"ကေလးတစ္ဦး" (မင္းလူ)

 

မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား

"ကေလးတစ္ဦး" (မင္းလူ)
===============
 ကေလးတစ္ဦး
သူရူးတစ္မည္
သဘင္သည္တစ္ေယာက္ ...
ဆိုေသာ စကားရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သေလာက္ေတာ့ ကေလးငယ္မ်ား၊ သူရူးမ်ားႏွင့္ သဘင္သည္မ်ားသည္ စကားသံုးခြန္းေျပာလွ်င္ တစ္ခြန္းမွန္တက္သည္ဟု ဆိုျခင္း ျဖစ္သည္။ သဘင္သည္ဆိုသည္မွာ အႏုပညာသည္မ်ား၏ ကုိယ္စားျပဳ အမွတ္အသားဟုထင္သည္။
ထုိသူသံုးမ်ဳိးသည္ စကားေတာ့ အမ်ားႀကီး ေျပာတက္ေသာ သဘာ၀ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သံုးခြန္းတစ္ခြန္းဟု ဆိုသလားမသိ။ ဤတြင္စဥ္းစားစရာရွိလာသည္။ ထိုသံုးဦး၏စကားသည္ သံုးခြန္းမွာ တစ္ခြန္းမွန္သည္ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ က်န္ႏွစ္ခြန္းကေတာ့ မွားသည္ဟု ေျပာရာေရာက္ေနၾကသည္။
သူတို႔စကားဆိုလွ်င္ သံုးခြက္တစ္ခြက္တင္က်ဳိၿပီး သံုးနဲ႔စားၿပီးမွယံု။ တိတိက်က်ေျပာလွ်င္ သူတို႔စကားသည္ သံုးဆယ့္သံုးဒသမ သံုးသံုး ရာခိုင္ႏႈန္းသာ မွန္သည္ဟု ဆိုရမလုိ ျဖစ္ေန၏။
သို႔ရာတြင္ ဘယ္အရာမဆို ႏႈိင္းယွည္မႈျပဳလိုက္လွ်င္ တန္ဖိုးေျပာင္းလဲသြားတက္စၿမဲ ျဖစ္သည္။ ထမင္းလံုးတစ္ေစ့သည္ လူတစ္ေယာက္အဖို႔ ဘာမွ်မဟုတ္ေလာက္ေသာ္လည္း ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္အတြက္ဆိုလွ်င္ ရက္ေပါင္း အေတာ္ၾကာေအာင္ အစာအျဖစ္ ဖူလံုႏိုင္ေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ပင္ စကားဆယ္ခြန္းမွာမွ တစ္ခြန္းမွန္ျခင္းႏွင့္စာလွ်င္ သံုးခြန္းတစ္ခြန္းမွန္ျခင္းက ဂုဏ္ယူဖြယ္ပင္ ျဖစ္၏။
တကယ္ေတာ့လည္း ေလာကတြင္ တန္ဖိုးရွိေသာ မွန္ကန္ေသာအရာတို႔သည္ အနည္းစုသာျဖစ္တက္သည္ မဟုတ္လား။
*


ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုသည္မွာ အရူးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းမဟုတ္ေခ်။ သဘင္သည္တစ္ေယာက္အေၾကာင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ ကေလးအေၾကာင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးတစ္ဦး၏ စကားသာ ျဖစ္ပါသည္။
ကေလးမ်ားသည္ စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာၾကသည္။ အမ်ဳိးစံုေအာင္ ေျပာၾကသည္။
သူတို႔စကားမ်ားသည္ အဓိပၸါယ္မရွိခ်င္သာေနမည္။ အျပစ္ကင္းစင္တာေတာ့ အမွန္ပဲဟု ထင္သည္။ သူတို႔၏ စကားသံုးခြန္းသည္ တစ္ခြန္းကမွန္သည္ဆိုလွ်င္ က်န္ႏွစ္ခြန္းသည္ မမွန္ေသာ္လည္း အမွားမဟုတ္။ အဓိပၸါယ္လြဲေခ်ာ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ လူႀကီးေတြအဖို႔ သူတို႔စကားကို ဥာဏ္မမီႏိုင္ျခင္းသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ အကယ္၍ ကေလးတစ္ေယာက္ မွားသည္ဆိုလွ်င္ သူမွားျခင္းမဟုတ္။ လူႀကီးတစ္ေယာက္၏ အမွားတစ္ခုခုကို အတုယူမိျခင္းသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ အတုယူျခင္းသည္ ကေလးတစ္ေယာက္အဖို႔ေတာ့ အမွန္တရား ျဖစ္သည္။
ကေလးငယ္တစ္ဦးအတြက္ ေနာက္ဆံုးမွ သင္ၾကားတက္ေျမာက္ေသာအရာသည္ လိမ္လည္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ့္သမီးႀကီးသည္ သံုးႏွစ္ခြဲအရြယ္ ျဖစ္သည္။ ေသာၾကာသမီးျဖစ္၍ စကားအလြန္မ်ားသည္။ အေမးအျမန္းလည္း ထူသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူေမးေသာ ေမးခြန္းေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ရ၏။
"ေဖေဖ့မွာ မုတ္ဆိတ္ေမြး ႏႈတ္ခမ္းေမြး ရွိတယ္။ ေမေမ့မွာေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔မရွိတာလဲ"
ဆိုတာမ်ဳိး။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္ေသာက္တာကိုၾကည့္ၿပီး " ေဖေဖက ဘာျဖစ္လို႔ မီးခိုးေတြကို စားေနရတာလဲ"
ဆိုေသာ ေမးခြန္းမ်ဳိး။ သူ႕ေမးခြန္းမ်ားသည္ အေျဖရခက္ေသာ္လည္း စဥ္းစားစရာ အေတြးစကေလးေတြ ျဖစ္လာတာေတာ့ အမွန္ပင္။
*
ေယာကၡမမ်ားအိမ္သို႔ တစ္ပတ္တစ္ခါ သြားလည္တက္သည္။ အိမ္ခ်င္း သိပ္ေ၀းလွသည္ မဟုတ္သျဖင့္ ကားက်ပ္သည့္အခါ ဆိုက္ကားျဖင့္ သြားၾကသည္။
သမီးက ဆိုက္ကားစီးရတာကို အလြန္သေဘာက်သည္။ ဘတ္စကားေတြ အျမန္ကားေတြလို ေလွာင္ပိတ္ပူအိုက္ျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။
ဆိုက္ကားစီးရင္း လမ္းေဘးကိုၾကည့္၍ ဟိုဟာကဘာလဲ၊ ဒီဟာကဘာျဖစ္တာလဲ စသည္ျဖင့္ စူးစမ္းေမးျမန္းလို႔ရေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ...
"ထီေပါက္ရင္ ဆိုက္ကား၀ယ္ေပးေနာ္ေဖေဖ" ဟု ပူဆာေလေတာ့သည္။
တစ္ရက္တြင္ ဘတ္စကားေတြနည္းနည္းေခ်ာင္ေနသည္။ သမီးကေတာ့ ဆိုက္ကားနဲ႔ပဲ သြားခ်င္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ...
"ဆိုက္ကားေတြ သြားလို႔မရဘူး သမီးရဲ႕။ လမ္းဆိုးလို႔"
"လမ္းဆိုးတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ"
ဟု ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ခ်ဳိင့္ေတြျဖစ္ေနေသာ လမ္းကို ျပသည္။ သူဘာမွ်မေျပာေတာ့။
ေနာက္တစ္ပတ္က်ေတာ့ လမ္းေပၚက ခ်ဳိင့္က်င္းေတြ ဖာၿပီးသြားသည္။ သမီးက ျမင္သြားၿပီး ...
"ဒီေန႔ေတာ့ ဆိုက္ကားနဲ႔ပဲသြားမယ္ေနာ္၊ လမ္းကမဆိုးေတာ့ဘူး။ လိမၼာသြားၿပီ" ဟုေျပာသည္။ ကဗ်ာ၀ါသနာပါေသာ ကၽြန္ေတာ္ ဖ်တ္ခနဲအေတြးေပါက္သြားသည္။ "လိမၼာေသာလမ္း" ။
အလြန္ေကာင္းေသာ စကားလံုးကေလးတစ္ခု။ သက္ရွိတို႔၏ ဂုဏ္ရည္ကို သက္မဲ့တြင္ တင္စားျခင္း သမာဓိဂုဏ္ ။

*


သူ႕အေမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ဓါတ္ပံုေတြ ျပန္ၾကည့္ေနတုန္း သူေရာက္လာသည္။ ဒါက ေဖေဖ့ပံု၊ ဒါက ဘြားဘြား၊ ဒါက ဘဘ စသည္ျဖင့္ ေျပာရင္း ...
"သမီးပံုေတာ့မပါဘူး" ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးမိသည္။
"ဘယ္ပါမလဲ သမီးရဲ႕။ အဲဒီတုန္းက သမီးမွမေမြးေသးဘဲ"
သူ မေက်နပ္၊ သူ႕အစ္ကို၊ အစ္မ၀မ္းကြဲေတြပံုကို လက္ႏွင့္ေထာက္ၿပီး ...
"ကိုကိုတို႔၊ မမတို႔ေတာင္ ပါေသးတယ္။ သူတို႔ေမြးၿပီးၿပီဆိုရင္ သမီးလည္း ေမြးရမွာေပါ့"
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုျပန္ရွင္းျပရမွန္းမသိ။
တစ္ခါေတာ့ ပန္းအိုးထဲက်ေနေသာ ပဲႀကီးေစ့တစ္ေစ့က အေၫွာက္ထြက္ၿပီး အပင္ေပါက္လာသည္ကို သူေတြ႕သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ပဲႀကီးေစ့ အပင္ေပါက္လာၿပီးေနာက္ ပဲသီးေတြသီးမည္။ ခူးၿပီး ဟင္းခ်က္စားလို႔ရမည္ဟု ေျပာသည္။
ေနာက္ ႏွစ္ရက္သံုးရက္အၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚၿပီး ပန္းအိုးထဲသို႔ျပသည္။ ဘယ္ကရမွန္းမသိေသာ ဆယ္ျပားေစ့တစ္ေစ့ကို ေျမႀကီးထဲ တစ္၀က္ေလာက္ ျမွဳပ္ထားသည္။
"သမီး ပိုက္ဆံပင္စိုက္ထားတယ္။ ေဖေဖၾကည့္ေန၊ ေနာက္ အပင္ကေလးေပါက္ၿပီး ပိုက္ဆံသီးေတြ သီးလာရင္ ခူးၿပီး ဆိုက္ကား၀ယ္မယ္"
ဟု ေျပာသည္။ ပိုက္ဆံက အပင္မေပါက္ႏိုင္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ မေျပာေတာ့။ ေနာက္ သူ႕ဘာသာသိလာေတာ့မွ ရွင္းျပေတာ့မည္။ သူဘာဆက္လုပ္မလဲဟု ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ သမီးသည္ မနက္တိုင္း ဆယ္ျပားေစ့ကို ေရေလာင္းေပးသည္။ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ ေနလိုက္သည္။ သူဘယ္ေလာက္ ေမွ်ာ္လင့္ေနမလဲမသိ။ ကၽြန္ေတာ္ပင္လွ်င္ ပိုက္ဆံပင္သာစိုက္လို႔ရရင္ ေကာင္းမွာပဲဟု သိသိႀကီးႏွင့္ စိတ္ကူးယဥ္မိပါေသးသည္။
*
သူ႕အေမက ေရာင္စံုအရုပ္ကေလးေတြပါေသာ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္လာတက္သည္။ အထဲကပံုေတြကိုျပၿပီး ေမးသည္။ သမီးသည္ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္ဖူးေသာ အရာမ်ားဆုိလွ်င္ မွန္ေအာင္ေျပာသည္။ မသိတာဆိုလွ်င္ ေမးၿပီး မွတ္ထားသည္။
"ဒါကဘာလဲ သမီး"
"ေခြး"
"ဒါကေကာ"
"ေရခြက္"
သူ႕အေမက လယ္ထြန္စက္ပံုကို လက္ၫႈိးႏွင့္ေထာက္ၿပီး ...
"ဒါကေကာ"
"အမႈိက္သိမ္းတဲ့ကား"
"လယ္ထြန္စက္ပါ သမီးရဲ႕"
"အမႈိက္သိမ္းတဲ့ကားပါ။ လမ္းထိပ္မွာ အမႈိက္ေတြလာသိမ္းတာ ဒါမ်ဳိးပဲ။ သမီးျမင္ဖူးတယ္"
သူလယ္ထြန္တာကို မျမင္ဘူးေသး။ လယ္ထြန္စက္ကို ေနာက္တြဲတပ္ၿပီး အမႈိက္သိမ္းတာေတာ့ ျမင္ဖူးသည္။ သူ႕အေမက ရယ္၍ ...
"ေအး ... ေအး၊ သမီးေျပာတာ မွန္တယ္"
*
ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က မီးပ်က္လွ်င္ အလြန္ေၾကာက္သည္။ ေမွာင္ႀကီးမည္းႀကီးထဲမွာ မေနရဲ။ ေမေမေရ လာေခၚပါဟု ေအာ္တက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ညီအစ္ကိုတစ္စု တေခ်ာင္ေခ်ာင္မွာ ပူးကပ္တိုးေ၀ွ႔ထိုင္ရင္း ၿငိမ္ကုပ္ေနတက္သည္။ သရဲမ်ား ေျခေထာက္လာဆြဲမလား၊ ပသွ်ဴးေခါင္းျဖတ္ဆိုတာမ်ား လာမလားဟု စကားေတာင္မွ ဟဟ မေျပာ၀ံ့ေခ်။ သမီးက်ေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္။ ရုတ္တရတ္ မီးပ်က္သြားလွ်င္ ...
"ေဟာ မီးပ်က္သြားၿပီ၊ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းလိုက္ ေမေမ"
ဟု ခပ္ေအးေအးပင္ ေျပာ၏။
တစ္ေန႔ မီးပ်က္ေနသျဖင့္ သမီးႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ျပတင္းေပါက္နားမွာထုိင္ရင္း အျပင္ကို ၾကည့္ေနၾကသည္။
"ေဖေဖ ဟိုမွာ ဖိုးလမင္းႀကီး"
"ေအး ဟုတ္တယ္၊ ဟိုမွာ ၾကယ္ကေလးေတြေကာေတြ႕လား"
"ၾကယ္ဆိုတာ ဘာလဲဟင္"
"ၾကယ္ဆိုတာ သိၾကားမင္းႀကီးေနတဲ့ေနရာမွာ ထြန္းထားတဲ့မီးလံုးေလးေတြေပါ့ သမီးရဲ႕"
သမီးသည္ ၾကယ္ကေလးေတြကိုၾကည့္ရင္ ...
"သူတို႔ဆီမွာေတာ့ မီးမပ်က္ဘူးေနာ္" ဟုေျပာသည္။
*

ကေလးကို ရိုက္ႏွက္ျခင္းႏွင့္ပတ္သတ္၍ ပညာရွင္တို႔ အဆိုအမိန္႔ကို ဖတ္ဖူးမွတ္ဖူးသည္။ ကေလးကို ရိုက္ျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ လိမၼာလိုေစလိုျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုရည္ရြယ္ခ်က္မွာ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းသာ ပါ၀င္သည္ဟု ဆိုသည္။
လူတို႔တြင္ တစ္ဖက္သားကို ႏွိပ္စက္လိုေသာ၊ အႏိုင္ယူလိုေသာ စိတ္ရုိင္းတစ္မ်ဳိး ျဖစ္ေနတက္သည္။ ျပစ္မႈႏွင့္ျပစ္ဒဏ္ မမွ်တေအာင္ ကေလးကိုရက္ရက္စက္စက္ ရိုက္ႏွက္တက္ေသာ မိဘမ်ဳိးတြင္း ထိုစိတ္ရုိင္းမ်ဳိး၀င္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ထိုစိတ္ရိုင္း၏ဆႏၵ ျပည့္၀ေအာင္ ျပဳလုပ္လိုက္ျခင္းက တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါေနသည္ဟု မွတ္ဖူးသည္။ လူတို႔မွာ ေၾကာက္စရာေတြမ်ားလွသည္။ ေန႔စဥ္ဘ၀ကိုပဲၾကည့္။ အလုပ္ထဲမွာ ကိုယ့္အလုပ္ရွင္ကို၊ အထက္လူႀကီးကို ေၾကာက္ရသည္။
ေစ်း၀ယ္ေတာ့ အေရာင္းေစ်းသည္ကို ေၾကာက္ရသည္။ ဘတ္စကားေပၚက်ေတာ့ စပယ္ယာကိုေၾကာက္ရသည္။ ကိုယ့္ကိုေၾကာက္ရမည့္သူ၊ ကိုယ္ကႏိုင္ရမည့္သူကို ရွာေသာအခါ ကေလးကို သြားေတြ႕သည္။
ကေလးကိုရိုက္ေသာအခါ ေၾကာက္ပါၿပီဟု ေအာ္ေသာအသံကို အရသာေတြ႕လာသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ထိုအသံ နားေထာင္ႏိုင္ရန္ ကေလးကို ခဏခဏရိုက္တက္လာသည္။
ၿပီးေတာ့ ရွိေသးသည္။ ကေလးကို ရက္ရက္စက္စက္လည္း ရိုက္ေသးသည္။ ကေလးက နာလို႔ ေအာ္ငိုျပန္ေတာ့လည္း "တိတ္စမ္း ၊ အသံတစ္စက္မွ မထြက္နဲ႔" လို႔လည္း ေျပာေသးသည္။ တရားမွ်တမႈမရွိဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သမီးကိုရိုက္ေလ့မရွိပါ။ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပသည္။ ဆုေပးဒဏ္ေပးစနစ္ က်င့္သံုးသည္။ ကေလးသည္ အရိုက္ခံရျခင္းထက္ ဒဏ္ေပးခံရျခင္းကို ပို၍ေၾကာက္တက္သည္ဟု ထင္၏။
တစ္ရက္တြင္ စားပြဲမွာထုိင္ၿပီး စာေရးဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္။ ေရးစရာေပးစရာေတြက အမ်ားႀကီး။ ေကာင္းေကာင္းေနမေကာင္းသျဖင့္ စိတ္ကမရႊင္၊ စိတ္ကူးဥာဏ္မထြက္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။
၀ါက်တစ္ေၾကာင္းရဖို႔ ေခါင္းေျခာက္ေလာက္ေအာင္ စဥ္းစားရသည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္မည္ဆိုၿပီး မီးျခစ္ရွာေတာ့ မေတြ႕။ ခုန သမီးအနားလာတာ သတိရသျဖင့္ ...
"သမီး မီးျခစ္ယူသလား"
သမီးက ေျပးလာၿပီး ...
"ယူတယ္ ေဖေဖ၊ သမီး၀ွက္ထားတယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔၀ွက္ထားတာလဲ၊ သြားယူခဲ့"
"သၾကားလံုးတစ္လံုးေပးမွ သြားယူေပးမယ္"
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိးျဖစ္သြားသည္။ အက်ပ္ကိုင္ၿပီး အခြင့္အေရးေတာင္းသည့္ အက်င့္ကို သူက ဘယ္က အတုခုိးမိသလဲ။ ထိုအက်င့္ဆိုးမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္။ စြဲသြားလွ်င္ သူႀကီးလာေတာ့ ...
"ဒီမွာသမီး၊ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္၊ သၾကားလံုးစားခ်င္ရင္ ရိုးရိုးေတာင္၊ အဲဒီလိုလုပ္တာ ေဖေဖမႀကိဳက္ဘူး။ သြား ... မီးျခစ္သြားယူ"
"သၾကားလံုးေပးေလ"
"မေပးဘူး"
"မေပးရင္ ေဖေဖ့မီးျခစ္လည္း မေပးဘူး"
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တိုလက္စႏွင့္ သူ႔တင္ပါးကို လက္၀ါးႏွင့္ ျဖန္းခနဲ တစ္ခ်က္ရိုက္လိုက္သည္။ သူသည္ အရိုက္မခံဘူးသျဖင့္ ရုတ္တရတ္အံ့ၾသသြားသည္။ ၿပီးမွ ၀ါးခနဲေအာ္ငိုလိုက္၏။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္နားမကပ္ဘဲေနသည္။ ၿပီးမွ မီးျခစ္ကို သူ၀ွက္ထားရာမွ ထုတ္ယူၿပီး လာေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ေပၚ လက္ေထာက္၍မွီၿပီး သမီး သၾကားလံုး စားခ်င္တယ္ ေဖေဖဟု ေျပာသည္။
ညေန သူ႕အေမ ရံုးက ျပန္လာေသာအခါ ...
"သမီး၊ ဒီေန႔ အရိုက္ခံရတယ္ ေမေမ"
ဟု ေျပာသည္။ သူ႕ေလသံမွာ တိုင္တန္းပံုမ်ဳိးမဟုတ္၊ ဂုဏ္ယူသည့္ ေလသံ။ သမီးသည္ တျခားကေလးေတြ အရိုက္ခံရတာကို က်ိတ္၍ အားက်ေနသလား။ အရိုက္ခံရျခင္းသည္ ကေလးတို႔ရသင့္ေသာ အခြင့္အေရးဟု ထင္ေနသလား ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသရသည္။

*

သမီးႏွင့္ သူ႕အေမ အခ်ီအခ်ေျပာေနၾကသည္။
"သမီး ႏို႔ဆီစားခ်င္တယ္ ေမေမ"
"သမီး ခုနက ေရွာက္သီးေဆးျပားစားထားတယ္၊ မဟုတ္လား။ အခ်ဥ္နဲ႔ ႏို႔ဆီနဲ႔ မတည့္ဘူး"
"မတည့္ရင္ ဘာျဖစ္သလဲ"
"ေသတက္တယ္"
"ေသလားမေသလား စားၾကည့္ခ်င္တယ္ ေမေမ"
"အံမယ္၊ ေသမယ္ဆိုတာ စမ္းၾကည့္လို႔ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဟဲ့"
"ေသတယ္ဆိုတာ ဘာလဲဟင္"
သူ႕အေမ ေခါင္းကုတ္သည္။
"ေသတယ္ဆိုတာ ဟိုအေမႀကီး ေဒၚအံုး ျဖစ္သလိုမ်ဳိးေပါ့"
"ေၾသာ္ ... ေသတၱာအႀကီးႀကီးထဲ ၀င္အိပ္ရတာေလ"
"အင္း ဟုတ္တယ္"
"ၿပီးေတာ့ ကားျဖဴျဖဴႀကီးလည္း စီးရတယ္ေလ ဇိမ္ပဲ"
"ဟဲ့ ... ဇိမ္မဟုတ္ဘူး"
"ေမေမပဲေျပာတယ္၊ အေမႀကီး ေဒၚအံုးက ဟိုမိုးေပၚ ေရာက္သြားတာဆို၊ အဲဒါဆိုရင္ ဇိမ္ပဲေပါ့"
သူ႕အေမ မ်က္လံုးျပဴးေလၿပီ။ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။ လူတို႔သည္ ေသရမွာကို အလြန္ေၾကာက္ၾကသည္။ မေသေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ႀကိဳးစားရုန္းကန္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားကို မေၾကာက္မရြံ႕ဘဲ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကျပန္သည္။ ႀကိဳးစားရင္းကပင္ ေၾကာက္ေနၾကျပန္သည္။
ကေလးကေတာ့ ေသရမွာကို မေၾကာက္ ဇိမ္ပဲဟု ဆိုသည္။ ေသျခင္းတရားကို မေၾကာက္မရြံ႕ျခင္းသည္ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈပဲ မဟုတ္လား။ သူရရွိေေနသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။
မတက္ႏိုင္ပါ။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ေသျခင္းကို ေၾကာက္လန္႔ေအာင္ မလႊဲမေရွာင္သာဘဲ ေျခာက္ရလွန္႔ရေပဦးေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္၍ေျပာသည္။
"ေသတယ္ဆိုတာ မေကာင္းဘူး သမီးရဲ႕၊ ေသတယ္ဆိုတာေလ ဟုိဟာျဖစ္တာေပါ့၊ ဟိုဟာေလ ဘာလဲဆိုေတာ့"

မင္းလူ
--------------
(သဘင္ မဂၢဇင္း၊
စက္တင္ဘာ ၊ ၁၉၈၇)