ေ၀ထြန္းရဲ႕လက္ဆစ္မ်ား

ဦး ဦး shared ၊ သတင္းစံုလင္ ေဖ.ဘုတ္တခြင္'s photo.

တကၠသုိလ္တက္စဥ္ကာလမ်ားက အင္ပါယာေတးဂီတအဖြဲ႕တြင္ဒရမ္တီးခတ္ခဲ့သူ ေ၀ထြန္းႏွင့္ အတန္းတူျဖစ္ခဲ့သည္။ ၁၉၈၅/၈၆ ၀န္းက်င္ ရူပေဗဒဘာသာ အဓိကျဖင့္ ပထမႏွစ္စတက္ေတာ့ သူ႔ကုိ လက္ေတြ႔လုပ္ေသာအခန္းထဲတြင္ စတင္သတိထားမိသည္။ ထုိစဥ္က သူ႔ပုံစံမွာ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ ဆံပင္ခပ္တုိတုိ၊ ပါ၀ါမ်က္မွန္ျဖင့္ အလြန္ေအးေသာ ပုံသ႑ာန္ရွိသည္။ သူ ဒရမ္တီးသည္ကုိ မည္သူမွ် မသိေသးသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သလုိ၊ အင္ပါယာတီး၀ုိင္းကုိ သိသူ အလြန္ နည္းေသးသည့္ ပြဲဦးထြက္ ကာလမ်ားျဖစ္သည္။ အဆုိေတာ္ေဇာ္၀င္းထြဋ္သည္လည္း မာက်ဳရီည ႏွင့္ လမ္းသစ္ အယ္လ္ဘမ္ႏွစ္ခုသာ ထြက္ရွိထားျပီး ေအာင္ျမင္မႈ မရေသးပါ။


ဒုတိယႏွစ္ စာသင္ႏွစ္တြင္ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ တေန႔ လက္ေတြ႔ခန္းထဲတြင္ သူျဖန္႔ခ်ထားသည့္ ဗလာစာအုပ္အဖုံးမွ အင္ပါယာတံဆိပ္ကုိ ျမင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အလြန္အံအားသင့္သြားမိသည္။ ရာဘာတံဆိပ္တုံးျဖင့္ ဖိႏွိပ္ထားေသာ အင္ပါယာလုိဂုိ မွာ သူ႔ပုံစံ ေအးတိေအးစက္ႏွင့္ ဘယ္လုိမွ ပတ္သက္စရာအေၾကာင္း မရွိဟု ေတြးမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ တဆက္ထဲ၌ သူ႔ကုိ ဒီတံဆိပ္ ဘယ္ကရတာလဲ၊ အင္ပါယာေတး ဂီတအဖြဲ႔နဲ႔ ဘယ္လုိပတ္သက္လဲဟု စကားစပ္ၾကည့္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေမးခြန္းအတြက္ သူက တဖန္ျပန္အံ့ၾသေနျပီး၊ အင္ပါယာကုိသိလုိ႔လား..၊ ေဇာ္၀င္းထြဋ္နဲ႔အမ်ိဳးေတာ္တာလား ဟု ထူးထူးဆန္းဆန္း ျပန္ေမးသည္။

သူ႔တီး၀ုိင္းကုိ သိေနသည့္အတြက္ သူ႔ပုံစံမွာ ၀မ္းသာေနျပီး၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳက္သည့္ အဆုိေတာ္၏ကုိယ္ပုိင္တီး၀ုိင္းမွ အတီးသမား တစ္ေယာက္မွာ အတန္းေဖာ္ျဖစ္ေနသျဖင့္ အံၾသ ဂုဏ္ယူမိခဲ့သည္။ သူသည္ ထုိစဥ္ကထဲက အတန္းမွန္မွန္မတက္ဘဲ၊ လက္ေတြ႔ခ်ိန္မ်ားကုိသာ ဦးစားေပး လာေရာက္သူျဖစ္သည္။ လက္ေတြ႔ခ်ိန္ ၿပီးသည္ႏွင့္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွ ေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဆက္အဆံအလြန္နည္းသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ခ်င္း သိပ္ျပီး ရင္းႏွီးခင္မင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္မလာခဲ့။

၈၈ အေရးအခင္းျပီး၍ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေသာအခါ ေဇာ္၀င္းထြဋ္လည္း သူ၏အေကာင္းဆုံးေတးမ်ား လက္ေရြးစင္အယ္လ္ဘမ္ျဖင့္ နာမည္ေက်ာ္ အဆုိေတာ္ျဖစ္ေနသလုိ၊ အင္ပါယာတီး၀ုိင္းသည္လည္း လူငယ္မ်ား၏ ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ ေရပန္းစားေနေတာ့သည္။ သူ႔ကုိ လက္ေတြ႔ခန္းထဲတြင္ ျပန္ဆုံေတာ့ သူက ဆံပင္အရွည္ၾကီးျဖင့္ ေရာ့ခ္ဒီဇုိင္းအျပည့္..။ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ခ်င္ေသာ မိန္းကေလးမ်ားလည္း မရွား..ျဖစ္သြားသည္။ တီး၀ုိင္းကိစၥမ်ားျဖင့္ မအားလပ္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ အပတ္စဥ္ရွိေသာလက္ေတြ႔ခန္းမ်ားကုိပင္ အေတာ္အခ်ိန္လု လာရပုံေပၚသည္။

တခါတရံ သူႏွင့္စားပြဲတစ္ခုထဲထုိင္မိခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သူ၏ဒရမ္တီးခတ္ပုံမ်ားကုိ ေမးၾကည့္မိသည္။ ဥပမာ.. ေဇာ္၀င္းထြဋ္၏ေရာဂါသီခ်င္း အဖြင့္ကုိ သူဘယ္လုိတီးသလဲ..၊ ထူးအိမ္သင္၏ ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕သတုိ႔သမီးကုိ ဘယ္လုိ ဖန္တီးသလဲ..အစရွိသျဖင့္..။ သူကလည္း စိတ္လုိလက္ရျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္သည္မ်ားကုိ ျပန္ရွင္းျပပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကုိ ဒီလုိျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိၾကိဳးစားသလဲ.ဟုေမးေတာ့ သူက သူ၏လက္ဆစ္မ်ားကုိ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ျပသည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ သူလက္ဆစ္မ်ားမွာ ဘာမွ ထူးျခားမႈမရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ဘယ္လက္ေခ်ာင္းမ်ားထဲသုိ႔ ညာလက္ေခ်ာင္းမ်ားထည့္ကာ အေၾကာေျဖသလုိ ခ်ိဳးလုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ တဖ်ိဳးဖ်ိဳး တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ျမည္သံမ်ားကုိ ၾကားလုိက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အံအား တသင့္ေငးေနခ်ိန္တြင္ သူဆက္ေျပာေသာစကားကုိ ယခုအထိမွတ္မိေနသည္။

“ ကြ်န္ေတာ္ ၄ တန္းေလာက္ထဲက ဒရမ္တီးခဲ့တယ္၊ ဒရမ္တီးတာကုိ မေလ့က်င့္တဲ့ရက္ဆုိလုိ႔တရက္မွမရွိဘူး၊ အခုဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္လက္ဆစ္ေတြ မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ အဲဒါ အုိဗာ ပရက္တစ္စ္ ေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ”

သူ၏၀ါသနာႏွင့္ရည္မွန္းခ်က္သည္ သူ႔အား ဒရမ္ကုိ အလြန္အကြ်ံ ေလ့က်င့္ျဖစ္ေစခဲ့ျပီး၊ အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ နာမည္ေက်ာ္ ဒရမ္အတီးသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္လာသလုိ၊ ေဘးထြက္ ဆုိးက်ိဳးအားျဖင့္ သူ႔လက္ဆစ္မ်ားတြင္ ဒဏ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိေပးဆပ္မႈမ်ိဳးအတြက္ သူ႔အေနျဖင့္ စုိးစဥ္းမွ် ၀မ္းနည္းေနပုံမရသည္မွာ အလြန္ေသခ်ာသည္။

အင္တာဗ်ဳးတစ္ခုတြင္ သူက သူ႔ဆီတြင္ ဒရမ္တီးနည္း လာေရာက္သင္ယူသည့္ တပည့္အခ်ိဳ႕အေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ အမွတ္ရမိျပန္ေသးသည္။

“ ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာ လာသင္တဲ့ တခ်ိဳ႕လူငယ္ေလးေတြဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ့္တုန္းကလုိ

မေလ့က်င့္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး၊ သူတုိ႔က ၆ လေလာက္သင္ရုံနဲ႔အရမ္းေတာ္သြားမယ္ထင္ေနၾကတယ္”

မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ နာမည္ေက်ာ္မ်ား၏ ဘ၀ကုိ အားက်ၾကသည္။ သူတုိ႔လုိ ေက်ာ္ၾကားခ်င္သည္။ သူတုိ႔လုိ ေတာ္ခ်င္၊ ထြန္းေပါက္ခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ အခက္အခဲမ်ား၊ ဆင္းရဲပင္ပန္းမႈမ်ားကုိ ထပ္တူေက်ာ္ျဖတ္ၾကည့္ဖို႔ေတာ့ လုံေလာက္ေသာ သတၱိမရွိၾက။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း တစ္ေခတ္မွာတစ္ေယာက္ဆုိသလုိ ေအာင္ျမင္သည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ား ရွားပါးရျခင္းပင္ ့ျဖစ္မည္ထင္သည္။

ယခုလုိ မီဒီယာမ်ား ပုိမုိပြင့္လင္းက်ယ္ျပန္႔လာေသာ ေခတ္ၾကီးတြင္ အႏုပညာေလာကတြင္သာမက ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြါးေရးနယ္ပယ္ အသီးသီးတြင္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားလုိသူမ်ား ယခင္ကထက္မ်ားျပားလာခဲ့သည္။ အရည္အတြက္ အနည္းငယ္ေလာက္သာ ေအာက္ေျခမွတဆင့္ နည္းမွန္လမ္းမွန္ျဖင့္ၾကိဳးစားေအာင္ျမင္ခ်င္ၾကသည့္တုိင္၊ အမ်ားစုကေတာ့ အလြယ္လုိက္ရမည့္ ျဖတ္လမ္းနည္းမ်ားကုိသာ အားကုိး ရွာေဖြေနၾကသည္။

ကုိယ္ျဖစ္ေသာအရာတစ္ခု ျဖစ္လာဖုိ႔အတြက္ ပထမဆုံးနားလည္ထားသင့္သည့္အရုိးစင္းဆုံးအခ်က္မွာ ထုိျဖစ္ခ်င္သည့္အရာသည္ ကုိယ့္မွာမရွိေသးသည့္အခ်က္ျဖစ္သည္။ မရွိေသး၊ မျဖစ္ေသးသည့္အတြက္ေၾကာင့္သာ ရွိခ်င္ျဖစ္ခ်င္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္တုိ႔မွာ လုိအပ္ေသာ သင္ယူမႈ၊ ေလ့လာမႈ၊ ေပးဆပ္မႈမ်ား မလႊဲမေသြလုပ္ၾကရပါမည္။ ထုိအဆင့္ကုိ မျဖတ္သန္းဘဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားေအာင္ျမင္ၾကမည္မဟုတ္။

ၾကိဳးစားေလ့က်င့္မႈမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ျမန္မာဆုိင္းပညာရွင္ ရြာစားစိန္ေဗဒါ ေျပာခဲ့ေသာစကားတစ္ခြန္းကုိ ကုိးကားလုိပါသည္။ သူ႔ေခတ္ သူ႔အခါတြင္ အလြန္ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားေနသည့္တုိင္၊ သူသည္ ဆုိင္းပညာကုိ မနားမေန ေလ့က်င့္ေနဆဲျဖစ္သည္။ သူ႔ကုိ မိတ္ေဆြမ်ားက “ ဘယ္သူကမွ ခင္ဗ်ားကုိ မယွဥ္ႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဒီေလာက္အထိ ေလ့က်င့္ေနဖုိ႔ မလုိေတာ့ပါဘူး “ ဟု ေျပာသည္။ ထုိအခါ သူ ေျပာခဲ့ေသာ စကားမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အျမဲမွတ္မိေနသင့္သည့္ စကားတစ္ခြန္းျဖစ္လာေတာ့သည္။

“ က်ဳပ္က တျခားသူေတြနဲ႔ ျပိဳင္ဖုိ႔ေလ့က်င့္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး၊ က်ဳပ္ကုိယ္က်ဳပ္ ျပန္ျပိဳင္ဖုိ႔

ေလ့က်င့္ေနတာပါ၊ မေန႔က စိန္ေဗဒါကုိ ဒီေန႔စိန္ေဗဒါက ခ်ိဳးႏိုင္ရမယ္၊ ဒီေန႔ စိန္ေဗဒါကုိ

မနက္ျဖန္စိန္ေဗဒါက ခ်ိဳးႏုိင္ရမယ္ဗ် “

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ပ်င္းရိေလးလံသည့္စိတ္မ်ားျဖစ္ေပၚလာတုိင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သံပတ္တင္းသည့္အေနျဖင့္ ေ၀ထြန္း၏ လက္ဆစ္မ်ားကုိ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားမိသည္။ ထုိအခါ နားထဲတြင္ ၾကားလာရေသာ လက္ဆစ္ခ်ိဳးသံမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လုံးမ်ားကုိ က်ယ္ လာေစသည့္အျပင္၊ တစ္ခုခု ထလုပ္ဖုိ႔အားထုတ္ရ ပါေတာ့သည္။ သုိ႔မဟုတ္ပါက စိန္ေဗဒါ ေျပာသလုိ စံခ်ိန္ခ်ိဳးႏုိင္မည္မဟုတ္ဘဲ၊ ဘ၀ေျပးလမ္းေပၚတြင္ ေနာက္ေကာက္က် က်န္ရစ္ေနမည္သာျဖစ္သည္။

သူရိယမ်ိဳး

credit to : maukkha.org