ဒီမုိကေရစီအစ အိမ္တြင္းက(မျဖစ္မေနဖတ္ေပးပ
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
မိသားစုဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း ယူနစ္တခု
ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံေတာ္ တခုကို တည္ေထာင္တဲ့ အခါမွာ လူတုိင္း လူတုိင္းရဲ႕ ရင္ထဲမွာ အာဏာရွင္ ဆိုတဲ့ အက်င့္ဆုိး၊ စနစ္ဆိုး ႀကီးကုိ ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ က်မတို႔ နိုင္ငံကေတာ့ ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့
နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကတည္းကုိက သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္စံနစ္ကေန စလာလုိက္တာ၊ အဂၤလိပ္ အုပ္စိုးတဲ့ ေခတ္၊ ဂ်ပန္အုပ္စုိးတဲ့ ေခတ္ အပါအ၀င္ တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္၊ စစ္အာဏာရွင္ ေခတ္တေလွ်ာက္လံုး အားလံုး ေတာက္ေလွ်ာက္ကို အထက္ေအာက္ ဆက္ဆံေရး၊ အေၾကာက္တရားနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဟိုးအထက္က စၿပီးေတာ့ အေၾကာက္တရားနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္လာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုး ကုိယ့္ရဲ႕ အိမ္ကုိ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ထိ အိမ္မွာ ၾသဇာအာဏာရွိသူ လူႀကီးတဦးက အေၾကာက္တရားနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တာကို ခံရတဲ့ အထိပါပဲ။
အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္း လုိလိုမွာ ေၾကာက္ရမယ့္ လူႀကီးတဦး (အိမ္ေထာင္ဦးစီး) ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးရဲ႕ စကားကုိ မွားသည္ျဖစ္ေစ၊ မွန္သည္ ျဖစ္ေစ နားေထာင္ၾကရပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးက အိမ္ရဲ႕တာ၀န္ကုိ အျပည့္ယူသလို၊ အရာအားလံုးကုိ လည္း အာဏာနဲ႔ပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီး အေဖဟာ (အမ်ားအားျဖင့္) သားသမီးမ်ားနဲ႔ ေရာေႏွာၿပီး မဆက္ဆံတတ္ၾကပါဘူး။ မ်က္နွာတည္တည္တံတံ့ ထားၿပီးေတာ့ ေၾကာက္ေအာင္ ေနပါတယ္။ အေဖဟာ အိမ္ရဲ႕ အာဏာရွင္ပါ။ အေဖ လုပ္တာကိုင္တာ၊ ဆံုးျဖတ္ တာကို ဘယ္သူကမွ ၀င္ေရာက္ ပါ၀င္ ေဆြးေႏြး ပတ္သတ္ခြင့္ မရွိၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ အိမ္မ်ားမွာေတာ့ အေမ (မိန္းမ)က ပါ၀င္ ႏုိင္ခြင့္ရၾကပါတယ္။
ဒီလို အာဏာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အိမ္မ်ားက သားသမီးမ်ားဟာ ေၾကာက္တတ္ ရြံ႕တတ္ ၾကၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕အစြမ္းအစကုိ မထုတ္တတ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သြားတတ္ၾကပါတယ္။ တာ၀န္ယူလိုစိတ္လည္း နည္းၾကသလုိ လူေရးလူတာလည္း သိပ္မသိတတ္ၾကပါဘူး။ မွားရင္လည္း မေျပာရဲ၊ မွန္ရင္လည္း မေျပာရဲပဲနဲ႔ ကြယ္ရာမွ အတင္းေျပာတတ္တဲ့၊ ခုိးေၾကာင္ ခို္း၀ွက္ လုပ္တတ္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးကုိ ေမြးဖြားေပးေစပါတယ္။ ကုိယ့္ရင္ထဲက အမွန္တရားကိုလည္း ရဲရဲ မေၾကညာ၀ံ့ၾကပါဘူး။
အိမ္တြင္း ဒီမုိကေရစီ ရွိၾကတဲ့ အိမ္မ်ားမွာေတာ့ အာဏာရွင္ဆုိတာ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အိမ္တြင္းမွာ ထုတ္ထားတဲ့ အိမ္တြင္းဥပေဒေလးေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါကို မိသားစု၀င္ အားလံုးက ေလးေလးစားစား လုိက္နာၾကရပါတယ္။ ဥပမာ ထမင္းစားၿပီးရင္ ကုိယ့္ပန္းကန္ ကုိယ္ေဆးရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးက အစ၊ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မ်ားမွာ တီဗီ၊ ဗီဒီယို ဂိမ္း မကစားရဘူး ဆိုတာမ်ိဳးအထိကုိ ေျပာတာပါ။
အိမ္တြင္း ဒီမိုကေရစီ ရွိတဲ့ မိသားစုထဲက အေဖနဲ႔ အေမဟာ သားသမီးမ်ား နဲ႔ ရင္းႏွီးေႏြးေထြး စြာေနပါတယ္။ သားသမီးမ်ားရဲ႕ စိတ္ထဲ ရွိရာ လြတ္လပ္စြာေျပာဆုိတဲ့ အေတြးအျမင္မ်ား ကုိ မဟန္႔တား၊ မပိတ္ပင္ဘဲနဲ႔ ေလးေလးစားစား နားေထာင္တတ္ၾကပါတယ္။ သားသမီးကုိ ဆံုးျဖတ္ရဲေအာင္၊ ဆံုးျဖတ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးၾကပါတယ္။ အရြယ္အလိုက္ ထုိက္သင့္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခြင့္ေလးေတြ ေပးပါတယ္။ မွားသြားတဲ့ အမွားကို အျပစ္မတင္ဘဲ အမွားကေန သင္ယူတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးၾကပါတယ္။ ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ လူ႔ေလာကထဲ လူ႔ဘ၀ထဲကို ကေလးတို႔ဖာသာ ေျခစံုရပ္နုိင္ဖုိ႕အတြက္ ေလ့က်င့္ေပး ၾကပါတယ္။
အာဏာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အိမ္မ်ားမွာေတာ့ အေဖ သို႔မဟုတ္ အေမက မွားသြားခဲ့ရင္ သားသမီးက ေျပာပိုင္ခြင့္၊ ေ၀ဖန္ပိုင္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ မိဘလုပ္သမွ် အားလံုးမွန္တယ္ ဆုိတဲ့ အယူဆကုိ စြဲကိုင္ထားတတ္ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အိမ္တြင္း ဒီမုိကေရစီ ရွိတဲ့ အိမ္မ်ားမွာေတာ့ မိဘဟာလည္း လူပဲမို႔ မွားတတ္တာကို မိဘတို႔က ၀န္ခံၾကပါတယ္။ မိဘတို႔က ကုိယ့္ရဲ႕ အမွားကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ၀န္ခံရင္းနဲ႔ပဲ မွားရင္ ၀န္ခံရမယ္ ဆုိတာကို သားသမီးတို႔ကို တခါတည္း သင္ေပး လုိက္ၾကပါတယ္။ အမွားကေန ဘယ္လုိ သင္ယူမလဲ။ မွားတာကို ဘယ္လို ျပင္ယူမလဲ ဆိုတာကိုပါ စံနမူနာအေနနဲ႔ မိဘတို႔က က်င့္သံုးျပ ၾကပါတယ္။
အာဏာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အိမ္မ်ားမွာေတာ့ အာဏာရွိသူ အိမ္ေထာင္ဦးစီး (မိဘ) ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ မေျပလည္မႈ၊ ေဒါသ၊ စိတ္ဖိစီးမႈ စတာေတြကုိ အိမ္ရွင္မဆီမွာ၊ သားသမီးမ်ားဆီမွာ ေဖာက္ခြဲ ေအာ္ဟစ္ ၿပီးေတာ့ ေဒါသ ေျဖေဖ်ာက္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္တြင္း ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ က်င့္သံုးတဲ့ အိမ္မ်ားမွာေတာ့ မိဘမ်ားဟာ သားသမီးမ်ား ၾကံဳလာရတဲ့ မေျပလည္မႈ၊ ေဒါသ၊ စိတ္ဖိအား စတာေတြကို မွန္ကန္တဲ့နည္းနဲ႔ ေျဖေလွ်ာ့ပစ္ႏုိင္ဖုိ႕ အကူအညီေပးတတ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဒါသ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ဖိအားကို ေျဖေလ်ာ့ေအာင္လုပ္တဲ့အခါမွာ
အိမ္တြင္း ဒီမုိကေရစီ ရွိၾကတဲ့ အိမ္မ်ားမွာ တရားမွ်တစြာနဲ႔ ႀကီးျပင္းခြင့္ရတဲ့ ကေလးမ်ားဟာ အမွန္တရားကုိ ရဲ၀ံ့စြာ ေျပာရဲၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕အမွား ကိုယ္တာ၀န္ယူရဲၾကပါတယ္။ ဆံုးျဖတ္ရဲၾက၊ လုပ္ကိုင္ရဲ ၾကပါတယ္။ လူႀကီးမို႔လုိ႔၊ မိဘမို႔လို႔၊ အသက္ႀကီးလို႔၊ အာဏာရွိေနလို႔၊ ၾကည္ညိဳရတဲ့ သူျဖစ္ေနလုိ႔ ဆိုၿပီး မဟုတ္တာလုပ္ေနတာကို သိသိႀကီးနဲ႔ မေျပာရဲဘဲ ထုိင္ၾကည့္ မေနတတ္ၾကပါဘူး။ ဒီလုိ ရဲ၀ံ့တဲ့ စိတ္မ်ိဳးကို ကေလးတို႔ ရင္ထဲကုိ သြင္းေပးနုိင္ဖုိ႔ ဆုိတာဟာ အိမ္တုိင္းအိမ္တုိင္းမွာ အိမ္တြင္း ဒီမုိကေရစီ စံနစ္ကုိ က်င့္ သံုးပါမွျဖစ္မွာပါ။
က်မတို႔ဟာ အေၾကာက္တရားနဲ႔ မေနခ်င္သလုိပဲ ကေလးတို႔ဟာလည္း အေၾကာက္တရားေအာက္မွာ မႀကီးျပင္းခ်င္ၾကပါဘူး။ က်မတို႔ မမွန္တာကုိ ငံု႔ မခံခ်င္သလုိပဲ သူတို႔လည္း ငါမိဘ ငါႀကိဳက္ရာလုပ္မယ္ ဆုိတဲ့ မိဘတို႔ရဲ႕ မတရားမႈတခ်ဳိ႕ကုိ ငံု႔ မခံခ်င္ၾကပါဘူး။ အိမ္တြင္း ဒီမုိကေရစီ စနစ္ကုိ က်င့္သံုးဖို႔ အတြက္ အေရးႀကီဆံုး အရာကေတာ့ ငါ မိဘ ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးကုိ ေလွ်ာ့ၿပီး ကေလးတို႔ကို လူသားေလးမ်ား အေနနဲ႔ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံစိတ္ေလး ေမြးတတ္မယ္ ဆုိရင္ျဖင့္ က်မတို႔ရဲ႕ အနာဂါတ္ ႏုိင္ငံေတာ္မွာ မွန္ရာကို ရဲ၀ံစြာေျပာရဲဆုိရဲတဲ့ လူႀကီးေတြ မ်ားလာမွာပါ။ က်မတို႔ ရင္ထဲက အေၾကာက္တရားေတြကို ဆြဲႏုတ္ပစ္ႏုိင္ဖုိ႕ ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ထဲကုိ မေၾကာက္တရားေတြ မ်ားမ်ား သြင္းေပး နိုင္မယ္ဆုိရင္ျဖင့္ တကယ့္ဒီမုိကေရစီနဲ႔ တူတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးကို တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ျမင္ေတြ႕ႏုိင္မယ္လုိ႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။ မိသားစုဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း ယူနစ္တခု မဟုတ္လား။
(ေခတ္ဘုန္းသစ္ သည္ စာေရးဆရာမ ပန္းရိပ္ျဖဴ၏ ကေလာင္ခြဲျဖစ္သည္။ ေခတ္ဘုန္းသစ္ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ကေလးစာေပ၊ ပုံျပင္၊ ကဗ်ာမ်ားေရးသား ေနသကဲ့သို႔ ပန္းရိပ္ျဖဴ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ရသစာေပ ၀တၳဳတို၊ ၀တၳဳရွည္ႏ်င့္ ကဗ်ာမ်ား ေရးသားလ်က္ ရွိသည္။)
ဧရာ၀တီ
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
Credit to Aung Ko Min
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။