“စာဖတ္ျခင္းအႏုပညာ-၂-”

 ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
စာဖတ္ျခင္းဆိုတာကို ေဆြးေႏြးရရင္ေတာ႔ စာဖတ္တဲ႔ေနရာမွာ
စာဖတ္သူသံုးမ်ိဳးရွိတယ္လုိ႔ ဆရာၾကီးဦးေရႊေအာင္ေျပာတာ ကၽြန္မမွတ္သားဖူးပါတယ္။

အဲဒါေတြကေတာ႔ စာကိုေရွ႕ကဖတ္တဲ႔သူ၊ စာကိုယွဥ္ျပီးဖတ္တဲ႔သူနဲ႔ စာကိုေနာက္ကဖတ္တဲ႔သူဆိုျပီး သံုးမ်ိဳးပါ။

စာကိုေနာက္ကဖတ္တဲ႔သူဆိုတာက စာကုိဖတ္ရံုဖတ္ျပီး အေပါ႔ဆံုးခံစားခ်က္နဲ႔ဖတ္သူေပါ႔။ ယွဥ္ျပီးဖတ္သူဆိုကေတာ႔ စာေရးသူေပးခ်င္တဲ႔ မက္ေဆ႔ခ်္ကိုျမင္ေအာင္ရွာႏိုင္တဲ႔သူပါ။ စာကိုေရွ႕ကဖတ္တဲ႔သူက်ေတာ႔ စာေရးသူေပးခ်င္တဲ႔ မက္ေဆ႔ခ်္ကိုျမင္ရံုတင္မကဘဲနဲ႕ သူက ဒီ႔ထက္ေက်ာ္ျပီး ေတြးတတ္တဲ႔၊ ျဖည့္စြက္ျပီးစဥ္းစားႏုိင္တဲ႔သူမ်ိဳးပါ။



အဲဒီထဲမွာ ပထမတန္းစား စာဖတ္သူျဖစ္လာဖို႔ဆုိတာကေတာ႔ အသက္အရြယ္အပိုင္းအျခားလုိက္ စာမ်ိဳးစံုကိုဖတ္လာျပီးေတာ႔ တေျဖးေျဖးနဲ႔ စာဖတ္သက္ရလာတဲ႔အခါ၊ စာဖတ္နာလာတဲ႔အခါမ်ိဳးက်မွသာ သူ႔အလုိလို စဥ္းစားေတြးေခၚအားေတြ တုိးတက္လာမယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာဖတ္တဲ႔အေလ႔အက်င္႔ကုိ ပ်ိဳးေထာင္ႏုိင္ခဲ႔ရင္ေတာ႔ ပထမတန္းစားစာဖတ္သူျဖစ္လာဖို႔ ပိုနီးစပ္တာေပါ႔ေနာ္။

ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ တျခားေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြပဲ နည္းလို႔လားမသိဘူး။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ျပီဆုိတာနဲ႔ စာအုပ္အငွားဆိုင္ကုိ အေျပးအလႊားသြား၊ စာအုပ္ေတြတေပြ႔႕တပိုက္ၾကီးငွားလာျပီးရင္ အဲဒီစာအုပ္ေတြကို ေခါင္းအံုးလုပ္အိပ္ျပီးတစ္ေနကုန္ဇိမ္နဲ႔ ႏွပ္ျပီး ဖတ္ေတာ႔တာ။ ပထမဆံုး ကၽြန္မဖတ္ရတဲ႔ကာတြန္းက ကၽြန္မမွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ေတာ႔ တကၠသိုလ္မင္းလြင္တို႔လို ဓားသိုင္းကာတြန္းေတြပါ။ ကၽြန္မကေလးဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အခ်စ္ကာတြန္းေတြ လံုး၀မဖတ္ခဲ႔ရပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ စာအုပ္ဆိုင္ကိုလုိက္ပို႔ရင္ ေဖေဖက သိုင္းကာတြန္းေတြခ်ည္းပဲ ေရြးေပးတာကိုး။
သူ႔သမီးကို အခ်စ္အေၾကာင္း မသိေစခ်င္ေသးတဲ႔ သေဘာ..။

ေနာက္ျပီးေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ေခတ္တုန္းကဆိုရင္ အပတ္စဥ္ထုတ္တဲ႔ ေရႊေသြးတို႔၊ ေတဇတို႔၊ မိုးေသာက္ပန္းတို႔ ဆိုတာကလည္း ကေလးေတြ သိတ္ကိုစြဲလန္းခဲ႔ရတဲ႔ စာေစာင္ေတြပါ။ အဲဒီမွာပါတဲ႔ ဇာတ္ေတာ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႔ဆိုရင္ ဘာသာေရးအသိဥာဏ္ေတြ ရေစတာေပါ႔။ ေနာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အထူးထုတ္ေတြမွာပါတဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕အေၾကာင္းေတြကိုဖတ္ရေတာ႔လည္း ဗို္လ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ေလးစားအတုယူစရာေကာင္းတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ကို အားက်လာတာေပါ႔ေနာ္။ ေနာက္တစ္ခါ ျပည္ေထာင္စုေန႔ဆုိရင္လည္း တုိင္းရင္းသားအေၾကာင္းေလးေတြ ထည့္ေရးေပးတတ္ေတာ႔ တုိင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ေသြးစည္းညီညြတ္ရမယ္။ ခ်စ္ခင္ေလးစားရမယ္ ဆုိတာေတြပါ သိလာရတာေပါ႔။

ဒီလိုနဲ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေလာက္ ေရာက္လာတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္မမိဘေတြက အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြဆိုေတာ႔ ကခ်င္ျပည္နယ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေတြလည္း လုိက္သြားရတဲ႔အခါၾကေတာ႔ အဲဒီျမိဳ႕ေလးမွာက လမ္းပန္းဆယ္သြယ္ေရး ခက္ခဲျပီး အရမ္းလည္းေခါင္တယ္။ ေရႊေသြးေတြ ေတဇေတြမေျပာနဲ႔ ပံုျပင္စာအုပ္ေတာင္ ၀ယ္ဖတ္လို႔ မရေတာ႔ဘူး။ စာအုပ္အငွားဆုိင္ဆိုတာလည္း မရွိဘူး။ အဲဒီမွာ စာၾကည့္တုိက္ေလးတစ္ခုေတာ႔ရွိေပမဲ႔ လူၾကီးဖတ္တ႔ဲ စာအုပ္ၾကီးေတြပဲ ရွိတာေပါ႔ေနာ္။ ကၽြန္မက အဲဒီတုနး္က ေလးတန္းေက်ာင္းသူဆုိေတာ႔ လက္လွမ္းမမီဘူးျဖစ္ေနတာ။ ဒါေပမဲ႔ စာမဖတ္ရတာ သိတ္ၾကာလာတဲ႔အခါ စာကလည္းသိတ္ငတ္လာေတာ႔ လူၾကီး၀တၳဳေတြကို မမီမကမ္း ဖတ္ရေတာ႔တာပဲ။ အဲဒီမွာ မွတ္မွတ္ရရ ဆရာသိန္းေဖျမင္႔ရဲ႕ ဧဏၰ၀ါခရီးသည္ႏွင္႔ ပုလဲေဒ၀ီ၀တၳဳကို စဖတ္ဖူးတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ငယ္ေသးေတာ႔ စာေရးဆရာေပးခ်င္တဲ႔ မက္ေဆ႔ခ်္ကို အျပည့္အ၀ေတာ႔ မရခဲ႔ပါဘူး။ ဒါဟာ ဖတ္ရံုသာဖတ္ႏုိင္တဲ႔ တတိယတန္းစား စာဖတ္သူအဆင္႔ေပါ႔ေနာ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘာပဲေျပာေျပာ ရသစာေပကိုေတာ႔ စျပီး ျမည္းစမ္းဖူးသြားပါတယ္။

အဲဒီမွာ တစ္ခုထူးဆန္းတာက အရြယ္နဲ႔လိုက္ဖက္တဲ႔စာ ဖတ္စရာမ်ားမ်ားမရွိတဲ႔အခါမွာ စိတ္ကသိတ္ဆာလာေတာ႔ ကၽြန္မက ကိုယ္႔ဖာသာအေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေတာ႔တာေပါ႔။ အရင္ဖတ္ဖူးထားတဲ႔ ကာတြန္းေတြ၊ စာေစာင္ေတြကေန ဆင္႔ပြားျပီး ကိုယ္႔ဖာသာ ဇာတ္လမ္းေတြ စိတ္ကူးယဥ္လာတာ...။ ကိုယ္႔စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္ထဲမွာ ကိုယ္က မိန္းမလူစြမ္းေကာင္းသိုင္းသမား ျဖစ္ရင္ျဖစ္ေနတာ...။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ႔ ကၽြန္မက သိုင္းကာတြန္းေတြခ်ည္း အဖတ္မ်ားတာကိုး။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္က မေကာင္းသူေတြကို တိုက္ခိုက္၊ ေကာင္းသူေတြကို ကယ္တင္ အဲလိိုမ်ိဳးဇာတ္ေတြ ေတြးတယ္။ စာနဲ႔ခ်ေရးရေကာင္းမွန္း မသိေသးေတာ႔ ကၽြန္မက ေမာင္ေလးကုိ ပံုျပင္အသစ္ဆုိျပီး အဲဒီဇာတ္ေတြေျပာေျပာျပတာေပါ႔။ သူကလည္္္္း အဲဒီမွာ အေနၾကာေတာ႔ ပံုအသစ္ေတြငတ္ေနျပီေလ။ ကၽြန္မေျပာတဲ႔ပံုေတြကို သူကလည္း သိတ္ၾကိဳက္တာ။ ဒါေပမဲ႔ သူက ပံုေျပာျပီးလို႔ရွိရင္ အဲဒါ ဘယ္သူ႔ပံုျပင္လဲ.. ဆုိုျပီးေမးတတ္တယ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မကလည္း ကုိယ္ပိုင္ပံုျပင္၊ ကုိယ္တိုင္စိတ္ကူးယဥ္ထားတာ..လို႔ေျပာရင္ သူကအံ႔ၾသေနေရာ၊ မယံုသလုိမ်ိဳးေပါ႔ေလ။

ဒါကေတာ႔ စာဖတ္ျခင္းကေန ရလာတဲ႔ အႏုပညာေနာက္ဆက္တြဲေလးေတြလို႔ ကၽြန္မထင္ပါတယ္ရွင္။

+++++++++

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသုိလ္)
( တကယ္တမ္းေဆြးေႏြးတဲ႔အခါမွာ စကားေျပာသလုိေျပာရတာမို႔
စကားေျပာနဲ႔ေရးထားတာပါ... )