Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန
ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြက သူ႔သားကို ပုဂၢလိကေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ထားတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းက လူတိုင္းပါးစပ္ဖ်ားက ၾကယ္ပြင့္ငါးပြင့္ရ နာမည္ႀကီးေက်ာင္းေပါ့။ ေက်ာင္းလခေစ်းႀကီးလို႔ ဘုရားတ,ရတဲ့ေက်ာင္း။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက စီးပြားေရးအေသးစားနဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းသူမို႔ ဒီေလာက္ေက်ာင္းလခမ်ားတဲ့ေက်ာင္းမွာ ဘာျဖစ္လို႔ သားကို ထားရသလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့ "ကေလးရဲ႕ေရွ႕ေရးအတြက္ပါ... ေကာင္းတဲ့ပညာေရးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုန္က်ရတာ တန္ပါတယ္"လို႔ သူကေျပာတယ္။
ဒါေပမယ့္ အခုတစ္ေလာ ကေလးနဲ႔အတူ သခ်ာၤအိမ္စာတစ္ပုဒ္ကို သူကူလုပ္ရင္း စိတ္တိုေဒါသထြက္ၿပီး ေက်ာင္းက ဆရာမကိုသြားရွာ ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္။
သခ်ာၤပုစာၦက အၾကမ္းအားျဖင့္ ဒီလိုပါ....
ေတာင္ၿပိဳတာနဲ႔ႀကံဳေတာ့ ေတာင္တက္သမား A ကို B နဲ႔ C က ကယ္တင္လိုက္တယ္။ B မွာ ေပါင္မုန္႔ ၄ခ်ပ္ရွိတယ္။ C မွာ ေပါင္မုန္႔၅ခ်ပ္ရွိတယ္။ ဗိုက္ဆာေတာ့ ဒီေပါင္မုန္႔ကို သူတို႔သံုးေယာက္ အညီအမွ်ခဲြၾကတယ္။ A က သူ႔မွာရွိတဲ့ ပိုက္ဆံ ၆ဝဝကို ထုတ္တယ္။ B နဲ႔ C က A ဆီမွာ ေငြဘယ္ေလာက္ယူရမလဲ?
ပုစာၦရဲ႕ေျဖရွင္းနည္းအမွန္က B က ၂ဝဝရတယ္။ C က ၄ဝဝရတယ္။ B က သူကိုယ္တိုင္ ၃ခ်ပ္စားၿပီး A ကိုတစ္ခ်ပ္ေပးလို႔။ C က သူကိုယ္တိုင္ ၃ခ်ပ္စားၿပီး A ကိုႏွစ္ခ်ပ္ေပးလို႔။ Aကိုေပးလိုက္တဲ့ Bနဲ႔C ရဲ႕ေပါင္မုန္႔အခ်ဳိးက ၁ း ၂ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁ း ၂အတိုင္း B ကို ၂ဝဝ၊ C ကို ၄ဝဝ ေပးတယ္။
သခ်ာၤသေဘာတရားကေနၾကည့္ရင္ ဒါဟာေလာ့ဂ်စ္ဆန္တဲ့ ပုစာၦတစ္ပုဒ္ေပါ့။ အက်ဳိးအေၾကာင္းသင့္တယ္ ယူဆခ်က္တိက်တယ္။ ေျဖရွင္းနည္းမွန္ကန္တယ္ေပါ့။ ထိုင္ဝမ္က ပညာေရးသစ္ နည္းစနစ္သစ္ေတြကို ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္လုပ္ၿပီး မိဘအုပ္ထိန္းသူေတြကို သခ်ာၤဆိုတဲ့စကားကိုၾကားတာနဲ႔ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေအာင္လုပ္ခဲ့ေပမယ့္၊ အေထာက္အကူျဖစ္ေစတဲ့နည္းေတြနဲ႔ သင္ၾကားရင္ ကေလးေတြ ပိုတံုး ပိုအသြားမွာကို စုိးတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီပုစာၦက မွ်မွ်တတနဲ႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း တြက္ခ်က္ႏိုင္တဲ့ပုစာၦပါ။ ဒါေပမယ့္ သားသမီးကို အဆင့္ျမင့္ပညာေရး သင္ယူေစမယ္ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ဒီပုစာၦေျဖရွင္းနည္းကို ၾကည့္ၿပီး အရမ္းစိတ္ထိခိုက္ခဲ့တယ္၊ ေဒါသထြက္ခဲ့တယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုပုစာၦမ်ဳိး ထုတ္ရသလဲ.. တျခားပုစာၦမထုတ္ဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ ေဘးအႏၱရာယ္ႀကံဳသူတစ္ေယာက္ဆီ ေပါင္မုန္႔ဖိုးေတာင္းရသလဲ" လို႔ သူနာနာက်င္က်င္ေျပာပါတယ္။
"ဟုတ္တာေပါ့.. ဒီေလာက္ေစ်းႀကီးတဲ့ေပါင္မုန္႔ ဘယ္ဆိုင္ကေရာင္းသလဲ"လို႔ သူ႔မိန္းမကပါ ဝင္စြက္ပါတယ္။
ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မိတ္ေဆြတို႔ အစည္းအေဝးတစ္ခုလုပ္ၿပီး ဒီပုစာၦအတြက္ လူပီသတဲ့၊ လူဆန္တဲ့အေျဖ "ေဘးအႏၱရာယ္ႀကံဳသူတစ္ေယာက္ဆီက ပိုက္ဆံယူဖို႔ မလိုဘူး" ေပးဖို႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းက ဆရာ ဆရာမေတြက သူ႔အေျပာကို ေလးေလးစားစား လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ျပဌာန္းစာအုပ္က ဆရာ ဆရာမေတြ တည္းျဖတ္တာမဟုတ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီလိုမ်ဳိးမျဖစ္ေအာင္ သတိထားမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါဟာ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္တစ္ခုအျဖစ္ သူ႔ကိုေတာင္းပန္မွန္း သူနားလည္ပါတယ္။ သူ႔ကေလးက ဒီလိုပညာေရးပတ္ဝန္းက်င္၊ ဒီလိုပညာေရးစနစ္ေအာက္မွာ သူထင္မွတ္မထားတဲ့ ပံုစံအတိုင္း တျဖည္းျဖည္း ပံုသြင္းခံေနရၿပီဆိုတာကို သူနားလည္လိုက္တယ္။
ဒီလိုေခတ္ပညာေရးအေပၚ သူဘာမွလုပ္ႏိုင္တဲ့ အင္အားလည္းမရွိ မေက်မနပ္လည္း ျဖစ္ေသးတာမို႔ "ေက်ာင္းပညာေရးက တစ္ပိုင္းသပ္သပ္မို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ မိသားစုပညာေရးနဲ႔ ဒီကေလးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကို ငါတို႔ျပဳျပင္ဖာေထးေပးႏိုင္လို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ ကေလးရဲ႕ေက်ာင္းသင္ခန္းစာအေပၚ ငါတို႔ အခ်ိန္ေပးၿပီး ပိုဂရုစိုက္ရလိမ့္မယ္"
သူ႔ရဲ႕ပညာေရးအေပၚထားတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္မိတယ္။ အေကာင္းျမင္တဲ့မိဘတစ္ဦးက ကေလးအတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အရင္းအႏွီးတစ္ခုေပးႏိုင္ပါတယ္။
ေက်ာင္းပညာေရးက အသိပညာ၊ ဗဟုသုတပညာေရးကို ဦးစားေပးသင္ၾကားတာမို႔ ကိုယ္က်င့္တရားပိုင္းမွာ လ်စ္လ်ဴရႈမိတတ္တယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက သတိထားမိတယ္။ ဒီကိုယ္က်င့္တရားပိုင္းကို မိသားစုပညာေရးနဲ႔ အေျခခံထားၿပီး သင္ၾကားရပါတယ္။ ေက်ာင္းပညာေရးကိုပဲ အားကိုးလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ လူ႔ဘဝေအာင္ျမင္ဖို႔ရာ အသိပညာခ်ည္းကိုပဲ အားကိုးလို႔မရပါဘူး။ အရာအားလံုးထဲမွာ အသိပညာက တစ္စိတ္တစ္ေဒသပဲ ပါဝင္တာမို႔ပါ။
ထိုင္ဝမ္စာေရးဆရာ Wu Ruo Quan (吳若權) ရဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာပါတဲ့ စာပိုဒ္ေလးတစ္ပိုဒ္ပါ။ ဘာသာျပန္မွ်ေဝပါတယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (August. 8. 2013)
ဒါေပမယ့္ အခုတစ္ေလာ ကေလးနဲ႔အတူ သခ်ာၤအိမ္စာတစ္ပုဒ္ကို သူကူလုပ္ရင္း စိတ္တိုေဒါသထြက္ၿပီး ေက်ာင္းက ဆရာမကိုသြားရွာ ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္။
သခ်ာၤပုစာၦက အၾကမ္းအားျဖင့္ ဒီလိုပါ....
ေတာင္ၿပိဳတာနဲ႔ႀကံဳေတာ့ ေတာင္တက္သမား A ကို B နဲ႔ C က ကယ္တင္လိုက္တယ္။ B မွာ ေပါင္မုန္႔ ၄ခ်ပ္ရွိတယ္။ C မွာ ေပါင္မုန္႔၅ခ်ပ္ရွိတယ္။ ဗိုက္ဆာေတာ့ ဒီေပါင္မုန္႔ကို သူတို႔သံုးေယာက္ အညီအမွ်ခဲြၾကတယ္။ A က သူ႔မွာရွိတဲ့ ပိုက္ဆံ ၆ဝဝကို ထုတ္တယ္။ B နဲ႔ C က A ဆီမွာ ေငြဘယ္ေလာက္ယူရမလဲ?
ပုစာၦရဲ႕ေျဖရွင္းနည္းအမွန္က B က ၂ဝဝရတယ္။ C က ၄ဝဝရတယ္။ B က သူကိုယ္တိုင္ ၃ခ်ပ္စားၿပီး A ကိုတစ္ခ်ပ္ေပးလို႔။ C က သူကိုယ္တိုင္ ၃ခ်ပ္စားၿပီး A ကိုႏွစ္ခ်ပ္ေပးလို႔။ Aကိုေပးလိုက္တဲ့ Bနဲ႔C ရဲ႕ေပါင္မုန္႔အခ်ဳိးက ၁ း ၂ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁ း ၂အတိုင္း B ကို ၂ဝဝ၊ C ကို ၄ဝဝ ေပးတယ္။
သခ်ာၤသေဘာတရားကေနၾကည့္ရင္ ဒါဟာေလာ့ဂ်စ္ဆန္တဲ့ ပုစာၦတစ္ပုဒ္ေပါ့။ အက်ဳိးအေၾကာင္းသင့္တယ္ ယူဆခ်က္တိက်တယ္။ ေျဖရွင္းနည္းမွန္ကန္တယ္ေပါ့။ ထိုင္ဝမ္က ပညာေရးသစ္ နည္းစနစ္သစ္ေတြကို ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္လုပ္ၿပီး မိဘအုပ္ထိန္းသူေတြကို သခ်ာၤဆိုတဲ့စကားကိုၾကားတာနဲ႔ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေအာင္လုပ္ခဲ့ေပမယ့္၊ အေထာက္အကူျဖစ္ေစတဲ့နည္းေတြနဲ႔ သင္ၾကားရင္ ကေလးေတြ ပိုတံုး ပိုအသြားမွာကို စုိးတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီပုစာၦက မွ်မွ်တတနဲ႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း တြက္ခ်က္ႏိုင္တဲ့ပုစာၦပါ။ ဒါေပမယ့္ သားသမီးကို အဆင့္ျမင့္ပညာေရး သင္ယူေစမယ္ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ဒီပုစာၦေျဖရွင္းနည္းကို ၾကည့္ၿပီး အရမ္းစိတ္ထိခိုက္ခဲ့တယ္၊ ေဒါသထြက္ခဲ့တယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုပုစာၦမ်ဳိး ထုတ္ရသလဲ.. တျခားပုစာၦမထုတ္ဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ ေဘးအႏၱရာယ္ႀကံဳသူတစ္ေယာက္ဆီ ေပါင္မုန္႔ဖိုးေတာင္းရသလဲ" လို႔ သူနာနာက်င္က်င္ေျပာပါတယ္။
"ဟုတ္တာေပါ့.. ဒီေလာက္ေစ်းႀကီးတဲ့ေပါင္မုန္႔ ဘယ္ဆိုင္ကေရာင္းသလဲ"လို႔ သူ႔မိန္းမကပါ ဝင္စြက္ပါတယ္။
ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မိတ္ေဆြတို႔ အစည္းအေဝးတစ္ခုလုပ္ၿပီး ဒီပုစာၦအတြက္ လူပီသတဲ့၊ လူဆန္တဲ့အေျဖ "ေဘးအႏၱရာယ္ႀကံဳသူတစ္ေယာက္ဆီက ပိုက္ဆံယူဖို႔ မလိုဘူး" ေပးဖို႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းက ဆရာ ဆရာမေတြက သူ႔အေျပာကို ေလးေလးစားစား လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ျပဌာန္းစာအုပ္က ဆရာ ဆရာမေတြ တည္းျဖတ္တာမဟုတ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီလိုမ်ဳိးမျဖစ္ေအာင္ သတိထားမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါဟာ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္တစ္ခုအျဖစ္ သူ႔ကိုေတာင္းပန္မွန္း သူနားလည္ပါတယ္။ သူ႔ကေလးက ဒီလိုပညာေရးပတ္ဝန္းက်င္၊ ဒီလိုပညာေရးစနစ္ေအာက္မွာ သူထင္မွတ္မထားတဲ့ ပံုစံအတိုင္း တျဖည္းျဖည္း ပံုသြင္းခံေနရၿပီဆိုတာကို သူနားလည္လိုက္တယ္။
ဒီလိုေခတ္ပညာေရးအေပၚ သူဘာမွလုပ္ႏိုင္တဲ့ အင္အားလည္းမရွိ မေက်မနပ္လည္း ျဖစ္ေသးတာမို႔ "ေက်ာင္းပညာေရးက တစ္ပိုင္းသပ္သပ္မို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ မိသားစုပညာေရးနဲ႔ ဒီကေလးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကို ငါတို႔ျပဳျပင္ဖာေထးေပးႏိုင္လို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ ကေလးရဲ႕ေက်ာင္းသင္ခန္းစာအေပၚ ငါတို႔ အခ်ိန္ေပးၿပီး ပိုဂရုစိုက္ရလိမ့္မယ္"
သူ႔ရဲ႕ပညာေရးအေပၚထားတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္မိတယ္။ အေကာင္းျမင္တဲ့မိဘတစ္ဦးက ကေလးအတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အရင္းအႏွီးတစ္ခုေပးႏိုင္ပါတယ္။
ေက်ာင္းပညာေရးက အသိပညာ၊ ဗဟုသုတပညာေရးကို ဦးစားေပးသင္ၾကားတာမို႔ ကိုယ္က်င့္တရားပိုင္းမွာ လ်စ္လ်ဴရႈမိတတ္တယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက သတိထားမိတယ္။ ဒီကိုယ္က်င့္တရားပိုင္းကို မိသားစုပညာေရးနဲ႔ အေျခခံထားၿပီး သင္ၾကားရပါတယ္။ ေက်ာင္းပညာေရးကိုပဲ အားကိုးလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ လူ႔ဘဝေအာင္ျမင္ဖို႔ရာ အသိပညာခ်ည္းကိုပဲ အားကိုးလို႔မရပါဘူး။ အရာအားလံုးထဲမွာ အသိပညာက တစ္စိတ္တစ္ေဒသပဲ ပါဝင္တာမို႔ပါ။
ထိုင္ဝမ္စာေရးဆရာ Wu Ruo Quan (吳若權) ရဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာပါတဲ့ စာပိုဒ္ေလးတစ္ပိုဒ္ပါ။ ဘာသာျပန္မွ်ေဝပါတယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (August. 8. 2013)
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။