သူခိုးက ဘုရင္ျဖစ္ေသာအခါ

Ohn Mar Oo

၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္က ကမၻာေက်ာ္ဂ်ပန္႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္တာႀကီး အာကီရာ ကူ႐ိုဆာ၀ါ (Akira Kurosawa)႐ိုက္ကူးေသာ ကာကီမူရွာ (Kakemusha )ဆိုသည့္ ႐ုပ္ရွင္ကားတကားသည္ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့ပါ၏။
ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းမွာ ၁၆ ရာစုေနာက္ခံ ဂ်ပန္နန္းတြင္းဇာတ္လမ္းတပုဒ္ ျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတြင္ ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္မ်ား သူတလူငါတမင္းႏွင့္ ထႂကြေသာင္းက်န္းသျဖင့္ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေနေသာအခ်ိန္တြင္ ႏိုင္ငံအုပ္ ခ်ဳပ္ေသာဘုရင္ႀကီး Shingen Yakeda နတ္ရြာစံသြားပ...ါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူခိုးတေယာက္သည္ သူ၏ရာဇ၀တ္မႈအတြက္ ႀကိဳးေပးသတ္ခံရလုဆဲဆဲ ျဖစ္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထိုသူခိုးမွာ မ်က္ႏွာေရာ ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားပါ ကြယ္လြန္သူဘုရင္ႀကီးႏွင့္ ခၽြတ္စြပ္တူေနပါသည္။ သူခိုးအမည္မွာ ကာကီမူရွာျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မွဴးႀကီးမတ္ႀကီးမ်ားသည္ သူခိုးကို မသတ္ေတာ့ဘဲ နန္းေတာ္ထဲသို႔လွ်ဳိ႕၀ွက္ေခၚေဆာင္လာကာ ဘုရင္ႀကီး မေသေသးသေယာင္ အေယာင္ေဆာင္ဟန္ျပဘုရင္အျဖစ္ေနေစ၍ တိုက္လက္စစစ္ပြဲကိုဆက္တိုက္ပါသည္။
ဘုရင္ကိုလည္းဟန္ျပအျဖစ္သာထားၿပီး တခါတရံမွသာ လူေတြ႕ခံပါသည္။ ထိုလွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ကို မွဴးႀကီးမတ္ရာ အခ်ဳိ႕သာသိပါသည္။ နန္းတြင္းမွလူမ်ားပင္ သူခိုးကာကီမူရွာကို ဘုရင္ႀကီး အစစ္မွတ္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရင္ႀကီး၏ ေျမးေတာ္ ကေလးေလးက ကေလးသဘာ၀အရ ဤသူသည္သူ႔ဘႀကီးေတာ္ဘုရင္ႀကီးမဟုတ္ဘူး ဆိုတာသိပါသည္။ ဘုရင္ႀကီး၏ စီးေတာ္ျမင္းကိုလည္းညာလို႔မရပါ။ သူ႔သခင္မဟုတ္တာကို သိသျဖင့္ အစီးမခံဘဲ ေက်ာေပၚမွေပါက္ခ်ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျမင္းႏွင့္ကေလးသာသိသျဖင့္ ျပႆနာမရွိပါ။ ဤသို႔ေနလာရင္း ဘုရင္အတုသည္ သူ႔ကိုယ္သူဘုရင္အစစ္ထင္လာပါသည္။ ဘုရင္အစစ္ သဖြယ္ျပဳမူလာပါသည္။ နန္းတင္ခဲ့ေသာအမတ္ႀကီးမ်ားကို ပမာမခန္႔လုပ္ လာပါသည္။ တိုင္းျပည္အေရးအရာမ်ားကို အလြဲလြဲအမွားမွား ဆံုးျဖတ္လုပ္ ကိုင္လာပါသည္။ သူခိုးဇာတိျပလာပါသည္။ သူဘုရင္ျဖစ္တာလည္း သံုးႏွစ္ ၾကာသြားပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ တိုက္လက္စ စစ္ပြဲေတြလည္းၿပီးသြားပါသည္။ ဘုရင္ႀကီးရွိေသးသည္ဟု ထင္သျဖင့္ ရန္သူတို႔ကိုရြပ္ရြပ္ခၽြန္ခၽြန္ တိုက္ခိုက္ရာ ရန္သူမ်ား႐ံႈးသြားၿပီး သူခိုးဘုရင္ႀကီးတို႔ဘက္က စစ္ႏိုင္လိုက္ပါသည္။ ထိုအခါအမတ္မ်ားသည္ အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ ဤဘုရင္ႀကီးမွာ အတုျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘုရင္အစစ္မွာ နတ္ရြာစံေတာ္မူသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တိုင္းျပည္သို႔ေၾကညာလိုက္ရာ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားက ဘုရင္အတုကို ခဲမ်ားျဖင့္ပစ္ေပါက္ႏွင္ထုတ္ၾကပါသည္။ ထိုအခါမွ လူေတြေလးစားသည္မွာ သူ႔ကိုမဟုတ္ပါလား။ ကြယ္လြန္သြားေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးကိုပါလားဟု သိလာေသာ ကာကီမူရွာသည္ႏိုင္ငံအတြက္ တခုခုလုပ္ေပးရန္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာတြင္တိုက္ပြဲ၀င္မည့္ တပ္သားမ်ားႏွင့္လိုက္သြားကာ စစ္ေျမျပင္တြင္၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္ရာမွ မထင္မရွား က်ဆံုးသြားပါသည္။ သူ၏ခႏၶာကိုယ္သည္ ျမင္းေပၚမွျပဳတ္က်ကာ စမ္းေခ်ာင္း ကေလးတခုထဲတြင္ ေမ်ာပါရင္းမထင္မရွား ဘ၀နိဂံုးခ်ဳပ္ရပံုႏွင့္ ဇာတ္သိမ္း ထားပါသည္။
ဤဇာတ္လမ္း၌ေတြးမိသည္မွာ ရာဇပလႅင္ထက္သို႔ေရာက္လာၾက သူတိုင္းသည္ ထိုက္တန္စြာေရာက္လာၾကသူမ်ားမဟုတ္။ သူခိုးကလည္း ႏိုင္ငံ့အေျခအေနအရဘုရင္ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဘုရင္သည္ သေႏၶမမွန္ေသာဘုရင္ျဖစ္သျဖင့္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား၏ ေမတၱာအစစ္ကို မရႏိုင္ဆိုေသာ ဒႆနပင္ျဖစ္သည္။ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္ေသာ ေခါင္း ေဆာင္ႀကီးကား တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကိုရင္၀ယ္သားကဲ့သို႔ သနားၾကင္နာေသာဘုရင္တပါးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူထုကခ်စ္ခင္ၾကေပသည္။ သူတို႔ခ်စ္ ေသာဘုရင္ႀကီးမဟုတ္ဘဲ ပလႅင္ေပၚတက္ထိုင္ေနေသာအခါ လူထုက အင္မတန္ေအာ့ႏွလံုးနာကာ ရြံရွာမုန္းတီးၾကေလသည္။
ကူ႐ိုဆာ၀ါသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့မ်ား ဤဇာတ္လမ္း ကို ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ခဲ့သလားဟု ထင္ေယာင္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံ သည္ ျပည္သူခ်စ္ေသာ ဘုရင္အစစ္ႏွင့္တူေသာ လူထုေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရွိပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက်ဆံုးၿပီးေနာက္ တေယာက္ၿပီးတေယာက္နန္းပလႅင္ေပၚသို႔တက္လာၾကရာ ဦးႏုစေသာ ထိုက္တန္သည့္သူ အနည္းငယ္ပါ၀င္ေသာ္လည္း ၁၉၆၂ မွစကာ မဆီမဆိုင္သူမ်ားက ရာဇပလႅင္ေပၚသို႔ ကာကီမူရွာဇာတ္ခင္းကာ တေယာက္ၿပီး တေယာက္၀င္ေရာက္ ကျပအသံုးေတာ္ခံခဲ့ပါသည္။ ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကာကီမူရွာမ်ားေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းဖြတ္ေက်ာျပာစုကာ ဆင္းရဲမြဲေတခဲ့ရပါသည္။
ျမန္မာ့ရာဇ၀င္တြင္ အင္း၀သူတိုးမင္းဖ်ားလက္ထက္က သူခိုးႀကီး ငတက္ျပားမွာ နာမည္ေက်ာ္သည္။ ထိုသူခိုးႀကီးသည္ အင္း၀ၿမိဳ႕ေတာ္အတြင္း ေသာင္းက်န္းေနေသာ္လည္း မည္သို႔မွ်ဖမ္း၍မမိသျဖင့္ ဘုရင္မင္းတရားႀကီးကိုယ္တိုင္ သူခိုးအေယာင္ေဆာင္၍ ဖမ္းသည္တြင္မွ လက္ရဖမ္းမိသည္။ ထိုအခါ သတိုးမင္းဖ်ားသည္ ဓား၊ လွံ၊ ေပါက္ဆိန္၊ တံက်င္ စေသာ လက္နက္အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုျပကာ “သူခိုးငတက္ျပား သင္သည္ ယခုျပထားေသာ လက္နက္အမ်ိဳးမ်ိဳးထဲမွ ဘယ္လက္နက္ျဖင့္ ေသခ်င္ သနည္း၊ အလိုရွိရာကိုေျပာေလာ့”ဟု ေသလမ္းကိုေရြးေစ၏။ ငတက္ျပားလည္း ေသမထူးေနမထူးၿပီျဖစ္၍ “အရွင္မင္းတရားႀကီး ေသရမည္ အမွန္ျဖစ္၍ သင္ႏွစ္သက္ရာလက္နက္ႏွင့္စီရင္ပါ၊ လိုခ်င္တာအမွန္ကို ေျပာရလွ်င္ သင့္မိဖုရားႀကီးေစာဥမၼာကို လိုခ်င္ပါသည္”ဟု ရဲ၀ံ့စြာ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလသည္။ ခိုးသည္ကိုမႀကိဳက္ေသာ္လည္း ေသမွာကို မေၾကာက္မရြံ႕ ပမာမခန္႔ျပန္ေျပာ၀ံ႕ေသာ သူရဲေကာင္းသတၱိစိတ္ဓာတ္ကို သေဘာက်ေသာေၾကာင့္ မသတ္ေတာ့ဘဲ ေရႊတိုက္စိုးရာထူးေပးၿပီး ဘ႑ာ ေတာ္မ်ားကိုမေပ်ာက္မရွေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေစသည္ဟူ၏။ ဤအျဖစ္ အပ်က္ေၾကာင့္ သူခိုးကိုေရႊတိုက္စိုးခန္႔သည္ဟူေသာ စကားပံုေပၚေပါက္ လာျခင္းျဖစ္သည္။ ငတက္ျပားသည္ သူခိုးျဖစ္ေသာ္လည္း သူ၏တာ၀န္ကို ေက်သည္။ ေရႊတိုက္မွ ဘုရင့္ဘ႑ာေတာ္မ်ားကို မေပ်ာက္မရွရေအာင္ ကာကြယ္ေပးႏိုင္သည္။ သူ၏သူခိုးဇာတိကိုလည္းစြန္႔ႏိုင္သူျဖစ္သည္။ ငတက္ျပားလိုသူခိုးမ်ိဳးကေတာ့ ရွားပါသည္။
ယေန႔ေခတ္အခါသမယတြင္ တိုင္းျပည္သည္ သခြပ္ပင္က မီးတက်ည္က်ည္ ျဖစ္ေန၏။ အစိုးရမွာျပႆနာေပါင္းစံုျဖင့္ အ႐ူးမီး၀ိုင္း ျဖစ္ေနသည္။ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ႀကိဳး႐ႈပ္သလို ကိုယ္စခဲ့ေသာ ဇာတ္႐ႈပ္မ်ားကို ကိုယ္မရွင္းႏိုင္သလိုျဖစ္ေနေပ၏။ ပထမဆံုးအျဖစ္ လႊတ္ေတာ္ကတရား၀င္ ဆံုးျဖတ္ထားေသာ ေျခာက္ပြင့္ဆိုင္ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရးကို ယခုထက္တိုင္ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ဘဲျဖစ္ေနသည္။ လာခ်င္လွ်င္အနီးကေလး၊ မလာခ်င္လွ်င္ခရီးေ၀းဆိုသကဲ့သို႔ ဆႏၵရွိလွ်င္ တမနက္အတြင္းစီစဥ္၍ ေတြ႕ဆံုညႇိႏိႈင္းပြဲျဖစ္ေလာက္ေအာင္ လူေျခာက္ေယာက္သည္ ေနျပည္ေတာ္ တၿမိဳ႕တည္းမွာရွိေနၾကပါလ်က္ ဆႏၵႏွင့္ေစတနာမရွိေသာအခါ ဟိုလူပါမွ သည္လူပါမွ ဟု အခ်ိန္အမ်ိဳးမ်ိဳးဆြဲေနလ်က္ အခ်ိန္မ်ားအလဟႆ ျပဳန္းတီးရေလသည္။ ဒုတိယအ႐ႈပ္ေတာ္ပံုမွာ ၀ိႈက္ကတ္ေခၚယာယီသက္ ေသခံလက္မွတ္ျဖင့္ ႏိုင္ငံသားမဟုတ္သူမ်ားကို မဲေပးခြင့္ျပဳခဲ့ေသာကိ္ၥ ျဖစ္သည္။ သာမန္စဥ္းစားၪာဏ္ျဖင့္စဥ္းစာလွ်င္ပင္ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံတြင္ မဲေပးျခင္းစေသာ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အျမင့္ဆံုးေသာအေရးအရာကိစၥမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံသားမဟုတ္သူမ်ား၀င္၍ မဲေပးခြင့္မျပဳသင့္ေၾကာင္း၊ ျပည္တြင္းျပည္ပ ဘယ္ႏိုင္ငံကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ အလြယ္တကူသိႏိုင္သည္။ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒထဲမွာလည္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေရးထားၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ရွင္းေနသည္ကို လႊတ္ေတာ္က မဲေပးခြင့္မျပဳဟု ဆံုးျဖတ္သည္။ သမၼတႀကီးက မဲေပးခြင့္ျပဳလိုက္ပါဟု သ၀ဏ္လႊာျပန္ပို႔သည္။ နဂိုက ၀ိႈက္ကတ္ကိုင္ ေဆာင္သူေတြမဲေပးခြင့္မျပဳဆိုေသာ လႊတ္ေတာ္သည္ ရက္ပိုင္းအတြင္း စိတ္ေျပာင္းသြားကာ မဲေပးခြင့္ျပဳသည္ျဖစ္ျပန္သည္။
ေနာက္ေတာ့ တတိုင္းတျပည္လံုးက အုံးအံုးက်က္က်က္ ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပကာ မ်ိဳးခ်စ္လႊတ္ေတာ္အမတ္အခ်ဳိ႕က ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒခံု႐ံုးတင္ကာ ခံု႐ံုးက ဤသို႔မဲေပးခြင့္ျပဳျခင္းမွာ အေျခခံဥပေဒႏွင့္မညီဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ေသာအခါမွ သမၼတႀကီးသည္ ၀ိႈက္ကတ္မ်ားသက္တမ္းကို မတ္လကုန္လွ်င္ဖ်က္သိမ္းတယ္ဟု ေျပာလာျပန္သည္။ အရာရာသည္ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ထင္သလိုလုပ္ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ က်ီးကန္းသည္ မည္းပါသည္ဆိုျခင္းကို ျဖဴပါသည္ဟု သ၀ဏ္လႊာပို႔ ၀ိုင္း၀န္းဆံုးျဖတ္ၾကၿပီးမွ ခံု႐ံုးက က်ီးကန္းသည္အမည္းႀကီးဟုေျပာသျဖင့္ အမည္းဟုျပင္ဆင္သတ္မွတ္လိုက္ ေၾကာင္း၊ က်ီးကန္းသည္အျဖဴပါဟု ေၾကညာခ်က္သည္ မတ္လ ၃၁ ရက္ေန႔တြင္ သက္တမ္းကုန္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာသလို ျဖစ္ေနပါသည္။ နဂိုထဲက အျဖဴအမဲရွင္းေနေသာကိစၥကို မ႐ႈပ္႐ႈပ္ေအာင္လုပ္ၾကျခင္းမွာ သေဘာ႐ိုးမွဟုတ္ပါေလစဟု ေတြးမိပါသည္။
ၪာဏ္ႀကီးရွင္တို႔ ဦးေႏွာက္မွာ ေရႊခ်ထားခ်င္စရာပင္ ေကာင္းေသး၏။ ဤကိစၥမတုိင္မီက မ႐ႈပ္မရွင္း ကိစၥတခုကိုလႊတ္ေတာ္က ဖန္တီးခဲ့ေသး၏။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ေရြးေကာက္ပြဲကို မူလက်င္းပေနေသာစနစ္မွ အခ်ိဳးက်ကိုယ္စားျပဳစနစ္သို႔ ေျပာင္းမည္ဟု လႊတ္ေတာ္တြင္အဆိုတင္သူကတင္၊ ေထာက္ခံသူက ေထာက္ခံျဖင့္ လက္၀ါးခ်င္း႐ိုက္ကာ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾက၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထံုးစံအတိုင္း အေျခခံဥပေဒခံု႐ံုးသို႔ေရာက္၏။ အေျခခံဥပေဒခံု႐ံုးက PR ေခၚ အခ်ိဳးက်ကိုယ္စားျပဳေရြးေကာက္ပြဲစနစ္သည္ အေျခခံဥပေဒႏွင့္မညီဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္မွကိစၥျပတ္ေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ ခံု႐ံုးကမေျပာမခ်င္း အျဖဴအမည္း မခြဲတတ္ေၾကာင္း ျပဆိုေနသလိုရွိေပ၏။ ယခုလည္း လာျပန္ေပသည္ အမ်ိဳးသား လႊတ္ေတာ္အတြက္ က်င္းပမည့္ေရြးေကာက္ပြဲစနစ္သည္ ယခင္ FPTP စနစ္ပဲလား၊ ႀကံ့ခိုင္ေရးႏွင့္ NDF ပါတီ၀င္အမတ္မ်ားလိုလား ေတာင့္တ ေနေသာ PR စနစ္ျဖင့္ပဲသြားမွာလား ဆိုတာမသဲကြဲေသးေပ။ ထံုးစံအတုိင္း ကိုယ့္ၪာဏ္ႏွင့္မဆံုးျဖတ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒခံု႐ံုးေရာက္မွ ကိစၥျပတ္ၾကဦးမည္။
ေနာက္ထပ္ မျပတ္မသားကိစၥတခုမွာ ယေန႔အခ်ိန္အထိ အလုပ္သမားတို႔၏ အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခလစာကို အၿပီးသတ္ သတ္မွတ္ႏိုင္ျခင္းမရွိေသးမႈ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လုပ္ခလစာႏွင့္ ခံစားခြင့္အလြန္နည္းေသာ အလုပ္သမားမ်ား၏ဆႏၵျပပြဲမ်ား၊ လစာတိုးေပးေရးေတာင္းဆိုမႈမ်ား အေတာမသတ္ေအာင္ ျဖစ္ေပၚေနျခင္းျဖစ္သည္။ အစိုးရႏွင့္လႊတ္ေတာ္သည္ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္လုပ္ရမည့္ အလုပ္မ်ားကို ၿပီးစီးေအာင္မလုပ္ဘဲ အခ်ိန္ဆြဲေနသလိုရွိသျဖင့္ ျပႆနာမ်ားရွည္ၾကာကာ တိုင္းျပည္နစ္နာရသည္။ အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား သပိတ္ေမွာက္စစ္ေၾကာင္းမ်ား ခ်ီတက္ၾကျခင္းမွာ နဂိုတည္းက မ႐ႈပ္မ႐ွင္းႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားစကားကို အေလးမထားခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယခုလည္း ေက်ာင္းသားတို႔ေတာင္းဆိုခ်က္ (၁၁) ခ်က္ကို ႐ိုးရိုးသားသားညႇိႏိႈင္းလိုက္ေလ်ာရမည့္အစား မဘသျဖင့္ ေက်ာင္းသားကို လွည့္တိုက္ေနတာလဲ အစိုးရ၏မ႐ိုးသားသည့္လုပ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ မဘသ သည္အစိုးရဆင္ေသာအကြက္ထဲသို႔ မ၀င္သင့္ေပ။ အစိုးရ၏လက္ကိုင္ တုတ္အျဖစ္မခံသင့္ေပ။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္တမ်ိဳးသားလံုးပညာရည္ တိုးတက္ေရးကို ေဆာင္ရြက္ေနျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ေသြးမကြဲသင့္ေပ။ လက္ပံေတာင္းစီမံကိန္းသည္လည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔တင္ျပေသာ လိုက္နာရမည့္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေရး ေကာ္မတီက လ်စ္လ်ဴ႐ႈကာ ထင္ရာစိုင္းေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာမ်ား ျဖစ္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ အ႐ူးမီး၀ိုင္းျဖစ္ရမႈတြင္ ယခု လတ္တေလာျဖစ္ရေသာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္မ်ားႏွင့္ တိုက္ပြဲ ျဖစ္ရျခင္းလည္း ပါ၀င္သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈႏႈန္းမွာ ၃၇ ဒသမ ၅ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိၿပီး အာဆီယံႏိုင္ငံမ်ားအၾကား ဆင္းရဲမွုႏွုန္းအျမင့္မားဆံုးႏိုင္ငံတႏိုင္ငံျဖစ္ သည္ဟု ကမ္ၻာ့ဘဏ္အစီရင္ခံစာတြင္ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခံရပါသည္။၎အျပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ေမြးကင္းစကေလးႏွင့္ ကေလးသူငယ္ေသဆံုးမႈ ဒုတိယအျမင့္ဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆင္းရဲရသည့္အေၾကာင္းမ်ားထဲတြင္ လုပ္သားမ်ား၏ ထုတ္လုပ္မွုနိမ့္က်ျခင္း၊ ေက်းလက္ေဒသအႏွံ႔အျပားတြင္ လယ္ယာက႑မွ ထုတ္လုပ္ႏိုင္မႈနိမ့္က်ေနျခင္း၊ ေျမယာမပိုင္ဆိုင္မႈ၊ အေျခခံအေဆာက္အအံု အားနည္းျခင္း၊ ပဋိပကၡ၊ လူမ်ိဳးေရးျပႆနာမ်ား၊ အစိုးရ၏ မူ၀ါဒပိုင္းဆိုင္ရာ အားနည္းခ်က္အခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း အစီရင္ခံစာက ေဖာ္ျပေနေပသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေျပာရလွ်င္ မူ၀ါဒပိုင္း အားနည္းမႈမွာ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈေနျခင္းႏွင့္ ကိုယ္က်ိဳး အတြက္လုပ္လြန္းျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အေကာင္းအဆိုး မခြဲတတ္ျခင္းသည္လည္း စီမံခန္႔ခြဲမႈအလြဲထဲတြင္ ပါ၀င္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ထား၀ယ္ခ႐ိုင္ ကံေပါက္ေဒသသို႔ စာေပေဟာေျပာပြဲသြားေရာက္ခဲ့စဥ္က ေဒသခံမ်ားက ေျပာၾကသည္မွာ သူတို႔ရြာ သူတို႔ေဒသအနီးမွ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕ပိုက္ လိုင္းႀကီးသြယ္တန္းၿပီး သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕မ်ား ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔တင္ပို႔ေနသည္မွာ ဆယ့္ကိုးႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေဒသတြင္ ယေန႔ အခ်ိန္အထိ လွ်ပ္စစ္မီးမရေၾကာင္း၊ ျပင္ပပုဂၢလိက မီးေပးသူထံမွ လွ်ပ္စစ္ တယူနစ္လွ်င္ ၃၅၀ က်ပ္ေပးၿပီး ၀ယ္သံုးရေၾကာင္း၊ ေစ်းႀကီးေပးၿပီး သံုးရေသာ္လည္း ညဆယ္နာခြဲေက်ာ္လွ်င္ မီးမရေတာ့ေၾကာင္း၊ သူတို႔ေဒသ တြင္ GSM၊ ေအာ္ရီဒူး၊ တယ္လီေနာ မည္သည့္တယ္လီဖုန္းလိုင္းမွ မမိေၾကာင္း၊ အင္တာနက္ဆိုတာခ်ိဳနဲ႔လားဟု ေမးရမွာျဖစ္သျဖင့္ သူတို႔ ေဒသမွ သတင္းမ်ားကို သတင္းဌာနမ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ားသို႔ပို႔ရန္ပင္ မလြယ္ေၾကာင္း၊ အင္တာနက္သတင္းမ်ားကိုလည္း သူတို႔ဘာမွမသိေၾကာင္း၊ ေလာကႀကီးႏွင့္ အဆက္ျပတ္ေနပါေၾကာင္း ေျပာၾကပါသည္။ အံ့ၾသကုန္ ႏိုင္ဖြယ္ပင္။
ထိုေဒသတြင္ Total/PTTEP စေသာ ကမၻာေက်ာ္ေရနံ ကုမၸဏီႀကီးမ်ား စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုလုပ္ကိုင္ေနေသာ္လည္း ေဒသခံတို႔ ခုထိ လွ်ပ္စစ္မီးမရေသးျခင္းမွာ ညံ့ဖ်င္းလွေသာစီမံခန္႔ခြဲမႈ ျဖစ္သည္။ စီမံကိန္း တခုေရာက္လာလွ်င္ စီမံကိန္းခြင့္ျပဳခ်က္ လက္မွတ္ထိုးေပးေသာ ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးမ်ားသည္ ငါ့အိတ္ထဲဘယ္ေလာက္ထည့္မည္ဆိုသည္ထက္ တိုင္းျပည္အတြက္၊ ေဒသအက်ိဳးအတြက္ စဥ္းစားေပးခဲ့ၾကပါက ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပည္သူမ်ား၏ လူေနမႈအဆင့္သည္ ဤမွ်ေအာက္က်မည္မထင္ေပ။ ယခုအခါတြင္လည္း ျမန္မာ့ေရပိုင္နက္အတြင္း သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕တူးေဖာ္ေနသည့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ PTTE ကုမၸဏီသည္ ျမန္မာအလုပ္သမားႏွင့္ ထိုင္း အလုပ္သမားမ်ားကို ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း၊ ျမန္မာ့ပင္လယ္ျပင္အတြင္းသို႔ ဓာတ္ေငြ႕တူးေဖာ္ရာမွ ထြက္လာေသာစြန္႔ပစ္ပစၥည္းမ်ားကို တိုက္႐ိုက္စြန္႔ပစ္ျခင္းေၾကာင့္ ပင္လယ္ျပင္ညစ္ညမ္းျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ၀န္ထမ္းမ်ား ဆႏၵျပ ကန္႔ကြက္ေနၾကပါ၏။ ခြင့္ျပဳမိန္႔ေပးခဲ့ေသာ ပုဂၢဳလ္ႀကီးမ်ားသည္ ထံုးစံအတိုင္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ကိုယ့္ျမန္မာအလုပ္သမားေတြကိုပဲ အေရးယူမလားဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ရေပမည္။
ေရႊျပည္သာတြင္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပေနေသာအလုပ္သမားမ်ားကို ရဲတပ္ဖြဲ႕မွ အင္အားသံုးကာ ေျဖရွင္းခဲ့၏။ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္မွာ ယခင္ကအတိုင္းပင္။ အာဏာပိုင္ အဆက္ဆက္လုပ္ခဲ့တာကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ ရသေလာက္ယူမည္။ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳး ဘာျဖစ္ျဖစ္၀ါဒျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေတာေတြ ကုန္သည္။ ေတာင္ေတြ ကုန္သည္။ သဘာ၀သယံဇာတေတြ ကုန္သည္။ေတာ႐ိုင္းတိရစၦာန္ေတြ ကုန္သည္။ ေရသယံဇာတေတြ ငါးေတြ၊ ပုစြန္ေတြ ကုန္သည္။ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြ ပင္လယ္ေတြညစ္ညမ္း ကုန္သည္။ ေလထုထဲသို႔ ေက်ာက္မီးေသြးအမႈန္ေတြႏွင့္ ကာဗြန္ဓာတ္ေငြ႕ေတြျပန္႔ ကုန္မည္။ ၿပီးေတာ့ ကဲ့ယူထားေသာ ေဒၚလာမ်ားျဖင့္ စင္ကာပူ၊ ေဟာင္ေကာင္၊ ဖူးခက္ကမ္းေျခမ်ားမွာ သြားေရာက္အပန္းေျဖမည္။ ဒူဘိုင္းမွာ အိမ္၀ယ္မည္။ ဆြစ္ဇာလန္မွာ ဘဏ္စာရင္းဖြင့္မည္။ တိုင္းသူျပည္သားေတြပဲ အမိႈက္ေတြထဲမွာ က်န္ခဲ့ၾကမည္။ ကင္ဆာေရာဂါေတြရၾကမည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေက်းရြာ ေျခာက္ေသာင္းခြဲခန္႔ရွိသည္။ ထိုေက်းရြာ အမ်ားစုမွာ လွ်ပ္စစ္မီးမရေသး။ က်န္းမာေရးေဆးေပးခန္းဟူသည္ မရွိ။
ျမန္မာကေလး အမ်ားစုသည္ အာဟာရမျပည့္၀မႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရသည္။ ကေလးေတြမွာ ကစားစရာ အားကစားကြင္း မရွိၾက။ မူလတန္းေက်ာင္းပင္ မရွိေသာရြာ မ်ားရွိေနေသးသည္။ တိုင္းျပည္ဘ႑ာမ်ားသည္ ဘယ္ကိုေရာက္ကုန္ သနည္း။ ေတာမွာလည္း မရွိ။ ၿမိဳ႕မွာလည္း မရွိပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္႐ႈခံအေဆာက္အဦေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္ အကုန္ခံလိုက္ေသာေငြမွာ ေၾကာက္ဖြယ္လိလိ။ ဆီးသီးဗန္းသည္ေမွာက္႐ံုသာ မဟုတ္ေတာ့ ဆီးသီးတင္လာေသာကားႀကီးမ်ား တစီးၿပီးတစီး ေနာက္ဖံုးဖြင့္ၿပီး သူတို႔ ဂိုေဒါင္ထဲသို႔ သြန္ခ်သည့္သဖြယ္ ျဖစ္ေနေပသည္။ ေၾကာက္ရမည့္သူလည္း မရွိေတာ့။ မီဒီယာ၏ ပါးစပ္အား ဥပေဒမ်ား၊ အမိန္႔မ်ား၊ ပုဒ္ထီးပုဒ္မမ်ားျဖင့္ ပိတ္ခဲ့ၿပီ။ အဂတိလိုက္စားမႈတိုက္ဖ်က္ေရးေကာ္မရွင္ကား စကၠဴက်ားတေကာင္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ ကာကီမူရွာ ႐ုပ္ရွင္ထဲတြင္ေတာ့ စစ္မက္ျဖစ္ေနေသာ ကာလျဖစ္သျဖင့္ သူခိုးကိုဘုရင္ေယာင္ေဆာင္ခိုင္းေသာျဖစ္ရပ္ေပၚ ေပါက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသူခိုးမွာ ၾကာေသာ္ဘုရင္စိတ္၀င္ကာ သူ႔ကိုယ္သူ တကယ့္ဘုရင္ဟု ထင္မွတ္လာသျဖင့္ စစ္ႀကီးၿပီးသည္ႏွင့္ ရာထူးမွ အလ်င္အျမန္ဖယ္ရွားခဲ့ရဖူးပါသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္မွာ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ ျဖစ္သျဖင့္ အျပင္မွာတကယ္ရွိခ်င္မွရွိေပလိမ့္မည္။ စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လမ္းဆင္ကာ ႐ိုက္ထားျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
သို႔မဟုတ္ လူတေယာက္၏စိတ္ကိုအာဏာက ေျပာင္းလဲသြားေစႏိုင္ ပံုကုိေဖာ္က်ဴးထားျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကာကီမူရွာသည္ သူခိုးဘ၀မွ ဘုရင္ျဖစ္လာႏိုင္ျခင္းသည္ သူတို႔ဆီတြင္ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေန၍ စစ္ႏိုင္ေစရန္ အမတ္ႀကီးအခ်ဳိ႕က ေအာင့္အည္းတင္ေျမႇာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အဓိကမွာ စစ္ပြဲျဖစ္သည္။ စစ္ဆိုတာသာမရွိခဲ့လွ်င္ သူခိုးတေယာက္သည္ ဘယ္လိုမွဘုရင္ျဖစ္လာမည္ မဟုတ္ေပ။ သူခိုးကဘုရင္ ျဖစ္လာေတာ့ တိုင္းျပည္နာသည္ဆိုျခင္းမွာ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာေတာ့အမွန္ျဖစ္ ေလသည္။
သရ၀ဏ္(ျပည္)