ပညာဟူသည္ ယူမွရေသာ အရာ
(ေဆာင္းပါးရွင္ - မင္းသန္းထိုက္(ေဒးဒရဲ))
ပညာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေလာက၌ အသံုးတြင္က်ယ္လွေသာ စကားတစ္ခု ရွိပါသည္။ ယင္းမွာ"ပညာေပးသည္" ဟူေသာ စကားျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာဓေလ့တြင္ "ပညာအေမြ ေပးသည္" ဟုလည္း သံုးတတ္ၾကပါ ေသးသည္။ ပစၥည္းဥစၥာ အေမြထက္ သားသမီးမ်ားကို ပညာအေမြ ေပးျခင္းက ဘ၀တစ္သက္တာအတြက္ ပိုမိုစိတ္ခ် ရသည္ဟု ၀တၳဳမ်ား၊ ပံုျပင္မ်ားတြင္လည္း ေရးၾက၊ သားၾကသည္ကိုလည္း ဖတ္ခဲ့၊ မွတ္ခဲ့ ရဖူးပါသည္။
ျမန္မာသံစဥ္ အဆိုေတာ္ႀကီး တစ္ေယာက္၏ "အေမနဲ႔ရြာကို လြမ္းတယ္" သီခ်င္းထဲက "ပညာအေမြ အေမကေပးတယ္၊ တစ္နယ္တစ္ေက်းမွာ သားေပ်ာ္ရတယ္" ဟူေသာ အပိုဒ္ကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘ၀က အေဆာင္အခန္း တံခါးပိတ္ၿပီး ခံစားမႈအျပည့္နဲ႔ ဆိုခဲ့ဖူးပါသည္။
ဒီစဥ္ အခါတုန္းက ဆုိေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဆိုခဲ့ေသာ္လည္း ထိုပညာအေမြ ေပးသည္ဆိုသည့္ စကား၏ အဓိပၸာယ္ကို ေကာင္းစြာမစဥ္းစား မိခဲ့ပါေခ်။ ယခုအရြယ္ ကေလးရလာမွ ပညာကို အေမြေပးလို႔ ရသလားဟု ကိုယ့္ဘာသာ ေမးခြန္းထုတ္ရင္း ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစား ၾကည့္မိပါသည္။ အကယ္၍သာ ပညာကို အေမြေပးလို႔ ရပါလွ်င္ ဆရာ၀န္က သူ၏သားသမီးမ်ားကို ေဆးပညာ အေမြေပးခဲ့ ေပလိမ့္မည္။ အင္ဂ်င္နီယာက သူ၏သားသမီးမ်ားကို အင္ဂ်င္နီယာ အေမြေပးခဲ့ ေပလိမ့္မည္။ အေမြမေပး၍သာ အခ်ဳိ႕ဆရာ၀န္ သားသမီးမ်ား ဆရာ၀န္ မျဖစ္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အခ်ဳိ႕အင္ဂ်င္နီယာ သားသမီးမ်ား အင္ဂ်င္နီယာ မျဖစ္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ခ်င္လွ်င္ ေဆးေက်ာင္းတက္ၾကရသည္။ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္လွ်င္ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္း တက္ၾကရသည္။
သို႔ဆိုလွ်င္ ပညာကို အဘယ္သို႔ ရႏိုင္သနည္း။ ပညာသည္ ယူမွရေသာအရာ ျဖစ္ေလသည္။ ေပးသူက မည္မွ်ပင္ေပးေပး ယူသူက မယူလွ်င္ မရႏိုင္ေပ။ ညီတူညီမွ် ေပးေသာ္လည္း ယူသူ၏ ခံယူႏိုင္မႈ ဥာဏ္အေျခခံအေပၚ မူတည္၍ ရတာခ်င္း မတူပါေခ်။ အတန္းတစ္တန္း၌ ေက်ာင္းသားအေယာက္ ၅၀ ရွိသည္ ဆိုပါစို႔။ သင္ခန္းစာ တစ္ခုကို ဆရာက အတူတူ သင္ၾကားေပးလိုက္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ နားလည္သေဘာေပါက္မႈခ်င္း မတူျခင္းမွာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ဥာဏ္အခံခ်င္း မတူေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
ယေန႔ေခတ္ ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ေက်ာင္းတက္၍ ပညာသင္ျခင္းကို တာ၀န္အရ ၀တ္ေက်တမ္းေက် လုပ္ေနၾက၏။ မည္သည့္ဘာသာရပ္ကိုမွ် အထူးတလည္ စိတ္၀င္စားသည္ဟူ၍ မရွိၾက။ သင္ျပ၊ ရွင္းျပလွ်င္ နားေထာင္ေနလိုက္ ၾကသည္။ ထိုစာသင္ခ်ိန္ ကုန္သြားသည္ႏွင့္ ထိုသင္ခန္းစာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွ်မရွိေတာ့။ တျခားအာ႐ံုတစ္ခုသို႔ ေရာက္သြားေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ထိုသင္ခန္းစာ အဆက္ကို ျပန္ေမးလွ်င္ ေျပာႏိုင္သည့္သူ အေတာ္နည္းသည္။ သင္ၾကားသူဆရာက ျပန္အစေဖာ္ေပးမွာ "ေၾသာ္၊ အင္း" ႏွင့္ ျပန္သတိရၾက၏။ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို သင္ခန္းစာခ်င္း ဆက္စပ္ေန၍ န၀မတန္းစာ ျပန္ေမး၍ မရ။ န၀မတန္းစာ အေျခခံကို ျပန္ေျပာၿပီးမွ တကၠသိုလ္၀င္တန္းစာ ဆက္သင္ရသည္။ ဒါေတာင္ သံုးရက္ေလာက္ၾကာ၍ ျပန္ေမးလွ်င္ မသိေတာ့။ စာေမးပြဲ ရွိသည္ဆိုမွ ျပန္ဖတ္၊ ျပန္က်က္လုပ္ၾကသည္။ ေက်ာင္းတြင္းစစ္ စာေမးပြဲမ်ားဆိုလွ်င္ ေမးခြန္းလိုက္ၾကေသးသည္။ သူတို႔၏ ရည္မွန္းခ်က္က သင္ခန္းစာ တစ္ခုကို သိခ်င္တတ္ခ်င္ျခင္း မဟုတ္။ စာေမးပြဲ ေအာင္ျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။
တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေက်ာင္းသားမ်ားသာ ဤသို႔ျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္။ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းတစ္ခုမွ သင္တန္းဆရာ တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးသည္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းေအာင္ၿပီး လူငယ္အခ်ဳိ႕ တခ်ဳိ႕လူငယ္မ်ားလည္း ပါသည္။ သူ႔ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ သင္တန္းသား အနည္းငယ္ေလာက္ကသာ ကြန္ပ်ဴတာပညာကို တကယ္သိခ်င္၊ တတ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ သင္ၾကသည္။ အမ်ားစုက အခ်ိန္ေတြပိုေနလို႔၊ ေခတ္အေျခအေနအရ တက္ကိုတက္ရမည့္သင္တန္း ျဖစ္ေနလို႔၊ မိဘက အတင္းတက္ခိုင္းလို႔ စသည့္ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားျဖင့္ သင္တန္းသို႔ ေရာက္လာၾကၿပီး ပ်င္းရိေလးတြဲစြာျဖင့္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနၾကသည္။ အခ်ိန္တန္၍ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ ရသြားလွ်င္ ေက်နပ္သြားၾကသည္ဟု ဆို၏။ သူတို႔၏ ရည္ရြယ္ခ်က္က ကြန္ပ်ဴတာ ပညာတတ္ခ်င္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ သင္တန္းဆင္း လက္မွတ္လိုခ်င္ျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။
ဤသို႔ေသာ သေဘာကို ေက်ာင္းသားမ်ား၊ သင္တန္းသားမ်ား၌သာ ေတြ႕ရသည္ မဟုတ္ဘဲ ဆရာအခ်ဳိ႕၌လည္း ေတြ႕ရတတ္သည္။ ဆရာဟူသည္ ထာ၀ရေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္။ အစဥ္ေလ့လာ သင္ယူေနရသည္။ ဆရာတစ္ေယာက္၏ စိတ္သည္ Open Minded ျဖစ္ေနဖို႔ လိုသည္။ သို႔မွသာ တပည့္မ်ား အားကိုးထိုက္သည့္ ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ပညာေရး ဌာနတြင္း ရွိစဥ္က ဆရာမတစ္ေယာက္ ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ "မဂၤလာ" ဟူေသာ စကားလံုးကို ကေလးမ်ားအား "မေရးငသတ္မင္" ႏွင့္ စာလံုးေပါင္း၍ သင္ေနသျဖင့္ "ငသတ္" မဟုတ္ေၾကာင္း၊ "ကင္းစီး" ဟုေခၚေၾကာင္း၊ စာလံုးေပါင္းလွ်င္ "မကင္းစီး ဂငယ္ေရဂ လေရးခ်လာ မဂၤလာ" ဟု ေပါင္းဖတ္ရေၾကာင္းႏွင့္ "ကင္းစီး" ဟူေသာ သေကၤတ ျဖစ္လာပံုကိုပါ ရွင္းျပလိုက္သည္။ ထိုဆရာမသည္ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ "မဂၤလာ" ကို စာလံုးေပါင္းၿပီး မသင္ေတာ့ေခ်။ ကြၽန္ေတာ္မရွိသည့္ အခ်ိန္၌ ကေလးမ်ားကို "မေရးငသတ္မင္" ႏွင့္ပင္ သင္ေနေလသည္။ ထုိဆရာမသည္ သိသူက ေပးေသာ္လည္း ယူတတ္သည့္ စိတ္အခံ မရွိသျဖင့္ ပညာမရခဲ့ပါေခ်။ ဆရာေကာင္း တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္မလာခဲ့ပါေခ်။ ထိုဆရာမ၏ ရည္မွန္းခ်က္ကား အခ်ိန္တန္ လစာရေရးသာ ျဖစ္ေလသည္။ ယခုလည္း အခ်ဳိ႕ဆရာမ်ား ျမန္မာသဒၵါမွ ၀ိေသသ် (၀ိေသသယဟု အသံထြက္သည္) ကို "၀ိေသသ" ဟု အသံထြက္ၿပီး သင္ေနၾကသည္ ပါဠိသည္ အသံအနိမ့္အျမင့္ ေျပာင္း႐ံုႏွင့္ အဓိပၸာယ္ေျပာင္း၏။ "၀ိေသသ်" ဟူသည္ အထူးျပဳခံပုဒ္ကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ "၀ိေသသ" ဟူသည္ "ထူးျခားခ်က္" ဟု အဓိပၸာယ္ ရသည္။ အဂၤလိပ္စကား Extraordinary ကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာအဘိဓာန္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေလာက္ လွန္ၾကည့္လွ်င္ေတာင္ သိႏိုင္သည့္ ကိစၥျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္သိထားသည့္ အမွားအတိုင္းပဲ ဆက္သင္ေနၾကသည္။ ဆရာျဖစ္ၿပီးလွ်င္ တပည့္လုပ္ ဆရာမလိုဟု ထင္ထားၾကပံု ရသည္။ ကိုယ္တိုင္သင္ယူလိုစိတ္ မရွိၾကသျဖင့္ ထိုဆရာမ်ားမွာ ပညာ (အသိ)တိုးမလာေတာ့ေခ်။
ေခတ္အဆက္ဆက္ ကမၻာ၊ ျမန္မာမွ ထင္ရွားသည့္ ပညာရွင္မ်ားကိုၾကည့္လွ်င္ ပညာကို သူမ်ားေပး၍ ရခဲ့ၾကသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ ကိုယ္တိုင္ယူ၍ ရခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ပညာရေၾကာင္း၊ နည္းလမ္းေကာင္းမ်ားျဖင့္ အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သူမ်ားေျပာသမွ်၊ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားတြင္ ေလ့လာေတြ႕ရွိရသမွ်ႏွင့္ ေက်နပ္တတ္ၾကသူမ်ား မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေလ့လာစူးစမ္း သုေတသန ျပဳတတ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထုိသူမ်ားသည္ ဤနည္းျဖင့္ ကမၻာက ေလးစားၾကည္ညိဳရသည့္ သမိုင္းပညာရွင္ႀကီးမ်ား၊ စာေပပညာရွင္ႀကီးမ်ား၊ သိပံၸပညာရွင္ႀကီးမ်ား အျဖစ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ယေန႔ေခတ္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ပညာသင္ၾကားမႈ ပံုစံသည္ ဆရာမ်ားအေပၚ၌ မွီခိုမႈ လြန္ကဲလြန္းလွသည္။ ျပႆနာ တစ္ရပ္ကို ေက်ာင္းသားကိုယ္တိုင္ ေျဖရွင္းျခင္း မဟုတ္ဘဲ ဆရာေျပာသမွ်ကို ၿငိမ္နားေထာင္ၿပီး တစ္သေ၀မတိမ္း မွတ္ႏိုင္ျခင္းကို အရည္အခ်င္းဟု ထင္ေနၾကသည္။ ဆရာမ်ားကလည္း ျပ႒ာန္းစာအုပ္ေလာက္ ေက်ေက်ညက္ညက္ သင္ႏိုုင္လွ်င္ပင္ လံုေလာက္ၿပီဟု ထင္ေနၾကသည္။ ျမန္မာ့ပညာေရးကို ေခတ္ႏွင့္အမီ ျဖစ္ေစလိုလွ်င္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ သင္ၾကားမႈ သင္ယူမႈပံုစံ ေျပာင္းဖို႔လိုသည္ဟု ထင္ပါသည္။ အခ်ဳိ႕ဆရာမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ စိတ္အခံေျပာင္းဖို႔ လိုသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ေက်ာင္းသားက ကိုယ္တိုင္လိုခ်င္သည့္စိတ္ျဖင့္ သင္ယူဖို႔ လိုသလို ဆရာကလည္း တပည့္လုပ္သူ၏ ေခါင္းထဲကို သင္ခန္းစာေတြ ေလာင္းထည့္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္တိုင္ေျဖရွင္းတတ္သည့္ အေလ့အက်င့္ရေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ လိုပါသည္။
ဒီ့အတြက္ ဆရာကလည္း ျပ႒ာန္းစာအုပ္တြင္ လမ္းမဆံုးေစဘဲ ဆက္လက္၍ ကိုယ္တုိင္ဆည္းပူး သင္ယူေနရပါမည္။ တပည့္ကိုလည္း ကိုယ္တိုင္သင္ယူလိုစိတ္ ရွိလာေအာင္ စည္း႐ံုးလမ္းညႊန္ ေပးရပါမည္။ ဤသို႔ျဖစ္လာမည့္ေန႔ကို ကြၽန္ေတာ္ရင္ခုန္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါသည္။
(ေဆာင္းပါးရွင္ - မင္းသန္းထိုက္(ေဒးဒရဲ))
ပညာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေလာက၌ အသံုးတြင္က်ယ္လွေသာ စကားတစ္ခု ရွိပါသည္။ ယင္းမွာ"ပညာေပးသည္" ဟူေသာ စကားျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာဓေလ့တြင္ "ပညာအေမြ ေပးသည္" ဟုလည္း သံုးတတ္ၾကပါ ေသးသည္။ ပစၥည္းဥစၥာ အေမြထက္ သားသမီးမ်ားကို ပညာအေမြ ေပးျခင္းက ဘ၀တစ္သက္တာအတြက္ ပိုမိုစိတ္ခ် ရသည္ဟု ၀တၳဳမ်ား၊ ပံုျပင္မ်ားတြင္လည္း ေရးၾက၊ သားၾကသည္ကိုလည္း ဖတ္ခဲ့၊ မွတ္ခဲ့ ရဖူးပါသည္။
ျမန္မာသံစဥ္ အဆိုေတာ္ႀကီး တစ္ေယာက္၏ "အေမနဲ႔ရြာကို လြမ္းတယ္" သီခ်င္းထဲက "ပညာအေမြ အေမကေပးတယ္၊ တစ္နယ္တစ္ေက်းမွာ သားေပ်ာ္ရတယ္" ဟူေသာ အပိုဒ္ကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘ၀က အေဆာင္အခန္း တံခါးပိတ္ၿပီး ခံစားမႈအျပည့္နဲ႔ ဆိုခဲ့ဖူးပါသည္။
ဒီစဥ္ အခါတုန္းက ဆုိေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဆိုခဲ့ေသာ္လည္း ထိုပညာအေမြ ေပးသည္ဆိုသည့္ စကား၏ အဓိပၸာယ္ကို ေကာင္းစြာမစဥ္းစား မိခဲ့ပါေခ်။ ယခုအရြယ္ ကေလးရလာမွ ပညာကို အေမြေပးလို႔ ရသလားဟု ကိုယ့္ဘာသာ ေမးခြန္းထုတ္ရင္း ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစား ၾကည့္မိပါသည္။ အကယ္၍သာ ပညာကို အေမြေပးလို႔ ရပါလွ်င္ ဆရာ၀န္က သူ၏သားသမီးမ်ားကို ေဆးပညာ အေမြေပးခဲ့ ေပလိမ့္မည္။ အင္ဂ်င္နီယာက သူ၏သားသမီးမ်ားကို အင္ဂ်င္နီယာ အေမြေပးခဲ့ ေပလိမ့္မည္။ အေမြမေပး၍သာ အခ်ဳိ႕ဆရာ၀န္ သားသမီးမ်ား ဆရာ၀န္ မျဖစ္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အခ်ဳိ႕အင္ဂ်င္နီယာ သားသမီးမ်ား အင္ဂ်င္နီယာ မျဖစ္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ခ်င္လွ်င္ ေဆးေက်ာင္းတက္ၾကရသည္။ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္လွ်င္ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္း တက္ၾကရသည္။
သို႔ဆိုလွ်င္ ပညာကို အဘယ္သို႔ ရႏိုင္သနည္း။ ပညာသည္ ယူမွရေသာအရာ ျဖစ္ေလသည္။ ေပးသူက မည္မွ်ပင္ေပးေပး ယူသူက မယူလွ်င္ မရႏိုင္ေပ။ ညီတူညီမွ် ေပးေသာ္လည္း ယူသူ၏ ခံယူႏိုင္မႈ ဥာဏ္အေျခခံအေပၚ မူတည္၍ ရတာခ်င္း မတူပါေခ်။ အတန္းတစ္တန္း၌ ေက်ာင္းသားအေယာက္ ၅၀ ရွိသည္ ဆိုပါစို႔။ သင္ခန္းစာ တစ္ခုကို ဆရာက အတူတူ သင္ၾကားေပးလိုက္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ နားလည္သေဘာေပါက္မႈခ်င္း မတူျခင္းမွာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ဥာဏ္အခံခ်င္း မတူေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
ယေန႔ေခတ္ ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ေက်ာင္းတက္၍ ပညာသင္ျခင္းကို တာ၀န္အရ ၀တ္ေက်တမ္းေက် လုပ္ေနၾက၏။ မည္သည့္ဘာသာရပ္ကိုမွ် အထူးတလည္ စိတ္၀င္စားသည္ဟူ၍ မရွိၾက။ သင္ျပ၊ ရွင္းျပလွ်င္ နားေထာင္ေနလိုက္ ၾကသည္။ ထိုစာသင္ခ်ိန္ ကုန္သြားသည္ႏွင့္ ထိုသင္ခန္းစာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွ်မရွိေတာ့။ တျခားအာ႐ံုတစ္ခုသို႔ ေရာက္သြားေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ထိုသင္ခန္းစာ အဆက္ကို ျပန္ေမးလွ်င္ ေျပာႏိုင္သည့္သူ အေတာ္နည္းသည္။ သင္ၾကားသူဆရာက ျပန္အစေဖာ္ေပးမွာ "ေၾသာ္၊ အင္း" ႏွင့္ ျပန္သတိရၾက၏။ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို သင္ခန္းစာခ်င္း ဆက္စပ္ေန၍ န၀မတန္းစာ ျပန္ေမး၍ မရ။ န၀မတန္းစာ အေျခခံကို ျပန္ေျပာၿပီးမွ တကၠသိုလ္၀င္တန္းစာ ဆက္သင္ရသည္။ ဒါေတာင္ သံုးရက္ေလာက္ၾကာ၍ ျပန္ေမးလွ်င္ မသိေတာ့။ စာေမးပြဲ ရွိသည္ဆိုမွ ျပန္ဖတ္၊ ျပန္က်က္လုပ္ၾကသည္။ ေက်ာင္းတြင္းစစ္ စာေမးပြဲမ်ားဆိုလွ်င္ ေမးခြန္းလိုက္ၾကေသးသည္။ သူတို႔၏ ရည္မွန္းခ်က္က သင္ခန္းစာ တစ္ခုကို သိခ်င္တတ္ခ်င္ျခင္း မဟုတ္။ စာေမးပြဲ ေအာင္ျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။
တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေက်ာင္းသားမ်ားသာ ဤသို႔ျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္။ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းတစ္ခုမွ သင္တန္းဆရာ တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးသည္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းေအာင္ၿပီး လူငယ္အခ်ဳိ႕ တခ်ဳိ႕လူငယ္မ်ားလည္း ပါသည္။ သူ႔ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ သင္တန္းသား အနည္းငယ္ေလာက္ကသာ ကြန္ပ်ဴတာပညာကို တကယ္သိခ်င္၊ တတ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ သင္ၾကသည္။ အမ်ားစုက အခ်ိန္ေတြပိုေနလို႔၊ ေခတ္အေျခအေနအရ တက္ကိုတက္ရမည့္သင္တန္း ျဖစ္ေနလို႔၊ မိဘက အတင္းတက္ခိုင္းလို႔ စသည့္ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားျဖင့္ သင္တန္းသို႔ ေရာက္လာၾကၿပီး ပ်င္းရိေလးတြဲစြာျဖင့္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနၾကသည္။ အခ်ိန္တန္၍ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ ရသြားလွ်င္ ေက်နပ္သြားၾကသည္ဟု ဆို၏။ သူတို႔၏ ရည္ရြယ္ခ်က္က ကြန္ပ်ဴတာ ပညာတတ္ခ်င္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ သင္တန္းဆင္း လက္မွတ္လိုခ်င္ျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။
ဤသို႔ေသာ သေဘာကို ေက်ာင္းသားမ်ား၊ သင္တန္းသားမ်ား၌သာ ေတြ႕ရသည္ မဟုတ္ဘဲ ဆရာအခ်ဳိ႕၌လည္း ေတြ႕ရတတ္သည္။ ဆရာဟူသည္ ထာ၀ရေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္။ အစဥ္ေလ့လာ သင္ယူေနရသည္။ ဆရာတစ္ေယာက္၏ စိတ္သည္ Open Minded ျဖစ္ေနဖို႔ လိုသည္။ သို႔မွသာ တပည့္မ်ား အားကိုးထိုက္သည့္ ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ပညာေရး ဌာနတြင္း ရွိစဥ္က ဆရာမတစ္ေယာက္ ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ "မဂၤလာ" ဟူေသာ စကားလံုးကို ကေလးမ်ားအား "မေရးငသတ္မင္" ႏွင့္ စာလံုးေပါင္း၍ သင္ေနသျဖင့္ "ငသတ္" မဟုတ္ေၾကာင္း၊ "ကင္းစီး" ဟုေခၚေၾကာင္း၊ စာလံုးေပါင္းလွ်င္ "မကင္းစီး ဂငယ္ေရဂ လေရးခ်လာ မဂၤလာ" ဟု ေပါင္းဖတ္ရေၾကာင္းႏွင့္ "ကင္းစီး" ဟူေသာ သေကၤတ ျဖစ္လာပံုကိုပါ ရွင္းျပလိုက္သည္။ ထိုဆရာမသည္ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ "မဂၤလာ" ကို စာလံုးေပါင္းၿပီး မသင္ေတာ့ေခ်။ ကြၽန္ေတာ္မရွိသည့္ အခ်ိန္၌ ကေလးမ်ားကို "မေရးငသတ္မင္" ႏွင့္ပင္ သင္ေနေလသည္။ ထုိဆရာမသည္ သိသူက ေပးေသာ္လည္း ယူတတ္သည့္ စိတ္အခံ မရွိသျဖင့္ ပညာမရခဲ့ပါေခ်။ ဆရာေကာင္း တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္မလာခဲ့ပါေခ်။ ထိုဆရာမ၏ ရည္မွန္းခ်က္ကား အခ်ိန္တန္ လစာရေရးသာ ျဖစ္ေလသည္။ ယခုလည္း အခ်ဳိ႕ဆရာမ်ား ျမန္မာသဒၵါမွ ၀ိေသသ် (၀ိေသသယဟု အသံထြက္သည္) ကို "၀ိေသသ" ဟု အသံထြက္ၿပီး သင္ေနၾကသည္ ပါဠိသည္ အသံအနိမ့္အျမင့္ ေျပာင္း႐ံုႏွင့္ အဓိပၸာယ္ေျပာင္း၏။ "၀ိေသသ်" ဟူသည္ အထူးျပဳခံပုဒ္ကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ "၀ိေသသ" ဟူသည္ "ထူးျခားခ်က္" ဟု အဓိပၸာယ္ ရသည္။ အဂၤလိပ္စကား Extraordinary ကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာအဘိဓာန္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေလာက္ လွန္ၾကည့္လွ်င္ေတာင္ သိႏိုင္သည့္ ကိစၥျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္သိထားသည့္ အမွားအတိုင္းပဲ ဆက္သင္ေနၾကသည္။ ဆရာျဖစ္ၿပီးလွ်င္ တပည့္လုပ္ ဆရာမလိုဟု ထင္ထားၾကပံု ရသည္။ ကိုယ္တိုင္သင္ယူလိုစိတ္ မရွိၾကသျဖင့္ ထိုဆရာမ်ားမွာ ပညာ (အသိ)တိုးမလာေတာ့ေခ်။
ေခတ္အဆက္ဆက္ ကမၻာ၊ ျမန္မာမွ ထင္ရွားသည့္ ပညာရွင္မ်ားကိုၾကည့္လွ်င္ ပညာကို သူမ်ားေပး၍ ရခဲ့ၾကသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ ကိုယ္တိုင္ယူ၍ ရခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ပညာရေၾကာင္း၊ နည္းလမ္းေကာင္းမ်ားျဖင့္ အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သူမ်ားေျပာသမွ်၊ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားတြင္ ေလ့လာေတြ႕ရွိရသမွ်ႏွင့္ ေက်နပ္တတ္ၾကသူမ်ား မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေလ့လာစူးစမ္း သုေတသန ျပဳတတ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထုိသူမ်ားသည္ ဤနည္းျဖင့္ ကမၻာက ေလးစားၾကည္ညိဳရသည့္ သမိုင္းပညာရွင္ႀကီးမ်ား၊ စာေပပညာရွင္ႀကီးမ်ား၊ သိပံၸပညာရွင္ႀကီးမ်ား အျဖစ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ယေန႔ေခတ္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ပညာသင္ၾကားမႈ ပံုစံသည္ ဆရာမ်ားအေပၚ၌ မွီခိုမႈ လြန္ကဲလြန္းလွသည္။ ျပႆနာ တစ္ရပ္ကို ေက်ာင္းသားကိုယ္တိုင္ ေျဖရွင္းျခင္း မဟုတ္ဘဲ ဆရာေျပာသမွ်ကို ၿငိမ္နားေထာင္ၿပီး တစ္သေ၀မတိမ္း မွတ္ႏိုင္ျခင္းကို အရည္အခ်င္းဟု ထင္ေနၾကသည္။ ဆရာမ်ားကလည္း ျပ႒ာန္းစာအုပ္ေလာက္ ေက်ေက်ညက္ညက္ သင္ႏိုုင္လွ်င္ပင္ လံုေလာက္ၿပီဟု ထင္ေနၾကသည္။ ျမန္မာ့ပညာေရးကို ေခတ္ႏွင့္အမီ ျဖစ္ေစလိုလွ်င္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ သင္ၾကားမႈ သင္ယူမႈပံုစံ ေျပာင္းဖို႔လိုသည္ဟု ထင္ပါသည္။ အခ်ဳိ႕ဆရာမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ စိတ္အခံေျပာင္းဖို႔ လိုသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ေက်ာင္းသားက ကိုယ္တိုင္လိုခ်င္သည့္စိတ္ျဖင့္ သင္ယူဖို႔ လိုသလို ဆရာကလည္း တပည့္လုပ္သူ၏ ေခါင္းထဲကို သင္ခန္းစာေတြ ေလာင္းထည့္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္တိုင္ေျဖရွင္းတတ္သည့္ အေလ့အက်င့္ရေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ လိုပါသည္။
ဒီ့အတြက္ ဆရာကလည္း ျပ႒ာန္းစာအုပ္တြင္ လမ္းမဆံုးေစဘဲ ဆက္လက္၍ ကိုယ္တုိင္ဆည္းပူး သင္ယူေနရပါမည္။ တပည့္ကိုလည္း ကိုယ္တိုင္သင္ယူလိုစိတ္ ရွိလာေအာင္ စည္း႐ံုးလမ္းညႊန္ ေပးရပါမည္။ ဤသို႔ျဖစ္လာမည့္ေန႔ကို ကြၽန္ေတာ္ရင္ခုန္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါသည္။
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။