“၇ ဇူလိုင္ (သို႔) အာဏာရွင္ရဲ႔ သတ္ျဖတ္္မႈနိဒါန္း”

 

Burma-Newselite

“၇ ဇူလိုင္ (သို႔) အာဏာရွင္ရဲ႔ သတ္ျဖတ္္မႈနိဒါန္း”
******************************
ကိုညိဳ (ေအာ္စလုိ)

“ ညေန ၅နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႔ ကိုယ္ရံေတာ္ သနက(၄) စစ္တပ္က၀င္လာတယ္။ တကၠသိုလ္တေလွ်ာက္ စစ္သားေတြ ျဖန္႔က်က္
ေနရာယူထားတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အေစာပိုင္းကပဲ ဆႏၵျပခဲ႔ ခဲနဲ႔ေပါက္ခဲ႔လို႔ ေမာျပီး တခ်ိဳ႕က ျမက္ခင္းမွာတခ်ိဳ႔ကလည္း ရပ္ျပီး နားေနတဲ႔ အခ်ိန္၊ ေသနပ္နဲ႔ တန္းစီ ခ်ိန္ထားတဲ႔ စစ္သားေတြကို တခ်ိဳ႕က
ေငးေမာၾကည္႔ေနတာေပါ့၊ မႏၱေလး၊ ရာမည၊ အမရပူရ၊ ေတာင္ူ က စာသင္ေဆာင္ေတြ မဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းသားအေဆာင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသား
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အေဆာင္ေတြေပၚက လွမ္းအကဲခတ္ၾကည့္ေန တယ္။ စာတိုက္ဖက္က ပုဂံတို႔တေကာင္းတို႔က ေက်ာင္းသားေတြကလည္း
ေငးၾကည့္ေနတယ္ အဲ..အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ ပစ္မယ္ခတ္မယ္လို႔ ဘယ္သူမွမထင္ဘူး ” ရွင္းျပ ေနတဲ႔သူ႔အသံက တယ္လီဖံုးစကားေျပာခြက္ထဲမွာ နည္းနည္း မာျပီးက်ယ္သြားလို႔ သူ႕ေဘးက တေယာက္ေယာက္က သတိေပးလိုက္ဟန္တူတယ္၊ သူ႔အသံ နည္းနည္းတိုးသြားတယ္။“ ခန္႔မွန္းေခ် ၆နာရီ ၁၅-၂၀ မိနစ္ေလာက္ရိွမယ္၊ ကားတစီးေရာက္လာျပီး စစ္ဗိုလ္တေယာက္ကေက်ာင္းေရွ႔မွာ ကြပ္ကဲေနတဲ႔ ဒုဗိုလ္မႈးၾကီးစိန္လြင္(၁၉၈၈ သမၼတ၊ သားသတ္သမားလို႔ နာမည္ၾကီး) ဒုဗိုလ္မႈးၾကီးလွျမင္႔ (သနက၄ တပ္မႈး၊ သံခ်ပ္ကာယႏၱယား တပ္ညႊန္မႈး)ကို စာရြက္တရြက္ ေပးလိုက္တယ္၊ သိပ္မၾကာဘူး၊ စစ္ဗိုလ္တေယာက္ ေရွ႔ထြက္လာျပီး လက္ကို ၃ၾကိမ္၀ိုက္ျပီး ရမ္းျပတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကေတာ့ ဘာအခ်က္ေပးမွန္း သိမွမသိပဲဗ်၊ ဒါနဲ႔ သူတို႔လက္ထဲက ဂ်ီသရီးေတြနဲ႔ ဒလစပ္ပစ္ေတာ့တာပဲဗ်ာ…”

တယ္လီဖံုးထဲက အသံကို အသံဖမ္းစက္နဲ႔ ဖမ္းယူေနတဲ႔ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အသက္ရႈဖို႕ေမ့ေနတယ္၊ ဖံုးလိုင္းထဲက သူ႔အသံ ျပတ္္က် မသြားဖို႔ စိတ္ထဲမွာ တခ်ိန္လံုး ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ ဗမာျပည္ဆက္တဲ႔ ဖံုးလိုင္းေတြက အေနွာက္အယွက္ ပေယာဂ ရိွတတ္တယ္။

“ ဂ်ာမဏီထုတ္ ဂ်ီသရီးကို ဗမာျပည္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၀န္းမွာ စမ္းသပ္ပစ္ခတ္တာေပါ့ဗ်ာ.. က်ည္တကပ္ပစ္ျပီး အသစ္လဲရင္ က်ေနာ္တို႔က ထေျပးလိုက္၊ ေနာက္တကပ္နဲ႔ ထပ္္ပစ္ရင္ ေျမေပၚ
၀ပ္ခ်လိုက္၊ က်ည္ကပ္လဲတုန္းထေျပးလိုက္ေပါ့..
ေသလားရွင္လားေတြလည္း မသိဘူး၊ လဲျပိဳက်တဲ႔လူ အတုန္းအရံုးလည္း ဘယ္ၾကည့္နိုင္မွာလဲ.. ကိုယ္ေတာင္အသက္လုေျပးရတာပဲဗ်ာ”

သူ႔အသံနားေထာင္ျပီး က်ေနာ္ပါေမာေနတယ္။ အဲဒီေန႔က၂၀၀၂ခုနွစ္ ဇူလိုင္လ၇ ရက္ျဖစ္တယ္။ အာအက္ဖ္ေအ ေရဒီယို ကေန ဆဲဗင္းဇူလိုင္ ေက်ာင္းသား အေရးအခင္း နွစ္(၄၀) အထူးအစီအစဥ္ေ
ေဆာင္းပါးအသံလႊင္႔ဖို႔ သတင္းေထာက္ျဖစ္တဲ႔ က်ေနာ္ဟာ နယူးေဒလီကေန ရန္ကုန္က အသိမိတ္ေဆြတခ်ိဳ႔နဲ႔ ခ်ိန္းဆိုျပီး တယ္လီဖုန္း အင္တာဗ်ဴး လုပ္ေနတာျဖစ္တယ္။ ၁၉၆၂ ခုနွစ္ဇူလိုင္ (၇) ရက္မွာ ကိုယ္ေတြ ႔ၾကံဳခဲ႔တဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဟိုတံုးက ေက်ာင္းသား
ေက်ာင္းသူေတြက က်ေနာ့ကိုျပန္ေျပာျပခဲ႔တာ ျဖစ္တယ္။

သူတို႔နာမည္ေတြကို မေျပာျပဘူး။ ေက်ာင္းသူေဟာင္းတေယာက္ ကိုေတာ့ ေဒၚခင္မာေအး (ကြယ္လြန္) ဆိုတာ က်ေနာ္ မွတ္မိေနတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အတြင္းေရးမႈး အဖဲြ႔၀င္လည္းျဖစ္ အိုးေ၀မဂဇင္းတာ၀န္ခံလည္းျဖစ္တဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုလွေရႊ (နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း) ရဲ႔ဇနီးျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ လႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွာ ဖူးစာဆံုခဲ႔ၾကတဲ႔ ငယ္ရြယ္နုပ်ိဳတဲ႔ ခ်စ္သူနွစ္ဦးဟာ ဇူလိုင္၇ မတိုင္ခင္ ၂ ရက္အလို ဇူလိုင္လ ၅ ရက္ေန႔မွာ လက္ထပ္ခဲ႔ျပီး လက္ဖဲြ႔ပစၥည္းေလးေတြကို သမဂၢ အေဆာက္အဦးထဲ သိမ္းဆည္းထား ရာက ဇူလိုင္(၈)ရက္မနက္သမဂၢၾကီးဗံုးနဲ႔ ျဖိဳဖ်က္ခံရမႈနဲ႔အတူ ပါသြားခဲ႔တယ္လို႔ ေျပာျပဖူးခဲ႔တယ္။


“ ေက်ာင္းသားေတြကိုဘာ့ေၾကာင့္မုန္း”

၇ ဇူလိုင္အေရးအခင္းဟာ ၁၉၆၂ မတ္လ ၂ရက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ဦးေဆာင္တဲ႔ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ စစ္အာဏာသိမ္းျပီး ေဗြေဆာ္ဦး အေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ဦးခ်ိဳးတဲ႔သတ္ျဖတ္မႈ ျဖစ္တယ္။
အမွန္ေတာ့ စစ္အာဏာသိမ္းျပီး ၂ရက္အၾကာမွာပဲ လူထု တရား၀င္ ေရြးေကာက္ထားတဲ႔ ဒီမိုကေရစီကေရစီ အစိုးရကို လက္နက္အားကိုးျဖဳတ္ခ်လို႔ တကသ၊ ရကသ၊ ဗကသ တို႔က ကန္႔ကြက္ခဲ႔တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကို ေထာက္ခံေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးထုတ္ျပန္တဲ႔ ဗကသဥကၠဌ ကိုခင္ေမာင္အုန္းကိုလည္း ဗကသအမႈေဆာင္ အစည္းအေ၀းက ျဖဳတ္ခ်ျပီး ဒုဥကၠဌ ကိုသက္ကို (၇ဇူလိုင္မတိုင္ခင္ ဖမ္းခံရ) ဥကၠဌ တင္လိုက္တယ္။ အာဏာသိမ္းအစိုးရက ၀ါဒျဖန္႔ေကာင္းေပမဲ႔ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက မေထာက္ခံဘူး။ အာဏာသိမ္းတံုးကလည္း ေက်ာင္းသားေတြရဲ႔ စာေမးပဲြရာသီၾကီး။ စာေမးပဲြအျပီး ေက်ာင္းပိတ္လိုက္တာဆိုေတာ့ ကန္႔ကြက္မႈေတြ မက်ယ္ျပန္႔ခဲ႔ဘူး။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အာဏာသိမ္းစစ္အစိုးရအဖို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဆိုတာ လည္ေခ်ာင္းထဲ စူး၀င္ေနတဲ႔ ဆူးတေခ်ာင္း။


တကၠသိုလ္ၾသဇာ

အဲဒီကာလက တကၠသိုလ္ဆိုတာကလည္း ဒီေခတ္ နိုင္ငံတကာက တကၠသိုလ္ေတြလိုပါပဲ။ နိုင္ငံေရးဂိုဏ္းေပါင္းစံုတယ္။ ဆိုရွယ္နီေတြ၊ ကြန္ျမဴနစ္ေထာက္ခံသူေတြ၊ ဖဆပလ ေထာက္ခံသူေတြ၊ နိုင္ငံေရးေရာင္စံုပဲ။ ဒါကို ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ က ျဖိဳခ်င္တယ္။ ပညာတတ္ နိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္တိုင္း တကၠသိုလ္က ထြက္တဲ႔အစဥ္အလာ ရိွတယ္။ တကၠသိုလ္မွာ ၁၉၂၀ ကတည္းက ျပဌာန္းထားတဲ႔ တကၠသိုလ္ အက္ဥပေဒဆိုတာရိွတယ္။ ဒီဥပေဒအရ တကၠသိုလ္ အုပ္ခ်ဳပ္မွဴးဟာ သီးသန္႔လြတ္လပ္မႈ ရိွတယ္။ တကၠသိုလ္ေကာင္စီနဲ႔ တကၠသိုလ္ဆီးနိတ္ ဆိုျပီး ဦးေဆာင္အဖဲြ႔ ၂ခုကပဲ ထိမ္းထားတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေရာ ဘ႑ာေရးေရာ သီးျခားလြတ္လပ္မႈ ရိွတယ္။ တကၠသိုလ္ ဆီးနိတ္ကေတာ့ ပါေမာကၡေတြ၊ ဆရာေတြရဲ႔ ကိုယ္စားလွယ္ေတြပါျပီး စာသင္ၾကားေရး၊ စာေမးပဲြ၊ စာအုပ္စာတမ္းထုတ္ေရး စတဲ႔ ပညာေရးကိစၥေတြ လုပ္တယ္။ တကၠသိုလ္ေကာင္စီကေတာ့ နိုင္ငံေရးပါတယ္။ ကိုယ္စားလွယ္လည္း အလႊာစံုတယ္။ ျပင္ပစီးပြားေရး နယ္ပယ္နဲ႔ ကုန္သည္ေတြလည္း ကိုယ္စားလွယ္ ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ ဌာနအသီးသီးက ပါေမာကၡေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢက ကိုယ္စားလွယ္ ၂ေယာက္လည္း ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေကာင္စီဟာ တကၠသိုလ္ေလာကနဲ႔ နိုင္ငံေရးအတြက္ပါ အေရးပါတဲ႔အဆင့္မွာ ရိွတယ္။


ဖိနွိပ္တဲ႔ဥပေဒ

ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ တက္ေတာ့ သူ႔လည္ေခ်ာင္းမွာစူးေနတဲ႔ဆူးကို အရင္ဆံုးထုတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္။ ဘာမွမစဥ္းစားဘူး၊ တကၠသိုလ္ အက္ဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္တယ္။ အာဏာသိမ္းျပီး ေနာက္တလမွာပဲ (ေမလ ၁၁ရက္) တကၠသိုလ္ေကာင္စီ၀င္ေတြကို ဒဂံုရိပ္သာထဲ ဖိတ္ေခၚျပီးဆရာေတြက အက်င့္ပ်က္တယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြအၾကား နိုင္ငံေရး ပေယာဂ၀င္တယ္ဆိုျပီး တကၠသိုလ္ေကာင္စီကို ဖ်က္လိုက္တာပဲ။ တကယ္ေတာ့ အိမ္နီးခ်င္း အိႏိၵယနဲ႔ တကမၻာလံုးက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ မိမိယံုၾကည္တဲ႔ အယူအဆနဲ႔ နိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားၾကတာပါပဲ။ တကၠသိုလ္ေကာင္စီကို အဓိပတိအျဖစ္ ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္သန္းေဖ၊ အဖဲြ႔၀င္ ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္စန္းယု၊ ဗိုလ္မႈးၾကီးတင္စိုး၊ ဗိုလ္မႈးၾကီးသိန္းစိန္တို႔ကို ဆဲြထည့္ျပီး ဖိနွိပ္ေရး မူ၀ါဒအသစ္ေတြ ေရးဆဲြတယ္။ အာဏာရွင္ေတြ ထံုးစံအတိုင္း ဖိလက္စနဲ႔ ေခါင္းမေထာင္ေအာင္ ဆက္တိုက္ပဲ ဖိနွိပ္ခဲ႔တယ္။ ဇြန္လ၁၈ရက္ ေက်ာင္းေဆာင္စည္းကမ္း ၂၂ ခ်က္ထြက္လာတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကို အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်လိုက္တဲ႔ စည္းကမ္းေတြအျဖစ္ ေဒါသသူပုန္ ထၾကတယ္။ တကၠသိုလ္ဆႏၵျပမႈဟာ အဲဒီေက်ာင္းေဆာင္ စည္းကမ္းက အစျပဳတာျဖစ္တယ္။ အာဏာသိမ္း စစ္ေကာင္စီက တကၠသိုလ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုပါ အာဏာသိမ္းလိုက္ျပီး ပညာေရးေလာကထဲ ၀င္ရႈတ္တာ အဲဒီကေန အစဥ္အလာလို
ျဖစ္သြားတာပဲ။ တကၠသိုလ္ ပညာေရးက႑ဟာ အဲဒီကစလို႔ နိဂံုးရဲ႔ အစျဖစ္ခဲ႔တယ္။

အာဏာရွင္ေတြထံုးစံအတိုင္း ဖိလက္စနဲ႔ ဆက္တိုက္ပဲ ဖိနွိပ္လာခဲ႔တယ္။ တခ်ိဳ႔ေကာက္နႈတ္ေျပာရရင္ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္၊ အေဆာင္ေနခြင္႔ကို လံုျခံဳေရးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေကာ္မတီခြင္႔ျပဳမွ ရမယ္၊ မိဘ အုပ္ထိန္းသူရဲ႔ ၀န္ခံကတိနဲ႔ ေက်ာင္းအပ္ရမယ္၊ ည၈နာရီဆို အေဆာင္မွာရိွရမယ္၊ ၃ၾကိမ္ပ်က္ရင္ အေဆာင္ကထုတ္မယ္၊ သက္သတ္လြတ္စားရင္ တနွစ္လံုးစားရမယ္ စတဲ႔ေက်ာင္းသားေတြရဲ႔ သီးျခားလြတ္လပ္ခြင္႔ပါ ပိတ္လာေတာ့ ျပႆနာမီးေမႊးတာနဲ႔ တူေနတယ္။ ဒီဥပေဒေတြ ထုတ္ျပန္ဖို႔ အရင္ဆံုး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာသာလွကို နႈတ္ထြက္ခိုင္းတယ္၊ စစ္တပ္နဲ႔ပိုနီးစပ္တဲ႔ဦးကာ (သခ်ာၤကထိက)ကို ပါေမာကၡခ်ဳပ္ အစားထိုးတယ္။

“တင္းၾကပ္တဲ႔စည္းကမ္းေတြေၾကာင့္ ေထာင္မွာေနရသလို ျဖစ္ေနတယ္၊ ညပိုင္း အျပင္ထြက္တာလည္း မရေတာ့ဘူး၊ တကသကလည္း ေက်ာင္းသားေတြ ကိုယ္စား တင္ျပဖို႔ ကိုယ္စားလွယ္က မရိွေတာ့ဘူး” သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းက ရွင္းျပတယ္။ တကသေက်ာင္းသူေဟာင္း ေဒၚခင္မာေအးကလည္း“ က်မတို႕ အမ်ိဳးသမီးေဆာင္ေတြ ဆိုရင္ ညေန ၆နာရီထိုးျပီး နာမည္စာရင္းေခၚျပီးရင္ ၇နာရီေနာက္ပိုင္း တခန္းနဲ႔တခန္း မကူးရဘူး၊ စာက်က္ရမယ္၊ ည၉နာရီ ေနာက္ပိုင္း အခန္းတံခါးမီးမွိတ္ အိပ္ရတယ္၊ အဲဒီၾကားထဲ ေက်ာင္းေဆာင္ရရိွေရး အခက္အခဲကလည္း ရိွေနတယ္၊ အေဆာင္တိုးခ်ဲ႔ေရးကိုလည္း ဘာမွမလုပ္ေပးဘူး၊ အေဆာင္ မလံုေလာက္၊ ဆရာမလံုေလာက္ ျဖစ္ေနတယ္” ။


အာဏာဖီဆန္ျပီ။

ေနာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ခရိုင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ (ရကသ)က သမဂၢခန္းမမွာ ကေမာက္ကမပညာေရးစနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရး၊ မတရားအေဆာင္စည္းကမ္း ရုတ္သိမ္းေရး ေတာင္းဆိုဆႏၵျပပဲြကို ဇူလိုင္ ၃ရက္ေန႔မွာလုပ္တယ္။ ဇူလိုင္ ၆ရက္ေန႔မွာေတာ့ ေရႊဘိုေဆာင္မွာ ညပိုင္း သဟာရနဲ႔စာဖတ္အသင္း ဖဲြ႔တယ္၊ အဖဲြ႔ကကဲြေတာ့ မေၾကနပ္တဲ႔
ေက်ာင္းသားေတြက ခံစားခ်က္ေတြ ထေအာ္တယ္၊ မတရား အေဆာင္စည္းကမ္းအေပၚ တအံုေႏြးေႏြး ျဖစ္ေနေတာ့ တျခား အေဆာင္က ေက်ာင္းသားေတြလည္း အေဆာင္စည္းကမ္း မေၾကနပ္လို႔ ဆႏၵျပကုန္ျပီလို႔ထင္ျပီး ၀န္း၀ိုင္းၾကတယ္၊ အေဆာင္စည္းကမ္း ဖ်က္သိမ္းေရး ေၾကြးေၾကာ္သံေအာ္ ဆႏၵျပတယ္။

တကၠသိုလ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ဦးယုခင္နဲ႔ ပါေမာကၡ ဦးကာအိမ္ကို ၀ိုင္းဆႏၵျပတယ္။ အဲဒီဇူလိုင္ ၆ရက္ည ဆႏၵျပပဲြဟာ ေနာက္တေန႔ ဇူလိုင္ ရရက္ ေန႔လည္ တနာရီ သမဂၢခန္းမမွာ က်င္းပမဲ႔ ေက်ာင္းသားထု အစည္းအေ၀းကို တြန္းအားေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။

ဇူလိုင္ (၇)ရက္ သမဂၢ အစည္းအေ၀းမွာ အာဏာသိမ္းအစိုးရရဲ႔ တကၠသိုလ္ အက္ဥပေဒ ဖ်က္သိမ္းေရး၊ မတရားအေဆာင္စည္းကမ္း ရုတ္သိမ္းေရး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ျပီး ေက်ာင္း၀န္းထဲ လွည့္ပတ္ ဆႏၵျပတယ္။ ေန႔လည္ ၂နာရီခဲြေလာက္ ေက်ာင္း၀န္းထဲ ရဲေတြေရာက္လာျပီး ဗကသ ဥကၠဌ ကိုသက္၊ တကသ ဥကၠဌ ကိုဗေဆြေလး၊ ရကသ အတြင္းေရးမွဴး ကုိဥာဏ္၀င္းနဲ႔
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႔ကို ဖမ္းေခၚသြားတယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ဟစ္ေအာ္ဆႏၵျပျပီး အဓိကရုဏ္း နွိမ္နင္းေရး ရဲေတြနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔တယ္။ ပစ္ခတ္မႈျဖစ္ေပမဲ႔ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတာက လဲြလို႔ အေသအေပ်ာက္ မရိွဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားထုက ပိုတက္ၾကြလာတယ္။ ညေန ၄နာရီေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္း၀န္းတေလွ်ာက္ လက္နက္ကိုင္စစ္သားေတြ ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေစာေစာက ဆႏၵျပမႈမွာ ပါ၀င္ခဲ႔တဲ႔
ေက်ာင္းသားေဟာင္းၾကီး ေျပာျပသလို ပစ္ခတ္မႈေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ က်ဆံုးေသေၾကသူေတြ (၄၀) ေလာက္ရိွျပီး တခ်ိဳ႔ ဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ေတြ ရကုန္တယ္လို႔သိရတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြကေတာ့ ေက်ာင္းသား(၁၇) ေယာက္သာေသဆံုးတယ္လို႔ ဆိုတယ္။အဲဒီတံုးက မႏၱေလးေဆာင္ တခုထဲတင္ စာရင္းအရ (၁၇) ဦး ေသဆံုးတယ္လို႔ သိရတယ္။

မႏၱေလးေဆာင္နံရံမွာ ေျမာင္းျမက ေက်ာင္းသားကိုေက်ာ္၀င္း သူ႔ခႏၵာကေသြးနဲ႔ ေရးသြားတဲ႔ “ ၇-၇-၆၂ မေမ့ၾကနဲ႔” ဆိုတဲ႔ စာသားဟာ က်ေနာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာငး္သားဘ၀ထိ မရိုးနိုင္တဲ႔ သူရဲေကာင္း ပံုျပင္တပုဒ္လို ၾကားခဲ႔ဖူးတယ္။


“သမိုင္း၀င္ သမဂအေဆာက္အဦး ျဖိဳခဲြမႈ”

“ဇူလိုင္(၈) ရက္ေန႔မနက္ အိပ္ေကာင္းတံုး အံုးကနဲ ေပါက္ကဲြသံၾကီးနဲ႔ က်မအေဆာင္တခုလံုးနဲ႔ ေျမၾကီးဟာ တုန္လႈပ္သြားတယ္၊ က်မခ်က္ခ်င္း သိလိုက္တယ္။ ဟာ..ဒီေကာင္ေတြ သမဂၢအေဆာက္အအံုကို
ျဖိဳခဲြလိုက္တာပဲ၊ မိုက္ရိုင္းလိုက္ၾကတာလို႔ ေတြးျပီး နွေျမာတသစိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ေတာက္ေတာက္ က်ခဲ႔တယ္” တယ္လီဖုန္း ထဲမွာၾကားေနရတဲ႔ ေဒၚခင္မာေအးရဲ႔ အသံဟာ ခံစားခ်က္နဲ႔ ေျပာေနမွန္း သိသာတယ္၊ မာဆတ္ျပီး တုန္ခါေနတယ္။

၁၉၉၈ခုဇူလိုင္လ ၈ရက္ VOA နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ၾကီးက“ သမဂၢမွာ ေက်ာင္းသားေတြက လက္နက္ကိုင္တဲ႔ လူေတြ ရိွတယ္၊ လူနာေတြဆဲြျပီး တံခါးေတြပိတ္သြားတယ္ ဘာညာ ဆိုေတာ့ ညေနေစာင္းမွာ ဥကၠဌၾကီး (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း) က ျပည္ထဲေရး ၀န္ၾကီးကို တကယ္လို႔ ညမိုးခ်ဳပ္သြားရင္ အဲဒီအေပၚ ပစ္လားခတ္လား လုပ္ရင္ တို႔လူေတြေသမယ္၊ အဲဒီေတာ့အေသမခံနဲ႔၊ ရကိြဳင္းလက္စ္ ဂန္းနဲ႔ သမဂၢကို ပစ္ခိုင္းလိုက္တာ” လို႔ေျပာခဲ႔တယ္။

ဦးေန၀င္းကလည္း ၁၉၈၈ ဇူလိုင္လ သူရာထူးက အနားမယူခင္ မဆလ အေရးေပၚညီလာခံမွာ သမဂၢျဖိဳခဲြမႈဟာ သူနဲ႔မပတ္သက္ဘူးလို႔ ေျပာသြားတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေစ က်ဲြကူးေရပါ ဆိုသလို အဲဒီတံုးက ေက်ာင္းသားအေရး ကို အေရးယူေဆာင္ရြက္ေနတဲ႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြအားလံုးမွာ တာ၀န္ရိွပါတယ္။ ဒီလိုသမိုင္း၀င္ အေဆာက္အဦးတခုကို မစဥ္းစား မဆင္ျခင္ ျဖိဳဖ်က္လိုက္တာဟာ နိုင္ငံရဲ႔ သမိုင္း၀င္ အေဆာက္အဦးတခုထဲ ျပိဳက်သြားတာမဟုတ္ဘဲ တိုင္းျပည္ အနာဂတ္ တခုလံုး လဲျပိဳသြားတာျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသား သမဂၢ ျပိဳကဲြျပီးေနာက္ ဒီေန႔အထိ နိုင္ငံရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ပညာတတ္ မ်ိဳးဆက္ျပတ္သြားတယ္။ နိုင္ငံေရးမ်ိဳးဆက္ ျပတ္သလို ပညာေရးလည္း ပ်က္ဆီးသြားတယ္။

“ က်ေနာ္တို႔ဟာ ဒီအေဆာက္အဦးၾကီးကို သိပ္ျပီးသံေယာဇင္ၾကီး ခဲ႔တယ္၊ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းလည္း ဒီအေဆာက္အဦးက စခဲ႔တာကိုး၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က ဒီအထဲမွာ ေက်ာငး္သားအေရးသာ မဟုတ္ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးပါ လုပ္ခဲ႔ၾကတာေပါ့။သမဂၢၾကီးျပိဳသြားလို႔ သိပ္နွေျမာတာ၊ အဲဒီတံုးက က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ မ်က္ေရေတာင္ က်ခဲ႔ၾကတယ္”
ေနာင္ေတာ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းၾကီး ခံစားခ်က္နဲ႔ ေျပာသြားတဲ႔ အသံေတြ ဒီဂ်စ္တယ္တိပ္နဲ႔ အသံသြင္းထားလို႔ အခုအထိ မေပ်ာက္မပ်က္ ရိွေနေသးတယ္။ သူေျပာျပလို႔ အဲဒီသမဂၢအေဆာက္အဦးထဲမွာ အဖိုးတန္စာအုပ္ေတြ၊ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ၊ သမိုင္း၀င္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ ဓာတ္ပံုေတြ စာရြက္စာတမ္းနဲ႔ ဖိုင္ေတြအျပင္ ပန္းခ်ီဆရာၾကီး ဦးနန္းေ၀ ရဲ႔ လက္ရာေျမာက္တဲ႔ ပန္းခ်ီကားၾကီးေတြလည္း ပ်က္ဆီးဆံုးရံႈး ရပါတယ္။


နိုင္ငံေရးမ်ိဳးဆက္ျပတ္၊ ပညာေရး မ်ိဳးဆက္ျပတ္

အာဏာရွင္ အဆက္ဆက္က ေခတ္မွီတကၠသိုလ္ ပရ၀ုဏ္ထဲကသာ ပညာျပည့္၀တဲ႔ နိုင္ငံေရးသမားေတြ ထြက္ေလ့ရိွတာကို ရိပ္စားမိလို႔ တကၠသိုလ္ပညာေရးကို ခ်ိဳးနွိမ္ခဲ႔တယ္။ မိမိတို႔အာဏာ ခိုင္ျမဲေရးနဲ႔ တိုင္းျပည္ အနာဂတ္ တိုးတက္ေရးကို သတၱိေၾကာင္စြာ အလဲအလွယ္ လုပ္ခဲ႔တယ္။ တပ္မေတာ္ မ်ိဳးဆက္ေတြကိုေတာ့ စနစ္တက် ပ်ိဳးေထာင္ျပီး နိုင္ငံျခားပညာသင္ေတြ ေစလႊတ္ခဲ႔တယ္။ အရပ္ဘက္ပညာတတ္ နိုင္ငံေရးသမားေတြကို မ်ိဳးဆက္ တိမ္ေကာေအာင္ လုပ္ျပီး တပ္မေတာ္ မ်ိဳးဆက္သစ္ကို ၾကီးပြားေအာင္ ျမွင္႔တင္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ တကၠသိုလ္က နိုင္ငံေရး မ်ိဳးဆက္က မေပ်ာက္သြားသလို နလံထျပီး ပိုျပီးခိုင္မာေနတာကို ဒီေခတ္ထဲအထိ ေတြ႔ေနရတယ္။


မီးမေလာင္တဲ႔အိုးေ၀

ဒီေနရာမွာ အနာဂတ္ရဲ႕ နမိတ္ပံုလို႔ပဲ ေျပာရမလား..၁၉၆၂ တကသ
ေက်ာင္းသူ ေဒၚခင္မာေအး ေျပာခဲ႔တဲ႔ သမဂၢအေဆာက္အဦး ျပာပံုၾကားက အိုးေ၀မဂဇင္းေလးအေၾကာင္း သူျပန္ေျပာျပတာေလးနဲ႔ပဲ
ေဖာက္သည္ခ်ခဲ႔ပရေစ။

“ အင္မတန္အံ႔ၾသစရာ ေကာင္းတာက သူတို႔တေတြ (စစ္အာဏာပိုင္မ်ား) သမဂၢ မီးေလာင္ျပင္ကို သတင္းစာ၊ စာနယ္ဇင္းသမားေတြကို ေခၚျပတဲ႔ အခ်ိန္ ျပာပံုေတြ အပ်က္အဆီးေတြ ၾကားကေနျပီး မီးမၾကြမ္းဘဲ အေကာင္းပကတိနဲ႔ စာအုပ္ေလးတအုပ္ကို ေတြ႔ရတယ္၊ အဲဒီစာအုပ္ေလးက အိုးေ၀မဂၢဇင္းပါ။ ေက်ာင္းသားသမဂၢရဲ႔
ေနာက္ဆံုးထုတ္ အိုးေ၀မဂၢဇင္းေလးပါ၊ က်မကေတာ့ အဲဒီအိုးေ၀မဂၢဇင္းကို အံ႔ဘြယ္ အိုးေ၀လိုသာ နာမည္ေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ဘယ္လိုပဲ ဖ်က္ဆီးပေလ့ေစ မပ်က္ဆီးပါဘူး၊ သမဂၢစိတ္ဓာတ္ဟာ အျမဲရွင္သန္ေနအံုးမယ့္ နမိတ္ပံုေလးပါ”

ကိုညိဳ(ေအာ္စလို)

မွီျငမ္းကိုးကား.. ၁။ ျမန္မာနိုင္ငံေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းအက်ဥ္း (ေအာင္ေစာဦး)
၂။ ၇ ဇူလိုင္မွတ္တမ္း (အလင္းအိမ္စာေစာင္-ဂ်ပန္)
၃။ အင္တာဗ်ဴး ေဒၚခင္မာေအး၊ ၇ ဇူလိုင္မ်က္ျမင္ေက်ာင္းသားေဟာင္းတဦး
(အာအက္ဖ္ေအ- စိတ္ယဥ္ေက်းမႈမွတ္စုမ်ားအစီအစဥ္)
၄။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဘယ္သူသတ္သလဲ (ဦးခင္ေအာင္)