“စာဖတ္ျခင္းအႏုပညာ-၁-”

 ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
ဒီေန႔ ကၽြန္မတို႔ ေဆြးေႏြးမယ္႔ ေခါင္းစဥ္ေလးက “ စာဖတ္ျခင္း အႏုပညာ” ဆုိတဲ႔ အေၾကာင္းေလးဆိုေတာ႔... ကၽြန္မက စာဖတ္ျခင္းဆုိတာကုိ မေဆြးေႏြးခင္ အႏုပညာ ဆိုတာေလးကို အရင္စျပီး ကၽြန္မနားလည္သေလာက္ေလး ေဆြးေႏြးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။


ပါဠိလို သုခုမပညာလို႔ေခၚတဲ႔ အႏုပညာဆိုတာ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး ဒါမွမဟုတ္ ႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ေၾကးမံုျပင္လို႔ တင္စားရင္လည္း မမွားဘူးေပါ႔ေနာ္။ တခ်ိဳ႕ပညာရွင္ေတြ...ကဆုိ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးရဲ႕ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ႔ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြ...
( ဥပမာ- တုိက္ရည္ခိုက္ရည္ေကာင္းခဲ႔တာေတြ၊ ႏိုင္ငံ႔အင္ပါယာကို အၾကီးၾကီးတည္ေထာင္ႏုိင္ခဲ႔တာေတြ...) အဲ႔လုိမ်ိဳး လက္ရံုးရည္ထက္စာရင္တဲ႔ အဲဒီလူမ်ိဳးစုဖန္တီးခဲ႔တဲ႔ အႏုပညာဟာ သူတို႔ရဲ႕ လူေနမႈအဆင္႔အတန္းကို ပိုျပီးေတာ႔ ထင္္ဟပ္ျပႏုိင္တယ္လို႔ေတာင္ ယူဆၾကတယ္လို႔ ကၽြန္မဖတ္ဖူးပါတယ္။

အဲဒီေတာ႔ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၊ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအဆင္႔အတန္းကိုေတာင္ ထင္ဟပ္ျပႏိုင္တဲ႔ အႏုပညာဆုိတာ.. ဘာလဲလို႔ ေလ႔လာၾကည့္တဲ႔အခါမွာ.. ကၽြန္မဖတ္ဖူးတာေလးေပါ႔ေနာ္။ အႏုပညာဆုိတာတဲ႔ လူေတြရဲ႕စိတ္ကုိ လႈပ္ရွားေစႏိုင္တဲ႔ ပညာမ်ိဳး၊ လူေတြရဲ႕ေစတနာကို လႈံ႕ေဆာ္ႏႈိးဆြေပးႏိုင္တဲ႔ ပညာမ်ိဳးလုိ႔ ဆိုထားတာကိုေတြ႕ရတယ္။

ဆုိလိုတာကေတာ႔ အႏုပညာဆုိတာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး နားလည္စာနာႏိုင္ေအာင္၊ ႏွလံုးသားခ်င္းနီးစပ္ႏိုင္ေအာင္ တံတားခင္းေပးႏိုင္တဲ႔ အရာလုိ႔ေျပာခ်င္တာပါ။

ဥပမာ လူတစ္ေယာက္က သူ ခံစားရတဲ႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကုိ သူ႔ေစတနာနဲ႔ သူ႔စိတ္ကူးဥာဏ္ရွိသေလာက္ ဖန္တီးေဖာ္ျပလုိက္တဲ႔အခါမွာ အဲဒီအႏုပညာကုိ ခံစားရတဲ႔ တစ္ဖက္လူမွာလည္း ရသတစ္ခုခုျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ရသ၉ပါးထဲက တစ္ပါးပါးေပါ႔ေနာ္။ အဲလုိရသေပၚလာလုိ႔လည္း အႏုပညာကို ရသပညာလို႔လည္း ေခၚၾကတာထင္ပါတယ္။

အႏုပညာမွာဆိုရင္ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု၊ စာေပ၊ ဂီတ၊ ရုပ္ရွင္၊ သဘင္ .. အဲဒီလုိမ်ိဳးစံုပါ၀င္တဲ႔အထဲက ကၽြန္မတို႔ေဆြးေႏြးမယ္႔ ေခါင္းစဥ္က စာဖတ္ျခင္းအႏုပညာဆုိေတာ႔ စာေပအေၾကာင္းေလးကိုပဲ အဓိကေဆြးေႏြးၾကတာေပါ႔ေနာ္။

စာေပမွာ သုတစာေပနဲ႔ ရသစာေပဆိုျပီးေတာ႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတဲ႔ေနရာမွာ သုတစာေပဆိုတာကေတာ႔ အသိပညာကိုေဇာင္းေပးတဲ႔ အသိေပးစာေပျဖစ္ျပီး ရသစာေပဆုိတာကေတာ႔ ေစတနာကို ႏႈိးဆြေပးတဲ႔အတြက္ ေစတနာႏႈိးစာေပ၊ ေနာက္တစ္မ်ိဳး အႏုစာေပလုိ႔လည္း ေခၚၾကတယ္လို႔ မွတ္သားဖူးပါတယ္။

ရသစာေပကိုဖတ္တဲ႔စာဖတ္သူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ စာေရးဆရာရဲ႕ အေရးအသား၊ အဖြဲ႔အႏြဲ႔၊ ဇာတ္အိမ္ဇတ္ကြက္ ကို လိုက္ျပီး ၀မ္းသာတာ၊ ၀မ္းနည္းတာ၊ ထိတ္လန္႔ေၾကကြဲတာ၊ ေၾကာက္ရြ႕ံတာ.. အဲဒီလို စိတ္အရသာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျဖစ္ေပၚေစတာဆိုေတာ႔...
သူက သုတစာေပလိုမ်ိဳး ဦးေႏွာက္နဲ႔ မွတ္သားဆင္ျခင္ရတာထက္ ႏွလံုးသားနဲ႔ စာနာနားလည္ရတာမ်ိဳးပါ။

ဒီေတာ႔ သုတစာေပေတြက ဦးေႏွာက္အသိဥာဏ္ကို တုိးပြားေစသလိုပဲ ရသစာေပကေတာ႔ ႏွလံုးသားကို ရင္႔က်က္ဖြ႕ံျဖိဳးေစတဲ႔ ႏွလံုးသားအဟာရေတြပါ။ တခ်ိဳ႕ ေလာကီေရးရာကိစၥေတြမွာ ဦးေႏွာက္သံုးမွ ေအာင္ျမင္ႏိုင္တဲ႔ ကိစၥေတြရွိတယ္ဆိုေပမဲ႔ တကယ္တမ္းေတာ႔ ႏွလံုးသားခံစားခ်က္နဲ႔ ေပါင္းစပ္စာနာႏိုင္မွသာ လူသားဆန္တဲ႔ ျပီးျပည့္စံုတဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈမ်ိဳးကို ရႏုိင္မယ္လုိ႔ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင္႔လည္း လူေတြအားလံုး၊ အထူးသျဖင္႔ လူငယ္ေတြကို ႏွလံုးသားေတြ ႏူးညံ့ ေႏြးေထြးလာေစဖို႔၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး စာနာနားလည္ႏုိင္ေစဖို႔၊ စိတ္ဓါတ္ရင္႔က်က္တည္ျငိမ္လာေစဖို႔ ရသစာေပေတြကိုလည္း အခ်ိန္ေပးျပီးေတာ႔ကို ဖတ္ပါလို႔ ကၽြန္မက အၾကံေပးခ်င္ပါတယ္။

++++++++

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)

(ဧရာ၀တီစာေပပြဲေတာ္မွာ ဆရာမခင္ပန္းႏွင္း၊ ဆရာမင္းေ၀ဟင္၊ ဆရာမွဴးဆက္ပိုင္၊ ဆရာမေခ်ာအိမာန္တို႔နဲ႔ ကၽြန္မ ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္) တို႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေလးပါ။ စာဖတ္သူမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က တင္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိတာေၾကာင္႔... တျခားဆရာေတြ ေဆြးေႏြးသြားခဲ႔တာက ကၽြန္မမွာ စာရုိက္ျပီးသားလည္း အျပည့္အစံုမရွိ၊ အသံလည္းသြင္းမထားမိတာမို႔
ကၽြန္မေဆြးေႏြးခဲ႔တာေလးကိုပဲ တင္ေပးလိုက္ရတာပါ။)