ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ႐ိုးဂုဏ္-

Nay Zaw shared Tun Wai's photo.

ဆရာသန္း၀င္းလိႈင္ေရးသားသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ရာထူးႏွင့္အာဏာကို မမက္ေမာသလို ပကာသနကိုလည္း အေလးမထားေပ။ ဟိတ္ဟန္လည္း မလုပ္တတ္။ ႐ိုးသားမႈကို ျမတ္ႏိုး၍အမွန္တရားကို ဦးထိပ္ပန္သည္။ သူသည္ တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳး သူ႔ကၽြန္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ေရးကိုသာ အေလးအနက္ စိတ္၀င္စားကာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးရ႐ွိေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္႐ြက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈ
သမိုင္းတေလွ်ာက္တြင္ ျပည္သူလူထုေလးစားယံုၾကည္ေထာက္ခံမႈ အရဆံုးေသာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္။ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး မဟတၱမဂႏၵီ၊ ဆုိဗီယက္ျပည္ေထာင္စုမွ လီနင္၊ တ႐ုတ္ျပည္မွ ေဒါက္တာဆြန္ယက္ဆင္၊ အေမရိကန္ (၁၆) ဆက္ေျမာက္ သမၼတ လင္ကြန္း၊ ဗီယက္နမ္မွ သမၼတ ဟိုခ်ီမင္း တို႔ကဲ့သို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္၍ ႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္သာ ေနထိုင္၀တ္စားဆင္ယင္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ အ၀တ္အစားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေခ်းမမ်ားခဲ့။ ျဖစ္သလိုေနထိုင္စားေသာက္ ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ ေရးသားခဲ့ေသာ အထၳဳပတၱိတြင္ ဤသို႔ ေရးသားထားေလသည္။ “ကၽြန္ေတာ္၏ အထက္အစ္ကို ကိုေအာင္သန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ အသက္ ၃ ႏွစ္ခြဲ ၄ ႏွစ္မွ် ကြာ၏။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ကား ငယ္ငယ္က ရန္ျဖစ္ဖက္ျဖစ္၏။ သူကားလက္ျမန္၏။ ကၽြန္ေတာ္ကား အားႀကီး၏။ မခ်ိန္မဆ လက္လြတ္စပယ္လုပ္တတ္၏။ သူကား ႏု၏။ မင္းသားက်ခ်င္၏။ ကၽြန္ေတာ္ကား ၾကမ္း၏။ သူသည္ အစားအေသာက္အေနအထိုင္မွစ၍ သပ္ရပ္၏။ အစားဆုိလည္း အစားတိုင္းမစား၊ စားေသာက္ေနသည့္အခါ ေျမႀကီးေပၚသို႔ က်သြားလွ်င္ သူသည္ မစားေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ကား ဖုတ္ဘက္ခါ၍ စားႏုိင္လွ်င္ စား၏။ သူကား အ၀တ္မ်ားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္တတ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ကား မ၀တ္တတ္။ ျမန္ျမန္ညစ္ေအာင္ ၀တ္တတ္၏။ သူသည္ ေျမႀကီးၾကမ္းမ်ားေပၚတြင္ မည္သည့္အခါမွ တံုးလံုးမလွဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကား ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လွဲဖူး၏။ သူကား ပါး၏။ လွ်င္၏။ ကၽြန္ေတာ္ကား ထူ၏။ ေအး၏။” ဤသို႔ပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ႔ငယ္စဥ္က အေနအထိုင္အစားအေသာက္ ၀တ္စားဆင္ယင္ခဲ့ပံုကို မကြယ္မ၀ွက္ေရးသားခဲ့၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူကိုယ္တိုင္ ထိုကဲ့သို႔ ေရးခဲ့သည္သာမက သူ ေရနံေခ်ာင္းအမ်ိဳးသားေက်ာင္းဘ၀တြင္ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေတာ္ဂြက်၏။ ေက်ာင္းသားမ်ားၾကားတြင္ ဂိုက္ေပးျခင္း၊ ဆုိက္ေပးျခင္း မ႐ွိဘဲ ႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္ ျဖစ္သလို ၀တ္စားဆင္ယင္တတ္မႈေၾကာင့္ တေက်ာင္းလံုးက ရယ္စရာေမာစရာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ တဖန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႐ွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ မိခင္အေမစုထံမွ အနီေရာင္ ပိုးေရာခ်ည္လံုခ်ည္မ်ား ပို႔ေပးေလ့႐ွိ၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ထိုလံုခ်ည္မ်ားကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သျဖင့္ ခံုခံုမင္မင္၀တ္ေတာ့၏။ အကယ္၍ ၀တ္ေနစဥ္ ေအာက္အနားက စုတ္ခဲ့ေသာ္ ထိုအစုတ္ကိုပင္ ျပန္၍ ထံုးၿပီး ခ်ည္ေႏွာင္၀တ္ဆင္ခဲ့၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကား သူ႔၀တ္စားမႈႏွင့္ပတ္သက္၍ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဤသို႔ ဂ႐ုမစိုက္၊ ႐ွက္လည္းမ႐ွက္ေပ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေရနံေခ်ာင္းအမ်ိဳးသားအထက္တန္းေက်ာင္းမွ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္တြင္ ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ တက္ခဲ့၏။ ထိုေခတ္ထိုအခ်ိန္အခါက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားပိုင္းတြင္ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈက ပကာသန လႊမ္းမိုးလ်က္႐ွိ၏။ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ႏွင့္ ဆံပင္ကို ၿဖီးလိမ္းၿပီး ေဟာ္လံဒီယာပင္မင္းျပန္ပိုးသကၠလပ္အကႌ်ေၾကြေျပာင္ေျပာင္ တိုက္ေကာ္လာႏွင့္ ၀တ္ဆင္ၿပီး ႐ႊမ္း႐ႊမ္းျမည္ေနသည့္ ေ႐ႊေတာင္မႏၱေလးပိုးလံုခ်ည္ကို ဆင္ျမန္းကာ မွန္ကဲ့သို႔ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနေသာ ႐ွဴးဖိနပ္ကို စီး၍ စတုိင္ထုတ္ေနၾကခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာတြင္လည္း အေကာင္းစားအလွရည္မ်ားကို လိမ္းၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ နံ႕သာမ်ားကို အသံုးျပဳ၍ ျခယ္သၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားထဲတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကား ထူးျခားေသာ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။ ဖားလ်ားက်ေနေသာ ပင္နီအကႌ်ႏွင့္ ေၾကးနီေရာင္ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္တပတ္ရစ္ကို ၀တ္ကာ အၿမီးျပတ္ ဘံုဘုိင္ေရညႇပ္ဖိနပ္ကို စီးလ်က္ အိမ္ေတာ္ရာထီးတစ္ေခ်ာင္းကို ေနပူမိုး႐ြာမေ႐ွာင္ အၿမဲတမ္းေဆာင္းတတ္ၿပီး ဆံပင္စုတ္ဖြားႏွင့္ ျဖစ္သလို ေနတတ္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ျမင္ေတြ႕ရေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတိုင္းက ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ၾကသည္။ ဘယ္လိုလူပါလိမ့္ဟူေသာ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္လည္း စူးစမ္းၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတိုင္းက လူ႔ဂြစာ၊ ေလာက၀တ္ေခါင္းပါးသူဟူ၍ ကြယ္ရာ၌ အတင္းတုတ္ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကား မည္သူ႔ကိုမွ် အေရးမလုပ္၊ သူေနတတ္သလို၊ ေနခ်င္သလို ေနရရင္ၿပီးေရာဟူသည့္ လူစားမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ပဲခူးေက်ာင္းေဆာင္မွ စာသင္ခန္းသို႔ သြားေသာအခါ၌လည္း အကႌ် ဘိုသီဘတ္သီႏွင့္ ဖိနပ္ကပိုက႐ိုစီး၍ သြားတတ္သည္။ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ဒုတိယေက်ာင္းသားညီလာခံကို မႏၱေလးၿမိဳ႕၌ ေႏြရာသီအတြင္းက်င္းပရာ ထိုႏွစ္က အမ္ေအ ရာ႐ွစ္ က ဥကၠ႒၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္သည္။ မႏၱေလးညီလာခံသို႔အလာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ႔အစ္ကို ဦးေအာင္သန္းၿမိဳ႕အုပ္အိမ္သို႔ ၀င္လည္သည္။ အျပန္တြင္ အစ္ကိုေအာင္သန္းအိမ္၌ သူ႔တြင္ပါလာေသာ ပုဆိုးႏွစ္ထည္အနက္ တစ္ထည္မွာ က်န္ခဲ့သည္။ ဤသည္ကို မသိဘဲ ထြက္လာရာ ေနာက္မွေန၍ လိုက္ေခၚေပးေသာ္လည္း ေခၚသံကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ ခဲ့ေခ်။ ေက်ာင္းသားညီလာခံႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္မွ်စိတ္ေစာေန၍ လံုခ်ည္က်န္မွန္းပင္မသိသူ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကား အ၀တ္အစားႏွင့့္ပတ္သက္၍ အေလးမထားသူျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေက်ာင္းမွထြက္၍ ႏုိင္ငံေရးေလာကသို႔ ေျခစံုပစ္၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္စဥ္ကာလတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အရင္းႏွီးဆံုး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးႏုက ႏိုင္ငံေရးကိစၥမွလြဲ၍ မည္သည့္အေရးကိစၥကိုမွ အေလးမထားေသာ ဗို္လ္ခ်ဳပ္၏ ေနထိုင္ခဲ့ပံုကို ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၉ ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀း တစ္ခု၌ ဤသို႔ ေျပာဆိုခဲ့သည္- “ပါတီဌာနခ်ဳပ္မွ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ အခန္းက သန္႔႐ွင္းသပ္ရပ္မႈ မ႐ွိသည့္အတြက္ ေက်ာ္ၾကားသည္။ မည္သည့္အခါမွ သိမ္းဆည္းျခင္းမျပဳေသာ ၾကမ္းတမ္းေသာ အိပ္ရာေပၚတြင္ သူအိပ္သည္။ ၾကမ္းပိုးမ်ားက လာသမွ်လူကို သူ႔အိပ္ရာႏွင့္ သူ႔အခန္းထဲမွ ေမာင္းထုတ္ေနၾကသည္။ ေအာင္ဆန္းတစ္ဦးတည္းသာလွ်င္ အမႈမထားဘဲ သူ႔အခန္းထဲ၌ ေနႏိုင္၊ အိပ္ႏိုင္ေလသည္။ တခါတြင္ ခ႐ိုင္မွ ဧည့္သည္မ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီေရာက္လာၾကသည္။ ဌာနခ်ဳပ္မွ သခင္အဖြဲ႕၀င္အခ်ိဳ႕က ဧည့္သည္မ်ားကို စႀကႍေပၚတြင္ မအိပ္ေစခ်င္ၾကေသာေၾကာင့္ သခင္ေအာင္ဆန္း၏အခန္းကို (ထိုစဥ္က သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးျဖစ္ေနသည္။) ဧည့္သည္မ်ားအား ေနရာခ်ေပးသည္။ ဧည့္သည္မ်ားက အတြင္းေရးမွဴး၏ အခန္း၌ တည္းခြင့္ရ႐ွိေသာေၾကာင့္ သေဘာက်ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကမ္းပိုးမ်ား ႐ွိေနေၾကာင္းကို သူတို႔ စတင္မခံစားရမီအခ်ိန္ကေလး၌သာ ျဖစ္သည္။ ညသန္းေခါင္းခန္႔အခ်ိန္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ တပ္ခ်ီႏွိပ္စက္ေသာ ၾကမ္းပိုးဒဏ္ကို မခံႏိုင္ၾကေတာ့ေသာ ဧည့္သည္မ်ားက အိပ္ရာခင္း ေစာင္မ်ားကို သယ္ေဆာင္လ်က္ အခန္းထဲမွ တေယာက္မက်န္ အကုန္ေျပးထြက္ၾကကာ စႀကၤ ံထဲတြင္ပင္ ျဖစ္သလိုအိပ္စက္ခဲ့ၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရးသည္ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ဘ၀ျဖစ္သည္။ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းႏွင့္ ဆင္းရဲမႈဒဏ္သည္ သူ႔အဖို႔ အေရးမပါေသာ အရာမ်ားျဖစ္သည္။ သခင္လွေဖ (ဗိုလ္လက္်ာ)၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အပါအ၀င္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အမ်ားစုသည္ အစားေကာင္းေကာင္းကို တခါတရံေတာင္းတၾကသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္က ထိုကဲ့သို႔ေသာ အရာမ်ားကို မည္သည့္အခါမွ် မတမ္းတေခ်။ သူက ေပ်ာ့ေျပာင္းသူမဟုတ္ေခ်။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို သံမဏ္ိျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္အလား ထိုအင္အားျဖင့္ သူ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ခဲ့သည္။” ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ အတူေနစဥ္က သူ႔တြင္ ၀တ္စရာမ႐ွိေသာေၾကာင့္ သခင္သန္းထြန္း၏ လံုခ်ည္ႏွင့္ အကႌ်တို႔ကို ယူ၍ ၀တ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က သခင္သန္းထြန္းသည္ ကန္ေတာ္ကေလးအရပ္၌ ေက်ာင္းဆရာလုပ္၍ ၀င္ေငြမွန္ေနသျဖင့္ အကႌ်အသစ္ႏွင့္ လံုခ်ည္အသစ္မ်ား၀ယ္၍ ေသတၱာထဲတြင္ တ႐ိုတေသ သိမ္းဆည္းထားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ယူ၍ ၀တ္သျဖင့္ မေက်နပ္ေသာ္လည္း ဘာမွမေျပာေခ်။ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလည္း ၀တ္ၿပီး မေဟာင္းမခ်င္း ဘယ္ေတာ့မွ မခၽြတ္ေပ။ ျပန္လည္း မေပးေခ်။ ေဟာင္းႏြမ္းနံေစာ္ေနသျဖင့္ သခင္သန္းထြန္းကလည္း မေတာ့င္းေတာ့ေပ။

ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္စတင္ဖြဲ႕စည္းၿပီး ယိုးဒယား(ထိုင္း) ႏိုင္ငံတြင္႐ွိစဥ္က အစည္းအေ၀းတစ္ခုတြင္ စကားေျပာစရာ႐ွိသျဖင့္ စစ္ယူနီေဖာင္းကို ၀တ္ၿပီး ထြက္သြားရာ စီးသြားေသာ စစ္ဖိနပ္မွာ က်ပ္ေနသျဖင့္ ဗိုလ္မင္းေခါင္အား ၾကည့္ခုိင္းရာ ဘယ္ႏွင့္ညာမွားစီးထားသျဖင့္ ေနာက္ဆံုး အမွန္ျပန္၍ စီးခဲ့ရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွာ ထိုသို႔ ဖိနပ္စီးရာတြင္ပင္ ဘယ္ႏွင့္ညာမွားစီးခဲ့သည္အထိ သူ၏ စိတ္တြင္ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္မွ်စိတ္ေရာက္ေနသည္ကို ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ (၁၉၄၂ ခုႏွစ္ မတ္လ ၈ ရက္ေန႔ မွ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ေမလ ၃ ရက္ေန႔အထိ) အတြင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဗမာ့တပ္မေတာ္၏ စစ္၀န္ႀကီးႏွင့္ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အ၀တ္အစားႏွင့္ ပတ္သက္၍ စစ္အကႌ်ႏွစ္ထည္ႏွင့္ စစ္ေဘာင္းဘီႏွစ္ထည္သာ ႐ွိသည္။ ေအာက္ခံစြပ္က်ယ္တစ္ထည္မွ်ပင္ ေကာင္းေကာင္းမ႐ွိေခ်။ ဇာေပါက္ေတြကဲ့သို႔ အေပါက္ဗရပြႏွင့္ စြပ္က်ယ္တစ္ထည္သာ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးသည္အထိ ၀တ္ခဲ့ရာ မည္မွ်အထိ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာ တင္းတိမ္ႏိုင္သည္ကို မွန္းဆႏိုင္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာက သူ၏ ႐ုပ္ပံုလႊာ စာအုပ္တြင္- “သူ၏ မ်က္ႏွာထားသည္ သုန္မႈန္၏။ တခါေတြ႕ဖူးေသာ သူကို ေနာက္တစ္ခါ ေတြ႕လွ်င္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္မွ ဆက္၏။ သူ႔ကို သိသူက ၿပံဳးျပေသာ္လည္း သူသည္ တုံ႕ျပန္၍ ၿပံဳးခ်င္မွ ၿပံဳး၏။ ဥကၠ႒ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ကိုကားေက်ာင္းသားတုိင္းက သိၾက၏။ သူကလည္း အစဥ္လိုလို ႏိုင္ငံေရးကိုသာ ေတြးေနဟန္တူ၏။ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ စိတ္ပူပံုရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သုန္မႈလွ်က္႐ွိေနသည္။ သူစကားေျပာလွ်င္လည္း ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းကိုသာ ေျပာသည္။ သူေျပာေနစဥ္ ေဘး႐ွိလူမ်ားက နားေထာင္ေနရသည္။ ေဘးက လူမ်ား၏ စကားကို သူမၾကား။ သူေျပာခ်င္တာေတြကိုသာ စြတ္၍ ေျပာေနတတ္သည္။ သူ႔တြင္ သိမ္ေမြ႕ျခင္း မ႐ွိ။ အလွအပကို သူမမက္ေမာ။ သူသည္ ၾကမ္းတမ္းသည္။ ႐ုိင္းသည္။ ဆက္ဆံေပါင္းသင္းေရးတြင္ ႐ွိေသာ ဧည့္၀တ္ထံုးစံ၊ ယဥ္ေက်းျခင္း စသည္တို႔ကို သူသည္ ဂ႐ုမစိုက္။

ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ၊ သဘင္ စေသာ အႏုပညာရပ္မ်ားကို မလုိက္စား၊ သူ႔ကိုယ္သူ အတင္းယဥ္ေက်းေအာင္မလုပ္၊ သူ၏ နဂိုအတိုင္း ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ မျပဳမျပင္ဘဲ ေန၏။ သူ႔တြင္ ႏိုင္ငံေရး၀ိညာဥ္ကား ျပင္းထန္လွေခ်၏။ သူသည္ ႏိုင္ငံေရးတစ္ခုတည္းကိုသာ လုပ္ေသာ သူတစ္ဦး ျဖစ္၏။ သူသည္ ႐ိုင္း၏။ ၾကမ္း၏။ ေၾကာင္၏။ ကိစၥမ႐ွိ။ သူသည္ ဧည့္ခန္းေဆာင္မွ ဂုဏ္သေရ႐ွိလူႀကီးလူေကာင္းမဟုတ္၊ တစ္ခုတည္းေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ တစ္ခုတည္းကိုသာ မဲ၍ လုပ္ေသာ ႏုိင္ငံေရးသတၱ၀ါျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိစၥမ႐ွိ” ဟူ၍ ေရးသားခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို တပ္မေတာ္သားတုိင္းက ခ်စ္ခဲ့ၾကသည္။ ျပည္သူလူထုကလည္း ႐ိုေသခဲ့ၾကသည္။ ေရာက္ေလရာ အရပ္တုိင္း၌ သူ႔ကို ျပည္သူတို႔ ႏႈတ္ဖ်ား၀ယ္ “ ဗိုလ္ခ်ဳပ္” “ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ဟူ၍ တ႐ြ႐ြ တဖြဖြ ႐ွိခဲ့ၾကသည္။ တဖန္ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ၿဗိတိသွ် ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြး၍ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုၿပီးေနာက္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္ေရာက္လာရာ လူထုအား “က်ဳပ္ဘိလပ္က ျပန္လာတာ ဘာပါလဲလို႔ ေမးရင္ ယူနီေဖာင္းတစ္စံုပဲ ပါလာတယ္” ဟု ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကား ထိုသို႔ျဖင့္ စိန္ေ႐ႊ၊ ေမာ္ေတာ္ကား၊ အိမ္ ေ၀းစြ အ၀တ္အစားကိုပင္ မက္ခဲ့သူမဟုတ္ေပ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဗဟန္းရပ္ နတ္ေမာက္လမ္း အမွတ္ ၂၅ ႐ွိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းျပတိုက္ လုပ္ထားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္ႏွင့္ၿခံသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အိမ္ၿခံ မဟုတ္ေပ။ ေနာင္တြင္ မဆလ ပါတီ ဥကၠ႒ႀကီး ျဖစ္လာသည့္ ဗိုလ္ေန၀င္း၏ အိမ္သာျဖစ္ၿပီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနထိုင္ရန္ ေခတၱေပးခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည။္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္႐ွိ ပရိေဘာဂ မွ အစ ေမာ္ေတာ္ကား အဆံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္ပိုင္ဟူ၍ ဘာမွ် မ႐ွိေပ။

ေရာင္းရင္းမိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေပးလွဴထားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဖတ္႐ႈခဲ့ေသာ စာအုပ္အမ်ားစုမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အပိုင္မဟုတ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ ႏွင့္ သခင္သန္းထြန္းတို႔၏ စာအုပ္မ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး ၊ ငွားရမ္းဖတ္႐ႈျခင္းသာျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေနာက္ဆံုး ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ေန႔ က်ဆံုးခ်ိန္အထိ သူ႔တြင္ လုံခ်ည္ႏွစ္ထည္၊ အကႌ်သံုးထည္၊ တိုက္ပံုတစ္ထည္ ႏွင့္ အိႏၵိယေခါင္းေဆာင္ႀကီး ပ႑စ္ေန႐ူးခ်ဳပ္ေပးခဲ့ေသာ ေလာင္းကုတ္ စစ္၀တ္စံု တစ္ထည္သာ က်န္႐ွိခဲ့သည္။ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၃ ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ၉၈ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ျဖစ္သလို ၅၇ ႏွစ္ေျမာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကေလးမ်ားေန႔လည္း ျဖစ္ေပသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တြင္ ေခါင္းေဆာင္မႈအရည္အေသြးဂုဏ္အဂၤါ၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတတ္သည့္ ဂုဏ္အဂၤါ၊ လိမ္ညာမေျပာတတ္ေသာ ႐ိုးသားသည့္ ဂုဏ္အဂၤါ၊ ႐ိုး႐ိုးသားသား ၀တ္စားဆင္ယင္၍ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာတတ္သည့္ ဂုဏ္အဂၤါ မ်ား သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အရည္အခ်င္းမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ိုဆိုေစကာမူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ၊ ႐ိုးသားပံု၊ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ႏိုင္ပံု ႏွင့္ တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳးအေပၚ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔အနစ္နာခံခဲ့ပံုကို ေလ့လာကာ ယခုေခတ္ ျမန္မာ စစ္အာဏာ႐ွင္မ်ား တုိင္းျပည္ကို လက္ညႇိဳးထိုးေရာင္းစားကာ စည္းစိမ္ယစ္မူးေနပံုကို ၾကည့္ရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုသာ လြမ္းဆြတ္တမ္းတေနမိပါေတာ့သည္။