၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ထဲမွာ က်ေနာ့္ မိခင္ဆံုးေတာ့ ရြာကုိျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ မိခင္ရင္း ဆံုးပါးသြားတာမုိ႔ ရုတ္တရက္ ေျဖမဆည္နုိင္ ငုိေၾကြးပူေဆြး ေသာကဗ်ာပါဒေတြ ၾကားထဲကပဲ အရာအားလံုး မျမဲဘူး ဆုိတဲ့ အနိစၥတရားကုိ တတ္နုိင္သမွ် ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ရင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေျဖသိမ့္ရပါတယ္။
အေမက သက္ေစ့ကံကုန္ သေဘာေျပာလုိ႔ရတဲ့ လူၾကီးေရာဂါနဲ႔ ဆံုးပါးသြားရွာတာ။ နာေရးကိစၥ ဆုိေတာ့လည္း ရပ္နီး ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြေတြ နဲ႔ ရပ္ေဝးက တခ်ဳိ႕ေဆြမ်ဳိးေတြ ေရာက္လာ ဆံုေတြ႔ၾကရပါတယ္။ စ်ာပန သျဂၤဳိလ္ကိစၥြ ျပီးစီးသြားခ်ိန္ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေဆြမ်ဳိးတစု စကားသမီေျပာၾကဆုိၾကေတာ့ မိသားစု စားဝတ္ေနေရး အေျခအေန ရပ္ေရးရြာေရး အေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ၾကရင္း မေျပာပေလာက္တဲ့ အေၾကာင္း ကိစၥ တခုကို အေျခခံျပီး ေဒါသမထိန္းနုိင္လုိ႔ လူသတ္မႈက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ တခ်ဳိ႕ဆီ ေရာက္သြားပါတယ္။
ပထမ လူသတ္မႈက (၈) ေလာင္းျပိဳင္ လူသတ္မႈ။ က်ေနာ္တုိ႔ ရြာနဲ႔ ၁၀ မုိင္ေလာက္အေဝးက ေခ်ာင္က်က် ရြာေတြမွာ ျဖစ္သြားတာ။ အဲဒီသတင္းကုိ က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာကတည္းက အၾကမ္းဖ်င္းသိခဲ့ရပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔တပ္မွာ မႈခင္းဂ်ာနယ္ အျမဲတမ္းဝယ္ဖတ္ေနက် ဆရာၾကီးတဦး ဂ်ာနယ္ဖတ္ရင္း (၈)ေလာင္းျပိဳင္ လူသတ္မႈအေၾကာင္း တအံ့တၾသ ေျပာဆုိေနလုိ႔ က်ေနာ္ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကုိယ့္နယ္ကုိယ့္ေဒသ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရလုိက္ရတယ္။
ျဖစ္ပံုက … ခမံုဆိပ္ ရထားဘူတာနဲ႔ ၇ မုိင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ေတာ္လသရြာမွာ အင္းပုိင္ရွင္(အင္းသူၾကီး) တဦး ရွိတယ္။ သူ႔အင္းထဲမွာ အေစာင့္ငွားထားတဲ့ အင္းလုပ္သား လူငယ္ကုိ အင္းသူၾကီးက ငါးခုိးတယ္လုိ႔ စြပ္စဲြရာက စျဖစ္တာ။
အင္းလုပ္သား ေကာင္ေလးနဲ႔ အင္းသူၾကီး ၂ ေယာက္တည္းရွိေနခုိက္ အင္းသူၾကီးက ေကာင္ေလးကုိ ငါးသူခုိး စြပ္စဲြတယ္။ ေကာင္ေလးက မခုိးေၾကာင္း ျငင္းဆန္တယ္။ တေယာက္တခြန္း စကား အေျခအတင္ ျဖစ္လာေတာ့ အင္းသူၾကီး လက္ထဲမွာကုိင္ထားတဲ့ ငါးေတာင့္ထုိး လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးနဲ႔ ေကာင္ေလးကုိ ရုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ေကာင္ေလးက အသင့္ေဆာင္ထားတဲ့ ဓားေျမွာင္နဲ႔ အင္းသူၾကီးကုိ ထုိးျပီး ထြက္ေျပးသြားတယ္။
ဒီေနရာမွာ သူတုိ႔ေနထုိင္တဲ့ ရြာအေနအထားကုိ နည္းနည္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီဘက္က ရြာေတြဟာ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲျပီး ေခါင္တယ္။ ရြာပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကုိင္းေတာေတြ ပတ္လည္ဝုိင္းေနျပီး ေျမြဆုိးလည္း အင္မတန္ေပါလွတယ္။ ရြာကလူေတြဟာ ငါးဖားရွာ၊ လယ္လုပ္၊ သက္ငယ္ရိတ္ အလုပ္ေတြနဲ႔ အသက္ေမြးသူေတြျဖစ္ျပီး ျမဳိ႕ျပကုိ အေရာက္အေပါက္ နည္းၾကတယ္။
၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြတုန္းက သူတုိ႔ေဒသကုိ ျဖတ္ေဖာက္တဲ့ မဟာဗ်ဴဟာ ကားလမ္း လုပ္အားေပးသြားရင္း က်ေနာ္ အဲဒီရြာေတြကုိ ၂ ေခါက္ ၃ ေခါက္ေလာက္ ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူတုိ႔ရြာ ဓေလ့က လူတုိင္းလုိလုိ ဘယ္သြားသြား လြယ္အိတ္ထဲမွာ ဓားေျမွာင္တေခ်ာင္း ဒါမွမဟုတ္ ေလးခြနဲ႔ စင္းမွ်ား(ဂ်င္ဂလိ) အျမဲလုိလုိ ေဆာင္ထားတတ္ၾကတာ။ အိမ္လည္သြားရင္လည္း ကုိင္းခုတ္ဓား၊ ငွက္ၾကီးေတာင္၊ လွံ၊ ကုိက္… တခုခု ပါလာတတ္ၾကတယ္။ မိန္းမခ်င္း ရန္ျဖစ္တာေတာင္ ဓားခုတ္မႈျဖစ္တဲ့ ေဒသ။ မူလတန္းေက်ာင္း တခ်ဳိ႕ပဲ သူတုိ႔ရြာမွာ ျမင္ေတြ႔ရတယ္။
က်ေနာ့္အျမင္ေတာ့ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲမႈနဲ႔ ပညာသင္ခြင့္ နည္းပါးမႈေတြက လူေတြရဲ႕ စိတ္ကုိ ခက္ထန္ ၾကမ္းတမ္း ေနေစသလားလုိ႔။
ထားပါေတာ့ေလ.. ေစာေစာက စကားျပန္ဆက္ရေအာင္… အင္းသူၾကီး ဓားထုိးခံလုိက္ရေတာ့ သားျဖစ္သူေတြ အၾကီးအက်ယ္ မခံမရပ္နုိင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ အေဖလူမမာကုိ ျပဳစုဖုိ႔ထက္ တဘက္လူကုိ ဘယ္လုိရန္တုန္႔ျပန္ရ မလဲ ေဇာစုိက္ေနၾကပံုရတယ္။ အင္းသူၾကီးသားဆုိေတာ့ သူ႔မွာ တုိက္ေကၽြးေပးကမ္းထားတဲ့ တပည့္တပမ္း တခ်ဳိ႕ ရွိနုိင္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူ႔တပည့္ေတြကုိ လူစုေခၚယူျပီး ဝက္တေကာင္ေပၚ ခ်က္ၾက စားၾက ေသာက္ၾကနဲ႔ အမူးေရခ်ိန္ကုိက္လာခ်ိန္မွာ အင္းသူၾကီးသားက ‘ငါတုိ႔ ဒီည အလုပ္ရွိတယ္။ အားလံုး ငါနဲ႔ လုိက္ခဲ့ၾက.. ျပန္ေရာက္မွ ထပ္ျပီးေအာင္ပဲြခံၾကမယ္’ ဆုိျပီး ဝက္သားဟင္းနဲ႔ အရက္ အဆင္သင့္လုပ္ထားခဲ့တယ္။
သူတုိ႔အုပ္စု ဦးတည္သြားတာက အုိင္ေစာက္ရြာ။ ျမစ္မချမစ္ ေရကာတာနံေဘး အိမ္ေျခ ဆယ္ဂဏာန္းပဲ ရွိတဲ့ ရြာငယ္ေလး။ ေတာ္လသ နဲ႔ အုိင္ေစာက္ ၂ မုိင္နီးပါးေဝးတယ္။ ၾကားထဲမွာ ကုိင္းေတာနဲ႔ ေခ်ာင္းရုိးေလးေတြ ျခားထားတယ္။
အုိင္ေစာက္ရြာမွာက ဓားနဲ႔ထုိးျပီး ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕မိဘအိမ္ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေကာင္းေလး အေဖ အသဲအသန္ မမာမက်န္းျဖစ္ေနျပီး ရြာထဲက ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြေတြ လာေရာက္သတင္းေပးေနၾကတဲ့ အခ်ိန္။
ကုိင္းေတာကုိျဖတ္ျပီး လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး တဝင့္ဝင့္နဲ႔ တက္လာတဲ့ လူစုဟာ ရုပ္ရွင္ထဲကအတိုင္းပဲ တဲ့။ ေကာင္ေလးမိဘ အိမ္ကုိ ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေပၚကုိ တက္သြားျပီး အိမ္ေပၚမွာထြန္းထားတဲ့ ေရနံဆီ မီးအိမ္ကုိ တေယာက္က ရုိက္ခဲြပစ္လုိက္တယ္။ တဆက္တည္းပဲ က်န္တဲ့လူေတြက ေတြ႔ရာ အကုန္သိမ္းခုတ္ၾကတာ။ မိန္းမသားေရာ ကေလးေတြပါ တေယာက္မွ အလြတ္မေပးဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုး ကမၻာပ်က္သလုိ ျဖစ္သြားမွာပဲ။
လူသတ္ပဲြျပီးေတာ့ လူမမာအပါအဝင္ အားလံုး ၈ ေယာက္ပဲြခ်င္းျပီးေသတယ္။ ေျချပတ္လက္ျပတ္ ဒဏ္ရာ ရသူေတြလည္း ရွိတယ္။
သာယာဝတီခရုိင္က ရဲမွဴးကုိယ္တုိင္ဆင္းလာျပီး အမႈကုိင္တြယ္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
……………………………………………………………
ေနာက္တခုက က်ေနာ္တုိ႔ ရြာနဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့ ဇီးျဖဴကုန္းရြာမ မွာျဖစ္တာ။ လက္လုပ္လက္စား ဆင္းဆင္းရဲရဲ လူတေယာက္ ခ်ဲေပါက္တယ္။ ရြာမွာဆုိေတာ့ ဒီသတင္းက ခ်က္ခ်င္း ရြာထဲပ်ံ႕သြားတာ။ မ်က္စိမျမင္တဲ့ အေဒၚၾကီးတဦးလည္း သမီးျဖစ္သူေျပာျပလုိ႔ သိသြားတယ္။ အဲဒီမွာ အေဒၚၾကီးက ခ်ဲေပါက္တဲ့လူ သူ႔ဆီက ေငြေခ်းထားတာ တႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ။ ျပန္မဆပ္ေသးဘူး လုိ႔ေျပာတယ္။ သမီးက ဒါအမွန္ပဲလား.. အဲဒါဆုိ ခုခ်ိန္ ေတာင္းမွ ျဖစ္မယ္ဆုိျပီး အေဒၚၾကီး လက္ကုိဆဲြလုိ႔ ခ်ဲေပါက္သူရဲ႕ အိမ္ကုိသြားၾကတယ္။
အဲဒီလူက သူတုိ႔အိမ္ မွာ ဝင္ထြက္သြားလာေနျပီး အလုပ္ရွိလည္း ကူညီလုပ္ေပးေနက် ရင္းႏွီးေနသူျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ သူတုိ႔ ရစရာ ရွိတယ္ဆုိတဲ့ ေငြက ေထာင္ဂဏာန္းေထာင္ မရွိဘူးထင္ပါတယ္။
ဟုိေရာက္လုိ႔ အေၾကြးေတာင္းတဲ့အခါ ခ်ဲေပါက္ထားသူက ‘ၾကီးေတာ္ရဲ႕ အေၾကြး က်ေနာ္ဆပ္ျပီးျပီေလ..’ လုိ႔ သက္ေသ အေထာက္အထားနဲ႔ ေျပာတယ္။ အေဒၚၾကီး ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားေပမယ့္ သမီးျဖစ္သူက လံုးဝ လက္မခံဘူး။ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ရန္ေတြ႔တယ္ တဲ့။ ဒါနဲ႔ ဟုိလူက ‘ေအး အဲဒါဆုိလည္း ငါဆပ္ပါမယ္ဟာ.. ဒါေပမဲ့ ပုိက္ဆံက ခုထိလာမေလ်ာ္ေသးဘူး… နင္တို႔ အိမ္ကုိစိတ္ေအးလက္ေအးျပန္ ရတာနဲ႔ ငါလာပုိ႔မယ္’ ေျပာေတာ့ လည္း မရဘူး။ တျဖည္းျဖည္း အေျခအတင္ျဖစ္လာရင္း အမ်ဳိးသမီးက ရုန္႔ရင္းတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြနဲ႔ ဆဲဆုိရင္း ဟုိလူကုိ ပါးရုိက္လုိက္ သတဲ့။
နာလည္းနာ ရွက္လည္းရွက္ျဖစ္သြားတဲ့ လူဟာ မႊန္ထူျပီး အရုိင္းစိတ္ ပူးကပ္စီးနင္းသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေစာေစာကမွ ႏွီးျဖာဖုိ႔ ထက္ေနေအာင္ေသြးျပီး ၾကမ္းခင္းအစြန္း ေပၚတင္ထားတဲ့ ဓားကုိ ဆဲြကာ အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ လည္ဂုတ္ကုိ ပုိင္းခ်လုိက္တယ္။ အသံမထြက္ဘဲ လဲသြားတဲ့ သမီး ဓားခုတ္ခံလုိက္ရမွန္း မ်က္မျမင္ အေဒၚၾကီး သိပံုမရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သမီးအားတက္ေအာင္ သူကပါဝင္ေျပာေတာ့ အေဒၚၾကီးလည္း ဆက္ျပီး အပုိင္းခံလုိက္ ရတယ္။ ၂ ေယာက္လံုး ပဲြခ်င္းျပီးပါပဲ။
…………………………………………………………………………
အဲဒါေတြက အေမ့နာေရး ကိစၥသြားရင္း ထပ္ျပီးၾကားလုိက္ရတဲ့ နာေရးသတင္းေတြပါ။ စိတ္ခံစားမႈေၾကာင့္ လွ်ပ္တျပက္ ျဖစ္ေပၚနုိးထလာတဲ့ ေဒါသအဟုန္ကုိ အခ်ိန္မီ ဘရိတ္မအုပ္နုိင္တဲ့အခါ ေနာက္ဆက္တဲြ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ရလဒ္ေတြက မေတြးဝံ့စရာ။
ေဒါသ ဓာတ္ခံေပၚမွာ အမုန္းမီးပါ ထပ္ဆင့္လုိက္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့…. မေတြးရဲေတာ့ပါ။
မထင္မွတ္ဘဲ တဒဂၤေဒါသေၾကာင့္ မွားယြင္း က်ဴးလြန္မႈကုိ ဘဝနဲ႔ရင္းျပီး ေပးဆပ္တာေတာင္ မေျပလည္ နုိင္တာေတြ ရွိလာနုိင္တယ္။ ‘ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ’ ဆုိေပမဲ့ ေဒါသ အေလ်ာက္ ကုိယ္က်ဴးလြန္လုိက္တဲ့ ျပစ္မႈ တခုရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ကုိ ကုိယ္တေယာက္တည္း ခံလုိက္ရံုနဲ႔ ျပီးသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္နဲ႔သက္ဆုိင္တဲ့ မိသားစုပါ ေသာကအပူေတြကုိ ထပ္တူမွ်ေဝ ခါးစည္းခံရတာပါ။
ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ထိခုိက္ပ်က္စီးသြားေစတဲ့ ျပႆနာမီး အမ်ားစုၾကီးဟာ နန္းေတာ္ ေခါင္ကစတာထက္ လမ္းေဘးသစ္ရြက္က စေလာင္တဲ့ မီးေတြမ်ားတာကုိ က်ေနာ္တုိ႔ သက္တမ္းမွာတင္ ကုိယ္ေတြ႔ေရာ ၾကားသိ ၾကံဳေတြ႔ ရတာေတြပါ မ်ားလွပါျပီ။
လူျဖစ္တဲ့အတြက္ ခံစားခ်က္ ကုိယ္စီ ရွိၾကပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ အဲဒီခံစားခ်က္ကုိ လြယ္လြယ္နဲ႔ ေဖာက္ခဲြ မပစ္လုိက္ၾကဖုိ႔ အေလးအနက္ ေမတၱာရပ္ခ်င္ပါတယ္။ အက်ဳိးဆက္ေတြက ခါးသီးလြန္းလုိ႔ပါ။
ေနမင္းသူ
၂၃-၀၃-၂၀၁၃
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။