Golden Land Myanmar
ေမာင္ငယ္ တစ္ဦးရဲ႕ ေမတၱာ
ေဝးလံ ေခါင္သီ ေသာ ေတာင္ တစ္လံုး ေပၚရွိ ရြာ တစ္ရြာ မွာ ကြ်န္မ ကို ေမြးဖြား ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႕ ျပီး တစ္ေန႕ ကြ်န္မ မိဘေတြ ဟာ ေနပူ ထဲမွာ အဝါေရာင္ ေျမလႊာေတြ ကို တူးဆြ စိုက္ပ်ိဳး ရပါတယ္။
တစ္ေန႕မွာ ကြ်န္မ ပတ္ဝန္းက်င္ မွာ ရွိတဲ့ မိန္းကေလး ေတြ လိုပဲ ကြ်န္မလည္း ဓားတစ္ေခ်ာင္း ဝယ္ ယူခ်င္ ေနခဲ့ မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေန႕ေတာ့ ကြ်န္မ ေဖေဖရဲ႕ အံ့ဆြဲ ထဲကေန ဆင့္ ( ၅၀ ) ခုိး ယူ လုိက္ပါတယ္။ ေဖေဖဟာ သူ႕ပိုက္ဆံ ေပ်ာက္သြား တာကို ခ်က္ခ်င္း သိရွိ ခဲ့ပါတယ္။
“ပိုက္ဆံ ဘယ္သူ ခုိးတာလဲ” လို႕ ေဖေဖ က ကြ်န္မ နဲ႕ ေမာင္ေလး ကို ေမးပါတယ္။ ကြ်န္မ ဟာ ျပ န္ မေျပာရဲ ေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ရြံ ျပီး ၾကက္ေသေသ ေနခဲ့ ပါတယ္။ ကြ်န္မ တို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး အျပစ္ ကုိ မဝန္ခံ ၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေဖေဖ က ေျပာလာ ပါတယ္။
“တစ္ေယာက္ မွ ဝန္မခံဘူး ဆိုရင္ မင္းတို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုး အျပစ္ေပး မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။” ကြ်န္မ ေ မာ င္ေလးက ေဖေဖ လက္ ကို ရုတ္တရက္ စြဲ ကိုင္ရင္း ေျပာလိုက္ ပါတယ္။
“ေဖေဖ…ပိုက္ဆံ ခိုးတာ သားပါ” ေမာင္ေလး ဟာ ကြ်န္မ ကိုယ္စား အျပစ္ ခံယူ လုိက္ ပါတယ္။ အဲဒီည သန္းေခါင္ယံ မွာ ကြ်န္မ ရုတ္တရက္ ေအာ္ငို လိုက္မိ ပါတယ္။ ေမာင္ေလး က ကြ်န္မ ပါးစပ္ ကုိ သူ႕လက္ျဖင့္ ပိတ္ရင္း ေျပာပါတယ္။
“အစ္မ … ခု မငိုပါ နဲ႕ေတာ့။ အားလံုး အဆင္ေျပ သြားျပီ ပဲ။” ကြ်န္မကို အကာ အ ကြယ္ေပး တုန္း က ေမာင္ေလးရဲ႕ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာဆိုမႈ ကို ဘယ္ေတာ့ မွ မေမ့နုိင္ ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ ႏွစ္တုန္း က ကြ်န္မ ေမာင္ေလး ဟာ ( ၈ ) ႏွစ္ အရြယ္ ရွိျပီး ကြ်န္မ ကေတာ့ ( ၁၁ ) ႏွစ္ ရွိေန ပါျပီ။ ကြ်န္မ လုပ္ခဲ့ တာနဲ႕ပတ္သက္ ျပီး ဝန္ခံ ရဲတဲ့ သတၱိ မရွိတဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို မုန္းတီး ေနမိ ပါေသး တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ကုန္လြန္ လာခဲ့ ေပမယ့္ လည္း ဒီ အျဖစ္ အပ်က္ ကေတာ့ မေန႕တစ္ေန႕ က ျဖစ္ေန သလို ပါပဲ။
ကြ်န္မ ေမာင္ေလး အလယ္တန္း ေက်ာင္း ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ ေရာက္တဲ့ အခါ ျမိဳ႕ လယ္ေခါင္ ရွိ နာမည္ၾကီး အလယ္တန္း ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း က ေက်ာင္းတက္ ခြင့္ ျပဳ ခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ ကေတာ့ ေနထုိင္ရာ စီရင္စု ေဒသရွိ တကၠသိုလ္ တစ္ခုမွာ တက္ေရာက္ ခြင့္ ရရွိ ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ ညမွာ ေဖေဖ ဟာ အိမ္၀န္း ထဲမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထုိင္ရင္း ေဆးလိပ္ ေတြ တစ္လိပ္ျပီး တစ္လိပ္ ေသာက္ေန ခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖ ေမေမ့ ကို ေမးလုိက္ တာ ကြ်န္မ ၾကား လိုက္ ပါ တယ္။ “ငါတို႕ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ လံုး ရလဒ္ ေကာင္းရ ရဲ႕လား။ အလြန္ ကို ေကာင္းတဲ့ ရလဒ္ ရ ရဲ႕လား” တဲ့။ ေမေမ ဟာ မ်က္ရည္ သုတ္ရင္း သက္ျပင္း ခ်ကာ ေျပာ လိုက္ ပါတယ္။ “ကြ်န္မ တုိ႕ ဘယ္လုိ လုပ္ရမလဲ။ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕ ပညာေရး အတြက္ ပိုက္ဆံ ဘယ္က ရနိုင္ မလဲ။” အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ ေမာင္ေလး က အျပင္ဘက္ ထြက္ကာ ေဖေဖ ေရွ႕သြားရင္း ေျပာလုိက္ ပါတယ္။ “ေဖေဖ … သား ေက်ာင္း ဆက္ မတက္ ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သား စာ အလံု အေလာက္ တတ္ခဲ့ ရျပီပဲ ေလ။” ေဖေဖ ဟာ ေဒါသ ထြက္သြား ပါတယ္။“သား စိတ္ေတြ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီေလာက္ ေတာ င္ ေ ပ်ာ့ညံ့ ရတာလဲ။ ေဖေဖ လမ္းေပၚ ေလွ်ာက္ျပီး ေတာင္းစား ေနရပါေစ။ သား တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ကိုေတာ့ ပညာျပည့္စံု တဲ့ တိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းထား ေပးမွာ ပါ။” အဲဒီ ေနာက္ ေဖေဖ ဟာ ေငြေခ်း ဖို႕ ရြာထဲ ရွိ အိမ္ေပါက္ ေစ့ သြားရန္ စတင္ ထြက္ခြာ သြား ပါတယ္။
ကြ်န္မ ဟာ ေမာင္ေလး ရဲ႕ မ်က္ႏွာ ကို လက္ျဖင့္ ညင္သာစြာ ပြတ္သပ္ ရင္း ေျပာလိုက္ ပါတယ္။ “ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ ဟာ ပညာ ဆက္သင္ ယူ ရမယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ ရင္ေတာ့ အစ္မ တုိ႕ ေတြ႕ၾကံဳ ေနရ တဲ့ ဒီ ဆင္းရဲမႈ မ်ိဳး ေက်ာ္လႊား နုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။” တစ္ဖက္ မွာ လည္း ကြ်န္မ က တကၠသိုလ္ မွာ ေက်ာင္းဆက္ မတက္ေတာ့ ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ ထားခဲ့ ပါတယ္။ေနာက္ တစ္ေန႕ အရုဏ္ မတက္မီ အခ်ိန္ အထိေတာ့ ေမာင္ေလး ဟာ အဝတ္စုတ္ အနည္းငယ္ နဲ႕ ပဲသီးေျခာက္ အခ်ိဳ႕ ယူကာ အိမ္က ထြက္သြား တာကို မည္သူမွ မသိ လိုက္ ပါဘူး။ သူဟာ ကြ်န္မ အိပ္ရာေဘး မသိေအာင္ လာရင္း ေခါင္းအံုး ေပၚ မွာ စာ တစ္ေစာင္ ထားခဲ့ ပါတယ္။ “အစ္မေရ … တကၠသိုလ္ ေ ရာက္ ဖုိ႕ဆိုတာ မလြယ္ ပါဘူး ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ရွာ ျပီး အစ္မ ဆီ ပိုက္ဆံ ပို႕ေပး ပါမယ္။” ကြ်န္မ အိပ္ရာ ေပၚမွာ စာရြက္ ကို ကိုင္ရင္း ေအာ္ငို ေနမိတာ အသံဝင္ သြားတဲ့ အထိ ပါပဲ။
ေနာက္ဆံုး မွာ ေတာ့ ေဖေဖ ရြာထဲက ေခ်းလာတဲ့ ေငြရယ္၊ ေမာင္ေလး ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္ မွာ ဘိလပ္ေျမ သယ္ရင္း ပို႕ေပးတဲ့ ေငြရယ္ ေပါင္းျပီး တကၠသိုလ္ မွာ တတိယ ႏွစ္ ေရာက္သည့္ တုိင္ေအာင္ ဆက္လက္ တက္ေရာက္ နုိင္ခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ မွာ ေမာင္ေလး က ( ၁၇ ) ႏွစ္အရြယ္ ရွိျပီး ကြ်န္မ ကေတာ့ ( ၂၀ ) ႏွစ္ အ ရြယ္ ရွိေန ပါျပီ။
တစ္ေန႕ … ကြ်န္မ အခန္း ထဲ စာၾကည့္ ေနစဥ္ အခန္းေဖာ္ ေရာက္လာ ျပီး ေျပာပါတယ္။ “အျပင္ မွာ မင္းကို္ ရြာသား တစ္ေယာက္ ေစာင့္ေန တယ္။” ဘယ္ ရြာသား ကမ်ား ငါ့ကို လာရွာ ပါလိမ့္ လို႕ စဥ္းစား ရင္း အျပင္ထြက္ လိုက္ရာ အေဝး မွာ ကြ်န္မ ေမာင္ေလး ကို ေတြ႕ျမင္ လုိက္ပါ တယ္။ သူ႕ တစ္ကိုယ္လံုး အညစ္ အေၾကးေတြ၊ ေျမမႈန္ ေတြ၊ ဘိလပ္ေျမ ေတြ၊ သဲ ေတြနဲ႕ ညစ္ပတ္ ေနခဲ့ ပါတယ္။ ကြ်န္မ ေမာင္ေလး ကို ေမးလုိက္ ပါတယ္။ “အစ္မရဲ႕ အခန္းေဖာ္ ကို ဘာျဖစ္ လို႕ အစ္မ ေမာင္ေလး လို႕ မေျပာခဲ့ တာလဲ။”
ေမာင္ေလး ဟာ ျပံဳးရင္း ျပန္ေျပာ လိုက္ပါတယ္။ “ကြ်န္ေတာ့္ ရဲ႕ အသြင္အျပင္ ကိုလည္း ၾကည့္ လုိက္ ပါဦးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ဟာ အစ္မ ေမာင္ေလး လို႕ သူတို႕ သိတဲ့ အ ခါ ဘာမ်ား ေျပာလုိက္ မလဲ။ သူတို႕က အစ္မ ကို မေလွာင္ေျပာင္ ေလာက္ဘူး လား။” ကြ်န္မ အလြန္ ခံစား သြားရင္း မ်က္ဝန္း မွာ မ်က္ရည္ ေတြ ျပည့္လွ်ံ လာခဲ့ ပါတယ္။ ေမာင္ေလး ကိုယ္မွ အညစ္ အေၾကးနဲ႕ ဖုန္မႈန္ ေတြ ကို ကြ်န္မ သန္႕ရွင္း ေပးလုိက္ ပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ လည္ေခ်ာင္း မွာ ဆို႕နင့္စြာ နဲ႕ ေျပာလိုက္ ပါတယ္။ “လူေတြ ဘာေျပာ ေျပာ အစ္မ ဂရု မစိုက္ ဘူး။ ေမာင္ေလး ရဲ႕ အသြင္ အျပင္ ဘယ္လုိ ျဖစ္ေနပါေစ … ေမာင္ေလး ဟာ အစ္မ ရဲ႕ ေမာင္ေလး ပါပဲ။”
ေမာင္ေလး ဟာ သူ႕ အိပ္ကပ္ ထဲကေန လိပ္ျပာပံု ဆံညွပ္ေလး တစ္ခု ထုတ္ လုိက္ပါတယ္။ ဆံညွပ္ေလး ကို ကြ်န္မ ေခါင္းမွာ ညွပ္ေပး ရင္း ေျပာလာ ပါတယ္။ “ျမိဳ႕ထဲ မွာ မိန္းကေလး ေတြ ဒီလို ဆံညွပ္ မ်ိဳးသံုး တာ ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ခဲ့ ပါတယ္။ အစ္မမွာ ေရာ ဒီ ဆံညွပ္ မ်ိဳး ရွိသင့္ တယ္ လို႕ ထင္ပါတယ္။” ကြ်န္မ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို မထိန္း နုိင္ ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြား ခဲ့ပါ တယ္။ ကြ်န္မ ေမာင္ေလး ကို ဆြဲကိုင္ရင္း ေအာ္ငို ခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္မွာ ေမာင္ေလး က ( ၂၀ ) ႏွစ္ ရွိျပီ၊ ကြ်န္ ကေတာ့ ( ၂၃ ) ႏွစ္ ရွိပါျပီ။
ကြ်န္မ လက္ထပ္ ျပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ျမိဳ႕ တစ္ျမိဳ႕ မွာ ေနထိုင္ ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မ ေယာက္်ား က ကြ်န္မရဲ႕ မိဘေတြ ကို လာေန ဖို႕ အၾကိမ္ ေပါင္း မ်ားစြာ ေခၚခဲ့ ေပမယ့္ လည္း ေဖေဖ နဲ႕ေမေမ က ျငင္းဆုိ ခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖ နဲ႕ေမေမ က ရြာမွ ထြက္လာ မယ္ ဆိုရင္ ဘာလုပ္ ရမွန္း မသိပါ ဘူး လို႕ေတာ့ တစ္ၾကိမ္ မွာ ေျပာဆို ခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ေလး က လည္း ေဖေဖ နဲ႕ေမေမ နဲ႕ တစ္သေဘာ တည္း ပါပဲ။ သူ ကလည္း ေျပာလာ ပါတယ္။ “အစ္မ … အစ္မ ရဲ႕ ေယာကၡမ ေတြ ကို ဂရုစိုက္ လုိက္ပါ။ ေဖေဖ နဲ႕ေမေမ ကို ကြ်န္ေတာ္ ဂရုစိုက္ လုိက္ပါ မယ္။” ကြ်န္မ ေယာက္်ား ဟာ သူ လုပ္ေနတဲ့ စက္ရံု မွာ ဒါရိုက္တာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာ ခဲ့ ပါတယ္။ ျပဳျပင္ေရး ဌာန စု မွာ မန္ေနဂ်ာ လုပ္ရန္ ကမ္းလွမ္းခ်က္ ကို လက္ခံ လုိက္ဖို႕ ေမာင္ေလး ကို တုိက္တြန္း နားခ် ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေလး ကေတာ့ အဲဒီ ကမ္းလွမ္းခ်က္ ကို ျငင္းပယ္ ခဲ့ပါ တယ္။ သူဟာ သုည မွ စတင္ တည္ေဆာက္ ခ်င္ ေၾကာင္းေျပာ ရင္း ျပဳျပင္ေရး လုပ္သား အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ ခဲ့ပါ တယ္။
တစ္ေန႕ … ကြ်န္မ ေမာင္ေလး ေလွကား ထိပ္တက္ရင္း ေကဘယ္လ္ ၾကိဳး တစ္ေခ်ာင္း ျပဳျပင္ ေန စဥ္ ဓာတ္လုိက္ လို႕ ေဆးရံု တင္ လုိက္ရ ပါတယ္။ ကြ်န္မ ေယာက္်ား နဲ႕ ကြ်န္မ တုိ႕ ေဆးရံု သြားျပီး ေမာင္ေလး ကို ၾကည့္ရူ႕ ခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ ေျခေခ်ာင္း မွာ ပတ္တီးေတြ ကိုေတြ႕ေတာ့ ကြ်န္မ ညည္းတြား ေျပာဆို လုိက္ ပါတယ္။ “မန္ေနဂ်ာ လုပ္ဖို႕ ကမ္းလွမ္း ခ်က္ ကို ဘာျဖစ္ လို႕ ျငင္းခဲ့ ရတာလဲ။ မန္ေနဂ်ာ ဆိုရင္ ဒီလုိ အႏၱရာယ္ မ်ား တဲ့ အလုပ္မ်ိဳး လုပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ့ မင္း ကိုယ္မင္း ၾကည့္ လုိက္စမ္း။ ဒဏ္ရာ အၾကီး အက်ယ္ ရေန တယ္ ေလ။ ဘာျဖစ္ လို႕ အစ္မ တုိ႕စကား ကို နားမေထာင္ ခဲ့ရ တာလဲ။”
မ်က္ႏွာ မွာ တည္ၾကည္ ေလးနက္မႈ ေတြ ေပၚလြင္ရင္း နဲ႕ေမာင္ေလး ဟာ သူ႕ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကို အခိုင္ အမာ ေျပာဆုိ လုိက္ ပါတယ္။ “ ဒါရိုက္တာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေန တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ ေယာက္ဖ ကို ေထာက္ထား ရဦး မွာေလ။ ကြ်န္ေတာ္ လို ပညာမတတ္ တဲ့ လူ တစ္ေယာက္ မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္လာ မယ္ ဆုိရင္ လူေတြ ဘယ္လို မ်ား ေျပာ လိုက္ မလဲ။” ကြ်န္မ ေယာက္်ား ရဲ႕ မ်က္ဝန္းမွာ လည္း မ်က္ရည္ ေတြ ျပည့္လာ ခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကြ်န္မ က ေျပာ လိုက္ ပါတယ္။ “ဒါေပမယ့္ အစ္မ ေၾကာင့္ ေမာင္ေလး ပညာ မသင္ခဲ့ ရတာ ေလ။” “အစ္မ ဘာျဖစ္ လို႕ အတိတ္ က အေၾကာင္း ေတြ ေျပာေနရ တာလဲ။” ေမာင္ေလး က ေျပာဆိုရင္း ကြ်န္မလက္ ကို ဆုပ္ကိုင္ လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ မွာ ေမာင္ေလး က ( ၂၆ ) ႏွစ္ ရွိျပီ၊ ကြ်န္မ ကေတာ့ ( ၂၉ ) ႏွစ္ ရွိ ပါျပီ။
ရြာက လယ္သမား မိန္းကေလး တစ္ဦး ကို လက္ထပ္ တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမာင္ေလး ဟာ ( ၂၉ ) ႏွစ္ ရွိေန ပါျပီ။ လက္ထပ္ မဂၤလာ အခမ္းအနား မွာ ဘိ္သိက္ ဆရာ က ေမာင္ေလး ကို ေမးလုိက္ ပါတယ္။ “အသင့္ ဘဝမွာ အေလးစား ဆံုး နဲ႕ အခ်စ္ရဆံုး ပုဂၢိဳလ္ ဟာ ဘယ္သူ လဲ။” ေမာင္ေလး ဟာ စဥ္းစား ခ်ိန္ မယူဘဲ ခ်က္ခ်င္း ေျဖလိုက္ ပါတယ္။ “ကြ်န္ေတာ့္ အစ္မ ေပါ့ဗ်ာ။” ေမာင္ေလး က ကြ်န္မ မမွတ္မိ ေတာ့ တဲ့ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခု ကို ဆက္လက္ ေျပာျပ ပါတယ္။ “ကြ်န္ေတာ္ မူလတန္း ေ က်ာင္းသား ဘဝတုန္း က စာသင္ ေက်ာင္း ဟာ အျခား ရြာတစ္ရြာ မွာ ရွိေနခဲ့ ပါတယ္။ ေန႕ စဥ္ ေန႕တုိင္း ကြ်န္ေတာ္ နဲ႕ အစ္မ တို႕ဟာ စာသင္ ေက်ာင္း ကို ႏွစ္ နာရီ အၾကာ လမ္းေလွ်ာက္ ရင္း အသြား အျပန္ ျပဳလုပ္ ခဲ့ရ ပါတယ္။ တစ္ေန႕ မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ လက္အိတ္ တစ္ခု ေပ်ာက္ေ န ခဲ့တယ္။ အစ္မ က သူပိုင္တဲ့ လက္အိတ္ တစ္ဖက္ ကို ကြ်န္ေတာ္ ကို ေပးခဲ့တယ္။ အစ္မ ဟာ က်န္တဲ့ လက္အိတ္ တစ္ဖက္တည္း ဝတ္ရင္း အေဝးၾကီး လမ္းေလ်ွာက္ ခဲ့ရ ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ တုိ႕ အိမ္ျပန္ ေရာက္ ခ်ိန္မွာ အစ္မ ရဲ႕လက္ ေတြ ဟာ ေအးလြန္း လို႕ တုန္ေန ခဲ့ပါတယ္။ အစ္မ ဟာ တူေတြ ကိုပင္ မကိုင္ နုိင္ ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ ရပါတယ္။ အဲဒီေန႕ က စျပီး ကြ်န္ေတာ္ သံဓိဌာန္ ခ်မွတ္ ခဲ့ ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အသက္ရွင္ ေန သေရြ႕ အစ္မ အေပၚ အျမဲတမ္း ေကာ င္းေကာင္း မြန္မြန္ ဆက္ဆံ ဖို႕နဲ႕ ဂရုစိုက္ ဖုိ႕ေပါ့ဗ်ာ။”
တစ္ခန္း လံုး ခ်ီးက်ဴး သံ ေတြ ျပည့္လွ်ံ သြားခဲ့ ပါတယ္။ ဧည့္ပရိသတ္ အားလံုး ကြ်န္မ ကို လွည့္ၾကည့္ လိုက္ ၾကပါတယ္။ ကြ်န္မ စကားေျပာ ဖို႕ ခက္ခက္ ခဲခဲ ၾကိဳးစား ခဲ့ရ ပါတယ္။ “ကြ်န္မ ဘဝ မွာ ေက်းဇူး အတင္ရ ဆံုး ကေတာ့ ကြ်န္မ ေမာင္ေလး ပါပဲ။” ျပီးေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ မဂၤလာ အခမ္း အနား တြင္ ဧည့္ပရိသတ္ ေတြ ရဲ႕ေရွ႕မွာ ကြ်န္မ မ်က္ရည္ ေတြေတြ စီးက် ခဲ့ပ ါတယ္။
သင့္ ဘဝမွာ ခ်စ္ခင္ ရတဲ့သူ ကို ေမတၱာ ထားျပီး ဂရုစိုက္ ေပး လုိက္ပါ။ သင္ အမွတ္တမဲ့ လုပ္ေပး ခဲ့တဲ့ အရာေလး ဟာ သင့္ အတြက္ ေတာ့ သာမန္ အေသး အဖြဲ မ်ွသာ ျဖစ္နုိင္ ေပမယ့္ အျခား သူတစ္ဦး အတြက္ေတာ့ အမ်ားၾကီး အဓိပၸာယ္ ရွိေန တတ္ တဲ့ အမွတ္တရ ျဖစ္ေနတတ္ ပါတယ္။
ေနလင္းေအာင္
ေဝးလံ ေခါင္သီ ေသာ ေတာင္ တစ္လံုး ေပၚရွိ ရြာ တစ္ရြာ မွာ ကြ်န္မ ကို ေမြးဖြား ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႕ ျပီး တစ္ေန႕ ကြ်န္မ မိဘေတြ ဟာ ေနပူ ထဲမွာ အဝါေရာင္ ေျမလႊာေတြ ကို တူးဆြ စိုက္ပ်ိဳး ရပါတယ္။
တစ္ေန႕မွာ ကြ်န္မ ပတ္ဝန္းက်င္ မွာ ရွိတဲ့ မိန္းကေလး ေတြ လိုပဲ ကြ်န္မလည္း ဓားတစ္ေခ်ာင္း ဝယ္ ယူခ်င္ ေနခဲ့ မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေန႕ေတာ့ ကြ်န္မ ေဖေဖရဲ႕ အံ့ဆြဲ ထဲကေန ဆင့္ ( ၅၀ ) ခုိး ယူ လုိက္ပါတယ္။ ေဖေဖဟာ သူ႕ပိုက္ဆံ ေပ်ာက္သြား တာကို ခ်က္ခ်င္း သိရွိ ခဲ့ပါတယ္။
“ပိုက္ဆံ ဘယ္သူ ခုိးတာလဲ” လို႕ ေဖေဖ က ကြ်န္မ နဲ႕ ေမာင္ေလး ကို ေမးပါတယ္။ ကြ်န္မ ဟာ ျပ န္ မေျပာရဲ ေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ရြံ ျပီး ၾကက္ေသေသ ေနခဲ့ ပါတယ္။ ကြ်န္မ တို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး အျပစ္ ကုိ မဝန္ခံ ၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေဖေဖ က ေျပာလာ ပါတယ္။
“တစ္ေယာက္ မွ ဝန္မခံဘူး ဆိုရင္ မင္းတို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုး အျပစ္ေပး မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။” ကြ်န္မ ေ မာ င္ေလးက ေဖေဖ လက္ ကို ရုတ္တရက္ စြဲ ကိုင္ရင္း ေျပာလိုက္ ပါတယ္။
“ေဖေဖ…ပိုက္ဆံ ခိုးတာ သားပါ” ေမာင္ေလး ဟာ ကြ်န္မ ကိုယ္စား အျပစ္ ခံယူ လုိက္ ပါတယ္။ အဲဒီည သန္းေခါင္ယံ မွာ ကြ်န္မ ရုတ္တရက္ ေအာ္ငို လိုက္မိ ပါတယ္။ ေမာင္ေလး က ကြ်န္မ ပါးစပ္ ကုိ သူ႕လက္ျဖင့္ ပိတ္ရင္း ေျပာပါတယ္။
“အစ္မ … ခု မငိုပါ နဲ႕ေတာ့။ အားလံုး အဆင္ေျပ သြားျပီ ပဲ။” ကြ်န္မကို အကာ အ ကြယ္ေပး တုန္း က ေမာင္ေလးရဲ႕ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာဆိုမႈ ကို ဘယ္ေတာ့ မွ မေမ့နုိင္ ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ ႏွစ္တုန္း က ကြ်န္မ ေမာင္ေလး ဟာ ( ၈ ) ႏွစ္ အရြယ္ ရွိျပီး ကြ်န္မ ကေတာ့ ( ၁၁ ) ႏွစ္ ရွိေန ပါျပီ။ ကြ်န္မ လုပ္ခဲ့ တာနဲ႕ပတ္သက္ ျပီး ဝန္ခံ ရဲတဲ့ သတၱိ မရွိတဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို မုန္းတီး ေနမိ ပါေသး တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ကုန္လြန္ လာခဲ့ ေပမယ့္ လည္း ဒီ အျဖစ္ အပ်က္ ကေတာ့ မေန႕တစ္ေန႕ က ျဖစ္ေန သလို ပါပဲ။
ကြ်န္မ ေမာင္ေလး အလယ္တန္း ေက်ာင္း ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ ေရာက္တဲ့ အခါ ျမိဳ႕ လယ္ေခါင္ ရွိ နာမည္ၾကီး အလယ္တန္း ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း က ေက်ာင္းတက္ ခြင့္ ျပဳ ခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ ကေတာ့ ေနထုိင္ရာ စီရင္စု ေဒသရွိ တကၠသိုလ္ တစ္ခုမွာ တက္ေရာက္ ခြင့္ ရရွိ ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ ညမွာ ေဖေဖ ဟာ အိမ္၀န္း ထဲမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထုိင္ရင္း ေဆးလိပ္ ေတြ တစ္လိပ္ျပီး တစ္လိပ္ ေသာက္ေန ခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖ ေမေမ့ ကို ေမးလုိက္ တာ ကြ်န္မ ၾကား လိုက္ ပါ တယ္။ “ငါတို႕ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ လံုး ရလဒ္ ေကာင္းရ ရဲ႕လား။ အလြန္ ကို ေကာင္းတဲ့ ရလဒ္ ရ ရဲ႕လား” တဲ့။ ေမေမ ဟာ မ်က္ရည္ သုတ္ရင္း သက္ျပင္း ခ်ကာ ေျပာ လိုက္ ပါတယ္။ “ကြ်န္မ တုိ႕ ဘယ္လုိ လုပ္ရမလဲ။ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕ ပညာေရး အတြက္ ပိုက္ဆံ ဘယ္က ရနိုင္ မလဲ။” အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ ေမာင္ေလး က အျပင္ဘက္ ထြက္ကာ ေဖေဖ ေရွ႕သြားရင္း ေျပာလုိက္ ပါတယ္။ “ေဖေဖ … သား ေက်ာင္း ဆက္ မတက္ ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သား စာ အလံု အေလာက္ တတ္ခဲ့ ရျပီပဲ ေလ။” ေဖေဖ ဟာ ေဒါသ ထြက္သြား ပါတယ္။“သား စိတ္ေတြ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီေလာက္ ေတာ င္ ေ ပ်ာ့ညံ့ ရတာလဲ။ ေဖေဖ လမ္းေပၚ ေလွ်ာက္ျပီး ေတာင္းစား ေနရပါေစ။ သား တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ကိုေတာ့ ပညာျပည့္စံု တဲ့ တိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းထား ေပးမွာ ပါ။” အဲဒီ ေနာက္ ေဖေဖ ဟာ ေငြေခ်း ဖို႕ ရြာထဲ ရွိ အိမ္ေပါက္ ေစ့ သြားရန္ စတင္ ထြက္ခြာ သြား ပါတယ္။
ကြ်န္မ ဟာ ေမာင္ေလး ရဲ႕ မ်က္ႏွာ ကို လက္ျဖင့္ ညင္သာစြာ ပြတ္သပ္ ရင္း ေျပာလိုက္ ပါတယ္။ “ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ ဟာ ပညာ ဆက္သင္ ယူ ရမယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ ရင္ေတာ့ အစ္မ တုိ႕ ေတြ႕ၾကံဳ ေနရ တဲ့ ဒီ ဆင္းရဲမႈ မ်ိဳး ေက်ာ္လႊား နုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။” တစ္ဖက္ မွာ လည္း ကြ်န္မ က တကၠသိုလ္ မွာ ေက်ာင္းဆက္ မတက္ေတာ့ ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ ထားခဲ့ ပါတယ္။ေနာက္ တစ္ေန႕ အရုဏ္ မတက္မီ အခ်ိန္ အထိေတာ့ ေမာင္ေလး ဟာ အဝတ္စုတ္ အနည္းငယ္ နဲ႕ ပဲသီးေျခာက္ အခ်ိဳ႕ ယူကာ အိမ္က ထြက္သြား တာကို မည္သူမွ မသိ လိုက္ ပါဘူး။ သူဟာ ကြ်န္မ အိပ္ရာေဘး မသိေအာင္ လာရင္း ေခါင္းအံုး ေပၚ မွာ စာ တစ္ေစာင္ ထားခဲ့ ပါတယ္။ “အစ္မေရ … တကၠသိုလ္ ေ ရာက္ ဖုိ႕ဆိုတာ မလြယ္ ပါဘူး ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ရွာ ျပီး အစ္မ ဆီ ပိုက္ဆံ ပို႕ေပး ပါမယ္။” ကြ်န္မ အိပ္ရာ ေပၚမွာ စာရြက္ ကို ကိုင္ရင္း ေအာ္ငို ေနမိတာ အသံဝင္ သြားတဲ့ အထိ ပါပဲ။
ေနာက္ဆံုး မွာ ေတာ့ ေဖေဖ ရြာထဲက ေခ်းလာတဲ့ ေငြရယ္၊ ေမာင္ေလး ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္ မွာ ဘိလပ္ေျမ သယ္ရင္း ပို႕ေပးတဲ့ ေငြရယ္ ေပါင္းျပီး တကၠသိုလ္ မွာ တတိယ ႏွစ္ ေရာက္သည့္ တုိင္ေအာင္ ဆက္လက္ တက္ေရာက္ နုိင္ခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ မွာ ေမာင္ေလး က ( ၁၇ ) ႏွစ္အရြယ္ ရွိျပီး ကြ်န္မ ကေတာ့ ( ၂၀ ) ႏွစ္ အ ရြယ္ ရွိေန ပါျပီ။
တစ္ေန႕ … ကြ်န္မ အခန္း ထဲ စာၾကည့္ ေနစဥ္ အခန္းေဖာ္ ေရာက္လာ ျပီး ေျပာပါတယ္။ “အျပင္ မွာ မင္းကို္ ရြာသား တစ္ေယာက္ ေစာင့္ေန တယ္။” ဘယ္ ရြာသား ကမ်ား ငါ့ကို လာရွာ ပါလိမ့္ လို႕ စဥ္းစား ရင္း အျပင္ထြက္ လိုက္ရာ အေဝး မွာ ကြ်န္မ ေမာင္ေလး ကို ေတြ႕ျမင္ လုိက္ပါ တယ္။ သူ႕ တစ္ကိုယ္လံုး အညစ္ အေၾကးေတြ၊ ေျမမႈန္ ေတြ၊ ဘိလပ္ေျမ ေတြ၊ သဲ ေတြနဲ႕ ညစ္ပတ္ ေနခဲ့ ပါတယ္။ ကြ်န္မ ေမာင္ေလး ကို ေမးလုိက္ ပါတယ္။ “အစ္မရဲ႕ အခန္းေဖာ္ ကို ဘာျဖစ္ လို႕ အစ္မ ေမာင္ေလး လို႕ မေျပာခဲ့ တာလဲ။”
ေမာင္ေလး ဟာ ျပံဳးရင္း ျပန္ေျပာ လိုက္ပါတယ္။ “ကြ်န္ေတာ့္ ရဲ႕ အသြင္အျပင္ ကိုလည္း ၾကည့္ လုိက္ ပါဦးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ဟာ အစ္မ ေမာင္ေလး လို႕ သူတို႕ သိတဲ့ အ ခါ ဘာမ်ား ေျပာလုိက္ မလဲ။ သူတို႕က အစ္မ ကို မေလွာင္ေျပာင္ ေလာက္ဘူး လား။” ကြ်န္မ အလြန္ ခံစား သြားရင္း မ်က္ဝန္း မွာ မ်က္ရည္ ေတြ ျပည့္လွ်ံ လာခဲ့ ပါတယ္။ ေမာင္ေလး ကိုယ္မွ အညစ္ အေၾကးနဲ႕ ဖုန္မႈန္ ေတြ ကို ကြ်န္မ သန္႕ရွင္း ေပးလုိက္ ပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ လည္ေခ်ာင္း မွာ ဆို႕နင့္စြာ နဲ႕ ေျပာလိုက္ ပါတယ္။ “လူေတြ ဘာေျပာ ေျပာ အစ္မ ဂရု မစိုက္ ဘူး။ ေမာင္ေလး ရဲ႕ အသြင္ အျပင္ ဘယ္လုိ ျဖစ္ေနပါေစ … ေမာင္ေလး ဟာ အစ္မ ရဲ႕ ေမာင္ေလး ပါပဲ။”
ေမာင္ေလး ဟာ သူ႕ အိပ္ကပ္ ထဲကေန လိပ္ျပာပံု ဆံညွပ္ေလး တစ္ခု ထုတ္ လုိက္ပါတယ္။ ဆံညွပ္ေလး ကို ကြ်န္မ ေခါင္းမွာ ညွပ္ေပး ရင္း ေျပာလာ ပါတယ္။ “ျမိဳ႕ထဲ မွာ မိန္းကေလး ေတြ ဒီလို ဆံညွပ္ မ်ိဳးသံုး တာ ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ခဲ့ ပါတယ္။ အစ္မမွာ ေရာ ဒီ ဆံညွပ္ မ်ိဳး ရွိသင့္ တယ္ လို႕ ထင္ပါတယ္။” ကြ်န္မ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို မထိန္း နုိင္ ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြား ခဲ့ပါ တယ္။ ကြ်န္မ ေမာင္ေလး ကို ဆြဲကိုင္ရင္း ေအာ္ငို ခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္မွာ ေမာင္ေလး က ( ၂၀ ) ႏွစ္ ရွိျပီ၊ ကြ်န္ ကေတာ့ ( ၂၃ ) ႏွစ္ ရွိပါျပီ။
ကြ်န္မ လက္ထပ္ ျပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ျမိဳ႕ တစ္ျမိဳ႕ မွာ ေနထိုင္ ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မ ေယာက္်ား က ကြ်န္မရဲ႕ မိဘေတြ ကို လာေန ဖို႕ အၾကိမ္ ေပါင္း မ်ားစြာ ေခၚခဲ့ ေပမယ့္ လည္း ေဖေဖ နဲ႕ေမေမ က ျငင္းဆုိ ခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖ နဲ႕ေမေမ က ရြာမွ ထြက္လာ မယ္ ဆိုရင္ ဘာလုပ္ ရမွန္း မသိပါ ဘူး လို႕ေတာ့ တစ္ၾကိမ္ မွာ ေျပာဆို ခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ေလး က လည္း ေဖေဖ နဲ႕ေမေမ နဲ႕ တစ္သေဘာ တည္း ပါပဲ။ သူ ကလည္း ေျပာလာ ပါတယ္။ “အစ္မ … အစ္မ ရဲ႕ ေယာကၡမ ေတြ ကို ဂရုစိုက္ လုိက္ပါ။ ေဖေဖ နဲ႕ေမေမ ကို ကြ်န္ေတာ္ ဂရုစိုက္ လုိက္ပါ မယ္။” ကြ်န္မ ေယာက္်ား ဟာ သူ လုပ္ေနတဲ့ စက္ရံု မွာ ဒါရိုက္တာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာ ခဲ့ ပါတယ္။ ျပဳျပင္ေရး ဌာန စု မွာ မန္ေနဂ်ာ လုပ္ရန္ ကမ္းလွမ္းခ်က္ ကို လက္ခံ လုိက္ဖို႕ ေမာင္ေလး ကို တုိက္တြန္း နားခ် ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေလး ကေတာ့ အဲဒီ ကမ္းလွမ္းခ်က္ ကို ျငင္းပယ္ ခဲ့ပါ တယ္။ သူဟာ သုည မွ စတင္ တည္ေဆာက္ ခ်င္ ေၾကာင္းေျပာ ရင္း ျပဳျပင္ေရး လုပ္သား အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ ခဲ့ပါ တယ္။
တစ္ေန႕ … ကြ်န္မ ေမာင္ေလး ေလွကား ထိပ္တက္ရင္း ေကဘယ္လ္ ၾကိဳး တစ္ေခ်ာင္း ျပဳျပင္ ေန စဥ္ ဓာတ္လုိက္ လို႕ ေဆးရံု တင္ လုိက္ရ ပါတယ္။ ကြ်န္မ ေယာက္်ား နဲ႕ ကြ်န္မ တုိ႕ ေဆးရံု သြားျပီး ေမာင္ေလး ကို ၾကည့္ရူ႕ ခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ ေျခေခ်ာင္း မွာ ပတ္တီးေတြ ကိုေတြ႕ေတာ့ ကြ်န္မ ညည္းတြား ေျပာဆို လုိက္ ပါတယ္။ “မန္ေနဂ်ာ လုပ္ဖို႕ ကမ္းလွမ္း ခ်က္ ကို ဘာျဖစ္ လို႕ ျငင္းခဲ့ ရတာလဲ။ မန္ေနဂ်ာ ဆိုရင္ ဒီလုိ အႏၱရာယ္ မ်ား တဲ့ အလုပ္မ်ိဳး လုပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ့ မင္း ကိုယ္မင္း ၾကည့္ လုိက္စမ္း။ ဒဏ္ရာ အၾကီး အက်ယ္ ရေန တယ္ ေလ။ ဘာျဖစ္ လို႕ အစ္မ တုိ႕စကား ကို နားမေထာင္ ခဲ့ရ တာလဲ။”
မ်က္ႏွာ မွာ တည္ၾကည္ ေလးနက္မႈ ေတြ ေပၚလြင္ရင္း နဲ႕ေမာင္ေလး ဟာ သူ႕ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကို အခိုင္ အမာ ေျပာဆုိ လုိက္ ပါတယ္။ “ ဒါရိုက္တာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေန တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ ေယာက္ဖ ကို ေထာက္ထား ရဦး မွာေလ။ ကြ်န္ေတာ္ လို ပညာမတတ္ တဲ့ လူ တစ္ေယာက္ မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္လာ မယ္ ဆုိရင္ လူေတြ ဘယ္လို မ်ား ေျပာ လိုက္ မလဲ။” ကြ်န္မ ေယာက္်ား ရဲ႕ မ်က္ဝန္းမွာ လည္း မ်က္ရည္ ေတြ ျပည့္လာ ခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကြ်န္မ က ေျပာ လိုက္ ပါတယ္။ “ဒါေပမယ့္ အစ္မ ေၾကာင့္ ေမာင္ေလး ပညာ မသင္ခဲ့ ရတာ ေလ။” “အစ္မ ဘာျဖစ္ လို႕ အတိတ္ က အေၾကာင္း ေတြ ေျပာေနရ တာလဲ။” ေမာင္ေလး က ေျပာဆိုရင္း ကြ်န္မလက္ ကို ဆုပ္ကိုင္ လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ မွာ ေမာင္ေလး က ( ၂၆ ) ႏွစ္ ရွိျပီ၊ ကြ်န္မ ကေတာ့ ( ၂၉ ) ႏွစ္ ရွိ ပါျပီ။
ရြာက လယ္သမား မိန္းကေလး တစ္ဦး ကို လက္ထပ္ တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမာင္ေလး ဟာ ( ၂၉ ) ႏွစ္ ရွိေန ပါျပီ။ လက္ထပ္ မဂၤလာ အခမ္းအနား မွာ ဘိ္သိက္ ဆရာ က ေမာင္ေလး ကို ေမးလုိက္ ပါတယ္။ “အသင့္ ဘဝမွာ အေလးစား ဆံုး နဲ႕ အခ်စ္ရဆံုး ပုဂၢိဳလ္ ဟာ ဘယ္သူ လဲ။” ေမာင္ေလး ဟာ စဥ္းစား ခ်ိန္ မယူဘဲ ခ်က္ခ်င္း ေျဖလိုက္ ပါတယ္။ “ကြ်န္ေတာ့္ အစ္မ ေပါ့ဗ်ာ။” ေမာင္ေလး က ကြ်န္မ မမွတ္မိ ေတာ့ တဲ့ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခု ကို ဆက္လက္ ေျပာျပ ပါတယ္။ “ကြ်န္ေတာ္ မူလတန္း ေ က်ာင္းသား ဘဝတုန္း က စာသင္ ေက်ာင္း ဟာ အျခား ရြာတစ္ရြာ မွာ ရွိေနခဲ့ ပါတယ္။ ေန႕ စဥ္ ေန႕တုိင္း ကြ်န္ေတာ္ နဲ႕ အစ္မ တို႕ဟာ စာသင္ ေက်ာင္း ကို ႏွစ္ နာရီ အၾကာ လမ္းေလွ်ာက္ ရင္း အသြား အျပန္ ျပဳလုပ္ ခဲ့ရ ပါတယ္။ တစ္ေန႕ မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ လက္အိတ္ တစ္ခု ေပ်ာက္ေ န ခဲ့တယ္။ အစ္မ က သူပိုင္တဲ့ လက္အိတ္ တစ္ဖက္ ကို ကြ်န္ေတာ္ ကို ေပးခဲ့တယ္။ အစ္မ ဟာ က်န္တဲ့ လက္အိတ္ တစ္ဖက္တည္း ဝတ္ရင္း အေဝးၾကီး လမ္းေလ်ွာက္ ခဲ့ရ ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ တုိ႕ အိမ္ျပန္ ေရာက္ ခ်ိန္မွာ အစ္မ ရဲ႕လက္ ေတြ ဟာ ေအးလြန္း လို႕ တုန္ေန ခဲ့ပါတယ္။ အစ္မ ဟာ တူေတြ ကိုပင္ မကိုင္ နုိင္ ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ ရပါတယ္။ အဲဒီေန႕ က စျပီး ကြ်န္ေတာ္ သံဓိဌာန္ ခ်မွတ္ ခဲ့ ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အသက္ရွင္ ေန သေရြ႕ အစ္မ အေပၚ အျမဲတမ္း ေကာ င္းေကာင္း မြန္မြန္ ဆက္ဆံ ဖို႕နဲ႕ ဂရုစိုက္ ဖုိ႕ေပါ့ဗ်ာ။”
တစ္ခန္း လံုး ခ်ီးက်ဴး သံ ေတြ ျပည့္လွ်ံ သြားခဲ့ ပါတယ္။ ဧည့္ပရိသတ္ အားလံုး ကြ်န္မ ကို လွည့္ၾကည့္ လိုက္ ၾကပါတယ္။ ကြ်န္မ စကားေျပာ ဖို႕ ခက္ခက္ ခဲခဲ ၾကိဳးစား ခဲ့ရ ပါတယ္။ “ကြ်န္မ ဘဝ မွာ ေက်းဇူး အတင္ရ ဆံုး ကေတာ့ ကြ်န္မ ေမာင္ေလး ပါပဲ။” ျပီးေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ မဂၤလာ အခမ္း အနား တြင္ ဧည့္ပရိသတ္ ေတြ ရဲ႕ေရွ႕မွာ ကြ်န္မ မ်က္ရည္ ေတြေတြ စီးက် ခဲ့ပ ါတယ္။
သင့္ ဘဝမွာ ခ်စ္ခင္ ရတဲ့သူ ကို ေမတၱာ ထားျပီး ဂရုစိုက္ ေပး လုိက္ပါ။ သင္ အမွတ္တမဲ့ လုပ္ေပး ခဲ့တဲ့ အရာေလး ဟာ သင့္ အတြက္ ေတာ့ သာမန္ အေသး အဖြဲ မ်ွသာ ျဖစ္နုိင္ ေပမယ့္ အျခား သူတစ္ဦး အတြက္ေတာ့ အမ်ားၾကီး အဓိပၸာယ္ ရွိေန တတ္ တဲ့ အမွတ္တရ ျဖစ္ေနတတ္ ပါတယ္။
ေနလင္းေအာင္
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။