ေမတၱာကိုအေျခခံတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈရေနသူ Feel Myanmar စားေသာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဦးစိုးညီညီ

ဓာတ္ပံု-မဇၥ်ိမ
Feel Myanmar စားေသာက္ဆိုင္္လုပ္ငန္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈရေနတဲ့ ဦးစိုးညီညီနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါတယ္။ သူဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကို စိတ္ဝင္စားခဲ့တာေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက အရင္းအႏွီး အနည္းငယ္နဲ႔ပဲ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားစြာကို စတင္လုပ္ကုိင္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ဘဝမွာ ယခုလုိမ်ိဳး ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ အရုိးသားဆံုး ႀကိဳးစားခဲ့တယ္လို႔လည္း သိရပါတယ္။ ဒီလို ေအာင္ျမင္တဲ့ စည္းပြားေရးလုပ္ငန္းခြင္ထဲ စတင္ေရာက္ရွိလာပံုကို ဦးစီုးညီညီက အခုလို အစခ်ီၿပီး ရွင္းျပပါတယ္။

အေဖကေတာ့ အစိုးရဝန္ထမ္း။ ဟုိေခတ္က အစိုးရဝန္ထမ္းဆိုတာေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း ဒီဘက္ေခတ္မွာလုိမ်ိဳး လာဘ္စားတာတို႔ သိပ္မရွိဘူး လခအေပၚမွာပဲ မွီခိုရတာဆိုေတာ့ အကုိတို႔မိသားစု ဆင္းရဲတာေပါ့။ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အခါမွာ အေဖ၊ အေမကလည္း အရင္းအႏွီး မထုတ္ေပးႏိုင္ဘူး။ အဲဒီအခါမွာ အရင္းမရွိပဲနဲ႔ အရင္းနည္းနည္းနဲ႔ ဘယ္လုိႀကီးပြားေအာင္ လုပ္မလဲဆုိတာ ေန႔တုိင္းစဥ္းစားတာေပါ့။ စဥ္းစားတဲ့အခါက်ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕အေတြးက ဘာလဲဆိုေတာ့ အရင္းမရွိပဲ ဘယ္လုိႀကီးပြားေအာင္လုပ္မလဲဆုိတဲ့ အရာကိုပဲ အာ႐ံုစိုက္မိေတာ့ ဒီ ပိုက္ဆံမရွိပဲနဲ႔ ခ်မ္းသာေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲဆုိတာမွာ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းရမယ္တုိ႔ သမာအာဇီဝနဲ႔ သြားရမယ္တုိ႔နဲ႔ နာမည္တစ္ခုကို စတည္ေဆာက္ရမယ္ဆုိတာ သိလာတယ္ေပါ့။ အဲဒီအခါမွာ ေရႊငါးေလးေတြ ေမြးေရာင္းတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကႀကီးကားတုိ႔ ဂငယ္ကားတုိ႔ မဖ်က္သိမ္းေသးဘူး။ အဲ့ကားေလးေတြနဲ႔ တကၠစီဆြဲတာတုိ႔ ေခတ္စားတယ္။ ဒါမ်ိဳးေလးေတြ လုပ္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေရႊတိဂံုဘုရားမွာ ျခံထဲမွာထြက္တဲ့ ပန္းကေလးေတြ သြားေရာင္းတာမ်ိဳးေတြ လုပ္တယ္ေပါ့။ အဲဒီကေန စခဲ့တာပါ။ အကို ပက္ဆံစရွာတာ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းတက္တဲ့အခ်ိန္တည္းက ပိုက္ဆံစရွာတယ္။
ဆုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိဘေတြအေနနဲ႔ကေရာ အကိုကို ဘယ္လုိ လမ္းေၾကာင္းကုိ ျဖစ္ေစခ်င္သလဲ။ စီးပြားေရးလုပ္တာကိုေရာ သူတုိ႔အေနနဲ႔ သေဘာတူသလား။ ဒါမွမဟုတ္ တျခား ပညာေရးပုိင္းကိုပဲ လုပ္ေစခ်င္သလား ခင္ဗ်ာ။
အကုိက အဲဒါေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဘူမိေဗဒတက္တယ္။ ဘူမိေဗဒမွာလည္း အမ္အက္စီတက္ဖုိ႔လည္း ကြာလဖုိင္းျဖစ္တယ္။ ကြာလဖုိင္းျဖစ္ေတာ့ အေမ့အေနနဲ႔ကေတာ့ DG တို႔ဘာတုိ႔ ဆက္တက္ေစခ်င္တယ္ေပါ့။ Geology နဲ႔ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာလုိင္း သြားေစခ်င္တယ္။ အေဖအေနနဲ႔ကေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ရတယ္။ သူကေတာ့ ကူလီထမ္းလည္းရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘာျဖစ္ျဖစ္ သမာအာဇီဝက်ရင္ ၿပီးေရာလို႔ ေျပာခဲ့တယ္ေပါ့။
သမာအာဇီဝ လုပ္ငန္းမွန္ရင္ ဘယ္လုပ္ငန္းမ်ိဳးကိုမဆုိ လုပ္ခ်င္စိတ္ရွိတာေၾကာင့္ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိမိတတ္ႏိုင္တဲ့ အရင္းအႏွီးအနည္းငယ္နဲ႔ အလုပ္မ်ိဳးစံုကို လုပ္ကိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ အခုလုိမ်ိဳး လုပ္ငန္းမ်ားစြာကုိ လုပ္ကုိင္ရင္းနဲ႔ အခက္အခဲေတြကိုလည္း အမ်ားႀကီး ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
အခက္အခဲက တစ္ခုမကဘူး။ အမ်ားႀကီးပဲ ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ ငါးေရာင္းတုန္းကဆုိလည္း ငွက္ကေလးေတြ ေမြးေရာင္းတယ္။ ငါးေရာင္းတယ္။ ေခြးေဖာက္ေရာင္းတယ္။ စသျဖင့္ တိရိစာၦန္လိုင္းေပါ့။ အဲဒီအခါက်ေတာ့လည္း အဲ့လုိင္းကုိ ဒီလိုင္းမွာ ဗမာဆုိတဲ့ လူမ်ိဳးက သိပ္ၿပီး ေရွ႕မတုိးႏိုင္ဘူး။ တရုတ္လူမ်ိဳးတုိ႔ဘဲ ဒီသံေစ်းတုိ႔မွာပဲ သူတုိ႔ပဲ ဒီေစ်းကြက္ကို အုပ္ထားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ မနည္းထုိးေဖာက္ၿပီး တက္ရတာေပါ့။ တက္တယ္ဆုိတဲ့အခါက်ေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ႐ိုးရာအတိုင္းေဖာတ္တယ္ ဘာတုိ႔ဆုိေတာ့ ဘာညာမွာ အကိုတို႔ကေတာ့ စာဖတ္တာေပါ့။ ႏိုင္ငံျခားကေနၿပီး ရိုးရာငါးေဖာက္နည္းစာအုပ္ေတြ မွာတာမ်ိဳးတို႔ ငွက္ေဖာက္နည္းစာအုပ္ေတြ မွာတာမ်ိဳးတုိ႔ ဆုိၿပီး Technology နဲ႔ တက္ရတာေပါ့။
ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ။ အဲအခ်ိန္ခါမွာေရာ ဟုိ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူမ်ားေတြက ကိုယ့္ထက္ အမ်ားႀကီး လုပ္ငန္းေတြ တြင္က်ယ္ေနၿပီး။ အဲအခ်ိန္မွာ အကုိ႔စိတ္ထဲမွာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အတုိက္အခံေတြေကာ ရွိခဲ့ေသးလား ခင္ဗ်ာ။
အတုိက္အခံကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ ေစ်းကြက္က အရမ္းက်ဥ္းတယ္။ အကိုတုိ႔ဆီမွာက ဒီ supply နဲ႔ demands နဲ႔ဆုိလို႔ ရွိရင္ demands ကနည္းမယ္။ ဥပမာ ငါးေဖာက္တဲ့့သူက မ်ားမယ္။ ငါးဝယ္တဲ့သူက နည္းတယ္။ အဲလုိ ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီေစ်းကြက္ထဲမွာ နံပါတ္တစ္ နံပါတ္ႏွစ္ ေရာက္ေနတဲ့သူေတြက ေနာက္တက္လာတဲ့သူကုိ မလုိလားဘူး။ တုိက္ခိုက္တာေပါ့၊ အဲဒီၾကားထဲကပဲ အကိုက ခုနကလုိ စာဖတ္တာရယ္ Technology နဲ႔ strong ျဖစ္ေအာင္ Technology strong ျဖစ္ေအာင္ေပါ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ငါးဆုိရင္ ေဆးကုတတ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးအထိ ျဖစ္လာတယ္ေပါ့။ ငါးေမြးတဲ့သူေတြ သူတုိ႔ငါးေတြနာရင္ အကုိ႔ဆီမွာ ေဆးလာကုတယ္ေပါ့ အဲလုိမ်ိဳးနဲ႔ပဲ သူတို႔ မတတ္တဲ့ဥစၥာနဲ႔ပဲ တက္လာတယ္ေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါ ႐ုိးသားမႈေပါ့ေနာ္ ကုိယ့္ဆီက ဝယ္သူကို ေစ်းမွန္မွန္နဲ႔ ေရာင္းေပးတာမ်ိဳးေပါ့။
ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီစီးပြားေရးေလာကဆုိတာကလည္း မိဘ ေက်ာ႐ုိးေနာက္ခံ မရွိဘူးဆိုရင္ ဝင္လာဖုိ႔ အရမ္းခက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာတုန္းက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္း ႐ုန္းကန္ရတာဆိုေတာ့ေလ ဒီစီးပြားေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ပညာေတြကိုေကာ အဲလုိမ်ိဳး လူတစ္ေယာက္ဆီမွာ သင္ခဲ့ရလား။ ဒါမွမဟုတ္ အကုိ႔အေနနဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး နားလည္ေအာင္ က်င့္ခဲ့တာလားခင္ဗ်ာ။
အဲ့တုန္းကေတာ့ ေအာင္ျမင္နည္းတို႔ ႀကီးပြားနည္း စာအုပ္တို႔ ဝယ္ဖတ္တာေပါ့။ အဲလုိ စာအုပ္ေတြ ဝယ္ဖတ္တယ္ ဝယ္ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ကိုယ္က ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေလာကႀကီးကို နားမလည္ေတာ့ လမ္းထိပ္မွာေနတယ္။ ဆိုကၠားသမားကအစ ေပါင္းတယ္။ ကားျပင္တဲ့သူေတြကို ေပါင္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကြမ္းယာေရာင္းတဲ့သူေတြကလည္း ကုိယ့္မိတ္ေဆြေတြကုိ ၾကည့္လိုက္ရင္ အဲလိုလူမ်ိဳးခ်ည္းပဲေပါ့။ ကို္ယ္နဲ႔ ပိန္မသာ လိမ္မသာ အဲေတာ့ ကြမ္းယာေရာင္းတဲ့သူဆုိလုိ႔ ရွိရင္လည္း တစ္ရက္ကို ဘယ္ေလာက္ကိုက္တာလဲ။ ဆိုကၠားေထာင္တဲ့သူဆုိလုိ႔ ရွိရင္လည္း တစ္ရက္ကုိ နင္းရင္ ဘယ္ေလာက္ရလဲ။ ဆိုကၠားေထာင္တဲ့ အံုနာအေနနဲ႔လဲ ဘယ္လုိကိုက္သလဲ။ ကားျပင္တဲ့သူအေနနဲ႔ဆိုရင္လည္း ကားျပင္တာဘယ္ေလာက္ရလဲဆိုတဲ့ ဘဝဘဝေတြ စေလ့လာတယ္ေပါ့။ ေလ့လာၿပီးေတာ့မွ ကိုယ့္အေတြးအေခၚနဲ႔ ကိုယ့္အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ႔ လုပ္ငန္းနဲ႔ သူတို႔ဘဝေတြနဲ႔ Taxi ဆြဲတယ္ဆုိ သူတုိ႔ ဘယ္ေလာက္ရလဲ။ ေနာက္ဆုိ ကိုယ္ Taxi ပိုင္ရင္ ဘယ္လုိျဖစ္လာမလဲ။ စသျဖင့္အေနနဲ႔ ႏႈိင္းၿပီးေတာ့မွ ကိုယ္ဘာလုပ္ရမလဲဆုိတဲ့ အေျဖကို ရွာထုတ္တာေပါ့။
ပထမကေတာ့ အကိုလုပ္တဲ့သူက သူ႔မုန္႔ဖိုးထဲက အကိုတို႔က အဲ့ေခတ္တုန္းကဆုိရင္ တစ္ေန႔ကို မုန္႔ဖုိး တစ္မတ္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုးတန္း ဆယ္တန္းေျဖတဲ့ ကိုယ့္အကုိေတြက ငါးမူးရတယ္။ ငါးမူးရေတာ့ အဲ့ငါးမူးနဲ႔ အကုိတို႔ သံေစ်းမွာ ငါးေလးေတြ သြားဝယ္တယ္။ အမွန္မွာေတာ့ အလွေမြးတာ။ အလွေမြးရင္းနဲ႔ သူဘာသာသူ ေပါက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ တေျဖးေျဖးနဲ႔ မ်ားေအာင္လုပ္ၿပီးေတာ့ ၿပီးေတာ့မွ ငါးေဖာက္ေရာင္စားမယ္ဆုိတာ စဥ္းစားမိတာကို တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ တက္တာ။ တက္တဲ့အခါမွာ ငါးကန္ဆိုရင္လည္း ပန္ရံဆရာ မငွားႏိုင္ဘူး။ ဘိလပ္ေျမ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ဝယ္။ ပန္ရံဆရာေတြ႔ရင္ ဘိလပ္ေျမ ဘယ္လုိသဲနဲ႔ ဘိလပ္ေျမ ေရာရတာလဲဆိုတာကို ေမး။ သူတို႔က သံုးအခ်ိဳးတစ္ စပ္ရတယ္ဆုိေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကုိစပ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္လက္နဲ႔ပဲ ကိုယ့္္ဘာသာကိုယ္ အုတ္ေတြစီ စီၿပီးေတာ့မွ မညီမညာနဲ႔ အဲ့ငါးကန္ေလးေတြလုပ္။ အဲလုိနဲ႔ပဲ တက္ရတာေပါ့။ တက္ရင္းနဲ႔ပဲ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေရာင္း ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ထပ္ခ်ဲ႕တယ္။ ၁၃ ႏွစ္ၾကာတယ္ ငါးေမြးတာ။
ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်ာ။ ဆုိေတာ့ ဒီလုိမ်ိဳး စားေသာက္ဆုိင္လုပ္ငန္းကုိ ဘယ္အခ်ိန္မွာ စၿပီး လုပ္ကုိင္ခဲ့တာလဲ။
စိတ္ဝင္စားတာဆုိလုိ႔ ငါးေရာင္းတဲ့အခ်ိန္တည္းက ဘာစဥ္းစားမိလဲဆိုေတာ့ တစ္ေန႔မွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ပိုင္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိတယ္။ မဟုတ္ရင္လည္း အဲ့ေခတ္တုန္းက ေလးဘီး အဲ့ ေလးဘီးကား ႏွစ္စီးသံုးစီးေလာက္ ေထာင္ၿပီးေတာ့ ကုိယ္ကိုယ္တုိင္လည္းဆြဲ သူမ်ားကိုလည္း အံုနာခယူၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ဉာဏ္ရွိသေလာက္ကေတာ့ အဲ့ေခတ္က အဲ့ေလာက္ပဲ။ အဲ့ဒီေတာ့ အေမကို နားပူနားဆာလုပ္ၿပီးေတာ့ အခုေနေနတဲ့အိမ္ကို ေရာင္းၿပီးေတာ့ ကားဝယ္ၿပီး ကားေထာင္ဖို႔ေပါ့ ပူဆာခဲ့တယ္။
သူ႔ရဲ႕ဘဝမွာ အလုပ္မ်ိဳးစံု၌ က်င္လည္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္း စားေသာက္ဆုိင္လုပ္ငန္းကုိ လုပ္ကုိင္ဖို႔အတြက္ စတင္ စိတ္ကူးရာကစလို႔ Feel Myanmar စားေသာက္ဆုိင္ကုိ စတင္ တည္ေထာင္ျဖစ္ခဲ့ပံုအေၾကာင္း ဆက္လက္ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။
ဆိုေတာ့ ဒီလုိမ်ိဳးေပါ့ အခုဆိုရင္ စားေသာက္ဆုိင္လုပ္ငန္းေတြလည္း Run ေနၿပီေပါ့ေနာ္။ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္မွာစၿပီးေတာ့ ဒီ Feel Myanmar စားေသာက္ဆုိင္ကို တည္ေထာင္ခဲ့တာလဲ ခင္ဗ်ာ။
Feel Myanmar စတာကေတာ့ နည္းနည္းထူးဆန္းတယ္။ အကုိတုိ႔က ျမန္မာစာကုိ ေရာင္းဖို႔ မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ အကိုစတာက European ျပန္နဲ႔ ဟန္ဗါကာနဲ႔ စခဲ့တာ။ ဒီဟန္ဗာကာနဲ႔ စခဲ့တာဆိုေတာ့ အကိုက ယူရိုျပန္ေတြကုိပဲ စိတ္ဝင္စားတယ္။ အင္းယားလိတ္တုိ႔မွာ သြားသင္တယ္။ အင္းယားလိတ္မွာရွိတဲ့ ဒီစားဖိုမွဴးေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ရွာၿပီးေတာ့ ဥေရာပအစားအေသာက္ဆန္းေလးေတြနဲ႔ေပါ့။ အဲဒါေတြမ်ိဳးေတြကုိေပါ့။ အဲ့ေခတ္တုန္းကလည္း အဲလုိမ်ိဳးနဲ႔ဆုိ နည္းနည္း အဆင့္အတန္းရွိတဲ့ ဆုိင္ဆုိၿပီးေတာ့ လူငယ္ေတြအကုန္လံုးကလည္း ဒီဆုိင္ေလးကလည္း သိတယ္မို႔လား ေၾကးအုိ္းဆုိင္တို႔ သာမာန္ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္တို႔နဲ႔စာရင္ နည္းနည္းအဆင့္ရွိတာေပါ့။ ကုိယ္ကလည္း အဲ့လုိင္းကိုသြားခ်င္ေတာ့ အဲလိုလုပ္ခဲ့တယ္။
လုပ္ခဲ့ရင္းနဲ႔ တုိင္းျပည္မွာ ဘာျဖစ္လာလဲဆုိေတာ့ တုိင္းျပည္မွာ စီးပြားေရး နည္းနည္းက်တယ္။ က်လာၿပီးေတာ့ အေရးအခင္းေတြဘာေတြနဲ႔ တကၠသိုလ္ေတြအကုန္လံုးက ၿမိဳ႕ျပင္ကို ေရာက္သြားတယ္။ ေရာက္သြားေတာ့ အကုိတို႔ဆုိင္ကိုစားေနတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြက အကုန္လံုး ၿပိဳ႕ျပင္ေရာက္ေတာ့ အကိုတို႔ဆီ မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ နံပါတ္(၁)ေပါ့၊ နံပါတ္ (၂)ကေတာ့ အကုိတုိ႔ ေနျပည္ေတာ္ဆိုတာႀကီး ျဖစ္လာၿပီးေတာ့ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြအားလံုးက ေနျပည္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ အကုိ႔ဆုိင္ကုိ အစုိးရဝန္ထမ္းေတြ မစားႏိုင္ေတာ့ျပန္ဘူး။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ အကုိတို႔ ေရာင္းက်လာတယ္။ သိပ္မကုိက္ေတာ့ဘူး။ အဲ့ေတာ့ ဒီ လူလတ္တန္းစား စားႏိုင္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြက ယူရုိျပန္မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာအစားအစာဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲလို စဥ္းစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမြးစားသားလုိ ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္က သူ ေလာင္းကစားေလးလုပ္ၿပီးေတာ့ သူရံႈးသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ အိမ္ကထြက္ေျပးမယ္ဆိုေတာ့ မေျပးနဲ႔ မင္းကုိငါ ဗမာဆုိင္ေလးဖြင့္ေပးမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ကယ္တင္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ပဲ ဒီျပည္ေထာင္စုရိပ္သာလမ္းမွာပဲ Feel Myanmar ဆိုတဲ့စားေသာက္ဆိုင္ကုိ စဖြင့္တယ္။
အဲလုိမ်ိဳး စီးပြားေရးေလာကမွာ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ တက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေကာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ မွန္ကုန္ဖို႔အတြက္ေကာ အကို႔အေနနဲ႔ေပါ့ေနာ္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမလုပ္ခင္မွာ ဘက္ေပါင္းစံုက ဘယ္လုိမ်ိဳးနည္းလမ္းနဲ႔ စဥ္းစားေလ့ရွိလဲခင္ဗ်။
အကုိ ဘယ္လုိစဥ္းစားလဲဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ နံပါတ္(၁)ကေတာ့ သူမ်ားမလုပ္တာ လုပ္မယ္ဆုိတဲ့စိတ္ေတာ့ အကုိ႔မွာ အၿမဲရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လုိ႔ အကုိ ပထမဆံုး ဒီဆုိင္ကုိ စတဲ့အခ်ိန္မွာ ဗမာျပည္မွာ စားေသာက္ဆုိင္ဆိုလုိ႔ရွိရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ညစ္ပတ္တယ္။ ၾကမ္းျပင္မွာဆုိလို႔ရွိရင္ အဲ့ေခတ္တည္းက အခုေတာင္ရွိပါတယ္ စကၠဴေတြ ျပန္႔က်ဲေနမယ္။ အမႈိက္ေတြရွိမယ္။ အခု ညီေလးၾကည့္လုိက္ရင္ ေတြ႔ရမွာေပါ့။ အကိုတို႔လမ္းေလးကို အကုိ ပိုက္ဆံအရမ္းအကုန္ခံထားရတယ္။
လမ္းေပၚကၾကည့္လိုက္ရင္ ဒါကားေတြေပၚကပစ္သြားတဲ့ အမႈိက္ေတြ ဘာေတြညာေတြ အကုန္လံုးကုိ အကုိ မျပတ္ ရွင္းေနတယ္။ ဒီလမ္းေလးကုိလည္း အကုိ စံျပ ဗမာျပည္မွာ သန္႔ရွင္းတဲ့ လမ္းေလးတစ္လမ္းျဖစ္ေအာင္ဆုိၿပီးေတာ့ အကုိ စလုပ္တယ္။ အခု ဆုိင္မွာကလည္း ဒီအတုိင္းပဲ ကေလးေတြကုိ အဲဒါကို မျပတ္ေျပာေနတယ္။ ဒီဖုန္ေတြ အမႈိက္ေတြ ပင့္ကူအိမ္ေတြ အိမ္သာဆုိလုိ႔ရွိရင္လည္း ျဖဴေဖြးေနရမယ္။ ကေလးေတြဆုိလို႔ရွိရင္လည္း သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ရွိေနရမယ္ဆိုတာကို ေတာက္ေလွ်ာက္ အကုိက အဲဒီေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အျခားဆုိင္ေတြက အဲဒါကို သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ၾကဘူး ဆုိတာေလးကိုေတာ့ သြားေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီမွာ ဒီဆုိင္ေလးက သန္႔တယ္။ ဒီဆုိင္ေလးက ျပန္႔တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေအာင္ျမင္လာတယ္။
Feel Myanmar စားေသာက္ဆုိင္ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ျပည္ေထာင္စု ရိပ္သာလမ္းဟာ အမႈိက္သ႐ုိက္ ကင္းစင္ၿပီးေတာ့ စံျပလမ္းတစ္လမ္းျဖစ္ေအာင္ Feel Myanmar က ႀကိဳးစားလုပ္ကုိင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းကိုလည္း ဦးစိုးညီညီက သူ႔ရဲ႕ခံယူခ်က္အားလံုးကို ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။
ဟုတ္ကဲ့ အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမင္ရတဲ့ ဒီလမ္းမွာဆုိရင္ Feel Myanmar က ဒီအမႈိက္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ သန္႔ရွင္းေအာင္ လုပ္ထားေပးတယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲ့လိုမ်ိဳး ဘာ့ေၾကာင့္မုိ႔လို႔ ထူးထူးျခားျခားေပါ့ေနာ္ သူမ်ားေတြမလုပ္တဲ့ ႐ႈေထာင့္ကေနၿပီးေတာ့ Feel Myanmar ကေန လုပ္ျဖစ္တာလဲ ခင္ဗ်ာ။
တိုင္းျပည္မွာ ဘယ္အစိုးရတက္တက္ေပါ့ေနာ္ အစုိးရအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ ကုန္က်စရိတ္ကို သူ႔ရဲ႕ ဘက္ဂ်က္ ခ်ေပးစရာမလုိပဲနဲ႔ တုိင္းျပည္ကုိ အျခားႏိုင္ငံကပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္နိုင္ငံ လူမ်ိဳးရဲ႕ အဆင့္အတန္းျဖစ္လာေအာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္လုိ႔ရတာကေတာ့ အမႈိက္ကုိ စည္းကမ္းတက် စြန္႔ပစ္တာပဲ။ ဆိုေတာ့ လူေတြက အခုဟာက အမႈိက္ကို ပစ္စလက္ခတ္္ ပစ္တယ္။ အဲ့ဒါကုိ အေနာက္ကလုိက္ေကာက္ရမယ့္အဖြဲ႔ အထူးသျဖင့္ စည္ပင္သာယာအဖြဲ႔ရဲ႕ ဝန္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ အကုိတုိ႔ႏိုင္က ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံပဲ။ ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္လဲ အျခား ခရစ္ယာန္ဘာသာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစၥလာမ္ဘာသာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားအက်ိဳးကုိ ယုတ္ရမယ္ဆုိတာေတာ့ ဘယ္ဘုရားမွ မေဟာထားဘူး။ ဆုိေတာ့ ကို္ယ္က ကုိယ့္အမႈိက္ကုိ တာဝန္သိသိနဲ႔ လမ္းေပၚမွာ မစြန္႔ပစ္ပဲနဲ႔ အမႈိက္ပံုးရွိရင္ အမႈိက္ပံုးထဲထည့္၊ မထည့္ရင္ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္သယ္သြား ကုိယ့္အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ ကိုယ့္အမႈိက္ပံုးတည္းကုိ ထည့္ျခင္းအားျဖင့္လည္း ကုသိုလ္လည္းရသလုိ စည္ပင္သာယာဝန္ထမ္းေတြကိုလည္း ညႇာတာရာေရာက္တယ္။ တုိင္းျပည္ဂုဏ္ကုိလည္း ေဆာင္ရာေရာက္ပါတယ္။
ကြမ္းစားတဲ့သူဆုိလုိ႔ရွိရင္လည္း ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ကြမ္းတံေတြးေထြးဖုိ႔ ကုိယ့္အထုတ္ေလးကုိယ္ ေဆာင္ထား။ ကြမ္းယာေရာင္းမယ့္သူကလည္း ကြမ္းေရာင္းသလုိ တံေတြးေထြးဖုိ႔ ဒီ ပလက္စတစ္အိတ္ေလး ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေလး ေပးလုိက္မယ္ဆုိတဲ့ဟာေလးကုိ အကုိ Feel ကေလးစၿပီး လုပ္ခ်င္တယ္။ အခု အမႈိက္ေတြ လုိက္ေကာက္ေနၾကတယ္။ အမႈိက္ေကာက္တဲ့သူက ေကာက္သလုိ ပစ္တဲ့သူကလည္း အားမနာတမ္း ပစ္တယ္ဆုိေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေနာ္ အမႈိက္ေကာက္တဲ့သူကို စာနာပါ။ စည္ပင္သာယာဝန္ထမ္းမ်ားကို စာနာပါ သူတုိ႔ ေနပူထဲမွာ ကုိယ္ပစ္ထားတာကို ေနပူထဲမွာ လိုက္ေကာက္ရတာ သိပ္သနားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။
အဲေတာ့ ကိုယ္က ကိုယ့္အမႈိက္ကုိ သိမ္းသြားမယ္ဆုိရင္ စည္ပင္သာယာ ဝန္ထမ္းေနနဲ႔ သူ႔သဘာဝအရ က်လာတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္တုိ႔ ဒါမ်ိဳးေတြကိုပဲ သူတို႔လွည္းရမယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ အမ်ားႀကီးအဆင္ေျပသြားမယ္။ အဲဒါကို Feel က ေငြအမ်ားႀကီး အကုန္က်ခံၿပီးေတာ့ Feel ဝန္ထမ္းေတြေကာ အကုိတို႔ ဒီ မန္ေနဂ်ာေတြ အကုန္လံုးက စံနမူနာအေနနဲ႔ ကိုယ့္အမႈိက္ကို ကုိယ္ထိန္းသိမ္းတာတုိ႔ သူမ်ားပစ္ထားတဲ့ဟာကုိ ကုိယ္ေကာက္တာတုိ႔ အမႈိက္မပစ္ေအာင္ စည္း႐ံုးတဲ့ ကုိယ္တုိ႔ စတစ္ကာေလးေတြ ထုတ္ထားပါတယ္။ အကုိတို႔ စတစ္ကာေလးေတြ ရွိပါတယ္။ တံခါးေတြမွာလည္း ကပ္ထားတယ္။ ညီေလး ႐ိုက္သြားလုိ႔ ရပါတယ္။ ကြမ္းတံေတြးမေထြးဖုိ႔နဲ႔ အမႈိက္မပစ္ဖို႔ စတစ္ကာေလးကို အကုိတို႔ Taxi ေတြကို လွဴတယ္။ Customer ေတြကိုလည္း အကိုတုိ႔ ပညာေတြ ေပးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေကာင္းမြန္တဲ့ တုိးတက္ေျပာင္းလဲမႈေတြ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့အခ်ိန္ Feel Myanmar ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ဦးစိုးညီညီကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူတတ္္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန ျပည္သူ႔အက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ကုိင္ေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္မ်ားအတြက္ကိုလည္း သူတတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က လက္တြဲေခၚယူခ်င္တဲ့အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ့ လူငယ္ေတြအထဲမွာလည္း ကုိယ္ပုိင္စီးပြားေရးတစ္ခုကို စခ်င္တယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း အရင္းအႏွီးမရွိဘူးေပါ့ေနာ္။ ဝန္ထမ္းဘဝကေန ေျပာင္းလုပ္ခ်င္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီလုိလူမ်ိဳးေတြအတြက္ေကာ အကို႔ဘဝ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳအရ ဘယ္လုိမ်ိဳး သူတို႔ လုပ္သင့္တယ္ဆိုတာကို ေျပာျပေပးပါခင္ဗ်ာ။
အကုိ သတင္းစာထဲကေနၿပီးေတာ့လည္း ေၾကညာၿပီးေတာ့ ေခၚတယ္။ လူငယ္ေတြကုိ အကို မေသခင္္မွာ အကို႔ရဲ႕စိတ္ထား အကို႔ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ပညာ အကုိ Feel ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္တာကို အကို Love Management လို႔ ေပးထားတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အင္တာလာဗ်ဴးရင္လည္းပဲ မင္း ဘာ Management နဲ႔သြားေနလဲ Love Management နဲ႔ သြားေနတယ္။ အခုေဒၚစုေတာင္မွပဲ ေမတၱာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မယ္ဆုိတာ ေၾကညာလိုက္တယ္။ အဲေတာ့ အကုိ အဲဒါနဲ႔ သြားခဲ့တယ္။
ေမတၱာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တာ အေကာင္းဆံုးပဲေပါ့ေနာ္။ ဘုရားလည္းေဟာထားတယ္။ အဲဒါကုိ လူငယ္ေတြကို ေပးခ်င္တယ္။ ႐ိုး႐ိုးသားသားနဲ႔ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားနဲ႔ စိတ္ထားေလးေကာင္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္သူမဆို ႀကီးပြားလာမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အကို႔ဆီမွာ မည္သူမဆို ညီေလးကအစ ဘယ္သူမဆို လူငယ္ေတြ အကုန္လံုး လာသင္မယ္ဆုိရင္ လာေမးမယ္ဆိုရင္ အကို အခ်ိန္မေရြး တံခါးဖြင့္ထားတယ္။ အကုိ႔ဖုနး္နံပါတ္က 09-5019643 အကို႔နာမည္ စိုးညီညီလို႔ေခၚတယ္။ အခ်ိန္မေရြး ဖုန္းဆက္ၿပီးေတာ့ အကို႔ရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳေတြ အကို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြ ကိုယ္တတ္ထားတဲ့အရာေတြ အကုိက ဒီလုပ္ငန္းမွာ ဒီဇို္င္းဆုိလည္း ကုိယ့္ဘာသာဆြဲတယ္။ Menu ဆိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ထုတ္တယ္။ အစားအေသာက္ကိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာ ခ်က္တယ္။ အဂၤလိပ္လုိဆုိလုိ႔ရွိရင္ေတာ့ Sharp Owner ေပါ့ေနာ္။ ပိုင္ရွင္ကိုယ္၌က အေက်ာ္ဆရာျဖစ္ေနတာေပါ့ေနာ္။ ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ဟင္းခ်က္နည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္နည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ထားရမဲ့ စိတ္ဓာတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝန္ထမ္းအုပ္ခ်ဳပ္နည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အကုန္လံုးကို ဖိတ္ေခၚတယ္။ ဒီကေလးေတြကေနၿပီးေတာ့ စံျပနမူနာျဖစ္ၿပီးေတာ့မွ အျခားစားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားလုပ္ငန္းကပဲျဖစ္ျဖစ္ အတုယူစရာ အတုခိုးစရာ ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ Feel ကို အကုိေန႔တုိင္းကို အာရံုစိုက္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေနတယ္။ လူေတြငွားတယ္။ ငွားၿပီးေတာ့ Service ေတြေပးတယ္။ သင္တန္းေတြပို႔ခ်တယ္။ အခုဆုိ ႏိုင္ငံျခားသားေတြေခၚၿပီးေတာ့ သူတို႔ေတြကိုပါ သင္တန္းေတြေပးဖုိ႔ အကိုလုပ္ေနပါတယ္။
မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္မ်ား ေအာင္ျမင္မႈကိုရဖို႔အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ေတြနဲ႔ ထားရွိရမယ့္ စိတ္ထားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ဦးစိုးညီညီက ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။
အဓိကကေတာ့ စာရိတၱပုိင္းဆုိင္ရာေပါ့ေနာ္။ ကို္ယ္က ရုိးသားရမယ္ နံပါတ္တစ္၊ နံပါတ္ႏွစ္ကေတာ့ ဒါရွင္းပါတယ္။ Win Win အေနအထား မရပဲနဲ႔ေတာ့ ဘယ္လုိမွမေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး။ Win Win ျဖစ္ဖို႔ဆုိရင္လည္း အကုိတို႔ စားေသာက္ဆုိင္လုပ္ငန္းမွာ Win Win က Customer မွာလည္း Win ျဖစ္ရမယ္။ Owner လည္း Win ျဖစ္ရမယ္။ Staff လည္း Win ျဖစ္ရမယ္။ အဲဒါကုိမွ ပုိၿပီးေတာ့မွ ဒီလုပ္ငန္းက ရလာတာကို တိုင္းျပည္ရဲ႕ လုိအပ္တဲ့ မရွိတဲ့ မိဘမဲ့ေက်ာင္းေတြကိုပါ လွဴမယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိဳးတစ္ခ်ိဳးကိုပါထားၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ အကိုတုိ႔ ေလွာ္ကားမွာ သစ္ပင္ေတြစိုက္တယ္ေပါ့ေနာ္။ ေလွာ္ကားမွာ အပင္ေတြမရွိတဲ့အတြက္ ေလွာ္ကားကန္ႀကီးက ေရခမ္းမယ္ဆုိရင္ Feel အဖြဲ႔က ဆယ္ဧက ဧကႏွစ္ဆယ္ သြားသြားစိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အကုိဆုိလည္း စုိက္တယ္။ ေငြစုထားတယ္။ တုိင္းျပည္ကိုပါ ျပန္အက်ိဳးျပဳတဲ့ Win ကုိပါရမယ္ဆုိရင္ အကုိတို႔ Feel ကေတာ့ Four Winနဲ႔ သြားေနတာေပါ့ေနာ္။ Customer Wing ျဖစ္ရမယ္။ Owner Wing ျဖစ္ရမယ္။
Win Win နဲ႔ သြားမယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ေတာ့ ဘယ္သူမဆို ေအာင္ျမင္မွာပဲ။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း Win ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ကုိယ္နဲ႔လုပ္ေနတဲ့ Staff ေတြက Win မျဖစ္ဘူးဆုိရင္လည္း ေအာင္ျမင္မွာမဟုတ္ဘူးေပါ့။ အဲေတာ့ အဓိကကေတာ့ ေစတနာနဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ သြားရမွာေပါ့။ ကိုယ့္အတြက္ဆိုတာေတာ့ ေနာက္မွထားၿပီးေတာ့ သူမ်ားကုိအရင္ေပးမယ္ဆုိတာနဲ႔ သြားရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကံ၊ ဉာဏ္၊ ဝိရိယဆိုတာနဲ႔ သြားရင္ေတာ့ ဉာဏ္အတြက္ကလည္း စာဖတ္ရမယ္ ေလ့လာရမယ္ သင္ယူရမယ္။ ဝိရိယကေတာ့ ကိုယ္စိုက္ထုတ္သေလာက္ ရမယ္။ ကံနဲ႔ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ကိုယ္ အတိတ္ကံကို မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ပစၥဳပၸန္ကံနဲ႔ အနာဂါတ္ကံကို ကိုယ္ပိုင္တယ္။ အဲ့အတြက္ေၾကာင့္မိုလို႔ အကုိဆုိလုိ႔ရွိရင္ မနက္တည္းက လက္ေကာက္ငါးကြင္း သို႔မဟုတ္ ေျခာက္ကြင္းကုိ အကုိ ညာဘက္လက္မွာ စြပ္ထားတယ္။ စြပ္ထားၿပီးေတာ့ သူမ်ားအႀကိဳးကိုေဆာင္မယ္။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ဘယ္သူအႀကိဳးရွိသြားလဲ၊ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ဘယ္သူဝမ္းသာသြားလဲဆိုတာ အကိုလုပ္တယ္။ လုပ္ၿပီးတုိင္းမွာ တစ္ေယာက္ကိုလုပ္ၿပီးတုိင္း တစ္ကြင္းကို ဘယ္ဘက္ေရြ႕၊ ဆိုေတာ့ ညေနမအိပ္ခင္မွာဆုိလုိ႔ရွိရင္ ဒီလက္ေကာက္ငါးကြင္းကုိ ဘယ္ဘက္ကုိ အကိုအေရာက္ေရြ႕တယ္။ အဲ့လိုေရြ႕ျခင္းအားျဖင့္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကိုယ္ သူမ်ားအက်ိဳးကို ေဆာင္တယ္ဆုိတဲ့ သဒၵါတရားထက္သန္ေအာင္ ကိုယ့္ဖါသာကိုယ္ ေလ့က်င့္တယ္။
သဒၵါတရားထပ္လာတာနဲ႔အမွ် ဒါနက လုိက္လာမယ္။ ဒါနေနာက္မွာမွ သီလ၊ သီလေနာက္မွာမွ ဘာဝနာ သြားမယ္ဆုိေတာ့ ဘာသာတရားကိုလည္း ေစာင့္ထိန္းၿပီးသြားတယ္ဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြ အနည္းဆံုး လက္ေကာက္တစ္ကြင္းေလာက္ေတာ့ ညာဘက္မွာထားၿပီး သူမ်ားအက်ိဳးကုိ လုပ္ေဆာင္တဲ့ဟာေလးကုိ လုပ္ၾကမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ေတာ့ ကိုယ္လည္းေန႔စဥ္ ကုသိုလ္ရမယ္။ ကိုယ္တို႔ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ျမန္မာေတြက ႏိုင္ငံျခားသားေတြကလာရင္ လက္ေကာက္ေလးေတြနဲ႔ ဘာလုပ္ၾကတာလဲဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက အနည္းဆံုး သူမ်ားအက်ိဳးကိုေဆာင္တာ တစ္ခုေတာ့လုပ္ၾကပါတယ္ခင္ဗ်ာဆုိလို႔ရွိရင္ အခ်င္းခ်င္းလည္း တိုင္းျပည္မွာလည္းပဲ ညီေလးက လူတစ္ေယာက္ကို အက်ိဳးျပဳလိုက္ရင္ ညီေလးကံတက္တာထက္မက အဲ့တစ္ေယာက္မွာ အက်ိဳးရွိသြားတယ္။ ဒီလုိစိတ္ဓာတ္ေလးေတြ တုိင္းျပည္မွာ လူငယ္ေတြအကုန္လံုး ဝင္သြားမယ္ဆုိ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။

http://mizzimaburmese.com/article/12717