Myawady News
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အိမ္သုိ႔ (မင္းယုေ၀)
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တာ၀ါလိန္း အမွတ္(၂၅)ရွိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေနထုိင္ခဲ့ေသာ အိမ္ကုိ ယဥ္ေက်းမႈဌာနက ‘ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းျပတုိက္’ အျဖစ္ ဖြင့္လွစ္ထားသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ႐ုံးအားရက္ တရက္တြင္ က်ေနာ္သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အိမ္သုိ႔ သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈမိသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္အိမ္သည္ က်ယ္၀န္းေသာ ျခံဥယ်ာဥ္ထဲရွိ ေတာင္ကုန္းငယ္ေပၚတြင္ တည္ရွိသည္။ ျခံဥယ်ာဥ္သည္ သစ္ပင္ပန္းမန္မ်ားျဖင့္ ေ၀ေ၀ဆာဆာရွိ၏။ အိမ္မွာလည္း ခန္႔ညားလွပေပ၏။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သာ အသက္ထင္ရွားရွိလွ်င္ သည္ျခံသည္အိမ္ကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ဘြယ္ရာ ေကာင္းေပမည္။ ယခုကား လြမ္းစဘြယ္ ေကာင္းေနေပေတာ့သည္။
သည္အိမ္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ ဇနီး သားသမီးမ်ားႏွင့္ အတူ ၂ႏွစ္ေက်ာ္ေနထုိင္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၅ခု ေမလမွ ၁၉၄၇ခု ဂ်ဴလႈိင္လ ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ ေနခဲ့သည္။ အိမ္သည္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ျဖစ္သည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ ဧည့္ခန္းႏွင့္ ထမင္းစားခန္းရွိသည္။ အထက္ထပ္တြင္ ကေလးအိပ္ခန္း၊ အထူးစည္းေ၀းခန္း၊ စာဖတ္ခန္း၊ အိမ္ခန္း၊ ဘုရားရွိခုိးခန္းတုိ႔ရွိသည္။ သည္အခန္းတုိ႔ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနထုိင္စဥ္က အတုိင္းပင္ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ ပစၥည္းပစၥယအစုံအလင္ျဖင့္ လက္ရာေျခရာမပ်က္ ထားရွိေပသည္။
ေရွးဦးစြာ ေအာက္ထပ္ရွိ ထမင္းစားခန္းကုိ က်ေနာ္၀င္ၾကည့္သည္။ အခန္းအလယ္တြင္ အရွင္ကင္းမဲ့ေနေသာ စားပြဲရွည္တလုံးႏွင့္ ကုလားထုိင္မ်ားကုိ ေတြ႔ရသည္။ သည္စားပြဲတြင္ တခါက ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ ဇနီး သားသမီးစုံစုံလင္လင္ျဖင့္ စားေသာက္ခဲ့ေပသည္ တကား။
သည္စားပြဲကုိ ေတြ႔ရေသာအခါ ထမင္းစားပြဲႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေျပာစကားကုိ ၾကားေယာင္မိသည္။ ဂ်ာပန္ေခတ္တြင္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အေရးဆုိရန္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ေဒါက္တာဘေမာ္၊ သခင္ျမတုိ႔ ဂ်ပန္ျပည္သုိ႔ သြားခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ ျပန္အေရာက္တြင္ သူတုိ႔ကုိ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းက ဂုဏ္ျပဳညစာစားပြဲျဖင့္ တည္ခင္းေကၽြးေမြးၾကသည္။ ထုိအခါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ‘က်ေနာ္ ထမင္းစားပြဲ၊ ဧည့္ခံပြဲမ်ားကုိ တက္ရန္ ၀ါသနာမပါခဲ့ပါဘူး။ အခုမေနသာလုိ႔ တက္ေရာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ဒီထမင္းကုိ မစားသင့္ဘူး။ ဒီထမင္းကုိ စားေလာက္ေအာင္ ျမန္မာျပည္ အတြက္ေရာ၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးအတြက္ေရာ က်ေနာ္ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ေသးဘူး’ ဟု ေျပာခဲ့သည္။
ထုိ႔ျပင္ က်ေနာ္သည္ အစားအေသာက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ႐ုိးသားလွေသာ သူ႔စိတ္ဓာတ္ကုိ ေဖာ္ျပသည့္ စာကေလးတေစာင္ကိုလည္း အမွတ္ရမိသည္။ ထုိစာမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚခင္ၾကည္ထံ ေပးေသာစာျဖစ္သည္။ စားပြဲတြင္ ‘ၾကည္။ ပဲျပဳတ္ႏွင့္ နံျပားရရင္ စားခ်င္တယ္’ဟု ေရးထားေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ဧည့္ခန္းကုိ က်ေနာ္၀င္ၾကည့္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ တႏုိင္ငံလုံး၊ တမ်ဳိးသားလုံး၏ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးျဖစ္သည့္ျပင္၊ ကမၻာသိေခါင္းေဆာင္လည္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူ႔အိမ္အိပ္ခန္းကား ၀င့္ၾကြားထယ္၀ါျခင္းမရွိ။ သူလုိငါလုိ လူတန္းစားတဦး၏ ဧည့္ခန္းမ်ဳိးပင္ျဖစ္သည္။
ဧည့္ခန္းတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ ဓာတ္ပုံႀကီးမ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲထား၏။ ယင္းတုိ႔အထဲတြင္ ဂ်င္းေဖာ အ၀တ္အစားျဖင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ပုံသည္၎၊ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားျဖင့္ တြဲ႐ုိက္ထားေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ပုံသည္၎ အေပၚလြင္ဆုံးျဖစ္သည္။ သည္ပုံမ်ားကုိ ျမင္ရေသာအခါ တုိင္းရင္းသားစည္းလုံးညီညြတ္ေရးကို ဦးစားေပး၍ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ သူ၏ ႀကိဳးပမ္းမႈတုိ႔ကုိ ျပန္လည္ သတိရမိ၏။ ‘ျမန္မာက တမ်ဳိး၊ ကရင္ကတဖုံ၊ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ ရခုိင္တုိ႔က တျခား၊ အကြဲကြဲအျပားျပားလုပ္ေနၾကရင္ အက်ဳိးရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ စုေပါင္းလုပ္ၾကမွသာ အက်ဳိးရွိႏုိင္မယ္။ လုပ္ၾကည္မွလဲ အက်ဳိးရွိေၾကာင္း သိႏုိင္တယ္’ ဟူ၍ သူေျပာခဲ့သည့္ စကားတုိ႔ကုိ ၾကားေယာင္မိေလသည္။
ေအာက္ထပ္ကုိ ၾကည့္႐ႈၿပီးေသာ အခါ အထက္ထပ္ကုိ က်ေနာ္တက္ၾကည့္သည္။ ေရွးဦးစြာ အထူးအစည္းအေ၀းခန္းကို ၀င္ၾကည့္သည္။ သည္အခန္းကား ရာဇ၀င္တြင္မည့္ အခန္းတည္း။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားႏွင့္အတူ သည္အခန္းတြင္း၌ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္လ်က္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ရန္ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေသာကိစၥမ်ားကို တုိင္ပင္ခဲ့သည္။ အေရးႀကီးေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားကုိ ခ်မွတ္ခဲ့သည္။
သည္ အစည္းအေ၀းခန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိေသာ အခန္းကား ကေလးမ်ားအိပ္ခန္းပင္၊ ထုိအခန္း အလယ္တြင္ ကေလးကုတင္သုံးလုံးစီးတန္းထားသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏သားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သမီးငယ္တုိ႔ အိပ္စက္ၾကေသာ ကုတင္မ်ားျဖစ္သည္။ သားသမီးသုံးဦးအနက္ ယခုအခါ ႏွစ္ဦးသာ က်န္ေတာ့သည္။ ဒုတိယသား ေအာင္ဆန္းလင္းသည္ ၁၉၅၃ခုတြင္ အိမ္ေရွ႕ရွိေရကန္ငယ္၌ ေရနစ္ ကြယ္လြန္ခဲ့ရွာေလၿပီ။
ကေလးငယ္မ်ား၏ ကုတင္ကေလးမ်ားကို ၾကည့္ကာ က်ေနာ္သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ ဘ၀ကုိေတြးေတာမိသည္။ သူသည္ ႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရးအတြက္သာ လုံးပန္းေနရသျဖင့္ မိသားစုအေရးကုိ မၾကည့္ႏုိင္ရွာခဲ့ေပ။ မကြယ္လြန္မီ သုံးလခန္႔က အပါးေတာ္ျမဲ ဗုိလ္ထြန္းလွအား ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ‘လြတ္လပ္ေရးရၿပီးရင္ ႏုိင္ငံေရးက ထြက္မယ္၊ ခပ္ေအးေအး စာကေလးေရးစားရင္း ငါ့အိမ္ေထာင္ ေနာင္ေရးအတြက္ ဂ႐ုစုိက္စီစဥ္ရအုံးမယ္’ ဟု ေျပာျပခဲ့ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူကား သူ႔အိမ္ေထာင္ ေနာင္ေရးအတြက္ မေဆာင္ရြက္ႏုိင္မီ ကြယ္လြန္ခဲ့ရွာသည္တကား။
ထုိ႔ေနာက္ က်ေနာ္သည္ ကေလးအိမ္ခန္းမွ ထြက္ခြာလ်က္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ဇနီးေဒၚခင္ၾကည့္တုိ႔၏ အိမ္ခန္းသုိ႔ ၀င္ၾကည့္ခဲ့သည္။
ႏုိင္ငံအထြတ္အထိပ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၏ အိပ္ခန္းဆုိေသာ္လည္း ပုိး ဖဲ၊ ကတၱီပါ အဖုိးတန္းမ်ားျဖင့္ တခမ္းတနား ခင္းက်င္းထားသည္မဟုတ္။ ႐ုိး႐ုိးေန၊ ႐ုိး႐ုိးထုိင္၊ ႐ုိး႐ုိးစားေသာ သာမန္ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး၏ အခန္းမ်ဳိးသာျဖစ္သည္။ အရွင္မဲ့ေနေသာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္တလုံးႏွင့္ အ၀တ္ဘီဒုိ ႏွစ္လုံးသည္ ၿငိမ္ဆိတ္လ်က္ရွိသည္။ ဘီဒုိႏွစ္လုံးထဲ၌ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ အ၀တ္အစားအနည္း ငယ္ကုိသာ ေတြ႔ရသည္။ စင္စစ္ ထုိ႔ထက္ပုိ၍လည္း အ၀တ္အစားမရွိရွာေပ။ ထုိအိပ္ခန္းအထက္ထပ္ အထပ္ခုိးတြင္ ဘုရားစင္ထားသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ ဘာသာေရးကုိ ပစ္ပယ္သူမဟုတ္၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တဦးျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပသကဲ့သုိ႔ ရွိေနသည္။
အိပ္ခန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိေသာ အခန္းကား ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ စာၾကည့္ခန္းတည္း။ စာအုပ္ဘီဒုိမ်ားထဲတြင္ စြယ္စုံက်မ္းမ်ား၊ စစ္သမုိင္းမ်ား၊ ေဘာဂေဗဒက်မ္းမ်ား စသည္ျဖင့္ စာအုပ္မ်ဳိးစုံကုိေတြ႔ရသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကား စာအလြန္ဖတ္သူျဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါး ၀တၱဳ က်မ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးအျပင္ ကဗ်ာမ်ားကိုပါ အထူးေလ့လာဖတ္႐ႈ သူျဖစ္သည္။ ဖတ္႐ႈေသာ ကဗ်ာမ်ားအနက္အဂၤလိပ္ကဗ်ာဆရာ ဟင္နေလ၏ ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ သူအလြန္စြဲမက္သည္။ ထုိကဗ်ာကုိ မၾကာခဏဖတ္ရြတ္သည္။ က်ေနာ္သည္ သူ႔စာအုပ္မ်ားကိုၾကည့္ရာမွ ႏွစ္သစ္သည့္ ထုိကဗ်ာပါ ေအာက္ပါစာပုိဒ္ကေလးကို အထူးသတိရေနမိသည္။
‘ကံတရား၏ ႐ုိက္ပုတ္ျခင္း ဒဏ္ခ်က္တုိ႔ေၾကာင့္ ငါ့ဦးေခါင္းသည္ ေသြးသံတုိ႔ျဖင့္ ရဲရဲနီ၏။ သုိ႔ေသာ ညြတ္ကား မညြတ္’
ထုိ႔ျပင္ က်ေနာ္သည္ စာဖတ္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ အျမင္ကုိ ဆင္ျခင္မိျပန္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က သူ႔ေဆာင္းပါးတေစာင္တြင္ ‘ယခု ကမၻာေပၚမွာရွိသည့္ စာအုပ္အားလုံးသည္ အရင္းစစ္လွ်င္ ေလာက၏ အေၾကာင္းကုိ အမ်ဳိးမ်ဳိးမွတ္သားခ်က္မ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။ ထုိမွတ္သားခ်က္မ်ားကုိ ေရးသူမ်ား၏ အာေဘာ္၊ ၎တုိ႔ေရးရာ ေဒသ၊ ေရးသည့္ အခ်ိန္ကာလစသည္ကုိ ၾကည့္၍ ေ၀ဖန္ၿပီးလွ်င္ ေလာကအလုပ္၀တၱရားတြင္ သုံးစြဲတတ္မွသာ စာတတ္အမွႏ္ျဖစ္ေပသည္’ ဟူ၍ ေရးသားခဲ့ဘူးေလသည္။
စာအုပ္ဘီဒုိမ်ားအနီးတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ စာေရးစားပြဲလည္း ရွိသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ စာဖတ္၀ါသနာ ပါသည့္ နည္းတူ စာေရးလည္း အလြန္၀ါသနာပါသည္။ စာေရးရာ၌ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ျမန္မာ ဘာသာျဖင့္ျဖစ္ေစ ထိမိပုိင္ႏုိင္စြာ ေရးသားႏုိင္သည္။ ျမန္မာပုိင္ အဂၤလိပ္သတင္းစာ ‘နယူးဘားမား’ တြင္ အခ်ိန္ပုိင္း အယ္ဒီတာအျဖစ္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကုိင္စဥ္က ေရးခဲ့ေသာ ေခါင္းႀကီးမ်ားမွာ ထင္ရွားသည္။ ဒဂုန္မဂၢဇင္း၌ ေရးခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားမွာလည္း အထူးထင္ရွားလွသည္။
ဤသုိ႔လွ်င္ က်ေနာ္သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အိမ္ရွိ အခန္းစုံကုိ တခန္း၀င္ တခန္းထြက္ၾကည့္ရင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းကို အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြးေတာ ေအာက္ေမ့မိသည္။ ေနေစာင္းလာေသာ အခါ က်ေနာ္သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အိမ္မွ ဆင္းသက္ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ သုိ႔ထြက္ခြာလာစဥ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ ေစတနာကုိ ျမတ္ႏုိးမိသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ ႀကိဳးပမ္းမႈကို ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ ႐ုိးသားလွေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ အေနအထုိင္ အမူအရာကို ေလးစားမိသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ စိတ္ဓာတ္ကုိ အားက်မိသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ ေအာက္ေမ့မိသည္။ ေကာင္းေလစြ။
မင္းယုေ၀ (အလယ္တန္း စကားေျပလက္ေရြးစင္မွ…)
____________________________________
Reference and Credit to -Helen Ayekyaw
Posted By Admin Team[https://www.facebook.com/newsofmyanmar]
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တာ၀ါလိန္း အမွတ္(၂၅)ရွိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေနထုိင္ခဲ့ေသာ အိမ္ကုိ ယဥ္ေက်းမႈဌာနက ‘ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းျပတုိက္’ အျဖစ္ ဖြင့္လွစ္ထားသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ႐ုံးအားရက္ တရက္တြင္ က်ေနာ္သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အိမ္သုိ႔ သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈမိသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္အိမ္သည္ က်ယ္၀န္းေသာ ျခံဥယ်ာဥ္ထဲရွိ ေတာင္ကုန္းငယ္ေပၚတြင္ တည္ရွိသည္။ ျခံဥယ်ာဥ္သည္ သစ္ပင္ပန္းမန္မ်ားျဖင့္ ေ၀ေ၀ဆာဆာရွိ၏။ အိမ္မွာလည္း ခန္႔ညားလွပေပ၏။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သာ အသက္ထင္ရွားရွိလွ်င္ သည္ျခံသည္အိမ္ကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ဘြယ္ရာ ေကာင္းေပမည္။ ယခုကား လြမ္းစဘြယ္ ေကာင္းေနေပေတာ့သည္။
သည္အိမ္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ ဇနီး သားသမီးမ်ားႏွင့္ အတူ ၂ႏွစ္ေက်ာ္ေနထုိင္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၅ခု ေမလမွ ၁၉၄၇ခု ဂ်ဴလႈိင္လ ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ ေနခဲ့သည္။ အိမ္သည္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ျဖစ္သည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ ဧည့္ခန္းႏွင့္ ထမင္းစားခန္းရွိသည္။ အထက္ထပ္တြင္ ကေလးအိပ္ခန္း၊ အထူးစည္းေ၀းခန္း၊ စာဖတ္ခန္း၊ အိမ္ခန္း၊ ဘုရားရွိခုိးခန္းတုိ႔ရွိသည္။ သည္အခန္းတုိ႔ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနထုိင္စဥ္က အတုိင္းပင္ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ ပစၥည္းပစၥယအစုံအလင္ျဖင့္ လက္ရာေျခရာမပ်က္ ထားရွိေပသည္။
ေရွးဦးစြာ ေအာက္ထပ္ရွိ ထမင္းစားခန္းကုိ က်ေနာ္၀င္ၾကည့္သည္။ အခန္းအလယ္တြင္ အရွင္ကင္းမဲ့ေနေသာ စားပြဲရွည္တလုံးႏွင့္ ကုလားထုိင္မ်ားကုိ ေတြ႔ရသည္။ သည္စားပြဲတြင္ တခါက ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ ဇနီး သားသမီးစုံစုံလင္လင္ျဖင့္ စားေသာက္ခဲ့ေပသည္ တကား။
သည္စားပြဲကုိ ေတြ႔ရေသာအခါ ထမင္းစားပြဲႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေျပာစကားကုိ ၾကားေယာင္မိသည္။ ဂ်ာပန္ေခတ္တြင္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အေရးဆုိရန္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ေဒါက္တာဘေမာ္၊ သခင္ျမတုိ႔ ဂ်ပန္ျပည္သုိ႔ သြားခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ ျပန္အေရာက္တြင္ သူတုိ႔ကုိ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းက ဂုဏ္ျပဳညစာစားပြဲျဖင့္ တည္ခင္းေကၽြးေမြးၾကသည္။ ထုိအခါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ‘က်ေနာ္ ထမင္းစားပြဲ၊ ဧည့္ခံပြဲမ်ားကုိ တက္ရန္ ၀ါသနာမပါခဲ့ပါဘူး။ အခုမေနသာလုိ႔ တက္ေရာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ဒီထမင္းကုိ မစားသင့္ဘူး။ ဒီထမင္းကုိ စားေလာက္ေအာင္ ျမန္မာျပည္ အတြက္ေရာ၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးအတြက္ေရာ က်ေနာ္ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ေသးဘူး’ ဟု ေျပာခဲ့သည္။
ထုိ႔ျပင္ က်ေနာ္သည္ အစားအေသာက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ႐ုိးသားလွေသာ သူ႔စိတ္ဓာတ္ကုိ ေဖာ္ျပသည့္ စာကေလးတေစာင္ကိုလည္း အမွတ္ရမိသည္။ ထုိစာမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚခင္ၾကည္ထံ ေပးေသာစာျဖစ္သည္။ စားပြဲတြင္ ‘ၾကည္။ ပဲျပဳတ္ႏွင့္ နံျပားရရင္ စားခ်င္တယ္’ဟု ေရးထားေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ဧည့္ခန္းကုိ က်ေနာ္၀င္ၾကည့္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ တႏုိင္ငံလုံး၊ တမ်ဳိးသားလုံး၏ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးျဖစ္သည့္ျပင္၊ ကမၻာသိေခါင္းေဆာင္လည္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူ႔အိမ္အိပ္ခန္းကား ၀င့္ၾကြားထယ္၀ါျခင္းမရွိ။ သူလုိငါလုိ လူတန္းစားတဦး၏ ဧည့္ခန္းမ်ဳိးပင္ျဖစ္သည္။
ဧည့္ခန္းတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ ဓာတ္ပုံႀကီးမ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲထား၏။ ယင္းတုိ႔အထဲတြင္ ဂ်င္းေဖာ အ၀တ္အစားျဖင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ပုံသည္၎၊ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားျဖင့္ တြဲ႐ုိက္ထားေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ပုံသည္၎ အေပၚလြင္ဆုံးျဖစ္သည္။ သည္ပုံမ်ားကုိ ျမင္ရေသာအခါ တုိင္းရင္းသားစည္းလုံးညီညြတ္ေရးကို ဦးစားေပး၍ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ သူ၏ ႀကိဳးပမ္းမႈတုိ႔ကုိ ျပန္လည္ သတိရမိ၏။ ‘ျမန္မာက တမ်ဳိး၊ ကရင္ကတဖုံ၊ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ ရခုိင္တုိ႔က တျခား၊ အကြဲကြဲအျပားျပားလုပ္ေနၾကရင္ အက်ဳိးရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ စုေပါင္းလုပ္ၾကမွသာ အက်ဳိးရွိႏုိင္မယ္။ လုပ္ၾကည္မွလဲ အက်ဳိးရွိေၾကာင္း သိႏုိင္တယ္’ ဟူ၍ သူေျပာခဲ့သည့္ စကားတုိ႔ကုိ ၾကားေယာင္မိေလသည္။
ေအာက္ထပ္ကုိ ၾကည့္႐ႈၿပီးေသာ အခါ အထက္ထပ္ကုိ က်ေနာ္တက္ၾကည့္သည္။ ေရွးဦးစြာ အထူးအစည္းအေ၀းခန္းကို ၀င္ၾကည့္သည္။ သည္အခန္းကား ရာဇ၀င္တြင္မည့္ အခန္းတည္း။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားႏွင့္အတူ သည္အခန္းတြင္း၌ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္လ်က္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ရန္ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေသာကိစၥမ်ားကို တုိင္ပင္ခဲ့သည္။ အေရးႀကီးေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားကုိ ခ်မွတ္ခဲ့သည္။
သည္ အစည္းအေ၀းခန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိေသာ အခန္းကား ကေလးမ်ားအိပ္ခန္းပင္၊ ထုိအခန္း အလယ္တြင္ ကေလးကုတင္သုံးလုံးစီးတန္းထားသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏သားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သမီးငယ္တုိ႔ အိပ္စက္ၾကေသာ ကုတင္မ်ားျဖစ္သည္။ သားသမီးသုံးဦးအနက္ ယခုအခါ ႏွစ္ဦးသာ က်န္ေတာ့သည္။ ဒုတိယသား ေအာင္ဆန္းလင္းသည္ ၁၉၅၃ခုတြင္ အိမ္ေရွ႕ရွိေရကန္ငယ္၌ ေရနစ္ ကြယ္လြန္ခဲ့ရွာေလၿပီ။
ကေလးငယ္မ်ား၏ ကုတင္ကေလးမ်ားကို ၾကည့္ကာ က်ေနာ္သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ ဘ၀ကုိေတြးေတာမိသည္။ သူသည္ ႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရးအတြက္သာ လုံးပန္းေနရသျဖင့္ မိသားစုအေရးကုိ မၾကည့္ႏုိင္ရွာခဲ့ေပ။ မကြယ္လြန္မီ သုံးလခန္႔က အပါးေတာ္ျမဲ ဗုိလ္ထြန္းလွအား ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ‘လြတ္လပ္ေရးရၿပီးရင္ ႏုိင္ငံေရးက ထြက္မယ္၊ ခပ္ေအးေအး စာကေလးေရးစားရင္း ငါ့အိမ္ေထာင္ ေနာင္ေရးအတြက္ ဂ႐ုစုိက္စီစဥ္ရအုံးမယ္’ ဟု ေျပာျပခဲ့ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူကား သူ႔အိမ္ေထာင္ ေနာင္ေရးအတြက္ မေဆာင္ရြက္ႏုိင္မီ ကြယ္လြန္ခဲ့ရွာသည္တကား။
ထုိ႔ေနာက္ က်ေနာ္သည္ ကေလးအိမ္ခန္းမွ ထြက္ခြာလ်က္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ဇနီးေဒၚခင္ၾကည့္တုိ႔၏ အိမ္ခန္းသုိ႔ ၀င္ၾကည့္ခဲ့သည္။
ႏုိင္ငံအထြတ္အထိပ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၏ အိပ္ခန္းဆုိေသာ္လည္း ပုိး ဖဲ၊ ကတၱီပါ အဖုိးတန္းမ်ားျဖင့္ တခမ္းတနား ခင္းက်င္းထားသည္မဟုတ္။ ႐ုိး႐ုိးေန၊ ႐ုိး႐ုိးထုိင္၊ ႐ုိး႐ုိးစားေသာ သာမန္ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး၏ အခန္းမ်ဳိးသာျဖစ္သည္။ အရွင္မဲ့ေနေသာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္တလုံးႏွင့္ အ၀တ္ဘီဒုိ ႏွစ္လုံးသည္ ၿငိမ္ဆိတ္လ်က္ရွိသည္။ ဘီဒုိႏွစ္လုံးထဲ၌ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ အ၀တ္အစားအနည္း ငယ္ကုိသာ ေတြ႔ရသည္။ စင္စစ္ ထုိ႔ထက္ပုိ၍လည္း အ၀တ္အစားမရွိရွာေပ။ ထုိအိပ္ခန္းအထက္ထပ္ အထပ္ခုိးတြင္ ဘုရားစင္ထားသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ ဘာသာေရးကုိ ပစ္ပယ္သူမဟုတ္၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တဦးျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပသကဲ့သုိ႔ ရွိေနသည္။
အိပ္ခန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိေသာ အခန္းကား ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ စာၾကည့္ခန္းတည္း။ စာအုပ္ဘီဒုိမ်ားထဲတြင္ စြယ္စုံက်မ္းမ်ား၊ စစ္သမုိင္းမ်ား၊ ေဘာဂေဗဒက်မ္းမ်ား စသည္ျဖင့္ စာအုပ္မ်ဳိးစုံကုိေတြ႔ရသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကား စာအလြန္ဖတ္သူျဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါး ၀တၱဳ က်မ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးအျပင္ ကဗ်ာမ်ားကိုပါ အထူးေလ့လာဖတ္႐ႈ သူျဖစ္သည္။ ဖတ္႐ႈေသာ ကဗ်ာမ်ားအနက္အဂၤလိပ္ကဗ်ာဆရာ ဟင္နေလ၏ ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ သူအလြန္စြဲမက္သည္။ ထုိကဗ်ာကုိ မၾကာခဏဖတ္ရြတ္သည္။ က်ေနာ္သည္ သူ႔စာအုပ္မ်ားကိုၾကည့္ရာမွ ႏွစ္သစ္သည့္ ထုိကဗ်ာပါ ေအာက္ပါစာပုိဒ္ကေလးကို အထူးသတိရေနမိသည္။
‘ကံတရား၏ ႐ုိက္ပုတ္ျခင္း ဒဏ္ခ်က္တုိ႔ေၾကာင့္ ငါ့ဦးေခါင္းသည္ ေသြးသံတုိ႔ျဖင့္ ရဲရဲနီ၏။ သုိ႔ေသာ ညြတ္ကား မညြတ္’
ထုိ႔ျပင္ က်ေနာ္သည္ စာဖတ္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ အျမင္ကုိ ဆင္ျခင္မိျပန္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က သူ႔ေဆာင္းပါးတေစာင္တြင္ ‘ယခု ကမၻာေပၚမွာရွိသည့္ စာအုပ္အားလုံးသည္ အရင္းစစ္လွ်င္ ေလာက၏ အေၾကာင္းကုိ အမ်ဳိးမ်ဳိးမွတ္သားခ်က္မ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။ ထုိမွတ္သားခ်က္မ်ားကုိ ေရးသူမ်ား၏ အာေဘာ္၊ ၎တုိ႔ေရးရာ ေဒသ၊ ေရးသည့္ အခ်ိန္ကာလစသည္ကုိ ၾကည့္၍ ေ၀ဖန္ၿပီးလွ်င္ ေလာကအလုပ္၀တၱရားတြင္ သုံးစြဲတတ္မွသာ စာတတ္အမွႏ္ျဖစ္ေပသည္’ ဟူ၍ ေရးသားခဲ့ဘူးေလသည္။
စာအုပ္ဘီဒုိမ်ားအနီးတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ စာေရးစားပြဲလည္း ရွိသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ စာဖတ္၀ါသနာ ပါသည့္ နည္းတူ စာေရးလည္း အလြန္၀ါသနာပါသည္။ စာေရးရာ၌ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ျမန္မာ ဘာသာျဖင့္ျဖစ္ေစ ထိမိပုိင္ႏုိင္စြာ ေရးသားႏုိင္သည္။ ျမန္မာပုိင္ အဂၤလိပ္သတင္းစာ ‘နယူးဘားမား’ တြင္ အခ်ိန္ပုိင္း အယ္ဒီတာအျဖစ္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကုိင္စဥ္က ေရးခဲ့ေသာ ေခါင္းႀကီးမ်ားမွာ ထင္ရွားသည္။ ဒဂုန္မဂၢဇင္း၌ ေရးခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားမွာလည္း အထူးထင္ရွားလွသည္။
ဤသုိ႔လွ်င္ က်ေနာ္သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အိမ္ရွိ အခန္းစုံကုိ တခန္း၀င္ တခန္းထြက္ၾကည့္ရင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းကို အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြးေတာ ေအာက္ေမ့မိသည္။ ေနေစာင္းလာေသာ အခါ က်ေနာ္သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အိမ္မွ ဆင္းသက္ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ သုိ႔ထြက္ခြာလာစဥ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ ေစတနာကုိ ျမတ္ႏုိးမိသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ ႀကိဳးပမ္းမႈကို ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ ႐ုိးသားလွေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ အေနအထုိင္ အမူအရာကို ေလးစားမိသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ စိတ္ဓာတ္ကုိ အားက်မိသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ ေအာက္ေမ့မိသည္။ ေကာင္းေလစြ။
မင္းယုေ၀ (အလယ္တန္း စကားေျပလက္ေရြးစင္မွ…)
____________________________________
Reference and Credit to -Helen Ayekyaw
Posted By Admin Team[https://www.facebook.com/newsofmyanmar]
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။