ဗမာတစ္က်ပ္ ရွမ္းတစ္က်ပ္
|| ေငြစန္းေရာင္ ||
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္ က လြတ္လပ္ေရးယူၿပီး ႏိုင္ငံသစ္ ထူေထာင္ မလို႔ လုပ္တဲ့အခါ တိုင္းရင္းသားေတြကို စည္း႐ုံးေတာ့ ‘ဗမာတစ္က်ပ္ ရွမ္းတစ္က်ပ္’ ဆိုတဲ့ စကားေလးကို ေျပာခဲ့ၾကသတဲ့ကြယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက တိုင္းရင္းသားေတြဆိုတာ ဗမာ စကား ကိုေတာင္ ေလးလုံး ကြဲေအာင္ ေျပာတတ္ တဲ့သူ ခပ္ရွားရွား ရယ္။ ျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ့ စကားေတာင္ ဘာေျပာမွန္း မသိတဲ့သူေတြကို ဘယ္လို စည္း႐ုံးခဲ့သလဲဆိုေတာ့ ‘ရွမ္း၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကယားတို႔ တိုင္းရင္းသားေတြ ဟာ တစ္ေျမတည္းေန၊ တစ္ေရတည္းေသာက္ ၾကတာမို႔ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ ျဖစ္တယ္။ အခြင့္အေရးမွန္သမၽွ သာတူညီမၽွ ရၾကမယ္။ ဗမာက တစ္က်ပ္ရရင္ ရွမ္းကလည္း တစ္က်ပ္ ရရမွာေပါ့’ လို႔ အာမဘေ႑ ခံခဲ့ၾကသတဲ့။
အားကို တို႔ ေျပာတဲ့စကားဆိုေတာ့ ဖိုးမူတို႔ လည္း ယုံ၊ ေဘာက္ဂ်ာ တို႔လည္း ယုံ၊ ေအခမ္းတို႔လည္း ယုံခဲ့ၾကတာ အားလုံးအသိပါပဲ။ အခု ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၆၅ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ၿပီဆို ေတာ့ အဲဒီမ်ိဳးဆက္ေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ေျမးကေလးေတြေတာင္ အ႐ြယ္ေရာက္ ကုန္ၿပီ။ အခ်ိန္ေတြက သင္ေပး ခဲ့လို႔ စာေတြ လည္း တတ္ကုန္ၾကၿပီေပါ့။ တိုင္းရင္းသားေတြ ထဲမွာ ေအာက္စဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္၊ ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရ ပညာ တတ္ႀကီးေတြေတာင္ ေဟာတစ္ေယာက္ ေဟာတစ္ေယာက္ ထြက္လာ ခဲ့ၾကၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ‘ဗမာတစ္က်ပ္ ရွမ္းတစ္က်ပ္’ ဆိုတဲ့ စကားဟာ ဘယ္သူ႕ကို သြားေျပာေျပာ ယုံမယ့္သူ တစ္ ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ အေျပာနဲ႔မဟုတ္ အ လုပ္နဲ႔ သက္ေသျပခဲ့တာနည္း တဲ့ႏွစ္ေတြလား။
ဒါေပသိ မေျပာမၿပီး မတီးမျမည္ဆိုသလို ျပည္ေထာင္စုႀကီးတစ္ခုလုံး ဝါးအစည္းေျပ သလို ေျပမသြားဖို႔အတြက္ေတာ့ ညီၫြတ္ေရး စကားေလးေတြ ေျပာဖို႔လိုေနတာ အမွန္ပဲ။ ယုံၾကည္ေလာက္တဲ့စကားကို တည္တည္တံ့ တံ့ ၿမဲၿမဲၿမံၿမံ ဆိုသင့္တာေပါ့ေလ။ ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ ေျပာတာ ကေတာ့ မစားရ၀ခမန္း လူတိုင္း ေျပာ တတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကား သူမ်ား ယုံဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္စကားကိုယ္ တာ ဝန္ယူႏိုင္တဲ့ သူ တစ္ေယာက္ က တည္ေအာင္ ထိန္းရေတာ့မယ္။
ဒါမွ ေနာက္တစ္ခါေျပာရင္ တို႔ကယုံမွာ။ အရင္စာေတြမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ဖက္ ဒရယ္ ဆိုတဲ့ ကိစၥကိုျပန္ေကာက္ရရင္ သည္ တစ္ခါေတာ့ အစဆြဲထုတ္စရာ သပြတ္အူႀကီး တစ္ေထြး ရလာျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ‘Power Sharing’ ၿပီးရင္ ဆက္ေဆြးေႏြးရ မယ့္ ‘Resource Sharing’ အေၾကာင္းပါ။
အရင္းအျမစ္ေတြကိုေကာ ျပည္နယ္ျပည္မ ဘယ္လို ခြဲေဝယူၾကမွာလဲ။ ‘ဗမာတစ္က်ပ္ ရွမ္းတစ္က်ပ္’ ေတာ့ ထပ္မေျပာ နဲ႔ေတာ့ေနာ္။ ေတာ္ေလာက္ၿပီ။ ရွက္သင့္ၿပီ။
တကယ္ပဲ တိုင္းရင္းသားေတြအေပၚ ညီရင္းအစ္ကို ေမာင္ရင္းႏွမသဖြယ္ သေဘာထားတယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ရွိဝွက္ထား သူ႕ရွိႏႈိက္စား အႏိုင္က်င့္ေနလို႔ မသင့္ေတာ့ဘူး။ သူမ်ားႏိုင္ငံက ကၽြန္ျပဳၿပီးလာအုပ္ခ်ဳပ္သြားတဲ့ အဂၤလိပ္ ေတြေတာင္မွ သယံဇာတပစၥည္းေတြကို စိတ္ တိုင္းက် လုယူၿပီး ရင္ ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ လမ္းတံတား ကားရထား စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး အေလး ထားခဲ့တယ္။ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး အထိုက္ အေလ်ာက္ တာဝန္ယူေပးခဲ့တယ္။ အခု ကိုယ္ခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းေတြပါဆိုမွ သူတို႔ေလာက္မွ မသာလို႔ ရပါ့မလား။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ က ထြက္ တဲ့ သဘာ၀သယံဇာတ အေမြအႏွစ္ေတြဆို တာက တိုင္းရင္းသားေတြ ရဲ႕ ေျမေပၚေျမေအာက္ ကေန သူတို႔မ်က္စိေအာက္တင္ ထြက္လာတာ ေတြေလ။ ဒီဟာေတြကို ဝမ္းသာအားရ ‘ေပး ေပး။ ကိုႀကီး တို႔ကိုေပး။ မင္းတို႔ လုပ္တတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီမွာၾကည့္။ ငွက္ေပ်ာသီး ဆိုတာ ေဟာသလို အခြံႏႊာၿပီး ေဟာသလို ပါးစပ္ထဲ ထည့္စားရတယ္’ လို႔ေျပာရင္ တစ္ခါႏွစ္ခါ ေတာ့ အားနာပါးနာ ၿငိမ္ေနလိမ့္မေပါ့။
တက္သမၽွလူႀကီး ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ တမလြန္ထိ ေအာင္ သယ္သြားမတတ္ မရဒႆကခ်ိဳင္ၿပီး ေဒသခံ တိုင္းရင္းသားေတြက် ပါးစပ္ေဟာင္း ေလာင္း ထားမယ္ ဆိုရင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။
ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ေဝတယ္မၽွတယ္ Share လုပ္တယ္ဆိုတဲ့ကိစၥေတြဟာ ‘သိသာသိေစ မျမင္ေစနဲ႔’ လုပ္လို႔ မရပါဘူး။ အားလုံး မ်က္ျမင္ ေပၚေပၚ ထင္ထင္လုပ္မွ၊ စားပြဲေအာက္၊ အိမ္ေနာက္ေဖး၊ အေပးအယူကင္းရွင္းမွ ယုံ ၾကည္စိတ္ခ် တိက်မွန္ကန္ အာခ်ားဓားျပဘဏ္ ျဖစ္ေတာ့မေပါ့။ ဒီမွာလည္း အရင္တစ္ခါလိုပဲ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ လို႔ေခၚတဲ့ ထ်န္ပလန္စီ လိုလာျပန္တယ္။ ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ ဥပမာတစ္ခုပဲ ျမင္သာေအာင္ ေပးပါ့မယ္။
ဆိုၾကပါစို႔ဗ်ာ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဆရာဝန္မ်ား အသင္းတိုက္ႀကီးကို အဆင့္ျမင့္ အေဆာက္အအုံႀကီးျဖစ္ေအာင္ ျပဳ ျပင္တည္ေဆာက္သြားမယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥဟာ ဆရာဝန္ေတြအၾကားမွာ ကၽြက္ဆူကၽြက္ဆူ ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္ဘူး လား။ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေနတယ္ဆိုတာက ဘယ္သူမွ သံသယ ရွိစရာ မလိုပါဘူး။ သူမ်ားေတြလို လက္ၫႈိး ထိုး ေရာင္းစားသြားမယ့္သူ တစ္ေယာက္ မွ မပါ။ ‘ဘယ္သူေတြ လုပ္မွာတုံး။ ဘယ္လိုပုံစံ နဲ႔ လုပ္ၾကမလို႔တုံး။ ဘယ္လို အက်ိဳးအျမတ္ ခြဲေဝမႈနဲ႔ လုပ္ၾကမလို႔တုံး’ ဆိုတာေတြကို ရွင္းလင္းေအာင္ မေျပာဘဲနဲ႔ ‘ဒါေတြ မင္းတို႔ သိစရာမလိုပါဘူး။ ကြန္ဖီဒန္ရွယ္ေတြ။ ၿပီးရင္ ကြန္ဒိုအႀကီးႀကီး တစ္လုံးရမွာ။ စကားမမ်ား နဲ႔။ လာ သေဘာတူေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုး’ လို႔ဆိုလာရင္ အငယ္ေတြကသာ ေၾကာက္ေၾကာက္ နဲ႔ ေခါင္းညိတ္ခ်င္ ညိတ္မယ္။ တန္းတူခ်င္းေတြကေတာ့ ဘက္တူရင္ လူမေ႐ြးေပါင္ ၾကက္တူေ႐ြးေတာင္။
တစ္ႏိုင္ငံလုံး အတိုင္းအတာနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ သဘာ၀သယံဇာတ အက်ိဳး အျမတ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္လိုေျပာ ရပါ့မလဲ။ စာရင္းမဝင္ အင္းမဝင္ ေတြ မ်ားလြန္းအားႀကီးလို႔ ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္က လာေရာက္ေလ့လာသူ သုေတသီႀကီးေတြေတာင္ အံ့ဩ လြန္းလို႔ ေသေတာ့မယ္ျဖစ္ကုန္သတဲ့။ ကိုယ့္အိမ္ထဲက ပိုက္ဆံဆိုတာ သူမ်ားေတြေပးသိလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲေနာ႔။ ဒါျဖင့္ မင္းေကာသိသလားဆိုရင္ သိဘူး။ ဘူသိသလဲ မေမးနဲ႔။ ဘူမွသိဘူး။ သတို႔ဟာသတို႔ပဲသိမွာ။ တို႔အစိုးရက ေဟာင္းေလာင္းျမင္သာ အစိုးရဟုတ္ဘူး။ လုံလုံၿခဳံၿခဳံ အစိုးရ။
ေကာင္းပါၿပီေလ။ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္တာေတြ မသိနဲ႔ဆို မသိပါဘူး။ ေတာသား ေတာမွာ လယ္ရွိ၊ ႏြားရွိ ထမင္း မငတ္ပါဘူး။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ေက်ာက္စိမ္းနန္းေတာ္ထဲပဲေနေန။ ေၾကး နီဖန္နန္းႀကီး ပဲ ေဆာက္ေဆာက္။ သို႔ေသာ္ လည္း အဲလိုေနရင္းနဲ႔မွ သူမ်ားေတြ အလွည့္ ၿပီးရင္ ကိုယ္ေတြအလွည့္လည္း ေရာက္ခဲ့ရ တာ သဘာ၀ေပါ့။ သဘာ၀ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတဲ့အထဲမွာ ပထဝီေျမလႊာႀကီးကိုက ပါၿပီးသားဗ်။ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ လုပ္ေနတဲ့ လယ္မို႔ လို႔ ကိုယ္ပိုင္တယ္မထင္နဲ႔။ ‘သိမ္းတယ္’ ဆို တစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ ျပတ္သြားေရာ။ ဘာမွ အ ထြန္႔တက္လို႔မရဘူး။ ဖယ္ဆို ဖယ္လိုက္။ ဟို က ဝယ္မွာ။ ရမယ္ေလ တစ္ပဲေျခာက္ျပား။ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေရး ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအ တြက္ အနစ္နာခံရတယ္ဆိုတာ မဆန္းပါဘူး။ အမ္းၿမိဳ႕မွာ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းေတြ ၿမိဳ႕တစ္ ဝက္ေလာက္ ဖ်က္ေပးလိုက္ရတယ္။ ေလယာဥ္ ကြင္းႀကီး ေဆာက္မွာမို႔ေလ။
ဒါေပမဲ့ ေကာ္ဖီေကာ္နာဖြင့္တဲ့ ဘဘႀကီးအိမ္ ေဘးက မိသားစုေတြ တစ္ခ်ိန္ တုန္းက အသားလြတ္ႀကီး ဖယ္ေပးလိုက္ရၿပီး ဘာနစ္နာ ေၾကးမွ မရလိုက္ တာကေတာ့ ေျဖလည္းေျဖ မေျပ ျဖစ္ရမွာပဲ။ ဒီစကားစမိလို႔ ခုထက္ထိ မ်က္ရည္က်မယ့္သူေတြ ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြ ထဲ သိပ္ရွိတာေပါ့ ဗ်ာ။ ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ား မွာ ကိုယ့္လယ္ကို တပ္ေျမအျဖစ္ အသိမ္းခံရ ၿပီး သီးစားခေပးလို႔ ျပန္ငွားစိုက္ရတဲ့ လယ္ သမားေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားသလဲ လို႔ေျပာရင္ ယုံမွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ရန္ကုန္ မွာ ဆိုရင္ေကာ။ ျပည္သူပိုင္ တစ္ခုမွမက်န္ ေတာ့ဘူး။ အကုန္ သူေဌးေတြ လက္ ေရာက္ ကုန္ၿပီ။ တိရစၧာန္႐ုံေတာင္ မ်က္ခုံးခပ္လႈပ္လႈပ္။
ဒါေတြ အကုန္လိုက္သိခ်င္ေနရေအာင္ ကိုယ့္ အရာလား။ ဘယ္သူ႕လက္ ထဲမွာ ဘာရွိတယ္။ ဘယ္လမ္းေၾကာင္းက ဝင္ရမယ္။ ဒါပဲ သိဖို႔ အေရးႀကီး တာ။ ေျပလည္ရင္ ေလယာဥ္ပ်ံမွ အလကားစီးလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ေလယာဥ္ ကြင္းႀကီးေဆာက္ၿပီးရင္ မင္းသမီးရွိသမၽွတန္းစီ ဖက္လို႔ ရတယ္။ ဒါေတြ အကုန္လုံး လူသိရွင္ ၾကားခ်ျပလို႔ သင့္မသင့္ ဆိုတာေတာ့ ကိုယ့္ဘာ သာကိုယ္ပဲ စဥ္းစားပါေလ။ ဒီလိုပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ‘ဗမာတစ္က်ပ္ ရွမ္းတစ္က်ပ္’ လာေအာ္ေနလည္း ေအာ္တဲ့သူ အိမ္ေခၚၿပီး ‘မင္းလိုခ်င္တာ တစ္က်ပ္ မဟုတ္လား။ ေရာ့တစ္က်ပ္။ တိတ္ တိတ္ေန။ သူမ်ားေတြ ေလၽွာက္မေျပာနဲ႔’ ဆို က်ိတ္ေခ်ာ့လိုက္ရင္ ပြဲသိမ္းေရာ။
ေရွးေရွးတုန္းက ရွင္ဘုရင္ေတြကေတာ့ သူ႕တိုင္းျပည္ထြက္ သမၽွ ေ႐ႊတြင္းေငြတြင္း ပ ယင္းဒုတၳာ၊ ဘာမဆိုသူခ်ည္းပဲပိုင္တာ ကိုယ့္ အသက္ေတာင္ သူလိုခ်င္ေပးရမတဲ့။ သက္ဦး ဆံပိုင္လို႔ ေခၚတယ္ေလ။ သူကေမြးတဲ့ သား ေတာ္၊ သမီးေတာ္မ်ားဆိုရင္ ရပ္ေက်းၿမိဳ႕စား အခြန္ေတာ္ အေကာက္ေတာ္မ်ား စားရသတဲ့။ ေခတ္ကာလ လူႀကီးသားသမီးမ်ား ဟာလည္း ပုလဲအေရာင္ မမွိန္ေတာ့ ရွိတုန္းပါပဲ။ ရန္ကုန္ က တစ္ဖဝါး မခြာ ဘဲနဲ႔ ပဲခူး႐ိုးမ၊ ရွမ္း႐ိုးမ၊ ရခိုင္ ႐ိုးမ ရွိသမၽွေသာ သစ္ကြက္ေတြ အပိုင္စား ရ ေတာ္ မူတတ္ေလတယ္။ သူတို႔လိုခ်င္ ႐ႉေန တဲ့ေလကိုေတာင္ လက္ၫႈိးထိုးေရာင္းလို႔ ရ မတတ္ရွိသပ။ ဖုန္းတစ္ခ်က္ဆက္ၿပီး အဆင္ ေျပေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ပါ တစ္ခြန္းကို သိန္းေပါင္း မ်ားစြာ ေပး ဝယ္ခ်င္ဝယ္ရသတဲ့။ ယုံ တမ္းစကားေတြပါကြယ္။ ဒါေတြနင့္ဘယ္သူေျပာလို႔ သိသတုံး ဆိုေတာ့ သူတို႔ဟာသူတို႔ပဲ လာလာေျပာၾကတာေလ။ ဘယ္သူကမွ ႐ိုက္ မစစ္ပါဘူး။ ဒီကိစၥက ဖုံးထားစရာမွ မလိုတာ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ။ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈဆိုတာ သူ႕ခ်ည္းပဲဆိုရင္ အင္မတန္ အ႐ုပ္ဆိုး တာ။ ျမင္မေကာင္း ႐ႈမေကာင္းနဲ႔။
ခင္ဗ်ားတို႔က မုန္႔ေဝေတာ့သာ လိုခ်င္တာပါ။ တုတ္ေဝေတာ့ က် ေရွာင္ဖယ္ ေရွာင္ဖယ္ နဲ႔။ သဘာ၀ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာ သယံဇာတ ေတြ ထုတ္ေဖာ္သုံးစြဲၿပီးသြားရင္ ကုန္ခန္း႐ုံ သက္သက္ က်န္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ပ်က္စီး ညစ္ညမ္း က်န္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲ သည္ေခ်းက်ေတာ့ ဘယ္သူကမွ မက်ဳံးခ်င္ ဘဲ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကတယ္။ ကုန္ ခန္း တတ္တဲ့ သေဘာကိုလည္း မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး ရသေ႐ြ႕ အျမတ္သေဘာထားတယ္။ ညစ္ညမ္းတတ္တဲ့ သေဘာကိုလည္း ထမင္း ရည္ပူလာ လၽွာလႊဲလုပ္ၿပီး ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို ေနတယ္။
ေလာကႀကီး သည္လို လူယုတ္မာ ႀကီးေတြက ‘လာလာေလ။
လာၾက မယ္ေလ။ ေရေျမေတာအႏွံ႔က တို႔ေဆြသဟာေတြ’ လို႔ ေခၚေတာ့ ဘယ္သူေတြက လာမွာတုံး။ သူ တို႔လိုပဲ အ႐ိုးရရ အရင္းရရ အမဲဖ်က္မယ့္သူေတြသာ လာလိမ့္မယ္။ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ေပးလိုက္လည္း ဗမာေတြ လြတ္လပ္ေရး ရတုန္းကလိုေပါ့။ ကိုယ့္ဗမာခ်င္း ႀကီးပြားတာျမင္ ရယုံပဲ ရွိမယ္။ ကိုယ္ေတြက ငတ္ၿမဲပဲေနမွာ။ ကိုယ့္ခ်င္းကိုယ့္ခ်င္း ဆက္ေခါင္း ပုံျဖတ္ ၾကလိမ့္ဦးမယ္။ ဒီဟာေတြ ဆက္မျဖစ္ခ်င္ စနစ္ကိုျပင္မွကို ရမယ္။ မျပင္လို႔ မျဖစ္ဘူး။
ေလာကဓံဆိုတာ ရွစ္ပါးရွိတယ္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ လူေတြက ေလးပါးပဲ သိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေအာက္အစြန္းမွာ ဒဏ္ခံရသလိုပဲ အထက္ စြန္းမွာလည္း မလြတ္ဘူး။ ပူလြန္းမွေလာင္ တယ္ မထင္နဲ႔ ေအးလြန္းရင္လည္း ႐ႈိ႕လို႔ရ တယ္။ စိန္ေ႐ႊေငြ အိမ္ေျခကားနဲ႔ ေစလိုရာေစျဖစ္ေနတဲ့ ဘိုးေတာ္၊ ဘေတာ္ မ်ားဟာ အင္မတန္ပူပန္ျခင္း ျပင္းျပတဲ့ဘ၀မွာ မရွိဆင္းရဲသားေတြနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ဘယ္သူနဲ႔မွ ေနာက္ ေက်ာမလုံဘူး။ အစဥ္သျဖင့္လည္း သူမ်ား ကို လူေပၚလူေဇာ္လုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတယ္။ ဘာ မဆို လိုတိုင္းရေပမယ့္ ဘယ္ဟာမွ အႏွစ္မပါ ဘူး။ အကာသက္သက္နဲ႔ လူလုပ္ရလိမ့္မယ္။
သားသမီး မ်ိဳးဆက္မ်ား မေတာင့္မတထား ခဲ့ႏိုင္ဖို႔ ကိုယ့္အသက္ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ ရင္းခ်င္ရင္း ရမယ္။ ဒါေပမဲ့ အသိဉာဏ္နဲ႔ အလိမၼာက ကိုယ့္မွာေတာင္ မရွိတဲ့အတြက္ သားသမီး အေမြေပးခဲ့စရာ ရွာမရဘူး။ လူႀကီးသားသမီး မ်ား စိတ္ေကာင္း သေဘာေကာင္း အက်င့္ ေကာင္းရွိဖို႔ဆိုတာ သဘာ၀တရားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ တယ္။ (ဖ်ားသခင္ အလိုေတာ္အတိုင္းပဲေနမွာ။ ဟိဟိ) ကိုယ္ေသရင္ သူတို႔ ဒုကၡမေရာက္ ေအာင္ဆိုၿပီး ငရဲမေၾကာက္ ဝဋ္မေၾကာက္ အကုသိုလ္ေတြ ယူထားလည္း ကိုယ္မေသခင္ ကုလားထိုင္ေပ်ာက္တာနဲ႔ သူတို႔လည္း ေခ်ာက္ က်ၿပီသာမွတ္။
ဖတ္ဖူးတဲ့ ပုံျပင္ကေလးတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ငရဲ ျပည္နဲ႔ နတ္ျပည္ဆိုတာ တည္ခင္း ထား တဲ့ ထမင္းဝိုင္းခ်င္းေတာ့ အတူတူပါပဲတဲ့။ တစ္လံေလာက္ရွည္တဲ့ ဇြန္းႀကီးေတြ ေပးထားတာလည္း တူသတဲ့။ ငရဲျပည္က လူေတြကေတာ့ အဲဒီ ဇြန္းအရွည္ႀကီးနဲ႔ ကိုယ့္ပါးစပ္ထဲ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ အတင္းခြံ႕ရင္း ဖိတ္ကာစင္ကာ စားမာန္ခုတ္လို႔ အကုန္ငတ္ ေနၾကရွာတယ္။ နတ္ျပည္ မွာေတာ့ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ခြံ႕ေကၽြးၾကလို႔ အကုန္လုံး ၀၀လင္လင္ ခင္ခင္မင္မင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ရွိၾကသတဲ့။ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္တဲ့အခါ ကိုယ့္အက်ိဳးလည္း အ လိုလို ေအာင္တဲ့အျပင္ အျပန္အလွန္ထား ရွိတဲ့ ေမတၱာရဲ႕ အက်ိဳးတရားေလးလည္း အဆစ္ခံ စားရႏိုင္တယ္ေလ။
Power ကိုပဲ ရွယ္ရွယ္၊ Resource ကိုပဲ ရွယ္ရွယ္၊ အတၱကိုေလၽွာ႔မွ မၽွတေပလိမ့္မယ္။ တူညီမၽွတမွ ခ်စ္ၾကည္စိတ္ ဝမ္း ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းလည္း ရွိမယ္။ ဘိုးေတာ္ ဘေတာ္တို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ႀကီး လည္း သာယာ ၀ေျပာ စည္စည္ပင္ပင္ ရွိေပ လိမ့္မယ္။ ဘတို႔လည္း စိတ္ေအးလက္ေအး စည္းစိမ္ခံစားဖို႔ သာသာယာယာ အခ်ိန္ကေလးေတြ ရလိမ့္မယ္။ ေကာင္းမြန္ စြာ အိပ္စက္လို႔ ေအးခ်မ္းစြာ ႏိုးထႏိုင္တဲ့အျပင္ ေနာင္တမ လြန္မွာ ဆပ္စရာ အေႂကြးေတြလည္း မရွိေတာ့ ဘူးေပါ့။ အသက္ေတြလည္း ႀကီးပါၿပီ။ စိတ္ ေတြေလၽွာ႔ၾကရေအာင္ ေနာ္။ ေနာ္။
ေငြစန္းေရာင္
The Ladies News Journal ပါ သေရာ္စာေဆာင္းပါး
|| ေငြစန္းေရာင္ ||
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္ က လြတ္လပ္ေရးယူၿပီး ႏိုင္ငံသစ္ ထူေထာင္ မလို႔ လုပ္တဲ့အခါ တိုင္းရင္းသားေတြကို စည္း႐ုံးေတာ့ ‘ဗမာတစ္က်ပ္ ရွမ္းတစ္က်ပ္’ ဆိုတဲ့ စကားေလးကို ေျပာခဲ့ၾကသတဲ့ကြယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက တိုင္းရင္းသားေတြဆိုတာ ဗမာ စကား ကိုေတာင္ ေလးလုံး ကြဲေအာင္ ေျပာတတ္ တဲ့သူ ခပ္ရွားရွား ရယ္။ ျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ့ စကားေတာင္ ဘာေျပာမွန္း မသိတဲ့သူေတြကို ဘယ္လို စည္း႐ုံးခဲ့သလဲဆိုေတာ့ ‘ရွမ္း၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကယားတို႔ တိုင္းရင္းသားေတြ ဟာ တစ္ေျမတည္းေန၊ တစ္ေရတည္းေသာက္ ၾကတာမို႔ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ ျဖစ္တယ္။ အခြင့္အေရးမွန္သမၽွ သာတူညီမၽွ ရၾကမယ္။ ဗမာက တစ္က်ပ္ရရင္ ရွမ္းကလည္း တစ္က်ပ္ ရရမွာေပါ့’ လို႔ အာမဘေ႑ ခံခဲ့ၾကသတဲ့။
အားကို တို႔ ေျပာတဲ့စကားဆိုေတာ့ ဖိုးမူတို႔ လည္း ယုံ၊ ေဘာက္ဂ်ာ တို႔လည္း ယုံ၊ ေအခမ္းတို႔လည္း ယုံခဲ့ၾကတာ အားလုံးအသိပါပဲ။ အခု ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၆၅ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ၿပီဆို ေတာ့ အဲဒီမ်ိဳးဆက္ေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ေျမးကေလးေတြေတာင္ အ႐ြယ္ေရာက္ ကုန္ၿပီ။ အခ်ိန္ေတြက သင္ေပး ခဲ့လို႔ စာေတြ လည္း တတ္ကုန္ၾကၿပီေပါ့။ တိုင္းရင္းသားေတြ ထဲမွာ ေအာက္စဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္၊ ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရ ပညာ တတ္ႀကီးေတြေတာင္ ေဟာတစ္ေယာက္ ေဟာတစ္ေယာက္ ထြက္လာ ခဲ့ၾကၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ‘ဗမာတစ္က်ပ္ ရွမ္းတစ္က်ပ္’ ဆိုတဲ့ စကားဟာ ဘယ္သူ႕ကို သြားေျပာေျပာ ယုံမယ့္သူ တစ္ ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ အေျပာနဲ႔မဟုတ္ အ လုပ္နဲ႔ သက္ေသျပခဲ့တာနည္း တဲ့ႏွစ္ေတြလား။
ဒါေပသိ မေျပာမၿပီး မတီးမျမည္ဆိုသလို ျပည္ေထာင္စုႀကီးတစ္ခုလုံး ဝါးအစည္းေျပ သလို ေျပမသြားဖို႔အတြက္ေတာ့ ညီၫြတ္ေရး စကားေလးေတြ ေျပာဖို႔လိုေနတာ အမွန္ပဲ။ ယုံၾကည္ေလာက္တဲ့စကားကို တည္တည္တံ့ တံ့ ၿမဲၿမဲၿမံၿမံ ဆိုသင့္တာေပါ့ေလ။ ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ ေျပာတာ ကေတာ့ မစားရ၀ခမန္း လူတိုင္း ေျပာ တတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကား သူမ်ား ယုံဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္စကားကိုယ္ တာ ဝန္ယူႏိုင္တဲ့ သူ တစ္ေယာက္ က တည္ေအာင္ ထိန္းရေတာ့မယ္။
ဒါမွ ေနာက္တစ္ခါေျပာရင္ တို႔ကယုံမွာ။ အရင္စာေတြမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ဖက္ ဒရယ္ ဆိုတဲ့ ကိစၥကိုျပန္ေကာက္ရရင္ သည္ တစ္ခါေတာ့ အစဆြဲထုတ္စရာ သပြတ္အူႀကီး တစ္ေထြး ရလာျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ‘Power Sharing’ ၿပီးရင္ ဆက္ေဆြးေႏြးရ မယ့္ ‘Resource Sharing’ အေၾကာင္းပါ။
အရင္းအျမစ္ေတြကိုေကာ ျပည္နယ္ျပည္မ ဘယ္လို ခြဲေဝယူၾကမွာလဲ။ ‘ဗမာတစ္က်ပ္ ရွမ္းတစ္က်ပ္’ ေတာ့ ထပ္မေျပာ နဲ႔ေတာ့ေနာ္။ ေတာ္ေလာက္ၿပီ။ ရွက္သင့္ၿပီ။
တကယ္ပဲ တိုင္းရင္းသားေတြအေပၚ ညီရင္းအစ္ကို ေမာင္ရင္းႏွမသဖြယ္ သေဘာထားတယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ရွိဝွက္ထား သူ႕ရွိႏႈိက္စား အႏိုင္က်င့္ေနလို႔ မသင့္ေတာ့ဘူး။ သူမ်ားႏိုင္ငံက ကၽြန္ျပဳၿပီးလာအုပ္ခ်ဳပ္သြားတဲ့ အဂၤလိပ္ ေတြေတာင္မွ သယံဇာတပစၥည္းေတြကို စိတ္ တိုင္းက် လုယူၿပီး ရင္ ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ လမ္းတံတား ကားရထား စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး အေလး ထားခဲ့တယ္။ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး အထိုက္ အေလ်ာက္ တာဝန္ယူေပးခဲ့တယ္။ အခု ကိုယ္ခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းေတြပါဆိုမွ သူတို႔ေလာက္မွ မသာလို႔ ရပါ့မလား။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ က ထြက္ တဲ့ သဘာ၀သယံဇာတ အေမြအႏွစ္ေတြဆို တာက တိုင္းရင္းသားေတြ ရဲ႕ ေျမေပၚေျမေအာက္ ကေန သူတို႔မ်က္စိေအာက္တင္ ထြက္လာတာ ေတြေလ။ ဒီဟာေတြကို ဝမ္းသာအားရ ‘ေပး ေပး။ ကိုႀကီး တို႔ကိုေပး။ မင္းတို႔ လုပ္တတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီမွာၾကည့္။ ငွက္ေပ်ာသီး ဆိုတာ ေဟာသလို အခြံႏႊာၿပီး ေဟာသလို ပါးစပ္ထဲ ထည့္စားရတယ္’ လို႔ေျပာရင္ တစ္ခါႏွစ္ခါ ေတာ့ အားနာပါးနာ ၿငိမ္ေနလိမ့္မေပါ့။
တက္သမၽွလူႀကီး ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ တမလြန္ထိ ေအာင္ သယ္သြားမတတ္ မရဒႆကခ်ိဳင္ၿပီး ေဒသခံ တိုင္းရင္းသားေတြက် ပါးစပ္ေဟာင္း ေလာင္း ထားမယ္ ဆိုရင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။
ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ေဝတယ္မၽွတယ္ Share လုပ္တယ္ဆိုတဲ့ကိစၥေတြဟာ ‘သိသာသိေစ မျမင္ေစနဲ႔’ လုပ္လို႔ မရပါဘူး။ အားလုံး မ်က္ျမင္ ေပၚေပၚ ထင္ထင္လုပ္မွ၊ စားပြဲေအာက္၊ အိမ္ေနာက္ေဖး၊ အေပးအယူကင္းရွင္းမွ ယုံ ၾကည္စိတ္ခ် တိက်မွန္ကန္ အာခ်ားဓားျပဘဏ္ ျဖစ္ေတာ့မေပါ့။ ဒီမွာလည္း အရင္တစ္ခါလိုပဲ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ လို႔ေခၚတဲ့ ထ်န္ပလန္စီ လိုလာျပန္တယ္။ ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ ဥပမာတစ္ခုပဲ ျမင္သာေအာင္ ေပးပါ့မယ္။
ဆိုၾကပါစို႔ဗ်ာ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဆရာဝန္မ်ား အသင္းတိုက္ႀကီးကို အဆင့္ျမင့္ အေဆာက္အအုံႀကီးျဖစ္ေအာင္ ျပဳ ျပင္တည္ေဆာက္သြားမယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥဟာ ဆရာဝန္ေတြအၾကားမွာ ကၽြက္ဆူကၽြက္ဆူ ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္ဘူး လား။ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေနတယ္ဆိုတာက ဘယ္သူမွ သံသယ ရွိစရာ မလိုပါဘူး။ သူမ်ားေတြလို လက္ၫႈိး ထိုး ေရာင္းစားသြားမယ့္သူ တစ္ေယာက္ မွ မပါ။ ‘ဘယ္သူေတြ လုပ္မွာတုံး။ ဘယ္လိုပုံစံ နဲ႔ လုပ္ၾကမလို႔တုံး။ ဘယ္လို အက်ိဳးအျမတ္ ခြဲေဝမႈနဲ႔ လုပ္ၾကမလို႔တုံး’ ဆိုတာေတြကို ရွင္းလင္းေအာင္ မေျပာဘဲနဲ႔ ‘ဒါေတြ မင္းတို႔ သိစရာမလိုပါဘူး။ ကြန္ဖီဒန္ရွယ္ေတြ။ ၿပီးရင္ ကြန္ဒိုအႀကီးႀကီး တစ္လုံးရမွာ။ စကားမမ်ား နဲ႔။ လာ သေဘာတူေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုး’ လို႔ဆိုလာရင္ အငယ္ေတြကသာ ေၾကာက္ေၾကာက္ နဲ႔ ေခါင္းညိတ္ခ်င္ ညိတ္မယ္။ တန္းတူခ်င္းေတြကေတာ့ ဘက္တူရင္ လူမေ႐ြးေပါင္ ၾကက္တူေ႐ြးေတာင္။
တစ္ႏိုင္ငံလုံး အတိုင္းအတာနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ သဘာ၀သယံဇာတ အက်ိဳး အျမတ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္လိုေျပာ ရပါ့မလဲ။ စာရင္းမဝင္ အင္းမဝင္ ေတြ မ်ားလြန္းအားႀကီးလို႔ ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္က လာေရာက္ေလ့လာသူ သုေတသီႀကီးေတြေတာင္ အံ့ဩ လြန္းလို႔ ေသေတာ့မယ္ျဖစ္ကုန္သတဲ့။ ကိုယ့္အိမ္ထဲက ပိုက္ဆံဆိုတာ သူမ်ားေတြေပးသိလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲေနာ႔။ ဒါျဖင့္ မင္းေကာသိသလားဆိုရင္ သိဘူး။ ဘူသိသလဲ မေမးနဲ႔။ ဘူမွသိဘူး။ သတို႔ဟာသတို႔ပဲသိမွာ။ တို႔အစိုးရက ေဟာင္းေလာင္းျမင္သာ အစိုးရဟုတ္ဘူး။ လုံလုံၿခဳံၿခဳံ အစိုးရ။
ေကာင္းပါၿပီေလ။ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္တာေတြ မသိနဲ႔ဆို မသိပါဘူး။ ေတာသား ေတာမွာ လယ္ရွိ၊ ႏြားရွိ ထမင္း မငတ္ပါဘူး။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ေက်ာက္စိမ္းနန္းေတာ္ထဲပဲေနေန။ ေၾကး နီဖန္နန္းႀကီး ပဲ ေဆာက္ေဆာက္။ သို႔ေသာ္ လည္း အဲလိုေနရင္းနဲ႔မွ သူမ်ားေတြ အလွည့္ ၿပီးရင္ ကိုယ္ေတြအလွည့္လည္း ေရာက္ခဲ့ရ တာ သဘာ၀ေပါ့။ သဘာ၀ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတဲ့အထဲမွာ ပထဝီေျမလႊာႀကီးကိုက ပါၿပီးသားဗ်။ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ လုပ္ေနတဲ့ လယ္မို႔ လို႔ ကိုယ္ပိုင္တယ္မထင္နဲ႔။ ‘သိမ္းတယ္’ ဆို တစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ ျပတ္သြားေရာ။ ဘာမွ အ ထြန္႔တက္လို႔မရဘူး။ ဖယ္ဆို ဖယ္လိုက္။ ဟို က ဝယ္မွာ။ ရမယ္ေလ တစ္ပဲေျခာက္ျပား။ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေရး ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအ တြက္ အနစ္နာခံရတယ္ဆိုတာ မဆန္းပါဘူး။ အမ္းၿမိဳ႕မွာ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းေတြ ၿမိဳ႕တစ္ ဝက္ေလာက္ ဖ်က္ေပးလိုက္ရတယ္။ ေလယာဥ္ ကြင္းႀကီး ေဆာက္မွာမို႔ေလ။
ဒါေပမဲ့ ေကာ္ဖီေကာ္နာဖြင့္တဲ့ ဘဘႀကီးအိမ္ ေဘးက မိသားစုေတြ တစ္ခ်ိန္ တုန္းက အသားလြတ္ႀကီး ဖယ္ေပးလိုက္ရၿပီး ဘာနစ္နာ ေၾကးမွ မရလိုက္ တာကေတာ့ ေျဖလည္းေျဖ မေျပ ျဖစ္ရမွာပဲ။ ဒီစကားစမိလို႔ ခုထက္ထိ မ်က္ရည္က်မယ့္သူေတြ ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြ ထဲ သိပ္ရွိတာေပါ့ ဗ်ာ။ ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ား မွာ ကိုယ့္လယ္ကို တပ္ေျမအျဖစ္ အသိမ္းခံရ ၿပီး သီးစားခေပးလို႔ ျပန္ငွားစိုက္ရတဲ့ လယ္ သမားေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားသလဲ လို႔ေျပာရင္ ယုံမွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ရန္ကုန္ မွာ ဆိုရင္ေကာ။ ျပည္သူပိုင္ တစ္ခုမွမက်န္ ေတာ့ဘူး။ အကုန္ သူေဌးေတြ လက္ ေရာက္ ကုန္ၿပီ။ တိရစၧာန္႐ုံေတာင္ မ်က္ခုံးခပ္လႈပ္လႈပ္။
ဒါေတြ အကုန္လိုက္သိခ်င္ေနရေအာင္ ကိုယ့္ အရာလား။ ဘယ္သူ႕လက္ ထဲမွာ ဘာရွိတယ္။ ဘယ္လမ္းေၾကာင္းက ဝင္ရမယ္။ ဒါပဲ သိဖို႔ အေရးႀကီး တာ။ ေျပလည္ရင္ ေလယာဥ္ပ်ံမွ အလကားစီးလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ေလယာဥ္ ကြင္းႀကီးေဆာက္ၿပီးရင္ မင္းသမီးရွိသမၽွတန္းစီ ဖက္လို႔ ရတယ္။ ဒါေတြ အကုန္လုံး လူသိရွင္ ၾကားခ်ျပလို႔ သင့္မသင့္ ဆိုတာေတာ့ ကိုယ့္ဘာ သာကိုယ္ပဲ စဥ္းစားပါေလ။ ဒီလိုပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ‘ဗမာတစ္က်ပ္ ရွမ္းတစ္က်ပ္’ လာေအာ္ေနလည္း ေအာ္တဲ့သူ အိမ္ေခၚၿပီး ‘မင္းလိုခ်င္တာ တစ္က်ပ္ မဟုတ္လား။ ေရာ့တစ္က်ပ္။ တိတ္ တိတ္ေန။ သူမ်ားေတြ ေလၽွာက္မေျပာနဲ႔’ ဆို က်ိတ္ေခ်ာ့လိုက္ရင္ ပြဲသိမ္းေရာ။
ေရွးေရွးတုန္းက ရွင္ဘုရင္ေတြကေတာ့ သူ႕တိုင္းျပည္ထြက္ သမၽွ ေ႐ႊတြင္းေငြတြင္း ပ ယင္းဒုတၳာ၊ ဘာမဆိုသူခ်ည္းပဲပိုင္တာ ကိုယ့္ အသက္ေတာင္ သူလိုခ်င္ေပးရမတဲ့။ သက္ဦး ဆံပိုင္လို႔ ေခၚတယ္ေလ။ သူကေမြးတဲ့ သား ေတာ္၊ သမီးေတာ္မ်ားဆိုရင္ ရပ္ေက်းၿမိဳ႕စား အခြန္ေတာ္ အေကာက္ေတာ္မ်ား စားရသတဲ့။ ေခတ္ကာလ လူႀကီးသားသမီးမ်ား ဟာလည္း ပုလဲအေရာင္ မမွိန္ေတာ့ ရွိတုန္းပါပဲ။ ရန္ကုန္ က တစ္ဖဝါး မခြာ ဘဲနဲ႔ ပဲခူး႐ိုးမ၊ ရွမ္း႐ိုးမ၊ ရခိုင္ ႐ိုးမ ရွိသမၽွေသာ သစ္ကြက္ေတြ အပိုင္စား ရ ေတာ္ မူတတ္ေလတယ္။ သူတို႔လိုခ်င္ ႐ႉေန တဲ့ေလကိုေတာင္ လက္ၫႈိးထိုးေရာင္းလို႔ ရ မတတ္ရွိသပ။ ဖုန္းတစ္ခ်က္ဆက္ၿပီး အဆင္ ေျပေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ပါ တစ္ခြန္းကို သိန္းေပါင္း မ်ားစြာ ေပး ဝယ္ခ်င္ဝယ္ရသတဲ့။ ယုံ တမ္းစကားေတြပါကြယ္။ ဒါေတြနင့္ဘယ္သူေျပာလို႔ သိသတုံး ဆိုေတာ့ သူတို႔ဟာသူတို႔ပဲ လာလာေျပာၾကတာေလ။ ဘယ္သူကမွ ႐ိုက္ မစစ္ပါဘူး။ ဒီကိစၥက ဖုံးထားစရာမွ မလိုတာ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ။ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈဆိုတာ သူ႕ခ်ည္းပဲဆိုရင္ အင္မတန္ အ႐ုပ္ဆိုး တာ။ ျမင္မေကာင္း ႐ႈမေကာင္းနဲ႔။
ခင္ဗ်ားတို႔က မုန္႔ေဝေတာ့သာ လိုခ်င္တာပါ။ တုတ္ေဝေတာ့ က် ေရွာင္ဖယ္ ေရွာင္ဖယ္ နဲ႔။ သဘာ၀ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာ သယံဇာတ ေတြ ထုတ္ေဖာ္သုံးစြဲၿပီးသြားရင္ ကုန္ခန္း႐ုံ သက္သက္ က်န္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ပ်က္စီး ညစ္ညမ္း က်န္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲ သည္ေခ်းက်ေတာ့ ဘယ္သူကမွ မက်ဳံးခ်င္ ဘဲ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကတယ္။ ကုန္ ခန္း တတ္တဲ့ သေဘာကိုလည္း မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး ရသေ႐ြ႕ အျမတ္သေဘာထားတယ္။ ညစ္ညမ္းတတ္တဲ့ သေဘာကိုလည္း ထမင္း ရည္ပူလာ လၽွာလႊဲလုပ္ၿပီး ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို ေနတယ္။
ေလာကႀကီး သည္လို လူယုတ္မာ ႀကီးေတြက ‘လာလာေလ။
လာၾက မယ္ေလ။ ေရေျမေတာအႏွံ႔က တို႔ေဆြသဟာေတြ’ လို႔ ေခၚေတာ့ ဘယ္သူေတြက လာမွာတုံး။ သူ တို႔လိုပဲ အ႐ိုးရရ အရင္းရရ အမဲဖ်က္မယ့္သူေတြသာ လာလိမ့္မယ္။ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ေပးလိုက္လည္း ဗမာေတြ လြတ္လပ္ေရး ရတုန္းကလိုေပါ့။ ကိုယ့္ဗမာခ်င္း ႀကီးပြားတာျမင္ ရယုံပဲ ရွိမယ္။ ကိုယ္ေတြက ငတ္ၿမဲပဲေနမွာ။ ကိုယ့္ခ်င္းကိုယ့္ခ်င္း ဆက္ေခါင္း ပုံျဖတ္ ၾကလိမ့္ဦးမယ္။ ဒီဟာေတြ ဆက္မျဖစ္ခ်င္ စနစ္ကိုျပင္မွကို ရမယ္။ မျပင္လို႔ မျဖစ္ဘူး။
ေလာကဓံဆိုတာ ရွစ္ပါးရွိတယ္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ လူေတြက ေလးပါးပဲ သိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေအာက္အစြန္းမွာ ဒဏ္ခံရသလိုပဲ အထက္ စြန္းမွာလည္း မလြတ္ဘူး။ ပူလြန္းမွေလာင္ တယ္ မထင္နဲ႔ ေအးလြန္းရင္လည္း ႐ႈိ႕လို႔ရ တယ္။ စိန္ေ႐ႊေငြ အိမ္ေျခကားနဲ႔ ေစလိုရာေစျဖစ္ေနတဲ့ ဘိုးေတာ္၊ ဘေတာ္ မ်ားဟာ အင္မတန္ပူပန္ျခင္း ျပင္းျပတဲ့ဘ၀မွာ မရွိဆင္းရဲသားေတြနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ဘယ္သူနဲ႔မွ ေနာက္ ေက်ာမလုံဘူး။ အစဥ္သျဖင့္လည္း သူမ်ား ကို လူေပၚလူေဇာ္လုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတယ္။ ဘာ မဆို လိုတိုင္းရေပမယ့္ ဘယ္ဟာမွ အႏွစ္မပါ ဘူး။ အကာသက္သက္နဲ႔ လူလုပ္ရလိမ့္မယ္။
သားသမီး မ်ိဳးဆက္မ်ား မေတာင့္မတထား ခဲ့ႏိုင္ဖို႔ ကိုယ့္အသက္ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ ရင္းခ်င္ရင္း ရမယ္။ ဒါေပမဲ့ အသိဉာဏ္နဲ႔ အလိမၼာက ကိုယ့္မွာေတာင္ မရွိတဲ့အတြက္ သားသမီး အေမြေပးခဲ့စရာ ရွာမရဘူး။ လူႀကီးသားသမီး မ်ား စိတ္ေကာင္း သေဘာေကာင္း အက်င့္ ေကာင္းရွိဖို႔ဆိုတာ သဘာ၀တရားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ တယ္။ (ဖ်ားသခင္ အလိုေတာ္အတိုင္းပဲေနမွာ။ ဟိဟိ) ကိုယ္ေသရင္ သူတို႔ ဒုကၡမေရာက္ ေအာင္ဆိုၿပီး ငရဲမေၾကာက္ ဝဋ္မေၾကာက္ အကုသိုလ္ေတြ ယူထားလည္း ကိုယ္မေသခင္ ကုလားထိုင္ေပ်ာက္တာနဲ႔ သူတို႔လည္း ေခ်ာက္ က်ၿပီသာမွတ္။
ဖတ္ဖူးတဲ့ ပုံျပင္ကေလးတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ငရဲ ျပည္နဲ႔ နတ္ျပည္ဆိုတာ တည္ခင္း ထား တဲ့ ထမင္းဝိုင္းခ်င္းေတာ့ အတူတူပါပဲတဲ့။ တစ္လံေလာက္ရွည္တဲ့ ဇြန္းႀကီးေတြ ေပးထားတာလည္း တူသတဲ့။ ငရဲျပည္က လူေတြကေတာ့ အဲဒီ ဇြန္းအရွည္ႀကီးနဲ႔ ကိုယ့္ပါးစပ္ထဲ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ အတင္းခြံ႕ရင္း ဖိတ္ကာစင္ကာ စားမာန္ခုတ္လို႔ အကုန္ငတ္ ေနၾကရွာတယ္။ နတ္ျပည္ မွာေတာ့ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ခြံ႕ေကၽြးၾကလို႔ အကုန္လုံး ၀၀လင္လင္ ခင္ခင္မင္မင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ရွိၾကသတဲ့။ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္တဲ့အခါ ကိုယ့္အက်ိဳးလည္း အ လိုလို ေအာင္တဲ့အျပင္ အျပန္အလွန္ထား ရွိတဲ့ ေမတၱာရဲ႕ အက်ိဳးတရားေလးလည္း အဆစ္ခံ စားရႏိုင္တယ္ေလ။
Power ကိုပဲ ရွယ္ရွယ္၊ Resource ကိုပဲ ရွယ္ရွယ္၊ အတၱကိုေလၽွာ႔မွ မၽွတေပလိမ့္မယ္။ တူညီမၽွတမွ ခ်စ္ၾကည္စိတ္ ဝမ္း ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းလည္း ရွိမယ္။ ဘိုးေတာ္ ဘေတာ္တို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ႀကီး လည္း သာယာ ၀ေျပာ စည္စည္ပင္ပင္ ရွိေပ လိမ့္မယ္။ ဘတို႔လည္း စိတ္ေအးလက္ေအး စည္းစိမ္ခံစားဖို႔ သာသာယာယာ အခ်ိန္ကေလးေတြ ရလိမ့္မယ္။ ေကာင္းမြန္ စြာ အိပ္စက္လို႔ ေအးခ်မ္းစြာ ႏိုးထႏိုင္တဲ့အျပင္ ေနာင္တမ လြန္မွာ ဆပ္စရာ အေႂကြးေတြလည္း မရွိေတာ့ ဘူးေပါ့။ အသက္ေတြလည္း ႀကီးပါၿပီ။ စိတ္ ေတြေလၽွာ႔ၾကရေအာင္ ေနာ္။ ေနာ္။
ေငြစန္းေရာင္
The Ladies News Journal ပါ သေရာ္စာေဆာင္းပါး
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။