Venus New ဂ်ာနယ္မွ ခင္ႏွင္းၾကည္သာ ေရးတဲ့
"စနစ္ဆိုုးကိုု အာခံခဲ့သူ"
အိမ္ထဲကိုု ၀င္လာသည့္ ကၽြန္မကိုု အၿ႔ပံဳးခ်ဳိခ်ဳိႏွင့္ ဆီးႀကိဳလိုုက္ၿပီး “အိမ္ထဲ၀င္ပါ။ ဒီမွာပဲ ထိုုင္ၾကတာေပါ့”ဟုု ၫႊန္ျပရာ ၫႊန္ျပရာကိုု မျမင္မိဘဲ တံုုးတိျဖစ္ေနသည့္ လက္ႏွစ္...ဖက္ကိုုသာ ျမင္မိေလသည္။ မ်က္လံုုးႏွစ္ဖက္ကြယ္ၿပီး အျခားတဖက္က မႈန္၀ါးခဲ့ကာ လက္ႏွစ္ဖက္လံုုး လက္ဖ်ံလယ္မွ တံုုးတိျဖစ္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းမွာ စနစ္ဆိုုးကိုု ေခါင္းငံုု႔မခံပဲ တြန္းလွန္ခဲ့သည့္ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓါတ္၏ ျပယုုဂ္တစ္ခုုပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ႏ်စ္ေပါင္း ၁၅ ႏွစ္ၾကာမွာ ဂုုဏ္ျပဳက်င္းပခြင့္ရခဲ့သည့္ ၈၈ ေငြရတုုပြဲသိုု႔ တက္ေရာက္ရန္ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံမွ မိုုင္ေပါင္းမ်ားစြာကိုု ျဖတ္သန္းကာ ျမန္မာျပည္သိုု႔ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ တိုုက္ပြဲ၀င္ရင္း က်ဆံုုးခဲ့ရသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားအား ဂုုဏ္ျပရန္ႏွင့္ အမ ွ်ေ၀ရန္အတြက္ ျမန္မာႏိုုင္ငံဆီသိုု႔ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ၿပီးမွ ပထမဦးဆံုုးအႀကိမ္ လာေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ စြပ္က်ယ္အျဖဴေရာင္ႏွင့္ ကြာတားေဘာင္းဘီ မီးခိုုးရင့္ေရာင္ကိုု ၀တ္ဆင္ထားၿပီး အနက္ေရာင္ေဘာ္ တပ္ထားေသာ မ်က္မွန္တပ္ဆင္ထားကာ အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ ခင္မင္စရာေကာင္းၿပီး စကားေျပာရင္း မ်က္မွန္ပင့္တင္တတ္သူျဖစ္သည္။
သူသည္ ကရင္ျပည္နယ္အတြင္းရွိ ေဒါင္းဂြင္ကုုန္းတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ အစိုုးရႏွင့္ ABSDF ၏ ေနာ္ဆံုုးတိုုက္ပြဲတြင္ မိုုင္းထိခဲ့သည့္အတြက္ မ်က္လံုုးတစ္လံုုးႏွင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ ဆံုုးရံွဳးခဲ့ရၿပီး ျပည္ပႏိုုင္ငံတြင္ ဒုုကၡသည္အျဖစ္ ေနထိုုင္ရင္း အေျခအေန အရပ္ရပ္ေၾကာင့္ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံသားအျဖစ္ ခံယူလိုုက္သည့္ ABSDF ရဲေဘာ္ေဟာင္း ကိုုမိုုးေက်ာ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ျပဘ္ၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုုင္ခဲ့ေသာ ကိုုမိုုးေက်ာ္၏ ငယ္ ဘ၀မွာ မိဘႏွင့္အတူ ေအးခ်မ္းစြာေနထိုုင္ရင္း အဠမတန္းအေရာက္တြင္ ပညာေရး အေျပာင္းအလဲကိုု မေက်နပ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုုခဲ့မႈေၾကာင့္ အ.ထယက (၂) ျပည္မွ ေက်ာင္းထုုတ္ခံခဲ့ရသည္။
ယင္းကာလသည္ ၁၉၈၃-၈၄ ကာလ ၀န္းက်င္တြင္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းမွ ထြက္လာခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုုင္တြင္ မိသားစုု စီးပြားေရးကိုု ကူရင္း ေအခ်မ္းစြာ ေနထိုုင္ခဲ့သည္။ ၁၉ ၈၇ ခုုႏွစ္တြင္ မႏၱေလးသူ မတင္တင္ေအးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ၿပီး ယင္းၿမိဳ႕တြင္ပင္ စီးပြားေရးလုုပ္ကိုုင္ကာ အေျခခ်ေနထိုုင္ရန္ ႀကိဳးစားခဲေသာ္လည္း ယင္းႏွစ္၏ စက္တတင္လာလ ၁၅ ရက္ေနတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ တရားမ၀င္ေငြအျဖစ္ ေၾကညာေၾကာင္း ထုုတ္ျပန္ခဲ့မႈေၾကာင့္ လူထုုဆူပူ အံုုၾကြမႈတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေလသည္။
“အစိုုးရက ၇၅၊ ၃၅ နဲ႔ ၂၅ က်ပ္တန္ေတြကိုု သိမ္းေၾကာင္း ေၾကညာလိုုက္တယ္။ လက္ထဲမွာ ၇၅ က်ပ္နဲ႔ ၂၅ က်ပ္က လာမိတယ္။ တစ္ျပားမွ သံုုးစရာမက်န္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မႏၱေလးက လူထုုက ေပါက္ကြဲၿပီး ဆူပူၾကတယ္။ မခံခ်င္စိတ္နဲ ဆူပူထဲမွာ ပါလိုုက္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္လုုပ္တာမ်ဳိး မဟုုတ္ပါဘူး၊ ောက္ကေန လိုုက္ေအာ္တာမ်ဳိးပါပဲ“ ညာဘက္လက္ျဖင့္ မ်က္မွန္ကိုု ပင့္တင္လိုုက္ၿပီး သူသည္ ယင္း လူထုုအံုုၾကြမႈႀကီး အၿပီးတြင္ ျပည္သိုု႔ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ကာ ျပည္ဲမိဳ႕ရွိ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ေ၀ျခငး၊ စုုစည္းျခင္မ်ားကိုု လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ မိသားစုုက ယင္းသိုု႔ လုုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကိုု ကန္႔ကြက္မႈ မရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ ၁၉ ၈၈ ခုုႏွစ္၏ ရွစ္လးလံုုး အေရးအခင္းကာလမ်ားတြင္ ျပည္ၿမိဳ႕ရွိ ေရႊဆံေတာ္ဘုုရား ရင္ျပင္ေပၚတြင္ ေက်ာင္းသား ၅၀ ေက်ာ္ခန္႔ျဖင့္ ပိတ္ဆိုု႔တားဆီးခံခဲ့ေၾကာင္း ကိုုမ္ုုးေက်ာ္က စိတ္အားထက္သန္စြာ ရွင္းျပသည္။ သူသည္ အသံကိုုျမွင့္ၿပီး “အဲဒီတုုန္းက အ၀ိုုင္းခံရတာ အငယ္ဆံုုးတန္းက ေလးတန္းေက်ာင္းသားပဲ။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေတြက ပိုုမ်ားတယ္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား နည္းတယ္။ ေစာင္းတန္းေတြက အပိတ္ခံလိုုက္ရေတာ့ မင္းႀကီးေတာင္ေပၚကေန အတင္း ထြက္ေျပးရတာ။ အဲဒီတုုန္းက ေက်ာင္းသား ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ဖမ္းမိသြားတယ္“ဟုု ဆိုုသည္။ ထိုုအခိန္တြင္ အနီးအနား ၿမိဳ႕ရြာမ်ားသိုု႔ ပါ၀င္လာၾကရန္ တိုုက္တြန္းၾကျခင္းေၾကာင့္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မ်ား ပါ၀င္လာခဲ့ၿပီး ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျပည္ၿမိဳ႕တြင္ ထပ္မံ ျဖစ္ပြားခဲ့ျပန္သည္။
၁၉ ၈၈ ခုုႏွစ္ ၾသဂုုတ္လတြင္ ပုုပ္မ ၁၄၄ ညမထြက္ရအမိန္႔ကိုု ထုုတ္ျပန္ခဲ့ၿပီး ဆႏၵျပသူမ်ားအား အၾကမါးနည္းျဖင့္ ၿဖိဳခြင္းခဲ့ၿပီး ဖမ္းမိသူကိုု မတရာက္ႏွိပ္စက္ျခင္းမ်ား ျပဳလုုပ္ခဲ့သည္ကိုု မ်က္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည့္အတြက္ မခံခင္စိတ္ ပိုုမိုုျဖစ္လာခဲ့ေၾကာင္း ကိုုမိုုးေက်ာ္က လြန္ခဲ့သည့္ ၁၅ ႏွစအား ျပန္ေျပာင္း ေျပာဆိုုသည္။ ၁၉ ၈၉ ခုုႏွစ္ ဇူလိုုင္လတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ အား ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ခဲ့ေသာေၾကာင့ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ ျပန္လြတ္ေျမာက္ေရး၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဖြဲ႕စည္းေရး၊ ဖမ္းဆီးေက်ာင္းသားျပန္လြတ္ေရး“စသည့္ ထုုတ္ျပန္ခ်က္မ်ား ထုုတ္ျပန္ကာ ဆႏၵျပရာမွ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရၿပီး တရာဥပေဒအရ ႐ံုုးထုုတ္စစ္ေဆးျခင္း မရွိ၊ တရားသူႀကီးႏွင့္ပင္ မဆံုုလိုုက္ရဘဲ ျပည္ေထာင္ႀကီးခ်ဳပ္တြင္ ပုုဒ္မ ၁၄၃/၁၄၉ /၅၀၅(ခ)ႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားရာမွ ပုုဒ္မ ၅(ည)အျဖစ္ ေျပာင္းလိုုက္ၿပီး ယင္းေထာင္ႀကီးခ်ဳပ္တြင္ပင္ တစ္ႏွစ္နီးပါး အခ်ဳပ္ခံခဲ့ရသည္။
“ေထာင္ထဲမွာ တိုုက္ပြဲျဖစ္ရေသးတယ္၊ အျခားအေဆာင္ေတြလိုု ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ေနတဲ့ အေဆာင္က အခြင့္ေရးအတူတူ မရဘူး။ မနက္ ၆ နာရီ တခါးဖြင့္ ေနလယ္ ၁ နာရီဆိုု တံခါးပိတ္၊ ၃ နာရီေလာက္ဆိုု ျပန္ဖြင့္၊ အဲဒီလိုု အခြင့္အေရးေတြရွိတယ္။ တံခါးဖြင့္ထားတဲ့အခ်ိန္ ကိုုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈေတြ လုုပ္၊ လမ္းေလ ွ်ာက္၊ ဒါမ်ဳိးေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ အေဆာင္က အဲဒါေတြ မရဘူး။ ဒါန႔ဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အမႈတြဲ ၁၀ ေယာက္ အျခားအမႈတြဲ ႏွစ္ေယာက္ အားလံုုး ၁၂ ေယာက္ အစာအငတ္ခံ ဆႏၵျပၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးေဆာင္တာဆိုုေတာ့ နည္းနည္းပိုုၾကတယ္။ သူတိုု႔ဘက္က လိုုက္ေလ်ာၿပီး တန္းတုူ အခြင့္အေရးေတြ ျပန္ေပးခဲ့တယ္“
ယင္းေနာက္ ၁၉ ၉ ၀ ေရႊေကာက္ပြဲ မတိုုင္ခင္ မတ္လတြင္ ေထာင္မွ လြတ္လာခဲ့ၿပီး ျပည္တြင္ တစ္ညသာ အိမ္ခဲ့ရသည္။ အေၾကာင္းမွာ ရပ္ကြက္အတြင္း လာေရာက္ ရမ္းကားေနေသာ စစ္ဗိုုလ္မ်ားအာ ႐ိုုက္ႏွက္မႈျဖင့္ ရွာေဖြေနမႈေၾကာင့္ မႏၱေလးတြင္ ျပန္လည္ ဘေနထိုုင္ခဲ့ရ ေလသည္။ ပုုေလာင္အိုုက္စပ္သည့္ ရာသီဥတုုေၾကာင့္ ပါေကးခင္းထားေသာ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ေဘာင္းဘီ ကြာတားျဖင့္ တင္ပလႅင္ ေခြထိုုင္ရင္း ကိုုကသမ ွ် ျခင္ကိုု ေမာင္းလိုုက္ မ်က္မွန္ပင့္တင္လိုုက္ျဖင့္ ကိုုမိုုးေက်ာ္က ဆက္ၿပီး“၁၉၉၀ ဇူလိုုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔ အာဇာနည္ေန႔မွာ ပန္းေခြခ်ဖိုု႔ လုုပ္ၾကတယ္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ၂၀၀ ေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စစ္ကားေတြ ေရာက္လာၿပီး တားတယ္။ ဒီမွာ ဦးေဆာင္တဲ့ ေအာင္းႀကီး ဆိုုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်ငးကုု စစ္ဗိုုလ္က အကၤ် ီကိုု ဆြဲၿပီး စကားေျပာတယ္။ သူတိုု႔ကေတာ့ ညွိတာေနမွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ပန္းေခြခ်ခ်င္တဲ့ သူေတြပဲ သြားလိုု႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ ေအာင္ႀကီးကိုု ဆြဲထားတာေၾကာင့္ လူထုုက ေဒါသထြက္လာတယ္။ ပိုုလည္း အင္အားမ်ားလာတယ္။ ဒီမွာပဲ စ္စ္ဗိုုလ္က လန္႔ၿပီး ေသနတ္ မိုုးေပၚေထာင္ေဖာက္လိုုက္တယ္။ ပါလာတဲ့ စစ္သားေတြကလည္ လိုုက္ေဖာက္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ လူေတြက ေျပးၾက၊ သူတိုု႔က ဖမ္းၾကနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးကုုန္ျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပည္ျပန္ဖိုု႔ ျပင္လိုုက္တယ္။ မိတၱီလာအေရာက္မွာပဲ ကၽြန္ေတာညီေလး အဖမ္းခံလိုုက္ရၿပီ ဆိုုတာ သိလိုုက္ၿပီး ျပန္လိုု မျဖစ္ေတာ့လိုု႔ ရန္ကုုန္ကိုု ဆင္းလာခဲ့တယ္“။
သူသည္ ရန္ကုုန္အေရာက္တြင္ ပါတီ၀င္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုုကာ ၾကားျဖတ္အစိုုးရဖြဲ႕စည္းေရးကိုု လႈပ္ရွားခဲ့ၿပီး သာဓုုကုုန္တြင္ ျပဳလုုပ္ခဲ့သည့္ အစည္းအေ၀းမွ သတင္းေပါက္ၾကားမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕ ဖမ္းဆီးခခဲ့ရၿပီး သူ႕ေနာက္တြင္လည္း ေထာက္လွမးေရးလိုုက္ေနသည့္အတြက္ ေတာခိုုရန္ ဆံုုးျဖတ္ကာ ၁၉၉၀ ႏိုု၀င္ဘာလဆြင္ ေတာင္ႀကီးသိုု႔ ရထားျဖင့္ ထြက္ခြာခဲ့သည္။ စကားေျပာေနရင္း မီးပ်က္သြားသည့္အတြက္ “မီးက ခဏ ခဏ ပ်က္တယ္ေနာ္“ဟုု ေရရြက္ရင္း မ်က္မ်န္ကိုု ညာဘက္လက္ဖ်ံ႐ိုုးျဖင့္ ပင့္တင္လိုုက္ကာ ABSDF အဖြဲ႕မွ ဗိုုလ္မွဴး တိုုက္ေမာင္း၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ သူသည္ ပအိုု၀့္တပ္၏ ပအိုု၀့္နယ္ေျမတြင္ က်င္လည္ခဲ့သည္။ ပထမဦးဆံုုး ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ တိုုက္ပြဲတြင္ စစ္ေရးေလ့က်င့္ သင္ၾကားထားမႈ မရွသည့္အတြက္ ေျခေထာက္တြင္ ဒဏ္ရာရခဲ့ရာ ဘယ္ဘက္ေျခေဘက္မွ ေျခခလယ္အား ဆံုုးရံႈးခဲ့ရေလသည္။ ယင္းေနာက္ပိုုင္းတြင္ အစိုုးရႏွင့္ ပအိုု၀့္တပ္တိုု႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးၾကသည့္အတြက္ ပအိုု၀့္တပ္မွ ေထာက္ပံထားသည့္ ေသနတ္မ်ား ျပန္လည္သိမ္းယူသြားၾကေသာေၾကာင့္ လက္က်န္ ေသနတ္ ေလးလက္ျဖင့္ ကရင္နီႏွင့္ ထိုုင္းနယ္စပ္သိုု႔ ထြက္ခြာလာခဲ့ၿပီး စစ္သင္တန္းမ်ား သင္ၾကားကာ အစိုုးရတပ္ႏွင့္ တိုုက္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာကိုု တိုုက္ခဲ့ရၿပီး ABSDF ၏ ေနာက္ဆံုုးတိုုက္ပြဲျဖစ္ေသာ ေဒါင္းဂြင္ကုုန္းတြင္ မိုုင္းထိၿပီး ယခုုကဲ့သိုု႔ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ မ်က္လံုုးတစ္ဖက္ ဆံုုး႐ံုုးခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
“ဒဏ္ရာေတြကိုု ဘန္ေကာက္မွာ ေဆးကုုခံတယ္။ ေတာထဲ ၀င္လိုုက္၊ ေဆးကုုလိုုကပဲ။ ေနာက္ေတာ့ UNHCR က ဒုုကၡသည္အျဖစ္ လက္ခံလိုုက္တယ္။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုု စိတ္ဓာတ္ ခြန္အားေပးတယ္။ သူတိုု႔ မ်က္လံုုး ႏွစ္ဘံုုးမွာ တစ္လံုုးထုုတ္ေပးမယ္ ဆိုုၿပီး ေျပာၾကတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ ရွင္သန္လာခဲ့တယ္။ ရဲေဘာ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုု အေမရိကန္ကိုု သြားဖိုု႔ တိုုက္တြန္းတယ္။ ဒါနဲ႔ ၁၉၉၉ မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏဲ႔ အတူ ရဲေဘာ္ အေတာ္မ်ားမ်ား အေမရိကန္မွာ ဒုုကၡသည္ အျဖစ္ ခိုုလံႈလိုုက္ၾကတယ္။ အေမရိကန္က ဒုုကၡသည္ေတြကိုု တစ္လ ေဒၚလာ ၅၀၀ ေပးတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ ေနလာခဲ့ၿပီး ႕ၽြန္ေတာ့္ အေျခအေနက ႏိုုင္ငံသား ခံယူမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ၿပီူေတာ့ အမ်ဳိးသမီးကိုုလည္း ေခၚဖိုု႔ တိုုက္တြန္ၾကတယ္“
ကိုုမိုုးေက်ာ္သည္ အမ်ဳိသမီးကိုု အျမန္ဆံုုး ေခၚယူႏိုုင္ရန္ ၂၀၀၅ ခုုႏွစ္တြင္ ႏိုုင္ငံသား ခံယူလိုုက္သည္။ အေမရိကန္ အစိုုရက ႏိုုင္ငံသားျဖစ္သြားၿပီး မသန္စြမ္းျဖစ္ရသည့္ ABSDF ၏ ရဲေဘာ္ ကိုုမိုုးေက်ာ္အား တစ္လ ေဒၚလာ ၇၀၀ ေက်ာ္အထိ ေထာက္ပံခဲ့သည္။ ကိုုမိုုးေက်ာ္သည္ ဘ၀ကိုု အ႐ံုုး မေပးခဲ့ဘဲ လက္ႏွစ္ဖက္ ဆံုုး႐ံႈးခဲ့သိတုိုင္ ကာေမာင္းကာ ဒုုကၡသည္အျဖစ္ ေရာက္ရွိလာသူမ်ားကိုု တတ္ႏိုုင္သည္ဘက္က ကူညီျခင္း၊ စကားျပန္ လုုပ္ေပးျခင္း၊ ေထာက္ပံေပးျခင္း စသည္တိုု႔ကိုု လုုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္ သူသည္ ကြန္ျပဳတာကိုု ေလ့လာကာ ျပဳျပင္ျခင္း၊ Website ေရးျခင္း၊ Blog ေရးျခင္းမ်ား လုုပ္ေဆာင္ကာ စာမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ားလည္း ေရးသားခဲ့သည္။ ထိုု႔ျပင္ ျမန္မာႏိုုင္ငံအေၾကာင္းအား အၿမဲမျပတ္ ေလံလာခဲ့ၿပီး ကူညီႏိုုင္မည့္ ကိစၥရပ္မ်ားကိုု ေစာင့္ၾကည့္ ေလံလာခဲ့သည္။ “ကၽြန္ေတာ္ ဟိုုမွာ ႏိုုင္ငံသားခံယူလိုုက္ေပမယ့္ ျမန္မာႏိုုင္ငံသားဆိုုတဲ့ ခံယူခ်က္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲဘူး။ ဟိုုမွာ ေငြသံုုးရင္ေတာင္ ေဒၚလာလိုု႔ မေခၚဘူး၊ ျမန္မာလိုု က်ပ္လိုု႔ပဲ သံုုးေနတာ ခုုခ်ိန္ထိပါပဲ၊ ႏိုုင္ငသားခံယူဖိုု႔ တိုုက္တြန္းၾကတာ ခုုႏွစ္ ႏွစ္ၾကာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မခံယူဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေျခအေနနဲ႔ ခံယူမွ ျဖစ္ေတာ့မွာမိုု႔ ခံယူလိုုက္တယ္“ဟုု ကိုုမိုုးေက်ာ္က ရင္ဖြင့္ေလသည္။
ညေန ၆ နာရီခြဲခန္႔ ရွိၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ အေမွာင္ထုုမွာ ပိုုမိုုႀကီူစိုုးလာၿပီး သူသည္ အေမွာင္ထဲတြင္ ထိုုင္ရင္း မ်က္မွန္ကိုု ပင့္တင္ကာ “ကၽြန္ေတာ္ အဓိက လုုပ္ခ်င္တာက ဒီႏိုုင္ငံက မသန္စြမ္းေတြအတြက္ေပါ့။ ဟိုုမွာ ကၽြန္ေတာ္က မသန္စြမ္း အခြင့္အေရးေတြ အအကုုန္ရတယ္။ ဒီမွာေတာ့ အဲဒီေလာက္မရဘူး။ ဒါကိုု ေျပာရင္ ေနာက္ဆံုုးသြားရမွာက အေျခခံဥပေဒပဲ၊ ဒါကိုု ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားတယ္။ ဒါကိုုကိုု ဟိုုျပန္ေရာက္တာနဲ႔ လုုပ္ရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဟိုုျပန္ေရာက္တာနဲ လုုပ္ရမယ့္ ကိစၥေတြကိုု ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တိုုင္ပင္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ လုုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္“ဟုု ျပာသည္။
ထိုု႔ေနာက္ ABSDF ၏ က်ဆံုုး ရဲေဘာ္မ်ားအား အမ ွ်ေ၀မည့္ အခမ္းအနားကိုု ျပင္ဆင္ရန္အတြက္ အကၤ် ီအျဖဴတစ္ထည္ကိုု ၀တ္ဆင္လိုုက္ၿပီး အနက္ေရာင္ အိတ္ တစ္လံုုးကိုု လြယ္ကာ သူက ဆက္ၿပီး ျမန္မာိုုင္ငံကိုု ေလယာဥ္ ဆင္းမယ္ဆိုု ကတည္းက ျမင္လိုုက္ရတဲ့ ေရၿမိဳပ္ေနတဲ့ လယ္ကြင္းေတြ၊ ၿပီးေတာ့ လူေနမႈ ဘ၀ေတြကိုု ၾကည့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ လုုပ္ဖိုု႔ အမ်ားႀကီးက်န္ေနေသးတယ္ ဆိုုတာကိုု ျမင္လိုုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားရဦးမယ္ ဗ်ာ ဟုု ထပ္ဆင့္ေျပာဆိုုၿပီး ငွားထားေသာ ကားျဖင့္ အခမ္းအနား က်င္းပမည့္ ပုုဇြန္ေတာင္ၿမိဳ႕နယ္သိုု႔ ထြက္ခြာရန္ လိုုက္ပါသြား ေတာ့ေလသည္။
ခင္ႏွင္းၾကည္သာ (Venus New)
"စနစ္ဆိုုးကိုု အာခံခဲ့သူ"
အိမ္ထဲကိုု ၀င္လာသည့္ ကၽြန္မကိုု အၿ႔ပံဳးခ်ဳိခ်ဳိႏွင့္ ဆီးႀကိဳလိုုက္ၿပီး “အိမ္ထဲ၀င္ပါ။ ဒီမွာပဲ ထိုုင္ၾကတာေပါ့”ဟုု ၫႊန္ျပရာ ၫႊန္ျပရာကိုု မျမင္မိဘဲ တံုုးတိျဖစ္ေနသည့္ လက္ႏွစ္...ဖက္ကိုုသာ ျမင္မိေလသည္။ မ်က္လံုုးႏွစ္ဖက္ကြယ္ၿပီး အျခားတဖက္က မႈန္၀ါးခဲ့ကာ လက္ႏွစ္ဖက္လံုုး လက္ဖ်ံလယ္မွ တံုုးတိျဖစ္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းမွာ စနစ္ဆိုုးကိုု ေခါင္းငံုု႔မခံပဲ တြန္းလွန္ခဲ့သည့္ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓါတ္၏ ျပယုုဂ္တစ္ခုုပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ႏ်စ္ေပါင္း ၁၅ ႏွစ္ၾကာမွာ ဂုုဏ္ျပဳက်င္းပခြင့္ရခဲ့သည့္ ၈၈ ေငြရတုုပြဲသိုု႔ တက္ေရာက္ရန္ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံမွ မိုုင္ေပါင္းမ်ားစြာကိုု ျဖတ္သန္းကာ ျမန္မာျပည္သိုု႔ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ တိုုက္ပြဲ၀င္ရင္း က်ဆံုုးခဲ့ရသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားအား ဂုုဏ္ျပရန္ႏွင့္ အမ ွ်ေ၀ရန္အတြက္ ျမန္မာႏိုုင္ငံဆီသိုု႔ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ၿပီးမွ ပထမဦးဆံုုးအႀကိမ္ လာေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ စြပ္က်ယ္အျဖဴေရာင္ႏွင့္ ကြာတားေဘာင္းဘီ မီးခိုုးရင့္ေရာင္ကိုု ၀တ္ဆင္ထားၿပီး အနက္ေရာင္ေဘာ္ တပ္ထားေသာ မ်က္မွန္တပ္ဆင္ထားကာ အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ ခင္မင္စရာေကာင္းၿပီး စကားေျပာရင္း မ်က္မွန္ပင့္တင္တတ္သူျဖစ္သည္။
သူသည္ ကရင္ျပည္နယ္အတြင္းရွိ ေဒါင္းဂြင္ကုုန္းတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ အစိုုးရႏွင့္ ABSDF ၏ ေနာ္ဆံုုးတိုုက္ပြဲတြင္ မိုုင္းထိခဲ့သည့္အတြက္ မ်က္လံုုးတစ္လံုုးႏွင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ ဆံုုးရံွဳးခဲ့ရၿပီး ျပည္ပႏိုုင္ငံတြင္ ဒုုကၡသည္အျဖစ္ ေနထိုုင္ရင္း အေျခအေန အရပ္ရပ္ေၾကာင့္ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံသားအျဖစ္ ခံယူလိုုက္သည့္ ABSDF ရဲေဘာ္ေဟာင္း ကိုုမိုုးေက်ာ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ျပဘ္ၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုုင္ခဲ့ေသာ ကိုုမိုုးေက်ာ္၏ ငယ္ ဘ၀မွာ မိဘႏွင့္အတူ ေအးခ်မ္းစြာေနထိုုင္ရင္း အဠမတန္းအေရာက္တြင္ ပညာေရး အေျပာင္းအလဲကိုု မေက်နပ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုုခဲ့မႈေၾကာင့္ အ.ထယက (၂) ျပည္မွ ေက်ာင္းထုုတ္ခံခဲ့ရသည္။
ယင္းကာလသည္ ၁၉၈၃-၈၄ ကာလ ၀န္းက်င္တြင္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းမွ ထြက္လာခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုုင္တြင္ မိသားစုု စီးပြားေရးကိုု ကူရင္း ေအခ်မ္းစြာ ေနထိုုင္ခဲ့သည္။ ၁၉ ၈၇ ခုုႏွစ္တြင္ မႏၱေလးသူ မတင္တင္ေအးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ၿပီး ယင္းၿမိဳ႕တြင္ပင္ စီးပြားေရးလုုပ္ကိုုင္ကာ အေျခခ်ေနထိုုင္ရန္ ႀကိဳးစားခဲေသာ္လည္း ယင္းႏွစ္၏ စက္တတင္လာလ ၁၅ ရက္ေနတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ တရားမ၀င္ေငြအျဖစ္ ေၾကညာေၾကာင္း ထုုတ္ျပန္ခဲ့မႈေၾကာင့္ လူထုုဆူပူ အံုုၾကြမႈတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေလသည္။
“အစိုုးရက ၇၅၊ ၃၅ နဲ႔ ၂၅ က်ပ္တန္ေတြကိုု သိမ္းေၾကာင္း ေၾကညာလိုုက္တယ္။ လက္ထဲမွာ ၇၅ က်ပ္နဲ႔ ၂၅ က်ပ္က လာမိတယ္။ တစ္ျပားမွ သံုုးစရာမက်န္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မႏၱေလးက လူထုုက ေပါက္ကြဲၿပီး ဆူပူၾကတယ္။ မခံခ်င္စိတ္နဲ ဆူပူထဲမွာ ပါလိုုက္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္လုုပ္တာမ်ဳိး မဟုုတ္ပါဘူး၊ ောက္ကေန လိုုက္ေအာ္တာမ်ဳိးပါပဲ“ ညာဘက္လက္ျဖင့္ မ်က္မွန္ကိုု ပင့္တင္လိုုက္ၿပီး သူသည္ ယင္း လူထုုအံုုၾကြမႈႀကီး အၿပီးတြင္ ျပည္သိုု႔ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ကာ ျပည္ဲမိဳ႕ရွိ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ေ၀ျခငး၊ စုုစည္းျခင္မ်ားကိုု လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ မိသားစုုက ယင္းသိုု႔ လုုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကိုု ကန္႔ကြက္မႈ မရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ ၁၉ ၈၈ ခုုႏွစ္၏ ရွစ္လးလံုုး အေရးအခင္းကာလမ်ားတြင္ ျပည္ၿမိဳ႕ရွိ ေရႊဆံေတာ္ဘုုရား ရင္ျပင္ေပၚတြင္ ေက်ာင္းသား ၅၀ ေက်ာ္ခန္႔ျဖင့္ ပိတ္ဆိုု႔တားဆီးခံခဲ့ေၾကာင္း ကိုုမ္ုုးေက်ာ္က စိတ္အားထက္သန္စြာ ရွင္းျပသည္။ သူသည္ အသံကိုုျမွင့္ၿပီး “အဲဒီတုုန္းက အ၀ိုုင္းခံရတာ အငယ္ဆံုုးတန္းက ေလးတန္းေက်ာင္းသားပဲ။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေတြက ပိုုမ်ားတယ္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား နည္းတယ္။ ေစာင္းတန္းေတြက အပိတ္ခံလိုုက္ရေတာ့ မင္းႀကီးေတာင္ေပၚကေန အတင္း ထြက္ေျပးရတာ။ အဲဒီတုုန္းက ေက်ာင္းသား ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ဖမ္းမိသြားတယ္“ဟုု ဆိုုသည္။ ထိုုအခိန္တြင္ အနီးအနား ၿမိဳ႕ရြာမ်ားသိုု႔ ပါ၀င္လာၾကရန္ တိုုက္တြန္းၾကျခင္းေၾကာင့္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မ်ား ပါ၀င္လာခဲ့ၿပီး ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျပည္ၿမိဳ႕တြင္ ထပ္မံ ျဖစ္ပြားခဲ့ျပန္သည္။
၁၉ ၈၈ ခုုႏွစ္ ၾသဂုုတ္လတြင္ ပုုပ္မ ၁၄၄ ညမထြက္ရအမိန္႔ကိုု ထုုတ္ျပန္ခဲ့ၿပီး ဆႏၵျပသူမ်ားအား အၾကမါးနည္းျဖင့္ ၿဖိဳခြင္းခဲ့ၿပီး ဖမ္းမိသူကိုု မတရာက္ႏွိပ္စက္ျခင္းမ်ား ျပဳလုုပ္ခဲ့သည္ကိုု မ်က္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည့္အတြက္ မခံခင္စိတ္ ပိုုမိုုျဖစ္လာခဲ့ေၾကာင္း ကိုုမိုုးေက်ာ္က လြန္ခဲ့သည့္ ၁၅ ႏွစအား ျပန္ေျပာင္း ေျပာဆိုုသည္။ ၁၉ ၈၉ ခုုႏွစ္ ဇူလိုုင္လတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ အား ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ခဲ့ေသာေၾကာင့ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ ျပန္လြတ္ေျမာက္ေရး၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဖြဲ႕စည္းေရး၊ ဖမ္းဆီးေက်ာင္းသားျပန္လြတ္ေရး“စသည့္ ထုုတ္ျပန္ခ်က္မ်ား ထုုတ္ျပန္ကာ ဆႏၵျပရာမွ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရၿပီး တရာဥပေဒအရ ႐ံုုးထုုတ္စစ္ေဆးျခင္း မရွိ၊ တရားသူႀကီးႏွင့္ပင္ မဆံုုလိုုက္ရဘဲ ျပည္ေထာင္ႀကီးခ်ဳပ္တြင္ ပုုဒ္မ ၁၄၃/၁၄၉ /၅၀၅(ခ)ႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားရာမွ ပုုဒ္မ ၅(ည)အျဖစ္ ေျပာင္းလိုုက္ၿပီး ယင္းေထာင္ႀကီးခ်ဳပ္တြင္ပင္ တစ္ႏွစ္နီးပါး အခ်ဳပ္ခံခဲ့ရသည္။
“ေထာင္ထဲမွာ တိုုက္ပြဲျဖစ္ရေသးတယ္၊ အျခားအေဆာင္ေတြလိုု ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ေနတဲ့ အေဆာင္က အခြင့္ေရးအတူတူ မရဘူး။ မနက္ ၆ နာရီ တခါးဖြင့္ ေနလယ္ ၁ နာရီဆိုု တံခါးပိတ္၊ ၃ နာရီေလာက္ဆိုု ျပန္ဖြင့္၊ အဲဒီလိုု အခြင့္အေရးေတြရွိတယ္။ တံခါးဖြင့္ထားတဲ့အခ်ိန္ ကိုုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈေတြ လုုပ္၊ လမ္းေလ ွ်ာက္၊ ဒါမ်ဳိးေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ အေဆာင္က အဲဒါေတြ မရဘူး။ ဒါန႔ဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အမႈတြဲ ၁၀ ေယာက္ အျခားအမႈတြဲ ႏွစ္ေယာက္ အားလံုုး ၁၂ ေယာက္ အစာအငတ္ခံ ဆႏၵျပၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးေဆာင္တာဆိုုေတာ့ နည္းနည္းပိုုၾကတယ္။ သူတိုု႔ဘက္က လိုုက္ေလ်ာၿပီး တန္းတုူ အခြင့္အေရးေတြ ျပန္ေပးခဲ့တယ္“
ယင္းေနာက္ ၁၉ ၉ ၀ ေရႊေကာက္ပြဲ မတိုုင္ခင္ မတ္လတြင္ ေထာင္မွ လြတ္လာခဲ့ၿပီး ျပည္တြင္ တစ္ညသာ အိမ္ခဲ့ရသည္။ အေၾကာင္းမွာ ရပ္ကြက္အတြင္း လာေရာက္ ရမ္းကားေနေသာ စစ္ဗိုုလ္မ်ားအာ ႐ိုုက္ႏွက္မႈျဖင့္ ရွာေဖြေနမႈေၾကာင့္ မႏၱေလးတြင္ ျပန္လည္ ဘေနထိုုင္ခဲ့ရ ေလသည္။ ပုုေလာင္အိုုက္စပ္သည့္ ရာသီဥတုုေၾကာင့္ ပါေကးခင္းထားေသာ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ေဘာင္းဘီ ကြာတားျဖင့္ တင္ပလႅင္ ေခြထိုုင္ရင္း ကိုုကသမ ွ် ျခင္ကိုု ေမာင္းလိုုက္ မ်က္မွန္ပင့္တင္လိုုက္ျဖင့္ ကိုုမိုုးေက်ာ္က ဆက္ၿပီး“၁၉၉၀ ဇူလိုုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔ အာဇာနည္ေန႔မွာ ပန္းေခြခ်ဖိုု႔ လုုပ္ၾကတယ္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ၂၀၀ ေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စစ္ကားေတြ ေရာက္လာၿပီး တားတယ္။ ဒီမွာ ဦးေဆာင္တဲ့ ေအာင္းႀကီး ဆိုုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်ငးကုု စစ္ဗိုုလ္က အကၤ် ီကိုု ဆြဲၿပီး စကားေျပာတယ္။ သူတိုု႔ကေတာ့ ညွိတာေနမွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ပန္းေခြခ်ခ်င္တဲ့ သူေတြပဲ သြားလိုု႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ ေအာင္ႀကီးကိုု ဆြဲထားတာေၾကာင့္ လူထုုက ေဒါသထြက္လာတယ္။ ပိုုလည္း အင္အားမ်ားလာတယ္။ ဒီမွာပဲ စ္စ္ဗိုုလ္က လန္႔ၿပီး ေသနတ္ မိုုးေပၚေထာင္ေဖာက္လိုုက္တယ္။ ပါလာတဲ့ စစ္သားေတြကလည္ လိုုက္ေဖာက္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ လူေတြက ေျပးၾက၊ သူတိုု႔က ဖမ္းၾကနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးကုုန္ျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပည္ျပန္ဖိုု႔ ျပင္လိုုက္တယ္။ မိတၱီလာအေရာက္မွာပဲ ကၽြန္ေတာညီေလး အဖမ္းခံလိုုက္ရၿပီ ဆိုုတာ သိလိုုက္ၿပီး ျပန္လိုု မျဖစ္ေတာ့လိုု႔ ရန္ကုုန္ကိုု ဆင္းလာခဲ့တယ္“။
သူသည္ ရန္ကုုန္အေရာက္တြင္ ပါတီ၀င္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုုကာ ၾကားျဖတ္အစိုုးရဖြဲ႕စည္းေရးကိုု လႈပ္ရွားခဲ့ၿပီး သာဓုုကုုန္တြင္ ျပဳလုုပ္ခဲ့သည့္ အစည္းအေ၀းမွ သတင္းေပါက္ၾကားမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕ ဖမ္းဆီးခခဲ့ရၿပီး သူ႕ေနာက္တြင္လည္း ေထာက္လွမးေရးလိုုက္ေနသည့္အတြက္ ေတာခိုုရန္ ဆံုုးျဖတ္ကာ ၁၉၉၀ ႏိုု၀င္ဘာလဆြင္ ေတာင္ႀကီးသိုု႔ ရထားျဖင့္ ထြက္ခြာခဲ့သည္။ စကားေျပာေနရင္း မီးပ်က္သြားသည့္အတြက္ “မီးက ခဏ ခဏ ပ်က္တယ္ေနာ္“ဟုု ေရရြက္ရင္း မ်က္မ်န္ကိုု ညာဘက္လက္ဖ်ံ႐ိုုးျဖင့္ ပင့္တင္လိုုက္ကာ ABSDF အဖြဲ႕မွ ဗိုုလ္မွဴး တိုုက္ေမာင္း၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ သူသည္ ပအိုု၀့္တပ္၏ ပအိုု၀့္နယ္ေျမတြင္ က်င္လည္ခဲ့သည္။ ပထမဦးဆံုုး ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ တိုုက္ပြဲတြင္ စစ္ေရးေလ့က်င့္ သင္ၾကားထားမႈ မရွသည့္အတြက္ ေျခေထာက္တြင္ ဒဏ္ရာရခဲ့ရာ ဘယ္ဘက္ေျခေဘက္မွ ေျခခလယ္အား ဆံုုးရံႈးခဲ့ရေလသည္။ ယင္းေနာက္ပိုုင္းတြင္ အစိုုးရႏွင့္ ပအိုု၀့္တပ္တိုု႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးၾကသည့္အတြက္ ပအိုု၀့္တပ္မွ ေထာက္ပံထားသည့္ ေသနတ္မ်ား ျပန္လည္သိမ္းယူသြားၾကေသာေၾကာင့္ လက္က်န္ ေသနတ္ ေလးလက္ျဖင့္ ကရင္နီႏွင့္ ထိုုင္းနယ္စပ္သိုု႔ ထြက္ခြာလာခဲ့ၿပီး စစ္သင္တန္းမ်ား သင္ၾကားကာ အစိုုးရတပ္ႏွင့္ တိုုက္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာကိုု တိုုက္ခဲ့ရၿပီး ABSDF ၏ ေနာက္ဆံုုးတိုုက္ပြဲျဖစ္ေသာ ေဒါင္းဂြင္ကုုန္းတြင္ မိုုင္းထိၿပီး ယခုုကဲ့သိုု႔ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ မ်က္လံုုးတစ္ဖက္ ဆံုုး႐ံုုးခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
“ဒဏ္ရာေတြကိုု ဘန္ေကာက္မွာ ေဆးကုုခံတယ္။ ေတာထဲ ၀င္လိုုက္၊ ေဆးကုုလိုုကပဲ။ ေနာက္ေတာ့ UNHCR က ဒုုကၡသည္အျဖစ္ လက္ခံလိုုက္တယ္။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုု စိတ္ဓာတ္ ခြန္အားေပးတယ္။ သူတိုု႔ မ်က္လံုုး ႏွစ္ဘံုုးမွာ တစ္လံုုးထုုတ္ေပးမယ္ ဆိုုၿပီး ေျပာၾကတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ ရွင္သန္လာခဲ့တယ္။ ရဲေဘာ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုု အေမရိကန္ကိုု သြားဖိုု႔ တိုုက္တြန္းတယ္။ ဒါနဲ႔ ၁၉၉၉ မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏဲ႔ အတူ ရဲေဘာ္ အေတာ္မ်ားမ်ား အေမရိကန္မွာ ဒုုကၡသည္ အျဖစ္ ခိုုလံႈလိုုက္ၾကတယ္။ အေမရိကန္က ဒုုကၡသည္ေတြကိုု တစ္လ ေဒၚလာ ၅၀၀ ေပးတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ ေနလာခဲ့ၿပီး ႕ၽြန္ေတာ့္ အေျခအေနက ႏိုုင္ငံသား ခံယူမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ၿပီူေတာ့ အမ်ဳိးသမီးကိုုလည္း ေခၚဖိုု႔ တိုုက္တြန္ၾကတယ္“
ကိုုမိုုးေက်ာ္သည္ အမ်ဳိသမီးကိုု အျမန္ဆံုုး ေခၚယူႏိုုင္ရန္ ၂၀၀၅ ခုုႏွစ္တြင္ ႏိုုင္ငံသား ခံယူလိုုက္သည္။ အေမရိကန္ အစိုုရက ႏိုုင္ငံသားျဖစ္သြားၿပီး မသန္စြမ္းျဖစ္ရသည့္ ABSDF ၏ ရဲေဘာ္ ကိုုမိုုးေက်ာ္အား တစ္လ ေဒၚလာ ၇၀၀ ေက်ာ္အထိ ေထာက္ပံခဲ့သည္။ ကိုုမိုုးေက်ာ္သည္ ဘ၀ကိုု အ႐ံုုး မေပးခဲ့ဘဲ လက္ႏွစ္ဖက္ ဆံုုး႐ံႈးခဲ့သိတုိုင္ ကာေမာင္းကာ ဒုုကၡသည္အျဖစ္ ေရာက္ရွိလာသူမ်ားကိုု တတ္ႏိုုင္သည္ဘက္က ကူညီျခင္း၊ စကားျပန္ လုုပ္ေပးျခင္း၊ ေထာက္ပံေပးျခင္း စသည္တိုု႔ကိုု လုုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္ သူသည္ ကြန္ျပဳတာကိုု ေလ့လာကာ ျပဳျပင္ျခင္း၊ Website ေရးျခင္း၊ Blog ေရးျခင္းမ်ား လုုပ္ေဆာင္ကာ စာမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ားလည္း ေရးသားခဲ့သည္။ ထိုု႔ျပင္ ျမန္မာႏိုုင္ငံအေၾကာင္းအား အၿမဲမျပတ္ ေလံလာခဲ့ၿပီး ကူညီႏိုုင္မည့္ ကိစၥရပ္မ်ားကိုု ေစာင့္ၾကည့္ ေလံလာခဲ့သည္။ “ကၽြန္ေတာ္ ဟိုုမွာ ႏိုုင္ငံသားခံယူလိုုက္ေပမယ့္ ျမန္မာႏိုုင္ငံသားဆိုုတဲ့ ခံယူခ်က္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲဘူး။ ဟိုုမွာ ေငြသံုုးရင္ေတာင္ ေဒၚလာလိုု႔ မေခၚဘူး၊ ျမန္မာလိုု က်ပ္လိုု႔ပဲ သံုုးေနတာ ခုုခ်ိန္ထိပါပဲ၊ ႏိုုင္ငသားခံယူဖိုု႔ တိုုက္တြန္းၾကတာ ခုုႏွစ္ ႏွစ္ၾကာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မခံယူဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေျခအေနနဲ႔ ခံယူမွ ျဖစ္ေတာ့မွာမိုု႔ ခံယူလိုုက္တယ္“ဟုု ကိုုမိုုးေက်ာ္က ရင္ဖြင့္ေလသည္။
ညေန ၆ နာရီခြဲခန္႔ ရွိၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ အေမွာင္ထုုမွာ ပိုုမိုုႀကီူစိုုးလာၿပီး သူသည္ အေမွာင္ထဲတြင္ ထိုုင္ရင္း မ်က္မွန္ကိုု ပင့္တင္ကာ “ကၽြန္ေတာ္ အဓိက လုုပ္ခ်င္တာက ဒီႏိုုင္ငံက မသန္စြမ္းေတြအတြက္ေပါ့။ ဟိုုမွာ ကၽြန္ေတာ္က မသန္စြမ္း အခြင့္အေရးေတြ အအကုုန္ရတယ္။ ဒီမွာေတာ့ အဲဒီေလာက္မရဘူး။ ဒါကိုု ေျပာရင္ ေနာက္ဆံုုးသြားရမွာက အေျခခံဥပေဒပဲ၊ ဒါကိုု ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားတယ္။ ဒါကိုုကိုု ဟိုုျပန္ေရာက္တာနဲ႔ လုုပ္ရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဟိုုျပန္ေရာက္တာနဲ လုုပ္ရမယ့္ ကိစၥေတြကိုု ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တိုုင္ပင္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ လုုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္“ဟုု ျပာသည္။
ထိုု႔ေနာက္ ABSDF ၏ က်ဆံုုး ရဲေဘာ္မ်ားအား အမ ွ်ေ၀မည့္ အခမ္းအနားကိုု ျပင္ဆင္ရန္အတြက္ အကၤ် ီအျဖဴတစ္ထည္ကိုု ၀တ္ဆင္လိုုက္ၿပီး အနက္ေရာင္ အိတ္ တစ္လံုုးကိုု လြယ္ကာ သူက ဆက္ၿပီး ျမန္မာိုုင္ငံကိုု ေလယာဥ္ ဆင္းမယ္ဆိုု ကတည္းက ျမင္လိုုက္ရတဲ့ ေရၿမိဳပ္ေနတဲ့ လယ္ကြင္းေတြ၊ ၿပီးေတာ့ လူေနမႈ ဘ၀ေတြကိုု ၾကည့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ လုုပ္ဖိုု႔ အမ်ားႀကီးက်န္ေနေသးတယ္ ဆိုုတာကိုု ျမင္လိုုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားရဦးမယ္ ဗ်ာ ဟုု ထပ္ဆင့္ေျပာဆိုုၿပီး ငွားထားေသာ ကားျဖင့္ အခမ္းအနား က်င္းပမည့္ ပုုဇြန္ေတာင္ၿမိဳ႕နယ္သိုု႔ ထြက္ခြာရန္ လိုုက္ပါသြား ေတာ့ေလသည္။
ခင္ႏွင္းၾကည္သာ (Venus New)
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။