အေမ့လက္ေရး

KhingKhing Su shared Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန's photo.

(ကၽြန္မဘဝတစ္ပိုင္းတစ္စပါ.. မွ်ေဝပါတယ္)

...

ေျမာက္ပိုင္းရွမ္းျပည္နယ္ အစြန္အဖ်ားက ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့အေမ ျမန္မာစကား ေကာင္းေကာင္းမေျပာတတ္ဘူး။ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕ကိုေျပာင္းခဲ့ၾကေတာ့ ျမန္မာစကားကို မျဖစ္မေန အေမေျပာရတယ္။ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕ကေန အင္းသားရြာတစ္ရြာမွာ အေျခခ်ေတာ့ အေမရဲ႕ျမန္မာစကားမွာ မပီကလာ အင္းသားသံေတြညႇပ္ပါေနတယ္။ အေမ ျမန္မာစာ မတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မတို႔စာက်က္ရင္ ေဘးမွာထိုင္ျပီး ညနက္သန္းေခါင္အထိ အေမအေဖာ္ျပဳတတ္တယ္။ ကြ်န္မတို႔ ရြတ္ဖတ္ေနတဲ့ျမန္မာစာေတြကို အေမ ဂ႐ုတစိုက္ နားေထာင္တတ္တယ္။ တရုတ္စာကိုေတာ့ အေမ အေတာ္အသင့္ ေရးႏိုင္ဖတ္ႏိုင္တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကြ်န္မတို႔ကို တရုတ္စာသင္၊ စာျပေပးေပမဲ့ အေမ့လက္ေရးကို ကြ်န္မ ေသေသခ်ာခ်ာမမွတ္မိဘူး။ အိမ္က ျပကၡဒိန္ေပၚမွာ ပ်ဳိးႏုတ္၊ ေကာက္စိုက္တဲ့ရက္ကို အေမေရးမွတ္တတ္ေပမဲ့ အေမ့လက္ေရးကို ကြ်န္မ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ပဲ ထားခဲ့မိတယ္။

အလယ္တန္းဆက္တက္ဖို႔ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကို ကၽြန္မေရာက္ခဲ့ေတာ့ ရြာနဲ႔လည္း သိပ္မေ၀း၊ ေန႔ခ်င္းသြားျပန္လို႔လည္းရတဲ့အတြက္ အေမ့ကိုလြမ္းရင္ ရြာျပန္၊ အေမကလည္း ေတာင္ႀကီးတက္လာၿပီး ကြ်န္မတို႔ကိုလာၾကည့္နဲ႔ စာတတန္၊ ေပတတန္ မဆက္သြယ္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ နဂိုကတည္းက အမွတ္မထားမိတဲ့ အေမ့လက္ေရးက ကြ်န္မနဲ႔ ပိုစိမ္းသြားေတာ့တယ္။

ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ႏိုင္ငံျခားမွာ ကၽြန္မပညာဆက္သင္ခြင့္ရမွ အေမ့လက္ေရးကိုဖတ္ဖို႔ အခြင့္ၾကံဳလာခဲ့တယ္။ ရြာမွာ ဖုန္းမရွိတဲ့အတြက္၊ ဖုန္းေျပာဖို႔ ရက္ခ်ိန္းေတြယူေနရတဲ့အတြက္ အေမက သူေျပာခ်င္တာကို စာနဲ႔ေရးျပီး ကြ်န္မဆီပို႔ခဲ့တယ္။ ေရးက်င့္မရွိတာ ၾကာလို႔ပဲလား... အဖတ္ပဲရွိျပီး အေရးမရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လား၊ စား၀တ္ေနေရးနဲ႔ လံုးခ်ာလည္လိုက္ေနရလို႔ စာဖတ္ခ်ိန္နည္းခဲ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လား.. ေကြးေကြးေကာက္ေကာက္ စာလံုးေတြ၊ အစက္ေတြလိုျပီး အစက္ေတြပိုေနတဲ့ စာလံုးအမွားေတြနဲ႔ အေမ့လက္ေရးကိုျမင္စက ကြ်န္မ မနည္းဖတ္ယူခဲ့ရတယ္။

အေမေပးပို႔လိုက္တဲ့ စာတိုင္းမွာ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ဖို႔၊ စာၾကိဳးစားဖို႔၊ ေနာက္ဆံမတင္းဘဲ ပညာကိုဆံုးခန္းတိုင္ သင္ယူဖို႔၊ ေငြလိုရင္ ေဆြမ်ဳိးေတြဆီက ခဏယူသံုးပါ။ အေမ မရရေအာင္ ရွာျပီး ဆပ္မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြပဲျဖစ္တယ္။ အေမ့စာကိုဖတ္ျပီး အေမ့ကို သတိရစိတ္နဲ႔ ခဏေလာက္ ကြ်န္မဝမ္းနည္းသြားမိတယ္။ ျပီးရင္ စာကို စာအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ျပီး တစ္ေနရာရာမွာ သိမ္းထားလိုက္တယ္။ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ပါပဲ။

အေမဆံုးျပီး ႏွစ္ႏွစ္ၾကာမွ ရြာအိမ္ကို ကၽြန္မတစ္ေခါက္ ျပန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေျခရာလက္ရာမပ်က္ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ အေမ့အခန္းကို ကြ်န္မ အလြမ္းေျပဝင္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေမရဲ႕ဘီရို ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ဗလာစာအုပ္တစ္အုပ္ကိုေတြ႔ေတာ့ ကြ်န္မ စိတ္၀င္စားျပီး ယူၾကည့္မိတယ္။ ကြ်န္မနာမည္နဲ႔ အစခ်ီထားတဲ့ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ေရးလက္စစာေတြ၊ ဖ်က္ရာ၊ ျပင္ရာ ဗလာပြနဲ႔ စာတိုေလးေတြက ဗလာစာအုပ္နဲ႔ အျပည့္ပါပဲ။ ကြ်န္မဆီ စာတစ္ေစာင္ေရးဖို႔ အေမဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူအားစိုက္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ေရးရာ၊ ျခစ္ရာေတြ ပြေနတဲ့ ဗလာစာအုပ္ေလးက သက္ေသပါ။ ကြ်န္မရဲ႕လက္ေတြ စာရြက္ကို အဆက္မျပတ္ လွန္ေနသလို ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြလည္း အဆက္မျပတ္ စီးဆင္းလို႔ေနတယ္။

ဖတ္ျပီး အမွတ္တမဲ့ ေခါက္သိမ္းထားခဲ့တဲ့ အေမရဲ႕မညီမညာ လက္ေရးေတြမွာ ခြန္အား ဘယ္ေလာက္ပါခဲ့သလဲ။ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ယူခဲ့ရသလဲ။ ဘယ္ေလာက္ အားစိုက္ခဲ့ရသလဲ.. ကြ်န္မ မသိခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ဝါက်င္က်င္ စာရြက္ေပၚမွာ မင္ေရာင္ေဖ်ာ့ေနျပီျဖစ္တဲ့ အေမ့လက္ေရးေတြက အေမ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ အေမ့ကိုယ္စား ကြ်န္မကို ေျပာဆိုဆံုးမေနသလိုပါပဲ။ လဲက်သြားခ်ိန္ျပန္ထဖို႔ ကြ်န္မကို ခြန္အားေတြေပးေနခဲ့တယ္။ အားငယ္ခ်ိန္ အားတင္းထားႏိုင္ဖို႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ ျဖည့္ေပးေနခဲ့တယ္။

ေက်းဇူးပါ အေမ... ေက်းဇူးဆုိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ မလံုေလာက္မွန္းသိေပမယ့္ အေမ့ကို ကြ်န္မ အရမ္းေက်းဇူးတင္မိပါတယ္ အေမ. . .

မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းရေအာင္
ကြ်န္မရဲ႕မီးအိမ္ကို ထြန္းညႇိခဲ့သူဟာ အေမပါ။
စိတ္ဓာတ္ေတြ လဲျပိဳမသြားေအာင္
ကြ်န္မရဲ႕ဝိညာဥ္ကို ပဲ့ကိုင္ခဲ့သူဟာ အေမပါ။
လမ္းခရီးဆံုးထိ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ေအာင္
အားအင္ေတြ ျဖည့္ေပးခဲ့တာ အေမပါ...အေမ. . .

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Monday, November 05, 2007)