အသံမဲ့ခ်စ္ျခင္း
-----------------
ေဆာင္းေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ညေနခင္းမွာ ခါတိုင္းလိုပဲ အိမ္အျပန္ဘတ္စ္ကားစီးဖို႔ တန္းစီေစာင့္ေနတဲ့လူေတြထဲ ကၽြန္မဝင္ေရာက္တန္းစီလိုက္ပါတယ္။ ကားေစာင့္ေနသူေတြ ၅ေယာက္ ၆ေယာက္ေလာက္ပဲ႐ွိပါတယ္။ အားလံုးက အစီစဥ္တက်နဲ႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူတစ္ေယာက္က ေခြးတစ္ေကာင္ကိုဆဲြၿပီး အေဝးဖက္ကေန ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ လမ္းေဘးမီးေရာင္ေၾကာင့္ အဲဒီပံုရိပ္ဟာ ေ႐ႊေရာင္အနားကြပ္ထားသလို ဆည္းဆာေနေရာင္ေအာက္မွာ လင္းလင္းထင္းထင္း႐ွိေနခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီပံုရိပ္ဟာ ေလွ်ာက္ရင္းလွမ္းရင္း ကၽြန္မတို႔နဲ႔ နီးသထက္နီးလာခဲ့ပါတယ္။ ရပ္ျမင့္ျမင့္ ခါးမတ္မတ္ လူ႐ြယ္တစ္ေယာက္ဟာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ သူ႔ေခြးအနား ထပ္ၾကပ္မခြာလိုက္ေနတာကို ေတြ႔ျမင္လိုက္ပါတယ္။ ဒါဟာ မ်က္မျမင္လမ္းျပအျဖစ္ ေလ့က်င့္ထားတဲ့ေခြးျဖစ္ၿပီး အဲဒီလူ႐ြယ္က မ်က္မျမင္တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ လူ႐ြယ္ဟာ ကားဂိတ္႐ွိရာဆီ ေလွ်ာက္လွမ္းလာၿပီး ကားေစာင့္ဆိုင္းတဲ့ေနရာရဲ႕မလွမ္းမကမ္းမွာ ရပ္လိုက္ပါတယ္။
ဘယ္သူကမွ အဲဒီမ်က္မျမင္လူ႐ြယ္ကို လွမ္းမႏႈတ္ဆက္ပါဘူး။ သူ႔ကို တန္းစီတဲ့ေနရာဖက္ဆီတဲြေခၚလိုက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ ကၽြန္မလည္းေတြေဝေနဆဲမွာ တန္းစီေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့လူေတြထဲက လူလတ္ပိုင္းတစ္ဦးဟာ ဖတ္လက္စသူ႔လက္ထဲကစာအုပ္ကို ပိတ္ၿပီး မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္ရဲ႕ေနာက္ ဝင္ေရာက္စီတန္းလိုက္ပါတယ္။ ကားေစာင့္ေနသူေတြအားလံုး တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အဲဒီလူလတ္ပိုင္းရဲ႕ေနာက္ ဝင္စီလိုက္ၾကတယ္။ ေနရာလု ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္တာမ်ဳိး၊ ျငင္းခုန္တာမ်ဳိးမ႐ွိခဲ့ၾကဘူး။
ဘတ္စ္ကားေရာက္လာတဲ့အထိ အားလံုးတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ပါတယ္။
“ေက်းဇူးျပဳၿပီး ခဏေစာင့္ပါဦး.. ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းပဲ….”
ဘတ္စ္ကားေမာင္းသူက ေနရာကခြာၿပီး မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္ကို ကားေပၚတဲြေခၚဖို႔လုပ္ပါတယ္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.. ကိစၥမ႐ွိပါဘူး”
မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္က ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျငင္းဆိုလိုက္ၿပီး လမ္းျပေခြးရဲ႕ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ ကားေပၚတက္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ႐ံုးဆင္းခ်ိန္မို႔ ကားေပၚမွာလူအမ်ားနဲ႔ျပည့္က်ပ္ေနခ်ိန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္ကားေပၚေရာက္တာနဲ႔ လူေတြအားလံုး ကားေနာက္ပိုင္းဆီ စုပံုေရာက္သြားၾကပါတယ္။ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ကားေပၚမွာ သူ႔အတြက္ ေသးငယ္တဲ့လမ္းတစ္ေနရာစာ ဖယ္ေပးၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
ကားေမာင္းသူရဲ႕ေနာက္ခံုမွာ အသက္ ၆ႏွစ္ ၇ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ အေမျဖစ္သူက ကေလးငယ္ကိုျဖတ္ခနဲဆဲြထၿပီး မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္အတြက္ ထိုင္ခံုေနရာဖယ္ေပးလိုက္တယ္။ အေမျဖစ္သူက ႐ုတ္တရက္ျပဳမူလိုက္တယ္ဆိုေပမယ့္ လိမ္မာတဲ့ကေလးငယ္ေလးမွာ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားတဲ့ပံုစံမ်ဳိး မေတြ႔လိုက္ရပါဘူး။
လမ္းျပေခြးက ေခါင္းတစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္ကို ထိုင္ခံုအလြတ္နား လမ္းျပေခၚေဆာင္သြားပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ လူ႐ြယ္ေဘးမွာ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထိုင္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ကားေပၚျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့အျဖစ္အားလံုးကို မ်က္မျမင္လူငယ္ မေတြ႔မသိလိုက္ပါဘူး။
“ဘယ္မွာ ဆင္းမလဲခင္ဗ်ား”
“ဟုတ္ကဲ့.. ကၽြန္ေတာ္ ႐ူခင္းသာလမ္းမွာ ဆင္းမွာပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ.. အ႐ွင္…”
ကားေမာင္းသူရဲ႕ ရယ္႐ႊင္ဖြယ္စကားက ကားေပၚပါလာတဲ့ခရီးသည္အားလံုးကို ရယ္ေမာေစခဲ့ပါတယ္။
ကားေပၚကခရီးသည္ေတြဟာ ေလးစားႏွစ္လိုထိုက္တဲ့လမ္းျပေခြးကို အကဲခတ္ၾကည့္႐ႈေနၾကတယ္။ လမ္းအေကြ႕အေကာက္ေရာက္လို႔ ကားအနည္းငယ္ယိုင္သြားလည္း သူဟာ ဟန္မပ်က္ ေ႐ွ႕တူ႐ႈကိုသာ စိုက္စုိက္မတ္မတ္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ အိမ္ေမြးေခြးအေပၚဆက္ဆံတာမ်ဳိးနဲ႔ မတူတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးပါ။ ဘယ္သူကမွ အဲဒီလမ္းျပေခြးနားသြားၿပီး လက္နဲ႔သပ္ေပးတာမ်ဳိး၊ ဓာတ္ပံု႐ိုက္တာမ်ဳိး မ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မေဘးနားရပ္ေနတဲ့ ထိုင္ခံုေနရာဖယ္ေပးတဲ့ကေလးငယ္ေလးက လက္ထဲကစားလက္စေပါင္မုန္႔တစ္ဝက္ကို ကိုင္ေျမႇာက္ၿပီး လမ္းျပေခြးကိုေကၽြးဖို႔ျပင္ေတာ့ အေမျဖစ္သူက သူ႔နားနားကပ္ၿပီး “သူအလုပ္လုပ္ေနတယ္.. သူ႔မွာ သူ႔တာဝန္႐ွိတယ္.. သူ႔ကို သြားမေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔” လို႔ တိုးတိုးေျပာလိုက္ပါတယ္။ “အလုပ္လုပ္ေနတယ္”ဆိုတဲ့အသံၾကားတာနဲ႔ ကေလးငယ္ေလးက သူ႔လက္ကိုခ်က္ခ်င္း႐ုတ္လိုက္ပါတယ္။
ၿမိဳ႕ကသိပ္မႀကီးေတာ့ မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္သြားလိုတဲ့ဂိတ္ဆီ ကားေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ လူ႐ြယ္က ကားေမာင္းသူကိုေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး လမ္းျပေခြးနဲ႔အတူ ကားေပၚက ဆင္းသြားခဲ့ပါတယ္။ ကားထဲမွာ နဂိုအတိုင္းပဲ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ဒီတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္းထဲမွာ အသံမဲ့ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ နက္႐ိႈင္းတဲ့ေလးစားစိတ္ေတြကို ကၽြန္မခံစားလိုက္မိပါတယ္။
မူရင္းေရးသားသူ-- Féng xuě jùn
မူရင္းလင့္-- http://www.85nian.net/chengzhang/17208.html
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (April. 15. 2015)
-----------------
ေဆာင္းေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ညေနခင္းမွာ ခါတိုင္းလိုပဲ အိမ္အျပန္ဘတ္စ္ကားစီးဖို႔ တန္းစီေစာင့္ေနတဲ့လူေတြထဲ ကၽြန္မဝင္ေရာက္တန္းစီလိုက္ပါတယ္။ ကားေစာင့္ေနသူေတြ ၅ေယာက္ ၆ေယာက္ေလာက္ပဲ႐ွိပါတယ္။ အားလံုးက အစီစဥ္တက်နဲ႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူတစ္ေယာက္က ေခြးတစ္ေကာင္ကိုဆဲြၿပီး အေဝးဖက္ကေန ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ လမ္းေဘးမီးေရာင္ေၾကာင့္ အဲဒီပံုရိပ္ဟာ ေ႐ႊေရာင္အနားကြပ္ထားသလို ဆည္းဆာေနေရာင္ေအာက္မွာ လင္းလင္းထင္းထင္း႐ွိေနခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီပံုရိပ္ဟာ ေလွ်ာက္ရင္းလွမ္းရင္း ကၽြန္မတို႔နဲ႔ နီးသထက္နီးလာခဲ့ပါတယ္။ ရပ္ျမင့္ျမင့္ ခါးမတ္မတ္ လူ႐ြယ္တစ္ေယာက္ဟာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ သူ႔ေခြးအနား ထပ္ၾကပ္မခြာလိုက္ေနတာကို ေတြ႔ျမင္လိုက္ပါတယ္။ ဒါဟာ မ်က္မျမင္လမ္းျပအျဖစ္ ေလ့က်င့္ထားတဲ့ေခြးျဖစ္ၿပီး အဲဒီလူ႐ြယ္က မ်က္မျမင္တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ လူ႐ြယ္ဟာ ကားဂိတ္႐ွိရာဆီ ေလွ်ာက္လွမ္းလာၿပီး ကားေစာင့္ဆိုင္းတဲ့ေနရာရဲ႕မလွမ္းမကမ္းမွာ ရပ္လိုက္ပါတယ္။
ဘယ္သူကမွ အဲဒီမ်က္မျမင္လူ႐ြယ္ကို လွမ္းမႏႈတ္ဆက္ပါဘူး။ သူ႔ကို တန္းစီတဲ့ေနရာဖက္ဆီတဲြေခၚလိုက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ ကၽြန္မလည္းေတြေဝေနဆဲမွာ တန္းစီေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့လူေတြထဲက လူလတ္ပိုင္းတစ္ဦးဟာ ဖတ္လက္စသူ႔လက္ထဲကစာအုပ္ကို ပိတ္ၿပီး မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္ရဲ႕ေနာက္ ဝင္ေရာက္စီတန္းလိုက္ပါတယ္။ ကားေစာင့္ေနသူေတြအားလံုး တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အဲဒီလူလတ္ပိုင္းရဲ႕ေနာက္ ဝင္စီလိုက္ၾကတယ္။ ေနရာလု ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္တာမ်ဳိး၊ ျငင္းခုန္တာမ်ဳိးမ႐ွိခဲ့ၾကဘူး။
ဘတ္စ္ကားေရာက္လာတဲ့အထိ အားလံုးတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ပါတယ္။
“ေက်းဇူးျပဳၿပီး ခဏေစာင့္ပါဦး.. ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းပဲ….”
ဘတ္စ္ကားေမာင္းသူက ေနရာကခြာၿပီး မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္ကို ကားေပၚတဲြေခၚဖို႔လုပ္ပါတယ္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.. ကိစၥမ႐ွိပါဘူး”
မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္က ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျငင္းဆိုလိုက္ၿပီး လမ္းျပေခြးရဲ႕ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ ကားေပၚတက္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ႐ံုးဆင္းခ်ိန္မို႔ ကားေပၚမွာလူအမ်ားနဲ႔ျပည့္က်ပ္ေနခ်ိန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္ကားေပၚေရာက္တာနဲ႔ လူေတြအားလံုး ကားေနာက္ပိုင္းဆီ စုပံုေရာက္သြားၾကပါတယ္။ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ကားေပၚမွာ သူ႔အတြက္ ေသးငယ္တဲ့လမ္းတစ္ေနရာစာ ဖယ္ေပးၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
ကားေမာင္းသူရဲ႕ေနာက္ခံုမွာ အသက္ ၆ႏွစ္ ၇ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ အေမျဖစ္သူက ကေလးငယ္ကိုျဖတ္ခနဲဆဲြထၿပီး မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္အတြက္ ထိုင္ခံုေနရာဖယ္ေပးလိုက္တယ္။ အေမျဖစ္သူက ႐ုတ္တရက္ျပဳမူလိုက္တယ္ဆိုေပမယ့္ လိမ္မာတဲ့ကေလးငယ္ေလးမွာ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားတဲ့ပံုစံမ်ဳိး မေတြ႔လိုက္ရပါဘူး။
လမ္းျပေခြးက ေခါင္းတစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္ကို ထိုင္ခံုအလြတ္နား လမ္းျပေခၚေဆာင္သြားပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ လူ႐ြယ္ေဘးမွာ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထိုင္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ကားေပၚျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့အျဖစ္အားလံုးကို မ်က္မျမင္လူငယ္ မေတြ႔မသိလိုက္ပါဘူး။
“ဘယ္မွာ ဆင္းမလဲခင္ဗ်ား”
“ဟုတ္ကဲ့.. ကၽြန္ေတာ္ ႐ူခင္းသာလမ္းမွာ ဆင္းမွာပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ.. အ႐ွင္…”
ကားေမာင္းသူရဲ႕ ရယ္႐ႊင္ဖြယ္စကားက ကားေပၚပါလာတဲ့ခရီးသည္အားလံုးကို ရယ္ေမာေစခဲ့ပါတယ္။
ကားေပၚကခရီးသည္ေတြဟာ ေလးစားႏွစ္လိုထိုက္တဲ့လမ္းျပေခြးကို အကဲခတ္ၾကည့္႐ႈေနၾကတယ္။ လမ္းအေကြ႕အေကာက္ေရာက္လို႔ ကားအနည္းငယ္ယိုင္သြားလည္း သူဟာ ဟန္မပ်က္ ေ႐ွ႕တူ႐ႈကိုသာ စိုက္စုိက္မတ္မတ္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ အိမ္ေမြးေခြးအေပၚဆက္ဆံတာမ်ဳိးနဲ႔ မတူတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးပါ။ ဘယ္သူကမွ အဲဒီလမ္းျပေခြးနားသြားၿပီး လက္နဲ႔သပ္ေပးတာမ်ဳိး၊ ဓာတ္ပံု႐ိုက္တာမ်ဳိး မ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မေဘးနားရပ္ေနတဲ့ ထိုင္ခံုေနရာဖယ္ေပးတဲ့ကေလးငယ္ေလးက လက္ထဲကစားလက္စေပါင္မုန္႔တစ္ဝက္ကို ကိုင္ေျမႇာက္ၿပီး လမ္းျပေခြးကိုေကၽြးဖို႔ျပင္ေတာ့ အေမျဖစ္သူက သူ႔နားနားကပ္ၿပီး “သူအလုပ္လုပ္ေနတယ္.. သူ႔မွာ သူ႔တာဝန္႐ွိတယ္.. သူ႔ကို သြားမေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔” လို႔ တိုးတိုးေျပာလိုက္ပါတယ္။ “အလုပ္လုပ္ေနတယ္”ဆိုတဲ့အသံၾကားတာနဲ႔ ကေလးငယ္ေလးက သူ႔လက္ကိုခ်က္ခ်င္း႐ုတ္လိုက္ပါတယ္။
ၿမိဳ႕ကသိပ္မႀကီးေတာ့ မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္သြားလိုတဲ့ဂိတ္ဆီ ကားေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ လူ႐ြယ္က ကားေမာင္းသူကိုေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး လမ္းျပေခြးနဲ႔အတူ ကားေပၚက ဆင္းသြားခဲ့ပါတယ္။ ကားထဲမွာ နဂိုအတိုင္းပဲ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ဒီတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္းထဲမွာ အသံမဲ့ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ နက္႐ိႈင္းတဲ့ေလးစားစိတ္ေတြကို ကၽြန္မခံစားလိုက္မိပါတယ္။
မူရင္းေရးသားသူ-- Féng xuě jùn
မူရင္းလင့္-- http://www.85nian.net/chengzhang/17208.html
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (April. 15. 2015)
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။