ႏုိင္ငံ ဖြံ႔ျဖိဳးတုိးတက္ေရးအတြက္ အဓိက ေမာင္းႏွင္အားမ်ား (ေနသြင္)

By Ni Lynn on Wednesday, December 12, 2012 at 7:37pm

တုိင္းျပည္တခုမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေနလွ်င္ ဒီမုိကေရစီ ရွိေနျပီးဟု ယူဆမႈမ်ား ရွိႏုိင္ပါသည္၊ အမွန္မွာ ဒီမိုကေရစီသည္ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈတည္းဟူေသာ အေျခခံ အုတ္ျမစ္ေပၚတြင္ တည္ေဆာက္ထားရျခင္း ျဖစ္သည္။ အတိအက်ဆုိရင္လွ်င္ ဒီမုိကေရစီ၏ ေအာက္ေျခတြင္ တဦးခ်င္း လြတ္လပ္မွဳႏွင့္ တဦးခ်င္း ပစၥည္းဥစၥာပိုင္ဆုိင္မႈ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရမွဳတို႔အတြက္ ကိုယ္စားျပဳမွဳ ရွိျပီး ဖြဲ႔စည္းပံုအရ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အစိုးရ စနစ္ျဖင့္အာမခံထားျခင္းျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္တရာေက်ာ္ေက်ာ္ကို ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္ၾကည့္လွ်င္ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔၏ အဘိုးအဘြားမ်ား၏ ေခတ္တြင္ ေလယာဥ္ပ်ံမရွိ။ တယ္လီ ဖုန္း မရွိ။ ယေန႔ေခတ္ကဲ့သို႔ ေဆး၀ါးမ်ားလည္း အဆင္သင့္မရွိ၊ ေလေအးေပးစက္၊ ေစ်း၀ယ္ကုန္တုိက္ၾကီးမ်ား၊ ေရဒီယို၊ ရုပ္ရွင္ ဘာတခုမွ် မရွိေသး။ စက္ရုပ္ႏွင့္ကြန္ျပဴတာဆုိ ေ၀းေရာ။ ေနာက္ထပ္ မ်ဳိးဆက္တခ်ဳိ႔ကို ျပန္ဆုတ္ၾကည့္လုိက္လွ်င္ နည္းပညာႏွင့္ လူေနမႈ အဆင့္ အတန္းက ပို၍ပင္ နိမ့္က်ေသာအေျခအေနတြင္ ထိုေခတ္က ေဘးဘိုးမ်ား မည္သို႔မည္ပံု အသက္ရွင္ခဲ့သည္ကိုပင္ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

ထုိ႔ေနာက္ ေသာမတ္ အက္ဒီဆင္ကဲ့သုိ႔ စြန္႔ဦးတီထြင္သူ သိပၸံပညာရွင္မ်ား ေပၚေပါက္လာသည္။ ထိုသုိ႔တီထြင္မွုသည္ ပုဂၢလိက ပစၥည္းဥစၥာ ပိုင္ဆုိင္မွဳအခြင့္အေရး၊ အခြင့္အေရးတန္းတူရည္တူ စီးပြားေရးအင္စတီက်ဴးရွင္းမ်ားက ေမြးထုတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ယေန႔ေခတ္တြင္လည္း Bill Gate၊ Steve Jobs တုိ႔ကဲ့သို႔ေသာ အုိင္တီပညာရွင္၊ နယူးကလီယားပညာရွင္၊ ေခတ္မွီဇီ၀ပညာရွင္၊ တျခားနယ္ပယ္အသီးသီးမွ ပညာရွင္ မ်ားသည္ အေမရိကား ေျမေပၚမွ ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ Samsung၊ Hyundai တုိ႔ကဲ့သို႔ နည္းပညာအဆင့္ျမင့္ ထုတ္ကုန္မ်ားကို ထုတ္လုပ္ ေနေသာ ႏုိင္ငံသည္ ေျမာက္ကိုရီယား မဟုတ္ဘဲ ေတာင္ကိုရီးယားျဖစ္ေနသည္၊ မကၠဆီကိုက အက္ဒီဆင္၊ Bill Gate၊ Steve Jobs ကိ္ု ဘာေၾကာင့္ မေမြးထုတ္ႏုိင္သနည္း၊၊ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ စီးပြားေရး စနစ္မ်ား၏ ရလဒ္ျဖစ္ပါသည္။ ေျမာက္ကိုးရီယားက Samsung၊ Hyundai တုိ႔ကဲ့သို႔ နည္းပညာ အဆင့္ျမင့္ ကုမၼဏီမ်ားမရွိသနည္း၊ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ စီးပြားေရး စနစ္မ်ားေၾကာင့္ဆုိသည္မွာ ရွင္းပါသည္။

ေျမာက္ကိုရီးယားတြင္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္မွ စ ၍ ပုဂလိက ပိုင္ဆုိင္ခြင့္မွန္သမွ် ဖ်က္သိမ္းခဲ့သည္။ ေစ်းကြက္ကို လည္း ပိတ္ထားသည္။ ေစ်းကြက္ တြင္သာမက နယ္ပယ္အသီးသီးတြင္ လြတ္လပ္မွဳမရိွိေတာ့၊ ဖိႏွိပ္ေသာ အစိုးရ (ကင္အီဆြန္း၊ ကင္ဂ်ံဳဧ) ႏွင့္ ခရိုနီတစုကသာ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး အထူးအခြင့္အေရးကို ခံစားၾကသည္၊ တျခားသူမ်ား၏ ပုဂလိက ပစၥည္းဥစၥာပိုင္ဆုိင္မွဳကို အားမေပးခ်င္၊ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး နစ္ကို မက်င့္သံုးခ်င္၊ ပုဂလိက က႑ကို အားမေပး၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေျမာက္ကိုရီးယားသည္ စီးပြားေရးအရ ထုိင္းမိႈင္း ရပ္တန္႔ေနခဲ့သည္။

၁၉၅၀ တ၀ုိက္က ေတာင္ကိုရီယားက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရးအင္စတီက်ဴးရွင္းက ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈႏွင့္ ကုန္သြယ္ေရးကို အားေပးသည္။ စြန္႔ဦးတီထြင္သူ လူငယ္ေလးတဦးသည္ ဘဏ္မွ ေငြေခ်းႏိုင္သည္။ ကိုယ္ပိုင္ ကုန္စည္ႏွင့္ ၀န္ေဆာင္မႈမ်ားကို ထုတ္ေရာင္းႏုိင္သည္။ အေျမာ္အျမင္ရွိေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားက ပညာေရးက႑မွာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ပညာ တတ္ေျမာက္မႈႏႈန္းျမင့္မားသည္။ ေတာင္ကိုရီယားကုမၸဏီမ်ားသည္ ပညာတတ္မ်ားကို စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ျပန္၍ သံုးနုိင္ၾကသည္။ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ၊ စက္မႈလက္မႈ လုပ္ငန္းထြန္းကားေရး၊ ပို႔ကုန္၊ နည္းပညာေရးဖလွယ္ေရးကို အားေပးေသာ စီးပြားေရးစနစ္ေၾကာင့္ အက်ဳိးပိုျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ႏွင့္ ေတာင္ ကိုရီယားသည္ အာရွတြင္ စီးပြားေရး ေရႊထီးေဆာင္းေသာ ႏိုင္ငံ၊ ကမၻာေပၚတြင္ စီးပြားေရး တုိးတက္မႈႏႈန္း အျမန္ဆံုးႏုိင္ငံျဖစ္လာသည္။

ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ ၅၀ အၾကာ (၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ား) တြင္ ေတာင္ကိုရီယားက ၾကီးပြားခ်မ္းသာသြားျပီး ဆယ္ဆမကေနာက္က်က်န္ခဲ့ေသာ ေျမာက္ကိုရီယားတြင္ ေျမာက္ကိုရီးယားတြင္ ျပည္သူ သန္းခ်ီျပီး ဆင္းရဲ ငတ္ျပတ္ေနၾကသည္။

အေၾကာင္းရင္းက ရွင္းပါသည္။ ေျမာက္ကိုရီးတြင္ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားသည္ ဆင္းရဲတြင္းထဲမွာ ၾကီးျပင္းလာၾကသည္။ စြန္႔ဦးတီထြင္မႈ၊ ဖန္တီးမႈ ဓေလ့မ်ားနွင့္ ၾကီးျပင္းလာၾကျခင္းမဟုတ္။ လံုေလာက္ေသာ ပညာေရးလည္း မရခဲ့ၾက။ ပညာေရး ဆုိသည္မွာ အစုိးရ သက္ဆုိးရွည္ေရး အတြက္ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးသက္သက္အတြက္သာ အသံုးခ်ခံျဖစ္ေနသည္။ ေက်ာင္းတြင္ ကြန္ျပဴတာမဆုိထားႏွင့္ စာအုပ္ပင္ အျပည့္အစံုမရွိ၊ မစို႔မပုိ႔။ ေက်ာင္းျပီးေသာအခါ လူတုိင္း စစ္တပ္ထဲတြင္ ၁၀ ႏွစ္ စစ္မွဳထမ္းၾကရသည္။ ပုဂလိက ပစၥည္းပုိင္ဆုိင္ခြင့္၊ လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ခြင့္ႏွင့္ ၾကီးပြားရာၾကီးပြားေၾကာင္း ၾကိဳးစားခြင့္လည္းမရွိေပ။

ေျမာက္ကိုးရီယားကဲ့သုိ႔ ေနာက္ထပ္ ဥပမာမ်ားစြာရွိပါသည္။ ဥပမာ ေဟတီ၊ ကြန္ဂို တို႔တြင္ ေက်ာင္းမတက္ႏုိင္ေသာ ကေလးမ်ားစြာရွိသည္။ ပညာေရး အရည္အေသြးကလည္း ညံ့ဖ်င္းသည္။ ေက်ာင္းမွာ စာအုပ္ အလံုအေလာက္မရွိ။ ဆရာမ်ားက ေက်ာင္းမွာ စာလာမသင္၊ ထုိ႔သို႔ ပညာေရးေလာက ခြ်တ္ျခံဳက်ေနရသည့္ အဓိက အေၾကာင္းႏွစ္ရပ္ျဖစ္ႏုိင္သည္။ စီးပြားေရးရူ႔ေထာင့္မွ ၾကည့္လွ်င္ ေက်ာင္းက ေပးေသာ ပညာေရးက လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ သံုးစားမရေသာေၾကာင့္ မိဘမ်ားက သူတုိ႔ကေလးကို ေက်ာင္းမပို႔ခ်င္။ ႏုိင္ငံေရးရူ႔ေထာင့္ ၾကည့္လွ်င္ အစုိးရ ကလည္း ပညာေရးက႑ကို လ်စ္လ်ဴရႈထားသည္။

ထုိအတြက္ ေပးရမည့္အဖိုးအခက မနည္းလွ၊ အလားအလာရိွိေသာ ကေလးမ်ားကို လူ႔အဖြဲ႔႔အစည္း တုိးတက္စည္ပင္ေရးအတြက္ အသံုး မခ်ႏုိင္ေတာ့။ ေဟတီ၊ ကြန္ဂိုတို႔တြင္လည္း ေဘးဂိတ္ ကဲ့သို႔ ျဖစ္လာႏုိင္ေသာ ပါရမီရွင္မ်ား ရွိႏုိင္သည္။ အုိင္စတုိင္းကဲ့သို႔ ပါရမီရွင္မ်ားပင္ တေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စ ပါေကာင္း ပါႏုိင္ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိကေလးငယ္မ်ားသည္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ၊ ပညာမတတ္ေသာ လယ္သမား ေလးမ်ား ျဖစ္ေနႏုိင္သည္။ သို႔မဟုတ္လည္း စစ္တပ္ထဲကို မ၀င္ခ်င္ဘဲ အတင္း၀င္ ေနရသည္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။

ျပန္ေကာက္ရလွ်င္ အမ်ားကို လမ္းဖြင့္ေပးေသာစီးပြားေရးအင္စတီက်ဴးရွင္း (Inclusive Economic Institution) သည္ Inclusive Market ကို ဖန္တီးေပးသည္။ ေရရွည္ခံေသာ စီးပြားေရးဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မွဳသည္ နည္းပညာတုိးတက္မွဳမပါဘဲ မျဖစ္ႏုိင္။ ဆုိလိုသည္မွာ လူ (လုပ္အား)၊ ေျမ၊ ႏွင့္ အရင္းအႏွီး (ဥပမာ အေဆာက္အဦး၊ စက္ယႏၱယား) မ်ား၏ ထုတ္လုပ္မွဳသည္ အျမဲတမ္း တိုးတက္ေနရန္ လိုအပ္သည္။ ထုိသို႔ တိုးတက္ေနစဥ္ရန္ ပုဂၢလိက ပစၥည္းပိုင္ဆုိင္မႈ၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈတုိ႔ မရွိဘဲ မရႏုိင္ေပ။

ပုဂလိက ပစၥည္းပိုင္ဆုိင္မႈ အာမခံခ်က္မရွိဆုိေသာ အဓိပၸါယ္မွာ လူအမ်ားစုၾကီးကို စေတးျပီး အခြင့္ထူးခံ လက္တဆုပ္စာလူတစုက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ကိုင္ခြင့္၊ မက္လံုးရွိၾကျပီး ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွဳ လုပ္ႏုိင္ခဲ့ၾကေသာ စနစ္ကို ဆုိလိုသည္။ ေျမာက္ကိုရီယား ဥပမာတြင္ ကင္အီဆြန္း၊ ကင္ဂ်ံဳဧ ႏွင့္ ခရိုနီတစုကသာ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး အထူးအခြင့္အေရးကို ခံစားၾကသည့္ ပံုစံမ်ဳိးျဖစ္သည္၊ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ငတ္ျပတ္ေန၊ တုိင္းျပည္အတြက္ အနာဂတ္မဲ့ေနေသာ္လည္း အုပ္ခ်ဳပ္သူႏွင့္ ခရိုနီတစုအတြက္ အခြင့္ထူးရေနသျဖင့္ သူတို႔က ထိုစနစ္ကို မေျပာင္းလဲခ်င္ၾက။ (ကင္ဂ်ံဳဧကြယ္လြန္ေသာ္လည္း စနစ္ကို မေျပာင္းလဲဘဲ ကင္ဂ်ံဳအန္းႏွင့္ ဆက္စခန္း သြားေနသည္ကိုၾကည့္ပါ) စနစ္ကို မေျပာင္းလဲသျဖင့္ တုိင္းျပည္က က်ဆံုးျပီးရင္း က်ဆံုးရင္း အဆုိးသံသရာမွ ရုန္းမထြက္ႏုိင္ျဖစ္ရသည္။

အာရပ္ဦးဟု လူသိမ်ားသည့္ အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္ေရး လူထုအံုၾကြမွဳမ်ား ေတာမီးကဲ့သို႔ မပ်ံ႔ႏွံခင္ (၂၀၁၁ ဇန္န၀ါရနီလ ၁၃ ရက္ေန႔) တြင္ ႏုိင္ငံတကာ ႏ်ဴးကလီးယားထိန္းခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ (IAEA) ၏ ညြန္ၾကားေရးမွဴခ်ဳပ္ေဟာင္း မိုဟာမက္ အယ္ဘာရာေဒးက သူ၏ တြစ္တာ စာမ်က္ႏွာတြင္ တူနီးရွား အေျခအေနသည္ ေပါက္ကြဲေတာ့မယ့္ ဗံုးတစ္လံုး ျဖစ္ေနျပီး ၾကိဳတင္နိမိတ္ဖတ္ခဲ့သည္။

“Tunisia: Repression + Absence of Social Justice + Denial of Channels for Peaceful Change = a ticking Bomb”

အဓိပၸါယ္မွာ ရွင္းေလာက္ပါသည္။ ဖိႏွိပ္မွဳၾကီးစိုး၊ လူမႈတရားမွွ်တမႈ ဆိတ္သုဥ္း၊ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အေျပာင္းအလဲလုပ္ရန္ လမ္းပိတ္ေနေသာ တူနီးရွားသည္ ေပါက္ကြဲခါနီး ဗံုးတလံုးႏွင့္ တူသည္ဟုဆုိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ေနသြင္

ၾသဂုတ္ ၁ ရက္၊ ၂၀၁၂

ကိုးကား - Why Nations Fail by Daron Acemoglu and James A. Robinson

- Civilization by Naill Ferguson

မုခ ပညာေရးမဂၢဇင္းက ကိုေနသြင္ရဲ့ ေဆာင္းပါးပါ။

Thanks to Nyi Saw Lwin