လီကြမ္ယူးယူဆသည့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ေကာင္းတစ္ခု၏ အဂၤါရပ္မ်ား

 

Written by ေကာင္းထက္ဝင္း (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)

လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရျခင္း

ဒီေနရာမွာ သက္ေသာင့္သက္သာ ခံစားရတယ္ဆုိတဲ့ အာ႐ံု၊ လံုၿခံဳမႈရွိ တယ္ဆုိတဲ့ အာ႐ံုရေအာင္ ဖန္တီးပါ။ တစ္ခ်ိန္လံုး ေၾကာက္လန္႔ေနရရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္းရွိလည္း ဘာမွ အသံုးမက်ေတာ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ နယူးေယာက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ ဗဟိုပန္းၿခံကို သြားခဲ့တုန္းက လံုၿခံဳမႈမရွိဘူးလုိ႔ ခံစားခဲ့ရတယ္။

ရဲတပ္ဖြဲ႕ဟာ စြမ္းရည္ျပည့္ဝရ မယ္။ သို႔ေသာ္ လူျမင္ကြင္းမွာ ရွိမေနေစရဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မွာ ရပ္ကြက္ရဲစခန္း ေတြရွိတယ္။ ရဲေတြက အဲဒီရပ္ကြက္က လူေတြကို သိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူစိမ္းဝင္လာရင္ သူတို႔သိတယ္။ ကိုယ့္မသိတဲ့ ေနရာသြားၿပီး ရာဇဝတ္မႈေတြ မက်ဴးလြန္ႏုိင္ေအာင္ လူေတြကို တားဆီးရတာ ပိုလြယ္လာတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီရပ္ကြက္ကမဟုတ္ဘဲ ဒီရပ္ကြက္ထဲဝင္လာရင္ ခင္ဗ်ားကို သတိထားမိမွာပဲ။ ဒီေန႔ဆုိရင္ မိန္းမ တစ္ေယာက္ဟာ မနက္ ၃ နာရီမွာ ေျပးတာလုပ္လုိ႔ရတယ္။ မေတာ္မတရား အလုပ္မခံရဘူး။ လံုၿခံဳမႈဟာ ေနေပ်ာ္ ဖြယ္ၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ခုရဲ႕ မရွိမျဖစ္လုိအပ္ တဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုပဲ။

ေနရာအက်ယ္အဝန္း လံုေလာက္မႈရွိျခင္း

ေဟာင္ေကာင္မွာ လူေတြျပည့္က်ပ္ေနတယ္။ တုိက္အျမင့္ႀကီးေတြရွိ တယ္။ လမ္းမႀကီးေတြေပၚမွာ ေနေရာင္ျခည္ က ရခဲတယ္။ စိမ္းစိမ္းစိုစိုမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ကေျပာတယ္ ေကာင္းၿပီ အေနာက္ကေနအေရွ႕၊ အေရွ႕ကေနအေနာက္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို ျပာခ်ၿပီး ျပန္တည္ေဆာက္မယ္။ ေဟာင္ေကာင္လုိမဟုတ္ဘဲ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က တစ္ကြၽန္းလံုးကို ျဖန္႔ခ်လိုက္ တာ။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြျပည့္က်ပ္မေနဘဲ စိမ္းလန္းစိုျပည္ေရးလုပ္ဖုိ႔ ေနရာရသြား တယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ (East Coast Parkway) လမ္းမႀကီးေဖာက္တဲ့အခါ မွာ လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ သစ္ပင္ေတြ စိုက္ဖုိ႔ေနရာလြတ္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိတယ္။ ေနရာက်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိတယ္ဆုိတဲ့ အာ႐ံုရေနေအာင္ စင္ကာပူအေနနဲ႔ ဆက္ထိန္းထားရမယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပိုျမင့္တဲ့အေဆာက္ အအံုေတြ ေဆာက္ၾကေတာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ နီးနီးကပ္ကပ္ အတူတြဲေဆာက္ လုိ႔ေတာ့မရဘူး။ ကစားကြင္းေတြ၊ ကေလးေတြနဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ အပန္းေျဖအနားယူဖို႔ ေနရာေတြ စိတ္ထဲမွာ ထည့္ထားရမယ္။ ဒီႏုိင္ငံဟာ ကန္႔သတ္ထားတဲ့ ေနရာအတုိင္းအတာ အတြင္းရွိေနေပမယ့္ က်ယ္ဝန္းတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးေတြမွာသာ ေမွ်ာ္မွန္းရႏုိင္တဲ့ အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းပစၥယ၊ အေဆာက္အအံုေတြ အားလံုးနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံလို ခံစားမိေနေစရမယ္။ လူဦးေရ ဘယ္ေလာက္ကို တာဝန္ယူႏုိင္မယ္ ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ဖို႔ကေတာ့ လက္ရွိ အစိုးရ ေျဖရွင္းရမယ့္ ျပႆနာပဲ။

သြားလာေရး

ၿမိဳ႕ေတာ္ဆိုတာ လႈပ္ရွားသြားလာ ၾကရတယ္ေလ။ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ၿပီး သြားလို႔ လာလို႔မရ ျဖစ္ၾကရတာကို ကြၽန္ေတာ္ သိထားပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ နမူနာပဲ။ ယာဥ္ေၾကာထဲမွာ တစ္နာရီမက ပိတ္မိတတ္တာေၾကာင့္ အေပါ့စြန္႔ဖို႔ အိုးေတာင္ေဆာင္ရမယ့္ ပံုပါပဲ။ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ တန္႔သြားေအာင္ လုပ္ရမွာကေတာ့ ကားအေရအတြက္ကို ကန္႔သတ္ရမယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ယာဥ္ေၾကာ က တစ္နာရီ ၂၅ မိုင္ေလာက္ ေရြ႕ႏုိင္မယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ရထား ဘယ္ဟာ ပိုေကာင္းသလဲ ျငင္းခံု ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အကုန္အက် ပိုသက္သာတဲ့ ဘတ္စ္ကား ကို ပိုႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုး မွာေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ျမင့္ ရထားက လမ္းေတြေပၚ ဘတ္စ္ကားေတြ ေခ်ာေခ်ာ ေမြ႔ေမြ႔သြားႏုိင္ေအာင္ လမ္းမေတြထဲ က ယာဥ္ေၾကာကို ေလွ်ာ့ခ် ဖယ္ရွားေပး ႏုိင္တာကို သတိထားမိသြားတယ္။

သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ျခင္း

ခ်ံဳပုတ္ေတြေပၚ က်ပ္ခိုးမည္းမည္း ေတြ႔မိတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က ဥေရာပရဲ႕ ကာဗြန္စြန္႔ထုတ္မႈ စံအတုိင္း လုိက္နာရမယ္လို႔ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ညစ္ညမ္းမႈစံေတြနဲ႔ မကိုက္ညီရင္ မေလးရွားက ေလာ္ရီကားေတြ ဝင္လာလို႔ မရဘူး။ ေနာက္အိမ္နီးခ်င္းေတြ အေပၚ စာနာနားလည္ရမယ္။ ဆူဆူညံညံ မလုပ္ရဘူး။ ေရႊစကၠဴ၊ ေငြစကၠဴ မီး႐ႈိ႕လို႔ ျပာေတြဟိုလြင့္ဒီလြင့္နဲ႔ လူေတြ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစတာမ်ဳိး မလုပ္ရ။

ကြၽန္ေတာ္ အိုဆာကာကို သြားတုန္း က ဓာတုေဗဒစက္႐ံုက အနံ႔ေတြ ႐ွဴရ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က မျဖစ္ဘူး။ ဒီစက္႐ံုမ်ဳိး တို႔ခြင့္ျပဳလို႔မရဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာက ကြၽန္း ေပါက္စေလးေလ။ မွန္ကန္တဲ့ေနရာမွာ မွန္ကန္တဲ့ စက္႐ံုကို ေနရာမခ်ခဲ့ရင္ အခုတိုက္ေန တဲ့ေလကိုသာ စဥ္းစားလိုက္။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ ကိုယ္ခ်နင္းသလိုျဖစ္သြားမွာ။ အလြယ္ကေလးနဲ႔ ေနေပ်ာ္စရာမေကာင္းတဲ့ၿမိဳ႕ ျဖစ္သြားမယ္။

အဆက္အသြယ္ေကာင္းမြန္ျခင္း

ေခ်ာေမြ႔လြယ္ကူလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဗဟိုအခ်က္အခ်ာ ေနရာတစ္ခုျဖစ္လာတာ။ ေလယာဥ္ေတြ အတြက္ဆိုရင္ ေလဆိပ္က စြမ္းရည္ထက္ျမက္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ေကာင္းတာေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။ ေလယာဥ္ ခရီးသည္ေတြက ရပ္နားဖို႔ဆိုရင္ စင္ကာပူ ကိုပဲေရြးတယ္။ ခရီးသည္ေတြ ၿမိဳ႕ထဲ အခမဲ့လည္ပတ္ၾကည့္႐ႈဖို႔ ကားေတြစီစဥ္ ေပးထားတယ္။ ၿမိဳ႕နဲ႔နီးနီး ဟိုတယ္ ေကာင္းေတြမွာ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ နားေနလို႔ ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ခရီးသည္ေတြ သက္ေသာင့္သက္သာ လြယ္လြယ္ ကူကူျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးတယ္။ ေလဆိပ္မွာ ေရခ်ဳိးလို႔ရတယ္။

အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ အဆက္အသြယ္ ေကာင္းဖို႔ပဲ။ တျခားၿမိဳ႕ေတာ္ ေတြက စင္ကာပူကို တိုက္႐ိုက္ပ်ံသန္း ၾကတဲ့ေလေၾကာင္းလိုင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ အင္မတန္ အက်ဳိးရွိပါတယ္။ တကယ္လို႔ ဒီေလေၾကာင္းလိုင္းေတြသာ ကြာလာလမ္ပူ ဒါမွမဟုတ္ ဂ်ာကာတာကို ေရႊ႕သြားမယ္ ဆိုရင္ သူတို႔႐ံုးခ်ဳပ္ေတြလည္း ေရႊ႕သြား ၾကမွာပဲ။ ဒီမွာ အေျခစိုက္ခ်င္ေအာင္ ေကာ္ပိုေရးရွင္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆြဲေဆာင္ၾကရမယ္။

ပိုင္ဆိုင္ခြင္႔ရွိျခင္း

ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို တို႔လည္း ပိုင္ဆိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ လူတိုင္းမွာရွိေနေစရမယ္။ တိုင္ေပ- ေတာင္ကိုရီးယားမွာ လုပ္ခစား၊ လခစား ေတြကို ေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ သူတို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္မရွိၾကဘူး။ အိမ္ခန္းငွားခ အမ်ားႀကီးေပးရတယ္။ အိမ္ငွားခအတြက္ လစာဝင္ေငြထဲက အမ်ားစု မကုန္က်ရ ေအာင္ အိမ္ေထာင္စုတိုင္း အိမ္တစ္လံုး ရွိဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ရည္မွန္းတယ္။

သူတို႔ အိမ္ပိုင္သြားၾကၿပီ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ တိုးတက္ႀကီးပြားလာတာနဲ႔ အမွ် တန္ဖိုး တက္လာမယ့္ ပံုေသပစၥည္းတစ္ခု ပိုင္သြားၿပီ။ အိမ္ရွင္တစ္ေယာက္ဟာ သူ႔အိမ္ပတ္ဝန္း က်င္က အမ်ားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ေနရာကို သန္႔ရွင္း ေပးတယ္။ အိမ္ငွားေနတဲ့ လူကေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ အိမ္အတြင္းကိုပဲ ဂ႐ုစိုက္ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္းကို အိမ္ပိုင္ခြင့္ ေပးလိုက္ပါ။ အိမ္တြင္းေရာ အိမ္ျပင္ပါ သန္႔ရွင္းေနတယ္ဆိုရင္ အဲဒီအိမ္ေတြ၊ ေနရာေတြရဲ႕ တန္ဖိုးက တက္လာမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္က ေျပာျပတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က သားေတြ စစ္မႈထမ္းပါေစ၊ စစ္တိုက္ဖို႔ သင္ပါေစလို႔ လူထုကို ေျပာတယ္။ ခိုင္းတယ္။ သူတို႔ကိုသာ ခင္ဗ်ား အိမ္တစ္လံုး ပိုင္ခြင့္မေပးခဲ့ရင္ ဘယ္တိုက္ ေတာ့မွာလဲ။
http://www.thevoicemyanmar.com/index.php/foreign-affairs/item/3712-lku.html