ရူးႏွမ္းေသာ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ျမိဳ႕ေတာ္တစ္ခု ႏွင့္ မစားလိုက္ရေသာ ပန္းသီးမ်ား

By တစ္ခါတစ္ေလေရးျဖစ္တဲ့ ဒိုင္ယာရီ on Tuesday, March 13, 2012 at 1:23pm ·

ကၽြန္ေတာ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ အိပ္မက္တစ္ခု မက္ဖူးပါတယ္။ အိပ္မက္ဆိုတာ နည္းနည္းၾကာရင္ ေမ့သြားတတ္လုိ႔ မေမ့ခင္ အဲဒီ အိပ္မက္အေၾကာင္းေလး ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေျပာျပပါရေစလားဗ်ာ။

အိပ္မက္ထဲမွာ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကို ၂၀၀၉ ခုႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အလည္သြားတယ္။

ညေနေစာင္း ေမွာင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေရာက္သြားတာ ဆိုေတာ့ မေရာက္ခင္ကတည္းက ထိန္ထိန္ညီးေနတဲ့ အလင္းကို မိုးကုပ္စက္၀ိုင္း အစပ္မွာ ေတြ႕ေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေတြ႕ရခဲတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးေပါ့။ ေကာင္းကင္အနိမ့္ပုိင္းမွာ အ၀ါသမ္းတဲ့ အလင္းနဲ႔ ေျမၾကီးေပၚမွာ တစ္ခုခု အၾကီးစားေတာက္ေလာင္ေနသလိုမ်ိဳး။ အေ၀းေျပးလမ္းေပၚက ခြဲထြက္ျပီး ျမိဳ႕ထဲဘက္ကို သြားေတာ့ လမ္းေတြက အက်ယ္ၾကီး။ မီးတိုင္ေတြကလည္း လိုတာထက္ပိုျပီး ခပ္စိပ္စိပ္ စိုက္ထားေတာ့ လမ္းေတြက လင္းထိန္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အံ့ၾသျပီး ေတာသားျမိဳ႕တက္ကို ျဖစ္လို႔။ ဒီေလာက္က်ယ္တဲ့လမ္းေတြကို ဘ၀မွာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲမွာ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး။ ဒီေလာက္ေကာင္း ဒီေလာက္က်ယ္တဲ့ လမ္းေတြေပၚမွာ သြားေနတာက ဆိုင္ကယ္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ကားက်ိဳးတို႔က်ဲတဲ။ တစ္ေလာက ဟီလာရီ ကလင္တန္ လာေတာ့ CNN ကလည္း ေျပာသြားတာ ၾကားလိုက္ေသးတယ္။ 8-lane roads with very few cars on them တဲ့။ ဒီလိုေတာ့ လာမရိနဲ႔။ “ဒါငါတို႔ ျမိဳ႕ကြ” ဆိုျပီး တမင္သက္သက္ၾကီး ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ ဒီျမိဳ႕ၾကီးကို ႏုိင္ငံသား တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျပတ္ျပတ္သားသားၾကီး ဂုဏ္ယူပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ………………………………………………….

ဒါေပမယ့္ လို႔ ဆိုေနရင္း ဘယ္ေရာက္သြားလဲလို႔ မေမးနဲ႔။ အိပ္မက္ဆိုေတာ့ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ျဖစ္တာ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ေဘာဂေဗဒ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ opportunity cost ဆိုတဲ့ စကားလုံးတစ္ခုနဲ႕ သြားေတြ႕တယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ ဘာလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီစကားလုံးကို ေမးလိုက္တယ္။ သူက အခုလို အရွည္ၾကီး ျပန္ေျဖတယ္။

အရင္းအျမစ္တစ္ခုကို ကိစၥတစ္ခုအတြက္ သုံးလိုက္ရင္ ေနာက္ကိစၥတစ္ခုအတြက္ သုံးလို႔မရေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ ဥပမာ ခင္ဗ်ားမွာ ပိုက္ဆံ ၃၀၀ (က်ပ္) ရွိတယ္ဆိုပါစို႔။ ခင္ဗ်ားဗုိက္ဆာလို႔ ေစ်းထဲကို သြားတယ္။ ေစ်းထဲမွာ ပန္းသီးတစ္လုံးကို ၃၀၀၊ လိေမၼာ္သီးတစ္လုံးကိုလည္း ၃၀၀ နဲ႔ ေရာင္းေနတယ္။ ဒီပိုက္ဆံ ၃၀၀ နဲ႔ ပန္းသီးတစ္လုံးကို ၀ယ္စားလိုက္တယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ား လိေမၼာ္သီးကို စားလို႔မရေတာ့ဘူး။ လက္လႊတ္ ဆုံးရွဴံးလုိက္ရျပီ။ ဒါဆိုရင္ ပန္းသီးကို ၀ယ္စားမယ္ ဆိုတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ရဲ့ opportunity cost ဟာ လိေမၼာ္သီးတစ္လုံးျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုပဲ၊ တကယ္လို႔ ခင္ဗ်ားဟာ လိေမၼာ္သီးကို စားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားရဲ့ opportunity cost ဟာ ပန္းသီးတစ္လုံး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ opportunity cost ဆိုတဲ့ က်ဳပ္ဟာ မစားလိုက္ရတဲ့ ပန္းသီးတစ္လုံးပါတဲ့။ ဒီ opportunity cost ဆိုတဲ့ စကားလုံးက ျပန္ေျဖတယ္။ သူကပဲ ဆက္ေျပာတယ္။

က်ဳပ္ဟာ တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ အေရးတၾကီး ထည့္သြင္းစဥ္းစားရတဲ့ concept တစ္ခုပါ။ စီးပြားေရးနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ေဘာဂေဗဒ နယ္ပယ္မွာသာ မက ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ရတဲ့ (အထူးသျဖင့္ public policy decisions ေတြမွာ) ကိစၥတိုင္းမွာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျငင္းခုံေဆြးေႏြးၾကတယ္။ က်န္းမာေရး ေလာကက ဥပမာတစ္ခုေလာက္ ထပ္ၾကည့္ရေအာင္။ ျဗိတိန္ႏိုင္ငံမွာ ဖန္ျပြန္ သေႏၶသား တစ္ခု လုပ္ရင္ စတာလင္ေပါင္ ၂၇၀၀ ေလာက္ ပ်မ္းမွ်ကုန္တယ္။ ကေလး လိုခ်င္တဲ့ ေမာင္ႏွံက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အကုန္အက်ခံတာဆိုရင္ အေၾကာင္းသိပ္မဟုတ္ေပမယ့္ အစိုးရက က်ခံဖို႕ စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာစရာရွိလာတယ္။ ဒီစတာလင္ေပါင္ ၂၇၀၀ ရဲ့ ဘာလုပ္လို႔ ရသလဲလို႔ စဥ္းစားရေတာ့မယ္။ ေပါင္ ၂၇၀၀ နဲ႔႔ လုပ္လို႔ရတာတစ္ခ်ိဳ႕က

• နားမၾကားသူကို ခြဲစိတ္ဖို႔ ကုန္က်ေငြရဲ့ သုံးပုံတစ္ပုံ
• ႏွလုံးေသြးေၾကာခ်ဲ႕ျခင္း တစ္ၾကိမ္
• အတြင္းတိမ္ ခြဲစိတ္ျခင္း ၁၁ ခု
• ကေလး ၁၅၀ အတြက္ ၀က္သက္ကာကြယ္ေဆး
• Challenger 2 တင့္ကား တစ္စင္းရဲ့ တစ္ေထာင္ပုံတစ္ပုံ ကုန္က်စားရိတ္
• မူလတန္းဆရာမတစ္ေယာက္ကို ၆လခန္႔ဖုိ႔ လစာေငြ
• ကေလး ၂၀၀၀ အတြက္ ညေနစာ

ေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒါေတြဟာ စာ စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ဖန္ျပြန္သေႏၶသား တစ္ခါလုပ္ျခင္းရဲ့ opportunity cost ပဲျဖစ္တယ္။ ဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ opportunity cost ကို စဥ္းစားျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံး ဒါမွမဟုတ္ အသင့္ေတာ္ဆုံး ဒါမွမဟုတ္ တြက္ေျခအကိုက္ဆုံး ဒါမွမဟုတ္ သာတူညီမွ် အျဖစ္ဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်မိေစဖို႔ အေထာက္အကူ ျပဳတယ္လို႔ မွတ္ယူႏိုင္တယ္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်သူေတြကိုလည္း ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တာ၀န္ခံလာေအာင္ ကူညီႏုိင္တယ္လို႔ စာအုပ္ထဲက ေကာင္က ဆရာၾကီးေလသံနဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။

ဒီေကာင္နဲ႔ ေတြ႕ျပီးေတာ့ ဆက္ထြက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း “ဒီျမိဳ႕ကို ေဆာက္တာ ဘယ္ေလာက္ကုန္သလဲ” လို႔ ေရွ႕ကေလွ်ာက္လာတဲ့ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ဆတ္ေဆာ့ျပီး ေမးလိုက္မိတယ္။

လူစိမ္း။ ။ဘယ္သိမတုန္း

ကၽြန္ေတာ္။ ။ဘာလုိ႔ မသိတာလဲ။

လူစိမ္း။ ။ဒါလို ထုတ္ျပန္ေၾကျငာတာေတြကို က်ဳပ္တို႔ဆီမွာ လုပ္ေလ့လုပ္ထ မရွိဘူး။

ကၽြန္ေတာ္။ ။ဒါျဖင့္ ဘာေတြလုပ္သတုန္း။

လူစိမ္း။ ။ေၾကညာတာေတြပဲလုပ္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္။ ။ဘယ္လို။

လူစိမ္း။ ။ဟာ…. ဒီေကာင္ ဘယ္လုိေကာင္လဲ။ ေတာ္ေတာ္လွ်ာရွည္တဲ့ေကာင္။ ငါ ဖမ္းျပီး ေထာင္ခ်လိုက္ရ။

သူ႔ၾကိမ္းသံလည္း ၾကားေရာ။ ေဘးကလူေတြလည္း ၀ုန္းကနဲ အုန္းအုန္းၾကြက္ၾကြက္ ထေျပးၾကေရာ။ ဘုရား၊ ဘုရား…ဘယ္လိုလူေတြနဲ႔ လာေတြ႕ေနပါလိမ့္လို႔ ေတြးေနခ်ိန္မရဘူး။ တစ္ခ်ိဳးတည္း လစ္လာခဲ့တယ္။ ေၾကာက္တတ္ရန္ေကာလို႔ေတာ့ အျပစ္တင္ မေစာနဲ႔။ ဒီလူၾကည့္ရတာ တကယ္လုပ္မယ့္ပုံ။ ခါးၾကားမွာလည္း ေသနတ္ၾကီးနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ က ေသနတ္မွ မရွိတာ။ ေၾကာက္ရတာေပါ့။

ေတာ္ေတာ္ကေလး ေျပးရင္းနဲ႔ေမာလာမွ ငါဘာေၾကာင့္ ေျပးေနပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ေၾသာ္ လူအုပ္ၾကီးက ေျပးလို႔ ေျပးမိတာကိုးလို႔ သတိရလာတယ္။ သူတို႔ မေျပးရင္ ငါလည္း ဘယ္ေျပးမလဲ။ ငါတို႔ အားလုံးမေျပးရင္ သူဘာလုပ္မလဲ မသိဘူးေနာ္။ အားလုံးကို ေထာင္ထဲ ထည့္မွာေပါ့။ အားလုံးကို ေထာင္ထဲထည့္ဖို႔ အဲေလာက္ၾကီးတဲ့ ေထာင္ၾကီး ရွိပါ့မလား။ ဖမ္းဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ လူေတြက ေၾကာက္တတ္ရန္ေကာ။ ေၾသာ္ ေထာင္ထဲဘယ္ထည့္မလဲ။ လူအုပ္ၾကီးလိုက္ လာမွေတာ့ ခါးၾကားက ေသနတ္ကို ထုတ္ပစ္ေတာ့မေပါ့။ အဲလို စဥ္းစားေတာ့မွ ေျပးတာဟာ သဘာ၀ၾကတယ္လို႔ လက္ခံသြားတယ္။

လူစိမ္းနဲ႕ ေ၀းသြားေတာ့မွ လက္ဖက္ရည္တစ္ဆိုင္မွာ ၀င္ထိုင္မိတယ္။ အေမာေျဖရင္း ခုနက ေမးခြန္းကို ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေမးၾကည့္တယ္။ ဒီျမိဳ႕ေဆာက္တာ ဘယ္ေလာက္ကုန္သလဲ။ စိတ္တြက္နဲ႔ တြက္ၾကည့္ေတာ့ မတြက္တတ္ဘူး။ မနည္းဘူးလို႔ပဲ လူျပိန္းေတြး ေတြးမိတယ္။ ေတြးလက္စနဲ႔မို႔ မထူးပါဘူးေလ ဆိုျပီးဆက္ေတြးပါတယ္။ ဒီေငြေတြ ဘယ္က ရသလဲ။ ဒီေလာက္ ခမ္းနားတဲ့ ျမိဳ႕ကို ဘယ္က ပိုက္ဆံနဲ႔ ေဆာက္သလဲ။ ေတြးၾကည့္ေတာ့ မေတြးတတ္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဘး၀ိုင္းက စကားသံေတြ လြင့္လာတယ္။ အဆီရႊဲေနတဲ့ ဗိုက္ကိုယ္စီနဲ႔ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ ၀တ္ျပီး ထိုင္ေနတဲ့ ၀ိုင္းဘက္ကပါ။

“တို႔တုိင္းျပည္မွာ ေရနံနဲ႔ ဘဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕ေတြ ထြက္ျပီတဲ့ကြ”

“ေျပာသားပဲ။ ငါတို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မဆင္းရဲခဲ့ဘူး”

“မင္း ေျပာစရာမလိုပါဘူးကြာ။ ငါတို႔ ခ်မ္းသာတာ ငါသိပါတယ္။ ေရနံထြက္မွ မဟုတ္ဘူး ကိုယ့္လူ….ေတာထဲက ကၽြန္းသစ္ေတြဘာလုပ္ဖို႔လဲ”

“ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။ အလုပ္ကိစၥ ေျပာရေအာင္။ မင္း ေက်ာက္မ်က္ပြဲ သြားဦးမလား”

နားေထာင္ေနရင္းနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္တာေတြမို႔ အာရုံကို လႊဲလုိက္တယ္။ ေစာေစာက ေတြးေနတဲ့ အေတြးစကို ျပန္ေကာက္ျပီး ဆက္ေတြးတယ္။လွ်ပ္စစ္ေတာင္ ကုိယ့္ဘာသာ ကုန္ေအာင္ မသုံးႏုိင္လို႔ ေဘးနားက မရွိဆင္းရဲတဲ့ တုိင္းျပည္ေတြကို သနားေစ်းေလးနဲ႔ ေရာင္းတဲ့ ဒီတုိင္းျပည္ဟာ၊ ဆန္အိုးၾကီးလို႔ တင္စားခံရတဲ့ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚတစ္ခုလုံးပ်က္စီးသြားလို႔၊ လူေတြ သမိုင္းမွာ မၾကဳံစားဖူး ေသာက္ေသာက္လဲေသလို႔ အလွဴရွင္ေတြလာတာေတာင္ မလိုအပ္သလိုလို မာေရေက်ာေရနဲ႔ ဆက္ဆံႏုိင္တဲ့ ဒီတိုင္းျပည္ဟာ ဒီျမိဳ႕ေလာက္ေတာ့ အေျပာ့ေပါ့လို႕ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန အျပည့္နဲ႕ ေတြးပစ္လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဆက္ေတြးပါတယ္။ ဒီျမိဳ႕မေဆာက္ခဲ့ရင္ ဒီေဆာက္မယ့္ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဘာလုပ္လို႔ ရမလဲ။ ဘာမွ လုပ္လို႔ မရေလာက္ပါဘူး။ အိမ္က ကေလး အယားေျပစီးဖို႔ ဟယ္လီေပၚကာ တစ္စင္းေလာက္ ပက္ခနဲ၀ယ္ျပီး ပိုတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ မန္ယူ အသင္းကို ၀ယ္ဖို႕ၾကိဳးစား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကမၻာကို ျခိမ္းေျခာက္ႏုိင္ဖို႔ ႏ်ဴလက္နက္စီမံကိန္းတစ္ခုကို အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေအာ့ေၾကာလန္ ႏုိင္ငံတစ္ခုနဲ႔ေပါင္းျပီး အေကာင္အထည္ေဖၚ၊ အပ်င္းေျပ တူတူပုန္းတမ္း ကစားဖို႔ ေတာင္ေအာက္ေတြမွာ လိုဏ္ေခါင္းေတြ ခဲရာခဲဆစ္တူး၊ ျပည္သူေတြ စြမ္းအားကို ျမွင့္တင္ဖို႔ ရပ္ကြက္ထဲက သန္မာတဲ့ ေယာက္်ားေတြကို ထမင္းေကၽြးျပီး တစ္ေန႔ မုန္႕ဖိုးပဲဖိုးေလး ၃၀၀၀ ေလာက္ေပး၊ တစ္သက္မွာ တစ္ခါ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ မဂၤလာေဆာင္ၾကီးကို ျပဳံးရယ္သူ ဧည့္သည္မပါဘဲ ေဆာင္၊ ဒါေတြကလြဲျပီး ဘာမွလုပ္လို႔ မရေလာက္ပါဘူး။ ဘာေတြေျပာေနတာလဲလို႔ လာမေမးနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ အိပ္မက္ဆိုေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းကို ျဖစ္ေနေတာ့တာ။ ဒီလိုနဲ႔ ေတြးရင္းေမးရင္း အေျဖမထြက္တာေတြမ်ားလာေတာ့ က်န္တဲ့ ေမးခြန္း ၃ ခုကိုေတာ့ ဆက္မေမးျဖစ္ေတာ့ါဘူး။ ေမးလည္း ကိုယ္က လူသာမာန္တို႕ရဲ့ ဥာဏ္ရည္ပဲ ရွိျပီး လူလိုပဲ ေတြးတတ္လို႔ အေျဖလည္း ထြက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေမးခြန္း ၃ ခုက

(၁) ဒီျမိဳ႕ကို ဘာေၾကာင့္ေဆာက္သလဲ။ (ေဆာက္ဖို႔တကယ္ပဲ လိုသလား။)

(၂) ေဆာက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုခ်မွတ္ခဲ့သလဲ။

(၃) ဘာေၾကာင့္ ဒီျမိဳ႕ကို ဒီနာမည္ ေပးသလဲ။

ေတြးလို႔ေကာင္းေနရင္း လူေတြ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ထျဖစ္ၾကျပန္ေရာ။ ဒယ္အိုးေတြ၊ စားစရာေတြ၊ တြန္းလွည္းေတြနဲ႔ လူေတြ အမ်ားၾကီး ေျပးလာၾကျပန္ေရာ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ က စားပြဲထုိးေလးတစ္ေယာက္ကို ေခၚေမးၾကည့္ေတာ့မွ “၉ နာရီထိုးခါနီးလို႔ ေျပးတာ အစ္ကို။ တရုတ္တန္းမွာ ၉ နာရီထုိးရင္ ကမၻာပ်က္ေနၾက” တဲ့။ ေတာ္ေတာ္လည္း ေျပးရတဲ့ ေဒသပါလားလို႔ ေတြးတုန္း ပန္းသီးျခင္းၾကီး ရြက္လာတဲ့ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ ေျပးရင္းနဲ႔ ေျခေခါက္ျပီး ဘိုင္းကနဲ ပစ္လဲသြားတယ္။ ျခင္းထဲက ပန္းသီးေတြလည္း လိမ့္ထြက္သြားတယ္။ အဲဒီပန္းသီးေတြကို ႏိုင္ငံျခားက သတင္းစာ စကၠဴေတြနဲ႔ထုပ္ထားတယ္။ အဲဒီ သတင္းစာေတြမွာ ေရးထားတဲ့ ေခါင္းၾကီးပိုင္းတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ပါတယ္။

• က်န္းမာေရးအသုံးစားရိတ္သည္ တစ္ကမၻာလုံးတြင္ အနည္းဆုံးျဖစ္ျပီး GDP ၏ ၂ ရာခိုင္ႏႈန္းေအာက္တြင္သာရွိ
• က်န္းမာေရး အသုံးစားရိတ္၏ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ကို ျပည္သူမ်ားမွ မိမိဘာသာ အိတ္ထဲမွ စိုက္ထုတ္သုံးစြဲေန
• ေဆးရုံမ်ားတြင္ ကုတင္ႏွင့္ က်န္းမာေရး ၀န္ထမ္းမ်ားမွ လြဲ၍ က်န္ေသာအရာမ်ားမရွိ
• ပညာေရး အသုံးစားရိတ္ ကို ျမွင့္တင္မွသာ လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ကို ျမွင့္တင္ႏုိင္မည္
• မူလတန္းမွစ၍ GTC အဆုံး ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဖတ္စာအုပ္မ်ား မလုံေလာက္
• မီးမလာေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္ ဒီဇယ္စက္ျဖင့္ လည္ရသျဖင့္ ေရနံႏွင့္သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕ထြက္ရွိရာ တနသၤာရီတုိင္းရွိ ထား၀ယ္အပါအ၀င္ အခ်ိဳ႕ျမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္ မီတာခမွာ တစ္ယူနစ္လွ်င္ ၄၀၀ ေက်ာ္ေန
• အစိုးရမွ အရွဳံးခံ ေရာင္းခ်ေနရသျဖင့္ဟု ဆုိကာ ေလာင္စာဆီမ်ား တရား၀င္ေၾကျငာျခင္းမရွိဘဲ ေစ်းတက္
• ဧရာ၀တီျမစ္ေၾကာင္းမွာ ျပဳျပင္ထိ္န္းသိမ္းမႈ အားနည္းသျဖင့္ ပ်က္စီးယိုယြင္းလ်က္ရွိ
• ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္းလမ္းမ်ား၏ အေျခအေနမွာ ဆိုးရြားလ်က္ရွိဆဲ
• ဘတ္စ္ကားမ်ား က်ပ္ေနဆဲျဖစ္ျပီး၊ ရထားမ်ားလည္း ေနာက္က်ကာ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈအားနည္းဆဲ
• ၀န္ထမ္းမ်ား၏ လစာတိုးေပးရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေသး
• ႏုိင္ငံတကာ အသိုင္းအ၀ုိင္းသို႔ ေၾကြးျမီမ်ား သန္းႏွင့္ခ်ီ၍ တင္ရွိေန

လူေတြကေတာ့ အဲဒီပန္းသီးေတြကို ၾကည့္ရင္း “ဒါေတြဟာ ငါတုိ႔ မစားလိုက္ရတဲ့ ပန္းသီးေတြပါလား” လို႔ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကို ေနာက္ခံထားျပီး ေတြးေနၾကေလရဲ့။ ။