက္ကေတာ့ အစက အလံနီ၊ ေနာက္ေတာ့ ဗကပ၊ ေဟာ… အခုေတာ့ မဆလ ဗိုလ္ေနဝင္း နဲ႔ သူနဲ႔ ဉာဏ္ရည္ ၿပိဳင္တဲ့ ပြဲပဲ။ ဘယ္သူႏိုင္မလဲ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကေတာ့ ဉာဏ္နီ ဉာဏ္နက္ ေတြခ်ည္းပဲ။ သူက ဗိုလ္ေနဝင္း အႀကိဳက္ေတြ ေရးၿပီး “ေရႊနားေတာ္သြင္းဧခ်င္း” လုပ္ေနတယ္။ သမိုင္းကို လိမ္ေပးေနတယ္။ ေနရတကာ သူသိသူတတ္ လုပ္ေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ မွာ သူပါတာမွန္ေပမယ့္ ေနရာ အမ်ားမွာ သူမပါဘူး၊ သူမသိဘဲ နဲ႔ ရမ္းတုတ္ေနတာေတြ မ်ားတယ္။ ကိုသိန္းေဖ စာအုပ္ထဲက ခုိးခ်ေနတာပဲ။ အဲဒီလို ေရးေပးလို႔လည္း ဗိုလ္ေနဝင္းက ဆုလာဘ္ေတြခ်၊ သစ္ေတာေတြေတာင္ ေပးဆိုလားပဲ။ ေအး.. မွတ္ထား ဘယ္ေန႔ ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႕ ကန္အထုတ္ ခံရမလဲ ဆိုတာပဲ။
အဲသလို လူပုဂၢိဳလ္ တဦးစီ ရဲ႕ အေၾကာင္း သူေတြ႕ထိ၊ သိျမင္ ရသေလာက္ ေျပာျပေလ့ ရွိတယ္။ ေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို၊ ခ်ီးက်ဴး ေျပာဆိုတတ္ၿပီး သူမႀကိဳက္တာကိုလည္း မႀကိဳက္သလို ေျပာျပတတ္တယ္။ တခါတရံမွာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး ကာလ အေတြ႕အၾကံဳေတြ၊ ဂ်ပန္ေခတ္ ေဆးရံုႀကီး အေၾကာင္းေတြ မွတ္မိသမွ် ေျပာျပတတ္တယ္။ တခါတရံမွာေတာ့ ပန္းေတြ အေၾကာင္း၊ အိမ္ေရွ႕မွာ စိုက္ထားတဲ့ “လစ္လီ” ပန္းမ်ိဳးေတြ အိႏၵိယ က ယူလာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာတတ္တယ္။ စိတ္အားငယ္စရာ၊ စိတ္ပ်က္စရာ စကားေတြ ေျပာသံ မၾကားရပါဘူး။ မုဆိုးမ ဘဝ သက္တမ္း တေလွ်ာက္လံုး၊ သံအမတ္ႀကီး ရာထူးကို စြန္႔ခဲ့ရၿပီး အထီးက်န္ ဆန္ဆန္ ေနခဲ့ရတဲ့ ကာလ တေလွ်ာက္လံုး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ နဲ႔ ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ အိမ္နိမ့္စံ ဘဝ၊ မုဆိုးမ ဘဝ နဲ႔ သိမ္ငယ္ေနရမယ့္ အစား ပန္းပင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္း သူ႔ဘဝကို ၾကံ့ၾကံ့ခိုင္ခိုင္ ရပ္တည္ ႏိုင္ခဲ့တယ္။ တခ်ိန္က ဗမာျပည္မွာ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကေတာ္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ နဲ႔ ေသကြဲ ကြဲခဲ့ရတယ္။ မုဆိုးမဘဝနဲ႔ ႀကိဳးစား ရပ္တည္ေနတုန္း သားလတ္ျဖစ္သူ “ေအာင္ဆန္းလင္း” က ေသမင္း ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားျပန္တယ္။ က်န္တဲ့ သား နဲ႔ သမီးက ေရေျမျခား ေနခဲ့တယ္။ ဒီလို ပန္းပင္ေတြၾကား မွာ အလုပ္မ်ားေနခဲ့တဲ့ ေဒၚခင္ၾကည္ကို ၁၉၁၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ (၁၆) ရက္ေန႔ ေျမာင္းျမ မွာ ေမြးခဲ့သတဲ့။ ဦးဘိုးညွင္း၊ ေဒၚဖြားစု တို႔ရဲ႕ သားသမီး (၁၀) ဦး ရွိတဲ့ အနက္ သူမက အ႒မ ေျမာက္ သမီးေလ။ ရန္ကုန္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ေအဘီအမ္ အမ်ိဳးသမီးေက်ာင္း၊ ေမာ္လၿမိဳင္ ေမာ္တင္လိန္း ဆရာ အတတ္သင္ေက်ာင္းေတြ မွာ ပညာသင္ယူခဲ့တယ္။ ေျမာင္းျမ အမ်ိဳးသမီးေက်ာင္းမွာ ဆရာမ လုပ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ ဝါသနာပါတဲ့ သူနာျပဳ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ရန္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးနဲ႔ ဒပ္ဖရင္ ေဆးရံုႀကီးေတြမွာ သူနာျပဳ အတတ္ကို သင္ယူခဲ့တယ္။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္လာစဥ္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးမွာ သူနာျပဳ လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ၿဗိတိသွ် တို႔ အိႏၵိယ ကို ဆုတ္ခြာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးက လူမမာ တခ်ိဳ႕ကို ကာလကတၱား ေဆးရံုကို ေျပာင္းေရႊ႕ေပးၿပီး အိႏၵိယ က ဗမာျပည္ကို ေနာက္ဆံုး သေဘာၤနဲ ျပန္ခဲ့ရပါသတဲ့။ ဂ်ပန္ေခတ္ ၁၉၄၂ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးကို ျပန္ဖြင့္တဲ့အခါ အဖြဲ႕ဝင္ သူနာျပဳ တဦးအျဖစ္ တာဝန္ယူေနစဥ္ ေဆးရံုတက္ေနတဲ့ လူနာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေမတၱာမွ်ၿပီး အဲဒီႏွစ္ စက္တာဘာ (၆) ရက္ေန႔မွာ လက္ထပ္ခဲ့ ဆိုကိုး။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မွာ အိႏၵိယ နဲ႔ နီေပါ ႏိုင္ငံ ဆိုင္ရာ သံအမတ္ႀကီး အျဖစ္ ဦးႏု ပထစ အစိုးရက တာဝန္ေပးခဲ့တယ္။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ေနဝင္း ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အစိုးရ လက္ထက္မွာ အၿငိမ္းစား ေပးခံခဲ့ရတယ္။ ေဒၚခင္ၾကည္ဟာ ပထမဦးဆံုး ျမန္မာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၊ စစ္ေသနာပတိ၊ စစ္ဝန္ႀကီး ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရဲ႕ ဇနီး ျဖစ္တယ္။ ဗမာ့သမိုင္းထဲက အထြတ္အထိပ္ ေရာက္ခဲ့ၾကတဲ့ သမၼတႀကီး စဝ္ေရႊသိုက္၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု၊ ဦးဘေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးေနဝင္း၊ သခင္သန္းထြန္း တို႔နဲ႔ လက္ေရတျပင္တည္း ေနခဲ့ၾကတယ္။ ေမာင့္ဘက္တန္၊ ဂဝါဟလာေနရူး၊ အင္ဒီရာ ဂႏၵီ၊ သီရိလကၤာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥက္ ဘႏၵရာ နာယေကး တို႔လို ႏိုင္ငံျခား တိုင္းျပည္က ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕ နဲ႔ တရင္းတႏွီး ဆက္ဆံ ေနထိုင္ခဲ့ရတယ္။ ၁၉၆၇ သံအမတ္ႀကီး ရာထူးက အၿငိမ္းစားယူလိုက္ရခ်ိန္ကစၿ
လွကြန္႔
မိုးမခ မွတ္ခ်က္။ ။ ဤေဆာင္းပါးပါ အခ်က္အလက္မ်ားသည္ ေဆာင္းပါးရွင္၏ ေရးသားခ်က္ႏွင့္အာေဘာ္သာ ျဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါးပါ “ေဒၚခင္ၾကည္၏ စကား” ဟု ဆိုသည္မ်ားကို မိုးမခစာဖတ္ပရိသတ္အေနနဲ႔ စိတ္ဝင္းစားပါက သုေတသနလုပ္သင့္သည္။ ဤေဆာင္းပါး အ တြက္ ေဆာင္းပါးရွင္ “စာေရးသူ ဆရာလွကြန္႔” ႏွင့္ မူရင္းပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခဲ့သည္
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။